Κεφάλαιο τρίτο: "Πύργος-Καλαμάτα είναι άλλη κατηγορία..."
Σήμερα πριν από ένα χρόνο ακριβώς αποχαιρέταγα στο Ψηλό στην Ελαία και καβάλαγα το ποδηλατάκι μου για να φτάσω στο Πύργο κάνοντας μια ενδιάμεση στάση για επίσκεψη και ύπνο στο χωριό της αγαπημένης μου νονάς της Δήμητρας. Μια νονά που υπηρέτησε το θεσμικό της ρόλο απίστευτα όμορφα και με αγάπη.
Τα προηγούμενα δύο κεφάλαια που περιγράφω τις μέρες που συμμετείχα και εγώ στο "Tour de Peloponnese", τα έγραψα στην ώρα τους και στις μέρες τους... Πέρσι δηλαδή. Το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο το κράτησα στο μυαλό μου και στη ψυχή μου "κάβα". Να το παλαιώσω λίγο, όπως κάνουν με τα κρασιά, όπως έχω γράψει σε προηγούμενο κείμενο, "Πιο
παλιά έγραφα και γιατί ήθελα να επικοινωνήσω σκέψεις, φάσεις, με το
κρυφό πόθο του να παρακινήσω γιατί όχι να εμπνεύσω τον όποιο την όποια
να μπει σε "κίνηση". Πλέον γράφω γιατί με αυτό το τρόπο ξανα ζω το
ταξίδι...".
Πάμε να θυμηθούμε και να ξανά ζήσουμε τις τελευταίες μέρες και τα τελευταία χιλιόμετρα από τη Καλαμάτα μέχρι το Πύργο.
