Αυτά... Άντε γιατί έχουμε και δουλειές!

   Κοντεύει να περάσει ένας μήνας από τη τελευταία ποδηλατάδα μας για φέτος. Ο μικρός γιος βρίσκεται ήδη στη Κρήτη -χωρίς τη Νταλίκα!- και έχει ξεκινήσει τη σεζόν, Ο Ράκος παραμένει -για λίγο ακόμα-, Αθήνα και έχει βγάλει τον Ζιντάν στη δουλειά!

    Είναι δύσκολο να γράψεις όταν τα συναισθήματα που σου βγαίνουν να πετάξεις έχουν μέσα τους δόση στεναχώριας και λίγης ευτυχίας, αφού ο χρόνος μπήκε για άλλη μια φορά μπροστά σου κόντρα στη φάση σου και στη χαρά σου.

   Δεν έχω να πω πολλά για αυτή τη ποδηλατάδα, νομίζω η ικανότητα του Σταύρου να μεταφέρει όλο το κλίμα των χιλιομέτρων που κάνουμε είναι πολύ καλή και ολοκληρωτική. Θα μου έρθουν όμως σίγουρα, μικρές-μικρές λεπτομέρειες και θα τις γράψω παρακάτω. Κυρίως θέλω να κάνω μια σούμα για αυτά τα χρόνια που κάνω παρέα με τον μικρό γιο. Να ξύσουμε λίγο τους σοβάδες από τον τοίχο των αναμνήσεων.

   Αυτή η ποδηλατάδα δεν ήταν -για μένα- σε χαρούμενο ύφος. Πως να είναι άλλωστε;! Αυτή η ποδηλατάδα στο τέλος της δεν θα είχε άμεσο σχεδιασμό κάποιας επόμενης. Σε αυτή τη ποδηλατάδα δεν υπήρχε καν κάποιο σενάριο... «Τι έγινε...; Αίγινα!!!» Μέρος 1 & Μέρος 2 ... «Περιοδεύων Θίασος» Μέρος 1 & Μέρος 2... «Ο Χρησμός» Το -χαμένο- ραντεβού με τη Πυθία στις 29 Φεβρουαρίου. & Τι θα κάνει ο κύριος στη κυρία;!

... . Αυτή η ποδηλατάδα θα έδινε ραντεβού πάλι, στη καλύτερη, μετά από... 21 Δευτέρες. Έτσι και αλλιώς τα σενάρια εμπνέονται από τις αισθήσεις μας, τα γράφουν οι πράξεις μας και παίζονται από τη ζωή μας. Αυτή η ρουφιάνα η ζωή είναι τόσο γεμάτη με συναισθήματα και εμείς είμαστε εδώ για να τα ρουφήξουμε με το καλαμάκι.

   Με το Σταυράκο αυτό που μας κρατάει όλα αυτά τα χρόνια σε υψηλό επίπεδο παρέας που πλέον έχει γίνει συντροφικότητα είναι τα κοινά βιώματα. Έχουμε ζήσει πολλά πράγματα αυτά τα χρόνια από το 2008 μέχρι σήμερα. Έχουμε ανέβει αρκετά βουνά -καλά να είμαστε θα ανέβουμε κι άλλα-, πριν ξεκινήσουμε να τα σκαρφαλώνουμε με τα ποδήλατα. Όλα ξεκίνησαν τη περίοδο που ήμασταν φοιτητές στο Α!ΤΕΙ Πειραιά και μοιραζόμασταν τον αγώνα για το διάβασμα που κάναμε ώστε να πάρουμε τα πτυχία μας. -Τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχαν οι σπουδές στη ζωή μας-. Πόσους μαρκαδόρους είχαμε τελειώσει στον πίνακα;! Κέντρο υψηλής διανόησης είχε γίνει η γιΑφκα. Γεγονός, ήμασταν, χωρίς πλάκα, φοιτηταράδες, όχι μόνο εμείς, όλο το «block Ελιά». Εμένα μπορεί να με έπαιρνε ο ύπνος κάποιες φορές μέσα στην τάξη την ώρα του μαθήματος, αλλά αυτό δεν μου ήταν εμπόδιο στο να συμμετέχω στο μάθημα όταν ξύπναγα. Οι σημειώσεις του Σταύρου είχαν γίνει για πολύ κόσμο το hot stuff που ψάχνανε απεγνωσμένα να φωτοτυπήσουν. Αρκετοί από τους καθηγητές μας, μας ξέρανε με το μικρό μας όνομα και ένας εξ αυτών, αν κάποιος από τη παρέα δεν εμφανιζόταν στην αίθουσα ρωτάγε τους υπόλοιπους που είναι και πάρτε κανά τηλέφωνο να έρθει για μάθημα. Πήραμε τα πτυχία μας με την αξία μας. Μπορεί τελικά να μη τα χρησιμοποιήσουμε πουθενά, αλλά δεν πειράζει, τουλάχιστον αυτή η περίοδος άφησε καλή «μαγιά» για το «ψωμί» που τρώμε τώρα και φυσικά εννοώ τους φίλους που κάναμε, -Το Loca, τον Doctor Γιαννάκο, τον Αλεκάρα μας, αλλά και  φίλους που δεν βρισκόμαστε πια συχνά αλλά τότε κάναμε και γαμώ τις παρέες -Rooster ρε πανκιό είσαι ο μόνος από «block Ελιά» που τα έγραψε στα παπάρια του στη φάση 2-3 μαθήματα και πτυχιακή; Αλάαανι μου!-. Ύστερα ζήσαμε παρέα τις μέρες του 2011, με την πιο άγρια καταστολή στη πλατεία Συντάγματος. Παρέα ήμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο ο ένας να έχει το νου του στον άλλο. Σε μια κατάσταση όχι αράζω τσιπουριάζομαι και ρεκλιάζομαι. Σε μια κατάσταση ακραία που λόγω συγκυριών δεν σκοτώθηκε κάποιος άνθρωπος. Το τονίζω αυτό γιατί εκεί είναι και η ουσία. Όταν πραγματικά πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου, εσύ να βρίσκεις χώρο να προσέχεις και τον διπλανό σου. Τα θυμάστε;! Ήταν οι μέρες που το κράτος -όποιος και να είναι στην εξουσία-, πέρασε το μήνυμά του, «Εμείς θα σας γαμάμε και εσείς θα τραγουδάτε». Στο τρίχρονο μου Γολγοθά ήταν -και αυτός ένας από τους φίλους μου- εκεί με κέρναγε νερό και όχι ξύδι. Παρέα ξεκινήσαμε τότε τις πρώτες μας μεγάλες βόλτες με τα ποδήλατα, παρέα ήμασταν όταν σε εκείνες τις βόλτες γύρισε στο πρόσωπό μου το χαμόγελό μου και το μυαλό μου άρχισε να ρολάρει πάλι όμορφα. Υπάρχουν πολλές ιστορίες που μπορώ να γράψω ακόμα απλά αυτές, για μένα είναι οι πιο χαρακτηριστικές. Δεν είναι μεμονωμένες στιγμές, είναι ολόκληρες χρονικές περίοδοι... Το φιλαράκι μου τόσα χρόνια τώρα έχει αποδειχθεί μεγάλος μάγκας. Μαγκιά είναι η σκέψη σου τα πιστεύω σου να συμβαδίζουν με τις πράξεις σου με τη ζωή σου. Ο ψηλός το κάνει. Μαγκιά είναι να είσαι «Εντάξει» να μη χάνεις την αξιοπρέπειά σου για να περάσεις εύκολα μια «τάξη». Βάση αυτού, έχουμε κοινές βάσεις και πάλι καλά που μας έχουν βγει και κοινά γούστα, όπως η αγάπη μας για το ποδήλατο, γιατί περί αυτού πρόκειται. Ότι κάνουμε με το ποδήλατο το κάνουμε με αγάπη.

   Θεωρώ τον εαυτό μου προνομιούχο που έχω βρει μια τέτοια άκρη. Δεν θέλω να περάσω κάποια νόρμα ότι το ποδήλατο είναι και τίποτα άλλο. Απλά αυτό το πράγμα, μας γεμίζει κομμάτια της ζωής μας και εκεί που καταλήγουμε είναι πως, είναι πολύ όμορφο ο κάθε άνθρωπος να έχει βρει τουλάχιστον μια μαλακία να γουστάρει ώστε να ξεφεύγει λίγο από τα άσχημα στοιχεία της καθημερινότητας όσο ταυτόχρονα δίνει έμφαση στης ομορφιές της. Κάποια στιγμή ένας ιδιαίτερος άνθρωπος σχολιάζοντας πιθανότατα το «3ο Έτος», μου έγραψε, «Τα διαβάζω άλλωστε... Ξέρεις να περνάς ωραία», κάπως έτσι ήταν η ατάκα δεν το θυμάμαι αυτολεξεί. Ναι, ξέρω να περνάω ωραία, το έχεις ζήσει και εσύ άλλωστε. Αν το είχα με το διάβασμα και είχα σπουδάσει ψυχολογία ας πούμε, θα μπορούσα άνετα να πάρω διδακτορικό πάνω σε αυτό. Μπορώ να περάσω ωραία και να κάνω και τους γύρω μου να περάσουν ωραία όπου και να βρίσκομαι με ότι μέσα και να έχω. Ένα σημαντικό προσόν για την εποχή μας, αν φυσικά υπολογίσεις ότι τα πράγματα δε μας έχουν έρθει ή δε τα έχουμε -ακόμα- καταφέρει, αν θες καλύτερα, όπως τα φανταζόμασταν. Με το Σταύρο όλο αυτό είναι ένα πράγμα που μας ενώνει. Θα περάσουμε ωραία με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα ακόμα και όταν η ανηφόρα θα μας κόβει το κορμί. Γιατί τη ψυχή δεν παίζει!

   Στη τελευταία μας ποδηλατάδα βρεθήκαμε πάλι σε οριακό σημείο. Σημείο που έπρεπε ξανά να εξερευνήσουμε τα νέα όρια των ψυχικών και σωματικών μας αντοχών. Χαμπαριάζουμε εμείς Μ0^#$%@#να... . Ακόμα και τη στιγμή που το αλάνι μου ζούσε το ολόφρεσκο σωματικό και ψυχικό του όριο κάτω από ντάλα ήλιο μεσημέρι Δευτέρας, φυσικά και δε πίστεψα ούτε μια στιγμή πως θα τα παράταγε. Το μόνο που προσπαθούσα να κάνω με τη στάση μου, ήταν να του φτιάξω λίγο πιο ευχάριστο το γαμήσι που έτρωγε. Είναι ίσως για μένα από τις πιο σημαντικές στάσεις που πρέπει να έχει μια σχέση ώστε να τη χαρακτηρίζεις «συντροφική». Είτε αφορά εσένα και το κολλητό σου είτε εσένα και τον άνθρωπό σου. Όπως και να έχει στο τέλος ο/η καθένας/μια το γαμήσι του/της, το τρώει μόνος/η του/της, όσους και να έχει γύρω του/της. 

   Έλα πολύ το αμπελοφιλοσόφισα... Πάμε βόλτα! 

   Σε όλη τη διαδρομή από την αρχή της το πετάλι που έχωνα ήταν νευρικό. Το χιούμορ που είχα ήταν μαγκωμένο και γενικά ήμουν μεταξύ χαμόγελου και ξεφυσήματος. Στο δρόμο για Μέγαρα, έχουμε αφήσει πίσω μας την όμορφη διαδρομή της παλιάς εθνικής, και κάτι συζητάμε με το Σταύρο με αφορμή ότι οι γονείς μου μένουν κάπου εκεί γύρω... Τσούπ! Μας προσπερνάει άσπρο πεζό του 1998 με γνωστές πινακίδες... Ο γέρος μου πήγαινε να πληρώσει κάτι λογαριασμούς. Τηλέφωνο να κάνει δεξιά και μετά από 2 λεπτά φτάνουμε και εμείς. Τι πλάκα. 

- Ρε μπαγάσιδες!! Τι κάνετε τέτοια ώρα εδώ που πάτε με τα ποδήλατα;! (γέλια)

- Που να πάμε ρε γερόπουλο εδώ βόλτα για μια βουτιά μέχρι το Λουτράκι!(γέλια)

Εσύ για που το έβαλες έτσι φουριόζος;!   

- Πάω μέχρι τα Μέγαρα να πληρώσω κάτι λογαριασμούς...

Χαιρετούρες αγκαλιές κ άλλα γέλια μετά ο καθένας τράβηξε για το δρόμο του. Ο γέρος μου είναι φοβερός άνθρωπος, αλλά ακόμα πιο φοβερό τον κάνει το γέλιο του. Μιλάμε ο τύπος γελάει από τη καρδιά του φωτίζεται το πρόσωπό του και σίγουρα μπορεί να σε παρασύρει να γελάς νευρικά μόνο κ μόνο βλέποντάς τον. 

   Φτάνοντας στα Μέγαρα κάναμε μια μικρή στάση για κάποια φρούτα κανά αναζωογονητικό υγρό κτλ. Απέναντι από το παγκάκι που αράζαμε κάθονταν ένα μικρό λεφούσι μεταναστών που πιθανότατα περιμένανε να περάσει κάποιος μπας και τους μαζέψει για καμιά δουλειά. Η περιοχή είναι τίγκα στα χωράφια. Από την άλλη μάλλον το μεροκάματο το είχαν χάσει για εκείνη τη μέρα αφού για την ώρα που μιλάμε, όποιος ήταν να πάει για δουλειά στα χωράφια θα είχε πάει ήδη από πολύ πρωί. Αυτή η εικόνα μου θύμισε μια σκηνή από την αγαπημένη μου ταινία «Ο Βασιλιάς». Αν δεν την έχετε δει να τη δείτε οπωσδήποτε, σας έχω και έτοιμο το λινκ με αγγλικούς υπότιτλους!. Η αγωνία και η υπομονή στα βλέμματα  τους ήταν καθηλωτική και προς στιγμής σκέφτηκα να κάνω δυο-τρεις εικόνες. Ο λόγος που δεν σήκωσα κάμερα ήταν καθαρά από σεβασμό. Όταν φωτογραφίζεις ανθρώπους τυπικά και άτυπα πρέπει να παίρνεις την άδειά τους. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αντικείμενα προς έκθεση και φυσικά -Τουλάχιστον φωτογραφικά- δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται ως τέτοια, όσο «όμορφη» και να είναι η εικόνα. Νομίζω ο Kertesz είχε πει ότι «Τις πιο όμορφες φωτογραφίες μου τις έχω κάνει μόνο με τα μάτια.» και φυσικά το αλάνι από την Ουγγαρία είχε πολύ δίκιο.

   Ρολάρουμε πολύ όμορφα με τον μικρό γιο, έχουμε αφήσει για τα καλά πίσω μας το αστικό τοπίο και χωνόμαστε σιγά-σιγά στα πεύκα και τη θάλασσα. Οι σκέψεις μου βρίσκονται πάνω σε μια τραμπάλα η οποία πότε γέρνει στη μελαγχολία και πότε στη χαρά. Είναι ένα από τα χαρακτηριστικά μου αυτό το οποίο άλλοτε μου φτιάχνει τη φάση και άλλοτε μου τη χαλάει. Πιάνεις πως λειτουργεί;! Αυτή η συναισθηματική οριακή ευστάθεια πότε μου δίνει όλα τα κίνητρα και πότε μου τα παίρνει πίσω. Θα το χαρακτήριζα το σύστημα ως χαοτικό αφού χρειάζονται πολύ μικρές αλλαγές στις παραμέτρους μου για να γείρει από τη μια μεριά ή από την άλλη η τραμπάλα μου. Κατά κανόνα οι ποδηλατάδες με σταμπιλάρουν στη κατάσταση της χαράς. 

   Σκέφτομαι τη ποδηλατάδα που είναι αποχαιρετιστήρια και πέφτω από τη μια μεριά, σκέφτομαι τα σχέδια που κανονίζουμε από Φθινόπωρο και το παλάντζο αλλάζει, με πετάει από την άλλη μεριά. Σκέφτομαι την αδικία που δημιουργεί ο χωροχρόνος κατά την οποία σε βαστάει μακριά από ανθρώπους που ζωντανεύουν συχνά-πυκνά μέσα στο μυαλό σου και στη καρδιά σου και πάλι η τραμπάλα αλλάζει μεριά. Σκέφτομαι από την άλλη ότι ο χωροχρόνος μας έχει Δευτεριάτικα στο πετάλι και από τα γέλια που βάνω μέσα μου, η πουτάνα η τραμπάλα τραντάζεται τόσο όσο να με πετάξει από την άλλη της μεριά! Τι φασάρα κάνουμε και αυτή τη Δευτέρα... Είπαμε, θα της γαμάμε τη μάνα. Τώρα βέβαια έχει αλλάξει αυτό, αλλά και πάλι εμείς γαμάμε, δε μας γαμάει η Δευτέρα. Βλέπεις, όταν για 5 μήνες όλες οι μέρες είναι δουλειά... Δεν υπάρχει πια η Δευτέρα... Δεν υπάρχει ούτε η Τρίτη... Δεν περιμένεις την casual Friday και φυσικά κανένα Σαββατοκύριακο. Όλα καλά!

        Οι πρώτες κατηφόρες θανάτου ξεκινάνε... Ο Σταύρος χάνεται μέσα στον δισδιάστατο χώρο που δημιουργεί ο δρόμος. Στις κατηφόρες θανάτου η τραμπάλα κλέβει ξεκάθαρα και δεν σηκώνεται από τη μεριά της χαράς. Θυμάσαι στη μέση της, είχε κάποιες επιλογές για να τη τοποθετήσεις. Μια στη μέση, μία πιο κοντά στη μια μεριά και άλλη μια, πιο κοντά στην άλλη μεριά. Εγώ την έχω βάλει από τη μεριά της χαράς δηλαδή μόνιμα στον αέρα. Κατεβαίνουμε αυτή τη τσουλήθρα μέχρι το Αλεποχώρι. Το τέρμα της σκάει μπαμ σε ένα μικρό λιμανάκι που αν δεν υπήρχε ένα τουράκι ανάμεσα στο δρόμο και τη θάλασσα, έφευγα αφρενάριστος για μια βουτιά παρέα με τον Ζιντάν. Από εδώ και πέρα μόνο καβλάντα, ησυχία, οπτικά ερεθίσματα που θα ζήλευαν μέχρι και οι μανάδες των ρέιβερς. Η θάλασσα είναι γιαούρτι και εμείς δεν έχουμε κουτάλια... Δε γαμιέται, θα τη φάμε με τα χέρια αν όχι με τα μούτρα! Ο Σταύρος κάθε τρεις και λίγο σταματάει για φωτογραφίες, δε με χαλάει καθόλου, εγώ το έχω ρίξει στο να γράφω βίντεο. Χαζολογάμε με το αλάνι μου όσο ταυτόχρονα αποφεύγω να τον κοιτάξω στα μάτια, ξέρω ότι η φάτσα μου θα πάρει τη γκριμάτσα, «Από Οκτώβρη πάλι ρε μλκα;! Τι είναι αυτά μωρέ!;» και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δείξω τέτοια μούτρα. Ξενερώνω διπλά. Ξενερώνω για το φιλαράκι μου και το σκατογάμησο που θα φάει ξενερώνω και για μένα που θα μου κοπεί άτσαλα η ποδηλατοφασάρα μας και η παρέα μας. Μη βιαστείς να μου κουνήσεις δασκαλίστικα το δάχτυλο. Ξέρω τι θα πεις. Ξέρω ότι μπορώ να το κάνω και μόνος μου. Πάρε τη ποδηλατάρα σου αγόρι μου και τράβα τις εκδρομές σου, ίσως να μπορεί να ακολουθήσει ο Αλέκος, ίσως όχι, όπως και να έχει ξέρεις να τραβάς το δρόμο σου και μόνος σου. Αλήθεια είναι. Ξέρω να τραβάω το δρόμο μου και μόνος μου αλλά δε το γουστάρω τόσο όσο με παρέα. Βλέπεις προτιμώ να μοιράζομαι. Δε γουστάρω να μαζεύω μόνο για πάρτη μου. By default αυτό.

   Σκαρφαλώνουμε το πρώτο βουνό μέσα στο λιοπύρι. Ο μικρός γιος δίνει πόνο εγώ λίγο πιο μπροστά έχω το νου μου. Κάποια δόση σταματάω πετάλι. Αισθάνθηκα μόνος. Ο Σταύρος έχει μείνει αρκετά πίσω. Κόβω πετάλι, περιμένω το φιλαράκι μου, θα ανέβουμε παρέα, δεν τρέχουμε άλλωστε κάποιον αγώνα, σίγουρα δεν κάνουμε πρωταθλητισμό και σε καμιά περίπτωση δεν ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλο για το ποιανού η ψωλή είναι μεγαλύτερη όταν ο δρόμος βαράει 10-13% κλίση. Κάνω χαβαλέ στο ψηλό και γενικά τον γλεντάω αφού πρώτα για άλλη μια φορά έχει γίνει το πουτανάκι μου. Έχω τσεκάρει τους λιγοστούς ίσκιους που κάνουν τα πεύκα στο δρόμο και τους κυνηγάω, δήθεν τάχα μου ότι θα με λυτρώσουν δυο πεταλιές στη σκιά... Ο Σταύρος έχει γίνει ουρά μου! χαχαχαχα! Συνεχίζω να τον γλεντάω όταν σε ένα time out που ζητάει δεν σταματάω εκεί που είμαστε ακριβώς αλλά προχωράω δέκα μέτρα πιο μπροστά που είχε έναν πιο παχύ ίσκιο. Η κόπωση είναι τέτοια που ακόμα και αυτά τα δέκα μέτρα ήταν ικανή απόσταση για να μου ρίξει από μέσα του κάποια μπινελίκια. Έτσι θα γινόταν το ήξερα απλά ήθελα να του τεντώσω έστω λίγο ακόμα τα όριά του. Γνωρίζω ότι έχει τη ψυχή για να το ακολουθήσει έτσι κ αλλιώς. Είναι μια κακιά συνήθεια που έχω. Τεντώνω τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου όταν θέλω να τους ξεχωρίσω από το σορό. Όταν πιστεύω ότι το «έχουν» και απλά θέλω να το δω να συμβαίνει. Είναι μεγάλη η περηφάνια που αισθάνομαι για αυτόν/ην που το καταφέρνει και άλλο τόσο περήφανος αισθάνομαι και εγώ για μένα που ζω τη στιγμή της υπέρβασης. Γαμάνε οι υπερβάσεις, σου πατάνε μια κλοτσιά και φεύγεις από το δεδομένο, ταξιδεύεις στο καινούριο. Τι γίνεται όμως όταν δεν συμβαίνει;! Όταν δεν βγαίνει η υπέρβαση;! Στη καλύτερη θα εξετάσω μήπως ο τρόπος μου ήταν λάθος, στη χειρότερη θα ξενερώσω, θα απογοητευτώ και ίσως να μην ξανά ασχοληθώ. Εξαρτάται από τη διάθεση που θα με πετύχεις και την όρεξη που θα έχω. Ένα «συγνώμη» κολλάει εδώ σε κάποιους/ες -πιθανόν να μου έχει διαφύγει να τη ζητήσω και επι προσωπικού-, που έχω εφαρμόσει τη τακτική «Τέντωμα» και παίζει να έγινα λίιιγο τσόγλανος! Ούτε υπόνοια κακιάς πρόθεσης!

   Το βουνό σκουπίστηκε. Η δεύτερη κατηφόρα θανάτου θα μας πάει μέχρι το Ηραίον, αρχαίος ναός προς τιμήν της Ήρας. Μετά την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο και το πακέτο που φάγαμε από τις τσούχτρες, βρίσκουμε τη θέση μας στη λίμνη για την ιερή ώρα του αράγματος. Ζωντανεύουν μνήμες από το μακρινό παρελθόν. Δύο γαμάτες κατασκηνώσεις είχα ζήσει σε εκείνο το μέρος πριν 16-17 χρόνια. Για άλλη μια φορά κάνω πουτανάκι το Σταύρο αφού δεν είμαι ο τύπος που θα πετάξω απλά κάπου τα πράγματά μου για να σταλίσω. Θα προσπαθήσω να βρω το όσο γίνεται δυνατόν πιο σωστό spot. Τόσο σωστό, όσο να νιώθω άνετα, όσο άνετα αισθάνομαι όταν αράζω στο μαγαζί της Κανέλας στη λίμνη ή στο τσιμεντένιο στρογγυλό τραπεζάκι στη Que παρέα με κάποιο Mojito, ή ίσως κάποιον «Πιγκουίνο». Εντάξει, δε γίνεται να πιάσω το απόλυτο απλά να έρχεται κάπως κοντά σε αυτό που έχω για μέτρο. Έτσι γιατί με τους φίλους μου γουστάρω να αράζω στα καλύτερα!. Ο ψηλός γκλαφουνάει που, πάλι που δεν κάτσαμε εκεί που μας βρήκε η παραλία... Αφού έχουν ικανοποιηθεί οι παραπάνω συνθήκες έρχεται η ώρα της βουτιάς. Τα νερά είναι παγωμένα όσο πρέπει γιαυτό που έχει ανάγκη το κορμί μου ώστε να του φύγουν οι πόνοι. Σειρά στον αλγόριθμο έχει ο καθιερωμένος ολιγόλεπτος ύπνος. Έχουμε ακόμα δρόμο να κάνουμε. Ποιο classics και από τα Marlboro για άλλη μια φορά, έχουμε βγει εκτός χρόνου, αλλά ποιος νοιάζεται;! Η μέρα έχει μεγαλώσει αρκετά. Παίζει λίγο σκοταρχίδιασμα από έναν τύπο που κάνει το κέφι του με το θαλάσσιο σκι και μας γλεντάει το ταχύπλοο που τον σέρνει, αλλά οκ. Μουρμουράω λίγο, ξεφυσάω λίγο περισσότερο, που να φανταζότανε και αυτός ότι Δευτεριάτικα, θα κλείδωνε τα τσάκρας σε δύο τύπους που ήρθαν από την Αθήνα με τα ποδήλατά τους για μια βουτιά. Μέχρι να ολοκληρώσω αυτή τη σκέψη ο θαλάσσιος σκιέρ είχε τελειώσει με το χόμπι του, του εύχομαι να το γυρίσει στο KiteSurf, πιο αθόρυβο!. Παρεμπίπτοντος γύρω-γύρω από τη λίμνη έχει φοβερά ουζερί που σε κρατάνε στη φάση «βουτιά στη θάλασσα-βουτιά στο ούζο», Σαββατοκύριακο λογικά θα γίνεται πουταναριό. Anyway... .

   Στο δρόμο για Λουτράκι ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ με το Σταύρο δίπλα-δίπλα με Νταλίκα και Ζιντάν στα χέρια. Αυτή τη φορά μας περίμενε η φασολιά του Τζάκ να την ανέβουμε. Προσωπικά δεν με ένοιαζε καθόλου, μου την έσπαγε μόνο ότι για κανά χιλιόμετρο θα περπάταγα. Δε μου αρέσει γενικά να περπατάω ως διαδικασία πόσο μάλλον δε όταν πρέπει να σέρνω και το ποδήλατο. Με διαφορά η πιο δυνατή στιγμή αυτού του μέρους της δοκιμασίας ήταν όταν ο Σταύρος πέταξε κάτω τη Νταλίκα. Στέκομαι λίγα μέτρα πιο δίπλα τη στιγμή που ο μικρός γιος ζήτησε time out. Ο δρόμος έχει τόσο σοβαρή κλίση που η Νταλίκα στο διπλό stand δυσκολεύεται να ισορροπήσει. Χαζέυω λίγο τις δυνάμεις που της ασκούνται, φτιάχνω στα γρήγορα στο μυαλό μου τις συνισταμένες με μορφή διανυσμάτων και τη βάση στήριξης παρέα με το κεντρο βάρους που παλινδρομεί ανάμεσά της. Καταλήγω στο συμπέρασμα πως αυτή η οριακή ισορροπία θα τελειώσει μόλις δώσει ένα τσίκ ο αέρας παρπάνω... Όση ώρα εγώ την έχω δει John Nash ο Σταύρος προσπαθεί κάπως να τη σταθεροποιήσει αλλά είπαμε, η κούραση είναι μεγάλη και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να θολώνει πολύ πιο εύκολα ο εγκέφαλος. Παλεύει ο ψηλός να φτιάξει τα Σf=0 αλλά παπάρια. Έντρομος και τέρμα σκαλωμένος τον είδα να της δίνει τη τελειωτική σπρωξιά παρέα με κάποια χριστοκάντιλα όσο εκείνη σωριαζότανε στην άσφαλτο... Μπέσα δε το χώραγε το μυαλό μου αυτό που είδαν τα μάτια μου. Πρέπει να παράτησα τον Ζιντάν και να πήγα προσωπικά να σηκώσω τη Νταλίκα. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής με αυτό το σκηνικό ψάρωσα αρκετά. «Την άκουσε ο ψηλός από την ανηφόρα... Περάσαμε και έξω από όλα τα τρελάδικα το πρωί... Πάει ρε... Το πίστεψε... Κόλλησε... Τέλος... Δεν!». Φτάνοντας στη κορυφή της φασολιάς η θέα μας ανταμείβει. Η τσουλήθρα που ακολουθεί μέχρι το Λουτράκι μας επιβραβεύει.

   Το Λουτράκι είναι επίσης μέρος γεμάτο αναμνήσεις. Κάμποσα καλοκαίρια όταν ήμουν 5-6 χρονών πηγαίναμε εκεί διακοπές. Στο Λουτράκι έκανα επίσημα και το πρώτο μου καβάλντισμα χρησιμοποιώντας μια πλαστική κιθάρα και το σουξέ της εποχής που ήταν το «Μπανάκι μανάκι», για πάρτη της Μαρίας, η οποία πρέπει να ήταν 17-18 χρονών τότε και άραζε στο απέναντι μπαλκόνι. Έχει έρθει η ώρα για το γεύμα των πρωταθλητών. Χωρίζουμε τις δουλειές με τον Σταύρο, εγώ φεύγω για μπύρες αυτός φέρνει τις πίτες. Το βότσαλο της παραλίας του Λουτρακίου είναι καλύτερο και από μασάζ με happy end. Ο ήλιος σβήνει μπροστά στα μάτια μας και η όλη ατμόσφαιρα είναι τέρμα ανθρώπινη. Γλυκιά μελαγχολία με πιάνει που βρισκόμαστε στο προτελευταίο σκέλος της ποδηλατάδας μας. Ο ήλιος χώνεται μέσα στο μπουκάλι της μπύρας μου και αυτό δίνει το σήμα λήξης του αράγματος. Το σούρουπο κάνει σαφείς τις προθέσεις του ότι «Έλα, έχει σχολειό αύριο... Μαζεύτε τα... Δεν είναι καλοκαίρι...». Το αντιανεμικάκι θα βάλει φρένο στα γκάζια που μας πάτησε η εποχή και χαλαροί και ωραίοι θα ξεκινήσουμε για τους Αγίους Θεοδώρους.

   Έχω σκαλώσει από την αρχή αυτής της εκδρομής και θέλω να τη βγάλω όχι λιγότερο από 153 χμ. Φτάνοντας στος Αγίους Θεοδώρους, είμαι σε πολύ καλή κατάσταση και ψήνομαι να το τραβήξω μέχρι Κινέτα ώστε να πιάσω τα 153 χμ που θέλω. Μια που το είπα στο Σταύρο και δύο που έφαγα το άκυρο. Ίσως για λίγο σκέφτηκα να πάω μόνος μου, αλλά δεν, μου έφυγε πολύ γρήγορα αυτή η ιδέα γιαυτό είπα και «Ίσως». Δεν θυμάμαι αν το σκέφτηκα όντως. Παίζει όμως. Ήθελα πολύ να πιάσω τα 153χμ... Ένα χιλιόμετρο για κάθε μια μέρα δουλειάς που θα είχε ο Σταύρος στη Κρήτη. Ένα μικρό συμβολικό δώρο για έναν μεγάλο και σημαντικό φίλο. Α! Μαλάκα που 'σαι... Σου έχω παραγγείλει μπλούζα ποδηλατική τη καλή, αλλά νομίζω ότι το XXL θα σου είναι μεγάλο για τότε που θα τη φορέσεις!

   Αυτά... Άντε γιατί έχουμε και δουλειές! Ελπίζουμε να περάσατε καλά το χειμώνα, μέσα από τα κείμενά μας. Ένας από τους βασικούς μας στόχους ήταν να σας πάρουμε παρέα, σε ένα σουρεαλιστικό διάλειμμα από τη καθημερινότητα, είτε αυτή τυχαίνει να είναι όμορφη ή άσχημη. Κρυφός στόχος μας είναι να σας ψήσουμε με το ποδήλατο. Βασική μας ανάγκη είναι η επικοινωνία για σκέψεις και συναισθήματα που δυσκολεύονται να εκφραστούν λόγω συγκυριών. Κερασάκι στη τούρτα οι φωτογραφίες και τα βίντεο.

  Ότι ζούμε γράφουμε.

   Καλή αντάμωση, σε 21 Δευτέρες...

   Να είστε όλοι καλά και να περνάτε καλύτερα! 

«...Φεύγω πάλι μακριά,

 εκεί που ενώνεται αυτό το γαλάζιο με το γκρίζο,  

δε τελειώνει

 αυτή η παραίσθηση ποτέ γιαυτό παίρνω τιμόνι

μόνη μου ελπίδα πως εγώ και το συνάφι μου,

 είμαστε από κράμα που δεν κωλώνει...»

 Δρομοκαϊτειο...

 

 ...«Δαφνί»...

...Arkham Asylum!_.

Είναι η αγαπημένη μας πινακίδα!!! Όταν την βλέπουμε με αυτή τη φορά...

Στην Αφρικανική σαβάνα των Μεγάρων...

Το λιμανάκι που καταλήγει η κατηφόρα στο Αλεποχώρι.

Γιαούρτι η θάλασσα... Κουτάλια δεν έχουμε, αναπτήρα όμως έχουμε!

Time out... Κυνηγώντας τους ίσκιους.

Χοντρό... 
 

Τελικά ρε Σταύρο, για ποδήλατο βγαίνουμε ή για μπύρες;!

«Μη φάμε και κανά πακέτο...» 

Πως μας γάμησαν έτσι οι τσούχτρες στον ναό;! 

Μώλωπα θυμάσαι φασάρες στη κατασκήνωση;! 

 

Νταλίκα και Ζιντάν... Αράζουν

Απρίλης του 2013 κάπου στη Λέσβο... Φυλάκιο «Αχ!ΛΕΛΕρης»

   Γιατί έτσι...

  Μου αρέσει...

Λίγο αποζημίωση μετά το σκαρφάλωμα στη φασολιά.

Thug Life!
Τελευταίο time out... 8,3 sec για το τέλος ή αλλιώς... Άπειρος μπασκετικός χρόνος!!!

Έτσι πρέπει να τρώγεται η σοκολάτα κορόιδο!!!
 

 

Ο Σταύρος πραγματικά έχει παρατήσει τη Νταλίκα, της έχει γυρίσει τη πλάτη και δε βλέπει την ώρα να τη γράψει στα παπάρια του και να πάει Κρήτη να δουλέψει 153 μέρες διπλοβάρδιες ξεροκάμπανος! Για σένα είναι η ζωή μωρέ!

 Εγώ! 
Από το παρελθόν... Στο παρόν, με γεύμα πρωταθλητών.

Τελικά για μπύρες βγαίνουμε.

Έλα ρε μαλάκες τώρα τι είναι αυτό;! Ξεχασμένο σκηνικό από κάποιο «ΘΟΥ-ΒΟΥ»;!

Η Μόρντορ

Όταν λέμε ότι το ποδήλατο μας έχει στιγματίσει το εννοούμε. Πότε με βελόνα και μελάνι και πότε ο δρόμος να γίνεται βελόνα και η άσφαλτος μελάνι. Εννοείται τα σημάδια, θα μείνουν και στους δυο πάνω μας ,για το υπόλοιπο της ζωής μας... Έτσι μήπως στο μέλλον πάμε να ξεχαστούμε!

  

Γάμπα Σταύρου.

Χέρι και πλάτη Ράκου, plus το ραγισμένο πλευρό.

  Ούτε το κρίσιμο 48ωρο δε πέρασε ρε μλκα από όταν έφυγες και χύθηκα πάλι!

 Skype Bar.

Καλά κουράγια φίλε μου. 

Στα καλύτερα...

 Υ.Γ.1 Η χρησιμοποίηση της λέξης «τρελάδικα» για τα Ψ.Ν.Α, καθώς και οι φωτογραφίες έξω από αυτά, έχουν γίνει με τρολίστικη διάθεση αλλά και με απόλυτο σεβασμό απέναντι στον αγώνα που δίνουν οι άνθρωποι με ψυχικές διαταραχές να παραμένουν ενταγμένοι σε μια κοινωνία στην οποία δύσκολα εντάσσεται η ίδια η ψυχικά «υγιής» κοινωνία.

Υ.Γ.2 Μούση έχασα το πιο κοσμικό event στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας στις 8/5, ελπίζω η απουσία μου να έλαμψε! Χρόνια καλά φίλε μου τα καλύτερα σου εύχομαι!

Υ.Γ.3 Σεζονίστας crew Αστκρεπάλαια ακούει;!

Υ.Γ.4 Καλά ρε ο Ρουπακιάς αράζει σπίτι του;! «Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά»;!._

Υ.Γ.5 Το σεξιστικό σχόλιο περί μασάζ με «happy end», έχει γίνει με τη λογική να υποδείξει ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι εκτός, από την επιλογή της ανθρώπινης εκμετάλλευσης για να χαλαρώσεις, . 

Υ.Γ.6 Άντε Γιανάκη να είμαστε καλά και στο γάμο σας να κάψουμε και το πελεκούδι και τη «Τρελόχαρη» μαζί! Τη Go pro να φέρεις να γράψουμε το γλέντι!

Υ.Γ.7 Όσο για το κράξιμο στο φίλο μ για τη camera έχει γίνει με τρολίστικη διάθεση. Το ότι ξεχειλίζει από φιλότιμο σαν άνθρωπος το έχει αποδείξει πολλές φορές! Κυρίως αμέλεια δικιά μου ήταν αλλά και κακές συνεννοήσεις του παρελθόντος! 

Υ.Γ.8 1Love Jasone.

Υ.Γ.9 «Νόμιζες πως τα είδες όλα δε τα δες ξεκόλλα...» Τον Ιούνη σκάει το γουρουνοπούτσι του μικρού Νικόλα!!!

Υ.Γ.10 Τόλαρε μέχρι να το διαβάσεις το κείμενο φαντάζομαι έγινες κλάπα από τα τσίπουρα... Άραξε τώρα και δες βίντεο!χαχα

Υ.Γ.11 Doc Γιαννάκο καλωσόρισες!

Υ.Γ.12 Loca... Τα λέμε από Οκτώβριο! Ο Δεύτερος κατεργάρης τη κάνει για το πάγκο του στη Πάρο.

Υ.Γ.13 Βαμβίνο μη μασάς από το Λονδίνο!

Υ.Γ.14 Φυσικά και τηρήθηκαν όλες οι παραδόσεις, ξενύχτι και μερικά ποτά, το βράδυ πριν την εκδρομή. Cheers!