Στο δρόμο...

Κεφάλαιο δεύτερο: "Ο Ψηλός και ο Κοντός"

   Το ξύπνημα στο μπαλκόνι του εγκαταλελειμένου σπιτιού είναι όνειρο. Είναι όνειρο ακόμα και αν το ναρκοπέδιο που απλώνεται μπροστά μας φτάνει μέχρι τη θάλασσα και οι κοφτερές σε διάφορα σχήματα και μεγέθη πέτρες που το απαρτίζουν, κάνουν τη βουτιά να μοιάζει αγγαρεία. Δε το προσπαθούμε καν και η ίδια η σκέψη της βουτιάς δε με κράτησε παραπάνω από λίγα δευτερόλεπτα. Η Μάνη μας έχει στο κυνήγι και το κυνήγι συνεχίζεται. Φρέσκος αέρας γεμίζει τα πνευμόνια και το κεφάλι. Νιώθεις το οξυγόνο να μπολιάζεται στο αίμα σου και μέσω αυτού να δίνει ζωή σε κάθε κύτταρο σου. Πρώτο πρωινό παρεούλα με το Σταύρο και η αλήθεια είναι ότι το λούσαμε λίγο παραπάνω. Έχει πιάσει 08:00+ και αυτό θεωρείται "αργά", όταν θες να γλυτώσει όσο γίνεται περισσότερο το λιοπύρι. Έχω στο μυαλό μου, μάλλον καλύτερα φαντάζομαι ότι ο τουρισμός με το ποδήλατο και το αραλίκι δεν πάνε και πολύ παρέα. Το ποδήλατο από μόνο του είναι μια διαδικασία που σε θέτει σε κίνηση και όχι σε ακινησία. Ο Σταύρος μετά από κοντά 900 χιλιόμετρα αυτή τη σκέψη την έχει κάνει νοοτροπία. Εγώ θα τη μάθω στη πορεία... . Το ποδήλατο είναι για λινάτσες... Δεν είναι για αρχόντους! Είναι για ανθρώπους αδέσποτους και όχι του καναπέ. Το ποδήλατο είναι για όλους... Αρκεί να το επιλέξεις ή να σε διαλέξει αυτό.

 

 Μαζεύουμε τα πράγματα μας, πακετάρουμε σκηνή και μονολογούμε πόσο "γιαούρτι" μας έχουν κάτσει στο στομάχι οι ντολμάδες, με τις ρυζογκοφρέτες, τη γραβιέρα και τις ντομάτες. Η διατροφή κάτω από τέτοιες συνθήκες είναι πολύ σημαντικός παράγοντας και για την ενέργεια αλλά και για τη ψυχολογία. Δε γίνεται το βράδυ να έχεις πλακωθεί σε πίτες, τηγανιτά και δε ξέρω τι άλλες γαμηστερές νοστιμιές υπάρχουν που σου κάνουν το στομάχι τσιμέντο και το πρωί να έχεις την απαίτηση να σηκωθείς και να βαρέσεις 50-100 χιλιόμετρα ποδήλατο χωρίς να σε σέρνει κάποιο άλλο μηχανοκίνητο μέσο. Για να μη σου βγούνε τα χιλιόμετρα από τη μύτη θέλει σε κάποια πράγματα να έχεις το νου σου.

Οι τσάντες έχουν γεμίσει με τα πράγματα που πρέπει να βρίσκονται μέσα σε αυτές. Οι σκάρες έχουν φορτωθεί, με τα πράγματα που πρέπει να κουβαλάνε. Είμαστε πανέτοιμοι να καβαλήσουμε "Ερνέστο" και "Νταλίκα" για να βγούμε στο δρόμο που θα μας πάει στο επόμενο check point που είναι η Αερόπολη. Όχι... Γλαρόσουπα... Στη Μάνη παίζει βεντέτα και μόλις ξεκίνησε. Το πρώτο λάστιχο είναι γεγονός και ποιος άλλος;! Ο Ράκος! Προς μεγάλη έκπληξη δεν είναι καν το μπροστινό, αυτό που με προβλημάτιζε και με είχε βάλει σε περιπέτειες στον ανήφορο για Λάγια. Είναι το πίσω. Ξενέρωμα ρε πούστη τρελό... Πρωί-πρωί να είσαι μέσα στην όρεξη να βγεις στο δρόμο και παπάρια, κάνε δεξιά πιάσε ίσκιο και ξεκίνα. Όπως και να έχει δε χάνεται το χαμόγελο μου, ρίχνω κλεφτές ματιές στο Σταύρο που με μουρμουράει λες και κάθε φορά που παθαίνω λάστιχο το κάνω επίτηδες! Δε μπορώ να τον καταλάβω το Ψηλό, αλλά τις περισσότερες φορές τη διασκεδάζω αυτή του τη στάση και αν καμιά φορά με εκνευρίζει, "σπολάτι", τους φίλους τους έχεις φίλους και με τις παραξενιές τους! Φυσικά ο Ψηλός αλλά ούτε και εγώ όση ώρα άλλαζα το λάστιχο δε ξέρουμε και δεν έχουμε φανταστεί τι του φυλάει η μοίρα λίγα χιλιόμετρα και μια μέρα παρακάτω... . Είπαμε, στη Μάνη παίζει βεντέτα και η βεντέτα μόλις ξεκίνησε. Κρατάτε σκορ στα σκασμένα λάστιχα, Ράκος vs Σταυράκος 1-0, με το "Καλημέρα" της κοινής μας διαδρομής!

Γρήγορη στάση στο μινιμάρκετ του χωριού για κάποια νερά και μερικές μπανάνες και αφήνουμε πίσω μας το Γερολιμένα.

Καλημέρα στο πάνελ από το πανέμορφο Γερολιμένα!!!

Πετάλι στο πετάλι χιλιόμετρο στο χιλιόμετρο και ο ήλιος έχει κάτσει στο σβέρκο μας για ακόμη μια μέρα. Πολλά νερά καθόλου ίσκιος και το μάτι δε σταματάει να σκανάρει το μέρος για το που θα κάτσουμε για τα καφεδάκια μας... Δεύτερη μέρα χωρίς βουτιά στην άγια θάλασσα για μένα. Μου αρκεί που τη βλέπω. Μου αρκεί που ικανοποιείται έστω η μια από τις πέντε αισθήσεις μου. Το πρόβλημα θα ξεκίναγε αν δεν ικανοποιούνταν καμιά. Έτσι και αλλιώς οι βουτιές στη θάλασσα και το άραγμα στη παραλία σε αυτά τα 370 χιλιόμετρα θα γίνουν τόσες φορές όσες είναι και τα κερασάκια σε μια τούρτα. Ο σκοπός είναι το ποδήλατο, ο δρόμος, η παρέα με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα, το ξεβόλεμα, να αρχίσει το μυαλό να ρολάρει πάλι όμορφα... . Αγαπημένο μου ποδήλατο, ανεκτίμητη αυτή η αίσθηση, η ελευθερία του μικρού εξερευνητή που μου βγάζεις. Εύχομαι μόνο η υγεία μου και τα πόδια μου να με κρατήσουν στο πετάλι μέχρι τα βαθιά μου γεράματα, μέχρι την ηλικία που έφτασε ο παππούλης μου. Όσα περισσότερα μπορέσω να δω όσα περισσότερα μπορέσω να καταλάβω για αυτή τη μυστήρια κατάσταση που ονομάζεται ζωή και μας συμβαίνει μόνο μια φορά. Ήρθαμε, περάσαμε, φύγαμε, μέσα στα δευτερόλεπτα και στα χρόνια που γράφουν τα δικά τους χιλιόμετρα πάνω μας και μέσα μας. Να έρχονται τα στερνά σου και από τη κορυφή της ζωής σου να βλέπεις το τοπίο που πέρασες, που αληλλεπίδρασες. Στο τέλος μόνο οι ιστορίες μας θα μείνουν. Ας έχουμε ιστορίες να λέγονται, από τα παιδιά μας στα εγγόνια μας και παραπέρα. Για μένα αυτό που συμβαίνει στους δρόμους της Μάνης είναι σπουδαίο, γιατί είναι αυτό που θέλω και αυτό που θέλω με γεμίζει. Ο λόγος που τα γράφω και εδώ;! Για να μη τα ξεχάσω... Ο λόγος που τα δημοσιεύω και στο μπλόγκ;!... Τεστάρω το "ειλικρίνόμετρο" του εαυτού μου. Ο δημόσιος λόγος σε εκθέτει πρώτα και κύρια στον εαυτό σου, μια διαδικασία που σου κάνει ξεκάθαρο πόσο ψεύτης μπορείς να γίνεις και πόσο ειλικρινείς μπορείς να είσαι. Για να μη χάνεις τη μπάλα, για να μη ζεις το ψέμα ως πραγματικότητα για να ευχαριστιέσαι τη ζωή όπως σου έρχεται από εκεί που τη πας. Πιο παλιά έγραφα και γιατί ήθελα να επικοινωνήσω σκέψεις, φάσεις, με το κρυφό πόθο του να παρακινήσω γιατί όχι να εμπνεύσω τον όποιο την όποια να μπει σε "κίνηση". Πλέον γράφω γιατί με αυτό το τρόπο ξανα ζω το ταξίδι... .

   Ο δρόμος για την Αερόπολη δεν είναι αυτό που λέμε ποδηλατικά φιλόξενος, αν και η κλίση του είναι πολύ ωραία, η οποία ξεκινάει από τη φλατίλα και τελειώνει σε μια πολύ χαλαρή ανηφορική κλίση που απλά σε κρατάει στο πετάλι, το βασικό του πρόβλημα είναι η μια λωρίδα ανα κατεύθυνση το κακό οδόστρωμα μα κύριο απ' όλα η οδηγική νοοτροπία. Μια μεγάλη μερίδα των συνανθρώπων μας θεωρούν πως όταν αγοράσουν το αυτοκίνητο και μαζί με τα τέλη κυκλοφορίας, μέσα στο πακέτο συμπεριλαμβάνεται και ο δρόμος που θα κυκλοφορούν. Ο όποιος δρόμος, όπου και να βρεθούν. Κάποια ένστικτα ξυπνάνε μόλις πιάσουν τιμόνι και το βλέπουν σαν προέκταση της ψωλής τους. Με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούν τη ψωλή τους χρησιμοποιούν και το τιμόνι. Μαλακίζονται δηλαδή και ας πιστεύουν οι ίδιοι ότι γαμάνε ή κάνουν έρωτα. Αυτές οι καταστάσεις, του κάνω έρωτα ή του γαμάω, μοιάζουν μεταξύ τους, αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο, μοιράζονται τα καλά τους και τα άσχημα τους, απλά σε καμιά περίπτωση δεν έχουν κανένα κοινό με τη μαλακία... Που μας δέρνει... Δεν έχει βγει τσάμπα η έκφραση. Και ναι... Μας δέρνει η μαλακία πολύ σε αυτό το τόπο. Και εμάς μας δέρνει η μαλακία δεν είμαστε στην απ' έξω, απλά επιλέγουμε τρόπους όσο το δυνατόν πιο ακίνδυνους για το σύνολο του πληθυσμού. Ερώτηση προς υποψήφιους γονείς και όσους είναι ήδη γονείς, αν σας βάζανε να διαλέξετε ένα κόσμο με αυτοκίνητα και ένα κόσμο με ποδήλατα, σε ποιον θα θέλατε να κυκλοφορούν τα παιδιά σας;! Μαλάκες... Η καφρίλα δεν είναι μαγκιά. Η ασέβεια πρώτα της ζωής μας και κατ' επέκταση του συνανθρώπου μας, δεν είναι μαγκιά, είναι μαλακία. Το να ρισκάρεις τη ζωή σου βάζοντας σε κίνδυνο ζωές άλλων που δε συμμετέχουν σε όλο αυτό, δε σε κάνει μάγκα, δε σου φουσκώνει τα αρχίδια και ούτε γίνεσαι ο ενδιαφέρον τύπος που γουστάρει τη περιπέτεια και την αδρεναλίνη γιατί είναι πρεζάκι της τεστοστερόνης. ΜΑΛΑΚΑ σε κάνει. Το πιάσατε;! Κρατήστε το. Βγήκε λίγο κράξιμο παραπάνω από όσο συνηθίζω. Προσωπικά δε μας συνέβει κάτι ακραίο και ευτυχώς. Είναι χαζομάρα το "να πάθεις για να μάθεις", η πρόληψη είναι όλα τα λεφτά. Αυτό το κράξιμο βγήκε γιατί είδαμε αρκετή ασχήμια στη συμπεριφορά μέσα σε τόσο όμορφους τόπους και πραγματικά το κοντράστ ήταν πολύ έντονο. Ο άνθρωπος δε μολύνει το περιβάλλον μέσα από τα πλαστικά και τα πετρέλαια, πρώτα το μολύνει με τη συμπεριφορά του.Μέσα σε τέτοιες σκέψεις τα χιλιόμετρα πέρασαν γρήγορα και σύντομα ένα βενζινάδικο με κάποιο τραπεζάκι του στον ίσκιο μας πατάει το μάτι για να κάτσουμε για τα καφεδάκια μας... . Σε λίγο και το διπλανό τραπέζι κλείνει τη τετράδα του από ντόπιους. Στη παρέα τους βρίσκεται και ο "Γιατρός", που γιατρός ήταν όντως αλλά δεν υπάρχει και γιατρός που να μην έχει το παρατσούκλι "Γιατρός". Ο "Γιατρός" λοιπόν μας πιάνει τη κουβέντα με τα κλασικά ερωτήματα, "από που ερχόστε", "που πάτε" και "πως σας φαίνεται ο τόπος μας...". Έπεσε δικαστήριο... Λογικά τη στιχομυθία θα τη γράψει ο Ψηλός, εγώ δε ψήνομαι.

   
   Στην Αερόπολη μας περιμένει η θεία του Σταύρου η κυρία Σοφία. Πάνε χρόνια που έφυγε από τη Νίκαια και μετακόμισε στο τόπο καταγωγής του άντρα της, του κύριου Γιάννη μαζί με το γιο τους το Μιχάλη. Φτιάξανε ένα μικρό εργαστήρι ζυμαρικών μέσα σε μια απλή αλλά ωραία φάρμα που μέσα εκτρέφουν, κότες, γουρούνια, φασιανούς και το χάι λαιτ ένα στάβλο για εννιά άλογα! Η βασική δουλειά του κύριου Γιάννη είναι αυτή του κάου-μπόι! Φοβερό έτσι;! Η θεία Σοφία μαζί με τη χαρά της μας περιμένει και με ένα ταψί σπιτικά μπιφτέκια με πατάτες, κολοκυθάκια τιγανιτά και τη φρέσκια φέτα τους μαζί με τη ντοματοσαλάτα όλα δικιάς τους παραγωγής και φυσικά γλυκό κορμό και κάτι που ήταν παραλλαγή του γνωστού τσιζ κέικ.
Η λόξα μου όταν γνωρίζω ανθρώπους είναι να τους ρωτάω πράγματα που εμένα θα με βοηθήσουν να καταλάβω ακόμα καλύτερα ένα τόπο, μια κουλτούρα. Πως διαμορφώνονται αυτά και πως επηρεάζονται. Όλο αυτό το πακέτο καταλήγει στο πως τελικά λειτουργεί αυτό το σύστημα που λέγεται κοινωνία. Μάλλον προσπαθεί να προσεγγίσει το πως τελικά μπορεί και να λειτουργεί αυτό το σύστημα που λέγεται κοινωνία. Σε όλες αυτές τις συζητήσεις ο κοινός παρονομαστής που προκύπτει είναι ότι στις κοινωνίες όποιο και να είναι το μέγεθος τους, μικρές ή μεγάλες, φαίνεται να επικρατούν 5-10 συμφεροντολόγοι, συνήθως χωρίς ηθική και αισθητική, σίγουρα χωρίς αίσθηση του τι πάει να πει δημόσιο συμφέρον και βέβαια με μπόλικη αγάπη για αυτό που λέμε χρήμα, δημόσια αξιώματα φυτεμένα όλα αυτά σε ένα σώμα που η ψυχή του αναβλύζει υδρόθειο... Με έκπληξη βλέπεις τη πλειοψηφία της ίδια κοινωνίας, είτε να συντάσσεται με τους 5-10 είτε να παρακολουθεί παθητικά τα γεγονότα. Ένα πολύ μικρό ποσοστό ίσως αντιδράσει το οποίο γρήγορα θα χαρακτηριστεί ως "γραφικό" από το υπόλοιπο σύνολο. Το περιγράφω όσο πιο γενικά και απλά μπορώ. Αλλά αυτό συμβαίνει. Από τις μικρές κοινωνίες και χωριά στα νησιά και στην ηπειρωτική χώρα μέχρι τα οργανωμένα αστικά κέντρα. Γιατί συμβαίνει αυτό;! Αιτίες αρκετές. Συγκεκριμένα θα καταλήξω ότι είναι θέμα ασθητικής και όχι παιδείας. Η παιδεία ναι καλλιεργείται, την αισθητική την έχεις και απλά διαμορφώνεται με το πέρασμα των εμπειριών.  Ο κοινωνικός πόλεμος που συμβαίνει όσα χρόνια υπάρχει ο πλανήτης δεν είναι θέμα οικονομικού και πολιτικού συστήματος, δεν είναι θέμα καπιταλισμού και σοσιαλισμού, δεν είναι θέμα δημοκρατίας ή ολογαρχίας. Είναι θέμα αισθητικής. Κάποιοι γουστάρουν "έτσι" και κάποιοι γουστάρουν "αλλιώς". Κανένα πρόβλημα. Εμείς που γουστάρουμε "αλλιώς" υπάρχει μέρος να πάμε να φτιάξουμε το τσαρδί μας χωρίς να ενοχλούμε και να μας ενοχλείτε όσοι γουστάρετε να ζείτε "έτσι";! (Μια υπέροχη διαπίστωση τα περι αισθητικής εμπνεύσεως του Δημήτρη Αποστολάκη από τους Χαϊνηδες).
Οι πληροφορίες λοιπόν που παίρνουμε και για το τόπο εκεί με αφορμή τα Σπήλαια Δυρού και το τρόπο λειτουργίας του σπηλαίου (είναι να γελάς και να κλαις μαζί) καταλήγουν στα παραπάνω συμπεράσματα. Σύμπτωση επαναλαμβανώμενη παύει να είναι σύμπτωση λέει ο σοφός λαός και μέσα από τέτοιες συζητήσεις γίνεται και η επιστροφή μας βραδάκι πια από την Αερόπολη που βγήκαμε μια βόλτα με τον Μάικ να δούμε τη πόλη. Όμορφη πόλη. Άλλο ένα ξεκωλιασμένο μέρος με βάση το γνώμονα "Τουριστική ανάπτυξη". Δεν είμαστε για ξενύχτι, αύριο πρέπει στις 06:00 να είμαστε στο πόδι για να κάνουμε πετάλι. Ο ύπνος στο σπιτικό της θείας Σοφίας και του κύριου Γιάννη είναι αρχοντικός. Αιρκοντίσιο στο φούλ μιας και η ζέστη και η υγρασία που έχει το μέρος, κάνουν τις συνθήκες διαβίωσης δύσκολες. Χαρακτηριστικό της υγρασίας είναι το εξής... Στο σχοινί στο πίσω μπαλκόνι του σπιτιού βρίσκεται η μπουγάδα μας. Ποδηλατικά μπλουζάκια, κάλτσες, κάτι εσώρουχα που βάλαμε για πλύσιμο. Το άγχος της θείας Σοφίας ήταν ότι το πρωί παίζει να μην είχαν στεγνώσει. Εγώ ακούγοντας την ανησυχία της τη θεώρησα αρκετά υπερβολική αλλά δεν είπα και κάτι. Το είχα σίγουρο ότι μέσα Ιούλη ότι και να απλώσεις βράδυ στην Ελλάδα το επόμενο πρωί θα έχει στεγνώσει. Αμ δε... Όπως ξέρουν οι ντόπιοι το τόπο τους δε τον ξέρει κανείς... Πράγματι το ξημέρωμα τα ρούχα είναι ακόμα λούτσα. Δε μπαίνουν καν μέσα στις τσάντες παρά απλώνονται πάνω τους, γνωρίζοντας ότι μόλις βγει ο ήλιος για τα καλά θα είναι ζήτημα λεπτών για να τα στεγνώσει τελείως. Αφήνουμε πίσω μας τη θεία Σοφία και την οικογένεια της και πιάνουμε διαδρομή για το επόμενο check point που μας θέλει κάπου στη Στούπα. Μέχρι να φτάσουμε εκεί θα πρέπει πρώτα να περάσουμε το Οίτυλο. Το σκορ στις τρύπιες σαμπρέλες παραμένει ακόμα 1-1 ισοπαλία μιας και τη πρώτη σαμπρέλα ο Ψηλός την έπαθε στην αυλή της θείας Σοφίας βγαίνοντας να πάει για τσιγάρα, αλλά νταξ δε χαλάστηκε... Απογευματάκι, αυλή, άραγμα έχουμε όλο το χρόνο και τόπο που θέλουμε για να κάνουμε τέτοιες δουλειές. Ξεκινάμε με ισοπαλία τη τρίτη μέρα του ταξιδιού αλλά όχι για πολύ... . 

   Το Λιμένι είναι πανέμορφο. Ένας μικρός κόλπος με ψαροταβέρνες για όσους έχουν κάποιο καλό πορτοφόλι. Ξέρουν το τρόπο οι φραγκάτοι για να προσέχουν τα μέρη τους. Έχουν γίνει μαστόρια για αυτό που λέμε "exclusive". Μια τρελή και σύντομη κατηφόρα θα μας πάει μέχρι εκεί. Είναι νωρίς το πρωί 07:0+, δροσούλα γαμηστερή και ακόμα γαμηστερότηερη ησυχία. Δε κυκλοφορεί άνθρωπος στο δρόμο. Οι τουρίστες κοιμούνται και η Μάνη αρχίδια αγροτιά έχει, για να πεις ότι θα δεις τρακτέρ και κανα αγροτικό στο δρόμο, ώρες συνηθισμένες οι πρωινές για τους αγρότες. Ξεκινάμε αυτή τη τσουλήθρα με τρελή όρεξη, απέναντι βλέπουμε το Οίτυλο και έχουμε μια σαφή εικόνα για το τι θα χρειαστεί να σκαρφαλώσουμε... Πούτσα μας όμως... . Το φοβερό της υπόθεσης είναι πως αλλάζει το τοπίο μέσα σε λίγα μέτρα ούτε καν χιλιόμετρα, πως αλλάζει ο τόπος. Τελειώνει το Λιμένι πιάνεις λίγο ισιάδα και μόλις αρχίσεις να ανεβαίνεις το βουνό ξεκινάει η πρασινάδα και τα δέντρα! Οι πέτρες, το χώμα και ο ξερότοπος αυτού του κομματιού της Μάνης τελειώνουν και ξαφνικά ο τόπος ανασαίνει ξανά. Άλλη μια τέτοια περίπτωση θυμάμαι και αυτή συμβαίνει στη Λέσβο, όταν πιάνεις το δρόμο για να πας στην Ερεσό. Όλο το νησί καταπράσινο και η Ερεσός είναι φαράγγι στην Αριζόνα. Πριν συμβούν όλα αυτά όμως έχουμε σε εξέλιξη και το άτυπο ματς με τις σαμπρέλες. Τώρα ξεκινάω να περιγράφω την ιστορία όπως εγώ θεωρώ ότι την έζησα και συνέβει... Τι σου είναι η υποκειμενικότητα σε μια αντικειμενική κατάσταση... Το συζητήσαμε και με το Σταύρο για το πως και τι, όπως και να έχει θα κρατήσω τη δικιά μου εκδοχή... Το πανέμορφο Λιμένι λοιπόν και ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα φυσικά και θέλει να βγάλει μια φωτογραφία αυτό το ωραίο λασκέι για να συνεχίσει έτσι την άριστη φωτογραφική κάλυψη που έχει ξεκινήσει αυτού του τόσο ιδιαίτερου τουρ, αυτής της δοκιμασίας που όπως κάθε δοκιμασία που σέβεται το όνομα της τα είχε όλα. Αφήνει τη Νταλίκα στην άκρη του δρόμου σε ένα βολικό άπλωμα σχεδιασμένο μάλλον για όσους θέλουν λίγο σωστό χάζι και εκεί που βγάζει φωτογραφία το μπροστινό λάστιχο της Νταλίκας έχει κλατάρει... 2-1... Λίγα καντήλια σβήσανε γιατί πέσανε, μιας που έχουμε ξανα πει, είναι μαλακία ρε πούστη με τη τσίμπλα στο μάτι να σε πιάνει το γαμημένο το λάστιχο, από την άλλη όμως στα παπάρια μας ρε... Στο Λιμένι είμαστε και δε μας κυνηγάει κανείς, δεν αργήσαμε στη δουλειά ούτε στο ραντεβού με το κορίτσι πολύ περισσότερο δε θα χαλάσει κάποια ληστεία σε τράπεζα εξ αιτίας μας. Ο Σταύρος έχει κλειδώσει στο μούντ "καντήλια", εγώ μέσα μου σπαράζω από το γέλιο και απορώ με το Ψηλό που δε το διασκεδάζει και ο ίδιος... Που να ξέραμε ότι θα έχει και συνέχεια το βιολί. Τσάκα-τσάκα ο Σταύρος πιάνει να αλλάξει τη σαμπρελίτσα του... Τι έχει προηγηθεί τώρα... Το προηγούμενο απόγευμα στην αυλή της θείας Σοφίας ο Σταύρος έπαθε το πρώτο του λαστιχάκι... Χαλαρά του έδωσα μια σαμπρέλα για να μη ξεζεύει τη Νταλίκα, έβαλε τη καινούρια και κόλλησε με μπάλωμα τη τρύπια ώστε να την έχει μαζί του καβάτζα. Μετά και το δεύτερο λάστιχο έχει έρθει η ώρα της "καβάτζας". Ψηλός με σιγουριά και αυτοπεποίθηση πιάνει να βάλει τη "καβάτζα", βάζει τη "καβάτζα", φουσκώνει τη "καβάτζα", κουμπώνει τη ρόδα στη Νταλίκα και με το που τη στηρίζει για να συνεχίσει τη φωτογραφική του καταγραφή, δε προλαβαίνει να σηκώσει καλά καλά το κινητό στο ύψος των ματιών και... ΤΣΑΦΦΦΦ!!! Σε λιγότερο από δευτερόλεπτο το λάστιχο χάνει όλο του τον αέρα συνοδεία ήχου που δεν αφήνει περιθώριο για περμηνείες... Η κατάσταση είναι έκρυθμη, ο Σταύρος άναυδος και εγώ μέσα μου βράζω σα χύτρα έτοιμη να εκραγεί από τα γέλια. 1-3 ρε μαλάκα μέσα σε δύο λεπτά! Ράκος vs Σταυράκος 1-3 και μέχρι και τα μπινελίκια τελειώσανε! Δεν εξωτερικεύω τη διάθεση μου τη πνίγω μέσα μου και το πνιχτό το γέλιο είναι το καλύτερο! Τι να του πω του Ψηλού και τι να μου πει. Δικάζει τον εαυτό του γιατί όπως εξωμολογήθηκε αργότερα το ένστικτό του τον είχε προειδοποιήσει ότι "Μαλάκα... Η σαμπρέλα που έπιασες να κολλήσεις, αρχίδια έχει κολλήσει. Η ξεραμένη κόλλα δεν θα έκανε δουλειά έτσι και αλλιώς και η βενζινόκολα που προθημοποιήθηκε να σου φέρει ο Μάικ είναι ένα υλικό που για αυτή τη δουλειά δε το έχεις ξανα χρησιμοποιήσει... Πήρες ρίσκο και το πληρώνεις". Γράφω σιωπηλά το βιντεάκι της διαδικασίας με μέθοδο που έχει διδάξει στο παρελθόν ο γνωστός τηλεκανίβαλος αρχηγός της Ζούγκλας και δεν εννοώ τον Ταρζάν. Μια γλυκιά εκδίκηση για όλα αυτά τα βλέμματα που έχω εισπράξει κάθε φορά που πάθαινα λάστιχο. Βλέμματα υποτίμησης και βλέμματα υπεροψίας απέναντι στο πρόσωπο μου για το πόσο απρόσεκτος είμαι με τα λάστιχα ή το πόσο άτυχος!χαχαχαχα! Όχι, εντάξει δεν ήταν έτσι απλά έτσι τα λέω για να βάλω λίγο σάλτσα. Μου άξιζαν όμως όλα αυτά τα βλέμματα παραγκονισμού και εκνευρισμού σε εκείνη τη ποδηλατάδα για Χαλκίδα (πάτε λινκ και διάβασε). Άλλη μια σημαντική απώλεια που μου συνέβει στηνΑερόπολη ήταν το ολοκληρωτικό ξεχαρβάλιασμα του ήδη ξεχαρβαλιασμένου μου κινητού το οποίο με άφησε πρακτικά χωρίς φωτογραφική μηχανή και επικοινωνία για όλο το υπόλοιπο ταξίδι. Το πρώτο με γάμησε το δεύτερο δε με χάλασε, ίσα-ίσα βοήθησε το κεφάλι μου να αδειάσει αλλά άλλο τόσο το γέμισε και με εκνευρισμό κάθε φορά που προσπαθούσα να απαντήσω σε κάποια κλήση. Γλίστρησε αθόρυβα από τη τσέπη μου όπως άραζα στο ράτζο του θείου Γιάννη και η οθόνη του αποτελειώθηκε... Εξου και το φτωχό φωτογραφικό μου υλικό και γενικά 9/10 φωτογραφίες που έχω χρησιμοποιήσει τις έχω δανειστεί από το Σταύρο. Σε ποδηλατάδα γαμήθηκε το κινητό μου σε ποδηλατάδα αποτελειώθηκε... Δίκαιο και δες το βίντεο... . 

Σήμερα βρισκόμαστε στο πανέμορφο Λιμένι!!! Καλησπέρα την αγάπη μας και τα φιλιά μας στην... 

όμορφη Κύπρο...!!! 

Η ανηφόρα για στο Οίτυλο δε μας κόβει τα πόδια ή την ανάσα, είναι ζόρικη αλλά την έχουμε. Ανεβαίνουμε με ρυθμό που προσωπικά μου θυμίζει το ανέβασμα από Δελφούς για Αράχωβα, τότε που πήγαμε να πάρουμε το χρησμό για το τι θα κάνει ο κύριος στη κυρία... . Η προσωπική μου ανάγκη για την αποστολή κάποιου συγκεκριμένου μηνύματος με έβαλε σε διαδικασίες για ανδραγαθήματα. Ανδραγαθήματα όμως που προσφέρουν εμπειρίες έτσι και αλλιώς και ας μην ελήφθη το μήνυμα κέρδισα μια δυνατή εμπειρία μαζί με τα φιλαράκια μου το Σταύρο και τον Αλέκο. Τι φασάρα και εκείνη... 29 Φλεβάρη να παλεύουμε με τα βουνά Γκιώνα και Παρνασσό. Είπαμε, ιστορίες να έχουμε να λέμε και όχι παραμύθια για να γράφουμε. Η ανηφόρα λοιπόν στο Οίτυλο δε μας σπάει, φεύγει και αυτή μονομπούκι όπως έφυγε και η ανηφόρα από Δελφούς για Αράχωβα. Τότε στα κρύα, τώρα στις ζέστες, τότε με Αλέκο τώρα χωρίς Αλέκο. Πιάνοντας τη κορυφογραμμή -θα έλεγες- του βουνού, η φάση πλέον γίνεται απόλαυση. Ποδηλατάκι χωρίς ιδιαίτερο κόπο μέσα σε πανέμορφο περιβάλλον, ωραίες κλίσεις ο δρόμος και το μόνο που μας ενδιαφέρει πραγματικά είναι το που θα πιούμε τα... καφεδάκια μας και πόσο όμορφο θα είναι άραγες το σημείο μηδέν όπου και θα ξεκινήσει η κουτρουβάλα μέχρι τη Στούπα. Ένας φούρνος στη μέση του πουθενά μόνος του σα κάτι ξεχασμένα βενζινάδικα από αυτά που έχουμε δει στις αμερικάνικες ταινίες, που βρίσκονται καταμεσής στην έρημο, ξεπροβάλει μπροστά μας. Είναι από εκείνους τους φούρνους που τον βλέπεις και λες ότι μόνο δύο καταστάσεις μπορεί να ισχύουν... Κατάσταση Α: Ο φούρνος γαμάει. Κατάσταση Β: Ο φούρνος δε γαμάει. Μετριότητα δε χωράει. Όποιος/α έφτιαξε μαγαζί εκεί κάτι είχε στο μυαλό του και ελπίζουμε το μυαλό του να είχε κάτι όμορφο. Η κυρία υπάλληλος μπορεί και ιδιοκτήτρια του φούρνου μόνο με τη παρουσία της μας σαγήνεψε. Απροσδιορίστου ηλικίας κάτι μεταξύ από 40-50 χρονών, με την αύρα της και τη συμπεριφορά της μας έχει υπνωτίσει. Το ίδιο θα συμβεί και με το καφέ της αλλά και τη πορτοκαλόπιτα που πήραμε. Χασομερίσαμε λίγο μέχρι να... πιούμε τα καφεδάκια μας και βαριά στο μισάωρο πάλι πάνω στα ποδήλατα για τη συνέχεια αυτής της γαμηστερής διαδρομής από όπου είναι και παρμένη η φωτογραφία στο "εξώφυλλο" του δεύτερου κεφαλαίου.

Λίγο μετά ή λίγο πριν τα... Καφεδάκια μας! 

Φτωχός και μόνος κάου-μπόι ο Ψηλός...
Αλλά όχι, μόνος δεν είναι σίγουρα!

   Το σημείο "μηδέν" ήρθε δύο φορές... Τη πρώτη μας ψάρωσε τη δεύτερη μας τα έδωσε... Κατηφόρα θανάτου εκεί λίγο μετά τη Πλάτσα που δε μου άφησε κανένα περιθώριο να σκεφτώ επίσκεψη στο χωριό του φίλου μου του Ντέρεκ τη πασίγνωστη στα πέρατα του κόσμου "Μηλιά" ή "Μηλέα"... Φυσικά αν το φιλαράκι μου ήταν εκεί τα 6,6 χιλιόμετρα από τη διασταύρωση της Πλάτσας δε θα ήταν κανένα πρόβλημα. Αντ αυτού όμως αλεξίπτωτο στη πλάτη και βουτιά για Στούπα και Καλογριά. Το να περιγράφεις συναισθήματα και διαθέσεις σε μια κατηφόρα θανάτου μπορεί να καταντήσει λίγο μονότονο. Δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές αλλά κάθε φορά είναι διαφορετική. Ο παράγοντας κόπος μέχρι να τη φτάσεις και η ομορφιά του περιβάλλοντος είναι καθοριστικής σημασίας. Μια από αυτές που δε πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ είναι αυτή της Κούβας και από τις βουνοκορφές του Topes De Collantes μέχρι τη La Sierrita, μια διαδρομή που ούτε το κίτρινο ανθρωπάκι του γκούγκλ δε θα σε πάει... .

Η θέα από το σημείο "μηδέν" λίγο μετά τη Πλάτσα...

Τα χέρια μου αποφασίζουν σύντομα να αφήσουν το μπαστούνι με τη κάμερα... Η κατηφόρα με καταπίνει γρήγορα, ο δρόμος έχει πολύ καλή ορατότητα αλλά δε με απασχολεί αυτό. Δεν έχω όρεξη να γράψω γιατί έχω όρεξη να απολαύσω. Φαίνεται αλλά δεν είναι εύκολη η παράλληλη διαδικασία της καταγραφής και του να ζεις την εμπειρία κάτω από τέτοιες διαδικασίες. Έχουμε βίντεο και φωτογραφίες αρκετές από διάφορες ποδηλατάδες, εικόνες με χαμογελαστά τα πρόσωπά μας, ίσως σε λίγο πιο ανέμελες στιγμές, αλλά έχουμε πολύ λίγες φωτογραφίες και λεπτά βίντεο, από στιγμές στις ίδιες ποδηλατάδες που είναι αυτές του κόπου και του μόχθου. Σκέφτεσαι ότι πολύ θα ήθελες να τις αποτυπώσεις και αυτές αλλά δεν έχεις το κουράγιο να το κάνεις. Το αντίστροφο συμβαίνει τώρα... Μπορώ άνετα να τη γράψω όλη τη κατηφόρα θανάτου αλλά δεν έχω τη διάθεση να το κάνω. Μου είναι σαφές ότι όταν μπαίνω στη διαδικασία και της καταγραφής και της εμπειρίας ταυτόχρονα κάποιο από τα δύο δε θα βγει το ίδιο καλό. Συνεπώς περιορίζομαι σε μια μικρή καταγραφή της εισαγωγής για το τι μας έρχεται και μετά τα δύο μου χέρια είναι στο τιμόνι. Ο Ερνέστο κουβαλάει βάρος και αυτό σημαίνει ότι δε σταματάει τόσο εύκολα όσο το ίδιο εύκολα φορτώνει με χιλιόμετρα. Φυσικά δε χρειάζεται να πω ότι δεν έχει αλλάξει το καθεστώς που ο Σταύρος με περνάει σα σταματημένο και χάνεται κάπου μπροστά μου. Πάλι καλά που του έχει βγει το γούστο με τη φωτογραφία και σταματάει να κάνει καμιά εικόνα και τον προφταίνω και εγώ. Μαζί με το Σταύρο απομακρύνεται και η "Αθήνα". Το οτιδήποτε με συνδέει με τη πόλη είτε είναι άνθρωποι και καταστάσεις που αγαπώ, βαριέμαι, μισώ, νιάζομαι, αδιαφορώ κτλ. Το ποδήλατο και οι διαδικασίες που με βάζει με βιδώνουν στο εδώ και στο τώρα. Είναι μια συνθήκη που τη κυνηγάω να τη δημιουργήσω. Είναι μια συνθήκη που με ξεκουράζει πραγματικά και ας είναι η μπλούζα μου μέχρι και το βρακί μου λούτσα στον ιδρώτα από το κόπο. Τώρα αυτός ο ιδρώτας στη μέση του καλοκαιριού με τον ήλιο ντάλα και τον ορμητικό αέρα που δημιουργεί ο κατήφορος, μου δροσίζει όλο το σώμα, μου ξεδιψάει τη ψυχή και μου γρασάρει το μυαλό... Για να ρολάρει πιο όμορφα. Για τέτοιες καταστάσεις ζούμε. Καλά να είμαστε να τις δημιουργούμε. Ο φίλος μου λίγο πιο μπροστά, λίγο πολύ στην ίδια κατάσταση, λίγο πολύ σε παρόμοιες σκέψεις... Οι ανηφόρες δεν έχουν να του πουν τίποτα πια.

   Τη πρώτη φορά που είχα βρεθεί στη Στούπα ήταν το καλοκαίρι του 1996 αν θυμάμαι καλά άντε να ήταν του 1995, ήμουν 11 χρονό και στη μικρή παραλία της Καλογριάς θυμάμαι να κάνω το πρώτο μου μπανιστήρι βορειοευρωπαίες τουρίστριες που έρχονταν σε ένα τότε αρκετά άγνωστο τουριστικά μέρος αλλά διαχρονικά πανέμορφο, να κάνουν τα μπανάκια τους topless. Θυμάμαι ακόμα τα παιδικά μου μάτια να ανιχνεύουν  και να επεξεργάζονται το γυμνόστηθο γυναικείο κορμί και θυμάμαι ακόμα το δέος που με έπιανε ειδικά όταν κάποιες φιγούρες έμοιαζαν με εκμαγεία αγάλματος κάποιας αρχαιοελληνικής θεότητας. Τι όμορφο πράγμα το ωραίο και είτε μας αρέσει είτε όχι το ωραίο σημαίνει αναλογία. Όσο μεγάλη ή μικρή και να είναι για να είναι κάτι ωραίο πρέπει να υπάρχει αναλογία. 
Στα μαθηματικά δυο μεγέθη καλούνται ανάλογα όταν οι τιμές του ενός είναι πολλαπλάσια των τιμών του άλλου, δηλαδή όταν οι αντίστοιχες τιμές των δύο μεγεθών έχουν σταθερό λόγο. Υπέροχο πράγμα να βλέπεις τριγύρω σου "σταθερούς λόγους", έμψυχους ή άψυχους, να κινούνται ή να στέκονται. Να φυτρώνουν ή να γεννιούνται. Να κατασκευάζονται ή να δημιουργούνται. Πλατιάζω... Τη Στούπα λοιπόν και συγκεκριμένα τη παραλία της Καλογριάς τη θυμάμαι ως ένα μικρό και άγνωστο επίγειο παράδεισο που μάλιστα μέχρι και γλυκό παγωμένο νερό αναβλύζει μέσα στη θάλασσα. Όλα αυτά κάποτε... Στο μακρινό 1996 ή 95 δε θυμάμαι με σιγουριά. Στο σήμερα το μέρος έχει αλλοτριωθεί πλήρως κάτω από την ιδέα της "Τουριστικής ανάπτυξης". Πόσο μεγάλο κακό μας έχει κάνει η Μύκονος... Γιατί προσπαθείτε όλοι ρε μαλάκες να φτιάξετε όσο και όπου μπορείτε μικρές Μυκόνους;! Αν αγαπάς το τόπο σου πραγματικά δεν τον εκμεταλεύεσαι, όπως δεν εκμεταλεύεσαι ότι πραγματικά αγαπάς. Μιλάνε για αγάπη του τόπου όλοι οι υποκριτές φραγκολιγούριδες γιατί δε μπορούν να πουν πως αγαπούν απλά το χρήμα που τους δίνει ο τόπος. Έχουμε τη τύχη και την ατυχία να κατοικούμε σε ένα από τα ομορφότερα οικόπεδα του κόσμου. Έχουμε τη τύχη και την ατυχία αυτό το οικόπεδο να θέλει να το δει πολύς κόσμος και να πληρώνει για αυτό. Αυτός ο τόπος και η ομορφιά του όμως δεν είναι δεδομένη. Αφήστε και ένα κομμάτι γης όπως είναι. Όχι για μας, εμείς ξέρουμε, έχουμε δει, αλλά για τις γενιές που θα έρθουν. Σε λίγα χρόνια περιοχές "Natura", θα υπάρχουν για να μας δείχνουν πως ήταν μια φορά και ένα καιρό το εξοχικό περιβάλλον και όχι γιατί προστατεύονται κάποια σπάνια είδη πανίδας και χλωρίδας.
Στη παραλία της Στούπας ειδικά από το πουταναριό που γίνεται και το ομπρελομάνι δε μπορείς να βρεις τετραγωνικό μέτρο ελεύθερο ούτε για να σταθείς όρθιος. Στη παραλία της Καλογριάς... Γάματα... Δύο τεράστια αρμυρίκια στο πίσω μέρος φτιάχνουν τρομερή σκιά η άμμος κάτω χρυσοποίκιλτη και παραδίπλα μια γλυκύτατη Γερμανιδούλα που διαβάζει το βιβλίο της κάνουν τη κατάσταση όνειρο το οποίο χαλάει απότομα από τις τέσσερις σειρές ξαπλώστρες και ομπρέλες που δε σε αφήνουν να δεις καν τη θάλασσα. Η Κυψέλη σε έκδοση παραλίας και δεν έχω κάτι με τη Κυψέλη απλά είναι υπερβολικά πυκνοκατοικημένη. Οι παιδικές μου αναμνήσεις από αυτό το υπέροχο μέρος ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Κρίμα για όσους/ες δε πρόλαβαν να το δουν στην αρχική του κατάσταση. Να καταλάβουν τη διαφορά. Βέβαια απο την άλλη όλα είναι θέμα αισθητικής όπως προανέφερα. Όσο εγώ έπεφτα σε μικρή μελαγχολία βλέποντας τα αποτελέσματα ενός βιασμού, άλλο τόσο ο περισσότερος κόσμος που βρισκόταν εκεί τη κατα έβρισκε με τη φασάρα.

Παραλία Καλογρίας...  

Παραλία Καλογριάς ανφάς...
Από το γαλλικό "en face" όχι από το ελληνικό αν φας...! 

Το μόνο πράγμα που έχει μείνει αναλείωτο σε αυτή τη παραλία από το μακρινό 1996 ή 95 δε θυμάμαι, είναι το ατελείωτο παιχνίδι με τα κύματα... Μικροί και μεγάλοι όλοι γίνονται παιδιά. 

Ψηλός εδώ... Κυματοθραύστης!

    Η ώρα περνάει όλο και πιο ξέγνοιαστα κάτω από το αρμυρίκι. Κάπως συνηθίζεις τη βαβούρα του μέρους, λίγο έχεις κλέψει χρόνο από τον υπνάκο που έριξες άντε και ξεγελάστηκες κάπως με τη παρουσία της ωραίας γερμανιδούλας παραδίπλα, όπως και να έχει όμως και σήμερα πρέπει να λυθεί το θέμα "τσαρδί". Την έχω βγάλει στον αφρό και γενικά στον αφρό την έβγαλα για αυτά τα 370 χιλιόμετρα που έκανα παρέα στο Ψηλό, σε ότι αφορά το θέμα "τσαρδί-ύπνος". Είναι γαμησάκι σε πλήρη τουριστική περίοδο να ψάχνεις να βρεις ένα τόπο γης για να κοιμηθείς. Το ελεύθερο κάμπινγκ είναι δικαίωμα, ο σεβασμός και η προσοχή στη φύση είναι υποχρέωση οποιουδήποτε που έστω και για μερικές ώρες θα χρειαστεί να αράξει κάπου. Θα πρέπει φεύγοντας να πάρει μαζί του και όλα τα ίχνη που υποδήλωναν τη παρουσία του. Τουλάχιστον τα βασικά... Τα σκουπίδια σας ρε μαλάκες και βλαμμένες... Πάτε ελεύθερο κάμπινγκ και θέλετε και τη μάνα σας μαζί για να σας καθαρίζει το μέρος.
Γυρνάμε με το Σταύρο λίγο από εδώ λίγο από εκεί μέσα στη Στούπα ψάχνουμε για κάποιο σπότ, αρχίδια το μέρος είναι αυτό που λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι overcrowded. Απελπισία. Υπάρχει ένα οργανωμένο κάμπινγκ που το έχουμε ως έσχατη επιλογή, το προσεγγίζουμε λίγο κοιτάμε στη ρεσεψιόν... κάτι για 6 ευρώ μόνο ο υπνόσακος κάτι στα 12 ευρώ το άτομο με σκηνή... Σχεδόν δωμάτιο δηλαδή. Αυτό που μας χάλασε περισσότερο όμως ήταν κάτι σημαιάκια και κάτι λαβαράκια που είχε μέσα ο τύπος τα οποία ξέφευγαν από το κομμάτι της τουριστικής ατραξιόν και άντε να έφταναν μέχρι στα λογικά πλαίσια του περήφανου Έλληνα. Πήγαιναν λίγο δεξιότερα του φυσιολογικού ανεκτού και αν δε γουστάρουμε ένα πράγμα είναι τους ρατσιστές, τους φασίστες και γενικά τους δογματικούς με τις απόψεις τους. Πόσο μάλλον να τους βγάλουμε και χαρτζιλίκι. Αυτό το σουλάτσο μας στέλνει στο κοντινότερο σουπερ μάρκετ να ψωνίσουμε τουλάχιστον  τα πράγματα που θα χρειαστούμε για το βραδινό μας... Ντολμάδες, ρυζογκοφρέτες, ντομάτες, ντόπια γραβιέρα και κάποιο καπνιστό σκουμπρί ή σαρδέλα. Πασάδες, μόνο το σαράι μας λείπει. Σκανάρουμε τη περιοχή έξω από το σουπερμάρκετ το οποίο βρίσκεται πάνω στον επαρχιακό Καλαμάτας-Αερόπολης. Στην απέναντι μεριά του δρόμου ξεκινάνε κάτι χωράφια με τι άλλο, ελιές και πιο μέσα αραιά και που υπάρχουν κάποια σπίτια. Η συνθήκη για ύπνο δίπλα στη θάλασσα έχει πάει περίπατο προ πολλού οπότε στη φάση που είμαστε τώρα θέλουμε κάτι απόμερο, ήσυχο και διακριτικό. Να μην είμαστε μπροστά στη μάπα κανενός και δύσκολα να έρθει κάποιος μπροστά στη δική μας μάπα. Κοινώς να μην ενοχλήσουμε αλλά και να μη μας ενοχλήσουν. Το κακό με τις τουριστικές περιοχές είναι ότι τον άνθρωπο τον βλέπουν κυρίως στο πορτοφόλι. Δεν τους νοιάζει τίποτα αρκεί να πληρώνεις. Εμείς δεν είμαστε σε αυτή τη κατηγορία πράγμα πρόβλημα για τη ντόπια οικονομία. Χαλάμε τη μόστρα του πολιτισμού τους. Είναι γεγονός. Ο άνθρωπος στην ουσία του ρατσιστής με τη φτώχεια είναι όχι με το χρώμα.
Τα μέρη για τα πεσίματα που χρειαζόμαστε, όταν είμαι μαζί με το Σταύρο, τα βρίσκουμε με την ίδια άνεση και μεράκι όπως είχαμε βρει την "Ελίτσα" τη περίοδο που γνωριστήκαμε και ήμασταν φοιτητές στα ΤΕΙ Πειραιά που αργότερα έγιναν ΑΤΕΙ Πειραιά και τώρα είναι Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Ωραία σύμπτωση αλλά ο ύπνος μας κάτω από ελιά θα γίνει και βρήκαμε τη καλύτερη. Χωμένοι μέσα στο χωράφι πιο δίπλα ο μαντρότοιχος ενός καλόγουστου ξενοδοχείου με λίγα δωμάτια και μεγάλη πισίνα, το οποίο παραδόξως έμοιαζε κλειστό μιας που δεν είδαμε άνθρωπο να σουλατσάρει στους εξωτερικούς του χώρους. Η σκηνούλα μας έχει στηθεί, οι κονσέρβες και τα υπόλοιπα φαγητά έχουν ανοιχτεί, είμαστε έτοιμοι για το γεύμα του πρωταθλητή και στο καπάκι ίσιωμα το κορμί... Αύριο πρωί ξεκινάμε για Καλαμάτα... Έχουμε ακόμα ένα βουνό μπροστά μας αυτό της Καρδαμύλης... Στο Λος Άτζελες της Πελοποννήσου μας περιμένει παρέα εκλεκτή... Οι κουμπάροι του Σταύρου, Αντρέας και Χαρά μαζί με τα παιδιά τους, τη τσαχπίνα Ηλιοστάλαχτη και τον απίθανο Χρηστάρα!

Συνεχίζεται...

Το link από το insta μας, με φωτογραφίες από το Γερολιμένα μέχρι και να φτάσουμε Καλογρία...
1)https://www.instagram.com/p/Bz36MwPofZv/
2) https://www.instagram.com/p/Bz6LKTzIUIS/

Για τον καιρό των τσιγγάνων...
Για την ελευθερία όταν είσαι περιηγητής... Όπου γης και πατρίς.