Ο γύρος της Πελοποννήσου σε 31 ημέρες

  24 Ιουνίου 2019. Η Νταλίκα είναι φορτωμένη όσο δεν έχει φορτωθεί ποτέ μέχρι σήμερα. Βαλίτσες στη σκάρα, ρουχισμός, εξοπλισμός ποδηλατικού αλλά και κατασκηνωτικού περιεχομένου. Η ιστορία των επόμενων 31 ημερών θα γραφτεί εκεί που αγαπάμε. Στο δρόμο. Η πιο τολμηρή ποδηλατική απόφαση μέχρι σήμερα. Με τον τρόπο που έχουν δείξει πάρα πολλοί ποδηλάτες πριν από εμάς. Μην το σκέφτεσαι πολύ, φόρτωσε τα και φύγε. Ο στόχος είναι να γίνει ο γύρος της Πελοποννήσου παραθαλάσσια όσο το επιτρέπει το οδικό δίκτυο. Αφετηρία και τερματισμός του ταξιδιού, η Κόρινθος. Με κίνηση σύμφωνα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού. Θα πάνε άραγε όλα όπως τα είχα σκεφτεί; Θα φτάσει το κουράγιο; Θα ανταπεξέλθει το κορμί μου; Θα φλερτάρω με την παραίτηση; Το -ίσως- πιο ιδιαίτερo ταξίδι της ζωής μου μόλις ξεκινά.

Στο δρόμο...

Κεφάλαιο δεύτερο: "Ο Ψηλός και ο Κοντός"

   Το ξύπνημα στο μπαλκόνι του εγκαταλελειμένου σπιτιού είναι όνειρο. Είναι όνειρο ακόμα και αν το ναρκοπέδιο που απλώνεται μπροστά μας φτάνει μέχρι τη θάλασσα και οι κοφτερές σε διάφορα σχήματα και μεγέθη πέτρες που το απαρτίζουν, κάνουν τη βουτιά να μοιάζει αγγαρεία. Δε το προσπαθούμε καν και η ίδια η σκέψη της βουτιάς δε με κράτησε παραπάνω από λίγα δευτερόλεπτα. Η Μάνη μας έχει στο κυνήγι και το κυνήγι συνεχίζεται. Φρέσκος αέρας γεμίζει τα πνευμόνια και το κεφάλι. Νιώθεις το οξυγόνο να μπολιάζεται στο αίμα σου και μέσω αυτού να δίνει ζωή σε κάθε κύτταρο σου. Πρώτο πρωινό παρεούλα με το Σταύρο και η αλήθεια είναι ότι το λούσαμε λίγο παραπάνω. Έχει πιάσει 08:00+ και αυτό θεωρείται "αργά", όταν θες να γλυτώσει όσο γίνεται περισσότερο το λιοπύρι. Έχω στο μυαλό μου, μάλλον καλύτερα φαντάζομαι ότι ο τουρισμός με το ποδήλατο και το αραλίκι δεν πάνε και πολύ παρέα. Το ποδήλατο από μόνο του είναι μια διαδικασία που σε θέτει σε κίνηση και όχι σε ακινησία. Ο Σταύρος μετά από κοντά 900 χιλιόμετρα αυτή τη σκέψη την έχει κάνει νοοτροπία. Εγώ θα τη μάθω στη πορεία... . Το ποδήλατο είναι για λινάτσες... Δεν είναι για αρχόντους! Είναι για ανθρώπους αδέσποτους και όχι του καναπέ. Το ποδήλατο είναι για όλους... Αρκεί να το επιλέξεις ή να σε διαλέξει αυτό.

Στο δρόμο...

Κεφάλαιο πρώτο: "Ψάχνοντας το Ψηλό..."

    Η ώρα έχει πάει 2:17 όπως τουλάχιστον λέει το ρολόι του κινητού μου. Μια δουλειά που υπολόγιζα να κρατήσει σκάρτο δίωρο με έχει και με γλεντάει για τα καλά λίγες ώρες πριν πάρω το ΚΤΕΛ για Γύθειο. Η υπεύθυνη παραγωγής ενημερώνει διστακτικά ότι έχουμε ακόμα μια ώρα γυρισμάτων το πολύ και αυτή τη φορά το εννοεί. Όπως εννοούσε το απόγευμα γύρω στις 17:23 την ατάκα,.. , 

-Υπεύθυνη Παραγωγής: "Ελπίζω για σήμερα να μην έχεις κανονίσει τίποτα..."

για να αντιπαραθέσω σίγουρος για τους χρόνους πως,

-Ράκος: "Όχι χαλαρός είμαι... Ένα ΚΤΕΛ έχω να προλάβω μόνο στις 6:00" 

και να κλείσει τελικά η συνομιλία...

-Υπεύθυνη Παραγωγής: "Ε, νομίζω ότι το ΚΤΕΛ τουλάχιστον θα το προλάβεις!"

Θεώρησα ότι μου κάνει πλακίτσα και συνέχισα την όποια δουλειά είχα να κάνω... .

Ξεκαθάρισμα λογαριασμών!!! Ο δολοφόνος επιστρέφει στο τόπο του εγκλήματος.

   Έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που έγραψα το τελευταίο μου κείμενο στο μπλόγκ. Έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος και πραγματικά πως πέρασε αυτός ο χρόνος. Όπως περνάει πάντα, με τα όμορφα, τα άσχημα και τα μέτρια.
   Τα δάχτυλα μου τα αισθάνομαι πάνω στο πληκτρολόγιο, όπως αισθάνεται ο ποδοσφαιριστής τα πόδια του τη στιγμή που μπαίνει για τη πρώτη κανονική προπόνηση μετά από ρήξη χιαστών και μηνίσκου και αύριο είναι Κυριακή... Έχεις μια προπόνηση για να πείσεις το προπονητή ότι αύριο θα πάρεις τη θέση σου στην εντεκάδα. Δεν είναι κάποιο κρίσιμο μάτς, δεν είναι κάποιο μεγάλο ντέρμπι ούτε κάποιος τελικός. Είναι το παιχνίδι... Και θες να παίξεις. 

Ξεκαθάρισμα λογαριασμών!!!

  Πριν από ένα χρόνο και κάτι μήνες, στο μοναδικό κομπαρσιλίκι της σεζόν που είχαμε προγραμματίσει, η χαρά μας κόπηκε πολύ νωρίς μιας και πριν ολοκληρώσουμε το 1/3 της ποδηλατάδας μας, ένα άτσαλα σκασμένο λάστιχο του Ράκου δεν επιδιορθώθηκε ποτέ, τουλάχιστον έγκαιρα, και έτσι γυρίσαμε από την Εύβοια πριν την ώρα μας. Σταθήκαμε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας μιας και  το συμβάν έλαβε χώρα στο λιμάνι των Νέων Στύρων οπότε δεν αντιμετωπίσαμε ακόμα περισσότερη ταλαιπωρία για να φιξάρουμε την επιστροφή μας. Η ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή ...Ποδήλατο δεν αρέσκεται στο να αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και με τη βόλτα στη λίμνη Δόξα και επιστρέψαμε πριν την τελειώσουμε. Πήγαμε και την ξανακάναμε όπως έπρεπε. Σήμερα ήταν η σειρά της Εύβοιας. 

Άπαντες παρόντες...! part 2 (Τεό edition)

    (ΘΑ ΣΟΥ ΕΡΘΩ ΣΤΟ ΧΑ ΠΕΙ)  

   Αύγουστος 2017 – Νήσος Α

   Τετάρτη σήμερα, πέρασαν 3 μερούλες από την εκδρομή της Κυριακής και τώρα αρχίζει το μυαλό σιγά σιγά να επανέρχεται σε σκέψεις που αφορούν την καθημερινότητα αλλά και να βγάζει την σούμα. Η αλήθεια είναι ότι καιρό με έτρωγε ο κώλος μου να γράψω ένα κείμενακι για το blog και τώρα μετά το βάπτισμα του πυρός ήρθε η ώρα . Η βόλτα φυσικά και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να στρωθώ ωστόσο στην πραγματικότητα απλά μου έδωσε την αφορμή που χρειαζόμουν. Βέβαια, πριν φτάσω στο κομμάτι της εκδρομής πρέπει να καλησπερίσω με κάποια άλλα ιστορικά γεγονότα.

Πρώτη δυνατή βόλτα για φέτος. Άπαντες παρόντες!!!

   Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι η δραστηριότητα της ...ερασιτεχνικής αθλητικής ομάδας Ζωή... Ποδήλατο έφτασε στο τέλος της. Τα κομπαρσιλίκια που έχουν πραγματοποιηθεί μας έχουν αφήσει σωρό αναμνήσεων να έχουμε να λέμε, να φουσκώνουμε σαν τους κόκορες και να γελάμε. Πολύτιμες αναμνήσεις αλλά κανείς μας δεν είναι σε κατάσταση που να τον καλύπτουν οι αναμνήσεις. Η ομάδα ακόμα ζει και αναπνέει για να βρίσκεται στο δρόμο. Απλά έχει περιοριστεί η γκάμα επιλογών για το πότε. Η εποχή που το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν μια μέρα με καλό καιρό για να βγούμε για μια δυνατή βόλτα έχει περάσει, δυστυχώς. Το υπαλληλίκι, ο καιρός, διάφορες άλλες υποχρεώσεις δίνουν λιγότερες πιθανότητες να πετύχoυμε τη μέρα. Το σημαντικότερο όλων όμως, που είναι η διάθεση, είναι ακόμα στα ίδια επίπεδα. Πρώτη δυνατή βόλτα για φέτος λοιπόν. Πάμε!