Αποσυμπίεση....

   Περίοδος ρεκόρ για τη μη συμμετοχή μου στο blog. Είναι η πρώτη φορά που κάνω τόσο καιρό να γράψω, και ελπίζω να είναι και η τελευταία. Για όσους αναρωτήθηκαν που χάθηκα και τι κάνω και δε γράφω κάνα άρθρο, οφείλω να απαντήσω πως, δυστυχώς όλο αυτό τον καιρό δεν έκανα τίποτα ιδιαίτερο -αν έκανα θα είχα και υλικό για γράψιμο- και ο λόγος αποχής μου είναι ότι ...μάλλον με έχει αφήσει άφωνο το μοναδικό Success Story που έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε όσοι παραμένουμε κάτοικοι στο οικόπεδο. Είμαι κι εγώ μουδιασμένος όπως σχεδόν όλοι. Η φάση είναι πιεστική. Με αυτό το κείμενο θα ήθελα να εκτονώσω λίγο την κατάσταση, να αποσυμπιεστώ. Απόλαυσε το!

Άσχημα μαντάτα.

    Τελευταία φορά που ένοιωσα την ίδια ενόχληση ήταν τότε που έφυγε ο Βλάσης Μπονάτσος. Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει κανέναν τους, αλλά αυτό το καλλιτεχνικό παρεάκι μου έχει προσφέρει μέσα από τα δρώμενα του πολύ γέλιο και ακόμα περισσότερη τροφή για σκέψη.
    Εξάλλου θεωρώ έναν καλλιτέχνη πετυχημένο όταν χωρίς να τον γνωρίζεις προσωπικά, σου έχει δώσει το χώρο και το χρόνο να τον γνωρίσεις μέσα από τις δραστηριότητες του και τη συνέπειά του.    
    Ένα μικρό αφιέρωμα στη καλλιτεχνική πορεία του Σάκη Μπουλά μέσα από τις ταινίες που έχω δει.