Όλα καλά...

   «Όλα καλά, όλα καλά θα πούμε ρε... Όλα καλά!». Αυτή είναι η φάση.

Η μοναξία μιας "βόλτας"

   Σήμερα είναι η ημέρα γενεθλίων του Νικόλα Άσιμου. Αν ζούσε θα γινόταν 65 χρονών. Αν ζούσε δεν μπορώ να φανταστώ πόσο όμορφα τραγούδια θα είχε γράψει. Αποφάσισε αυτός για τη τύχη του. Για τον Άσιμο δεν έχω να πω πολλά πράγματα, είναι ο μόνος πληνθέτης, -όπως είχε πει ο ίδιος-, «είμαι πλην-θέτης, εκεί που οι άλλοι βάζουν συν εγώ βάζω πλήν», που μέσα από τους στοίχους του καταφέρνει να ξεδιπλώνει τη κοσμοθεωρία του και να περνάει σαφή μηνύματα χωρίς γρίφους και ατελείωτους λυρισμούς. Άκουσα πρώτη φορά τραγούδια του κάπου στη πρώτη με δευτέρα λυκείου και από τότε συνεχίζει να με συγκινεί το ίδιο. Για το τι άνθρωπος ήταν ο Νικόλας θα σας παραθέσω μια από τις τελευταίες του επιστολές την οποία είχε στείλει στα ΜΜΕ. Έφυγε στις 17 Μαρτίου το 1988, το κλίμα της εποχής δεν το θυμάμαι, αφού ήμουν 3 χρονών παρά μια μέρα.