Ο ψηλός πήρε τα βουνά...

  Στην κλεψύδρα που μετρά τον χρόνο διαμονής μου στην Κρήτη, πέφτουν πια οι τελευταίοι κόκοι. Ήταν σίγουρο ότι τις μέρες που θα περνούσα εδώ χωρίς να δουλέψω θα έπεφτε πολύ πετάλι. Να μπορέσω να δω όσα περισσότερα τοπία μπορώ από αυτόν τον πανέμορφο τόπο. Και όχι μόνο για αυτό αλλά και για να βελτιώσω όσο μπορώ το επίπεδο της ψυχικής μου υγείας. Μόλις λίγες μέρες πριν, πήρα άλλη μια απόδειξη ότι μια δυνατή βόλτα με το ποδήλατο εξαγνίζει την ψυχή μου και καθαρίζει το μυαλό μου. Είναι ευτυχία να καταφέρνεις αυτά τα πράγματα με έναν τόσο απλό τρόπο. Κάνοντας πετάλι και απολαμβάνοντας τον τόπο.

    Είχαν περάσει μόλις λίγες μέρες από την προγραμματισμένη -αυτή τη φορά- απόλυσή μου. Τη νύχτα που γυρνούσα για τελευταία φορά από τη δουλειά, σχεδόν έκλαιγα οδηγώντας το δρόμο της επιστροφής. Ήταν το πιο ανώμαλο καλοκαίρι επαγγελματικά. Βέβαια, αυτό μου πρόσφερε έναν ολόκληρο Αύγουστο διακοπών. Μετά όμως δεν άργησα να μπω πάλι στη ρουτίνα του σεζονίστα. Και ήταν σκληρό. Σκέψου ότι η πλειοψηφία των μισθωτών που δουλεύουν 5-6 μέρες την εβδομάδα, ήδη από την Δευτέρα περιμένουν την Παρασκευή, το Σάββατο ή την ημέρα του ρεπό. Εγώ βούτηξα και πάλι στη δουλειά τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη και ανανέωσα το ραντεβού με την ελευθερία μου, για τον Νοέμβρη. Είναι σκληρό αυτό. Σκεφτόμουν πως είχα αντέξει τα προηγούμενα χρόνια για 5, για 6, ακόμα και για 7 μήνες χωρίς ρεπό. Άραγε φθείρονται οι αντοχές μου; Προφανώς παίζει το ρόλο του και το γεγονός ότι πλέον στοιβάζονται οι σεζον η μία πάνω στην άλλη. Ίσως και το ότι ...'μεγαλώνουμε'. Το τέλος και αυτής της σεζόν λοιπόν μου έφερε αυτή τη συγκίνηση τη νύχτα που οδηγούσα από τη δουλειά προς το σπίτι για τελευταία φορά φέτος. Οι πρώτες μέρες ελευθερίας πέρασαν με ανεξέλεγκτο ύπνο και σκληρό άραγμα. Την απόλαυση να κάνεις τα πράγματα μέσα στη μέρα σου όταν και άμα γουστάρεις, χωρίς να καθορίζονται τα πάντα από το ωράριο της βάρδιας. Σύντομα όμως με έπνιξε ένα κύμα εσωστρέφειας, κυκλοθυμίας, ματαιότητας. Ανησύχησα και σκέφτηκα ότι αν ξεκινάμε έτσι τις πρώτες μέρες, τον Δεκέμβρη και τον Γενάρη τι θα κάνουμε; Στην πρώτη καλή ημέρα που με βρήκε, πήρα το ποδήλατο μου και πήγα μια παραλιακή βόλτα για βουτιά. Η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά. Εκτίμησα ξανά από την αρχή τα ευεργετικά στοιχεία που μου δίνει το ποδήλατο. Είναι εκπληκτικό το πως δουλεύει αυτή  η ποδηλατική φασάρα. Σαν να τραβάς καζανάκι στην ψυχή και στο μυαλό. Το μυαλό αδειάζει από περιττές έγνοιες, βάσιμες ή μη. Είσαι συγκεντρωμένος μόνο στο ότι πρέπει να τα βγάλεις πέρα και στην επεξεργασία στην οποία θα υποπέσουν τα οπτικά σου ερεθίσματα τα οποία είναι συνήθως παρθένα φύση. Δίπλα στη θάλασσα, πάνω στο βουνό, μέσα στο δάσος. Πολλές φορές μέσα σε εκκωφαντική ησυχία. Κάτω από καθαρό ουρανό με τον Ήλιο να σε λούζει ή με κάποια σύννεφα να σε καλύπτουν και να γεμίζουν κι άλλο τον πίνακα. Όλα αυτά ήθελα. Και ευτυχώς, μου πήρε λίγες μέρες για να το καταλάβω. 

Κάποια αλάνια που κάνουμε παρέα εδώ, μου είχαν μιλήσει για μια διαδρομή εκπληκτικής ομορφιάς. Είχαν ψηθεί τόσο με τη φάση του ποδηλάτου. Ο ένας το είχε ήδη και το έβγαλε από την αποθήκη, του έκανε τα απαραίτητα και το είχε πάλι λειτουργικό και πανέτοιμο. Ο άλλος δεν έχει ποδήλατο αλλά ήταν διατεθιμένος να νοικιάσει για να βολτάρει, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα αγοράσει ένα. Από τη μία σκεφτόμουν ότι είναι τρελό κομπαρσιλίκι να πάρω 2 rookies και να τους πάω στα βουνά. Ειδικά ο ένας τους, ακόμα αναρρώνει από κάποια σπασμένα κόκαλα στην πατούσα του. Αλλά από τη στιγμή που μπορεί και δουλεύει ήδη, δεν θα είχε σωματικό πρόβλημα με την βόλτα. Οι μέρες περνούσαν και λίγο η συνεννόηση που έπρεπε να κάνει ο ένας για το ρεπό του, λίγο η μη ύπαρξη ποδηλάτου, λίγο οι μικρο-υποχρεώσεις του καθενός από εμάς, το κανόνισμα της βόλτας είχε κολλήσει. Άφησα να περάσουν μέρες περιμένοντας. Αν τελικά την κάναμε μαζί, θα έκλαιγα γονατιστός στο σημείο μηδέν της βόλτας και ίσως στην πρώτη φουρκέτα της κατάβασης να άφηνα το ποδήλατο και το σώμα μου να πέσουμε στο κενό. Είναι 2 άνθρωποι που ψήθηκαν να καβαλήσουν για σκληρή βόλτα από τις ιστορίες που τους έχω πει και από αυτά που έχουν διαβάσει στο blog. Τα έχουμε ξαναπεί. Έστω και έναν άνθρωπο να κάνουμε να βάλει τον κώλο του πάνω στην σέλα και να πάει να το κάνει, η ευτυχία μας είναι υπέρμετρη και μας πλημμυρίζει. Μέσα μου είχα την ελπίδα να το καταφέρουμε. Θα ήταν φασάρα, με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Οι μέρες περνούσαν και το κανόνισμα δεν γινόταν. Οι μέρες μου στο νησί δεν είναι πολλές ακόμα. Ελπίζω να μας δοθεί η ευκαιρία και να πεταλιάσουμε δίπλα-δίπλα με αυτά τα αλάνια κάποια στιγμή αλλά τα χρονικά μου περιθώρια στενεύουν και αυτή τη φανταστική διαδρομή δεν είμαι διατεθιμένος να την χάσω. Κρήτη, νομός Λασιθίου. Η βόλτα αυτή θα ξεκινήσει από τη λίμνη του Αγίου Νικολάου και θα περάσουμε από Κριτσά, Κρούστα, Πρίνα, Καλό Χωριό και μετά παραλιακά μέχρι τον Άγιο Νικόλαο. Πάμε -θεωρητικά- για περίπου 45 χιλιόμετρα πετάλι αλλά με μπόλικα από αυτά να είναι ανάβαση. 

Αυτό είναι για σήμερα....

Για να έχεις καλή εικόνα, πρέπει να δεις από ψηλά...

Το βράδυ πριν την βόλτα, σαν να μην είμαι μέλος της ...ερασιτεχνικής αθλητικής ομάδας 'Ζωή Ποδήλατο', με βρίσκει να μην επιδίδομαι σε κάποιου είδους κραιπάλη και λίγο μετά τα μεσάνυχτα να είμαι έτοιμος για ξάπλα. Ρίχνω κάποιες τελευταίες ματιές στη διαδρομή. Να ρίξω και μια ματιά στην πρόγνωση του καιρού, σκέφτηκα ενώ ταυτόχρονα γέλασα με αυτή την ιδέα. Τα sites για την πρόγνωση του καιρού στον Άγιο Νικόλαο έχουν μικρότερα ποσοστά ευστοχίας απ' ότι είχε ο big Sofo από τη γραμμή των ελεύθερων βολών. Μάλλον έχουν πέσει θύματα αυτής της καλόγουστης φάρσας που στήνει το Λασίθι κάθε χρόνο τέτοια εποχή όπου και αρνείται να χειμωνιάσει. Οι απόψεις των προγνωστικών διίστανται μεταξύ ενός μικρού εύρους χαρακτηριστικών. Είμαι αισιόδοξος γιατί σήμερα ήταν μια πολύ καλή μέρα κι έτσι θεώρησα ότι θα είναι δύσκολο για τον καιρό να προλάβει να γαμηθεί σε διάστημα λίγων ωρών. Καμία λογική σε αυτόν τον συνειρμό αλλά είπαμε. Είμαι αισιόδοξος!

Οχτώ και μισή το πρωί το ξυπνητήρι χτυπάει για να φάει απροκάλυπτα την πρώτη αναβολή ενώ χαμογελάω χουζουρεύοντας μέσα στα σκεπάσματα μου. Γαμώ το, έχω να ξυπνήσω πολύ καιρό τόσο πρωί. Στο δεύτερο ξυπνητήρι είμαι όρθιος και πριν ακόμα ρίξω νερό στα μούτρα μου για να έρθω σε λίγο καλύτερη επαφή με το περιβάλλον, σέρνω και ανοίγω την πόρτα του μπαλκονιού μου με αγωνία. Κοιτάζω προς την πλευρά της θάλασσας και των βουνών της Σητείας με τα οποία έχω οπτική επαφή από το μπαλκόνι. Οι συνθήκες είναι γαμάτες. Έχουμε ηλιοφάνεια. Ελάχιστα συννεφάκια διάσπαρτα στον ουρανό σαν μικρά κομμάτια μπαμπάκι που τα έχει παρασύρει ο άνεμος. Δεν φυσάει καθόλου. Πάνω από τη θάλασσα υπάρχει ένα λευκό πέπλο που μειώνει την ορατότητα. Έτσι κάνει ο Νοτιάς ο οποίος, όπως στα περισσότερα μέρη έτσι και εδώ, δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής. Το μόνο που δεν θέλω, είναι αυτό το λευκό πέπλο να μου στερήσει κάποιες από τις εικόνες που αναμένεται να δω όταν θα είμαι πάνω στα βουνά. Ο ελληνικός καφές σιγοψήνεται ήδη πάνω στο γκαζάκι και κάποιο ραπ παίζει στα ηχεία μου. Ξεκινάω να ετοιμάσω τα πράγματα μου. Παίρνω μια δεύτερη μπλούζα, ένα αντιανεμικό και αισθάνομαι έτοιμος. Κοιτάζω το αντηλιακό. Νοέμβρης, σκέφτομαι. Αμφιβάλλω λίγο για την ετοιμότητα μου. Σκέφτομαι ότι την τελευταία φορά που φόρτωσα, είχα πάρει μαζί μου πόσα πράγματα. Την τελευταία φορά όμως, έφευγα για ταξίδι μιας εβδομάδας όχι για μια βόλτα 50 χιλιομέτρων. Πείθομαι ότι είμαι έτοιμος. Αράζω να πιω το καφεδάκι μου καπνίζοντας ένα τσιγάρο και ακούγοντας μουσική. Γαμημένα τσιγάρα, σκέφτομαι. Βρίσκομαι σε φεγγάρι που καπνίζω αρκετά και αισθάνομαι ότι ο καπνός έχει κλέψει αρκετό χώρο από τα πνευμόνια μου, τα οποία σήμερα θα τα γεμίζω με τεράστιες εισπνοές όταν έρθουν τα δύσκολα.  Η συνείδηση μου, που κατά τ' άλλα με αφήνει να καπνίζω σαν τσιμινιέρα, δεν με αφήνει να καπνίσω δεύτερο τσιγάρο. Ντύνομαι, φοράω την τσαντούλα μου και κατεβαίνω να πάρω το ποδήλατο. 

Στη λίμνη του Αγίου Νικολάου...

Η σημερινή διαδρομή έχει το χαρακτηριστικό ότι δεν ξεκινάει τρυφερά. Ο Άγιος Νικόλαος είναι μια πόλη καθόλου φιλική προς το ποδήλατο μιας και απαρτίζεται από αρκετούς λόφους. Ξεκινάω να ανηφορίζω ελαφρά για να βγω από την πόλη. Ο Οκτώβριος φεύγοντας, πήρε μαζί του και τη συντριπτική πλειοψηφία των τουριστών οπότε προτιμώ να ανηφορίσω από τον πεζόδρομο της πόλης από το να εμπλακώ σε στενά ανηφορικά δρομάκια με οδηγούς που δεν έχουν χρόνο για χάσιμο κολλημένους από πίσω μου. Μια κατηφόρα με ρίχνει στη μαρίνα του Αγίου Νικολάου και για λίγα μέτρα κάνω ποδήλατο πάνω στη θάλασσα. Οι συνθήκες είναι κάτι παραπάνω από ιδανικές για ποδήλατο. Συνεχίζω το πετάλι φτάνοντας στον κόμβο του Αγίου Νικολάου όπου και επίσημα είμαι πια εκτός πόλης. Παίρνω τον επαρχιακό για Κριτσά. Είναι ο δρόμος τον οποίο μέχρι ένα σημείο έχω οδηγήσει εκατοντάδες φορές μιας και αυτός με πήγαινε στο Κρησφύγετο όπου έμεινα για τρεις σεζόν. Αλλά και μέχρι την Κριτσά, φέτος τον οδήγησα πολλές φορές μιας και η δουλειά μου ήταν εκεί. Είναι μια ανάβαση 10 χιλιομέτρων με ένα διάλειμμα για να διασχίσεις τον κάμπο της Κριτσάς. Αυτό σημαίνει ότι έχω ξεκινήσει ζόρικα στο πετάλι από τα πρώτα χιλιόμετρα. Ήμουν έτοιμος για αυτό. Ο Ήλιος είναι καυτός και ο αέρας σχεδόν ανύπαρκτος. Μετά από λίγα μέτρα οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα αφήνουν το μέτωπο μου και στάζουν στη βερμούδα μου. Κοιτάζω τον ουρανό. Είναι πεντακάθαρος. Αριστερά ο Ήλιος ο οποίος με μαστιγώνει και στα δεξιά μου το φεγγάρι το οποίο ακόμα δεν έχει σβήσει και μοιάζει με δαχτυλιά πάνω σε πεντακάθαρο γαλάζιο τζάμι. Έχω να ιδρώσω πολύ καιρό κι έτσι οι σταγόνες ιδρώτα που κυλάνε στα μάτια μου, δημιουργούν ένα τσούξιμο που με κάνει να κλείνω σφιχτά τα μάτια μου για να τα στραγγίξω από τον ιδρώτα.   Η υπομονή μου είναι άριστα ακονισμένη γιατί ξέρω ακριβώς τι έχω να κάνω μέχρι την Κριτσά. Για την ακρίβεια, δεν έβλεπα την ώρα που θα πάρω αυτό το βουνό με το ποδήλατο. Κάθε μέρα που οδηγούσα προς τη δουλειά σκεφτόμουν να κάνω αυτό το δρόμο με το ποδήλατο για λόγους ψυχαγωγίας και όχι για δουλειά. Τώρα το πραγματοποιώ. Ανηφορικά μέτρα μένουν πίσω μου, ο δρόμος κάνει μια δυνατή στροφή κι έτσι βρίσκομαι σε θέση που πλέον μπορώ να δω κάτω.

Η θάλασσα και η πόλη του Αγίου Νικολάου πίσω και κάτω από εμάς...

Μια γυναίκα με το ποδήλατο της στέκεται κάτω από τον παχύ ίσκιο ενός δέντρου. Κάτι σκαλίζει στο τηλέφωνο της. Την παρακολουθώ ενώ δίνω δυνατές πεταλιές και σέρνομαι στην ανηφόρα. Το ποδήλατο της δεν είναι σαμαρωμένο. Δεν μοιάζει για κάποια που ταξιδεύει και χρειάζεται τυχόν οδηγίες. Το ποδήλατο της δεν φαίνεται να έχει κάποια ζημιά άρα δεν χρειάζεται βοήθεια. Η κομμένη μου ανάσα και οι αυξημένοι παλμοί μου με κάνουν να περάσω μπροστά της χωρίς να μιλήσω. Η αφοσίωση της σε αυτό που έκανε με το τηλέφωνο δεν της επιτρέπουν να με αντιληφθεί. Συνεχίζω για την επόμενη στροφή. Ο Ήλιος με χτυπάει σε τέτοιο βαθμό που σκέφτομαι τη στιγμή στο σπίτι μου, όπου κοίταξα το αντηλιακό και απέρριψα το ενδεχόμενο να το πάρω μαζί μου. Με κατηγορώ γιατί θα μπορούσα να το πάρω ακόμα και να μην το χρησιμοποιούσα. Διάολε, είναι ένα μπουκαλάκι 100-200 γραμμάρια. Πάρε τώρα κάψιμο στη μάπα για να μην πάρεις μαζί σου αυτό το υπεφορτίο. Ναι, αλλά έχω πάρει μαζί μου αλοιφή για τυχόν τσιμπήματα εντόμων. Συνεχίζω το πετάλι χαμογελώντας. 

Κόλπος Μιραμπέλου...

Διασχίζω τον οικισμό Μαρδάτι και αυτό σημαίνει ότι η κλίση του δρόμου θα πέσει σε επίπεδα ...φλατιάς μιας και μετά το Μαρδάτι ξεκινάει ο κάμπος της Κριτσάς. Ο δρόμος ισιώνει και έρχεται η ώρα όπου οι παλμοί μου θα πέσουν και θα σταματήσω να ιδρώνω λύτρα. Στην ατμόσφαιρα υπάρχει μυρωδιά σκαμμένου χώματος και πράσινου. Κάποιες μικρές μπουλντόζες ξεπατώνουν τα 'ξερά' από τα χαντάκια στο πλάι του δρόμου. Καλή προστασία για φωτιές σκέφτομαι. Τι διάολο; Φοβούνται για φωτιές τον Νοέμβρη; Γιατί δεν το έκαναν το καλοκαίρι; Συνεχίζω με αυτά τα σοβαρά πράγματα στο μυαλό μου ενώ στις μυρωδιές που ανέφερα προστίθεται πλέον και η μυρωδιά από τα άπειρα ελαιόδεντρα που μονοπωλούν τον κάμπο της Κριτσάς. 

Ο κάμπος της Κριτσάς. Το βουνό μπροστά θα γαμηθεί σήμερα...

Κάποια πεύκα και κυπαρίσσια στο πλάι του δρόμου σπάνε το μονοπώλιο των ελιών...

Συνεχίζω να ροκανίζω επίπεδα μέτρα δρόμου. Την διαδρομή αυτή την έκανα κάθε μέρα δύο φορές για να πάω και να γυρίσω από τη δουλειά. Παρόλα αυτά εξετάζω εξωνυχιστικά δεξιά και αριστερά σαν σκύλος όταν επισκέπτεται για πρώτη φορά κάποιο πάρκο. Είναι αυτό το γαμάτο χαρακτηριστικό της βόλτας με το ποδήλατο. Η ταχύτητα είναι τέτοια που σου δίνει το χρόνο να δεις και να αφουγκραστείς καλύτερα το τοπίο γύρω σου. Η γυναίκα με το ποδήλατο που συνάντησα πιο πριν είναι καμιά 20ριά μέτρα πίσω μου. Για λίγη ώρα, παρόλο που δεν γνωριζόμαστε, κινούμαστε σαν ομάδα. Και δεν είναι και λίγο αυτό. Είναι μεγάλη υπόθεση να ξέρεις ότι λίγο πίσω σου ή λίγο μπροστά σου υπάρχει ένας άνθρωπος που βιώνει την ίδια κατάσταση με εσένα. Η τάση μου για κοινωνικοποίηση δεν έφτασε στο επίπεδο να πιάσω την κουβέντα και να πάρω πληροφορίες. Είμαι συγκεντρωμένος στον σημερινό σκοπό μου. Πριν μπούμε στην Κριτσά ο δρόμος ξεκινάει και ανηφορίζει για τα καλά και πάλι. Ρίχνω μια ματιά πίσω μου να δω αν η τύπισσα θα με γαζώσει στην ανηφόρα όπως κάνει ο Ράκος. Η τύπισσα δεν υπάρχει πια πίσω μου. Θα έφτασε στον προορισμό της. Οι ταμπέλες με ενημερώνουν ότι μπαίνω στην Κριτσά και πλέον δίνω σκληρό πετάλι για να κινούμαι αρκετά αργά. Διασχίζω τον κεντρικό δρόμο του χωριού και φτάνω στον φούρνο στον οποίο είχα προγραμματίσει να σταματήσω για να πάρω κάτι να ρίξω στο στομάχι μου αργότερα. Στέκομαι για λίγη ώρα έξω από τον φούρνο έτσι ώστε να ηρεμήσω και να έχω ανάσα να μιλήσω, αλλά και να κοπάσει λίγο ο ρυθμός που ιδρώνω έτσι ώστε να μη χρειαστεί η γυναίκα να σφουγγαρίσει μετά την είσοδο μου στον φούρνο. Προμηθεύομαι την σφολιάτα του πρωταθλητή και συνεχίζω το δρόμο μου. Δεν πεθαίνω της πείνας οπότε θα υλοποιήσω το σχέδιο μου που λέει ότι θα κάνω μια μικρή στάση στον Κρούστα, για πρωινό και μικρό διάλειμμα μετά την ανάβαση. Καβαλάω ξανά και συνεχίζω σε συνεχή, ζόρικη ανηφόρα. Ακολουθεί το σκληρό κομμάτι της ανάβασης μιας και από την Κριτσά μέχρι τον Κρούστα δεν υπάρχουν σημεία για ανάσα. Η κατάσταση μου είναι καλή. Η ανάβαση μέχρι την Κριτσά μου έκλασε τα φρύδια. Η υπομονή μου είναι ακονισμένη άψογα και η ψυχολογία μου αψεγάδιαστη. Χαμογελάω μόνος μου καθώς σκέφτομαι ότι πλέον είμαι στο δρόμο τον οποίο έστελνα φωτογραφίες στον Ράκο όταν ακόμα δούλευα και του έλεγα ότι έρχονται οι μέρες που αυτά τα μέρη θα τα πάρω πετάλι. Και συμβαίνει τώρα. Ανηφορίζω ασφάλτινες στροφές και ευθείες μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον. Η κυκλοφορία αυτοκινήτων είναι τόσο περιορισμένη που νομίζω ότι απεργούν οι οδηγοί. Η ησυχία που επικρατεί είναι απόλυτη. Τα ερεθίσματα που λαμβάνουν οι αισθήσεις μου δημιουργούν μια γαλήνη που με κυριεύει. Οι μόνοι ήχοι που ακούγονται και δεν προέρχονται από την φύση είναι η ανάσα μου, ο ήχος της τριβής της αλυσίδας με τα γρανάζια, που εναρμονίζεται με την κίνηση μου και αυτός ο ήχος που κάνει το πίσω  ντεραγιέ ενώ γλύφει τις ακτίνες της ρόδας και μοιάζει σαν ήχος κιθάρας με το ντεραγιέ στο ρόλο της πένας και τις ακτίνες να παριστάνουν τις χορδές. Το αυξημένο πια υψόμετρο σε συνδυασμό με το τόσο πυκνό πράσινο έχουν δημιουργήσει μια εκπληκτική θερμοκρασία. Ο Ήλιος μαστιγώνει αλλά στους ίσκιους που είναι αμέτρητοι η δροσιά είναι βάλσαμο. Η κάνουλα έχει ανοίξει και στάζω ξανά λύτρα ιδρώτα ενώ σκαρφαλώνω με συντονισμένη ανάσα και άκαμπτη ψυχολογία. Η θέα πλέον αρχίζει να γίνεται πανοραμική και να κόβει την ανάσα.

Η Κριτσά πλέον βρίσκεται αρκετά χαμηλότερα... Η δόμηση της Κριτσάς είναι τέτοια που ειδικά αν δείτε αυτή τη φωτογραφία βράδυ, με το χωριό φωτισμένο, το σχήμα μοιάζει σαν σκορπιός...

Ο κάμπος της Κριτσάς από ψηλά... ο Άγιος Νικόλαος είναι πίσω από το βουνό στα αριστερά της εικόνας...

Το να αγναντεύω από ψηλά είναι το καλύτερο μου. Λατρεύω τη φάση του προσανατολισμού και με τρελαίνει να είμαι ψηλά και να μπορώ να δω πανοραμικά το τοπίο. Και μετά να πατάω το μάτι στον εαυτό μου και να χαμογελάω με νόημα γιατί έχω βρεθεί εκεί πάνω με το ποδήλατο μου. Είναι αναπόφευκτο να φουσκώσω σαν τον κόκορα. Κάνω μια στάση, κατεβαίνω από το ποδήλατο και πάω στην άκρη του δρόμου. Ενώ τα πόδια μου πατάνε στη γη, ακουμπάω τα γόνατα μου στην προστατευτική μπάρα του δρόμου και κρέμομαι μπροστά σε αυτό το τοπίο. Χαζεύω τον κάμπο, την Κριτσά, τα βουνά που δεσπόζουν γύρω, τη θάλασσα. Τυχόν σημεία που υπάρχει λίγος καπνός από ανθρώπους που κάνουν δουλειά με τη γη στον κάμπο. Εξετάζω όλο το εύρος που μπορεί να καλύψει η όραση μου. Όσο και να μας ζορίζει η ανάβαση ενός βουνού, δεν είναι τυχαίο που σε κάθε μας μεγάλη βόλτα θα ανέβουμε ένα. Πίνω λίγο νερό και καβαλάω ξανά το ποδήλατο. Βλέπω ήδη τις ταμπέλες που με καλωσορίζουν στον Κρούστα. Μπαίνοντας στο χωριό, δυο μικρά σκυλιά πετάγονται από μια αυλή και έρχονται προς το μέρος μου για να εξετάσουν τι ρόλο βαράει ο ξενομπάτης με το ποδήλατο. Σταματάω την κίνηση για να αποκλείσω το ενδεχόμενο να με πάρουν από πίσω και να τα κυνηγάει το αφεντικό τους που ήδη έχει σηκωθεί και τρέχει φωνάζοντάς τους. Τα σκυλιά είναι δίπλα μου, δευτερόλεπτα αργότερα είναι και το αφεντικό τους, ανταλλάζουμε χαμόγελα και καλημέρες και συνεχίζουμε ο καθένας τη φάση του. Διασχίζω τον κεντρικό δρόμο του Κρούστα και βρίσκομαι μπροστά από ένα παντοπωλείο. Απέναντι του υπάρχει μια βρύση με ντόπιο πεντακάθαρο νερό και ένα παγκάκι. Η σκληρή ανάβαση έχει τελειώσει οπότε οι συνθήκες για διάλειμμα δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερες.

Η ώρα του διαλείμματος...

Ξοδεύω λίγα χρήματα για λίγη ενέργεια που ίσως χρειαστεί στην πορεία, καθώς και για ένα παγωμένο τσάι μιας και με έψησε την ώρα που η ματιά μου περνούσε πάνω από το ψυγείο. Αράζω στο παγκάκι και τεντώνω λίγο τα ποδαράκια μου. Γαμώ το, είμαι σε εκπληκτική κατάσταση. Παρατηρώ την καθημερινότητα του χωριού ενώ η σφολιάτα από το φούρνο της Κριτσάς δέχεται σφοδρή επίθεση. Περαστικοί πεζοί, με αγροτικά οχήματα, άνθρωποι που πίνουν το καφεδάκι τους στο καφενείο της γειτονιάς, όλοι χαιρετιούνται μεταξύ τους. Κοιτάζω το ρολόι μου. Έκανα πολύ λιγότερη ώρα από όση υπολόγιζα για να ανέβω. Αφιερώνω λιγάκι χρόνο ακόμα αράζοντας στη βρύση του χωριού και σιγά σιγά ετοιμάζομαι για αναχώρηση. Η τελευταία μου κίνηση είναι να γεμίσω το μπουκάλι μου με Κρουστιανό πεντακάθαρο νερό. Συνεχίζω ίσια τον κεντρικό δρόμο του χωριού που θα με πάει στην Πρίνα. 

Down town Κρούστας...

Έπειτα από λίγα μέτρα είμαι έξω από τον Κρούστα. Από εδώ και πέρα η διαδρομή, μου είναι άγνωστη. Ίσως να την έχω κάνει μια φορά πριν χρόνια με αμάξι. Όπως και να 'χει, ακριβείς αναμνήσεις και άποψη για το πως πάει ο δρόμος, δεν έχω. Ο χάρτης των υψομετρικών έλεγε ότι δεν θα έχουμε ακραία πράγματα μέχρι την Πρίνα. Ούτε από πλευράς αναβάσεων, ούτε από αυτή των καταβάσεων. Μια γλυκιά κατηφόρα μου επιτρέπει να χαζεύω το νέο τοπίο ρολλάροντας με ωραία ταχύτητα χωρίς να κάνω πετάλι. Νέες βουνοκορφές απλώνονται μπροστά μου. Σε αυτό το σύμπλεγμα βουνών που έχω μπλέξει, υπάρχουν κορυφές μέχρι και 1.800 μέτρων. Δεν μιλάμε για τίποτα βουναλάκια. Παίρνω 2 μεγάλες στροφές και ο προσανατολισμός μου έχει αλλάξει εντελώς. Στο πανοραμικό μου κάδρο ξεκλειδώνω μία ακόμα πίστα. Για πρώτη φορά, σχεδόν ολόκληρος ο κόλπος του Μιραμπέλου μπροστά στα μάτια μου.

Από Ελούντα και Άγιο Νικόλαο όσο μας επιτρέπουν τα βουνά να δούμε...

Ξεκλείδωμα νέας πίστας... και όλος ο κόλπος στο πιάτο...

Μετά από μερικές στροφές ανοίγεται μπροστά μου και το νέο τοπίο του βουνού που θα υψώνεται στα δεξιά μου. Ένα πυκνό καταπράσινο πευκοδάσος. Γελάω μόνος μου και παραμιλάω με την ομορφιά που είναι απλωμένη στο οπτικό μου πεδίο. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Τι μπορούν να πουν οι καλύτεροι αρχιτέκτονες και οι φτασμένοι διακοσμητές μπροστά στις δυνατότητες και το μεράκι της φύσης; Όλες μου οι αισθήσεις βρίσκονται στα όρια του ...limit up. Τα μάτια μου έχουν μια γκάμα επιλογών από συννεφιασμένες πανύψηλες βουνοκορφές, από καταπράσινες πλαγιές, μέχρι το γαλάζιο της θάλασσας και τα άγρια βραχώδη βουνά απέναντι. Η όσφρηση μου γεμίζει από τη μυρωδιά των πεύκων, του χώματος, του θυμαριού και όλης της υπόλοιπης πλούσιας βλάστησης. Η υγρασία που είναι αποτυπωμένη ακόμα και σε κομμάτια του ασφάλτινου δρόμου καθιστά τη φύση φρεσκοποτισμένη. Η απόλυτη σιωπή διακόπτεται μόνο από τιτιβίσματα πουλιών, από το βουητό κάποιου εντόμου και από χαρχαλέματα στους θάμνους από κάποια σαύρα ή οτιδήποτε. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που θα κάνω βόλτα με το ποδήλατο σε αυτό τον τόπο με αυτές τις καιρικές συνθήκες. Συνεχίζω το πετάλι ώσπου ο δρόμος πλέον πνίγεται από τα πεύκα. Δεξιά και αριστερά του οδοστρώματος έχει δημιουργηθεί ένα παχύ στρώμα από πευκοβελόνες.

Και κάπου εκεί μέσα, εγώ με το ποδήλατο μου..

Σε κάποια φάση η άσφαλτος τελειώνει και μετατρέπεται σε χωματόδρομος. Είχα ενημερωθεί σχετικά από την κυρία στο παντοπωλείο στον Κρούστα η οποία φρόντισε να μου αναφέρει ότι δεν είναι δύσβατο και κακοτράχαλο, απλά δεν είναι άσφαλτος. Η Νταλίκα κάνει θόρυβο καθώς τα λάστιχα της τώρα πατάνε χώμα, μικρές πετρούλες και χοντρά χαλίκια. Στο μυαλό μου έρχεται ο Ράκος. Στην Αίγινα είχα ανεβάσει όλη την ομάδα σε βουνό από κατσάβραχα και είχαμε τα ποδήλατα στα χέρια. Στη λίμνη Δόξα τον έβαλα με τον Ζιντάν σε χωματόδρομο 2-3 χιλιόμετρα. Στο τουρ που έκανα μόνος μου το καλοκαίρι, χώθηκα πάλι μέσα σε χωματόδρομο για να κόψω δρόμο. Τρέχω ένα πολύ δυνατό σερί που μπλεκόμαστε με χώματα και πέτρες εγώ και η Νταλίκα. Σε ένα σημείο του χωματόδρομου έχω σταματήσει και κρέμομαι πάλι στην μπάρα ασφαλείας του δρόμου. Δεν είναι κάποιο διάλειμμα ξεκούρασης για ανάσες ή κάτι τέτοιο. Ήθελα απλά να σταθώ και να χαζεύω τη θάλασσα ενώ πνίγομαι από πεύκα σε μεγάλο υψόμετρο. Και να αναγνωρίζω τις περιοχές που βλέπω στα χαμηλά. Όπως χαζεύω τη θέα αντιλαμβάνομαι ήχο από ρόδες που κυλάνε πάνω στον χωματόδρομο. Γυρνάω πίσω το κεφάλι μου και βλέπω μια ομάδα τεσσάρων ποδηλατών με mountain ποδήλατα. Χαμογελάω πλατιά. Αισθάνομαι ευτυχισμένος και κατά κάποιο τρόπο, περήφανος για αυτούς τους 4 ανθρώπους που καβάλησαν τα ποδήλατα τους και βρίσκονται εδώ να απολαμβάνουν αυτόν τον τόπο με τον ίδιο τρόπο όπως εγώ. Ανταλλάζουμε χαμόγελα και χαιρετούρες χωρίς να σταματήσουν. Από την ώρα που είχα ξεκινήσει από τον Κρούστα νομίζω δεν είχα δει ούτε ένα όχημα, ούτε έναν άνθρωπο. Και να που πέτυχα μια ομάδα ποδηλατών. Χαμογελώντας και σκεπτόμενος την σύμπτωση, συνέχισα το δρόμο μου. Η έκσταση συνεχίζεται αδιάκοπα. Μέσα σε όλα αυτά που με έχουν γεμίσει τόσο όμορφα υπάρχει και κάτι ακόμα. Το δύσκολο κομμάτι της βόλτας έχει τελειώσει. Η υπόλοιπη διαδρομή είναι η κατάβαση του βουνού και μετά παραθαλάσσιο τσιλιμπουρδισματάκι μέχρι τον Άγιο Νικόλαο. Δηλαδή αν κατά την ανάβαση είχα άκαμπτη ψυχολογία και φούσκωνα σαν τον κόκορα, τώρα τα εντόσθια μου έχουν βγει έξω από το σώμα μου με τόσο φούσκωμα. Το οδόστρωμα επανέρχεται σε ασφάλτινο και συνεχίζω να πνίγομαι από πεύκα. Δεξιά μου η πλαγιά είναι τόσο απότομη και ο Ήλιος σε τέτοια θέση που συνήθως κάνω πετάλι υπό σκιά. Σε συνδυασμό με το υψόμετρο και τη βλάστηση αλλά και ότι ...δεν μου βγαίνει η πίστη στο πετάλι, η δροσούλα είναι ένα επίπεδο χειρότερη από αυτό που θα έλεγα 'ευχάριστη'. Στις κορυφές των βουνών που δεσπόζουν από πάνω μου πραγματοποιείται συνάντηση από σύννεφα όλων των αποχρώσεων από το άσπρο μέχρι το μαύρο, με θέμα συζήτησης αν θα στήσουν κάποια καταιγίδα. Για κάποιο λόγο αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει κίνδυνος βροχής και όλο αυτό το σκηνικό στις κορυφές έχει στηθεί απλά για να εμπλουτίζεται ακόμα περισσότερο αυτός ο οπτικός οργασμός. Στο δρόμο μου, συνεχίζω με χαλαρό πετάλι αναπνέοντας ατόφιο οξυγόνο με τις βαθύτερες εισπνοές που μπορώ να καταφέρω. 

Ανεκτίμητο.

Ανεκτίμητο pt. 2

Ταμπέλες με ενημερώνουν ότι φτάσαμε στην Πρίνα. Ένα πολύ μικρό χωριό με πολλές εγκαταλειμμένες κατοικίες. Ανταλλάζω καλημέρες με 2 γιαγιάδες που καθόντουσαν έξω από μια είσοδο σπιτιού. Γνωρίζοντας ότι η Πρίνα θα είναι κάπως έτσι, είχα φροντίσει να μην χρειαστώ ανεφοδιασμό υγρών και ενέργειας εδώ. Είμαι καλυμμένος άρα δεν το σκέφτομαι καν αυτό. 

Περνώντας μέσα από την Πρίνα...

Βρίσκομαι στο σταυροδρόμι στην έξοδο της Πρίνας που συναντιέται με τον περιφερειακό δρόμο. Από τη μία του κατεύθυνση σε κατεβάζει στη θάλασσα και από την άλλη συνεχίζει να ανεβαίνει μέχρι ψηλά στις κορυφές. Για την προγραμματισμένη μου βόλτα, αυτό είναι το σημείο μηδέν. Σε αυτό το σημείο θα έπρεπε να βάλω τη στεγνή μου μπλούζα, να φορέσω το αντιανεμικό μου και να πέσω ελεύθερος στο κενό. Όμως, στο μυαλό μου υπήρχε από την αρχή μια ιδέα-πρόταση για την οποία ήθελα να αποφασίσω σε αυτό το σημείο. Είναι ένας ειδικός σκοπός. Αν θέλω να τον πραγματοποιήσω πρέπει να στρίψω δεξιά και να πάρω το δρόμο της ανάβασης και να ανέβω κάποια χιλιόμετρα βουνό ακόμα. Στο μυαλό μου έρχεται πάλι ο Ράκος. Εκείνη η βόλτα στην Επίδαυρο όπου στο τελευταίο βουνό πριν το θέατρο ήμουν πρόθυμος να γράψουμε στ' αρχίδια μας το θέατρο και να μην πάμε προκειμένου να γλυτώσουμε την ανάβαση αλλά αυτός θα ανέβαινε ακόμα και αν έπρεπε να κάνει πετάλι με τα χέρια. Έχω κλειδώσει στην απόφαση πριν ακόμα ζυγίσω την κατάσταση και είναι εμφανές από το γεγονός ότι όλες αυτές τις σκέψεις τις κάνω ενώ έχω ήδη στρίψει δεξιά για να πάρω την πρόσθετη ανάβαση. Ο δρόμος γίνεται πάλι ανηφορικός και μπαίνω πάλι σε mode πολεμιστή γιατί η φάση μέσα στο δάσος μέχρι την Πρίνα με είχε χαλαρώσει υπερβολικά. Η ανάσα μου βαραίνει ξανά, οι παλμοί μου είναι και πάλι στα ύψη τόσο έντονα που μπορώ μέχρι και να τους μετρήσω έτσι που τους αισθάνομαι. Οι πρώτες σταγόνες φεύγουν και πάλι από το μέτωπο μου και μουσκεύουν τα μάτια μου, τα γυαλιά και τη βερμούδα μου. Αισθάνομαι περήφανος για τον εαυτό μου που έκανα αυτή την επιλογή. Τρώω σκληρό γαμήσι αλλά έχω κάνει το σωστό. Έκανα εικόνα τον εαυτό μου να ξενερώνει και να στραβώνει τη μούρη του όταν θα τελείωνε η βόλτα, σε περίπτωση που δεν πραγματοποιούσα αυτόν τον ειδικό σκοπό. 

Μ' αυτά και μ' αυτά... ανεβήκαμε κι άλλο...

Στα επόμενα ανηφορικά μέτρα συλλογιέμαι ότι είναι η πρώτη φορά που κάνω παράκαμψη για να ανέβω κι άλλο βουνό. Σκέφτομαι ότι όλο αυτό ίσως να είναι κάτι που βρίσκεται ίσως και από την εσωτερική πλευρά των ορίων του μαζοχισμού. Αλλά όχι. Όταν είχα ξαναβρεθεί σε εκείνο το σημείο πριν χρόνια, με αυτοκίνητο, είχα εντυπωσιαστεί πάρα πολύ. Και τώρα θα το έβλεπα ξανά και θα ήμουν εκεί με το ποδήλατο μου. Θα ήταν πολύ κρίμα να βρεθώ τόσο κοντά και τελικά να μην πάω γιατί κόλωσα μπροστά σε μια σκληρή ανάβαση 5 χιλιομέτρων. Επίσης, με την επιπρόσθετη ανάβαση μεγαλώνω και τη διάρκεια της κατάβασης. Είναι απόλυτα τίμιο. Κάθομαι και γαμιέμαι για τον όποιον να 'ναι και υποφέρω σωματικά, πνευματικά και ψυχικά για κάτι χαρτονομίσματα, δεν θα κάτσω να γαμηθώ για τα δικά μου γούστα; 

Το χωριουδάκι που φαίνεται εκεί κάτω είναι η Πρίνα...

Ο δρόμος που κινούμαι τώρα, οδηγεί στην Καλαμαύκα. Συνεχίζω και ανεβαίνω έχοντας πια φθαρεί σωματικά αλλά με το πνεύμα μου και την ψυχολογία σε τιτάνιο επίπεδο. Ο γεωγραφικός προσανατολισμός μου, λέει ότι δεν αργεί το σημείο. Έχω αγωνία να το δω ξανά. Βλέπω κάτω το χάος κι ενώ ο ιδρώτας μέσα στα μάτια μου προκαλεί τσούξιμο, χαμογελάω γιατί η συνέχεια θα είναι εξίσου απολαυστική.

Μόλις φτάσαμε στο σημείο του ειδικού σκοπού παιδιά...

Είναι σχεδόν ασύλληπτο. Η πανοραμική θέα από αυτό το υψόμετρο έχει φτάσει στο σημείο που σου δίνει το νησί στο πιάτο. Το διάστημα από την Παχειά Άμμο μέχρι την Ιεράπετρα είναι το σημείο του νησιού όπου η Βόρεια πλευρά της Κρήτης απέχει μόλις 15 χιλιόμετρα από την Νότια. Το νέο σημείο μηδέν για τη σημερινή μου βόλτα, το σημείο του ειδικού σκοπού είναι το σημείο στο οποίο στέκεσαι και βλέπεις αριστερά σου το Κρητικό πέλαγος και δεξιά σου το Λιβυκό. 

Κρητικό πέλαγος.....

Λιβυκό πέλαγος...

Τσέκαρε το παρακάτω πρόχειρο βίντεο από το σημείο.

Πετάω από πάνω μου την μουσκεμένη μπλούζα και στέκομαι όρθιος στο σημείο. Χαζεύω το Κρητικό πέλαγος. Χαζεύω το Λιβυκό πέλαγος και σκέφτομαι το καλοκαιρινό μου τουρ που πήρα παραλιακά ένα σοβαρό κομμάτι της Νότιας Κρήτης για να απολαμβάνω το Λιβυκό πέλαγος από κοντά. Κοιτάζω τα βουνά στην ενδοχώρα της Κρήτης. Δεν είναι και λίγες οι κορυφές που βρίσκονται κάτω από το δικό μου υψόμετρο. Αισθάνομαι δικαιωμένος από την επιλογή μου. Η παράταση της ανάβασης έχει τελειώσει και είμαι καλά. Τώρα έχω να απολαύσω την κατάβαση που θα είναι ακόμα μεγαλύτερη από την προγραμματισμένη. Φοράω γρήγορα στεγνή μπλούζα και αντιανεμικό και κοιτάζω για τελευταία φορά όλο το τοπίο γύρω μου από το σημείο μηδέν. Ο καιρός πάνω στο βουνό δεν συγχωρεί τις topless καταστάσεις με ιδρωμένο κορμί. Πάμε για κατάβαση 10 - 12 χιλιομέτρων. Δίνω 2-3 πεταλιές για να ξεκινήσει το ποδήλατο και αφήνομαι στη βαρύτητα. Ξεκλέβω τις τελευταίες ματιές πανοραμικής θέας από το ψηλότερο σημείο που βρέθηκα για σήμερα. Έχω το κινητό στα χέρια και τραβάω βίντεο για να φτιάξω κι εγώ κάποια στιγμή ένα βίντεο από αυτή τη βόλτα. Κρατώντας το τηλέφωνο, είμαι αναγκασμένος να οδηγώ είτε με το ένα χέρι, είτε χωρίς χέρια καθώς και να φρενάρω περισσότερο απ' ότι έχω συνηθίσει στις στροφές. Απολαμβάνω την κατάβαση εννοείται, αλλά σίγουρα όχι τόσο όσο όλες τις άλλες φορές. Αισθάνομαι ότι το φιλαράκι μου έχει χάσει πολύ συναίσθημα από ελεύθερη πτώση μιας και σε κάθε κατάβαση τον βλέπεις με το κινητό στο χέρι. Ρε, χωρίς go pro τέρμα τα βίντεα!!! Σύντομα πέφτω και πάλι στην Πρίνα την οποία αυτή τη φορά περνάω περιφερειακά και συνεχίζω μέχρι να πέσω στο Καλό Χωριό και στη θάλασσα. Από εδώ και πέρα ο δρόμος είναι και πάλι άγνωστος οπότε μετά από λίγες στροφές κλείνω τα τηλέφωνα για λόγους ασφάλειας και γούστου. Η κίνηση στο δρόμο εξακολουθεί να είναι περιορισμένη και όπου το οπτικό πεδίο είναι ανοιχτό, χρησιμοποιώ όλο το πλάτος του δρόμου στις στροφές έτσι ώστε να μπορώ να φρενάρω όσο γίνεται λιγότερο. Μπροστά μου και πάλι ένα τοπίο που απαρτίζεται από αμέτρητα πεύκα. Ρίχνω μια ματιά πίσω μου να δω το σημείο που με οδήγησε στην Πρίνα. Καταπράσινο και πανέμορφο. Πάνω από τις βουνοκορφές η σύσκεψη των σύννεφων καλά κρατεί αλλά φαίνεται να μην έχουν καμία διάθεση να μεταφερθούν. Από πάνω μου ο ουρανός είναι καταγάλανος όπως είναι και πάνω από τη θάλασσα όπου και κατευθύνομαι. Εξακολουθώ να κατεβαίνω και να χαζεύω δεξιά και αριστερά. 

Οι τεράστιοι ελαιώνες αρχίζουν και μονοπωλούν ξανά τη γη...

Δεν είναι η κατάβαση που σου κόβει την ανάσα. Οπότε δεν είναι ανάγκη να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος στο δρόμο, με ψυχή και σώμα πάνω στο τιμόνι. Κατεβαίνω με όλη την ταχύτητα που μου προσφέρει η βαρύτητα. Αφήνω τα χέρια μου από το τιμόνι και χαζογελάω βλέποντας το τοπίο γύρω μου. Κάνω ένα άλμα στη σκέψη μου και σκέφτομαι ότι μετά το διάλειμμα θα έχουμε παραλιακό σουλάτσο. Η σκέψη μου όμως και πάλι επιστρέφει πάνω στο βουνό και σε αυτή τη φανταστική διαδρομή από τον Κρούστα μέχρι την Πρίνα.  Στο σημείο μηδέν που βλέπει και τις δύο θάλασσες. Το Καλό Χωριό φαίνεται αρκετά κοντά και για μια στιγμή καταλαβαίνω ότι έχω μια έκφραση γκρίνιας σαν μικρό παιδί μόλις που του χάλασαν ένα χατήρι που τόσο ήθελε. Μπροστά μου ανοίγονται 2 μεγάλες ευθείες που ενώνονται με ένα πέταλο. Παίρνω όση φόρα μπορώ και στο πέταλο στρίβω αφρενάριστος. Τα λάστιχα σφυρίζουν τώρα γιατί πάτησε στο δρόμο ένα αχρησιμοποίητο μέρος από το πέλμα τους. Κόβω ταχύτητα περνώντας μέσα από το Καλό Χωριό γιατί αν πεταχτεί κάτι μπροστά μου ενώ κινούμαι με 50 χλμ/ώρα με ποδήλατο, θα υπάρξει πρόβλημα για όλους. Λίγα μέτρα αργότερα έχω συναντήσει την παραλιακή παλιά εθνική οδό. Αυτό σηματοδοτεί το τέλος της κατάβασης. Αμέσως ψάχνω που θα κάνω το διάλειμμα μου για να πιω έναν καφέ. Έχω λιγουρευτεί έναν καφέ και ένα τσιγάρο. Από πείνα τίποτα. Πέρα από τη σφολιάτα που διέλυσα στον Κρούστα, δεν έχω φάει καν την ενέργεια που προμηθεύτηκα από το παντοπωλείο. Βρίσκω το σημείο μου και αράζω να πραγματοποιήσω το βασικό διάλειμμα της βόλτας. Μια μάνικα που κρέμεται στο δρόμο μου δίνει τη δυνατότητα για ένα refresh. Παραγγέλνω το καφεδάκι μου και αράζω πασάς να απολαύσω.

Τα βασικά που χρειάζεται ένας ποδηλάτης στο διάλειμμα του... Καφεδάκι, τσιγάρο και λίγο νερό...

Μέχρι να πιω τον καφέ μου και να καπνίσω 2 τσιγάρα έκανα στο μυαλό μου έναν απολογισμό αυτής της βόλτας. Να 'ναι καλά ο φιλάρας που μου την πρότεινε. Τον εμπιστεύτηκα τυφλά γιατί από τις κουβέντες που έχουμε κάνει αντιλαμβάνομαι ότι είναι και αυτός τύπος που του αρέσει η φύση και εκτιμάει τα τοπία. Και μου το είχαν πει και άλλοι ότι είναι πολύ όμορφη διαδρομή. Αισθάνομαι περήφανος που κινητοποιήθηκα για να την κάνω και τυχερός που βρέθηκα να κάνω πετάλι μέσα σε τέτοια τοπία. Μου φαίνεται ότι ο νομός Λασιθίου είναι φάση, χρόνο και πνευμόνια να έχεις να ανεβαίνεις βουνά να βλέπεις τέτοια τοπία. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα θέλω να δώσω τέλος στην ανάπαυση και να συνεχίσω το δρόμο μου για πίσω. Να κλείσω αυτό το εκπληκτικό πακέτο της σημερινής βόλτας. Η διαδρομή από το Καλό Χωριό μέχρι τον Άγιο Νικόλαο είναι κάπου στα 13 χιλιόμετρα. Από την παλιά εθνική οδό η οποία πότε περνάει πάνω από τη θάλασσα και πότε λίγο πιο μακριά από αυτήν. Μια διαδρομή που τείνει να γίνει για μένα κάτι σαν το παραλιακό σουλάτσο που κάνουμε στην Αθήνα, ξεκινώντας από την Πειραϊκή και φτάνοντας μέχρι το Καβούρι. Μαζεύω τα πράγματα μου και ξεκινάω για τη συνέχεια.

Η παραλία Καραβοστάσι λίγο πριν από το Καλό Χωριό...

Σκεφτόμουν ότι αυτό το κομμάτι που πλέον το έχω πεταλιάσει αρκετές φορές, ίσως να με κουράσει μέχρι να φτάσω. Ότι δεν θα είναι αμελητέο σε καμία περίπτωση. Αλλά μάλλον κάτι περίεργο συμβαίνει. Δεν μπορώ να καταλάβω. Ίσως το πευκοδάσος στο δρόμο για Πρίνα; Ίσως το σημείο που βλέπει τις 2 θάλασσες; Κάτι με έχει κάνει φτιαγμένο από ατσάλι σήμερα. Σίγουρα έχω δει σημάδια φθοράς στο σώμα μου. Σε καμία περίπτωση όμως κάτι που να το λάβω σοβαρά υπόψιν.  Καταπίνω αυτό το πάνω-κάτω των χιλιομέτρων στον αυτόματο πιλότο. Αρκετά χαλαρός και χωρίς ιδιαίτερα ζόρια. Προφανώς τα χιλιόμετρα έχουν παίξει ρόλο. Η σημερινή βόλτα ναι μεν είχε όλα τα δυνατά τοπία, ναι μεν είχε μια σπουδαία ανάβαση και μια σοβαρή κατάβαση αλλά τα συνολικά χιλιόμετρα της δεν είναι ικανά να με τσακίσουν. Σκέφτομαι τα λόγια του μεγάλου Θανασάρα που σε μία από τις τιτάνιες βόλτες που τον είχα ακολουθήσει, έλεγε ότι τα ζόρια ξεκινάνε μετά το φράγμα των 100 χιλιομέτρων. Όσο συλλογίζομαι όλα αυτά, μένουν πίσω μου μικρές ευθείες, ανηφοριές και κατηφοριές.

Αυτό το γαλάζιο του ουρανού, με το μπλε της θάλασσας και το πράσινο της φύσης είναι ίσως ο καλύτερος συνδυασμός χρωμάτων...

Σιγά σιγά πλησιάζω προς την Αμμουδάρα, το εργασιακό μου περιβάλλον για χρόνια στο παρελθόν, και αισθάνομαι σαν να έχω φτάσει στη γειτονιά. Η μαρίνα του Αγίου Νικολάου είναι πλέον ορατή. Σε λίγο θα αφήσω τη θάλασσα για να χωθώ στο αστικό τοπίο του Αγίου Νικολάου. Η τελευταία επαφή με τη θάλασσα είναι στην χρυσή παραλία του Αλμυρού, την παραλία στης οποίας την άκρη χύνεται ένα ποτάμι και λίγο πιο νωρίς σχηματίζει μια λίμνη η οποία είναι ορατή από το δρόμο. Το σημείο που είναι πνιγμένο στα καλάμια και στους ευκαλύπτους και συχνά βλέπεις παρκαρισμένο κάποιο αυτοκίνητο και τους ιδιοκτήτες τους να πηγαίνουν κοντά στη λίμνη για να ταίσουν τις πάπιες που συχνάζουν στο μέρος.

Άραγμα να ανταλλάξουμε δυο κουβέντες με τις πάπιες...

Μετά και από αυτό το ολιγόλεπτο διάλειμμα ανηφορίζω το κομμάτι που με βγάζει στον κόμβο του Αγίου Νικολάου και στρίβω δεξιά για να πέσω μέσα στην πόλη. Δεν βλέπω την ώρα να κάνω ένα ζεστό μπάνιο, να πάρω το γεύμα του πρωταθλητή και μόλις τελειώσω με αυτά να ξεκινήσω να γράφω το κείμενο μου. Για να δώσω να καταλάβετε ακόμα καλύτερα ότι η Κρήτη είναι γαμάτη ακόμα και τον Νοέμβρη. Παντού είναι καλά άμα δεν δουλεύεις. Όλους τους μήνες του χρόνου! 

Η επόμενη ποδηλατική βόλτα που θα γίνει κείμενο μάλλον θα είναι με ατόφια την ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή Ποδήλατο. Ή όχι....;

Η σημερινή βόλτα με αριθμούς:

Σύνολο χιλιομέτρων: 56

Μέσος Όρος Ταχύτητας: 15.1 χλμ/ώρα

Διάρκεια Καθαρής Ποδηλασίας: 3 ώρες 45'

Μέγιστη Ταχύτητα: 54 χλμ/ώρα 

Συνήθως πάω ειρηνικά...

όταν αδικούμαι πάω πίσω και φορτώνω νιτρικά...

εδώ θα μείνω να σας βλέπω ρε μουνιά....

να τρώγεστε όσο κλείνετε το νου σας σε κλουβιά...