Η πρώτη νυχτερινή ποδηλατάδα

 

Από το προηγούμενο καλοκαίρι είχε αρχίσει να με τρώει ο κώλος μου για νυχτερινή ποδηλατάδα, όταν θα πιάσουν οι καύσωνες. Δεν έκατσε. Φέτος καταφέραμε και δημιουργήσαμε αυτή τη δυνατότητα. Άφιξη με προαστιακό στα Μέγαρα στις 19:30. Πετάλι 46 χλμ για να φτάσουμε μεσάνυχτα στα Στραβά, να δέσουμε τις αιώρες μας για έναν ψευτο-ύπνο και το πρωί με την αυγούλα άλλα 35 χλμ. πετάλι μέχρι την Κόρινθο για να πάρουμε το τρένο της επιστροφής. ΔΟΚΙΜΑΣΤΗΚΕ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ!!!

Το πρώτο και το τελευταίο σκέλος αυτής της εκδρομής είναι και το πιο δύσκολο. Και αυτό είναι η χρήση του Προαστιακού. Η μοναδική μας επιλογή είναι να πληρώσουμε και να απολαύσουμε τις υπηρεσίες των δολοφόνων της Hellenic Train που σε συνδυασμό με το ελληνικό κράτος μας δείχνουν τα τελευταία 2 χρόνια πως είναι να δολοφονείς πολίτες ενώ παράλληλα πλουτίζεις και τελικά κουνάς και το δάχτυλο σε αυτούς τους πολίτες ενώ δεν κάνεις τίποτα για την αναβάθμιση του σιδηρόδρομου. 

Βάλε και να είσαι στημένος στην αποβάθρα, να περιμένεις το τρένο και να τρέχεις μαζί με το ποδήλατο για να βρεις το βαγόνι με την τουαλέτα που είναι το μόνο που επιτρέπονται τα ποδήλατα, παράλληλα με συμπολίτες που θα αγωνιστούν να μπουν μέσα στο βαγόνι πρώτοι, να κάτσουν ακριβώς στο σημείο που πρέπει να διασχίσεις σέρνοντας τον όγκο της Νταλίκας για να το βάλεις στο μοναδικό σημείο που επιτρέπεται προσέχοντας μην χτυπήσεις κανέναν και πιθανότατα τρώγοντας επικριτικά βλέματα του τύπου 'όλα τα είχαμε... οι μαλάκες με τα ποδήλατα μας έλειπαν'. Είμαστε ψωλοβρόντηδες στα μάτια του κόσμου. Με έπιασε το στομάχι ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι για να το γράψω. Σε αυτό τον τόπο, όλοι αγωνίζονται να έχουν κάποιον ή και κάτι από κάτω τους να το εξευτελίζουν, να το λεηλατούν και να κάνουν και τους καμπόσους μετά. Από τη μαφία που κυβερνάει αυτή τη χώρα μέχρι τους κοινούς πολίτες. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε σκουπίδια στο πλάι του δρόμου, μέσα σε παρθένα μέρη ρε παλιομαλάκες. 

Πχοιότητα...

Ο Σπύρος έχει ενεργοποιήσει βετεράνο Ερνέστο για αυτή τη βόλτα. Η διανυκτέρευση βάζει λίγα περισσότερα πράγματα στα μπαγκάζια και δεν θέλει να σπάσει την πλατούλα του με back pack κρεμασμένο τόσες ώρες. Αφου τα ραντεβού μας λειτούργησαν ακέραια, ανοίγει η πόρτα του τρένου στο σταθμό Λαρίσης και με έκπληξη βλέπω ότι ο Σπύρος έχει φορτώσει τσάντες αριστερά - δεξιά στη σκάρα, ο Ερνέστο δείχνει λες και αναχωρεί για ταξίδι εβδομάδων. Αγχώθηκε ο κοντούλης μου μην ξεχάσει τίποτα και τελικά φόρτωνε, φόρτωνε.... Μάγκας. 

Βετεράνος Ερνέστο

Αποβιβαζόμαστε στα Μέγαρα και είναι εμφανέστατο ότι έχει έναν γαμημένο αέρα που κάνει τα δέντρα να κινούνται σαν φανέλες σε κερκίδα του Μπομπονέρα. Ο Σπύρος αρχίζει και το μουρμουράει άμεσα, εγώ κάνω το στρουθοκάμηλο και πλάθω σενάρια ότι κάπως θα τη γλυτώσουμε. Μου πουλάω παπάτζα. 

Διασχίζουμε τα απαίσια Μέγαρα μέχρι να πάμε να πιάσουμε τον επαρχιακό δρόμο Μέγαρα - Αιγειρούσες. Έχουμε ξαναδώσει και ποδηλατικό ραντεβού εκεί, είναι το check point για τροφή και υγρά. Ψωνίζω τα κατάλληλα από το μπακάλικο και για κάποιο λόγο θέλω να πάρω κι ένα φρέντο εσπρέσσο γιατί γουστάρω έτσι στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής, πετάλι και καφεδάκι στο ηλιοβασίλεμα και να μου τα 'σκάσει' και λίγο ο εσπρέσσο. Κάπως με μαλώνει ο Σπύρος 'με τους καφέδες και τις μαλακίες' και με παραπέμπει σε energy drink. Ξέρει ότι τις ρουφάω αυτές τις μαλακίες. Τουλάχιστον σήμερα έχω και σοβαρό λόγο να γίνω άλογο, με ένα monster. Αλλά δεν έχει. Και παίρνω να πιω για πρώτη φορά στη ζωή μου ένα hell. Αποδείχθηκε κάκιστη ιδέα. 

 Ο δρόμος από Μέγαρα προς Αιγειρούσες, είναι ανηφορικός για τα πρώτα 15 χιλιόμετρα. Όχι καμιά 'σκάλα'... από τις άλλες, αυτές που σου ρουφάνε την ψυχή αργά και σταθερά. Είχα μια αγωνία για αυτή τη βόλτα γιατί την έχουμε ξανακάνει και ξέρω ότι είναι πολύ απαιτητική κι εγώ τα τελευταία χρόνια κάνω ποδήλατο μόνο για τη δουλειά μου. Το κουφάρι μου δεν το προσέχω, σαν το μαλάκα καπνίζω, ξέρω ότι θα έχει ζόρια σήμερα. Αλλά δεν με νοιάζει. Είμαι χαρούμενος. Έχω βγει για ποδήλατο με τον φίλο μου και αυτό από μόνο του είναι αρκετό. Γιατί πάντα είναι ωραία όταν κάνουμε τέτοιες βόλτες.

Ανηφορίζουμε με το πρωτόγνωρο συναίσθημα να βλέπουμε τον Ήλιο να σβήνει ενώ μόλις έχουμε ξεκινήσει. Η κυκλοφορία είναι πολύ ήπια και αυτό βάζει κι άλλη ποιότητα στο έργο. Όμως, ο αέρας το καθιστά απόλυτα ξεκάθαρο. Είναι εδώ, είναι δυνατός και είναι μέσα στη μάπα μας, κόντρα. Για ανθρώπους στο δικό μας επίπεδο φυσικής κατάστασης, αυτό μπορεί να περιγραφεί μονολεκτικά. ΗΤΤΑ.  Τα χιλιόμετρα μένουν πίσω μας με πολύ περισσότερο κόπο, σαν να κάνουμε κουπί στην άμμο. Πλέον έχει πεσει πίσσα σκοτάδι και είμαστε σε φάση που το φεγγάρι είναι φλούδα από καρπούζι. Το φως του κ. Ζενέτου καλείται να υπηρετήσει και το γαμημένο, τυφλώνει λαγό. Χαροπαλεύουμε πεταλιά πεταλιά μέχρι να μας έρθει η πρώτη κατηφόρα. Νομίζω δεν υπάρχει σημείο στο σώμα μου που να μην αισθάνομαι ενοχλήσεις. Και αυτό δεν είναι καν το χειρότερο. Το γαμημένο το Hell έχει κάνει μια ζημιά στο στομάχι μου και μου έχει δημιουργήσει κάτι καούρες που δεν είναι απλά ενοχλητικές αλλά δείχνουν και να με στραγγίζουν από ενέργεια με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα. Αισθάνομαι κάπως σαν άρρωστος. Η πρώτη κατηφόρα έρχεται και ξέρουμε πολύ καλά τι ακολουθεί. Κατάβαση θανάτου. Παρατηρώ ότι για την κατάβαση, ο στοιχειώδης φωτισμός του οδικού δικτύου παύει. Σβήνεις το φως του ποδηλάτου και δεν βλέπεις ούτε τη μύτη σου. Πάμε για πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ξεχυνόμαστε στην κατάβαση και επιτρέπουμε στη βαρύτητα να μας ρουφάει μέχρι το σημείο που αισθανόμαστε απόλυτη ασφάλεια γιατί βλέπουμε τη χάραξη του δρόμου. Δεν ανησυχώ καν για αυτοκίνητα. Είμαστε μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, τυχόν φώτα αυτοκινήτου παίζει να γίνονται εμφανή από χιλιόμετρο. Αυτό το μίγμα από την αδρεναλίνη της κατάβασης μέσα στο σκοτάδι, μαζί με την ελευθερία που σου χαρίζει πάντα το ποδήλατο, μέσα στην απόλυτη ησυχία και στην μυρωδάτη φύση τη νύχτα, θα μου μείνει αξέχαστο. Έχω ξεχάσει τον αέρα, έχω ξεχάσει τα ισχία μου, τις καούρες μου, όλα. Κατηφορίζουμε το τελευταίο κομμάτι της κατάβασης το οποίο είναι ακόμα πιο κατηφορικό, πιο πλατύ δρόμο και το έχουν στρώσει και καινούρια άσφαλτο. Μετά από μία πολύ γρήγορη και ανοιχτή στροφή αισθάνομαι κάτι περίεργο. Έχω πάθει λάστιχο, πίσω.  Αυτό από μόνο του, δεν είναι κάτι σοβαρό. Έχουμε σαμπρέλες, ξέρουμε να τις αλλάζουμε, λίγο χρόνο θα χάσουμε και δεν μας κυνηγάει και κανείς. Η έννοια μου είναι ότι τον τελευταίο καιρό έχει ανοίξει μια βεντέττα ανάμεσα σε εμένα και τις σκασμένες σαμπρέλες. Με ζώνουν τα φίδια και παρακαλάω να βρω ένα αγκάθι ή οτιδήποτε για να σιγουρευτώ ότι δεν έχω να κάνω με τον αόρατο εχθρό που τροφοδοτεί τη βεντέττα. Ψάχνω το λάστιχο. Τίποτα. Ζω την πρωτόγνωρη εμπειρία να αλλάζω σαμπρελίτσα σε ένα σημείο που αν σβήσω το φακό, δεν βλέπω ούτε τη μύτη μου.

Βραδινές Ιστορίες με τα παιδιά

Συνεχίζουμε την κατάβαση μας και πέφτουμε πλέον στον παραλιακό επαρχιακό δρόμο Αλεποχώρι - Σχίνος. Ο Κορινθιακός κόλπος είναι αναστατωμένος. Το κύμα δημιουργεί ηχορύπανση. Ο αέρας είναι και εκεί, σταθερά δυνατός και κόντρα. Η δεξαμενή της ενέργειας μου έχει γίνει σουρωτήρι και χάνει από παντού. Το γαμημένο το hell με έχει κόψει εντελώς και είμαι σε φάση που σκέφτομαι σταματήσω να κάνω εμετό. Αλλά τι να ξεράσω... Με τόση άσκηση κοντεύω να λιώσω και τα κόκαλα μου, δεν έχω τίποτα μέσα μου. Ο Σπύρος, μου λέει ότι κι αυτός στραγγίζει από ενέργεια γιατί αυτό που μας έχει βρει με τον αέρα είναι ζόρικο. Μουρμουράει τον αέρα ο κοντούλης μου. Κάποια στιγμή όπως κάνουμε πετάλι ακούω ποδοβολητό. Είναι 3 αγριογούρουνα που άραζαν από την πλευρά της παραλίας και τρέχουν να διασχίσουν τον δρόμο να πάνε απέναντι στο δάσος. Δεν έχω ξαναδεί αγριογούρουνο από κοντά. Είναι μικρά. Ευτυχώς δεν ακολουθεί και η μάνα και η κατακόρυφη αγωνία που μου δημιουργήθηκε, καλμάρει πολύ γρήγορα. Φτάνουμε στην βρύση στην είσοδο του οικισμού Σχοίνος. Αγαπημένο check point. Για σήμερα, και λυτρωτικό. Ο Σπύρος σκάει με δυο κοκα κόλες ζερό που σε κάτι τέτοιες συνθήκες, είναι ικανές να φέρουν την επιβίωση. Έχουμε σουρώσει από την κούραση, το μυαλό μου τριπάρει. Πιάνω την πάρλα σε ένα ζευγάρι που ήρθαν να γεμίσουν τα μπιτόνια τους νεράκι και βρέθηκα να τους ρωτάω αν υπάρχει αγροτικός συνεταιρισμός στο Σχοίνο που παρέχει νερό στους γεωργούς και αν είναι πόσιμο. Ακούνε αυτά, από έναν τύπο που είναι μαζί με έναν άλλο με κάτι φορτωμένα ποδήλατα 1 μετά τα μεσάνυχτα στο πεζούλι στη βρύση του οικισμού. Το πλάνο για διανυκτέρευση στα Στραβά ακυρώνεται συνοπτικά. Είναι άλλα 6 χιλιόμετρα δρόμος, τα περισσότερα ανάβαση απάνθρωπη. Και μετά από αυτά, θα σκάσουμε νύχτα σε ένα σημείο που πάμε για πρώτη φορά στη ζωή μας και θα πρέπει να αναζητήσουμε και σημείο για να στήσουμε αιώρες. Δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο έτσι όπως είμαστε. Είμαι σε φάση σουρωμένος, δεν μπορώ ούτε να σηκώσω τα πόδια μου να περπατήσω και αρχίζουν και με λούζουν κάτι κρύοι ιδρώτες.

Το βρυσάκι στην είσοδο του Σχοίνου

 Η εναλλακτική μας είναι το Alkyoni Camping που είναι και αυτό πάνω σε αυτή την σκληρή ανάβαση αλλά μόλις στα 2 χιλιόμετρα. Τι είναι 2 χιλιόμετρα; Και μπουσουλώντας φτάνουμε. Φτάνουμε εκεί, επικρατεί νεκρική σιγή, η πορτούλα είναι ανοιχτή. Στη reception δεν υπάρχει άνθρωπος οπότε πάμε και βλέπουμε. Κατηφορίζουμε και σκάμε στην πριβέ παραλία του κάμπινγκ. Το μέρος είναι πολύ συμπαθητικό. Η θάλασσα είναι σκατά με τέτοιο αέρα τόσες ώρες. Βουτιά ίσα ίσα για την αναγέννηση. Φτιάχνουμε το πόστο μας, σήμερα έχει ύπνο σε ξαπλώστρα. Πριν από αυτό όμως, έχει ΓΕΥΜΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΩΝ. Μνήμες από το ταξίδι μας στην Πελοπόνησσο ξυπνάνε. Έχουμε ντομάτες. Ντολμάδες. Αφράτα παξιμάδια λαδιού και γραβιέρα με μπούκοβο. Κλαίω. 

Alkyoni Camping... Τιμιότατο φάνηκε.

Αυτό δεν είναι ένα γεύμα. Είναι ένα τελετουργικό που λατρεύουμε. Δεν θα χορτάσει μόνο το στομάχι μας. Θα χορτάσει και η ψυχή μας. Τα συναισθήματα που εισπράττουμε από αυτές τις στιγμές μας γεμίζουν τόσο, που ακόμα μας σηκώνουνε μετά τα 40 μας να βγούμε στο δρόμο, να βάλουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε για να φτάσουμε όπου είναι, να κάνουμε μια βουτιά και να βάλουμε στη μέση να μοιραστούμε ντολμάδες κονσέρβα. 

Το γεύμα των Πρωταθλητών

Στο σημείο υπάρχει άλλη μία παρέα που προφανώς διαμένουν στο κάμπινγκ. Είναι μια 5άδα έφηβοι με φωνές, μπινελίκι και bluetooth ηχείο τέζα. Η σύνθεση της ομάδας δεν θα βοηθήσει την δική μας ησυχία. Έχουμε 4 αρσενικούς και μια θυληκιά. Δηλαδή, 4 κοκόρια σε ένα πολύ δυνατό ανταγωνισμό για να κερδίσουν τις εντυπώσεις της θυληκιάς. Μας γαμήσανε. Όμως, αισθανόμαστε τόσο καλά μιας και είμαστε απο βουτιά, φαγωμένοι και ξάπλα και τόσο κουρασμένοι που δεν έχουμε ενέργεια ούτε να εκνευριστούμε. Πρέπει να καταστρώσουμε το σχέδιο της επόμενης μέρας. Ο Σπύρος θέλει να φύγουμε απόγευμα για να είμαστε άνετοι. Αυτό είναι πολύ ωραία ιδέα αλλά είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να προλάβουμε τον τελευταίο προαστιακό από την Κόρινθο. Η δικιά μου πρόταση είναι εγερτήριο με το φως της ημέρας, να καλύψουμε πολύ μεγάλη απόσταση μέχρι να σηκωθεί καλά ο Ήλιος. Απλά, όταν ετοιμάζεσαι να πέσεις για ύπνο μετά από τέτοια δοκιμασία, εν μέσω ψιλο-πάρτυ στις 2:30 το βράδυ και σκοπεύεις να σηκωθείς στις 6, παίζει να μην δουλέψει καλά αυτό. 

Ξημερώνει στο Alkyoni Camping, το προγραμματισμένο ξυπνητήρι μου χτυπάει στις 6:05 και τρώει ακαριαία σίγαση, μην τυχόν και ξυπνήσει κανείς. Σίγαση στη σίγαση, δημιουργούμε μια συμφωνία με το Σπύρο ότι κανείς δεν ψήνεται να σηκωθεί. Μετά από καμιά ντουζίνα 10λεπτες σιγάσεις βλέπω ότι ο μαν με την καφετέρια της παραλίας είναι πλέον έτοιμος να εξυπηρετήσει. Πετάγομαι να πάρω 2 καφεδάκια. Ο τύπος, έχοντας αντιληφθεί την παρουσία μας εκεί κάθεται σε μια καρέκλα με σταυρωμένα τα χέρια και έχει μια μούρη που περιμένει πως και πως να μας μαλώσει. Όντως, τον ρωτάω αν μπορούμε να έχουμε δυο καφεδάκια και μου λέει 'πως βρεθήκατε εδώ εσείς;'. Προσπαθώ να του εξηγήσω με 2 προτάσεις χωρίς να αφήσω χώρο για ερωτήσεις γιατί είναι ώρα για καφεδάκι και κάπνισμα. Αράζουμε και απολαμβάνω ένα σκατά φρέντο εσπρέσσο ίσα ίσα για το τσιγάρο. Ο Σπύρος δεν δέχτηκε να βάλει αυτόν τον καφέ μέσα του. Δεν φαινόμαστε να βιαζόμαστε ιδιαίτερα για την αναχώρηση μας, κάτι το οποίο σημαίνει ότι θα κάνουμε πετάλι ακριβώς τις ώρες που δεν πρέπει. Ίσως να μην είναι τόσο σκληρό γιατί και σήμερα αέρα δείχνει ότι θα έχει. Σίγουρα πάντως, η οργάνωση μας ακολουθεί το μοτίβο 'ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ'. 

Πρωινάκι στην Αλκυόνη...

Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε από εκεί και λέω στον ξυνομούρη στο καφέ να τα βρούμε για τη διαμονή μας και μου λέει ότι αυτός δεν είναι του κάμπινγκ και να πάμε στη reception, στην έξοδο. Δηλαδή, αυτός είχε αυτή τη μούρη απέναντι μας, χωρίς να είμαστε 'εισβολείς' και 'τσαμπατζήδες' στη δικιά του δουλειά. Ανεβαίνουμε σέρνοντας τα ποδήλατα προς την έξοδο γιατί έχει 30% κλίση και μέχρι να φτάσουμε στην έξοδο στάζουμε ήδη. Στη reception δεν υπάρχει άνθρωπος οπότε ρίχνουμε ένα τρυφερό -και μάλλον δίκαιο- πιστόλι και μπαίνουμε με τη μία σε ανάβαση για πρώτο δίσκο, πρώτο γρανάζι και ιδρώτες να ρέουν παντού. Είναι το μαγικό κομμάτι Σχοίνος - Στραβά το οποίο έχει και ένα χωμάτινο κομμάτι 5-6 χιλιόμετρα. Μαγική ησυχία, ωραίες θέες και πετάλι μέσα σε πυκνό και μυρωδάτο πευκοδάσος. 

Ο Σχοίνος από ψηλά...

Εντάξει;

Και η σημερινή διαδρομή είναι πολύ απαιτητική. Πρέπει να είμαστε 2 ώρες πάνω στο ποδήλατο και ακόμα δεν έχουμε τολμήσει να ανέβουμε δεύτερο δίσκο. Ακόμα και αυτός ο πολύ σύντομος ύπνος ήταν ευεργετικός για το κορμί αλλά με όλη αυτή την καταπόνηση που έχουμε φάει χθες, σίγουρα είμαστε πιο ευάλωτοι σήμερα και η ολική κόπωση για μένα κάνει σύντομα την εμφάνιση της. Τουλάχιστον βλέπω ότι μετά από τη στροφή έχει μια κατηφόρα μέσα στην ανάβαση. Απολαμβάνω αυτά τα ξεκούραστα μέτα και στο τέλος της κατηφόρας σκάει ξανά το πίσω μου λάστιχο. Φίδια με ζώνουν ξανά. Και πλέον η κάθε κίνηση κοστίζει σε κούραση. Ξεκινάω για την αλλαγή. Το λάστιχο μου πάλι δεν έχει πατήσει τίποτα. Η βεντέτα συνεχίζεται από τον αόρατο εχθρό. Πρέπει να ψιρίσουμε τη μαιμού. Δε γίνεται να συνεχίσουμε σε αυτό το μοτίβο. Κάτι ανιχνεύουμε στη φακαρόλα της ζάντας που σε κανονικές συνθήκες θα περνούσε απαρατήρητο αλλά εδώ μιλάμε για δεύτερο λάστιχο. Σε καινούριο τροχό. Και είχα πάθει και ένα τη μέρα πριν τη βόλτα. Κάπως καίμε εκεί το πλαστικό της φακαρόλας να μην κάνει δοντάκι ελπίζοντας να είναι η στιγμή που νικάμε τον αόρατο εχθρο. Η ταχύτητα στις κινήσεις μου είναι τέτοια που κάνω περίπου 20 λεπτά να αλλάξω μια σαμπρέλα. Είμαι ρημάδι. 

Και η βεντέτα καλά κρατά...

Συνεχίζουμε ξανά ανηφόρα στην ανηφόρα, ο Ήλιος αρχίζει και ανεβαίνει ψηλά και οι ίσκιοι στην άσφαλτο από τα πεύκα αρχίζουν και γίνονται σπάνιοι. Δεν πρέπει να έχει περάσει μισή ώρα και το πίσω μου λάστιχο κλατάρει ξανά. Παθαίνω σοκ. Με κάποιον ανώτερο τρόπο γλυτώνω από παραλήρημα, χριστοκάντηλα ουρλιάζοντας με σάλια να φεύγουν από το στόμα μου και ίσως χρήση βίας στη ρόδα που δοκιμάζει ολοκληρωτικά τα όρια μου. Κάτω από έναν στενό ίσιο ελιάς αρχίζω τη συνήθεια που έγινε λατρεία σε αυτή τη βόλτα. Για άλλη μια φορά, το λάστιχο δεν έχει πατήσει τίποτα. Είναι ανίκητος ο αόρατος εχθρός; Σκαλίζουμε τη σαμπρέλα. Βλέπουμε ένα σκίσιμο πάνω στην κόλληση. Αυτό μπορεί να οφείλεται και σε αστοχία υλικού. Αλλά όταν συμβαίνει όταν υπάρχει βεντέτα, θολώνει τα νερά και δεν ξέρεις τι να σκεφτείς. Ειδικά έτσι όπως είμαι. Βγάζω την τελευταία μου σαμπρέλα που είναι και φίρμα από τις ακριβές. Την περνάω επάνω, ξεκινάει το φούσκωμα ο Σπύρος και μετά από σεβαστό αριθμό επαναλήψεων, βλέπω ότι δεν φουκώνει όπως πρέπει. Περνάω κι εγώ στο τρομπάρισμα. Επιμένουμε μέχρι το σημείο που σιγουρευόμαστε ότι κάτι δεν πάει καλά. Ξαναβγάζω σαμπρέλα και ψαχουλεύω. Η καινούρια μου σαμπρέλα και φίρμας, από τις ακριβές, έχει σκίσιμο. Θαυμάζω τον εαυτό μου γιατί δεν καταρρέω ούτε μετά από αυτό. Δανείζομαι σαμπρέλα από τον Σπύρο. Αυτή τη φορά πρέπει να έκανα πάνω από μισή ώρα. Πήγαμε μετά να καπνίσουμε και τσιγάρο στο εκκλησάκι απέναντι. 

Εκεί....

Να την φουσκώσω ή να αυτοκτονήσω;

Ανεβαίνουμε ξανά πάνω στα ποδήλατα και συνεχίζουμε. Πέρα από την σωματική καταπόνηση πλέον είμαι τρομοκρατημένος με τα λάστιχα. Σκέψεις ωτοστόπ μετά από άλλα 2 λάστιχα έχουν αρχίσει και γυρνάνε στο μυαλό μου. Ο Σπύρος λέει ότι ήταν το τελευταίο. Εγώ είπα, όχι. Βάλαμε στοίχημα. Το πρώτο στοίχημα στη ζωή μου που παρακαλάω να χάσω. Ο Ήλιος έχει ανέβει κατακόρυφα πια. Ανύπαρκτοι ίσκιοι στο οδόστρωμα. Και η γαμημένη η ανάβαση να μην τελειώνει. Χθες γαμήθηκε να φυσάει, σήμερα σχεδόν τίποτα. Φτάνουμε στην κατάβαση που σε φέρνει στη διαστάυρωση για λίμνη Βουλιαγμένης ή Περαχώρα. Κατηφορικά χιλιόμετρα, πολύτιμα. Φτάνουμε στη διαστάυρωση και πρέπει να πάμε αριστερά για Περαχώρα. Η ανηφόρα που ξεδιπλώνεται μπροστά μου μου δημιουργεί άρνηση να το πιστέψω. Ανοίγω πλοήγηση ελπίζοντας -στην ουσία- ότι έχουν βάλει λάθος την ταμπέλα. Κάτι το οποίο προφανώς δεν συνέβη. Όλο αριστερά άλλα 2 χιλιόμετρα ανάβασης μέσα στη ντάλα. Πρέπει να σταματάω κάθε 400 μέτρα. Μετά από πολλές δικές μου στάσεις, κάνουμε και ένα ...διάλειμμα με το Σπύρο. 

Ουσιαστικό διάλειμμα

Είναι το τελευταίο κομμάτι μέχρι να βγούμε πάνω στον κεντρικό δρόμο Περαχώρα - Λουτράκι. Με τα τελευταία ψήγματα κουράγιου, τα καταφέρνω μέχρι τον κεντρικό. Ο Σπύρος είναι πιο μπροστά. Σταματάμε σε ένα βενζινάδικο να αποκτήσω την πίεση που πρέπει στο λάστιχο μου και όχι το αστείο φούσκωμα με την τρόμπα χεριού. Είναι η πρώτη φορά για σήμερα που βάζω πάλι μεσαίο δίσκο. Νορμάλ πετάλι... μπροστά μας πλέον απλώνεται η λίμνη της Βουλιαγμένης και στο βάθος ο φάρος Μελαγκάβι. Ελάχιστο πετάλι ακόμα και ξεκινάμε τη δαιμονιώδη κατάβαση από την Περαχώρα στο Λουτράκι. Είναι η απονομή δικαιοσύνης. Θα τα ζήσεις όλα πάνω στο ποδήλατο. Πεταλιά την πεταλιά στην ανηφόρα και ιδρώτα αναμιγμένο με αντηλιακό να πέφτει στα μάτια σου και να μη βλέπεις μέχρι τις αδρεναλίνες να σε ρουφάει η βαρύτητα και να κινείσαι με ένα τέτοιο όχημα με 70 χιλιόμετρα την ώρα. Απ' όλα έχει το ποδήλατο. 

Μπαίνουμε μέσα στο Λουτράκι με ορμή χιονοστιβάδας. Η θάλασσα στο Λουτράκι είναι σε ταραχή και φυσάει μανιασμένος αέρας. Το πλάνο είναι να κάνουμε μια βουτιά και να απολαύσουμε 2 τσιγάρα και 2 κόκα κόλες. Και πολύτιμη ξεκούραση για να φάμε και τα τελευταία 15 χιλιόμετρα για Κόρινθο τα οποία είναι επίπεδα. Έπειτα, αναχωρούμε για Κόρινθο. Από το προηγούμενο βράδυ, ο Σπύρος έχει κάνει βαθειά έρευνα για να βρει ποιος θα μας ταίσει το γεύμα των πρωταθλητών. Έχει βρει μια επιλογή για κάποιο κεμπάπ με διθυραμβικά σχόλια στα σχόλια. Και είναι ακριβώς πάνω στο δρόμο μας, ελάχιστα πριν τον Προαστιακό της Κορίνθου. Επαληθεύουμε τα διθυραμβικά σχόλια για το κεμπάπ της Ελένης και πλέον έχουμε νέο σημείο τροφής όταν θα έχουμε τον προαστιακό της Κορίνθου στο δρόμο μας. 

Είναι άλλο ένα γεύμα των πρωταθλητών!

Ήταν άλλη μία βόλτα 'Ζωή ...Ποδήλατο'. Αισθάνομαι τυχερός και ευτυχισμένος που υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που αυτό το βιολί του προσφέρει τόσα πολλά ώστε να επιδιώκει ακόμα να το κάνει. Είμαστε μεγαλύτερα παιδιά πια και δεν το λέω μόνο για τα κορμάκια μας που τα αμελούμε. Ζούμε στην εμπόλεμη κατάσταση της Ελλάδας την τελευταία -σχεδόν- εικοσαετιά, πλέον. Τα μυαλά μας πονάνε. Όλοι τρέχουμε και πουθενά δεν φτάνουμε. Οι σχέσεις μας δοκιμάζονται και έχουμε να τις αξιολογήσουμε και διαχειριστούμε χωρίς να βλέπουμε καθαρά. Μας θερίζει το στρεςς. Παίρνουμε αντικαταθλιπτικά σαν στραγάλια. Μετά από αυτή τη βόλτα που τα κάναμε όλα λάθος και συνέβησαν τα απίστευτα και δοκιμάστηκε η πίστη μας, αισθάνομαι μόνο θετικά συναισθήματα. Συναντηθήκαμε με το Σπύρο και το χαμόγελο στα μούτρα μας και το βλέμμα μας, τα είπε όλα χωρίς καμία κουβέντα. Γι' αυτό θα το κάνουμε και θα το ξανακάνουμε για όσο μπορούμε. Άλλη μία, μέσα στο σεντούκι των ευτυχισμένων αναμνήσεων! Πάμε για τα επόμενα. ✊✊✊

Από το parking του οικισμού στο Σχοίνο

Η βραδινή βόλτα από Μέγαρα για Σχοίνο

Δεύτερο μέρος από Alkyoni Camping για Κόρινθο.