Σαν μικρό παιδί!

   Λοιπόν... Πρέπει να είναι το πρώτο άρθρο όλο αυτό το καιρό που ξεκινάω να το γράφω νορμάλ ώρα. Τι θα πει νορμάλ ώρα Ράκο;! Ε, αυτό που καταλαβαίνεις, ώρες μέσα στη μέρα που ο άνθρωπος συνηθίζει να κάνει κάτι. Αν δεν κοιμάται.
Ο ύπνος δεν είναι «κάτι»;! Όταν κοιμάσαι δεν κάνεις κάτι;! Πολλά κάνεις και φυσικά είναι σημαντικός ο ύπνος -που τρέφει τα παιδιά και ο ήλιος τα μοσχάρια-, αρκεί βέβαια να μη σε παίρνει όρθιο ή στο τιμόνι. Ακόμα πιο τυχεροί είναι αυτοί που τον έχουν στο τσεπάκι και μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι και άνετοι, «γύρω-γύρω Κυριακή και στη μέση Σάββατο», που έλεγε και ένα ανέκδοτο. Έλα-έλα δεν το χέζω άλλο, εξ' άλλου αυτό το άρθρο δεν έχει καμιά όρεξη για αμπελοφιλοσοφία ή να αρχίσει να ψάχνει,σκέφτεται, προσπαθεί να καταλάβει, διάφορα κοινωνικά-προσωπικά σήματα που άλλοτε μπερδεύουν και άλλοτε χαλάνε την «εικόνα» μου. Όχι του εαυτού μου, την εικόνα που αντικρίζω και μου δημιουργεί συναισθήματα. Στοπ εδώ όμως.

   Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή... Το Φλεβάρη που μας πέρασε... Έλα ποιος αναφώνησε πρώτος «Ωχ! το μαλάκα πόσο scroll θα έχει σήμερα» ή «Καλά εντάξει κατάλαβα, δίχως αύριο το αρθράκι...!». Άντε ντε! Σηκώστε χέρι βρε μισάνθρωποι!

   Το Φλεβάρη που μας πέρασε, μπήκε στη καθημερινότητά μου ο Zidane. Από τότε μέχρι και σήμερα κάθε μέρα ξεκινάμε τη μέρα μας μαζί και κάθε βράδυ τη τελειώνουμε παρέα. Ο Zidane από τη πρώτη μέρα που τσούλησε είχε ένα κουσούρι το οποίο κουσούρι για να πάψει να είναι κουσούρι ήθελε από 100 γιούργια και πάνω. Ψιλό σοβαρά λεφτά αν αντιστοιχούν στο 1/4 του μισθού σου. Δύο θεόστραβες ζάντες τον βοηθούσανε να τσουλάει, ερχόμενες και αυτές από το μακρινό 1978. Ζάντες σιδερένιες που η ακτινολόγιση δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα μιας και τα εργαλεία που χρειάζονταν για να ισιώσουν ήταν απλά ένα σφυρί και αυτό δεν εγγυόταν και τα καλύτερα αποτελέσματα. Δεν το λέω εγώ, οι ποδηλατάδες που γύρισα κατά καιρούς το έλεγαν. Η λύση ήταν να αλλαχτούν πακέτο και οι δύο με καινούριες. Μη μακρηγορώ, ο πρώτος μήνας πέρασε και εγώ συνήθισα να κυκλοφορώ μαζί του. Μετά τη συνήθεια σειρά είχε η πλάκα, αφού το να βρίσκεσαι μέσα στους δρόμους της Αθήνας με ένα ποδήλατο που το πίσω φρένο έπιανε σε ένα σημείο της ρόδας και το μπροστά σε 3-4, δίνανε ένα πολύ challenging φρενάρισμα κάτι μεταξύ λόξιγκα και ξερού βήχα! Κάθε φορά που έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα φρένα είχα αρκετά πράγματα να σκεφτώ ώστε να καταφέρω να σταματήσω στο χρόνο και τη σωστή απόσταση πριν καταλήξω πειραματόζωο, ανελαστικής ή πλαστικής κρούσης! Με αυτό το τρόπο η μετακίνηση στην Αθήνα έπαιρνε τη μορφή extreme sport και όσο και να σου φαίνεται περίεργο, όλη αυτή η φάση με έφτιαχνε και μου ανέβαζε και την αδρεναλίνη. Μια φορά μόνο δεν τα έκανα σωστά, κάπου το Μάιο και μεσημέρι στην Αγίου Κωνσταντίνου, τέλος καλό όλα καλά και αναίμακτα, απλά λίγο στράβωμα ζάντας παραπάνω, μαζί με μια ελαφρώς σκισμένη μπλούζα! Έχω ακόμα άλλες τρεις ζωές.

   Θα μπορούσα να συνεχίσω να κυκλοφορώ έτσι για πολύ καιρό ακόμα. Είχα μπει πλέον στη τελευταία πίστα που δεν χρησιμοποιούσες φρένα σχεδόν ποτέ, απλά ρύθμιζες τη ταχύτητα και τη πορεία που θα πάρεις μέσα από τα αυτοκίνητα, διαβάζοντας τα κενά που υπήρχαν και υπολογίζοντας τη ταχύτητα των αυτοκινήτων. Video game τελείως και μπορώ να πω ότι το IQ μου παίζει να πήρε κάνα δύο πόντους παραπάνω. Όλα άλλαξαν όμως πριν μερικές μέρες. Βραδάκι απολάμβανα τη μοναξιά μου στο τσιμεντένιο αλλά ωραίο μου κλουβί, μέχρι τη στιγμή που δέχτηκα ένα τηλέφωνο από το Γιαννάκη, για μπυρίτσες. Το να μείνω σπίτι, ειδικά με αυτές τις θερμοκρασίες που κρατάνε ακόμα, είναι δύσκολο. Συνοπτικά βρέθηκα στη κουζίνα για να ξεκουνήσω τον Zidane για βραδινό σουλάτσο, σαν να έβγαζα το σκύλο βόλτα ένα πράγμα. Όχι ο ίδιος, αλλά το κουσούρι του μου φύλαγε μια έκπληξη. Η πίσω ρόδα, -αυτή με το ξερόβηχα- είχε τέτοια θέση που όπως κοίταγα από πάνω το ποδήλατο, φάτσα κάρτα μου έδειχνε ένα λάστιχο όχι απλά λιωμένο -στο σημείο προφανώς που έπιανε το φρένο-, αλλά να έχουν βγει οι ραφές έξω και η σαμπρέλα να χαζό βγάζει κεφάλι σαν χελωνάκι που σκάει από το αυγό-πόσο ρομαντικό ε;!-. Ξενέρωμα για λίγα δευτερόλεπτα. «Τι θα γίνει τώρα μωρέ, θα χάσουμε τη βόλτα;! Το πρωί πως θα πάμε δουλειά;! Λάστιχα και μαλακίες, τι είναι αυτά!». Μια αγαπημένη μας ατάκα με κάποιους αγαπημένος είναι το «χαμπαριάζω εγώ ρε μουΝ0π@ν@!;». Η λύση αν και όχι δοκιμασμένη, ξεπηδάει μέσα από το κεφάλι μου από τις αναμνήσεις των παιδικών χρόνων και τις εικόνες από τα «ΚΛΑΣΣΙΚΑ», περιπέτειες του Ντόναλντ Ντάκ κτλ...

Η λύση...

   Έλα Σταυράκο... Ξεκίνα να κράζεις! 

    Το κλασικό μπάλωμα για τη σαμπρέλα αλλά αυτή τη φορά για το λάστιχο! Σταρχιδιστές ποδηλάτες κρατήστε το! Δούλεψε μια χαρά για δύο μέρες! Punk-Rock ο Zidane! Με πήγε και με έφερε, αλλά τα ψέματα είχαν τελειώσει. Η καθημερινή χρήση του όποιου μέσου, πρέπει να έχει μια αξιοπιστία γιατί μια φορά θα σου κάτσει και μπορεί να σου κάτσει άσχημα -Σκέψου να ξηλονώταν το λάστιχο και να με έβρισκε να κατεβαίνω καμιά Αλεξάνδρας με κίνηση... Fatal error!-. Η απόφαση ανειλημμένη, το update υποχρεωτικό και κάποια υπολογισμένα χρήματα που υπήρχαν στην άκρη, το έκαναν και ρεαλιστικό. Καταλήξαμε μετά από ψάξιμο για το σωστότερο μάστορα, στη γειτονιά του Κορυδαλού, φάγαμε ένα τρίωρο και, στο ποδηλατάδικο. Αλλάξαμε ζάντες, λάστιχα, σύρματα, κασέτα, ντεραγιέ πίσω, τακάκια και πολύ κουβέντα με το μάστορα! Τόση κουβέντα που, πίσω ντεραγιέ, σαμπρέλες και κασέτα τις έκανε δώρο. Μαζί με μια ωραία έκπτωση στη σούμα, πιάσαμε μια τιμή λίγο παραπάνω από όσο υπολόγιζα, αλλά δε γαμιέται 160 γιούργια για τη χαρά που πήρα, σαν μικρό παιδί έκανα! O Zidane έχει αλλάξει τελείως οδηγικά. Τέρμα το challenging των φρένων, πλέον η ανταπόκριση στο φρενάρισμα δεν έχει καμία σχέση. Οι νέες ζάντες τον αδυνάτισαν κάνα τριάρι κιλά και τα καινούρια κέντρα στις ζάντες, κάνουν τις τριβές σχεδόν αμελητέες σε σχέση με πριν. Οι ταχύτητες κουμπώνουν και με φύσημα, τα λαστιχάκια σου δίνουν την αίσθηση ότι ακροβατείς σε τεντωμένο σχοινί και ο μπαγάσας ρολάρει στο δρόμο φοβερά!  

Αυτά που ήξερες ψηλέ να με περνάς στο «ελεύθερο» τελειώσανε!

Κοίτα λαστιχάκι τρίχα και σκέψου τι έχει να γίνει με τις πρώτες βροχές και λίγο μάρμαρο... Τα κόκαλά μου θα μαζεύεις πάλι!

   Από τη πρώτη μέρα που κυκλοφορήσαμε με τα καλούδια μας πάνω, ότι ώρα και να επιστρέψω σπίτι, πάω να ξαπλώσω και δεν με πιάνει ύπνος. Είναι τέτοια η χαρά που μου έχει δώσει όλη αυτή η αλλαγή στην αίσθηση της καθημερινής μου μετακίνησης, που δεν βλέπω την ώρα να ξημερώσει για να βγω στο δρόμο πάλι! Φαίνεται υπερβολικό και έτσι είναι, αλλά όταν κάτι το αγαπάς, οι στιγμές χαράς που θα σου γυρίσει αυτό το «κάτι», έτσι και αλλιώς τις αισθάνεσαι δύο φορές περισσότερο. Στη πορεία θα τον συνηθίσω, θα πέσει και η ένταση του ενθουσιασμού, αλλά μέχρι τότε. Άλλο πράγμα η συνήθεια άλλο πράγμα η βαρεμάρα! Να τον βαρεθώ δύσκολο.

 Στον ύπνο μου τον βλέπω!

   Σήμερα είναι Κυριακή και δεν πίνουμε από το πρωί. Η μέρα άρχισε από νωρίς. Το να μη κλείνεις τα παντζούρια είναι το μόνο σίγουρο ξυπνητήρι που θα «ακούσεις», αν φυσικά έχεις τη τύχη να μένεις στη Αθήνα, στο πρώτο όροφο και παρ' όλα αυτά, ο ήλιος να σκάει μάπα στο μπαλκόνι σου! Έτσι που λες, αφήνω τα παντζούρια ανοιχτά πάντα, αφού δεν είμαι καλός στο να διαλέγω ήχους στο κινητό μου για ξυπνητήρια. Βάζω κάτι τραγούδια που μόνο να ξυπνήσεις δεν θες. Συνήθως τα ακούω να βαράνε ολόκληρα και απλά αλλάζω ευδιάθετος πλευρό. Γιαυτό το λόγο, παντζούρι ανοιχτό και τις Κυριακές! 
   Το πρωί ο καιρός μας έκανε χαβαλέ. Ένας ήλιος τεράστιος σαν λουκουμάς και φοβερό αεράκι να σου σαλιώνει το κορμί ίσα-ίσα για να μη πυρώνεις! Κανένας λόγος για καμιά καθυστέρηση και απολύτως κανένα ίχνος αμφιβολίας για το τι θα κάνω... . Zidane επ' ώμου, βιαστικό, τύπου παιδικό κατέβασμα στη σκάλα, -θυμάσαι πως σάλταρες στις σκάλες όταν σου χτύπαγαν το κουδούνι οι φίλοι σου για να κατέβεις να παίξετε;!-  και ξεκινάμε για μια αγαπημένη βόλτα που έχουμε με το μικρό γιό του κυρ Θόδωρα...  Βράχια Πειραϊκής, τρελάκιδες!!!

   Άραξα στα βράχια να πιω το πρώτο καφέ της μέρας και φυσικά να ακολουθήσω το πρόγραμμα που μου έχει πει ο ψυχίατρος. Διάβασμα βιβλίου και βουτιά. Θα πέρασε κάποια ώρα που δεν έχει σημασία πόση ήταν, αφού σε τέτοιες στιγμές το τι θα κάνεις μετά, δεν εξαρτάται από το χρόνο αλλά από τη διάθεση και μόνο. Δεν έχεις κανονίσει τίποτα, δεν σε περιμένει κανείς και είσαι εσύ και η πάρτη σου με τα όποια μικροπροβλήματα μπορεί να σου δημιουργήσει ένα άτσαλο τηλεφώνημα στο κινητό σου. Δεν υπήρξε όμως κάτι τέτοιο. Για να το αποκλίσεις να συμβεί όμως, απλά, «switch off your phone ρε!» (internal joke).

   Με έτρωγε ο κώλος μου για πετάλι όμως, ούτως ή άλλος για βόλτα ξεκίνησα. Έβαλα μια παύση στη ρέκλα μου και πάλι στο δρόμο, με ένα μόνιμο μειδιαστικό χαμόγελο στο πρόσωπο και τέρμα όρεξη για παιχνίδι, στη διάθεση. 

   Στη καύλα του πάνω ο άνθρωπος δεν σκέφτεται και πολλά -τις περισσότερες φορές καλά κάνει-. Τα στραβά και παράξενα αυτού του κόσμου, άλλες φορές από το τίποτα και άλλες φορές μέσα από χοντρές καταστάσεις, φροντίζουν να σε επαναφέρουν στη πραγματικότητα των μισάνθρωπων. Υπάρχει ένα παρκάκι που ξεκινάει τέρμα κάτω στο Μοσχάτο και φτάνει μέχρι το σταθμό της Καλλιθέας. Είναι ωραίο, παραμελημένο δε. Έχει σχεδόν πάντα κάποιο κόσμο, από γονείς με παιδάκια, γεροντάκια, πιτσιρικάδες κτλ. Κοινώς είναι ένα πάρκο για όλους... Για όλους;! Όχι! Μόνο μια μικρή μερίδα ανυπότακτων ανθρώπων αρνούνται να μπουν στο πάρκο! Οι ανάπηροι.
 

Καμιά ράμπα για να τσουλήσει το καροτσάκι. Πιο δίπλα είναι ένα κισσέ που συμπληρώνεις μια αίτηση και περιμένεις μέχρι να περάσει ο επόμενος καλός Σαμαρείτης. Να είναι και λίγο ψωμωμένος όμως, για να σηκώσει εσένα και το καρότσι σου.

   Μη στα πολυλογώ, άφησα στο κεφάλι μου τη σκέψη «κατεύθυνση προς σπίτι, να ξεκινήσουμε το άρθρο.» και με τις πολύ λίγες ικανότητες προσανατολισμού που έχω, αποφάσισα να μην πάρω τη γνωστή διαδρομή παράλληλα με τις γραμμές του τρένου και να αφεθώ στα στενά της Καλλιθέας, του Ταύρου και των Πετραλώνων. Το ένστικτο του προσανατολισμού με έβγαλε στη Πειραιώς. Ήλιος ακόμα ψηλά και με κέρατα! Λιγούρα για σουβλάκι συνοδεία κριθαρόζουμου. Αυτά ζήτησα από το τζίνι του λυχναριού και αυτό με διακτίνησε σε γνωστό δρόμο του Μεταξουργείου, όπου φημολογείται πως διατηρεί σουβλατζίδικο γνωστός αστέρας του Rock n' Roll. Κόντρα στο παγκόσμιο μύθο που τον θέλει νεκρό από το 1977. Όλα ταίριαξαν όμορφα. Μόνο ένα πράγμα δεν είχα υπολογίσει. Την ανάγκη μου για ηρεμία ακόμα. Ήθελα να φάω το σουβλακάκι μου και να πιω τη μπυρίτσα μου ήρεμα και ωραία αλλά... Δε... Γλαρόσουπα. Κοινωνικές εκδηλώσεις ανθρωπισμού και αγάπης για τον πλησίον μας. Κοινώς έχει καλή μέρα σήμερα, βάφουμε τα πρόσωπά μας με χρώματα και όσο πιο ότι να ναι σχήματα, τύπου «Τι ωραία που είναι η ζωή» και βγαίνουμε να ξετινάξουμε τους πάντες με τη θετική μας ενέργεια. Να τους γιατρέψουμε απ' ό,τι κακό και άσχημο τους απασχολεί να κόψουν και τη πρέζα της amita motion και να γίνουμε όλοι μια χαρούμενη παρέα... Γιατί για παρτούζα... Έχουμε μερικά ταμπού ακόμα! Εντάξει, σε αυτή τη φάση, δεν είναι και τα αγαπημένα μου τέτοια σκηνικά -πριν κάποια χρόνια θα κωλογούσταρα-, αλλά στη πραγματικότητα δε με ενοχλούν κιόλας. Κατσιπογεριάζω λίγο γιατί, προς στιγμήν σπάστηκα με όλο αυτό το μπούγιο επειδή μου χάλασε τη σκηνή που ήθελα να γυρίσω τρώγοντας και πίνοντας ήρεμα στη πίτα από τον ήλιο αλάνα. Κανένα πρόβλημα όμως, το καλό το γυροβόλι ξέρει και άλλο πάρκο. Σουβλάκι Μεταξουργείο, μπυρίτσα Ακαδημία. Όρεξη για πετάλι μόνιμα.

Εκδηλώσεις κοινωνικής αγάπης με μπογιές,χρώματα, κορδέλες, αρώματα, αυτοσχέδια όργανα και βλέμματα «Ποπό... Τι γαμάτη φάση από το πουθενά ε;! Βγάλε μια selfie!» Βγήκε λίγο χωλή τώρα!χαχα

Λίγο πιο κάτω, μια άλλη έκφανση της ζωής, στο παρασκήνιο αυτή τη φορά... Ακρωτηριασμένος ναρκομανής, με μισοκατεβασμένο παντελόνι, κάθεται στο καροτσάκι του και βαράει πάνω στην «ελιά» του αριστερού ποδιού. 
Στο βάθος κοίτα.

Ακαδημία. Είναι μια γκρούπα από γονείς εκεί γύρω στα 35-40, που σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο μαζεύονται όλοι μαζί με τα κουτσούβελα και περνάνε τόσο καλά... Τους χαζεύω και με πιάνω να ζηλεύω.

-Που να πάμε;!
-Δεν έχω ιδέα... Πάμε όμως!;

Ναι ρε μαλακά είναι! Και πόσα άλλα είναι πιο όμορφα από μια πέτρα στη μούρη ενός μπάτσου! (Πλάκα-πλάκα, γέλασα όμορφα όταν το είδα!)

Πάρε ένα "ξυπνητήρι".

Υ.Γ.1 Σταυράκο... Τι θα γίνει ρε;! Με τις πρώτες βροχές θα έρθεις;! Από την άλλη ωραία θα ήταν ένα τετραήμερο Κρήτη μέσα στον Οκτώβρη ε;! Λίγο κρησφύγετο, πλάτανο Μουζούρη, καμιά Κριτσά και τη ψυχεδελική αυλή με τους παπαγάλους! Ψημένος είμαι!
Υ.Γ.2 Το να σου λένε φίλοι σου ότι δεν καταλαβαίνουν μερικές φορές τι γράφεις και χάνονται, για μένα, είναι πολύ όμορφο. Αρχικά γιατί όντως διαβάζουν, στη συνέχεια τους βγαίνει ενδιαφέρον και τέλος δεν καταλαβαίνουν! Υπέροχα! Ρωτάτε με ρε παπάρηδες! Αν καταλήξει ένα άρθρο τροφή για σκέψη, τότε είναι πετυχημένο.
Υ.Γ.3 Μέχρι αρχές Δεκέμβρη ξέρουμε τι θα κάνουμε. Μετά;! Γελάνε...!
Υ.Γ.4 Σώτο, αν συνεχιστεί αυτός ο καιρός, μήπως να βγάλουμε κάνα σοβαρό πετάλι μέχρι Σούνιο το Σάββατο;!
Υ.Γ.5 Μετά το καραβίσιο φραπέ, έμαθα και το καραβίσιο τσάι.
Υ.Γ.6 Είχα δεν είχα σας γάμησα στο scrollarisma!
Υ.Γ.7 Πράντ, δε γίνεται ρε φίλε να έχω γραπτά την ίδια απόδοση με τα προφορικά. Το ξέρω από το καιρό με τις πανελλήνιες αυτό.
Υ.Γ.8 Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Υ.Γ.9 Εσείς τι κάνετε;! Καλά είστε!;
Υ.Γ.10 Προσέχετε με τη πολύ αγάπη στο πλησίον γιατί κάτι τέτοια έλεγε και ο Χριστός και είδατε που κατέληξε... Ένα φοβερό βιντεάκι, από τα παιδιά του «Μετέχνιο», που σατιρίζει ωραία το αγαπίστικο κλίμα των νεοhippies! «Λεύτερος όπως το πουλί...»
Υ.Γ.11 Ένα γαμάτο ταινιάκι μικρού μήκους «Και εγώ για μένα»