Ένας χρόνος Ζωή ...Ποδήλατο.

  Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από εκείνη τη μέρα που καθώς επιστρέφαμε από τη βόλτα μας με το Σπυράκο γυρνάει και μου λέει 'πρέπει να φτιάξουμε το blog που λέγαμε ρε μαλάκα'. Το είχαμε συζητήσει αρκετές φορές μέχρι τελικά να το φτιάξουμε. Συμφωνούσαμε ότι θα ήταν πολύ ωραίο να καταφέρνουμε να δίνουμε την αίσθηση της βόλτας σε όσους θα μας διαβάζουν. Είτε είναι ποδηλάτες, είτε γουστάρουν βόλτες, είτε επειδή γουστάρουν γενικότερα, είτε επειδή είμαστε φίλοι και θέλουν να διαβάζουν τα γραπτά μας.

Απεργία, Πορεία, Παραλία!

  Η επιστροφή στην ανεργία είναι πλέον γεγονός. Είμαι και πάλι μέρος του 27% του εργατικού δυναμικού που δεν έχει δουλειά. Εντάξει, είναι κοινώς αποδεκτό πως όταν δεν έχεις δουλειά δεν έχεις και λεφτά να κινηθείς με τις όποιες ανέσεις θέλεις. Έχεις όμως την άνεση να καταναλώνεις ελεύθερο χρόνο για να κάνεις τόσα πράγματα τα οποία σου λείπουν όσο δουλεύεις. Με τόσο ελεύθερο χρόνο λοιπόν και με μία τόσο όμορφη μέρα μέσα στο Φλεβάρη, μετά από μία εβδομάδα με κρύο, συνεφιές και βροχές, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω από το να πάρω το ποδηλατάκι μου και να ξεχυθώ στους δρόμους.