Απεργία, Πορεία, Παραλία!

  Η επιστροφή στην ανεργία είναι πλέον γεγονός. Είμαι και πάλι μέρος του 27% του εργατικού δυναμικού που δεν έχει δουλειά. Εντάξει, είναι κοινώς αποδεκτό πως όταν δεν έχεις δουλειά δεν έχεις και λεφτά να κινηθείς με τις όποιες ανέσεις θέλεις. Έχεις όμως την άνεση να καταναλώνεις ελεύθερο χρόνο για να κάνεις τόσα πράγματα τα οποία σου λείπουν όσο δουλεύεις. Με τόσο ελεύθερο χρόνο λοιπόν και με μία τόσο όμορφη μέρα μέσα στο Φλεβάρη, μετά από μία εβδομάδα με κρύο, συνεφιές και βροχές, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω από το να πάρω το ποδηλατάκι μου και να ξεχυθώ στους δρόμους.

  Είπα να ξεκινήσω ανεβαίνοντας προς το κέντρο. Ημέρα πανελλαδικής απεργίας βλέπετε. Σκεφτόμουν αν έχω τίποτα μαζοχιστικές τάσεις μιας και όποτε πηγαίνω σε αυτές τις ακίνδυνες απεργίες  που καλούν οι προσκυνημμένοι πρώην πρασινο-μπλέ συνδικαλιστές του κώλου, αισθάνομαι πολύ άσχημα. Ειδικά μετά το καλοκαίρι του 2011.

Κόσμος στον πεζόδρομο της Ερμού. Σκέφτομαι αν είναι από τους απεργούς αγωνιστές που ανεβαίνουν να διαδηλώσουν ή από αυτούς που αγωνίζονται για ένα espresso freddo στις καφετέριες του Θησείου. Μία η άλλη...

Η ώρα είναι σχετικά περασμένη. Δε βλέπω καπνούς πάνω από το Κοινοβούλιο. Δεν αισθάνομαι την παραμικρή τάση να φτερνιστώ. Η ατμόσφαιρα είναι καθαρή από χημικά. Εντυπωσιακό. 

  

Η πυροσβεστική μόλις έχει σβήσει φωτιά σε μαγαζί το οποίο δέχθηκε τρομοκρατικό χτύπημα από κουκουλοφόρους γνωστούς - άγνωστους - Συριζαίους οι οποίοι πρέπει να βρεθούν και να οδηγηθούν σε γκιλοτίνα γιατί πρέπει να καταδικάσουμε τη βία απ'όπου κι αν προέρχεται (είπα να την δω λίγο Πάσχος)

Μ'αυτά και με τ'άλλα, έφτασα στην πλατεία Συντάγματος. Οι αγωνιζόμενοι Έλληνες πολίτες στεκούμενοι σαν να βρίσκονται σε κηδεία. Το Σύνταγμα έχει ταυτόχρονα πολύ κόσμο και πολλή ησυχία. Η πασαρέλα - περιφορά των πανό γίνεται εντελώς τυπικά χωρίς καμία διάθεση. Τα σωματεία φτάνουν σαν τα ψοφίμια έξω από το κοινοβούλιο για να φωνάξει ένα σύνθημα αυτός με τον τηλεβόα και να συνεχίσουν την πασαρέλα λίγο στην Πανεπιστημίου μέχρι να έρθει η πολυπόθητη ώρας της διαδήλωσης που θα ξεχυθούνε στα σοκάκια της Πλάκας και του Θησείου για καφεδάκι και ούζα. Υπάρχει και μία άλλη μερίδα κόσμου, οι οποίοι είναι πιο επίμονοι. Είναι αυτοί που κάθονται σαν τους χάνους και συζητάνε για την ομάδα ή για κάποιο άλλο θέμα στο οποίο -εννοείται- είναι ειδήμονες περιμένοντας να ανέβει το μπλοκ των 'μαύρων' να πέσει κάνα κοτρώνι, καμιά μολότωφ, καμιά κρότου λάμψης. Αυτή τη φορά οι 'μαύροι' δεν τους έκαναν το χατίρι και τους άφησαν με το κινητό στο χέρι. Χωρίς βίντεο και χωρίς τροφή για κουτσομπολιό και κριτική. Ο κοσμάκης έδειχνε ξενερωμένος. Και είναι λογικό. Το σκεπτικό είναι ότι χτυπάς ένα φρεντάκι καραβίσιο, αράζεις λίγο Σύνταγμα να περάσει η ώρα, ανεβαίνουν οι αναρχικοί τα κάνουν πουτάνα, λες 'κοίτα κάτι μαλάκες, γαμήσανε την πορεία' και μετά φεύγεις άνετος και χωρίς τύψεις για καφέ στην Πλάκα. 

 

 Χαλαρά στην Αμαλίας

 Τα ΜΑΤ έχουν αποκλείσει το δρόμο έξω από τη Μεγάλη Βρετάνια. Η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι δεν θα ανεχτεί ζημιές στα πλακάκια και στις τζαμαρίες των ξενοδοχείων.

 

 Είναι πιο πιθανό να μπούμε 2 εκατομμύρια κόσμος στα ελικόπτερα παρά οι 300

 

 Ένα πέρασμα μπροστά από τις διμοιρίες για κάποιο γραφικό μπινελίκι είναι must όταν διαδηλώνεις στο Σύνταγμα

 

Ο σιδερένιος φράχτης τους προστατεύει από την οργή μας. Όπως βλέπετε, είμαστε πολλοί και έτοιμοι να τους καταπιούμε.

 

  Είναι κοινό μυστικό ότι αν θέλουμε να χτυπήσουμε στα σοβαρά χρειάζεται απεργία διαρκείας. Ούτε 10 μέρες δεν θα αντέξουν. Με μονοήμερες εκδρομούλες και πασαρέλα έξω από το Κοινοβούλιο γελάνε με την πάρτη μας. Σε αυτό το σημείο, πλυμμηρισμένος από αηδία πρέπει να συνεχίσω τη βόλτα μου για να σβηστεί από το μυαλό μου αυτή η γελοία παράσταση. Θα κατηφορήσω προς παραλία από εκείνο το δρομάκι Ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Οδός Θεσσαλονίκης. Παρκάκια, πεζόδρομοι, παιδικές χαρές, πράσινο και Ποδονίφτης στα δεξιά να μου κάνει παρέα. Φτάνοντας στο Πάρκο Νερού κάποια αλάνια με κάνανε να κάτσω να χαζέψω λίγο και να θυμηθώ τα παλιά...

 

 ΒΜΧ....

 Και οι skateάδες καλά τα λέγανε όμως...

15 χρόνια μετά, θα με κάνουν να ανακαινίσω το ΒΜΧάκι μου...

 

  Μετά από κάνα μισάωρο που έκατσα και χάζεψα τα αλάνια, συγκινήθηκα, γούσταρα, ζήλεψα, χαμογέλασα, είπα να κατευθυνθώ προς το παγκάκι μου στο πάρκο Φλοίσβου να με δει λίγο ο ήλιος. Όσο ανοίγει ο καιρός, όλο και πιο πολλά ποδήλατα έξω. Όλο και περισσότερος κόσμος αρχίζει να τη βρίσκει κάνοντας πετάλι. Σε σημείο που κάποιοι στήνουν μπίζνες με το πετάλι στο Φλοίσβο πλέον.

Διθέσια και βάλε, ποδήλατα προς ενοικίαση

  Ωραία φάση για αυτούς που πάνε στο πάρκο με την οικογένεια ή για αυτούς που δεν έχουν ποδήλατο. Δηλαδή, όχι για μένα!

Στημένη Νταλίκα στον ήλιο και από πίσω να κάθομαι να σαλιώνω (αφού με ξέρεις ρε κοντούλη!!!)

 

  Και όπως αράζω και λούζομαι από ήλιο εμφανίζεται ο ...Θανάσης. Ο τιτάνας του ποδηλάτου, ο άνθρωπος που οργανώνει αυτές τις τεράστιες βόλτες που λατρεύω να ακολουθώ. Συζητήσαμε για τη βόλτα που αναβλήθηκε για τις 3 Μαρτίου λόγω κακοκαιρίας. Τα 230 χιλιόμετρα περνώντας από 3 νομούς σε μία ημέρα. Μου είπε τα σχέδια του για άλλες βόλτες. Βόλτες 400, 500, 600 χιλιομέτρων. Βόλτες που θα περιλαμβάνουν ορειβασίες, κατασκήνωση στη φύση και πανέμορφα μέρη. Και μόνο που φαντάστηκα κάποιες πιθανές εικόνες από όλα αυτά, το χαμόγελο ήταν πλατύ στα χείλη. Έπειτα τραβήξαμε ο καθένας το δρόμο του. Ο καιρός ανοίγει... οι μέρες του χειμώνα τελειώνουν... Ετοιμαστείτε για πολλά χιλιόμετρα κύριοι και κυρίες!!!!

 

Υ.Γ: Για όσους διαθέτουν facebook:

       4 Άγγλοι που ξεκίνησαν από την Αγγλία και έφτασαν στην Αυστραλία με τα ποδήλατα!!!!!!

       Mission Oz 

       Άλλος ποδηλάτης που έχει κάνει άθλους με το ποδήλατο Biking/Hiking The World 

 

Υ.Γ 1: I get, I get... so high!!!!