Ένας χρόνος μετά...

   Ενας χρόνος μετά...

   Τέτοιες μέρες τέτοια περίδο ένα χρόνο πριν ζούσα και δούλευα σε ένα αγαπημένο μου τόπο. Στο μέρος που την 1 Οκτωβρίου σηκώθηκα πρωί να πάω στη δουλειά μου βαριεστημένος και σχεδόν αγανακτησμένος από την αηδία και λίγο πριν προλάβω να πάθω κατάθλιψη, γαμώ το μεροκάματό μου, σκέφτηκα, "Έλα μωρέ μαλάκα τι πας να γκρινιάξεις... Μπήκε ο Οκτώβρης και ξυπνάς και κοιμάσαι στην Αμοργό.".

   Αυτό το κείμενο το χρωστάω ένα χρόνο τώρα... Το χρωστάω σ'εμένα. Όποτε έλεγα να ξεκινήσω να το γράφω μπερδευόμουν συνέχεια μεταξύ ζωής και ποδηλάτου. Τι να γράψω;! Για το ποδήλατο και τη ποδηλατάδα από την Αιγιάλη μέχρι... Θα σου πω παρακάτω... Μη κάνω spoiler! Πάντως, αυτό αλλιώς λέγεται και γλύψιμο του νησιού από άκρη σε άκρη. Εντάξει δεν είναι κάποιο ποδηλατικό κατόρθωμα, μικρό νησί η Αμοργάρα, 75 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα, όλη κι όλη. 75 χιλιόμετρα που βάλανε τα συναισθήματά μου να παρτάρουν ακατάπαυστα όπως πάρταραν όλα τα προηγούμενα καλοκαίρια κάθε φορά που έκανα το πέρασμά μου από το νησί. Καπάκι μπερδευόμουν με τη δεύτερη λέξη που συνθέτει το όνομα αυτής της κατάστασης που έχουμε στήσει με τον μικρό γιο, τη ζωή. Στο έχουμε ξανά γράψει, για μας το ποδήλατο είναι η ψυχοθεραπεία μας εκτός όλων των άλλων. Είναι ο χώρος, το μέσο, το αντικείμενο, η διαδικασία που μας φέρνει πολύ κοντά στον εαυτό μας. Εκεί πάνω στη σέλα του σκέφτομαι πιο καθαρά, αισθάνομαι πιο έντονα και συνδέομαι με το περιβάλλον μου καλύτερα. Πλημμυρίζω από ζωή δηλαδή. Μη το πάρετε σαν συμβουλή δάσκαλου, αλλά ως μια άποψη φίλου... Αν δεν έχετε βρει ακόμα, ψαχτείτε και βρείτε οπωσδήποτε κάτι αντίστοιχο να βάλετε στη ζωή σας που να σας τα δίνει όλα στη πιουρίλα του χωρίς να ζητάει τίποτα, μόνο διάθεση και όρεξη, να κάνεις "πετάλι", να ζήσεις... Εμπειρίες. Να έχεις την ευκαιρία και την άνεση να επιλέγεις εσύ όποτε θες να συνδεθείς με αυτό που έχεις επιλέξει. Μακάρι να είχα πάντα τα φράγκα -γιατί το χρόνο τον βρίσκω- και να πήγαινα όποτε μου καύλωνε τα ταξίδια που θέλω να κάνω, από ένα ΠΣΚ στο χωριό μου μέχρι σε άγνωστη γη σε άγνωστα μέρη. Δεν γίνεται. Το ποδήλατο μου όμως, είναι πάντα εκεί και με περιμένει. Το που και πότε τα αποφασίζω εγώ, ανάλογα με τις καύλες μου με τις ανάγκες μου.

   Ένα χρόνο πριν τέτοιες μέρες βρισκόμουν στο μεροκάματο. Στο μεροκάματο έχω περάσει σχεδόν, όλη μου την εργασιακή ζωή, όχι από τεμπελιά, κάθε άλλο, αλλά γιατί δε βολευόμουν πουθενά, με αποτέλεσμα τις δουλειές να τις αντιμετωπίζω ως κάτι εφήμερο και ως το αναγκαίο κακό για να αποκτήσω αυτά που χρειάζομαι για να ζήσω όπως εγώ ξέρω τη ζωή μου. Πότε με χρήματα στο χέρι τόσα ώστε να μη ξέρω τι να τα κάνω -καλά κι εσύ μη φανταστείς ουρές από χιλιάρικα-, και πότε με υπόλοιπο λογαριασμού τέτοιο που να μη μπορεί το ATM να σε πληρώσει γιατί βγάζει από 20ρικα και πάνω. Δεν αγχώθηκα σχεδόν ποτέ γιατί είπαμε, έχουμε μάθει στο μεροκάματο και όταν χρειαστεί ξέρουμε και να το βρούμε. 
Ένα χρόνο μετά για πρώτη φορά στην εργασιακή μου ζωή έχω σύμβαση αορίστου χρόνου την οποία υπέγραψα φαρδιά πλατιά έτσι για να επισιμοποιήσω τα καλορίζικα και την αρχή του επαγγελματικού μου ονείρου. Κάτι ζάρια που είχα ρίξει πριν καιρό, ήρθαν τελικά το ένα 6 και το άλλο 5. Ο τζόγος που έπαιζα με κόπο, τα τελευταία χρόνια μου βγήκε και τώρα ήρθε η στιγμή να πληρωθώ, και δε μιλάω για λεφτά. Μιλάω για το όνειρο. Θα δώσουμε το καλύτερο μας εαυτό θα το ζήσουμε ξύπνιοι και μακάρι να μη βγει εφιάλτης, αλλά και να βγει, έχουμε μια ιδέα πως να ζούμε και με εφιάλτες και πως να ξυπνάμε από αυτούς... Δε χαμπαριάσαμε χρόνια τώρα, τώρα θα χαμπαριάσουμε;!

   Ένα χρόνο πριν τέτοιες μέρες στο νησί υπήρχε ακόμα το καλοκαίρι, καταλάβαινες ότι έχει αλλάξει τυπικά η εποχή επειδή νύχτωνε πιο νωρίς. Πλησιάζανε οι μέρες να τελειώσω τη δουλειά μου και παράλληλα σχεδίαζα κάποιο σενάριο μπας και ξεχειμώνιαζα εκεί, Γνωρίζω μέσα μου πως σε κάποια φάση της ζωής μου θέλω να ζήσω και τις τέσσερις εποχές εκεί, τουλάχιστον για μια φορά και βλέπουμε. Σκληρό από τη μια αλήθεια από την άλλη, μόνος μου ήμουν αλλά δε μου έλειπε και τίποτα. Τι θα γινόταν στη πορεία και πως θα κόλλαγε η φάση δε το ξέρω και δυστυχώς δε κατάφερα και να το μάθω. Οι λόγοι που δε προχώρησε το σχέδιο ήταν δύο, το καθόλου εγγυημένο μεροκάματο και τα πολύ ακριβά νοίκια για ένα σπιτάκι της προκοπής. Αυτό το σενάριο που δεν είχε φύγει στιγμή ήταν μια ποδηλατική ερωτοτροπία με το νησί. Δε ξέρω πως αλλιώς να το εξηγείσω, απλά θα σου πω ότι η ενέργεια αυτού του τόπου με "πιάνει". Δεν είναι το πιο όμορφο μέρος που ξέρω και έχω δει, αλλά με "πιάνει". Έτσι αισθανόμουν όσο σκεφτόμουν τη ποδηλατάδα, μια έλξη, πως να στο πω, σα να κανονιζόμουν να πάω για τσίπουρα μετά τα πρώτα τα σωστά βλέμματα. Μη σε παραξενεύει που συχνά-πυκνά οι παραλληλισμοί μου γίνονται με θέμα τον έρωτα, και ποτέ μη το θεωρήσεις υπερβολικό. Ο έρωτας -από ότι και αν προέρχεται- σε βάζει σε διαδικασίες. 

Ξημερώματα 6ης Σεπτεμβρίου 2016... Ο Ζιντάν βρίσκεται στο νησί για πρώτη φορά. Ο Ράκος βρίσκεται στο νησί για 11η φορά μετά από 5 χρόνια. Τη τελευταία φορά ήμουν πάλι με ποδήλατο, τον Ερνέστο, αλλά άντε να είχα πάει μέχρι τη Λαγκάδα.

   Έχει μπει για τα καλά ο Οκτώβρης, οι τελευταίες μέρες στη δουλειά δε περνάνε με τίποτα και τυχαίνει να είναι και οι πιο ζόρικες. Τα μαγειρέματα έχουν σταματήσει και μια κουζίνα που είχε να καθαριστεί κάνα 2-3 χρόνια σοβαρά, βρίσκει στο πρόσωπό μου το σωτήρα της. Έτριψα, καθάρισα, ξανά έτριψα ξανά καθάρισα και κάπως έτσι ήρθε το τελευταίο βράδυ που έφυγα από εκεί μέσα. Ξαπλωμένος στο δωματιάκι μου έχοντας επιστρέψει μετά από ένα βράδυ Αμοργαροκρεπάλαιας, το μόνο πράγμα που σκέφτομαι είναι τη μέρα που θα ξημερώσει. Φτου Ξελευθερία. Η μόνη δουλειά που έχω να κάνω είναι μια  σχετική περιποίηση στον Ζιντάν. Με το αλμυρό νερό δε τα πάει καθόλου καλά και έχουν περάσει 3,5 μήνες που το θαλασσινό αεράκι ναι μεν τον δροσίζει, αλλά τον σκουριάζει κιόλας! Σκέφτομαι επίσης ότι με την Αμοργό είχα κανά 5ρι χρόνια να γαμηθώ και αυτό δε μπορεί να περάσει έτσι. Το νησί δε ξέχασε θυμάται και παρόλο που είχε να με δει καιρό, φρόντισε πάλι να μου τα δώσει όλα. Φύση αδύνατον δηλαδή, μετά από τέτοιο καυλάντισμα που μου έκανε να μην υποκύψει ο Ράκος... Κάπως έτσι, με τέτοιες σκέψεις με πήρε ο ύπνος και σε λίγο θα ξημερώσει η πρώτη μέρα ελευθερίας.

Αυτοσχέδια μάσκα με μπλούζα και βαμβάκι από μέσα, γιατί η μυρουδιά από το καυστικό νίτρο δε παλευότανε... Μπάχαλα στη κουζίνα... Λίπη, σκουριές και άλλες βρομιές τα "τρέξαμε" κανονικά!

   Όσο περνάω τα απαραίτητα σημεία του Ζιντάν με λίγο πετρέλαιο μετράω παράλληλα και τις δυνάμεις μου. Ο σκοπός είναι να φτάσω μέχρι τη Χώρα και μετά να ζήσω αυτή την τσουλήθρα των 16 χιλιομέτρων μέχρι πίσω στην Αιγιάλη. Το γεγονός ότι έχω πληρεί επίγνωση για το γαμήσι που θα φάω, με βάζει στις διαδικασίες να επιλέξω για αρχή δύο εναλλακτικές διαδρομές, ώστε να τεστάρω τη κατάστασή μου και ασφαλώς να κάνω και τη βόλτα μου. Θα ανέβω μια μέχρι τα Θολάρια και άλλη μια μέχρι τη Λαγκάδα. Δύο πανέμορφα χωριά δύο πανέμορφες αντιθέσεις πάνω από τον κόλπο της Αιγιάλης. Τα Θολάρια ένα χωριό που το βλέπει ο ήλιος 20 ώρες το 24ώρο, και η Λαγκάδα το όμορφα "σκοτεινό" μέρος που οι πειρατές τις εποχής θα κοντοστέκονταν κάμποση ώρα μέχρι να πάρουν την απόφαση να μπουν στο χωριό. Η βόλτα μέχρι τα Θολάρια ήταν μια ανηφόρα κοντά στα 3,5 χιλιόμετρα που βγήκε μονομπούκι και ίσα που πρόλαβε να με διψάσει και να με αναγκάσει να αράξω σε αγαπημένο καφενείο για κάποια μπύρα... Στο χωριό ψυχή... Ηρεμία... Γαλήνη... Κανά δύο παππούδια μου κάνανε παρέα και φυσικά δεν έχασα τη ευκαιρία να τους διαλύσω με τις ερωτήσεις μου. Τα παππούδια γαμάνε, κουβαλάνε μια ζωή πάνω τους, έχουν κάτι να πουν έχεις κάτι να ακούσεις. Ακόμα και οι μαλακίες που κατά καιρούς έχω ακούσει έχουν ένα γούστο. Όταν άρχισε να σουρουπώνει έσκαγε και το φθινόπωρο. Η βερμούδα με το κοντομάνικο δεν ήταν και το κατάλληλο ντύσιμο για την κατηφόρα πια των 3,5 χιλιομέτρων. Το βράδυ μου πλέον θα συνεχιζόταν προς Λαγκάδα μεριά και σε closing παρτάκι σε μπάρ φίλης. Ποιοί θα μαζευόμασταν εκεί;! Όσοι είχαμε ξεμείνει στο νησί, οι καλύτεροι/ες δηλαδή.

Οκτώβρης και σχετικά απογευματάκι, αλλά ο ήλιος τυφλώνει ακόμα ξεκάθαρα! 

Μάγκας! 

Κάποια από τα παππούδια, στα νιάτα τους!

   Η Λαγκάδα βρίσκεται σχεδόν απέναντι από τα Θολάρια, με τα πόδια μπορείς να πας μέσω μονοπατιού, με τον Ζιντάν πρέπει να κατέβεις πάλι Αιγιάλη και να πιάσεις άλλη μια ανηφόρα ούτε 4ρα χιλιόμετρα μέχρι να φτάσεις σε αυτό το σαρακινό χωριό που η ατμόσφαιρά του με γοητεύει τέρμα. Κάποια ώρα θα μου πήρε μέχρι να ανέβω στο χωριό, μονομπούκι και αυτή η ανηφόρα... Μονομπούκι και τα ρούμια μαζί με τους χορούς και ότι συνεπάγεται ένα βράδυ Αμοργαροκρεπάλαιας... Νωρίς το πρωί λεύτερος σα το πουλί πέταξα για το τσαρδί. Συναισθήματα έντονα, αληθινά, με πολλά χρώματα και αρώματα. Ο ήλιος αρχίζει να παίρνει τη θέση του φεγγαριού και σιγά-σιγά να εμφανίζονται οι ομορφιές του νησιού που γίνονται ορατές τη μέρα. Χαζεύω από ψηλά το κόλπο της Αιγιάλης, λίγο πριν χυθώ στη μικρή αλλά απότομη τσουλήθρα που θα με σκάσει στην άμμο της παραλίας της για μια βουτιά πριν τον ύπνο. Γελάω μόνος μου, η ευτυχία μου είναι τόσο αγνή που καπάκι η πλεονεξία μου λέει: "Σκέψου Ράκο τι έχεις να πάθεις μόλις ξαμοληθείς από τη Χώρα..." 

Ξημερώματα... Κατηφορίζουμε για το σπίτι... Ποια Πειραιώς και ποια Ιερά Οδός και μλκιες... Απέναντι ξεπροβάλει η Νικουριά. Είναι μέσα Οκτώβρη η ησυχία του νησιού είναι εκκωφαντική!

Ρίχνουμε μια ματιά να δούμε αν έχει έρθει το φθινόπωρο και έτοιμοι για τη βουτιά στα νερά της Αιγιάλης.

   Η βουτιά στα νερά της Αιγιάλης είναι βάλσαμο. Αναβιώνει πάλι στη συναισθηματική μου μνήμη το εφηβικό συναίσθημα που είχα τη πρώτη φορά πριν 13 χρόνια που έτυχε να βουτήξω στα ίδια νερά βγαίνοντας ξημερώματα από τη Que ύστερα από το πρώτο βράδυ Αμοργαροκρεπάλαιας. Όταν το νησί ή καλύτερα το "κορίτσι" -έτσι θα απευθύνομαι από εδώ και πέρα στο υπόλοιπο κείμενο για την Αμοργό-,  μου πάτησε το μάτι όλο νόημα... "Θα συνεχίσουμε;!". Φυσικά και συνεχίσαμε και συνεχίζουμε... . Έχει γίνει όλη η προετοιμασία για τη ποδηλατάδα μέχρι τη Χώρα. Το εθιμοτυπικό που μας θέλει μια μέρα πριν τις μεγάλες ποδηλατάδες, να είμαστε άυπνοι και με μερικά ποτά παραπάνω, έχει γίνει με επιτυχία. Οι μέρες έχουν ζυγώσει για τα καλά. Η προτελευταία μέρα έχει τη τύχη να είναι αυτή που θα γίνει η ποδηλατάδα. Μια ολόκληρη μέρα εγώ με το κορίτσι, για πάρτη μας.

... Μου πάτησε το μάτι όλο νόημα... "Θα συνεχίσουμε;!"

   Εννοείται πως αν και έβαλα ξυπνητήρι πολύ νωρίς το πρωί, γνωρίζω ότι είναι καλό όλο αυτό το δρόμο να μην τον κάνω με ντάλα ήλιο. Φυσικά και φύγανε άμεσα τα πρώτα snooz, φυσικά και ήμουν έτοιμος γύρω στις 11, δηλαδή με ντάλα ήλιο και εννοείται, χαμπαριάζουμε εμείς Μ*%&#*$(να... . Τα πρώτα 2-3 χιλιόμετρα είναι πολύ βατά, ο καιρός με ποδηλατικούς όρους είναι αυτό που λέμε "καλύτερα δε γίνεται", δηλαδή, λιακάδα, ένα ελαφρύ αεράκι 1-2 μποφόρ, ίσα να δροσίζει, στο δρόμο άντε να με έχουν περάσει δύο αυτοκίνητα, ησυχία τόση που ακούς τα κύματα να πλατσουρίζουν με τα βράχια της Νικουριάς, η οποία μαζί με τη θάλασσα βρίσκονται πάντα στη δεξιά μου μεριά. Λίγες προμήθειες μαζί μου, δύο μπουκαλάκια νερό, ένα παστέλι και το πλήρες γεύμα που ονομάζεται snickers. Τα πρώτα 2-3 χιλιόμετρα είναι ιδανικά για να ζεσταθούν σωστά οι μυς στα πόδια μου, με άλλα λόγια είναι το άραγμα στο cinema με χαλαρό κουτούπωμα. Το ότι ξέρω τη διαδρομή πολύ καλά είναι κάτι που μου κόβει σε ενθουσιασμό για το καινούριο του τοπίου, το ότι θα δοκιμάσω να τη κάνω με το ποδήλατο είναι η αιτία που μου πυροδοτεί τη φαντασία. Έτσι και αλλιώς σε λίγο θα μπω στο κομμάτι της ατελείωτης ανηφόρας, έτσι και αλλιώς σε λίγο ο εγκέφαλός μου θα αρχίσει να εκκρίνει ντοπαμίνες και σερετονίνες όπως στη σκηνή που πέταγε ο Samuel Jackson τα κουμπιά στο πάρτι στη ταινία "The 51st State".  Τέλειωσε η ταινία τελείωσε και το άραγμα στο cinema. Το σημείο που ξεκινάει το σκαρφάλωμα μέχρι τη Χώρα είναι αδίστακτο. Σούζα μαλάκα θα φτάσεις μέχρι πάνω. Ξεκαβαλάω τον Ζιντάν, βγάζω αλυσίδα από τον μεγάλο δίσκο, τη περνάω στον δεύτερο το πιο μικρό, καβαλάω τον Ζιντάν και με το λεβιέ που βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια μου επιλέγω το πρώτο γρανάζι της πίσω "κασέτας" -Που πήγε το μυαλό σου;!-. Ανηφόρα, ξανά ανηφόρα, πιο πολύ ανηφόρα, γάματα ανηφόρα και όσο ανεβαίνω ένα γνώριμο τοπίο γίνεται όλο και πιο όμορφο. Όπου τύχει και κάποια βράχια σε σχέση με τον ήλιο κάνουν κάποια υποτυπώδη σκιά κάνω κανά μικρό διάλειμμα. Τα πνευμόνια μου γεμίζουν με καθαρό αέρα, το οξυγόνο πλημμυρίζει το αίμα και το σώμα μου αρχίζει σιγά-σιγά να ξεδιπλώνει. Δε χρειάζεται να πω ότι τα πρώτα χιλιόμετρα της σπονδυλικής στήλης του κοριτσιού μου γάμησαν το είναι. Το κορίτσι ζόρικο. Μη ξεγελιέσαι με την αρχική αίσθηση εξωστρέφειας που σου δείχνει. Το κορίτσι δε χαρίζει, το κορίτσι δίνει,στη τιμή του. Δε σε κλέβει αλλά πουλάει ακριβά. Δε μας νοιάζει, γνωρίζουμε άλλωστε πόσο πολύτιμη είναι και φυσικά το ψυχικό μας πορτοφόλι είναι γεμάτο με καύλα και όρεξη για να πληρώσει. Ο ήλιος με γαζώνει κανονικά, ο ιδρώτας πάει ποτάμι ανεβαίνω με 6-7 χιλιόμετρα το πολύ και χωρίς να χρειάζομαι την υπομονή. Είναι νομίζω και η πρώτη φορά που σε τέτοια ποδηλατάδα δεν έχει αρχίσει να δοκιμάζεται η υπομονή μου. Ανεβαίνω κορδόνι, με χαμόγελο, ακόμα και όταν έβρισκα κάποιον ίσκιο για να κάνω το πεντάλεπτο pit-stop μου, χαζογελάω μόνος μου, χαζεύω το πολύ γνωστό τοπίο και μου φαίνεται διαφορετικό, πανέμορφο αλλά διαφορετικό. Σημάδι ότι οι οργανικές μου ουσίες έχουν ξεκινήσει τη δικιά τους δουλειά. Στροφή με τη στροφή, ανηφόρα με την ανηφόρα, έχουμε αρχίσει να κερδίζουμε το σεβασμό του κοριτσιού. Η διάθεση μας είναι τέτοια που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφισβήτησης. Κοντά στις δυόμισι ώρες μου πήρε μέχρι να φτάσω στις κεραίες. Η Χώρα μπροστά μου, τα Κατάπολα λίγο πιο κάτω και γύρω-γύρω το απέραντο γαλάζιο. Ρίχνω τα κόζια μου στη γειτονιά. Ηρεμεί γαληνεύει η ψυχή μου. Η κατηφόρα από τις κεραίες θα με πετάξει με φόρα μέχρι τη Χώρα. Γελάω, φωνάζω το όνομα του ποδηλατικού μου ζευγαριού, του μικρού γιου του κυρ Θόδωρα. Μου λείπει ο φίλος μου. Δε βλέπω την ώρα που θα του κάνω πλάκα για αυτή τη βόλτα. 

 Ο δικέφαλος δίνει φτεράααα!!

Λίγο πριν χυθούμε με φόρα στη Χώρα. 

   Η ώρα είναι σχεδόν δύο το μεσημέρι. Στη Χώρα επικρατεί το ίδιο σκηνικό, τα περισσότερα μαγαζιά είναι πια κλειστά, ηρεμία, γαλήνη, ησυχία αμπαλαρισμένα με μικρά άσπρα σπιτάκια, καλντερίμια, το φως του ήλιου και φρέσκο αιγαιοπελαγίτικο αέρα. Όνειρο. Θα κάνω το διάλειμμα μου σαν το μάγκα θα πιω το καφέ μου σε όποιο καφέ μου αρέσει και είναι ανοιχτό και μετά θα βουτήξω για πίσω. Μη φας... Γλαρόσουπα! Το κορίτσι έχει αναγνωρίσει τις ειλικρινείς μου διαθέσεις αλλά είπαμε, είναι ζόρικο. Όταν καταφέρεις το πρώτο στόχο σου δίνει τα ρισπέκτ της, αλλά φροντίζει να σου υπενθυμίσει ότι έχει κιάλλο, μη νομίζεις πως κατάφερες και κάτι. Αυτή η σκέψη με βάζει σε μπρίζες. Η αλήθεια είναι ότι, ούτε και εγώ έχω χορτάσει. Καλύτερα θα έλεγα πως, ότι μου άνοιξε η όρεξη. Βρίσκω ένα μαγαζάκι να ψωνίσω τα νερά μου και καμιά snickers ακόμα και να ρωτήσω έτσι από περιέργεια πόσο μακριά είναι η παραλία της Καλοταρίτισσας. Είχα φτάσει στο παρελθόν μέχρι εκεί, αλλά έχουν περάσει χρόνια, θυμάμαι πολύ λίγα, αλλά θυμάμαι ξεκάθαρα ότι η διαδρομή γαμούσε. Όχι με σαφής εικόνες στο μυαλό μου αλλά ως συναίσθημα.

Αραχτός για το μεγάλο pit-stop.

   Αφήνω πίσω μου τη Χώρα. Καμιά 20ρια χιλιόμετρα έχω μπροστά  μου μέχρι τη παραλία της Καλοταρίτισσας. 20 χιλιόμετρα πρακτικά άγνωστης διαδρομής. 20 χιλιόμετρα να εξερευνήσουμε και να ξανά θυμηθούμε το κορμί του κοριτσιού. Είμαι τίγκα απ' όλα πάνω στον Ζιντάν. Δε με νοιάζει κούραση, δε με νοιάζει ο χρόνος, δε με νοιάζει πως θα είναι ο δρόμος, τι ανηφόρες θα έχει τι κατηφόρες θα έχει τίποτα. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι: "Κορίτσι μου σήμερα δε γλυτώνεις...! Καβάλα θα σε πάμε από άκρη σε άκρη σου". Κοιτάζοντας από ψηλά τα νερά της Αγίας Άννας το μυαλό μου με προτάσσει να πάρω φόρα για βουτιά ή να βρω ένα καλαμάκι να ρουφήξω τη θάλασσα... Το πάρτι εκεί μέσα κρατάει ακόμα και ακόμα δεν έχει φτάσει στο high του. "Δίνει" ξεκάθαρα όμως και όλα τα εγκεφαλικά κύτταρα μαζί με τους νευροδιαβιβαστές καταλαβαίνουν ότι έχουν έρθει σε παρτάρα! Ο δρόμος μπροστά μου ξετυλίγει μια διαδρομή όνειρο. Σχεδόν πάνω σε κορυφογραμμή, και από την αριστερή μου πλευρά πια, το απέραντο γαλάζιο. Το ποδήλατο μου δίνει την ευκαιρία να απολαύσω κάθε μέτρο αυτής της διαδρομής. Οι ανηφόρες που βλέπω να έρχονται είναι καλοδεχούμενες. Όσο πιο πολύ ζορίζεις εσύ τόσο θα πεισμώνω εγώ και είπαμε, δε γλυτώνεις. Φτάνοντας στην Αρκεσίνη έχω αρχίσει να αισθάνομαι μια αδυναμία. Τα σημάδια της μου λένε ότι δεν είναι τόσο η κούραση όσο ο ήλιος που έχω φάει κατακέφαλα. Κάποιες μικροζαλάδες είναι η αιτία που θα χρειαστεί να κάνω άλλη μια καλή στάση όχι πάνω από μισάωρο. Το προαύλιο της εκκλησίας εξυπηρετεί αυτό το σκοπό με το καλύτερο τρόπο. Ένα λάστιχο μου δίνει την ευκαιρία να κάνω ένα γρήγορο ντούζ στο κεφάλι να το βοηθήσω να ξεβράσει και ένα τουράκι λίγο παραδίπλα γίνεται το κρεβάτι μου για το επόμενο μισάωρο. Το σκηνικό παραμένει ίδιο... Ηρεμία, ησυχία, γαλήνη. Μέσα μου μαζί με τα σπασίματα ρεκόρ ευτυχίας που μου συμβαίνουν σκάνε και κάτι κρυάδες στο σώμα. Κρύο δεν κάνει καθόλου αλλά οι κρυάδες μαζί με τις μικροζαλάδες είναι δείγμα ηλίασης. Ξαπλωμένος στο τουράκι παίρνω το χρόνο που χρειάζομαι και ο χρόνος που χρειάζομαι παίρνει τον δικό του χρόνο. Ο ήλιος έχει αρχίσει να μαλακώνει αλλά όχι και να νυχτώνει. Η κατάστασή μου είναι διαχειρίσιμη, δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο, και όση ώρα χαλαρώνω στο τουράκι, το κορίτσι μου έχει βγάλει ένα μυδιαστικό γελάκι και βλεμματάκι τύπου: "Τι έγινε Ράκο... Κλατάραμε;! Έλεγες πως θα μας πήγαινες καβάλα απ' άκρη σ' άκρα...". Το μυαλό κάνει περίεργα παιχνίδια και αυτά τα παιχνίδια τα απολαμβάνω καλύτερα απ'όλα. Γελάω μέσα μου αλλά δε μιλάω... . Το μισάωρο πέρασε. Τα γιατροσόφια μου, μπόλικο νερό και η snickers μου με "πιάσανε". Στη σέλα μαζί με τον Ζιντάν δίνουμε τις πρώτες πεταλιές. Από την Αρκεσίνη μέχρι τη παραλία οι πληροφορίες κάποιον ντόπιων λένε πως, είναι κατά βάση κατηφόρα. Ρουφιάνα δε γλυτώνεις λέμε και πάμε.

Από εδώ ξεκινάει μια από τις ομορφότερες διαδρομές της ποδηλατικής μου ζωής. 

Βουτιά ή καλαμάκι;! 

 

Δε χαμπαριάζει λέμε!

 Κοίτα κάτι "μπούκλες" που έχουν τα μαλλιά της. Κούκλα είναι!

Έτσι μου αρέσει! 

Οι κρυάδες ήταν τέτοιες που αν και "καλοκαίρι" το αντιανεμικό το χρειάστηκα στο άραγμα.

   Ο δρόμος μέχρι τη παραλία είναι όνειρο. Αυτό που χρειάζομαι ακριβώς. Γαμάτη κατηφορική κλήση κατά την οποία το ποδήλατο ρολάρει χαλαρά με 20 άντε 30 χιλιόμετρα κάποιες στιγμές και που και που να δώσεις μερικές χαλαρές πεταλιές. Το τοπίο έχει αλλάξει. Δεν έχω πολύ κοντά μου τη θάλασσα και οι βραχώδεις βουνοκορφές του νησιού έχουν γίνει χαλίκια πεταμένα μέσα σε χέρσα χωράφια. Μεγάλες ευθείες ξεδιπλώνονται μπροστά μου έτσι για να ανοίγει το μάτι σου στο δρόμο. Αυτοκίνητα πουθενά! Η ησυχία, η ηρεμία και η γαλήνη σταθερά και αμείωτα συνοδεύουν τη φάση μας. Όταν το ποδήλατο ρολάρει αβίαστα με 20-30 χιλιόμετρα δημιουργεί τη κατάσταση αίσθηση κενού και φυσικά τριβές αμελητέες!. Ράκος και Ζιντάν γίνονται ένα σώμα και μια ψυχή. Μπορείς να αφήσεις τα χέρια σου από το τιμόνι άνετα, χορεύοντας πάνω στη σέλα του παίζεις με τη πορεία του μέσα σε ένα περιβάλλον που μαγαζί όμοιό του δεν υπάρχει. Δε χρειάζεται καν να έχω τα mp3 μου στα αυτιά ώστε κάποια μουσική να μου δίνει το ρυθμό. Τον ρυθμό μου τον δίνει ο ήλιος, η κλίση του δρόμου, το περιβάλλον γύρω μου, ο αέρας που αναπνέω, αυτή η γαμάτη αίσθηση της μοναχικότητας,  αυτή η κορυφαία αίσθηση της περιπέτειας, όσο μικρή και να είναι όσο μεγάλη και να μπορεί να γίνει. Τα δεδομένα που υπάρχουν φτιάχνουν μια εντελώς σουρεάλ κατάσταση. Μέσα Οκτώβρη... Απέχουμε πολύ από ότι έχει ορίσει αυτή η κοινωνία ως προκαθορισμένη πορεία για 31 χρονό άνθρωπο. Ζούμε επίσημα 4εις μήνες καλοκαίρι μακριά από το αστικό περιβάλλον και ήδη έχουμε κλείσει τα τίκετς μας και αρχές Νοέμβρη πετάμε για τροπική ζώνη και τη Κούβα. Τιλτάρω μέσα μου από χαρά! Αλαλιάζω πάνω στον Ζιντάν όταν φτάνοντας προς τη παραλία το έδαφος στενεύει τόσο και η μια θάλασσα έχουν γίνει δύο που παλεύουν να φιληθούν μεταξύ τους. Εγώ και αυτή. Ο Σταυράκος μου έρχεται πάλι στο μυαλό, να ήμασταν παρεού να μοιραστούμε αυτά τα συναισθήματα πάνω στα ποδήλατά μας. Αν μπορούσε θα ήταν το ξέρω. Όσοι μπορούσαν και δεν ήρθαν δε τρέχει, ίσως το "θέλω" να ήταν πολύ πιο μικρό από το μεγάλο τράβηγμα που έχει μέχρι να φτάσεις στο νησί. Το έδαφος ισιώνει σιγά-σιγά και ο Ζιντάν κόβει χιλιόμετρα, φτάσαμε στη παραλία. Φυσικά και δεν υπάρχει άνθρωπος. Βρίσκομαι σε κατάσταση απόλυτης επαφής και επικοινωνίας με τα μέσα μου και με ότι υπάρχει έξω μου. Βρίσκομαι σε κατάσταση απόλυτης ψυχικής και πνευματικής γαλήνης και ηρεμίας. Βρίσκομαι σε κατάσταση συναισθηματικής μέθης όσο οι οργανικές μου ουσίες συνεχίζουν ακατάπαυστα το πάρτι και με κάνουν να παίζω το γαϊτανάκι μη τη συναισθησία μου.

Παραλία Καλοταρίτισσας. Κανένα σχόλιο.

   Στη παραλία είμαι ολομόναχος. Ένα παρκαρισμένο αμάξι λίγο παρακάτω μου έχει τραβήξει τη προσοχή αλλά εντάξει, δε δημιουργεί κυκλοφοριακό κομφούζιο, βρήκα να παρκάρω... . Μια που ξεβρακώθηκα, δύο που βούτηξα και τρεις που κούμπωσα με το μέρος. Η σύνδεση είναι ακαριαία. Γείωμα κυριολεκτικά και με τη καλή την έννοια. Κομφούκιος ο Ράκος, χαζεύει τα χρώματα της θάλασσας και αναστοχάζεται, το αλμυρίκι του προσφέρει τη καλύτερη παρέα και η αμμουδιά της θάλασσας μια ζεστή αγκαλιά! Κολλημένο το μυαλό μόνο στα όμορφα. Μη φανταστείς ότι μετά από τέτοια κούραση έχεις και πολλές ευκαιρίες να βάλεις το μυαλό σου να σκέφτεται. Συνήθως μετά από τέτοιες βόλτες απλά νιώθεις. Η δικιά μου η βόλτα δεν έχει τελειώσει ακόμα, έχω το δρόμο της επιστροφής. Είμαι αρκετά κουρασμένος αλλά αυτή η κούραση μου φεύγει κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τη θάλασσα. Το κορίτσι μου χαμογελάει πια, με κοιτάει διαφορετικά και με προτρέπει ότι δεν έχουμε πολύ ώρα να αράξουμε γιατί ο χρόνος περνάει, θα νυχτώσει και ποιος γυρνάει πίσω μέσα στο σκοτάδι και κυρίως στο κρύο. Μέσα στην ώρα της ξάπλας μου, λύθηκε και το μυστήριο του αυτοκινήτου. Στη τόση ηρεμία η παραμικρή διαταραχή είναι απόλυτα αντιληπτή. Όπως αράζω και λαγοκοιμάμαι, τα νερά κάνουν έναν διαφορετικό παφλασμό, ενστικτωδώς άνοιξα τα μάτια μου κοίταξα προς τη μεριά της θάλασσας που ερχόταν ο ήχος, και μέσα από αυτή, άρχισε να ξεπροβάλει ένα ζευγάρι βατραχανθρώπων που επέλεξαν να κάνουν τη βολτίτσα τους ανάμεσα στις ομορφιές του βυθού του κοριτσιού. Ζήλια μόνο! Μαζί με τη ζήλια, ήρθε και το άγαρμπο σκούντιγμα της ώρας για να μαζεύομαι σιγά-σιγά. Δε με κυνηγάει κάτι απλά θέλω να κατέβω από τη Χώρα με τα όλα μέχρι την Αιγιάλη και αυτό το πράγμα δε θα μπορεί να γίνει νύχτα και χωρίς φεγγάρι. Με πίεση 4 η μικρή και 9 η μεγάλη ξεκινάω πιο χαλαρός από ποτέ το δρόμο μου για πίσω. Έχω ένα δύσκολο κομμάτι να κάνω μέχρι την Αρκεσίνη και λίγο πιο κάτω και μετά τρενάκι του λούναπαρκ μέχρι τη Χώρα και από εκεί, πάλι λίγο ανηφόρα μέχρι τις κεραίες ως ότου φτάσουμε στο σημείο "μηδέν", Το πιο ερωτικό σημείο στο σώμα του κοριτσιού και που ευθύνεται για τις μπρίζες που με έβαλε. 

Το ΤΟΤΕΜ μου ο "ΛΟΥΚΟΥΜΑ-ΛΟΥΚΟΥΜΑ", Περιοχή των αγνών & αληθινών συναισθημάτων. Ξένε αν έρθεις και προσπαθήσεις να μας ξεγελάσεις να είσαι σίγουρος ότι θα το καταλάβουμε και θα σε γεμίσουμε με φλεγόμενα βέλη.

   Λίγο πιο έξω από την Αρκεσίνη σε μια καλή ευθεία με μέτρια κλήση μέσα στην ηρεμία μιας πεδιάδας στο οροπέδιο του κοριτσιού, αν μπορείς να το φανταστείς, βρισκόμαστε στο σημείο του γυναικείου σώματος που λέγεται στέρνο και έχουμε κατεύθυνση προς το λαιμό της και δεξιά-αριστερά ξεκινάνε τα στήθη της. Σε αυτό το σημείο λοιπόν, παθαίνω κράμπα στο δεξί μου πόδι, τέτοιας έντασης που κυριολεκτικά δε πρόλαβα να κάνω κάτι και έπεσα όπως ήμουν στη μέση του δρόμου. Δε χτύπησα αλλά πονάω από τη κράμπα τρελά και προσπαθώ να κάνω αυτά που πρέπει για να μου περάσει. Την ίδια ώρα το τρίτο ή τέταρτο αυτοκίνητο που είχα συναντήσει στη μέχρι τώρα διαδρομή μου, βρέθηκε να περνάει από εκεί. Ένας αλμυροσκαμένος γέρος κατέβηκε από ένα αλμυροφαγομένο αυτοκίνητο με τη καλή του διάθεση να βοηθήσει και αν θέλω να με μεταφέρει κάπου. Ο άνθρωπος είδε ένα τύπο κατάχαμα στο δρόμο το ποδήλατο λίγο πιο δίπλα και να του μιλάει πνιγμένος από το πόνο και τα γέλια. Του εξήγησα και συνεννοηθήκαμε. Μπήκε ο άνθρωπος μέσα στο αμάξι του να φύγει και στη κούμπωμα της "πρώτης" η εξάτμισή του ξεκάπνισε τα πάντα!. Κάνω zoom out και βλέπω αυτή τη σκηνή από ψηλά. Πουτάνα Αθήνα, εδώ βρέθηκες να μας τη σπάσεις;! Άραξα στο δρόμο μέχρι να μου περάσει η κράμπα αλλά και να φύγει το ντουμάνι. Όσο τελείωνε η διαδρομή άλλο τόσο όπου μπορούσα ξέκλεβα λίγο χρόνο, μια μικρή στάση, ένα τσιγάρο... Να παρατείνω κιάλλο τη φάση, να ξεγελάσω το χρόνο, να αράξω όσο περισσότερο μπορώ μαζί της. Το ξημέρωμα που θα έρθει το καράβι θα με πάρει μακρυά της.

...Να παρατείνω κιάλλο τη φάση, να ξεγελάσω το χρόνο, να αράξω όσο περισσότερο μπορώ μαζί της...

   Από την ανάποδη κατεύθυνση η πιο όμορφη διαδρομή που έχω κάνει με το ποδήλατο είναι ποδηλατικός οργασμός. Μικρές και γρήγορες, κοφτές, γεμάτες φουρκέτες, κατηφόρες, με περιμένουν στο μεγαλύτερο διάστημα της διαδρομής, πάντα με το απέραντο γαλάζιο να τυλίγει τη χωροταξική μου θέση στο χάρτη. Κερδίζω πολύ σε χρόνο και το χρόνο που κερδίζω τον επενδύω στη σχέση μου με το κορίτσι. Δε θέλω να τελειώσει η μέρα. Γνωρίζω όμως από τη Δευτέρα δημοτικού -Τότε κατάλαβα την αίσθηση του χρόνου, πιο πριν νόμιζα ότι κάτι γίνεται όταν κοιμόμαστε και ξημερώνει που δε θα το μάθουμε ποτέ γιατί απλά κοιμόμαστε.- ότι η μέρα τελειώνει όμως και έρχεται η επόμενη. Έτσι κάπως άρχισε να τελειώνει και ο δρόμος που με γύρναγε πίσω στη Χώρα. Έχω φτάσει τη καλύτερη ώρα. Είναι γύρω στις 18:50 και τέτοια ώρα, αυτή την εποχή μέσα από τη συγκεκριμένη διαδρομή -Χώρα για Αιγιάλη-, σου δίνει όλο το ηλιοβασίλεμα μάπα. Εμφανίζεται μπροστά μου πιο όμορφη από ποτέ, παρέα με την ηρεμία, τη γαλήνη και τη θάλασσα. Η βόλτα τελειώνει. Έχω φτάσει στο σημείο "Μηδέν" και μια βαριά μελαγχολία με πιάνει. Είναι αυτή η μελαγχολία που έχουν οι στιγμές του αποχωρισμού. Λίγα λεπτά αράζω στη κατάσταση ισορροπίας  πάνω στο τεντωμένο σχοινί λίγο πριν πάρω την απόφαση να πέσω από αυτό και να αφεθώ στο κενό. Αυτό ήταν για φέτος. Μέσα στη τσάντα μου οι προμήθειες έχουν τελειώσει, λίγο νερό έχω κρατήσει και τον υπόλοιπο χώρο τον έχω γεμίσει με τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν και τις εικόνες που συνάντησα. Μια τελευταία ματιά γύρω μου, μια τελευταία ανάσα και το πρώτο πετάλι μοιάζει με χέρι που ανοίγει τα φώτα για να ξεκινήσει η παράσταση στο τσίρκο.

.... Πάντα με το απέραντο γαλάζιο να τυλίγει τη χωροταξική μου θέση στο χάρτη....

   Η ορμή που έχει ο Ζιντάν από τα πρώτα κιόλας μέτρα είναι τρελή τελείως. Ο δρόμος ξεδιπλώνεται μπροστά μου δίνοντάς μου το πλεονέκτημα της πολύ καλής ορατότητας. Ο ήλιος έχει ξεκινήσει να δύει και το φως του είναι αυτό που πρέπει ώστε να χαρίζει χρώματα που θα έκαναν μέχρι και τον Mark Rothko να σπάσει τη παλέτα και τα πινέλα του. Συνθήκες που κάνουν το "Κατεβαίνουμε γαμιώντας", αγαπημένο μας τρόπο σε τέτοιες καταστάσεις! Ο δρόμος είναι αξιοπρεπής αλλά ταυτόχρονα η ταχύτητα του Ζιντάν είναι τέτοια που αρκετές φορές συντονίζει με τα τραντάγματα και έρχεται προς την οριακή ευστάθεια. Κάποιες ευθείες αν και έχουν άγρια κλήση επιλέγω να τις ξεφτιλίσω χωρίς χέρια στο τιμόνι. Δε με νοιάζει τίποτα. Το μυαλό μου έχει συμβιβαστεί με την ιδέα μιας ενδεχόμενης πτώσης με τα όποια αποτελέσματα μπορεί να έχει για τον αναβάτη όταν το ποδήλατο κινείται με 50-60 χιλιόμετρα αλλά δε με νοιάζει. Αισθάνομαι ένα κινούμενο σώμα εγώ και ο Ζιντάν. Το κορίτσι δε θα αφήσει να πάθουμε κακό, είμαι σίγουρος. Με δοκίμασε... Το κορμί μου από τη μέση και πάνω είναι ελεύθερο, από τη μέση και κάτω είναι δεμένο με τον Ζιντάν, κάποιοι μικροί κραδασμοί έχουν ξεκινήσει και γίνονται τραντάγματα, τα τραντάγματα γίνονται κοπανήματα. Ο δρόμος δεν έχει λακούβες αλλά είναι όσο τραχύς χρειάζεται ώστε τα λεπτά λαστιχάκια του Ζιντάν να τα καταλαβαίνουν όλα, και όλα να περνάνε μέσα από τον άκαμπτο σκελετό του. Πρώτο κοπάνημα... Το ροντέο ξεκινάει, δεύτερο κοπάνημα το άλογο φαίνεται όχι και τόσο άγριο, τρίτο κοπάνημα, το άλογο φαίνεται να νομίζει ότι εγώ δεν είμαι και τόσο άγριος, τέταρτο κοπάνημα και το άλογο δίνει τη κλωτσιά του. Είναι η πρώτη φορά που οι δέστρες στα πετάλια με προστατεύουν από πτώση και δεν είναι η αιτία. Τα χέρια πιάνουν το τιμόνι, σβήνω με λίγο φρένο αυτό το κρεσέντο, οι παλμοί στη καρδιά μου δε μετριούνται. Μέσα μου ο φόβος -Από μια παρολίγον Error 404 πτώση- και η ευτυχία μου -Από αυτό που ζω- έχουν στήσει τη δικιά τους παράσταση στο τσίρκο. Η συνέχεια είναι αυτή που φαντάζεσαι και καταλαβαίνεις. Αυτή η κατηφόρα δείχνει να μην έχει τελειωμό και αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί. Όταν πια, έπιασα την ισιάδα των τελευταίων 2 περίπου χιλιομέτρων μέχρι την Αιγιάλη, αυτή η μελαγχολία που με συνόδευε παρέα με όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα, είχε πια μετουσιωθεί σε γαλήνη, την αγαπημένη μου κατάσταση δηλαδή μετά από μια full on φάση.

Λίγο πριν μπούμε Αιγιάλη. No filter...!

   Το μόνο πράγμα που έχω ανάγκη είναι να αράξω στη παραλία και να πιω μια μπύρα. Για όσο έχω ακόμα φως από τον ήλιο, να χαζέψω τη Νικουριά απέναντι και το "Σκοπελίτη" που φτάνει για κάποιο νταλαβέρι στο λιμάνι. Τα μαγαζιά τουλάχιστον αυτά που εξυπηρετούν τις τουριστικές ανάγκες του νησιού έχουν κλείσει όλα, η παραλία είναι το μόνο "ανοιχτό" μέρος. Αισθάνομαι όμορφα, τόσο όμορφα όσο θέλω να αισθάνομαι τη ζωή μου. Το ξημέρωμα θα φύγουμε και οι τελευταίοι... Όσοι μείνουν θα βγάλουν και το χειμώνα. Το closing ceremony το βράδυ στη Que θα αφορά και εμένα αυτή τη φορά. Μέχρι την επόμενη χρονιά. Οκτώβρης 2016.

Την ίδια ώρα φτάσαμε με το πιο ιστορικό εν πλώ καράβι του Αιγαίου.

 "Κορίτσι μου σήμερα δε γλυτώνεις...! Καβάλα θα σε πάμε από άκρη σε άκρη σου".

Πάρτο και σε βίντεο...

Τη καρδιά της μου την έδωσε μέσα σε ένα σακί πατάτες που έπρεπε να καθαρίσω.

   Φυσικά και ήρθε η επόμενη φορά! Σεπτέμβρης 2017! Ο Ράκος πάλι στην Αμοργάρα μετά το τέλος της δουλειάς στην Αστυπάλαια πήγε να συνεχίσει το μεροκάματο στο νησί της καρδιάς. Στο κορίτσι του!χαχαχα! Πιστός στο ραντεβού γιατί δε λέει μαλακίες ξανά γύρισε! Αν και φέτος προλάβαμε να κάτσουμε μόνο 4εις μέρες, βλέπεις ήρθε η στιγμή και για μας να αποφασίσουμε μεταξύ ενός διπολικού έρωτα, από τη μια η αγάπη μου για ζωή σε αυτό το τόπο και από την άλλη η αγάπη μου για τη φωτογραφία. Γνωρίζοντας ότι το νησί θα είναι εκεί ότι και να γίνει, γνωρίζοντας ότι δε θα κάνω πάλι άλλα πέντε χρόνια για να τη δω, πήρα την απόφαση να γυρίσω βιαστικά πίσω και να δοκιμάσω να ζήσω αυτό για το οποίο προετοιμαζόμουν τα τελευταία χρόνια. Να βγάζω πλέον τα χρήματά μου με τη φωτογραφική μου μηχανή. Να ζήσω λίγο αυτό το πάντρεμα της αγάπης και της δουλειάς. Όταν δηλαδή αυτό που αγαπάς, γίνεται και η δουλειά σου. Φυσικά και το κορίτσι αν και έμεινα μόνο τέσσερις μέρες φρόντισε πάλι να μου τα δώσει όλα και όταν λέμε όλα, εννοούμε όλα. Μέχρι και το πρόσωπό της μας έδειξε. Μέχρι και τα πρώτα καλά επαγγελματικά νέα στη μέχρι τώρα πορεία μου, με βρήκαν αραχτό στη θάλασσά της! Φυσικά και βγήκαμε τη βόλτα μας στο κορμί της για να το γιορτάσουμε! Αυτή τη φορά για μια βουτιά μέχρι την Αγία Άννα... Έτσι για το back2back της κατεβασιάς από Χώρα για Αιγιάλη, έτσι γιατί όλο το προηγούμενο χειμώνα κάποια συναισθήματα μας κρατάγανε ζωντανούς όταν νιώθαμε ότι πεθαίνουμε. Έτσι για τη καύλα μας... Πάλι ντάλα μεσημέρι ανεβήκαμε τη ραχοκοκαλιά της. Πάλι τη καλύτερη ώρα αφεθήκαμε ως σταγόνες ιδρώτα στο κορμί της.

Στο ίδιο σημείο με πέρσι η φωτό σαν να μη πέρασε μια μέρα... Έτσι γιατί είμαστε νοσταλγοί. 

Αγία Άννα

inside Χώρα...

Το γεύμα του πρωταθλητή...

"...Έτσι για το back2back της κατεβασιάς από Χώρα για Αιγιάλη, έτσι γιατί όλο το προηγούμενο χειμώνα κάποια συναισθήματα μας κρατάγανε ζωντανούς..."

Μανάρι μου... Ξεκινάμε για Αιγιάλη.

 

Το σημείο "Μηδέν" 

Τα φιλαράκια του Ζιντάν. Αυτά τα δύο ποδήλατα ανήκουν σε δύο τεράστια ποδηλατικά αλάνια και αδέρφια τον Αλέξανδρο και το Κωνσταντίνο, πιο γνωστοί ίσως ως Cairo2CapeTown.

"... Δεν αντέχω πια, αυτή η πόλη με πνίγει
Πληγές δεν επουλώνονται ποτέ, μια ανάμνηση τις ανοίγει.
Οι άνθρωποι με τη σημασία της λέξης μείναν λίγοι και ο φαύλος κύκλος ποτέ δεν ανοίγει.
Το μόνο που 'χει μείνει αληθινό πια μέσα μου είναι κάτι στίχοι κι ένα μονοπάτι που βαδίζω χέρι με χέρι μαζί σου 
και είναι φορές που παίρνω δύναμη απ' τη δύναμη σου.
Μυρίζει γιασεμί η ψυχή σου και αφήνω τον οπλισμό μου να διαβώ πεζός την όαση σου..."

Υ.Γ.1 Στα καλύτερα.

Υ.Γ.2 Αν πιστεύετε ότι η αποσυντηρικοποίηση της κοινωνίας θα ξεκινήσει με το ψήφισμα και την εφαρμογή νόμων... Είσαστε γελασμένοι ή Καβατζωμένοι...!