Αποστολή 19/11: Το απόλυτο ποδηλατικό κομπαρσιλίκι (Ράκος edition)

   Τετάρτη βράδυ στα μισά του Νοέμβρη. Βρίσκομαι στη πόλη Cienfuegos. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μετά από μια γεμάτη μέρα σουλάτσου σε μια καινούρια πάλι για εμάς, γειτονιά, πόλη, μέρος… . Το μυαλό μου και η ψυχή μου βασανίζονται από τις 100 φωτιές που έχουν ανάψει μέσα μου.

   Λίγους μήνες πίσω, βρισκόμουν στην Αμοργό όταν έκλεινα πλέον και τα εισιτήρια για τα αεροπλάνα και επισημοποιούσα οριστικά τη παρουσία μου σε αυτό το ταξίδι. Σκεφτόμουν πως δύο πράγματα θα ήθελα να γίνουν οπωσδήποτε. Αρχικά να ζήσω τη Κούβα και τους ανθρώπους της όσο πιο κοντά μπορούσα ώστε να καταλάβω όσο καλύτερα γινόταν τη κουλτούρα τους, τα ήθη τους, τα έθιμά τους, να καταλάβω πως το 1959 μπορεί να είχε επηρεάσει και να δημιουργήσει εν γένει μια νοοτροπία στη κοινωνία τους. Ο δεύτερος στόχος μου ήταν να γαμήσουμε τη μάνα σε μια από τις τέσσερις Δευτέρες που θα βρισκόμασταν με τον μικρό γιο του κυρ Θόδωρα στο νησί. Τόσο απλά.

   Η εκδρομή που έχει κανονιστεί για αύριο είναι στη πόλη της Σάντα Κλάρα και με σκοπό την επίσκεψη στο μαυσωλείο όπου βρίσκονται τα κόκαλα του Ερνέστο Γκεβάρα και των συντρόφων που έπεσαν στη Βολιβία -Αξίζει να πούμε ότι 9/10/1967 δολοφονήθηκε από τον υπαξιωματικό του Βολιβιανού στρατού Μάριο Τεράν, το πτώμα του θάφτηκε σε μυστική περιοχή ώστε να αποφευχθεί το γεγονός να γίνει τόπος λατρείας. Το μέρος που βρίσκονταν τα κόκαλά του αποκαλύφθηκε το 1997 όταν και επέστρεψαν στη Santa Clara -. Το σενάριο το μυαλό μου το είχε φτιάξει τέλεια… Χάσαμε λόγω χρονικού περιορισμού την ευκαιρία για βόλτα από το Βινιάλες στο μαγευτικό επίγειο παράδεισο Cayo Jutias, αλλά στα παπάρια μας. Δε τρέχει. Μπορούμε να τιμήσουμε ποδηλατώντας τον άνθρωπο που έμελλε να γίνει παγκόσμιο σύμβολο δίπλα από τη λέξη επανάσταση. Αν θες μπορείς να πεις ότι έγινε η εικόνα για τη λέξη επανάσταση. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου και συλογιζόμενος το πόσο τέλειο σενάριο είχαμε φτιάξει με το Σταύρο, δε μπορώ να πιστέψω ότι στη παράμετρο που είχα δώσει τις λιγότερες πιθανότητες για να στραβώσει το σχέδιο ήταν τελικά και αυτή που πλήρωσε το στοίχημα. Χρήστος και Σταύρος όσο εγώ είχα πάρει τη ξενέρα μου και την είχα κάνει για σπίτι ψάξανέ όσο γινόταν και δε μπορέσανε να βρούνε ένα ποδήλατο σε όλο το Cienfuegos. Ούτε για να πάμε μια βόλτα δύο τετράγωνα από το σπίτι να πάρουμε ένα bocadito... Ένα λουκουμά!. Έχω βαρύνει πολύ στη ψυχολογία χωρίς πλάκα. Είναι τέτοιος ο χαρακτήρας μου, σπάνια κανονίζει, όταν το κάνει έχει στο μυαλό του πάντα τα καλύτερα, όταν δεν του βγαίνει γεμίζει με τα χειρότερα.

   Τα πέτρινα σκαλάκια στη πλατεία του Trinidad σε συνδυασμό με μερικές pina colada, όταν αφήνεις τη πλάτη σου πάνω τους, είναι σαν να σε πλακώνουν στο μασάζ καμιά 10ρια κινέζοι, πότε ένας-ένας και πότε και τα εκατό τους δάχτυλα μαζί. Έπος. Τα στρώματα στα κρεβάτια που συναντήσαμε από την άλλη, δημιουργούσαν μια φοβερή αναπαράσταση για το πώς λειτουργεί το βαρυτικό πεδίο όσο πλησιάζεις μια μαύρη τρύπα… . Αφημένος στα «χέρια» των κινέζων ανακουφισμένος που έχω γλυτώσει για λίγο από τη μαύρη τρύπα, έχω πάρει το κινητό στα χέρια μου και περιτριγυρίζω στη περιοχή μέσω ενός γαμάτου offline χάρτη που έχει μια εξίσου γαμηστερή εφαρμογή που είχα κατεβάσει για τις ανάγκες του ταξιδιού. Κάνοντας ζούμ ιν και ζουμ άουτ, πηγαίνοντας, δεξιά και αριστερά παρατηρώντας ονόματα από χωριά, δρόμους, βουνά και ποτάμια, κάποια στιγμή δημιουργήθηκε ένα μοτίβο. Στυλώνομαι λίγο καλύτερα. Αφήνω το ένα χέρι από το κινητό και πιάνω το πλαστικό ποτηράκι να ρουφήξω το υπόλειμμά της pinia μου που είχε αναγομώθει από τον λιωμένο πάγο. Μόλις ακουστεί ο αγαπημένος ήχος που κάνει το καλαμάκι όταν πια σφουγγαρίζει το πάτο του ποτηριού, χώνω το ίδιο χέρι στη τσέπη της βερμούδας και βγάζω ένα Hollywood Gold ή αλλιώς τα Κουβάνικα Καρελάκια, για να καπνίσω. Το μοτίβο είναι ένας πολύ ενδιαφέρον κύκλος πάνω στο χάρτη. Μας ξεκινάει από Trinidad και μας γυρνάει στο Trinidad και μάλιστα από διαφορετική διαδρομή! Αφού έτσι και αλλιώς είναι κύκλος. Ένας πολύ ενδιαφέρον κύκλος στον οποίο όμως δε μπορώ να υπολογίσω την περίμετρό του, και ας έχει ο μικρός γιος σκονάκι στη γάμπα του το π με τα πρώτα 150 δεκαδικά του ψηφία. Χρειάζομαι το χρόνο μου, πριν το επικοινωνήσω στο Σταύρο. Σε καμιά περίπτωση δε θέλω να φάω τα βλέμματα τύπου,… «Δε πα να γαμηθείς ρε Ράκο… Τι εκατό χιλιόμετρα βόλτα;! Αυτό που βλέπεις είναι πάνω από διακόσα… κτλ…!». Κρατάω 1,5 cuc και βρίσκομαι έξω από το μπαράκι για να ανταλλάξω με τη κοπέλα που δουλεύει από μέσα τις αγαπημένες μου ατάκες… «Hola… una pina colada mass por favor!» και «Gracias!». Γυρνάω στη θέση μου στα πέτρινα σκαλάκια. Χαζεύω το Erasmus που παίζει γύρω μου αλλά εμένα με τρώει ο κώλος μου για το πώς θα φτιάξω εγώ τη φάση μου, αφού πλέον έχω αρχίσει και βλέπω κύκλους…!

   Στο τσεκάρισμα που έκανε ο Σταυράκος στο χάρτη, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα όταν θα του ανακοινώσω μια διαδρομή, αρχικά ήταν αρνητικός. Δεν είναι ποτέ αρνητικός όποτε θα πέσει πρόταση να πάμε μια βόλτα μέχρι το εξοχικό μας την Αίγινα. Κλασικά ξεκίνησε να μουρμουράει, «Και φαίνεται μεγάλη η διαδρομή… Σε έχει ξεγελάσει ο χάρτης… και τι είναι αυτές οι πρασινάδες πριν πιάσουμε τη θάλασσα… Τίποτα βουνά γάματα θα είναι… Α! Ναι! Εκεί κοντά είναι το El Nicho… Θυμάσαι που μας τα έλεγε η Μαρία-Έλενα και ο Osvi ότι δε πάνε ούτε αμάξια εκεί από της ανηφόρες…κτλ». Τα ακούω όλα στοϊκα  και δεν μπαίνω στη διαδικασία του αντίλογου. Ο ψηλός είναι κουρασμένος και όταν είναι κουρασμένος γκρινιάζει σχεδόν πάντα έτσι και αλλιώς. Θα τον αφήσω μια ολόκληρη μέρα να το σκεφτεί χωρίς να τον πιέσω άλλο. Έχω καταλάβει ότι η ιδέα έχει μπολιαστεί μέσα στο κεφάλι του, τώρα μένει απλά να πιάσει το κλαδάκι ώστε να δώσει κανά καρπό. Πράγματι έτσι και έγινε. Την επόμενη μέρα γυρωρχότανε … «Πάμε στη πλατεία το απόγευμα που έχει ιντερνέ, φέρε και το λάπτο, εκεί… Α, ανοίξουμε τα μπάι μα, α δούμε τι α κάνουμε…». Ο Σταύρος σε αυτά είναι πολύ μεθοδικός. Τα ψάχνει όλα και γενικά προσπαθεί να μην αφήνει τα πράγματα στη τύχη, όπως είμαι εγώ περισσότερο της φάσης, «Έλα μωρέ πάμε και βλέπουμε.». Στα ίδια σκαλάκια όπως και χθες με τα ίδια ποτά και τα ίδια τσιγάρα, πιθανόν και με τον ίδιο όμορφο κόσμο, αλλά πλέον με διαφορετικούς ρόλους. Αυτή τη φορά τα χέρια του Σταύρου σκαλίζουν το κινητό όσο εγώ απολαμβάνω τη καυλάντα μέσα στην οποία είναι βουτηγμένο το μέρος. Η ώρα περνάει. Είναι βράδυ Παρασκευής και θα ξημερώσει Σάββατο. Δευτέρα φεύγουμε για Santiago. Είναι η στιγμή που θα γυρίσει ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα «Έλα δε πάει να γαμηθεί;! Ρούφα τη pina σου να καπνίσουμε και από ένα τσιγάρο και πάμε για ύπνο… Έχουμε να σηκωθούμε πρωί αύριο».

   Στη χασιέντα της Μερσέντες ξημερώνει σιγά-σιγά. Δεν είχα βάλει καν ξυπνητήρι και είμαι ήδη όρθιος από τις 6:10 περίπου. Δεν είχα βάλει ξυπνητήρι γιατί το είχα αφήσει όλο πάνω στο Σταύρο. Αν το έχει πιστέψει ο ψηλός ότι θα πάμε να καβαλήσουμε αυτό το βουνό, θα ξυπνήσει σίγουρα οπότε θα έρθει να με ξυπνήσει και εμένα. Αν δεν το έχει πιστέψει δε θα σηκωθεί ποτέ από το κρεβάτι. Σε λιγότερο από πεντάλεπτο έχω βγει στην αυλή για να κόψω κίνηση… Στο δωμάτιο που κοιμάται ο μικρός γιος, μαζί με Κούλη και Χρήστο, υπάρχει κινητικότητα… Ανοίγω προσεκτικά τη πόρτα και το αλάνι μου είναι ήδη στο  μπάνιο και νίβει τα μούτρα του… 1-0 με το καλημέρα από τα αποδυτήρια. Δε ξέρω γιατί το είχα πάρει τόσο επιφυλακτικά το όλο κανόνισμα, ίσως να είχα τραμπουκιστεί τόσο από τα προηγούμενα άκυρα που είχαμε φάει και να μου μείνανε οι τσαμπουκάδες. Όπως και να έχει ότι και να είχε συμβεί ο ψηλός είναι έτοιμος να μπει στο ρίνγκ και σιγά μη κάθομαι εγώ να βλέπω το φιλαράκι μου να το βαράνε και να κοιτάω απλά.

  Η κοπέλα που δουλεύει στο hostel μας έχει ετοιμάσει τα καφεδάκια μας, καπνίζουμε και από τρία τσιγάρα ο καθένας και μέσα σε μια ώρα είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Κουμπώνω μέχρι πάνω το φερμουάρ της ποδηλατικής μου μπλούζας με την ίδια ιεροτελεστία που ο Ράμπο έδενε το κόκκινο μαντίλι στο κούτελό του. Είμαι έτοιμος. Τουλάχιστον θέλω να θεωρώ ότι είμαι πανέτοιμος. Κάνοντας πετάλι από τα πρώτα μέτρα κ όλας δε μπορώ να πιστέψω αυτό που συμβαίνει. Διασχίζουμε τους δρόμους του Trinidad χαζεύω δεξιά και αριστερά κοιτάω το φιλαράκι μου και προσπαθώ να αναλογιστώ που στο παγκόσμιο χάρτη είμαστε. Δεν με έχει απασχολήσει καθόλου η δυσκολία της διαδρομής, είμαι χαζεμένος τελείως από αυτό που ζω. Αφήνοντας τη πόλη πίσω μας η ησυχία της Κουβάνικης υπαίθρου είναι εκκωφαντική. Μια ονειρική φλατίλα μας καλωσορίζει μέχρι να αρχίσει να ξεπροβάλει το βουνό μπροστά μας. Πυκνή βλάστηση καθαρός δροσερός αέρας μακριά από τη βαβούρα και τη μυρουδιά καμένου λαδιού και βενζίνης που επικρατεί στις περισσότερες από τις πόλης από τα τροχοφόρα. Περνάμε τη ταμπέλα που μας ενημερώνει για κατά που πάνε για το Tope de Collade και καπάκι κοιτιόμαστε με το Σταύρο κουνώντας πάνω κάτω τα κεφαλάκια μας. Το κομπαρσιλίκι ξεκινάει. Το «κομπαρσιλίκι» είναι αγαπημένη έκφραση της Εβίτας που μου τη κόλλησε και στη συνέχεια τη κόλλησα και εγώ στο Σταύρο. Πλέον μας ταιριάζει γάντι.

   Σαχλαμαρίζουμε λίγο όταν μου σκάει η φλασιά να ρωτήσω το ψηλό αν κουβαλάει μαζί του νερό, για να πάρω την απάντηση «Ναι, φυσικά… Έχω μισό μπουκάλι μαζί μου». Σοκάρομαι αρχικά. Σκέφτομαι, «Καλά ρε μλκα, ο ψηλός μισό μπουκάλι;! Τι έπαθε χάλασε;! Αυτά ήμουν συνηθισμένος ότι τα κάνω μόνο εγώ. Δε μπορεί… Με τρολλάρει ή προσπαθεί να με τρολλάρει. Δε χαμπαριάζω, μαλακίες λέει». Φυσικά να πούμε ότι ο ομιλών είχε φύγει πιλότος, χωρίς στάλα νερό στη τσάντα του. Πρέπει κάποια στιγμή να ψέλλισα κάτι του τύπου «Δε σταματάμε να πάρουμε από πουθενά» αλλά και που το είπα… Το βουνό ξεκίναγε ήδη… Πολιτισμός κανά 10ρι χιλιόμετρα πίσω ή άγνωστα χιλιόμετρα μπροστά… ! Πάμε στα άγνωστα… . Με το καλημέρα το βουνό μας ρίχνει χαστούκι. Με το καλημέρα το χαστούκι κοκκινίζει τα μάγουλά μας και πάλι καλά που ο καθαρός αέρας φροντίζει για τη παροχή οξυγόνου και δε λιποθυμάμε.  Η ζωή που κάνουμε με το Σταύρο δε περνάει μέσα σε αυτό που λέμε αθλητικά πλαίσια. Ούτε καν. Επίσης όμως γνωρίζω καλά πως ο οργανισμός μου θέλει λίγο χρόνο μέχρι να ανοίξουν τα πνευμόνια και το σώμα μου ώστε να αρχίσει να λειτουργεί όσο καλύτερα μπορεί. Σημαντική παρατήρηση η οποία με βοηθάει πάντα στα κομπαρσιλίκια να παίρνω το χρόνο μου πάνω στο ποδήλατο. Αυτή τη φορά πάνω στον Camilo. Τιμητικά του έδωσα το όνομα του Camilo Cienfuegos μιας τεράστιας μορφής της επανάστασης και όχι τόσο γνωστός στην εκτός Κουβάνικη επικράτεια. Τραγική ειρωνεία ο Camilo σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα περίπου 10 μέρες αφού είχαν μπει στην Αβάνα. Βάση αυτού ήθελα να τιμήσω τη μνήμη του και να αναστήσω εν μέρει την ύπαρξή του φέρνοντας τον πάλι στα βουνά. Εκεί που γεννήθηκε ο θρύλος του. Μπορεί να μην ήταν η Sierra Maestra αλλά φαντάζομαι ότι κάποια μέτρα θα τα είχε περπατήσει και στο Tope de Collade στο δρόμο για την Αβάνα. 

"Στροφές και ανηφόρες 

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ"

   Κουμπωμένη δεύτερη ταχύτητα με το «καλημέρα». Ζιγκ-ζάγκ στο δρόμο με το «Εσείς τι κάνετε; Καλά είστε;!». 

Το βουνό κάνει εντυπωσιακή αρχή. Εντυπωσιακή αρχή κάνω και εγώ στην ανασύνταξη της υπομονής, της συγκέντρωσης και της επιμονής. Με αυτά κ αυτά κουβαλάμε κάποια όχι και τεράστια αλλά σίγουρα σχετική εμπειρία από διαδρομές με το ποδήλατο. Αυτό το πράγμα που ξεπροβάλει από μπροστααααά μας δείχνει να μην έχει τέλος και είναι σοκ και δέος. Αν σπάσεις στην αρχή σίγουρα την έχεις γαμήσει και δε τη βγάζεις πέρα. Το μισό μπουκάλι νερό τελειώνει και πλέον είμαστε εμείς και η τύχη μας. Όταν γυρνάω τον διακόπτη σε mode «Μ.Αλέξανδρος» δηλαδή της εγκράτειας, μπορώ να γίνω υβριδικός. Δεν καταναλώνω σχεδόν τίποτα. Από το πόσο γρήγορα έχει ιδρώσει η μπλούζα μου και από το πώς στάζω μπορώ να καταλάβω επίσης ότι δε μου έχει ξανά συμβεί κάτι τέτοιο όσο ανεβαίνω με τη δεύτερη ταχύτητα και όπως φαίνεται κάπως έτσι θα πάει όλο. Όταν λέμε ότι ανεβαίνω με δεύτερη ταχύτητα σε ποδηλατικούς όρους σημαίνει ότι πάω κυριολεκτικά περπατώντας. Είναι πάρα πολλά τα χιλιόμετρα για το χρόνο που έχουμε. Το ότι ο Camilo είναι καθαρόαιμο mountain bike μου δίνει ένα φοβερό πλεονέκτημα... Έχει σχέσεις ταχυτήτων τέτοιες που ακόμα και σε τόσο ακραίες κλίσες μου δίνουν βήμα για πετάλι. Αυτό σημαίνει ότι ανεβαίνω μεν σε ρυθμό χελώνας και με το στιλ του φιδιού -Ζίγκ-Ζάγκ δηλαδή-, αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνομαι ότι αν δε σπάσω από τη κούραση -Γιατί από ψυχή δε παίζει- τότε θα βγεί ΟΛΟ πετάλι. Έστω και με 3χμ την ώρα. Το σπάω από τη κούραση για το δίδυμο σημαίνει κάποιο τραυματισμό μυικό ή να φάμε τα μούτρα μας πουθενά. Μέχρι τώρα να είμαστε καλά αν και έχουμε δώσει αρκετές αφορμές, δεν έχει συμβεί τίποτα από τα δύο σε όλες τις μεγάλες βόλτες.

   Το μισό μπουκάλι νερό του Σταύρου όσο καλές προθέσεις και να είχαμε, σίγουρα δε θα μας έβγαζε πέρα για όλη τη βόλτα, οπότε κάποια στιγμή μετά από χρόνο που δε ξέρω το ήπιαμε. Τις τελευταίες γουλιές τις ρουφήξαμε έξω από ένα καλυβάκι στη μέση του πουθενά, αφού πρώτα κάναμε τα κουμάντα μας να γεμίσουμε από μια μικρή γούρνα που είχαν οι άνθρωποι που μένανε εκεί. Συνεννόηση στα Ισπανικά να γελάς και να νιώσεις λίγο μετανάστης που πατάει το πόδι του για πρώτη φορά στο Ελλαδιστάν. Δοκιμάζω λίγο το νερό πριν το πιω και με ύφος Χημικού Μηχανικού του Μετσοβείου παρακαλώ, γυρνάω στο Σταύρο και τον ενημερώνω πως το νερό είναι γαμάτο και πιές άφοβα, αφού σε περίπτωση που δε το ξέρεις ή δε στο έχω πει, το στομάχι μου είναι ένα μικρό μικροβιολογικό εργαστήριο που αρκετές φορές παίρνει και δουλειές από το ΕΛ.Κ.Ε.ΘΕ. για τον έλεγχο του υδάτινου ορίζοντα. Ξεδιψάω όσο μπορώ πίνοντας από τη γούρνα. Το νερό για τις συνθήκες είχε μια χαρά γεύση όντως, εξ'άλλου του πούστη, από το βουνό κατεβαίνει. Ότι είναι να γίνει θα γίνει μέσα στο επόμενο μισάωρο. Γεμίζουμε μπουκάλι, καβαλάω Camilo, καβαλάει Kelly και δρόμο. Το βουνό συμπεριφέρεται λες και μας κάνει πλάκα ο κολλητός μας, όσο εμείς τρέχουμε στο διάδρομο. Αυτό το χαζό αστειάκι που είτε έχεις πάει για μια βδομάδα γυμναστήριο είτε πας όλη σου τη μέχρι τώρα ζωή, σίγουρα θα έχει βρεθεί κάποιος να στο κάνει... Να πατάει επίμονα το κουμπί μέχρι να τερματίσει σε ανηφόρα ο διαδρομός. Αυτό συμβαίνει και με εμάς. Καπάκι μετά από αυτή τη σύντομη στάση γαμιέται ότι νομίζαμε πως είχαμε δει μέχρι τώρα.

Αυτοί εκεί δε μοιάζουν με γαϊδούρια... Ούτε αυτά που καβαλάνε μοιάζουν με γαϊδουράκια...

Τίποτα μαλάκες θα είναι τουρίστες. 

   Στο δρόμο μας πλέον συναντάμε ταμπέλες που προσωπικά δε θυμάμαι να έχω δει σε ποδηλατάδα εντός του οικοπέδου που ανήκει το ΑΦΜ μας. Αυτοκινητάκι σε κλίση χωρίς να λέει κάποιο 10% αλλά από κάτω ακριβώς, στρογγυλή ταμπελίτσα που να υποχρεώνει τα αυτοκίνητα να πηγαίνουν με 10χλμ. Η Κουβάνικη φύση που μας περιτρυγιρίζει προσωπικά μου ανεβάζει τη στύση και ας με προειδοποιούν οι ταμπέλες ότι έρχεται σκληρό γαμήσι. Η αγάπη για αυτό που κάνουμε είναι τόση που το βουνό θα πρέπει να προσπαθήσει κ άλλο μπας και μας τη χώσει. Βγήκε και η ρίμα όχι για χρήμα αλλά για τη φάση, Ράκος και Σταύρος έτοιμοι για την επόμενη στάση. Ο ψηλός βαριανασαίνει σαν μοσχάρι που ο ζυγός του κόβει το κεφάλι αφού έχει και ένα χωράφι οργωμένο στη πλάτη. Ζητάει time out και το έχει. Μουρμουράει κάτι του τύπου «Τα τσιγάρα μου γαμώ μέσα... Πόσο καπνίζω πια... Θα το κόψω κτλ...». Έχει δίκιο. Είναι ίσως η μεγαλύτερη εθελούσια μαλακία που κάνουμε το κάπνισμα, αλλά από την άλλη είναι τόσο τέλειο όταν ρουφάς που φεγγοβολάει η κάφτρα και γεμίζει το στόμα σου με καπνό, όπως είναι επίσης τέλειες οι κινήσεις που κάνεις για να ανάψεις ένα τσιγάρο, πόσο μάλλον η ιεροτελεστία όταν καπνίζεις στριφτό. Επιχειρήματα τώρα όχι μαλακίες. Αράζουμε σε ένα πεζούλι στην άκρη του δρόμου και κάπου εκεί ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα παρατηρεί το βυζί στο λάστιχο... Όλα τα υπόλοιπα τα έχει γράψει. Αυτό που ξέχασε να γράψει είναι ότι κάπου εκεί και αφού έφτιαξα όπως-όπως το λάστιχο του, είπα να ρίξω και εγώ μια ματιά στο Camilo... . Τα δεύτερα πιο πουτάνα λάστιχα που έχω δει ποτέ σε δρόμο. Τα πρώτα τα είχα δει πέρσι στην Ανάφη που βρέθηκα για μετά σεζόν chill out. 

Βρίσκομαι στο ένα από τα δύο βενζινάδικα της Ανάφης για να βάλω αέρα στο φρεσκομπαλωμένο λαστιχάκι του Ζιντάν... Εκεί με πλησιάζει ένας ωραίος τύπος με το ποδήλατο στα χέρια και εμφανώς και τα δύο του λάστιχα κλαταρισμένα...
-Φίλε... Γεια χαρά! Μήπως σου περισσεύει κανά μπάλωμα;!
-Ναι! Ρε συ το συζητάς;! Πόσα χρειάζεσαι;!
Όταν πλησίασε και είδα τι παίζει, δεν ήξερα αν έπρεπε να βάλω τα γέλια ή τα κλάματα!
Όπου και να είσαι ότι και να κάνεις, να είσαι πάντα καλά θεότρελε μικροβιολόγε!

Το δεύτερο πιο πουτάνα λάστιχο

"Επικίνδυνη ανάβαση
Να είσαστε προσεκτικοί στην οδήγηση"

   Ήταν τέτοια η χαρά μου όταν είδα το πρωί στην αυλή της χασιέντας να με περιμένουν πέντε ποδήλατα για να διαλέξω ένα, που πραγματικά μου βγήκε στα καπάκια τέτοια ανακούφιση και δεν με ενδιέφερε τπτα άλλο. Λίγα καντήλια που έριξα από μέσα μου μόνο ήταν η αντίδρασή μου, «Άντε πια γαμώ το Χ$%^#$ μου... Επιτέλους ρε πούστη μου γαμώ τη Π@%$^#΅%Εα μου... Όχι που θα χαμπαριάσουμε εμείς Μ0^Ε%##$να...!». Συνεχίζουμε τη βόλτα μας όπως είμαστε και βλέπουμε. Στο δρόμο μας περνάμε δίπλα από μικρά αγροτικά καλυβάκια με τις απλωμένες μπουγάδες τους έξω στις αυλές και τα περισσότερα από αυτά με κάποιο μποστανάκι, λίγα ζωάκια όπως καμιά κότα, κανά αρνάκι και τους ανθρώπους που κατοικούν σε αυτά με μια φοβερή γαλήνη στο πρόσωπο. Δε μπορώ να πω αν ήταν ευτυχισμένοι ή όχι δε τους ρώτησα αλλά δε μου φάνηκαν και για δυστυχισμένοι. Ζούσαν σε ένα πολύ απλό περιβάλλον με τα απαραίτητα, ίσως τα περισσότερα εκεί που βρίσκονταν να μην είχαν και ρεύμα αλλά τι να το κάνεις;! Πραγματικά άχρηστο. Για να έχεις τι τηλεόραση;! Για να έχεις το ψυγείο;! Άντε πες... Αλλά και με τι να το γεμίσεις για να το συντηρίσεις;! Να έχεις το πλυντήριο ρούχων;! Σιγά τα πολλά ρούχα που δε μπορούσες να τα πλύνεις και στο χέρι... Για πλυντήριο πιάτων ούτε λόγος και η λέξη λαπτοπ, ίντερνετ κτλ πιθανόν άγνωστες. Μια εικόνα που θα σου έβγαζε κακομοιριά ή ότι μάλλον το έχουν πιάσει το νόημα. Η πλάστιγγα μου έγερνε στο δεύτερο. Ήμουν ήδη μισό μήνα με το κινητό κλειστό και δε μου έλειψε πλην ελαχίστων περιπτώσεων που θα ήθελα να επικοινωνήσω με κάποιους ανθρώπους. Επίσης θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια στο χωριό που η ζωή λίγο πολύ έτσι ήταν. Γαμηστερή για τα παιδιά χωρίς πολυτέλειες για τους μεγάλους, ΑΛΛΑ, απλή. Όταν κάτι γίνεται απλά τότε συνήθως σου αφήνει χρόνο.

   Ανεβαίνουμε για τα καλά ακόμα, κάποιες στάσεις λίγο κουβέντα, γενικά τη ψιλό βγάζω στη μούγκα, χαζεύω απλά και προσπαθώ ακόμα να συνηδειτοποιήσω που είμαστε και τι κάνουμε. Έχει έρθει η ώρα να δούμε και που πάμε... . Ψαχουλεύω το κινητό. Είναι δείγμα ότι σπάει η υπομονή όταν σε πιάνει κωλοπιλάλα να δεις πόσο δρόμο έχεις ακόμα. Όχι για μένα. Τουλάχιστον όχι εκείνη τη στιγμή. Ψαχουλεύω το κινητό γιατί θέλω να υπολογίσω το χρόνο περίπου, τώρα εγώ και να υπολογίσω χρόνο σε σχέση με απόσταση... Γελάσανε κάποιοι φοίνικες που ήταν λίγο παραδίπλα. Τέλος πάντων, θέλω να υπολογίσω το χρόνο ώστε να έχω μια εικόνα αν παίζει σενάριο να φάμε νύχτα στο βουνό. Είναι ένα εφιαλτικό σενάριο όσο εφιαλτικό ήταν το σενάριο που ήθελε, κάποτε, τον Γιάννη το Γκούμα να έρθει στην ΑΕΚ. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου -χαχαχαχα- είμαστε πολύ ωραίοι. Δίνω και στο Σταύρο να ρίξει μια ματιά και το επιβεβαιώνει. Πάνω στα ποδήλατα και δώστου...

   Όταν ξεπρόβαλε μπροστά μας αυτό το τσιμεντένιο μπαλκόνι με τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα να αδειάζουν τουρίστες και το μικρο ΚΨΠ από κάτω, νόμιζα ότι φτάσαμε στο Topes de Collades. Γλαρόσουπα. Α! Κάποια στιγμή που η ώρα πέρασε ξεκίνησε μια σχετική κίνηση στο δρόμο από τουριστικά λεωφορεία και κάποια αυτοκίνητα που είχαν ελπίδες να φτάσουν μέχρι το μπαλκονάκι. Το χειρότερο γαμήσι... Σκασμένος στην ανηφόρα μέσα στη φύση και να σου έρχεται το λεωφορείο και να σε λούζει με ατόφιο μαύρο ντουμάνι από κακής ποιότητας Κουβάνικο πετρέλαιο... Σκασμένος στην ανηφόρα μέσα στη φύση και να σου έρχεται το LADA του 1980 αγκομαχώντας και να σε μπουκώνει με ατόφιο μονοξείδιο του άνθρακα, καθαρό διοξείδιο του άνθρακα και μόλυβδο από κακής ποιότητας Κουβάνικη 80 οκτανίων βενζίνη. Δε ξέρω πόσα κανονάκια έχασα κάθε φορά που συνέβαινε αυτό, πάλι καλά που βάσταγα 20ρικα του Περικλή και το μπλιμπλίκι τα μέτραγε για 100ρικα της Βεργίνας. Το μπαλκόνι τελικά δεν είναι σε καμιά περίπτωση το μέρος που θα θέλαμε να είναι αλλά και έτσι όπως είναι μας κάνει για μέρος ενώς σωστού pit stop για φωτογραφίες να χαζέψουμε λίγο τη θέα, τόσο που ανεβαίνουμε πια, με αυτά τα κωλόδεντρα και τη πυκνή βλάστηση της ζούγκλας δε βλέπαμε τίποτα και γιατί όχι να πιούμε και μια μπύρα. Είναι 10:15 το πρωί και είμαστε από τις 6 ξύπνιοι και μόνο ανεβαίνουμε... Ε... Μεσημέριασε... Πιάσε μια Bucanero fuerte!

Στα πιο ψηλά θα σε πάω μωρή φανελάρα μου...

facebook oriented η φωτό!

Άλλα 8 χιλιόμετρα από το "μπαλκόνι" για Topes de Collantes

Στο τέλος στο δρόμο θα τις αφήσουμε τις ψυχούλες μας!

   Εκτέλεση μπυρίτσας, έχουμε γίνει και κάτι τσαμπιά μπανάνες, έχει γεμίσει η μπάρα της ενέργειας και φεύγοντας από το μπαλκόνι ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΗ... Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΤΗΦΟΡΑ! Χαμόγελο και ύφος σαν να σου έχει έρθει μήνυμα εκεί που κάθεσαι και ξύνεσαι και αναρωτιέσαι να στείλω μωρέ ή να μη στείλω... «Τι κάνεις;! Πως είσαι;! Όλα καλά;! Θες να πάμε κανά cinema ή για κανά ποτό αν δεν έχεις κανονίσει κάτι άλλο για σήμερα;!». Απαντάς «Ναι σε όλα», με το ίδιο στύλ που έχουν ψηφιστεί μνημόνια και μεσοπρόθεσμα από τη σύσσωμη πολιτική και μηντιακή κοινότητα αυτού του τόπου. Κάπως έτσι έμοιαζε, η χαρά που εκδηλώθηκε βουτώντας για πρώτη φορά στην άσφαλτο. Κατηφόρα με αρχίδια και όχι αρχίδια κατηφόρα. Μικρή βέβαια πολύ βαριά δύο χιλιόμετρα αλλά πολύ άγρια. Οι απίθανες κλίσεις που σκαρφαλώναμε, από την αντίθετη φορά έμοιαζαν λίγο με skydiving ή bangee jumping! Κάνω τη κίνηση να γράψω το πρώτο βίντεο και στα πρώτα μέτρα καταλαβαίνω ότι παίρνω μεγάλο ρίσκο, στα επόμενα πρώτα μέτρα καταλαβαίνω ότι το δεξί μου χέρι έχει καρφώσει τη μανέτα του φρένου σχεδόν στο χερούλι αλλά το ποδήλατο κόβει χωρίς όμως να σταματάει. Συνεχίζω στο ρίσκο, δε πάω πάσο, εξάλλου γύρευε πότε και αν θα ξανά βρούμε κατηφόρα μέχρι να αρχίσει η ελεύθερη πτώση που σιγό μουρμούραγε ο Σταύρος κάθε φορά που κοίταζε το διάγραμμα της βόλτας στο άραγμα της πλατείας στο Trinidad. Μια τεράστια απόλαυση που κράτησε λίγο, όσο μια πραλίνα του Λεωνίδα. Φυσικά μετά τη τσουλήθρα πίσω στη φάση μάς. Ανηφοριές δίχως τέλος. Με πετάλι και υπομονή στο βουνό θα κάνουμε γιορτή... Η πινακίδα που περιμέναμε. Η πινακίδα που θα μας έκανε να φουσκώσουμε σα τα κοκόρια. Πόσο γελάω κάθε φορά που ο μικρός γιος γράφει σε κείμενο μετά από κομπαρσιλίκι, «Περιμένω τη στιγμή που θα αράξουμε με τον Ράκο και θα συζητάμε τι κάναμε πάλι και σήμερα και θα φουσκώνουμε σα τα κοκόρια...»!

Λέγε ρε... Φτάσαμε;!

Έτσι είναι τα μνημεία για τους τοπικούς αντάρτες του 1959

Για μας το φτιάξανε.

Φουσκώνουμε σα τα κοκόρια

   Αφήνουμε πίσω μας το περίφιμο Topes de Collades. Δεν είχαμε και κάτι να κάνουμε εκεί. Ένα μεγάλο ξενοδοχείο είχε παλιό σανατόριο το οποίο γαμούσε σαν φάση μέσα στο βουνό, αφού τριγύρω υπάρχουν κανά δυο εθνικά πάρκα και στα 30 χιλιόμετρα βρίσκονται οι περίφιμοι καταράκτες του El Nicho. Εμείς αυτούς θα τους δούμε την επόμενη φορά. Τώρα έχουμε ακόμα πολύ δρόμο κοντά μας. Το Topes de Collades μας είχε κάτσει σαν όνομα γιατί σύμφωνα με τη μελέτη της διαδρομής που είχαμε κάνει, λογικά σε κανά δύο χιλιόμετρα θα έπρεπε να ξεκινάει η ελεύθερη πτώση... Γλαρόσουπα! Λίγο έξω από το μέρος στο επόμενο χωριό νομίζω κάνουμε στάση σε ένα cozi μαγαζάκι για κανά νερό και έτσι για το λούσιμο... Την έχουμε δει άπλα με το χρόνο... Σε λίγο άλλωστε θα βάλουμε τα αλεξίπτωτα... Παπάρια. Στο μαγαζάκι που λες, η κοπέλα που δουλεύει εκεί τρώει τη φάπα όταν με τα Ισπανικά του φούρνου που έχω μάθει τόσες μέρες πια, τις εξηγώ από που έχουμε έρθει και που θέλουμε να πάμε. Φέρνει τα μπουκαλάκια με το νερό και με ενημερώνει πως το ένα είναι πίτα παγωμένο και πως αν δεν το θέλω μπορεί να μου φέρει άλλο αλλά θα είναι ζεστό. Με έφτιαχνε και δε το είχε καταλάβει. Τσιμπάμε τα νεράκια, λέμε και τα «Hasta luego» μας και φεύγουμε με τελευταία εικόνα τα μάτια της κοπέλας να μας κοιτάνε με ύφος «Και η Παναγιά μαζί σας λεβέντες μου!». Όταν ο Ράκος πιάνει ξένες γλώσσες στο στόμα του... Οι ξένες γλώσες γνωρίζονται μεταξύ τους! Ξανά στάση σε λιγότερο από 2 χιλιόμετρα. Έτσι γιατί φτάσαμε στη διασταύρωση που θα ξεκίναγε η ελεύθερη πτώση... Σε αυτή τη στάση ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μου το ανέκδοτο με τα μυρμήγκια και τον ελέφαντα στη ζούγκλα, ο οποίος πέρναγε κάθε μεσημέρι για να πάει στη λίμνη πάνω από τη φωλιά τους και τους τα γαμούσε όλα... . Την έχω πέσει σε μια τύπου γράνα δίπλα στο δρόμο και μετά από λίγο σκάει και ο Σταύρος να δοκιμάσει το στίλ μου για ξεκούραση... . Το να βλέπεις το ψηλό να έχει βγάλει μπλούζα και να αυτομαστιγώνεται λες και είναι μετανάστης στο Πειραιά, Σιίτης Μουσουλμάνος και γιορτάζει την Ασούρα, επειδή του τη πέσανε κάτι μυρμηγκάκια, σε κάνει να λυγίζεις ακόμα και αν προσπαθείς να το παίξεις πιο σοβαρός και από τον Αλέξη το Τσίπρα στον επικήδειο που εκφώνησε για τον άλλο ψηλό το Φιντέλ. Είχε ξαπλώσει πάνω στη φωλιά τους. Τα μυρμήγκια της ζούγκλας όσο μικρά και να είναι δε τα σηκώνουν αυτά με ότι μέγεθος και να έχουν να κάνουν. Αφού είδαν ότι δεν ήταν αρκετά για να τον πάρουν στις πλάτες τους... Τον εγαμήσανε στο δάγκωμα. Όπως δήλωσε και ο ίδιος μετά, «Το χειρότερο διάλειμμα που έχει γίνει ποτέ στη μέχρι τώρα Ζωή... Ποδήλατο»

Λίγο πριν ξεκινήσει το κακό!

   «Ρε μαλάκα δεν είναι δυνατόν... Μας κάνει πλάκα το bike maps»

   «Σταύρο, λοιπόν... Αν περάσει κανά φορτηγό του λέμε να μας μαζέψει μέχρι το χωριό Mayari να κλέψουμε αναγκαστικά αυτά τα 5 χιλιόμετρα για να μη μας πιάσει το βράδυ στο βουνό. Από εκεί και μετά πρέπει να έχει μόνο τη κατάβαση και ύστερα πάμε και βλέπουμε»

   «Ποιο φορτηγό ρε;! Έχει να περάσει φορτηγό κοντά μισή ώρα και βάλε δε το έχεις πάρει χαμπάρι;!»

   «Ε, τότε τι να κάνουμε πάμε και βλέπουμε, το πολύ- πολύ αν μας πιάσει η νύχτα στο βουνό θα βρούμε κάπου να μας φιλοξενήσουνε...»

   Η κατηφόρα που περιμέναμε δεν ήρθε ποτέ εκεί που τη περιμέναμε. Κάποια στιγμή μέσα στο βουνό πλέον είχε σταματήσει και η όποια κίνηση υπήρχε από κάτι παλιά καμνιόνια που ανέβαζαν τουρίστες για να τους πάνε στα εθνικά πάρκα. Είχαν αρχίσει κάπως να εξαντλούνται τα αποθέματα ηθικού γιατί όπως καταλαβαίνεις ανεβαίναμε πολύ αργά λόγω των κλίσεων ήμασταν ακόμα μέσα στο βουνό και αν και μεσημέρι η πυκνή βλάστηση έκανε τόση σκιά στο δρόμο που στα 900 μέτρα που βρισκόμασταν, δε πα να έμπαινε το καλοκαίρι σε όλη τη Κούβα... Εκεί δρόσιζε ζωηρά και αισθητά καταλάβαινες πως αν έπεφτε ο ήλιος και ήσουν ακόμα εκεί πάνω, θα αντιμετώπιζες κάποιο πολύ σοβαρό πρόβλημα από το κρύγιο. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι το ηθικό μου να τσακίζει κάπως σε μεγάλη βόλτα. Είναι η πρώτη φορά που κάθομαι οκλαδόν στο δρόμο, δεν υπάρχει ψυχή γύρω μου και σκέφτομαι ότι, όντως σήμερα ξεπέρασα τα όρια που έχω θέσει στον εαυτό μου για το τι πάει να πει κομπαρσιλίκι και περιπέτεια. Η λέξη περιπέτεια με φτιάχνει πάντα. Μια που μου καρφώθηκε στο μυαλό και δύο που αρχίζω να παίρνω ψυχολογικά τα πάνω μου. Δε πάει να γαμηθεί, στα 500 μέτρα αφήσαμε πίσω μας ένα καλυβάκι. Το θυμάμαι πολύ καλά γιατί σταμάτησα να βγάλω φωτογραφία τη ξάπλα του πατέρα και το κοριτσάκι του που έπαιζε μόνο του. Μου είχε κάνει τόση εντύπωση πως είχαν ξεμείνει εκεί πάνω. Είχα γοητευτεί από τη φάση τους. Είχα αποφασίσει ότι αν χρειαζόταν θα πηγαίναμε στο τύπο και με τα Ισπανικά του φούρνου, -Άσε που δε θα χρειάζονταν, με το που θα μας έβλεπε θα έμπαινε κατευθείαν στο νόημα-, θα του ζητάγαμε φιλοξενία για το βράδυ. Στο καπάκι σκέφτηκα, τι καφεδάρα θα πίναμε το πρωί σε αυτό το μέρος και το όποιο τσάκισμα είχα αισθανθεί στο ηθικό μου, πλέον είχε μπει στη καλίμπρα και είχε ισιώσει. Δε χρειάστηκε... Από τη στιγμή που ο Σταύρος ήταν κάθετος στο πάμε και βλέπουμε, πλέον και εγώ κούμπωσα στο mode του. Κανά δύο- τρία μικρά χωριουδάκια περάσαμε μέσα στο βουνό όλα στο ίδιο μοτίβο. Ήσυχα, όμορφα με τα απολύτως απαραίτητα και από ένα σχολείο το καθένα. Βλέματα των ανθρώπων που μας έβγαζαν μια εμπιστοσύνη και μια ηρεμία ότι, εδώ είμαστε... Πάτε εσείς και εμείς εδώ είμαστε. Χαμόγελα μας χάριζαν και καμιά κουβέντα τους πετάγαμε στη γλώσσα τους.

Το καλυβάκι... Μεγάλωσε την εικόνα και δώσε έμφαση στη ξάπλα.

  Σε όλη τη διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στο σημείο μηδέν το μέρος κέρναγε ομορφίες! Που και που μας έσκαγε καμιά κατηφόρα 200-300 μέτρα έτσι για να μας προϊδεάσει τι μας περιμένει. Ούτε για αστείο να άφηνες τα χέρια σου από το τιμόνι. Εντάξει κανά δυο φορές ακόμα το πήρα πάλι το ρίσκο. Έτσι για δείγμα. Είχα καταλάβει πως όταν θα ερχόταν η στιγμή για την ελεύθερη πτώση θα ήταν σίγουρα δύο φορές πιο κανιβαλικές οι κλίσεις από το κατέβασμα Χώρα-Αιγιάλη. Ότι πιο άγριο είχα κατέβει στη μέχρι τώρα Ζωή... Ποδήλατο μου. Επίσης σοβαρός παράγοντας που έκανε πολύ δύσκολο το να γράφεις βίντεο όσο κατέβαινες ή να σταματάς για φωτογραφίες ήταν ο παράγοντας κούραση. Αυτό βέβαια που κορύφωνε την όλη δυσκολία της διαδικασίας ήταν το κατά τόπους βομβαρδισμένο οδόστρωμα που αν έσκαγες μέσα στις λακούβες, σκόρπαγες μετά δε μαζευόσουν. Για να καταλάβεις τις κλίσεις κατηφόρας που μας έρχονταν, αναλογίσου ότι παίζανε ανηφόρες που το ποδήλατο έπαιρνε τέτοια κλίση ώστε καθώς έδινα πετάλι με τη 1η ταχύτητα, αυτό σήκωνε σούζα. Του Σταύρου σπίνιαρε η πίσω ρόδα! Κλάμα!

   Το σημείο μηδέν ήταν υπέροχο. Έβγαινες από το βουνό μέσα από τη ζούγκλά και έφτανες σε ένα δεύτερο μπαλκόνι, φυσικό αυτή τη φορά, του οποίο η θέα ξεδίπλωνε το που ανέβηκες και μέχρι που και πως θα κατεβείς. Στέκομαι λίγο να χαζέψω με δέος, να βγάλω καμιά φωτογραφία, μπορεί να ήταν και η τελευταία μου, και ετοιμάζομαι για την ελεύθερη πτώση. Ίσως το συναίσθημα να μοιάζει με αυτό που έχει κάποιος όταν κρατιέται από τη πόρτα του αεροπλάνου λίγο πριν πηδήξει στο κενό. Δε ξέρω. Θα το μάθω όμως που θα πάει.

Ασέλγεια... 

 Στη παρθένα φύση...!

   Η κατηφόρα είναι επαναστατικό ποδηλατικό χτύπημα. Μας σοκάρει όπως πρέπει να σοκαρίστηκαν οι της CIA όταν έκαναν και την 638η απόπειρα δολοφονίας στον Φιντέλ και ο ψηλός τη σκαπούλαρε πάλι. Δεν έχω φροντίσει -Πάλι- να πάρω από τον Τσόνι τη κάμερα. Αυτή τη κατηφόρα πολύ δύσκολα θα ξανά έχω την ευκαιρία να τη κατέβω. Δεν θα έχει ούτε μισό δευτερόλεπτο βίντεο, σκοτούρα με το κινητό και αντικείμενα του πόθου. Θα τη κατέβω παρεούλα με τον Camilo, ο Σταύρος όπως συμβαίνει πάντα στις κατηφόρες, θα εξαφανιστεί γρήγορα από το οπτικό μου πεδίο. Τα φρένα του Camilo είναι για γέλια. Το πίσω δε μπλοκάρει ποτέ το τροχό και το μπροστινό θα είναι το βασικό μου φρένο. Λίγο πρόβλημα. Η κατηφόρα έχει στροφές που μόνο ένα φρένο και ειδικά το μπροστινό κάνουν το παιχνίδι όχι και τόσο αθώο. Κοιτάω πίσω μου και ο μικρός γιος έχει σταματήσει να βγάλει τις δικές του φωτογραφίες. Με ένα νεύμα και ένα «Θα τα πούμε στο τέλος», αφήνω τον Camilo να ανταποκριθεί μόνος του στη μετακίνηση του κέντρου βάρους του. Η τελευταία σκέψη μου πριν καθαρίσω το μυαλό μου για να έχω  όσο πιο απόλυτα το νου μου, ήταν πως, καλά θα ήταν για πρώτη φορά να είχα και ένα full face κράνος μαζί μου. Όπως και να έχει είμαστε σκέτοι και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ρολάρουμε όσο πιο γρήγορα μας παίρνει. 

   Από τα πρώτα μέτρα της κ' όλας, είναι σαφές ότι τα χέρια δε πρέπει να φύγουν από το τιμόνι και τα δάχτυλα πρέπει να είναι μόνιμα στις μανέτες των φρένων σε ετοιμότητα, τέτοια όπως ο δείκτης του δεξιού χεριού, όταν ετοιμάζεται να τραβήξει σκανδάλη για να πυροβολήσει η φωτογραφική μηχανή, τη κατάλληλη στιγμή. O Camilo έχει πιάσει για τα καλά ταχύτητα, τα μάτια μου είναι σε θέση μισάνοιχτα από τον αέρα που τα τρυπάει, ο Σταύρος περνάει από δίπλα μου υπερηχητικός αυτή τη φορά. Το ποδήλατο τρέμει, ο δρόμος είναι ψιλό καλός αλλά με παγίδες, το βλέμμα πρέπει να μένει σε μια απόσταση τέτοια που να προλαβαίνεις να σκανάρεις το δρόμο και να φτιάξεις τη πορεία σου. Δεν είμαστε μόνοι... Ξεπετάγονται και αμάξια μια στο τόσο. Πρώτη στροφή και το χάιδεμα της μανέτας γίνεται γράπωμα σαν να γραπώνεις... Άσε τι να γραπώνεις... Το πιο ερωτικό σημείο γυναίκας ή άντρα που έχεις να θυμάσαι στη πιο κορυφαία σας στιγμή. Φαντάσου το κάνε το εικόνα και πολλαπλασίασε το χ 3 σίγουρα. Τα φρένα μου τα έκανα στη σωστή απόσταση από τη στροφή, ο Camilo έχει τα χιλιόμετρα που πρέπει για να μπω πολύ ωραία, ίσα που ανοίγω το βλέμμα μου πριν πιάσω τη κορυφή της να δω αν έρχεται κανά αμάξι. Το τοπίο καθαρό. Αυτό σημαίνει πως μόλις πιάσω για τα καλά τη κορυφή της στροφής άνετος μπορώ να σηκώσω τις άγκυρες και να ανοίξω πάλι πανιά. Έτσι και γίνεται. Κορυφαίο συναίσθημα είναι το πως με ρουφάει πάλι η κατηφόρα. Νιώθω μια πρωτόγνωρη ορμή από τη βαρύτητα την ίδια ώρα που μια ζεστασιά γεμίζει το σώμα μου και ένα ελαφρή μούδιασμα στο κεφάλι μου. Οι αδρεναλίνες σίγουρα μαζί με τις ντοπαμίνες γλεντάνε μέσα μου. Οι σκέψεις υπολογισμού που γράφω εδώ και πιάνουν δύο γραμμές, στο κεφάλι μου πρέπει να γίνονται σε λιγότερο από δύο second. Υπάρχει και ο τρόπος του κατέβα λάου-λάου, αλλά είπαμε, πολύ δύσκολα θα βρεθούμε ξανά πάλι στο ίδιο μέρος. Έχουμε μόνο μια κατεβασιά να κάνουμε και θα τη κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Επόμενη στροφή με την ίδια λογική, σωστό φρενάρισμα στη σωστή απόσταση και μόλις πιάνουμε κορφή ανοίγουμε πανί, σήκωμα λίγο το βλέμμα πάλι καθαροί. Τα χέρια μου πονάνε. Από τους καρπούς μέχρι πάνω στους ώμους έχουν σφίξει, έχουν μαγκώσει. Η κούραση της ανηφόρας βγάζει όλη τη καταπόνηση. Παρακαλάω να τελειώσει γρήγορα η στροφή και να πιάσω πάλι ευθεία για λίγο, ώστε να χαλαρώσω κάπως τις χούφτες μου και σε συνέπεια να αποσυμφορήσω το υπόλοιπο μυικό σύστημα. Ο Σταύρος δεν υπάρχει στο οπτικό μου πεδίο. Όπως δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέραν από το δρόμο. Δεν περισσεύει χρόνος για χάζεμα. Είδαμε πολύ ομορφιά όσο σκαρφαλώναμε. Πρώτη φορά χαίρομαι που ο Σταύρος δεν είναι στο οπτικό μου πεδίο. Αυτό σημαίνει ότι ο μικρός γιος κατεβαίνει κορδόνι και δεν έχει σκορπίσει πουθενά. Κλείνω με αυτή τη σύντομη σκέψη και ξανά πάλι 200% το νου μου στο δρόμο μου. Μετά από κάθε στροφή έρχεται πάντα αυτό το ρούφηγμα από την ακραία επιτάχυνση. Το μόνο που με προβληματίζει είναι ότι έχω τα δεύτερα πιο πουτάνα λάστιχα. Το μόνο που εύχομαι είναι να μη με κρεμάσουν και αν τυχόν συμβεί, ας μη το κάνουν άτσαλα. Δηλαδή να έχω κάποιο χρόνο να αντιδράσω. Τα χιλιόμετρα καταπίνονται αμάσητα. Στο ίδιο ακριβώς μοτίβο. Είναι τέλειο. Ας φοράω παρωπίδες. Βλέπω ότι είναι απαραίτητο, αλλά ξεπηδάνε από μέσα μου καινούρια συναισθήματα.

psycling...

Ρε ένα μαρκαδόρο να χώσουμε μια ταγκιά της προκοπής στο μανιτάρι...

"Επικίνδυνη ΚΑΤΑΒΑΣΗ

Να είστε προσεκτικοί στην οδήγηση"

   Σε χρόνο που με έκανε να απορήσω βρίσκομαι πάλι να πατάω έδαφος. Το τρενάκι του λούνα παρκ σταματάει προοδευτικά και πλέον μπορείς να ξεκλειδώσεις τη μπάρα ασφαλείας. Άλλη μια βόλτα ρε παιδιά, έχω μια μάρκα που έχει περισσέψει!. Το λούνα παρκ κλείνει όμως γιατί πρέπει να αρχίσουν να τα μαζεύουν σιγά-σιγά. Κάπου αλλού θα πάνε να στήσουνε. Που θα μας πάει, θα το ξανά πετύχουμε. Το σώμα μου χαλαρώνει, το κεφάλι μου αρχίζει να ξεμουδιάζει, το οπτικό μου πεδίο αμβλύνεται και ο χρόνος με το χώρο αποκτάνε πάλι τη συνηθισμένη τους διάσταση. Στη La Sierrita θα γίνει η επόμενη στάση. Ψωνίζουμε δύο μπύρες από ένα mercado, δίπλα υπάρχει ένα μικρό παγωτατζίδικο, μέσα σε αυτό δουλεύει μια κοπέλα που είναι ότι πιο όμορφο μπορείς να δεις στην ακτίνα που βλέπει το μάτι σου. Όση ομορφιά στέρησε από το βλέμμα μου η ελεύθερη πτώση, τώρα αποζημιώνεται. Αράζουμε σε ένα τουράκι λίγο πιο δίπλα σκάμε τα μπυράκια μας με το φίλο μου φουσκώνουμε σαν τα κοκόρια και ανάβω το πρώτο τσιγάρο για τη μέρα. Μου το ζήτησε ο ίδιος μου ο οργανισμός. Το βουνό γαμήθηκε. Πάνω-κάτω... Γαμήθηκε. Ας μη κάπνιζες, το πρώτο σου τσιγάρο θα έκανες μετά από τέτοιο γαμήσι. Χαζολογάμε στο τουράκι, χαζεύουμε τη κοπέλα, μας χαζεύει ο κόσμος που είναι εκεί τριγύρω. Περνάει η ώρα, δύο γουλιές ένα τσιγάρο ακόμα και πάλι στη σέλα. Αφήνουμε πίσω μας το βουνό. Για το υπόλοιπο της διαδρομής θα το έχουμε παρέα λίγο παραδίπλα μας. Ανιαρή φλατίλα στην επαρχιακή Κούβα. Ατελείωτες ευθείες μπροστά μας. Σκέφτομαι ότι πόσο ωραία είναι να κάνεις ποδήλατο στο Amstrdm, στο Βερολίνο, στη Κοπεγχάγη... Έχουν τις υποδομές, έχουν τη κουλτούρα, έχουν το περιβάλλον... Αλλά ρε μλκα μια κατηφόρα δεν έχουν! Λίγο παιχνίδι, να τσουλήσεις χωρίς πετάλι, για λίγο. Να τρέξεις! Πως το λένε;! Πέσαμε από τη κορυφή του βουνού και κατά τόπους μπορεί να πιάσαμε και μια 70χμ.

   Ο ήλιος πέφτει και το φως του έχει γλυκάνει πολύ. Δίνει έμφαση μόνο σε ότι έχει σημασία. Τα χρώματα από ότι υπάρχει γύρω μας είναι έντονα πολύ. Στο δρόμο μας συναντάμε κόσμο που περιμένει κάποιο autostop, μέχρι και σε εμάς έκαναν νόημα να σταματήσουμε να πάρουμε κάποιον με το ποδήλατο! Ντρέλλα!. Άλλοι πουλάνε μπανάνες και στέκονται σαν να μοιράζουν νερά σε αθλητές που τρέχουν το γύρο της Γαλλίας. Η ώρα του pit-stop έχει έρθει. Ο Σταύρος την έχει ακούσει από τη πείνα και από τη μπύρα. Κάνει ποδήλατο αμίλητος, και το μόνο που μου είπε είναι πως όπου βρούμε κάτι να φάμε σταματάμε.

 

Βουνό Τέλος! Φλατίλα μέχρι τη Χασιέντα

Το βουνό... Λίγο παραδίπλα... 

Θα μας συντροφεύει πλέον στη διάρκεια της επιστροφής μας

Σε λίγο θα μας κόψει και εμάς η πείνα.

Φίλε γύπα, θα σε αφήσουμε νηστικό για σήμερα.

Ανιαρές ατελείωτες ευθείες, σε ένα καινούριο

 και συνάμα πολύ όμορφο περιβάλλον για τα γούστα μας.

Check point μπανανίτσα on the road

Τσολιάς είσαι ρε μπαγάσα!

Φιξάκι... Η Κουβανοί κάπως έτσι βγάζουν βόλτα τα κορίτσια τους.

Παντού θα σε πάω μωρή φανελάρα μου.

1UP

   Η ώρα έχει περάσει για τα καλά πια. Τα τελευταία κοντά 20 χιλιόμετρα θα γίνουν το βράδυ. Αναπόφευκτο. Αλλά όσο έχουμε φως θα απολαύσουμε το τοπίο. Ο Σταύρος γέμισε μπαταρίες. Εδώ μπορώ να πω ότι έκανα ένα προσωπικό λάθος υπολογισμό που στη πορεία θα τον πληρώσω, πάλι καλά όχι ακριβά. Μετά το pit-stop κελαηδάμε πάνω στα ποδήλατα. Η αποστολή εξευτελισθεί και το Trinidad έρχεται κατά πάνω μας. Κάνουμε ποδήλατο με τη θάλασσα σε ορατή απόσταση. Λίγα χιλιόμετρα μετά θα έρθει και αυτή δίπλα μας. Τι ειρωνεία. Όλη τη βόλτα την έκανα με το μαγιό αλλά τελικά μούσκεμα θα γίνει μόνο από τον ιδρώτα. Δε προβλέπεται στάση για μπάνιο και άραγμα για κανένα λόγο. Φάτε μάτια ψάρια... Γεμίζουν με φοβερές εικόνες. Δεν έχω καμιά τρέλα με τα ηλιοβασιλέματα, μου αρέσει okey αλλά κατάλαβες. Λίγες φορές με θυμάμαι να είμαι σε φάση αράζω και τα χαζεύω. Μιας και θυμήθηκα την Ανάφη γράφοντας το κείμενο, ίσως τότε ήταν και η τελευταία φορά που χάζευα ηλιοβασίλεμα με τις ώρες όταν βρέθηκα τη κατάλληλη ώρα, στη κορφή του δεύτερου μεγαλύτερου μονόλιθου της Μεσογείου. Όσο κράτησε η διαδρομή μας μέχρι να σβήσει ο ήλιος, τα μάτια μου δεν έφευγαν από πάνω του, όπως και τα πόδια μου δεν άφηναν τα πετάλια μου. Είπαμε... Γαμημένες ευθείες, σε έχουν μόνιμα στη κίνηση.

Είμαι ένας φτωχός και μόνος κάου μπόι

'Η στη σκάρα!

Προσπέραση στο ΚΤΕΛ

   Έχει σουρουπώσει για τα καλά. Νύχτωσε πλέον ολοκληρωτικά. Επαρχιακό δίκτυο Κούβας σημαίνει, φωτισμός δρόμου ανύπαρκτος. Πριν κάποιες μέρες χαζεύαμε την υπερπανσέλινο στο Cienfuegos και τώρα το φεγγάρι δεν είναι ούτε σαν κομμένο νύχι, άλλο να στο λέω και άλλο να σου τύχει. Δε βλέπουμε τις μύτες μας δε βλέπουμε το δρόμο. Πολύ διασκεδαστικό στην αρχή. Σαν να είσαι μέσα σε ένα μαύρο κουτί κλειστό από παντού και να πηγαίνεις. Διασκεδαστικό δεν ήταν το πετσόκομμα  από τα φώτα όποτε πέρναγε αμάξι και σε συνδυασμό με τη κούραση προσωπικά έχει αρχίσει και με πιάνει ζαλάδα. Δοκίμασα κάθε φορά που έβλεπα αυτοκίνητο να έρχεται, να κλείνω το ένα μάτι μέχρι να περάσει και μετά να ανοίγω το κλειστό για το σκοτάδι και να κλείνω το ανοιχτό. Ένα κολπάκι που έχει μια σωστή λογική αλλά με τόση κούραση που έχω και βάση του λάθος υπολογισμού μου, να μη τσιμπήσω και εγώ κάτι, η ζαλάδα έχει γίνει ναυτία. Το μπουκαλάκι νερό στη τσάντα μου που είχα πάρει στο cozi μαγαζάκι έξω από το Topes de Collades κρατάει ακόμα πάγο! Η κοπελιά μου το έδωσε με τη καρδιά της και αυτό αποδείχθηκε γιατί αυτές οι γουλιές που γεννιούνται εκεί μέσα είναι βάλσαμο για τη κατάστασή μου. Τα χιλιόμετρα που έχουν μείνει πλέον μέχρι να τερματίσουμε δεν είναι πολλά. Μου φαίνονται ατελείωτα. Είμαι σε κακή κατάσταση για τα δεδομένα μου. Πρώτη φορά κάνω ποδήλατο και έχω ναυτία. Αν δε βρω σύντομα κάπου να πάρω νερό οι επιλογές που έχω είναι να ξαπλώσω στην άκρη του δρόμου και να κοιμηθώ από μισάωρο μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Δεν έχω ιδέα τι θα συναντήσουμε στο δρόμο, θα έχει κανά σπίτι, κανά μαγαζί;! Ότι από τα δύο βρω χτυπάω πόρτα για νερό. Κοιτάω να χαλαρώσω τον εκνευρισμό μέσα μου με σκέψεις του τι έγινε σήμερα. Πετυχαίνει. Ο Camilo στο βουνό με έφτιαξε κάργα. Στην ευθεία με ζορίζει... Θα ήθελα τον Ζιντάν να καταπιεί τα υπόλοιπα χιλιόμετρα. Μέσα στο χάσιμο τέτοιων σκέψεων δυο τρία σπιτάκια κάνουν την εμφάνισή τους από την απέναντι μεριά του δρόμου, δυο-τρία σπιτάκια και από τη δική μας πλευρά μαζί με μια πινακίδα που ενημέρωνε για ενοικιαζόμενα δωμάτια κτλ... Όαση! Μη στα πολυλογώ... Έγινα μπουκάλι ήπια το μισό και πρέπει να αισθανόμουν κάθε μόριο υδρογόνου και οξυγόνου να κατεβαίνει στο λαιμό μου και να παίρνει το δρόμο του για το αίμα μου. Κανονάκι και μάλιστα καπάκι ζωή επειδή συμπλήρωσα και 117 χιλιόμετρα βόλτας. Δηλαδή άλλα 5 μέχρι τη χασιέντα. Χαβαλές. Η ναυτία έχει πάρει δρόμο, έχω επανέλθει στα συγκαλά μου και πλέον το γεύμα του πρωταθλητή γυρνάει στο μυαλό μου. Να πιάσουμε από μια καρέκλα με το Σταύρο στην αυλή να βάλουμε τις πίτσες από τη δημόσια πιτσαρία El Rapido στη σέντρα και να φουσκώσουμε σαν τα κοκόρια. Να κοιτάξω το Κουλάρα στα μάτια θέλω και να του πω "Έεεετσι! Το γαμήσαμε το βουνό!!", με είχε τρελάνει το αρχίδι κάθε φορά που βλέπαμε ποδηλάτες φορτωμένους να ταξιδεύουν το νησί... Έτσι ακριβώς θα γίνει κανά μισάωρο αργότερα... .

Ποδήλατο στο διάστημα και από πίσω μας έρχεται κάποιος ιπτάμενος δίσκος!

   Φίλε δε ξέρω τι να πω. Σ'ευχαριστώ που πήρες την απόφαση να πάμε αυτή τη βόλτα. Είναι κάτι που θα θυμάμαι για πάντα. Εκπληρώθηκε ένα από τα δύο όνειρα που έκανα για αυτό το ταξίδι. Καλύτερα που δεν έκατσε να πάμε Cayo Jutias τέτοιες παραλίες έχουμε και εδώ... Ουυυυ... Ένα σορό!. Ευτυχώς που δεν πήγαμε Santa Clara... Θα είχα αυτοκτονήσει στα μισά της διαδρομής από την ανία της ατελείωτης ευθείας. Μετά από αυτό, και ληστεία στα κεντρικά της Εθνικής Τράπεζας να κάνουμε, μέρα μεσημέρι στη Κοτζία, θα προλάβουμε να φύγουμε με κανά κατομύριο.

   Έτσι... Σάββατο... Σα να ξορκίστηκε μέσα μου το κόμπλεξ της Δευτέρας. Όλα έγιναν διαφορετικά από τα αυτιστικά μου σκαλώματα. Αισθάνομαι ήδη πολύ καλύτερα!χαχαχα

   Στα καλύτερα...

   21/12 γιορτάζουμε.

Το Κουβάνικο γεύμα των πρωταθλητών

ΤΟ... Κομπαρσιλίκι σε βίντεο

Υ.Γ.1 Φυσικά αυτή η βόλτα είναι αφιερωμένη στο φιλαράκι μας τον Γιαννάκο που αν και έκανε το call στο all in, δυστυχώς οι υποχρεώσεις του είχαν καλύτερο φύλλο. Ετοιμαζόμαστε για του χρόνου φίλο... Καλά να είμαστε. Καλά να είναι και το καλοκαίρι να το δουλέψουμε.
Υ.Γ.2 Εβιτάκι μη τρελένεσαι καθόλου απο τα χαροπαλέματα και τα κομπαρσιλίκια... Δήλωσε συμμετοχή για Νοέμβρη 2017!

Υ.Γ.2 Αν μετρήσω από τον Ιούνιο βγάζω 6 μήνες σερί καλοκαίρι... Καλά Χριστούγεννα.

Υ.Γ.3 Αυτό το κείμενο ξεκίνησε να γράφεται στο τραίνο από Santiago για Havana. Συνεχίστηκε στο αεροπλάνο από Havana για Ζυρίχη, δουλεύτηκε στον εξωτικό Κολωνό και κλείνει στην Ερέτρια!... Ταξιδέψανε οι αράδες του με το ίδιο γούστο που τη βρίσκει να το κάνει ο Ράκος.

Υ.Γ.4 Αντίο ψηλέ. Το 1959 ήταν μια νίκη όλου του Κουβάνικου λαού μοναδική στη μέχρι τώρα ιστορία του κόσμου. Για όσους αναρωτιούνται για το πως είναι η ζωή στη Κούβα θα αναφέρω το εξής: Το 2004 άνοιξε στην Αβάνα η ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Ο ψηλός είχε καλέσει τον πατριάρχη Βαρθολομαίο και τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ και μια κουστωδία από παπαδαριό για τα εγκαίνια. Σε μια συζήτηση που είχαν ο Φιντέλ με τον Γλύξμπουργκ, γυρνάει ο ψηλός και ρωτάει: 

-Έχεις ιδέα τι πάει να πει ελευθερία;!

- Ελευθερία;... Είναι τα ίσα δικαιώματα του λαού, η δημοκρατία κτλ...

- Τρίχες... Ελευθερία είναι να έχεις το κεφάλι σου στο στόμα του λύκου και εσύ να του λες άντε γαμήσου!

Αυτήν την ελευθερία απολαμβάνει ο Κουβάνικος λαός μαζί και το τίμημα της.

Υ.Γ.5 Πάντως σε καμία περίπτωση δε λες ότι έχουν δικτατορία.
Υ.Γ.6 Χρηστάρα ήσουν φοβερός φίξερ σε όλη στην εκδρομή... Μόνο στο Santiago βρήκες και γαμήθηκες!
Υ.Γ.7 Κουλάρα... Έπρεπε να σε πάρουμε μαζί μας... Να φας εκεί 5-6 ανηφόρες-κατηφόρες πάνω-κάτω να σου στρίψει κοροϊδάρα!!!
Υ.Γ.8 Λόκα, πως σε γάμησαν έτσι οι αστερίες στο αεροδρόμιο;!
Υ.Γ.9 Hasta la victoria siempre senor Pedro
Υ.Γ.10 Nuri πλάκα θα έχει να καταφέρουμε να σε φέρουμε Ελλάδα το καλοκαίρι
Υ.Γ.11 Στα Κουβάνικα ο Ράκος λέγεται Papito... Να είσαι πάντα καλά γέρο Osvi... 21/8!
Υ.Γ.12 Εκτός από τους Νικόλες σήμερα... Γιορτάζει και ο Αλέξανδρος.