Και ξανά προς τη -λίμνη- Δόξα τραβούν (Ράκος edition)

   Είναι Σαββάτο ξημερώματα κοντά στις 04:17. Βρίσκομαι μέσα σε ένα Mercedes Vito στη θέση του οδηγού έξω από τις "Αναχωρήσεις" του Ελ.Βελ, ξύπνιος -Όχι μέσα στα όνειρα κάποιων άλλων- από τις 08:00 και κρατώντας ένα 50ρικο στα χέρια, μπουρμπούρι από τη κυρία A.R. Στις 06:00 πρέπει να βρίσκομαι στο τελευταίο βαγόνι του Κεραμεικού. Έκει έχει δοθεί το ραντεβού με το μικρό yo, ώστε να ανέβουμε παρεού μέχρι Δουκ. Πλακ. και να πάρουμε το προαστιακό μέχρι Κιάτο. Σκέφτομαι για λίγο... 

Σπυράκος -"Καλά μωρέ μλκα... Αφού τα ήξερες τα προγράμματα γιατί δεν είπες να αλλάξετε τη μέρα;! Ας πηγαίνατε Κυριακή μωρέ μλκα με τα σκαλώματα σου και τις ημερομηνίες.. Να γίνει πρωταπριλιά... Και αρχίδια... 150 χιλιόμετρα μλκα μια μέρα άυπνος... "

Ράκος -"Βρήκες ώρα τώρα κ εσύ να με σκοταρχιδιάσεις;!... Μην ασχολήσε ρε μλκα τραβήξου, τι σε νοιάζει;! Έτσι γουστάρω, έτσι μου βγαίνει, μια υπερβολή ακόμα θέλω να κάνω... Εσένα τι σε βάλαμε χωροφύλακα στις διαθέσεις μας και τις ορέξεις μας;! Αμά δε γουστάρεις κάτσε σπίτι. Άμα δεν αντέξεις, βρες ένα χωράφι στη διαδρομή με παχύ χορτάρι και ωραία θέα και πέσε κοιμήσου, και άντε γαμήσου."

Πρωτογενές πλεόνασμα ή μίζα;!

  Μέχρι να τελειώσουν τέτοιου είδους στιχομυθίες με τον εαυτό μου, έχω φτάσει από το αερδοδρόμιο "Ψυχιατρείο", έχω βάλει τα "ποδηλατικά" μου, ότι χρειάζεται να έχω μαζί μου στη τσάντα και τον Ζιντάν σοφεράτζα στα πίσω καθίσματα του Vito. Πάμε να αφήσουμε το αμάξι και πετάλι για το μετρό... . Αυτό το τραίνο δε πρέπει να χαθεί πάση θυσία... Έχω ξυπνήσει πιο νωρίς από ποτέ και έχω μπροστά μου γεμάτο 40λεπτο να πάω από εξωτικό Κολωνό στις αρχές τις Συγγρού και από εκεί πετάλι για Γκάζι. Οι ξημερωβραδιασμένοι άδειοι δρόμοι της Αθήνας το κάνουν ευκολάκι τελείως. Η ανικανότητά μου στο να παίρνω σωστές αποφάσεις που και πότε πρέπει να στρίψω δεξία ή αριστερά, για άλλη μια φορά με εκθέτουν ανεπανόρθωτα και με βάζουν να μετράω κόκους άμμου από τη κλεψύδρα του χρόνου μου. 5:55 περίπου, βρίσκομαι στην αποβάθρα του μετρό να τρέχω προς το τελευταίο βαγόνι με τον Ζιντάν στα χέρια. "Μακάρι να είναι ο ψηλός μέσα...". Ο Σταύρος είναι μέσα... Λαχάνιασμα... Γαμημένα τσιγάρα, γαμημένες μπύρες. Ξεφυσάω μια καλή σηκώνω κεφάλι και ταυτόχρονα με τον μικρό γιο στα πρόσωπά μας σχηματίζεται αυτή η ανεκτίμητη γκριμάτσα σα να βλέπεις τον Bob Ross να καταστρέφει ότι έχει φτιάξει για να βάλει ένα μικρό κλαράκι στο πίνακά του. "Να... Και κάπου εκεί μέσα στο σταθμό, υπάρχει ένα τραίνο και μέσα στο τελευταίο του βαγόνι θα ζωγραφίσουμε έναν Ράκο και έναν Ζιντάν...".

   Μου αρέσουν πολύ οι εκπλήξεις. Μου αρέσει να κάνω εκπλήξεις και μου αρέσει να μου κάνουν εκπλήξεις. Αναγνωρίζοντας πάντα το ρίκο ότι μπορεί και να μη σου βγούνε σε καλό είτε εσένα είτε αυτού/ης που κάνει την έκπληξη. Έχει συμβεί στο παρελθόν, δεν είχε καθόλου πλάκα. Πλέον όμως έχει καταλήξει να είναι μια ωραία ιστορία να τη λες και να γελάς. Λίγο-πολύ όπως αξίζει στις περισσότερες από τις μαλακίες και στραβές που μας συμβαίνουν. Ξεφεύγω πάλι... Εκπλήξεις... Τις προηγούμενες μέρες η Εβίτα γυρωρχότανε... Στο σχεδιασμό της εκδρομής με τον Σταύρο, είχα φτιάξει και μια μυστική "ατζέντα" στην οποία ο ψηλός δεν ήταν μέσα. Το αλάνι μου από το Πειραιά ενήμερο για την εκδρομή από τις μέρες της Σύρου, το έτρωγε ο κώλος της να δει τι θα κάνει... Γενικά δε πιέζω ή μάλλον αποφεύγω να πιέζω κάποιον/α να κάνει ή να ακολουθήσει σε κάτι, αντιπαραθέτω βάση λογικής τα υπέρ και τα κατά μιας φάσης και την απόφαση πάρτη πάνω σου... Η Εβίτα τις αποφάσεις της, τις είχε πάρει από τη Παρασκευή το βράδυ... "Γατάκια μόλις έκανα test drive το specialized... Θύμησε μου τι ώρα πρέπει να είμαι Μοναστηράκι ή τι ώρα έχετε ραντεβού στο Γκάζι...;". Φτάνοντας στο Μοναστηράκι η πρώτη επίσημη γυναικεία παρουσία σε τιτάνια ποδηλατάδα της ερασιτεχνικής αθλητικής ομάδας "Ζωή... Ποδήλατο", είναι στη θέση της. Η εκδρομή ξεκινά με αγκαλιές και γέλια. Back2back ποδηλατάδα για το τρίο. Από τη Σύρο και τη βουνοκορφή του Σαν Μιχάλη, θα βρεθούμε στην ορεινή Κορινθία και τις βουνοκορφές της Ζήρειας. 

   Μπαίνοντας στο πραστιακό 07:01, νιώθω τα μάτια μου να τσούζουν από την αϋπνία και τα βλέφαρά μου να κατεβάζουν ρολά. Αυτό που ξέρω να κάνω πολύ καλά είναι να εκμεταλεύομαι όπου και να βρίσκομαι τον όποιο χρόνο μπορώ να έχω ελεύθερο για ύπνο. Μόνο όταν πρέπει να κοιμηθώ φυσιολογικά δε το πετυχαίνω τόσο εύκολα. Κοιμάμαι στο βαγόνι και ξυπνάω στο Κιάτο. Χειρότερα από πριν. Αυτός ο ύπνος της μιας ώρας κόπηκε όταν πέρναγα το πρώτο του στάδιο και βάδιζα για το δεύτερο, το καλό. Για λίγα λεπτά δε μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν από τους δύο τους. Το ζάχαρο μου έχει κατρακυλήσει πάλι και η γεύση του είναι σαν γλυκό χωρίς ζάχαρη... Με στέβια ή κάτι παρόμοιο... Αρχίδια γλυκό δηλαδή. Διατηρώ τον έλεγχο της εσωτερικής μου κατάστασης μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει, γνωρίζω απόλυτα τι πρέπει να κάνω. Υπνοβατώντας σχεδόν βγαίνω από το σταθμό και πλησιάζω το περίπτερο που έχει απ'έξω. Ένα κουτάκι κόκκινου ταύρου και μια derby με επαναφέρουν στις stp συνθήκες και πλέον έχω μόνο την αϋπνία να αντιμετωπίσω. Ο Σταύρος με ένα "Τέρας" στα χέρια, η Εβίτα με φραπέ σε πλαστικό. Θέλω να έχω το νου μου και στη φίλη μου. Είναι η πρώτη της βόλτα τέτοιου μεγέθους και θέλω να τη προσέχω όπως και όσο μπορώ. Ο κανόνας του "Όλοι μαζί πάμε και βλέπουμε" και του "Ένας να "σπάσει" όλοι σταματάμε", είναι λυτρωτικός. Ότι και να γίνει θα είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. 

Με το φραπεδάκι της...!

   Πρώτα μέτρα, πρώτες πεταλιές... Σκουντουφλάω... Κάνω υπομονή, σε λίγο θα βγούμε στον επαρχιακό, η κίνηση από τα αυτοκίνητα θα πέσει αισθητά, το τοπίο θα ομορφύνει αρκετά η βαβούρα θα πάει στα τσακίδια. Συνθήκες ιδανικές, για λίγο ύπνο πάνω στο ποδήλατο. Το περιβάλλον εντελώς διαφορετικό από τη τελευταία μας φορά. Τα χιόνια έχουν δώσει τη θέση τους στα χρώματα της άνοιξης. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που είχα την ευκαιρία να βρεθώ στο ίδιο μέρος σε δύο εντελώς διαφορετικές εποχές που συνάμα ήταν τόσο όμορφες που δε μπορώ να αποφασίσω ποια είναι και η πιο όμορφη. Κάνω πετάλι. Κλείνω τα μάτια μου να ξεκουραστούν, ο Σταύρος με την Εβίτα λίγο πιο πίσω, συζητάνε που κ που, δε μπορώ να καταλάβω τι λένε ακριβώς. Στη κατάσταση που είμαι δε γίνεται να λειτουργούν και οι πέντε αισθήσεις μου σωστά. Κάνω πετάλι. Ανοίγω τα μάτια μου κάποιες στιγμές να δω που βρίσκομαι. Πάντα βρίσκομαι εκτός πορείας. Μαζεύω τον Ζιντάν στη θέση του. Κάνω πετάλι. Ο ήλιος με χαϊδεύει στο κεφάλι και η θαλπωρή που μου βγάζει με γυρνάει πίσω στη παιδική μου ηλικία και μου θυμίζει το χάδι της γιαγιάς μου. Αυτή η ταύτιση της κατάστασης με τη παιδική μου ανάμνηση μου κάνει ακόμα πιο εύκολο το σενάριο, "λαγοκοιμάμαι στον Ζιντάν". Τα πνευμόνια μου σιγά-σιγά γεμίζουν οξυγόνο. Το κεφάλι μου αδειάζει από τα περιττά. Νιώθω μέσα μου υγεία και ας υπολειτουργώ. Η υπόλοιπη ομάδα ακολουθεί κανονικά. Ο Σταύρος τα ξέρει. Η Εβίτα τα μαθαίνει και μάλιστα δείχνει να τα παίρνει και γρήγορα. Όλα καλά πάνε. Μπορώ άνετα να συνεχίσω να έχω τη προσοχή μου σε μένα. Ανεβαίνουμε το πρώτο κομμάτι της διαδρομής το οποίο θυμάμαι πολύ καλά πως πάει. Ξέρω τι με περιμένει και φυσικά ξέρω ότι το έχω. Τα μάτια μου συνεχίζουν να τσούζουν από τη νύστα. Τα πόδια μου δε χαμπαριάζουν τίποτα, περίπατο στο Ζάππειο κ έτσι. Λιγοστές οι στάσεις. Δύο γουλιές φραπέ να πιει το Εβιτάκι, ο Σταύρος να βγάλει καμιά φωτογραφία. Πόση ομορφιά υπάρχει γύρω μου. Πόση καλή ενέργεια δέχομαι από την ομάδα μου. Να μη κοιμόμουν όρθιος. Να μπορούσα να ήμουν λίγο πιο ενεργός στη παρέα, αλλά η παρέα γνωρίζει, έχει καταλάβει και σίγουρα δε παρεξηγεί. Κάνω πετάλι.

Μεγάλος βάλτος δε λες τίποτα... 

Βρείτε τις...

Διαφορές...

   Το αγαπημένο σημείο του πρώτου βουνού ξεκινάει. Είναι το οροπέδιο που θα μας ρίξει στη λίμνη Στυμφαλία και θα μας τερματίσει στο χωριό Λαύκα. Είναι η διαδρομή που αφήνει το ποδήλατο να ρολάρει με 30χμ και είναι η διαδρομή που θα την απολαύσω ξύπνιος, χωρίς χέρια και τον αέρα του βουνού να μου κάνει ένα δροσερό ντούζ, έτσι για να πάρω λίγο τα πάνω μου. Τσουλάμε δίπλα-δίπλα με το Σταύρο και από κοινού αποφασίζουμε ότι για πλάκα αυτή είναι η καλύτερη ταχύτητα να ταξιδεύεις με το ποδήλατο και πως άνετα μπαίναμε σε τροχιά γύρω από τη γη. Η Εβίτα φαίνεται να απολαμβάνει τη φάση με χαρά μικρού παιδιού, το έχει ρίξει σε ξέφρενο πετάλι και εξαφανίζεται κάποια μέτρα μπροστά μας. Τη χαζεύουμε και γουστάρουμε. Είναι δείγμα ότι περνάει καλά, ότι το "Ζωή... Ποδήλατο", μάλλον έχει αρχίσει και της τα "σκάει". Ησυχάζω μέσα  μου. Είναι μια καλή αρχή αυτή, για αυτό που μας περιμένει... Ούτε που έχω φανταστεί τι μας περιμένει. Μια ιδέα έχω, μάλλον, νομίζω πως έχω και αυτή την ιδέα. Τελειώνοντας το οροπέδιο ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τη τελευταία ανηφόρα της γνωστής διαδρομής. Το μυαλό μου έχει κλειδώσει και ταυτόχρονα στέλνει όλα τα απαραίτητα σήματα στο κορμί μου, ώστε αυτό με τη σειρά του να αντεπεξέλθει στις σκληρές κλίσεις που εμφανίζονται. Το σώμα μου και το πνεύμα μου συμπεριφέρονται αρμονικά όπως θα έκανε μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Η νύστα είναι παρούσα, αλλά πλέον της έχω πάρει τον αέρα. Σκέφτομαι τη κατηφόρα θανάτου που μας περιμένει, σκέφτομαι το ψωλόκρυο που τρώγαμε στα ίδια μέρη το Δεκέμβρη, σκέφτομαι πόση ομορφιά μπορεί να κρύβεται πίσω από το τοπίο που μας είχε κρύψει το πυκνό πέπλο ομίχλης, τη τελευταία φορά. Όσο κάνουμε πετάλι και προχωράμε τα πράγματα γίνονται όλο και πιο όμορφα. Στην ανηφόρα της Λαύκας η ησυχία είναι εκωφαντική. Το μόνο πράγμα που τη διαταράζει αν θες, είναι η ντουντούκα κάποιου περιπλανώμενου καραγκιοζοπαίχτη που μας ενημερώνει σε ποιο καφενείο του χωρίου και τι ώρα θα δώσει παράσταση. Σουρεάλ. Σταυράκος και Εβίτα, λίγο πιο πίσω. Πότε πάνω στο ποδήλατο και πότε στα χέρια. Ρίχνω τις ματιές μου, όταν νιώθω την ανάγκη κόβω από μεριάς μου ώστε να πιάσουμε πάλι το "πλάι-πλάι", να ανταλλάξουμε δύο κουβέντες, να κάνουμε λίγο πλάκα, να κοιταχτούμε στα μάτια. Είμαστε αρκετά καβλωμένοι για αυτό που μας συμβαίνει;! Είμαστε...!

Μας τρολάρουν μέχρι και τα γαριδάκια ρε... 

Σαν την Ελλάδα δεν έχει!

Η λίμνη Στυμφαλία και ο δρόμος προς τη Λαύκα.

   Φτάνοντας στο σημείο "Cancel", τα έλατα κάνουν λίγο στην άκρη και μας αποκαλύπτουν με μορφή αεροφωτογραφίας μια πανέμορφη κοιλάδα. Σόκ και δέος. Η όποια κούραση έχει γίνει αγαλλίαση, η όποια νύστα μου έχει γίνει έκπληξη. Η τσουλήθρα που θα μας πετάξει προς τη κοιλάδα, είναι της κατηγορίας "Κατηφόρα θανάτου". Γίνεται το απαραίτητο regroup της ομάδας, κλασικά για δύο κουβέντες, για κάποια κοιτάγματα στα μάτια και για μια ακόμη σφυγγομέτρηση της καύλας. Μεταφορικά και κυριολεκτικά, είμαστε όρθιοι. Στα επόμενα χιλιόμετρα που μας περιμένουν θα είναι ο καθένας μόνος του. Ελεύθερος να αφήσει το ποδήλατό του να αντιδράσει όπως αυτός/η το επιθυμεί. Ρολάρει ο Ζιντάν στα πρώτα μέτρα σαν κέρμα που έπεσε από τη τσέπη σου... "Κλάκ", το κέρμα τρύπωσε στη σχισμή που έχει το μπλιμπλίκι για να σου "τρώει" τα λεφτά. Πατάς "START" με το κόκκινο κουμπάκι και ξεκινάς. Η κατηφόρα γίνεται γρήγορα τραινάκι του λούνα πάρκ. Το αίσθημα ελευθερίας και ανεξαρτησίας πλημμυρίζει τα κύτταρά σου, κλεφτή ματιά σε Σταυράκο και Εβίτα, τα πρόσωπά τους εκδηλώνουν κοινά συναισθήματα. Κεφάλι μπροστά και στο δρόμο. Κοιμάμαι ακόμα όρθιος. Γνωρίζω μέσα μου ότι ο Ζιντάν οφείλει και πρέπει να παρασυρθεί από τις ροπές, εγώ όμως όχι. Αν κατεβαίνοντας κατηφόρες θανάτου σε κανονικές συνθήκες πρέπει να έχω μια φορά το νου μου, τώρα πρέπει να τον έχω πέντε. Βάλλε και άλλα πέντε γιατί δε γίνεται να μη μπλέξω στη φάση psycling with camera on hands psychedelic and trance. Ο Ζιντάν καταπίνει το δρόμο με την ίδια διάθεση που θα καταπιώ εγώ μια σωστή κουταλιά μερέντας. Η κοιλάδα που από ψηλά έμοιαζε με μακέτα, σιγά-σιγά αρχίζει και εμφανίζει μικρές λεπτομέρειες. Ο ήλιος εξακολουθεί να μας δίνει τη θαλπωρή που μας αρέσει. Το 1/3 της διαδρομής που φάγαμε, εμένα πλέον έχει αρχίσει και μου δίνει σήμα. Είναι ξεκάθαρο ότι το όμορφο ταξίδι που έχει ξεκινήσει θα γίνει ομορφότερο όσο θα περνάει η ώρα. Είναι σίγουρο ότι θα φάω ακόμα άλλο ένα "τριτάκι" της διαδρομής. Η κατηφόρα καλά κρατεί. Δίκαιη. Όσο μας στράγγιξε το πρώτο βουνό άλλο τόσο μας αποζημιώνει.

Λίγο πριν το σημείο "Cancel".

Λίγο μετά το σημείο "Cancel".

   Στη κοιλάδα μας περιμένει ένα χωριό και λίγο ψάξιμο για το δρόμο που πάει προς τη λίμνη. Παραδόξως οι πληροφορίες από τις όποιες πινακίδες έμοιαζαν λίγο σαν αποσπάσματα από κάποιο γρίφο. Καθώς απαντάμε στις ερωτήσεις του γρίφου, αυτός μας στέλνει σε μια σκάλα. Όχι σκάλα, σκάλα... Τύπου κάηκε η λάμπα φέρε τη σκάλα. Σκάλα ήταν ο δρόμος που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε ως τελευταία δοκιμασία μέχρι να βρεθούμε επιτέλους στη λίμνη Δόξα. Ξενέρωμα ολικής και για όλους! Μετά από τόση χαρά, παρουσιάζεται μπροστά μας το ανέκδοτο με το πρεζάκια, το κοκάκια και το χασικλή με τον μαύρο τοίχο στο δάσος... . Τι να κάνουμε;! Να το αφήσουμε για αύριο;! Δε γίνεται. Δε γνωρίζουμε καν πόσα χιλιόμετρα μπορεί να είναι αυτός ο δρόμος. Σίγουρα δεν θα είναι πολλά. Συνήθως ότι σκαρφαλώνει άτσαλα τελειώνει και γρήγορα. Τα παιδιά ψύχραιμα παίρνουν την απόφαση, με τα πόδια και όση ώρα πάρει. Εγώ αυτή την επιλογή δεν την έχω. Συχαίνομαι να κρατάω το ποδήλατο και να περπατάω και φυσικά η νύστα δε μου αφήνει πολλά περιθώρια για χάσιμο χρόνου. Όσο μπορώ πρέπει να κερδίζω χρόνο για να τον εξαργυρώνω σε ύπνο. Έχω σκοπό ότι στη λίμνη πρέπει να κοιμηθώ. Αν φτάσω και νωρίτερα από τα παιδιά ακόμα καλύτερα για μένα. Το μυαλό κάνει περίεργα παιχνίδια. "Κουμπώνω" με τον Ζιντάν και φεύγω για το σκαρφάλωμα. Σταυρός και Εβίτα θα είναι μαζί οπότε δεν ανησυχώ και σε περίπτωση που συμβεί κάτι ακραίο έχουμε τα κινητά. Ξεκινάω με ορθοπέταλο και με ορθοπέταλο θα τελειώσω. Ήταν το πρώτο και το τελευταίο σημείο της διαδρομής που δε σήκωσα κεφάλι για να χαζέψω. Σε αυτό το σημείο της διαδρομής ξεκίνησα να γίνομαι κομφούκιος και το καλόγερο με το πορτοκαλί μανδύα να το κάνω να βλέπει κύκλους. Σοβαρά συγκεντρωμένος στο σκοπό μου "Αυτή η ανηφόρα πρέπει και θα γαμηθεί" χώνω πετάλι ενώ σώμα και μυαλό μπαίνουν στο δεύτερο στάδιο του διαλογισμού. Το "τριτάκι" με κρατάει μια χαρά. Σκουπίζω την ανηφόρα σε χρόνο που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Μπροστά μου απλώνεται μια ισιάδα που στο τέλος της ο δρόμος δημιουργεί μια διχάλα. Στη μέση αυτής της διχάλας ξεπροβάλει ένα μέρος της λίμνης. Χαρά! Ικανοποίηση. Κοιτώ πίσω μου, τα παιδιά δε φαίνονται. Κοιτώ μπροστά μου, ένα ωραίο πεζούλι φαίνεται. Η λίμνη μπορεί να περιμένει. Θα σκουπίσουμε τα πόδια μας στο χαλάκι της εξώπορτας της και οι τρεις μαζί. Ξαπλώνω στο πεζούλι όχι από κούραση αλλά από νύστα. Κοιμάμαι για χρόνο που δε μπορώ να υπολογίσω. Ξυπνάω από την Εβίτα που στριφογυρίζει πάνω από το κεφάλι μου σαν τη πρώτη καλοκαιρινή μύγα. Τη καλύτερη. Αυτή που σηματοδοτεί ότι έφτασε το καλοκαίρι. Παρέα και οι τρεις θα μπούμε στη γειτονιά της λίμνης Δόξας. Το τοπίο δε περιγράφετε με λέξεις. Δεν είμαι συγγραφέας και σίγουρα δεν έχω την ικανότητα να βρω τις λέξεις που θα περιγράψουν αυτό που βλέπουν τα μάτια μου. Ρολάρω και απλά με τη κάμερα του κινητού βιντεοσκοπώ όσο μπορώ καλύτερα αυτό που βλέπουν τα μάτια μου. Σε κάποιο σημείο πλανόδιοι πωλητές διάφορων ντόπιων   προϊόντων, έχουν στήσει τα τσαρδιά τους. Τυριά, παξιμάδια, μέλια, κάτι φρούτα, φάβες, χυλοπίτες κτλ, παρελαύνουν από τους πάγκους τους. Πεινάω πολύ και αυτή η μικρή εμποροπανύγηρις είναι ότι πρέπει για τη φάση μου. Τη προσοχή μου ωστόσο τη κερδίζει ένας τύπος που φωνάζει, "Βάλε ένα τσίπουρο στο παλικάρι με το ποδήλατο"... Ασφαλώς και πάω προς το μέρος του. Κουβέντα μπλά-μπλά, τσίπουρο δεύτερο μπλά-μπλά, τσίπουρο τρίτο και έχει έρθει η ώρα να αποσυρθούμε για το δικό μας άραγμα.

Απαντώντας στις ερωτήσεις των γρίφων.

Κοιτάμε από τη κλειδαρότρυπα ακόμα.

   Κάνοντας λίγο πετάλι δίπλα στη λίμνη βρίσκουμε το μέρος που θα τη πέσουμε. Οι καιρικές συνθήκες είναι μαζί μας, το μέρος είναι πανέμορφο. Το διαιθυλαμίδιο του ποδηλατικού οξέως αν και στο 1/3 του με κρατάει καλά. Βγάζω ρούχα κάνω των Ζιντάν απλώστρα, φοράω μαγιό και πάω για βουτιά στη λίμνη. Μόλις μπήκε και ο αστράγαλος στο νερό σταματάω. Η λίμνη γεμίζει με το νερό που λιώνει από τα χιονιά στα βουνά και τα βουνά γύρω έχουν χιόνια... Και ότι ρίξει η βροχή. Κόκαλο. Περνάνε δύο λεπτά ίσως, ότι μέρος του σώματός μου σκεπάζει το νερό μουδιάζει. Προχωράω... Φτάνω μέχρι τα γόνατα. Ανακούφιση. Μούδιασμα μαζί. Βγαίνω έξω. Ίσως και να έχω πιστέψει ότι η βουτιά δε μπορεί να γίνει. Κουμπώνω το δεύτερο τριτάκι μου, πάω πάλι προς τη λίμνη. Μούδιασμα. Λίγο ακόμα μέσα λίγο πιο πάνω το νερό από τα γόνατα. Αισθάνομαι τ' αρχίδια μου να γίνονται κουκούτσια από ελιές και το πούτσο μου αφαλό. Βαθιά ανάσα... Σπρώχνω τα πόδια μου μπροστά, χάνω ηθελημένα την ισορροπία μου. Όποιο μέρος του σώματός μου ήταν έξω από το νερό, πλέον δεν είναι. Αγκαλιά. Αυτό αισθάνομαι. Η λίμνη μου δίνει αγκαλιά. Κάποια δευτερόλεπτα έμεινα ολόκληρος μέσα στο νερό και καθώς τελείωνε η ανάσα μου σήκωσα κεφάλι και το υπόλοιπο σώμα έξω από το νερό. Ανοίγω τα μάτια μου και αισθάνομαι τη "φάπα" στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Το δεύτερο τριτάκι μου τα έχει σκάσει άμεσα και με το πιο γλυκό τρόπο. Τόσο γλυκό που βγήκα έξω εξαγνισμένος από τη βουτιά μου, το σώμα μου να μυρμηγκιάζει από το παγωμένο νερό και πριν προλάβω να αράξω, έφυγα για μια δεύτερη. Οι βουτιές στα παγωμένα νερά είναι σαν τα σφηνάκια... Το πρώτο θέλει άντερα, τα υπόλοιπα κατεβαίνουν μαρούλι. Ξύπνησα τέλος αυτό ήταν. Πεινάω γάματα. Ο Σταύρος έχει κάνει την έκπληξη... Μια σακούλα παξιμάδια και μισό κιλό γραβιέρα. Τα γαμήσαμε τη μάνα. Να ξέρεις, η γραβιέρα όταν πάρει θερμοκρασία και ιδρώσει λίγο κόβεται μια χαρά με μια πλαστική κάρτα. Στη περίπτωσή μας η πλαστική κάρτα ήταν το πάσο που μου έχει εξασφαλίσει το μεταπτυχιακό που κάνω. Τις χρήσεις που μπορεί να έχει μια πλαστική κάρτα, σαν μαχαίρι, άλλοτε κουτάλι αλλά ποτέ πιρούνι, τις ξέρω από την εποχή που η μοναδική κάρτα που είχα στο πορτοφόλι μου ήταν, η τηλεκάρτα. Ο χρόνος αράγματος στη λίμνη ήταν πεπερασμένος πολύ. Δε κατάφερα ούτε λεπτό να τον αφιερώσω στον ύπνο. Δεν χρειαζόταν. Πλέον ήμουν υπό την επήρεια 2/3 διαιθυλαμίδιου του ποδηλατικού οξέως και η μια γεμάτη μέρα αϋπνίας δε μου έλεγε κάτι. Το psycling party έχει ξεκινήσει.

"Καλησπέρα... Εσείς τι κάνετε καλά είστε;!"

Η Λίμνη Δόξα

Όχι που δε θα έβρισκε την άκρη του να αράξει και αυτός.

Η Λόρα από το "Μικρό σπίτι στο λιβάδι"

Άραγμα... Τέλος.

   Αφήνουμε τη λίμνη Δόξα αφού πρώτα κάναμε μια βόλτα στη περίμετρό της για να τη δούμε από κάθε πιθανή γωνία. Από όλες της πιθανές γωνίες ήταν πανέμορφη. Γοητευτική. Ήρεμη και ταυτόχρονα άγρια. Αποκαλυπτική και ταυτόχρονα μυστηριώδης. Λίγο ακόμα να αράζαμε δεν είχα κανένα πρόβλημα να πιάσω κουβέντα μαζί της φτάνοντας το επίπεδο καυλαντίσματος στο σημείο που δεν υπάρχει η επιλογή του "Όχι". Το δεύτερο "τριτάκι" με πάει κορδόνι...! Όσο σύγχρονα και να είναι τα gps όσο εύκολη να σου κάνουν τη ζωή τα σμαρ φόου, η φύση και μάλιστα η άγρια φύση συνεχίζει να κάνει τα κόλπα της και να ξεγελάει τους ανθρώπους και τη τεχνολογία τους. Να τους υπενθυμίζει ότι "Μαλάκες... Όποτε γουστάρω στο χειροπέλεκι σας στέλνω πάλι...". Βρισκόμαστε σε κατάσταση που πρέπει να πάρουμε μια απόφαση. Ποιό δρόμο θα ακολουθήσουμε;! Ο αρχικός σχεδιασμός μας δημιουργεί ένα κύκλο, περισσότερα χιλιόμετρα δηλαδή και πέρασμα από μέρη που ήρθαμε. Δε μας αρέσει καθόλου. Η καινούρια επιλογή μας στέλνει από έναν χωματόδρομο τον οποίο το gps τον έδινε ασφάλτινο. Τα παιδιά σκεπτόμενοι τον Ζιντάν αφήνουν την απόφαση σε μένα. Εγώ κοιτώντας απλά τον Ζιντάν, αρχικά πρότεινα, να ακολουθήσουν το χωματόδρομο και εγώ να πάω περιφερικά που έχει σίγουρα άσφαλτο. Ο Ζιντάν γέλασε σαρκαστικά. Με την ίδια άνεση που έχωσε εκείνο το πανέμορφο παστέλι στο τελικό του Champions League το 2002, με την ίδια άνεση με τραβάει μόνος του προς τη μεριά του χωματόδρομου. Δε θα χαμπαριάσω ρε μλκα Ράκο... Και κανά λάστιχο να τσακίσουμε από τις κωλόπετρες έχεις τα μπαλώματα μαζί σου, δε τα έχεις;! Σοφή επιλογή. Ο χωματόδρομος είναι ένας δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ της απόλυτης ησυχίας και της ομορφιάς της φύσης. Συνθήκες, βούτυρο στο ψωμί για την έξαρση της δράσης του, "Ζωή... Ποδήλατο". Για το ποδήλατο της Εβίτας, ο δρόμος είναι κάτι σαν τους δρόμους του Monaco για τη F1, -Άκη...Γατάκι...Στο δόξασε το ποδήλατο το Εβιτάκι-. Για τη Νταλίκα ο δρόμος είναι σαν την Αθηνών-Κορίνθου. Κάνω πετάλι... Τρύπιος. Φτάνοντας στο χωριουδάκι Φενεός, γίνεται και ένα απαραίτητο Pit-stop για νερά κτλ. Τα παιδιά βρίσκουν ευκαιρία να κάνουν ένα τσακ-μπαμ ντουζάκι στη βρύση του χωριού με το νερό κατευθείαν από το βουνό. Θα ρίξω και εγώ λίγο στα μούτρα μου, αλλά το νερό της λίμνης από τις βουτιές κρατάει ακόμα αγκαλιά το σώμα μου, με τη μόνο διαφορά ότι το σύστημα "παπάρια" έχει επιστρέψει στη θέση της ανάπαυσης.

Παίζουμε μπάλα 32 χρόνια -πια και στο Φενεό- και το τέρμα δε βρήκαμε ακόμα.

   Αφήνουμε πίσω μας το Φενεό και ξεκινάμε για το δεύτερο βουνό. Το καλωσόρισμα είναι ιδανικό. Η κλήση στα πρώτα χιλιόμετρα μας κρατάει με σταθερό πετάλι ίσως να ανεβαίνουμε με 10-12 χλμ, το μέρος μας χαρίζει πάλι απλόχερα ομορφιά και προσωπικά η νύστα, μου έχει φύγει τελείως. Κάπου στις 32 ώρες ξύπνιος;! Τόσο δε βγαίνει; Από τις 08:00 το πρωί της Παρασκευής μέχρι τις περίπου 16:00 το απόγευμα του Σαββάτου;! Αυτά έχουν να μου συμβούν κάποια χρόνια τώρα. Το βουνό σταματάει το κέρασμα και μας περνάει στο κύριος πιάτο. "Άσο-άσο" στους δίσκους ο Ζιντάν και ζίγκ-ζάγκ στο δρόμο. Ο ήλιος όταν κρύβεται πίσω από τα βουνά το κρύο που μας πλαισιώνει δεν είναι και πολύ ευχάριστο. Κάνει το μήνυμα ξεκάθαρο ότι βράδυ εδώ πάνω καλό είναι να μη σας πιάσει αλάνια μου. Σταύρος στη Νταλίκα και στο πετάλι κανονικά. Δίνει τη μάχη του. Για την Εβίτα δε ξέρω τι να πω. Κάθε μέτρο που κάνει με το ποδήλατό της με εντυπωσιάζει όλο και περισσότερο. Η διάθεση που βγάζει στα πράγματα με κάνει να απορώ με τη πολύ καλή έννοια. Μαλάκα το Εβιτάκι περνάει γαζί στο βουνό, το ράβει κανονικά. Νιώθω μια παρόμοια έκπληξη όταν πέρσι μου πάταγε προσπέραση με ορθοπέταλο στην ανεμόσκαλα του Σαν Μιχάλη. Χαροπάλια ζήταγε, χαροπάλια της δίνουμε και αυτή το βιολί της. Τι να πω;! Περηφάνια μόνο. Μακάρι να μας τα γράψει κάποια στιγμή η ίδια. Είμαι πολύ περίεργος να διαβάσω την εκδοχή της. Που και που κανά αμάξι στο δρόμο μας. Που και που καμιά στάση έτσι για λίγο νερό, να χαζέψουμε το τοπίο,να βγάλουμε καμιά φωτογραφία και να ανασυγκροτηθούμε. Κάποιος/α πότε είναι πιο μπροστά, πότε πιο πίσω, πότε στη μέση. Όταν αισθανθούμε μοναξιά, τα σμίγουμε. Γενικά... Psycling και Enjoy the silence. Ο δρόμος πότε εξαφανίζετε και πότε εμφανίζετε. Προσπαθώ να μαντέψω τη πορεία του. Σε καμιά περίπτωση δεν έχω μελετήσει τη διαδρομή στο χάρτη αλλά και να το είχα κάνει, μου είναι πολύ δύσκολο να προσεγγίσω τη θέση μου πάνω σε αυτόν. Στο έχω ξανά πει, μέχρι και στο gps μπορώ να ρίξω άκυρα. Απέναντι ορθώνετε το τρίτο βουνό και στο τέρμα της πλαγιάς του χαζοφαίνεται ένα χωριουδάκι. Το ένστικτό μου λέει ότι, θα το δούμε και αυτό το χωριό από κοντά. Η λογική μου αρνείται και ψάχνει τις εναλλακτικές προτάσεις. Φυσικά και θα πέσει έξω.

Κινέζικο βασανιστήριο.

Καλύτερα αυτό με τη σταγόνα ρε μαλάκες... Όχι σε τέτοιο spot παγκάκι χωρίς τάβλες.

   Τελειώνοντας το δεύτερο βουνό, κάνουμε μια στάση για ανεφοδιασμό. Να πιούμε λίγο νερό, να φάω τη σνίκερς μου, η Εβίτα να μας μοιράσει κάποια νόστιμα μπισκότα με υφή όμως που θύμιζε χώμα. Να ανταλλάξουμε εντυπώσεις για αυτό που βιώνουμε και για μια ακόμα σφυγγομέτρηση της καύλας. Είμαστε μέσ΄τη καύλα. Κουρασμένοι αρκετά πια, αλλά με ηθικό και καύλα στη πληρότητα. Το ξεχείλισμα θα έρθει κάποια χιλιόμετρα πιο μετά. Ο Σταύρος όπως μας μαρτύρησε στο τέλος, έχει πλήρη επίγνωση της διαδρομής, αλλά για λόγους διαφύλαξης του ηθικού, παίζει με πολύ ωραίο τρόπο το Κινέζο και το δήθεν ψάξιμο στο χάρτη. Σωστή τακτική. Προσωπικά με ψάρωσε σε σημείο που μου φάνηκε περίεργο. Ο ψηλός να ψάχνεται;! Χαθήκαμε!!. Δε ξέρω πως λειτούργησε για την Εβίτα αυτό, αλλά εκ του αποτελέσματος μια χαρά πήγε. Τρώω τη σνίκερς μου, δηλαδή το τρίτο και τελευταίο "τριτάκι" μου και ξεκινάω την ανάβαση του τρίτου βουνού. Αυτή η κολόνια δε τελειώνει ακόμα. Πάρτα πάλι στη μάπα. Ακόμα πιο όμορφο τοπίο ακόμα πιο έντονες μυρουδιές. Αλλάζουμε γωνιά που βλέπουμε τα πράγματα, αλλάζουμε υψόμετρο, ανεβαίνουμε για τα καλά. Ο ήλιος έρχεται πάλι να φωτίσει και να ζεστάνει το μέρος μας. Για όσο θα κρατήσει. Η ώρα έχει προχωρήσει και αυτός σιγά-σιγά ξαπλώνει στις βουνοκορφές. Το μυαλό μου έχει αδειάσει πια τελείως. Ότι με έχει στεναχωρήσει δε το θυμάμαι καν, ότι με αγχώνει το έχω προσπεράσει και δε το βλέπω πουθενά γύρω μου. Ότι αγαπάω το φέρνω στη καρδιά μου, το κουβαλάω για λίγο μαζί μου σε αυτό το απίθανο μέρος, σε αυτήν την εντελώς κομπαρσιλίκι ποδηλατάδα. Για λίγο όμως. Τα αφήνω όλα στην άκρη για να συνεχίσω σκέτος, μόνος μου, εγώ με εμένα και πότε λίγο πιο μπροστά πότε λίγο πιο πίσω τα δύο αλάνια μου που η καρδούλα τους το λέει. Είναι με λύσσα και συνείδηση ταγμένοι σε αυτή τη περιπέτεια που ζούμε. Σχεδόν εξαντλημένοι, λυγισμένοι, αλλά σε καμία περίπτωση να έχουμε σπάσει. Οι χάρτες του Σταυράκου λένε ότι στο χωριό Καρυές -Ήταν αυτό που χαζοφαινόταν στη πλαγιά-, θα ξεκινήσουμε για αυτό που περιμένουμε με μανία. Για την αβυσσαλέα κατηφόρα των 20+ χιλιομέτρον που θα μας ξεράσει στο Ξυλόκαστρο. Φτάνοντας στο χωριό επικρατεί μόνο η ηρεμία και η ομορφιά. Επικρατεί και η ανηφόρα όμως. Στους δύο πρώτους ντόπιους που συναντήσαμε, τους ρωτήσαμε και κάποιες πληροφορίες για το δρόμο. Στο άκουσμα, από που ερχόμαστε και που πάμε, ακαριαία έπεσε η πρόταση να μας φιλοξενήσουν για το βράδυ και μάλιστα σοκαρισμένοι για το που τραβολογάτε το παιδί... Εννοώντας εμένα! χαχαχα! Η φάτσα μου πρέπει να έμοιαζε όντως με μικρού παιδιού, έτσι αισθανόμουν και λογικά αυτή η γνήσια αφέλεια και ανεμελιά που έχουν οι ορειβήσιοι άνθρωποι λειτούργησε ενστικτωδώς σωστά! Πήραμε το ρίσκο μας και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Προσωπικά φλέρταρα πολύ με την ιδέα να μείνουμε εκεί. Η ποδηλατάδα θα αποκτούσε σφήνα μια ακόμα ιστορία, που σίγουρα θα είχε μέσα μια ενδιαφέρουσα παρέα, καλό φαγητό και πρωινό καφέ στα 1.300μ. Αντ αυτού, ομόφωνα αναλάβαμε τη ποδηλατική ευθύνη για τη συνέχεια της ποδηλατάδας. Χαιρετήσαμε τους ανθρώπους και ξεκινήσαμε για τη τελική ανηφόρα με την αμφιλεγόμενη διάρκεια. 

Το πλήρες γεύμα μου και τα νόστιμα μπισκότα με υφή άμμου.

Καλά μωρή σνίκερς πόση διαφήμιση σου έχω κάνει;! Και εσείς ρε μουνιά εκεί στη Mars Incorporate, μια κούτα δεν έχετε στείλει στο "Ψυχιατρείο".

   Σουρουπώνει σιγά-σιγά. Το σούρουπο όταν με πετυχαίνει στο αστικό περιβάλλον της Αθήνας, κατευθείαν μου βγάζει μελαγχολία και μια κάποια νευρικότητα σαν να θέλω να κρυφτώ από κάτι που με κυνηγάει. Το σούρουπο όταν σε βρίσκει στα 1.300 μέτρα κάποιας κορυφογραμμής, δημιουργεί αυτό που λέμε δέος και ταυτόχρονα ένα αίσθημα ολοκλήρωσης. Μια κατάσταση ταύτισης της ύπαρξής σου με το περιβάλλον που βρίσκεσαι. Σα να φύτρωσες και όχι να γεννήθηκες. Αισθάνεσαι τη γη ως τη γενέτηρά μήτρα κάθε έμβιου οργανισμού που έχεις συναντήσει ή σε περιβάλλει. Γίνεσαι μέρος και εσύ ενός αριστουργήματος της 8ης τέχνης του οποίου έργου ο καλλιτέχνης είναι άγνωστος. Θεός, Αλλάχ, Βούδας, Big Bang..;! Δε ξέρω... Και δε με νοιάζει. Υπάρχει γούστο και ότι, του/της/στο, αρέσει το ωραίο. Αυτό με νοιάζει. Κάτι που στη κοινωνία στερούμαστε κατά κόρων. Δε μας αρέσει το ωραίο. Μας αρέσει ό,τι μας βολεύει. Μας αρέσει ό,τι μας εξυπηρετεί. Μας αρέσει ό,τι από μηδενικό μας κάνει νούμερο. Μας αρέσει ό,τι μας δίνει εξουσία, δύναμη, επιρροή. Μέχρι και ο φασισμός-νεοναζισμός αρέσει σε μερίδα αυτής της κοινωνίας. Θλίψη. Μια θλίψη που δε χωράει εκεί που είμαστε. Μια θλίψη που όσο και να αφήνεις τις αισθήσεις σου ελεύθερες, εκεί που είμαστε, δε θα ανταμωθούν ποτέ. Η ανηφόρα συνεχίζεται. Μας λυγίζει ακόμα λίγο. Μας λυγίζει ακόμα λίγο και το "Άντε πότε θα αρχίσουμε να κατεβαίνουμε... Μια κατηφόρα θανάτου με φως δε μπορούμε να κάνουμε;!". Είναι και το μόνο που με απασχολεί για δύο λόγους. Θέλω να βουτήξω σε αυτή τη γκρεμίλα που μας έχουν βγάλει οι υψομετρικές όσο το δυνατόν πιο ελεύθερα γίνεται, χωρίς να με περιορίζει το σκοτάδι. Δε θέλω βόλτα στο διάστημα. Θέλω ελεύθερη πτώση από τα 1.300 μέχρι τη θάλασσα. Δεύτερος λόγος, το κρύο. Δίνω λίγο πετάλι δυνατά και ξεμακραίνω από τα παιδιά. Το ένστικτό μου λέει ότι αυτή η ανηφορική στροφούλα που βλέπεις στα 300 μέτρα Ράκο θα είναι και η τελευταία. Το πιστεύω και φυσικά πάλι, το είδα το έπαιξα και έπιασα τα λεφτά μου. Ενημερώνω τα τσακάλια μου ότι, φτάσαμε... . 

Τι λέει λέω, λέει... Πάμε στα 1300μ;!;

Στα 1300μ!

Έργο 8ης τέχνης.

   Πριν από κατηφόρες θανάτου, συνήθως σκέφτομαι δύο πράγματα. Θα είναι άραγε τόσο άγρια όσο τη καταλαβαίνω από τις υψομετρικές;! Δεύτερο. Το νου σου Ράκο. Οι κατηφόρες θανάτου γίνονται μια φορά και γίνονται με όσα λιγότερα φρένα μπορούμε. Η θέα που ανοίγεται μπροστά μας είναι επίσης μια φωτογραφία από δορυφόρο που ταξιδεύει στη τροχιά μας. Βρισκόμαστε στο σημείο της διαδρομής που έχουμε πλέον ισορροπήσει τη τραμπάλα. Τόσο οριακά που κάποιο έντομο του δάσους να κάτσει στη μεριά μας, τη κάτσαμε... . Το σημείο "Μηδέν". Ο ήλιος πλέον σκεπάζει το πρόσωπο του με τη βουνοκορφή. Μας λέει αντίο και πως έχετε βαριά ένα μισάωρο να βλέπετε μπροστά σας. Ήρθε η ώρα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η go pro του Γιαννάκη να πιάσει τόπο. Δεν έχω καμιά βάση για να τη στηρίξω, οπότε πάλι θα κάνω κασκαντεριλίκι. Ανασυγκρότηση ομάδας. Ο καθένας/μια είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του και τις επιλογές του πλέον. Κρίνει και αποφασίζει πως θα κατέβει από αυτή την άβυσσο. Μετακινώ λίγα μέτρα τον Ζιντάν στο δρόμο τόσο όσο να φύγω από το επίπεδο κομάτι που δημιουργούσε η καμπύλη του βουνού, ώστε οι ροπές που του ασκούνται να μην είναι μηδενικές. Βουτάω... Το ποδήλατο μέσα σε λίγα μέτρα αναπτύσει τρελή ταχύτητα, κρατάω το τιμόνι με το ένα χέρι και ήδη δε το βρίσκω καλή ιδέα. Σφίγγω τη μανέτα του φρένου για να μπω στη πρώτη στροφή και νιώθω πόνους σε όλο μου το χέρι μέχρι ψηλά στο τραπεζοειδή μυ. Δείγμα από τη μεγάλη κούραση που μπορεί να κουβαλάει ένα σώμα όταν κάνει για 8+ ώρες ποδήλατο μέσα σε τρία βουνά. Η στροφή τελειώνει και η ευθεία που έρχεται κρύβει και αυτή τις εκπλήξεις της... Ο δρόμος είναι σακατεμένος και με λακούβες που μπορούν να με σκορπίσουν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα έτσι και πέσω μέσα τους. Στο χρόνο που μου αφήνει η ταχύτητα που έχω, σκανάρω το οδόστρωμα και επιλέγω το πιο στρωτό κομμάτι. Περνάω από αυτή τη παγίδα με τον Ζιντάν να τραντάζεται ενώ εγώ κρατάω το τιμόνι όσο πιο σφιχτά γίνεται με επόμενη κίνηση, χαλαρό φρενάρισμα να σπάσω λίγο τη ταλάντωση που δημιούργησε αυτό το τεκτονικό ρήγμα στο ποδήλατο. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα η κατάσταση ηρεμίας έχει επανέλθει, τα τακάκια ξεσφίγγουν από τη ζάντα και ο Ζιντάν ρολάρει πάλι με τις τριβές αμελητέες. Η βαρύτητα με αρπάζει από το γιακά. Με τραβάει στο μέρος της με ένα πάθος που μοιάζει από εκείνα τα ανθρώπινα όταν με αυτήν/ον που έχεις απέναντί σου έχεις συνεννοηθεί με τα μάτια, τις λέξεις, και την ενέργειά σου, για την αμοιβαία διάθεση  να μπλέξετε και τα κορμιά σας, στο εδώ και στο τώρα. Προσπαθώ και είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στο δρόμο. Ταυτόχρονα, πλέον, ξεχειλίζω από καύλα. Έχω χτίσει γύρω μου ένα σκοτεινό τούνελ και βλέπω μόνο μπροστά στα 10-15 μέτρα. Το χάλια οδόστρωμα δυσκολεύει αρκετά τα πράγματα. Πάλι καλά που δε μας έπιασε η νύχτα. Το αρχικό κρύο που αισθανόμουν στα πρώτα μέτρα της βουτιάς, έχει φύγει τελείως και τη θέση του την έχει πάρει μια ζεστασιά που βγάζουν τα χοροπηδητά από τις ντοπαμίνες, τις φερορμόνες, τις σεροτονίνες και τις ενδορφίνες από το πάρτυ που έχουν ξεκινήσει μέσα μου. Το διεθλαμύδιο του ποδηλατικού οξέος τα έχει πολλαπλασίασει όλα επί 10! Βρισκόμαστε στον "αέρα" και ας είμαστε μέσα στην απόλυτη ησυχία.

   Κάποια στιγμή νιώθω το κεφάλι μου να καίγεται. Νιώθω μια εγκεφαλική κόπωση από την υπερβολική συγκέντρωση τέτοια που με βάζει στην άκρη να σταματήσω για λίγο τελείως. Να ξελαμπικάρω και να περιμένω μέχρι να εμφανιστεί η Εβίτα. Ο Σταύρος κάποια στιγμή σπάζοντας το φράγμα της μέχρι τώρα μεγαλύτερης ταχύτητας που έχει πιάσει με τη Νταλίκα, με προσπέρασε με καμιά 70ρια χιλιόμετρα μετρημένα και κοντεράτα. Το Εβιτάκι εμφανίζεται, γρήγορη στιχομυθία "'Ολα καλα;!", "Όλα καλά!" και πάλι βουτιά. Ο αέρας που σκάει στο πρόσωπό μου κάνει τα μάτια μου να δακρύζουν ενώ ταυτόχρονα μπουκώνει τα ρουθούνια μου με καθαρό οξυγόνο. Όσο έγραψα με τη κάμερα έγραψα. Όσο ρίσκαρα, ρίσκαρα. Bάζω τη κάμερα στη τσέπη του αντιανεμικού μου και όλο το υπόλοιπο της διαδρομής θα γίνει και με τα δύο χέρια στο τιμόνι. Ακόμα πιο γρήγορα. Ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση. Ακόμα μεγαλύτερες ταχύτητες. Ακόμα μεγαλύτερη πόνοι σε κάθε χάιδεμα ή γράπωμα της μανέτας των φρένων. Κραυγές μου φεύγουν κάθε φορά που πατάω φρένο. Από την απόλυτη λειτουργία οι μυς μου έχουν ρίξει κατά πολύ την ένταση εργασίας τους, ταυτόχρονα ο κρύος αέρας τους κάνει τσιμέντο όσο οι τένοντες των χεριών συμπεριφέρονται σαν σκουριασμένες χορδές κιθάρας. Με προσοχή μη σπάσουν από κάποιο άτσαλο τράβηγμα. Από την άλλη, ο ψυχικός μου κόσμος παρτάρει ανελέητα. Σαμοθράκη και Aurora το έχουν κάνει το μαγαζί του Ράκου. Δε το πιστεύω αυτό το πράγμα που κατεβαίνουμε. Δεν έχει τελειωμό. Είναι η πρώτη φορά που κατεβαίνω κατηφόρα θανάτου και κουράζομαι τόσο έντονα. Δεν υπάρχει χώρος να σηκώσεις κεφάλι για να χαζέψεις το περιβάλλον γύρω σου. Άσε που δε χρειάζεται. Από ομορφιά εκείνη η μέρα ήταν και η ομορφότερη. Το φως έχει χαθεί πια για τα καλά, σχεδόν ταυτόχρονα, και η κατρακύλα των 20+ χιλιομέτρων, σβήνει μαζί. Ο Ζιντάν ρολάρει γρήγορα και απλά. Μου αφήνει το περιθώριο να τον αφήσω χωρίς να του κρατάω τα χαλινάρια, να πάει όπως αυτός νομίζει. Αναστοχάζομαι το τι κατεβήκαμε. Πόσο δυνατή εμπειρία ήταν αυτή η κατηφόρα. Πόσο χαοτική ήταν αυτή η κατηφόρα. Μόλις μάθαμε πως υπάρχουν και κατηφόρες του χάους. Μόλις κατεβήκαμε από μια κατηφόρα του χάους. Η ομάδα ανασυντάσετε και στα πρόσωπα όλων μας μπορείς να δεις τα σημάδια και τα χαμόγελα που έχει αφήσει πάνω μας όλη αυτή η ποδηλατάδα μέχρι τώρα. Κοιτάω την Εβίτα και προσπαθώ να καταλάβω πως μπορεί να αισθάνεται που στη πρώτη της βόλτα έξω από το περιβόλι της Σύρου, έκανε αυτή τη ποδηλατάδα. Είναι τρύπια. Γελάει και γουστάρει. Φαίνεται φρέσκια σαν να έχει μόλις ξυπνήσει. Δείχνει ήρεμη, σαν να ετοιμάζεται για το πιο ήσυχο και γεμάτο όμορφα όνειρα ύπνο. Ο Σταύρος πρέπει να βρίσκεται στην ηλικία των 12 χρονών. Εγώ τα έχω χαμένα. Πίστευα ότι μετά το Topes de Collades πολύ δύσκολα θα βρισκόμουν πάλι σε ποδηλατάδα που θα με συγκινούσε το ίδιο αν όχι περισσότερο. Μπορώ να πω ότι όλο το προηγούμενο καιρό με είχε πιάσει μια ποδηλατική χαρμάνα. Μια χαρά και τα σουλάτσα στο "εξοχικό", και για τις βουτιές μας στο "Νότο", ή για κάποια βόλτα να κυκλώσουμε την Αττική δε λέω, αλλά ο εθισμός στο κομπαρσιλίκι μου είναι ξεκάθαρος. Ο εθισμός ζητάει, ζητάει τα ίδια αν όχι και περισσότερα. Θέλει να τον ταΐζεις. Το συναίσθημα ζητάει και αυτό, θυμάται συγκρίνει και ζητάει, τα ίδια αν όχι και καλύτερα. Αν δε θέλεις να ζεις στερημένος πρέπει να ζεις αποφασισμένος. 

   Το Ξυλόκαστρο δε φαίνεται πουθενά. Τσουλάμε μέσα στη νύχτα σε κάτι επαρχιακούς δρόμους και για τον έξω κόσμο πρέπει να μοιάζουμε με τίποτα στοιχειά! Ο χρόνος, αυτός ο σκληροτράχηλος θηριοδαμαστής του σουρεαλισμού και του ρεαλισμού, προσπαθεί και μας βάζει στο κλουβί της πραγματικότητας. Έχουμε κάπου στα 16-18 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στο σταθμό του προαστιακού στο Κιάτο και αν θυμάμαι καλά μια σκάρτη ώρα μέχρι το τελευταίο τρένο. -Το πόσο γελοίοι είναι οι υπεύθυνοι για τα δρομολόγια του προαστιακού και την ενημέρωση του site το πληρώσαμε με 23 ευρώ από τη τσέπη μας-. Πιάνοντας την Ολλανδική φλατίλα από το Ξυλόκαστρο για να βγούμε στο Κιάτο μας πιάνει και η σούρα από τη κούραση. Ο όρος "σούρα", δε χρησιμοποιείται τυχαία. Μετά από τέτοια κομπαρσιλίκια ο οργανισμός -λογικό είναι, δεν είμαστε αθλητές-, συμπεριφέρεται σχεδόν όπως όταν έχει μια μέθη από ποτό. Δε μπορώ να στο εξηγήσω αλλιώς. Εμένα για παράδειγμα κολλάει το κεφάλι μου. Δε μπορώ να σκεφτώ και να αποφασίσω σωστά και γρήγορα άσχετα αν νομίζω ότι αυτό κάνω. Επίσης μου επηρεάζει την αντίληψη και μου διαστρεβλώνει κάπως τις αισθήσεις των αισθήσεων! Από την άλλη είμαι μόνιμα με ένα χαμόγελο και σωματικά αισθάνομαι μια χαρά. Νιώθω πολύ ήρεμος και συνήθως έχω αγάπη για τα πάντα. Ξανά βρίσκω την ανεμελιά μου και λύσεις για τα προβλήματά μου. Η εκδρομή μας επιφυλάσσει ακόμα μια έκπληξη. Στο γρήγορο συμβούλιο που κάναμε αποφασίσαμε ότι πρέπει να δώσουμε πόνο στο πετάλι όσο μπορεί ο καθένας και να προλάβουμε το προαστιακό, ελπίζοντας να είμαστε εκεί πριν της 21:30 ή να υπάρχει τελικά τρένο και στις 22:30. Προσωπικά αυτή η αβεβαιότητα με σκότωσε. Το τελευταίο που ήθελα ήταν αυτό το κομμάτι της διαδρομής να το κάνουμε ήρεμα και μέσα στη καυλάντα, δίπλα-δίπλα παρεού και οι τρεις. Αυτό το πράγμα δε μπορούσε να γίνει και αφού δε μπορούσε θα έκανα τη δεύτερη επιλογή μου. Πετάλι δίχως αύριο και αφήνω πίσω μου Εβίτα με Σταύρο. Εξαφανίζομαι και με όσες δυνάμεις έχω -και πίστεψέ με είχα-, όταν κάτι το αγαπάς, μπορεί να σε κουράσει, μπορεί να σε λυγίσει, μπορεί να σε φοβίσει, μπορεί να σε εκνευρίσει αλλά δε παίζει με τη καμία να σε αγανακτήσει. Κατευθύνομαι προς Κιάτο με δύο σενάρια στο μυαλό μου. Αν φτάσω πριν τις 21:30 και έχει τρένο θα παρακαλέσω  μπας και περιμένουν λίγο να έρθουν και τα παιδιά εξηγώντας τους ακριβώς τι παίζει. Φυσικά αν μου 'ρίχαν άκυρο θα έφευγαν χωρίς εμένα, στο πούτσο τους, αλλά και στ'αρχίδια μου. Σενάριο δύο, αν δε προλάβαινα το τρένο των 21:30 αλλά είχε τρένο στις 22:30 θα πήγαινα να πάρω το γεύμα των πρωταθλητών και θα περίμενα τα παιδιά στο σταθμό με την έκπληξη μέσα στη σακούλα. Δεν έγινε κανένα από τα δύο. 21:33 βρίσκομαι στο σταθμό. Όλα κλειστά.

   Με τα τηλέφωνα δε βγάλαμε άμεση άκρη. Η "σούρα" μας έχει βάλει να ψάχνουμε ο ένας τον άλλο. Μιλάω με την Εβίτα στο τηλέφωνο και από το τόνο της φωνής της καταλαβαίνω ότι η κούραση έχει αρχίσει να υπερκαλύπτει τη καλή διάθεση και αυτό είναι σημάδι ότι αυξάνονται οι πιθανότητες να ξεκινήσει ένα bad trip. Για το Σταύρο δεν ανησυχώ. Σωματικά θα είναι διαλυμένος αλλά και τι έγινε;! Πρώτη φορά δε θα είναι! Όσο το έχω μάθει το φιλαράκι μου μέσα από αυτές τις βόλτες, πιστεύω ότι θα είναι λίγο ξενερωμένος και τσαντισμένος που χάσαμε το προαστιακό, θα γκρινιάξει λίγο και με κάποια πράγματα αλλά μόλις αποδεχτεί τη κατάσταση και ηρεμήσει, το πρόσωπό του θα γίνει πάλι σαν μωρού παιδιού! Ξαμωλιέμαι να βρω την Εβίτα όμως. Είμαστε στον ίδιο δρόμο εγώ στο σημείο "Α" και αυτή κάμπωσα μέτρα παρακάτω στο σημείο "Β". Μου εξηγεί... Καταλαβαίνω... . Πρέπει απλά να πάρω τη σωστή κατεύθυνση. Από τη μια μεριά ή από την άλλη... Ασφαλώς και πήρα τη λάθος! Δε ξέρω τι απόσταση έκανα μέχρι να τη ξανά πάρω τηλέφωνο να ρωτήσω πάλι που είναι και απλά να σταματήσω το πετάλι και να αλλάξω διεύθυνση τον Ζιντάν, ώστε να γυρίσω πάλι πίσω και ακόμα παραπέρα. Ανασυγκρότηση μετά από λίγο. Ξεμείναμε στο Κιάτο. Ε, και τι έγινε;! Δε ξεμείναμε και στη Μοσούλη. Η κοινή ανάγκη όλων είναι το φαγητό και μια μπύρα. Ρωτάμε... Μας λένε... Η Malecon του Κιάτου είναι γεμάτη σουβλατζίδικα, φαγάδικα και μαγαζιά για ποτό καφέ κτλ. Βρίσκουμε ένα σουβλατζίδικο που μας κάνει στο μάτι. Δύο μπύρες, τρία ποτήρια οι πρώτες κουβέντες με τον σερβιτόρο και μετά τα φαγητά. Επόμενο ζήτημα είναι η διαμονή. Ρωτάμε το σερβιτόρο για ξενοδοχείο, ενημερωνόμαστε ότι στο Κιάτο, υπάρχει ένα ξενοδοχείο και πως έχει κοντά στα 45 ευρώ το δίκλινο και αν πας για ημιδιαμονή -όπως μας διευκρίνισε ο σερβιτόρος- είναι 4-5 ώρες και 25 ευρώ. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια... Βρήκαμε κρεβάτια για ύπνο και μάθαμε πόσα πληρώνει το "Κιάτο" για να γαμήσει. Το 50ρικο, μπουρμπούρι, της κυρίας R.A. θα σπονσοράρει μέχρι τέλους αυτή τη διαδρομή. Κερασμένη η βόλτα του Ράκου από μεγαλοστέλεχος Γερμανικής πολυεθνικής κορόιδαααα! χαχαχα!

   Στο ξενοδοχείο το deal γίνεται για τρίκλινο και μέσα στη τιμή περιλαμβάνεται και το πρωινό. Ο Στάυρος αδιάφορος, τις ώρες που θα σερβίρετε γνωρίζει ότι ο ίδιος θα κοιμάται σα γαϊδούρι. Η Εβίτα ξερογλείφετε. Σα να βιάζεται να κοιμηθεί για να έρθει πιο γρήγορα το πρωί. Ο Ράκος είναι στο ότι κάτσει. Αν σηκωθεί, καλώς αν πάλι όχι, χαίρεται ήδη που το πρωί θα ξυπνήσει μακριά από την Αθήνα και με τη θάλασσα στα 100 μέτρα. Τα μπανάκια μας, στα κρεβατάκια μας κουβεντούλα και γελάκια λες και είναι πρώτο βράδυ στη "5ήμερη" τα παιδάκια. Πρώτος νέκρωσε ο Σταύρος. Δεύτερος νομίζω ότι έφυγα εγώ και με λίγη διαφορά πρέπει να ακολούθησε η Εβίτα. Το πόσο γλυκά με πήρε ο ύπνος είναι κάτι που θα πλήρωνα 5 χρόνια από τη ζωή μου αρκεί να μου συμβαίνει πάντα και κάθε βράδυ μέχρι το τελευταίο. Κάποια ώρα το πρωί ο ήλιος προσπαθεί να μου ανοίξει τα βλέφαρα, γυρίζω πλευρό από την άλλη, αλλά έτσι όπως είμαι μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, αισθάνομαι μια κινητικότητα στο δωμάτιο. "Εβίτα η μέλισσα", έχει βγει από τη κυψέλη της και από ότι φαίνεται εδώ και ώρα. Στριφογυρνάει μέσα στο δωμάτιο χωρίς διάθεση να βγει έξω από τη πόρτα που είναι ανοιχτή και να πάει σε κάποιο λουλούδι. Δε θυμάμαι ακριβώς πως και τι, με ενημερώνει ότι έφαγε πρωινό;! Έφερε καφέ;! Να μου έφερνε καφέ;! Δε την αφήσαν να μας φέρει πρωινό στο δωμάτιο;! Δε καταλάβαινα ακριβώς, πάντως κατάφερε να με κάνει να σηκωθώ από το κρεβάτι και σε λίγα λεπτά να πασαλείβω αυτά τα γαμάτα μικρά κουρασανάκια με βούτυρο και μαρμελάδα φράουλα. Να πίνω ένα ποτήρι πορτοκαλάδα ξενερωμένος που ο χυμός δεν ήταν αυτό που περιμέναμε, ξέρεις αυτός ο τέρμα σάπιος χυμός πορτοκάλι που έχουν τα ξενοδοχείο, ο οποίος δε πίνεται με τίποτα αλλά μια χαρά σερβίρεται. Εμείς θέλαμε από το βράδυ να πιούμε το πρωί αυτόν τον σάπιο χυμό. Με αυτόν γελάγαμε, αυτόν θέλαμε. Το πρωί της Κυριακής όλο το Κιάτο ήταν έξω για καφέ. Γιατί να μην είναι;! Θάλασσα δίπλα και καιρικές συνθήκες Ιούνη. Δε πήραμε ποτέ τον προαστιακό των 12:30. Χαλαρά, θα πάρουμε το πρωινό μας, θα ετοιμάσουμε τα πράγματά μας, θα βγούμε και μια βόλτα να πάρουμε τίποτα φρέντα σε πλαστικό και το φραπεδάκι της η Εβίτα, -Ο γαλλικός δεν είναι καφές-, να βγάλουμε καμιά τελευταία φωτογραφία και εκεί κατά τις 13:30 θα πάρουμε τον προαστιακό πίσω για τα σπίτια μας... Ας περιμένει η Αθήνα. Η τελευταία ποδηλατάδα για φέτος έκλεινε με το καλύτερο τρόπο. Δε χώρεσε τελικά σε μια μέρα. Κάτι που μας άνοιξε την όρεξη για του χρόνου... Περισσότερες μέρες... Άρα και περισσότερα χιλιόμετρα... Στα καλύτερα.

Το πρωινό του πρωταθλητή.

Δύο πράγματα...

1) Το Εβιτάκι καθάρισε τρία πιάτα με ομελέτα, πατάτες τηγανιτές και γαλλικά ψωμάκια. Το βλέμμα της γυναίκας που δούλευε στο μπουφέ τα είπε όλα όταν την είδε να γεμίζει το τρίτο. 

2) Το βαμμένο νύχι -Ξέμεινε από τη Παρασκευή- που προδιαθέτει σε χαλαρό πρωινό μπρίφ, πριν κάποιο επαγγελματικό μίτινγκ. Άντε να τους πεις τη Δευτέρα στο γραφείο που ήταν και τι έκανε το βαμμένο νύχι...

Σκυλίσια ζωή.

Με την Εβίτα γνωριζόμαστε τόσα χρόνια και μέσα σε αυτές τις ώρες που κράτησε αυτό το κομπαρσιλίκι έμαθα και είδα πράγματα για τον εαυτό της που άλλες φορές μπορούν να σου πάρουν και μια ζωή...

Σταυράκο καλό erasmus. Σαν ψέματα μου φαίνεται ότι θα ξανά κάνουμε ποδήλατο τον Οκτώβρη πάλι. Ξέρουμε όμως ότι στην αρχή ο χρόνος δεν περνάει, μετά τσουλάει και έρχεται εκείνη η στιγμή που θα λέμε, μα καλά πως πέρασε...

Είχα ανάγκη πάλι από μια υπερβολή. Έτσι γιατί με φτιάχνει και μου τονώνει την αυτοπεποίθηση. Με εξουθενώνει αλλά και με οργανώνει. Όταν είμαι σε περίοδο που πρέπει να πάρω τις αποφάσεις μου και να μιλήσουν οι πράξεις μου, μου βγαίνει η ανάγκη για μια υπερβολή. Σας ευχαριστώ πολύ και τους δύο, που χωρίς να το ξέρατε με συντροφεύατε σε αυτή μου την ανάγκη και το κάνατε με το καλύτερο τρόπο

Ερασιτεχνική αθλητική ομάδα "Ζωή... Ποδήλατο".

Μη το φοβάστε... Είναι για λινάτσες... Που ψήνονται για λίγο περιπέτεια. Που γεμίζουν με τον σουρεαλισμό. 

Είχα καιρό να γράψω. Το ευχαριστήθηκα. Αν αφεθώ...

"Αν αφεθώ τα πάντα βλέπω να κινούνται αργά στο βυθό,

ακούς ηχό, κατούρησες στο χώμα και άσε με να αναπτυχθώ,

έστω κάτι να αφήσω πριν να πατηθώ,

και είμαι ανοιχτός σε όλους μα κανέναν δεν ακολουθώ,

και μου 'ναι αδύνατο να διανοηθώ να «κουνηθώ» τι να φοβηθώ,
ρωτά καρδιά μου να σου πω τι με γεμίζει,

ποια σκέψη το χέρι μου οπλίζει..."

Θα συνεχιστεί το βιολί... Έρχεται και το βίντεο...