Καλοκαιρινή σεζόν στην Κρήτη (Κύκλος ΙΙ)

   Πέρασαν κιόλας 2 μήνες από το τελευταίο άρθρο. Όταν βλέπω πόσο καιρό κάνω να γράψω κάτι στο blog, μου φαίνεται πως ο χρόνος κυλάει πολύ γρήγορα. Ο Ιούνης πλησιάζει στο τέλος του. Οι τουρίστες αυξάνονται και πάνε και ζούμε εμείς σκληρά κι αυτοί καλύτερα!

   Τα πράγματα -για μένα- στο νησί, κυλάνε με την αναμενόμενη ομαλότητα. Δυστυχώς δεν κατάφερα να οργώσω λίγο την περιοχή με το ποδήλατο, τις πρώτες μέρες που βρέθηκα εδώ. Η δουλειά ήταν να ξεκινήσει κατά τις 10 Μάη κι εγώ είχα κατέβει από τις 23 Απριλίου για να χαλαρώσω, να βολευτώ στο σπίτι μου αρμονικά, να απολαύσω λίγο ποδήλατο και να φορτώσω κουράγιο και θετική ενέργεια για την -αναμενόμενα- πολύ κουραστική συνέχεια. Τα πράγματα όμως δεν πήγαν ακριβώς έτσι. Ο καιρός δεν ήταν ωραίος για ποδήλατο μιας και αυτό το πανέμορφο μέρος, δέρνεται πάρα πολύ συχνά από πολύ δυνατούς ανέμους. Έτσι έγινε και τις μέρες που ακόμα η δουλειά δεν ήταν η κύρια -λόγω ωρών- δραστηριότητα της ζωής μου. Δηλαδή τα μπάνια μου σε παραλίες που δεν είχα ξαναπάει και οι ποδηλατικές εκδρομές δεν έγιναν πραγματικότητα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξεκινήσαμε να δουλεύουμε και 10 μέρες νωρίτερα. Δηλαδή μόλις άνοιξε ο καιρός και σκεφτόμουν ότι μπορώ να κάνω όλα τα παραπάνω, έγινε αντιληπτή η παρουσία μου από τους υπεύθυνους στη δουλειά και μπήκα στο πρόγραμμα νωρίτερα. Θα μπορούσα να κάνω και αλλιώς αλλά δεν το σκέφτηκα καν, μιας και το φιλότιμο μου -καλώς ή κακώς- δεν μου το επέτρεψε. Έτσι λοιπόν. αντί να κάνω ποδήλατο και διακοπές, κάρφωνα ομπρέλες στην παραλία και έβαζα κι εγώ το λιθαράκι μου στο στήσιμο του μαγαζιού. Η πληρωμή για αυτές τις μέρες ήταν κέρασμα πιτόγυρο. Large καταστάσεις!

  Φέτος, έκανα εκπληκτική επιλογή στο θέμα 'σπίτι'. Έχω νοικιάσει μια καταπληκτική γκαρσονιέρα. Μένω 10 μέτρα δίπλα από τα φιλαράκια μου τον Γιώργο και τη Ρένια που είναι μόνιμοι εδώ τα τελευταία 6-7 χρόνια. Κατοικώ στο τελευταίο σπίτι στο βουνό. Δεν υπάρχει άλλος πιο πάνω. Ο (χωματό)δρομος σταματάει μπροστά στα σκαλιά μου. Δηλαδή για έξι ολόκληρους μήνες δεν θα περάσει αυτοκίνητο έξω από το σπίτι μου, εκτός και αν έρχεται για μένα. Επίσης, μένοντας στο τελευταίο σπίτι στο βουνό, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι έχω και υπέροχη θέα, την οποία δεν θα περιγράψω με λόγια...

 Παρασκευή 13 Ιουνίου... Είναι ακόμα μέρα και η πανσέληνος ξεπροβάλει από εκεί που βγαίνει και ο ήλιος το πρωί....

     

  Το μόνο κακό με το σπίτι στο βουνό είναι ότι το σκέφτομαι πάρα πολύ να πηγαίνω με το ποδήλατο στη δουλειά. Τις ημέρες που το κάνω, όταν φτάνω σπίτι το απόγευμα είμαι σαν ποδοσφαιριστής μετά από σκληρό 90λεπτο. Μούσκεμα στον ιδρώτα, με 120 παλμούς και με τα πνευμόνια στο χέρι. Αλλά γνωρίζοντας ότι... 'χαμπαριάζω εγώ ρε μουν%*^@να?!?!?' αν βρω το κουράγιο και σηκωθώ την κατάλληλη ώρα και δεν αφιερώσω χρόνο στο πολυαγαπημένο χουζούρεμα, θα καβαλήσω το ποδηλατάκι μου και θα πάω. Στο 'πήγαινε' πάμε αεροπορία. Στο 'έλα' είναι το πρόβλημα!

Η επιλογή κατοικίας λοιπόν είναι πολύ πιο εύστοχη φέτος. Μεγαλύτερη άνεση, περισσότερη ησυχία, είμαι πιο κοντά στα φιλαράκια μου και δίνω λιγότερα από τα μισά λεφτά (!) σε σχέση με αυτά που έδινα πέρσι για να έχω την -υποτίθεται- πολυτέλεια να μένω μέσα στην πόλη. Δεν πειράζει, παθαίνουμε και μαθαίνουμε! Ούτως ή άλλως, το να μένω μέσα στην πόλη δεν με εξυπηρετεί και σε πολλά πράγματα αφού η κύρια δυνατότητα που σου δίνει το σπίτι στην πόλη -όταν δουλεύεις όλη μέρα- είναι να είσαι κοντά και μέσα στη νυχτερινή ζωή. Η νυχτερινή ζωή προς το παρόν μου είναι αδιάφορη και αν κάποια στιγμή αρχίσει να με ενδιαφέρει, είναι μόλις 5 λεπτά δρόμος. Προς το παρόν απολαμβάνω μπαλκόνι για χαλάρωμα και θέα, τη βεράντα των φίλων για το Μουντιάλ μιας και είμαστε και αρρωστάκια με το ποδόσφαιρο και τις στιγμές του 'μόνος στο σπίτι'.

Καμιά μαγειρική...

Ελληνικό καφεδάκι με 4 φουσκάλες...

  Πρόσφατα πέρασαν και οι πρώτοι επισκέπτες. Ο Αλέκος κατέβηκε με τον μπάρμπα-Κώστα στη Χερσόνησο για να ανέβουν και αυτοί τον δικό τους καλοκαιρινό Γολγοθά. Έτσι ο Αλέκος με την Γκέρλι πέρασαν μια βόλτα να βρεθούμε και να γουστάρουμε. Ο μπάρμπα-Κώστας δεν μας έκανε την τιμή! Δυστυχώς έκατσαν μόνο για μία ημέρα μιας και ο Αλέκος έπρεπε να δώσει -έκτακτα- το παρόν στη Χερσόνησο λόγω επαγγελματικών εξελίξεων. Η ουσία είναι ότι τώρα πια, βρισκόμαστε και εγώ και ο Αλέκος με τον Κοκό στο νησί οπότε θα τα ταιριάζουμε συχνότερα.

  Για το τέλος, άφησα το κομμάτι της δουλειάς. Φέτος τα πράγματα έχουν μπει στον αυτόματο πιλότο στο κομμάτι της δουλειάς. Είναι η τρίτη μου σεζόν στο ίδιο μαγαζί, γνωρίζω τα πάντα, έχω αντιμετωπίσει σχεδόν τα πάντα, άρα μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση άψογα. Ούτε παρατηρήσεις, ούτε συστάσεις, ούτε τίποτα. Έχω να παλέψω μόνο το κομμάτι της συνεργασίας, της συνύπαρξης και της επικοινωνίας με όλους τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί. Και πίστεψε με δεν είναι καθόλου εύκολο. Τουλάχιστον οι όποιες δυσλειτουργίες στα παραπάνω, σκοτίζουν τα μυαλά μου και τα ...συκώτια μου, και όχι το σώμα μου γιατί περισσότερη σωματική κούραση δεν ξέρω αν θα μπορούσα να την αντέξω. Θα μου πεις αυτά συμβαίνουν στις περισσότερες δουλειές. Ατομικισμός, ίντριγκα, κουτσομπολιό και πηγαδάκια τα οποία σκοτώνουν όποιον δεν είναι παρόν τη στιγμή που στήνεται το πηγαδάκι. Δεν θα διαφωνήσω, είναι δυστυχώς έτσι αλλά με ζορίζει λίγο παραπάνω. Ο λόγος είναι ότι πηγαίνω στη δουλειά κάθε μέρα για 9 ώρες τουλάχιστον. Αν το δεις αριθμητικά, είναι η κύρια δραστηριότητα της ζωής μου. Και γίνεται κάθε μέρα μέχρι να φτάσουμε το εξάμηνο. Όλα αυτά με έχουν φέρει σε μία κατάσταση αποστασιοποίησης από σχεδόν όλους τους υπόλοιπους. Εννοείται πως έχω άψογη συνεργασία με όλους και απολαμβάνω τον σεβασμό τους αλλά τις ώρες που είναι για 'να κάτσουμε να πούμε καμιά μαλακία' τριγυρνάω στα πηγαδάκια που δεν θα παίζει κουτσομπολιό και ίντριγκα. Με έχει κουράσει πολύ όλο αυτό και δεν υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης. Δεν μπορείς να κάνεις τον ρουφιάνο να μη ρουφιανεύει ή τον κουτσομπόλη να μην κουτσομπολεύει. Μπορείς όμως να τον αποφεύγεις. Δεν γίνεται να είναι όλοι καλοί σύμφωνα με τον δικό μας ορισμό του καλού. Σε γενικές γραμμές όμως είμαι ήρεμος αυτή τη σεζόν στη δουλειά εκτός από μία μικρή αλλά πολύ δυνατή παρένθεση πριν 2 μέρες. Τα λιμνάζοντα νερά γίνανε παλίρροια μιας και θίχτηκαν θεμελιώδεις αξίες όπως αυτή της συμφωνίας μεταξύ 2 ανθρώπων και του σεβασμού. Βγήκα εκτός εαυτού και δεν σεβάστηκα ούτε κι εγώ και είχαμε ένα δυνατό σκηνικό. Τελικά, τα συζητήσαμε και εξηγηθήκαμε και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα συμβεί κάτι παρόμοιο ξανά. Τώρα ηρεμώ ξανά και έρχομαι στην προηγούμενη κατάσταση αυτή της αρμονίας. Αυτή την περίεργη αρμονία που μπορεί να υπάρξει μεταξύ του να κουβαλάς σαν το μυρμήγκι και να τρέχεις σαν τον Βέγγο και του να κλείνεις λάγνα το μάτι στη φοιτήτρια από τη Ρουμανία που κάνει την πρακτική της κι έχει έρθει για το μπανάκι της στο ρεπό. Την περίεργη αρμονία του να ιδρώσεις 3 λίτρα από το τρέξιμο αλλά αργότερα να πιείς 2 μπύρες και να εκτιμήσεις πολλαπλάσια τη στιγμή που έχεις τη δυνατότητα να χαλαρώσεις. Κάπως έτσι συνεχίζω. Βρισκόμαστε κάπου στη μέρα 55 ακατάπαυστης εργασίας. Ο απολογισμός είναι ήδη ένα ζευγάρι παπούτσια και κάμποσα κιλά μείον από το κορμάκι μου! Πάμε γερά!!!

Υ.Γ: Αλέκο... έχουν ξεκινήσει να μου κάνουν παρατηρήσεις για τα χάλια στα μαλλιά μου. Το δέχεσαι κάτι τέτοιο ρε φίλε?!?!?

Υ.Γ 1: Σπυράκο... 4-1 πριν κλείσει ο Ιούνης και πρόσεχε μη βάλω κάνα τρίποντο!! 

Υ.Γ 2: Λόκα... σε ψάχνω!!!

Υ.Γ 3: Κωστάκη δείξ' τους τι θα πει κουτουλιά! 

Υ.Γ 4: Αρχηγέ... τα παρακολουθώ τα μπασκετικά κανονίσματα... Ξεσαλώνεις τώρα που δεν έχεις τον κίνδυνο να φας την τάπα.

Υ.Γ 5: Άρθα, Τζόνυ, Πανάγο... σας λιώνω μωρέ!!!!!!

Υ.Γ 6: Καλό καλοκαίρι και καλή δύναμη σε όλους σας ρε αλάνια μου!

Εδώ δουλεύει το ένστικτο μόνο...
δεν είσαι αόρατος...