Παρά μία ώρα, μία μέρα.

   Τόσο κράτησε η κρουαζιέρα από το Πειραιά μέχρι τη Λέσβο. Δεν με πείραξε καθόλου για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος ήταν ότι γουστάρω πολύ τα ταξίδια με το πλοίο, πόσο μάλλον, όταν γίνονται μέσα στο χειμώνα με καιρό καλοκαιριού. Ο δεύτερος λόγος ήταν, ότι με αυτό το τρόπο, μια ολόκληρη μέρα θητείας πέρασε και δεν άγγιξε. Άφησα πίσω το κέντρο με δυνατούς αποχαιρετισμούς, καλές γνωριμίες, όμορφες στιγμές, αρκετό προβληματισμό, ένα κιλό καραβανάδες, και μια πλάτη γυρισμένη, σε ότι μου έκανε τη μούρη ξινισμένη.

   Διασκορπίστηκε η σειρά μου σε όλο το μήκος και το πλάτος αυτού του οικοπέδου-όπως συνηθίζεται άλλωστε-. Λέσβος, Έβρος, Σαμοθράκη, Ρόδος, Καστελόριζο, Κάλυμνος, Καβάλα, Ηράκλειο, Χίος, Σάμος, Λήμνος... . Καλή συνέχεια παίδες, λίγος καιρός είναι γρήγορα να περάσει.

   Ο προβληματισμός μου ξεκινούσε από καθαρά προσωπικά μου θέματα και τελείωνε στη νέα κοινωνική μάστιγα, το Internet. Το σύγχρονο «ναρκωτικό» ονομάζεται διαδίκτυο, φορολογείτε από το κράτος, κυκλοφορεί νόμιμο, ενσύρματο ή ασύρματο, ψωνίζεις κάρτα ή το ψειρίζεις στον αέρα. Γίνεσαι μέσα από έξυπνα τηλέφωνα, ταμπλέτες, λαπτόπια και για τα μεγάλα τζάνκια internet καφέ. Όλα αυτά όχι σε πιάτσες αλλά σε hot spots. 
   Δεν ξέρω, αλλά σοκαρίστηκα λίγο από  την εικόνα, έξω από τη πυροβολαρχία, όταν κάποιος συμφάνταρος, έβγαζε το κινητό του, στη ζούλα, για να μπει λίγο στο Internet. Έβλεπες να τον πλησιάζουν αρκετοί και να του ζητάνε λίγο το κινητό για λίγο Internet. Δεν θα αναπτύξω τα πλεονεκτήματα που έχει το διαδίκτυο, λίγο πολύ όλοι τα καταλαβαίνουμε και όλοι τα απολαμβάνουμε. Προσωπικά πιστεύω ότι όσο αμβλύνει την επικοινωνία άλλο τόσο μπορεί να οξύνει τη ποιότητα της. Όσο βοηθάει στη ενημέρωση άλλο τόσο περιπλέκει τα πράγματα και ενισχύει τη προπαγάνδα. Όσα παράθυρα και να σου ανοίγει, άλλο τόσο, τα μάτια σου κλείνει. Όσα παιχνίδια και να έχει να παίξεις, τα γόνατα και η φαντασία σου, δεν θα ματώσουν πραγματικά, ποτέ. Δημιουργεί εξάρτηση και είναι γεγονός. Στη ζωή όλα χωράνε, στην ελευθερία δεν χωράνε οι εξαρτήσεις. 
   Δεν φταίνε τα πράγματα που δημιουργούν εξάρτηση, ίσος με κάποιο μαγικό τρόπο, δεν γίνεται έτσι. Τα μυαλά μας ροπιάζουν προς τη κατεύθυνση της εξάρτησης, έχουν μάλλον την ανάγκη να καταπιαστούν από κάτι για να ξεχαστούν από κάτι άλλο. Μεγαλώσαμε με την ατάκα «τα ναρκωτικά σκοτώνουν» και μείναμε στο «σκοτώνουν» και ξεχάσαμε τα «ναρκωτικά» και αυτά όπως η ζωή εξελίσσονται. «Πρέζες υπάρχουν πολλές, δεν είναι μόνο η ηρωίνη, αλλά η ηρωίνη σκοτώνει, αυτή είναι η μόνη διαφορά.» 
   Είναι γεγονός ότι στα περισσότερα πράγματα που μπέρδεψε το χέρι του ο άνθρωπος, τα έκανε μπουρδέλο. 
   Έχουμε παραλείψει, να προσδιορίσουμε το θάνατο. Έχουμε κολλήσει με τη βιολογική σημασία της λέξης θάνατος παραμερίζοντας, τον πνευματικό θάνατο, τον ψυχικό θάνατο, τον συναισθηματικό θάνατο, τον πολιτιστικό θάνατο, τον κοινωνικό θάνατο, τον περιβαλλοντικό θάνατο. Μια λέξη, ίδια κατάσταση, σε διαφορετικές διαστάσεις. Είναι γνωστό άλλωστε, ότι ο κόσμος μας δεν αναπτύσσετε, μόνο, στις αντιληπτές από της αισθήσεις μας, τρεις διαστάσεις, αλλά έχει και άλλες. 

   Είναι κρίμα να χάνεις στιγμές από το παρόν. Να βιδώνεσαι μέσα στο ψηφιακό κόσμο και να πιάνεις κουβέντα με ένα ακουστικό και ένα μικρόφωνο. Να χαϊδεύεις πλήκτρα και όχι σώματα, να πατάς νούμερα για να βρεις ανθρώπους. Οι άνθρωποι που θες να έχεις γύρω σου, θα είναι γύρω σου. Οι άνθρωποι που κουβαλάς μέσα σου, αν σε κουβαλάνε και αυτοί, θα είναι εκεί, όχι κριμένοι πίσω από μια οθόνη. Κοντεύεις να ερωτευτείς το κινητό σου, που σου δίνει τη δυνατότητα αυτής της επικοινωνίας και ξεχνάς τη σημασία, της ίδιας, της επικοινωνίας. Θυμάμαι τις στιγμές ελεύθερης ώρας, που είχαμε στο κέντρο, καθόμασταν με τον Γιώργο και τον Ντίκι -στο λίγο πέρα από τη πραγματικότητα, απομακρυσμένο παγκάκι μας- και χαζεύαμε το προαύλιο. Κόσμος πήγαινε και ερχότανε με το ένα χέρι στο ύψος του αυτιού, με βλέμμα χαμηλό να πλανιέται πάνω στα άρβυλα. Στην απομόνωση, έμοιαζε με τιμωρία αυτή η εικόνα. Αν δεν ήξερες τη γνωστή στάση που παίρνει ένα σώμα όταν μιλάει στο τηλέφωνο, πραγματικά θα νόμιζες πως τους είχαν βάλει να κάνουν κάποιο καψώνι. Θυμάμαι επίσης, πόσο μας είχε φτιάξει το έξυπνο κινητό του Βαγγελάρα, όταν κάποια βράδια, αφού δεν κόλλαγε ύπνος, αράζαμε με τα τσιπουράκια μας στο προθάλαμο και το juke box του youtube μας ενορχήστρωνε το κέφι!

   Όταν έχεις πραγματικά κάτι να πεις, δεν χρειάζεται να σπαταλήσεις μια κάρτα των 10 ευρώ. Μια ωραία σκέψη, ένα ωραίο συναίσθημα μια όμορφη εικόνα που θες να μοιραστείς θα σου κοστίσει λιγότερο από δύο συνεχόμενα μηνύματα ή τρία λεπτά τηλεφώνου. Το είπες, το μετέδωσες, εκφράστηκες, ξέφυγες, για λίγο από το τώρα, οφείλεις να επιστρέψεις σύντομα στο παρόν. Όταν λες πολλά δύο πράγματα τρέχουν, ή δεν ξέρεις τι λες ή δεν έχεις τι να πεις. Όταν ο άλλος κάθετε και ακούει πολλά, δύο πράγματα συμβαίνουν, ή δεν καταλαβαίνει τίποτα ή δεν έχει τι να πει. Είναι πολύ όμορφα τα εγκεφαλικά ταξίδια, δεν είναι πιο αληθινά όμως από το ίδιο το παρόν. Όσο βολικό ή άβολο μπορεί αντικειμενικά να είναι... το ίδιο το παρόν.

   Το παρακάτω τραγούδι είναι αφιερωμένο στα παιδιά της σειράς μου και ειδικά σε κάποιους, που βρίσκονται στο Γκουανταμάδο ή αλλιώς Μανταμαύρο ή αλλιώς 265 Τ.Π. -και σε όσους πέρασαν από εκεί και από κάθε στρατόπεδο- .Κουράγιο μάγκες μου.

   Φυσικά θα πληρώσετε το γεγονός, ότι απλά αρνηθήκατε στη «τύχη» σας, να πάτε κύπρο, όπως και όλοι οι υπόλοιποι που λίγο-πολύ, για τον ίδιο λόγο, βρεθήκατε σε αυτό που λέγεται άτυπα, «τάγμα ανεπιθύμητων».

  

   Η άδεια ορκωμοσίας μου, έκλεισε με αυτό που λέμε με τον μικρό γιό του κυρ Θόδωρα «ποιοτική βόλτα»

Πρώτη στάση, Θεσσαλονίκη. Στη Καποδιστρίου στο Πειραιά υπάρχει μια Θεσσαλονίκη. Αυτό το ζύγι δεν μπορώ να υπολογίσω πόσους τόνους μπουγάτσας μπορεί να έχει ζυγίσει.

Πρέπει να ήμουν 6-7 χρονών όταν είχα πάει πρώτη φορά στη δουλειά του πατέρα μου και έφαγα και για πρώτη φορά τη τυρόπιτα δηλαδή, μπουγάτσα, με το πιρουνάκι.

Ο παππούς μοιάζει λίγο με αγωνιστή του ΕΛΑΣ που άφησε το άλογο και καβάλησε ποδήλατο.

Ξεκινάμε. Πειραϊκή.

Το παγκάκι που έχει κάνει σαλονάκι ο μικρός γιος...

Λαική αγορά δίπλα στη θάλασσα. Σας τα έχω ξαναγράψει για τα ζαρζαβατικά εδώ... 23/2/2011 

Πρωτοποριακό τύπου δέντρο, με ρόδες για στολίδια. Φυρικά concept κάποιας διαφήμισης.

Παραλία, ποιο δίπλα η θεία Λία με τον άντρα της να βαράνε τα ξύλα. Εμείς τα γέλια. Από το κράξιμο που έριχνε ο ένας στον άλλο.

   Την είχα πολύ ανάγκη αυτή τη βόλτα και ευτυχώς, τα στοιχεία της φύσης δεν μου χαλάσανε το κέφι.

   Το ίδιο βράδυ πείρα το τραίνο για το κέντρο. Εκεί με περίμεναν κάτι σειρούλες, να πιούμε τα τελευταία τσιπουράκια μας και να σκορπιστούμε το πρωί ήσυχοι, με την ελπίδα να μας κάτσει να πάμε με μερικούς, στον επόμενο σταθμό, παρέα.

Για τελευταίο γεύμα ο δοίκας διέταξε, σπαράγγια α λα κρέμ με χοιρινό και σάλτσα μαδέρας.

Λίγο να ξεκουραστούν τα πόδια από την ορθοστασία με θέα τον ορίζοντα να ξεχαστεί και το μυαλό από τα χακί και την οχλαγωγία.

Φεύγει η μέρα, βουτάει ο ήλιος.

Βούτηξε για τα καλά. Υπομονή, θα έρθει το καλοκαίρι στη ώρα του, για τις δικές μου βουτιές.

Ξημέρωσε. Έχουμε ακόμα τουλάχιστον 12 ώρες. Ας είναι και 120. Καφές τσιγάρο και το εθνόσημο για να γελάω.

 

Με τον ήλιο παίζουμε μπουνιές. Εγώ κάνω διακοπές με σκοπό να μπω μαυρισμένος στη μονάδα.

Πλέον στο καράβι όπου και να κοιτάξεις βλέπεις ένστολους πολίτες.

Ο Θεόφιλος μας έκανε μεγάλο, αλλά, ωραίο ταξίδι.

Στριμωγμένοι στο πουλμανάκι της χαράς. Δεν πάω κάποια εκδρομή για την ΑΕΚ. Μέσα βρωμάει ψαρίλα, τα ψάρια είμαστε εμείς και την αμηχανία τη σπάνε ψίθυροι και τα ηλίθια αστεία του επιλοχία που είναι οδηγός.

   Οι λίγες μέρες που προλάβαμε να μείνουμε στη μονάδα-αφού καπάκι έσκασε η άδεια των χριστουγέννων-, ήταν προσαρμογής οπότε είμασταν κάθε μέρα, αυτό που λένε, εξοδούχοι. Έχω την πολυτέλεια να βρίσκομαι αρκετά κοντά στη Μυτιλήνη, οπότε τη βόλταρα λίγο. Είναι πολύ όμορφα και δεν μοιάζει με μεγάλη πόλη. Περισσότερες φωτογραφίες από τα τοπία της πόλης στο επόμενο άρθρο.

Απόγευμα, κυρίως φαντάροι σουλατσάρουν. Δεν υπάρχει κυκλοφορία, καλύτερα αφού παίζει ηρεμία.

Από τα λίγα που πρόλαβα να καταλάβω, είναι μια πόλη που κάνει για ποδήλατο. Σχετικά επίπεδη με χαλαρή κίνηση αυτοκινήτων και ωραίους μικρούς δρόμους.

Φυσικά το graffiti πάει και Μυτιλήνη.

Ο Μπόμπιρας. Εδώ θα συνεχιστεί η παράδοση που άφησε ο Λόκας με τον Κρίτωνα, κάποιους μήνες πριν. Μακάρι να καταφέρω να δέσω και τον che απ' έξω, κάποια στιγμή, πριν φύγω.

Το τραπέζι του εξοδούχου, με τα απαραίτητα και φυσικά τη στρατιωτική ταυτότητα, αφού τα καρακόλια πάνε και έρχονται. Όλα αυτά, μέχρι τις 22.30

Θα έχει πλάκα να δούμε και κανά στρατόπεδο υπό κατάληψη.

Φυσικά το νησί δεν έχει συγκοινωνία. Πάλι καλά που ο στρατός, βάζει τις «καναδέζες», οι οποίες μας πάνε και μας φέρνουνε. Γλιτώνουμε έτσι 15 γιούργια, ταξί, στο πήγαινε και άλλα 15 στο γύρνα.

Οι φαντάροι ξεχωρίζουμε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Τασούλη καλή μας αρχή.

Υ.Γ.1 «Μάλιστα, διατάξτε, όχι». Το τρίπτυχο επιτυχίας απέναντι σε κάθε καυλωμένο καραβανά. Εκεί στο τρολλάρισμα και να μην καταλαβαίνουν αν τους δουλεύεις ή όχι.

Υ.Γ.2 «Πετάει ο γάιδαρος;!». Αν πετάει λέει...κοίτα που έχει φτάσει!Έχει κάνει και φωλιά!

Υ.Γ.3 Καλές γιορτές και ακόμα καλύτερα ξεμπερδέματα.

Υ.Γ.4 Μ' εκείνα και με τούτα, θα φύγει και το δεύτερο μηνάκι.

Υ.Γ.5 Συνεχίζω να αισθάνομαι πρόσωπο από ανέκδοτο. Ελπίζω να μη μου φύγει ποτέ αυτό το αίσθημα γιατί με κάνει και γελάω. 

Υ.Γ.6 Σεξισμός, κτηνισμός, αναλφαβητισμός, στο στρατό. Πρέπει να είναι τα επόμενα θέματα άρθρου.

Υ.Γ.7 Είναι πολύ ευχάριστο που μέχρι τώρα έχω συναντήσει πολύ λίγους φαντάρους με χρυσαυγουλίτικες τάσεις. Περίμενα πολύ περισσότερους. 

Υ.Γ.8 Η εξέλιξη της τεχνολογίας στη επικοινωνία, βάζει το μεγαλύτερο στοίχημα, αν θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε και τη ποιότητα για την ίδια την επικοινωνία.
Υ.Γ.9 Πιάσανε κρύα στο Λονδίνο; Στη Νέα Υόρκη; Στη Μινεσότα;!