Η πρώτη και τελευταία για φέτος! (Ράκος edition)

   Πρώτη και τελευταία... Όπως τα λέει ο τίτλος. Δηλαδή η πρώτη και τελευταία μας βόλτα για τη ποδηλατική μας σεζόν. Δε βαρεθήκαμε το πετάλι, όχι... Δε μπουχτίσαμε από τα χιλιόμετρα, σίγουρα όχι... Δεν αλλάξανε τα γούστα μας και αντικαταστήσαμε το ποδήλατο με κάτι άλλο, δεν παίζει... Ούτε με το Σταύρο τσακωθήκαμε και δε μιλιόμαστε πια. Το πλήρωμα του χρόνου θα έλεγε κάποιος/α, φυσικά επακόλουθα των επιλογών μας ίσως, η σωματική καταπόνηση, παίζει και αυτό... Είναι κάποιες από τις βασικές αιτίες της ποδηλατικής απραξίας.

   Σε προσωπικό επίπεδο έχω γίνει αντικείμενο σχολιασμού στη δουλειά μου για το τύπο που κουβαλάει μια τσάντα κοντά στα 10 κιλά και τρέχει από εδώ και από εκεί με το ποδήλατο. Αυτή τη φορά δεν κάνω τον κούριερ, αυτή τη φορά η τσάντα μου κουβαλάει κάποια από τα απαραίτητα εργαλεία μου για τη ψυχοθεραπεία μου. Μια μπάλα ποδοσφαίρου αν χώραγε θα κλείναμε. Ο Σταύρος... Στο "Ψυχιατρείο" σκάει μόνιμα με το παπί. Έχουμε γλυτώσει από τη μικρή μετακόμιση που χρειαζόταν η Νταλίκα για να αράξει στο χωλάκι και από την άλλη τον παίρνω χαμπάρι δύο δρόμους παρακάτω. Αν και δεν έχει Sebring εξάτμιση, το παπάκι του ψηλού κάνει χαρακτηριστικό θόρυβο. Μια μπάλα πήγε να παίξει το φιλαράκι μου και γαμήθηκε... Καμιά ώρα 5χ5 ήταν αρκετή για να τον βάλει σε πρόγραμμα αποθεραπείας κτλ και να μπλέξει με φυσιοθεραπείες. Σε αυτό το σημείο να πω ότι η ερασιτεχνική αθλητική ομάδα έχει και το δικό της προσωπικό φυσιοθεραπευτή. Φιλαράκι μας καλό, με αλλεργία στη δημοσιότητα οπότε δε θα πω άλλα. Έτσι κι αλλιώς το αλάνι μας πάντα ρίχνει τις ματιές του στα κείμενα και θα καταλάβει ότι του πατάω το μάτι. Γεράσαμε... Φυσικά και όχι. Άσε που πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος γερνάει μόνο στο μυαλό ή στο πνεύμα, το σώμα θα ακολουθήσει αυτά τα δύο.

   Ο χειμώνας πέρασε κυριολεκτικά προσπαθώντας να ταιριάξουμε τις μέρες με το καιρό και η ταναπου η κέντα δεν έβγαινε. Ο Ράκος πλέον βρίσκεται σε κατάσταση μισθωτής σκλαβιάς. Το σκλαβιάς θα το βάλω σε εισαγωγικά και θα το κάνω «σκλαβιάς». Μόνο σκλάβος δεν αισθάνομαι στη δουλειά μου, αλλά ταυτόχρονα τα προνόμια της ελευθερίας έχουν χαθεί. Δεν υπάρχει πια το , «Α! Τι γαμώ τους καιρούς θα έχει αύριο… Τι μέρα θα είναι;! Δευτέρα;!... Ε, δε πάμε να της γαμήσουμε τη μάνα με καμιά 100+ χιλιόμετρα ποδήλατο!». Αυτά τελειώσανε. Τελειώσανε και για να είμαι ειλικρινείς με πονάει. Τελειώσανε οι βουτιές στη θάλασσα τις καθημερινές, μέσα στο χειμώνα, εκεί που όλη η πόλη βράζει στους ρυθμούς της, εμείς το χαβά μας. Αντάλλαξα μια φάση που τη γούσταρα πολύ με κάτι το οποίο το αγαπάω πολύ. Βέβαια και το «Τελειώσανε», άνετα παίρνει και αυτό τα εισαγωγικά του. Δεν έχουμε υπογράψει κανά συμβόλαιο εφόρου ζωής, πράγμα που σημαίνει ότι όπως μπήκαμε έτσι μπορούμε και να βγούμε. Δε με αγχώνει και πολύ. Έχουμε μάθει και όταν τα ζάρια έρχονται 6-5 αλλά και όταν σκάνε 1-2. 

   Η δουλεία μου έχει μια χαρά τα σπαστικά της όπως όλες οι δουλειές, αλλά το προνόμιο είναι ότι όταν έρχεται η ώρα να δουλέψω, αισθάνομαι μια απόλαυση να μου πλημμυρίζει το κορμί. Με τη φωτογραφική μηχανή στα χέρια απελευθερώνομαι, όπως όταν κρατάω το τιμόνι του Ζιντάν ή όταν κλοτσάω καμιά μπάλα. Ανεκτίμητο, πόσο μάλλον δε, όταν βγάζεις και τα προς το ζην σου από αυτό. Οι φιλοδοξίες από την άλλη μας κρατάνε σε κίνηση και εγρήγορση να μην ησυχάζουμε ποτέ, να απολαμβάνουμε λίγο και καπάκι να καταστρώνουμε τα νέα μας σχέδια. Για να δούμε, έχουμε κάμποσο καιρό μπροστά μας άλλωστε.

   Τρωγόμαστε με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα να δούμε τι θα κάνουμε... Έχουμε πολύ καιρό να αράξουμε στις πολυθρόνες του "Ψυχιατρείου" και να φουσκώσουμε σα τα κοκόρια μετά από κάποιο ποδηλατικό μας κομπαρσιλίκι. Είναι ο εθισμός μας αυτός πια ξεκάθαρα! Γινόμαστε με τιτάνιες ανηφόρες και αβυσσαλέες κατηφόρες μέσα στη φύση, όσο μπορούμε κοντά στην αγαπημένη μας θάλασσα. Αυτή είναι η ντόπα μας και ναι ξεκάθαρα είμαστε εξαρτημένοι από αυτό. Όταν απέχουμε, έχουμε μελαγχολία, όταν το έχουμε, έχουμε χαμόγελα μικρού παιδιού. Μια βόλτα μέχρι το εξοχικό έχει γράψει μέχρι τώρα το πρόγραμμα αλλά δεν είναι αυτό ακριβώς που μας λείπει. Η Αίγινα είναι πια η καυλάντα μας. Δεν έχει την αγωνία του άγνωστου και την έκπληξη της υπέρβασης. Η Αίγινα είναι ο ορισμός της ποδηλατικής απόλαυσης αλλά δεν έχουμε να μάθουμε κάτι καινούριο, κάτι άγνωστο. Το ποδήλατο ξεκινάει από τη βόλτα, πάει στη μετακίνηση και καταλήγει στο ταξίδι -Φυσικά υπάρχει και ο αθλητισμός, αλλά εμάς δε μας αφορά αυτό-. Εμείς τα δύο πρώτα τα ξεφτιλίζουμε, το τρίτο είναι αυτό που κυνηγάμε. Το ταξίδι. Τη μικρή ή μεγάλη περιπέτεια που θα προκύψει. Τα καινούρια μέρη που θα περάσουμε και θα αφήσουμε τον ιδρώτα μας σε μια γαϊδουρινή ανηφόρα ή τα γέλια μας σε μια κατηφόρα θανάτου. Για αυτά ζούμε. Αυτά ονειρευόμαστε. Τέτοια γούστα σχεδιάζουμε.

   Οι μέρες έχουν ζυγώσει για τα καλά... Κάθε χρόνο τα καλοκαίρια φαίνεται να μεγαλώνουν και να μικραίνουν οι χειμώνες. Μακάρι να πήγαινε έτσι λόγω διακοπών αλλά δεν πάει. Κάπου μέσα στο Φλεβάρη ο Ψηλός ανακοινώνει ότι 1 Απρίλη -Σαν ψέμα- ξεκινάει επίσημα δουλειά στη Κρήτη και καλές αρχές Νοέμβρη πίσω. Ζηλεύω μέσα μου. Το μαγαζί του Μουζούρη που θα φιλοξενήσει για αυτή τη σεζόν τις δεξιότητες του Σταύρου στο σερβίρισμα, το ξέρω και είναι από τα μαγαζιά που μπορώ να κάθομαι να πίνω ρακές και να τρώω μεζέδες δίχως αύριο. Ζηλεύω μέσα μου που το φιλαράκι μου θα αποδράσει από τόσο νωρίς από την Αθήνα. Χαρμολύπη έχω. Χαίρομαι που θα έχει τη δουλειά του σε ένα τόπο που το κλίμα των σηκώνει πολύ, χαίρομαι που θα τη κάνει από τα τσιμέντα, αλλά στεναχωριέμαι που φεύγει το φιλαράκι μου και μαζί του τα γούστα που έχουμε μάθει κοντά δέκα χρόνια τώρα να βγάζουμε παρεού. Χειρότερο το κάνει το γεγονός ότι ο Ράκος μετά από τέσσερα χρόνια θα περάσει όλο του το καλοκαίρι στη πόλη. Έτσι που πάνε τα πράγματα δεν έχει αιγαιοπελαγίτικο νησί για το Ράκο, ίσως τίποτα μέρες ως τουρίστας. Όταν έχεις γευτεί τη φάση της εντοπιότητας το τουριστιλίκι δεν είναι αυτό που ζητάς. Όπως και να έχει είναι δύσκολο να τα έχουμε όλα όπως τα θέλουμε, αυτό όμως δε σημαίνει ότι σταματάμε και να παλεύουμε μπας και καταφέρουμε να τα φέρουμε όπως τα θέλουμε. Σα να γεμίζω εισαγωγή και να αποφεύγω να μπω στη βόλτα. Συμβαίνει αυτό για δύο λόγους, ο πρώτος είναι ότι νιώθω να έχω χάσει το μομέντουμ με το γράψιμο και ο δεύτερος γιατί σε προσωπικό επίπεδο δεν έχω να γράψω πολλά για αυτή τη βόλτα, που δεν έγινε... Έχω να γράψω όμως για την αυτοκριτική μου και την αιτία που δεν έγινε αυτή η βόλτα... Ένα μάθημα ζωής πήρα όσο παράξενο και αν σου φαίνεται και μάλιστα με τον πιο βιωματικό τρόπο. Αν δε χαμπαριάσεις και από το βίωμα... .

   Ένα σχόλιο του Τόλαρου ήταν ικανό και αναγκαίο να πεισμώσει το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα ώστε να τοποθετηθεί κάθετα στο γκρουπάκι "Ζωή... Ποδήλατο" που έχουμε φτιάξει σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, και να μας παραθέσει σχέδια στο χάρτη και αριθμούς με την άνεση ενός καλοδιαβασμένου μαθητή που σηκώνεται στο πίνακα να λύσει άσκηση Δομής και λειτουργίας μικροϋπολογιστών. Μια διαδρομή που ο Σταύρος την έχει σχεδιάσει από καιρό και για καιρό δεν είχε γίνει. Παρασκευή βραδάκι ο Ράκος μπαίνει από νωρίς σε mode εκδρομής και εκεί κατά τις 2 πρέπει να με πήρε ο ύπνος. Το ραντεβού είναι 6:15 στο τελευταίο βαγόνι στο σταθμό του Κεραμικού. Εγώ και το φιλαράκι μου, στη πρώτη και τελευταία μας για φέτο. Θυμάμαι κανά 5ρι τελευταίες όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά καμιά τους δεν ήταν και η πρώτη. Δηλαδή μιλάμε για υψίστης σημασίας εκδρομή. Μια εκδρομή που θα ξεκινήσει όπως θα τελειώσει, με εκπλήξεις. Ίσως για δεύτερη φορά στα χρονικά -η πρώτη ήταν όταν φεύγαμε για Αράχωβα και είχα φτάσει πρώτος στο σταθμό του ΟρΣΕ για να πάρουμε το τρένο ή τραίνο για Μπράλο- . Ο Ράκος έχει φτάσει στο σταθμό του μετρό, έχει κατέβει και στην αποβάθρα παίρνοντας παράλληλα τη πολιτική ευθύνη του να μη κόψει εισιτήριο -επανάσταση τώρα όχι μλκιες!-, κοιτάει το ρολόι, ξαφνιάζεται και ο ίδιος, που είναι κοντά στα δέκα ολόκληρα λεπτά πιο νωρίς! Αράζει στον Ζιντάν και δε βλέπει την ώρα να περάσει το τετράλεπτο που θέλει ο συρμός για να έρθει. Περιμένει και δε βλέπει την ώρα να ανοίξουν οι πόρτες και να πάρει το βλέμμα που χρειάζεται απέναντι στο Σταύρο, που για εκείνα τα δευτερόλεπτα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του, είναι ο δικαστής και ο δήμιος του. Την ανυπομονησία την εκτοξεύει περισσότερο το γεγονός ότι το κινητό εκεί κάτω στο λαγούμι δε πιάνει οπότε δε μπορείς να ειδοποιήσεις κανένα και τίποτα. Περιμένεις το τρένο. Ένα λεπτό... Ανακοίνωση από τα μεγάφωνα να προσέχουμε το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας... 30 δευτερόλεπτα... Τελευταίο βαγόνι, τελευταία πόρτα, τελευταία βλέμματα στη ξενυχτισμένη και μεθυσμένη νεολαία που έχει σηκωθεί όρθια πια και περιμένει και αυτή μαζί με εμένα. Η πόρτα ανοίγει... Φουστίτσες, ψηλοτάκουνες μπότες, μισοανοιγμένα πουκάμισα, ξεβαμένα πρόσωπα από ιδρώτα, πιασμένα πόδια από ορθοσασία ή το χορό, μπερδεμένα αρώματα στην ατμόσφαιρα που κάνουν το βαγόνι να μυρίζει με  Χόντος Σέντερ... Και ο Σταύρος πουθενά... Κοντέψανε να κλείσουν οι πόρτες του βαγονιού με εμένα μέσα μέχρι να πάρω τα χαμπάρια μου και να πεταχτώ έξω. Όλη η πρόβα που έκανα στο βλέμμα μου και για τις γκριμάτσες που θα έπαιρνα πήγε άκλαυτη. Όλη η αγωνία που είχα έφυγε μαζί με το τραίνο. Τώρα... Παπάρια... στις 6:30 το επόμενο και φυσικά δε τίθεται θέμα καμιάς έκπληξης και κανενός αιφνιδιασμού. Ο Σταύρος έχει κάνει τη διαφορά. 
   
   Το επόμενο τραίνο έρχεται... Το βαγόνι σταματάει μπροστά μου και καθώς το βλέμμα μου σκανάρει το χώρο πριν ακόμα ανοίξουν οι πόρτες, βεβαιώνομαι ότι η Νταλίκα είναι μέσα, αλλά πάνω της βρίσκεται και κάποιο άλλο ποδήλατο το οποίο λόγω της σύγχυσης που επικρατεί στο κεφάλι μου δε μπορώ να το αναγνωρίσω.  Ο ΑΛΕΚΟΣ!!! Κλαίω! Έχει να έρθει σε εκδρομή από τότε που καβαλήσαμε Γκιώνες και Παρνασσούς για να πάρω το χρησμό... Το αλάνι μας έχει παρακολουθήσει όλη τη συζήτηση στο γκρουπάκι, δεν έχει μιλήσει καθόλου, δεν έχει ενημερώσει κανέναν και τίποτα και κάνει την έκπληξη! Ο λόγος που ο Σταύρος δεν ήταν στην ώρα του, ήταν γιατί έπρεπε να βρεθεί και με τον Αλέκο. Η εκδρομή ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς. Αγκαλιές μέσα στο βαγόνι και ατάκες που κάνουν τους γύρω συνεπιβάτες μας να χαμογελάνε διακριτικά. Αν ήμουν στη θέση τους πάντως θα γούσταρα κ εγώ ξημερώματα μέσα στο μετρό να πετυχαίνω ένα τέτοιο παρεάκι και να ρουφάω λίγο από την ενέργεια που βγάζουν. Προσοχή... Είμαστε καυλωμένοι και μη το πάρεις με τη σεξιστική του πλευρά. Είμαστε καυλωμένοι στα μυαλά και στη καρδιά, φυσικά όταν συμβαίνει αυτό θα νιώσεις και το πούτσο σου να σαλεύει λίγο, αλλά δεν θα είναι αυτός που θα καθορίσει την όρεξη σου για το τι θα κάνεις... Έχουμε βγει για ποδήλατο... Πάμε να τα μπλέξουμε με την Ανηφόρα, τη φίλη της τη Κατηφόρα και ίσως έρθει και η Ευθεία... . 

      Σαχλαμαρίζουμε ανελέητα μέσα στο βαγόνι καθώς οι στάσεις διαδέχονται η μια την άλλη χωρίς βέβαια να δίνω σημασία για το που βρισκόμαστε. Μέχρι Δουκίσσης Πλακεντίας έχουμε δρόμο. Όσο σαχλαμαρίζουμε δε χάνω την ευκαιρία να δικάσω το Χατζάκο και όλο το πρόλογο που μας πούλησε στο γκρουπάκι για να μην έρθει στην εκδρομή. Κυριολεκτικά το αλάνι μου τρώει πολύ ξύλο από το στόμα μου και φυσικά όχι από κακία, αλλά από το ξενέρωμα που τελικά δεν θα κατάφερνε να έρθει ή είχε αποφύγει να έρθει. Αυτό το ερώτημα είναι και ο λόγος που τον γλεντάω στους άλλους δύο ασταμάτητα. Ήθελε όντως ο Νικόλας να έρθει και του προέκυψε η δουλειά;! ή η δουλειά ήταν το χρυσό επιχείρημα που έψαχνε για να μας τη κάνει;! Είναι πολύ σημαντικό για την ερασιτεχνική αθλητική ομάδα, τουλάχιστον μια φορά κάποιος/α να έχει έρθει σε ποδηλατάδα κομπαρσιλίκι για να τον/την θεωρούμε ψυχικά μέλος. Ο Νικόλας αν και ξεχνάει να ξεκαβαλήσει την Ακρίδα στις αστικές του μετακινήσεις -άλλος ένας που έχει κάνει αρκετά στην άκρη το μηχανάκι του για λογαριασμό του ποδηλάτου-, αν και έχει έρθει μπουρδελότσαρκα στο εξοχικό, τι και αν έχει βάλει στο πρόγραμμα με το ποδήλατο και τη κοριτσάρα του -το Αναστασάκι μας-, του λείπει μια ποδηλατάδα κομπαρσιλίκι. Τη θέλει όμως;! Ή τσάμπα του ζαλίζουμε τ'αρχίδια...;! Μέσα σε αυτές τις σκέψεις το τρένο σταματάει σε κάποιο σταθμό που δεν έχω καταλάβει ποιος είναι, η πόρτα ανοίγει και μια γνώριμη φιγούρα με ένα τεράστιο αγουροξυπνημένο χαμόγελο και ένα χαρακτηριστικό πράσινο ποδήλατο, μπαίνει μέσα στο βαγόνι μας. Ο ΧΑ-ΤΖΙΖΖΖΖΖΖ....!!!! Φάπα στο σβέρκο τρώω... Οκ είναι ο Χατζής αλλά τι διάολο κάνει τέτοια ώρα με το ποδήλατο στο τελευταίο βαγόνι του τρένου;! Πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό είναι η εξής... Κοιτάω τη στάση του μετρό και είμαστε προς βόρεια, δηλαδή στην ευρύτερη γειτονιά του, άρα τα πράγματα έχουν μια ξεκάθαρη λογική εξήγηση... Κάπου ξενύχταγε και από το ξεφτύλισμα δεν γινόταν να κάνει ποδήλατο και μπήκε στο μετρό. Η κακή του τύχη τον έστειλε πάνω μας, την ίδια ώρα που τον δίκαζα στο πρόχειρο λαϊκό δικαστήριο που είχα στήσει στο βαγόνι. Εγώ πρόεδρος, ο Σταύρος εισαγγελέας και ο Αλέκος ένορκος. Μπήκε μέσα πάνω στην ώρα... Ο κατηγορούμενος... Για να τον τελειώσω...! Γλαρόσουπα... Ο Νικόλας έχει κάνει πλάκα σε όλους και σκάει συμμετοχή έκπληξη για την εκδρομή. Τουμπεκιάζει το Ράκο που πλέον χύνει τα βρακιά του από τη χαρά του! Περιττό δε να πω ότι το πιο συγκλονιστικό είναι το πως κατάφερε ο Χατζής χωρίς να έχει παράλληλη ενημέρωση με κάποιον από εμάς, να βρίσκεται στο σωστό μέρος τη σωστή ώρα. Δηλαδή στην ώρα του στο ραντεβού... Χωρίς να έχει κλείσει ραντεβού. Μιλάμε για άνθρωπο που η σχέση του με το χρόνο οδηγεί και εμένα σε ακραίες συμπεριφορές εναντίον του. Τελευταίο μέτρο που πήρα για να μη χαλάσουμε τη φιλία μας, είναι η συμφωνία του όταν φεύγεις από το σπίτι μου κάνεις αναπάντητη... .

   Το καλωσόρισμα της Μαραθώνος προς Ραφήνα είναι εξαιρετικό... Ο δρόμος έχει τη κλήση που θα θέλαμε να έχουν οι περισσότεροι δρόμοι. Το ποδήλατο ρολάρει αβίαστα και η αρκετά καλή ποιότητα του οδοστρώματος μας έχει τελείως μάγκες να χαζολογάμε και όχι με το ένα μάτι να κοιτάμε μπαλώματα και ξηλώματα στην άσφαλτο. Είναι πολύ πρωί ακόμα, έχουμε άπλετο χρόνο, μόλις συνειδητοποιώ ότι δε θα χρειαστεί να κάνουμε δύο ώρες μέχρι τη Ραφήνα, χαλαρώνω και εγώ τελείως, δίνοντας στον Ζιντάν απαλό ρυθμό στο πετάλι του. Φορτωμένος με τη πιο βαριά του ταχύτητα και τα πόδια μου ίσα που να γυρνάνε.

Ένα μαγαζί που μας κάνει να ελπίζουμε ότι η ποδηλατοκουλτούρα στο οικόπεδο που κατοικούμε έχει ευκαιρίες να μεγαλώσει. Για να ήταν των ονείρων μας, εκτός από το συνεργείο ποδηλάτων που έχει μέσα, αντί για σάντουιτς και φρέσκους χυμούς, θα προτιμούσαμε να σερβίρει, μπεκρή μεζέ, μανιτάρια δεντρολίβανο, τίποτα πανσέτες διάφορες αλοιφές και η ρακή να ρέει άφθονη...! 

"Από γωνιά σε γωνιά σα της πόλης σκυλιά του κρού μου βγαίνει παγανιά

γιατί το κρού μου πεινά..."

   Φτάσαμε αεροπορία μέχρι τη Ραφήνα... Άπλα χρόνου, καφεδάκια κάτι σφολιάτες και άραγμα στο φάρο μέχρι να έρθει το βαπόρι να μας πάρει. Full on αλητεία δηλαδή. Κάτι ξέμπαρκοι πιάσανε τα πόστα στο λιμάνι και αράζουν σα σκύλοι.

 

Με σειρά εμφάνισης... Χατζάκος-Ακρίδα, Αλέκος-Μαύρος Πάνθηρας, Μικρός γιος (του κυρ Θόδωρα)-Νταλίκα.

   Μέσα στο καράβι και έξω από αυτό οι συνθήκες είναι όνειρο... Μια θαλπωρή βγάζει ο ήλιος τέτοια που σε συνδυασμό με τις λίγες ώρες ύπνου δε θα δυσκολευτεί κανείς μας να πάρει θέσεις για ύπνο. Κανείς μας;! Όχι-όχι... Ο Σταύρος με αίσθημα ευθύνης απέναντι στην ομάδα και για να μη χάσουμε κανά λιμάνι και ξυπνήσουμε πάλι στη Ραφήνα, θα κάνει για ακόμα μια φορά το τσολιά.

Τις κουκούλες δε τις φοράμε γιατί βρέχει και φυσάει μέσα στο σαλόνι, όχι-όχι.. Τις φοράμε γιατί ο ήλιος κάνει ντού από παντού και δε θα μας αφήσει να κοιμηθούμε σα τους μάγκες.

   Ύστερα από κάποια ώρα...

Φτάσαμε στο Μαρμάρι. Γαμάει το Μαρμάρι, ήσυχο, ηλιόλουστο και βολικό. Σε αυτή την εκδρομή έχω σκάσει ακραία οργανωμένος... Κουβαλάω μαζί μου τη go pro. Έχω φάει το κώλο μου να βρω ένα "αντικείμενο του πόθου" αλλά παπάρια. Κάτι τουριστικά περίπτερα και μαγαζιά δεν είχαν γίνει ακόμα από σέλφι στίκ. Είμαι τόσο χαβαλές στην οργάνωση που θα ξεκινήσω να με "τελειώνω" από αυτό. Όλες τις μέρες που είχα αναμονή για την εκδρομή, είχα αποφασίσει ότι δε γίνεται να τη κάνω χωρίς μπαστούνι και χωρίς τη go pro. Όλες τις μέρες που περίμενα να πάμε εκδρομή, κυκλοφορούσα κανονικά στην Αθήνα με τον Ζιντάν πέρναγα σχεδόν καθημερινά από όλα τα τουριστικά σπότ της πόλης, εκεί δηλαδή που οι υπαίθριοι πωλητές καμιά φορά είναι περισσότεροι από τους τουρίστες, με λογής-λογής διάφορα είδη από σέλφι στικ, σε τιμές για όλα τα πορτοφόλια, αλλά ο Ράκος στο πούτσο του ρε... Που να σταματάει τώρα με το ποδήλατο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου;! Θα έχει σελφι στικ και στο Μαρμάρι... 1-0!

   Ο καιρός μας βγάζει όλα τα γούστα. Είναι σε σοκαριστικό βαθμό για τις προγνώσεις μας, άψογος ποδηλατικός καιρός. Μας κάνει δωράκι η φάση. Τραβάτε ρε γαμημένοι με τα ποδηλατάκια σας μέχρι τη Χαλκίδα, μια και τέλος είσαστε έτσι και αλλιώς. Κελαηδάμε πάνω στα ποδήλατα, η θάλασσα είναι και αυτή στη παρέα μας όσο τις εντυπώσεις τις κλέβει η Ανηφόρα που έχει σκάσει μούναρος, ντυμένη με πεύκα και αρωματισμένη με καθαρό αέρα. Έχω ποδηλατικές χαρμάνες τόσο καιρό, δε με κρατάνε τα πόδια μου από όρεξη για πετάλι πόσο μάλλον η χαρά μου έχει πολλαπλασιαστεί επί δύο με τις εκπλήξεις Αλέκου και Νικόλα. Χαράζω το δρόμο μου και το ρυθμό μου. Η διαδρομή πάει από το καλό στο καλύτερο, τα πεύκα μας έχουν αφήσει, τη θέση τους έχει πάρει το υψόμετρο και η θέα που ανοίγει από εκεί πάνω είναι από αυτές που αγαπάμε. Η κλήση του επαρχιακού δρόμου πια, είναι φοβερή, αν και ανηφορική μου δίνει το δικαίωμα να την ανεβαίνω ίσως και με 20 χιλιόμετρα;! Δε ξέρω δεν έχω κοντεράκι δε μπορώ να υπολογίσω. Ανεβαίνω όσο πρέπει ώστε όταν βρίσκω το κατάλληλο σημείο να μπορώ να κοντοστέκομαι κανά πεντάλεπτο μέχρι να με φτάσουν και τα αλάνια μου.

Αφήνουμε τα πεύκα σιγά-σιγά και... 

Μπαίνουμε στο ζουμί...! 

Ψιλά και αγνάντευε... Με φανελίτσα εθνικής Κολομβίας επέλεξα να κάνω αυτή τη βόλτα αφενός μεν γιατί έρχεται μουντιάλ και αφετέρου για να λυθούν οι απορίες για το τι παίρνουμε στις εκδρομές και δε σας δίνουμε. 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Χρηστάρα μου, που μου την έκανε δώρο κατευθείαν από τη χώρα που πληρώνει με αίμα τη παγκόσμια κατανάλωση κοκαΐνης ώστε να κάνει ο "πολιτισμένος κόσμος" τη πλάκα του. Φέτος το ταξίδι το χάσαμε, το Νοέμβριο που μας έρχεται όμως όχι... Κάνω λίγο σπόιλερ αυτή τη στιγμή αλλά δε κρατιόμαστε! Άντε να περάσει ο καιρός να είμαστε όλοι καλά να ξανά φύγουμε, όχι για Κούβα αυτή τη φορά...  

Όμορφη Ανηφόρα... 

Τα αλάνια μου... 

Σταύρος σε στάση: "Τι μας λέει τώρα μωρέ το τζι-πι-ε... Άντε μη το σπάσω γαμώ το Χρ%$#%^# του!" 

Ράκος σε στάση: "Πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια!" 

Αλεκάρας μας σε στάση: "12 χρόνια σεζόν Χερσόνησος δε μασάμε ένα πούτσο" 

Χατζάκος μας σε στάση: "Σα να πήρα λίγο μεγάλη και βαριά τσάντα, αλλά δε γαμιέται... Έτσι χωράνε μέσα, mp3 player, ηχειάκια, σπρέι κτλ..."

   Η πρώτη και τελευταία μας, έχει ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς. Άγνωστη διαδρομή, γαμηστερός καιρός, και η ωραία παρέα μας, όλα αυτά τυλιγμένα σε ένα ακόμα πανέμορφο περιβάλλον. Μέσα σε αυτό το όμορφο περιβάλλον αρχίζουν να φαίνονται πιο έντονα και οι ανεμογενήτριες. Οι ανεμογενήτριες αρχίζουν να φαίνονται όλο και πιο μεγάλες ώσπου, πετάλι στο πετάλι έχουν έρθει πια στο κανονικό τους μέγεθος σε σχέση με εμάς και πλέον είναι τεράστιες. Λιγότερο τεράστιες θα φαίνονται στο Σταύρο σίγουρα. Αυτό το κουφάρι είναι κοντά στο 1,95... . Όταν οι ανεμογενήτριες σε μια διαδρομή μας φαίνονται τόσο τεράστιες αυτό από μόνο του σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον, φτάσαμε στη κορφή του όποιου βουνού και δεύτερον... Ανηφόρα τέλος. Αν η Ανηφόρα ήταν μούναρος η φίλη της η Κατηφόρα είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Η γειτόνισσα που θες να τη πετυχαίνεις στο δρόμο να λες ένα "γειά" και να ανταλλάσσετε χαμόγελα. Κοντοσκέκομαι κάμποση ώρα μέχρι να φτάσουν και τα φιλαράκια μου. Εκμεταλλεύομαι αυτό το χρόνο για να σκεφτώ πως διάολο θα πιάσω τη go pro (Προσφορά του Γιαννάκη... Να τα λέμε και αυτά!), στο Ζιντάν. Έχω σκάσει τέρμα οργανωμένος στην εκδρομή... Για την ακρίβεια έχω σκάσει τέρμα μισοργανωμένος στην εκδρομή. Έχω δηλαδή το ένα μέλος του ζευγαριού. Go pro αλλά χωρίς βάση, Μπαλώματα αλλά, χωρίς τρόμπα, πορτοφόλι αλλά, χωρίς λεφτά και τσάντα χωρίς ούτε μια snickers μέσα. Μη τα πολυλογώ φαντασία να έχεις και όλα γίνονται. Ένα λαστιχάκι που μου έδωσε ο Νικόλας, το κατάλληλο κομμάτι ξύλου που μου βρήκε ο Σταύρος και η βάση στήριξης για τη κάμερα ήταν έτοιμη και παντελώς ασφαλής. Όπου και να πήγαινε ο Ζιντάν είτε με εμένα πάνω είτε χωρίς, αυτή δεν θα έφευγε από το τιμόνι με τίποτα. Ετοιμάζομαι για πρώτη φορά στις τόσες βόλτες να ζήσω τη πρώτη μου κατηφόρα χωρίς το άγχος, "με το ένα χέρι κινητό με το άλλο το τιμόνι.". Στη Κούβα κατεβαίνοντας από το Topes De Collades δε μπήκα ποτέ στη διαδικασία να γράψω ούτε ένα λεπτό, γιατί δεν ήθελα να χάσω δευτερόλεπτο. 

   Δε θα αναλύσω το τι γίνεται όταν πιάνουμε αυτές τις κατηφόρες... Ναι ο Σταύρος για ανεξήγητο λόγο θα είναι πάντα μπροστά. Δε μιλάω για τις στροφές... Μπορεί να μπει πιο γρήγορα η Νταλίκα. Μιλάω για τις ευθείες. Ο Ψηλός μπορεί να φοράει αντιανεμικό, να έχει φουσκώσει από τον αέρα σα να έχεις ανοίξει το "μπαλόνι" στο ιστιοπλοϊκό και ο αέρας να φυσάει κόντρα, δηλαδή το τέλειο αερόφρενο, αλλά όχι για το Σταύρο. Εγώ που ανήκω στη κατηγορία "φτερό", μπορεί να έχω πέσει τέρμα κάτω στα drops ο συντελεστής αντίσταση μου με τον αέρα να είναι κάτω από 1, αλλά όχι... Ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα θα ανεμίζει μόνιμα μπροστά μου. Στα παπάρια μου, δε με ενοχλεί πια. Δεκάρα δε δίνω. Απλά τα γράφω για να μην υπάρχει υποψία ότι κουβαλάω κάποιο κόμπλεξ με αυτή τη κατάσταση. Τη δέχομαι αξιωματικά όπως δεχόμαστε ότι οι δυνάμεις στη φύση πάνε πάντα δύο-δύο σα τους Χιώτες. Η δράση και η αντίδραση. 

   Γλιστράμε, τσουλάμε υπέροχα, ο δρόμος έχει πλάκα, μικρές απότομες ευθείες και καπάκι φουρκέτες δεξιές και αριστερές. Όλο "φιδάκια" έχει και μικρές ευθείες. Γύρω μας ησυχία, δε θυμάμαι αν πέρασε και κάποιο αυτοκίνητο. Η φύση με ανοιξιάτικη διάθεση θα έκανε αλλεργικό στη γύρη να θέλει κανά γήπεδο στίβου σε χαρτομάντιλα. Που και που κάνουμε καμιά ανασύνταξη, μετά πάλι αφηνόμαστε ο καθένας στις βαρυτικές δυνάμεις. Αποφασίζουν αυτές για εμάς, και εμείς απλά κάνουμε το control. Είμαστε η ανάδραση του συστήματος. Πότε να διορθώσουμε με το τιμόνι πότε να μαζέψουμε λίγο με τα φρένα. Και πάμε... Χαμόγελο μικρού παιδιού, σκύλος που κουνάει την ουρά του! (Δε θυμάμαι σε πιο κείμενο την είχε γράψει αυτή την ατάκα ο Σταύρος για να δώσει το συναίσθημα μιας κατηφόρας θανάτου, αλλά είναι ότι πιο πληρέστερο και περιεκτικό για να περιγράψει τη φάση.).

   Στο πρώτο χωριουδάκι που πέρναγε από μέσα του αυτή η κατηφόρα, έτσι για τη μας άρεσε είπαμε να κάνουμε ένα μικρό πιτ-στοπ. Λίγο νερό, κάτι τοστάκια που είχε φτιάξει ο Νικόλας, γενικά χασομέρι αλλά και τι μας μέλει;! Στο χρόνο μας είμαστε μάγκες και αυτή η βόλτα ας τραβήξει και λίγο παραπάνω. Δεν θα έχει άλλη. Μετά από αυτό το χωριό μας περιμένουν τα Στύρα, η δεύτερη μεγάλη ανηφόρα της διαδρομής και μετά ο δρόμος ξανά γίνεται πάλι κρέμα μέχρι να φτάσουμε στη Χαλκίδα... 2-0! Από το χωριουδάκι μεχρι τα Στύρα δεν είναι πολύ δρόμος, το τοπίο σχεδόν το ίδιο μόνο που πλέον αντί για ανεμογενήτριες πλησιάζουμε τη θάλασσα.

   Είμαι πάρα πολύ χαλαρός πάνω στο ποδήλατο. Όταν στο ποδήλατο είσαι πάρα πολύ χαλαρός και όχι απλά χαλαρός, έχεις τις πιο αυξημένες πιθανότητες για να πακετωθείς. Ο δρόμος μέχρι τώρα δεν έχει δώσει δικαίωμα να έχουμε το νου μας. Παραδόξως είναι και για φόρμουλα 1 καλός. Σε σχέση με αυτά που έχουμε δει κατά καιρούς, είναι δρομάρα. Λίγα μέτρα πριν μπούμε για τα καλά στο παραλιακό δρόμο στα Στύρα, και ακόμα πιο λίγα μέτρα από τη μπροστινή ρόδα του Ζιντάν, το μάτι μου αντιλαμβάνεται ένα μικρό κομμάτι ασφάλτου που λείπει από το δρόμο. Σα να λείπει ένα τούβλο από το τοίχο. Υπάρχει απλά ένα καθαρό ορθογώνιο κενό. Παρά είμαι χαλαρός με συνέπεια οι υπολογισμοί από τα καινούρια δεδομένα που έσκασαν στο μυαλό μου, να γίνονται το ίδιο χαλαρά. Δηλαδή αλλάζω πορεία το ποδήλατο, ή πατάω φρένο να μη πέσω με τα όλα στο μικρό αυτό ορθογώνιο κενό. Τόσο απλά. Καμιά από τις επιλογές μου δε μου δημιουργεί κάποιον επιπλέον κίνδυνο. Είμαι μάγκας... Παίρνω πρωτάθλημα και με ισοπαλία και φυσικά με νίκη. Όχι... Παστέλι στο ΄89. 3-0. 

Δεν έκανα τίποτα. Δε πρόλαβα να αποφασίσω τίποτα. Συνέχισα όπως ήμουν. Σήκωσα μόνο λίγο τη μπροστινή μου ρόδα και καλά μη σφηνώσει και φύγω με τα μούτρα. Σε λιγότερο από 5 δευτερόλεπτα που πρέπει να κράτησε όλη αυτή η διαδικασία η πίσω μου ρόδα που σωστά ακολουθάει τη μπροστινή, σκάει μέσα στο ορθογώνιο κενό, όλο νόημα, ότι κάτι άσχημο έχει γίνει τώρα κάτσε και θα δεις. Όταν πέρασαν τα 5 δευτερόλεπτα, το πίσω λάστιχο είχε κλατάρει τελείως. Ένα λάστιχο όταν κλατάρει τόσο ακαριαία, αυτό είναι δείγμα ότι κάτι στη ρόδα έχει γαμηθεί εξίσου καλά. Σαμπρέλα;! Σαμπρέλα και λάστιχο;! Σαμπρέλα, λάστιχο σπασμένη ακτίνα;! Σαμπρέλα, λάστιχο και σπασμένη ζάντα;! Αυτά είναι τα σενάρια που παίζουν.

   Ο ήλιος μας καίει τα κεφάλια και τα κορμιά, η θάλασσα, η άγια θάλασσα είναι δίπλα μας και εγώ δεν έχω κουράγιο και διάθεση να ρίξω μια βουτιά. Πρέπει να βρίσκομαι στη τρίτη απόπειρα να βάλω μπάλωμα στη σαμπρέλα μου. Από όλα τα σενάρια έπαθα το πιο απλό θα έλεγες αλλά με το πιο άσχημο τρόπο. Ο τσαμπουκάς από τη κρούση με το ορθογώνιο κενό, έχει αφήσει στη σαμπρέλα μου δύο καλές τρύπες οι οποίες είναι σε θέση τέτοια που από τη μια ένα μπάλωμα δε τις πιάνει και από την άλλη η πρώτη και καλή ιδέα που μου έσκασε στην αρχή για το πως θα μπαλωθεί το λάστιχο δε μπορεί να γίνει -ακόμα- πράξη. Το αποτέλεσμα είναι να έχω χάσει τη ψυχραιμία μου τελείως. Από εκεί που ανακουφίστηκα ότι είχα να κάνω με δύο μπαλωματάκια πάλι καλά, τώρα δε καταλαβαίνω τι αξία έχει ο χρόνος. Δεν είμαι σε θέση να καταλάβω πόση ώρα αφήνω τη κόλλα σε κάθε μπάλωμα και όλο βιάζομαι να φουσκώσω και όλο τα μπαλώματα ξεκολλάνε. Έχω μπαλώσει πολλές σαμπρέλες. Όταν είδα τα σκασίματα, και το μέγεθος από τα μπαλώματα που είχα, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι ότι θα ήθελα ένα ψαλίδι ή ένα καλό μαχαίρι, ώστε να κόψω το μπάλωμα ακριβώς στο μέγεθος που έπρεπε. Ένα μπάλωμα τις τρύπες δε τις κλείνει αλλά και δύο να βάλεις το ένα θα καβαλάει το άλλο και δε μας αρέσει αυτό. Θέλει η κάθε τρύπα τόσο όσο το κομμάτι της. Ο χρόνος πέρναγε. Ο Σταύρος ξεφύσαγε. Ο Νικόλας έψαχνε στη τσάντα να δει αν έχει κάτι που θα μας ήταν χρήσιμο. Ο Αλέκος μας κάλμαρε. Είναι η στιγμή που έχω αρχίσει και αισθάνομαι πολύ άσχημα με τον εαυτό μου. Ο Σταύρος σε κάποια φάση όσο με βλέπει να παλεύω, με ρωτάει "Ε, δεν έχεις μια σαμπρελίτσα μαζί σου να μη χάνουμε χρόνο;!", αλλά με το βλέμμα του, "Μη μου πεις ότι δεν έχεις...". Θα πάρει την απάντηση ότι "Φυσικά και δεν έχω...", μέσα μου το συνέχισα και λίγο... "Γιατί πότε είχα;!" και το βουλώνω να δω τι θα κάνω με το λάστιχο. 3-0 το σκορ και συνεχίζουμε. Έρχονται δύο τύποι με ποδήλατα να δουν τι πάθαμε, δεν έχουν σαμπρέλα που να περισσεύει. 4-0. Μας λένε για ένα βουλκανιζατέρ εκεί κοντά που αυτός έχει σίγουρα, φεύγει Σταύρος με Αλέκο να τον προλάβουν ανοιχτό, είναι ήδη 14:30 το μεσημέρι. Ο τύπος έχει φύγει για Αθήνα... 5-0. Ο Σταύρος φεύγει με τον Αλέκο και όποιο μαγαζί βρουν μπαίνουν μέσα και ρωτάνε ανθρώπους που πίνουν το καφέ τους ή πλακώνονται στα κρέατα, αν κάποιος έχει ποδήλατο κούρσα... και μια σαμπρέλα... και... 6-0. Η ώρα περνάει, εγώ όλη αυτή την ώρα παλεύω να μπαλώσω. Δε το πιστεύω ότι δε θα μπαλωθεί η σαμπρέλα. Η ώρα περνάει... Ο Σταύρος ανακοινώνει ότι είναι πέντε παρά, στις 17:30 φεύγει το καραβάκι που είναι λίγο πιο κάτω και μας πάει απέναντι Αγία Μαρίνα... Ο Χατζής έρχεται με ένα ψαλίδι στα χέρια. Στη Χαλκίδα δε θα πάμε. 7-0. Έχω μια τελευταία ευκαιρία. Κόβω τα μπαλώματα στο μέγεθος που πιστεύω ότι κάνει. Δε μπορώ να με φανταστώ να γυρνάω με το ποδήλατο μέσα σε κάποιο ΚΤΕΛ. Η εκδρομή γαμήθηκε από την ανευθυνότητά μου και αυτό από μόνο του μου αρκεί ώστε η αυτοκριτική μου να με ραπίζει σαν μουσουλμάνος στη γιορτή της Ασούρας. Η ώρα είναι 17:20 κοντά, κατευθυνόμαστε προς το καραβάκι. Ο Ζιντάν αποσυναρμολογημένος. Για 45 λεπτά η σαμπρέλα και τα μπαλώματα θα είναι ένα σώμα κάτω από το πόδι μιας καρέκλας.

Όλα ή ΚΤΕΛ...

   Αυτά τα 45 λεπτά μέχρι να φτάσουμε απέναντι είναι ίσως τα χειρότερα 45 λεπτά που θυμάμαι να έχω κάνει με ένα μέσο που αγαπώ πολύ, όσο μεγάλο ή μικρό και να είναι το δρομολόγιο ή το ταξίδι που κάνει. Το καράβι. Κάνω τον απολογισμό μου και τρώω μπουνιές, κάνω την αυτοκριτική μου και μου ρίχνει κλωτσιές. Στρέφω το βλέμμα μου στη σαμπρέλα και τη καρέκλα και προσπαθώ με τα μάτια να κάνω τα μπαλώματα να κολλήσουν. Κλεφτές ματιές στη θάλασσα έξω να ξεκουράσω λίγο το κεφάλι μου αλλά πιο πολύ τη καρδιά μου. Όλο αυτό που έχει ξεκινήσει από εμένα με έχει τσούξει πάρα πολύ. Το συντομότερο ραντεβού για να πάρουμε τη ρεβάνς θα είναι κάπου στα τέλη Νοέμβρη. Πάει το πρωτάθλημα για φέτος. Του χρόνου πάλι. 

   Στο λιμανάκι της Αγίας Μαρίνας, είναι αραγμένα και τα ΚΤΕΛ που μπορούν να μας πάνε μέχρι Ραφήνα και transit μετά. Για κάποιο λόγο οι οδηγοί μας ζαλίζουν τ'αρχίδια, για προφανή λόγο δεν ασχολούμαι μαζί τους και απλά επεξεργάζομαι τη σαμπρέλα μου. Οι οδηγοί μας ζαλίζουν τ'αρχίδια γιατί τους ζητάμε να περιμένουν 5 λεπτά ώστε να προλάβω να δω τι γίνεται με τη σαμπρέλα μου. Ο Ψηλός έχει αρχίσει να "γεμίζει" με τη πάρτη τους, ο Αλέκος είναι πιο κοντά του, κοιτάει να καλμάρει, όσο ο Νικόλας με βοηθάει να ρίξω αέρα να δω τι δουλειά έγινε. 

   Τα χαμόγελα έχουν επιστρέψει. Βρισκόμαστε και οι τέσσερεις πάλι πάνω στα ποδήλατα. Ξεκινάμε την επιστροφή. Το μούδιασμα αρχίζει να μου φεύγει η διαδρομή από την Αγία Μαρίνα μέχρι το Μαραθώνα μας αρέσει πολύ, δεν την έχουμε ξανά κάνει και φυσικά μας ανεβάζει τη διάθεση. Από το μυαλό του Σταύρου έχει φύγει τελείως η σκέψη "Θα τον διαλύσω το μαλάκα το κοντούλη! Μα καλά πόσο ανεύθυνος μπορεί να είναι.". Αν είχα μια φωτογραφική μηχανή μαζί μου, θα ήθελα να βγάλω φωτογραφία τα μούτρα του, όταν ήμασταν ακόμα στη παραλία στα Στύρα, ότι του είχα ανακοινώσει ότι δεν έχω σαμπρέλα, όπου μετά με τη σειρά ρώτησε το ίδιο πράγμα, αν έχουν σαμπρέλες δηλαδή μαζί τους, το Νικόλα και τον Αλέκο... Κανείς τους! Για να είμαι ειλικρινής, αισθάνθηκα μια ανακούφιση με την ομόφωνη απάντηση των παιδιών μιας που το πεδίο αγανάκτησης του Σταύρου δεν θα ήταν όλο πάνω μου, αλλά άλλο τόσο αισθάνθηκα και τέρμα μαλάκας γιατί με ξέρω και θα είχα σπαστεί όσο και ο Ψηλός αν είχε συμβεί το ίδιο σε κάποιον άλλο. Αυτό που μετράει όμως είναι οι αντιδράσεις στις στραβές και στις δύσκολες. Πως θα διαχειριστείς τη κατάσταση. Δεν είμαστε βούδες για να μη νευριάζουμε, ούτε κάνουμε 10 ώρες τη μέρα γιόκγα για να είμαστε χαλαροί. Αυτό που γουστάρω στους φίλους μου και που ο Σταύρος το έχει σε περίσσευμα είναι ότι θα είναι εκεί. Με τα νεύρα του με τη ξενέρα του θα είναι εκεί. Να βοηθήσει, να τρέξει, να λύσει το πρόβλημα, να σε κράξει, όχι να σε προσβάλει, να σε δικάσει όχι να σε καταδικάσει. Να προχωρήσει παρακάτω, εκεί που θα σκάσουν πάλι τα χαμόγελα και η φαρέτρα του τρολλαρίσματος θα έχει γεμίσει με καινούρια βέλη. Αφού έδωσες δικαίωμα... Τώρα κάτσε και άκουτα. Είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές στη παρέα που κάνω με το Ψηλό. Όταν το πρόβλημα ξεπερνιέται και πλέον μου τα χώνει και εγώ πρέπει να τα ακούσω. Τον ακούω... Έχει δίκιο... Αλλά δε μπορώ απλά να του λέω έχεις δίκιο. Θα θυμηθώ τη Κούβα να του πετάξω ένα, "Ναι αλλά στη Κούβα, εγώ είχα φέρει φωτάκι και τα μπαλώματα... Εσύ τίποτα!". Πάλι μισά πράγματα είχα πάρει αλλά δεν έχει σημασία. Ένα φωτάκι και αυτό για το κεφάλι και τα μπαλώματα χωρίς φυσικά τρόμπα. Το επίπεδο αλληλεγγύης που μπορεί να πιάσουμε σε αυτές τις εκδρομές κάνει το κόσμο και τη κοινωνία να μοιάζουν πιο όμορφες και σου δίνει ελπίδα μέσα σου ότι, σα και σένα σκέφτονται και αισθάνονται κι άλλοι. Όλο αυτό όμως το βλέπεις στη πράξη και όχι σε παχιά λόγια. Στη πράξη και ας είναι απλά για ένα σκασμένο λάστιχο. Δε τρέχει ας είναι. Ας ξεκινήσουμε από τα απλά και θα φτάσουμε στα δύσκολα. Συνήθως παρατάμε τα απλά γιατί φαίνονται εύκολα και γουστάρουμε να βουτάμε κατευθείαν στα δύσκολα και τα παχιά λόγια. Όχι. Λάθος. Ξεκάθαρα. Αλλιώς αρχίδια, δικαιολογίες ψάχνετε για αποτυχίες γιατί στη πραγματικότητα δε θέλετε, ούτε να προσπαθήσετε ούτε να δείξετε αλληλεγγύη. 

   Η Μαραθώνος το βράδυ δε μας αρέσει καθόλου. Το πρωί ήταν κρέμα. Το βράδυ είναι για το πούτσο. Ποδήλατο αυστηρά ο ένας πίσω από τον άλλο, κορδόνι που λέμε, από πίσω μας αυτοκίνητα με όλες τις ταχύτητες, φασαρία και βαβούρα, κομμάτια χωρίς καθόλου φως, μια αγχωτική κατάσταση για 45 χιλιόμετρα και για φινάλε. Πακέτο. Το χρεώνομαι μέσα μου ως παραδειγματική τιμωρία. Νευριάζω που πρέπει να την υποστούν και οι υπόλοιποι. Για το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα είναι εφιαλτικό σενάριο αυτό. Όλη την εκδρομή την έχει σχεδιάσει έτσι ώστε να αποφύγουμε αυτή την αηδία. 8-0. Κάνουμε πετάλι μπροστά ο Ψηλός τελευταίος εγώ. Κάθε πεταλιά μου βαράει στο μυαλό καμπανάκι για το πότε θα ξεκολλήσουν τα μπαλώματα και δε θα μπορώ να συνεχίσω άλλο. Αυτό το πράγμα λειτουργεί σα το γαμημένο το κουνούπι το καλοκαίρι που πετάει δίπλα από το αυτί σου. Αν δε το σκοτώσεις δε κοιμάσαι. Αν σκάσει πάλι το λάστιχο στη καλύτερη προαστιακό στη χειρότερη ταξί μέχρι προαστιακό. Νικόλας και Αλέκος αλλάζουν θέσεις στη μέση, πότε ο ένας πιο μπροστά πότε ο άλλος. Το πάγο τον έσπασε το πίσω φωτάκι του Αλέκου όταν σκοτείνιασε πια και ο Σταύρος ρώτησε με τρόπο αν έχουμε όλοι φωτάκια... . Το φως του Αλέκου είναι υπεριώδες. Δε φαίνεται ρε μαλάκα... Φέγγει αλλά δε φαίνεται!

   Η Μαραθώνος μοιάζει να έχει τον ατελείωτο. Ρε αυτό το δρόμο όταν τον κάνεις προς Αθήνα δε τελειώνει ποτέ. Έχει μια κλήση τέτοια που σου βελονιάζει τους μύες. Δε θα δεις ποτέ γαϊδουρινή ανηφόρα αλλά ούτε και κατηφόρα. Μια γαμημένη κλήση 3-5 μοίρες πάνω από την ευθεία που απλά θα κάνεις πετάλι όλη την ώρα και δε θα σε αφήσει να ρολάρεις και λίγο να ξεκουραστείς. Ο Νικόλας το πληρώνει αυτό. Τα γόνατα του αρχικά και η μέση του μετά τον αναγκάζουν να ξεκαβαλήσει. Στο πνεύμα του όλοι μαζί πάμε όλοι μαζί γυρνάμε, ο Νικόλας δε θα γινόταν να μείνει μόνος του. Όπως δε με αφήσανε και εμένα τα παιδιά μόνο μου όταν πολύ ειλικρινά τους ζήτησα να συνεχίσουν τη διαδρομή από Στύρα για Χαλκίδα και εγώ θα γύρναγα με καραβάκι και ΚΤΕΛ. Αρχικά του κάνω παρέα, το φιλαράκι μου με την Ακρίδα στα χέρια και περιπατητό, εγώ καβάλα στον Ζιντάν και περιπατητό πετάλι. Ξανά καβάλα, ξανά πόδια και έτσι γράφουμε κάποια απόσταση. Σταύρος και Αλέκος λίγο πιο μπροστά τη παίρνουν χαμπάρι. Κάνουμε μια ανασύνταξη. Ο Νικόλας στο πρώτο σταθμό προαστιακού που θα βρει θα πάρει το τρένο για πίσω. Μέχρι να βρούμε το πρώτο σταθμό προαστιακού θα είμαστε όλοι μαζί. Το φιλαράκι μου έχει γράψει μόλις τη πρώτη του κατοστάρα, του ευχόμαστε να τις χιλιάσει! Ο Σταύρος μέχρι να φτάσουμε στη στάση του προαστιακού -πρέπει να ήταν αυτή της Παλλήνης- φροντίζει να μας δείξει ότι το ποδήλατο δεν ονομάστηκε τυχαία "Νταλίκα". Ταιριάζει φούλ το "Νταλίκα" αφού το ποδήλατο είναι τεράστιο, -τουλάχιστον εμένα έτσι μου φαίνεται, για το Γιάννη τον αδερφό του ίσως είναι μικρό-, αλλά και γιατί ο μικρός γιος γουστάρει να το φορτώνει με πράγματα και κυρίως με τη ρακέτα μου και κάποια φρούτα μου και ότι δε χωράει μέσα στη τσάντα μου. Αυτοί οι λόγοι είναι οι προφανείς. "Νταλίκα" ονομάστηκε γιατί όπως και το ποδήλατο έτσι και ο Ψηλός έχουν καρδιά και αρχίδια για να κουβαλάνε πράγματα. Αυτή τη φορά ο Ψηλός με τη Νταλίκα θα κουβαλήσουν το Χατζάκο μας μέχρι τη στάση του προαστιακού.

Ψηλός και Νταλίκα επί το έργον. Έχουν φορτώσει Νικόλα και Ακρίδα.

   Αποχαιρετάμε το Νικόλα και μέσα μου μόνο περηφάνια έχω για το αλάνι μου και το γαμάτο συναίσθημα όταν τον είδα το πρωί στο βαγόνι και κατάλαβα ότι θα έρθει στην εκδρομή! Έχουμε μείνει οι τρεις μας και πάμε όσο πιο καλά γίνεται να τελειώνουμε με αυτή τη μαλακία. Το άγχος που έχω για το πότε θα κάνει μπάμ πάλι η σαμπρέλα μου έχει γαμήσει το είναι. Δε με αφήνει να βρω έστω μια μικρή απόλαυση στο χάλι που έχει να ποδηλατείς τη Μαραθώνος. Ζυγίζω λίγο τη περιοχή και καταλαβαίνω ότι σε λίγο θα βρούμε το μαγαζί που μας αρέσει πολύ αλλά δεν είναι και τον ονείρων μας. Αυτή τη γαμάτη καφετέρια με συνεργείο για ποδήλατα. Λύτρωση! Σαμπρέλα καινούρια και άλλη μια θα αγοράσω να την έχω πάντα μαζί μου! 9-0. Τα μπαλάκια δεν έχουν τελειωμό! Το μαγαζί ανοιχτό, ο υπάλληλος σούπερ εξυπηρετικός, σαμπρέλες για όλα τα γούστα, εκτός από το δικό μου κέφι. Νόμος του Μέρφυ. Εμένα βρήκε;!.
   Αποφασίζουμε ότι δεν έχει νόημα να φάμε τη μούργα της πόλης στα μούτρα καλά ήταν μέχρι εδώ, τσιμπάμε μετρό από Δουκίσσης και πίσω. Ο Ράκος πλέον ηγείται της αγέλης και αναλαμβάνει άτυπα να πάρει πορεία προς τη στάση του μετρό. Ο σταθμός του μετρό της Δουκίσσης με τη Μαραθώνος είναι τίποτα πολύ εύκολο να το βρεις. Όχι για μένα όμως. Φυσικά για άλλη μια φορά χάνω το δρόμο μου, φυσικά σε κανέναν δεν είναι κάτι καινούριο αυτό, εννοείται πως μπήκαμε μέσα στη πόλη και ρολάραμε όλη τη Μεσογείων, το κέντρο, του Ψυρρή, λίγο Μοναστηράκι, μέχρι να καταλήξουμε στην αγαπημένη μας αλάνα και το γνήσιο -αν και ακριβό πια- γεύμα του πρωταθλητή. Σουβλάκια και μπύρες. Να κάνουμε λίγο τον απολογισμό της βόλτας. Αυτή τη φορά δε θα φουσκώσουμε σα τα κοκόρια. Δε θα έχει κάποιο γρήγορο κανόνισμα για τη ρεβάνς, θα χαιρετηθούμε, θα πάμε σπίτια μας και θα τα πούμε πάλι τέλος Νοέμβρη. 

    Το πάθημα αυτής της βόλτας μου έκανε πολύ καλό ως άνθρωπος. Πόσο χαζό είναι να παίρνεις ηλίθια ρίσκα;. Τόσα χρόνια με το ποδήλατο δε το είχα πληρώσει ποτέ το γεγονός ότι δε κουβαλούσα μαζί μου το πιο βασικό και απλό πράγμα, μια γαμημένη σαμπρέλα. Η νομοτέλεια μου τη φύλαγε η αιτιοκρατία γέλασε με τη πάρτη μου... Πρώτη και τελευταία... Όχι βόλτα μας, αλλά χωρίς καβάτζα σαμπρέλα ο Ράκος.

Όταν παθαίνουμε, μαθαίνουμε και όταν λέμε το εννοούμε. Την επόμενη μέρα κ'ολας! Καινούρια σαμπρέλα, καβάτζα καινούρια σαμπρέλα και άλλαγμα στη γαμημένη, την οποία έχω κρατήσει ενθύμιο για να θυμάμαι. Πόσο χαζό είναι να παίρνεις ηλίθια ρίσκα και πόσο ηλίθιο είναι να κάνεις μισές προετοιμασίες. 

"When I die fuck it I wanna go to hell
cause I'm a piece of shit it ain't hard to fuckin' tell
it don't make sense, going to heaven with the goodie-goodies
dressed in white I like black Timbs and black hoodies
God 'll probably  have me on some real strict shit
no sleepin' all day no gettin' my dick licked..."

Υ.Γ.1 Φίλε μου καλή αντάμωση 8 μήνες είναι θα περάσουν. Καλή αρχή τη Κυριακή! Μακάρι να βγουν οι μέρες μου και να χωρέσει κάποια επίσκεψη στη Κρήτη όλο αυτό το καιρό. Ξέρει τώρα τι θα με ντοπάρει μέχρι να έρθει ο Νοέμβρης... Η επόμενη διεθνή ποδηλατάδα...! Καλά να είμαστε!

Υ.Γ.2 Λόκα μου... Μυκονόοοοςςςςς!!! Ελπίζω φέτος να πάρεις ότι σου αξίζει από τη σεζόν! Δε χαμπαριάζεις! Δε βλέπω την ώρα να ακούσω λίγη παράνοια από το τηλέφωνο! Έχουμε ένα ταξίδι να κάνουμε.

Υ.Γ.3 Αλεκάρα μου βγάλε γούστα στην Εσθονία με τη Γκέρλη! Δεν έχω καταλάβει ακόμα πως το κάνεις αυτό το Ελλάδα-Εσθονία 5 χρόνια τώρα αλλά κατά μια έννοια σε ζηλεύω. Όπως θα ζηλεύω και το καλοκαίρι που στη Χερσόνησο θα έχετε μουντιάλ με το Κωκό...

Υ.Γ.4 Χατζάκο μου, πότε θα πάμε Αίγινα για αποθεραπεία;!
Υ.Γ.5 Βαμβίνο καλά κουράγια στη Νιγηρία φίλο θα περάσει ο καιρός!... Καλά να είμαστε να σαλπάρουμε με τη "Τρελόχαρη"!

Υ.Γ.6 Αυτή η βόλτα ένας από τους λόγους που με πείραξε πολύ που δεν έγινε όπως έπρεπε είναι γιατί θέλαμε να την αφιερώσουμε σε έναν πιστό αναγνώστη του blog και αγαπημένο φίλο που είχε το block Κορυδαλλός ο οποίος "την έκανε" λίγο πριν τη καινούρια χρονιά, άτσαλα και νωρίς. Αλάνια μου να είσαστε πάντα καλά να θυμόσαστε το φιλαράκι σας να γελάτε με τα ωραία και να παίρνετε κουράγιο για τα δύσκολα.