Πρώτη δυνατή βόλτα για φέτος. Άπαντες παρόντες!!!

   Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι η δραστηριότητα της ...ερασιτεχνικής αθλητικής ομάδας Ζωή... Ποδήλατο έφτασε στο τέλος της. Τα κομπαρσιλίκια που έχουν πραγματοποιηθεί μας έχουν αφήσει σωρό αναμνήσεων να έχουμε να λέμε, να φουσκώνουμε σαν τους κόκορες και να γελάμε. Πολύτιμες αναμνήσεις αλλά κανείς μας δεν είναι σε κατάσταση που να τον καλύπτουν οι αναμνήσεις. Η ομάδα ακόμα ζει και αναπνέει για να βρίσκεται στο δρόμο. Απλά έχει περιοριστεί η γκάμα επιλογών για το πότε. Η εποχή που το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν μια μέρα με καλό καιρό για να βγούμε για μια δυνατή βόλτα έχει περάσει, δυστυχώς. Το υπαλληλίκι, ο καιρός, διάφορες άλλες υποχρεώσεις δίνουν λιγότερες πιθανότητες να πετύχoυμε τη μέρα. Το σημαντικότερο όλων όμως, που είναι η διάθεση, είναι ακόμα στα ίδια επίπεδα. Πρώτη δυνατή βόλτα για φέτος λοιπόν. Πάμε!

    Πάει ίσως και ένας μήνας που με τον Ράκο μας τρώει ο κώλος μας άσχημα να σκαρώσουμε μια δυνατή βόλτα. Ιδέες έχουν πέσει μπόλικες στο τραπέζι. Από ιδέες και διάθεση τα πάμε μια χαρά. Χρόνο δε βρίσκουμε. Για μια καλά οργανωμένη και δυνατή βόλτα έχουμε πλέον στη διάθεση μας 2 μέρες την εβδομάδα. Το Σάββατο και την Κυριακή. Ο χειμώνας φέτος είχε μεγάλα διαστήματα που ήταν τόσο νταής όσο χρειάζεται για να κάνει το σενάριο μιας μεγάλης βόλτας, όχι απολαυστικό. Όλο ΄λοκάρουμε' τα Σαββατοκύριακα και όλο κάτι θα βρεθεί να μας στερήσει τη βόλτα. Έχουν αρχίσει και βγαίνουν στερητικά σύνδρομα. Πάει ένας χρόνος από την τελευταία βόλτα και άλλος ένας χρόνος μεταξύ της τελευταίας και της προτελευταίας. Αυτό συμβαίνει γιατί για να βγάλουμε το ψωμάκι μας ο Ράκος κι εγώ, ο ένας κάνει τον μισθωτό όλη τη διάρκεια της χρονιάς στην Αθήνα και ο άλλος λείπει εκτός Αθήνας για 7 μήνες το χρόνο. Αλλά όχι ρε μπουρδέλα... Δεν θα μας την κόψετε την ψυχοθεραπεία μας. Ακόμα την βγάζουμε την άκρη μας.

    Μετά από τα απανωτά άκυρα που έχουμε φάει τα τελευταία Σαββατοκύριακα κουβεντιάζουμε με τον Ράκο ότι αυτό το ΣΚ πρέπει να παίξει βόλτα οπωσδήποτε. Έχω στο μυαλό μου ότι ακόμα και να στραβώσει το σενάριο για τον Ράκο, τον άνθρωπο που είναι η στάνταρ συμμετοχή, αυτόν που το θέλει όσο κι εγώ, θα βγω για μεγάλη βόλτα μόνος μου.  Βολιδοσκοπούμε τις προθέσεις και της υπόλοιπης ομάδας κάνοντας ένα σχετικό poll σε ένα γκρουπ που διατηρούμε στα viber. Έχουμε προτάσεις για όλα τα γούστα σε διάφορα επίπεδα δυσκολίας. Ιδανικά, θέλουμε και άλλους από την ομάδα μαζί μας. Μόλις προκύπτουν συμμετοχές πέρα από τους δύο που δεν λείπουν ποτέ, έχουμε απόφαση. Κυριακή ποδηλατάδα για Λουτράκι. Για τον Ράκο και εμένα δεν είναι κάτι σπέσιαλ. Και οι δυο μας γνωρίζουμε το Λουτράκι και έχουμε πάει εκεί με τα ποδήλατα μας με όλους τους τρόπους. Και από πίσω και από μπρος! Δηλαδή, είτε γλύφοντας τον Σαρωνικό, είτε γλύφοντας τον Κορινθιακό. Δεν παύει όμως να είναι μια υπέροχη βόλτα και αποφασίζουμε να κάνουμε αυτήν μιας και δηλώνει συμμετοχή ο Τεό! Έχει έρθει η ώρα του για το βάπτισμα του πυρός. Επίσης, ο Χατζάκος μας λέει ότι ψήνεται τρελά και θα το προσπαθήσει. Ωραία νέα. Ο Αλέκος με τον Άκη, σιγή ιχθύος. Περίεργο μιας και τους έτρωγε και αυτούς ο κώλος τους για ζόρικη ποδηλατάδα. Σε κάθε περίπτωση, το ραντεβού είναι 8 το πρωί έξω από το Μετρό της Αγίας Μαρίνας.

Ώπα.... τι έχουμε εδώ;!

Στο σημείο σκάνε ο Άκης με τον Αλέκο προσφέροντας αυτή την έκπληξη που δίνει χαρά σε όλη την ομάδα. Ο Χατζάκος είναι και αυτός μέσα αλλά τα έκανε πουτ@#α με τις ώρες και έχει βγει εκτός χρονοδιαγράμματος. Μας λέει να ξεκινήσουμε και θα μας πετύχει κάπου αργότερα χρησιμοποιώντας τον Προαστιακό για να φέρει σε σωστή ισορροπία τον χαμένο χρόνο με την κίνηση της ομάδας στο δρόμο. Εμείς ξεκινάμε να ανηφορίζουμε για το Δαφνί, από εκεί να κατέβουμε όλη τη λεωφόρο Αθηνών, να περάσουμε το κακό -για ποδηλάτη- σημείο του Σκαραμαγκά και του Ασπρόπυργου μέχρι να βγούμε στην Ελευσίνα από όπου και θα πιάσουμε την παλιά εθνική Αθηνών - Κορίνθου. Ενώ βρισκόμαστε μέσα στην Ελευσίνα ο Χατζάκος μιλάει στα τηλέφωνα με τον Τεό και του λέει ότι θα κατέβει στη Μαγούλα και θα μας συναντήσει κάπου πάνω στην παλιά εθνική. Εξακολουθούμε να κινούμαστε και μόλις αφήνουμε πίσω και τα ναυπηγεία της Ελευσίνας, ανοίγεται διάπλατα μπροστά μας ο Σαρωνικός και ξεκινάει αυτό το παιχνιδιάρικο πάνω-κάτω της παλιάς εθνικής οδού. Βρισκόμαστε σε τριήμερο, είναι Κυριακή, η κίνηση είναι αυξημένη σε σχέση με αυτό που θα θέλαμε αλλά και αυτό που έχουμε συναντήσει τις υπόλοιπες φορές που έχουμε κινηθεί εκεί. Κάπου στον Λουτρόπυργο πετυχαίνουμε τον Χατζάκο να καπνίζει το τσιγάρο του ενώ μας περιμένει. Αφιερώνουμε λίγο χρόνο στις χαιρετούρες καθώς και για να εκδηλώσουμε τη χαρά μας. Είναι η πρώτη φορά που φεύγουμε για βόλτα όλη η ομάδα σύσσωμη. Μιλάμε για έξι στα έξι. Το ενδεχόμενο αυτό είχε περάσει για λίγο από το μυαλό μου αλλά δεν έδινα μεγάλες πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα. Να όμως που έγινε. Ράκος, Σταύρος πάλι εκεί. Αλέκος ανεβάζει τα ποσοστά συμμετοχής του στις μεγάλες βόλτες. Χατζάκος ακολουθεί δεύτερη φορά σε μεγάλη. Τεό μετά από πόσο καιρό, τολμάει επιτέλους να πάρει το βάπτισμα του πυρός. Παρθενική παρουσία σε δυνατή βόλτα και για τον Άκη. Είχαμε πει ότι έστω και έναν να παρακινήσουμε στο να βγάζει γούστα κάνοντας ποδήλατο, θα είμαστε περισσότερο ευτυχισμένοι. Και να που φεύγουμε για βόλτα που την υπολογίζουμε πάνω-κάτω στα 100 χλμ. έξι άτομα. Ξεκινάμε τα πρώτα μας μέτρα και οι έξι μαζί πια, μέσα σε χάχανα και χαβαλέδες. 

Έτσι πάνω στην τρέλα μας, ξεκινάμε εγώ με την Ακρίδα και ο Χατζάκος με τη Νταλίκα...

'Φίλε να κάνω μία;!;!'

Επιδειξίας πάνω στην παλιά εθνική, ενοχλεί τους περαστικούς...

Απλά το σορτσάκι του ήθελε να βάλει ο τσολιάς... Και μάγκας με το κρανάκι του

Και τι α κανς; Α κατς να σκάσεις;

Η ομάδα κινείται άψογα και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Λίγο τα αυτοκίνητα μας έχουν ζαλίσει τα παπάρια, όπως και εμείς τα δικά τους και ο καιρός παρουσιάζει μια αστάθεια. Δεν έχει αποφασίσει πως θα την δει για σήμερα. Τις στιγμές που συννεφιάζει και φυσάει μας βάζει σε σκέψεις ότι παίζει και να μας γονατίσει μέχρι να φτάσουμε. Και όταν με το καλό φτάσουμε, ότι δεν θα μπορούμε να αράξουμε ιδανικά στην παραλία. Συνεχίζουμε και βλέπουμε. Φτάνουμε στο ύψος της Κακιάς Σκάλας όπου το παιχνιδάκι του πάνω-κάτω γίνεται λίγο πιο χοντρό. Τα ανηφορικά κομμάτια είναι λίγο μεγαλύτερα σε διάρκεια αλλά... το ίδιο συμβαίνει και με τα κατηφορικά. Είμαστε όλοι πολύ καλά. Είναι η πρώτη φορά και για τον Άκη που ακολουθεί σε κάποια μεγάλη βόλτα αλλά δεν υπάρχει το παραμικρό ίχνος ανασφάλειας και ανησυχίας. Καπετάνιος. Σαν να το έχει ξανακάνει δεκάδες φορές. 

Καθώς περνάμε την Κινέτα, σκεφτόμαστε να σταματήσουμε να πιούμε ένα καφεδάκι στους Αγίους Θεοδώρους. Είμαστε κάτι παραπάνω από καλά στους χρόνους μας και η σημερινή βόλτα είναι τέτοια που δεν θα χρειαστεί τις άπειρες ώρες. Μπορούμε ένα μικρό διάλειμμα στα 2/3 της διαδρομής. Κάνουμε τη βόλτα μας στη ριβιέρα των Αγίων Θεοδώρων μέχρι που βρίσκουμε το σημείο μας. Φορτώνουμε τα καφεδάκια μας και πάμε για το πρώτο -μικρό- ποιοτικό άραγμα της ημέρας. 

Μπέηδες....

Ένα σαραντάλεπτο ήταν αρκετό για αυτό το διάλειμμα. Δεν χρειαζόταν παραπάνω. Το κακό ήταν ότι, ενώ ήμασταν ούτως ή άλλως για να φεύγουμε, ο καιρός μας έδιωξε κακήν κακώς. Η ένταση του αέρα ανέβηκε και μια συννεφιά προσπαθούσε να μονοπωλήσει το σκηνικό στον ουρανό. Δεν μας αρέσει καθόλου αυτό. Καβαλάμε τα ποδήλατα μας για να σκουπίσουμε τα τελευταία 20 χλμ. μέχρι το Λουτράκι. Δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε 500 μέτρα και ο Αλέκος ακούει έναν περίεργο ήχο από το ποδήλατο του. Πάω δίπλα του για να ακούσω μπας και καταλάβω τι είναι...

Θα ...πονέσει γιατρέ;

Λάστιχο ο Αλέκος μας...

Ένα αγκάθι στο μπροστινό λάστιχο του Αλέκου δεν ήταν ικανό να μας καθυστερήσει πάνω από δέκα λεπτά. Και όταν είσαι όπως πρέπει και κουβαλάς τη σαμπρέλα καβάτζα μαζί σου, η κατάσταση αντιμετωπίζεται με γέλιο και καλή διάθεση. Είμαστε ξανά πάνω στα ποδήλατα μας και συνεχίζουμε για Κόρινθο και μετά Λουτράκι. 

Πάνω τους...

Πάντα με κατεύθυνση προς ...Γλυκειά Ζωή

Ζωή Ποδήλατο...

Πλησιάζουμε προς την Κόρινθο διασχίζοντας αυτό το -όχι και τόσο όμορφο- κομμάτι που περνάς έξω από την motor oil. Σίγουρα εντυπωσιακή μονάδα παραγωγής που σου αποσπά την προσοχή με το μέγεθος και την περιπλοκότητα που διακρίνεις στις εγκαταστάσεις αλλά ακόμα πιο σίγουρα, όχι η θέα που θέλουμε δίπλα μας όταν κάνουμε ποδήλατο. Λίγο είναι, θα τελειώσει. Ανεβαίνω με τον Ράκο τη γέφυρα που θα μας ρίξει στο ισθμό της Κορίνθου και από εκεί θα μπούμε στην τελική ευθεία για Λουτράκι. Έχω ρίξει μια ματιά πίσω μου και δεν έχω δει τους υπόλοιπους αλλά δεν ανησυχώ γιατί έχω καταλάβει ότι απλά θα ανέβουν τη γέφυρα με πιο χαλαρό ρυθμό. Κάνουμε δεξιά με τον Ράκο να τους περιμένουμε για ανασυγκρότηση ώσπου ακούω το τηλέφωνο μου να χτυπάει. Στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο Άκης που μου λέει ότι ο Τεό έπαθε λάστιχο και πρέπει να πάω εκεί γιατί είμαι ο μόνος που έχει τρόμπα. Γαμώ την τύχη μου, σκέφτομαι. Δεν είναι τίποτα άλλο ένα σκασμένο λάστιχο μιας και από χρόνο πάμε υπέροχα. Είναι το σημείο. Πρέπει να γυρίσω πίσω στην αρχή της γέφυρας και μετά να την ανέβω ξανά. Σκεπτόμενος όλα αυτά, φτάνοντας στο σημείο όπου έχουν αρχίσει ήδη να μαστορεύουν τη σαμπρελίτσα του Τεό, μια απρόσεκτη οδηγική μου κίνηση με έφερε πολύ κοντά σε κάποιο πολύ σοβαρό -τουλάχιστον για μένα- τροχαίο. Περνάνε λίγα δευτερόλεπτα για να σκεφτώ, να ξαναβρώ το χρώμα μου και τη μιλιά μου. 

Σαμπρέλα σε κουρσάκι άλλαξα σήμερα; Δεν άλλαξα. Ε, πάμε!

Μετά από λίγα λεπτά είμαστε και πάλι έτοιμοι για αναχώρηση. Άλλο ένα σκασμένο λάστιχο. Άλλος ένας που έχει μαζί του ρεζέρβα σαμπρέλα. Οπότε η συνέπεια δεν είναι κάτι παραπάνω από 10 λεπτά χαμένα. Τα δύο σκασμένα λάστιχα είναι κάποιο ρεκόρ για τις ποδηλατάδες της ομάδας. Βέβαια, είναι ρεκόρ και οι έξι συμμετοχές. Δεν πειράζει. Άμα διαθέτουμε τη λύση, δεν είναι σοβαρό πρόβλημα. Διανύουμε τα τελευταία μας χιλιόμετρα και είμαστε επιτέλους μέσα στο Λουτράκι. Εξακολουθούμε να είμαστε πάρα πολύ ωραίοι σχετικά με την ώρα μας. Στο Λουτράκι επικρατεί οχλαγωγία εντυπωσιακή. Τα μαγαζιά είναι τίγκα. Η παραλία είναι τίγκα. Ο πεζόδρομος-πασαρέλα είναι κατάμεστος. Είναι πολλοί και είναι όλοι έξω. Ο καιρός έχει σταθεροποιηθεί κάπως, σε μια κατάσταση που δεν καθιστά απαγορευτική τη βουτιά. Μετά από μια σύντομη συνεδρίαση αποφασίζουμε ότι για αρχή θα αράξουμε παραλία και μετά θα σκεφτούμε πως θα καλύψουμε όλες τις υπόλοιπες ανάγκες μας. Η μεγαλύτερη δική μου ανάγκη μετά από τόσο πετάλι, δεν είναι κάτι άλλο από μια βουτιά. Μετά από δευτερόλεπτα είμαι μέσα στη θάλασσα. Ο Κορινθιακός είναι κρύος όπως συνήθως. Το παγωμένο νεράκι σιγά σιγά προσφέρει πόνους ανακούφισης στους καταπονημένους μύες μου και παράλληλα εξαγνίζει το είναι μου. Βουτάω και ξαναβουτάω το κεφάλι μου στο κρύο νερό και παθαίνω ότι παθαίνει ένα pc όταν πατάς Ctrl, Alt, Delete. Βγαίνω έξω ανανεωμένος και αράζω στην παραλία σαν το σκύλο. Η επιτομή μιας επιτυχημένης βόλτας. Όλα τα σκυλιά της ομάδας είναι με το χαμόγελο στο στόμα. Έχουμε άπλετο χρόνο να αράξουμε πολύ δυνατά και μετά να πεταλιάσουμε το πολύ 10 χλμ. μέχρι τον προαστιακό της Κορίνθου. 

Σαν τα σκυλιά...

Η επόμενη βιολογική ανάγκη που πρέπει να ικανοποιηθεί είναι η πείνα. Κάποιοι την παλεύουμε ακόμα, κάποιοι άλλοι λιμοκτονούν. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλουμε να χάσουμε αυτό το εξαίσιο πέσιμο και να πάμε σε κάποιο κατάμεστο μαγαζί και να απολαύσουμε κοσμοσυρροή και βαβούρα προκειμένου να γεμίσουμε το στομάχι μας. Μακάρι να υπήρχε φαί με πόδια να έρθει να μας βρει. Κάποιο Τζίνι ίσως, να του παραγγείλουμε. 

Ο Αλέκος μας την είδε Τζίνι σήμερα...

Με αξιοζήλευτη διάθεση και μάλλον πείνα, ο Αλέκος αναλαμβάνει να πάρει παραγγελία από 5 πεινασμένους και διψασμένους σκύλους και να φύγει σφαίρα να τακτοποιήσει το θέμα επιτόπου. Αισθάνεται πανέτοιμος για αυτό και δεν δίνει ούτε 5 λεπτά στον Άκη που προθυμοποιείται να ετοιμαστεί για να πάει παρέα μαζί του. Ο από μηχανής θεός θα είχε πολλά να μάθει από τον Αλέκο αυτό το απόγευμα. 

Είναι το γεύμα των πρωταθλητών... στην αυλή μας για σήμερα.

Αφού έχουμε τελειώσει και με το γεύμα των πρωταθλητών, ο καιρός αλλάζει και πάλι. Ο αέρας ενισχύεται, ο Ήλιος ακολουθεί πιστά την πορεία του προς τη Δύση και τα πράγματα γίνονται λίγο πιο κρύα. Τα γεμάτα μας στομάχια μάλλον βοηθάνε να γίνουμε λίγο πιο ευάλωτοι στο κρύο. Τουλάχιστον εγώ είμαι σε φάση που κρυώνω σε ενοχλητικό επίπεδο πλέον. Ξεκινάμε τα ντυσίματα σιγά σιγά και λέμε να αφιερώσουμε αυτά τα λίγα λεπτά που χρειάζεται ο Ήλιος για να σβήσει μπροστά μας. 

Ζωή Ποδήλατο. Λουτράκι, Μάρτιος 2019

Η ομάδα είναι έτοιμη για αναχώρηση. Έχουμε 10 χιλιομετράκια να καταπιούμε μέχρι να βρεθούμε στον προαστιακό της Κορίνθου. Η πορεία μας θα είναι παραλιακή μέχρι να μπούμε μέσα στην Κόρινθο. Περνώντας πάνω από την βυθιζόμενη γέφυρα του ισθμού της Κορίνθου βλέπω ότι η επιφάνεια της αποτελείται από τάβλες ξύλου που μεταξύ τους έχουν κάποιο κενό. Παρόλο που το κενό δεν είναι τόσο μεγάλο ώστε να χωράει μέσα το λάστιχο της Νταλίκας και να τσακιστώ, προσέχω πως θα περάσω. Παρακάτω με σταματάει ο Χατζάκος για να μου πει ότι είμαστε άτυχοι που δεν είδαμε αυτό που είδε και μου δείχνει μια φωτογραφία στο κινητό του. 

Του Τεό η ρόδα όμως χωρούσε στα κενά μεταξύ των ξύλων...!!!

Σκληρό το βάπτισμα του πυρός για τον Τεό καθώς μετά από ένα σκασμένο λάστιχο, απήλαυσε και μια τούμπα. Δεν πειράζει, δεν έπαθε τίποτα. Μόνο εγώ θα τρώω τούμπες στα κομπαρσιλίκια; Στη συνέχεια θα έχουμε να γλεντάμε τον Τεό για το κατόρθωμα του αν και είμαστε στεναχωρημένοι που δεν είχαμε την τύχη να το δούμε ζωντανά. Μ' αυτά και μ' αυτά έχουμε φάει και το τελευταίο κομμάτι της πορείας μας και βρισκόμαστε στον προαστιακό μαθαίνοντας ότι το τρένο μας φεύγει σε μια ωρίτσα οπότε μπορούμε και πάλι να αράξουμε σαν τους πασάδες και να πιούμε ένα καφεδάκι γουστάροντας για τη σημερινή μας βόλτα και πειράζοντας τον Τεό. 

Το 6/6 της ερασιτεχνικής αθλητικής ομάδας Ζωή Ποδήλατο...

Το 6/6 από τα ποδηλατάκια μας...

Έτοιμοι για αναχώρηση...

Είμαι πολύ χαρούμενος που καταφέραμε να κάνουμε μια βόλτα και να είμαστε εκεί και οι έξι. Ήταν η πρώτη και ελπίζω να μην ήταν η τελευταία. Ελπίζω να αισθανθήκατε τόσο γεμάτοι και ευτυχισμένοι όσο εγώ. Να είμαστε καλά να γυρνάμε σαν τα σκυλιά. Αυτό ήταν μόνο η αρχή αλάνια μου!!!

Για μας θα υπάρχει ΠΑΝΤΑ μια βόλτα!

Στο πολυαγαπημένο κομμάτι των αριθμών, το κοντέρ της Νταλίκας κατέγραψε:

Συνολικά χιλιόμετρα: 97.17

Συνολική διάρκεια ποδηλασίας: 5 ώρες 39 λεπτά

Μέσος Όρος Ταχύτητας: 17.1 χλμ/ώρα

Η διαδρομή της σημερινής βόλτας

Και η υψομετρική της απεικόνιση

Για όσους ενδιαφέρονται να σκαλίσουν αυτή τη διαδρομή, μπορούν να το κάνουν στον παρακάτω σύνδεσμο στο Bikemaps

Υ.Γ: Η βόλτα αυτή είναι αφιερωμένη στον Ζιντάν, για τον οποίο μάλλον ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και έχει παρθεί η απόφαση να αποσυρθεί από την ενεργό δράση. Ο Ζιντάν έσπασε από την χρήση. Μπορεί να με στεναχωρεί η μελλοντική απουσία του από τα κομπαρσιλίκια αλλά αισθάνομαι περήφανος και χαρούμενος. Γιατί η καριέρα του δεν τελειώνει άδοξα. Ο Ζιντάν δεν κλάπηκε, για παράδειγμα. Δεν χτυπήθηκε με κάποιο τρόπο που να ήταν μοιραίος. Έσπασε από τη χρήση. Τον τσάκισαν τα χιλιόμετρα. Αν στέκει λογικά κάτι τέτοιο, θα πω ότι αυτός είναι ο πιο ωραίος τρόπος να 'χάνεις' το ποδήλατο σου. Θυμάμαι από μικρό παιδί μια ατάκα που είχε πει η γιαγιά μου, μια φορά που με είχε δει με καινούργια παπούτσια. 'Υγεία να έχεις να τα λιώσεις αγόρι μου'!

I heard a rumor I died, murdered in cold blood dramatized Pictures of me in my final stage, you know mama cried Ask me why I'm high, and my reply "'Til the day I die" Don't wanna picture this cold world through sober eyes