Το σάρωμα του Λασιθίου συνεχίζεται...

Τον Αύγουστο που μας πέρασε, βγαίνοντας να κάνω το καλοκαιρινό ποδηλατικό tour, ο σκοπός μου ήταν να πάρω περιμετρικά και -όσο γίνεται- παραθαλάσσια όλο το νομό Λασιθίου. Ένα μικρό κομμάτι είχε μείνει εκτός σχεδιασμού. Ήταν το βόρειο μέρος του νομού και είχα επιλέξει να μην προσθέσω άλλη μια μέρα στο πετάλι σκεπτόμενος πως στη βόρεια πλευρά της Κρήτης οι άνεμοι συνήθως γαμούν και δέρνουν εκείνη την εποχή. Ήταν θέμα χρόνου να κάνω αυτή την υπέροχη βόλτα. Και το πλήρωμα του χρόνου ήρθε σήμερα. Η επιλογή της ημέρας δεν είχε ...σκοπό επετείου αλλά βλέποντας το ημερολόγιο συνειδητοποίησα ότι ακριβώς πριν από ένα χρόνο είχε πάρει σάρκα και οστά το απόλυτο ποδηλατικό κομπαρσιλίκι στα βουνά -και όχι μόνο- της Κούβας. 

    Το προηγούμενο βράδυ με βρίσκει στο σπίτι του Μάνου να αράζουμε σκληρά μέχρι που ξαφνικά έρχεται στο μυαλό μου η κατάσταση του καιρού. Είχα δει όλες αυτές τις μέρες το χάος που έχει δημιουργηθεί στην Αττική με τις βροχές αλλά ήταν η πρώτη μέρα που πήρα την εικόνα από την τηλεόραση και αντιλήφθηκα κάπως καλύτερα το μέγεθος της καταστροφής. Άκουγα για Ευριδίκες, για Ζήνωνες και κακοκαιρία που πρόκειται να πλήξει όλη τη χώρα. Στο Λασίθι η κατάσταση ήταν η -λίγο πολύ- συνηθισμένη. Τσεκάρουμε λίγο τον καιρό με τον Μάνο. Είναι Σάββατο βράδυ. Η κατάσταση από Δευτέρα θα γαμηθεί άσχημα εδώ και θα πέσει πολύ νερό. Η Κυριακή δεν έχει βροχόπτωση στο πρόγραμμα της αλλά από τις απογευματινές ώρες θα ξεκινήσουν οι συννεφιές. Ξαφνικά αισθάνομαι ότι αν δεν κάνω αυτή τη βόλτα την επόμενη μέρα ίσως να μην την κάνω ποτέ. Απαίσιο συναίσθημα. Έχω ήδη θεωρήσει ότι αυτή τη βόλτα δεν παίζει να μην την κάνω. Εγκαταλείπω το άραγμα και εξαφανίζομαι από του Μάνου με συνοπτικές διαδικασίες για να έρθω στο σπίτι μου και να μελετήσω με μεγαλύτερη ανάλυση. Βλέπω πως οι προγνώσεις αρχικά διασταυρώνονται μεταξύ τους και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο καιρός αύριο θα είναι ιδανικός για βόλτα. Άνεμοι της τάξεως του 1 Bf, θερμοκρασία μέχρι και 21 βαθμοί, ηλιοφάνεια σε γενικές γραμμές αλλά μέχρι ένα σημείο. Φρεσκάρω στο μυαλό μου και τη διαδρομή. Όλες αυτές οι διαδικασίες σημαίνουν ότι μάλλον έχω 'κλειδώσει' στην απόφαση ότι αύριο θα πέσει βόλτα. Μπαίνουν τα ξυπνητήρια στην ώρα που πρέπει και έχω μπροστά μου μπόλικες ώρες να κοιμηθώ και δεν προέρχομαι και από ιδιαίτερη κραιπάλη. Είναι το στιλ των πρωταθλητών.

   Η μέρα ξεκινάει με την πολυαγαπημένη συνήθεια όχι μόνο για τις ημέρες που υπάρχει ποδηλατάδα στο πρόγραμμα αλλά ακόμα και για αυτές που το πρόγραμμα ήταν μόνο δουλειά. Πανηγυρικό snooze στη μάπα του τηλεφώνου με ένα χαμόγελο που δεν πλάτιασε ιδιαίτερα γιατί όπως και να το κάνεις, το ξύπνημα στις 8.57 για έναν τύπο που πλέον δεν δουλεύει και απολαμβάνει κοπροσκύλιασμα είναι ζόρικο. Δεύτερη αφύπνιση και με ανίκητα σβέλτο τρόπο διπλασιάζω και τις 'αναβολές'. Στην τρίτη αφύπνιση η λογική κυριαρχεί. Αν θέλω να πάω βόλτα πρέπει να σηκωθώ. Ξαφνικά σα να μην υπάρχει δευτερόλεπτο για χάσιμο. Πριν ακόμα κατουρήσω και ρίξω νερό στα μούτρα μου, το χαρμάνι του ελληνικού με το νερό είναι ήδη μέσα στο μπρίκι και σιγοψήνεται. Ανοίγω την μπαλκονόπορτα να δω τι κατάσταση επικρατεί έξω. Έλεγαν την αλήθεια. Η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη, ο ουρανός το ίδιο ενώ ο αέρας δεν το άνοιξε το κατάστημα σήμερα. Κουνάω το κεφάλι μου συγκαταβατικά, τόσο έντονα λες και οι καιρικές συνθήκες ήταν δικό μου κατόρθωμα. Μπαίνω μέσα και ξεκινάω την προετοιμασία για δύο τοστ. Το laptop μου, που χρειάζεται μια μπασκετική περίοδο για να ανοίξει είναι πανέτοιμο. Βάζω ένα καλό ραπ και στρίβω ένα τσιγάρο να το καπνίσω με τον καφέ μου. Τα τοστ είναι έτοιμα και μέχρι να καπνίσω θα είναι και στη θερμοκρασία που πρέπει για να τα διαλύσω. Διάολε, πόσο καλά ρυθμίζω το χρόνο με τις δουλειές που πρέπει να γίνουν. Πετάω  μέσα στην τσάντα μου μια εφεδρική μπλούζα, το αντιανεμικό, μια μπανάνα, ένα παστέλι και μία ομάδα φρούτων από το Καθαρό που αποτελείται από δύο μήλα, ένα φιρίκι και ένα αχλάδι. Θήκη γυαλιών, κινητό, πορτοφόλι, κλειδιά, χαρτιά, τσιγάρα. Κοιτάζω το αντηλιακό και το σνομπάρω επιδεικτικά ενώ ανοίγω την ντουλάπα για να φορέσω το ειδικό καπέλο για το ποδήλατο. Σε κάτι λιγότερο από τρία λεπτά είμαι  έξω από το σπίτι και ανεβαίνω πάνω στο ποδήλατο για να δούμε τι φασάρα έχουμε φτιάξει για σήμερα. 

   Η σημερινή βόλτα είναι υψηλής ποιότητας. Ο αριθμός των χιλιομέτρων της δεν με τρομάζει σε καμία περίπτωση αλλά έχει άλλα στοιχεία που θα ...συζητηθούν. Θετικά και αρνητικά. Μέσα σε αυτή διαδρομή συμπεριλαμβάνεται ένα βουνό της τάξεως των 20 χιλιομέτρων. Σε όσους είχα πει ότι θέλω να κάνω αυτή τη διαδρομή οι απαντήσεις παρέπεμπαν οπουδήποτε αλλού εκτός από την παρακίνηση. "Τι λες ρε μαλάκα;!", "έχεις τρελαθεί εντελώς ρε;!", "πάει αυτός, το 'χει χάσει", ανακοίνωση της βόλτας μου σε άλλους για να πέσει λίγο γέλιο. Εγώ από την πλευρά μου, τι να χαμπαριάσω; Πριν χρόνια είχα την τύχη να κατέβω αυτό το βουνό γυρνώντας από ένα μικρό χωριό όπου είχαμε βρεθεί για ρακοποσία. Θυμάμαι πως είχα εντυπωσιαστεί τόσο από το θέαμα που το να πάρω με το ποδήλατο μου αυτή τη διαδρομή είχε γίνει κάτι σαν ένα μικρό όνειρο. Τα σχόλια που άκουσα έπεσαν στο κενό και εννοείται ότι ήταν ανίκανα να με κρατήσουν μακριά από το να κάνω αυτή τη βόλτα. Και ξεκινάμε το λοιπόν. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει παραλιακό σουλάτσο στον Άγιο Νικόλαο για αρχή, ανάβαση και κατάβαση για την Ελούντα, παραλιακό σουλάτσο μέχρι την Πλάκα και μετά ξεκινάει το βουνό. Στο Καρύδι θα βρεθώ στο σημείο Μηδέν και θα πέσω στο κενό μέχρι να πλησιάσω την Νεάπολη και από εκεί να γυρίσω μέχρι τον Άγιο Νικόλαο μέσω της παλιάς εθνικής οδού. 

Αυτό είναι για σήμερα παιδιά....

Αν πω ότι η ανάβαση, βλέποντας την στο elevation gain δεν μου έκοψε κάπως τα ...πόδια, θα πω ψέματα...

Ξεκινάω από το σπίτι κατηφορίζοντας χωρίς πετάλι μέχρι τη λίμνη του Αγίου Νικολάου. Δίνω 5 πεταλιές για να βρεθώ στον παραλιακό δρόμο για να τον πάρω όλο. Μπροστά μου ανοίγει η εικόνα του κόλπου του Μιραμπέλου και το θέαμα είναι τέτοιο που βάζω τα γέλια μόνος μου πάνω στο ποδήλατο. 

Δεν λέω ψέματα παιδιά.... Έτσι ήταν!

Απέναντι είναι ορατή η ανάβαση που πρέπει να πάρω για να φτάσω στην Ελούντα

Το πρωινό πετάλι σε συνδυασμό με το χάζεμα εκτοξεύουν την ποιότητα της φάσης καθώς και τη διάθεση μου. Ο παραλιακός δρόμος δεν ζει σε καμία περίπτωση το καλοκαιρινό όργωμα των αυτοκινήτων αλλά τα γεγονότα ότι είναι Κυριακή και ακόμα είναι νωρίς, κάνουν τα αυτοκίνητα να μοιάζουν είδος υπό εξαφάνιση και ας βρισκόμαστε ακόμα στο κέντρο της πόλης. Όσο απομακρύνομαι γίνεται ακόμα καλύτερο. Μαγική ησυχία λες και όλα είναι γυρισμένα στο mute, εκτός από το ποδήλατο μου που το έχω παρακάνει λίγο και κοντεύει να γίνει ένα μπουρδέλο. Ακούω το χαρακτηριστικό τρίξιμο από το ρουλεμάν του πεταλιού όποτε ζορίζω λίγο παραπάνω για να δώσω κίνηση. Ακούω την αλυσίδα να σαλεύει περίεργα μιας και δεν είναι σίγουρη σε ποιο γρανάζι πρέπει να αφοσιωθεί αφού πλέον το ντεραγιέ έχει απορυθμιστεί αρκετά. Ακούω επίσης την αλυσίδα που κάνει ένα θόρυβο καθώς μεταδίδει την κίνηση μου. Πιο έντονο μιας και στην τελευταία βόλτα, το ποδήλατο έφαγε βροχή κι έτσι η αλυσίδα παρακαλάει πια για λίγη λίπανση. Κάνω πετάλι και σκέφτομαι ότι είμαι μαλάκας που επιτρέπω να συμβούν αυτά. Δεν είναι τα προβλήματα που παίζει να σε εκθέσουν ανεπανόρθωτα σε μια μεγάλη βόλτα αλλά καλό είναι το ποδήλατο να είναι σε εξαιρετική κατάσταση. Προσπερνάω αυτές τις σκέψεις χαζεύοντας για τελευταία -προς το παρόν- φορά τη θάλασσα από το ισόγειο. Πλησιάζω για την πρώτη ανηφόρα που πρέπει να ανέβω για να φτάσω στην Ελούντα. Μια συνεχόμενη, ζόρικη κλίση μήκους 2 χιλιομέτρων. Όχι ότι δεν είναι ικανή να με διαλύσει αλλά μόνο τον τελευταίο μήνα την έχω ανέβει δύο φορές κι έτσι αισθάνομαι ότι της έχω πάρει τον αέρα. Από την άλλη, ξέρω μέσα μου ότι αυτή η ανηφόρα πρέπει να γαμηθεί εύκολα και χωρίς πολλά πολλά γιατί αλλιώς με τι μούτρα θα παρουσιαστώ μπροστά στην τιτάνια ανάβαση των 20 χιλιομέτρων αν έχω μασήσει στο λοφάκι; Έχω ξεκινήσει ήδη και ανεβαίνω και γίνεται αυτό το άτσαλο καλωσόρισμα στο σημερινό κομπαρσιλίκι. Οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα αφήνουν το μέτωπο μου. Τρώω σουβλιές στην καρδιά σε τρεις περιπτώσεις. Η εισπνοή μου τελειώνει ενώ αισθάνομαι ότι θέλω να αναπνεύσω κι άλλο, να ρουφήξω όλο το σύμπαν. Οι παλμοί μου εκτοξεύονται και βρίσκομαι λαχανιασμένος σαν χάσκι που έτρεχε επί 2 ώρες, Αύγουστο με 40 βαθμούς. Είναι το κρίσιμο σημείο. Δεν πρέπει να ψαρώσω. Αυτή η ανηφόρα θα με ξεκαπνίσει. Τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα στη συνέχεια. Το τοπίο μου υπενθυμίζει γιατί πάμε και ανεβαίνουμε όπου βρίσκουμε με τα ποδήλατα μας.

Ο κόλπος Μιραμπέλου.... η πόλη του Αγίου Νικολάου... τα ψηλά βουνά πίσω τους...

Τα βουνά της Σητείας απέναντι...

Το γεγονός ότι ο αέρας είναι ανύπαρκτος κι έτσι μπορώ να απολαμβάνω τη θάλασσα με κυματάκι μικρότερο από 3 εκατοστά με εκστασιάζει. Είναι σαν μια καλοκαιρινή μέρα που δεν γαμιέται στη ζέστη. Για την εποχή η θερμοκρασία είναι μια χαρά. Η απόλυτη ηλιοφάνεια με κάνει να αισθάνομαι περήφανος και μάγκας που έχω πάρει το καπέλο μου σήμερα, και μάλλον δεν θα φλερτάρω πολύ δυνατά με την ηλίαση. Μ' αυτά και μ' αυτά έχω βρεθεί στο σημείο Μηδέν για αυτή την ανηφόρα και όσες φορές και να βρεθώ σε αυτό το parking, μου είναι αδύνατο να μη σταθώ να πάρω εικόνες. Και ανάσες. 

Δεν νομίζω να έχω και άδικο....

Η πρώτη κατηφόρα θανάτου για σήμερα...

Όσο κακό σπυρί στον κώλο είναι αυτή η ανηφόρα όποτε έχει χρειαστεί να την πάρω ποδηλατάδα άλλο τόσο γαμάτη είναι η κατάβαση της. Ο λόγος που συγκαταλέγεται στις κατηφόρες θανάτου δεν είναι ότι έχει την τρομακτική κλίση ή διάρκεια. Έχει όμως το θαυμάσιο προνόμιο να μην έχει στροφές που χρειάζονται φρένα. Σήμερα, σε αυτό το κατηφοράκι των 2 χιλιομέτρων εθεάθη ποδηλάτης να παραβιάζει το όριο ταχύτητας και να κατεβαίνει με 67 χλμ/ώρα. Μετά από αυτό, έχω βρεθεί μέσα στην Ελούντα με ύφος που θα είχε δεκαεξάχρονο αγόρι που έπεσε θύμα απαγωγής της  Πενέλοπε Κρουζ για να του δείξει τα μυστικά του έρωτα. Διασχίζω το κέντρο της Ελούντας όπου όσα από τα καφέ έχουν μείνει ανοιχτά σιγά σιγά κατακλύζονται από τους Κυριακάτικους. Στρίβω για Πλάκα και ξεκινάει και πάλι το παραλιακό μου σουλάτσο. Γαμώ το, είναι υπέροχα. Η θάλασσα είναι να την πιεις στο ποτήρι. Μια κυρία την έχει πέσει για μπάνιο. Κάτι κοριτσάκια αράζουν σε ένα κιόσκι και μόλις αντιλαμβάνονται τον μαντράχαλο με το ποδήλατο ξεκινάνε να βγάζουν κάποιες selfies και να ψιθυρίζουν η μία στο αυτί της άλλης, χαζογελώντας. Χαμογελάω κοιτάζοντας λάγνα μέσα από τα γυαλιά μου και συνεχίζω το δρόμο μου.

Κάποιο θαλάσσιο parking για να μην αφήνεις το καίκι όπου να 'ναι...

Και στο δρόμο φασάρα...

Ο δρόμος από την Ελούντα έως την Πλάκα είναι μόνιμα παραλιακός και πολύ προσεγμένος. Σε αυτό το διάστημα βρίσκονται αμέτρητες βίλες, 5στερα ξενοδοχεία, resorts και τέτοια, από αυτά που ίσως χρειαστεί να διαθέσεις πενταψήφιο νούμερο από ευρώ για να μείνεις μια βραδιά. Είναι ένας δρόμος από τον οποίο έχω περάσει ελάχιστες φορές όσα χρόνια έρχομαι στην Κρήτη αλλά για άλλη μια φορά, τώρα που τον κάνω με το ποδήλατο εξετάζω καλύτερα τη φάση. Μετά από μια-δυο στροφές βρίσκομαι φάτσα με τον ιστορικό τόπο που έχει γίνει ένα από τους κύριους λόγους που προσελκύει τόσο πολύ κόσμο αυτό εδώ το μέρος. 

Η Σπιναλόγκα...

Όση ώρα κάνω πετάλι στην Πλάκα, δίπλα στη θάλασσα, τα μάτια μου είναι συνέχεια στην Σπιναλόγκα. Τα ήρεμα νερά, η φυσική ομορφιά του θεάματος μέσα στη θάλασσα με έχουν καθηλώσει. Μετά από ένα μικρό παραλιάκι που περνάω βλέπω ότι ο δρόμος στρίβει, βλέπω από την χάραξη του ότι αφήνει τη θάλασσα από δίπλα του και γνωρίζω από τη μελέτη του χάρτη ότι κάπου εδώ ξεκινάει το γαμήσι. Μόλις στρίβω, ο δρόμος γίνεται ανηφορικός για τα καλά χωρίς ίχνος προκαταρκτικών. Τα πνευμόνια μου έχουν -σχετικά- ανοίξει κι έτσι δεν έχω τα καραγκιοζιλίκια που αντιμετώπισα στην προηγούμενη ανηφόρα για Ελούντα. Η υπομονή μου είναι ακονισμένη πολύ δυνατά. Η ψυχολογία μου τιτάνια. Σκέφτομαι ότι τον Αύγουστο γαμήθηκε βουνό 20 χιλιομέτρων με 7 μποφόρ κόντρα αέρα. Δεν μασάω έναν πούτσο. Ανεβαίνω πολύ δυνατά κάνοντας πάρα πολλά διαλείμματα. Τα οποία δεν γίνονται για λόγους ξεκούρασης. Ο δρόμος έχει γυρίσει και βρίσκομαι πάνω από την Πλάκα. Η θέα μου κόβει την ανάσα. Γαμάω γαιδούρα στην ανηφόρα και ούτε που το καταλαβαίνω γιατί το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στα δεξιά μου. Βγήκα εκτός δρόμου πάνω από 3 φορές γιατί δεν τον κοιτούσα.

Αυτή η γωνία ίσως και να είναι η αρχή του κόλπου του Μιραμπέλου...

Η Σπιναλόγκα από ψηλά...

....

Ποζάρει το καμάρι...

Ακόμα δεν έχω βάλει καν μικρό δίσκο...

Τα πρώτα χιλιόμετρα της ανάβασης έφυγαν πιο ανώδυνα και από τα πιο αισιόδοξα σενάρια. Η θέα με είχε τρελάνει. Σε κάποια φάση σκέφτηκα ότι το έχω παρακάνει με τις εικόνες. Δεν αλλάζει το τοπίο, αυτό είναι. Απλά ο ενθουσιασμός μου ήταν αμείωτος και με εντυπωσίαζε όλο και περισσότερο ακόμα και αν είχα ανέβει μόλις εκατό μέτρα δρόμου. Χωρίς να έχω χορτάσει τη θέα, βλέπω την πορεία του δρόμου και καταλαβαίνω πως αυτό το κάδρο θα είναι παρελθόν σε λίγο. Σταματάω σε ένα ξέφωτο και ρίχνω τις τελευταίες ματιές σε αυτό το αριστούργημα ενώ παράλληλα κατουράω στον γκρεμό. Σκαρφαλώνω 2-3 ζόρικα πέταλα ακόμα και η πορεία του δρόμου αλλάζει τόσο που πλέον δεν θα έχω ορατότητα στον κόλπο του Μιραμπέλου. Μπαίνω προς την ενδοχώρα του νησιού έχοντας στα δεξιά μου το βουνό με τις ανεμογεννήτριες. Το κομμάτι γης που αν δεις τον χάρτη είναι αυτό που βάζει έναν ...εδαφικό διαχωρισμό μεταξύ Κρητικού πελάγους και κόλπου Μιραμπέλου. Προσπαθώ κι εγώ να προσανατολιστώ γιατί δεν είχα πολύ καλή εικόνα της βόρειας πλευράς του νησιού. Διασχίζοντας κάποια μέτρα χωρίς ιδιαίτερη κλίση, δίνεται η ευκαιρία στον οργανισμό μου να ρίξει λίγες στροφές. Να πάρουν μια ανάσα τα πόδια μου. Ελάχιστη ώρα αργότερα κάνω πετάλι μέσα στον Βρουχά. Η στάθμη στο μπουκάλι του νερού είναι κάτω από τη μέση και τα χωριά και οι οικισμοί που θα συναντήσω αργότερα δεν γνωρίζω αν κατοικούνται. Περνάω μπροστά από 1-2 ταβερνάκια και για κάποιο λόγο ενώ ξέρω ότι θέλω νερό, δεν σταματάω για ανεφοδιασμό. Σαν να έχει κολλήσει το μυαλό μου. Ο Βρουχάς δεν είναι κανένα τεράστιο χωριό και μετά από 1-2 ανηφόρες καταλαβαίνω ότι το χωριό τελειώνει και εγώ δεν έχω νερό. Για να γυρίσω πίσω, ούτε λόγος. Μέσα στο μυαλό μου, σε κάθε ανάβαση, το ενδεχόμενο να γυρίσεις λίγο πίσω και μετά να ανέβεις ξανά σε δρόμο που τον έχεις ήδη ανέβει, δεν υπάρχει. Αυτό σημαίνει ότι κινδυνεύω να μείνω χωρίς νερό για τη συνέχεια της ανάβασης που είναι καμιά δεκαριά χιλιόμετρα. Έχουμε βουνό ακόμα δηλαδή, όχι αστεία. Είχα στο μυαλό μου ότι όλο και κάποια βρύση θα πετύχω στο δρόμο. Για λίγο χύμα, ντόπιο νερό. Ανεβαίνοντας άλλη μια ανηφόρα, περνάω έξω από ένα σχολείο που πλέον είναι εκτός λειτουργίας αλλά ο προαύλιος χώρος του είναι ότι πρέπει για να παίζουν τα παιδιά. Μια οικογένεια την έχει πέσει στο κιόσκι και τους αντιλαμβάνομαι γιατί ουρλιάζουν με μεγαλύτερη ένταση και από τα παιδιά. Παλεύοντας στο πετάλι σκανάρω την αυλή και βλέπω τη βρύση. Μπαίνω με το ποδήλατο μέσα στην αυλή και τα παιδάκια που παίζανε έχουν μείνει αμίλητα, αγέλαστα και σοκαρισμένα σαν να βλέπουν κάτι εξωπραγματικό. Ρωτάω την οικογένεια αν το νερό από τη βρύση πίνεται και παίρνω καταφατική απάντηση. Γεμίζω το μπουκάλι μου και κάνω ένα μικρό ντουζ για να παρουσιάσω ακόμα μεγαλύτερη αντίσταση στον Ήλιο που με μαστιγώνει. Τα παιδάκια έχουν πλησιάσει και εξετάζουν τις κινήσεις μου και το ποδήλατο με τα μάτια γουρλωμένα. Η τόση ανηφόρα μέχρι τώρα με έχει φέρει σε αρκετά καλό επίπεδο παράκρουσης κι έτσι μπορώ να ανταλλάξω δυο κουβέντες με τα παιδιά για να καταφέρουμε μια επικοινωνία από αυτές που μόνο παιδιών 5 ετών μπορούν να καταλάβουν. Τελικά μιλούσα μόνος μου μιας και τα δύο παιδιά δεν κατάφεραν να ψελλίσουν το παραμικρό και απλά χάζευαν το παιδί με το ποδήλατο λες και είχε προσγειωθεί ιπτάμενος δίσκος στο προαύλιο. Τους χαιρετάω και βγαίνω στο δρόμο να συνεχίσω. Ανηφόρα στην ανηφόρα βγαίνω έξω από τον Βρουχά και ανεβαίνω συνεχώς σε υψόμετρο. Είναι θέμα χρόνου να βρεθώ στο επίπεδο όπου θα χαζεύω το Κρητικό πέλαγος. Οι συνθήκες που επικρατούν όσο αγωνίζομαι στο πετάλι είναι εκπληκτικές. Κυριαρχεί μια απόλυτη ησυχία που σπάνια διαταράσσεται από τον ήχο κάποιου διερχόμενου οχήματος. Η φύση μυρίζει παρόλο που δεν υπάρχει ιδιαίτερα πλούσια βλάστηση. Ελιές στην συντριπτική πλειοψηφία. Το σημείο εκεί μαστίζεται από ανέμους και από αλμύρα. Το μυαλό μου πηγαίνει στο τουρ του καλοκαιριού. Οι εικόνες με παραπέμπουν εκεί. Παρόμοιες εικόνες και παρόμοιος ψηλός να αναρριχάται με το ποδήλατο σιγά σιγά.

Είναι το ατέλειωτο μπλε του Κρητικού πελάγους...

Ο κόλπος του Μιραμπέλου πλέον έχει κρυφτεί. Στο πλάνο η συνέχεια της Βόρειας Κρήτης μέχρι όπου φτάνει το μάτι. Ίσως και μέχρι τη Σητεία. Χαζεύω με το πονηρό χαμόγελο που υποδηλώνει ότι ΟΛΑ αυτά μέρη τα έχω πάρει με το ποδήλατο. 

Έχω στρίψει δεκάδες πέταλα σήμερα και φαίνεται πως θα συνεχιστεί αρκετά ακόμα το βιολί αυτό...

Είναι τρελό την ώρα που είσαι ξελιγωμένος από την ανάβαση να τρέχεις για να στήνεις το τηλέφωνο για μια καλή εικόνα. Αλλά αξίζει τον κόπο για τέτοιες εικόνες.

Αυτή η ανάβαση θα έχει ένα ευχάριστο διάλειμμα. Όταν εξέταζα τη διαδρομή δεν είχα μπει στον κόπο να δω που ξεκινάει και που τελειώνει αυτή η ...κατάβαση εντός της ανάβασης. Σκόπιμα μάλλον. Για να μην βάζω την ψυχολογία μου σε διαδικασία αντίστροφης μέτρησης. Δεν με βοηθάει καθόλου αυτό στην ανάβαση. Είμαι κλειδωμένος σε λειτουργία ανάβασης. Κάποια στιγμή θα έρθει η ...κατάβαση μέσα στην ανάβαση αλλά δεν ξέρω πότε. Βλέποντας μπροστά μου τα βουνά να ξεδιπλώνονται σκέφτομαι ότι ίσως είναι και μαλακία που θα πάρω κατάβαση μέσα στην ανάβαση. Απλά θα με ρίξει υψομετρικά για να ανέβω πάλι μετά. Γιατί μόνο έτσι μπορούσε να γίνει η χάραξη του δρόμου μάλλον. Αλλά για μένα ίσως είναι κρίμα. Από την άλλη... από πότε είναι κρίμα να πάρεις 2 χιλιόμετρα κατάβαση; Αναλώνοντας την ενέργεια μου στο πετάλι και τη σκέψη μου σε αυτούς τους στοχασμούς υψηλού επιπέδου, στρίβω μια στροφή και βλέπω την επόμενη ότι βρίσκεται πιο κάτω από το επίπεδο μου. Κατηφόρα. Δίνω δυο πεταλιές και σε συνδυασμό με την έλξη λόγω βαρύτητας βρίσκομαι αστραπιαία να κινούμαι με 50 χλμ/ώρα και να κρυώνω από το αεράκι. Χαμογελάω σατανικά και κοροϊδεύω τον εαυτό μου επειδή πριν λίγο σκεφτόμουν ότι ίσως και να ήταν κρίμα αυτή η κατάβαση. Είναι η ώρα που απολαμβάνω τα πάντα γύρω μου χωρίς να χαροπαλεύω στο πετάλι. Τώρα απολαμβάνω κατεβαίνοντας σαν τον μάγκα με τα χέρια σε έκταση και το τιμόνι στον αυτόματο πιλότο. Πέφτω μέσα σε έναν οικισμό που δείχνει εντελώς εγκαταλειμμένος. Είναι ο Κάτω Λούμας και μετά από λίγο είναι ο Πάνω Λούμας.

Στο τέλος αυτού του οικισμού οι ταμπέλες με έχουν ενημερώσει ότι θα βρω το καφέ Μαύρο Πρόβατο. Βρίσκομαι έξω από το καφέ που ήταν ένας πολύ συμπαθητικός χώρος αλλά μάλλον μου είναι αχρείαστος. Το νερό μου είναι σχεδόν γεμάτο. Οι προμήθειες μου άθικτες. Περνάει από το μυαλό μου η σκέψη για φρέντο εσπρέσσο και τσιγάρο και απορρίπτεται αστραπιαία. Δε γουστάρω με τίποτα διάλειμμα πάνω από 5 λεπτά ενώ βρίσκομαι στη μέση της ανάβασης. Συνεχίζω το πετάλι και βρίσκομαι σε ένα κιόσκι που μου δίνει απλόχερα στο πιάτο τη βόρεια Κρήτη και το Κρητικό πέλαγος.

Η στάση σε αυτό το κιόσκι ήταν και το τέλος της κατάβασης που μπήκε σφήνα μέσα στο δυσκολότερο κομμάτι της σημερινής διαδρομής. Το χειρίζομαι απόλυτα ψύχραιμα και μέσα σε ελάχιστα λεπτά έχω μπει στο ίδιο mood των προηγούμενων ωρών. Σιγά σιγά η αλυσίδα ανεβαίνει στα μεγαλύτερα γρανάζια για να γίνεται πιο ελαφρύ το πετάλι μου μέχρι που έρχεται και η στιγμή που την ρίχνω στον μικρό δίσκο. Αυτά σημαίνουν ότι βρισκόμαστε και πάλι σε κατάσταση απόλυτης ανάβασης. Δεν παραλείπω να θαυμάσω τον εαυτό μου για την πειθαρχία του. Είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτή την ανάβαση. Απολαμβάνω το τοπίο της σχετικά άγριας γης που σβήνει μέσα στο Κρητικό πέλαγος, στα δεξιά μου. Στα αριστερά μου κοιτάζω τα βουνά προσπαθώντας να  καταλάβω ποιο είναι το επόμενο που θα γαμηθεί σήμερα αλλά δεν τα καταφέρνω. Λίγη ώρα αργότερα βρίσκομαι μέσα στον Σκινιά και έχοντας γνώση από τη μελέτη τη διαδρομής, ξέρω ότι πάω για την κορύφωση της ανάβασης και ότι από εδώ μέχρι και το σημείο μηδέν δεν θα συναντήσω άλλο χωριό ή οικισμό. Μόλις τέλειωσα και με τον Σκινιά έκανα μια στάση ανασυγκρότησης. Νερό, κατούρημα και μπανάνα. Συγκέντρωση ποδοσφαιριστή που ετοιμάζεται να παίξει σε τελικό Μουντιάλ. Συνεχίζω να ανεβαίνω περιμένοντας να φτάσω στη διασταύρωση που θα πρέπει να στρίψω για το Καρύδι. Το Καρύδι είναι κάτι σαν σκοπός για σήμερα. Είναι το σημείο Μηδέν. Εξακολουθώ να δίνω πετάλι με την ένταση που χαρακτηρίζει τις αναβάσεις μου, με τη φθορά που προκαλούν οι αναβάσεις και είμαι εντάξει με αυτό. 

Ένα πρόχειρο βίντεο μικρού μήκους από κάποιο σημείο της ανάβασης

Αριστερά για Καρύδι. Το τελευταίο και πολύ δυνατό κομμάτι 5 χιλιομέτρων ξεκινά...

Λίγα μέτρα και 'πέταλα' αργότερα βρίσκομαι ήδη πιο ψηλά...

Σε αυτή τη στροφή νόμιζα ότι θα αφήσω πίσω μου οριστικά το Κρητικό πέλαγος...

...μιας και μπροστά μου άνοιξε αυτό το κάδρο...

....αλλά όχι. Είναι σαν να σκαρφαλώνω περιμετρικά σε έναν κώνο...

Η ποδηλατάρα μου... Η Νταλίκα σε ένα από τα δεκάδες πέταλα που έχουμε πάρει σήμερα...

Πιάνουμε ταβάνι σιγά σιγά... Δεν βλέπω κάτι ψηλότερα γύρω μου... Κρητικό πέλαγος βλέποντας προς την Δύση...

Κρητικό πέλαγος βλέποντας προς την Ανατολή...

Αναζητώντας απεγνωσμένα το σημείο Μηδέν Vol.1...

Vol.2...

Σημείο Μηδέν...

Η ανάβαση γαμήθηκε για τα καλά. Δεν κατάφερε να με σπάσει σε κανένα σημείο αλλά δεν ήταν και αναίμακτη. Τα μοναδικά διαλείμματα που έκανα ήταν τα δευτερόλεπτα που χρειάζεσαι για να σταματήσεις και να τραβήξεις μια φωτογραφία. Δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή να ξεκαβαλήσω από το ποδήλατο και να το πάρω στα χέρια. Βρίσκομαι στο σημείο Μηδέν να κάνω διατάσεις και ορισμένοι πόνοι έχουν κάνει την εμφάνιση τους σε συγκεκριμένα σημεία. Γαμημένη δουλειά... Διαλύω το κορμί μου με αυτές τις καλοκαιρινές σεζόν αντί να αφιερώσω τη φθορά του αποκλειστικά στο ποδήλατο. Καθώς στέκομαι στο σημείο Μηδέν και χαζεύω τα βουνά που έχουν ξεδιπλωθεί μπροστά μου, στην ενδοχώρα της Κρήτης πια, βλέπω έναν ποδηλάτη να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που κινούμαι εγώ. Τρελή σύμπτωση. Πάει εκεί από όπου εγώ έρχομαι κι εγώ πάω -μάλλον- από εκεί που έρχεται αυτός. Τον παρακολουθώ που ανεβαίνει ξελιγωμένος την ανηφόρα. Εγώ είμαι σε καλύτερη κατάσταση μιας και έχει 2-3 λεπτά που στέκομαι στο σημείο Μηδέν κάτω από το ποδήλατο και χαζεύω. Θα αφήσω το ενδεχόμενο της επικοινωνίας πάνω του. Ξέρω πως όταν σε έχει τσακίσει ένα βουνό, το να σκεφτείς, να μιλήσεις και να επικοινωνήσεις δεν είναι κάποια από τις άμεσες προτεραιότητες σου. Πόσο μάλλον με έναν άγνωστο. Ανταλλάζουμε τις καλημέρες μας ενώ καταπίνει τα τελευταία -δικά του- ανηφορικά μέτρα. Η ανάσα του είναι κομμένη. Είναι ένας τύπος ίσως και 50 χρόνων με πολύ δυνατό ποδηλατικό εξοπλισμό. Ξεκινάμε έναν διάλογο ενώ σέρνεται σιγά σιγά στο δρόμο χωρίς να φαίνεται διατεθειμένος να σταματήσει.

"Από που έρχεσαι;" μου λέει...

"Από τον Άγιο Νικόλαο. Εσύ;"

"Α!!! Ωραία... Εγώ από την Ελούντα. Και που πας;"

"Πάω να πέσω στη Νεάπολη και να γυρίσω πάλι στον Άγιο Νικόλαο. Εσύ;"

"Βγήκα να κάνω τον κύκλο και πάω στην Ελούντα"

"Δες εδώ σημείο συνάντησης... Μόλις τελειώσανε τα βάσανα και για τους δυο μας!!!"

Χαμογελάει και αποκρίνεται "Καλό δρόμο να έχεις".

"Να είσαι καλά. Καλό δρόμο να έχεις κι εσύ".

Ενώ στέκομαι και χαζεύω το νέο μου οπτικό πεδίο με τις κορυφές των βουνών γύρω από το οροπέδιο του Λασιθίου, σκέφτομαι τις συμπτώσεις με τις αναπάντεχες συναντήσεις με ποδηλάτες στις τελευταίες μου βόλτες. Στην προηγούμενη βόλτα στην Πρίνα, εκεί που στεκόμουν και απολάμβανα ησυχία και θέα, ενώ η συχνότητα κυκλοφορίας οχημάτων ήταν σχεδόν μηδενική, εμφανίστηκαν 4 άνθρωποι με ποδήλατα προκαλώντας μια απροσδόκητη έκπληξη. Σήμερα συνάντηση με ποδηλάτη στο σημείο Μηδέν. Φοβερά πράγματα. Βγάζω την μουσκεμένη μπλούζα μου και φοράω την εφεδρική. Φοράω και το αντιανεμικό μου γιατί πάνω από το πεδίο της κατάβασης μου ο Ήλιος δεν δίνει βροντερό παρόν. Κατουράω στο σημείο Μηδέν σαν σκύλος που σημαδεύει την περιοχή του. Ψαχουλεύω την τσάντα μου ψάχνοντας κάτι ιερό. Δευτερόλεπτα αργότερα βρίσκομαι να μασουλάω με μανία ένα φιρίκι από το Καθαρό. Είμαι έτοιμος να αφήσω το κορμί μου ελεύθερο πάνω στο ποδήλατο για να μας ρουφήξει η βαρύτητα. Δίνω μια πεταλιά και ξεκινάω.

Το φιρίκι από το Καθαρό ήταν το πρώτο έπαθλο για αυτή την ανάβαση...

Πάμε για κατηφόρες θανάτου αλλά εκεί στο βάθος ο δρόμος δεν μοιάζει και τόσο κατηφορικός...

Το ποδήλατο δεν χάνει καθόλου χρόνο για να αναπτύξει σοβαρή ταχύτητα τσουλώντας στο κατηφορικό οδόστρωμα. Εισέρχομαι στον οικισμό Καρύδι με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Πάνω σε μία απότομη στροφή είναι ένα σπίτι όπου έχει καταστρωθεί φαγοπότι στην αυλή του. Μόλις γίνομαι αντιληπτός από την παρέα, έχουν γυρίσει όλοι τα κεφάλια τους και σχεδόν έντρομοι με παρακολουθούν να κατεβαίνω προς το μέρος τους. Τα χέρια μου δεν πάνε στις μανέτες και περνάω τόσο γρήγορα στρίβοντας μπροστά τους που ακόμα και να έλεγα 'γεια σας' θα είχα χαθεί από το οπτικό τους πεδίο μέχρι να συλλαβίσω τις λέξεις. Παρέες και στις επόμενες αυλές, παιδιά να παίζουν σε μια καταπράσινη, πανέμορφη μικρή πλατεία. Η ταχύτητα μου είναι τέτοια που δεν αντάλλαξα ούτε μία χαιρετούρα. Ελπίζω να μην με παρεξήγησαν. Λίγα μέτρα μετά ανοίγει μπροστά μου ένα ανηφορικό κομμάτι 200-300 μέτρων. Ξεφυσάω σαν το γαιδούρι και παραμιλάω μόνος μου. Τι μαλακίες είναι αυτές; Που είναι οι κατηφόρες θανάτου; Τι κάνει εδώ αυτό το ανηφοράκι; Κάνω όσο πετάλι χρειάζεται για να αισθανθώ ότι ξεκινάω και πάλι να ιδρώνω και να καταλάβω τα πιασίματα στα πόδια μου από την τιτάνια ανάβαση, μέχρι που το ανηφοράκι τελειώνει. Ο δρόμος κατηφορίζει ξανά, το χαμόγελο επανέρχεται στο πρόσωπο μου και αυτή τη φορά περνάω υπερηχητικά μέσα από τον οικισμό Δοριές. Βλέπω μπροστά μου και πάλι ένα κομμάτι ανηφόρας. Ξενερώνω πάλι. Πως με γαμάει έτσι ο δρόμος; Μήπως δεν ήμουν στο σημείο Μηδέν; Φορτώνω την μεγαλύτερη ταχύτητα στους δίσκους και στα γρανάζια της Νταλίκας για να ανέβω την ανηφόρα με φόρα και μεγάλη ταχύτητα. Το πετάλι μου αρχίζει και γίνεται βαρύ ενώ έχω ακόμα μέτρα να ανέβω έτσι αρχίζω και ξεφορτώνω ταχύτητες για να έχω φυσιολογικό βήμα στο πετάλι. Πιστεύω ότι μετά και από αυτό το ανηφοράκι θα ξεκινήσει το γλέντι. Μου το μαρτυρά ο δρόμος.

Η Φουρνή από ψηλά...

Στέκομαι στο ξέφωτο με την ικανοποίηση ότι αυτά τα ανηφοράκια μέσα στην κατάβαση θανάτου που έχω στο μυαλό μου και την περιμένω σαν τρελός, τελείωσαν. Χαζεύω το τοπίο από ψηλά για λίγο και επιδίδομαι στην πολυαγαπημένη συνήθεια του προσανατολισμού. Μόλις καταλαβαίνω απόλυτα που βρίσκομαι και τι βλέπω απέναντι, κάνω και πάλι την αγαπημένη κίνηση που σηματοδοτεί την έναρξη σοβαρής κατάβασης. Κουμπώνω το αντιανεμικό μου μέχρι πάνω, δίνω 3-4 πεταλιές για να εκκινήσω και μετά αφήνω τους νόμους της φύσης να λειτουργήσουν. Μέσα σε δευτερόλεπτα κινούμαι με ιλιγγιώδη ταχύτητα για ποδηλατικά δεδομένα αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να φτάσω σε ακραίες καταστάσεις. Μεγάλες στροφές που αρκετές φορές φτάνουν στις 180 μοίρες με αναγκάζουν να βουτάω με φρένα. Απολαμβάνω αυτό το επικίνδυνο στιλ οδήγησης και η εμπειρία μου πλέον μου επιτρέπει να το εξασκώ σε οριακές καταστάσεις. Μετά από ελάχιστο χρόνο είμαι μέσα στη Φουρνή. Ο δρόμος ισιώνει και πάλι. Χρειάζομαι πάλι πετάλι για να κινηθώ. Η κατάβαση ήταν γαμάτη αλλά ήταν πολύ λίγη. Δεν ήταν αυτό που περίμενα μετά από ανάβαση 20 χιλιομέτρων σε καμία περίπτωση. Η Φουρνή έχει μείνει πίσω μου και εξακολουθώ να κάνω πετάλι για να κινηθώ.

Εκπληκτικό σημείο με το δρόμο να πνίγεται από τους ευκαλύπτους...

Δεξιά και αριστερά τεράστιοι ελαιώνες, βοσκοί και ζωντανά. Το μόνο που διακόπτει την ησυχία είναι τα κουδούνια των ζώων. Μυρωδιά καμένου και κάποια σημεία να καπνίζουν από ανθρώπους που καίνε τα ξερά τους. Η φάση είναι πολύ όμορφη αλλά εγώ δεν είμαι ικανοποιημένος. Αισθάνομαι εξαπατημένος. Στο πρόσωπο μου πρέπει να έχω την έκφραση παιδιού που μόλις χωρίστηκαν οι ομάδες και ξεκίνησε το ποδοσφαιρικό διπλό στην πλατεία, βγήκε η μαμά του και του είπε 'τέλος το παιχνίδι για σήμερα'. Αυτή η κατάβαση δεν ήταν δίκαια ανταμοιβή για μια τέτοια ανάβαση. Που είμαι; Σε πόσα χιλιόμετρα φτάνω στην Νεάπολη όπου είναι το σημείο που γνωρίζω ότι από εκεί και πέρα θα έχω ευθείες; Θα είναι κατηφόρα; Με αυτές τις απορίες και το παράπονο να απασχολούν το μυαλό μου διασχίζω και το Καστέλι. Υπάρχει κόσμος στις ταβέρνες και τα καφενεία. Κυριακή σήμερα. Η κατάσταση είναι υπέροχη αλλά αισθάνομαι τόσο αδικημένος. Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα κατηφόρας έχω ήδη κατέβει για να κάνω τους υπολογισμούς μου. Όταν κατεβαίνεις δεν κοιτάζεις τα χιλιόμετρα που διανύεις. Αφήνω πίσω μου και το Καστέλι και μετά από λίγο το οπτικό μου πεδίο ανοίγει μια πίστα που μέχρι τώρα την κρατούσε καλά κρυμμένη.

Λες να κρύβεται κάτι καλό μετά τη στροφή...;

Α, μάλιστα....

Βέβαια...

Τον Αύγουστο που μας πέρασε είχα βρεθεί στο χωριό που φαίνεται στην κορυφή του απέναντι βουνού στη φωτογραφία. Ήταν η πανσέληνος του Αυγούστου και είχα την τύχη να βρεθώ στον προφήτη Ηλία εκεί πάνω και να παρακολουθήσω συναυλία του Ψαρογιώργη. Θυμάμαι τότε, ασκώντας την πολυαγαπημένη μου συνήθεια να χαζεύω από ψηλά ότι έβλεπα απέναντι μου τα φώτα των αυτοκινήτων να φαίνονται σαν να σκαρφαλώνουν ένα περίπλοκο φιδάκι. Είχα ρωτήσει λοιπόν ανθρώπους της περιοχής προς τα που κινούνται αυτά τα αυτοκίνητα και τι βλέπουμε εκεί απέναντι. Μου είχαν απαντήσει, τη Φουρνή. Αυτός ήταν ο -παραπάνω- λόγος που περίμενα κάποια συγκλονιστική κατάβαση πέρα από το γεγονός ότι όταν ανεβαίνεις 20 χιλιόμετρα περιμένεις μια αξιοπρεπέστατη και πολύ δυνατή κατάβαση. Ναι, έχω κατέβει αρκετά μέχρι τώρα αλλά δεν αισθανόμουν απόλυτα δικαιωμένος. Και ο δρόμος πλέον είχε ισιώσει εδώ και κάμποσα χιλιόμετρα που με είχε κάνει να πιστέψω ότι αυτό ήταν η κατάβαση για σήμερα. Αλλά όχι. Στέκομαι στο σημείο με απόλυτη έκπληξη. Βγάζω σέλφι και την στέλνω στο viber στο γκρουπάκι Ζωή Ποδήλατο. Θέλω να μοιραστώ αυτό που βλέπω και αυτό που πρόκειται να ζήσω. Μόνο στη θέα οι αδρεναλίνες πλημμυρίζουν το σώμα μου. Πάμε για τον δεύτερο γύρο.

Έχει κι άλλο ακόμα...

Βλέπω 3 αυτοκίνητα να ανεβαίνουν κομβόι το βουνό. Δεν θέλω να τους πετύχω σε κάποιο πέταλο κι έτσι δίνω λίγο χρόνο μέχρι να έρθουν στο σημείο μου και μετά να πέσω στο κενό μόνος μου. Δεν είναι δα και κάποια τρελή αγγαρεία να περιμένεις χαζεύοντας εκεί πάνω. Τα αυτοκίνητα με περνάνε και ξεκινάω κι εγώ με τη σειρά μου. Μέσα σε ελάχιστα μέτρα βλέπω το κοντέρ να γράφει 50 χλμ/ώρα. Έρχεται πέταλο. Με τα μούτρα στα φρένα σε σημείο να μπλοκάρει λίγο ο πίσω τροχός και τα μπροστινά να τσινάνε από το παρατεταμένο και βίαιο φρενάρισμα. Στρίβω. Αφήνω τα φρένα και η επιτάχυνση της βαρύτητας με συγκλονίζει ξανά. Πέταλο σε λίγα μέτρα. Το ίδιο ξανά. Κάθε ευθεία με εξιτάρει περισσότερο. Κάθε μπάσιμο σε κάποιο πέταλο εκτοξεύει τις αδρεναλίνες μου. Πονάνε τα χέρια μου από τα βίαια φρεναρίσματα. Δεν με νοιάζει. Που να 'ξερες πόσο πόνεσαν τα πόδια μου για να δημιουργήσω τη συνθήκη για αυτό που ζω τώρα. Είμαι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν ξέρω πόσα πέταλα έστριψα, πόσα χιλιόμετρα ήταν αυτή η κατάβαση. Δεν μπορώ να σηκώσω τα μάτια μου από την άσφαλτο. Καταλαβαίνω ότι πλησιάζω στο ύψος της καινούργιας εθνικής οδού και αυτό σηματοδοτεί το τέλος της κατάβασης. Για κερασάκι στην τούρτα βλέπω μια πινακίδα που ενημερώνει για κλίσεις 10% για να με περάσει κάτω από την εθνική οδό που σε εκείνο το σημείο είναι γέφυρα. Σχεδόν ισοφαρίζω το σημερινό μου ρεκόρ ταχύτητας και κινούμενος με 65 χλμ/ώρα πέφτω μέσα στον Νικηθιανό. Ελπίζω ο οικισμός να είναι ήσυχος και να μην βρεθεί τίποτα στο δρόμο μου γιατί με την ταχύτητα που κινούμαι μπορώ να διαλύσω οτιδήποτε βρεθεί στο δρόμο μου και να τσακιστώ και εγώ. Βλέπω ένα σταυροδρόμι μπροστά μου και κόβω ταχύτητα. Σταματάω μπροστά στις πινακίδες, όχι επειδή δεν ήξερα που να πάω αλλά για να πάρω λίγο χρόνο να επεξεργαστώ αυτό που μόλις έζησα. Θα σταματούσα στην άκρη του δρόμου να κάνω ένα τσιγάρο πολύ ευχαρίστως μετά από αυτό. Ήταν μια κατάβαση που με έβαλε σε οριακές συνθήκες οδήγησης. Και αυτό είναι κάτι που λατρεύω. Τελικά το βουνό δεν ήταν άδικο μαζί μου. Ο νόμος της δικαιοσύνης του βουνού για τον ποδηλάτη δεν παραβιάστηκε. Ότι ανέβεις, θα έρθει η ώρα που θα το κατέβεις. Ακόμα και αν σου κάνει κάνα καψόνι, θα σε δικαιώσει τελικά. Πλέον έχει απομείνει μια απόσταση κάπου στα 15 χιλιόμετρα για τον Άγιο Νικόλαο, τα οποία θα είναι μια γλυκιά φλατιά με τάσεις κατηφόρας. Αν ο Νικηθιανός ήταν μια συνοικία με ζωή θα έκανα εκεί το διάλειμμα μου όχι για λόγους ανάγκης αλλά για γούστο. Αλλά δεν είναι. Έτσι κι εγώ ξεκινάω το πετάλι για να καταπιώ και το τελευταίο κομμάτι της σημερινής διαδρομής. Θα κινηθώ από την παλιά εθνική οδό η οποία αρχικά κινείται στα δεξιά της νέας εθνικής οδού, σε κάποιο σημείο την περνάει από κάτω και συνεχίζει στα αριστερά της. Η κυκλοφορία αναμένεται ήπια μιας και σχεδόν όλοι μετακινούνται από την καινούργια εθνική εκτός από αυτούς που θέλουν να κινηθούν από και προς τους γύρω οικισμούς. 

Καβάλα να σε πάω βολτίτσα από την παλιά εθνική...

Τελικά η κυκλοφορία ήταν κάτι παραπάνω από ήπια μιας και στο χρόνο που χρειάστηκα για να κάνω αυτά τα 15 χιλιόμετρα μέχρι τον Άγιο Νικόλαο, δεν θυμάμαι να είδα πάνω από 4-5 οχήματα. Μετά και από αυτό το απολαυστικό κομμάτι είμαι πλέον μέσα στην πόλη του Αγίου Νικολάου και βρίσκομαι να έχω στη θέα μου το κομμάτι απ' όπου και ξεκίνησα το πρωί, πράγμα τα οποίο σημαίνει πως ο κύκλος και αυτής της βόλτας έκλεισε. 

Το κυνηγητό με τον καιρό εκτυλίχθηκε εξαιρετικά. Σε όποιο σημείο βρισκόμουν είχα καθαρό ουρανό από πάνω μου και έβλεπα τα σύννεφα πιο μακριά. Όταν ξεκινούσα για την Ελούντα τα σύννεφα έπνιγαν την Νεάπολη και ο Άγιος ήταν πεντακάθαρος. Τώρα που έρχομαι από την Νεάπολη, τα σύννεφα στέκονται απειλητικά πάνω από την Ελούντα και ετοιμάζονται να καταλάβουν και τον ουρανό πάνω από τον Άγιο Νικόλαο. Εμένα με πήγε τόσο καλά που ίσως και να έχω πάθει κάποια ήπια ηλίαση. Την επόμενη μέρα της βόλτας, που γράφονται και οι τελευταίες γραμμές του κειμένου αυτού, ήδη βρέχει στον Άγιο Νικόλαο. Μια χαρά τα καταφέραμε και τον προλάβαμε τον καιρό.

Πλέον θα δυσκολεύομαι ιδιαίτερα να σκαρώνω διαδρομές στο νομό Λασιθίου μιας και τον έχω γαζώσει σχεδόν ολοκληρωτικά. Ειδικά παραθαλάσσια, υπάρχει μόνο ένα μέρος που δεν έχω πάει. Δεν το αποκαλύπτω μήπως και σας το ...συστήσω στην επόμενη βόλτα!!!

Για τους λάτρεις της πληροφορίας... 

Το κοντέρ της Νταλίκας έγραψε:

Συνολικά χιλιόμετρα: 59.24

Μέσος Όρος Ταχύτητας: 14.7 χλμ/ώρα

Μέγιστη Ταχύτητα: 67 χλμ/ώρα

Χρόνος Καθαρής Ποδηλασίας: περίπου 4 ώρες

Αξιοσημείωτο για αυτή τη βόλτα είναι ότι δεν πραγματοποιήθηκε βασικό διάλειμμα, πέρα από στιγμές για κάποια φωτογραφία, για φυσικές ανάγκες ή για ανεφοδιασμό νερού.

Κοντράροντας ίσως το mode Μέγας Αλέξανδρος το οποίο κατέχει ο Ράκος, ο ψηλός για αυτή τη βόλτα έκαψε:

1 ελληνικό καφέ

2 τοστ

3 λύτρα νερό

1 μπανάνα

1 μήλο (από το Καθαρό)

1 φιρίκι (από το Καθαρό)