Η πρώτη και τελευταία για φέτος!

   Το 'φέτος' είναι κάπως σχετικό μιας και η ροή της δικής μου -και όχι μόνο- ζωής τοποθετεί την αρχή και το τέλος του χρόνου σε διαφορετικά σημεία. Η χρονιά τελειώνει όταν φεύγω για σεζόν. Και ξεκινάει όταν τελειώνω τη σεζόν. Χρονιά με διάρκεια 3-4 μηνών. Κατόρθωμα, δεν το λες σε καμία περίπτωση. 

Η χρονιά λοιπόν βρίσκεται σχεδόν στις καθυστερήσεις και η ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή Ποδήλατο δεν έχει σκοράρει μία βόλτα από αυτές που λατρεύει να αγαπάει. Θα ήταν δυνατόν να τελειώσει μια χρονιά με απόλυτη ποδηλατική απραξία; Όχι. Τουλάχιστον, όχι ακόμα. Δεν το διαπραγματεύομαι καν. Φαίνεται ότι δεν το διαπραγματεύεται ούτε ο Ράκος. Έτσι, κάτω από την ασφυκτική -πλέον- πίεση του χρόνου, το κανόνισμα θα γίνει πολύ σβέλτα. Πάμε, λοιπόν!

   Οι λόγοι που κατάφεραν να μας κρατήσουν μακριά από τα λεγόμενα και κομπαρσιλίκια ήταν διάφοροι και σοβαροί. Ο Ράκος πλέον παίζει στο επίπεδο του μισθωτού υπαλλήλου οπότε ζωή ...ποδήλατο, μόνο Σάββατο και Κυριακή. Αυτό καταρρίπτει το φοβερό πλεονέκτημα του να σε νοιάζει μόνο να έχει Ήλιο και καλή μέρα γενικότερα, για να κανονίσεις κάποια μεγάλη βόλτα. Άρα μικραίνουν οι πιθανότητες για κανόνισμα. Ψάχνουμε καλά Σάββατα και καλές Κυριακές, μόνο. Από την άλλη, κάποιοι πόνοι στα ισχία μου, παριστάνουν το καμπανάκι, το συναγερμό που βάρεσε το κορμί μου για να ελαττώσω το ρυθμό και το μέγεθος καταπόνησης που του ασκώ με κάθε τρόπο τα τελευταία χρόνια. Οι ειδικοί, αποφάνθηκαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία ότι σίγουρα δεν θα έκανε κακό να ηρεμήσω λίγο με το ποδήλατο. Ευνουχισμός. Ο χειμώνας μου βυθίζεται στην αδράνεια. Παρκάρω το ποδήλατο, δεν συζητάω καν για μεγάλη βόλτα και πέφτω με τα μούτρα στη δουλειά για να φτιάξω τα ισχία μου. Η λογική είναι ότι θα απομονώσω εντελώς το ποδήλατο, θα είμαι καλύτερα μετά από λίγο καιρό και έπειτα θα τα γαμήσω στο πετάλι. Καλή σκέψη αλλά δεν έγινε έτσι. Μαζευόμασταν στο Ψυχιατρείο για άραγμα και αναπολούσαμε τις βόλτες μας και μελαγχολούσαμε που βλέπαμε ότι το άμεσο μέλλον δεν θα είναι όπως ...πάντα, μιλώντας για ποδηλατάδες. Το κλίμα ήταν σαν να αναφωνούμε επικήδειο για την ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή Ποδήλατο. Εμετικό. 

    

     Οι μέρες, οι εβδομάδες κυλούσαν και οι περιπτώσεις ποδηλατικής δραστηριότητας για μένα, μπορούσαν να μετρηθούν στα δάχτυλα δύο χεριών. Φτάσαμε στο σημείο να είναι ορατό το ενδεχόμενο να μην κάνουμε ούτε μια μεγάλη βόλτα για όσους μήνες βρίσκομαι στη βάση μου. Δεν μπορούσα να το δεχτώ. Αν η βόλτα δεν κανονιζόταν για αυτό το Σαββατοκύριακο, θα έπαιρνε παράταση τουλάχιστον μέχρι τον Δεκέμβρη. Κοιτάζω τον καιρό. Τα λέει καλά. Διαδρομές έχω ήδη έτοιμες. Ο Τόλης, ίσως ο πιο πιστός και ίσως ο πιο μερακλής αναγνώστης του blog, μουρμουράει ότι φέτος δεν είδε ούτε ένα νέο post. Έχει απόλυτο δίκαιο. Χρησιμοποιώ το 'παράπονο'΄του σαν μοχλό πίεσης, προκαλώντας την ομάδα να βρει τα ποδηλατικά αρχίδια και να πάμε βόλτα στο τελευταίο Σάββατο που έχουμε στη διάθεση μας. Buzzer beater. Ο Ράκος είναι μέσα. Δεν χρειάζεται να αναζητήσει τα ποδηλατικά του αρχίδια. Αναπαύεται ξαπλώνοντας πάνω τους. Πιάνω τον Αλέκο και του τα λέω. Τον ξέρουμε. Είναι πάντα έτοιμος. Πονάει λίγο, μου λέει. Του απαντάω ότι μάλλον έχω ένα πόδι για αυτή τη βόλτα. Η απάντηση τον καλύπτει. Είναι μέσα. Ο Χατζάκος δείχνει να ψήνεται αλλά την τελευταία στιγμή κάποιοι επαγγελματικοί λόγοι τον υποχρεώνουν να κάνει τον Κινέζο. Θέλω πάντα να έρχονται όλα τα αλάνια μου στις βόλτες αλλά δεν χαμπαριάζω και να ταξιδέψω μόνος μου με το ποδήλατο. Και μόνο που σήμερα θα είμαστε έστω και ένας παραπάνω, είναι κατόρθωμα. 

    

    Το ξυπνητήρι μου χτυπάει στις 05.03. Δυο γάτες που μαλακίζονται έξω από το σπίτι, με έχουν ξυπνήσει ήδη με τις φωνές τους. Ενώ είμαι ξύπνιος, δεν κοιτάζω το ρολόι γιατί δεν θέλω να είναι κοντά στην ώρα που πρέπει να σηκωθώ. Κάνοντας αυτές τις σκέψεις... βαράει το ξυπνητήρι. Αποκλειστικά για αντανακλαστικούς λόγους, το snooze είναι ακαριαίο. Είμαι ήδη ξύπνιος. Όσο ο ελληνικός σιγοψήνεται πάνω στη φωτιά, πάω να ρίξω λίγο νερό στα μούτρα μου για να νιώσω αυτό το τσούξιμο στα μάτια που υποδηλώνει ότι δεν είχε έρθει η ώρα για να ενεργοποιηθούν. Ο Ράκος έχει ξυπνήσει. Ο Αλέκος το ίδιο. Ο Ράκος δεν ξέρει ότι ο Αλέκος είναι μέσα για σήμερα. Πάμε για έκπληξη. Τρολάροντας ρολόγια, ξυπνητήρια, καλεντάρια, υπενθυμίσεις και τα συναφή, ο Αλέκος είναι στην ώρα του στο Μετρό του Αιγάλεω και με απόλυτη συνέπεια ο Ράκος μας συναντά μέσα στο τρένο, στον σταθμό του Κεραμεικού. Χαχανίζουμε και γουστάρουμε με την έκπληξη ενώ κινούμαστε για Δουκίσσης Πλακεντίας.  Στο σταθμό της Αγίας Παρασκευής είναι η ώρα για να εκπλαγούμε όλοι μαζί. Τα κοιμισμένα μου μάτια βλέπουν μια γνωστή φυσιογνωμία στη στάση και ο -ακόμα- ανέτοιμος εγκέφαλος μου επεξεργάζεται την πληροφορία. Είναι ο Χατζάκος!!!! Τρελή φάση. Η ομάδα θα είναι τετραμελής σήμερα. Το πιο τρελό σε όλα αυτά είναι ότι από τα 4 άτομα που έχουν αυτό το απαιτητικό ραντεβού με σημείο συνάντησης ένα τρένο σε κίνηση, οι τρεις από αυτούς είναι από τους χειρότερους που μπορείς να κανονίσεις να συναντηθείς συγκεκριμένη ώρα. Εκτός και αν σου αρέσει να περιμένεις. Αποβιβαζόμαστε στη Δουκίσσης Πλακεντίας και η βόλτα μας κάπου εδώ ξεκινάει. 

    Η σημερινή βόλτα είναι η εξής:

Δουκίσσης Πλακεντίας - Ραφήνα - (πλοίο για) Μαρμάρι - Στύρα - Αλιβέρι - Χαλκίδα - (τρένο για) Αθήνα

Και αυτή είναι η υψομετρική απεικόνιση της βόλτας...

Οι προγνώσεις για τον καιρό, συμφωνούν μεταξύ τους ότι δεν υπάρχει περίπτωση βροχής. Πολύ βασικό. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά όπως αναμενόταν μιας και βρισκόμαστε σε μέρες που ο Νοτιάς κάνει κουμάντο. Η υγρασία πρέπει να βρίσκεται στο 100%. Παρόλα αυτά κατηφορίζουμε τη Μαραθώνος και κελαηδάμε. Είναι νωρίς το πρωί, δεν υπάρχει ιδιαίτερη κίνηση, είμαστε πολύ καλοί στους χρόνους μας. Όλα πάνε πρίμα. Φτάνοντας στη Ραφήνα, προμηθευόμαστε το πρωινό των πρωταθλητών καθώς και τα ακτοπλοϊκά μας εισιτήρια και βρίσκουμε το μέρος που θα αράξουμε μέχρι να αναχωρήσουμε για το Μαρμάρι απέναντι, με το Πανόραμα. Μόλις βολευόμαστε στο σαλόνι του Πανοράματος, τα αλάνια μου δεν θα σπαταλήσουν πολλά λεπτά μέχρι να βρεθούν οριζόντιοι και έτοιμοι για ύπνο. Εγώ, σκοπέτο. Δεν είμαι ο τύπος που έχει τον ύπνο στο τσεπάκι. Και άμα ξυπνήσω, όσο και να μην έχω χορτάσει ύπνο, δεν μπορώ να κοιμηθώ ξανά. Βγαίνω στο κατάστρωμα καθώς προσεγγίζουμε την Εύβοια. Επιδίδομαι στην αγαπημένη μου συνήθεια του προσανατολισμού και στο να 'μαντέψω' την πορεία μας καθώς βλέπω απέναντι μου την Εύβοια. 

Ο δρόμος που 'κόβει' το βουνό, πιθανολογώ ότι είναι μέρος της διαδρομής μας. 

Είναι το λογικό, μιας και ξέρω ότι μόλις κατέβουμε από το καράβι θα πάρουμε τη μεγαλύτερη ανάβαση της διαδρομής, η οποία θα φτάσει τα 10 χιλιόμετρα. Φαίνεται επιβλητικό αλλά δεν σκιάζομαι. Παρατηρώ ότι ο καιρός πάει να μας βγάλει τρελά κέφια. Ο ουρανός πάνω από την Εύβοια φαίνεται πολύ καθαρός, οι άνεμοι είναι σχεδόν ανύπαρκτοι παρόλο που περιμέναμε να βρούμε κάμποσα μποφόρ. Η θερμοκρασία είναι δεδομένα υψηλή λόγω του Νοτιά. Κουνάω το κεφάλι μου με νόημα και χαμογελάω μιας και αισθάνομαι σούπερ μάγκας επειδή έχω προνοήσει και έχω μαζί μου γυαλιά ηλίου αλλά και το καπέλο που πρέπει για τις ηλιόλουστες ποδηλατάδες. 

Προσεγγίζοντας το λιμάνι στο Μαρμάρι...

Πατήσαμε Εύβοια...
Μαύρος Πάνθηρας - Νταλίκα - Ακρίδα - Ζιντάν.
Τα εργαλεία έτοιμα για νέες εμπειρίες και συγκινήσεις. 

Κάνουμε τα πρώτα αναγνωριστικά μέτρα στην παραλιακή πιάτσα του Μαρμαρίου ψάχνοντας διάφορα πράγματα. Κάποια φρούτα, κάποιο selfie stick. Υπάρχουν επιτακτικές ανάγκες. Είναι Σάββατο 10 η ώρα το πρωί και από τους 100 επιβάτες που κατέβηκαν από το πλοίο, οι μόνοι που είναι επισκέπτες πρέπει να είμαστε εμείς. Τα μαγαζιά στο Μαρμάρι είναι κλειστά εκτός από τα βασικά. Δεν υπάρχει τουριστική καταναλωτική δραστηριότητα αυτή την εποχή. Άρα, δεν έχει selfie stick. Έχει όμως φρούτα. Φορτώνουμε και ξεκινάμε για το βασικό και άγνωστο σε όλους μας, κομμάτι της διαδρομής. 

Παροχή αυξημένης και πολύτιμης ενέργειας για να είμαι ακόμα πιο έτοιμος μπροστά στο πρώτο βουνό. 

Η διαδρομή δεν θα αφιερώσει τον παραμικρό χρόνο στα προκαταρκτικά. Μόλις στρίβουμε τον επίπεδο δρόμο του λιμανιού, διάρκειας 50 μέτρων, η κλίση του δρόμου εξαναγκάζει 4 τύπους να δίνουν πόνο ορθοπεταλιά μπας και ανέβουν το πρώτο ανηφόρι που ξεφύτρωσε μπροστά μας. Τακτική σοκ και δέος. Μόλις ισιώνει ο δρόμος, δυο μαστόρια είναι έξω από το αυτοκίνητο τους. Θέλω να μάθω μια συγκεκριμένη λεπτομέρεια για τη διαδρομή, έτσι τους καλημερίζω και τους κάνω μια συγκεκριμένη ερώτηση. Πριν τελειώσουν από 2 προτάσεις ο καθένας, καταλαβαίνω ότι έχουμε πέσει σε μαλάκες. Κλασσικοί πληροφοριοδότες που σου λένε ένα κάρο μαλακίες χωρίς να απαντάνε σε αυτό που έχεις ρωτήσει κι ένα ειρωνικό υφάκι επειδή σκοπεύουμε να γλύψουμε ένα μεγάλο μέρος της Εύβοιας με τα ποδήλατα μας. Παριστάνω τον ευγενικό ακούγοντας τις παπαριές που μου λένε και μετά από 2 λεπτά συνεχίζουμε την πορεία μας. Το δείγμα που έχω συγκεντρώσει σχετικά με το κατά πόσο ένας ντόπιος μπορεί να βοηθήσει έναν επισκέπτη, όταν ο επισκέπτης ζητάει συγκεκριμένες πληροφορίες και δεν ρωτάει σαν να προσγειώθηκε εκεί κατευθείαν από τον Πλούτωνα, είναι απογοητευτικό. Συνεχίζουμε την πορεία μας η οποία μας ρίχνει ακριβώς δίπλα στη θάλασσα. Έτσι όπως μας αρέσει.

Έτσι μας αρέσει...

Πιτ στοπ για να πέσουν ξεβρακώματα. Ο καιρός το γλεντάει σήμερα και πρέπει να ξεφορτώσουμε ρουχισμό για να αντέξουμε. Καλοκαιράκι παιδιά!

Αφήνουμε πίσω μας τη θάλασσα και ξεκινάμε να ...κατρακυλάμε προς την κορυφή!

Πολύ πεύκο... Μοσχοβολάει ο τόπος...

   Η πρώτη ανάβαση έχει ξεκινήσει για τα καλά. Έχει το στυλ της σκληρής ανάβασης. Αυτή που θα σε αναγκάσει να πέσεις στον πιο μικρό δίσκο και στο πιο μεγάλο γρανάζι για να σέρνεσαι με 5 χλμ/ώρα και να ροκανίζεις την απόσταση στροφή με τη στροφή. Εκτός και αν είσαι ο Ράκος που ανεβαίνει με το γνωστό αγέρωχο στυλ, με σχέση στις ταχύτητες που κάποιοι θα χρησιμοποιούσαν για τελικές ταχύτητες σε ευθεία. Σίγουρα τον βοηθάει ότι σωματικά ανήκει στην κατηγορία 'φτερό'. Για μένα, είναι πολύ πιο δύσκολο να σέρνω το κουφάρι που ανήκει στην κατηγορία 'ολόκληρος γάιδαρος'. Σιγά σιγά ανεβαίνουμε σε υψόμετρο και από εκεί που η θάλασσα ήταν δίπλα μας, πλέον βρίσκεται χαμηλά και όταν τα πεύκα επιτρέπουν κάποιο παραθυράκι πανοραμικής θέας, οι εικόνες είναι εκπληκτικές. Το δάσος είναι ολοζώντανο από χρώματα και μυρωδιές μιας και η υγρασία που κερνάει ο Νοτιάς, το καθιστά φρεσκοποτισμένο. Εισπνέω τεράστιες ποσότητες οξυγόνου με άρωμα πεύκου, γεμίζω τα πνευμόνια μου όσο παίρνουν, θέλοντας να καταφέρω έναν ομαλό, πανύψηλο ρυθμό λειτουργίας στην καρδιά μου. Είναι η ώρα που αισθάνεσαι τους χτύπους της καρδιάς σου, στο στήθος, στο λαιμό, στα αυτιά, στον κρόταφο. Τα πράγματα κυλάνε εξαιρετικά. Έχουμε πιάσει όλοι το ρυθμό μας και ανεβαίνουμε. Επικρατεί μια εκκωφαντική ησυχία που διαταράσσεται μόνο από κάποια πουλιά που κελαηδάνε και από τα ραπς που απλώνονται στην ατμόσφαιρα από το ηχείο του Χατζάκου. Το οροπέδιο που αναμέναμε αρχίζει και εμφανίζεται μπροστά μας. 

Κάπως έτσι ανοίγει το τοπίο προς την ενδοχώρα της Εύβοιας...

Έχοντας κάνει μια παράκαμψη με δική μου πρωτοβουλία, η οποία για άλλη μια φορά... θα συζητηθεί!

Κλαίω.

Όλοι οι κολλητοί μου έχουνε πνευμόνια γερά...

Υψομετρικά, βρισκόμαστε στο ταβάνι της διαδρομής. Είμαστε πάνω στο δρόμο που έβλεπα χαραγμένο ψηλά στα βουνά όταν ερχόμασταν με το καράβι. Δεν είχα πέσει έξω. Αυτή θα είναι η διαδρομή μας. Η επιλογή της βόλτας με δικαιώνει. Όταν την εξέταζα, σκεφτόμουν βλέποντας την στο χάρτη, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι γαμάτη. Ανάβαση βουνού, άρα διέλευση μέσα από κάποιο δάσος και μετά σουλάτσο πάνω σε υψόμετρο έχοντας θέα την θάλασσα από κάτω. Φάνταζε πολύ δυνατό τοπίο για το μάτι και τελικά ήταν. Η κλίση του δρόμου έχει καλμάρει. Εξακολουθεί να είναι ανηφορική αλλά δεν σε στραγγίζει. Κάνουμε πετάλι με έναν κανονικό ρυθμό απλά δεν κινούμαστε με την αναμενόμενη ταχύτητα. Κανένα πρόβλημα. Η θέα μας είναι εξαιρετική και ο καιρός μας έχει βγάλει γούστα με το παραπάνω. Ο ουρανός είναι καθαρός, τρώμε Ήλιο σε σημείο που καπέλα και γυαλιά είναι αναγκαία, ίσως να χρειαζόμασταν και αντηλιακό.  Ο Ράκος φαίνεται σε δαιμονιώδη φόρμα. Έχει χαθεί από το οπτικό μας πεδίο. Εγώ κινούμαι παρέα με Νικόλα και Αλέκο. Δεν υπάρχει λόγος να προτείνω να ανεβάσουμε ταχύτητα. Οι χρόνοι μας είναι πολύ καλοί και δεν είμαστε εμείς οι αργοί, είναι ο Ράκος γρήγορος. Μέσα στην ελευθερία που νιώθουμε σε αυτές τις μεγάλες ποδηλατάδες, σαφώς υπάρχει και το γεγονός ότι ο καθένας θα κάνει ποδήλατο σε ότι ρυθμό γουστάρει και αγαπά. Ο Ράκος μάλλον έχει ταλαιπωρηθεί από ποδηλατικές χαρμάνες όλο το χειμώνα και θέλει να ξεδώσει. Πολύ όμορφα. Μόλις ξε-πυρώσει, θα κάνει ένα διάλειμμα και θα μας περιμένει. Χιλιόμετρα μένουν πίσω και νέα κάδρα αποκαλύπτουν διαφορετικά παραθαλάσσια τοπία καθώς κινούμαστε για το τέλος της πρώτης ανάβασης.

Πανόραμα... κάπου αριστερά στο βάθος είναι το Μαρμάρι...

Πανόραμα ξανά... Κοιτάζοντας προς το Βορρά, η ατμόσφαιρα είναι πιο καθαρή και αυτό μας αρέσει γιατί κινούμαστε προς το Βορρά...

Τρελάθηκε ο Αλέκος και κάνει σούζες στο αντίθετο ρεύμα...

Ο Νικόλας ψάχνει σπρέι να γράψουμε στον τοίχο... δεν έχει όμως μαζί του βαλβίδες...

Ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή Ποδήλατο. Εύβοια, Μάρτιος 2018...

Και από κάτω... η ακτογραμμή ζωγραφίζει ακόμα...

Βρισκόμαστε κάτω από τις ανεμογεννήτριες που είναι καρφωμένες στην κορυφή του βουνού που διασχίζουμε. Μετά από 1-2 στροφές, η πορεία του δρόμου παύει να είναι ορατή. Δεν υπάρχει ψηλότερο σημείο από αυτό στο οποίο βρισκόμαστε. Τα παραπάνω στοιχεία μας δείχνουν ότι πιθανότατα πάμε για τις πρώτες κατηφόρες θανάτου. Την επιτομή της διασκέδασης στις μεγάλες βόλτες μας. 

Λίγα μέτρα αργότερα, η έναρξη της κατάβασης μας κλείνει το μάτι

Κάνουμε μια μικρή στάση να βάλουμε τα αντιανεμικά μας, να κάνουμε μια πατέντα για να στηρίξουμε την go pro πάνω στον Ζιντάν, να καυλαντίσουμε με αυτό που μας περιμένει. Λίγα λεπτά αργότερα αφήνουμε τα κορμιά και τα ποδήλατα μας ελεύθερα στη βαρύτητα. Πάντα δυσκολεύομαι να περιγράψω μια κατηφόρα θανάτου. Δεν ξέρω αν οι λέξεις μπορούν να αποτυπώσουν τον βαθμό των συναισθημάτων. Κατεβαίνουμε γρήγορα και έχουμε τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε αυτό το τοπίο χωρίς να κουραζόμαστε καθόλου στο πετάλι. Απολαμβάνουμε την αδρεναλίνη της ταχύτητας καθώς και της οριακής οδήγησης ποδηλάτου. Προσπερνάμε ο ένας τον άλλον, ουρλιάζουμε, διασκεδάζουμε. Είμαστε όλοι χαρούμενοι. Σταματάω τις ελάχιστες επαφές μου με τα φρένα για να φτάσω στο απόλυτο όριο πάνω στο ποδήλατο. Χτυπάω τα 65 χλμ/ώρα σε κάποια μεγάλη ευθεία. Το οδόστρωμα είναι τέτοιο που δεν προκαλεί ανησυχία. Μια απότομη αριστερή στροφή έρχεται μπροστά μου. Έχω τη δυνατότητα να δω ότι δεν έρχεται κάποιος από την άλλη. Ακαριαία, παίρνω την απόφαση ότι θα στρίψω με όσα χιλιόμετρα έχει το ποδήλατο. Ο ποδηλατικός Βαλεντίνο Ρόσι στρίβει την απότομη αριστερή με 55 χλμ/ώρα με την αδρεναλίνη να μου κόβει την ανάσα. Δεν πέφτω. Μετά από αυτή τη στροφή φρενάρω να με πλησιάσουν και οι άλλοι. Λες και χόρτασα την πείνα μου για οριακές καταστάσεις και μπορώ να ηρεμήσω πια. Τους βλέπω που έρχονται να με προσπεράσουν με όλα. Είναι εκεί και οι τρεις. Πολύ καλό. Αφού γίνεται μια σχετική ανασυγκρότηση εν κινήσει, απολαμβάνουμε παρέα την κατάβαση. Μπαίνουμε στον οικισμό Κάψαλα και έχω την εντύπωση ότι κάπου εκεί η κατάβαση μας φτάνει στο τέλος της. Αλλά όχι!!! Έχει κι άλλο ακόμα! Όχι σε επίπεδο κατάβασης θανάτου αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να μας προβληματίσει. Δεν γίνεται να μη σου αρέσει να ρολλάρεις χωρίς πετάλι ξετυλίγοντας ένα φιλμ με απόλυτη φύση αριστερά και δεξιά σου. Θα έχουμε την τύχη να το απολαύσουμε για λίγα χιλιόμετρα ακόμα. Λίγα λεπτά αργότερα πέφτουμε σε μια κεντρική πλατεία. Είμαστε στα Στύρα. Ανανεώνουμε τα νερά μας, τρώμε κάποιο παστέλι, εξετάζω λίγο τη συνέχεια της διαδρομής και ρωτάω έναν μπάρμπα για μία ακόμα λεπτομέρεια. Είχε μια συγκεκριμένη απάντηση για μένα κάτι το οποίο μας αρέσει. Στη συνέχεια της διαδρομής μας, ερχόμενοι από τις κορυφές του βουνού θα πέσουμε τελικά πάνω στη θάλασσα στα Νέα Στύρα και από εκεί θα συνεχίσουμε για την δεύτερη ανάβαση μας. Πριν καλά καλά προλάβω να αντικρίσω τη θάλασσα, ακούω τον Ράκο να ανακοινώνει κάποιο σκασμένο λάστιχο. Σιγά την υπόθεση. Ίσως και λίγη ηλιοθεραπεία μέχρι να πραγματοποιηθεί αυτό το -λογικά- σύντομο πιτ στοπ. 

Η παραλία των Νέων Στύρων...

Ο μαστρο-Ράκος πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά...

Ένα σκασμένο λάστιχο, είναι υπόθεση ρουτίνας. Ο Αλέκος απλά χαζεύει στο τηλεφωνάκι του σε αυτό το έξτρα διάλειμμα που δημιουργήθηκε στην πορεία μας...

Ο τρόπος με τον οποίο έπαθε λάστιχο ο Ράκος ήταν ιδιαίτερος. Κάποιο χτύπημα της ζάντας σε γωνιακή επιφάνεια από κάποια κακοτεχνία στο δρόμο. Αυτό το χτύπημα εξασφαλίζει 2 σκισίματα της σαμπρέλας τα οποία δημιουργούνται από το στεφάνι της ζάντας, κατά το χτύπημα. Ο Ράκος θα επιχειρήσει να μπαλώσει την σαμπρέλα. Κάπου εδώ η υπόθεση παύει να θυμίζει ρουτίνα. Στην προσπάθεια να φουσκώσει τη σαμπρέλα, τα μπαλώματα δεν κρατάνε και η σαμπρέλα χάνει αέρα. Ρίχνω την εναλλακτική πρόταση να βάλει την εφεδρική του σαμπρέλα για να μη χάνουμε άλλο χρόνο με τα μπαλώματα. Μένω χαζός όταν εισπράττω την απάντηση ότι δεν έχει εφεδρική σαμπρέλα. Ξεκινάμε μαζί την διαδικασία να ξαναμπαλώσουμε τη σαμπρέλα. Όσο συμβαίνει αυτό, περνάει ένα τύπος με ποδήλατο που μας λέει για ένα βουλκανιζατέρ εκεί κοντά στο οποίο όμως παίρνει τηλέφωνο και δεν το σηκώνει κανείς. Μηδέν στο πηλίκο. Έχουμε μπαλώσει τη σαμπρέλα με ένα μεγαλύτερο μπάλωμα που θεωρούμε ότι θα πιάνει και τις δύο τρύπες. Ο Ράκος έχοντας χάσει την ψυχραιμία του, θέλει να δοκιμάσουμε να την φουσκώσουμε πριν ακόμα στεγνώσουν οι κόλλες. Κάνω το λάθος και τον αφήνω. Αρχίδια. Το μπάλωμα δεν έχει κάτσει καθόλου καλά πάνω στη σαμπρέλα και δεν κρατάει καθόλου. Κάπου εκεί έχω χάσει τις ελπίδες μου ότι η κατάσταση αυτή μπορεί να διορθωθεί με μπάλωμα. Κάθομαι λίγο και χαζεύω τη θάλασσα. Σκέφτομαι ότι άμα είχαμε μαγιό θα μπορούσαμε να κάνουμε καλοκαιρινή βουτιά σήμερα. Δεν μπορώ να απολαύσω αυτές τις σκέψεις γιατί έχουμε πρόβλημα εδώ. Καβαλάμε τα ποδήλατα με τον Αλέκο να πάμε λίγο πιο πέρα σε εκείνο το βουλκανιζατέρ καθώς και σε 2 βενζινάδικα που υπήρχαν εκεί, μήπως βρούμε μια σαμπρέλα. Στο δρόμο ξεσπάω σε χριστοκάντηλα γιατί ρε μαλάκα... δεν είναι δυνατόν να βγαίνεις να κάνεις 150 χιλιόμετρα ποδήλατο στην ύπαιθρο και να αφήνεις ανοιχτό το ενδεχόμενο να σε πιάσει από τα αρχίδια και να σε καθηλώσει, ένα σκασμένο λάστιχο. Είναι ασύλληπτο. Αδιανόητο. Ποια μπαλώματα; Βρεθήκαμε -και βρισκόμαστε σε κάθε εκδρομή- σε σημεία που το κοντινότερο σημείο πολιτισμού είναι 10 και 20 χιλιόμετρα πιο μακριά από εκεί που βρισκόμαστε. Ας μη μείνουμε εκεί για μία γαμημένη σαμπρέλα. 

Ο τύπος με το βουλκανιζατέρ έχει κλείσει μιας και είναι Σάββατο 2 η ώρα το μεσημέρι στα πολύ ήσυχα και ερημικά Νέα Στύρα. Στη βιτρίνα του έχει αφήσει ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Τον παίρνω τηλέφωνο και μου λέει ότι έχει φύγει για Αθήνα. Πηγαίνουμε στα βενζινάδικα πιο πέρα. Το ένα είναι κλειστό. Το δεύτερο έχει σαμπρέλες αλλά όχι για κουρσάκι. Επιστρέφουμε πίσω στην παραλία και ο Ράκος ακόμα μπαλώνει μάταια. Η ψυχολογία της ομάδας νομίζω πως έχει πέσει στα τάρταρα. Κοιτάζω τη θάλασσα ενώ έχω ξεκινήσει και χωνεύω την ιδέα ότι η βόλτα μας δεν θα πραγματοποιηθεί έτσι όπως είχε σχεδιαστεί. Το γεγονός ότι δεν θα πραγματοποιηθεί για μία σαμπρέλα με κάνει να θέλω να αρχίσω να βαράω το κεφάλι μου στα δέντρα. Καβαλάω και πάλι το ποδήλατο και οδηγώ το παραλιακό δρομάκι που έχει λίγη ζωή. Σταματάω σε περίπτερα, ταβέρνες, μίνι μάρκετ και όπου αλλού βρήκα ανθρώπινη ύπαρξη για να τους ρωτήσω όλους αν έχουν κάποιο φίλο ή γνωστό που καβαλάει ποδήλατο-κούρσα και τυχαίνει να έχει εφεδρική σαμπρέλα για να μας την δώσει. Δυστυχώς, δεν ήμουν τόσο τυχερός. Οι εναλλακτικές επιλογές που είχαμε ήταν το Αλιβέρι και η Κάρυστος για να δοκιμάσουμε την τύχη μας. Νομίζω, πάνω από 30 χιλιόμετρα δρόμος από εκεί που βρισκόμαστε. Ισοπεδωμένος πλέον ψυχολογικά, γυρνάω προς το παγκάκι που έχουμε μείνει. Κοιτάζω το ferry boat που είναι δεμένο στο λιμάνι και σκέφτομαι να ρωτήσω τι ώρα φεύγει γιατί μάλλον με ferry θα συνεχιστεί το ταξίδι μας. Δεν υπάρχει κανείς αρμόδιος στο λιμάνι για να ρωτήσω, και δεν έχω όρεξη να ρωτήσω κανέναν από τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους, παρόλο που με ξέρουν γιατί πιο πριν τους έχω ζητήσει να με βοηθήσουν να βρω μια σαμπρέλα. Φτάνοντας στο παγκάκι, θα πέσει στο τραπέζι το θέμα 'και τώρα τι κάνουμε;'. Η εναλλακτική που επικρατεί είναι να περάσουμε και πάλι απέναντι μιας και τουλάχιστον πάθαμε αυτό το κάζο πάνω στο λιμάνι. Έχουν περάσει κάπου 2.5 ώρες που είμαστε καθηλωμένοι στα Νέα Στύρα. Το ferry boat για Αγιά Μαρίνα φεύγει μετά από 20 λεπτά. Ο Ράκος αυτή τη φορά έχει κόψει ένα μπάλωμα σε 2 μικρότερα κομμάτια για να καταλαμβάνουν λιγότερο χώρο πάνω στη μικρή σαμπρελίτσα της κούρσας. Θα φορτώσουμε τον Ζιντάν στο καράβι έτσι αμοντάριστο. Η σαμπρέλα θα έχει και την μία ώρα που θέλει το ferry boat να περάσει απέναντι για να πιάσουν όπως πρέπει τα μπαλώματα. Αν όχι, στο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας υπάρχει ανταπόκριση με ΚΤΕΛ και τουλάχιστον θα έχουμε μια εναλλακτική να γυρίσουμε πίσω. 

Αφήνοντας πίσω μας τα Νέα Στύρα....

...αλλά όχι με τον τρόπο τον οποίο είχαμε σχεδιάσει αρχικά...

Μέσα στο ferry boat η ομάδα θα πασχίσει να βρει την χαμένη ψυχολογία της. Το ενθαρρυντικό είναι ότι έχουμε βρει εναλλακτική λύση. Γίνεται μια κουβέντα για να πούμε τι άτυχοι ήμασταν με αυτό το 'άτσαλο' σκασμένο λάστιχο, τι άτυχοι ήμασταν που το βουλκανιζατέρ έχει κλείσει και ότι τελικά ήμασταν τυχεροί μέσα στην ατυχία μας που την πάθαμε ακριβώς στο λιμάνι, 50 μέτρα δίπλα από το ferry boat. Μαλακίες. Κουβαλώντας την εφεδρική σαμπρέλα σου δεν έχεις να περιμένεις τίποτα ούτε από τον μαν του βουλκανιζατέρ που έκλεισε το μαγαζί του όπως έπρεπε, ούτε από το βενζινάδικο που ενώ έχει σαμπρέλες δεν έχει την κατάλληλη για σένα, ούτε από όλους τους περαστικούς που δεν έχουν έναν γνωστό να καβαλάει κούρσα, ούτε από το αν θα πάθεις λάστιχο πάνω στο λιμάνι ή στην κορυφή του βουνού. Είναι κατάσταση που μπορούμε ξεκάθαρα να την έχουμε υπό τον απόλυτο έλεγχο μας. Εμείς δεν την είχαμε. Ελπίζω το πάθημα να γίνει μάθημα. 

Η εκδρομή δεν έχει τελειώσει ακόμα. Έχουμε πολύ πετάλι μπροστά. Το κυριότερο πράγμα που με απασχολεί είναι ότι έχουμε πάρει κάπου στις 3.5 νεκρές ώρες που προσωπικά για μένα ήταν αρκετές για να αρχίσουν να μου βγαίνουν τα αναμενόμενα πιασίματα αλλά και οι αναμενόμενοι πόνοι. Επίσης, πάμε για μια νέα διαδρομή την οποία δεν την ξέρω καν. Ο Νικόλας που γνωρίζει καλύτερα την περιοχή εκεί μας δίνει τις 2 επιλογές που μπορούμε να ακολουθήσουμε. Δεν μπορώ να αποφασίσω ποια είναι η χειρότερη. Για άλλη μια φορά, κλειδώνουμε στην τακτική 'πάμε και βλέπουμε'. Με το που δένουμε στο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας, κατεβαίνουμε κάτω και τρέχουμε προς το ΚΤΕΛ να τον ρωτήσουμε σε πόση ώρα φεύγει. Έχουμε 10 λεπτά στη διάθεση μας. Δοκιμάζουμε την σαμπρέλα και τα μπαλώματα δείχνουν να έχουν πιάσει καλά. Αποφασίζουμε ότι θα συνεχίσουμε όλοι μαζί με τα ποδήλατα. Ενημερώνουμε τον οδηγό ότι δεν θα χρειαστούμε λεωφορείο. Μακάρι να μην μας προδώσει το μπάλωμα στη συνέχεια, σκέφτομαι. Ανεβαίνουμε κάποια μέτρα σκληρής ανηφόρας αφήνοντας πίσω μας τη θάλασσα ενώ μπαίνουμε στην ενδοχώρα της Στερεάς Ελλάδας, στο νομό Αττικής πλέον.

Το ferry αναχωρεί και πάλι για την Εύβοια...

Το landscape και της τωρινής πορείας μας είναι εξίσου ωραίο. Επίσης, το γεγονός ότι κινούμαστε και πάλι με τα ποδηλατάκια μας και οι 4 μαζί αφού η σαμπρέλα του Ράκου δεν πρόδωσε ξανά, μας έχει ανεβάσει. Κάνουμε πετάλι σε πολύ ήσυχους δρόμους, μέσα στα πεύκα και στο πράσινο γενικότερα. 

Το τέρας υπευθυνότητας οδηγεί την αγέλη...

Στοιχισμένα τα κυπαρίσσια...

Όσο διασχίζουμε αυτά τα όμορφα τοπία από την Αγία Μαρίνα στην Αύρα και μετά στο Κάτω Σούλι, σκέφτομαι πόσο όμορφη θα ήταν η διαδρομή που θα κάναμε στην Εύβοια. Ο δρόμος μέχρι τα Νέα Στύρα είχε βάλει τον πήχη ψηλά. Αλλά υπήρχε και μία άλλη διαφορά που σίγουρα έκανε το σενάριο της βόλτας στην Εύβοια, πολύ πιο ποιοτικό από το σενάριο που θα γράψουμε τώρα. Στην Εύβοια, ακόμα και να μας έπιανε το βράδυ, θα γινόταν σε κάποιο ήσυχο μη αστικό τοπίο στο οποίο προφανώς δεν θα είχαμε πρόβλημα να κάνουμε πετάλι μέχρι να φτάσουμε στη Χαλκίδα από όπου και θα παίρναμε τρενάκι για να γυρίσουμε στην Αθήνα. Στο νομό Αττικής όμως, τι γίνεται; Συνεχίζουμε και κάνουμε πετάλι ώσπου βγαίνουμε πάνω στη λεωφόρο Μαραθώνος. Έναν δρόμο που όποτε τον έχω χρησιμοποιήσει με το ποδήλατο, το έχω κάνει για να διασχίσω πολλά χιλιόμετρα και ειδικά για επιστροφή κοιτάζω πλέον να τον αποφεύγω. Αυτός ήταν και από τους κυριότερους λόγους που η προγραμματισμένη βόλτα κατέληγε στην Χαλκίδα και δεν ξεκινούσε από εκεί. Για να μην έχουμε την Μαραθώνος για κερασάκι. Φτάνοντας προς τη Νέα Μάκρη είναι η ώρα για να αποφασίσουμε ποια από τις 2 κακές επιλογές που έχουμε στη διάθεση μας θα ακολουθήσουμε. Η μία επιλογή είναι να πάρουμε όλη τη Μαραθώνος κορδόνι μέχρι να φτάσουμε στην Αθήνα. Η δεύτερη επιλογή είναι να πάρουμε την σκληρή ανάβαση της Πεντέλης και μετά να πέσουμε από πίσω Διόνυσο, Εκάλη κλπ. μέχρι να φτάσουμε Αθήνα. Έχω ακούσει σκληρά λόγια για την ανάβαση της Πεντέλης. Ο συνδυασμός της ώρας με την διάρκεια της ανάβασης, μας εξασφαλίζουν ότι η νύχτα θα μας πιάσει από την ανάβαση κιόλας. Το μακροχρόνιο διάλειμμα έχει επιτρέψει στο σώμα μου να κρυώσει και οι αναμενόμενοι πόνοι μου είναι ήδη εκεί. Δεν είμαι καθόλου φρέσκος. Δεν είμαι στη φάση να πάρω την απόφαση να ανέβω την Πεντέλη. Ο Ράκος δεν έχει κανένα πρόβλημα. Ούτως ή άλλως αυτόν δεν τον νοιάζει είτε ανεβαίνει τον Παρνασσό, είτε κάνει πετάλι σε δρόμο αλφαδιά. Ο Αλέκος και ο Νικόλας, με τα σημάδια της κόπωσης να έχουν κάνει την εμφάνιση τους και στα δικά τους κορμιά, επίσης δεν θέλουν την ανάβαση της Πεντέλης. Έτσι λοιπόν, στη Νέα Μάκρη θα πραγματοποιηθεί μια στάση μιας και με έχει πιάσει μια δαιμονιώδης επιθυμία για κάποιο σνακ με σοκολάτα, να φορτώσουμε λίγη ενέργεια και να συνεχίσουμε. Η καλή ποιότητα της βόλτας έχει ήδη τελειώσει. Από εδώ και πέρα, λεωφόρος Μαραθώνος, με το φως της ημέρας να εξαφανίζεται σιγά σιγά, τα φώτα να ανάβουν και τα αμάξια να περνούν δίπλα μας υπερηχητικά. Η παρεούλα και το πετάλι πλάι πλάι έχουν τελειώσει. Παίζουμε αυστηρά σε διάταξη 'κορδόνι' και ξεκινάμε για καμιά 25αριά απαίσια χιλιόμετρα. Παρόλο που είμαι πολύ κουρασμένος, έχω κλειδώσει σε μια κατάσταση λειτουργίας που με έχει να κινούμαι σε σχετικά υψηλό ρυθμό γιατί θέλω απλά να τελειώσει η Μαραθώνος. Τα σοκολατένια σνακς έπαιξαν καταλυτικό ρόλο σε αυτό. Μετά από ώρα, βλέπω ότι  ο Σπυράκος έχει μείνει πίσω με τον Νικόλα που πλέον η κόπωση έχει αρχίσει και τον καταβάλλει. Ο Αλέκος είναι σε μια μέση κατάσταση. Κάνω στάσεις ανά κάποια διαστήματα για να ανασυγκροτηθούμε και να ξεκινήσουμε ξανά. 'Οπως είπα και στον Νικόλα, είναι η ώρα που οι συχνές στάσεις κάνουν τα πράγματα χειρότερα και όχι καλύτερα. Έχει έρθει η ώρα που καλούμαστε να κάνουμε πετάλι με το πνεύμα και την ψυχή. Συνεχίζουμε στο ίδιο μοτίβο αλλά η κόπωση έχει αρχίσει και καταβάλλει και εμένα. Πλέον όταν κάνω στάση για να περιμένω να έρθουν και οι άλλοι, κρυώνω αρκετά μιας και αισθάνομαι τον ιδρώτα μου κρύο ακόμα και όταν κάνω πετάλι. Δεν θέλω να πέσω στο ρυθμό που ακολουθεί ο Νικόλας. Νομίζω πως θα με κατακρεουργήσει κάτι τέτοιο. Από την άλλη, θεωρώ ότι του δίνω έστω και ένα μικρό κίνητρο για να κρατηθεί σε ρυθμό. Ο Νικόλας πονάει. Έρχεται η στιγμή που ακούω ότι ίσως πάρει κάποιο ΚΤΕΛ για να συνεχίσει. Τον παροτρύνω να ανέβει λίγο στο ποδήλατο να ...δω κάτι! Συνεχίζουμε ακόμα λίγο. Σε κάποια από τις επόμενες στάσεις ανασυγκρότησης, ο Αλέκος μου αποκαλύπτει ότι τον ενοχλεί το γόνατο του. Εννοείται και ο κώλος του από τη σέλα. Η ομάδα καταρρέει όσο περνούν τα χιλιόμετρα αλλά είμαστε σε καλό δρόμο. Βρισκόμαστε στο Πικέρμι. Σε λίγα χιλιόμετρα τα ΜΜΜ θα είναι διαθέσιμα και θα έχουμε άλλη γκάμα επιλογών. Η νύχτα έχει πέσει για τα καλά και ακόμα κάνουμε ασταμάτητο πετάλι πάνω στη Μαραθώνος, την οποία την πιάσαμε κατά τις 5 το απόγευμα. Στα τελευταία χιλιόμετρα που έχουν μείνει ο Νικόλας δείχνει μεγαλύτερη διάθεση να αφήσει τον εαυτό του να τα παρατήσει. Αισθάνομαι ότι τον καταλαβαίνω και θεωρώ και λογική αυτή τη σκέψη του. Έχει συμβεί και σε μένα. Πάω δίπλα του και όπως κάνουμε πετάλι τον βοηθάω λίγο σπρώχνοντας τον. Να κάνω το πετάλι του λιγάκι πιο ελαφρύ. Την ψυχολογία του και το πνεύμα του ήθελα να μπουστάρω. Κάναμε και το χαβαλεδάκι μας με αυτό και έτσι έφυγαν κάποια χιλιόμετρα ακόμα. Βρισκόμαστε πια στην Παλλήνη και έξω από τον προαστιακό σταθμό ο Νικόλας ανακοινώνει ότι θα πάρει τρένο. Είναι κοντά στη γειτονιά του, είναι πολύ κουρασμένος και δεν θα χάσει και τίποτα απολύτως από ποιοτική βόλτα. Μόνο λίγο ακόμα από λεωφόρο Μαραθώνος την οποία και έχουμε πάρει από την αρχή της. Χαιρετάμε τον πρώτο της ομάδας και συνεχίζουμε οι υπόλοιποι. Κουβεντιάζουμε και καταλήγουμε να πάρουμε και εμείς μετρό από Δουκίσσης Πλακεντίας και να πάμε στο Μεταξουργείο για το αυθεντικό γεύμα των πρωταθλητών. Παρόλο που άμα φτάσεις μέχρι εκεί, το να φτάσεις μετά στο κέντρο είναι παιχνιδάκι μιας και η Μεσογείων κατηφορίζει πολύ ωραία αλλά πλέον είσαι μέσα στη ζούγκλα. Εγώ δεν ήξερα που είναι ο σταθμός Δουκίσσης Πλακεντίας και το άφησα πάνω στο Ράκο. Σε κάποια στιγμή μου λέει ότι μάλλον έπρεπε να στρίψουμε στη γέφυρα που είχαμε περάσει πριν από λίγο. Μου φάνηκε τόσο κακό το να γυρίσουμε και να πηγαίνουμε ανάποδα τη Μεσογείων που πρότεινα να συνεχίσουμε πετάλι μέχρι το κέντρο. Είναι κάπου στα 10 χιλιόμετρα ακόμα αλλά βγαίνει πολύ εύκολα, με αμελητέο πετάλι ακόμα και σε αυτή την κατάσταση. Το λέω στον Αλέκο και αφού συμφωνεί και αυτός κατηφορίζουμε τη Μεσογείων. Μετά από κάνα μισάωρο γλυκιάς τσουλήθρας και κυκλοφορίας στο κέντρο, έχουμε φάει όλη τη Μεσογείων, όλη τη Βασιλίσσης Σοφίας και κατεβαίνουμε στο Μοναστηράκι και μετά στο πάρκο στο Μεταξουργείο. Είναι η ώρα που ο σημερινός άθλος έχει ουσιαστικά τελειώσει.Όσο ο Ράκος περιμένει στον Έλβις για το γεύμα των πρωταθλητών, αλλάζω ρούχα γιατί πλέον η υγρασία με τρυπάει. Το αντιανεμικό μαζί με την μπλούζα και το ισοθερμικό μου ίσως και να ζύγιζαν 4 κιλά. Πετάω το κορμί μου στο παγκάκι και αισθάνομαι διαλυμένος. Πονάω παντού. Η ανακούφιση όμως είναι ισχυρότερη από όλους τους πόνους. Τα χαμόγελα και η καύλα που το κάναμε και αυτό σήμερα με κάνουν να ξεχνάω τις αρνητικές συνέπειες. Είμαι περήφανος που ο Νικόλας ήταν μέσα για την πρώτη του 100άρα. Είμαι περήφανος που ο Αλέκος ακολούθησε ξανά μετά την αξέχαστη τρέλα που είχε κάνει όταν ήρθε στους Δελφούς. Ο Ράκος... δεν χρειάζεται να εξακριβώνει άλλο την περηφάνια και τον ποδηλατικό μου σεβασμό. Είναι τιτάνας σταθερά και μόνιμα. Αισθάνομαι όμως πολύ χαρούμενος γιατί μόλις έχουμε τελειώσει παρέα την πρώτη και τελευταία βόλτα για φέτος. Αφού διαλύουμε το γεύμα του πρωταθλητή και απολαμβάνουμε τη μπύρα μας, το άραγμα είναι εξαίσιο αλλά δεν πρέπει να κρατήσει πολύ. Έχουμε 4-5 χιλιόμετρα ακόμα για να πάμε σπίτια μας. Τα πιασίματα και οι πόνοι ξέρω ότι θα με οδηγήσουν σε σημείο να μην μπορώ να κουνηθώ οπότε προτρέπω να σπάσουμε για να πάμε για τα καυτά μπάνια μας και να ξεκινήσουμε την αποθεραπεία και την ξεκούραση μας μετά το σημερινό κομπαρσιλίκι.

   Ήταν η πρώτη και η τελευταία μας μεγάλη ποδηλατάδα για φέτος. Το κορμί μου δεν ήταν σε καμία περίπτωση έτοιμο για κάτι τέτοιο. Ανύπαρκτη προετοιμασία, εκτός ρυθμού ποδηλατικά, με πόνους να με ταλαιπωρούν. Η θέληση επικράτησε όμως. Και ας ήταν να πονέσω λίγο παραπάνω αυτή τη φορά. Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι μια βόλτα είναι ικανή να με τσακίσει. Δεν χωρούσε στο μυαλό μου η ιδέα ότι δεν θα έχουμε κάνει ούτε μια μεγάλη για φέτος. Όχι για τα νούμερα και τις στατιστικές που τόσο μου αρέσουν, αλλά για την επανάληψη αυτής της εμπειρίας που τόσο έχουμε αγαπήσει να την ζούμε. Είμαι ακόμα πιο ευτυχισμένος που ακολούθησε και ο Αλέκος. Έκπληκτος είδα τον Νικόλα να μπαίνει μέσα στο τρένο. Η πρώτη φορά που θα ματώναμε πάνω στα ποδήλατα μας. Ξεκινάμε για τις ημέρες αποθεραπείας τώρα. Τις τελευταίες μέρες της χρονιάς μέχρι να ξεκινήσει η προγραμματισμένη 7μηνη ομηρία μου για φέτος. Ελπίζω να έχει μόλις σηματοδοτηθεί το τέλος του χειρότερου -ποδηλατικά- χειμώνα. Στα καλύτερα αλάνια μου!!!

Η ...τελική βόλτα που πραγματοποιήθηκε...

Και η υψομετρική της απεικόνιση...

Για τους λάτρεις των αριθμών, το κοντέρ της Νταλίκας έγραψε:

Συνολικά χιλιόμετρα: 116.8

Μέση ταχύτητα: 16.7 χλμ/ώρα

Μέγιστη Ταχύτητα: 64 χλμ/ώρα

Χρόνος Καθαρής Ποδηλασίας: 7 ώρες

Υ.Γ: Η βόλτα και το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένα στο φίλο μου τον Θανασάρα που μας άφησε νωρίς, στις 28 του Δεκέμβρη. Σαν μερακλής, είχε πάντα το ενδιαφέρον να δει σε τι τοπία θα πάνε πάλι τα παιδιά με τα ποδήλατα και να διαβάσει την ιστορία της βόλτας.

Υ.Γ 1: Ο πρώτος σεζονίστας αναχωρεί σε 2 μέρες για την δουλειά του. Δεν θυμάμαι κάποια άλλη φορά να έχει φύγει σεζονίστας πριν από μένα. Λόκα, καλή δύναμη, απύθμενο κουράγιο και ...λογική ψυχραιμία. Μου φαίνεται ότι πας για την πιο δύσκολη όλων, μέχρι τώρα. 

Υ.Γ 2: Αυτό είναι κάτι σαν πρόκληση για την ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή Ποδήλατο. Ελπίζω να διαβάσω έστω και ένα κείμενο εξαιτίας κάποιας μεγάλης ποδηλατάδας μέχρι τον Νοέμβρη.

Καλό μήνα... με ταπεινοφροσύνη και πείνα...

Πολλές φορές το μόνο που έχω να λέω, είναι τα δικά μου....