Ο Ράκος το σκασε...

Το βλέπεις εκείνο το βουνό...

   Έχει μπει καλοκαιράκι πλέον ξεκάθαρα. Οι μέρες στην Αθήνα τσουλάνε με μια γαμημένη αναμονή που μου τη σπάει πολύ. Περιμένω και εγώ τέλος Ιούνη αρχές Ιούλη να πάρω τη σειρά μου και να φύγω για το καλοκαιρινό μεροκάματο, αλλά... Υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά». Για που;! Για ποιόν/α και για πόσα;!

Δηλαδή... Που θα πάμε φέτος;! Σαφώς υπάρχει η επιλογή της νήσου «Α» -Έχουμε και τα κονέ μας εκεί- ή να δοκιμάσουμε πάλι το άγνωστο όπως κάναμε πέρσι που έχει σίγουρα μεγαλύτερο δείκτη περιπέτειας;!. Σε ποιον/α θα δουλέψουμε φέτος;! Είμαστε για να ξανα πηγαίνουμε στο camping ή για κάπου αλλού;! Τέλος κλείνουμε με το κρίσιμο σημείο του μεροκάματου. Γενικά οι εργοδότες το καλοκαίρι νομίζουν ότι σε πληρώνουν για να κάνεις διακοπές... Δεν είναι καθόλου έτσι μαλάκες μου. Το ότι τυγχάνει να περνάμε και καλά όσο τρέξιμο και να πέφτει αυτό είναι προσωπικό μας ταλέντο και δεν έχει να κάνει με τίποτα άλλο. Θα δούμε. Μέσα στις επόμενες μέρες θα πρέπει να έχουμε πάρει αποφάσεις. Είναι και ο γάμος του Γιαννάκη και της Ρίτας, που δεν πρέπει να χαθεί. Σκάει 15/7, αυτό σημαίνει στη καλύτερη όπου και να είμαι ότι και να κάνω για δύο μέρες θα πρέπει να τη κάνω. Δε θέλω να λείπω από αυτή τη στιγμή του φίλου μου που παντρεύεται τη φίλη μου -χαχαχα σας μπέρδεψα ε;!-, από την άλλη είναι εύκολο να καταλάβεις πως στις καλοκαιρινές δουλειές στις οποίες το ρεπό είναι άγνωστη λέξη, πόσο γνωστή μπορεί να είναι η «άδεια». Σπαζοκεφαλιά. Θέλω να γίνουν όλα και θέλω να γίνουν με το τρόπο μου.

   Με τούτα και τα άλλα -Τι να κάνω;! Για τώρα αυτά τα προβλήματα έχω- η κεφαλή μου τις προηγούμενες μέρες άρχισε να τηγανίζεται, και όταν μου συμβαίνει αυτό δύο επιλογές έχω. 1η Να μαζέψω τα μπογαλάκια μου και να τη κάνω για λίγες μέρες, ώστε να πάρω απόσταση από τα πράγματα για να τα σκεφτώ καλύτερα -Βλέπε 3ο έτος- και 2η Να κάνω μια υπερβολή, η οποία σχεδόν πάντα τα τελευταία χρόνια ξεκινά και τελειώνει στο ποδήλατο. Τι υπερβολή όμως να κάνω με το ποδήλατο;! Ο μικρός γιος λείπει ένα μήνα τώρα χωμένος στη δικιά του υπερβολή στη Κρήτη. Σκέφτομαι διάφορα σενάρια να πάρω το ποδήλατο να πάω εκεί, να κάνω αυτό μπούρουμπούρου τπτα που να με συναρπάζει, λίγο πολύ τα έχουμε πεταλιάσει αυτά τα μέρη με τον Σταύρο. Θέλω κάτι άλλο αλλά τι;! Δυσκολεύομαι να προσδιορίσω... Τη λύση θα τη δώσει ο Θανασάρας. Όταν ο ποδηλατικός μας μέντορας για μεγάλες αποστάσεις ανακοινώνει εκδρομή με την ποδηλατική του ομάδα «15 Χώρες σε 30 Μέρες Με ένα Ποδήλατο» με διαδρομή, Αθήνα - Μέγαρα - Αλεποχώρι -καλά ως εδώ τα έχουμε ξανά κάνει-, Σχίνο -Για μπάνιο... Όπα...- Βίλια -Τι λες... Έχουμε ακούσει διάφορα για αυτή την ανηφόρα...- και μετά, Μαγούλα... Τα μάτια μου έβγαλαν κερασάκια. Τα μόνα που με χαλάγανε είναι ότι δεν θα πήγαινα παρέα με τον Σταύρο και ότι ο Θανασάρας τις ποδηλατάδες τις κάνει Κυριακές και όχι Δεύτερες στις οποίες μας αρέσει να τους γαμάμε τη μάνα.

   Βράδυ Σαββάτου και εσύ είσαι κάπου άραγε που να βρίσκεσαι και τι να λες... Όχι-όχι! Βράδυ Σαββάτου και τελικός Champions League. Τελειώνουν και τα πέναλτι και ο Ράκος κόντρα στα προγνωστικά δε συνεχίζει για κάποια ποτάρα αλλά παίρνει το δρόμο της επιστροφής για το κάστρο του εξωτικού Κολωνού. Η Αθήνα τα Σαββατόβραδα βράζει, όσο κρίση και να υπάρχει. Μου αρέσει να σουλατσάρω μέσα σε αυτή τη βαβούρα που βγάζει η πόλη τις περασμένες βραδινές ώρες αλλά σίγουρα δε με συναρπάζει καθόλου το να βγω για ποτάρες κάτω από αυτές τις συνθήκες. Διασχίζω το πουταναριό που γίνεται σαν να είμαι ξένο σώμα. Η πολυπλοκότητα των εικόνων που δέχονται τα μάτια μου και των ήχων που εισβάλουν στα αυτιά μου είναι τέτοια που απλά δεν ξεχωρίζω τίποτα, δεν προλαβαίνω να επεξεργαστώ τις τόσες οπτικοακουστικές πληροφορίες και αυτό δε με χαλάει καθόλου αφού έτσι καταφέρνω να έχω τις θεμιτές συνθήκες για να βυθιστώ με άνεση στις σκέψεις μου όσο κάνω ποδήλατο. Κάπως έτσι έφτασα έξω από το κάστρο χωρίς να καταλάβω πόση ώρα μου χρειάστηκε να κατηφορίσω από τα Ιλίσια. Τελευταία σκέψη καθώς ξεκαβάλαγα για να ανοίξω τη πύλη ήταν...«Ρε μλκα λες να το κάψω το αυριανό;!». Χαστούκι στην αυτοπεποίθηση. Κλοτσιά στ' αρχίδια της ποδηλατικής καύλας.

Σπυράκος: Λες να το κάψω το αυριανό;!

Ράκος: Τι είναι αυτά που λες;! ΓΙΑΤΙ;;;!

Σπυράκος: Ε, τι γιατί ρε μλκα;! Μόνος μου θα πάω;;!

Ράκος: Τι μόνος ρε μλκα;! Καμιά 15ρια άτομα έχουν δηλώσει συμμετοχή στη ποδηλατάδα...

Σπυράκος: Στα παπάρια μου ρε μλκα... Ο Σταύρος έχει δηλώσει;! Μόνος μου θα είμαι!

Ράκος: Ποιος Σταύρος ρε;! Αφού και για αυτόν θα πας, να έχει να διαβάζει... Τα είπαμε ρε μλκα δε τα είπαμε;! Τι;! Μου τα γυρνάς τώρα ρε μπαγάσα;!

Σπυράκος: Ναι, ρε έχεις δίκιο... Τα είπαμε... Αυτή η βόλτα γίνεται και για το φιλαράκι μου.

Ράκος: Και για τη Νταλίκα...! 

Ράκος: Και τον Loca ρε μλκα... Μπορεί ο «Λοχίας» να μην έχει έρθει ούτε μέχρι τον Άλιμο με το ποδήλατο αλλά δεν έχει χάσει κείμενο από όταν ξεκινήσατε το γράψιμο. Καλό θα του κάνει να βάλει μια παύση από τα μανατζεριλίκια στη Πάρο. Τον Τόλη από την άλλη, αλκοολικό θα τον κάνετε στο τέλος...!

   Ξυπνάω το πρωί στην ώρα μου. Σχεδόν. Το ραντεβού είναι Σύνταγμα αλλά θα κάνω παράκαμψη και θα περιμένω που αλλού, έξω από το Δαφνί. Το πρωινό πεταλάκι από τον εξωτικό Κολωνό μέχρι το Δαφνί είναι απόλαυση. Σε αντίθεση με το βράδυ Σαββάτου το ξημέρωμα της Κυριακής δίνει μια πολύ ανθρώπινη διάσταση σε μια δύσκολη πόλη όπως η Αθήνα. Ησυχία στο δρόμο, αέρας φρέσκος και καθαρός -Δεν σου κάνω πλάκα-, κίνηση πάρα πολύ περιορισμένη και κόσμος γενικά άφαντος. Υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα πως να τη περιγράψω, σα να περιμένουμε κάποια μεγάλη καταστροφή;! Σα να είναι όλη η πόλη χώμα από το χανγκόβερ, άχρηστες ώρες ξημερώματος Κυριακής που δεν υπάρχει λόγος να είσαι ξύπνιος. Ότι και να είναι δε με χαλάει καθόλου όμως.

   Φτάνοντας στο Δαφνί βρίσκω άλλους τρεις τρελάκιδες που θα ακολουθήσουν στη ποδηλατάδα, ανταλλάζουμε τις καλημέρες μας και μετά κάθομαι σε ένα τουράκι να φάω το πρωινό του πρωταθλητή μέχρι να έρθει το κομβόι από το Σύνταγμα. Με πιάνει πάλι μοναξιά. Πλήν του Θανάση δεν γνωρίζω κανέναν άλλο. Η κοινωνικότητα μου διεμβολίζεται από την εσωστρέφεια μου. Σκέφτομαι πάλι για λίγο... «Λες να το κάψω;!» και στο καπάκι γελάω με την αναποφασιστικότητά μου... «Τι να κάψεις ρε μλκα;! 8:15 είσαι έξω από το Δαφνί... Μλκα Σπυράκο αν το κάψεις μη γυρίσεις πίσω... Τράβα έδω στη πόρτα και ζήτα από τον θυρωρό να σου ανοίξει για οικειοθελή εγκλεισμό...!»

   Τρομερή υποδοχή από τη «Κακιά Σκάλα» που μόνο κακιά δεν είναι. Πανέμορφη μπορείς να τη χαρακτιρίσεις καλύτερα. Τον δρόμο τον έχουν φρεσκοασφαλτοστρώσει και είναι πένα. Μονοθέσιο της F1 μπορεί να τρέξει αβίαστα και να κάνει το Grand Prix του Μονακό να μοιάζει με τη πίστα κάρτ του Άγιο Κοσμά. Μέχρι και το Αλεποχώρι τα λημέρια είναι πολύ γνωστά. Στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής ποδηλατώ μόνος μου, έχω πιάσει το ρυθμό μου και πάω. Ο ρυθμός μου δεν ταιριάζει με κανενός άλλου. Δεν είμαι ούτε πρώτος ούτε τελευταίος, είμαι στη μέση. Κάνω το ποδηλατάκι μου και όσο ψάχνω να δω το φιλαράκι μου μπας και είναι εκεί τριγύρω -Φυσικά γνωρίζω ότι δεν είναι και δεν θα τον δω, δεν το έχω χάσει τελείως-, σαδιστικές σκέψεις κάνουν την εμφάνισή τους. Η ανηφόρα από Σχίνο για Βίλια... Αυτό το γαϊδούρι που μας το έχουν περιγράψει με το χειρότερο τρόπο... Ο Ράκος σήμερα θα το ανέβει... Χωρίς τον ψηλό... Θα φορτώσω ένα ποδηλατικό παράσιμο τέτοιο που πλέον θα μπορώ να κοιτάω τον μικρό γιο από μια θέση ισχύος. Το αρχίδι... Όσο έλειπα στο στρατό είχε γαμηθεί με το Θανασάρα στις ποδηλατάδες... Φόρτωνε χιλιόμετρα όσο φόρτωνα σκοπιές, αγγαρείες και φυλακές. Αυτή η ανηφόρα μέχρι τα Βίλια σήμερα θα γαμηθεί με όλους τους τρόπους. Μόλις γαμηθεί θα είμαι έτοιμος να πατάω το μάτι στο μικρό γιο, κάθε φορά που θα συζητάμε για κάποιο ποδηλατικό σενάριο. Στη πραγματική ζωή μπορεί να μου πατάς 25 πόντους στο κεφάλι... Αλλά μετά από αυτή την εκδρομή θα σου πατάω τόσους στη ποδηλατική ζωή. Τέτοια σκέφτομαι και γελάω μόνος μου όσο κάνω πετάλι πάνω στον Ζιντάν. Κερασάκι στη τούρτα της καζούρας είναι το ποδηλατικό μπλουζάκι του Σταύρου, το οποίο δεν έχει πέσει ακόμα στα χέρια του αλλά έχει πέσει στα δικά μου και φυσικά το κουβαλάω μαζί μου. Το μπλουζάκι σου παλιό μαλάκα θα το πάρεις χυμένο και λιωμένο από τον ιδρώτα, μετά το τέλος αυτής της ανηφόρας. Κάπως έτσι έκλεισε ο κύκλος των νοσηρών σκέψεων, για να ξεκινήσει η αβυσσαλέα τσουλήθρα που θα με αδειάσει στο Αλεποχώρι.

Η γνωστή πλέον στροφή που ξεκινά η τσουλήθρα για Αλεποχώρι.

1.3.1.2... A.C.A.Bοχώρι!

Σε λίγο θα κοπούν τα γελάκια...

   Ανασυγκρότηση και άραγμα στο Σχίνο. Τα μέρη εκεί γαμάνε. Έχει μαζευτεί όλη η ομάδα και για μια ώρα μπορούμε να αράξουμε ποιοτικά. Στις πληροφορίες που άκουγα για τη διαδρομή, υπήρχαν παιδιά που τη συγκεκριμένη ανηφόρα την είχαν κάνει περισσότερες από δύο φορές και πάντα μίλαγαν για αυτήν σαν να ήταν η πρώτη. Μπαίνω λίγο στη κουβέντα για να καταλάβω αν βάζουν μπόλικη σάλτσα ή όχι στις περιγραφές. Δεν μπαίνει καθόλου σάλτσα. Τα παιδιά είναι ποδηλάτες χιλιομέτρων όχι αστεία και ότι λένε έτσι και είναι. Μετά από κανά σαραντάλεπτο άρχισα να το νιώθω στο πετσί μου. Ρίχνω τη τελευταία βουτιά και ετοιμάζομαι για το γαμήσι. Μου λείπει πάλι το φιλαράκι μου. Η αυτοπεποίθησή μου τρώει κάποιες φάπες και σκέψεις του τύπου, «Ρε μλκα και αν σπάσεις τι θα γίνει;! Ο μικρός γιος δεν είναι παρεού, από ποιόν θα ζητήσεις βοήθεια, ποιανού την εκδρομή θα χαλάσεις για να σε βοηθήσει;!». Η ώρα είναι 13:10 και ο ήλιος ντάλα να κερνάει καμιά 35ρια βαθμούς και όχι σφηνάκια. Η ανηφόρα έχει ξεκινήσει...

Που είναι γεμάτο ρύζι...;! 

Ε... Γαμήσι μυρίζει...!

   Χτυπάει η καρδιά μου τέρμα, το αίμα στα μηλίγγια μου κοντέβει να σκίσει το δέρμα. Να αποδράσει θέλει και γυρίσει πίσω για βουτιά και άραγμα στη θάλασσα. Ο ήλιος με γαζώνει από παντού. Η κλίση στο δρόμο είναι τέτοια που ο Ζιντάν δεν έχει «βήμα» και εγώ τα «πόδια» για να ανεβαίνω αγέρωχος και να τη σπάω στη βαρύτητα. Αντιθέτως, εκείνη έχει απλώσει τα χέρια της, τα οποία με έχουν γραπώσει από τους ώμους και με τραβάνε προς τα πίσω... . Ο Ζιντάν δεν έχει τόσο κοντές σχέσεις, για να βοηθηθώ να γλιτώσω. Αν υποθέσουμε ότι έχω βάλει τη 1η ταχύτητα και πάω, η δικιά μου 1η αντιστοιχεί στην 8η ενός ποδηλάτου που έχει τρεις δίσκους μπροστά για να παίξει. Εμείς έχουμε δύο και μάλιστα ο μικρός είναι 48ρης...! Κυνηγάω κανά ίσκιο για ολιγόλεπτα διαλείμματα. Ο Θανασάρας για όσο διάστημα μπορούσα να ποδηλατώ δίπλα του, μου δίνει κουράγιο, κάτι που ξέρει να το κάνει πολύ καλά. Τολμώ να πω πως έχω φτάσει στο ποδηλατικό μου όριο. Όταν λέμε ότι πιάσαμε το ποδηλατικό μας όριο εννοούμε ότι πλέον ξεκαβαλάμε το ποδήλατο και το παίρνουμε στα χέρια. Η έσχατη λύση πριν τα χέρια είναι να κάνεις ζικ-ζάκ το δρόμο για να σπας τη κλίση. Το δοκιμάζω... Δεν το καταφέρνω για πολύ ώρα. Είναι μια απόσταση κοντά στα 7 χιλιόμετρα όλο αυτό. Δεν είναι πολλά, είναι τα πιο δύσκολα 7 χιλιόμετρα που έχω κάνει μέχρι τώρα. Δε το λέω εγώ, το κορμί μου το λέει. Συνεχίζω τη διαδρομή με τσέκ πόιντ διαλειμάτων όπου έβλεπα ίσκιο. Λίγο πετάλι και περισσότερο στα χέρια. Στο σημείο που έχω φτάσει δεν υπάρχουν σκέψεις στο κεφάλι, δεν υπάρχει γυρισμός, έχω αδειάσει από τα πάντα, μιλάμε απλά για το ένστικτο της επιβίωσης. Το χειρότερο από όλα είναι η ώρα που βρισκόμαστε να ανεβαίνουμε αυτό το πράγμα. Σταύρο, για να καταλάβεις, την ίδια ώρα ξεκινήσαμε για να φτάσουμε στα Πίσια, αλλά προσπάθησε να φανταστείς έναν παρόμοιο δρόμο με δύο φορές πιο απότομη κλίση. Καλύτερα όπως ήταν το κομμάτι από το Σκάλωμα μέχρι να βγούμε στο δρόμο για Λουτράκι. Σκέψου ότι τα αυτοκίνητα που πέρναγαν, στα περισσότερα μύριζε το δίσκο-πλατό από τη καμένη 1η ή σπαστή 2α που χρησιμοποιούσαν για να ανέβουν.

   Νερό με πολύ ρέγουλα. Έχω μόνο δύο μπουκαλάκια στη τσάντα μου τα οποία θα μπορούσα να τα πιω, πιο γρήγορα από έναν κερασμένο «πιγκουίνο» μεσημέρι Ιούλη, στη Que. Σπρώχνω τον Ζιντάν με τα χέρια για λίγα μέτρα, ξανά καβαλάω και μετά από λίγο πάλι στα χέρια. Το πείσμα είναι μεγάλο κίνητρο, οι κατηφόρες που θα έρθουν είναι ακόμα μεγαλύτερο. Φυσικά και έχουν ξεκινήσει παραισθήσεις, ακουστικές αυτή τη φορά. Το μυαλό μου παίζει ήχους από κύματα της θάλασσας να τρίβονται πάνω στα βότσαλα και άλλοτε νερά να γλύφουν βράχους δηλαδή καταρράχτες. Τρώω ξύλο όχι μαλακίες. Η ανηφόρα μου τις παίζει άσχημα, δε μπορώ να σηκώσω το χέρι μου ούτε για να ρίξω ένα χαστούκι, αλλά από την άλλη δεν βγαίνω και νοκ άουτ. Γνωρίζουμε καλά ότι στο ξύλο κερδίζει αυτός που το αντέχει. Έχουμε μπει στον 6 γύρο την ώρα που βαράει το καμπανάκι. Τελευταίο διάλειμμα, τελευταίος ίσκιος κατά τα λεγόμενα του Θανασάρα πρέπει να έχω λιγότερο από χιλιόμετρο μέχρι να φτάσω στο τέρμα του βουνού. Σηκώνομαι από τη γωνιά μου πρησμένος από τα μπουκέτα που έχω φάει ακούγοντας τις φωνές του κόουτς να μου λένε... «Κράτα ακόμα έναν γύρο ξεκινάνε οι κατηφόρες!». Ορθοπέταλο και μονοπούκι το τελευταίο χιλιόμετρο. 

   Φτάνοντας στο σημείο ανασυγκρότησης, κάποια μέλη της ομάδας είναι ήδη εκεί κάποια άλλα έχουν μείνει πιο πίσω οπότε και έχουμε το χρόνο να σωριαστούμε στο ίσωμα και να πάρουμε κάποιες πολύτιμες ανάσες. Διαλυμένος και ξάπλα κάτω από τα θεϊκά πεύκα, αρχίζω και γελάω μόνος μου... Γαμήθηκε η ανηφόρα... Ο καλόγερος με τον πορτοκαλί μανδύα έχει πάει για γυμνισμό στα Μάλια. Αρχίδι ψηλέ όπου σε πετύχω τώρα... Ματάκι θα σου πατάω στο skype bar... Μέχρι να έρθει ο Οκτώβρης να σε πάρω από το χεράκι να το φας και εσύ αυτό το γαμήσι. Να βάλεις στο ποδηλατικό σου παλμαρέ την ανηφόρα για τα Βίλια. Φερόμενη και ως «Το 7 χιλιομέτρων καυλί», γιατί τέτοιο ήταν.

1...

2... Ο δρόμος χάνεται και από τις δύο μεριές...

3... Ούτε μεθυσμένος τόσα ωχτάρια... Στο βάθος, αφήνουμε πίσω μας το Σχίνο.

Το γαμήσι τελείωσε... 

Κάνανε τσιγάρο και όσοι/ες δεν καπνίζουν...!

   Μας περιμένει μια κατηφόρα θανάτου μέσα στα πεύκα σε μια πανέμορφη διαδρομή. Ψυχοσωματικά πλέον πετάω, κουβαλάω τους τσαμπουκάδες μου από το ξύλο που έφαγα αλλά τώρα έρχεται η αποζημίωση μου. Είμαι εθισμένος -Μπορώ να το πω ξεκάθαρα πια-, από τις κατηφόρες θανάτου. Το έχουμε ξανά γράψει άλλωστε όσο πιο ζόρικη η ανηφόρα τόσο πιο άγρια η κατηφόρα και αυτός ο νόμος της ποδηλατικής φυσικής, επιβεβαιώνεται πάντα. Βουτάω στη τσουλήθρα με τα μούτρα χωρίς αντικείμενα του πόθου χωρίς όρεξη για πολλές φωτογραφίες και βίντεο, πολύ λίγα πράγματα θα γράψω έτσι δωράκι για το φιλαράκι μου. Μη πεταχτεί κανείς/μια και πει την εξυπνάδα «Ε, και γιατί δε φορτώνετε το ποδήλατο στο αμάξι;! Ανέβα το βουνό και μετά πάρε το ποδήλατο να το κατέβεις». Δεν είναι το ίδιο. Και δεν είμαστε μαζόχες. Έχουμε διδακτορικό στο τι θα πει «Σωστό άραγμα». Αυτό που κάνει εξίσου εθιστηκά αυτά τα κομπαρσιλίκια με τις ανηφόρες, είναι ο τρόπος που ανταποκρίνεται το σώμα σου με το πνεύμα σου. Επίσης, πολλαπλασιάζουν και τη χαρά της κατηφόρας εις τη «ν». Στο λέω απλά και λακωνικά, όχι γιατί βαριέμαι να στο περιγράψω αυτό το συναίσθημα. Μπορώ να γράψω ένα κείμενο, περιγράφοντας μόνο αυτά τα συναισθήματα και να σε βάλω να κάνεις σκρόλ ντάουν για καμιά ώρα. Αν δεν μπεις στη διαδικασία να τα ζήσεις όμως δεν θα σου πούνε και τίποτα. Είναι η διαφορά που έχει το βίωμα με τη φαντασία. Δεν εννοώ φυσικά ότι μόνο το ποδήλατο δίνει τέτοιες συγκινήσεις, απλά εμείς με αυτό τις ζούμε και γιαυτό γράφουμε. Δεν κάνουμε ποδήλατο γιατί το βλέπουμε εναλλακτική μετακίνηση κ' έτσι. Το «εναλλακτικό» αργά ή γρήγορα θα σου φέρει κι άλλες «εναλλακτικές» επιλογές. Κάνουμε ποδήλατο επειδή το αγαπάμε και η αγάπη είναι μονόδρομος.

Πόρτο Γερμενό... Μιλάμε για τα υπέροχα παγωμένα γαλαζοπράσινα νερά!

   Πλέον ο δρόμος για τα Βίλια μου φαίνεται κρέμα ακόμα και όταν οι κατηφόρες θανάτου τελείωσαν και ξεκινήσαμε πάλι να ανηφορίζουμε αλλά σε πολύ πιο ανθρώπινες κλίσεις. Το πρόβλημα που έχω να αντιμετωπίσω είναι ότι το νερό μου έχει τελειώσει και πρέπει να έχω ακόμα καμιά 15ρια χιλιόμετρα ανηφορικό δρόμο στη πλειοψηφία του μέχρι να βρούμε πολιτισμό πάλι. Αγχώνομαι προς στιγμή αλλά καπάκια σκέφτομαι ότι έλα μωρέ έχεις πάει μέχρι το Μαραθώνα και έχεις φάει μόνο ένα πορτοκάλι. Κουμπώνω πάνω στον Ζιντάν και ξεκινάμε πάλι να ανεβαίνουμε. Βρίσκω το ρυθμό μου και πλέον ανηφορίζω αγέρωχος και διψασμένος όσο ο ήλιος συνεχίζει να μου ρίχνει αλάτι στις πληγές. Έχω καταναλώσει πολύ ενέργεια μέχρι τώρα αλλά, άλλο τόσο έχει γεμίσει και η ψυχή μου. Ποδηλατώ μόνος μου πάλι στο περισσότερο της διαδρομής. Για κάποια χιλιόμετρα ήμουν παρέα με τον Κοσμά, ανταλλάξαμε σε πολύ ωραίο κλίμα διάφορες ποδηλατικές εμπειρίες μέχρι ο ρυθμός μου να με αφήσει πάλι μόνο μου. Απολαμβάνω το πετάλι μου φουσκωμένος σαν αρσενικό παγόνι την ώρα που καυλαντίζει τη θηλυκιά του. Ταυτόχρονα όμως είμαι ένα φούλ διψασμένο παγόνι που πριν κάνει με τη θηλυκιά του, ότι δεν του έκανε η ανηφόρα, θέλει και πρέπει να πιει καμιά κανάτα νερό. Ότι έχω αρχίσει να βασανίζομαι για το πότε φτάνουμε Βίλια -Δεν είναι και ο Σταυράκος μαζί να των ρωτήσω-, ο δρόμος ισιώνει λίγο, περνάω από κανά δύο εξοχικές κατοικείς και αποφασίζω στην επόμενη που θα πετύχω στο δρόμο μου, μένει δε μένει κάποιος θα πάω να ζητήσω ή να ψάξω για τη πολυπόθητη βρυσούλα της αυλής. Δε χρειάστηκε όμως γιατί το επόμενο κατοικήσιμο οίκημα ήταν μια ταβέρνα με το όνομα «Το Κρύο Πηγάδι», έκλαψα! Με τρολάρουν τα Βίλια ρε μλκα. Συνοπτικά να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο προσωπικό της ταβέρνας για τη θαλπωρή που μου έδειξε. Έχω γεμίσει νερό λες και είμαι καμήλα και ξεκινάω για τα τελευταία 5 χιλιόμετρα μέχρι τα Βίλια. Αν τύχει και πας ποτέ προς τα εκεί, θα καταλάβεις ότι φτάνεις στο χωριό όχι από τις πινακίδες αλλά από το υπέροχο άρωμα που αφήνει το κρεατάκι πάνω στα κάρβουνα, από τη τσίκνα! Το μέρος είναι τίγκα στις ταβέρνες και όλα μυρίζουν πολύ όμορφα! 

Ο δρόμος για τα Βίλια εκτός από τη θεία μυρωδιά της τσίκνας έχει και την αγαπημένη μας πινακίδα!!

   Στα Βίλια είναι κανονισμένο το δεύτερο μεγάλο διάλειμμα πριν το δρόμο της επιστροφής που είναι η στάση του προαστιακού στη  Μαγούλα. Η ομάδα ανασυγκροτείται σε ένα καφέ-ζαχαροπλαστείο του χωριού όπου και θα γεμίσουμε τις μπάρες ενέργειας με κάποια σοβαρά γλυκά. Το ραβανί με τη τριμμένη καρύδα συνοδευόμενο με μια μπάλα παγωτό βανίλια, θα ήταν ο τρόπος που θα διάλεγα να αυτοκτονήσω αν ήμουν διαβητικός. Οι λουκουμάδες μπήκαν σφήνα έτσι για να μη ξεχνιόμαστε. Όχι ότι ξεχάσαμε και ποτέ... Κατάλαβες. Το κορμί μου με δύο απανωτές κράμπες στον δεξί τετρακέφαλο θα μου αχρηστέψει το πόδι για λίγα λεπτά υπενθυμίζοντάς μου ότι «Ράκο... Έχεις φάει πολύ ξύλο σήμερα μη ξεχνιέσαι». Το κουβεντολόι με το παρεάκι καλά κρατεί όσο κρατεί και η κούραση. Δουλεύω τη σκέψη πως ότι και να κάνει η ομάδα εγώ χρειάζομαι σίγουρα μια ώρα ξάπλα ξεκούραση μέχρι να πάρω το δρόμο για τη Μαγούλα. Δεν αγχώνομαι καθόλου είναι πολύ νωρίς ακόμα και νυχτώνει πολύ αργά πλέον. Ο Θανασάρας -Χωρίς να έχουμε συνεννοηθεί κάτι- είναι στο ίδιο πνεύμα και πετάει την ιδέα του «Βρίσκουμε μέρος και όποιος θέλει αράζει για ξάπλα και ξεκούραση και όποιος θέλει συνεχίζει κανονικά». 

Το ραβανί...

Γαμήθηκε...!

Λουκουμάδες...!

   «Παίζουμε μπάλα 31 χρόνια και το τέρμα δεν βρήκαμε ακόμα...»

   Πεύκα, ησυχία, ένα τεράστιο χαρτοκούτι για στρώμα και η πεντάδα Θανασάρας, Βίκυ, Χαρά, Νίκος και Ράκος έτοιμοι για απογευματινή σιέστα. Εδώ ξεκινάει και το μελανό κομμάτι της ποδηλατάδας. Δεν θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες, απλά θα πω ότι η συνοχή σε μια ομάδα είναι πολύ δύσκολο πράγμα και όσο μεγαλώνει ο αριθμός των ανθρώπων που την αποτελούν αυξάνονται και οι διαφορετικές προσωπικότητες. Μέσα στις οριακές καταστάσεις που δημιουργούν τέτοιου τύπου διαδρομές, τα νεύρα πολλές φορές σπάνε άτσαλα. Το πως διαχειρίζεται ο καθένας/μια, αυτή τη κατάσταση είναι κάτι που μπορεί να σε φέρει προ εκπλήξεων. Έτσι και έγινε. Ξάπλα στα πεύκα γεμάτος από το ποδηλατικό επίτευγμα η σύγκρουση δύο προσωπικοτήτων δημιούργησε τον ορισμό του άσχημου κλίματος και εμένα να σκέφτομαι «Μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα» και «Πόσο γαμάτοι είμαστε με το Σταυράκο που βγάζουμε τα γούστα μας για πάρτη μας χωρίς να τρώμε στη μάπα τη χλαπάτσα του καθενός». Εδώ πρέπει να δώσω το ρισπέκτ μου στο Θανασάρα που με τη ψυχραιμία δάσκαλου διαλογισμού κρατήθηκε και δεν τα έκανε πουτάνα όλα. Τελείωσε η σύρραξη με αποχώρηση του ενός εκ των δύο εμπλεκόμενων. Ζαλίστηκαν τα παπάρια μου άσχημα αλλά δε θα άφηνα να μου χαλάσει η ζαχαρένια από το περιστατικό. Παρά ήταν χαζός ο λόγος για να γίνει τέτοια φάση.

CocoNat και αρχίδια...

Θανασάρας... Κολυμπάει λες και είναι στρώμα νερού!

   Μέχρι τη Μαγούλα τα πράγματα είναι πολύ ωραία, δρόμος ανηφοροκατηφορικός, και για φινάλε τέρμα κατηφορικός. Το μόνο που με ζαλαρχιδιάζει είναι η αυξημένη κίνηση των αυτοκινήτων αφού πολύς κόσμος γυρνάει από τη μπανάρα του. Είναι το σούπερ ατού της Δευτέρας αυτό -Που η μάνα της γαμιέται-, η περιορισμένη κίνηση στους επαρχιακούς δρόμους. Απολαμβάνεις ακόμα περισσότερη ησυχία. Μαγούλα και προαστιακός, μέχρι τα Λιόσια. Μετά ποδηλατάδα μέχρι Περιστέρι όπου πλέον το τρίο Θαναράρας, Βίκυ και Ράκος, θα τη πέσουν για το γεύμα των πρωταθλητών. 

Ναι έτσι... 130 χιλιόμετρα ποδήλατο και ο Ράκος το σκασε... Στα καπάκια για μπύρες και κρέατα.

   Αυτή η ποδηλατάδα έγινε για να ξεχαρμανιάσει το κεφαλάκι μου αλλά κυρίως για να τρολάρω τον Σταυράκο και το καινούριο του ποδηλατικό μπλουζάκι!
   Αυτή η ποδηλατάδα είναι αφιερωμένη στο ποδήλατο για τα συναισθήματα που μας βγάζει. Φαντάσου τώρα τι συναισθήματα έχει δώσει, σε τόσο κόσμο που, έχει γυρίσει το κόσμο με δαύτο.

   17 Δευτέρες μείνανε... 

Μαγούλα και ο Ζιντάν κορνίζα!

Το γεύμα των πρωταθλητών.

Χυμένο και λιωμένο θα το πάρεις... Από τον ιδρώτα! Μη πάει ο νους σου στο πονηρό! 

«Ν» for κοσμοπολίτικη Νίκαια!

Η ποδηλατάδα μας, μέχρι και τη Μαγούλα.

• Συνολικά χιλιόμετρα περίπου 130
• Μέγιστη ταχύτητα 60χμ
• Ώρες ποδηλασίας δεν υπολόγισα

Για τα παραπάνω έκαψα...

1. Κουρασάν Champion.
2. Κουρασάν με ζαμπονοτύρια.
3. Δύο μπανάνες.
4. Ραβανί με παγωτό.
5. Κάτι λουκουμάδες.
6. Εσπρεσάκι μέτριο φρέντο.
7. Κοντά στα 5 μπουκαλάκια νερό.

«...Μέρα τη μέρα λεπτό το λεπτό,

 γυρνώ με το πλανήτη μου γύρω από τον ίδιο μου τον εαυτό,  να με γνωρίσω λίγο πιο καλά από ότι λες, 

σσσσσσς μη μιλάς καταγράφεται κάθε λέξη που λες και λέω,

 στου κόσμου το πάτο ονειρεύομαι πως επιπλέω, 

δε βλέπω τίποτα νέο και αν υπάρχει κάτι που μας κάνει μοναδικούς,

 είναι ότι μας βγαίνει πηγαίο...»

Αφιερωμένο στη Γαλλία... .