Το Μπουρδέλο

   Το μπουρδέλο. Σαν έκφραση..."Τα έχω κάνει μπουρδέλο". Σαν προσδιορισμός χώρου... "Θα πάω στο μπουρδέλο". Σαν ψυχοσωματικός προσδιορισμός... "Είμαι μπουρδέλο". Τρεις διαφορετικές πλευρές ένα νόημα.
    Λίγες μέρες πίσω και μετά από πολύ καιρό, βρήκαμε την ευκαιρία με το μικρό γιο του Κυρ Θόδωρα να κάνουμε λίγο απογευματινό πεταλοσουλάτσο. Αυτή η βόλτα έκρυβε δύο δωράκια. Το πρώτο ήταν ο καινούριος ποδηλατόδρομος που ξεκινάει από το σταθμό του προαστιακού των Αγ.Αναργύρων και φτάνει μέχρι το πάρκο Τρίτση -ένας ποδηλατικός άξονας σχεδόν δύο χιλιομέτρων και αυστηρά Ολλανδικών προδιαγραφών ίσως και καλύτερος- και η δεύτερη έκπληξη ήταν καθαρά για πάρτι μου και αφορούσε το γούστο της φωτογραφίας.
   Το καλοκαίρι που απόκτησα τη πρώτη μου μηχανή και μέχρι σήμερα που γράφω, κινούμε στους δρόμους, με το ποδήλατο, σπανιότερα με τα πόδια και σχεδόν ποτέ με τα 3Μ και βρίσκω τον εαυτό μου μονίμως αφηρημένο σε σημείο ατυχήματος. Ένας βασικός παράγοντας της αφηρημάδας είναι οι σκέψεις που λίγο πολύ όλοι έχουμε και μας βασανίζουν. Ο δεύτερος και πιο ουσιαστικός αφορά τη φωτογραφική εκπαίδευση των ματιών μου. Τη προσπάθεια δηλαδή, απομόνωσης μιας εικόνας, μιας σκηνής, ενός τοπίου που μέσα του να ξεπετιέται, συναίσθημα -μαζί με το συναίσθημά μου-, άποψη -μαζί με τη άποψή μου-, μια μεταφορική έννοια, σπανιότερα ρεπορτάζ και γενικά μιας εικόνας που μπορεί να σταθεί μόνη της και όταν τη κοιτάς, να έχει κάτι να σου πει. Σαν πίνακας του Caravaggio για παράδειγμα. Μια διαδικασία αρκετά επώδυνη τόσο στο μυαλό και τη ψυχή, όσο και στο σώμα, αφού δεν είναι λίγες οι στιγμές που βρίσκομαι πάνω στο ποδήλατο, να έχω χάσει την αίσθηση του χώρου μαζί με τις βασικές αρχές της διατήρησις της αδράνειας. Έχει πλάκα πάντως.
   Καθώς επιστρέφαμε από το πάρκο για το καθιερωμένο μπυράκι λήξης στο Θησείο, περάσαμε έξω από ένα μπουρδέλο του οποίου η είσοδος μου τράβηξε πολύ τη προσοχή. Σκέφτηκα προς στιγμή να κάνουμε μια σύντομη στάση ώστε να προσπαθήσω να πιάσω τις εικόνες που ήθελα, αλλά γρήγορα προσπέρασα αμέσως την ιδέα, δίνοντας το ραντεβού για μια από τις επόμενες μέρες. Η διαδικασία της φωτογραφίας είναι αρκετά μοναχική και δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαλακία από το να σέρνεις κάποιον μαζί σου όταν θες να φωτογραφίσεις εκτός και αν είναι το μοντέλο σου, λέμε τώρα. Είναι μαλακία και για σένα και για αυτόν που τραβιέται, γιατί όσο πλάκα και ενδιαφέρον μπορεί να έχει στην αρχή η βόλτα, δύο πράγματα είναι σίγουρα ότι θα συμβούν στο τέλος, ο φωτογράφος δεν θα συγκεντρωθεί ποτέ ολοκληρωτικά σε αυτό που βγήκε να κάνει και η παρέα του, σίγουρα θα βαρεθεί πιο νωρίς δεν θα τη παλεύει και η βόλτα θα καταλήξει μια ψυχαναγκαστική αγγαρεία του τύπου «Άντε πότε τελειώνεις...;!».
   Στο Θησείο το μπυράκι ήταν φοβερό as usual, ο καιρός υπέροχος, περατζάδα, όλο το "πρώτο" και "δεύτερο" έτος έξω, βολτάριζε τη φρεσκάδα του και φυσικά η όμορφη κουβεντούλα με το ψηλό καθόταν σαν κερασάκι στη τούρτα. Αυτή τη τούρτα που μας έχουν πετάξει στα μούτρα χρόνια τώρα και εμείς βγάζουμε το παντεσπάνι από τα μάτια μας με την οδοντογλυφίδα, τέλος πάντων. Ο χρόνος πέρναγε ο ψηλός είχε να πάει Χαλκίδα το πρωί -τα διαβάσατε-, εγώ ζήλευα που δεν ήμουν σωματικά έτοιμος για τόσο πετάλι και κάπου στο γκάζι αποχαιρετηστήκαμε, ο Σταύρος με τη κλασική ένταση της προετοιμασίας για τον Κυριακάτικο άθλο και εγώ με το ξενέρωμα του τύπου που έχει κάνει αρθρίτιδα στο γόνατο και μέχρι νεοτέρας του έχουν απαγορευτεί τα κομπαρσιλίκια, με εντολή Σαμαρά. Επιστρέφοντας για το σπίτι ένοιωθα μια απίστευτη ήττα μέσα μου και ένα πράγμα έντασης και νεύρων όμοιο με αυτό όταν βρίσκεσαι στο φανάρι περιμένεις να ανάψει πράσινο και μόλις αλλάξει χρώμα ο φανός, η αποτυχημένη εκκίνηση του μπροστινού σβήνει το αμάξι του και καπάκια, πορτοκαλί και κόκκινο. Συνέπεσε όλο αυτό το συναίσθημα, με τη στιγμή που συνειδητά σκεφτόμουν, πόσο μπουρδέλο έχουν κάνει τα κοινωνικά πράγματα, πόσο μπουρδέλο αισθάνομαι μέσα μου αυτή τη περίοδο για κάποια προσωπικά πράγματα και ότι δεν ήμουν αρκετά σωματικά μπουρδέλο για να έχω ανάγκη έστω να πάω σπίτι να ξεκουραστώ διαβάζοντας Μητσάρα. Με το που έκλεισε αυτή η σειρά των συνειρμών μου κατευθείαν η επόμενη εικόνα που πέταξε το δυσλεξικό μυαλό μου ήταν η είσοδος του μπουρδέλου! Αν κάτι μπορείς να το κάνεις σήμερα μη το αφήσεις για αύριο, πιθανόν να μη το κάνεις και ποτέ. Πετάλι λοιπόν και τσουλώντας για το μπουρδέλο!
   Δεν έχω σπάσει ολοκληρωτικά ακόμα το τράκ μου όταν βγάζω φωτογραφίες στο δρόμο με ανθρώπους μέσα. Πόσο μάλλον να είμαι στημένος έξω από την είσοδο του ναού του αγοραίου έρωτα και κοσμάκης να μπαινοβγαίνει από πόρτα σε "πόρτα"... . Δεν μου έδιναν καμία σημασία. Αυτό βοήθησε πολύ, χαλάρωσα και εγώ και άρχισα να ευχαριστιέμαι τα «κλικ». Έχει περάσει κάμποση ώρα και θέλω μια τελευταία φωτογραφία, την είσοδο χωρίς πελάτες. Πατώντας το τελευταίο «κλίκ» -έτσι υπολόγιζα τουλάχιστον- και όπως ήμουν σκημένος να δω από το preview της κάμερας τη έβγαλα, ακούω μια βραχνή φωνή να με φωνάζει καύλα της και να μου ζητάει να τη βγάλω και εκείνη φωτογραφία. Αρχικά ψαρώνω, σκέφτηκα ότι θα βγήκε έξω η τσατσά και θα με κράξει που της κόβω την είσοδο και τους πελάτες. Έπεσα έξω. Σηκώνοντας το κεφάλι μου βλέπω τη κοπέλα που δούλευε μέσα, να είχε βγει στη σκάλα και να διεκδικεί το προσωπικό της χρόνο στη secance μου, με τον αέρα της πρωταγωνίστριας φυσικά. Τελικά εξελίχθηκε σε σχεδόν κανονική φωτογράφιση με πολύ γέλιο και φοβερές ατάκες. Ατάκες που μου θύμισαν μια τσάρκα πριν δέκα,δώδεκα χρόνια -Από αυτές που τα περισσότερα αγοράκια κάναμε σε εκείνες τις ηλικίες των πρώτων ξενυχτιών και ύστερα από αρκετά κρασάκια, άλλος από περιέργεια άλλος από ανάγκη-, που με μια μαντάμ σε ένα σπίτι στη Λιοσίων είχαμε αράξει στο καναπέ και λέγαμε ιστορίες από την Αμερική καθώς περίμενα ένα φιλαράκι μου, που ξεφούσκωνε τις φουσκωμένες εφηβικές του ορμές. Οι άνθρωποι που ζουν στο «περιθώριο» αναμφισβήτητα, έχουν ενδιαφέρον και ποτέ δεν χάνω την ευκαιρία για κουβέντα όποτε αυτή παρουσιαστεί.
   Στο θέμα τις πορνείας αντικειμενικά δεν έχω ξεκάθαρη θέση, το μόνο πράγμα που καταλαβαίνω είναι ότι η πορνεία μέσα ή έξω από τα μπουρδέλα είναι ένα αναγκαίο κακό, το οποίο αποσυμπιέζει με το τρόπο του μια μερίδα της κοινωνίας. Όσο λοιπόν θα υπάρχει η ανάγκη για μπουρδέλο και πορνεία για μένα θα αποτελεί δείγμα ότι η κοινωνία νοσεί. Δεν παρεξηγώ και δεν κατηγορώ κανέναν που επισκέπτεται τα μπουρδέλα -Σε αυτή τη κατηγορία βέβαια δεν μπαίνουν οι κυριλέ της "Ταϋλάνδης" που ψάχνουν για κοριτσάκια ή αγοράκια- ούτε τις γυναίκες που εκδίδονται, αυτές μάλλον μου ενέπνεαν από πάντα ένα σεβασμό. Το βασικό μου ζήτημα που δεν μπορώ να πάρω ξεκάθαρη θέση για τη πορνεία έχει να κάνει με τη λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την απάνθρωπη εκμετάλλευση σε σχέση με την επιλογή του επαγγέλματος. Είναι χώρος που έχει πολύ χρήμα και φυσικά αυτό από μόνο του αρκεί για να υπάρχουν τα φαινόμενα του trafficking που οδηγούν στην εξαναγκασμένη πορνεία γυναίκες, με τους γνωστούς εκβιαστικούς όρους από τους υπάνθρωπους που της μεταχειρίζονται. Μια πλεκτάνη φυσικά στημένη υπό τη αιγίδα του κρατικού μηχανισμού, η οποία σιγοντάρεται με ένα πελατολόγιο, από μια κοινωνία που νοσεί, μη το ξεχνάμε. Υπάρχει όμως και η άλλη μεριά αυτή του επαγγέλματος, με επίσημο σύλλογο, με γυναίκες που συνδικαλίζονται, διεκδικούν και μάχονται για τα δικαιώματά τους, έχουν αυξημένη συναδελφική αλληλεγγύη και υποστηρίζουν αυτό που κάνουν, αφού είναι προσωπική τους επιλογή.
   Όσοι νομίζεται -και κυρίως για τις κοπέλες που για αυτές το μπουρδέλο είναι κάτι σαν το ιερό της εκκλησίας, δηλαδή το έχουν δει μόνο απ' έξω-, πως στο μπουρδέλο πάμε και τα κάνουμε «μπουρδέλο», κάνετε μεγάλο λάθος. Είναι χώρος με σαφέστατους κανόνες και αρχές και όσοι την δουν «εγώ με το παρά μου γαμώ και τη κυρά μου», συνήθως βρίσκονται κουτρουβαλές στις σκάλες του. Τώρα ποιες ανάγκες ποιο σκεπτικό και ποιες συνθήκες οδηγούν εμάς τους άντρες -αντίστοιχα και τις γυναίκες- στον αγοραίο έρωτα, λίγο-πολύ έχω μια άποψη, λίγο-πολύ κάποια τα δικαιολογώ, άλλα δεν τα καταλαβαίνω και τα υπόλοιπα με θυμώνουν και με στενοχωρούν. Σε αυτό το πακέτο όμως δεν μπαίνουν περιπτώσεις παιδικής πορνείας, κακοποίησης εξαναγκασμένων ομήρων γυναικών. Για αυτά τα θέματα η θέση μου είναι εντελώς ξεκάθαρη όσο είναι με τον Εθνικισμό-Φασισμό-Ναζισμό-Ρατσισμό-Σεξισμό. Εδώ μπαίνει το κεντρικό θέμα για το πως έχει διαμορφώσει ο καθένας την έννοια του σεξ στο μυαλό του, τη ψυχή του τη καρδιά του. Είναι οι διαφορές που ξεχωρίζουν τους ανθρώπους από τους ανθρωπόμορφους που το μόνο μας κοινό είναι ότι περπατάμε στα δύο πόδια.
    

 

Υ.Γ.1 Άντε Θανάση τελείωνε με τις ευρωπαϊκές σου εμφανίσεις και γύρνα με τη πρόκριση... Όχι σαν τους άλλους.
Υ.Γ.2 Νομίζω ότι ένα θέμα που πρέπει να διορθώσει ο άνθρωπος είναι οι στείρες επιλογές που οδηγούν σε πράξεις. Κάθε επιλογή που θα τον οδηγήσει σε μια πράξη πρέπει να έχει μέσα σεβασμό, για τον ίδιο και για τους ανθρώπους.
Υ.Γ.3 Νομίζω ότι, οι πιο ζημιάρικες ρουκέτες είναι αυτές που ο κρότος τους έχει τον ήχο της σελίδας ενός βιβλίου όταν τη γυρνάς για να πας στην επόμενη.
Υ.Γ.4 Πήγε 04:00
Υ.Γ.5 Μικρό μου πιόνι, μικρό μου πιόνι μπαίνει η άνοιξη ξανά.
Υ.Γ.6 Ένα αφιέρωμα στο μεγάλο λαϊκό ήρωα από τη Bitola της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Υ.Γ.7 Μετά «το μπουρδέλο», σειρά έχει «το λούνα πάρκ».
Υ.Γ.8 Σταυράκο ξενερώνω που το λέω γιατί είσαι το ποδηλατοσουλάτσο, αλλά, σουβλίζεις οβελία και φεύγεις για Κρήτη.
Υ.Γ.9 Κομνηνέ τι παίζει; Τρεις μήνες Ελλαδιστάν το καλοκαίρι λέει;!Golden Boy έγινες τελικά!
Υ.Γ.10 Γιαννάκο, καλύτερα να αρχίσουμε την αλληλογραφία με γράμμα,φάκελο και γραμματόσημο, γιατί το skype δεν μας βγαίνει! 
Υ.Γ.11 Λουίζα μου συγνώμη που δεν δέχτηκα το κέρασμα του μαγαζιού, αλλά με τέτοιους κοιλιακούς φοβήθηκα!