Μια βόλτα στον κόλπο Μιραμπέλου

  Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών όπου και δεν υπάρχει η βάρδια στο πρόγραμμα μου, υπάρχει ελεύθερος χρόνος να κάνω πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Τα περισσότερα από αυτά προαπαιτούν καλές καιρικές συνθήκες. Ήθελα απλά να κυκλοφορήσω έξω. Να κάνω ποδήλατο, να πάω για μπάνιο, να αράξω στην παραλία και να διαβάσω το βιβλίο μου. Καλοκαιρινά πράγματα. Αυτό ήταν το μεράκι μου. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν μπορώ να απαιτήσω καλοκαιρινές μέρες στα τέλη του Οκτώβρη. Τα δελτία καιρού έκαναν λόγο για βροχές όλη αυτή την εβδομάδα. Τις πρώτες μέρες άραζα λίγο αμήχανα. Από την καθημερινή απασχόληση και το γεμάτο πρόγραμμα, μπαίνω σε μία περίοδο αράγματος χωρίς όμως να μπορώ να κουνηθώ από το σπίτι. Αρχικά αισθάνθηκα άβολα και ένιωσα τις τάσεις φυγής να με πιάνουν. Κατάφερα να σκεφτώ ψύχραιμα. Αυτό ήταν το ζητούμενο μετά από ένα τόσο σκληρό καλοκαίρι, είπα στον εαυτό μου. Μπορεί να μην κάνω τίποτα και το σπίτι να αρχίζει να με καταπίνει μιας και ο καιρός δεν επιτρέπει τις εξόδους αλλά παράλληλα πετυχαίνω τον αντικειμενικό στόχο. Ξεκουράζομαι σε πολύ ωραίο περιβάλλον...

Τέλος εποχής.

    Καθόμουν και έψαχνα παλιές φωτογραφίες που θα μπορούσα να προσθέσω άνετα σε αυτό το άρθρο. Μετά από κάμποση ώρα κατέληξα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για κάτι τέτοιο. Αφενός είχε μαζευτεί πολύ υλικό και αφετέρου, όσοι ήδη γνωρίζετε, θα καταλάβετε και τις εικόνες θα τις βρείτε μέσα στο μυαλό, τη καρδιά και τη ψυχή σας. Για όσους δεν γνωρίζετε και δύσκολα θα καταλάβετε, συγνώμη προκαταβολικά, ελπίζω όμως να πιάσετε το νόημα.

Η εκκίνηση της αποθεραπείας

  Η στιγμή της λύτρωσης έφτασε. Οι μέρες της ελευθερίας αλλά και του ...διαφορετικού, έχουν ξεκινήσει. Η αποστολή εξετελέσθη. Σχεδόν 6 μήνες κοπιαστικής εργασίας, χωρίς προγραμματισμένο και προβλεπόμενο ρεπό. Τα κατάφερα. Η αυτοπεποίθηση μου ψήλωσε καμιά δεκαριά πόντους. Η ηθική μου ικανοποίηση, μεγάλη. Η περηφάνια γεμίζει αέρα τα πνευμόνια μου και φουσκώνω. Τώρα μπορώ να ξεκουραστώ. Να ασχοληθώ με την φροντίδα του τομαριού μου, της πολεμικής μηχανής που μου επέτρεψε να τα καταφέρω ή αντίστροφα, που δεν με άφησε να καταρρεύσω. Με την ανασυγκρότηση του πνεύματος μιας και το μυαλό έπηξε καλά κατά τη διάρκεια αυτής της εξάμηνης -όχι και τόσο καλά- στημένης ρουτίνας.

Crime Scene

Για να καταλάβεις...

Σαν μικρό παιδί!

   Λοιπόν... Πρέπει να είναι το πρώτο άρθρο όλο αυτό το καιρό που ξεκινάω να το γράφω νορμάλ ώρα. Τι θα πει νορμάλ ώρα Ράκο;! Ε, αυτό που καταλαβαίνεις, ώρες μέσα στη μέρα που ο άνθρωπος συνηθίζει να κάνει κάτι. Αν δεν κοιμάται.

...Βάρεσε η τρίτη καμπάνα!!!

Όνειρο...

   Έφυγε ένας μήνας και δεν γράψαμε λέξη. Το γράψαμε στα αρχίδια μας και εγώ και ο Σταυράκος. Αυτή θα ήταν η εύκολη εξήγηση. Δεν είναι όμως.