Ένας μήνας χωριό... χωρίς ποδήλατο

   Έχω κοντά δέκα μέρες από τότε που γύρισα από το χωρίο μου, πίσω στη ζωή της Αθήνας. Αυτές οι δέκα μέρες είναι αρκετές για να με προσγειώσουν στη πραγματικότητα, που θέλει τις διακοπές και τη χαλαρή ζωή του χωριού να έχουν τελειώσει και το νέο ξεκίνημα στο κλείνον άστυ να είναι προ των πυλών.

   Αυτός ο Σεπτέμβρης μου θυμίζει πολύ έναν άλλο Σεπτέμβρη πριν δέκα χρόνια -δέκα μέρες...δέκα χρόνια... δέκα χρόνια για πτυχίο... πολλά δεκάρια μαζευτήκανε-, τότε που είχα δώσει πανελλαδικές το Μάιο, είχε απλωθεί μπροστά μου ένα ολόκληρο τρίμηνο διακοπών, όπου στο τέλος του με περίμενε ο Σεπτέμβρης. Εκείνο το Σεπτέμβρη είχα βρεθεί με καινούρια στροφή στη καριέρα μου. Είχα αφήσει για πάντα το σχολείο και από μαθητής είχα αποκτήσει την ιδιότητα του φοιτητή -όχι με μεγάλη επιτυχεία τουλάχιστον τα πρώτα...πέντε χρόνια!-. Έτσι λοιπόν αυτό το Σεπτέμβρη έχω αφήσει το ρόλο του φοιτητή, έχω εκπληρώσει τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις και πλέον ξεχύνομαι στην αγορά εργασίας με την ιδιότητα του, μηχανικού αυτοματισμού.
   Ο σχεδόν ένας μήνας που έμεινα στο χωρίο ήταν μια κατάσταση που είχα να τη ζήσω από 15-16 χρονών περίπου. Σαν πιτσιρικάς πέρναγα ολόκληρο το τρίμηνο του καλοκαιριού εκεί, απλά μεγαλώνοντας με είχαν κερδίσει οι Κυκλάδες και δεν μπορούσα να αντισταθώ σε αυτές. Χριστούγεννα και πάσχα όμως το ραντεβού δινόταν κανονικά. Αυτό το καλοκαίρι το μεταφανταρικό καλοκαίρι μετά τους εννιά μήνες απραξίας και με περιορισμένο το μπάτζετ, και αφού έβγαλα κάποιες μέρες στη Λέσβο και κάποιες άλλες στη Κρήτη, ο τελικός προορισμός για το μήνα Αύγουστο ήταν το χωριό. Πόσο τυχερός είμαι, εύκολα το καταλαβαίνω γιατί κάτω από άλλες συνθήκες θα τον είχα περάσει αυτό το μήνα στην Αθήνα. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για να κάτσω τόσες μέρες στο χωριό, το μυαλό μου έτρεχε πότε στη Νάξο και πότε στη Κρήτη,τον Άγιο και το pool bar στη Χερσόνησο. Στη Κρήτη είχα ήδη κατέβει, δεν είχα όμως κανένα πρόβλημα να ξανά πήγαινα, λίγο-πολύ ήξερα τι με περιμένει εκεί και το ξανά ζούσα άνετα. Στη Νάξο, φανταζόμουν τι με περιμένει... Στάκης, Έμμα, Κομνηνός, Νάκος, Παναγιώτης και Κατερίνα, όλοι τους μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, ήταν σύνθεση επιτυχίας. Παρέμεινα όμως στο χωρίο, στα μεσημεριανά μπάνια στο ποτάμι και στα απογευματινά αράγματα στη λίμνη, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες συνήθως. Το μεγάλο λάθος ήταν ένα μόνο. Η λάθος εκτίμηση της κατάστασης ως προς τη παραμονή μου εκεί, ήταν τόσο μεγάλο το σφάλμα, που κοντά εικοσιπέντε μέρες τις άραξα χωρίς το ποδήλατο! Το φωτογραφοεμπειρικό ρεπορτάζ που θα έβγαινε θα ήταν ανεκτίμητο. Φυσικά ούτε το ποτάμι, ούτε η λίμνη, ούτε οι γύρω-γύρω διαδρομές θα πάνε πουθενά, το πρόβλημα είναι αν θα ξανά υπάρξει στο άμεσο μέλλον σχεδόν ένας ολόκληρος μήνας, για να τον περάσω σε αυτά τα μέρη.
   Το γεγονός, πως το πατρικό του παππού μου, είναι ένα αρκετά μεγάλο σπίτι, με έχει βολέψει πολύ, ώστε να μπορώ ανά τακτά Σαββατοκύριακα και στο φοβερό χρόνο των δυόμισι ωρών -κοντά στα 60 ευρώ βενζίνη και 24 ευρώ διόδια πήγαινε,έλα-, να κατεβαίνω στο χωριό, και να μπορώ να φιλοξενώ άνετα τους φίλους μου. Αυτό σημαίνει ότι οι περισσότεροι έχουν έρθει αρκετές φορές και κάποιες από τις φωτογραφίες θα τους είναι πολύ οικείες.

 Ξημέρωμα.

Πέφτει ο ήλιος, έρχεται ψύχρα.

Αρούτσας και Κανέλα

Αθάνατος

Τα κουτάκια στη σειρά, τραγουδάνε με χαρά.

φωτογραφική σύνθεση.

αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα...Σαντορίνη και μαλακίες.

αυγουστιάτικη πανσέλινος...Καλαμάτα και παπαριές

Ηρώ

Λιόντας

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ να κλεψω το γλυκό...

 

                 Τα πιάτα   ακόμα στη θέση τους                                                                                                                   to be or not to be                                                                                                                                                     

Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι από το ερειπομένο σπίτι της γριάς Τσαγκρούς, στο χωριό της μάνας μου. Μεγάλη ιστορία η γριά, το καιρό που ζούσε, κυριολεκτικά μορφή  κακιάς μάγισσας, από παραμύθι, λόγος που στα μικρότερα παιδιά προξενούσε φόβο και στα μεγαλύτερα αιτία για χοντρό πείραγμα.

Το ποτάμι...;!

Ε... Το ποτάμι!

Παραλία με βότσαλο, δυστυχώς καμία ελπίδα για ρακέτες. Μόνο διάβασμα.

Και ποιοτικές βουτίες στα νερά του ποταμού που το καλοκαίρι φτάνουν τους 12 βαθμούς...

Ο κάμπος

   Γενικά στο χωριό το τι πάει να πει κρίση δεν το έχουν πάρει και πολύ χαμπάρι. Τουλάχιστον όσες οικογένειες είχαν προσέξει την αγροκτηνοτροφική τους παραγωγή τη παλεύουν μια χαρά. Η αλήθεια είναι ότι τα χωριά έχουν ερημώσει. Πολλά χωράφια παραμένουν χέρσα και δεν καλλιεργούνται. Τα νούμερα που μου είπε ο παππούς μου είναι πολύ χαρακτηριστικά για την ερήμωση των χωριών και κατά συνέπεια του πρωτογενούς τομέα παραγωγής, του οικοπέδου, ο οποίος πέραν από τα εργοστάσια, είναι η αγροκτηνοτροφία. 
   Το καιρό που το χωριό ήταν στις δόξες του μιλάμε για τη δεκαετία του 50-60 αριθμούσε κοντά στους 600 κατοίκους. Οι οποίοι συνολικά περίπου είχαν, 2.500 γίδια, 4.000 πρόβατα και καμιά 500ριά μουσκάρια, οι κότες ανυπολόγιστες. Συνολικά καλλιεργούνταν μια έκταση κοντά στα 900 στρέμματα, κυρίως με καλαμπόκι, φασόλια, τριφύλλι. Επίσης να προσθέσω πως εκείνα τα χρόνια, λειτουργούσε στο χωριό και μια τυροκομική μονάδα από το 1963-1968. Όλα αυτά όχι και στα πιο έφορα εδάφη του οικοπέδου, αλλά στην ορεινή Γορτυνία της Αρκαδίας. Φανταστείτε δηλαδή τι γινόταν στις περιοχές «φιλέτο» εκείνη την εποχή.
   Το 1954 συνδέεται το ρεύμα στα σπίτια -τέρμα οι λάμπες πετρελαίου ξεκινάει το πάγιο στη ΔΕΗ-, το 1960 φτάνει και το νερό στα σπίτια και φυσικά χωρίς πάγιο, αφού «ψωνίζανε» κατευθείαν από τη πηγή -τέρμα η στάμνα και το πέρα δώθε στη βρύση-, το 1963 έγινε δρόμος με άσφαλτο που ένωσε το χωριό με τη λίμνη και το κοντινό κεφαλοχώρι, που την ίδια περίοδο ήταν μια μικρή πόλη, αφού είχε σχεδόν 4.500 μόνιμους κατοίκους -με κοντά στα 17.000 γιδοπρόβατα- και ήταν η τρίτη μεγαλύτερη πόλη του νομού Αχαΐας.
  Στο σήμερα, το χωριό μου έχει βαριά 85 μόνιμους κάτοικους που στο σύνολό τους έχουν περίπου 1.500 πρόβατα, τα γίδια αποτελούν αμελείται ποσότητα και από τα 900 στρέμματα γης που καλλιεργούνταν, πλέον μιλάμε για καμιά 150ρια. Το δε κεφαλοχώρι με τους 4.500, κάποτε μόνιμους κατοίκους, με το ζόρι να φτάνει τους 400, αυτή τη στιγμή που γράφω το αρθράκι.
   Ο μαρασμός της περιοχής ξεκίνησε από το 1946 με την αρχή του εμφυλίου και κορυφώθηκε το 1968 με τη χούντα... Όπως λέει ο παππούς «εκείνα τα χρόνια χωρίστηκε ο κόσμος σε παρατάξεις και ξεκίνησε το μίσος για το λαό και το κέρδος για τον πολιτικό»
   Το πιάσαμε το νόημα της αστυφιλίας;! Το νόημα του παραταξικοματισμού;! Το ψυχολογικοκοινωνικοοικονομικό μαντρί που λέγεται Αθήνα, έπιασε, πέτυχε και τα γαλιά κουρνιάζουν. Φυσικά όπως και τώρα έτσι και εκείνα τα χρόνια το κοσμάκη των βελάζανε οι φόροι.
   Η ζωή στο χωριό και η δουλεία με τα χωράφια και τα ζωντανά δεν είναι καθόλου εύκολη. Τίποτα δεν φυτρώνει μόνο του και κανένα πρόβατο δεν αρμέγει το άλλο σαν ένδειξη αλληλεγγύης. Έχει πολύ δουλεία το όλο θέμα και στο τέλος να στη φοράνε και οι μεσάζοντες. Η μεγάλη διαφορά όμως με το μπουρδελομάνι που ζούμε σε πόλεις τύπου Αθήνα, είναι ότι οι άνθρωποι στα χωριά δεν πεινάσανε ούτε στο πόλεμο, όταν οι ναζί κατ έκαιγαν τα πάντα, χρησιμοποιώντας την εξαθλίωση σαν μέτρο πίεσης στο κόσμο.
   Το χωρίο μου το αγαπώ πολύ, το μέρος είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη μέχρι τώρα ζωή μου, εκτός του ότι έχω πολλές αναμνήσεις, είναι και ένας χώρος που με γεμίζει με ηρεμία και ισορροπία, όταν καταφέρνω να βρεθώ εκεί. Το πιο πολύτιμο πράγμα ενός τόπου τουλάχιστον για μένα, εκτός από το φυσικό κάλος, είναι η ηρεμία και η δυνατότητα απομόνωσης. Τρέμω στην ιδέα μιας τουριστικής ανάπτυξης στη περιοχή, τύπου Βυτίνα. Ένα μαγαζί υπάρχει στη λίμνη και αυτό είναι ακριβώς ότι χρειάζεται. Τώρα αν είναι να χαλάσουμε την ησυχία μας για να πιούμε τίποτα τσίπουρα ακούγοντας Θ. Παπακωνσταντίνου και να ρεκλάρουμε by the lake με Κακό Συναπάντημα, ...Σπολάτι! Που έλεγε και η γιαγιά μου.

Υ.Γ.1 Να έχει τρέλα η Κανέλα να γουστάρουμε!
Υ.Γ.2 Ραντεβού τον Οκτώβρη. 
Υ.Γ.3 Ένα λάθος "κλίκ" στην επιλογή "replace to all" καθώς πέρναγα τις φωτογραφίες από τη φωτογραφική στον υπολογιστή, μου στέρησε καμιά 20ρια εικόνες που ήθελα ακόμα να ανεβάσω. Ίσως όμως να είναι ένας ανοιχτός λογαριασμός για κάποιο επόμενο άρθρο με θέμα το χωριό και... το ποδήλατο, αυτή τη φορά.
Υ.Γ.4 Η Νέα Υόρκη να είναι καλά και τα σχέδια για το αμπέλι
Υ.Γ.5 Για το μήνα που ήμουν κάτω αν εξαιρέσω τα 40 ευρώ βενζίνα που μου έφαγε ο μικρός, όλα τα υπόλοιπα ήταν ένα 50ρικο, ο Μούργος δεν τα πάει καλά με τα μαθηματικά.
Υ.Γ.6 Ο παππούς μου έχει σήμερα γενέθλια και γίνεται 88 χρονών. Να τα εκατοστίσεις γεράκο μου. 
   Από το 1925 μέχρι και σήμερα ο παππούς έχει δει και ζήσει πολλά πράγματα. Είναι φοβερός γνώστης της ιστορίας όχι όπως τη μάθαμε εμείς μέσα από τα βιβλία, αλλά από τη πραγματική της διάσταση. Όσων ζούνε ακόμα οι παππούδες και οι γιαγιάδες, μη χάνετε ευκαιρία... ρωτάτε τους, συζητήστε μαζί τους για τα χρόνια που ζήσανε.
Υ.Γ.7 Για τις μέρες στην Αθήνα δεν μου βγαίνει να γράψω ακόμα τίποτα, κυλάνε βαριά.
Υ.Γ.8 Σταυράκο τι γίνεται στη Κρήτη; Σιγή ιχθύος στο μπλόγκ...
Υ.Γ.9 Τελικά στο pool bar εκείνο το βράδυ τι έγινε; Ο Αλέκος δεν πήρε πίσω τηλέφωνο και ο Γιάννης άφαντος!χαχα
Υ.Γ.10 Στο πάρτι νεολαίας που βρέθηκα στο χωριό της μάνας μου -τα δύο χωριά είναι απέναντι με φυσικό όριο το ποτάμι-, είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με ένα πρόσωπο που είναι χρόνια τώρα μέσα στα πολιτικά δρώμενα της χώρας και σε αυτό που λέγεται βαθύ πασοκ... απέραντο γαλάζιο. Σε αυτή τη κουβέντα, δύο πληροφορίες με έκαναν να γελάσω σαρκαστικά... και να διασκεδάσω τα όπια νεύρα μου, «Ήξεραν από το 1985 που πήγαιναν τα πράγματα...» και «Μη κάνεις κανένα αστείο και φύγεις από τη χώρα, θα χάσεις το τρένο της ανάπτυξης... Από το 2016 και μετά θα αλλάξουν τα πράγματα, απλά πρέπει να μας τιμωρήσουν πρώτα!». Το πρώτο το πιστεύω και θα μπορούσα να πω ότι από πολύ παλιότερα μεθοδεύονταν τα πράγματα για τη τωρινή κοινωνική κατάσταση. Το δεύτερο το έγραψα έτσι για την ιστορία και για να γελάσουμε παρέα.