Φάτσες δρόμου.

   Στο πνεύμα των γιορτών μέσα από το οποίο προμοτάρετε η τόνωση των αγορών. Νομίζω ότι το μοναδικό καλό πράγμα που βρίσκω σε ένα κράτος όταν δηλώνει επίσημη θρησκεία και εθνικές γιορτές, είναι οι άγραφες άδειες που ξεπηδάνε μέσα στο χρόνο, σε συγκεκριμένους μήνες και συγκεκριμένες μέρες.

Να κάνω μια βόλτα;!

   Το αντίδοτο στο στράβωμα είναι το χαμόγελο. Το αντίθετο στη πολυπλοκότητα είναι η απλότητα. Το αντίστροφο της σκέψης είναι η δράση. Το μόνο πράγμα που θα σε βρει σίγουρα, στο σπίτι σου, είναι ο ντελιβεράς. Η ζωή χρόνια τώρα, γυρνάει στους δρόμους.

Σήμα... Καμπάνα!

   «Τράβηξα δειλά-δειλά της Κερκόπορτας το σύρτη, και πήραν φωτιά τα μάτια μου, μάγκα μου από όσα είδα...». Είναι κοντά τρεις μήνες πράγματα μέσα στο κεφάλι μου. Ψάχνουν να βρουν το δρόμο και να βγουν από αυτό το υπέροχο κατασκεύασμα που λέγεται εγκέφαλος, ώστε να καταφέρουν να εκφραστούν με λέξεις. Όπως κατάλαβες, θα σε γαμήσω στο scrollαρισμα πάλι!

20 βαθμοί Κελσίου. Λιακάδα και άπνοια!

  Κόντεψαν να κλείσουν εφτά ολόκληροι μήνες χωρίς καμία ποδηλατική δραστηριότητα παρέα με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα. Οι λόγοι γνωστοί και δεν χρειάζεται να τους αναφέρουμε πάλι.

Μια βόλτα στον κόλπο Μιραμπέλου

  Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών όπου και δεν υπάρχει η βάρδια στο πρόγραμμα μου, υπάρχει ελεύθερος χρόνος να κάνω πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Τα περισσότερα από αυτά προαπαιτούν καλές καιρικές συνθήκες. Ήθελα απλά να κυκλοφορήσω έξω. Να κάνω ποδήλατο, να πάω για μπάνιο, να αράξω στην παραλία και να διαβάσω το βιβλίο μου. Καλοκαιρινά πράγματα. Αυτό ήταν το μεράκι μου. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν μπορώ να απαιτήσω καλοκαιρινές μέρες στα τέλη του Οκτώβρη. Τα δελτία καιρού έκαναν λόγο για βροχές όλη αυτή την εβδομάδα. Τις πρώτες μέρες άραζα λίγο αμήχανα. Από την καθημερινή απασχόληση και το γεμάτο πρόγραμμα, μπαίνω σε μία περίοδο αράγματος χωρίς όμως να μπορώ να κουνηθώ από το σπίτι. Αρχικά αισθάνθηκα άβολα και ένιωσα τις τάσεις φυγής να με πιάνουν. Κατάφερα να σκεφτώ ψύχραιμα. Αυτό ήταν το ζητούμενο μετά από ένα τόσο σκληρό καλοκαίρι, είπα στον εαυτό μου. Μπορεί να μην κάνω τίποτα και το σπίτι να αρχίζει να με καταπίνει μιας και ο καιρός δεν επιτρέπει τις εξόδους αλλά παράλληλα πετυχαίνω τον αντικειμενικό στόχο. Ξεκουράζομαι σε πολύ ωραίο περιβάλλον...

Τέλος εποχής.

    Καθόμουν και έψαχνα παλιές φωτογραφίες που θα μπορούσα να προσθέσω άνετα σε αυτό το άρθρο. Μετά από κάμποση ώρα κατέληξα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για κάτι τέτοιο. Αφενός είχε μαζευτεί πολύ υλικό και αφετέρου, όσοι ήδη γνωρίζετε, θα καταλάβετε και τις εικόνες θα τις βρείτε μέσα στο μυαλό, τη καρδιά και τη ψυχή σας. Για όσους δεν γνωρίζετε και δύσκολα θα καταλάβετε, συγνώμη προκαταβολικά, ελπίζω όμως να πιάσετε το νόημα.

Η εκκίνηση της αποθεραπείας

  Η στιγμή της λύτρωσης έφτασε. Οι μέρες της ελευθερίας αλλά και του ...διαφορετικού, έχουν ξεκινήσει. Η αποστολή εξετελέσθη. Σχεδόν 6 μήνες κοπιαστικής εργασίας, χωρίς προγραμματισμένο και προβλεπόμενο ρεπό. Τα κατάφερα. Η αυτοπεποίθηση μου ψήλωσε καμιά δεκαριά πόντους. Η ηθική μου ικανοποίηση, μεγάλη. Η περηφάνια γεμίζει αέρα τα πνευμόνια μου και φουσκώνω. Τώρα μπορώ να ξεκουραστώ. Να ασχοληθώ με την φροντίδα του τομαριού μου, της πολεμικής μηχανής που μου επέτρεψε να τα καταφέρω ή αντίστροφα, που δεν με άφησε να καταρρεύσω. Με την ανασυγκρότηση του πνεύματος μιας και το μυαλό έπηξε καλά κατά τη διάρκεια αυτής της εξάμηνης -όχι και τόσο καλά- στημένης ρουτίνας.

Crime Scene

Για να καταλάβεις...

Σαν μικρό παιδί!

   Λοιπόν... Πρέπει να είναι το πρώτο άρθρο όλο αυτό το καιρό που ξεκινάω να το γράφω νορμάλ ώρα. Τι θα πει νορμάλ ώρα Ράκο;! Ε, αυτό που καταλαβαίνεις, ώρες μέσα στη μέρα που ο άνθρωπος συνηθίζει να κάνει κάτι. Αν δεν κοιμάται.

...Βάρεσε η τρίτη καμπάνα!!!

Όνειρο...

   Έφυγε ένας μήνας και δεν γράψαμε λέξη. Το γράψαμε στα αρχίδια μας και εγώ και ο Σταυράκος. Αυτή θα ήταν η εύκολη εξήγηση. Δεν είναι όμως.

Υπηρετώντας τη σκλαβιά με στόχο την ελευθερία

  Τι γίνεται ρε 'σεις? Τι χαμπάρια? Άλλος ένας Αύγουστος πέρασε. Κρίμα για τους περισσότερους. Για τους περισσότερους, που ο Αύγουστος είναι ο μήνας των διακοπών, ακόμα και στην εποχή μας που 2 στους 3 Έλληνες δεν κάνουν διακοπές. Για όσους υπηρετούμε τη βαριά βιομηχανία του τόπου, τον τουρισμό, το να τελειώσει ο Αύγουστος είναι ευλογία. Όσο ταπεινωτικό και να είναι να παρακαλάς να τρέξει ο χρόνος. Ο χρόνος. Ίσως το πολυτιμότερο αγαθό.

Όλα καλά...

   «Όλα καλά, όλα καλά θα πούμε ρε... Όλα καλά!». Αυτή είναι η φάση.

Η μοναξία μιας "βόλτας"

   Σήμερα είναι η ημέρα γενεθλίων του Νικόλα Άσιμου. Αν ζούσε θα γινόταν 65 χρονών. Αν ζούσε δεν μπορώ να φανταστώ πόσο όμορφα τραγούδια θα είχε γράψει. Αποφάσισε αυτός για τη τύχη του. Για τον Άσιμο δεν έχω να πω πολλά πράγματα, είναι ο μόνος πληνθέτης, -όπως είχε πει ο ίδιος-, «είμαι πλην-θέτης, εκεί που οι άλλοι βάζουν συν εγώ βάζω πλήν», που μέσα από τους στοίχους του καταφέρνει να ξεδιπλώνει τη κοσμοθεωρία του και να περνάει σαφή μηνύματα χωρίς γρίφους και ατελείωτους λυρισμούς. Άκουσα πρώτη φορά τραγούδια του κάπου στη πρώτη με δευτέρα λυκείου και από τότε συνεχίζει να με συγκινεί το ίδιο. Για το τι άνθρωπος ήταν ο Νικόλας θα σας παραθέσω μια από τις τελευταίες του επιστολές την οποία είχε στείλει στα ΜΜΕ. Έφυγε στις 17 Μαρτίου το 1988, το κλίμα της εποχής δεν το θυμάμαι, αφού ήμουν 3 χρονών παρά μια μέρα.

Κρυφοκοίταμε

   Έχει μπει για τα καλά το καλοκαίρι. Για τα καλά μας βρίσκει ακόμα στην Αθήνα. Για τα καλά σκέφτομαι πως να ξεκινήσω αυτό το άρθρο. Θα ήθελα να γράψω για το πόσο μου λείπουν οι ατελείωτες ανέμελες μέρες διακοπών, προηγούμενων ετών. Θα ήθελα να γράψω για το πόσο μου έχει λείψει ένα βράδυ ακατάπαυστου χορού, μέχρι να βγάλουν τα πόδια μου φουσκάλες και το χάραμα που σε γαργαλάει το νησιώτικο αεράκι της καλημέρας , να πάω να σβήσω τα πληγιασμένα μου πέλματα, με μια βουτιά στη θάλασσα της Αιγιάλης.

Μια βόλτα στο Hyde Park του Κολωνού DC

   Επιστροφή στις ρίζες. 

   Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το καιρό που σουλάτσαρα με επίκεντρο τη γειτονιά μου και ξεμακρένωντας, σιγά-σιγά, από αυτή όλο και περισσότερο καθώς μεγάλωνα και εγώ μαζί με την ηλικία της γης. 

Ο θεός κουβαλάει το "10" στη πλάτη

   Ένα άρθρο επηρεασμένο από τη στρογγυλή θεά. Τέτοιες μέρες κάθε τέσσερα χρόνια αναβιώνει εκείνο το συναίσθημα που μου βγήκε για πρώτη φορά στο πρώτο μουντιάλ που θυμάμαι και είδα σαν παιδί. Ήταν το 1994. Η ομάδα που εκπροσωπεί τους ινδιάνους που κατοικούν σε αυτό το οικόπεδο έπαιρνε για πρώτη φορά μέρος σε μια τέτοια διοργάνωση και όλος αυτός ο ντόρος, εκείνης της εποχής είχε κάνει φοβερό θόρυβο στα αυτιά μου.

Καλοκαιρινή σεζόν στην Κρήτη (Κύκλος ΙΙ)

   Πέρασαν κιόλας 2 μήνες από το τελευταίο άρθρο. Όταν βλέπω πόσο καιρό κάνω να γράψω κάτι στο blog, μου φαίνεται πως ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα. Ο Ιούνης πλησιάζει στο τέλος του. Οι τουρίστες αυξάνονται και πάνε και ζούμε εμείς σκληρά κι αυτοί καλύτερα!

Το καμάκι.

   Απόγευμα στη δουλειά, η ώρα ζορίζεται να τσουλήσει. Είναι αυτό το διάστημα από τις 17:00-20:00 που σκέφτεσαι σταθερά ένα μεγάλο «Τι κάνω εγώ τώρα εδώ». Όπου και αν είσαι ότι και να κάνεις μέσα σε αυτό το τρίωρο αν βρίσκεσαι στη δουλειά δεν υπάρχει περίπτωση να μη το σκεφτείς τουλάχιστον δύο φορές. Εξαιρούνται τα golden boys.

Αποστολή αυτοκτονίας...

   Κυριακή γιορτή και σχόλη να ήταν η βδομάδα όλη... Αμ δε, μη φας. Γλαρόσουπα! Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στο μικρό γιό του κυρ Θόδωρα, μπας και ζηλέψει λίγο την ώρα που φυτεύει κρεμμύδια στο κήπο. Είναι επίσης αφιερωμένο στο φίλο μου το Σώτο -θα σας τον συστήσω παρακάτω-, με το χαλύβδινο κουράγιο και τα ανεξάντλητα ψυχικά αποθέματα.

Με αεροπλάνα και βαπόρια...

   

   Με αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς. Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό από τα δύο ταξίδια που έκανα μέσα στον Απρίλη.

Reconstruction

  

   Ανακατασκευή. Μου αρέσουν πολύ τα αντικείμενα και οι καταστάσεις που έρχονται από το παρελθόν, είναι λειτουργικές στο παρόν και αν δεν δημιουργηθεί κάποια αιτία, θα υπάρχουν και στο μέλλον.

Το απλό εκκρεμές

  Το ταξίδι για την Κρήτη έχει ξεκινήσει. Το άρθρο θα γραφτεί αρχικά στο χέρι, στο κατάστρωμα του Μπλε Ορίζοντα. Έχω να γράψω κείμενο στο χέρι -μάλλον- από τα χρόνια του λυκείου, με τις περίφημες και αναγκαστικές εκθέσεις. Με γράψιμο λοιπόν θα ξεκινήσει η σεζόν στο νησί. Ή αλλιώς, με γράψιμο θα τελειώσει η σεζόν στην Αθήνα.

Απ' όλες τις ημέρες, η Κυριακή μ' αρέσει!

  Η τιτάνια ομάδα ποδηλασίας που ακολουθώ με αγάπη, σεβασμό και ενθουσιασμό τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει τη δραστηριότητα της. Το νορμάλ πρόγραμμα της ομάδας είναι να γίνεται μια βόλτα κάθε μήνα. Πλέον, κάθε Κυριακή ...βγαίνει κίνηση! Ας όψεται Ο ΑΘΛΟΣ. Το συγκεκριμένο project έχει τέτοιο βαθμό δυσκολίας, που καμία προετοιμασία δεν μπορεί να σου εγγυηθεί ότι θα τα καταφέρεις. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν θα προετοιμαστείς όσο το δυνατόν καλύτερα. Έτσι λοιπόν, πριν 2 βδομάδες ήταν η Χαλκίδα, σήμερα ήταν οι Άγιοι Θεόδωροι. Την προηγούμενη Κυριακή είχαμε Σούνιο αλλά εγώ δεν ακολούθησα.

Το Μπουρδέλο

   Το μπουρδέλο. Σαν έκφραση..."Τα έχω κάνει μπουρδέλο". Σαν προσδιορισμός χώρου... "Θα πάω στο μπουρδέλο". Σαν ψυχοσωματικός προσδιορισμός... "Είμαι μπουρδέλο". Τρεις διαφορετικές πλευρές ένα νόημα.

Ανοιξιάτικη Κυριακή... Ευκαιρία για Βόλτα!

  Τον τελευταίο -πολύ- καιρό, έλειπε από το ρεπερτόριο μου μια μεγάλη βόλτα με το ποδήλατο. Μία βόλτα-δοκιμασία, μια αποστολή που δεν γνωρίζεις αν μπορείς να την εκτελέσεις. Όχι ότι δεν ήθελα να δοκιμάζω τα ψυχικά και σωματικά μου όρια, απλά οι καταστάσεις έφεραν τα πράγματα έτσι που δοκιμαζόμουν κυρίως σε χώρους εργασίας για να βγάζω το ψωμί. Το καλοκαίρι είναι η ιδανική περίοδος για τέτοιες δοκιμασίες. Το τελευταίο καλοκαίρι όμως είχα να φέρω εις πέρας, την αποστολή 5.5 μήνες δουλειά χωρίς ρεπό. Μετά ήρθε ο χειμώνας... κρύο, βροχές, μικρή διάρκεια ημέρας, δουλειά (πάλι), που χρόνος για να διατηρείσαι σε φόρμα και να βγαίνεις μεγάλες βόλτες.

Σκυλίσια μέρα

  

Αποσυμπίεση....

   Περίοδος ρεκόρ για τη μη συμμετοχή μου στο blog. Είναι η πρώτη φορά που κάνω τόσο καιρό να γράψω, και ελπίζω να είναι και η τελευταία. Για όσους αναρωτήθηκαν που χάθηκα και τι κάνω και δε γράφω κάνα άρθρο, οφείλω να απαντήσω πως, δυστυχώς όλο αυτό τον καιρό δεν έκανα τίποτα ιδιαίτερο -αν έκανα θα είχα και υλικό για γράψιμο- και ο λόγος αποχής μου είναι ότι ...μάλλον με έχει αφήσει άφωνο το μοναδικό Success Story που έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε όσοι παραμένουμε κάτοικοι στο οικόπεδο. Είμαι κι εγώ μουδιασμένος όπως σχεδόν όλοι. Η φάση είναι πιεστική. Με αυτό το κείμενο θα ήθελα να εκτονώσω λίγο την κατάσταση, να αποσυμπιεστώ. Απόλαυσε το!

Άσχημα μαντάτα.

    Τελευταία φορά που ένοιωσα την ίδια ενόχληση ήταν τότε που έφυγε ο Βλάσης Μπονάτσος. Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει κανέναν τους, αλλά αυτό το καλλιτεχνικό παρεάκι μου έχει προσφέρει μέσα από τα δρώμενα του πολύ γέλιο και ακόμα περισσότερη τροφή για σκέψη.
    Εξάλλου θεωρώ έναν καλλιτέχνη πετυχημένο όταν χωρίς να τον γνωρίζεις προσωπικά, σου έχει δώσει το χώρο και το χρόνο να τον γνωρίσεις μέσα από τις δραστηριότητες του και τη συνέπειά του.    
    Ένα μικρό αφιέρωμα στη καλλιτεχνική πορεία του Σάκη Μπουλά μέσα από τις ταινίες που έχω δει.

Ζει ανάμεσά μας...

      Ο χρόνος δύσκολα θα περισσεύει και πολύ εύκολα θα χάνεται. Είναι όμως δεδομένο ότι περνάει πάντα με την ίδια συχνότητα. Έτσι ήταν και φυσικά θα είναι, για όλους όσους έχουμε αποφασίσει να ζούμε σε κάτι που ονομάζεται «ΜεγαλούΠΟΛΗ».