Τι γίνεται ρε 'σεις? Τι χαμπάρια? Άλλος ένας Αύγουστος πέρασε. Κρίμα για τους περισσότερους. Για τους περισσότερους, που ο Αύγουστος είναι ο μήνας των διακοπών, ακόμα και στην εποχή μας που 2 στους 3 Έλληνες δεν κάνουν διακοπές. Για όσους υπηρετούμε τη βαριά βιομηχανία του τόπου, τον τουρισμό, το να τελειώσει ο Αύγουστος είναι ευλογία. Όσο ταπεινωτικό και να είναι να παρακαλάς να τρέξει ο χρόνος. Ο χρόνος. Ίσως το πολυτιμότερο αγαθό.
Μετράω πάλι κάνα 2μηνο απουσίας από το blog. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δε γινόταν. Από τη μία δεν είχα τη δυνατότητα και την όρεξη να συγκροτήσω το μυαλό μου για να γράψω κάποιο κείμενο και από την άλλη, η έλλειψη χρόνου, που δεν με έφτανε ούτε για να ανοίξω το λάπτοπ όχι μόνο για να γράψω κάτι αλλά ούτε και για να ενημερωθώ για το τι συμβαίνει γενικότερα. Προτιμώ να επενδύω το χρόνο ζωής που μου περισσεύει καθημερινά, σε άραγμα με τα φιλαράκια μου και τα σκυλιά. Στην βεράντα με τον καθαρό αέρα και τη θέα. Δεν μου έλειψε ούτε το ίντερνετ, ούτε το facebook, ούτε τίποτα. Γεμίζω με καλή παρέα και μουσική -και λίγες σειρές διάβασμα πριν τον ύπνο μέχρι να καταρρεύσει το μυαλό μου.
Ο χρόνος ζωής που μου απομένει καθημερινά. Κατά τη διάρκεια της σεζόν ο μέγιστος χρόνος ζωής που έχω στη διάθεση μου καθημερινά χωρίς να κοιμάμαι ή να δουλεύω, είναι 5 ώρες. Για τον Αύγουστο δεν το συζητάμε. Για περίπου 20 μέρες δούλευα από 9 έως 13 ώρες. Οι φίλοι που και πάλι προτίμησαν τον Άγιο για τις διακοπές τους, ήταν μάλλον και ο λόγος που το πρόγραμμα μου δεν είχε γίνει αυστηρά δουλειά-ύπνος-δουλειά. Δυστυχώς και πάλι προτίμησαν τον Αύγουστο για να έρθουν αλλά τι να κάνεις άμα δε γίνεται και αλλιώς. Τουλάχιστον ήταν εδώ και γουστάραμε. Αυτοί τις διακοπές τους, και μετά τις 6, 7, 8, 9 το βράδυ που τελείωνα κι εγώ, γουστάραμε όλοι μαζί παρέα.
Μια ευχάριστη παρένθεση από την ρουτίνα που αποφάσισα να παίξω για 6 μήνες. Οι συνήθεις ύποπτοι ήρθαν ξανά να ευχαριστηθούν τις ημέρες άδειας από την προσωπική τους σκλαβιά, με τα μπανάκια τους, τις ρακές και ότι άλλο. Μόνο ο κοντούλης δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το πακέτο όπως προβλεπόταν γιατί η ροή του προγράμματος διακόπηκε όπως όπως. Καλά να είμαστε ρε φίλε και κάπου θα τον βρούμε τον χρόνο, είναι σίγουρο αυτό. Απλά δεν ευχαριστήθηκες το καταφύγιο όσο υπολόγιζες.
Μήνας Αύγουστος λοιπόν. Εξυπηρέτηση πελατών κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Είτε με καταιγίδες (ναι, συνέβη Αύγουστο μήνα), είτε με 8 μποφόρ, είτε με άπνοια και 40 βαθμούς Κελσίου. Ατελείωτα χιλιόμετρα. Άπειρα κιλά πάνω σε παραμάνες και όχι μόνο. Το μυαλό φευγάτο. Αρκετές φορές, τις ώρες που γινόταν ο πανικός το έριχνα στην τρελίτσα. Γιατί αντιμετωπίζοντας τέτοιες καταστάσεις και με 100% σοβαρότητα, δεν θέλει και πολύ να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις. Πάνω στην τρέλα λοιπόν, μου έλεγε μια κοπέλα που δουλεύει στην κουζίνα, αν έχω μετρήσει ποτέ την απόσταση που διανύω από την κουζίνα ως την πλατεία που σερβίρουμε. Δεν μπορώ να μην αναφέρω αυτά τα νούμερα. Η απόσταση κουζίνας - πλατείας είναι κάπου στα 70 μέτρα. Ίσως και 100 γιατί και η πλατεία είναι μεγάλη. Δηλαδή το ένα πήγαινε/έλα είναι τουλάχιστον 140 μέτρα. Τον Αύγουστο υπολογίζω ότι πρέπει να έκανα 200-300 φορές πήγαινε/έλα. Το νιώθεις? Μιλάμε για μαραθωνοδρόμο που μπορεί να μην τρέχει αλλά συνήθως κάτι κουβαλάει. Από κάτι ασήμαντο μέχρι το επίπεδο του φορτωμένου γαιδουριού.
Μετράω πάλι κάνα 2μηνο απουσίας από το blog. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δε γινόταν. Από τη μία δεν είχα τη δυνατότητα και την όρεξη να συγκροτήσω το μυαλό μου για να γράψω κάποιο κείμενο και από την άλλη, η έλλειψη χρόνου, που δεν με έφτανε ούτε για να ανοίξω το λάπτοπ όχι μόνο για να γράψω κάτι αλλά ούτε και για να ενημερωθώ για το τι συμβαίνει γενικότερα. Προτιμώ να επενδύω το χρόνο ζωής που μου περισσεύει καθημερινά, σε άραγμα με τα φιλαράκια μου και τα σκυλιά. Στην βεράντα με τον καθαρό αέρα και τη θέα. Δεν μου έλειψε ούτε το ίντερνετ, ούτε το facebook, ούτε τίποτα. Γεμίζω με καλή παρέα και μουσική -και λίγες σειρές διάβασμα πριν τον ύπνο μέχρι να καταρρεύσει το μυαλό μου.
Ο χρόνος ζωής που μου απομένει καθημερινά. Κατά τη διάρκεια της σεζόν ο μέγιστος χρόνος ζωής που έχω στη διάθεση μου καθημερινά χωρίς να κοιμάμαι ή να δουλεύω, είναι 5 ώρες. Για τον Αύγουστο δεν το συζητάμε. Για περίπου 20 μέρες δούλευα από 9 έως 13 ώρες. Οι φίλοι που και πάλι προτίμησαν τον Άγιο για τις διακοπές τους, ήταν μάλλον και ο λόγος που το πρόγραμμα μου δεν είχε γίνει αυστηρά δουλειά-ύπνος-δουλειά. Δυστυχώς και πάλι προτίμησαν τον Αύγουστο για να έρθουν αλλά τι να κάνεις άμα δε γίνεται και αλλιώς. Τουλάχιστον ήταν εδώ και γουστάραμε. Αυτοί τις διακοπές τους, και μετά τις 6, 7, 8, 9 το βράδυ που τελείωνα κι εγώ, γουστάραμε όλοι μαζί παρέα.
Μια ευχάριστη παρένθεση από την ρουτίνα που αποφάσισα να παίξω για 6 μήνες. Οι συνήθεις ύποπτοι ήρθαν ξανά να ευχαριστηθούν τις ημέρες άδειας από την προσωπική τους σκλαβιά, με τα μπανάκια τους, τις ρακές και ότι άλλο. Μόνο ο κοντούλης δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το πακέτο όπως προβλεπόταν γιατί η ροή του προγράμματος διακόπηκε όπως όπως. Καλά να είμαστε ρε φίλε και κάπου θα τον βρούμε τον χρόνο, είναι σίγουρο αυτό. Απλά δεν ευχαριστήθηκες το καταφύγιο όσο υπολόγιζες.
Μήνας Αύγουστος λοιπόν. Εξυπηρέτηση πελατών κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Είτε με καταιγίδες (ναι, συνέβη Αύγουστο μήνα), είτε με 8 μποφόρ, είτε με άπνοια και 40 βαθμούς Κελσίου. Ατελείωτα χιλιόμετρα. Άπειρα κιλά πάνω σε παραμάνες και όχι μόνο. Το μυαλό φευγάτο. Αρκετές φορές, τις ώρες που γινόταν ο πανικός το έριχνα στην τρελίτσα. Γιατί αντιμετωπίζοντας τέτοιες καταστάσεις και με 100% σοβαρότητα, δεν θέλει και πολύ να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις. Πάνω στην τρέλα λοιπόν, μου έλεγε μια κοπέλα που δουλεύει στην κουζίνα, αν έχω μετρήσει ποτέ την απόσταση που διανύω από την κουζίνα ως την πλατεία που σερβίρουμε. Δεν μπορώ να μην αναφέρω αυτά τα νούμερα. Η απόσταση κουζίνας - πλατείας είναι κάπου στα 70 μέτρα. Ίσως και 100 γιατί και η πλατεία είναι μεγάλη. Δηλαδή το ένα πήγαινε/έλα είναι τουλάχιστον 140 μέτρα. Τον Αύγουστο υπολογίζω ότι πρέπει να έκανα 200-300 φορές πήγαινε/έλα. Το νιώθεις? Μιλάμε για μαραθωνοδρόμο που μπορεί να μην τρέχει αλλά συνήθως κάτι κουβαλάει. Από κάτι ασήμαντο μέχρι το επίπεδο του φορτωμένου γαιδουριού.
Πέρα από παπούτσια για τρέξιμο, είπα να επενδύσω και σε έξτρα πάτους για ακόμα πιο μαλακό και ανώδυνο περπάτημα. Οι πάτοι έλιωσαν και τρύπησαν σε 20 μέρες.
Όλη η πατούσα ένας ενιαίος κάλος. Δόξα τω Θεό έχουμε δουλειά...
Τώρα πια έχουμε φθινόπωρο. Η μπόρα πέρασε. Μετράμε τις πληγές μας πλέον και προσπαθούμε να ανασυγκροτηθούμε. Εξακολουθώ να κουράζομαι αλλά σίγουρα δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης με τον Αύγουστο. Αυτό από μόνο του είναι ευχάριστο. Από την άλλη, βγαίνει όλη η κούραση των 4 μηνών χωρίς ρεπό με το highlight του Αυγούστου, σε ένα πρόγραμμα που ακόμα το 9ωρο εξακολουθεί να υφίσταται και το ρεπό δεν υπάρχει. Απλά όταν έχεις παραμείνει όρθιος μετά τον πόλεμο του top season, τα υπόλοιπα δεν είναι τόσο δύσκολα. Όχι πως είναι εύκολα.
Και γιατί γίνονται όλα τα παραπάνω? Για να καταφέρω να είμαι ελεύθερος για κάποιο διάστημα μετά το τέλος της σεζόν. Και όταν λέω ελεύθερος, εννοώ να έχω κάποια χρήματα ώστε να μην μου είναι απαραίτητο να δουλεύω. Αυτή είναι η κύρια ιδιότητα του χρήματος. Είναι ένας μοχλός ελευθερίας όπως λέει και ο Γκαμαρλιάς στο εκπληκτικό βιβλίο του Ταμείο Α(ν)εργίας. Θεωρητικά, τα πλεονεκτήματα της καλοκαιρινής σεζόν αυτά είναι. Ότι αλλάζεις παραστάσεις και ξεφεύγεις για λίγο από τον τόπο σου, καθώς και το ότι εργάζεσαι για κάτι παραπάνω από 500 και 600 ευρώ το μήνα. Τους μήνες που είσαι στον τόπο σου, το παραπάνω σενάριο φαίνεται πολύ ωραίο. Τους μήνες που διανύεις την καλοκαιρινή σεζόν, φαίνεται εφιάλτης. Δεν είμαι σίγουρος αν αξίζει τον κόπο. Πέρσι, δούλεψα μέχρι τις αρχές του Οκτώβρη και οι ανάγκες με φέρανε να αναζητάω δουλειά από τον Δεκέμβρη κιόλας. Δηλαδή, η περσινή σεζόν μου εξασφάλισε περίπου 2 μήνες ελευθερίας. Έξι μήνες ατελείωτης κούρασης και σκλαβιάς για 2 μήνες ελευθερίας. Φέτος τα πράγματα θα είναι σίγουρα καλύτερα μιας και θα έχω και την υπερπολυτέλεια του ταμείου ανεργίας για κάνα -ελπίζω- πεντάμηνο. Διακόσια ένσημα σε 2 έτη για να πάρεις το αστρονομικό ποσό των 360 ευρώ για 5 μήνες. Θα έχω την ευκαιρία να αράξω ελεύθερος για 5 μήνες. Αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος αν αξίζει τον κόπο. Είναι θεμιτό το σενάριο να σε πηγαίνει η ζωή 6 μήνες μέσα, 6 μήνες έξω το χρόνο?
Είναι η δεύτερη ολόκληρη σεζόν που κάνω. Αισθάνομαι σαν να είναι η τρίτη μου στρατιωτική θητεία αν υπολογίσω και την κανονική. Έξι ολόκληροι μήνες να ανταποκρίνεσαι στις απαιτήσεις μιας πολύ δύσκολης δουλειάς και τις ώρες που δεν δουλεύεις να έχεις στο μυαλό σου ότι πρέπει να είσαι σε φόρμα και για την επόμενη. Γιατί αν δεν είσαι ξεκούραστος και δυνατός, δεν ανταποκρίνεσαι. Βέβαια, και να μην προνοήσεις για αυτά, το σώμα βαράει τα καμπανάκια από μόνο του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ταπείνωση που με κατέλαβε φέτος. 14 Αυγούστου, καθιερωμένο Reggae Festival στον Άγιο Νικόλαο. Φέτος το line up ήταν καταπληκτικό για τα γούστα μου. Ο Vlastur με όλη την μπάντα του και οι Fundracar. Μια μπάντα που τόσο έχουμε αγαπήσει με το crew του Κορυδαλλού και δεν είχα δει ποτέ ζωντανά. Πηγαίνω στο festival με τον Γιαννάκο που ήταν εδώ εκείνες τις μέρες, βρίσκουμε παρέα Εφάρα, Μαριάννα και άλλους. Πληρώνω 15 ευρώ εισητήριο η ώρα έχει πάει 12.30 το βράδυ και οι Fundracar άφαντοι. Είναι παραμονές της παναγίας. Έχω δουλέψει κάπου 12 ώρες. Η ορθοστασία στο festival με διαλύει. Τα τζιν-τόνικ λειτουργούν σαν ενέσεις ολικής αναισθησίας. Κατά τις 1 η ώρα παίρνω την απόφαση να φύγω γιατί πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει από τη φάση του γούστου, για μένα. Ζορίζομαι πάρα πολύ για να σταθώ όρθιος, νυστάζω και ζαλίζομαι. Δεν είναι άνθρωπος για συναυλία αυτός. Είναι άνθρωπος που πρέπει να πάει να κοιμηθεί γιατί αύριο είναι 15αυγουστος και γνωρίζει ότι θα είναι η πιο busy ημέρα της χρονιάς. Ταπεινωμένος λοιπόν, και ξενερωμένος που δεν κατάφερα να δω ούτε τους Fundracar έχοντας πληρώσει και εισητήριο, αναχωρώ για το κρησφύγετο. Γι'αυτό σου λέω, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Η κόπωση παίζει σε τεράστια μεγέθη. Δε σε αφήνει να κάνεις ότι θα ήθελες. Ίσως και να φταίει ότι δεν είμαι και 22 χρονών πια. Και αναλογίζομαι ξανά. Αξίζει να είσαι για 6 μήνες σε τέτοια κατάσταση ακόμα και αν ξέρεις ότι για τους υπόλοιπους έξι θα κάθεσαι? Το χρήμα μας έχει κάνει να παίρνουμε αποφάσεις και να επιλέγουμε μεταξύ ακραίων σεναρίων. Δεν υπάρχει μέση λύση. Είναι το τρίτο σερί καλοκαίρι που δεν καρφώνω τα πασαλάκια μου στο χώμα. Έχω όλο το καλοκαίρι το ποδήλατο στην Κρήτη και έχω να το καβαλήσω τουλάχιστον 2 μήνες. Μετά τις 11 το βράδυ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πέσω για ύπνο. Η καταπληκτική Ντάνα από τη Ρουμανία που τη ζαχαρώνω τόσο καιρό, με ρωτάει -σε εντελώς ακατάλληλη ομολογουμένως στιγμή- αν θέλω να πάμε παρέα στο μεγάλο beach party στην Ελούντα, την κοιτάζω στα μάτια καταϊδρωμένος και πολύ απασχολημένος και της απαντάω ότι δυστυχώς δεν μπορώ. Το μόνο που έχω να καμαρώνω και για φέτος το καλοκαίρι είναι ότι δεν έπεσα κάτω και ανταποκρίθηκα σε αυτό το εξαντλητικό πρόγραμμα. Ο κοντούλης παραβρέθηκε μια Κυριακή στο μαγαζί, είδε τι γινόταν και μου ανακοίνωσε έκπληκτος 'Μαλάκα ψηλέ, κάνεις κουπί στην άμμο'. Του χρόνου ελπίζω να κάνω διακοπές. Να βρω έναν κάπως πιο λογικό τρόπο να εξαγοράσω χρόνο για καλοκαιρινές διακοπές και ταξίδια με το ποδήλατο. Και όχι ολόκληρα ταξίδια με τα πόδια και παραμάνες με χωριάτικες στα χέρια.
Υ.Γ: Λόκα, τον χειμώνα θα έχουμε να πούμε τόσα πολλά, που δεν θα πούμε τίποτα. Κράτα γερά και τελειώνουμε φίλε. (Το φιλαράκι μου ο Λόκας κάνει καλοκαιρινή σεζόν στη Χαλκιδική, έχουμε διαφορετικά ωράρια και έχουμε μιλήσει μόλις 2 φορές στο τηλέφωνο από τον Απρίλιο)
Υ.Γ 1: Ευχαριστώ όσους εξακριβώσατε για άλλη μια φορά ότι δεν είστε δίπλα μόνο στις χαρές.
Υ.Γ 2: 18 Σεπτεμβρίου είναι ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου. Στις 19 του μήνα θα πραγματοποιηθεί μουσική διαδήλωση στο Σύνταγμα.
Υ.Γ 3: Περίπου 2 μήνες και σήμερα, δεν είναι πολλές!
Υ.Γ 4: Μου πήρε 4 μέρες να γράψω ένα άρθρο!
Υ.Γ 5: Πριν πατήσω να δημοσιευτεί το παρόν άρθρο, διάβαζα αυτό που είχα γράψει πέρσι ακριβώς την ίδια περίοδο. Πόσο του μοιάζει! Τσέκαρε το!
Είναι η δεύτερη ολόκληρη σεζόν που κάνω. Αισθάνομαι σαν να είναι η τρίτη μου στρατιωτική θητεία αν υπολογίσω και την κανονική. Έξι ολόκληροι μήνες να ανταποκρίνεσαι στις απαιτήσεις μιας πολύ δύσκολης δουλειάς και τις ώρες που δεν δουλεύεις να έχεις στο μυαλό σου ότι πρέπει να είσαι σε φόρμα και για την επόμενη. Γιατί αν δεν είσαι ξεκούραστος και δυνατός, δεν ανταποκρίνεσαι. Βέβαια, και να μην προνοήσεις για αυτά, το σώμα βαράει τα καμπανάκια από μόνο του. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ταπείνωση που με κατέλαβε φέτος. 14 Αυγούστου, καθιερωμένο Reggae Festival στον Άγιο Νικόλαο. Φέτος το line up ήταν καταπληκτικό για τα γούστα μου. Ο Vlastur με όλη την μπάντα του και οι Fundracar. Μια μπάντα που τόσο έχουμε αγαπήσει με το crew του Κορυδαλλού και δεν είχα δει ποτέ ζωντανά. Πηγαίνω στο festival με τον Γιαννάκο που ήταν εδώ εκείνες τις μέρες, βρίσκουμε παρέα Εφάρα, Μαριάννα και άλλους. Πληρώνω 15 ευρώ εισητήριο η ώρα έχει πάει 12.30 το βράδυ και οι Fundracar άφαντοι. Είναι παραμονές της παναγίας. Έχω δουλέψει κάπου 12 ώρες. Η ορθοστασία στο festival με διαλύει. Τα τζιν-τόνικ λειτουργούν σαν ενέσεις ολικής αναισθησίας. Κατά τις 1 η ώρα παίρνω την απόφαση να φύγω γιατί πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει από τη φάση του γούστου, για μένα. Ζορίζομαι πάρα πολύ για να σταθώ όρθιος, νυστάζω και ζαλίζομαι. Δεν είναι άνθρωπος για συναυλία αυτός. Είναι άνθρωπος που πρέπει να πάει να κοιμηθεί γιατί αύριο είναι 15αυγουστος και γνωρίζει ότι θα είναι η πιο busy ημέρα της χρονιάς. Ταπεινωμένος λοιπόν, και ξενερωμένος που δεν κατάφερα να δω ούτε τους Fundracar έχοντας πληρώσει και εισητήριο, αναχωρώ για το κρησφύγετο. Γι'αυτό σου λέω, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Η κόπωση παίζει σε τεράστια μεγέθη. Δε σε αφήνει να κάνεις ότι θα ήθελες. Ίσως και να φταίει ότι δεν είμαι και 22 χρονών πια. Και αναλογίζομαι ξανά. Αξίζει να είσαι για 6 μήνες σε τέτοια κατάσταση ακόμα και αν ξέρεις ότι για τους υπόλοιπους έξι θα κάθεσαι? Το χρήμα μας έχει κάνει να παίρνουμε αποφάσεις και να επιλέγουμε μεταξύ ακραίων σεναρίων. Δεν υπάρχει μέση λύση. Είναι το τρίτο σερί καλοκαίρι που δεν καρφώνω τα πασαλάκια μου στο χώμα. Έχω όλο το καλοκαίρι το ποδήλατο στην Κρήτη και έχω να το καβαλήσω τουλάχιστον 2 μήνες. Μετά τις 11 το βράδυ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πέσω για ύπνο. Η καταπληκτική Ντάνα από τη Ρουμανία που τη ζαχαρώνω τόσο καιρό, με ρωτάει -σε εντελώς ακατάλληλη ομολογουμένως στιγμή- αν θέλω να πάμε παρέα στο μεγάλο beach party στην Ελούντα, την κοιτάζω στα μάτια καταϊδρωμένος και πολύ απασχολημένος και της απαντάω ότι δυστυχώς δεν μπορώ. Το μόνο που έχω να καμαρώνω και για φέτος το καλοκαίρι είναι ότι δεν έπεσα κάτω και ανταποκρίθηκα σε αυτό το εξαντλητικό πρόγραμμα. Ο κοντούλης παραβρέθηκε μια Κυριακή στο μαγαζί, είδε τι γινόταν και μου ανακοίνωσε έκπληκτος 'Μαλάκα ψηλέ, κάνεις κουπί στην άμμο'. Του χρόνου ελπίζω να κάνω διακοπές. Να βρω έναν κάπως πιο λογικό τρόπο να εξαγοράσω χρόνο για καλοκαιρινές διακοπές και ταξίδια με το ποδήλατο. Και όχι ολόκληρα ταξίδια με τα πόδια και παραμάνες με χωριάτικες στα χέρια.
Υ.Γ: Λόκα, τον χειμώνα θα έχουμε να πούμε τόσα πολλά, που δεν θα πούμε τίποτα. Κράτα γερά και τελειώνουμε φίλε. (Το φιλαράκι μου ο Λόκας κάνει καλοκαιρινή σεζόν στη Χαλκιδική, έχουμε διαφορετικά ωράρια και έχουμε μιλήσει μόλις 2 φορές στο τηλέφωνο από τον Απρίλιο)
Υ.Γ 1: Ευχαριστώ όσους εξακριβώσατε για άλλη μια φορά ότι δεν είστε δίπλα μόνο στις χαρές.
Υ.Γ 2: 18 Σεπτεμβρίου είναι ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου. Στις 19 του μήνα θα πραγματοποιηθεί μουσική διαδήλωση στο Σύνταγμα.
Υ.Γ 3: Περίπου 2 μήνες και σήμερα, δεν είναι πολλές!
Υ.Γ 4: Μου πήρε 4 μέρες να γράψω ένα άρθρο!
Υ.Γ 5: Πριν πατήσω να δημοσιευτεί το παρόν άρθρο, διάβαζα αυτό που είχα γράψει πέρσι ακριβώς την ίδια περίοδο. Πόσο του μοιάζει! Τσέκαρε το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου