Πάνε 6-7 χρόνια που το ποδήλατο μπήκε ξανά στη ζωή μας. Ίσως πιο δυναμικά και από τότε που ήμασταν παιδιά. Φαίνεται και από τη συνδρομή του στη ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια. Ξεκίνησε για μια βολτίτσα στην Αθήνα με κατάληξη στου Φιλοπάππου για μπύρες. Όταν έφτιαχνε ο καιρός, για εξόρμηση στη θάλασσα με μέγιστο προορισμό το Καβούρι. Δεν μας έφτανε. Βρήκαμε τον Θανασάρα που σκάρωνε ημερήσιες ποδηλατικές εκδρομές 100 -και πάνω- χιλιομέτρων. Μας άρεσε τόσο που θέλαμε κι άλλο. Ξεκινήσαμε με τον Σπυράκο να οργανώνουμε δικές μας ημερήσιες εκδρομές κομμένες και ραμμένες στα 'θέλω' μας. Έγινε κάτι σαν φαντασίωση το να πάρουμε τα ποδήλατα μας και να φτάσουμε μέχρι την άλλη άκρη της Ευρώπης. Ένα ενδιάμεσο βήμα για αυτή τη φαντασίωση είναι κάποια μικρότερη περιοδεία με το ποδήλατο. Σε αυτό το κείμενο θα αφηγηθώ την παρθενική -για μένα- ποδηλατική περιοδεία.
Καλοκαίρι 2017. Στο πρόγραμμα μου έχει μπει άλλη μια καλοκαιρινή σεζόν. Η έκτη συνεχόμενη. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα είναι η τελευταία φορά που θα του το κάνω αυτό. Μια τελευταία μπάζα και από χειμώνα να τα βάλουμε κάτω να δούμε τι γίνεται. Χωρίς να υπάρχει στις επιλογές η καλοκαιρινή σεζόν. Τουλάχιστον όχι με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο των 6-7 μηνών. Φέτος κατέβηκα στο νησί ήδη τεντωμένος και με πολύ μειωμένες ανοχές για να κάνω την ίδια δουλειά με αυτή που έκανα πέρσι. Μια αλλαγή στο οικονομικό deal. Μια κατρακύλα στη μεζούρα του σεβασμού και της εκτίμησης, για τον συνάδελφο που θα βγάζαμε μαζί τη σεζόν. Αυτά, τα είχα καταπιεί με το ζόρι για χάρη αυτής της τελευταίας μπάζας. Έλεγα θα τα διαχειριστώ όπως πρέπει. Έχω εμπιστοσύνη στην αυτοπειθαρχία μου σε κάτι τέτοια. Ήθελα να με αφήσουν να δουλέψω και να μην βρεθεί μπροστά μου παρασκήνιο, για να πάνε όλα καλά. Δουλεύαμε περίπου 10 μέρες -τσάμπα- για να ετοιμάσουμε το μαγαζί από την χειμερία νάρκη του. Μερικές μέρες πριν φτάσουμε στο απόλυτο επίπεδο ετοιμότητας αλλάζει άλλη μια παράμετρος στο κομμάτι της δουλειάς που για μένα ήταν κόκκινη γραμμή. Μια μέρα πριν πάμε στους λογιστές για τις προσλήψεις, τα τινάζω όλα στον αέρα. Βρίσκομαι εκτεθειμένος στην ανεργία και η μπάζα έχει κάνει φτερά. Η 'καλή' μπάζα τουλάχιστον. Περνάω από το μαγαζί όπου δούλευα πρόπερσι και ζητάω δουλειά. Την επόμενη είμαι στο λογιστήριο και ξεκινάω δουλειά. Η έκθεση μου στην ανεργία κράτησε μόλις μία ημέρα. Έτσι, από τις 5 Μαίου είμαι και πάλι εργάτης. Δυστυχώς, πέρα από την -πολύ σκληρή- δουλειά έχουμε και πολύ παρασκήνιο σε αυτή τη δουλειά. Τα πράγματα συχνά-πυκνά ξεφεύγουν κι έτσι δεν υπάρχει η πολύτιμη ηρεμία που είναι η πρώτη και η πιο δυνατή συνθήκη που θα σε κάνει να συγκεντρωθείς στη δουλειά σου. Στις 22 Ιούλη ήταν η τελευταία μου βάρδια, μιας και γίνανε έκτροπα με τα οποία δεν θα σας κουράσω. Τις επόμενες μέρες, βρίσκομαι σε κατάσταση σύγχυσης. Η ψυχούλα μου θέλει να τα γράψω στα παπάρια μου και να κάνω διακοπές. Το μυαλό μου σκέφτεται την μπάζα. Περνάω ένα διάστημα που κάνω τα μπάνια μου και γελάω με τους κωλόπουστες και -από την άλλη- όποτε ακούω κάτι για δουλειά πάω και σκαλίζω την υπόθεση. Λίγες μέρες μετά, και αφού δεν προέκυψε κάποια σοβαρή περίπτωση, αποφασίζω οριστικά ότι δεν θα δουλέψω άλλο για φέτος το καλοκαίρι. Βάζω τους δικούς μου να μου στείλουν δύο αντικείμενα που θα σφραγίσουν ότι εγώ με τις δουλειές τέλειωσα για φέτος το καλοκαίρι. Το ποδήλατο και την αιώρα.
Αποφασίζω ότι φέτος το καλοκαίρι θα παίξει ποδηλατικό tour. Όλα αυτά τα χρόνια που δούλευα, έβλεπα ποδηλάτες με τα ποδήλατα τους φορτωμένα σαν γαϊδούρια και καθόμουν και τους σάλιωνα. Θα έρθει και μένα η σειρά μου, σκεφτόμουν. Όλα αυτά τα χρόνια σκάλιζα τι γίνεται στο νότο της Κρήτης και πάντα έλεγα στο Ράκο ότι το νησί πρέπει να φάει σκούπα. Έφτασε αυτή η ώρα. Το αλάνι μου λιώνει το κορμί του στην Αστυπάλαια για να πάρει το πακέτο του. Ξενέρωνα με την ιδέα ότι βάζω μπροστά το πρώτο μου tour και δεν θα το κάνω με τον φίλο μου που τα έχουμε γαμήσει όλα πάνω στο πετάλι. Με μονοήμερες όπου μας τη βαρέσει και με τις καιρικές συνθήκες γραμμένες στ' αρχίδια μας. Για μπάνια τον Δεκέμβρη, πάνω στα βουνά με χιόνια, σε άρρωστες αναβάσεις με καύσωνα, σε άλλες σχεδόν άυπνοι. Γιατί έτσι γουστάρουμε.
Γνωρίζω λοιπόν εξ' αρχής, ότι δεν θα παίζει η ιδανική συνθήκη να κάνουμε αυτό το tour παρέα με τον Ράκο και τον Ζιντάν. Και τι να κάνουμε τώρα. Σχεδόν μια ολόκληρη ζωή μέχρι τώρα, βγάζουμε άκρη χωρίς να είναι ιδανικές οι καταστάσεις. Είναι το πρώτο μου καλοκαίρι από τότε που ξεκίνησα ξανά το ποδήλατο, όπου δεν δουλεύω. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το εκμεταλλευτώ. Αρχίζω και σκαλίζω χάρτες, εφαρμογές για υψομετρικές απεικονίσεις, σχεδιάζω ποια μέρη θα δω και πως θα στήσω το tour. Λίγες μέρες μετά, είμαι έτοιμος. Έχω το πλάνο μου. Θα κάνω -σχεδόν- το γύρο του νομού Λασιθίου. Οι χάρτες μιλάνε για 300 χιλιόμετρα. Αλλά δεν βιάζομαι. Αυτό το tour δεν γίνεται για ποδηλατικές επιδόσεις. Βγαίνω να κάνω διακοπές με το ποδήλατο. Έχω κοιτάξει τις παραλίες να δω ποιες είναι οι πιο ωραίες για να κάνω εκεί τις διανυκτερεύσεις μου. Το πλάνο είναι ότι τα βράδια θα κοιμάμαι έξω. Στην αιώρα μου. Οπότε έχουμε να κάνουμε με ένα project στο οποίο θα είμαι για 4-5-6 μέρες στο δρόμο. Μόνος μου. Με το ποδήλατο μου. Βγαίνουμε στο δρόμο να δούμε νέα μέρη, να γουστάρουμε και να 'μετρηθούμε'.
Αυτό είναι το προγραμματισμένο δρομολόγιο για το Αυγουστιάτικο tour του 2017.
Ξεκινάω αυτή την γαμάτη διαδικασία που έχεις να ετοιμάσεις τα πράγματα σου για να φύγεις. Είναι το πρώτο πράγμα που σε βάζει στο mood της φάσης γιατί σκέφτεσαι πάνω κάτω τι και πως θα κάνεις στην εκδρομή σου για να αποφασίσεις τι πρέπει να πάρεις μαζί σου. Ξεκινάω με την τετράδα των ...θεμελιωδών αντικειμένων. Αιώρα, πανό, μαγιό, βιβλίο. Τα υπόλοιπα έπονται. Μετά από λίγη ώρα ο εξοπλισμός είναι έτοιμος.
Έτοιμοι προς αναχώρηση...
Ξεκινώντας έχω στο νου μου μια αναμνηστική φωτογραφία στο γεφυράκι της λίμνης του Αγίου Νικολάου που θα είναι κάτι σαν την φωτοβολίδα που θα πυροδοτήσει την αποστολή μου. Όμως, παρόλο που είναι νωρίς το πρωί, είναι Τετάρτη και έχουμε λαϊκή αγορά, άρα αυξημένη κίνηση στην πόλη. Στο γεφυράκι δεν υπάρχει η ησυχία που φανταζόμουν. Δεν με ενδιαφέρει σχεδόν καθόλου. Στέκομαι κοιτάζω τη λίμνη για ελάχιστα δευτερόλεπτα, παίρνω βαθιά ανάσα, χαμογελάω και ξεκινάω. Ο προορισμός μου για σήμερα είναι τα Τέρτσα. Έχω να διανύσω μια απόσταση κάπου στα 55 χλμ. Στα Τέρτσα έχω πάει ξανά με αυτοκίνητο. Ήταν τόσο ωραία που δεν μπορούσα να τα αφήσω εκτός πλάνου σε αυτό το tour. Επίσης, τη μισή περίπου διαδρομή την έχω κάνει και με το ποδήλατο όταν είχα πάει στο φαράγγι του Χα. Για σήμερα δηλαδή, δεν θα μου είναι εντελώς άγνωστα τα πράγματα. Ξεκινάω αυτό το παραλιακό και παιχνιδιάρικο κομμάτι το οποίο μετά από καμιά 20αριά χλμ θα με φέρει στο σημείο που πρέπει να αφήσω την θάλασσα για να πάω από τον Βορρά της Κρήτης, στο Νότο και να πέσω στην Ιεράπετρα.
Πετάλι στον παραλιακό-επαρχιακό και πιάτο ο κόλπος του Μιραμπέλου...
Παχειά Άμμος. Κάπου εδώ αφήνουμε την Βόρεια Κρήτη και πάμε για τον Νότο
Πρώτο διάλειμμα για λίγο άραγμα και ανεφοδιασμό σε υγρά. Να είναι καλά ο άνθρωπος με την καντίνα, ο οποίος στο άκουσμα του εγχειρήματος μου, κέρασε το νερό και μου έδωσε την ευχή του.
Η σημερινή διαδρομή δεν περιλαμβάνει κάποια διαρκή ανάβαση άρα ούτε κάποια γαμάτη κατάβαση. Σταθερό πετάλι, και βουνά τριγύρω για τα επόμενα 15 χλμ όπου και θα πέσουμε πάνω στην Ιεράπετρα.
Πάντα επιβλητικό... το φαράγγι του Χα
Σε κάποια φάση αυτή η ευθεία που ενώνει την Βόρεια με τη Νότια Κρήτη σε μόλις 15 χλμ, αποκτάει μια ελαφρά κατηφορική κλίση και σε συνδυασμό με το ανεπαίσθητο βοριαδάκι που φυσάει, βάζουν ένα χαμόγελο στα μούτρα μου. Οι πρώτες κραυγές ενθουσιασμού, τα πρώτα τραγούδια -όχι από μέσα μου- είναι εδώ. Κατεβαίνω χωρίς χέρια σαν να πετάω χαμογελάω και μιλάω μέχρι και στα ζώα που βλέπω. Μετά από λίγη ώρα είμαι μέσα στην Ιεράπετρα. Τώρα έχουμε τον επαρχιακό δρόμο που θα με πάει μέχρι τα Τέρτσα. Θυμάμαι ότι στο μεγαλύτερο κομμάτι του δεν είναι κάτι σπουδαίο, από άποψη φυσικής ομορφιάς. Τα χιλιόμετρα μένουν πίσω μου, το ίδιο και το αστικό τοπίο της Ιεράπετρας. Το τοπίο μου πλέον είναι μόνο φύση και πολλά πολλά θερμοκήπια. Δεν αισθάνομαι κάποια ανάγκη για διάλειμμα και σκέφτομαι ότι θα πραγματοποιήσω ένα διάλειμμα στον Μύρτο, ένα μικρό χωριό που θα βρω πάνω στο δρόμο μου, το οποίο έχει όλα τα βασικά μιας και είναι -στοιχειωδώς- τουριστικά ανεπτυγμένο. Εκεί θα ανεφοδιαστώ με τρόφιμα κλπ. γιατί στα Τέρτσα δεν υπάρχει κάτι παραπάνω από 2 ταβερνάκια.
Το χωριό Μύρτος και η παραλία του έχουν μείνει ήδη πίσω...
Σε περίπου 5 χλμ. φτάνω στον προορισμό μου. Δεν βλέπω την ώρα να κάνω τη βουτιά μιας και πλέον έχει μεσημεριάσει για τα καλά και κοντεύω κάνα 4ωρο στο πετάλι. Παρακάτω ένα βίντεο καθώς διανύω τα τελευταία 1-2 χλμ για Τέρτσα.
Λίγα λεπτά αργότερα βρίσκομαι στα Τέρτσα. Δεν κάνω τίποτα άλλο από το να μετατραπώ αστραπιαία από ...ποδηλάτης σε κολυμβητής. Η βουτιά μετά από χιλιόμετρα ποδηλασίας είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις στη ζωή.
Ώρα ξεκούρασης για όλους...
Τα Τέρτσα είναι μια παραλία οργανωμένη στοιχειωδώς. Υπάρχουν 2 ταβερνάκια και ένα μίνι μάρκετ που πουλάει τα εντελώς βασικά. Ένας οικισμός πάνω στην παραλία που σε 50 μέτρα τον έχεις διασχίσει. Λίγες ομπρέλες και ξαπλώστρες δωρεάν στην παραλία και όλο και κάτι θα καταναλώσεις από τα 2 μαγαζάκια μιας και δεν έχεις άλλες επιλογές. Ο ελεύθερος χρόνος της πρώτης ημέρας διακοπών έχει ξεκινήσει. Καφεδάκι, άραγμα, σκέψεις, βιβλίο, βόλτα σε όλο το μήκος της παραλίας η οποία αποτελείται από 2-3 μεγάλους κόλπους. Η παραλία ενδείκνυται για ελεύθερο κάμπινγκ μιας και είναι τεράστια, έχει ένα σωρό καβατζούλες και έχεις ρεύμα, νερό και κάποια πολύ βασικά σε απόσταση αναπνοής και πέρα από αυτά έχεις το χωριό Μύρτος σε απόσταση 5 χλμ.
Η ώρα έχει περάσει. Έχω σταμπάρει ένα αυτοσχέδιο τσαρδί για τη διανυκτέρευση μου, από την ώρα που έχω φτάσει στην παραλία. Δεν έχω εγκατασταθεί ακόμα για να δω αν κατοικείται από κάποιους. Το βραδάκι ανεβαίνω στο ταβερνάκι να πιω τις μπύρες μου και να φορτίσω το τηλέφωνο. Τα μπυράκια δεν αργούν να με ζαλίσουν όσο πρέπει και φεύγω για την πρώτη μου διανυκτέρευση σε παραλία, μόνος μου. Είναι κάτι το οποίο θα κάνω για πρώτη φορά στη ζωή μου. Μπαίνω στην αιώρα μου και αράζω σαν τον πασά. Η νιρβάνα από τις μπύρες αποτελεί παρελθόν. Λίγο οι ήχοι της φύσης, λίγο το αίσθημα της μοναξιάς, με αγριεύουν τόσο ώστε να χάσω για λίγο τον ύπνο μου. Παίρνω το χρόνο μου αράζοντας ποιοτικά στην αιώρα. Τα αστέρια είναι αμέτρητα. Αφομοιώνω τους ήχους και αρχίζω και συνηθίζω ότι έτσι κάνει η φύση εκεί. Μέχρι που ξεκινάει ένας υψηλότατης ποιότητας ύπνος, όπως αποδείχθηκε. Το φως της ημέρας με ξυπνάει. Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω την παραλία από τη μια άκρη στην άλλη. Χαμογελάω. Σηκώνομαι και κάνω αυτή την πρώτη βουτιά της ημέρας που δίπλα της μέχρι και ο πιο δυνατός καφές, είναι για γέλια. Δεν ξέρω τι ώρα είναι. Δεν με νοιάζει και πολύ. Ξεκινάω σιγά σιγά να μαζεύω το τσαρδί μου για να ξεκινήσω για τον επόμενο προορισμό μου.
6 αστέρων το τσαρδί...
Η Νταλίκα είναι και πάλι σαμαρωμένη όπως πρέπει, εγώ έχω μετατραπεί από κολυμβητής σε ποδηλάτη και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε τη δεύτερη ημέρα του tour. Το δρομολόγιο σήμερα είναι Τέρτσα - Μακρύ-Γιαλός. Περίπου 50 χλμ. απόσταση. Θα πραγματοποιηθεί στάση στην παραλία της Αγίας Φωτιάς η οποία απ' ότι έχω δει στις φωτογραφίες είναι must see. Ξεκινάμε και περνάει από το μυαλό μου ότι έχει άπνοια και ο Ήλιος καίει πολύ για τόσο πρωί. Θα το παλέψω όμως. Είμαι με τα καπέλα μου, τα αντηλιακά μου και ...νηστικός. Το τελευταίο δεν με ανησυχεί γιατί έχω στο μυαλό μου ότι θα σταματήσω στον Μύρτο και θα αφιερώσω χρόνο για το πρωινό του πρωταθλητή. Δηλαδή... καφέ, τσιγάρα, καμιά μπανάνα και κάνα κρουασάν-γάιδαρο. Πράγματι, έτσι έγινε. Αράζω για καφεδάκι στον Μύρτο και έχω στήσει τη Νταλίκα απέναντι, την κοιτάζω και χαμογελάω μόνος μου. Που και που σηκώνω το κεφάλι μου, και με όποιον συναντιέται η ματιά μου, τον κοιτάζω, μετά κοιτάζω το ποδήλατο και μετά τον ξανακοιτάζω με ύφος '...κατάλαβες ε;'. Κάποιοι τουρίστες χαμογελούσαν και κουνούσαν συγκαταβατικά το κεφάλι. Μετά από λίγη ώρα δίνω μια γερή δόση σουρεαλισμού κάνοντας διατάσεις έξω από καφετέρια. Ανεβαίνω στην Νταλίκα και φεύγουμε. Ακολουθεί αυτό το ψιλοαδιάφορο κομμάτι μέχρι την Ιεράπετρα. Παρόλο που έχω προνοήσει και έχω μαζί μου το mp3 player, δεν θέλω να ακούσω μουσική. Θέλω να ακούω το περιβάλλον. Από τα τζιτζίκια και τα πουλιά μέχρι τον υποψήφιο δολοφόνο μου που μπορεί να προβάλει με κάποιο αγροτικό. Φτάνοντας προς την Ιεράπετρα, κάποια ενοχλητικά μποφόρ κάνουν την εμφάνιση τους. Χωρίς να το έχω καταλάβει ακόμα, σε αυτό το σημείο ξεκινάει η μόνιμη και πολύ σφιχτή σχέση μου -για τη συνέχεια όλου του tour- με τον Βοριά. Μπαίνω μέσα στην Ιεράπετρα και παρόλο που τα έχω όλα -σχετικά με τη διαδρομή- λεπτομερώς καταγεγραμμένα στο τηλέφωνο μου, προτιμώ τον παραδοσιακό τρόπο. Έτσι για την φάση. Σταματάω σε ένα καφενείο και ρωτάω 2 μπαρμπάδες από που πάω για Αγιά Φωτιά. Ψαρώνουν, αρχικά. Ξεκινάει ο ένας να μου εξηγεί αναλυτικότατα κι εγώ κουνάω συγκαταβατικά το κεφάλι. Τους ευχαριστώ πολύ, ανταλλάζουμε τις ευχές μας και φεύγω. Παρατηρώ ότι όση ώρα μου μιλούσε ο μπάρμπας, δεν του έδινα την παραμικρή σημασία. Ακολουθώ μια πορεία έτσι στην τύχη. Λίγη ώρα μετά, θεωρώ ότι δεν κινούμαι στην σωστή κατεύθυνση και σταματάω να βγάλω έξω τα εργαλεία. Πράγματι είχα ξεφύγει λίγο. Μπαίνω και πάλι στον σωστό δρόμο και μετά από λίγη ώρα είμαι στον παραλιακό δρόμο. Ο αέρας είναι συντροφιά μου, το Λιβυκό πέλαγος είναι δίπλα μου, δίνω πόνο στο πετάλι και τα χιλιόμετρα μένουν πίσω. Η φάση με τον αέρα με έχει εκνευρίσει όσο να 'ναι. Κοιτάζω προς το Λιβυκό για να ξεχνιέμαι.
Παραλία που μπορείς να συναντήσεις στο δρόμο σου όπως κάνεις ποδήλατο στη Νότια ακτογραμμή της Κρήτης. Δυστυχώς δεν γίνεται να κάνω βουτιά σε όλες.
Το πετάλι συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό όπως -δυστυχώς- και ο αέρας. Έχω ξενερώσει με το φαινόμενο του αέρα. Είχα στο μυαλό μου ότι τα μελτέμια είχαν τελειώσει. Απ' την άλλη, σκέφτηκα ότι φεύγοντας για αυτό το tour εξέτασα σχεδόν τα πάντα σε υψηλό επίπεδο αλλά στις προγνώσεις για τον καιρό δεν έριξα ούτε κλεφτή ματιά. (Μεταξύ μας, και τώρα που έχει τελειώσει το tour και γράφονται αυτές εδώ οι γραμμές, αν είχα κοιτάξει τον καιρό μάλλον δεν θα ξεκινούσα ποτέ). Ο πρώτος λόγος που έχω ξενερώσει είναι ότι ο αέρας με μαστιγώνει και κάνει πολύ πιο δύσκολη τη μετακίνηση μου. Ο δεύτερος είναι ότι καταρρέει η θεωρία μου ότι αφού είμαι στο Νότο, και να πιάσουν οι Βοριάδες -οι αέρηδες στην Κρήτη κατά 90% είναι βορειοδυτικοί- εμένα δεν θα με επηρεάσει γιατί τα βουνά στην ενδοχώρα της Κρήτης θα 'σβήνουν' τους αέρηδες που έρχονται από το Βορρά και στο Νότο δεν θα κουνιέται φύλλο. Αποδείχθηκε ότι η θεωρία μου είναι γελοία ακόμα και για καφενείο. Συνεχίζω, με την απρόβλεπτη κόπωση να έχει κάνει την εμφάνιση της. Αναζητώ πιο έντονα την Αγία Φωτιά για να πάρω το διάλειμμα μου.
Επειδή είχα χαζέψει λίγο με google satellite, κάπου εδώ καταλαβαίνω ότι πλησιάζω στην Αγία Φωτιά.
'Αξίζει τον κόπο ρε πούστη' σκέφτομαι. Η Αγία Φωτιά από ψηλά.
Κατηφόρα θανάτου για να πέσω με φόρα στην παραλία.
Ο βασανισμός στο πετάλι βάζει άνω τελεία. Έχω παρκάρει την Νταλίκα σε περίοπτη θέση για να μπορώ να κάθομαι να την χαζεύω. Αλλάζω αστραπιαία και μέσα σε δευτερόλεπτα βρίσκομαι μέσα στη θάλασσα να παριστάνω το στρώμα θαλάσσης. Δεν θα βαρεθώ ποτέ να νιώθω αυτή την ανακούφιση που νιώθεις όταν κάνεις τη βουτιά ενώ είσαι πυρωμένος από το πετάλι. Βγαίνω έξω, απολαμβάνω καφεδάκι, αράζω αυτοκρατορικά και επεξεργάζομαι τη φάση. Η Αγία Φωτιά είναι μια παραλία απόλυτα οργανωμένη. Είσαι πελάτης εκεί. Έχει στηθεί μια μικρή κοινότητα κατανάλωσης. Ξαπλώστρα και ομπρέλα σχεδόν παντού, ενοικιαζόμενα δωμάτια, μίνι μάρκετ, καφετέρια και εστιατόρια. Δουλίτσα να γίνεται. Κάνω βουτιά, αράζω. Ξανακάνω βουτιά, ξανά αράζω. Ζωάρα. Έχω καμιά ντουζίνα χιλιόμετρα μέχρι τον επόμενο προορισμό μου οπότε δεν αγχώνομαι και αφήνω να περάσει λίγο η ώρα για να αποφύγω να κάνω πετάλι μέσα στη ντάλα του Ήλιου. Κατά τις 5 παρά ξεκινάω την διαδικασία αποχώρησης. Μη μας πιάσει και το βράδυ. Έχουμε να κάνουμε την βουτιά μας και παραδίπλα! Αναχωρώ και ανεβαίνω με τα πόδια αυτά τα μέτρα τρελής ανηφόρας μέχρι να βγω στον κεντρικό δρόμο. Δεν υπήρχε λόγος να κρεμάσω τη γλώσσα μου και να στάξω ακόμα δεν καβάλησα.
Η Αγία Φωτιά από άλλη λήψη. Παραλιάρα.
Επόμενη -και τελευταία- στάση για σήμερα ο Μακρύ-Γιαλός. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι παίζει με την ονομασία του. Δεν λένε ο Μακρύς Γιαλός. Λένε ο Μακρύ-Γιαλός. Άλλοι το λένε με μία λέξη, Μακρύγιαλος. Όπως και να τον λένε, εγώ εκεί θα πάω. Ο αέρας εξακολουθεί να φυσά και να κάνει το έργο μου πιο δύσκολο. Με εκνευρίζει αλλά δεν ασχολούμαι και πολύ. Έχω κάνει μεγάλο διάλειμμα και έχω μόλις 12-15 χλμ να διανύσω. Βουνά αριστερά μου, Λιβυκό πέλαγος δεξιά μου.
Και στο δρόμο μου κάτι τέτοια...
...και κάτι τέτοια
Μπαίνω στο χωριό Κουτσουράς το οποίο δεν θα παίξει κάποιο ρόλο στο tour μου πέρα από το ότι αποτελεί ένα σημάδι ότι φτάνω. Σταματάω για ανεφοδιασμό σε υγρά και να ταίσω λίγη ενέργεια το τομάρι μου. Καβαλάω αμέσως και συνεχίζω για τα τελευταία χιλιόμετρα. Μετά από λίγα λεπτά είμαι στον Μακρύ-Γιαλό. Ο Μακρύ-Γιαλός είναι ένας ...μακρύς γιαλός. Μια παραλία περίπου 1.5 χιλιόμετρο. Αμμουδιά με ρηχά και ζεστά νερά. Το μέρος είναι ήπια ανεπτυγμένο και έχει τουρισμό. Γαμάτο για ήσυχες διακοπές και ωραίο γιατί έχεις μπόλικες εξορμήσεις να κάνεις τριγύρω. Στην μία άκρη της παραλίας παίζει η πασαρέλα για μάσα, καφέ, ποτό. Το πρώτο μου μέλημα με το που έφτασα ήταν να βρω το σημείο όπου θα δέσω την αιώρα μου και θα διανυκτερεύσω. Να είμαι έτοιμος πριν νυχτώσει.
Ο μισός γιαλός...
...και ο υπόλοιπος...
Αφού έκανα μια βόλτα όλο το Γιαλό να δω τι παίζει, έφτασα στο σημείο που έπαιζαν τα πολυαγαπημένα αρμυρίκια. Έχοντας μια αιώρα για σπίτι, καταλαβαίνεις ότι το να βρεις δύο αρμυρίκια σε καλό σημείο και στην κατάλληλη απόσταση μεταξύ τους, είναι ένα από τα σοβαρότερα πράγματα που έχεις μέσα στο μυαλό σου. Μετά από λίγα λεπτά αναζήτησης έχω βρει το σημείο.
Πασάς...
Απ' το παράθυρο μου...
Η ημέρα σβήνει σιγά σιγά...
Αφού έστησα την αιώρα μου, ένιωσα και πάλι την ανακούφιση της βουτιάς μετά από πετάλι. Πετάλι, μπάνιο και ύπνος στην ύπαιθρο. Αυτό είναι ζωή ρε φίλε. Αράζω σκληρά παραλία και χαζεύω τα χρώματα που κερνάει ο ουρανός περνώντας από την ημέρα στη νύχτα. Είμαι έτοιμος να κατέβω την βόλτα μου στην πασαρέλα. Σκάω σε ψητοπωλείο πάνω στη θάλασσα, πιάνω υπερυψωμένο τραπέζι που μου δίνει στο πιάτο το Λιβυκό πέλαγος και όλο τον Μακρύ-Γιαλό. Παραγγέλνω το γεύμα του πρωταθλητή και πίνω κάτι μπύρες να γουστάρω. Χωρίς να με απασχολεί η ώρα, μόλις νιώθω αυτή τη νιρβάνα ετοιμάζομαι για αναχώρηση. Πάω στο ποδήλατο μου και βλέπω κάτι που με βγάζει εκτός εαυτού. Κάποιος μου έχει κλέψει το πίσω φωτάκι. Εξοργίστηκα στο ανώτατο επίπεδο. Δεν χωρούσε στο μυαλό μου. Γάμησε την οικονομική αξία, δεν είναι αυτό. Ρε μαλάκα μου, βλέπεις ένα ποδήλατο που υποδηλώνει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ταξιδιώτη. Βλέπεις πάνω βαλίτσες και υπνόσακους. Δεν έχω φύγει από το σπίτι μου και κατέβηκα για πασαρέλα στο χωριό. Είναι ζωτικής σημασίας για μένα ρε μούλε. Και είμαστε στο πουθενά, δεν είναι ότι παρακάτω θα βρω ποδηλατάδικο και θα πάω και θα πληρώσω πέντε γαμημένα ευρώ για να πάρω ένα άλλο, σε σχέση με εσένα τον πονηρό που προτίμησες να κλέψεις το δικό μου. Θόλωσε το μυαλό μου. Βγήκα βόλτα, μία στην πασαρέλα και μία από πάνω στο δρόμο που διασχίζει όλο το χωριό και παρακαλούσα να πετύχω κάποιον με το φωτάκι μου στα χέρια του ή στο ποδήλατο του. Μάταια. Αποφασίζω να κινηθώ προς το τσαρδί μου. Μπαίνω στην αιώρα μου και αράζω με υπέρμετρη ποιότητα. Ο αέρας εξακολουθεί να φυσά αλλά το μέρος στο οποίο βρίσκομαι είναι κλειστό και δεν είμαι πολύ εκτεθειμένος στα μποφόρια. Ίσα ίσα που το απολαμβάνω κιόλας γιατί που και που ο αέρας μου κουνάει γλυκά την αιώρα. Αισθάνομαι το κορμί μου κουρασμένο. Κάποιες κράμπες μου περνάνε ξυστά. Η σημερινή μέρα ήταν δύσκολη και μπήκε στο σωρό μαζί με την πρώτη μέρα. Ελπίζω ο ύπνος να έχει ευεργετικά αποτελέσματα στο σώμα μου. Σκεπτόμενος όλα αυτά, με παίρνει ο ύπνος κάτω από τον ουρανό που δεν μπορεί να σκοτεινιάσει με τόσο φως από τα αμέτρητα αστέρια.
Το φως της ημέρας με ξυπνά. Ανοίγω τα μάτια μου και χαζεύω την παραλία. Η ησυχία και η ομορφιά της, καρφώνουν ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Απολαμβάνω χουζούρεμα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Απερίγραπτο. Σηκώνομαι και κάνω μία από αυτές τις κορυφαίες βουτιές. Με συνοπτικές διαδικασίες μαζεύω τα πράγματα μου και ξεκινάω. Η σημερινή ημέρα γνωρίζω ότι θα είναι πολύ δύσκολη.
Η καλύτερη πινακίδα που έχω δει σε παραλία!
Έχει ξεκινήσει η τρίτη ημέρα πάνω στο πετάλι. Το σημερινό δρομολόγιο είναι το Μακρύ-Γιαλός - Ξερόκαμπος. Περίπου 50 χλμ. πετάλι. Πριν ακόμα ξεκινήσω για αυτό το tour ήξερα πως η σημερινή μέρα θα είναι η πιο δύσκολη. Σήμερα έχω στο δρόμο μου μια ανάβαση περίπου 20 χιλιομέτρων. Φαντάσου πόσο πάτωσε η ψυχολογία μου όταν είδα ότι ο Βοριάς ξαπλώνει τα δέντρα στο δρόμο. Σκεπτόμενος όλα αυτά, ο οικισμός του Μακρύ-Γιαλού τελειώνει και έχω ξεχάσει να σταματήσω για πρωινό. Σκέφτομαι ότι δεν με νοιάζει ιδιαίτερα. Θα σταματήσω στον Γούδουρα για πρωινό και διάλειμμα πριν την ανάβαση. Μετά τον Γούδουρα ξεκινάμε και ανεβαίνουμε. Το τοπίο γύρω μου μέχρι εκείνο το σημείο, γνωστό πλέον. Καραφλά βουνά από τη μία και Λιβυκό πέλαγος από την άλλη. Παίρνω έστω και λίγο κουράγιο από τις εικόνες που βλέπω.
Την βλέπεις την ακτογραμμή; Είναι η Νότια Κρήτη... Από εκεί -και ακόμα πιο πίσω- έρχομαι με το ποδήλατο μου...
Μόνο εκεί μέσα θα γλύτωνα από τον αέρα...
Ζωγραφίζει η φύση στο Νότο της Κρήτης...
Η έξοδος από κάποιο φαράγγι που μου διαφεύγει το όνομα του μιας και είδα δεκάδες φαράγγια στο δρόμο μου... Πάνω στο φαράγγι χτισμένη η -τι άλλο;- Μονή Καψά. Χτισμένη από πέτρα βρίσκεται εκεί από τον 13ο αιώνα!!!
Στο βάθος ο Γούδουρας...
Αφήνω πίσω μου χιλιόμετρα με αρκετή δυσκολία. Το σώμα μου είναι πιασμένο από τις ημέρες που έχουν προηγηθεί και το αυξημένο επίπεδο δυσκολίας λόγω του αέρα φροντίζει να μου το υπενθυμίζει μόνιμα. Όλα όμως είναι στο μυαλό. Είμαι τόσο συγκεντρωμένος στο βουνό που θα ακολουθήσει, που τα 12 χλμ. μέχρι τον Γούδουρα μου φαίνονται αμελητέα ποσότητα. Το βλέπω σαν την στάση που θα κάνω για να πάρω πρωινό και να ανασυγκροτηθώ για το βουνό. Μπαίνοντας στον Γουδουρα σκέφτηκα ότι είμαι τυχερός που τελικά δεν τον έβαλα στις διανυκτερεύσεις μου. Ήταν κάτι που το είχα σκεφτεί όταν σχεδίαζα την πορεία μου. Και λέω είμαι τυχερός γιατί πραγματικά στον Γούδουρα ο αέρας δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Πρέπει να έχουμε 7-8 μποφόρ. Στο πρώτο μαγαζάκι που βλέπω σταματάω και μπαίνω μέσα. Παραγγέλνω καφέ και θρονιάζομαι σε μια καρέκλα. Βάζω το κινητό να φορτίζει. Ξέρω ότι μέχρι να τελειώσει το βουνό δεν θα βρω τίποτα. Πιάνω την κουβέντα με το παλικαράκι που δούλευε στο καφέ. Ένας νεαρός, ντόπιος, πρόθυμος για κουβέντα και για να μου δώσει πληροφορίες. Είχα κάποιες ερωτήσεις γιατί είχα δει στους χάρτες ότι υπάρχει μια λίγο πιο σύντομη ανάβαση αλλά δεν μου έβγαζαν το δρόμο όλες οι εφαρμογές. Ήταν χωματόδρομος. Και ήθελα να ρωτήσω αν ήταν κάποιος βατός χωματόδρομος. Ο νεαρός μου είπε να το ξεχάσω. Το ξέχασα συνοπτικά. Η δεύτερη μου ερώτηση ήταν αν οι άνεμοι κόβουν πάνω στο βουνό. Αρνητική απάντηση. Του παραθέτω την καφενειακή θεωρία ότι αφού οι άνεμοι είναι από το Βορρά πως γίνεται να πιάνουν στο Νότο. Μου εξηγεί ότι οι Βόρειοι άνεμοι είναι πιο ισχυροί στον Νότο γιατί κατεβαίνουν με τα μπούνια από τα βουνά. Και πράγματι είχε δίκιο. Τον γαμημένο, τον άκουγες να σφυρίζει λες και σε προειδοποιούσε ότι έρχεται να σε πάρει. Τα λέμε άλλο λίγο και πάω και κάθομαι να πιω το καφεδάκι μου και να καταφέρω να βρω τα κουράγια για αυτό που ακολουθεί. Αράζω καμιά ωρίτσα και πλέον μπαίνω σε διαδικασία εκκίνησης. Είμαι εφοδιασμένος με υγρά, με τρόφιμα, με μπαταρία και με την ευχή για 'καλό δρόμο' του μάγκα που κέρασε νερά και red bull. Καβαλάω το ποδήλατο και με το που στρίβω αριστερά για να αφήσω πλέον τη Νότια Κρήτη και να κινηθώ προς την ενδοχώρα βλέπω την πρώτη ανηφόρα. Δυσανασχετώ. Σχεδόν αυτόματα, αυτοχαστουκίζομαι εγκεφαλικά και με μαλώνω. Βουνό ξεκινάς να ανεβαίνεις ρε μαλάκα. Τι τσινάς μόλις είδες την ανηφόρα; Η ανάβαση ξεκίνησε ζόρικη από τα πρώτα μέτρα. Όχι προκαταρκτικά και μαλακίες. Στα γόνατα και ξύλο με τη μία.
Μετά από κάνα δεκάλεπτο ανάβασης, με τη γλώσσα κρεμασμένη και την καρδία κάπου στα 130 bpm
Ένα μικρό βίντεο από μία παράκαμψη που έκανα κατά την ανάβαση...
Το φιδάκι ξεδιπλώνεται μπροστά μου μετά την παράκαμψη...
Μετά από -δεν ξέρω ακριβώς πόση- ώρα βρίσκομαι σε κατάσταση εξάντλησης. Είμαι από την πρώτη ανηφόρα της ανάβασης με την πιο ελαφριά ταχύτητα που διαθέτει το ποδήλατο. Ανεβαίνω σαν το σαλιγκάρι και το χειρότερο είναι ότι παράγω τεράστιο έργο για να κινούμαι τόσο αργά. Η θάλασσα χάνεται από το οπτικό μου πεδίο. Το βουνό αυτό στην ουσία με ανεβάζει από τον Νότο, στην ενδοχώρα της Κρήτης και μετά η κατάβαση του θα με ρίξει στην Ανατολική Κρήτη. Το τοπίο δεν με συγκινεί σχεδόν καθόλου. Δεν επιβιώνει τίποτα με τέτοιο αέρα. Κάνας ελαιώνας είναι ότι πιο πράσινο μπορεί να πάρει το μάτι μου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο αέρας είναι σχεδόν μόνιμος. Δεν σταματάει ούτε για ένα λεπτό. Είναι σίγουρο ότι θα ανέβω πολύ βουνό με τα πόδια αλλά ζορίζω τον εαυτό μου για να τρενάρω όσο πιο πολύ μπορώ την πρώτη φορά που θα σπάσω και θα ξεκαβαλήσω. Κοροϊδεύω τον εαυτό μου με διάφορα τρικάκια είτε με το κοντέρ, είτε με τις στροφές στο δρόμο. Βάζω μικρούς-μικρούς στόχους για να καταφέρνω μικρές-μικρές νίκες. Την πρώτη φορά που ξεκαβάλησα από το ποδήλατο, ήταν σε κάποιο σημείο όπου είχα αρχίσει να σκέφτομαι έντονα πως σε λίγο θα ξεκαβαλήσω ούτως ή άλλως, αλλά ο αέρας φρόντισε να το κάνει επί τόπου αναγκαστικό. Φτάνοντας σε μία στροφή, εκεί που κορυφώνεται η κλίση στο οδόστρωμα, μια ριπή αέρα με σταμάτησε. Μηδέν χιλιόμετρα ρε, τίποτα. Με βίδωσε κάτω. Δεν μου έχει συμβεί ποτέ ξανά. Ακόμα και με το ποδήλατο στα χέρια είχε σημεία που μου κόλλαγε το τιμόνι στην κοιλιά και δεν μπορούσα ούτε να περπατήσω. Έσερνα το ποδήλατο και ήταν σαν να ρυμουλκώ αυτοκίνητο. Κουτσά στραβά, ανέβαινα. Κάποια στιγμή άρχισα να σκέφτομαι ότι αν δω κάποιον να ανεβαίνει με αγροτικό, θα του πω να με φορτώσει στην καρότσα. Όταν όντως περνούσε κάποιος, το ξεχνούσα. Όχι από έλλειψη μνήμης αλλά από εγωισμό. Μόλις έμενα πάλι εγώ, ο Βοριάς και το βουνό το σκεφτόμουν ξανά. Στο επόμενο άκουσμα μηχανής αυτοκινήτου, σκεφτόμουν ότι εγώ θα το γαμήσω αυτό το βουνό. Και κάπως έτσι παίρναμε μέτρα και χιλιόμετρα πάνω στο βουνό. Στάσεις να ξεπιαστεί ο κώλος και να πέσουν οι σφυγμοί, ανέβασμα με πετάλι, ανέβασμα με το ποδήλατο στα χέρια. Ακόμα και όταν ανέβαινα περπατώντας η δύναμη που έπρεπε να βάζω για να κρατάω το ποδήλατο ήταν τέτοια που σε κάποια φάση πονούσαν αφόρητα οι ώμοι μου. Στα ελάχιστα μέτρα που ο αέρας έπαιρνε time out, η ανάβαση μου έμοιαζε σχολική εκδρομή. Σε κάποιο διάλειμμα που έκανα, έβγαλα το κινητό για να δω σε ποιο σημείο βρίσκομαι πάνω στο βουνό. Ήξερα χοντρικά ότι είμαι μετά τη μέση. Αράζω κάτω από μια ελιά να φάω λίγη ενέργεια και να πιω κάτι. Συνεχίζω τον αγώνα στο ίδιο μοτίβο. Πάμε πετάλι μέχρι το κοντέρ να γράψει τάδε, πάμε πετάλι μέχρι τη στροφή που βλέπεις εκεί, πάμε λίγο με τα πόδια να πάρεις ανάσα. Και πάλι το ίδιο. Μετά από -μάλλον- κάνα 3ωρο αρχίζει και ισιώνει. 'Η πεδιάδα του Ζίρου' σκέφτομαι. Μη φανταστείς ότι είχε έρθει η λύτρωση. Ακόμα και στην πεδιάδα έκανα πετάλι με ελαφριά σχέση και πήγαινα με 9 χλμ/ώρα. Σαν ανεβαίνεις ένα νορμάλ βουνό δηλαδή. Μετά την πεδιάδα ήξερα ότι θα πάρω και το τελευταίο κομμάτι ανάβασης το οποίο ήταν σαφώς πολύ μικρότερο από αυτό που είχα ήδη ανέβει. Δηλαδή, η έλευση στην πεδιάδα άρχισε να ...βρωμάει νίκη για μένα. Πόσο μάλλον όταν έφτασα στη διασταύρωση όπου θα ξεκινούσε το δεύτερο σκέλος της ανάβασης και είδα ότι ο προσανατολισμός μου αλλάζει τόσο που ο αέρας θα είναι μαζί μου στο μεγαλύτερο κομμάτι. Σε σχέση με το πρώτο σκέλος, το δεύτερο το κατάπια. Δεν ξεκαβάλησα ποτέ από το ποδήλατο και όπως και να 'χει είναι άλλο να σε έχει στην πίεση ο αέρας για 3.5 ώρες σερί και άλλο να ξέρεις ότι έστω και για 200 μέτρα θα τον έχεις μαζί σου. Το φαινόμενο που έζησα πάνω σε αυτό το βουνό με έκανε να αισθάνομαι ότι αν έχεις απλά να ανέβεις ένα βουνό-παλούκι είναι ευλογία. Μετά από 4.5-5 ώρες ανάβασης βρίσκομαι στο χωριό όπου ήξερα ότι πλέον θα ξεκινήσει η κατηφόρα. Διανύω κάποια τελευταία μέτρα ανηφόρας με αυτό το ύφος που μετά τη στροφή βλέπεις κι άλλη ανηφόρα μέχρι την επόμενη στροφή και λες 'πόσες ακόμα ρε μπουρδέλο; μία; δύο; έχεις τελειώσει...'.
Η πεδιάδα του Ζίρου ενώ βρίσκομαι κοντά στο ...σημείο 0
Ο Ξερόκαμπος από ψηλά...
Κάθομαι και χαζεύω από ψηλά αυτό που βλέπεις στη φωτογραφία. Σκέφτομαι τι πέρασα για να ανέβω μέχρι εδώ πάνω. Χαμογελάω. Αυτό το νησί είναι τόσο όμορφο. Αφήνομαι ελεύθερος στην πρώτη κατηφόρα και μαζί με ένα σπρώξιμο του αέρα βλέπω το κοντέρ της Νταλίκας να γράφει 70 χλμ/ώρα. Κοιτάζω τις κατηφόρες που ξεδιπλώνονται μπροστά μου. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Οι αδρεναλίνες μου εκτοξεύονται πριν καλά καλά ξεκινήσω να τις κατέβω. Δεν ξέρω αν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Πόσο θα ήθελα να είναι εδώ το φιλαράκι μου να μοιραστούμε αυτό το πράγμα. Έστω να είχα μια γαμημένη go pro. Πως θα μεταδώσω αυτό το πράγμα που πρόκειται να ζήσω; Σκέφτομαι να τραβήξω ένα βίντεο με το κινητό. Για δες το:
Δίνει μια εικόνα της φάσης αλλά μόνο για να δεις τι πρόκειται να κατέβω. Αυτό που ακολουθούσε δεν θα τολμούσα να το οδηγήσω με το ένα χέρι στο τιμόνι. Και πολύ καλά έκανα. Έχουμε να κάνουμε με κατηφόρες χάους. Αλλά χωρίς πολύ μεγάλα κομμάτια ευθείας. Ένα φιδάκι θανάτου. Αφήνεσαι στο κενό... χτυπάς τα 70 χλμ/ώρα, βλέπεις το πέταλο να έρχεται, πέφτεις με όλη τη δύναμη στα φρένα, καταφέρνεις να στρίψεις με επιτυχία και το ίδιο ξανά. Ένα-δυο αυτοκίνητα που ανέβαιναν όσο εγώ κατέβαινα, με είδαν από μακρυά πως κατεβαίνω και είχαν σταματήσει για να περάσω. Όταν τους πλησίαζα βαράγανε τις κόρνες και υψώναν τις γροθιές τους από τα παράθυρα. Εγώ περνούσα υπερηχητικός δίπλα τους ουρλιάζοντας και γελώντας. Την κατάβαση αυτή θα την έβαζα άνετα δίπλα στην αρρωστημένη κατάβαση της Κούβας αλλά νομίζω ότι αυτή είχε μεγαλύτερο επίπεδο δυσκολίας λόγω συχνών πετάλων. Σε αυτή την κατάβαση είχα να κάνω πιο συχνά με το γεγονός ότι αν δεν πλακωθώ στα φρένα, δεν πρόκειται να στρίψω. Αυτή η κατάβαση κατατάσσεται άνετα στα extreme sports. Ευτυχώς το οδόστρωμα ήταν καλής ποιότητας. Σχετικά φρέσκο και χωρίς λακούβες. Όταν είσαι πάνω σε ρόδες ποδηλάτου με 70-80 χλμ/ώρα, ο κραδασμός από μία λακούβα μπορεί να σε σκορπίσει. Η ελεύθερη πτώση έχει κρατήσει ώρα αλλά δεν νομίζω ποτέ κανένας αναβάτης να έχει σκεφτεί πότε θα τελειώσει πια η κωλοκατηφόρα... Μακάρι να είχε ένα τεράστιο κομμάτι ευθείας να μπορούσα να σπάσω κάθε όριο ταχύτητας. Να δω πως είναι να πηγαίνεις με 100 χλμ/ώρα με ποδήλατο. Θα μπορούσε να συμβεί άνετα αν έλειπαν κάποια πέταλα. Μετά από ώρα έχω προσγειωθεί πια στον Ξερόκαμπο και πρέπει να κάνω την απαραίτητη ψακτική να δω τι γίνεται στο μέρος. Αρχικά, σταματάω σε ένα μίνι μάρκετ για την απαραίτητη συντήρηση μου. Τροφή και υγρά. Το κορμί μου έχει διαλυθεί και το καταλαβαίνω παρόλο που ακόμα είμαι ζεστός. Πονάω παντού. Μετά από ένα πεντάλεπτο διάλειμμα είμαι πάλι πάνω στο ποδήλατο για να δω που θα την πέσω μιας και ο Ξερόκαμπος έχει 3-4 παραλίες.
Υπάρχουν ακόμα 1-2 παραλίες για τις οποίες πρέπει να καβαλήσω και πάλι το ποδήλατο και να κάνω 2-3 χλμ. για να τις βρω. Η κατάσταση μου είναι τέτοια που δεν μπορώ να το κάνω. Επίσης, γνωρίζω ότι σε εκείνες τις παραλίες δεν μπορώ να μείνω γιατί δεν έχουν την παραμικρή υποδομή για να έχω τα απαραίτητα και δεν έχουν ούτε δέντρα οπότε δεν υπάρχει ούτε η δυνατότητα να διανυκτερεύσω. Το μόνο που θέλω είναι να κάνω μια βουτιά και να αράξω στην παραλία να χαλαρώσει και να ξεκουραστεί το σώμα μου. Πραγματοποιώ την επιθυμία μου άμεσα. Κάνω το μπάνιο μου και για καμιά ώρα είμαι τάβλα στην αμμουδιά. Αφού έχω πάρει το χρόνο μου, πάω σε μια παραλία λίγο πιο πέρα όπου και βρίσκω 2 αρμυρίκια στην θέση που πρέπει για να δέσω την αιώρα μου. Έχοντας στήσει το σπιτικό μου για σήμερα το βράδυ, επιστρέφω στην 'κεντρική' παραλία και αράζω στην ταβέρνα για το γεύμα του πρωταθλητή. Εγκεφαλικά, έχω αρχίσει και ανησυχώ ότι έχω φτάσει στα όρια μου και ότι από εδώ και πέρα θα είναι πολύ ζόρικη η κατάσταση. Λίγο το γεύμα του πρωταθλητή, λίγο το βιβλίο μου, λίγο η κουβέντα με τους σερβιτόρους στην ταβέρνα με βοηθάνε να αισθανθώ καλύτερα και να ξεφύγω από την περίεργη ψυχολογική κατάσταση που έχει προκληθεί από το κατάκοπο και διαλυμένο κορμί μου. Έχοντας υποστεί τέτοια κόπωση, ένα καλό γεύμα και δυο μπυρίτσες είναι ικανά να με οδηγήσουν σε κατάσταση λήθαργου. Πάω προς την αιώρα μου. Ο αέρας εξακολουθεί να λυσσομανάει. Αράζω στην αιώρα και μου παίρνει πολλή ώρα μέχρι να την βρω. Ριπές με κουνάνε πέρα δώθε. Πάνω κάτω. Η φύση κάνει σαματά. Μου πήρε λίγο παραπάνω χρόνο αλλά τελικά η κόπωση κέρδισε και έκανα έναν βαθύ ύπνο. Το φως της ημέρας με ξύπνησε. Βγάζω το κεφάλι μου από την αιώρα και βλέπω τον Ήλιο να ανατέλλει. Δεν έχω ξυπνήσει χαλαρός όπως όλες τις υπόλοιπες μέρες. Το μυαλό μου είναι στο πως θα καταφέρω να κάνω σήμερα πετάλι. Το σώμα μου είναι πιασμένο παντού. Νομίζω πως έχουν ξυπνήσει ένστικτα επιβίωσης που με κρατάνε σε εγρήγορση και σε μία ανησυχία αν θα καταφέρω -και πως- να συνεχίσω. Μαζεύω το τσαρδί μου ακαριαία και -για πρώτη φορά σε αυτό το tour- καβαλάω το ποδήλατο χωρίς να κάνω την πρωινή πολυαγαπημένη βουτιά. Τόσο συγκεντρωμένος που δεν έχω μια φωτογραφία από την ανατολή του Ήλιου, από το τσαρδί μου.
Η τέταρτη ημέρα στο πετάλι έχει ξεκινήσει. Το σώμα μου είναι πιασμένο παντού και έχω μόνο την ελπίδα ότι με το πετάλι θα ζεσταθώ και θα ρολλάρω ξανά. Ένα πράγμα που με ανακουφίζει είναι ότι σήμερα το πλάνο περιλαμβάνει 20-25 χιλιόμετρα πετάλι. Θα μετακινηθώ από τον Ξερόκαμπο στην Κάτω Ζάκρο. Είναι η μέρα με την μικρότερη απόσταση και αυτό γιατί όταν έβλεπα φωτογραφίες και σύλλεγα πληροφορίες, δεν ήταν δυνατό να αφήσω εκτός, κάποιο από αυτά τα 2 μέρη. Αισθάνομαι τυχερός γιατί αυτή η ημέρα έρχεται την κατάλληλη στιγμή. Όμως, από αυτά τα 20-25 χιλιόμετρα που έχω για σήμερα, τα πρώτα 10 είναι... ανάβαση βουνού. Ο αέρας εξακολουθεί να δουλεύει στα κόκκινα. Ήδη από χθες, έχω ξεχάσει πως είναι να κάνεις πετάλι με τον μεσαίο δίσκο. Μόνιμα με τον μικρό. Φεύγοντας από τον Ξερόκαμπο αναζητώ το μίνι μάρκετ του οικισμού για ανεφοδιασμό και το πρωινό του πρωταθλητή. Το βρίσκω, φορτώνομαι υγρά και ενέργεια για το δρόμο και απολαμβάνω το πρωινό μου ενώ σκαλίζω στο τηλέφωνο τη σημερινή διαδρομή. Λίγη ώρα μετά έχω ξεκινήσει ήδη και ανεβαίνω τις πρώτες ανηφόρες.
Ο Ξερόκαμπος μένει πλέον πίσω μου...
Η ανάβαση έχει ξεκινήσει για τα καλά. Δεν πρέπει να έκανα πάνω από ένα χιλιόμετρο ευθεία μέχρι να ξεκινήσω να ανεβαίνω. Το ήξερα εξ' αρχής πως θα γίνει έτσι. Στην πρώτη ανηφόρα που ο αέρας με κάνει ότι θέλει και ανεβαίνω πιο αργά απ' ότι θα περπατούσε ένας πεζός, βάζω τα γέλια. Σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να με γαμάει έτσι. Τρίτη συνεχόμενη μέρα πετάλι με τον χειρότερο αέρα που έχω συναντήσει όσο καιρό κάνω ποδήλατο. Πουλάω τρέλα. Τη μια γελάω μόνος μου και την άλλη γίνομαι ευρηματικός σε σχέση με το τι μπορεί να βλασφημίσει κάποιος. Συνεχίζω και ανεβαίνω με πόνο και ιδρώτα. Το να ξεκαβαλήσω από το ποδήλατο δεν είναι στις επιλογές μου. Χθες γαμήσαμε 20 χιλιόμετρα βουνό, τι να χαμπαριάσουμε σήμερα, λέω στον εαυτό μου. Το τοπίο γύρω μου είναι το πλέον κλασσικό της Νότιας Κρήτης. Απάνθρωπο τοπίο με ξεραίλα και πέτρα παντού. Το κάνει ακόμα πιο άγριο ότι ο δρόμος από τον οποίο ανεβαίνω γλύφει ένα φαράγγι.
Θεαματικό και ωραίο να χαζεύεις ένα φαράγγι αλλά έχει και τις συνέπειες του. Τουλάχιστον για τον ποδηλάτη. Το φαράγγι συμπεριφέρεται λες και συσσωρεύει τον αέρα για ορισμένα δευτερόλεπτα και μετά σου κάνει μια ριπή που μπορεί να σε πάρει και να σε σηκώσει. Το νιώθεις. Εκεί που ...απλά φυσάει, ακούς ένα προειδοποιητικό σφύριγμα και ξέρεις ότι έρχεται το χτύπημα. Αυτό που έλεγε ο φίλος μου στον Γούδουρα και κατέρριψε την καφενειακή θεωρία μου. Ο αέρας κατεβαίνει σαν χτύπημα από τα βουνά. Σκέψου πόσο πιο δυνατό γίνεται το χτύπημα όταν σου έρχεται μέσα από το φαράγγι. Συνεχίζω να ματώνω στο πετάλι για να κινούμαι με 6 χλμ/ώρα. Κάτι είναι και αυτό, σκέφτομαι. Το απέραντο γαλάζιο στα δεξιά μου, μου δίνει κουράγιο.
Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι...
Πέτρα και θάλασσα...
Μετά από -δεν ξέρω κι εγώ πόση- ώρα η κατάσταση αρχίζει και ισιώνει. Βέβαια, το πετάλι εξακολουθεί να είναι δύσκολο λόγω του αέρα. Πλέον όμως το έχω συνηθίσει. Το εκτιμώ όταν ο αέρας απλά με δυσκολεύει αλλά δεν με ματώνει. Με λίγο ακόμα δύσκολο πετάλι θα βρεθώ στη Ζάκρο και ξέρω ότι είναι θέμα χρόνου να πάρω μια κατάβαση θανάτου για την Κάτω Ζάκρο. Στρίβω για Κάτω Ζάκρο και στο δρόμο μου δεξιά και αριστερά έχω έναν ολόκληρο Μινωικό οικισμό. Ταμπέλες με ενημερώνουν ότι εδώ έχουμε το φαράγγι των νεκρών. Spooky. Στο φαράγγι έχει δωθεί αυτό το όνομα γιατί μέσα του έχουν βρεθεί πάρα πολλοί μινωικοί τάφοι. Κάνω πετάλι και όσο να 'ναι αισθάνομαι κάποιο δέος που βλέπω απομεινάρια μινωικού πολιτισμού. Μιλάμε για 16ο-15ο αιώνα π.Χ. Λίγα μέτρα αργότερα ο δρόμος οδηγεί σε 'ξέφωτο'. Είναι θέμα χρόνου να δω την Κάτω Ζάκρο από ψηλά και να δω τι είδους κατάβαση θα πάρω μέχρι εκεί.
Η παραλία της Κάτω Ζάκρου από ψηλά
Στο σημείο που έχω σταθεί για να βγάλω την φωτογραφία, τη παράσταση δεν την κλέβει -δυστυχώς- η θέα μου. Την κλέβει ο αέρας. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι φυσάει τόσο. Κοιτάζω μπροστά μου τον δρόμο που θα με οδηγήσει στην παραλία. Κατηφόρα θανάτου. Όμως, είναι η πρώτη φορά που ενώ στέκομαι στο υψηλότερο σημείο και κοιτάζω την επερχόμενη κατάβαση, αντί να χαμογελάω σατανικά, είμαι κάπως σαστισμένος. Οι άνεμοι είναι σε τέτοιο επίπεδο που καθιστούν την φάση πραγματικά επικίνδυνη. Δεν μπορούσα καλά καλά να κρατήσω το τηλέφωνο για να βγάλω φωτογραφία. Βάζω μέσα το τηλέφωνο, σκέφτομαι 'δυνατά τα χέρια στο τιμόνι', παίρνω βαθιά ανάσα και αφήνομαι στο κενό. Είναι η πρώτη μου κατάβαση που δεν θα ευχαριστηθώ γιατί η ασφάλεια μου είναι τόσο ευάλωτη. Για να σου δώσω να καταλάβεις το μέγεθος, σε κάποια φάση κατεβαίνω με καμιά 50χλμ/ώρα και ξέρω ότι μετά την φουρκέτα που έρχεται, ο δρόμος είναι με τέτοιο προσανατολισμό που είναι κάθετα κόντρα στον αέρα. Στρίβω την φουρκέτα και δέχομαι μια ριπή ανέμου που μέσα σε ελάχιστα μέτρα από τα 50 χλμ/ώρα, με σταματάει. Με βίδωσε στο δρόμο ενώ έρχομαι με φόρα σε κατηφόρα ίσως και με 10% κλίση. Κάνω πετάλι σε κατηφόρα γκρεμού μέχρι την επόμενη στροφή όπου θα με ρουφήξει και πάλι η βαρύτητα. Έκπληκτος και σε απόλυτη εγρήγορση συνεχίζω να κατεβαίνω έχοντας στο νου μου ότι δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να με βγάλει εκτός οδοστρώματος.
Κάτω Ζάκρος... αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω
Μετά από 3-4 στροφές βρίσκομαι πλέον στην παραλία της Κάτω Ζάκρου. Είμαι σοκαρισμένος με αυτό που έζησα. Αμέσως έρχεται στο μυαλό μου η σκέψη ότι αυτό το πράγμα, αύριο το πρωί θα πρέπει να το ανέβω. Αυτοχαστουκίζομαι εγκεφαλικά και σκέφτομαι ότι μέχρι αύριο το πρωί, έχουμε ένα ολόκληρο σήμερα. Πιάνω το πόστο μου στην παραλία και μετατρέπομαι σε κολυμβητής. Η βουτιά με λυτρώνει όπως με έχουν λυτρώσει όλες οι βουτιές μέχρι τώρα στο tour. Όπως θα έχετε δει σε όλες τις φωτογραφίες, η θάλασσα δεν επηρεάζεται τόσο πολύ από τον αέρα. Και αυτό γιατί ο αέρας δεν έρχεται από την θάλασσα. Είμαστε παραλιακά στην Ανατολική Κρήτη και ο αέρας είναι βορειοδυτικός. Οπότε η επιρροή του στη θάλασσα είναι επιφανειακή. Απολαμβάνω καφεδάκι και χαζεύω τη θάλασσα. Οι τουρίστες μουρμουράνε για τον αέρα και οι ντόπιοι λένε ότι ακόμα και για τα δεδομένα της Κάτω Ζάκρου, το έχει παρακάνει αυτές τις μέρες. Κοροιδεύω τον εαυτό μου και λέω πάλι καλά ρε που είδες ότι τέλειωσαν τα μελτέμια οπότε φεύγεις για το tour. Αράζω σε ένα από τα 5-6 μαγαζάκια που έχει όλα και όλα η Κάτω Ζάκρος για να πιω τον καφέ μου δίπλα στη θάλασσα χωρίς να δέχομαι την αμμοβολή. Είναι αδύνατον να είμαι εκτεθιμένος σε τόσο αέρα όλη μέρα. Πάνω στο πετάλι, στο άραγμα στην παραλία, το βράδυ στον ύπνο στην αιώρα. Με έχει κουράσει πλέον. Όλη μέρα έχω μέσα στο κεφάλι μου βουητό από τον αέρα, εδώ και τρεις μέρες. Όπως αράζω, κάθε κίνηση που κάνω μου υπενθυμίζει πόσο κουρασμένο και πιασμένο είναι το σώμα μου. Παρόλο που σήμερα είχα να κάνω τόσο μικρή απόσταση είμαι και πάλι εξαντλημένος. Βγαίνω την βόλτα μου να γυρίσω την παραλία από άκρη σε άκρη να δω τι γίνεται και που θα δέσω την αιώρα μου για απόψε.
Αυτά τα αρμυρίκια στην άκρη της παραλίας φαίνονται ικανά να μου προσφέρουν αυτό που χρειάζομαι. Μετά από λίγα λεπτά αναζήτησης βρίσκω τα 2 κατάλληλα. Όσο δένω την αιώρα μου σκέφτομαι τι καλά που θα ήταν να έκοβε ο αέρας γιατί φυσάει τόσο που δεν μπορώ καλά καλά να την δέσω. Αφού στήνω το τσαρδί μου και δοκιμάζω την αιώρα, αράζω λίγο παραλία να διαβάσω το βιβλίο μου. Η νύχτα πλησιάζει, η αμμοβολή μου την έχει σπάσει κι έτσι σκέφτομαι να πάω πάλι από εκείνο το μαγαζάκι για το γεύμα του πρωταθλητή αλλά κυρίως για να αράξω λίγο ανθρώπινα. Η κοπέλα που σερβίρει στο μαγαζί μάλλον βρήκε ενδιαφέρουσα την περίπτωση της φορτωμένης Νταλίκας έξω από το μαγαζί, έτσι γνωριστήκαμε και πιάναμε την κουβεντούλα όποτε της το επέτρεπε η δουλειά της. Κάποια στιγμή η κουβέντα πήγε στην ανάβαση που θα έχω να κάνω το πρωί και μου ανέφερε περιστατικά για οδηγούς με μηχανές που έχουν φύγει εκτός δρόμου, που έχουν επιστρέψει επειδή φοβούνταν να ανέβουν, που κατέβαιναν πίσω για να πάρουν φόρα και να βγουν μέχρι πάνω με ταχύτητα. Εμένα το θέμα μου ήταν ότι δεν ήθελα να πάρω ένα τέτοιο πρωινό. Αλλά μέχρι το επόμενο πρωί θα έβλεπα τι θα έκανα. Προς το παρόν απολάμβανα την κουβέντα γιατί μετά από 4 ημέρες μόνος σε αυτό το tour είχα αρχίσει να ανησυχώ ότι θα ξεχάσω πως είναι να μιλάς με ανθρώπους. Ήμουν σε περίεργη ψυχολογική κατάσταση και η κουβέντα με μια γλυκούλα μου άρεσε. Η ώρα είχε περάσει. Ο συνδυασμός γεύμα πρωταθλητή και μπυράκια έφερε τις γνωστές επιπτώσεις. Ο αέρας συνέχιζε στο ίδιο βιολί. Κοίταζα τις προγνώσεις του καιρού και μιλούσαν για 7 μποφόρ που δεν είχαν καμία όρεξη να σταματήσουν. Σηκώθηκα με μισή καρδιά για να πάω προς την αιώρα μου. Φτάνοντας στο τσαρδί μου, η κατάσταση που επικρατούσε μόνο στην ηρεμία δεν παρέπεμπε. Τα αρμυρίκια να κοπανάνε από τον αέρα, η αιώρα να είναι σαν φτερό στον άνεμο, ο κάμπος από πίσω σαν να είναι ζωντανός και να ωρύεται. Άμμος παντού. Μπαίνω μέσα στην αιώρα μου. Ο αέρας με θερίζει. Θερίζει την αιώρα και την κάνει ένα παγωμένο πανί στην μέση μου. Με κουνάει λες και έχω μπει να κάνω ταψί σε λούνα παρκ. Επιχειρώ να μπω στον υπνόσακο για να μην μου τσακίσει την πλάτη το ρεύμα. Ρίχνω το πανό από πάνω μου. Δεν γίνεται τίποτα. Είμαι σε κατάσταση ταραχής και δεν μπορώ να ηρεμήσω με τίποτα. Συνιστώ ψυχραιμία στον εαυτό μου και να δώσω λίγο χρόνο για να ηρεμήσω και να συνηθίσω τις συνθήκες. Αδύνατον. Μετά από καμιά ώρα σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθώ έτσι, σήμερα. Σκέφτομαι τις εναλλακτικές λύσεις που έχω στη διάθεση μου. Στο τέλος της παραλίας υπάρχουν 2-3 πολύ μικρά συγκροτήματα ενοικιαζόμενων δωματίων. Καταλήγω εκεί. Είμαι διατεθιμένος να πληρώσω για 5-6 ώρες ύπνου κάτω από ανθρώπινες συνθήκες. Κοιτάζω την ώρα και είναι 00.30. Σκέφτομαι ότι είναι αργά αλλά δεν έχω να χάσω τίποτα. Παίρνω το ποδήλατο και κατευθύνομαι προς τα ενοικιαζόμενα. Νεκρική σιγή παντού. Στην Κάτω Ζάκρο δεν κάνουν διακοπές party animals. Είναι πολύ ήσυχο το μέρος. Έξω από ένα 'ξενοδοχείο' υπάρχει ταμπέλα που έχει και τηλέφωνο επικοινωνίας. Τολμάω να καλέσω. Ο άνθρωπος που μίλησα δεν ήταν εκεί, βρισκόταν πάνω στη Ζάκρο. Μου είπε ότι τέτοια ώρα, τέτοια λόγια αλλά με διαβεβαίωσε ότι όλα τα δωμάτια στην Κάτω Ζάκρο ήταν γεμάτα και δεν θα έβρισκα κάτι. Τώρα αν έλεγε αλήθεια ή ψέμματα δεν θα το μάθουμε ποτέ. Σημασία έχει ότι τέτοια ώρα δεν είναι δυνατόν να ξεκινήσω να ξυπνάω κόσμο για να δω αν έχουν ελεύθερο δωμάτιο. Και η ουσία είναι ότι δεν έχω μέρος να κοιμηθώ ανθρώπινα. Ανεβαίνω στο ποδήλατο και περνάω μπροστά από τα ταβερνάκια απελπισμένος πια. Όπως κατευθύνομαι στην άλλη άκρη της παραλίας για να πάω στο τσαρδί μου το μάτι μου πέφτει σε ένα ξύλινο κουβούκλιο που ήταν κάτι σαν στάση λεωφορείου αλλά αρκετά μεγάλο. Η πλάτη του κόντρα στον αέρα. Η ελπίδα για ύπνο ζωντανεύει ξανά μέσα μου. Κοιτάζω τις 2 ξύλινες κολώνες που αποτελούσαν την είσοδο του κουβούκλιου. Είναι αρκετά κοντά μεταξύ τους για να δέσω την αιώρα μου. Μέσα στο κουβούκλιο υπάρχουν 2 ξύλινα παγκάκια που δεν είναι βιδωμένα στο έδαφος. Τα ενώνω μεταξύ τους και φτιάχνω μια καλή επιφάνεια -σε μέγεθος- για ύπνο. Τα κοιτάζω και ήδη πονάει η μέση μου. Θα στρώσω ότι έχω και δεν έχω μπας και δημιουργήσω ένα στρώμα που τουλάχιστον δεν θα επιτρέψει στην σκληρή επιφάνεια να με τσακίσει. Φεύγω μέσα στο μαύρο σκοτάδι και πάω και ξεστήνω την αιώρα μου. Θα την χρειαστώ για υπόστρωμα. Σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατόν να μου συμβαίνει αυτή η φάση αλλά πλέον η απελπισία έχει καταλαγιάσει μέσα μου. Επιστρέφω στο κουβούκλιο, ετοιμάζω το κρεβάτι μου. Ξαπλώνω. Σκέφτομαι ότι είναι πάνσκληρο και θα με τσακίσει. Το υπερκουρασμένο σώμα μου μάλλον σήμερα θα γίνει χειρότερα με τον ύπνο. Τουλάχιστον όμως δεν φυσάει. Χαμογελάω. Αισθάνομαι τόσο άνετος που ανάβω τα φωτάκια μου και αράζω πασάς και διαβάζω λίγο το βιβλίο μου. Μετά από ώρα, η ηρεμία έρχεται και πάλι στο μυαλό μου. Ξαπλώνω, γυρνάω από εδώ, γυρνάω από εκεί και σε ανύποπτη φάση με παίρνει ο ύπνος. Σε κάποια φάση σαλεύω. Τα μάτια μου ανοίγουν γιατί πλέον έχουμε φως ημέρας. Ο πρώτος λόγος που χαμογελάω είναι ότι κατάφερα και κοιμήθηκα αυτή τη βραδιά. Ο δεύτερος είναι αυτός:
Καλημέρα παιδιά...
Η ημέρα ξεκινάει με την βασική έννοια που υπήρχε από χθες αλλά δεν της έδινα σημασία για να απολαύσω όσο περισσότερο μπορούσα. Η ανάβαση μέχρι την Ζάκρο. Μαζεύω το τσαρδί μου αστραπιαία χωρίς να το βγάλω μια αναμνηστική φωτογραφία, κάτι που με πείραξε πάρα πολύ όταν το σκέφτηκα αργότερα. Βάζω το μαγιό μου και πάω και κάνω μια βουτιά. Τι καφέδες και μαλακίες. Η θάλασσα είναι βάλσαμο και η πρωινή βουτιά είναι ότι καλύτερο έχεις να κάνεις για να ξεκινήσεις τη μέρα σου όπως πρέπει. Ο αέρας είναι ακούραστος. Εξακολουθεί στον ίδιο ρυθμό. Δεν περίμενα και κάτι άλλο για να πω την αλήθεια. Έχω συμβιβαστεί πλέον ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Κάνω άλλη μια βουτιά. Σιγά-σιγά αλλάζω ρούχα ενώ η Νταλίκα είναι ήδη φορτωμένη κι έτσι βρισκόμαστε σε κατάσταση, έτοιμοι για αναχώρηση. Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει λόγος να ισοπεδώσω τον εαυτό μου παίρνοντας αυτή την ανάβαση για πρωινό. Είναι μόλις 2-3 χιλιόμετρα το πολύ σκληρό κομμάτι της αλλά ο αέρας την κάνει ακατόρθωτη. Αντί λοιπόν να βγω να σκοτωθώ κάνα δίωρο για να κάνω ένα τόσο μικρό κομμάτι δρόμου, είπα ότι θα αράξω στο κιόσκι πάνω στην παραλία και στον δρόμο και στο πρώτο αγροτικό που θα δω ότι πάει για πάνω, θα του ζητήσω να με φορτώσει. Λίγα λεπτά αργότερα ένα αγροτικό κάνει την εμφάνιση του. Τον ακολουθούν άλλα 3 αυτοκίνητα. Είναι ο 'ξεναγός' της φάσης και ξεκινάνε την εκδρομή τους. Του ζητάω να με φορτώσει και να με ανεβάσει μέχρι τη Ζάκρο. Μου λέει 'ανέβα τάκα-τάκα. Στη διασταύρωση θα σε αφήσω γιατί εμείς πάμε για Ξερόκαμπο'. Υπέροχα, αποκρίνομαι. Ούτως ή άλλως εκεί ήθελα να με αφήσει. Κάτω από κόρνες και ιαχές φορτώνω την Νταλίκα στην καρότσα του αγροτικού.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η πέμπτη ημέρα του tour. Ένα κομβόι αυτοκινήτων με τουρίστες καθοδηγούνται από ένα αγροτικό που στην καρότσα του έχει φορτωμένους εμένα και την Νταλίκα. Ένα μικρό βιντεάκι από την πιο ξεκούραστη ανάβαση που έχω κάνει με το ποδήλατο:
Ήταν η πρώτη φορά στην ...ποδηλατική μου καριέρα που δέχθηκα υποβοήθηση για να καλύψω κάποια απόσταση. Και έχω βρεθεί πάρα πολλές φορές σε κατάσταση απόγνωσης νομίζοντας ότι δεν πάει άλλο. Η πιο πρόσφατη ήταν πριν από 2 μέρες σε αυτό το tour όταν ανέβηκα ένα βουνό κοντά στα 20 χλμ. που με γονάτισε. Και παρόλα αυτά δεν ζήτησα βοήθεια για την μεταφορά. Γιατί έχω βγει να κάνω κάτι με το ποδήλατο. Γνωρίζοντας εξ' αρχής τις δυσκολίες. Ο κόπος που θα καταβάλλεις για να καταφέρεις κάτι θα σε κάνει να εκτιμήσεις καλύτερα μετά. Θα σε κάνει να θαυμάσεις τον εαυτό σου. Έχω επιλέξει συνειδητά να βγω να το κάνω με το ποδήλατο όλο αυτό. Το μηχανάκι μου είναι παρκαρισμένο στον Άγιο Νικόλαο. Θέλω να πάρω με το πετάλι όλο το νομό Λασιθίου γύρω γύρω. Και μέσα στα στοιχεία που με εξιτάρουν είναι ότι θα αφήσω την ψυχή μου πάνω στη σέλα. Και όσες φορές θα σκεφτώ ότι τερμάτισα και δεν πάει άλλο, θα δω τελικά ότι δεν τερμάτισα και ότι τελικά πάει μέχρι εκεί που έχω πει εγώ. Το σημερινό όμως ήταν διαφορετική περίπτωση. Μια ανάβαση 3 χλμ. δεν μπορεί να λυγίσει κανέναν. Στην τελική το ανεβαίνεις όλο με τα πόδια. Εδώ όμως βρίσκομαι σε ένα tour. Έρχομαι από 4 μέρες ποδηλασίας κάτω από αντίξοες συνθήκες και έχω έναν προορισμό για σήμερα. Και το κυριότερο απ' όλα είναι ότι ο αέρας, αυτό το κομμάτι δεν το κάνει απλά δύσκολο. Το κάνει επικίνδυνο. Μπροστά στις δυνάμεις της φύσης δεν υψώνεις ανάστημα. Κάπως έτσι αποφάσισα ότι το να 'κλέψω' ανεβαίνοντας στην Ζάκρο με αγροτικό ήταν η καλύτερη επιλογή που είχα να κάνω.
Το αγροτικό με ξεφορτώνει στη διασταύρωση που χωρίζουν οι δρόμοι μας. Χαιρετιόμαστε πάλι κάτω από ιαχές και κόρνες. Περνάει από το μυαλό μου να τους πω για αναμνηστικές φωτογραφίες και τέτοια αλλά μου έχει γίνει αντιληπτό ότι τα παιδιά βιάζονται και όπως και να 'χει, δεν νιώθουν αυτό που νιώθω εγώ. Ανέβηκα τρέχοντας στην καρότσα και πριν ακόμα βρω τη θέση μου ο τύπος είχε αρχίσει να δίνει γκάζια. Τουλάχιστον έγινε η δουλειά και χαιρετηθήκαμε με ευχές και χαμόγελα για να συνεχίσουμε ο καθένας την πορεία του. Συνεχίζω κάνοντας πετάλι μέσα στη Ζάκρο. Είναι πολύ νωρίς το πρωί και είμαι πάρα πολύ άνετος από θέμα ώρας. Θα αράξω κάπου να πιω τον καφέ μου και να σκαλίσω λίγο τα της σημερινής διαδρομής.
Εδώ είμαστε...
Είναι τόσο νωρίς που ακόμα και το καφενεδάκι στο χωριό, μόλις έχει ανοίξει. Αντιλαμβάνομαι ότι ο κύριος που το έχει, είναι στην διαδικασία του ανοίγματος. Αφού παίρνω την άδεια του για να καθίσω, μετά από λίγη ώρα απολαμβάνω espresso freddo με μπισκοτάκι. Είμαι αυτός που θα κάνει σεφτέ για σήμερα οπότε ακόμα δεν υπάρχει κόσμος για να παίξουν και οι απαραίτητες κουβεντούλες μιας και η Νταλίκα έτσι που στέκει σε αυτό το σημείο, αποτελεί καλή αιτία για να ξεκινήσει κουβέντα. Βγάζω τηλέφωνα να δω τι έχουμε για σήμερα. Ο προορισμός μου είναι το πολύφημο φοινικόδασος Βάι και ο Ίτανος. Κάπου 35 χλμ. απόσταση η οποία δεν περιλαμβάνει κάποια τεράστια ανάβαση άρα ούτε και κάποια τρελή κατάβαση. Κάποια μικρά βουναλάκια, τα έχει. Από αέρα, δεν το συζητάμε. Της πουτάνας. Μάλιστα, ο οδηγός του αγροτικού που με ανέβασε στη Ζάκρο, όταν του είπα ότι πάω για το Βάι σήμερα, μου είπε 'να προσέχεις τους αέρηδες στο χωριό (δεν συγκράτησα το όνομα)'. Έσμιξα τα χείλη, κούνησα συγκαταβατικά το κεφάλι και συνέχισα. Μαθημένο πλέον το βουνό στα χιόνια. Το θεωρώ δεδομένο πια. Τρίτη συνεχόμενη μέρα μόνο με μικρό δίσκο κουμπωμένο στο ποδήλατο. Καθώς απολαμβάνω το καφεδάκι μου, οι πρώτοι θαμώνες αρχίζουν να καταφθάνουν. Πόσο μου αρέσει να κάθομαι και να ακούω την Κρητική διάλεκτο. Κάποια στιγμή η κουβέντα τους πάει στο θέμα των ημερών που απ' ότι φαίνεται τους απασχολεί όλους. Στον αέρα. Παίρνω την πάσα και μπαίνω στην κουβέντα. Αφού μαθαίνουν τα βασικά, από που έρχομαι, που πάω και τα σχετικά μου λένε να έχω πολύ το νου μου στο χωριό Χόχλακες. Ήταν το ίδιο που μου είχε αναφέρει και ο οδηγός του αγροτικού. Όλοι είχαν να πουν μια ιστορία με κακή κατάληξη λόγω του αέρα, που έλαβε χώρα στους Χόχλακες. Τον έναν τον είχε πετάξει εκτός δρόμου με το μηχανάκι και πήγε να σκοτωθεί, ο άλλος είχε δει ένα φορτηγό που κουβαλούσε αντικείμενα με μεγάλο εμβαδό -άρα τρελή αντίσταση στον αέρα- να τουμπάρει, ο άλλος είχε χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου του ουκ ολίγες φορές. Το επικίνδυνο -λέγανε- είναι ότι ο αέρας σε χτυπάει πλευρικά. Εγώ μόλις το άκουσα αυτό ανακουφίστηκα γιατί λέω καλύτερα πλευρικά παρά κατά μέτωπο. Δεν άντεξα να μην τους ρωτήσω αν είναι φυσιολογικό φαινόμενο να γαμιέται έτσι στον αέρα η περιοχή. Η απάντηση ήταν πως η ένταση του δεν ήταν κάτι το παράλογο. Το παράλογο ήταν η διάρκεια μιας και φέτος λέγανε ότι τους είχε κάπου στον 1.5 μήνα έτσι. Η κουβεντούλα συνεχίστηκε, μου είπαν ότι είμαι ωραίος και όλα αυτά επειδή κάνω τέτοια πράγματα με το ποδήλατο, μου λέγανε ιστορίες για δικούς τους ανθρώπους που κάνουν παρόμοια πράγματα με ποδήλατο. Η ώρα είχε περάσει, το χωριό έδειχνε σημάδια ζωής. Ήταν η ώρα μου να πάω στο μίνι μάρκετ να φορτώσω υγρά και τροφή για το δρόμο και να ξεκινήσω σιγά σιγά. Ανταλλάζω τις καθιερωμένες ευχές με τα φιλαράκια μου και ξεκινάω.
Αντίθετα με αυτό που περίμενα, ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση πάνω στο ποδήλατο. Ίσως να ήταν θέμα ψυχολογίας και να ήμουν πολύ ανεβασμένος επειδή θεώρησα ότι τα χειρότερα ήταν πίσω μου πλέον. Ο ύπνος πάνω σε τάβλες δεν με έχει κάνει περισσότερο χάλια από όσο είναι ήδη το σώμα μου. Έχω ξεκινήσει το πετάλι και μόλις βγαίνω από την Ζάκρο βλέπω μπροστά μου ανηφορικές κλίσεις. Γελάω. Δεν με ενδιαφέρει πλέον. Το παράσημο από την ανάβαση των 20 χιλιομέτρων προχθές με έχει κάνει πολύ σκληρό για να μασήσω με ένα ανηφοράκι που βρέθηκε μπροστά μου. Με αυτή τη διάθεση ανεβαίνω ανηφοράκια, κατεβαίνω κατηφοράκια, προσπερνάω οικισμούς και τα χιλιόμετρα μένουν πίσω. Σκέφτομαι ότι σε όλο μου το ταξίδι μέχρι τώρα δεν μου έχει έρθει ποτέ η επιθυμία να ακούσω μουσική. Όντως, δεν θέλω να ακούσω μουσική όσο είμαι στο πετάλι. Και μιλάμε για πολλές ώρες πάνω στο ποδήλατο. Ίσως κάποιο ένστικτο επιβίωσης να το δημιουργεί αυτό. Προτιμώ να ακούω τους ήχους της φύσης, κυρίως του αέρα δηλαδή παρόλο που με έχει τρελάνει τόσες μέρες, καθώς και των τυχόν διερχόμενων οχημάτων. Κάποια στιγμή ξεκινάει μια γλυκιά κατάβαση όχι ιδιαίτερης έντασης. Από αυτές που σε βάζουν και ρολλάρεις με ωραία ταχύτητα και σου δίνουν την ευκαιρία να σηκώνεσαι από τη σέλα να ξεπιάνεται το κωλαράκι. Και να χαζεύεις δεξιά και αριστερά το τοπίο και να αισθάνεσαι υπερήφανος που βγαίνεις και κάνεις τέτοιες βόλτες με το ποδήλατο. Ο δρόμος ισιώνει και πάλι, παρόλα αυτά το πετάλι μου σταθερά με μικρό δίσκο. Ο αέρας αρχίζει και με μαστιγώνει πλευρικά. Χαμογελάω και σκέφτομαι τους μάγκες στο καφενείο. Η πινακίδα 'Χόχλακες' δεν άργησε να φανεί. Κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Δεν με εμποδίζει περισσότερο από τις άλλες μέρες. Πραγματοποιώ κάποιες στάσεις δευτερολέπτων να πιω κάνα ζουμί και κυρίως να κατέβω λίγο από τη σέλα να κυκλοφορήσει αίμα. Μετά και από τους Χόχλακες αρχίζω μία ήπια ανάβαση την οποία με απόλυτη ψυχραιμία και με απύθμενο κουράγιο την καταπίνω στροφή με στροφή. Είμαι εντυπωσιασμένος από τα αποθέματα μου και από την πειθαρχεία που δείχνω. Εννοείται κουράζομαι και στραγγίζω πάνω στο πετάλι αλλά όλα πάνε καλά.
Στροφή με τη στροφή, δες που ανεβήκαμε πάλι...
Έχω χωθεί πάλι στην ενδοχώρα του νησιού και δεν έχω θάλασσα στο οπτικό μου πεδίο. Δεν ξέρω ακριβώς που είμαι αλλά από τη στιγμή που είμαι στον σωστό δρόμο, δεν με απασχολεί καθόλου. Μετά από λίγο ανοίγει ένα νέο οπτικό πεδίο μπροστά μου. Μια γλυκιά κατάβαση θα με ρίξει στο Παλαίκαστρο. Το Παλαίκαστρο θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το ...αστικό κέντρο που θα συναντούσα στη διαδρομή μου.
Παλαίκαστρο ερχόμαστε...
Γλυστράω στην πλαγιά και μέσα σε λίγα λεπτά είμαι μέσα στο Παλαίκαστρο. Περνάω από την κεντρική πλατεία και ανταλλάζω 'καλημέρες' με ντόπιους και τουρίστες που απολάμβαναν φάση στα καφενεία. Δεν υπάρχει κάποια ανάγκη ούτε για διάλειμμα, ούτε για κάποιου είδους ανεφοδιασμό. Συνεχίζω την πορεία μου. Μετά το Παλαίκαστρο βρίσκεται η παραλία Κουρεμένος. Την είχα τσεκάρει όταν σκάρωνα το πλάνο αλλά δεν την είχα προτιμήσει γιατί οι πληροφορίες έλεγαν ότι είναι μια όμορφη παραλία η οποία ανεμοδέρνεται γι' αυτό είναι και από τις πιο γνωστές παραλίες στην Ευρώπη για wind surfing. Τραγική ειρωνεία. Πάλι καλά που δεν πήγα στον Κουρεμένο και γλύτωσα από τους αέρηδες!!! Βέβαια εκεί ίσως να το παρακάνει. Στα βουνά πάνω από τον Κουρεμένο έχει δημιουργηθεί ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα ανεμογεννητριών στην Ευρώπη. Είχα την ευκαιρία να αντικρίσω αυτό το αποκρουστικό θέαμα. Έχοντας περάσει και τον Κουρεμένο μου απομένουν λίγα χιλιόμετρα για τον προορισμό μου. Δυστυχώς, στο σημείο που οι πινακίδες μου λένε να στρίψω για Βάι, κοιτάζω την χάραξη του δρόμου και τα νέα δεν είναι καθόλου καλά. Ο προσανατολισμός μου αλλάζει και μπαίνω σε θέση με τον αέρα κόντρα κατά μέτωπο. Με την γνωστή μου -πλέον- ψυχραιμία, στρίβω και ξεκινάω να ανηφορίζω ενώ ανεμοδέρνομαι. Οπλίζω το κουράγιο μου και το αναθεωρώ στροφή με στροφή. Γελάω σκεπτόμενος πως είναι δυνατόν να φυσάει τόσες μέρες, ασταμάτητα, με τέτοια ένταση. Όση πλάκα μου κάνει ο αέρας, άλλη τόση του κάνω κι εγώ. Λίγη ώρα αργότερα γίνεται ορατή η τελευταία διασταύρωση που πρέπει να στρίψω για να κατευθυνθώ στον Ίτανο και στο Βάι. Η διασταύρωση αυτή θα αλλάξει τη θέση μου απέναντι στον άνεμο έτσι λοιπόν κοιτάζω πίσω την απόσταση που έχω διανύσει με τον αέρα κόντρα και χαμογελάω υπεροπτικά. Αφού στρίβω στη διασταύρωση είναι η ώρα που πρέπει να ζυγίσω τις επιλογές μου. Ο Ίτανος με το Βάι απέχουν μεταξύ τους 2 χιλιόμετρα. Στον Ίτανο έχει 3 πολύ όμορφες παραλίες σε μία εκ των οποίων αν βουτήξεις με μάσκα μπορείς να δεις μέχρι και χαλάσματα από τον Μινωικό οικισμό που δεσπόζει πάνω στην παραλία. Από την άλλη, δεν υπάρχει ούτε καντίνα για να πάρεις ένα νερό. Θα πρέπει να έρθεις εφοδιασμένος. Το κύριο ερωτηματικό είναι αν έχει κάποιο ωραίο σημείο να δέσω την αιώρα μου. Αν υπάρχει, ο εφοδιασμός θα γίνει από το Βάι. Υπάρχει όμως και η νέα παράμετρος για τα προαπαιτούμενα. Το -τυχόν- σημείο που θα μπορεί να μπει η αιώρα, θα πρέπει να είναι προστατευμένο από τον αέρα. Δεν ξαναδένω την αιώρα εκτεθειμένη στα 7 μποφόρ. Αυτά είναι τα δεδομένα όσον αφορά τον Ίτανο. Από την άλλη, το Βάι με ανησυχεί. Όχι ότι έχω καμιά αμφιβολία για την ομορφιά του αλλά είναι τόσο οργανωμένη παραλία που όλα γίνονται με αντίτιμο εκεί. Θα καταφέρω να διανυκτερεύσω εκεί μέσα; Η λύση είναι προφανής. Πάμε και βλέπουμε. Μετά από μια ανεπαίσθητη κατηφόρα και 1-2 χιλιόμετρα φλατιάς πέφτω πάνω στον Ίτανο. Παρκάρω την Νταλίκα και παίρνω τα μονοπάτια για να ρίξω μια ματιά στις παραλίες.
Η υπόθεση σηκώνει διάλειμμα, δεκατιανό και τσιγάρο. Αράζω κάτω από ένα δέντρο και σκέφτομαι. Οι παραλίες είναι γαμάτες, όπως τις περίμενα. Πουθενά όμως δεν υπάρχουν τα 2 πολυπόθητα αρμυρίκια και οι παραλίες είναι στο έλεος του αέρα. Θα πάω στο Βάι όπου θα πήγαινα όπως και να 'χει αλλά θα πρέπει να στήσω εκεί τη διανυκτέρευση μου. Θέλω σαν τρελός να κάνω μια βουτιά αλλά για ευνόητους λόγους δεν θέλω να ανέβω μετά με τα αλάτια για να κάνω πετάλι. Απολαμβάνω λοιπόν για λίγη ώρα ακόμα τη θέα από τις παραλίες του Ίτανου και μετά από λίγα λεπτά είμαι πάνω στο ποδήλατο και πάω για το φοινικόδασος Βάι το οποίο είναι 2 χιλιόμετρα πίσω μου.
Η κοιλάδα απέναντι από το Βάι
Λίγα μέτρα αργότερα, στρίβω για το φοινικόδασος Βάι. Μια από τις πιο γνωστές και πολυσύχναστες παραλίες της Κρήτης, την οποία δεν έχω επισκεφθεί ποτέ και ας είναι το έκτο καλοκαίρι που έρχομαι στο νησί. Είμαι πολύ επιφυλακτικός γιατί δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και γνωρίζω εξ' αρχής ότι αυτή η παραλία εκμεταλλεύεται στο έπακρο και έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Από την άλλη έχω αγωνία να δω το περίφημο φοινικόδασος. Μετά από λίγα μέτρα, έχω παρκάρει τη Νταλίκα στην είσοδο της παραλίας και βγαίνω την τσάρκα μου να δω όλη τη φάση.
Αναμφίβολα εντυπωσιακό. Εκατοντάδες φοίνικες καρφωμένοι στην άμμο. Κάποιοι λένε ότι το φοινικόδασος Βάι είναι πάνω από 5.000 χρόνων. Το είδος του φοίνικα είναι γνωστό από τη Μινωική εποχή και ονομάζεται φοίνικας του Θεόφραστου (phoenix Theophrastiι). Το πρώτο πράγμα που έκανα φτάνοντας, δεν ήταν κάτι άλλο από μια βουτιά. Θέλω να αράξω να πιω το espresso freddo του νικητή. Εννοείται δεν θα αράξω σε κάποια ξαπλώστρα η οποία κοστίζει μόλις 4 ευρώ και άμα είσαι άπλας μπορείς να μπάρεις 2 ξαπλώστρες και ομπρέλα στη φιλική τιμή των 9 ευρώ. Σκάω στην καφετέρια αράζω κάτω από έναν φοίνικα και απολαμβάνω καφεδάκι για -μόλις- 3.5 ευρώ. Κανονικό άρμεγμα για τους επισκέπτες. 2.5 ευρώ το πάρκινγκ, 0.5 ευρώ το ντουζ, τα προαναφερθέντα για καφέδες και ξαπλώστρες. Για το εστιατόριο που υπάρχει, δεν είχα καν τα αρχίδια να πάω να τσεκάρω τιμές. Αράζω και απολαμβάνω καφεδάκι και μετά από λίγη ώρα αποφασίζω να πάω στη διπλανή παραλία να δω τι παίζει. Ένα -σχετικά- δύσβατο αλλά πολύ σύντομο μονοπάτι σε πάει σε μια παραλία ακριβώς δίπλα από το Βάι όπου είναι πολύ πιο ήσυχα. Τόσο που επιτρέπεται και ο γυμνισμός. Παίρνω τα πράγματα μου και πάω να την πέσω λίγο και από εκεί.
Γαμάτη φάση για το άραγμα. Μακάρι να υπήρχαν προδιαγραφές για διανυκτέρευση αλλά σε αυτή την παραλία δεν παίζει ούτε θάμνος να βάλεις το κεφάλι σου από κάτω, όχι δέντρα για να δέσεις αιώρα. Θέλω να περάσει λίγο η ώρα για να αδειάσει η παραλία στο Βάι ώστε να δω που και αν μπορώ να στήσω την αιώρα μου. Αράζω πασάς στην καβατζωτή παραλία (Ψιλή Άμμος) με βιβλίο και παγωμένο τσάι. Μετά από κάμποσες σελίδες, κάμποσες βουτιές και κάμποσα τσιγάρα παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Το Βάι έχει αρχίσει να αδειάζει. Έτσι θα μπορέσω να χώσω ανενόχλητος την Νταλίκα και να κάνω το ψάξιμο μου. Σταμπάρω ένα σημείο, στο οποίο ενώ φυσάει δυνατά τα φύλλα από τους φοίνικες κουνιούνται ελάχιστα. Αισθάνομαι σαν να έχω πιάσει το λαχείο. Γίνεται χαμός στους φοίνικες, δεν θα δυσκολευτώ ιδιαίτερα να βρω 2 στην ιδανική απόσταση μεταξύ τους, σκέφτομαι. Και όντως, έτσι έγινε.
Διανυκτέρευση τσάμπα μέσα στο άντρο της κατανάλωσης ρε καριόλες!!!
Κάνω άλλη μια βουτιά και αλλάζω για να πάω να πιω μια μπύρα. Αυτή τη φορά θα προτιμήσω το δημοτικό αναψυκτήριο σκεπτόμενος ότι οι τιμές του ίσως να είναι πιο κοντά στα πλαίσια της λογικής. Και όντως έτσι ήταν. Όπως πίνω τη μπυρίτσα μου πιάνω κουβεντούλα με τον υπάλληλο του αναψυκτηρίου. Αφού τον έκοψα για ωραίο τύπο, του είπα ότι έχω σκοπό να διανυκτερεύσω μέσα στην παραλία και ότι έχω δέσει την αιώρα μου. Ήθελα να μάθω αν υπάρχει κάποια φύλαξη. Μου είπε πως υπάρχει αλλά κάθονται και φυλάνε τις εγκαταστάσεις που βρίσκονται στην είσοδο της παραλίας. Μέσα στην παραλία μάλλον δεν θα με πάρουν χαμπάρι ποτέ αλλά και να με πάρουν του φαινόταν απίθανο να μου πούνε να σηκωθώ να φύγω ειδικά αφού δεν έχω στήσει σκηνή και με την προϋπόθεση ότι δεν θα βάλω κάποια φωτιά. Φωτιά δεν είχα σκοπό να βάλω με 7 μποφόρ και να πάρω όλο το φοινικόδασος στο λαιμό μου, οπότε όλα καλά. Σήμερα θα κοιμηθούμε από νωρίς. Η κατάσταση στο Βάι ερημώνει κατά τις 7.30 - 8. Οπότε έχω βρεθεί στην αιώρα μου πριν ακόμα νυχτώσει. Αράζω και διαβάζω το βιβλίο μου όσο ακόμα το επιτρέπει το φως της ημέρας. Ακούω τον αέρα να θερίζει αλλά παρόλα αυτά στο σημείο που έχω στήσει φτάνει ένα ανεπαίσθητο, δροσερό και επιθυμητό αεράκι. Η νύχτα πέφτει για τα καλά. Τα εκατομμύρια αστέρια δεν επιτρέπουν στον ουρανό να γίνει μαύρος από το σκοτάδι. Το θρόισμα από τα τεράστια φύλλα των γιγαντιαίων φοινίκων με αγριεύει ελαφρά. Όμως, έχω δέσει τόσο καλά την αιώρα μου και είμαι τόσο άνετος. Χαζεύω τα αστέρια ενώ συμφιλιώνομαι με τους ήχους του δάσους. Μετά από λίγη ώρα και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι είναι ακόμα ...νωρίς για ύπνο (;) είμαι σε κατάσταση απόλυτης ηρεμίας και αρχίζω και γλαρώνω. Την επόμενη φορά που άνοιξα τα μάτια μου, είχε αρχίσει να ξημερώνει. Χαμογέλασα και ξεκίνησα αυτή τη γαμάτη διαδικασία χουζουρέματος στην αιώρα. Κοιτάζω τη θάλασσα. Η παραλία του Βάι είναι όλη για πάρτη μου. Αφιερώνω λίγο χρόνο ακόμα στο χουζούρεμα. Σηκώνομαι και προσθέτω άλλη μία στο hall of fame των βουτιών. Μαζεύω σιγά σιγά τα πράγματα μου, φορτώνω την Νταλίκα και μετατρέπομαι σε ποδηλάτης. Βγαίνω στην είσοδο να αράξω να πιω έναν καφέ και να πάρω το χρόνο μου και το πρωινό μου. Εκεί που έπινα το καφεδάκι μου, πετυχαίνω έναν εργαζόμενο που δούλευε στο πόστο με τις ξαπλώστρες και με είχε δει από την προηγούμενη ότι έχω στήσει μέσα στο δάσος. Τα είχαμε πει λίγο. Με ρωτάει πως πήγε ο ύπνος. Μου λέει ότι είναι γαμώ και ότι την έχει πέσει και αυτός αρκετές φορές. Κάποια στιγμή μου λέει 'είδες τα ίχνη από τις πατημασιές το πρωί που ξύπνησες;'. Τον κοιτάζω με απορία και του λέω ότι δεν είδα κάτι. Κυκλοφορούν ζωάκια μέσα στο δάσος, μου λέει. Όχι ποντίκια. 'Πως τα λένε ρε 'συ;' , ρωτάει έναν συνάδελφο του. Έχει διάφορα, αποκρίνεται ο συνάδελφος. Δάσος είναι, λέει. Κυκλοφορούν νυφίτσες, ζουρίδες, σκορπιοί, φίδια. Γουρλώνω τα μάτια έκπληκτος. Πάλι καλά που αυτές τις καυτές λεπτομέρειες τις έμαθα μετά τον ύπνο μου, γιατί αν γνώριζα από πριν, μάλλον δεν θα ήταν τόσο ευχάριστη η διαμονή μου μέσα στο δάσος. Σώος και αβλαβής τελικά, τελειώνω το πρωινό μου, χαιρετάω τα παιδιά και καβαλάω για να ξεκινήσει η σημερινή αποστολή.
Η σημερινή ημέρα δεν είναι ξεκάθαρο που θα με βγάλει. Τα ενδεχόμενα είναι δύο. Ή που θα κάνω 60-65 χιλιόμετρα πετάλι για να βρεθώ σε έναν από τους δύο προορισμούς που έχω σταμπάρει, οι οποίοι είναι ο Μόχλος ή το Καβούσι. Δυο χωριά στη Βόρεια -πια- πλευρά της Κρήτης, πολύ κοντά μεταξύ τους. Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι να κάνω 100 χιλιόμετρα πετάλι και να βρεθώ πίσω στον Άγιο Νικόλαο. Η αλήθεια είναι ότι είμαι ψημένος για το δεύτερο ενδεχόμενο αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω. Στα υπόψιν ότι είναι η έκτη μου μέρα στο πετάλι και έχω μπροστά μου μια ανάβαση 8 χιλιομέτρων για πρωινό και μετά άλλη μία των 16 χιλιομέτρων μόλις βγω από τη Σητεία. Το ότι φυσάει σαν τρελός δεν χρειάζεται να το αναφέρω καν. Είναι το φυσιολογικό πια. Ο κυριότερος λόγος που θέλω να γυρίσω πίσω είναι ότι ο αέρας με έχει εξαντλήσει μιας και με πάει γαμιώντας όλη μέρα εδώ και 5 μέρες. Το κορμί μου έχει φθαρεί μάλλον πολύ παραπάνω απ' ότι θα φθείρονταν αν όλο το tour είχε γίνει κάτω από νορμάλ συνθήκες. Κάθε μέρα καβαλάω όλο και πιο πιασμένος στο ποδήλατο, άσχετα που καταφέρνω και φτάνω στον προορισμό μου. Επίσης, δεν με εξιτάρει άλλη μια διανυκτέρευση στην αιώρα με αεράκι 8 μποφόρ. Φαίνομαι αποφασισμένος να το πάω σερί μέχρι τον Άγιο Νικόλαο. Και άμα δω ότι σπάω, οι επιλογές μου είναι ήδη σταμπαρισμένες και είναι και σε καλή απόσταση. Κάπου εκεί κοντά θα σπάσω ή τέλος πάντων, κάπου εκεί κοντά θα μπορώ να κρίνω αν μπορώ άλλο ή όχι. Πάμε και βλέπουμε.
Από τα πρώτα κιόλας χιλιόμετρα είμαι στο γνωστό μοτίβο. Ανάβαση με τον αέρα να με δέρνει. Τι σου είναι η ψυχολογία... Το έχω προσέξει σε πολλές από τις βόλτες που έχουμε κάνει. Όταν η προγραμματισμένη πορεία έχει στο διάβα της ένα βουνό, αυτό το ένα βουνό θα με τσακίσει. Ανεξάρτητα από το πόσα χιλιόμετρα θα διαρκέσει. Όταν όμως στην πορεία υπάρχουν παραπάνω από ένα βουνά, θα διαλυθώ στο τελευταίο. Το πνεύμα μου δεν θα αφήσει το σώμα μου να καταρρεύσει στο πρώτο βουνό λες και υποσυνείδητα φροντίζει να μη βρεθώ ξεβράκωτος στ΄αγγούρια στο δεύτερο βουνό. Κάπως έτσι παίρνω αργά και σταθερά την πρώτη ανάβαση των 8 χιλιομέτρων. Ούτε την παραμικρή σκέψη να κατέβω από το ποδήλατο.
Το Βάι πλέον έχει μείνει αρκετά πίσω μου...
Κάποιο φαράγγι που πέφτει στη θάλασσα και η πρώτη μου οπτική επαφή με την θάλασσα στον Βορρά -πλέον- της Κρήτης
Άλλο ένα φαράγγι και όσο πάω πλησιάζω περισσότερο στο Κρητικό πέλαγος...
Αν εξαιρέσουμε τις στάσεις για τις φωτογραφίες, κατά τα άλλα... μονομπούκι μέχρι την Μονή Τοπλούς όπου ξέρω ότι η κατάσταση ισιώνει. Το χαμόγελο πλατιάζει στο πρόσωπο μου μόλις βλέπω τις πινακίδες για την Μονή. Αισθάνομαι σχεδόν άφθαρτος. Αξίζει να σημειώσω ότι οι πληροφορίες αναφέρουν πως η Μονή Τοπλούς είναι πανίσχυρη και ότι σε αυτή τη Μονή ανήκει (...) το φοινικόδασος Βάι. Λίγα μέτρα αργότερα θα ανοίξει μπροστά μου νέο πεδίο με κάποια αναμενόμενη κατάβαση.
Κατηφόρες θανάτου και στο βάθος η Σητεία...
Μόλις βρέθηκα μπροστά σε αυτό το κάδρο, ένα σατανικό χαμόγελο σχηματίστηκε στα μούτρα μου. Δεν θα χορτάσω ποτέ να κατεβαίνω κατηφόρες που αγγίζουν το επικίνδυνο επίπεδο. Οπλίζω το αλεξίπτωτο, πόδια στο πετάλι, χέρια στο τιμόνι και φύγαμε. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο αέρας ήταν σε τέτοιο μέγεθος που σε καμία κατηφόρα θανάτου απ' όσες κατέβηκα, δεν μου πέρασε από το μυαλό να αφήσω τα χέρια από το τιμόνι. Κατεβαίνω με όση ταχύτητα μπορεί να μου προσφέρει η βαρύτητα και μπαίνω στις στροφές βρισκόμενος σε αυτή την οριακή κατάσταση στρίβω-δεν στρίβω. Για δεύτερη φορά σε αυτό το tour γίνομαι μάρτυρας στο γεγονός ότι τα αυτοκίνητα που ανέβαιναν και με έβλεπαν πως κατεβαίνω, χρησιμοποιώντας όλο το πλάτος του οδοστρώματος στις στροφές, σταματούσαν για να περάσω. Φοβού τον ψηλό που κατεβαίνει με όλα. Μετά από λίγα λεπτά ελεύθερης πτώσης βλέπω τον δρόμο μπροστά μου να ισιώνει και στη φάτσα μου έχω αυτό το γκρινιάρικο ύφος παιδιού που ξενερώνει επειδή τέλειωσε η ώρα του παιχνιδιού. Βρίσκομαι ξανά να καταπίνω χιλιόμετρα επίπεδου δρόμου. Είμαι στη Βόρεια ακτογραμμή της Κρήτης. Άρα ο Βοριάς είναι σε άμεση επαφή μαζί μου και η θεωρία των Νότιων εξακριβώνεται. Είναι όντως λιγότερο δύσκολο να σε χτυπάει ο Βοριάς άμεσα από το να τον δέχεσαι φορτωμένο ενώ κατεβαίνει από τα βουνά. Εντυπωσιακό.
Βόρεια ακτογραμμή και πάμε καρφί για Σητεία
Πλέον χρειάζεται περισσότερη προσοχή στο δρόμο. Αυτός ο στενός δρόμος διπλής κατεύθυνσης -εννοείται χωρίς διάζωμα στη μέση- στον οποίο κινούμαι, είναι η ...εθνική οδός. Δεν βρίσκομαι πλέον σε επαρχιακό δρόμο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με παρανοϊκές προσπεράσεις, με λεωφορεία, νταλίκες και όλα αυτά. Στην Κρήτη, που και φέτος έχει πρωταγωνιστήσει σε θανατηφόρα τροχαία και παραβιάσεις του Κ.Ο.Κ. Άρα, αυστηρά όσο πιο δεξιά μπορώ και τα μάτια κυρίως στο δρόμο και όχι στο φουρτουνιασμένο Κρητικό πέλαγος. Μετά από λίγα χιλιόμετρα με το στιλ 'τρενάκι λούνα παρκ' βρίσκομαι πλέον στη Σητεία. Όχι ότι χώθηκα μέσα στη Σητεία για να την γυρίσω, αλλά από το λίγο που είδα χαϊδεύοντας την περίμετρο της, μου φάνηκε απαίσια. Από το πως την έχουν δομήσει οι άνθρωποι, όχι από φυσικής άποψης. Με απασχολεί ελάχιστα η ασχήμια της Σητείας. Είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος γιατί αμέσως μετά τη Σητεία ξεκινά η ανάβαση των 16 χιλιομέτρων. Είμαι σίγουρος ότι από κλίσεις δεν θα συναντήσω τίποτα έκτροπα. Όπως και να το κάνεις, είναι η εθνική οδός. Μπορεί να έχει ανάβαση, μπορεί να έχει στροφιλίκια, μπορεί να μην παρέχει καμία ασφάλεια αλλά σίγουρα κανείς δεν θα 'χάραζε' εθνικό δίκτυο με 10% κλίσεις. Η πρόβλεψη μου εξακριβώνεται και ενώ ακόμα το αστικό τοπίο της Σητείας δεν έχει σβήσει, εγώ έχω βρεθεί να ανεβαίνω. Θα χρειαστεί ατσάλινη υπομονή. Έχουμε μπροστά μας ώρες ανάβασης.
Η Σητεία πίσω μου και πιο χαμηλά πλέον....
Ανεβαίνω με σταθερή -και μικρή- ταχύτητα προσποιούμενος ότι δεν τρέχει τίποτα. Με βασανίζει πολύ το μεγαλύτερο μου πρόβλημα πάνω στο ποδήλατο όλες αυτές τις μέρες. Ο κώλος μου πονάει ανυπόφορα. Σε σημείο που με κάνει και τσινάω κάθε λίγο και λιγάκι. Έκτη μέρα πάνω στο ποδήλατο. Με πολλές ώρες τη μέρα πάνω στο ποδήλατο. Και με πολύ κόπο στο πετάλι που φθείρει ακόμα περισσότερο τον κώλο. Πραγματοποιώ συχνές στάσεις ελάχιστων δευτερολέπτων ίσα ίσα για να ξεπιάνεται λίγο ο κώλος. Όταν βρίσκεσαι σε ανάβαση δεν μπορείς να σηκωθείς από τη σέλα να ξεκουραστείς. Το χειρότερο σημείο είναι όταν πρέπει να κάτσω και πάλι στη σέλα μετά από το διάλειμμα ανακούφισης. Ακόμα κι έτσι όμως, τα χιλιόμετρα μένουν πίσω μου.
Αρκετά ψηλά πλέον...
Σε αυτή την ανάβαση, κατέληξα ποιο είναι για μένα το χειρότερο είδος ανάβασης. Το διασταύρωσα 2-3 φορές μέχρι να καταλήξω. Το χειρότερο μου λοιπόν είναι όταν έχω να ανεβαίνω ανηφόρα και ο δρόμος να είναι ευθεία. Να βλέπεις δηλαδή την στροφή στα 500 μέτρα. Και ας είναι ανεπαίσθητη η ανηφορική κλίση. Κάνεις πετάλι, κάνεις, κάνεις και νομίζεις ότι δεν φτάνεις ποτέ. Χίλιες φορές καλύτερα να ανεβαίνω φουρκέτες. Που κάνω και αυτά τα τρικάκια στο μυαλό μου και λέω πάμε μέχρι την επόμενη στροφή να δούμε τι έχει μετά. Τουλάχιστον για μένα, φαίνεται ότι παίζει τρελό ρόλο το ερέθισμα που δίνει στον εγκέφαλο η όραση. Δυο - τρία τέτοια σημεία που συνάντησα με καρατόμησαν. Έκανα πετάλι, κοίταζα πίσω μου και φαινόταν σαν επίπεδο, κοίταζα μπροστά φαινόταν σαν επίπεδο. Και γιατί δεν φτάνω ποτέ ρε πούστη μου; Κάποια στιγμή οι πινακίδες με προειδοποιούν ότι ο καινούργιος αυτοκινητόδρομος τελειώνει. Επιτέλους, σκέφτομαι. Στρίβω αριστερά και η εθνική οδός μετατρέπεται στα γνωστά. Κάτι σαν επαρχιακός δρόμος, τίγκα στα στροφιλίκια. Εξακολουθώ να ανεβαίνω, μία στροφή, δύο στροφές, είκοσι στροφές, στάζω ιδρώτα μέχρι που σε κάποια φάση η χάραξη του δρόμου τέμνεται με τον καινούργιο αυτοκινητόδρομο που είναι υπό κατασκευή. Κοιτάζω... Το σημείο όπου είχα αφήσει τον αυτοκινητόδρομο και πλέον είχα κάνει ακόμα 1-2 χιλιόμετρα πετάλι, από τον υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομο θα ήταν το πολύ 200 μέτρα. Τραγική ειρωνεία. Χαμογελάω και σκέφτομαι ότι το ένα μου ξυνίζει και το άλλο μου βρωμάει. Έτσι είναι. Ποτέ δεν θα πω για κάποια ανάβαση ότι ήταν απολαυστική. Η ανάβαση για μένα δεν είναι επιλογή. Αλλά αν βρεθεί μέσα σε αυτό που θέλω να κάνω, θα την ανέβω.
Πλέον βρίσκομαι για τα καλά μέσα στα βουνά. Δεν υπάρχει θάλασσα στο οπτικό μου πεδίο.
Ο αέρας είναι υπαρκτό στοιχείο και σε αυτή την ανάβαση αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που ζούσα τις προηγούμενες μέρες. Επιπλέον, ο καιρός κάνει κάποιες φορές ακόμα πιο εύκολο το έργο μου βάζοντας -σποραδικά- συννεφάκια μπροστά στον Ήλιο κι έτσι γλυτώνω την απόλυτη έκθεση στη ντάλα. Πινακίδες με προειδοποιούν ότι φτάνω στο χωριό Χαμέζι. Πρέπει να σταματήσω να γεμίσω νερά και να τσεκάρω στις εφαρμογές σε ποιο σημείο βρίσκομαι στην ανάβαση -μιας και γνωρίζω ότι είμαι σίγουρα αρκετά μετά τη μέση. Μπαίνω στο Χαμέζι. Ένας οικισμός που πρέπει να αποτελείται από 50 σπίτια εκ των οποίων ένα μεγάλο ποσοστό πρέπει να είναι ακατοίκητα. Σκέφτομαι ότι παίζει να μην βρω ούτε νερό. Σταματάω στη στάση του λεωφορείου. Απέναντι είναι κάτι σαν καφενείο. Μπαίνω μέσα και είναι μοναχή της μια γιαγιά κάπου στα 90 της χρόνια και τρώει. Τη ρωτάω αν μπορώ να γεμίσω νερό το μπουκάλι μου και μου λέει να το γεμίσω και να κάτσω να φάμε. Η καλούλα. Την ευχαρίστησα πάρα πολύ για την πρόσκληση και της είπα ότι δεν μπορώ να κάτσω γιατί έχω ακόμα δρόμο να κάνω. Χωρίς να με ρωτήσει από που έρχομαι και που πάω, χαμογέλασε με όλη της την καρδιά και μου έδωσε την ευχή της. Βγαίνω έξω και κοιτάζω τη διαδρομή στο κινητό μου. Στο επόμενο χωριό η φάση ισιώνει. Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα απέχει το επόμενο χωριό αλλά όπως και να έχει αισθάνομαι ικανοποίηση. Ανεβαίνω -δεν ξέρω κι εγώ- πόσες ώρες, πόσο μακριά να είναι το επόμενο χωριό, σκέφτομαι. Καβαλάω το ποδήλατο βγάζοντας μια κραυγή πόνου με το που κάθομαι στη σέλα. Το επόμενο χωριό είναι τα Έξω Μουλιανά. Χωρίς να έχω βρεθεί ποτέ εκεί, χωρίς να ξέρω τι θα συναντήσω εκεί, τα Έξω Μουλιανά είναι ένα αγαπημένο χωριό για μένα γιατί ξέρω ότι ο δρόμος ισιώνει εκεί. Το τοπίο ξεκινάει και αλλάζει σιγά σιγά. Η εικόνα των βουνών που με περιστοιχίζουν δεν είναι απάνθρωπη όπως στον Νότο που ήταν σκέτη πέτρα και το πράσινο στοιχείο ήταν τίποτα θάμνοι και στην καλύτερη κάποιος ελαιώνας. Αρχίζω και μυρίζω πεύκα σιγά σιγά. Κυπαρίσσια. Ειδικά όταν η φύση φιλτράρει τον Ήλιο φέρνοντας κάποιο συννεφάκι ανάμεσα μας, αισθάνομαι μια γαμάτη δροσιά. Την έχω ανάγκη. Είμαι πυρωμένος και κατάκοπος. Μπαίνω στα Έξω Μουλιανά. Περνώντας από την πλατεία του χωριού χαιρετάω τους ανθρώπους στα καφενεία. Ανταποδίδουν με χαμόγελο. Αρχίζω και κατεβαίνω γλυκά. Σηκώνομαι από την σέλα. Αναπνέω όσο πιο βαθιά μπορώ. Η φύση μυρίζει. Μετά από ώρα, η θάλασσα και πάλι στο οπτικό μου πεδίο. Ένα βιντεάκι για να δούμε λίγο καλύτερα τα πράγματα.
Απολαμβάνω γλυκιά κατάβαση. Δεν την λες κατηφόρα θανάτου σε καμία περίπτωση. Όμως δε με νοιάζει καθόλου. Και μόνο που μου δίνει τη δυνατότητα να σηκώνομαι από τη σέλα και να χαζεύω δεξιά και αριστερά ενώ κινούμαι με ωραία ταχύτητα χωρίς να κουράζομαι καθόλου, είμαι τρισευτυχισμένος. Πίνω παγωμένο τσάι από το thermos μου. Ζωάρα, σκέφτομαι.
Και λίγη θέα στο Κρητικό πέλαγος...
Μετά από αρκετή ώρα, έχει έρθει η στιγμή να κάνω σοβαρό πετάλι και πάλι. Είναι ένα τελευταίο ανηφορικό κομμάτι που πρέπει να πάρω για να βρεθώ πάνω από το χωριό Μόχλος. Και έρχεται με τη χειρότερη μορφή που έγραψα και παραπάνω. Μια ευθεία κάπου στα 300 μέτρα με ανεπαίσθητη ανηφορική κλίση. Φτύνω αίμα για να την ανέβω. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ζορίζομαι τόσο. Περνάει από το μυαλό μου ότι παίζει να έχει πάθει κάτι το ποδήλατο. Αισθανόμουν λες και ήταν πατημένα τα φρένα μου. Ότι δεν μπορώ να τσουλήσω με τίποτα. Το ποδήλατο ήταν μια χαρά. Εγώ είχα καταρρεύσει. Βρίσκομαι κάπου στα 60 χιλιόμετρα ποδηλασίας μόνο για σήμερα. Τα 25 από αυτά ήταν ανάβαση. Όση ώρα απολάμβανα την γλυκιά κατάβαση το σώμα μου χαλάρωνε και έβγαινε η κούραση. Βρίσκομαι σε κατάσταση ...κίτρινου συναγερμού. Μόλις τελειώσει αυτή η μίνι ανάβαση θα είμαι πάνω από τον Μόχλο. Την μία από τις σταμπαρισμένες επιλογές μου. 5-6 χιλιόμετρα αργότερα θα είμαι στο Καβούσι. Την δεύτερη σταμπαρισμένη επιλογή μου. Για τον Άγιο Νικόλαο έχουμε ακόμα 40 χλμ. Η επιλογή διανυκτέρευσης δεν μπαίνει ποτέ βάσιμα στη φαρέτρα των επιλογών μου. Έχω μουλαρώσει. Θέλω να πάω σήμερα στον Άγιο Νικόλαο.
Κάτω από αυτό το νταμάρι βρίσκεται ο Μόχλος...
Η πρώτη επιλογή προσπεράστηκε συνοπτικά. Ίσως και κρίμα γιατί έχω ακούσει πολύ καλά λόγια για τον Μόχλο. Αλλά και μόνο που για να προσεγγίσω την παραλία του έχω 6-7 χλμ. κατάβαση, δηλαδή 6-7 χλμ. ανάβασης την επόμενη ημέρα, σε περίπτωση διανυκτέρευσης, ο Μόχλος μου φαίνεται ότι απέχει ένα ολόκληρο ταξίδι από εκεί που βρίσκομαι. Το μόνο που σκέφτηκα σχετικά με τον Μόχλο είναι ότι σε αυτό το σημείο ο δρόμος μου ξεκινάει να γίνεται επίπεδος. Συνεχίζω το πετάλι με πολύ κόπο και με σφιγμένα τα δόντια. Ένα γεύμα και ένα διάλειμμα μίας ώρας αρχίζει να γίνεται επιτακτική ανάγκη. Όμως, επειδή δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος για την σωματική κατάσταση που θα βρίσκομαι μετά το διάλειμμα, προσπαθώ να το τρενάρω όσο μπορώ πιο πολύ. Γνωρίζω ότι σε λίγο ξεκινάει κατηφόρα που θα με πάει μέχρι την Παχειά Άμμο η οποία βρίσκεται μόλις 25 χλμ. μακριά από τον Άγιο Νικόλαο. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις διανύω τα απαραίτητα χιλιόμετρα που θα με φέρουν στην κατηφόρα. Πλέον η κατηφόρα έχει άλλη σημασία για μένα. Κάθε χιλιόμετρο από εδώ και πέρα θα είναι ένας άθλος και κατηφόρα σημαίνει ότι θα μείνουν πίσω κάποια χιλιόμετρα ανώδυνα.
Η παραλία του Καβουσίου...
Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι ο Μόχλος είναι ένα πολύ όμορφο χωριό με ωραία παραλία. Όπως επίσης και το Καβούσι. Αλλά και στο Καβούσι η παραλία απέχει 4-5 χλμ. από το χωρίο. Το Καβούσι είναι σχετικά ορεινό. Και δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι ότι και την επόμενη μέρα θα έχω ανάβαση. Αν τα χωριά ήταν παραλιακά, μάλλον θα ήταν πιο εύκολη απόφαση για μένα να πάρω άλλη μία διανυκτέρευση. Θα είχα μόνο τον αέρα να σκέφτομαι. Προφανώς η τεράστια κούραση μου και η ταλαιπωρία των ημερών έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στο να βλέπω σαν Γολγοθά μια ανάβαση 5 χιλιομέτρων.
Τα υγρά μου έχουν τελειώσει και σκέφτομαι ότι στο Καβούσι θα κάνω στάση να πιω κάτι και αν βρω κάποια ταβέρνα πάνω στο δρόμο, θα φάω μια μακαρονάδα και θα κάνω εκεί το διάλειμμα μου. Ούτως ή άλλως μετά είναι κατηφόρα μέχρι την Παχειά Άμμο. Έχω ονειρευτεί μια μακαρονάδα γιατί θυμάμαι ότι με είχε κάνει ταύρο σε μια εκδρομή που είχαμε πάει στη Χαλκίδα με τον Θανασάρα. Απλά να αναφέρω το γεγονός ότι τότε ήμουν σε μαύρα χάλια λίγο πριν φτάσουμε στη Χαλκίδα και έλεγα ότι θα γυρίσω με τρένο και τελικά το διάλειμμα μίας ώρας και η μακαρονάδα με κάνανε και γύρισα με το ποδήλατο (άλλα 90 χλμ). Περνώντας από το Καβούσι δεν βλέπω κάτι σε φαγητό πάνω στο δρόμο. Βρίσκω όμως ένα μίνι μάρκετ. Διάλειμμα 5 λεπτών να πιω ένα Monster και να πάρω και ένα νερό για το δρόμο. Καβαλάω ξανά και χωρίς πετάλι κάνω τα επόμενα 2-3 χιλιόμετρα μέχρι την Παχειά Άμμο. Παρόλο που η Παχειά Άμμος απέχει 25 χλμ. από τον Άγιο Νικόλαο, αισθάνομαι ότι φτάνοντας εκεί είναι σχεδόν σαν να έχει τελειώσει η εκδρομή. Από εκεί και μετά είναι γνωστό το τοπίο. Αυτό το κομμάτι το έκανα και στην εκκίνηση του tour και το έχω ξανακάνει και παλιότερα. Αισθάνομαι ότι είμαι πλέον στην... γειτονιά. Διασχίζοντας τον δρόμο βλέπω τις επιλογές μου. Μη φανταστείς ότι η Παχειά Άμμος είναι καμιά ολόκληρη πόλη. Απεναντίας. Το μόνο πράγμα που συναντάω και φέρνει σε ταβέρνα δεν μου γεμίζει και πολύ το μάτι. Είναι ένα άδειο μαγαζί και σε ένα τραπεζάκι ακριβώς στην είσοδο κάθονται δυο άνδρες. Είναι προφανές πως είναι ο ιδιοκτήτης και ένας φίλος του. Παρκάρω την Νταλίκα έχοντας αρχίσει ήδη να σβήνω από το μυαλό μου την μακαρονάδα.
-Γεια χαρά!
-Καλώς τον...
-Έχουμε τίποτα να φάμε;
-Ντολμάδες τρως;
-Τρώω... αλλά οι ντολμάδες είναι μεζές, δεν είναι φαγητό
-Κοκκινιστό με πατατούλες τρως;
-Βέβαια... πάμε λοιπόν ένα κοκκινιστό και μια μερίδα ντολμάδες... και μία μπύρα...
Αράζω σε ένα τραπεζάκι και το επιφώνημα ανακούφισης μόλις έκατσα στην καρέκλα, έκανε τον φίλο του ιδιοκτήτη να γυρίσει να με κοιτάξει. Ο κώλος μου πονάει τόσο πολύ που δεν μπορώ να βολευτώ ούτε στην καρέκλα. Λίγη ώρα αργότερα...
Το γεύμα του πρωταθλητή...
Τελικά και οι ντολμάδες από μόνοι τους, ήταν μια μερίδα φαγητό. Εγώ νόμιζα πως εννοούσε αυτά τα ξεφτιλίκια που κάνουμε στις ταβέρνες και όταν λέμε ντολμάδες εννοούμε 5 ντολμαδάκια σε μέγεθος αρχιδιού. Εδώ ο μαν δεν αστειεύτηκε. Αλλά ούτε εγώ αστειεύομαι με το φαγητό. Λίγα λεπτά αργότερα έχω σκουπίσει τα πιάτα και το πεντανόστιμο φαγητό βρίσκεται ήδη υπό επεξεργασία από τον οργανισμό μου. Έχω φάει σαν το ζώο και σε συνδυασμό με τη μπυρίτσα βρίσκομαι σε μια κατάσταση μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Γελάω μόνος μου και λέω δες εδώ μούτρα που θα σηκωθούν να πάνε μέχρι τον Άγιο Νικόλαο με το ποδήλατο. Πίνω την μπυρίτσα μου και καπνίζω. Αράζω και σκέφτομαι το σημερινό δρομολόγιο. Είμαι πεθαμένος στην κούραση αλλά ήταν και γαμώ τις βόλτες. Μετά από καμιά ωρίτσα θεωρώ ότι φτάνει το διάλειμμα. Θα έχει μαλακώσει και λίγο ο Ήλιος, είμαι έτοιμος για τα τελευταία χιλιόμετρα. Ανεβαίνω πάνω στο ποδήλατο και μάλλον από τύχη δεν έπεσα κάτω αμέσως. Είμαι σακατεμένος. Καλοπιάνω τον εαυτό μου. Σκέφτομαι ότι με τα μέτρα θα μπω πάλι σε κατάσταση λειτουργίας. Ότι τα ευεργετικά αποτελέσματα του γεύματος του πρωταθλητή και η μία ώρα ξεκούρασης δεν θα αργήσουν να φανούν. Ότι έχουμε μόνο 25 χιλιόμετρα μέχρι τον Άγιο Νικόλαο και σιγά σιγά θα τα καταπιούμε. Ξεκινάω και ανεβαίνω την πρώτη ανηφόρα. Με το χαμόγελο στα χείλη. Δεν υπάρχει ίχνος απελπισίας στο μυαλό μου. Το συντρίμμι έχει βρει τα αποθέματα και σιγά σιγά ανεβαίνει.
Τόσο άνετος που σταματάω και για φωτογραφία...
Από εκεί πέρα έρχομαι...
Τα χιλιόμετρα φεύγουν, δύσκολα μεν αλλά χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Δεν κατέβηκα καν από το ποδήλατο σε καμία από τις 3 'μεγάλες' ανηφόρες που βρήκα στο δρόμο μου. Αντιθέτως, χαμογελούσα που τις ανέβαινα χωρίς να υποφέρω. Η ψυχολογία, βλέπεις. Μετά από ώρα περνάω έξω από το μαγαζί που δούλευα παλιότερα. Το αναμενόμενο ήταν να αισθανθώ αηδία. Αλλά τώρα το βλέπω σαν το γεγονός ότι σε 3-4 χιλιόμετρα θα είμαι μέσα στον Άγιο Νικόλαο.
Τελευταίο ίχνος νερού πριν πέσω στο λιμάνι του Αγίου Νικολάου, η λίμνη με τις πάπιες στον Αλμυρό...
Μετά από αυτό το σημείο, ακολουθεί μια ανηφόρα 200 μέτρων και στρίβω για να μπω μέσα στον Άγιο Νικόλαο. Την ανεβαίνω λες και κάνω τα τελευταία μέτρα πριν καρφώσω τη σημαία μου στο Έβερεστ και στρίβω για την πόλη. Αφήνω τα χέρια μου από το τιμόνι και χαμογελάω. Κάνω την τσάρκα μου από το κέντρο της πόλης και μετά από ελάχιστα λεπτά βρίσκομαι στο σπίτι μου να ξεφορτώνω την Νταλίκα. Η πλουσιότερη και πιο τρελή ποδηλατική μου εμπειρία έχει μόλις φτάσει στο τέλος της.
Τι να πρωτογράψω για επίλογο. Αισθάνομαι υπερήφανος πρώτα απ' όλα που πήρα την απόφαση για να τολμήσω κάτι τέτοιο. Η πιο ...ζόρικη παράμετρος για αυτό το εγχείρημα ήταν το γεγονός πως ήμουν μόνος μου. Ευτυχώς δεν έπαθα τίποτα που να μην μπορώ να το αντιμετωπίσω μόνος μου. Σίγουρα με παρέα θα ήταν πιο απολαυστικό και πολύ πιο διασκεδαστικό. Και πάλι όμως είναι κάτι που θα το θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Έξι ημέρες και πέντε νύχτες στον δρόμο. Εγώ και το ποδήλατο μου. Επισκέφθηκα υπέροχα μέρη. Πλέον έχω δει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι της Κρήτης. Μεγαλύτερο από όσο έχω δει σε όλα τα 6 καλοκαίρια που έρχομαι στο νησί για δουλειά. Και το είδα με τον τρόπο που αγαπώ. Με το ποδήλατο. Ο αέρας ήταν μια παράμετρος που έπαιξε τεράστιο ρόλο. Πάνω στο ποδήλατο ανέβαζε κατακόρυφα το επίπεδο δυσκολίας ενώ στις ώρες που απολάμβανα τα μέρη που επισκέφθηκα έριχνε το επίπεδο ποιότητας. Νομίζω πως αν ήξερα από την αρχή ότι θα ήταν έτσι, μάλλον δεν θα ξεκινούσα να το κάνω. Δεν πειράζει. Ίσως λαμβάνοντας υπόψιν τον αέρα να μην γυρνούσα ποτέ σχεδόν όλο το νομό Λασιθίου. Θα θεωρήσω ότι είναι από τις φορές που η άγνοια σου επιτρέπει να τολμήσεις σπουδαία πράγματα. Αυτό ήταν το πρώτο μου μεγάλο tour με το ποδήλατο και ελπίζω να μην είναι το τελευταίο. Ελπίζω να έχω την υγεία και τα ψυχικά αποθέματα για τα επόμενα. Ακόμα καλύτερα, ακόμα πιο μεγάλα και με δύο -τουλάχιστον- αιώρες να κρέμονται στα δέντρα!!!
Για την ιστορία... το κοντέρ της Νταλίκας έγραψε 305.4 χλμ με μέσο όρο ταχύτητας στα 14.2 χλμ/ώρα.
Για όποιον ενδιαφέρεται να σκαλίσει με λεπτομέρεια τη διαδρομή στο bikemap μπορεί να πατήσει εδώ
Υ.Γ: Το tour αυτό είναι αφιερωμένο πρώτα απ' όλα στον Ράκο και στον Ζιντάν. Τα ποδηλατικά συντρόφια που μαζί έχουμε ζήσει όλο το φάσμα συναισθημάτων που μπορεί να σου προσφέρει το πετάλι. Μακάρι το επόμενο να το κάνουμε μαζί φίλε.
Σε όλα τα αλάνια μου που για άλλο ένα καλοκαίρι σκοτώνονται στη δουλειά σε κάποιο νησί για να μπορέσουν να πάρουν μια ανάσα ζωής το χειμώνα.
Στον ποδηλατικό μέντορα μας, τον Θανασάρα. Έζησα έστω και ένα ελάχιστο δείγμα από το τρελό tour που έκανες το 2011. Ελπίζω να χαμογελάσεις διαβάζοντας τα δικά μου από τις Ελβετίες!
Σε όσους νιώθουν έστω και λίγο, τη φάση Ζωή Ποδήλατο.
Στον πρώην εργοδότη μου, που με το να είναι μαλάκας, μου στέρησε κάποια κωλολεφτά αλλά μου έδωσε τη δυνατότητα να σκαρώσω ποδηλατικό tour και να κάνω διακοπές τον Αύγουστο μετά από 6 ολόκληρα χρόνια.
Υ.Γ 1: Το μόνο που θα ήθελα παραπάνω για αυτό το tour, ήταν μια κάμερα go pro. Πραγματικά, θα έφτιαχνα μια ολόκληρη εκπομπή και όχι απλά ένα κείμενο!
Υ.Γ 2: Ήταν να μην ξεκινήσει η σχέση μου με την αιώρα... Σκηνή τέλος!
Ωραία ναι... Τι να σχολιάσω ρε μλκα;! Τέσσερις μέρες τώρα στο μεγάλο ρεπό διαβάζω τη νουβέλα και δε στεγνώνει το μαγιό από το χύσιμο! Τι θες να σχολιάσω;! Το μόνο που με κόφτει είναι ποτέ και που θα κάνουμε παρεού τέτοιο κομπαρσιλίκι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.γ.1 πρώτο ρεπό πήρα τον Ζιντάν για βόλτα κ φυσικά τσακίστηκα... Υπάρχει κ σε βίντεο...
Δεν χορταίνεις να τρως τούμπες με τον Ζιντάν ρε μπαγάσα... Αυτό είναι που σε καυλώνει πιο πολύ από όλα με το ποδήλατο! Εκεί καταλαβαίνεις ότι το ευχαριστιέσαι...
ΔιαγραφήΕίναι όνειρο να κάνουμε ένα τέτοιο κομπαρσιλίκι παρεού...
Μόλις το τελείωσα ήταν σαν να γύρισα απο διακοπές . Με το καλό να σμιξετε μάγκες μου για νέες βόλτες , Τολης
ΔιαγραφήΡΕ ΨΗΛΕ...ΡΕ ΨΗΛΕ..τωρα διαβασα το κειμενο..
ΑπάντησηΔιαγραφήειχα να μπω καιρο γιατι σας βλεπω φβ και δεν ηξερα αν ανεβαζατε..
ρε ψηλε..
ποση ζωη ανεβασες..
ποση ζωη χωρεσες σε λιγες μερες...
μεσα στην εμπειρια και στην τρελα εισαι!!
για σενα ειναι η ζωη!!
ψ2.
Και έλεγα κι εγώ τι έγινε ο ψηλός μου.....; Δεν έχει διαβάσει ακόμα ή έμεινε άφωνος με την Κρήτη;
ΔιαγραφήΚαταπληκτικό τουρ ψηλέ μου...
Τόσο καλό που μόλις γύρισα, μου έκαναν πρόταση για δουλειά εδώ στην Κρήτη και τη δέχθηκα σκεπτόμενος ότι ....αφού τα είδα όλα μετά από αυτό, τι με νοιάζει να δουλέψω 2 μηνάκια ακόμα;
Μόλις τελειώσει ο Οκτώβρης θα δω λίγη Κρήτη ακόμα με το ποδήλατο... Μάλλον όχι κάποιο πολυήμερο τουρ αλλά... εγώ με την Κρήτη -ποδηλατικά- δεν έχουμε τελειώσει ακόμα φίλε!