...Βάρεσε η τρίτη καμπάνα!!!

Όνειρο...

   Έφυγε ένας μήνας και δεν γράψαμε λέξη. Το γράψαμε στα αρχίδια μας και εγώ και ο Σταυράκος. Αυτή θα ήταν η εύκολη εξήγηση. Δεν είναι όμως.

   Πάρε το μουσικό χαλί στην αρχή, γιατί είναι το χολ είναι μεγάλο και παίζει να ξυλιάσουν τα πόδια σου.

   Το γραφειάκι άλλαξε. Σχεδόν ένα μήνα τώρα έχω το σωστό γραφείο, με τις σωστές διαστάσεις και το σωστό χρώμα για να μπορώ να κάθομαι άνετα όταν αράζω χαζεύοντας το κόσμο μέσα από τα ψηφιακά παράθυρα. Χαζεύω και από τα άλλα, τα κανονικά παράθυρα. Εντάξει όχι παράθυρα, αλλά από τη μια μπαλκονόπορτα που έχει το σαλονάκι στο οποίο βρίσκεται και το γραφείο.  

   
   Το μυαλό όλο αυτό το μήνα πυρπολείται. Γυρνάει γρήγορα και σκέφτεται πολλά. Έχει κάνει και ο Σεπτέμβρης εντυπωσιακή αρχή με τόσο τρέξιμο όσο να μην προλαβαίνω όχι να βρω χρόνο να κοιμηθώ, βρίσκω από αυτόν. Αυτό που δεν βρίσκω είναι το χρόνο για τη ψυχική ισορροπία ώστε να καταφέρω να βάλω τις σκέψεις στη σειρά που πρέπει για να βγάλουν ένα νόημα, ή αν θες για να έχουν κάτι να πουν. Πόσο μάλλον όταν το θέμα μας είναι τα όνειρα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κάψιμο. Θυμάσαι μικρός/η, που έλιωνες σε εκείνους τους φοβερούς παιδικούς ύπνους, όπου το ασυνήδειτό σου όλο το βράδυ να οργιάζει και να σκαρώνει όνειρα. Εσύ κάθε φορά να ζεις μέσα από τα όνειρα μια άλλη ζωή, τόσο αληθινή, τόσο πραγματική. Θυμάσαι που αυτή η όμορφη διαδικασία διακοπτόταν βίαια πότε για να σε ξυπνήσουν να πας στο σχολείο και πότε για να σε στείλουν στην εκκλησία... «Σηκώτε, βάρεσε η τρίτη καμπάνα!».
   
   Έχω στη καρδιά μου ξεκάθαρο το ξενέρωμα που αισθανόμουν σε εκείνη την ηλικία και για τις δύο καταστάσεις. Το σχολείο το βαριόμουν αφόρητα και για την εκκλησία δεν έβρισκα κανένα νόημα, πέραν του Πάσχα που το όλο σκηνικό ήταν πιο θεατρινίστικο και όπως και να το κάνεις είχαμε ένα μικρό ρολάκι. Πότε να κρατήσουμε κάνα θυμιατό, πότε κάνα εξαπτέρυγο, πότε κάνα κερί στο ευαγγέλιο -Λες και καταλαβαίναμε τι λέγανε- και φυσικά να ρίξουμε κάνα κιλό εκρηκτικής ύλης τυλιγμένη σε κίτρινο και πιο μετά σε κόκκινο χαρτόνακι. Αυτό που είχε σημασία όμως, ήταν πως, εκείνες τις μέρες η εκκλησία γέμιζε και με όλα τα κοριτσάκια του χωριού, ντυμένα στα καλά τους. Αποφάσιζες λοιπόν, αν θα είσαι κομπάρσος ή θα έχεις ένα μικρό ρολάκι. Να βγεις για λίγο έξω από το Ιερό, να πάρεις το χρόνο σου και μέσα στις ψαλμωδίες, τις μυρουδιές από τα λιβάνια, τα χνώτα των ανθρώπων και τα βαριά αρώματα των γυναικών, να ψάχνεις να βρεις, ένα ζευγάρια μάτια, που σε εκείνη την ηλικία δεν καταλάβαινες γιατί ακριβώς, αλλά σε τράβαγαν πολύ. Ήταν φοβερό το συναίσθημα να βλέπεις αυτά τα μάτια με τα καλά τους. Όλη μέρα και κάθε μέρα τη περνάγατε παρέα στη πλατεία, αγόρια κορίτσια τη μία ένα μπουλούκι και την άλλη χωρισμένοι σε «αγόρια ιππότες κορίτσια μαύρες κότες», -Τα θυμάσαι;- , ήταν τα ίδια μάτια, ο ίδιος άνθρωπος, το ίδιο κοριτσάκι, αλλά τι τα θες που στην εκκλησία ξεροκατάπινες όταν την έβλεπες. Ύστερα έξω στη πλατεία μετά την ανάσταση, να τρίβεις με μανία στο ξεφτισμένο πλέον σπιρτόκουτο, τη γόμα πυροδότησης της εκρηκτικής ύλης και τα ίδια μάτια να σε κοιτάνε μέσα από καπνούς, κρότους και λάμψεις, με τα χέρια να βουλώνουν τα αυτιά και ένα βλέμμα γεμάτο νεύρα και ταυτόχρονα ανησυχίας, μη τυχόν και χτυπήσεις με τις βλακείες που κάνεις. Όνειρο ε;!
   
   Μιλάγαμε για όνειρα, μάλλον θα μιλήσουμε για όνειρα του ύπνου και του ξύπνιου. Αν και τα πρώτα είναι καταγεγραμμένες εμπειρίες στο ασυνείδητο. Τα δεύτερα βάζουν λάδι στη σαλάτα. 

   Να ονειρεύεσαι με ανοιχτά τα μάτια, ξύπνιος, όρθιος, καθιστός, ξαπλωμένος αραχτός, ή και μέσα από μια φάση αφόρητης στεναχώριας και άγχους που βρίσκεσαι. Να ξύνεις τοίχους σαν το φυλακισμένο/η, με το κουτάλι, περιμένοντας υπομονετικά να φτιάξεις τη τρύπα που θα σε βγάλει από το κελί και εκείνη τη στιγμή θα αλλάξεις ρόλο, θα γίνεις δραπέτης. Ο δεσμοφύλακας όμως έχει μάτι γερακιού και δεν είναι κορόιδο, από τη πρώτη βδομάδα έχει τσεκάρει τα μπάζα που μαζεύεις κάτω από τις καρφωμένες τάβλες που σου έδωσε το σωφρονιστικό κατάστημα για κρεβάτι και ο καριόλης σου κάνει πλάκα. Περιμένει και αυτός υπομονετικά μαζί με εσένα, να σε «δέσει», λίγες ώρες πριν ρίξεις και το τελευταίο κομμάτι τούβλου, που θα γκρεμίσει τον εξωτερικό σοφά, για να μπουν μέσα στο κελί σου οι ακτίνες της ελευθερίας. Αλλά επειδή αυτές οι δουλειές γίνονται βράδυ και χωρίς φεγγάρι, ίσως υπολογίζεις ότι για λίγο θα μπουν μερικές ακτίνες φωτός, από το προβολέα του κεντρικού υπερυψωμένου φυλακίου και μετά θα πετάξεις το αυτοσχέδιο σχοινί που έφτιαξες κάνοντας λουρίδες τα δύο σου σεντόνια. Έχεις υπολογίσει ακριβώς το ύψος του τοίχου, αλλά και το χρόνο που θα κάνει ο προβολέας για να ξαναγυρίσει, έχεις υπολογίσει και τις βάρδιες του περιπόλου, έχεις υπολογίσει τα πάντα ακόμα και τι αποφάγια θα έχουν τα σκουπίδια που θα χωθείς μέσα, μέχρι να έρθει το ξημέρωμα το «love boat», για να τα μαζέψει μαζί με εσένα και να σας πετάξουν, στην ελευθερία. Το δεσμοφύλακα δεν έχεις υπολογίσει. Αυτόν που θα σε ξυπνήσει άτσαλα από το όνειρο της ελευθερίας. Όπου δεσμοφύλακας βάλε ζωή και όπου φυλακισμένος/η, βάλε τον εαυτό σου.

   Είναι φοβερή φάση να κάνεις όνειρα, είναι ακόμα καλύτερη φάση να ζεις τα όνειρά σου και φυσικά η πεμπτουσία είναι να ζήσεις μια κατάσταση που... Δεν την είχες ονειρευτεί καν!. Πόσο κοντά και πόσο μακρυά μπορεί να είναι το τελευταίο, μη το ψάχνεις. Δηλαδή, όσο εύκολο είναι τα πράγματα, οι στιγμές δηλαδή, μέσα στη μέρα σου, στη βδομάδα σου, στο μήνα σου, στο χρόνο σου, να κυλάνε προκαθορισμένα και ήρεμα, ακολουθώντας ένα σκοπό που βαράς εσύ, άλλο τόσο εύκολο είναι μια μόνο στιγμή να κάνει τη διαφορά.
   
   Δυνατός κρότος, σφίξιμο και παγωμάρα, έχεις μείνει κάγκελο και περιμένεις να δεις από πιο μέρος του σώματός σου κυλάει το αίμα. Δε θα σου πάρει πολύ ώρα να καταλάβεις ότι δεν έχει χτυπήσει κανείς, ούτε και εσύ. Στη συνέχεια απόηχος που ταξιδεύει με 1235 χιλιόμετρα την ώρα και χάνεται. Ο ουρανός γεμίζει χρώματα από τα πυροτεχνήματα και εσύ λίγα λεπτά μετά τη λαχτάρα σου, σηκώνεις το λουκουμά που σου έπεσε από τα χέρια, τον φυσάς να φύγουν τα χώματα -Δεν τον τινάζεις γιατί θα φύγει και η ζάχαρη-, πίνεις μια γουλιά από τη πορτοκαλάδα που είχες αφήσει στο παγκάκι δίπλα σου και χαζεύεις τις πολύχρωμες πέτρες που πέφτουν από τον ουρανό.  Ούτε που το ονειρευόσουν ότι θα ήταν πυροτεχνήματα όταν ψαχνόσουν να δεις ποιος και τι σε πυροβόλησε. Δεν έχεις πατήσει ούτε μερμήγκι και εσύ το πρώτο πράγμα που ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΕΣ ήταν ότι κάποιος σε πυροβόλησε... .

   Τα όνειρα νομίζω ότι είναι ένα από τα πιο ισχυρά κίνητρα ώστε να προσπαθείς να κάνεις τη ζωή σου πιο δική σου. Τα σχέδια είναι οι προσπάθειες που θα κάνεις για να ζήσεις τα όνειρα και η φαντασία έρχεται να σου δώσει μια γεύση από το φινάλε που θα έχει αυτή η γραμμή όταν γίνει κύκλος. Διαβάζεις ένα βιβλίο, ονειρεύεσαι μέσα από τις σελίδες του, σχεδιάζεις για να βρίσκεις χρόνο να το διαβάζεις και φαντάζεσαι το τέλος του. Πόσες φορές αυτό που φανταστικές ήταν και το τέλος του βιβλίου;! Η φαντασία μπορεί να γίνει η απόλυτη αφορμή για να σου χαλάσει το όνειρο. Το όνειρο δεν πιάνεται, δεν το σχεδιάζεις και δεν το κανονίζεις, πολύ περισσότερο δεν το αποφασίζεις. Σου έρχεται από μόνο του, μέσα από το ψυχικό σου πηγάδι, είναι ένα τρικ του οργανισμού για να μπορεί με αυτό το τρόπο να εκφράζει επιθυμίες και διαθέσεις που δεν γνωρίζεις ακόμα τις λέξεις για να τις περιγράψεις. Έτσι στήνεις μια ιστορία, επιγραμματικά, με τα πολύ βασικά, τη νιώθεις όμως σου γεμίζει το κάθε κύτταρο. Τα ένστικτά σου όμως τα επιφανειακά, που τα χρησιμοποιείς κάθε μέρα, αυτή τη διαδικασία τη ζηλεύουν και θέλουν να μπουν στο σενάριο και σου στέλνουν τη φαντασία, να σου υποδείξει, το πως, το τι και το γιατί. 
   
   Τα όνειρα, δηλαδή το να ονειρεύεσαι στο ξύπνιο σου τα θεωρώ και πηγή αισιοδοξίας. Αυτή η ερμήνευση όμως κρύβει μια παγίδα. Η πνευματικά παθητική απόλαυση των ονείρων, χωρίς να βάζεις μέσα προσπάθειες πραγματοποίησής τους, επειδή πιστεύεις για παράδειγμα στη τύχη ή την ελπίδα, αργά ή γρήγορα θα σε φέρει στη κατάσταση που λέγεται «άτσαλο πρωινό ξύπνημα» -Λίγο πολύ το περιέγραψα και πιο πάνω-. Σε αυτή τη κατάσταση κινδυνεύεις να γίνεις αρνητής των ονείρων γιατί έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι δεν είναι ρεαλιστικά, χάνεις το χρόνο σου και κοντολογίς καταλήγεις να γίνεις ένας λογιστάκος της ζωής, βουτηγμένος στη καρμιριά και τη μιζέρια, μετρώντας και το τελευταίο cent, από το χρόνο σου. Για όλα αυτά σου φταίνε τα όνειρα. Ποιος σου είπε ρε μαλάκα/μαλακισμένη, ότι τα όνειρα είναι ρεαλιστικά από μόνα τους;! Ο μόνος ρεαλισμός που χωράνε είναι οι προσπάθειες ή η καύλα αν θες που έχεις για να τα ζήσεις.
   Ένας άνθρωπος με στοιχειώδη αυτοκριτική, το πιθανότερο είναι να τον πιάσει μια βαθειά μελαγχολία, όχι για το χρόνο που έχασε όσο ονειρευόταν, αλλά για τις προσπάθειες που δεν έκανε. Θα χάσει την αισιοδοξία του και για κάμποσο καιρό ίσως και το χαμόγελό του -Μη το μπερδεύεις με το γέλιο-. Χρειάζεται χρόνος για την ανάκαμψη, εξ' άλλου η ίδια η φύση του θα καλέσει τη ψυχή να ξανά κυλίσει.

   Μη καταστρέφετε τα όνειρα βάζοντάς τους φαντασία μέσα. Βάζει πολλές λεπτομέρειες και εξιδανικευμένες καταστάσεις που στο τέλος ασχολήσε με το αν ταιριάζει το χρώμα των νυχιών σου με αυτό του βρακιού σου, για τα κοριτσάκια και τα αγοράκια για το αν θα πηδήξουν μετά το ποτό. Κοινός ο έρωτας γίνεται γαμήσι. Χρειάζονται και τα δύο, αλλά μη τα μπερδεύουμε.

Ψυχεδέλεια γιατί το σηκώνει το θέμα!

let's take a ride

all we need is gasoline.

Εικόνα ανεμελιάς, έξω από το παράθυρο της δουλειάς.

Διπλάρειος σχολή, dead end.

Στον εξώστη της Πλατείας θεάτρου... χωρίς καμία παράσταση.

Χρώμα στο γκρίζο.

Ξέρεις τι τα κάνουν τα άλογα όταν γερνάνε;!

Μια γκριμάτσα που αργά ή γρήγορα θα σχηματιστεί και στα πρόσωπά μας, τουλάχιστον για μια φορά στη ζωή μας.

Απλότητα.

Μεράκι.

Καπνός. Έγινες καπνός που λένε ή όλα έγιναν καπνός!;

Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει... Κλοτσιά πολύ. 

Άσε να λένε τα δικά τους μερικοί.

Ακροβάτης.

Κλέβουμε τις στιγμές, αυτών που μας έχουν τις πλάτες τους γυρισμένες και τα μούτρα τους στραμμένα σε ήλιους που πέφτουν στη θάλασσα. Έτσι ο καθένας έχει το ρόλο του, ο ένας κλέβει και ο άλλος απολαμβάνει, ο τρίτος που στέκεται όρθιος;! Μακάρι να ονειρεύεται.



Εφιάλτης.

Υ.Γ.1 Να μαζευόμαστε σιγά-σιγά. Από Χαλκιδική έμαθα ότι τελειώσαμε, στη Κρήτη τι γίνεται;!

Υ.Γ.2 Είχα χρόνια να φάω λουκουμά... Τα σπάει!!
Υ.Γ.3 Στη Σύρο πρέπει να έχει ακόμα καλοκαίρι. Θα βγουν τελικά βαλίτσες πάλι για Amstrdm;!
Υ.Γ.4 Ο Σάντσο Πάντσα κάνει ποδήλατο, οι πρώτες μέρες στη Γερμανία πως πέρασαν;

Υ.Γ.5 Ράκος classics το άρθρο, πάνω από 500 λέξεις!

Υ.Γ.6 Πανιά θα ανοίξουμε;!

Υ.Γ.7 Έντονο contrast μου αρέσει στη φωτογραφία πολύ και απ' ότι φαίνεται και στη ζωή.

Υ.Γ.8 Μπέμπα, τα πας υπέροχα! Κανονίστηκε η πρώτη χαρά, βάλε και κάνα μπεμπέ καπάκι να δέσει το γλυκό!

Υ.Γ.9 Κόκορας κοκκινιστός με χυλοπίτες η σπεσιαλιτέ του μαγαζιού!χαχα

Υ.Γ.10 Γιαννάκη όμορφες συζητήσεις κάνουμε αυτό το καιρό. Καλώς τη δέχτηκες!

Υ.Γ.11 Έχει τρελαθεί ο κόσμος από τη πολύ αγάπη... Γιατί τα περισσότερα πράγματα παραμένουν μπουρδέλο;!

Υ.Γ.12 Δάσκαλε δεν σε έχω ξεχάσει! Μαθητής πάλι από τη μεθεπόμενη Παρασκευή! 

Υ.Γ.13 Η εκμετάλλευση είναι το πιο κερδοφόρο επάγγελμα.
Υ.Γ.14 «Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή»  Κατερίνα Γώγου 3/10/1993