Απ' όλες τις ημέρες, η Κυριακή μ' αρέσει!

  Η τιτάνια ομάδα ποδηλασίας που ακολουθώ με αγάπη, σεβασμό και ενθουσιασμό τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει τη δραστηριότητα της. Το νορμάλ πρόγραμμα της ομάδας είναι να γίνεται μια βόλτα κάθε μήνα. Πλέον, κάθε Κυριακή ...βγαίνει κίνηση! Ας όψεται Ο ΑΘΛΟΣ. Το συγκεκριμένο project έχει τέτοιο βαθμό δυσκολίας, που καμία προετοιμασία δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα τα καταφέρεις. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν θα προετοιμαστείς όσο το δυνατόν καλύτερα. Έτσι λοιπόν, πριν 2 βδομάδες ήταν η Χαλκίδα, σήμερα ήταν οι Άγιοι Θεόδωροι. Την προηγούμενη Κυριακή είχαμε Σούνιο αλλά εγώ δεν ακολούθησα.

Τα χιλιόμετρα αυτή τη φορά θα ήταν κάπου στα 130, δηλαδή λιγότερα από της Χαλκίδας αλλά το γεγονός που έκανε αυτή τη βόλτα να φαντάζει πιο εύκολη από αυτή της Χαλκίδας δεν ήταν τα 30 λιγότερα χιλιόμετρα αλλά το γεγονός ότι δεν είχαμε να ανέβουμε την Πάρνηθα. Άρα και πιο εύκολη απόφαση για μένα, να ακολουθήσω. Οριακά προλαβαίνω να στείλω το ποδήλατο στο μάστορα γιατί είχε πληγωθεί από τη βόλτα στη Χαλκίδα. Δύο σπασμένες ακτίνες και δυσλειτουργικές ταχύτητες. Τα μέταλλα μάσησαν από εκείνη τη βόλτα. Οι αναβάτες, όχι. Το μόνο πρόβλημα που είχα να σκέφτομαι ήταν ότι δεν είχα μαζί μου ανταλλακτικές σαμπρέλες. Βλέπεις, αν βγαίνεις ποδηλατάδα με τον κοντούλη και μια ντουζίνα σαμπρέλες να κουβαλάς, είναι πολύ πιθανό να τις χρειαστεί όλες!! Μην έχοντας αναπληρώσει τις σαμπρέλες μου, έτρεμα στο ενδεχόμενο να πάθω λάστιχο! Ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν συνέβη.
Έτσι, το ξεκίνημα της Κυριακής με βρίσκει στο παλατάκι στο Χαϊδάρι κατά τις 9.30 το πρωί, να περιμένω την ομάδα που θα είχε ξεκινήσει από το παραδοσιακό σημείο εκκίνησης, το Σύνταγμα.

Το όχημα παίρνει τις τελευταίες του ανάσες πριν το ταξίδι...

Η ομάδα έφτασε. Αρρωστημένη κατηφόρα για ξεκίνημα. Με μία ανάσα από Χαϊδάρι μέχρι το Σκαραμαγκά. Έτσι για την καλή αρχή. 

Ο καιρός είναι υπέροχος. Θερμοκρασία σε φοβερά επίπεδα για ποδηλασία, σε συνδυασμό με ηλιοφάνεια. Μειονέκτημα ότι έχουμε αέρα. Ο κόντρα αέρας μπορεί να μετατρέψει και τις πιο εύκολες διαδρομές σε Γολγοθά. Για καλή μας τύχη όμως, τα σημεία που τον είχαμε κόντρα ήταν περιορισμένα. Πριν καλά καλά καταλάβω ότι έχουμε ξεκινήσει, έχουμε μπει ήδη μέσα στον Ασπρόπυργο και πιάνουμε παλιά εθνική (μέσω αυτής θα φτάναμε μέχρι τους Αγ. Θεοδώρους). Ο φοβερός συνδυασμός πεταλιού, ήλιου και θέα θάλασσα έχει ήδη ξεκινήσει. 

 Νομίζω ότι το συγκεκριμένο ναυάγιο στην Ελευσίνα, το θυμάμαι από τότε που η παλιά εθνική ...δεν ήταν παλιά!

Η παλιά εθνική έχει αρκετές κλίσεις. Δεν έχει την ανηφόρα που θα σε γονατίσει -ειδικά αν έχεις ανέβει την Πάρνηθα λίγες μέρες πριν- και δεν έχει και κατηφόρες θανάτου -ειδικά αν έχεις κατέβει  την Πάρνηθα λίγες μέρες πριν! Είναι ένα σχεδόν συνεχές πάνω κάτω. Κάπως έτσι προκύπτει και ...η Κακιά Σκάλα.

Ίσως η πιο σκληρή ανηφόρα της διαδρομής...

Το τοπίο αυτό μου κάνει και λίγο για Ιόνιο πέλαγος...

Πανοραμική θέα των τοπίων που έχουμε δει και των χιλιομέτρων που έχουμε καταπιεί ως τώρα... 

Μετά από αυτή τη στροφή, θα έχουμε το νέο οπτικό μας πεδίο...

Πλέον βλέπουμε Κόρινθο στο βάθος. Δώστε βάση στην αυλή του σπιτιού που φαίνεται στη φωτογραφία. 

Τρελό!!!!

Ομορφιές...

Κάπως έτσι, τα χιλιόμετρα περνάνε. Κάποιες αραιές συννεφιές προσφέρουν το ευχάριστο time out από την ηλιοθεραπεία. Πάλι έλεγα ότι έπρεπε να πάρω αντηλιακό. Πάλι δεν πήρα. Και πάλι κάηκα. Όποιος δεν έχει μυαλό... έχει κόκκινη μούρη! Το τοπίο με έχει τρελάνει. Από τη μία ο Σαρωνικός, από την άλλη πράσινο. Μυρίζουν τα θυμάρια. Η χλωρίδα σε απόλυτη διέγερση κι εγώ κοντά στην απόλυτη ικανοποίηση. Μ' αυτά και μ' αυτά, έχουμε φτάσει στην Κινέτα. Δηλαδή 6-7 χιλιόμετρα πριν τους Αγ. Θεοδώρους. Το σκέφτομαι εκείνη την ώρα και γελάω μέσα μου. Απ' έξω μου, χαμογελάω μόνος μου σαν τον χάνο. Έχουμε κάνει 60 χιλιόμετρα ποδήλατο και δεν έχω καταλάβει σχεδόν τίποτα. Αισθάνομαι περήφανος που το σώμα μου ανταπεξέρχεται στις απαιτήσεις. Η δοκιμασία της Χαλκίδας είχε αφήσει σοβαρή παρακαταθήκη. Φτάνουμε στους Αγ. Θεοδώρους. Αν η θερμοκρασία ήταν 4-5 βαθμούς υψηλότερη, ίσως να χτύπαγα το κεφάλι μου που δεν είχα πάρει μαζί μου μαγιό. Κινούμαστε παραλιακά να βρούμε ένα μαγαζί να πιούμε τον πιο απολαυστικό καφέ μας, μιας και θα συνόδευε το διάλειμμα για ξεκούραση, μίας ακόμα δοκιμασίας.

 Τα εργαλεία μας παρατεταγμένα...

Η παραλία των Αγ. Θεοδώρων...

Καθώς απολαμβάνουμε το καφεδάκι μας, ο Θανάσης έχει να κάνει μία πρόταση σχετικά με τη βόλτα μας. Αναμφίβολα, θα έχει ενδιαφέρον. Ο Θανάσης προτείνει αντί να γυρίσουμε πίσω από την ίδια διαδρομή -όπως προβλεπόταν- να συνεχίσουμε την πορεία μας φτάνοντας μέχρι το Κιάτο και από εκεί να επιστρέφαμε με προαστιακό. Η απόσταση θα ήταν στα ίδια χιλιόμετρα. Σκέφτομαι ότι έχω να πάω προς τα εκεί από τόσο μικρή ηλικία που καλά καλά δε θυμάμαι πως είναι. Με ποδήλατο, δεν είχα πάει ποτέ. Ενημερώνομαι ότι η διαδρομή θα είναι στην συντριπτική της πλειοψηφία, επίπεδη. Η πρόταση αυτή έχει μόνο πλεονεκτήματα για μένα. Απάτητες διαδρομές, ακόμα περισσότερα τοπία και το ενδεχόμενο του κόντρα ανέμου -όπως προβλεπόταν για την επιστροφή- καταρρίπτεται. Με απόλυτη πλειοψηφία, η πρόταση για Κιάτο θα γίνει πραγματικότητα. Έτσι, το διάλειμμα συνεχίζεται με άλλα δεδομένα πλέον στο μυαλό. Έχουμε ακόμα λίγη ώρα να απολαύσουμε το καφεδάκι μας, μέχρι να καβαλήσουμε ξανά. 

Η ώρα της αναχώρησης έχει φτάσει. Συνεχίζουμε την πορεία μας και το πρώτο απαραίτητο διάλειμμα έρχεται στον Ισθμό της Κορίνθου.

Το λεγόμενο και ...αυλάκι

Ένα μικρό μάθημα σχετικά με την Ιστορία της διώρυγας...

Από εκεί πηδάνε για bungee οι λάτρεις της αδρεναλίνης. 

Εγώ μόνο που κοίταξα κάτω, ήταν αρκετό για να μου κοπεί η ανάσα...

Πλέον είμαστε στην Πελοπόννησο. Συνεχίζουμε μέσα από την Κόρινθο για τον προορισμό μας.

 Κορινθιακός κόλπος και Λουτράκι, στο βάθος...

Χρώματα και μυρωδιές...

Έχουμε αφήσει πίσω μας την Κόρινθο και βρισκόμαστε πάλι μέσα σε απόλυτα φυσικά τοπία. Κάνω πετάλι στις απόλυτες ευθείες και χαζεύω μέρη που δεν έχω ξαναδεί. Βρισκόμαστε στο κρίσιμο σημείο των 100 χιλιομέτρων. Σίγουρα είμαι κουρασμένος αλλά δεν υπάρχει κάτι το ανησυχητικό. Η κούραση είναι λογικό να έρθει. Τους πόνους δεν θέλουμε. Περνάμε χωριά που τα ήξερα σαν ονόματα αλλά δεν είχα βρεθεί ποτέ. Άσσος, Βραχάτι, Ζευγολατιό. Κι ενώ αφήνουμε πίσω μας χωριά και χιλιόμετρα κάνει την εμφάνιση της η ...πείνα!!! Συνειδητοποιώ ότι στο διάλειμμα μας δεν έφαγα κάτι. Ολόκληρος άνθρωπος για όλα αυτά τα χιλιόμετρα την είχα βγάλει με 2 μπανάνες και 2 παστέλια... Σκέφτομαι πως όλο και σε κάποιο περίπτερο θα σταματήσει η ομάδα -όπου έχω ήδη μείνει λιγάκι πιο πίσω λόγω φωτογραφιών- και θα φάω κάτι να στανιάρω. Η ομάδα φαίνεται να μη σταματάει πουθενά και η πείνα έχει αρχίσει και με κάνει γκρινιάρη. Με ενοχλεί πιο πολύ η κούραση και γίνομαι λίγο νευρικός. Στο επόμενο περίπτερο σταματάω και μπουκώνω ένα κρουασάν-γαϊδούρι. Ευεργετικό. Η γκρίνια της πείνας αποτελεί παρελθόν. Συνεχίζω το πετάλι και οι πρώτες ταμπέλες για Κιάτο κάνουν την εμφάνιση τους. 

Ο ποταμός Ασωπός... μόλις περάσεις το γεφύρι του, είσαι στο Κιάτο...

Λίγα χιλιόμετρα έμειναν μέχρι τον σταθμό του Προαστιακού στο Κιάτο. Χάνουμε το τρένο για 5 λεπτά κι έτσι πρέπει να περιμένουμε μια ωρίτσα μέχρι το επόμενο. Κανένα πρόβλημα. Είμαστε μέσα στα χρονικά πλαίσια και δεν βιάζεται κανείς. Το εισητηριάκι για τη διαδρομή Κιάτο - Αθήνα, 12 ευρώ παρακαλώ. Χωρίς μπύρα!!! Η χαλάρωση έχει ήδη ξεκινήσει περιμένοντας το τρένο της επιστροφής...

Ουσιαστικά, εδώ είναι η γραμμή του τερματισμού για την σημερινή δοκιμασία...

Φορτώνουμε τα εργαλεία στα βαγόνια και το ταξίδι της επιστροφής ξεκινά. Τα κορμάκια μας έχουν ξεκινήσει να χαλαρώνουν για τα καλά. Είμαστε όλοι χαμογελαστοί, η βόλτα πέτυχε. 

Σήμερα, συνειδητοποίησα σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό πόσο ευεργετική μπορεί να είναι μία τέτοια βόλτα. Μία τόσο γεμάτη μέρα. Με τόσα πολλά τοπία. Με τόσο καλό καιρό και υπέροχη παρέα. Ένα μικρό ταξίδι. Άξιζε τον κόπο και με το παραπάνω. Ας ήταν η Κυριακή η μόνη μέρα της εβδομάδας για λίγο παραπάνω ύπνο και κοπροσκύλιασμα χωρίς βάρδια. Πολλές Κυριακές που έχω αράξει έτσι, την Δευτέρα πάω στη δουλειά και νομίζω ότι η Κυριακή μου πέρασε πολύ γρήγορα. Αλλά δεν έχει περάσει γρήγορα. Απλά πέρασε και δεν ακούμπησε. Μετά από μία τέτοια βόλτα όμως, εκτός από κουρασμένος αισθάνομαι και τόσο γεμάτος που πραγματικά έχω ξεχάσει πως και χθες δούλευα, πως και για Κυριακή ξύπνησα πολύ νωρίς και πραγματικά αδιαφορώ που αύριο είναι Δευτέρα. Γιατί σήμερα απόλαυσα ζωή! 

Άντε και στα επόμενα!!!