Το καμάκι.

   Απόγευμα στη δουλειά, η ώρα ζορίζεται να τσουλήσει. Είναι αυτό το διάστημα από τις 17:00-20:00 που σκέφτεσαι σταθερά ένα μεγάλο «Τι κάνω εγώ τώρα εδώ». Όπου και αν είσαι ότι και να κάνεις μέσα σε αυτό το τρίωρο αν βρίσκεσαι στη δουλειά δεν υπάρχει περίπτωση να μη το σκεφτείς τουλάχιστον δύο φορές. Εξαιρούνται τα golden boys.

   Είμαι στη φάση που αυτή η ιδέα έχει πέσει στο κεφάλι μου σαν το αμόνι στο κεφάλι του κογιότ. Πρέπει κάτι να γίνει να ξεκολλήσουμε. Η λύση έρχεται από τη συνάδελφο και φίλη Τάρα. Ένα πράγμα που απολαμβάνω πάρα πολύ στο χώρο εργασίας μου είναι ότι σκάει πολύ εύκολα θέμα για κουβέντα και φυσικά είναι μια διαδικασία που μαζεύει πολύ απαρτία, πολλές γνώμες, και πολλά γέλια αφού το τρολλάρισμα είναι αγαπημένο σπορ. Ένα κακόγουστο καμάκι από κάποιον γέρο που έφαγε η φίλη περιμένοντας με το ποδήλατό της ένα φανάρι να ανάψει πράσινο και η αποστομωτική απάντηση της, ήταν η αιτία για να βγει το λαβράκι. Ο τίτλος είναι «το καμάκι» και αφορά αποκλειστικά το ακαριαίο πείραγμα στο δρόμο και όχι κάποιο κυριλέ φλερτάκι στο μπάρ, στο σκάφος, το εξοχικό και το σούπερ-μάρκετ.

   Το ζήτημα είναι αν το καμάκι είναι θεμιτό ή όχι. Είναι ένα σκοινί το οποίο έχει πολύ σαφή άκρα. Ξεκινάει από το εντελώς χυδαίο,σεξιστικό και προσβλητικό και καταλήγει σε μια έξυπνη, στοχευμένη καλοπροαίρετη κουβέντα, από αυτές που ακούς και σε κάνουν αυτομάτως να αισθάνεσαι καλύτερα. Γαμώ!. Το άρθρο θα μπορούσε να τελειώσει και εδώ αν υπήρχε κάποιο παγκόσμιο σύστημα μέτρησης της κάφρικης, σεξιστικής καλόγουστης και αγαθής συμπεριφοράς. Εντάξει θα πεταχτεί ο απουσιολόγος και θα μου πει «Ρε Ράκο, τι μου λες τώρα; Εμένα βρήκες;! Εγώ ξέρω πιο είναι το όριό μου, που καθορίζει η αισθητική μου, για το τι ξεκινάει να είναι καφρίλα και φτάνει στο καλόγουστο αγαθό πείραγμα». Εκεί κάπου απαντάω ότι «Ξέρεις, αλλά ξέρεις για τον εαυτό σου. Γνωρίζεις δηλαδή τι ενοχλεί και τι φτιάχνει εσένα, σίγουρα δεν μπορείς να γνωρίζεις το ίδιο για κάποιον/α, άγνωστο/η, στο δρόμο που έχεις ένα interaction μαζί του για λίγα δευτερόλεπτα».
   
   Έχει το δικαίωμα ο καθένας να λέει ότι θέλει σε όποιον θέλει όποτε θέλει; Πολύ περισσότερο δε όταν δεν του έχει ζητηθεί καν η γνώμη του; Το πείραγμα στο δρόμο πόσο συχνά καταλήγει σε λεκτική βία, δημιουργεί φόβο σε αυτήν/ον, που του ασκείται; Πόσο εύκολα μπορεί να δημιουργήσει όντως ένα χαμόγελο και να τονώσει τη διάθεση κάποιας/ου, μέσα σε μια ρουτινιάρικη μέρα; Είναι ανεκτή η καταπάτηση των προσωπικών μας ορίων από αγνώστους και πόσο εύκολα η καθεμία και ο καθένας διαχειρίζεται μια τέτοια κατάσταση; 
   
   Το θέμα έχει από μόνο του σαν επίκεντρο τις γυναίκες αφού είναι αυτές που κατά κόρον δέχονται το πείραγμα-καμάκι στο δρόμο, συντριπτικά περισσότερο σε σχέσει με τους άντρες. Αν και το ίδιο συμαντικό είναι και για τους δεύτερους, από τη σκοπιά του θύτη ὀμως.
   
   Σαν προσωπικότητα είμαι πολύ κοινωνικός αλλά όχι και εξωστρεφής. Πλησιάζω και ανοίγω παρτίδες με τους ανθρώπους πολύ εύκολα αλλά πολύ δύσκολα βρίσκω ανθρώπους για να ανοίξω τις προσωπικές μου βαθιές σκέψεις, αντιλήψεις, συναισθήματα. Βάση αυτού καταλαβαίνω και μπορώ να ιεραρχήσω αυτό που λέμε οικειότητα. Στην οικειότητα μου πάνω πειράζω πολύ και τους φίλους μου και τις φίλες μου. Πειράζω χοντρά όταν θέλω να τους βλέπω να γελάνε ή όταν θέλω να τους βλέπω να προβληματίζονται. Αυτά συμβαίνουν με τους φίλους/ες και γενικά με τους ανθρώπους που μου έχουν βγάλει την οικειότητα μου. Πάντως δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αισθανθεί με τη συμπεριφορά μου να το έχω τραβήξει λίγο παραπάνω από όσο αντέχει κάποιος το πείραγμα. Αισθάνομαι άσχημα, αλλά δεν έχω τύψεις, γιατί αυτός είμαι. Την επόμενη φορά προσέχω απλά να μη το τραβήξω τόσο. Πόσο μάλλον αν κάποιος/α μου εκφράσει ανοιχτά την ενόχλησή του για τα πειράγματα μου, εκεί κόβονται μαχαίρι και χωρίς παρεξήγηση. Μια ειλικρινή συγνώμη ισορροπεί τα πάντα.
   
   Στο δρόμο τώρα, παραμένω πειραχτήρι. Ειδικά στις γύρες με το ποδήλατο, το οποίο σαν μέσο σου δίνει αρκετό χρόνο και χώρο για να παρατηρείς τα όμορφα και τα άσχημα της πόλης. Συνεπώς προλαβαίνεις να παρατηρείς πολύ περισσότερους ανθρώπους από όταν είσαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο ή πάνω σε μια μηχανή. Νομίζω ότι μόνο τα ΜΜΜ είναι τόσο άμεσα στη παρατήρηση όσο είναι το ποδήλατο. 
   
   Που λες... Πειράζω στο δρόμο. Μου αρέσει όταν δω μια όμορφη κοπέλα -για τα δικά μου γούστα-, όταν δω ένα αστείο σκηνικό ή κάτι παράξενο να συνδράμω και εγώ, αφήνοντας για μια στιγμή κάτι, μέσα στην παροδικότητα που έχει, δεδομένα, η ζωή μου. Να το κάνω πιο συγκεκριμένο αφού μιλάμε για το καμάκι. Είμαι θετικός στο πείραγμα. Το θεωρώ κομμάτι του χαρακτήρα μου, όσο θεωρώ και τη ντροπαλότητα μου. Πειράζω στο δρόμο κοπέλες αλλά σεβόμενος όλα τα παραπάνω ερωτήματα, συνήθως περιορίζομαι σε κάποιο χαμόγελο ή σε κάποια γκριμάτσα. Για να πάρω αμπάριζα και να ξεστομίσω κάποια ατάκα σίγουρα ένα ζευγάρι όμορφα μάτια, ένα όμορφο πρόσωπο και κάποιο καλοσχηματισμένο κορμί δεν αρκούν για να βγουν επιφωνήματα θαυμασμού. Χρειάζεται να προκληθεί κάποιο γεγονός. Έχει τύχει να κάνω ένα πετυχημένο πείραγμα ακούγοντας δύο φίλες να συζητάνε, καθώς πέρναγα δίπλα τους με το ποδήλατο. Πιάστηκα από μια ατάκα που έλεγε η μια φίλη στην άλλη, πέταξα και εγώ τη δικιά μου με αποτέλεσμα να βρεθούμε τρεις άνθρωποι να γελάμε για λίγο. Έχει τύχει να κάνω ωραίο πείραγμα στην «αιτία του κακού», χυμένος στην άσφαλτο πίσω από ένα ταξί και το ποδήλατο κανά δύο μέτρα παραπέρα.  Κέρδισα ένα ωραίο χαμόγελο, ένα κερασμένο μπουκαλάκι νερό και μια συμβουλή, για περισσότερο προσοχή στο δρόμο. Φυσικά πρωτοσύγκελο της μητρόπολης δεν είμαι και ασφαλώς τυχαίνει στη θέα μιας παρουσίας να σου έρθει αυθόρμητα ένα «τι μούναρος ήταν αυτός», κτλ. Η πρώτη σκέψη έχει άμεση σχέση με τη διάθεση εκείνης της στιγμής. Φυσικά η ντροπαλότητα μου δεν με αφήνει να εξωτερικεύσω μια τέτοια σκέψη. Αυτό που προσπαθώ όμως, είναι να αποβάλω τέτοιες σκέψεις. Σε μια κοινωνία που ανθούν τα πιο ζωώδη ένστικτά μας, είναι λίγο δύσκολο να το πετύχω. Δίνουμε περισσότερο χρόνο στο να καταλάβουμε τι κάνουν οι άλλοι και γιατί, και για τα ίδια ερωτήματα αφιερώνουμε πολύ λιγότερο χρόνο για εμάς.
   
   Βρισκόμαστε και ζούμε σε μια κοινωνία που για μένα προσωπικά νοσεί. Δεν ξέρω, εγώ έτσι το βιώνω. Βλέπω διαστρεβλωμένα νοήματα, παρωχημένες εικόνες, ανθρώπους σε σύγχυση, καχύποπτους και κλεισμένους στο ψυχολογικό κλουβί τους. Βλέπω μεγάλη δυσκολία στην επικοινωνία και πολύ χαμηλά επίπεδα αυτοσεβασμού, αλληλοσεβασμού. Βλέπω το πνευματικό επίπεδο να πέφτει σταθερά καιρό τώρα και πλέον να το ακολουθεί και το βιοτικό. Είμαστε σε μια εποχή οριακής ισορροπίας. Μια εποχή που δημιουργεί εντάσεις , μια εποχή που και τα απλά πράγματα έχουν γίνει πλέον περίπλοκα. Τουλάχιστον εγώ έτσι το αισθάνομαι. Σε μια εποχή που αντί ο άνθρωπος να επιλέξει να είναι «άστεγος», βρίσκει πολιτικό καταφύγιο στους φασίστες και τους νεοναζί. Το τελευταίο είναι ένα δείγμα που προσωπικά μου επιβεβαιώνει το πόσο συντηρητική και απαίδευτη κοινωνία δημιουργούσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Σε μια κοινωνία που εκπαιδεύει ανθρώπους να βλέπουν ένα ξερογάμησο σαν την απόλυτη επιτυχία-μαγκιά και τον έρωτα σαν τη πιο προβληματική κατάσταση που μπορεί να τους τύχει. Σε μια κοινωνία που ένα χαμόγελο μπορεί να το μεταφράσει σαν χυδαίο πέσιμο για ένα πήδημα και σε μια κοινωνία που ταυτόχρονα, μέσω των περιοδικών, και της τηλεόρασης, δίνει συμβουλές για το πως να είσαι hot, sexy και όποιος αντέξει. Προσωπικά δεν με απασχολεί το πως επιλέγει να προσδιορίζεται και να εμφανίζεται ο οποιοσδήποτε. Ο ίδιος πρέπει να προβληματίζεται αν αισθάνεται άνετα και ελεύθερα με τις επιλογές του.

   Ο καθένας μας έχει έναν προσωπικό κώδικα ηθικής πάνω στον οποίο χτίζει τα όριά του, τα θέλω του, τις σκέψεις του και τη συμπεριφορά του. Το συναίσθημα δεν τον ακολουθεί πάντα. Εκτός αν μιλάμε για ανθρώπους με φοβερή εσωτερική πειθαρχία. Ο κώδικας ηθικής του καθενός, φαίνεται και στο πείραγμα-καμάκι στο δρόμο, σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που μπορεί να κρατήσει η διαδικασία. Από το ποιόν/πια θα επιλέξει μέχρι το τι και πως θα πει.
  
   Το θέμα δεν είναι για μένα να φυλακίσουμε τον αυθορμητισμό μας, όπου αυτός βρίσκει πεδίο να εφαρμοστεί, -Πόσο μάλλον δε, σε ένα σύστημα που έχει σκοπό να πατρονάρει τα πάντα που μας αφορούν-. Η ουσία είναι να είμαστε εκεί να δεχτούμε και τις συνέπειες του. Δεν πατάμε γκάζι και φεύγουμε. Δεν είναι νορμάλ να θέλουμε να μειώνουμε τους ανθρώπους και πόσο μάλλον αγνώστους που δεν μας φταίνε σε τίποτα. Αν η πρωτογενής σου ανάγκη, δεν είναι με αυτό που θα πεις ή θα κάνεις, να προσπαθήσεις να βάλεις ένα χαμόγελο σε κάποια/ον, εκεί που δεν υπάρχει, ή να την/τον, κάνεις να γελάσει εκεί που απλά χαμογελάει, καλύτερα να μην πεις και να μην κάνεις τίποτα. Δεν έχει να κάνει με αλτρουιστικές σκέψεις. Δεν είμαστε και ούτε πρέπει να γίνουμε οι αρλεκίνοι, οι κλόουν, ή οι κόλακες της καθεμιάς και του καθενός. Για μένα, είναι θέμα εσωτερικής ανάγκης να έχω χαμογελαστούς ανθρώπους γύρο μου. Δεν γουστάρω τη μιζέρια και ας μιζεριάζω μερικές φορές.  

   Ζήτησα τη γνώμη  από ανθρώπους, που βρίσκονται στο κύκλο μου. Δεν αποτελεί δείγμα με την έννοια δημοσκόπησης, αφού έχει παραβεί το βασικό κανόνα του τυχαίου δείγματος. Δεν απάντησαν όλοι στο email. Δεν μπορώ να έχω ιδέα γιατί. Ξέρω ότι ξεκινάει από το δεν έχω άποψη για το θέμα και τελειώνει στο άντε γαμήσου εσύ και ο γρύλος σου! Μια χαρά απόψεις είναι και τα δύο. Από μερικούς που μου απάντησαν κράτησα κάποια αυτολεξεί αποσπάσματα, τα οποία παραθέτω, έτσι για να γίνει μπούγιος και γιατί με αυτό το τρόπο θέλω να τους ευχαριστήσω για το χρόνο που μου αφιέρωσαν. Ελπίζω να μην πειραχτεί κανείς που δεν θα δει κάποιο απόσπασμά του ή που θα το δει.

"...Συνήθως οι εκφράσεις που προσβάλλουν περιέχουν βρισιές ή αναφέρονται σε σημεία του σώματος της γυναίκας ή εκδηλώνουν τη πρόθεση του άντρα να συνάψει σεξουαλική επαφή με τη γυναίκα. Αντιστοίχως μπορεί να γίνει εξαιρετικά προσβλητική η όλη διαδικασία και από το τρόπο που ανταποκρίνεται η γυναίκα στο καμάκι(εννοείται το ωραίο καμάκι). Δυστυχώς το ωραίο καμάκι σπανίζει...Γεμίσαμε ξαφνικά από γαμιάδες και μοντέλα."

"...Τέλος όσοι καμακώνουν και λένε ότι είναι κοπλιμέντο να αναρωτηθούν για ποιόν είναι κοπλιμέντο... Μήπως έχουν μπερδευτεί;; Μήπως είναι για τους ίδιους που το κάνουν και οι άλλοι δεν το θεωρούν κοπλιμέντο;; Πως ξέρουν ότι θα αρέσει στον άλλο;;"

"...Με λίγα λόγια το φλέρτ πρέπει να αποσκοπεί στην ευχαρίστιση του άλλου πρωτίστως και δευτερευόντως του εαυτού μας"

"...Να κάνεις καμάκι αλλά να είσαι έτοιμος/η, για τις συνέπειες. Όντως ψιλοκαταπάτηση του προσωπικού χώρου, αλλά σχεδόν όλα τα interaction με ξένους είναι στα όρια της καταπάτησης του προσωπικού χώρου, ακόμα και το σκύλο του άλλου να χαϊδέψεις."

"...Νομίζω ότι θα πρέπει να κάνεις μια εκτενή αναφορά στη διαχωριστική γραμμή (πολύ λεπτή κατά τη γνώμη μου) ανάμεσα στο καμάκι και την (ποινικά κολάσιμη) σεξουαλική παρενόχληση."

"...Είναι αποδεκτό και ωραίο μέχρις του σημείου που δεν προσβάλει, δεν είναι καγκούρικο (τύπου, πωπωπω κάτι καπούλια) και δεν σε φέρνει σε δύσκολη θέση (να έχεις το μαλάκα από πίσω και να φωνάζει δυνατά σε όλο το κόσμο μπροστά: Τι μωρό είσαι εσύ παιδί μου)."

"...Με άλλα λόγια, αν μου αρέσει αυτός που με πείραξε τότε είναι καλό, αν δεν μου αρέσει τότε είναι κακό. Καταλήγω λοιπόν ότι η καταπάτηση του προσωπικού μας χώρου είναι τόσο μη αντικειμενική όσο και μη αντικειμενική είναι η αίσθηση ότι το πρόσωπό απέναντι μου, είναι ωραίο." 

"...Δεν βρίσκω καθόλου κακό, αν δεν γίνεται επιθετικά. Ίσα-ίσα που πολλές φορές σου προσφέρει πολλά χαμόγελα μέσα στη μέρα φέρνοντάς το ξανά στο μυαλό σου. Υπάρχουν φυσικά και οι περιπτώσεις που ο τυπάκος θα σε προσβάλει γιατί είναι κάφρος και τότε μέσα στη μέρα, χαμόγελο θα σου προκαλεί μόνο η εικόνα του τυπάκου, με την ερωτογενή ζώνη του, στο στόμα του..."

"...Ένα καλοπροαίρετο πείραγμα στο δρόμο από άγνωστο δεν θα με πείραζε αρκεί ναμην περνάει στα όρια του χυδαίου. Το όμορφο είναι ωραίο να θαυμάζεται και να λέγεται εφόσον δεν προσβάλλει τον άλλον... Δεν είναι απαραίτητο για εμένα να μου μιλήσει κάποιος για να νιώσω άβολα, έχει τύχει και με πολύ έντονο κοίταγμα να νιώσω τη χυδαιότητα του άλλου που είναι σαν να μου έχει πει όλες τις χυδαίες λέξεις που λένε στο δρόμο για πείραγμα. Μέχρι που ένιωθα ότι μπορεί να απειλούμε και σωματικά.... Αλήθεια έχω μια απορία, αν μας ενοχλεί το ίδιο ένα πείραγμα στο δρόμο από πρόσωπα που μας αρέσουν σε σχέση με αυτά που δεν μας αρέσουν. Νομίζω υπάρχει μια διαφορά." 

"...Τελειώνει εκεί που ο άλλος παραβιάσει τον προσωπικό σου χώρο, ή σε χουφτώνει."  

   

"...Η άποψη που έχω γενικώς ανήκει μάλλον στα κλισέ. Οι άντρες ή δεν κάνουν καμάκι ή όταν κάνουν είναι σεξιστικό και κάφρικο. Δεν μπορείς να το πάρεις σοβαρά. Το φλερτ λείπει τρελά από τις μέρες μας, οι άντρες δε φλερτάρετε. Γι αυτό εκτιμήθηκαν αυτοί που δεν κόλωσαν να καρφώσουν το βλέμμα τους με επιμονή, διάρκεια και σαφές μεν αλλά άκρως πολιτισμένο υπονοούμενο..."  

"...Εκει λοιπόν που πάω να μπω στην ωραία θαλάσσιτσα ειναι ένας τύπος κάπου στα 30 εγώ να σου πω οτι τότε ήμουν 17 και αρχίζει και μου μιλάει μου μιλάμε μου μίλαγε εγώ ειδικά τότε πιο μαγκωμένη δεν μπορούσα να τον σταματήσω αλλα έφτασε η μαγική στιγμή που με ρώτησε τι κάνω στη ζωή μου. Του απάντησα οτι του χρόνου θα δώσω πανελλήνιες αλλα το θέμα ειναι οτι αυτός ήταν καθηγητής σε φροντιστήριο και έκανε μαθήμα σε παιδιά που θα έδιναν πανελλήνιες. Ήθελα να γελασω πολύ αλλα κρατήθηκα Γτ ο τύπος κατακοκκινισε και μαγκώθηκε φουλ ε εκει με άφησε να φύγω επιτέλους!"

 "...Eίναι μια πολυπαραγοντική διαδικασία. Δεν μπορούμε να πούμε απόλυτα που ξεκινάει και που τελειώνει η καταπάτηση του χώρου μας από κάποιον άγνωστο ή και γνωστό. Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες με σημαντικότερους, την προσωπικότητα των ατόμων που συμμετέχουν σαυτό, την διάθεσή τους και την χρονική συγκυρία...
Γύρω στο 1,80, με πυκνά ράστα, κοκκάλινο γυαλί, σκισμένο σαλβάρι, μπλουζάκι αμάνικο rainbow και εμφανώς αξύριστες μασχάλες...not my type!
Μετά από κάμποση ώρα με πλησιάζει, μου συστήνεται και με κερνάει σφηνάκι. Με το που κατεβάζω το ποτήρι με βουτάει απτα μαλλιά και αρχίζει να με γλωσσοφιλάει με πάθος.
Εκτός από το αλκοόλ που μεχει ισοπεδώσει εγκεφαλικά και στομαχικά, ένα hot dog που έχω φάει αρνείται πεισματικά να διαλυθεί στο στομάχι μου και να το χωνέψω...ειδικά το διπλό λουκάνικο που είχε μέσα.
Και τότε μου σπάει τα ρουθούνια μια απίστευτη μασχαλίτιδα με ποδαρίλα που έρχεται από την τύπισσα. Πριν το καταλάβω το λουκάνικο χορεύει χουλα-χουπ σε μια λίμνη τεκίλας και μπύρας που βράζουν μέσα στην κοιλιά μου.
Την κάνω βίαια στην άκρη και εκεί επιτόπου μπροστά σε όλους βγάζω τα άντερά μου στο πάτωμα του μαγαζιού και φεύγω νωχελικά...
Δεν την ξαναείδα ποτέ...κρίμα,,,θα ήθελα να της ζητήσω συγνώμη...πρέπει να ένιωσε πολύ άσχημα."

  Για φινάλε μια αποκλειστική μαρτυρία κατευθείαν από τη Κρήτη, η οποία απαντάει μόνο στη τρολιάστικη παράγραφο του email...
 

"Λοιπον δε θα σου απαντήσω στις ερωτήσεις που κάνεις αλλά θα σου πω ποια ήταν η πραγματικότητα στον 'Αγιο ΝΙκόλαο τη δεκαετία του '80 και λίγο πιο πριν και λίγο πιο μετά. Υπάρχει και μία εκπομπή νομίζω κάπου στην ερτ, την ψάχνω αλλά δεν τη βρίσκω, μολις τη βρω θα στη στείλω, για το καμάκι στον άγιο και γενικά νομίζω σε όλη την Κρήτη.

Τις εποχές, λοιπόν, αυτές που ο τουρισμός ήταν στο πικ του και γινόταν της πουτάνας εδώ, σκέψου όλο το παραλιακό μέτωπο από το αμμούδι μέχρι την κιτροπλατεία και κυρίως πάνω στη γέφυρα κ μέχρι τη στροφή εκεί που είναι το μπαχαμαρ (δεν ξέρω αν θυμάσαι), ήταν γεμάτο άντρες, που πιάνανε στασίδι και καμακώνανε τις τουρίστριες. Και βέβαια ο δρόμος γεμάτος και από αυτες .Σου λέω τώρα  πίτα όλος ο δρόμος....Νομίζω γινόταν ένα είδος σεξοτουρισμού. Και βέβαια πάρα πολλές τέτοιες γνωριμίες κατέληξαν σε γάμο και γι αυτό το λόγο πάρα πολλοί συνομήλικοί μας έχουν γονείς δύο εθνοτήτων και ως επί το πλείστον, η μάνά είναι αλλοδαπή βορειοευρωπαία και ο πατέρας έλληνας αγιονικολιότης!!!!!!

Εγώ πρόλαβα τον τουρισμό σε αυτή του τη φάση τη δεκαετία του 90, που σαν παιδί έβγαινα βόλτα με του γονείς μου και θυμάμαι τη γέφυρα και ΄τον παραλιακό πατητό από κόσμο. Βέβαια τότε δεν ξέρω αν επιδίδονταν ακόμα στο καμάκι, αλλά σίγουρα το θέαμα από τόσο κόσμο στον άγιο νικόλαο θα μου μείνει αξέχαστο! "

Υ.Γ.1 Σταυράκο... 4-0 σε πάω στο ημίχρονο, θα γράψεις τίποτα;!

Υ.Γ.2 Loca ο καλύτερος θείος θα είσαι.

Υ.Γ.3 Κόμη, η «Χρήση» έκλεισε και μόνο ο stAkis ήταν εκεί. Πότε θα έρθεις;!

Υ.Γ.4 Γιαννάκο ελπίζω ο Στελλάκης να έγραψε τουλάχιστον 12 στα γαλλικά!

Υ.Γ.5 Τελικά, όταν δίνεις αυτό που σου ζητάνε είσαι καλός και όταν δίνεις αυτό που έχεις είσαι λίγος;! 

Υ.Γ.6 Το άρθρο ξεκίνησα να το γράφω με χαβαλεδιάρικη διάθεση. Δεν πολύ βγήκε.

Υ.Γ.7 Ζούμε από τα όνειρα ή ονειρευόμαστε ότι ζούμε;!