Αποστολή αυτοκτονίας...

   Κυριακή γιορτή και σχόλη να ήταν η βδομάδα όλη... Αμ δε, μη φας. Γλαρόσουπα! Αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο στο μικρό γιό του κυρ Θόδωρα, μπας και ζηλέψει λίγο την ώρα που φυτεύει κρεμμύδια στο κήπο. Είναι επίσης αφιερωμένο στο φίλο μου το Σώτο -θα σας τον συστήσω παρακάτω-, με το χαλύβδινο κουράγιο και τα ανεξάντλητα ψυχικά αποθέματα.

   Κόντευε να κλείσει χρόνος που δεν έχω κάνει λίγο σοβαρό πετάλι και σε μια ήδη φορτισμένη χρονιά, αυτό επιβάρυνε και άλλο τη κατάσταση. Το μυαλό να ακολουθεί για καιρό τώρα υψηλό ρυθμό στροφών σε σκέψεις, συνειρμούς, αναλύσεις, απολογισμούς, και το συναίσθημα με τη σειρά του, να δέχεται, να αναλύει και να απεικονίζει τα πράγματα με ένα τέλειο γράφημα υψίσυχνης ημιτονοειδούς συνάρτησης.

   Σαν άνθρωπος ξεσπάω πολύ με δύο πράγματα -και ευτυχώς αυτή τη χρονιά τα κάνω και τα δύο -, το πρώτο είναι να παίζω μπάλα και το δεύτερο το πετάλι. Στο δεύτερο όπως προανέφερα, το χιλιομετρικό ταμείο έβγαινε μείον όλο το χειμώνα. Δύο καλές εκδρομές τις έχασα λόγω κακής σωματικής κατάστασης που μου δημιουργούσε φόβο για το αν θα τα καταφέρω, οπότε δεν έπαιρνα το ρίσκο για να μην ταλαιπωρήσω όχι εμένα, αλλά την ομάδα.

   Ο Σώτος είναι φίλος που γνωριστήκαμε με αφορμή το πάθος για τις ανακατασκευές και την αγάπη για τα παλιά mini. Είναι ο άνθρωπος που με το ένα χέρι δένει πιο γρήγορα τα κορδόνια του απ' ότι εγώ με τα δύο. Είναι ο γιατρός του μικρού, τον οποίο έχει σώσει μετά από μια πολύωρη εγχείριση αλλαγής φλάντζας καπακιού,μιλάμε για μια αρκετά κρίσιμη κατάσταση. Στο συνεργείο του έχω περάσει αρκετές ώρες και μέρες μαθαίνοντας,μαστορεύοντας και φυσικά συζητώντας για θέματα που αφορούν τη ζωή. Αυτός ο τύπος πέραν από το μεράκι να φτιάχνει,βελτιώνει,ανακατασκευάζει και να τρέχει με αυτοκίνητα και μηχανές, έχει και μεγάλη τρέλα με το ποδήλατο. 
   
    Όλο λέγαμε πότε θα πάμε μια βόλτα με τα ποδήλατα και πότε θα το κανονίσουμε, μπήκα φαντάρος πέρσι, χαθήκαμε, ο μικρός κάθεται και αυτός, άρα δεν χαλάει για να τον πηγαίνω στο συνεργείο. Η καθημερινότητα είναι μεγάλη πουτάνα και αν τα νέα δεν ανακυκλώνονται αρχίζει να αραιώνει και η επικοινωνία. Έτσι λέει η λογική. Αν με κάποιους ανθρώπους σε δένουν κοινά πράγματα όμως, δεν χάνεσαι. Αργά ή γρήγορα δίνεται η αφορμή.
   
   Η αφορμή δόθηκε από τον τιτάνα Θανάση και το δρομολόγιο που έβγαλε για τη Κυριακή. Σύνταγμα,λίμνη Μαραθώνα,Πεντέλη και πάλι πίσω.
   Το ραντεβού κλείστηκε μετά από αναπάντεχο τηλεφώνημα του Σώτου ώστε να πάμε επιτέλους για λίγο πετάλι. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να ρίξω άκυρο, αφού μου βγήκε ο φόβος από το γόνατο. Το δεύτερο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι κάνοντας ποδήλατο για τα πήγαινε-έλα στη δουλεία και μια στο τόσο στην έξοδο για κανά τσίπουρο, είχα αρχίσει να σπαριλιάζω ποδηλατικά αρκετά και συν της άλλης μια Τετάρτη μπάλα την εβδομάδα, στο ψυχολογικό μου πρεσάρισμα δεν κάνει nada. Αποφάσισα να πάρω το ρίσκο. Στο φινάλε-φινάλε να πάει να γαμηθεί και το γόνατο και ο γρύλος του. Προτεραιότητα έχει η ψυχολογική υγεία! Μια βόλτα στην εξοχή με το ποδήλατο είναι φοβερό φάρμακο.

Ξεκίνησε η ομάδα και ανεβαίνει για Κηφισά!(Γειά σου γιαγιά)

   Ο Θανάσης την ώρα εκκίνησης, παραδόξως, την είχε βάλει αρκετά αργά. 10:00 στα everest στο Σύνταγμα, 10:05, είχαμε ξεκινήσει. Μέρα καθαρή και φορτωμένη με καμιά 25ρια βαθμούς Κελσίου πίτα στον ήλιο. Νευρικό πετάλι μέχρι να ανέβουμε τη Βσ. Σοφίας, να πιάσουμε Κηφισίας μέχρι να φτάσουμε στα βόρεια προάστια ώστε να αρχίσει να σπάει λίγο το αστικό τοπίο. Να σταματήσουν οι κόρνες, τα μαρσαρίσματα, το βουητό η μπερδεμένες μυρουδιές τα παρωχημένα οικοδομήματα οι λακουβιασμένοι δρόμοι και φυσικά τα ξενερωμένα πρόσωπα του κοσμάκη. Όλα αυτά δηλαδή που ξεμοντάρουν τις 5 αισθήσεις μας και δημιουργούν σύγχυση στη ψυχή, και το μυαλό μας. Στη καλύτερη τα έχουμε συνηθίσει σαν το στενό βρακί, που όλη τη μέρα κάτι σε ενοχλεί και σου σπάει τα νεύρα και όταν κάποια στιγμή γυρίσεις σπίτι και ξεβρακωθείς, παίρνεις βαθιά ανάσα και σου λύνονται όλες οι απορίες. 

Έξω από τη πόλη οι μυρουδιές της άνοιξης κάνουν τα μάτια σου να δακρύζουν.

   Μετά και τη Κηφισιά ποιος μας πιάνει. Έχουμε πατήσει το mute στους θορύβους, τα μάτια δεν χρειάζεται να φιλτράρουν για να δουν, οι μυρουδιές είναι ξεκάθαρες το μυαλό έχει πολύ λίγα δεδομένα να επεξεργαστεί από θέμα προσοχής στο δρόμο. Όλα αυτά μαζί αν τα ανακατέψεις φτιάχνουν το φοβερό φάρμακο που λέγαμε και δεν χρειάζεται συνταγή γιατρού. Χαλαρή κουβέντα και πετάλι.

Σώτος τρελάκιας και στάση για κέικ.

   Η πρώτη στάση μας βρίσκει στο φράγμα του Μαραθώνα. Έχει ένα φανάρι εκεί για να ρυθμίζει τη κυκλοφορία των αυτοκινήτων πάνω στο φράγμα, αφού είναι αποκλειστικά μιας λωρίδας. Χαζεύουμε τους οδηγούς που προσπαθούν με τα μανίας να πνίξουν και αυτό το κόκκινο. Πολύ γέλιο, 10 μέτρα μπροστά, 10 μέτρα καπάκια όπισθεν. Φυσικά όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε το πνίξαμε και εμείς.

Να φύγω λίγο πριν ο ήλιος βγει στη σωστή στροφή.

   Το πνίξαμε για να ξεκινήσει ένας ξέφρενος κατήφορος που θα μας οδηγούσε από τη λίμνη του Μαραθώνα, χαμηλά στη θάλασσα, πάνω ακριβώς στη πόλη του Μαραθώνα. Έχουμε πει πολλές φορές ότι το ποδήλατο δίνει την απόλυτη αίσθηση ελευθερίας που μπορεί να παρέχει κάποιο μέσο, τη στιγμή που το κέντρο βάρους μετατοπίζεται σε τέτοια θέση από το σημείο ισορροπίας, έτσι ώστε να αρχίσουν οι τριβές σιγά-σιγά να εξουδετερώνονται και ταυτόχρονα να αυξάνεται η ροπή στους δύο άξονες της μπροστινής και πισινής ρόδας.

Το λιγουρεύεστε;!

   Μετά τη τσουλήθρα και τη μικρή γεύση που πήρατε, αράξαμε λίγο στο στάδιο του Μαραθώνα. Είχε πλέον μεσημεριάσει και ο ήλιος βάραγε για τα καλά. Το πρώτο μεγάλο μπουκάλι νερό παρέα με ένα τοστάκι έχουν καταναλωθεί ήδη. Η ομάδα έχει ηθικό ακμαίο. Είναι η στιγμή που έχω αρχίσει να σκέφτομαι πως ότι κατεβαίνει σίγουρα ανεβαίνει, επίσης σκέφτομαι ότι τόσο ξεκούραστη βόλτα να έχει κανονίσει ο Θανάσης δεν παίζει, και τότε ακούω «Μαζέψτε δυνάμεις φεύγουμε για Νέα Μάκρη και από εκεί ανεβαίνουμε τη Πεντέλη!». 

Τι φώναζε ο τελευταίος των Μοϊκανών στους άλλους;
Εεεε! Περιμένετε και εμένα!!

Είμαστε Νέα Μάκρη...

Το βλέπεις εκείνο το βουνό, που είναι γεμάτο ρύζι...

   Έχω κάνει τη λεωφόρο Διονύσου άπειρες φορές με το αυτοκίνητο για τις ανάγκες κάποιου καλοκαιρινού μπάνιου. Χάζευα και ζήλευα όσους ποδηλάτες έβλεπα να τη κατεβαίνουν σφαίρα και απορούσα, σφιγγόμουν, και βάφτιζα τρελούς όσους έβλεπα να την ανεβαίνουν. Είναι κοντά στα 20 χιλιόμετρα ωμής ανηφόρας. Δέντρα για ίσκιο ανύπαρκτα, όπως είπα έχει πλέον μεσημεριάσει, και σωματικά δεν έχω κάνει καμιά τέτοια προετοιμασία για να ανέβω αυτό το κτήνος. «Χαμπαριάζω εγώ ρε μουνοπ@ν@...!»

    Στον Ernesto αυστηρά η κλίση μου επιτρέπει να ανεβάσω μέχρι το πολύ 2-3 ταχύτητα. Ο ήλιος μου τηγανίζει το κεφάλι και τη πίεση του αίματός μου την αισθάνομαι σε κάθε φλέβα σε κάθε αρτηρία. Η καρδιά μου έχει γίνει μετρονόμος με σταθερούς χτύπους γύρο στο 120 και τα μηλίγγια μου κοπανάνε σα σφυρήλατα πιστόνια μέσα σε χαμηλωμένο καπάκι. Έχει έρθει η στιγμή για τη πρώτη στάση κάτω από ένα μικρό ίσκιο γιατί πλέον έχω ανεβάσει πολύ θερμοκρασία λόγο ήλιου και ζέστης, οπότε διαισθάνομαι κάποιο σβήσιμο να πλησιάζει καταπάνω μου με δρασκελιές. Τα πόδια ακόμα κρατάνε.    

Πρώτη στάση...

   Στάση με το Σώτο που παρ' όλο που είναι πιο δεινός ποδηλάτης η παρέα είναι αυτό που μετράει. Έχουμε αρχίσει να απορούμε, αν αυτό το γαϊδούρι που πάμε να ανέβουμε μεσημεριάτικα έχει κάποιο νόημα. Δεν κράτησε παραπάνω από λεπτό η συζήτηση με την ιδέα να κατηφορίσουμε προς τα πίσω και να γυρίσουμε φλατίλα από Μαραθώνος και να βγούμε Αγία. Η πρόκληση του γαϊδουριού μας κέρδισε. Μη ξεχνάμε, βγήκαμε για να κάνουμε λίγο πετάλι. Προσωπικά πολύ περισσότερο βγήκα για να διαλύσω την  όποια ένταση κουβαλάω και είχα ανάγκη μια υπερβολή γιαυτό. Η υπερβολή απλωνόταν ολόκληρη μπροστά μου. Η μέθη από το κόπο του πεταλιού το ζάλισμα από το ψήσιμο του ήλιου ο πόνος από τα μη προετοιμασμένα πόδια μου, συρρίκνωναν τόσο πολύ το μυαλό μου που οι σκέψεις μου χάνονταν. Εξαφανίζονταν τελείως και το μόνο πράγμα που λειτουργούσε, ήταν οι εντολές «εισπνοή-εκπνοή» και «δεξί πόδι πετάλι-αριστερό πόδι πετάλι». Εκτελούσα 2bit εντολές μόνο. Υπέροχο!

Στην επόμενη στροφή φτάνουμε!...Ναι! καλά

   Μετά τη πρώτη πεντάλεπτη στάση, ο τσαμπουκάς είχε φύγει. Η απόφαση είχε παρθεί, θα συνεχίζαμε από το βουνό. Αυτό από μόνο του είναι πολύ σημαντικό. Είναι σημαντικό για την ίδια τη ζωή. Ο άνθρωπος συχνά πυκνά καλείται να πάρει αποφάσεις, άλλες όχι τόσο σημαντικές και άλλες πολύ σημαντικές. Καλείται να ζυγίζει τις καταστάσεις να παίρνει τα ρίσκα του να μετράει τις δυνάμεις του, αλλά στο τέλος περισσότερο από όλα μετράει η θέληση. Δεν ξέρω αν η θέληση είναι συνώνυμο της αποφασιστικότητας. Αρκετές φορές ζω το δίπολο, αποφασίζω να κάνω κάτι χωρίς να το πολύ θέλω και κάποιες άλλες φορές θέλω να κάνω πράγματα αλλά δεν τα αποφασίζω. Νομίζω η χρυσή τομή ξεκινά από το να αισθάνεσαι σίγουρος ότι τουλάχιστον αυτό που θέλεις να κάνεις το έχεις ανάγκη, και θα κερδίσεις πράγματα που συνειδητοποιημένα γνωρίζεις πως σου λείπουν. Δηλαδή, να έχεις καλή επαφή με τα συκώτια σου και να παίρνεις τα μηνύματά σου.

    Ο ήλιος εκεί, μας κανιβαλίζει το κεφάλι, κοιτάω χαμηλά τη ρόδα του Ernesto για να ξεγελάω το αποστανσιόμετρό μου. Κοιτάω χαμηλά και σκέφτομαι ότι το μόνο που χρειάζομαι πλέον είναι η υπομονή για να βγω μέχρι πάνω. Το κορμί μου έχει γίνει μπετόν αρμέ και οι πόνοι έχουν χαθεί μαζί με τις σκέψεις που ήθελα να ξεφορτωθώ. Σκέφτομαι την υπομονή και στο καπάκι μου έρχεται στο μυαλό ο άθλος που κανονίζει ο Θανάσης τον Αύγουστο. Σκέφτομαι αυτή τη φάση και με πιάνω να ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν,θέλουν και μπορούν να βάζουν στόχους να προετοιμάζονται για αυτούς, με τη πίστη πως θα τους πετύχουν. Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι στόχοι έχουν και ένα δυνατό φιλανθρωπικό σκοπό, όπως ο άθλος. Μέσα σε αυτές τις σκέψεις, δεν ξέρω πόση απόσταση έκανα, ούτε πόση ώρα είχε περάσει. Το σφυροκόπημα στα μηλίγγια από τη πίεση του αίματος βάρεσε σαν ξυπνητήρι, ξύπνησε πάλι το μυαλό μου. Επανήλθα στη σέλα του ποδηλάτου και ένοιωσα το κεφάλι μου σαν τηγανιτό αυγό από τον ήλιο. Ήταν η ώρα για τη δεύτερη στάση.

 Σταυράκο σαλιώνεις σέλα...

   Με τα πολά και τα λίγα το κατάπιαμε το βουνό. Η θέα απο ψηλά δίνει τροφή στο μάτι και ζωή στο μυαλό. Έχετε δει τους αυτοκτονικούς τύπους που φοράνε μια στολή σαν σκίουρου και πηδάνε απο πλαγἐς; Όπως χάζευα τη Νεα Μάκρη από ψηλά ένοιθα τόσο ανάλαφρα που εύκολα το έκανα το άλμα με μια τέτοια στολή από εκεί που ήμουν, κατευθείαν για βουτιά στη θάλασσα.

Δεν είναι αεροφωτογραφία... Εκεί είναι η Νέα Μάκρη.

   Μπήκε για τα καλά το απόγευμα από τη στιγμή που αποχαιρετήσαμε την ομορφιά του βουνού -σκέψου να μην είχε καεί και φαντάσου το δάσος που υπήρχε-, και κατηφορίζαμε πλέον μέσα στο αστικό τοπίο της Κηφισίας. Γεύση αλμύρας σε όλο το πρόσωπο από τον ιδρώτα αλλά η χαλαρή κατηφορική κλίση του δρόμου έκανε πολύ ελαφρύ το πετάλι με συνέπεια τη καλύτερη αποθεραπεία για τα πόδια και προσθήκη αυτού του ωραίου χαμόγελου που σου δίνει το ποδήλατο όταν ρολάρει μετά από κόπο, χωρίς πλέον να χρειάζεται κόπο. Το στομάχι από τη πείνα είχε φτάσει στη πλάτη. Δεν το είχα καταλάβει με τη τόση κούραση και το τηγανισμένο μυαλό από τον ήλιο είχε κόψει να δίνει πολλά σήματα και μηνύματα. Κατάλαβα το πόσο πείναγα όταν γύρισε ο Σώτος σε κάποια φάση και μου είπε «Πάμε για κανά σουβλάκι στα καπάκια;!». Το στέκι για ωραίο σουβλάκι στα όρθια είναι γνωστό και το έχει τραγουδιστής μύθος της ροκ εν ρολ, οποίος τελικά δεν έχει πεθάνει, αλλά έχει έρθει στη Ελλάδα εδώ και μερικά χρόνια και ζει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας με μοναδικό εισόδημα ότι ψήνει το μαγαζί.

Το γεύμα των πρωταθλητών.

Το καλύτερο για το τέλος... 5 λεπτά κατηφόρα.

   Η ουσία είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα αρκεί να τα αποφασίσει και να πιστεύει σε αυτόν -όποιος τώρα θέλει να πιστεύει και σε θεούς ή δαίμονες εγώ δεν θα του τη σπάσω-. Η προετοιμασία θα κάνει σίγουρα τη προσπάθεια πιο βατή. Η προετοιμασία για κάτι δείχνει τη πραγματική θέληση για αυτό που θέλουμε να κάνουμε -και ας μην πετύχουμε-. Η προετοιμασία θέλει όλη την αυτοπειθαρχία και δοκιμάζει τη διάθεσή μας, αφού δεν πρόκειται να σου προσφέρει κάτι άμεσα. Ένας αθλητής για παράδειγμα προετοιμάζεται τέσσερα χρόνια για να ζήσει ας πούμε έναν τελικό 100μ σε μια ολυμπιάδα. Τέσσερα χρόνια γαμιέται καθημερινά για να ζήσει μια στιγμή που στο φινάλε μπορεί να βρεθεί και γρηγορότερος. Η συμμετοχή μετράει όμως. Τα μετάλλια καλύπτουν τη ματαιοδοξία μας.

   Αυτό το γαϊδούρι που ανέβηκα για κάποιον που έχει κάνει τη προετοιμασία του δεν είναι κάτι σπουδαίο. Συναντήσαμε ποδηλάτες που αυτή την ανηφοριά την έκαναν και δύο φορές καπάκι πάνω-κάτω. Εγώ αυτό που ένοιωσα από αυτή την ανηφόρα ήταν η σημασία της απόφασης, τη στιγμή που κλειδώνεις στο μυαλό σου ένα σκοπό, ένα μικρό στόχο. Όταν αποφασίζεις να δοκιμάσεις κάτι που δεν γνωρίζεις αν το έχεις, βρίσκεις το νόημα όμως για να το προσπαθήσεις και στο φινάλε ας χρειαστεί να πάρω το ποδήλατο στα χέρια. Ειδικά όταν έχεις επιλογή μεταξύ του εύκολου και του πιο δύσκολου, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Όταν μπορείς να πας χαλαρά από τη Μαραθώνος -που το έχεις ξανά κάνει-, ή να πας από το βουνό που δεν το έχεις ξανά κάνει και η ιδέα μόνο φαντάζει αποστολή αυτοκτονίας.

Υ.Γ.1 Ο Ernesto πλέον είναι μόνο για τα «βουνά». Όπως αρμόζει και στο ιστορικό του προφίλ.

Υ.Γ.2 O Zidane είναι για τις «δημόσιες σχέσεις».

Υ.Γ.3 Άλκη τι θα κάνουμε;Πρέπει να φτιάχνω κανά portfolio σιγά-σιγά;

Υ.Γ.4 Έχουμε και εκλογές!

Υ.Γ.5 Σταυράκο την αμόλησες τη καλούμπα; Συνδέθηκε το κρησφύγετο με το διαδίκτυο;

Υ.Γ.6 Loca αν δεν μπαζώσεις δεν χτίζεις!χαχα
Υ.Γ.7 Τι θα γίνει με τη φρατζόλα ρε ψηλέ; Θα την αφήσεις στη άκρη να πάρεις κανά ποδήλατο;!

Υ.Γ.8 Ο σκοπός πρέπει να αγιάζει και τα μέσα;
Υ.Γ.9 Μπερδεύομαι γιατί δεν κάνω σχέδια αλλά ακόμα ονειρεύομαι. Το όνειρο μου βάζει το πήχη ψηλά. Καλά κάνει. Το θέμα είναι στη προετοιμασία που θα κάνεις, στην υπομονή που θα έχεις να φτάσεις το πήχη. Να τον περάσεις από κάτω, να τον περάσεις από πάνω να τον γκρεμίσεις;! Σίγουρα όλοι από πάνω θέλουμε να περάσουμε. Αυτό που βλέπω να μετράει πραγματικά είναι ότι πήδηξες.