Δε ξέρω τι έχει σημασία να γράψω για αυτή τη βόλτα. Ίσως καλύτερα θα ήταν να διάβαζα ένα κείμενο από τα παιδιά, Νικόλα και Διονύση. Φταίει από την άλλη και ο Σταύρος που πλέον μου δένει τα χέρια κόμπο αφού το ότι γράφει με καλύπτει σε ποσοστό πάνω από 80%.
Μέσα από αυτή τη βόλτα νομίζω και εγώ και ο ψηλός ξανά γίναμε πάλι σχολιαρόπαιδα στις πρώτες μέρες του σχολικού έτους.
Στη τάξη έσκασαν δύο καινούριες "μαθήτριες" που από τη πρώτη στιγμή τις κάνουμε γούστο, άρα και βαλθήκαμε με κόλπα και τερτίπια να τις μαγνητίσουμε. Ο Σταύρος σούζες με το ποδήλατο και τούμπες, εγώ ανάποδα τιμόνια στις στροφές παρέα με μυρουδιά από καμένο λάστιχο. Άραγμα στη παραλία με μουσικές και κουβέντες που εξιστορούν τα ποδηλατικά μας κατορθώματα, πάντα στο πλαίσιο του ένας να κάνει αβάντα στον άλλο. Πόσο γέλιο ρίξαμε. Πόσο γουστάραμε με τις καινούριες προσθήκες. Έχω βαρεθεί να βλέπω τα μούτρα του Σταύρου και αυτός τα δικά μου. Δεν έχω βαρεθεί να αισθάνομαι τη κοινή μας αγάπη για τη περιπέτεια στο δρόμο. Δεν έχω βαρεθεί να έρχομαι αντιμέτωπος με τη καύλα που δημιουργεί ο σχεδιασμός μιας άγνωστης βόλτας. Για μας η Αίγινα είναι το εξοχικό μας. Εγώ μπορεί ακόμα να μη καταλαβαίνω που πεταλιάζω και που βρίσκομαι στο χάρτη του νησιού αλλά δεν έχει σημασία. Η οικειότητα που μου βγάζει είναι αυτή που μετράει. Αυτή τη γαμημένη οικειότητα που τη ψάχνουμε και τη θέλουμε σε όλες τις μορφές των ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή την οικειότητα που αν τη πετύχεις για όσο και να τη ζήσεις, δεν αξίζει να την αφήσεις γυρνώντας της, την πλάτη.
Στη τάξη έσκασαν δύο καινούριες "μαθήτριες" που από τη πρώτη στιγμή τις κάνουμε γούστο, άρα και βαλθήκαμε με κόλπα και τερτίπια να τις μαγνητίσουμε. Ο Σταύρος σούζες με το ποδήλατο και τούμπες, εγώ ανάποδα τιμόνια στις στροφές παρέα με μυρουδιά από καμένο λάστιχο. Άραγμα στη παραλία με μουσικές και κουβέντες που εξιστορούν τα ποδηλατικά μας κατορθώματα, πάντα στο πλαίσιο του ένας να κάνει αβάντα στον άλλο. Πόσο γέλιο ρίξαμε. Πόσο γουστάραμε με τις καινούριες προσθήκες. Έχω βαρεθεί να βλέπω τα μούτρα του Σταύρου και αυτός τα δικά μου. Δεν έχω βαρεθεί να αισθάνομαι τη κοινή μας αγάπη για τη περιπέτεια στο δρόμο. Δεν έχω βαρεθεί να έρχομαι αντιμέτωπος με τη καύλα που δημιουργεί ο σχεδιασμός μιας άγνωστης βόλτας. Για μας η Αίγινα είναι το εξοχικό μας. Εγώ μπορεί ακόμα να μη καταλαβαίνω που πεταλιάζω και που βρίσκομαι στο χάρτη του νησιού αλλά δεν έχει σημασία. Η οικειότητα που μου βγάζει είναι αυτή που μετράει. Αυτή τη γαμημένη οικειότητα που τη ψάχνουμε και τη θέλουμε σε όλες τις μορφές των ανθρώπινων σχέσεων. Αυτή την οικειότητα που αν τη πετύχεις για όσο και να τη ζήσεις, δεν αξίζει να την αφήσεις γυρνώντας της, την πλάτη.
Μέσα από αυτή τη βόλτα, η οποία για το δίδυμο ήταν ουσιαστικά ποδηλατικό ρεπό, μου ήρθαν στη θύμηση οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που έχει τύχει να κάνουμε πετάλι δίπλα-δίπλα. Το γαμημένο το ποδήλατο, είναι τέτοιο που δε σε αφήνει να ξεχάσεις. Τι να ξεχάσεις;! Το Pirate tour με Θωμά, Γεωργία, Γιάννα και σφήνα προσθήκες Dean,Γιαννάκο και Κούλη;! Τη τούμπα στη Θεσσαλονίκης όταν "κρέμασε" ο λαιμός από το ποδήλατο του Θωμά;! Την αποστολή αυτοκτονίας στο ανέβασμα της Πεντέλης παρέα με τον Σώτο;! Τα καλοκαιρινά βραδινά σουλάτσα, που παντρεύαμε τη Νέα Υόρκη με την Αθήνα, παρέα με τον Bronx και τον Dean;! Τα αράγματα στην αλάνα του Μεταξουργείου παρέα με Βαμβίνο;! Τη ποδηλατάδα αλληλεγγύης μέχρι τη Κερατέα παρέα με Billako... -Σταύρο εκεί ίσως και να κάναμε το πρώτο official κομπαρσιλίκι μας και ασφαλώς μιλάω για την επιστροφή...-, Σύρος με το Εβιτάκι να με "δαγκώνει" στις ανηφόρες για Σα Μιχάλη;! Φυσικά τις βόλτες με τον Θανασάρα. Σίγουρα ξεχνάω πράγματα. Πλέον πάνε και κάποια χρόνια... 5 χρόνια blog, 7 χρόνια ποδήλατο στη καθημερινότητα. Καλά να είμαστε, πάμε και βλέπουμε.
Να είναι καλά το ποδήλατο. Μια σταθερή αξία που βάζει χαμόγελα στα μούτρα μας, γεμίζει με εμπειρίες τη ζωή μας και αφήνει τη ψυχή μας να ζήσει ελεύθερη. Αν μπορούσα να κάνω μια οικουμενική ευχή για το νέο έτος, αυτή θα ήταν, να βρείτε τα "ποδήλατά" σας. Δε μιλάμε εκ του ασφαλούς. Μιλάμε όπως το ζούμε. Αυτές οι στιγμές ελευθερίας έχουν εξαγοραστεί κάποιους μήνες πριν. Δεν είναι τα προβλήματά μας λυμένα και απλά σκοτώνουμε την ώρα μας γράφοντας χιλιόμετρα και κάνοντας πετάλι... Είναι η λύση μας για να γεμίζουμε κουράγιο, καλή διάθεση και ιστορίες. Να γεμίζουμε δύναμη για να τη παλεύουμε. Για να έχουμε σίγουρα κάτι όμορφο να περιμένουμε. Όπως ο σχεδιασμός μιας ποδηλατάδας. Τόσο απλό.
Στο καράβι βρίσκονται ο Σταύρος με τον Διονύση, στο δελφίνι βρίσκονται ο Ράκος με τον Νικόλα.
0-2
Στο φιξάκι του Διονύση πήγε το βραβείο για το τρίτο πιο πουτάνα λάστιχο.
Να τα αποτελέσματα όταν θες να κάνεις κομπαρσιλίκια στις στροφές.
Τρελένετε ο Ζιντανάκος να κυλιέται στην άμμο...
Ακρίδα, Φιξάκι, Ζιντάν... Η Νταλίκα που είναι;!
Θα μπορούσε να ήταν άνετα και κάποιο λιμανάκι σε κάποιο νησί των Κυκλάδων... Του Αιγαίου... Του Ιόνιου... Όπου...
Πραγματικά δε καταλαβαίνω τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά για κάτι καλό θα λέει...
Υ.Γ.1 Ρίξαμε πολύ αγώνα με τον Νικόλα για να προλάβουμε το καράβι. Φυσικά και δεν τα καταφέραμε.
Υ.Γ.2 Εκτός από κουραμπιέδες και μελομακάρονα γαμάνε και οι λουκουμάδες για γλυκό γιορτών.
Υ.Γ.3 Σταυράκο ένα μεγάλο ευχαριστώ που έχουμε καταφέρει παρεού να κάνουμε πραγματικότητα όλα αυτά τα μικρά ποδηλατικά όνειρα.
Υ.Γ.4 Νικόλα και Διονυσάρα μου, νομίζω ότι την Αίγινα τη κάναμε λίγο Αστυκρεπάλαια...
Υ.Γ.4 Νικόλα και Διονυσάρα μου, νομίζω ότι την Αίγινα τη κάναμε λίγο Αστυκρεπάλαια...
Υ.Γ.4 Θανασάρα αποχαιρετιστήρια ποδηλατάδα θα έχει;!
Η μπουρδελότσαρκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου