Η Ντουλάπα της μαμάς

   

    Όλα στο σχέδιο και όλα στο πρόγραμμα.... η φαντασία έχει χαθεί... τη ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ για ένα κουστούμ για ένα κουστούμ. 

Η αποανάπτυξη ως οδός διαφυγής από το έκτρωμα του καπιταλισμού

  Η θηλιά του καπιταλισμού σφίγγει ολοένα και περισσότερο, στο λαιμό ολοένα και περισσότερων κοινωνιών. Στο δικό μας χωράφι, οι αριθμοί που έχει επιφέρει η ακραία επίθεση του καπιταλισμού, δείχνουν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ανεργία στο 27%, ανεργία στους νέους 65%, ποσοστό πλυθησμού που ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας 35%, απώλεια εισοδήματος (στα τελευταία έξι χρόνια) 35%, 20.000 άστεγοι στην Αθήνα, 4.000 αυτοκτονίες (η Ελλάδα πρώτη στη σχετική λίστα στην Ευρώπη ενώ πριν 5 χρόνια 'δεν υπήρχαμε' ούτε στις παγκόσμιες λίστες). Και η λίστα των αρνητικών συνεπειών δεν έχει τελειωμό. Παράλληλα, η Υγεία αποδεκατίζεται εις βάρος των πολιτών για να αυξήσουν -ακόμα περισσότερο- τα κέρδη τους οι φαρμακευτικές βιομηχανίες και οι ιδιωτικές ασφάλειες και κλινικές. Αποδεκατίζεται επίσης και η Παιδεία για να συνεχίζουν να πλουτίζουν τα ιδιωτικά φροντιστήρια, οι ιδιωτικές σχολές. Να υπενθυμίσω ότι μιλάμε για κοινωνικά αγαθά που οι πολίτες δικαιούνται δωρεάν.  Αντ' αυτού, η δημοκρατία εκτρέπεται προκειμένου να παίρνονται σοβαρότατες και επικίνδυνες αποφάσεις χωρίς πολλά - πολλά. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο... είτε θέλουμε να το ονομάζουμε φασισμό, είτε αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, ο καπιταλισμός να είναι καλά και το κεφάλαιο ευννοούμενο.

40 Χρόνια... πολιτικής καπηλείας.

     Ότι λέει ο τίτλος. 40 χρόνια έχουν περάσει από την  εξέγερση του Πολυτεχνείου και 40 χρόνια η πολιτική και δημοσιογραφική ελίτ αυτού του οικοπέδου, προπαγανδίζει μόνο ότι της αρέσει από εκείνη τη μέρα.

Social Waste - Στη Γιορτή Της Ουτοπίας

  

   Μια μουσική παρένθεση στο blog. Πρόκειται για περίπτωση όπου θα ήθελα να είναι ενημερωμένοι οι πάντες. Ακολουθεί αυτούσιο το δελτίο τύπου. Απολαύστε υπεύθυνα!!

ΟΙ ΠΑΠΙΕΣ... ΤΑ ΝΤΟΛΜΑΔΑΚΙΑ...‏

  Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι να με φωνάζετε για βόλτα...

  Ο φίλος Λάμπρος Π. γνωστός και ως Yosemite Sam, είχε όρεξη για πετάλι.

Μια ποδηλατόβολτα μέχρι την Εύβοια!

  Μετά την επιστροφή από την Κρήτη, η μετάβαση στον ρου του λεκανοπεδίου Αττικής έπρεπε να γίνει με γλυκό τρόπο. Να μην πέσουμε με τη μία στα βαθιά γιατί όπως γνωρίζετε όλοι όσοι ζείτε στο λεκανοπέδιο, η κακάσχημη ρουτίνα του μπορεί να σε καταπιεί άμεσα. Έτσι λοιπόν, το ποδηλατικό δίδυμο ...'Ο Ψηλός κι Ο Κοντός', αποφάσισαν να πάνε διακοπές. Ο προορισμός ήταν η Κάρυστος και το ταξίδι έγινε με τα ποδήλατα!!!

Casual Saturday

Τι Οκτώβρης? Καλοκαιρινές διακοπές!!!!

  Τι πάει να πει ότι τέλειωσε το καλοκαίρι? Το καλοκαίρι τελείωνε στα τέλη του Αυγούστου -επειδή έτσι έπρεπε- για όσα χρόνια η ...δουλειά μας ήταν, να πηγαίνουμε στο σχολείο. Η κλεψύδρα του Οκτώβρη γύρισε τούμπα. Το νησί όμως είναι μία θάλασσα δρόμο, πιο πάνω από την Αφρική. Η δουλειά -τουλάχιστον σαν σερβιτόρος- τελείωσε εδώ και μια βδομάδα. Πλέον υπάρχει χρόνος και για ζήσω. Γι' αυτό δεν δουλεύουμε άλλωστε? Ή όχι?

alobomi

   «alobomi». Είναι μια λέξη που δεν έχει καμία ενοιολογική σημασία. Τη χρησιμοποιούσε ένας φίλος μου, σε μια ηλικία που στο μυαλό μας δεν υπήρχαν οι τόσες εξηγήσεις που υπάρχουν σήμερα. Σε μια ηλικία που κυρίαρχο ρόλο είχε το σηναίσθημα και όχι η λογική. Τα βαθειά παιδικά χρόνια δηλαδή, τότε που ζητάγαμε νερό και δεν ξέραμε ούτε πια γράμματα χρειάζονται να σχηματίσουμε για να το φωνάξουμε.

Όλα τα είχαμε...

   Όλα τα είχαμε αυτή τη περίοδο, η εθνικοσοσιαλιστική κοινωνική έξαρση μας έλειπε. Έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό -πριν τις εκλογές-, από τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης ένα φοβερό αβαντάρισμα της γνωστής, -πλέον- νεοναζιστικής συμμορίας, με σήμα τον μαίανδρο. Αυτοί που κραυγάζουν ότι είναι ενάντια στους δημοσιογράφους και τα ΜΜΕ, τους βλέπεις με κάθε ευκαιρία, να μοστράρουν τις μουτσούνες τους στα τηλεοπτικά πάνελ και να αδειάζουν με άνεση τον οχετό που κουβαλάει η ψυχή τους και το μυαλό τους. Από την άλλη οι φοβεροί, αντικειμενικοί και δημοκράτες δημοσιογράφοι, τους παραχωρούν βήμα, στο όνομα μιας δημοκρατίας που ανέχεται τα πάντα.

Επιζών μετά τον Αύγουστο!! Λίγο πριν το τέλος...

  Πέρασε καιρός, ναι! Έφτασε όμως η στιγμή. Ανοίγω μία μπύρα και είμαι έτοιμος να γράψω αρθράκι μετά από καιρό. Μέσα στον Αύγουστο ήταν πρακτικά αδύνατο να γράψω κάτι. Παίζει να έγραψα τις περισσότερες εργατοώρες/μήνα στην μέχρι τώρα καριέρα μου. Ελπίζω να μη χρειαστεί να σπάσω αυτό το 'ρεκόρ - μαύρη σελίδα' στη συνέχεια.

Ένας μήνας χωριό... χωρίς ποδήλατο

   Έχω κοντά δέκα μέρες από τότε που γύρισα από το χωρίο μου, πίσω στη ζωή της Αθήνας. Αυτές οι δέκα μέρες είναι αρκετές για να με προσγειώσουν στη πραγματικότητα, που θέλει τις διακοπές και τη χαλαρή ζωή του χωριού να έχουν τελειώσει και το νέο ξεκίνημα στο κλείνον άστυ να είναι προ των πυλών.

Φτου ξελευθερία... Για όλους!

   Φτού ξελευθερία για όλους λοιπόν... Τελείωσε και επίσημα το ανέκδοτο. Στο τέλος έβγαλε το γέλιο του. Ένα γέλιο ανακουφιστικό από τη μία και σαρκαστικό από την άλλη.

Τα καλοκαίρια μας δουλειά... κι άνεργοι τους χειμώνες!!!

  Το καλοκαίρι του 2013 φτάνει στην κορύφωση του. Και χρονικά, μιας και βρισκόμαστε στα μέσα του Ιούλη και επειδή ξεκινάει το λεγόμενο και high season στις τουριστικές περιοχές που αποταμιεύουν το καλοκαίρι για να βγάλουν μετά το χειμώνα. Τα μεγάλα ξενοδοχεία εξακολουθούν να είναι γεμάτα -ας όψεται το all inclusive πακέτο- και σιγά σιγά ξεκινάνε να γεμίζουν και οι μικρότερες ξενοδοχειακές μονάδες. Οι παραλίες πλέον κατακλύζονται από κόσμο και το μέρος είναι πνιγμένο από Ευρωπαίους -και όχι μόνο- με ψηφιακές φωτογραφικές κρεμασμένες στο λαιμό.

5,10,15,20,25...100, Φτού! και βγαίνω...

 

   Λίγες μέρες-ώρες μείνανε από τη τελευταία πράξη του έργου, του ανέκδοτου καλύτερα. Εδώ και κάμποσο καιρό είμαι στη κατάσταση που λέγεται «άδεια απολύσεως».

Όλοι ίσοι ενώπιον του …. Ποδηλάτου!

     

   Εμβόλιμο άρθρο από τη φίλη και αναγνώστρια του blog Sister of Mercy, μέιντ ίν... Γιού Ές Έιιι!

Κρήτη. Καλοκαιρινή σεζόν. Η εργασία δε σημαίνει πάντα και χαρά...

  Η καλοκαιρινή σεζόν έχει ξεκινήσει για μένα εδώ και 10 μέρες. Κρήτη, νομός Λασιθίου, Άγιος Νικόλαος. Για τους επόμενους 5 μήνες, οι σελίδες της ζωής θα γραφτούν σε Κρητικό έδαφος. Κουράγιο σε όσους θα μείνουν πίσω. Με μεγάλη έκπληξη παρατηρώ ότι το μέρος έχει πολλούς τουρίστες και ας είναι ακόμα Μάιος. Οι προβλέψεις -και οι κρατήσεις- λένε ότι τα πράγματα θα είναι πολύ καλά φέτος για τον τουρισμό. Για μένα που είναι η πρώτη φορά που ξεκινάω τη σεζόν από τις αρχές του Μάη, είναι πρωτόγνωρο να βλέπω τόσους πολλούς τουρίστες. Παρόλο που ο καιρός δεν βοήθησε όλες αυτές τις μέρες. Αυτά όμως δεν τα καταλαβαίνουν οι Ρώσοι, Σκανδιναβοί, Άγγλοι και Γερμανοί. Γουστάρουν και χωρίς καύσωνα. Γιατί δεν γνωρίζουν και από καύσωνα!

Άδεια και... φύγαμε για τελικό!

   

    Άδεια και λίγες μέρες πολιτικής ζωής, στους δρόμους, παρέα με τους φίλους μου, που μου λείψανε. Ο καιρός έχει περάσει και ουσιαστικά μου έχει μείνει λιγότερο από μήνας υπηρετήσιμος.

Λίγο πριν την αναχώρηση...

  Ένας μήνας -και βάλε- απουσίας από το blog. Όχι ότι δεν υπήρχε δραστηριότητα η οποία μπορούσε να μετατραπεί σε κάποιο χαρούμενο άρθρο. Μάλλον δεν μπορούσα να συγκροτήσω τις σκέψεις μου και να γράψω ένα άρθρο με συγκεκριμένο θέμα. Είναι μια περίοδος που έχουν συμβεί ένα σωρό πράγματα, πιθανότατα όμως επισκιάζονται από το μεγάλο -επερχόμενο- γεγονός. Σχεδόν έχει φτάσει η στιγμή της αναχώρησης. Φέτος το πακέτο 'σεζόν σε νησί' μου προσφέρεται στην ολοκληρωτική του μορφή. Από Μάιο μέχρι Οκτώβρη. Πέντε μήνες μακριά από τον μεγάλο μικρόκοσμο μας. Οι 'δεύτεροι' λένε ότι θα κάνω την καλύτερη δουλειά. Σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί τους. Η φάση αυτή όμως δεν έχει μόνο πλεονεκτήματα. Έτσι λοιπόν, είμαι στην φάση που απολαμβάνω βροχή συναισθημάτων. Δεν είναι και ότι πιο νορμάλ να πίνεις την μπύρα με το φιλαράκι, ας πούμε, και φεύγοντας να του λες τα λέμε από Νοέμβρη. Έτσι πάει όμως, κάποιοι κάνουν τα κουμάντα τους στάσιμοι, άλλοι τα κάνουν μία εδώ, μία εκεί. Η ουσία είναι να καταφέρνεις να κάνεις όντως το κουμάντο σου.

Τέσσερις μήνες στη νήσο Λέσβο.

  

   Δεν γίνεται να χωρέσω όλου αυτού του καιρού, του μυαλού μου τα μηνύματα. Πολλές στιγμές.
   Τι εγώ καταλαβαίνω με τον όρο «στιγμές».

Λίγο από θάλασσα... και λίγο από βουνό!

  Ήταν Σάββατο βράδυ. Άραζα με παρεάκι στο νέο στέκι στον Κορυδαλλό. Το νέο στέκι είναι το Παράταιρο. Ένα καφενείο που λειτουργεί με τη μορφή αστικού συνεταιρισμού με κοινωνικό σκοπό για αλληλέγγυα οικονομία. Το αποτέλεσμα για τον πελάτη είναι ότι μπορεί να απολαμβάνει ποιοτικό αλκοόλ και ωραία μεζεδάκια σε λογικές τιμές. Δεν υπάρχει το αφεντικό που αρμέγει από παντού τους υπαλλήλους του προκειμένου να έχει το μέγιστο δυνατό κέρδος. Να το επισκεφτείτε!  Κλείνει η παρένθεση για το νέο στέκι. Όπως τα πίνω λοιπόν, εισερχόμενη κλήση από Θωμά. Όταν καλεί ο Θωμάς, έχει πάντα μια καλή πρόταση! Κυριακή πρωί ποδηλατάδα στη Σαλαμίνα όπου και θα συναντήσουμε ένα παρεάκι του σε κάποιο ταβερνάκι! Όνειρο! Πάμε λοιπόν.

Μύρισε καλοκαιράκι!

  Τα προγνωστικά στα δελτία καιρού ήταν μαζί μας. Το Σάββατο θα είχαμε ηλιοφάνεια και η θερμοκρασία ίσως να μας ωθούσε να βάλουμε στην τσάντα ακόμα και μαγιό. Σίγουρα ρακέτα. Κάτι τέτοιες μέρες η βόλτα στην παραλία είναι κανόνας. Η βόλτα κανονίστηκε από την προηγούμενη μέρα μιας και η δίψα για ήλιο, παραλία και ποδήλατο είναι μεγάλη. Έτσι λοιπόν μαζευτήκαμε τα άνεργα -και όχι μόνο- παιδιά και ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας.

Ένας χρόνος Ζωή ...Ποδήλατο.

  Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από εκείνη τη μέρα που καθώς επιστρέφαμε από τη βόλτα μας με το Σπυράκο γυρνάει και μου λέει 'πρέπει να φτιάξουμε το blog που λέγαμε ρε μαλάκα'. Το είχαμε συζητήσει αρκετές φορές μέχρι τελικά να το φτιάξουμε. Συμφωνούσαμε ότι θα ήταν πολύ ωραίο να καταφέρνουμε να δίνουμε την αίσθηση της βόλτας σε όσους θα μας διαβάζουν. Είτε είναι ποδηλάτες, είτε γουστάρουν βόλτες, είτε επειδή γουστάρουν γενικότερα, είτε επειδή είμαστε φίλοι και θέλουν να διαβάζουν τα γραπτά μας.

Απεργία, Πορεία, Παραλία!

  Η επιστροφή στην ανεργία είναι πλέον γεγονός. Είμαι και πάλι μέρος του 27% του εργατικού δυναμικού που δεν έχει δουλειά. Εντάξει, είναι κοινώς αποδεκτό πως όταν δεν έχεις δουλειά δεν έχεις και λεφτά να κινηθείς με τις όποιες ανέσεις θέλεις. Έχεις όμως την άνεση να καταναλώνεις ελεύθερο χρόνο για να κάνεις τόσα πράγματα τα οποία σου λείπουν όσο δουλεύεις. Με τόσο ελεύθερο χρόνο λοιπόν και με μία τόσο όμορφη μέρα μέσα στο Φλεβάρη, μετά από μία εβδομάδα με κρύο, συνεφιές και βροχές, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω από το να πάρω το ποδηλατάκι μου και να ξεχυθώ στους δρόμους.

Κάπως ετσι πάει το πράγμα....

  Δεν έχει αλλάξει και τίποτα από την τελευταία φορά που έγραψα στο blog. Εκτός από το γεγονός ότι τότε ήταν 2 βδομάδες που δούλευα χωρίς να πάρω ρεπό ενώ τώρα είμαι στον 1 μήνα και βάλε. Χωρίς ρεπό. Τελικά, είναι σίγουρο ότι ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για να δουλεύει. Που να στριμωχτούν όλες οι υπόλοιπες δραστηριότητες και ο χρόνος για τα άλλα πράγματα που θέλεις να κάνεις, εκτός από το να δουλεύεις -και να κουράζεσαι- και να κοιμάσαι -για να ξεκουράζεσαι. Από την άλλη, σύμφωνα με την κοινή γνώμη, ίσως να πρέπει να κάνουμε και το σταυρό μας όσοι έχουμε την ευκαιρία να μας εκμεταλλεύονται εργοδότες για λίγα ευρώ. Βέβαια η κοινή γνώμη, ψήφισε τον Αντώνη Σαμαρά πριν 6 μήνες για χάρη αυτών των λίγων ευρώ. Ας μην συνεχίσω σε αυτό το μαύρο mood, άλλα θέλω να γράψω.

Διακοπή ρουτίνας για πετάλι και πορεία

  Το Σάββατο κατάφερα να ξεκλέψω λίγο χρόνο και να χωρέσω μέσα στο βαρύ πρόγραμμα του τελευταίου μήνα, μία βόλτα με το ποδήλατο. Τη συγκεκριμένη περίοδο, οι μέρες φαίνονται μικρές, η κούραση μεγάλη. Οι προβλέψεις για έναν μακρύ βαρύ χειμώνα βγαίνουν αληθινές. Και δεν εννοώ βαρύ καιρικά. Εξ' άλλου, στο οικόπεδο - μπαλκόνι της Μεσογείου ακόμα και τον Ιανουάριο μπορείς να απολαύσεις μια ηλιόλουστη μέρα με 20 βαθμούς Κελσίου. Έτσι λοιπόν, είπα να επέμβω λίγο στη ρουτίνα ύπνο-δουλειά-προπόνηση. Πήρα το ποδηλατάκι μου και ανηφόρισα προς το κέντρο.

Επίθεση κατά μεταναστών ή κατά ποδηλατών?

 Το παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου, μου το πάσαρε το φιλαράκι ο Θωμάς και θεώρησα σωστό να το ανεβάσω στο blog. Αν και με μία ημέρα καθυστέρηση. Χάσαμε τη συγκέντρωση αλλά κάτι τέτοια παθαίνεις όταν δουλεύεις πολλές ώρες. Τουλάχιστον να ενημερώσουμε για το περιστατικό, για όσους δεν το γνωρίζουν ήδη. Μας αφορά άμεσα, αρχικά σαν άνθρωπους και έπειτα σαν ποδηλάτες...

2013, πάρ' το στα χέρια σου ή πάρε το μακρύτερο από τα τρία!

  Το 2012 έφυγε, το 2013 ήρθε. Εμείς, μεταξύ μας, λέγαμε τα χειρότερα για το 2012 που φεύγει και ευχόμασταν το 2013 να είναι 'η χρονιά μας' με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Εντάξει, όχι και με πολλούς τρόπους, έμμεσα ή άμεσα ευχόμασταν να γίνει κάτι καλύτερο με τα λεφτά. Ο ...φωτορεπόρτερ Αρκάς φωτογράφησε το 2012 και το 2013 την ώρα της αλλαγής...