Μια βόλτα στον κόλπο Μιραμπέλου

  Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών όπου και δεν υπάρχει η βάρδια στο πρόγραμμα μου, υπάρχει ελεύθερος χρόνος να κάνω πράγματα που δεν μπορούσα να κάνω καθ' όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Τα περισσότερα από αυτά προαπαιτούν καλές καιρικές συνθήκες. Ήθελα απλά να κυκλοφορήσω έξω. Να κάνω ποδήλατο, να πάω για μπάνιο, να αράξω στην παραλία και να διαβάσω το βιβλίο μου. Καλοκαιρινά πράγματα. Αυτό ήταν το μεράκι μου. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν μπορώ να απαιτήσω καλοκαιρινές μέρες στα τέλη του Οκτώβρη. Τα δελτία καιρού έκαναν λόγο για βροχές όλη αυτή την εβδομάδα. Τις πρώτες μέρες άραζα λίγο αμήχανα. Από την καθημερινή απασχόληση και το γεμάτο πρόγραμμα, μπαίνω σε μία περίοδο αράγματος χωρίς όμως να μπορώ να κουνηθώ από το σπίτι. Αρχικά αισθάνθηκα άβολα και ένιωσα τις τάσεις φυγής να με πιάνουν. Κατάφερα να σκεφτώ ψύχραιμα. Αυτό ήταν το ζητούμενο μετά από ένα τόσο σκληρό καλοκαίρι, είπα στον εαυτό μου. Μπορεί να μην κάνω τίποτα και το σπίτι να αρχίζει να με καταπίνει μιας και ο καιρός δεν επιτρέπει τις εξόδους αλλά παράλληλα πετυχαίνω τον αντικειμενικό στόχο. Ξεκουράζομαι σε πολύ ωραίο περιβάλλον...

Όλη αυτή την εβδομάδα έχω δρομολογήσει επισκέψεις σε διάφορους γιατρούς, για να γίνουν κάποιες απαραίτητες ενέργειες και να μπορεί να συνεχίσει το τομάρι μου να είναι στα καλά του. Κάνω το σέρβις της τέταρτης δεκαετίας αν και καθυστερημένα. Και προτιμώ να το κάνω εδώ που παίζει και μια φίλη γιατρός και έχει διασυνδέσεις παντού. Σε νοσοκομεία, γνωριμίες με ιδιώτες, τα πάντα. Οπότε, μπροστά στην ιδέα να μπλέξω με το σύστημα Υγείας στην Αθήνα, είπα να κάνω το σέρβις μου εδώ. Θέλοντας και μη, τα 'κονέ' σε τέτοιες περιπτώσεις, φέρνουν καλύτερα αποτελέσματα.
Κατά τη διάρκεια όλης της εβδομάδας, ο νομός Λασιθίου απέδειξε για άλλη μια φορά ότι η κακοκαιρία πρέπει να δουλέψει σκληρά για να κατακτήσει το μέρος. Βροχές λέγαν τα προγνωστικά? Έκανε 4-5 ψιχάλες. Έκτακτα καιρικά φαινόμενα λέγαν τα προγνωστικά? Έκανε 2-3 μπόρες κατά τη διάρκεια της ημέρας. Βλέποντας λοιπόν ότι το μέρος δεν χαμπαριάζει από προβλέψεις καιρού, σιγά σιγά ξεψάρωσα κι εγώ και είπα να μη δίνω σημασία στα δελτία καιρού. Είχα και τον καημό ότι δεν έχω κάνει ούτε μια σοβαρή ποδηλατάδα στο νησί παρόλο που είναι το δεύτερο καλοκαίρι που ζω εδώ, έχοντας και το ποδήλατο στη διάθεση μου. Έτσι, τώρα που ανακαλύψαμε και λύσαμε το πρόβλημα που μου έσκαγε το λάστιχο κάθε 10 χιλιόμετρα και με νέα λάστιχα στη νταλίκα, το πρώτο πράγμα που έκανα το πρωί που ξύπναγα, ήταν να ανοίξω την πόρτα να δω τι συμβαίνει έξω.

Και μόλις άνοιξα είδα αυτό... δεν φαίνεται και άσχημο!

  Η κατάσταση σηκώνει βόλτα. Με πιάνει αυτός ο ενθουσιασμός, που θέλεις να τα κάνεις όλα σε 1 λεπτό για να βγεις έξω μια ώρα αρχίτερα. Πρωινό, κάνα τρόφιμο μαζί, νερό, μουσική, μπουφανάκι και είμαι πανέτοιμος. Ο στόχος της βόλτας ήταν το φαράγγι του Χα. Το χαζεύω τρίτο καλοκαίρι τώρα και πάντα ήθελα να το δω από κοντά. Σαν ένα τεράστιο χέρι να κατέβασε ένα γιγαντιαίο μπαλτά και να έκοψε το βουνό στη μέση. Η διαδρομή πήγαινε/έλα για το φαράγγι είναι κάπου στα 60 χιλιόμετρα. Ο καιρός προς τα εκεί δείχνει λίγο αλλιώτικος και οι 4 ώρες που έχω στη διάθεση μου δεν ξέρω αν θα είναι αρκετές. Τέλος πάντων, ξεκινάμε και βλέπουμε!

Η διαδρομή μου θα είναι από την -πάντα επικίνδυνη- εθνική οδό Αγ. Νικολάου - Σητείας με τους -πάντα επικίνδυνους- Κρητικούς οδηγούς να κυριαρχούν. Παίρνω -την λανθασμένη όπως αποδείχτηκε- απόφαση να ξεκινήσω ανεβαίνοντας βουνό για να πέσω αργότερα με φόρα στην παραλιακή εθνική οδό. 

Ο Άγιος Νικόλαος από ψηλά... κουκίδα στην αγκαλιά του κόλπου του Μιραμπέλου...

Στο σημείο που σταμάτησα να βγάλω τη φωτογραφία, είμαι λίγο προβληματισμένος με την φυσική μου κατάσταση. Έχω λαχανιάσει σε υπερβολικό βαθμό, νομίζω ότι θα βγάλω τα πνευμόνια μου από το στόμα και η καρδιά μου πρέπει να χτυπάει 190 παλμούς το λεπτό. Ξενερώνω λίγο με αυτό. Πόσο εύκολα μπορεί να διαλυθεί η -όποια- φυσική κατάσταση διαθέτουμε... Όλους αυτούς τους έξι μήνες που δούλευα και δεν έκανα ποδήλατο η φυσική κατάσταση μάλλον γκρεμίστηκε. Προφανώς, βοήθησαν και τα εκατοντάδες τσιγάρα που πλέον μονοπώλησαν, μιας και δεν είχαν το αντίβαρο της τακτικής ποδηλασίας έτσι ώστε να έρχεται μια σχετική ισορροπία στα πνευμόνια μου. Ήταν από τις αρκετές στιγμές που σιχάθηκα τον εαυτό μου για τον απόλυτο εθισμό στο τελετουργικό του καπνίσματος. Προς το παρόν θα συνεχίσω με κατηφόρα θανάτου που θα με οδηγήσει στη θάλασσα και βλέπουμε ....'από αύριο' τι θα γίνει με το κάπνισμα!

Ετοιμαζόμαστε για προσγείωση στο ...εθνικό οδικό δίκτυο!

Γνωστή 7στερη ξενοδοχειακή μονάδα της περιοχής. Καταλαμβάνει ολόκληρη την πλαγιά διαθέτοντας καμιά 800αριά κλίνες. Βίλες με την πισίνα τους η καθεμία. Δώρο ο αιγιαλός για αποκλειστική χρήση από τους πελάτες του ξενοδοχείου. Οι υπόλοιποι τρώνε πόρτα!  Μην σκέφτεστε ...λαϊκίστικα πράγματα και στέκεστε εμπόδιο στην ανάπτυξη και το success story!

Η εθνική οδός Αγ. Νικολάου - Σητείας είναι ένα μόνιμο πάνω-κάτω. Το είχα παρατηρήσει από περάσματα με αυτοκίνητο αλλά δεν το είχα νιώσει στο πετάλι μου. Ανεβαίνω με πόνο, κατεβαίνω με καύλα. Και πάω. Σιγά σιγά δείχνω να ξεμπουκώνω. Ξεκάπνισε το πνευμόνι. Τα πράγματα με το αναπνευστικό δεν είναι πια τόσο δύσκολα, τουλάχιστον όχι τόσο όσο ήταν στην αρχή της βόλτας. Έχω ήδη στο μυαλό μου το επόμενο check point...

Μέσα σε αυτό το κολπάκι κρύβεται το ...Καραβοστάσι

Όμορφη παραλία στο Καραβοστάσι...

Αυτή η παραλία έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, το οποίο ήταν και ο λόγος που πέρσι είχα βρεθεί για πρώτη φορά εκεί...

Η πιο φιλικά -προς το περιβάλλον- τοποθετημένη καντίνα που έχω δει στη ζωή μου. Το μενού της απλό. Σαλάτα από τον μπαχτσέ που έχει δίπλα της, σουβλάκια από ντόπια κρέατα, τζατζίκι από τα χεράκια της κυράς, πατάτες και μπύρες. Σε τιμές που προκαλούν γέλιο στον κοινό καταναλωτή. Ήταν ακόμα ανοιχτά και είχε κόσμο και για λόγους διακριτικότητας δεν τράβηξα αναλυτικές φωτογραφίες.

Πέρσι είχα διαβάσει ότι ο νομός Λασιθίου ήταν ο δεύτερος νομός στην Ελλάδα σε γαλάζιες σημαίες. Μόνο ποιότητα... Να δούμε αν θα ισχύει και τα επόμενα χρόνια μιας και μετά την καταστροφή των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο, τα δεδομένα μπορεί να αλλάξουν.

Μετά την στάση στο Καραβοστάσι, επόμενο check point στην πορεία μου είναι το Καλό Χωριό. 

Η καλοκαιρινή σεζόν έχει τελειώσει και επίσημα. Η κυκλοφορία στην εθνική είναι σχεδόν μηδενική. 

Το Καλό Χωριό διαθέτει μία από τις πιο όμορφες παραλίες σε όλο τον κόλπο Μιραμπέλου...

Το Βούλισμα...

Το καλοκαίρι -ειδικά αν δεν φυσάει Βοριάς- γίνεται χαμός εδώ...

Ναι...

Απέραντο γαλάζιο...

Αράζω λίγο να χαζέψω όλο αυτό το θέαμα. Αναπνέω μόνο μυρωδιές από το υγρό καταπράσινο περιβάλλον. Είναι από τις στιγμές που προτιμώ να βάζω στα πνευμόνια μου οξυγόνο με μυρωδιές της φύσης αντί για καμένο τσιγαρόχαρτο και καπνό. Κοιτάζω λίγο τον ουρανό και παρατηρώ ότι ο καιρός με κυνηγάει. Τα σύννεφα είναι πίσω μου και απλώνονται μέχρι το σημείο του προορισμού μου.

Δεν τα βλέπω πολύ καλά τα πράγματα...

Είναι στιγμή αποφάσεων. Έχω αράξει στη στάση του λεωφορείου και κάνω διατάσεις. Αγαπημένη -πια- συνήθεια οι διατάσεις επί της εθνικής οδού. Βρίσκομαι σχεδόν στα μέσα της απόστασης μέχρι το φαράγγι. Κάποιες μικρές σταγόνες γίνονται αισθητές στο μέτωπο μου. Κοιτάζω το ρολόι. Αν θέλω να προλάβω το προγραμματισμένο μου μασάζ, πρέπει να γυρίσω προς τα πίσω. Δεν με παίρνει να πάω μέχρι το φαράγγι. Γνώριζα τα χιλιόμετρα πριν ξεκινήσω αλλά οι υπολογισμοί δεν έγιναν και πολύ σωστά μιας και δεν γνώριζα πολύ καλά τις κλίσεις που θα συναντούσα στην πορεία μου. Και οι κλίσεις είναι χρονοβόρες. Ξεχνάω το φαράγγι και αράζω σε έναν φούρνο να πιω ένα τσάι και να γυρίσω σιγά σιγά προς τα πίσω. Αισθάνομαι ότι πλέον έχω ξεμπουκώσει για τα καλά κι έτσι... σαν γνήσιος τοξικομανής στρίβω ένα τσιγάρο να καπνίσω στο διάλειμμα μου. Κάπου στα μισά, αηδιάζω πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με το τσιγάρο. Το πετάω και ετοιμάζομαι να συνεχίσω. Οι σταγονίτσες συνεχίζουν να πέφτουν. Είμαι τόσο χαρούμενος που κάνω την πρώτη μου σοβαρή βόλτα με το ποδήλατο στην Κρήτη, που δεν με νοιάζει η βροχούλα. Πατάω play στις μουσικές και ξεκινάω για πίσω. Θα το δω άλλη φορά από κοντά το επιβλητικό φαράγγι του Χα.

Μία τρύπα στα σύννεφα φωτίζει το νησάκι απέναντι από τον Άγ. Νικόλαο, στο βάθος...

Σε αυτό το πανέμορφο κολπάκι βρίσκεται και η παραλία της Αμμουδάρας... Είναι πανοραμική όψη του φόντου από το εργασιακό μου περιβάλλον...

Πανέμορφη παραλία ειδικά τώρα που αφαιρέσαμε την ανθρώπινη παρέμβαση με τις συνωστισμένες ομπρέλες και ξαπλώστρες...

Λιμνούλα επί της εθνικής οδού στο σημείο που καταλήγει το ποτάμι στη θάλασσα, στην παραλία του Αλμυρού. Είμαστε σχεδόν μέσα στον Άγιο Νικόλαο πλέον.

Οι φίλες μου οι πάπιες... είχαμε καθημερινή επικοινωνία όταν πήγαινα ή ερχόμουν από τη δουλειά...

Έχω ακόμα λίγο χρόνο στη διάθεση μου, το πνευμόνι έχει ρολάρει, οι δύσκολες κλίσεις τέλειωσαν κι έτσι αποφασίζω να κάνω και μια τσάρκα μέσα από τον Άγιο Νικόλα, έτσι για το ρεπορτάζ και το ...βλέφαρο!

Η νταλίκα στην παραλία του Αλμυρού...

Μέσω αυτής της γαμάτης παραλιακής τσάρκας θα βρεθώ μέσα στην πόλη

Η παραλία της Κιτροπλατείας. Εδώ είναι η περσινή μου γειτονιά. Ήταν πολύ ωραία αλλά τα 280 ευρώ το μήνα για ενοίκιο, κρίθηκαν περιττό έξοδο

Το λιμάνι του Αγίου. Στο βάθος η ορατότητα είναι περιορισμένη μιας και η βροχή έχει ξεκινήσει. Είναι τόσο κοντά που ήδη αισθάνομαι να βρέχομαι κι εγώ.

Συνεχίζω να κάνω πετάλι σε λίγο πιο γρήγορο ρυθμό μπας και προλάβω να φτάσω στο σπίτι πριν τη μπόρα. Μπα, όχι. Λίγα μέτρα παραπέρα ξεκινάει και ρίχνει καρέκλες. Δε με νοιάζει και πολύ. Ανηφορίζω τον πεζόδρομο όπου κάποιοι εναπομείναντες τουρίστες τρέχουν να καλυφθούν από τη βροχή. Ένας πλανόδιος που παίζει κιθάρα, χαμογελά. Βρίσκω ένα υπόστεγο μέχρι να περάσει η μπόρα.

Αράζοντας στο υπόστεγο, ο ήλιος βρίσκει μια τρύπα στα σύννεφα και μου βγάζει τα μάτια. Βρέχει ακόμα. Στην πρώτη μου βόλτα χωρίς 'λασπωτήρες', έχω να κάνω με πλημμυρισμένους δρόμους. Το νεράκι στον κώλο και στα μούτρα θα πάει σύννεφο. Γελάω.

Πριν προλάβει να περάσει μισή ώρα, η βροχή σταματά. Ήταν από τις μέρες που τα προγνωστικά έκαναν λόγο για έκτακτες καταστάσεις. Αλλά όχι. Ο Άγιος Νικόλας και η ευρύτερη περιοχή δεν θα παραδωθούν τόσο απλά σε χειμωνιάτικες καταστάσεις. Αντιστέκονται σθεναρά. Ποδηλατώ τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι. Η βόλτα πέτυχε. Κάνω πετάλι χαμογελώντας σε πλημμυρισμένους δρόμους ενώ με βρέχουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα. Δε με νοιάζει. Ήταν ωραία σήμερα.

Το υπόστεγο πάρκινγκ της νταλίκας. Εκεί άραζε όλο το καλοκαίρι, εννοείται ξεκλείδωτο. Αυτό είναι επίπεδο ζωής. Όχι στην Αθήνα, που πας στο σπίτι του φίλου και βάζεις το ποδήλατο μέσα στην πολυκατοικία και το κλειδώνεις κιόλας για να είσαι σίγουρος! Από πίσω, η αυλή του κρησφύγετου!

Με το ζόρι διακρίνεται το ουράνιο τόξο στη μέση της θάλασσας...

Η συνέχεια θα είναι συννεφιασμένη και βροχερή... Πάμε δυνατά για τον χειμώνα ρε 'σεις!!!

Αυτή είναι η μικρή βόλτα που κάναμε στον κόλπο Μιραμπέλου σε αυτό το κείμενο!

Άντε και στα καλύτερα!!!

Υ.Γ: Υπήρχε έμπνευση αυτόν τον Οκτώβρη κοντούλη... ίσως να ευθύνεται ο ελεύθερος χρόνος μου και το ...μικροαστικό όνειρο που ζεις!!

Υ.Γ 1: Τελευταία βδομάδα στο νησί. Η επόμενη θα μας βρει στη χαβούζα!

Υ.Γ 2: Κάρυστος ακούει? Αυτό το ΣΚ το επενδύω στην Κρήτη. Το επόμενο μάλλον θα μας βρει εκεί

Υ.Γ 3: Αλέκο κάνε από τώρα ότι χρειάζεται στο ποδήλατο σου. Μην περιμένεις το πρωί που θα φύγουμε για Κάρυστο!

Υ.Γ 4: Σκοτεινό κομμάτι για το σημερινό κείμενο

γυρνάν ψυχές στο καθαρτήριο...

ποτέ καρδιά μου, πουθενά δε βρήκες καταφύγιο...