"Ζωή... Ποδήλατο": Στο δρόμο...

Κεφάλαιο πρώτο: "Ψάχνοντας το Ψηλό..."

Η ώρα έχει πάει 2:17 όπως τουλάχιστον λέει το ρολόι του κινητού μου. Μια δουλειά που υπολόγιζα να κρατήσει σκάρτο δίωρο με έχει και με γλεντάει για τα καλά λίγες ώρες πριν πάρω το ΚΤΕΛ για Γύθειο. Η υπεύθυνη παραγωγής ενημερώνει διστακτικά ότι έχουμε ακόμα μια ώρα γυρισμάτων το πολύ και αυτή τη φορά το εννοεί. Όπως εννοούσε το απόγευμα γύρω στις 17:23 την ατάκα,.. ,

-Υπεύθυνη Παραγωγής: "Ελπίζω για σήμερα να μην έχεις κανονίσει τίποτα..."

για να αντιπαραθέσω σίγουρος για τους χρόνους πως,

-Ράκος: "Όχι χαλαρός είμαι... Ένα ΚΤΕΛ έχω να προλάβω μόνο στις 6:00"

και να κλείσει τελικά η συνομιλία...

-Υπεύθυνη Παραγωγής: "Ε, νομίζω ότι το ΚΤΕΛ τουλάχιστον θα το προλάβεις!"

Θεώρησα ότι μου κάνει πλακίτσα και συνέχισα την όποια δουλειά είχα να κάνω... .

Έχουν αρχίσει και με ζώνουν τα φίδια... Έχει πάει πλέον γεμάτες 03:00 και δε βλέπω τη προκοπή για τις 03:30 και πούλο. Ποδήλατο και πράγματα φυσικά και δεν είναι έτοιμα, αφού υπολόγιζα να πεταχτώ στη δουλίτσα και να τα κάνω μετά με την ησυχία μου... Γλαρόσουπα. Τουλάχιστον έχω απλώσει στο σαλόνι τι θα χρειαστώ, τουλάχιστον το πρωί είχα κάνει μια αναγνωριστική βόλτα τον Ερνέστο και κάποια μικρά μαζεματάκια που χρειαζόταν μετά από τόσο καιρό ακινησίας. Η τελευταία φορά που φόρτωσα τον Ερνέστο για κάποιο ταξίδι ήταν το καλοκαίρι του 2014 αν θυμάμαι καλά που θα πήγαινα να βρώ το Σταύρο που έλιωνε το κορμί του, από δουλειά και όχι από τον ήλιο κάπου στη Κρήτη. Το πρωί θα φόρτωνα τον Ερνέστο στο ΚΤΕΛ με προορισμό το Γύθειο για να βρω πάλι στο Σταύρο κάπου στη Μάνη αυτή τη φορά.

4:20 είμαι στο "Ψυχιατρείο"... Τα πράγματα μπαίνουν στις τσάντες με μηχανικές κινήσεις, ο Ερνέστο φορτώνεται και σε λιγότερο από μισάωρο είμαστε στο δρόμο για τα ΚΤΕΛ. Απίστευτη ησυχία του εξωτικού Κολωνού λίγο πριν το χάραμα. Το άγχος μου τώρα μετατοπίζεται στο αν τελικά θα μπορέσουμε να χώσουμε το ποδήλατο από κάτω στο λεωφορείο. Στα τηλέφωνα που έχω κάνει τις προηγούμενες μέρες μου έχουν κάνει σαφές ότι φυσικά και μπαίνουν τα ποδήλατα μέσα αλλά χωρίς να χρειαστεί να μείνει κάποια βαλίτσα απ' έξω. Κοινώς αν υπάρχει χώρος δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Δίκαιο.

Ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα έχει ξεκινήσει έναν ποδηλατικό άθλο όπου από τη μέρα που έκανε τις ανακοινώσεις για τη σκέψη του να κάνει το γύρο της Πελοποννήσου, με είχε βάλει στο τρυπάκι να σκέφτομαι αυτό το ταξίδι. Να το σκέφτομαι πότε ευχάριστα και πότε με ξενέρωμα γιατί γνώριζα από την αρχή ότι αποκλείεται να μπορέσω να το κάνω όλο παρεού με το φιλαράκι μου, όχι γιατί δεν είχα τη διάθεση αλλά γιατί δεν έβγαινε ο χρόνος. Περιορισμένες άδειες από τη δουλειά, εξεταστική από την άλλη. Ναι-ναι, εξεταστική, ο Ράκος έχει μπει πάλι πίσω στα θρανία. Στη ζωή δύσκολα τα έχεις όλα την ώρα που τα θες. Για μένα η ανταλλαγή είναι δίκαιη, μιας και τις σπουδές και τη δουλειά μου τα αγαπώ εξίσου με το ποδήλατο. Επομένως το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να δω πότε και που θα κατηφορίσω προς τα κάτω, 5 μέρες άδεια και δύο ΣΚ μπρος-πίσω είναι καλός χρόνος για να πάρω μια γεύση αυτής της τόσο ιδιαίτερης εμπειρίας. Όλους τους χειμώνες που μαζευόμασταν πια Αθήνα κάναμε σκέψεις και όνειρα με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα για το πρώτο καλοκαίρι που θα εμφανιστεί μπροστά μας και θα μπορούμε να φορτώσουμε τα ποδήλατα μας για ακόμα πιο μακρινές διαδρομές, για καινούριες περιπέτειες. Αυτό το καλοκαίρι ήρθε... Ο φίλος μου έχει άμεση ανάγκη από σοβαρό ξελαμπικάρισμα, το τι πίεση και μοναξιά έχει τραβήξει τις τελευταίες 7 σεζόν, το έχει νιώσει μόνο ο ίδιος. Βάση αυτού ο σκοπός μου γίνεται πιο επιτακτικός να βρεθώ κοντά στο φιλαράκι μου, δεν είναι πια μόνο η αγάπη για πετάλι, η καύλα για τον άγνωστο δρόμο, η προσωπική ανάγκη μου να φύγω από το καθημερινό μου "βόλεμα" και να μπω σε μια διαδικασία που οι σκέψεις θα προσαρμόζονταν στις βασικές ανάγκες που έχει ο άνθρωπος... Τι θα φάει, που θα κοιμηθεί και πως θα φτάσει στο προορισμό του. Το απόλυτο detox ενάντια στη καθημερινή πολυπλοκότητα που δημιουργούν οι μεγαλουπόλεις μέσα από την "ελευθερία" του πλουραλισμού και φυσικά του αστικού συνωστισμού. Ο σκοπός μου είναι να κάνω παρέα στο φίλο μου. Τουλάχιστον για κάποιες μέρες αυτού του μεγάλου ταξιδιού να μην είναι μόνος του. Καλή είναι η μοναξιά σου σφυρηλατεί το χαρακτήρα, σε μαθαίνεις καλύτερα, ταυτόχρονα όμως δεν είναι δύσκολο να αναπτύξεις και κάποιες παθογένειες, όπως η εσωστρέφεια, ο ατομισμός, η περιθωριοποίηση. Δεν είμαι ψυχολόγος απλά όταν πέρναγα τη δικιά μου περίοδο μακράς μοναξιάς κάτι τέτοια έβλεπα να ξεπετάγονται μαζί με τα καλά της κατάστασης.

Βολεύομαι στη θέση μου και υπολογίζω ότι κοντά στο τρίωρο που θα μου πάρει να φτάσω Γύθειο θα το ρίξω στον ύπνο. Δεύτερη φορά που ξεκινάω κομπαρσιλίκι σερί άυπνος μια ολόκληρη μέρα, η πρώτη ήταν στη γαμηστερή εκδρομή, στην επιστροφή μας για τη λίμνη Δόξα. Όσοι δεν έχετε διαβάσει τα κείμενα παρακαλώ πολύ πατήστε στο σύνδεσμο... . Ανοίγω τα μάτια μου μετά από κανά δίωρο σε φάση, θα φτάνουμε και παπάρια είμαστε ακόμα λίγο έξω από την Ελευσίνα... Τρελή κίνηση. Τρελή καθυστέρηση για μένα μιας και υπολόγιζα ότι βαριά 10:00 θα ήμουν Γύθειο πάνω στο ποδήλατο και θα ξεκίναγα πετάλι για να βρώ το Σταύρο. Ανταυτού, είμαι Γύθειο στις 12:35 και κατά τις 13:00 είμαι πάνω στον Ερνέστο και ξεκινάω το ταξίδι μου, για να βρω το Σταύρο φυσικά και να ζήσω για κάποιες μέρες το δρόμο.

Είναι μεσημέρι και παίζει ζέστη, όχι εντελώς πρωτόγνωρη κατάσταση για να κάνω ποδήλατο αλλά όπως και να έχει τα προηγούμενα καλοκαίρια έπαιζε δουλειά και όχι βόλτα. Χαράζω τη διαδρομή που θα κάνω στο χάρτη. Μπορώ από το Γύθειο να κόψω και να βγω αρκετά σύντομα στην Αερόπολη που είναι και το πιο ρεαλιστικό σημείο συνάντησης. Αν γίνει αυτό όμως χάνω ένα μεγάλο κομμάτι της Μάνης και του δρόμου που πέρασε ο Ψηλός. Το ισοζύγιο της κοινής εμπειρίας επιτάσσει πως έστω και μόνος μου θα ποδηλατήσω όσο γίνεται περισσότερο από τη διαδρομή που έχει περάσει ο φίλος μου. Η ενέργεια και η αδρεναλίνη μαζί με τις υπόλοιπες ντοπαμίνες έχουν αρχίσει και στήνουν χορό ήδη από τα πρώτα πετάλια μέσα στη πόλη του Γυθείου. Όσο ήμουν στην Αθήνα είχα μέσα μου μια περίεργη διελκυστίνδα, από τη μια η όρεξη μου να βγω πάλι στο δρόμο με το ποδήλατο από την άλλη η καθημερινή μου ρουτίνα, όποια και να είναι αυτή, η οποία με τράβαγε στο να καθίσω στα αυγά μου και στο "που να τρέχεις τώρα...". Εκείνες τις μέρες συνέλαβα κάμποσες φορές τον εαυτό μου να βάζει χέρι στον εαυτό του για το τι μαλακίες σκέφτεται. Ο Ράκος είναι σκύλος αδέσποτος και όχι του καναπέ. Έβλεπα σε ζωντανή μετάδοση μέσα μου πως η καθημερινή ρουτίνα όσο όμορφη, δύσκολη, απλή, σύνθετη, ενδιαφέρουσα, βαρετή μπορεί να γίνει και να είναι, σίγουρα θα σου αλλοιώσει κάποια στοιχεία από το "είναι" σου. Πρέπει να έχουμε το νου μας μη μας παίρνει η μπάλα και αν μας παίρνει τότε με τη σειρά μας να κάνουμε την αγωγή μας, γιατί το φάρμακο μας για τέτοιες καταστάσεις το ξέρουμε, είναι το ποδήλατο, τουλάχιστον ένα από τα φάρμακα, ίσως το πιο αποδοτικό, σίγουρα αυτό με τις λιγότερες παρενέργειες.

Ξεκινάει το αντάρτικο από το Γύθειο ο Ερνέστο...

Οι δρόμοι είναι ήσυχοι και οι προορισμοί που ανοίγονται άγνωστοι. Ο ήλιος με πελεκάει καλά αλλά η υπερένταση από την ευχάριστη αγωνία του "τι άλλο θα δούμε" και "άντε να δούμε με το Ψηλό που θα βρεθούμε" σε συνδυασμό με το νερό που κουβαλάω στο φλασκί μου δίνουν τη δροσιά που χρειάζομαι για να συνεχίσω. Η Μάνη από το Κότρωνα και μετά γίνεται σκέτο λιοπύρι. Μόνο πέτρα, χώμα και ήλιος, δεν υπάρχει κλαδί για να βάλεις το κεφάλι σου από κάτω για κανένα λόγο. Η θάλασσα ακουμπάει στις άγριες βραχώδεις πλευρές των βουνών και νομίζεις ότι εξατμίζεται, βλέπεις μετά τις πλαγές των βουνών να πέφτουν μέσα στη θάλασσα και μοιάζουν με ταλαιπωρημένα πόδια πρόσφυγα που έχει περάσει κάμποσα σύνορα. Δε χαζολογάω καθόλου στο δρόμο για κάποια φωτογραφία για κάποιο βίντεο κτλ, μαλακία μου αλλά το κεφάλι μου και το κορμί μου έχουν κλειδώσει στη φάση, "μη μας βρει πετάλι και έχει νυχτώσει". Χοντρικά η διαδρομή που θα κάνω μέχρι το Γερολιμένα που έχουμε υπολογίσει με το Σταύρο να βρεθούμε, είναι κοντά στα 65χλμ, δε ξέρω τι με περιμένει ακριβώς αν και ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα έχει φροντίσει να μου δώσει όλες τις λεπτομέρειες για την ιδιομορφία του εδάφους. Που θα ανεβαίνω σκάλες που θα κατεβαίνω κατηφόρες θανάτου και που θα υπάρχει αυτή η ωραία ψίιιλο κατηφορική φλατίλα που μας αρέσει πολύ. Τη τελευταία δε θυμάμαι να τη βρήκα κάπου στο πρώτο κομμάτι της διαδρομής μου. Τρενάκι η Μάνη και τρένο με πάει... Πάνω κάτω όλη την ώρα στο σκληροτράχηλο τοπίο της. Πραγματικά έχω αρχίσει και απορώ ποιοι ήταν αυτοί οι κομπάρσοι που πριν πόσα χρόνια έφτασαν σε αυτό το τόπο και σκέφτηκαν, "Βολικό μέρος για να μείνει κανείς...". Όταν κοιτάω το δρόμο και τις πλαγιές τα μάτια μου καίνε από την αντηλιά και τη θερμότητα που εκπέμπεται, όταν κοιτάω προς τη θάλασσα αισθάνομαι όλη τη δροσιά κάποιου παγωμένου Μοχίτο κάτω από το αρμυρίκι στο "στρογγυλό" στην αυλή της Que την ώρα που ο ήλιος βουτάει απέναντι στη Νικουριά... ! -Δακρύστε ρε όσοι την έχετε ζήσει αυτή τη σκηνή... Δακρύστε...!-. Όπου βρίσκουμε κάποιο σκαμμένο σημείο από εκεί που περνάει ο δρόμος το οποίο λόγω προσανατολισμού κρατάει κάποιο λίγο ίσκιο, φυσικά και σταματάμε άμεσα να πιούμε νερό και να ξεπυρώσουμε. Σίγουρα όχι άσχημα. Η τσουλήθρα που με πετάει στο Κότρωνα γαμάει. Ένας μικρός οικισμός πάνω σε μια παραλία με άμμο που βρίσκεται σε ένα μικρό κολπάκι και όλα μαζί φτιάχνουν καλό κολπάκι. Λίγος κόσμος, και αυτός ήσυχος, 1-2 ταβέρνες ίσως τόσες και οι καφετέριες αν τα πρόσεξα καλά. Η αϋπνία αρχίζει και με κόβει μαζί με τη κούραση από το δυνατό πετάλι και κάποιες κρυάδες αν και ο ήλιος είναι ντάλα, έχουν κάνει εμφάνιση. Δείγμα επερχόμενης εξάντλησης. Πλέον αυτά τα σημάδια τα καταλαβαίνουμε άμεσα και γνωρίζουμε απόλυτα πως να τα διαχειριστούμε. Η ανάγκη για κάποιο καλό pit stop είναι επιτακτική.

Πλήρες γεύμα η μπανάνα ρε... Πετάχτε και κανα κιβώτιο πάνω από την Αφρική να χορτάσει ο κόσμος αφού δεν είσαστε ικανοί για πολλά περισσότερα.

Μπανάνες, νερά και μπαρούλες δημητριακών. Πραγματικά όσες μπανάνες έφαγα σε αυτά τα 370 χιλιόμετρα που έπιασε η δικιά μου διαδρομή μαζί με το Σταύρο, δεν έχω φάει όχι στο χρόνο που μας πέρασε αλλά νομίζω στη 5ετία. Η ώρα είναι κοντά 16:12 και με βρίσκει σε ένα από τα καφέ του οικισμού με χαλαρή κουβεντούλα μαζί με τα αλάνια που τρέχουν εκεί το μαγαζί, λίγες πληροφορίες για τη περιοχή, λίγες πληροφορίες για τη ζωή, λίγο χάζεμα του τοπίου, η ώρα πέρασε. 17:30 πάνω στην Ερνέστο για τη συνέχεια. Θυμάμαι κάποιες πληροφορίες που έχει δώσει ο Σταύρος για τη διαδρομή μετά... Με περιμένουν σκαλιά και έτσι γίνεται. Το "Καλό σας ταξίδι", του Κότρωνα είναι άτσαλο. Στα καπάκια ήδη μέσα από το χωριό ξεκινάει μια σκάλα που σε πάει, και τη πάω. Φορτωμένος με 1-1 ο Ερνέστο και τα μπαγκάζια στη σχάρα τσουλάει αργά όσο του δίνω πετάλι. Ιδρώτας ποτάμι αλλά και διάθεση μεγάλη. 14χλμ μέχρι το επόμενο check point, μέχρι το μικρό χωριό Κοκκάλα. Η ώρα περνάει οι σκέψεις για τη συνέχεια μαζεύονται. Φτάνοντας στο χωριό και βάση των πληροφοριών που είχα από το Σταύρο, γίνεται ο απαραίτητος ανεφοδιασμός στο μίνι μάρκετ που υπήρχε εκεί. Στο μικρό σουλάτσο που έκανα στο χωριό προσπαθώντας να απαντήσω στο ερώτημα αν θα συνεχίσω ή αν θα διανυκτερεύσω εκεί επέλεξα το πρώτο. Οι πληροφορίες λένε πως έχω στα καπάκια ένα καλό γαμήσι 7-8 χιλιομέτρων μέχρι να ανέβω από το επίπεδο της θάλασσας όπου και βρισκόμουν, στο επίπεδο του χωριού Λάγια, ότι μπορεί και να σήμαινε αυτό. Πλέον στα μπαγκάζια μου έχουν προστεθεί ένα κρουασάν, μπουκάλι μεγάλο με νερό, δύο ντομάτες, 1/4 ντόπια γραβιέρα, ένα πακέτο ρυζογκοφρέτες και μια κονσέρβα αγαπημένους ντολμάδες. Για τις υπόλοιπες μέρες αυτό έμελλε να γίνει και το αγαπημένο μας γεύμα για το βράδυ. Το απόλυτο κιτ επιβίωσης για δύο μέρες. Πούτσα μου όλα, ότι και να γίνει ξεκινάω για Λάγια... Φαγιά υπάρχουν!

Όταν στα σκάει η ανηφόρα του Κότρωνα.

Ο Ερνέστο βρίσκεται ξαπλωμένος στην άκρη του δρόμου και εγώ με τη σειρά μου όρθιος, λίγα βήματα μακριά από την απελπισία και τι κάνω;! Τα βάζω με τον εαυτό μου. Τα φτερά μου δε κοπήκανε από την ανάβαση που δε τελείωνε, ούτε κοπήκανε επειδή είδα το μπροστινό μου λάστιχο να ξεφουσκώνει αρκετά αργά, αλλά να ξεφουσκώνει. Αυτή τη φορά τα έχω όλα μαζί μου... Όλα;! Ναι, ΌΛΑ!... Τρεις σαμπρέλες, ένα κιτ με μπαλώματα και φυσικά τρόμπα... Τρόμπα...;! Ναι τρόμπα από αυτή που βγάζει αέρα κανονικά αλλά από αυτή που δε κουμπώνει στη βαλβίδα της σαμπρέλας. Τι βιολί είναι αυτό ρε φίλε... Κοντολογίς από τη τρόμπα μου κάποια στιγμή σε ανύποπτο χρόνο είχε χαθεί ένα τσιμουχάκι που έκανε αυτή τη δουλειά... "Έκλεινε" τη τρόμπα με τη βαλβίδα για να μη χάνεται ο αέρας. Έχει αρχίσει να σουρουπώνει και πρέπει να πάρω αποφάσεις γρήγορα. Το κινητό δεν έχει σήμα και αυτό με γαμάει γιατί από τη μια θα ήθελα να ξέρω πόσο έχω ακόμα μέχρι τη Λάγια αλλά το πιο κύριο που στο πούτσο είναι το κοντινότερο βενζινάδικο... Καλά στο τελευταίο γελάμε. Στη Μάνη αν θες να βάλεις βενζίνη μετά το Γύθειο και μέχρι το Γερολιμένα νομίζω δεν υπάρχει τίποτα. Καταλήγω στην επιλογή καλού Σαμαρείτη περιμένοντας κάποιο Χριστιανό να περάσει με το αμάξι του, ακόμα καλύτερα με το αγροτικό του, να τον σταματήσω και να του δώσω τρεις επιλογές, α) Πας προς Λάγια, ανέβασε με μέχρι εκεί, β)Πας προς Κοκκάλα κατέβασέ με μέχρι εκεί γ) Έχεις τρόμπα στο αμάξι;! Στάσου μύγδαλα να φτιάξω το λάστιχο. Μέχρι να εμφανιστεί ο πρώτος υποψήφιος πέρασε κανα 20λεπτο, ψυχή στο δρόμο σε μια νεκρή διαδρομή που ουσιαστικά εξυπηρετεί ντόπιους και όχι τουρισμό. Ο πρώτος που σταμάτησε όμως ήταν ένας τουρίστας μέσα σε sedan αμάξι, με όλη την οικογένεια, πίτα φορτωμένοι και στην ολιγόλεπτη κουβέντα που είχαμε δυστυχώς δεν είχε τρόμπα και αποχαιρετηθήκαμε με το βλέμμα "Δε χωράς πουθενά...". Υπήρχε ειλικρινή διάθεση για βοήθεια αλλά τα χέρια του ήταν δεμένα πιστάγκωνα. Μετά από κανα τέταρτο και αφού πλέον η ώρα πλησιάζει απειλητικά κοντά στις 20:00, έχω αρχίσει να απομακρύνομαι από την ιδέα ότι σήμερα θα φτάσω στο Γερολιμένα να βρω το Σταύρο και να φάμε παρέα τους ντολμάδες κτλ, τσούπ ως απομηχανής θεός σκάει τύπος με το αγροτικό του. Έχει τρόμπα, έχει και καρότσα, γίναμε... . Αρχικά του ζητάω να με κατεβάσει στη Κοκκάλα, αφού πήγαινε και προς τα εκεί, μου ρίχνει άκυρο γιατί πήγαινε σε ένα χωριό λίγο πιο δίπλα, αρχίδια απόσταση δηλαδή, ούτε καν φιλότιμο δε χρειαζόταν για να κάνεις αυτή την εξυπηρέτηση, δε πειράζει όμως γιατί τον βλέπω που σκαλίζει κάτι στο πίσω κάθισμα, και ω του θαύματος βγάζει ηλεκτρική τρόμπα αυτοκινήτου! Κανονάκι, ζωούλα πως το λένε! Φουσκώνω λάστιχο, γεμίζει με αέρα, φαίνεται καλό, αλλά δε παύει να έχω την ανησυχία. Έχω δρόμο μπροστά μου μακριά από το πολιτισμό... . Ζητάω ευγενικά από το κύριο αν μπορεί να περιμένει 5 λεπτά να το αλλάξω τελείως το λάστιχο, είναι το μπροστινό και γίνεται στο λεπτό. Άκυρο! Ο κύριος με ενημερώνει ότι έχει αργήσει ήδη και πως πρέπει να φύγει και καπάκι μπαίνει στο αμάξι και με αφήνει στην ερημιά με ένα αμφίβολο λάστιχο. Να σαι καλά άνθρωπε μου έγινες το παράδειγμα όχι της μισανθρωπίας, αλλά της μισής ανθρωπιάς. Κάνε το μισό καλό και πες το στο χωριό.

Στο δρόμο για τη Λάγια

Στον ανήφορο για τη Λάγια...

Κάτι κεραίες τηλεφωνίας ξεπροβάλλουν στο δρόμο μου και αυτό είναι καλό σημάδι ότι ίσως και η βαριά ανηφόρα να τελειώνει. Αναθαρρώ αν και πλέον στα σοβαρά σουρουπώνει. Στο καφενείο της Λάγιας κάποιοι ντόπιοι με ενημερώνουν ότι ο δρόμος για το Γερολιμένα είναι κατήφορος και κοντά στα 15 χιλιόμετρα η βουτιά. Από τα 402μ που βρίσκομαι θα πέφτω για 15 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω στο επίπεδο της θάλασσας. Γάμησε. Ότι κούραση είχα μετατράπηκε σε θέληση, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η συνάντηση με το Σταύρο, με τα ποδήλατά μας, κάπου στη Μάνη... . Το μέρος μου κάνει δώρο καπάκι σχεδόν με το που βγαίνω από το χωριό και παίρνω τον ομαλό για τα πεδινά. Ο προσανατολισμός μου έχει αλλάξει πια και από τα ανατολικά περνάμε στα δυτικά, ξέρετε τι σημαίνει αυτό;! Δε χρειάζεται να έχεις κάνει πρόσκοπος για να φανταστείς ότι η κατεβασιά μου θα γίνει με τον ήλιο να σβήνει μέσα στη θάλασσα και όλα αυτά μπροστά στη μάπα μου, χωρίς να χρειάζεται καν να κάνω πετάλι. Καύλα σκέτη. Το τοπίο έχει γίνει "Golden Mountain", όλες οι πέτρινες πλαγιές των βουνών βαμμένες χρυσάφι, οι πύργοι που υπάρχουν στους κατα τόπους οικισμούς αστράφτουν σα πολύτιμοι λίθοι, ο δρόμος μοιάζει με ποτάμι και μαζί με τη γλυκιά δροσιά του σούρουπου με κάνουν έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους του πλανήτη. Ακόμα πιο πλούσιο με κάνει το γεγονός ότι το λάστιχο μου καλά κρατεί αν και το είχα ξεχάσει τελείως μέχρι να πέσω μπροστά στο πρώτο βενζινάδικο λίγο έξω από το Γερολιμένα.

Κάτω από τέτοιες συνθήκες το μυαλό μου ρολάρει πολύ όμορφα, όλη αυτή η κούραση που είχα μέχρι να φτάσω και τη Λάγια, βοήθησαν το μυαλό μου να αρχίσει να πετάει περιττές σκέψεις και άγχη. Βοήθησαν το μυαλό μου να αδειάσει και να κρατήσει μόνο βασικές σκέψεις. Ένα είδος διαλογισμού θα μπορούσα να πω, αν και πρακτικά δε ξέρω πως είναι όταν διαλογίζεσαι, απλά το φαντάζομαι σε σχέση με ότι έχω ακούσει και δει σε ταινίες. Συνεπώς είναι αξεπέραστο το συναίσθημα όταν πια έχεις φτάσει σε μια πνευματική ηρεμία μέσω της σωματικής κόπωσης και πλέον έχει έρθει η ώρα αυτή η σωματική κόπωση να γίνει σωματική ξεκούραση καθώς πια το ποδήλατο θα τα κάνει όλα μόνο του, σχεδόν όλα δηλαδή, εξακολουθεί να πρέπει κάποιες στιγμές να κρατάς το τιμόνι για να στρίψεις. Το μυαλό μαζί με το πνεύμα είναι έτοιμα μετά από τη διεργασία του άτυπου διαλογισμού να δουν και να δεχθούν όλη αυτή την ομορφιά που υπάρχει τριγύρω από το περιβάλλον και να την αφήσουν να δώσει ζωή σε κάθε κύτταρο που κατοικεί στο κορμί μου. Ανεκτίμητο.

Τσουλώντας αυτή τη διαδρομή από τη Λάγια στο Γερολιμένα με πλημμυρίζει ελευθερία, ο δρόμος άνοιξε και πάμε, σε λίγο θα φτάσουμε σε μέρη που κάπου στο μυαλό υπάρχουν καταχωνιασμένες εικόνες από το μακρινό παρελθόν μου, όταν και είχε βρεθεί κάπου 6-7 χρονών για διακοπές με την οικογένεια μου. Ο ήλιος εξαφανίστηκε κανα χιλιόμετρο πριν μπω στο Γερολιμένα. Κράτησε όσο χρειαζόταν, τον βρήκα τη στιγμή που έπρεπε.

Ο Σταύρος περιμένει σε ένα πεζούλι στο λιμάνι του Γερολιμένα. Φυσικά και έχω καταφέρει να ψιλοχαθώ σε ένα τόσο μικρό χωριό που επι της ουσίας έχει ένα δρόμο και πας όπως ο super Mario, μόνο από τα δεξιά της οθόνης. Η χαρά είναι τεράστια, ακόμα δε το έχω καταλάβει ότι δε βρεθήκαμε ούτε στο "Μέρος", ούτε στη "Μάντρα", ούτε στη Πλατεία Νερού. Είναι μέσα Ιουλίου και έχουμε βρεθεί με τα ποδήλατά μας στη Πελοπόννησο. Έχουμε βρεθεί στη Πελοπόννησο για να κάνουμε παρέα λίγο τουρισμό με τα ποδήλατα. Ο Ψηλός μέχρι εκείνη τη στιγμή έχει συμπληρώσει κοντά στα 850 χιλιόμετρα από τη μέρα που ξεκίνησε από τη Κόρινθο αυτό το ταξίδι μόνος του και στο πρόσωπό του μπορείς να δεις σημάδια να αχνοφαίνονται, σημάδια από αυτά που αφήνουν τέτοιες διαδικασίες. Σημάδια, μοναξιάς, πειθαρχίας, πείσματος, όρεξης, χαράς, προβληματισμού, εκνευρισμού,γούστου, προσήλωσης, θέλησης. Τσαμπουκάδες από ανηφόρες, χαμόγελα από κατηφόρες, ουλές από άτσαλους ύπνους, γρατζουνιές από γρήγορους ξύπνιους. Κυρίως όμως ηθικό από ατσάλι... Ξέρεις το ατσάλι λυγίζει αλλά δύσκολα σπάει. Ο περισσότερος κόσμος σου ζητάει να τον τσιμπήσεις για να ξυπνήσει σε περίπτωση που ονειρεύεται, εγώ πάλι θέλω μια μπίρα και όπως κοιτάω απέναντι το δρόμο ένα καφενείο, με κάτι τραπέζια έξω έχει φτιαχτεί εκεί πριν από χρόνια γιατί μας περίμενε.

Ο συνδυασμός παγωμένης μπίρας και ντομάτας με φέτα με τη θάλασσα να πλατσουρίζει παραδίπλα σε ένα ομολογουμένως ιδιαίτερο περιβάλλον είναι φανταστικός. Πόσο μάλλον όταν ο ένας σκέφτεται πως ξεκίνησε πριν 18 μέρες από τη Κόρινθο και πόσο όταν ο άλλος σκέφτεται πως πριν κάτι ώρες ήταν στην Αθήνα και έβγαζε φωτογραφίες επίδοξα ταλέντα στο χώρο της μουσικής μαζί με την απαραίτητη κριτική επιτροπή που θα σου πει αν κάνεις ή όχι.

Ο πρώτος ύπνος θα μας βρει μετά από λίγο στη σκηνή την οποία την έχουμε στήσει στο μπαλκόνι από ένα συγκρότημα παρατημένων κατοικιών. Κάποιος τις είχε φτιάξει για την οικογένεια του αλλά από ότι καταλάβαμε η οικογένεια του δε φτιάχτηκε και πολύ με τη φάση, έτσι τα σπίτια μείνανε ερήμην για να αράζουν οι πιτσιρικάδες και πιτσιρίκες της περιοχής και να μπορούν λίγο πιο άνετα να καπνίζουν κανα Μάλμπορο και γιατί όχι να χαϊδευτούν, χωρίς να έχουν το άγχος μη τους δουν και τους ρουφιανέψουν οι καλοθελητές-"καθωσπρεπειστές" του χωριού. Ότι κάναμε και εμείς στα χωριά μας δηλαδή.

Το βράδυ ο αέρας λυσσομανάει... Κοντεύουμε να τη φάμε τη σκηνή. Ο μικρός γιος έχει κάποιες υγιείς παραξενιές με τον ύπνο εμένα πούτσα μου, μου λείπει τόσο πολύ ο ύπνος στην εξοχή που τα μάτια μου θα κλείσουν πριν το καταλάβω. Το πρωί ξεκινάμε το ταξίδι μας...