Ημί-ανάπαυση!

  Μια γρήγορη καλησπέρα από τη Θήβα. Ζηλεύω και ταυτόχρονα γουστάρω, με τη διαδικτυακή δραστηριότητα του μικρού γιου του κυρ Θόδωρα, και είπα να blogaro και εγώ λίγο. Πόσες φορές άλλωστε θα μου δοθεί η δυνατότητα να το κάνω μέσα από ένα στρατόπεδο;!. 

   Μέσα στο φίδιασμά που μου προσέφεραν τα σακατεμένα από τις αρβύλες πόδια μου, -αφού το βήμα και οι παρελάσεις δεν ήταν ποτέ του γούστου μου-, βρήκα την ευκαιρία να κλέψω χρόνο και να επισκεφτώ, την αίθουσα internet που άνοιξε προσφάτως στο Κ.Ψ.Μ της 3ης μοίρας. Εδώ δεν έχουμε όλοι την ίδια μοίρα, πρακτικά και μεταφορικά. Δεν έχω πολύ χρόνο μπροστά στον Η/Υ, δεν είναι τα 25 cents που κοστίζει το μισάωρο, απλά τα πράγματα έχουν σφίξει ακόμα και για αυτούς που είναι ελεύθεροι ασκήσεων. Μας ψάχνουν παντού, λοχίες, δεκανείς, επιλοχίες, με μόνο σκοπό να μας "ξετρυπώσουν", από το φίδιασμά μας! Μια κατάσταση που έχει πολύ πλάκα. Εκτενέστερο αρθράκι αυτό το ΠΣΚ που θα είμαι έξω με άδεια ορκωμοσίας!

Πρώτη μέρα, λίγο μετά τη μεγάλη ανηφόρα... υποδοχή στο χώρο της μεγάλης αυλής, κάτω από ήχους βάλς 

Η επαφή με τη στρατιωτική γραφειοκρατία έχει ξεκινήσει... τα πρώτα ρούχα και μετά γιατροί, εμβόλια φαγητό, ψυχολόγοι κτλ. Ξεμπέρδεμα 2:00 το βράδυ φυσικά. 

Έφτασα στο κρεβάτι μου, η τύχη ο χαρακτήρας και ο προσανατολισμός, με κάνανε να επιλέξω το ίδιο κρεβάτι που είχε ο φίλος μου ο Γιάννης ένα χρόνο πριν. Αυτό με το μαύρο σακίδιο και το μαξιλαράκι του camping, για να θυμάμαι πάντα ότι και ο στρατός όπως και οι διακοπές, κάποτε τελειώνουν.

Στιγμές χαλάρωσης, μέσα στον ουλαμό.

Ουρά για το φαγητό, πάντα σε τριάδες.

Το πρώτο ξημέρωμα. 6:30 έξω από τα μαγειρεία για πρωινό. Δύο φέτες ψωμί, ένα βουτυράκι, μια μαρμελαδίτσα και μια κούπα τσάι.

Πίσω στη πυροβολαρχία για τη πρώτη, πρωινή μου, αναφορά.

"Και κανα σκύλο, άμα έχετε..."

Η πρώτη πρωινή εκπαίδευση είχε, στρώσιμο κρεβατιού με φάκελο και υποφάκελο. Ο επιλοχίας που βλέπετε είναι ένας από τα γαμηστερότερα στελέχη που έχουμε και φυσικά τον συμπαθούμε πολύ.

Πώς χωράνε 50 φαντάροι σε ένα δωμάτιο;! Πέρα στο βάθος κοντά στο παράθυρο είναι το νούμερο 45, που αντιστοιχεί στο κρεβάτι μου.

Η πυροβολαρχία μας. Φιλοξενεί 200 άτομα, έχει δώδεκα τουαλέτες 10 ντουζιέρες και χτίστηκε το 1940!

Υ.Γ.1 Σταυράκο κράτα το blog ψηλά!χαχα φοβερά τα άρθρα και ειδικά το τελευταίο μου έφτιαξε πολύ τη διάθεση και άλλο τόσο με μελαγχόλησε. 
Υ.Γ.2 Μου λείπει το έξω. Απλά δεν πρέπει να το σκέφτομαι πολύ. Εδώ μέσα δεν κάνει καλό. Σε μπλοκάρει περισσότερο. Το έξω, απλά το περιμένεις, με τις άδειες και τις εξόδους.
Υ.Γ.3 time is up...