24 Ιουνίου 2019. Η Νταλίκα είναι φορτωμένη όσο δεν έχει φορτωθεί ποτέ μέχρι σήμερα. Βαλίτσες στη σκάρα, ρουχισμός, εξοπλισμός ποδηλατικού αλλά και κατασκηνωτικού περιεχομένου. Η ιστορία των επόμενων 31 ημερών θα γραφτεί εκεί που αγαπάμε. Στο δρόμο. Η πιο τολμηρή ποδηλατική απόφαση μέχρι σήμερα. Με τον τρόπο που έχουν δείξει πάρα πολλοί ποδηλάτες πριν από εμάς. Μην το σκέφτεσαι πολύ, φόρτωσε τα και φύγε. Ο στόχος είναι να γίνει ο γύρος της Πελοποννήσου παραθαλάσσια όσο το επιτρέπει το οδικό δίκτυο. Αφετηρία και τερματισμός του ταξιδιού, η Κόρινθος. Με κίνηση σύμφωνα με τη φορά των δεικτών του ρολογιού. Θα πάνε άραγε όλα όπως τα είχα σκεφτεί; Θα φτάσει το κουράγιο; Θα ανταπεξέλθει το κορμί μου; Θα φλερτάρω με την παραίτηση; Το -ίσως- πιο ιδιαίτερo ταξίδι της ζωής μου μόλις ξεκινά.
ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ...
Είναι καλοκαίρι του 2018 και βρίσκομαι για άλλη μια φορά σε φάση καλοκαιρινής σεζόν. Δουλεύω στο μικρό χωριό της Κριτσάς, λίγα χιλιόμετρα έξω από τον Άγιο Νικόλαο. Μια κατάσταση αρκετά πιο ήρεμη από αυτές των προηγούμενων χρόνων. Μία κατάσταση που μπορώ να ελέγξω αρκετά πιο εύκολα. Ένα καλοκαίρι που δεν θα με στείλει στους γιατρούς το χειμώνα. Παρόλα αυτά, βλέπω ότι δυσκολεύομαι να ανταπεξέλθω. Οι μικρές φωνές που διαμαρτύρονται μέσα μου όλα αυτά τα καλοκαίρια έχουν γίνει πλέον κραυγές. Διαμαρτύρονται για την κατάσταση που μας έχω φέρει για άλλο ένα καλοκαίρι. Και έχουν ξεκινήσει από πολύ νωρίς. Πρέπει να τα διαχειριστώ όλα αυτά. Έχω επιστρατεύσει όλη μου την αυτοπειθαρχεία για να παραμείνω πιστός στο πλάνο. Ίσως να επέκτεινα και τα όρια της. Το μυαλό μου και η ψυχή μου βράζουν. Μικρά μικρά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε όλοι στις δουλειές μας και κάνουμε τα στραβά μάτια για να εξασφαλίσουμε όσο γίνεται μεγαλύτερη ψυχική ηρεμία, τα αναγάγω σε προβλήματα ζωτικής σημασίας για να είμαι δικαιολογημένα εξοργισμένος. Μετά στέκομαι απέναντι τους λίγο πιο ψύχραιμα για να μην τρελαθώ στο τέλος. Τα σκέφτομαι το βράδυ πριν κοιμηθώ. Τις προηγούμενες χρονιές δικαιολογούσα αυτή την εσωτερική διαμαρτυρία γιατί τα πράγματα ήταν όντως πιο απάνθρωπα. Φέτος που δεν είναι έτσι, γιατί ζορίζομαι τόσο να πειθαρχήσω; Απλή η απάντηση. Επειδή δεν θέλω να το κάνω άλλο αυτό το πράγμα. Εύκολες δουλειές δεν υπάρχουν. Ακόμα και να σου πουν ότι η δουλειά σου είναι να κοιμάσαι, να το κάνεις επί 7 μήνες αδιάκοπα για 10 - 12 ώρες η μέρα, θα βρεις ένα σωρό στραβά πράγματα στον ύπνο. Όλα αυτά λοιπόν έκαναν την εσωτερική μου διαμαρτυρία, καθημερινότητα και κανόνα. Από την άλλη, δεν αφήνουμε ποτέ δουλειές στη μέση αν δεν παραβιαστούν κόκκινες γραμμές αλλά αυτό το καλοκαίρι θα είναι το τελευταίο. Δεν θα προκαλέσω ξανά αυτά τα συναισθήματα στον εαυτό μου. Η ασκητική ζωή του σεζονίστα που επέλεξα να κάνω όλα αυτά τα χρόνια άφηναν κάποια λεφτά που εξασφάλιζαν χειμώνες χωρίς να χρειάζομαι να ζητώ εργασία στον εργασιακό μεσαίωνα αλλά παράλληλα άφηναν και ανεξίτηλα σημάδια στον εαυτό μου. Στο σώμα μου, στην ψυχή μου, στο μυαλό μου και στον τρόπο που σκέφτομαι. Πάνω στο ζυγό που βάζω τα πράγματα για να πορευτώ κάθε χρονιά, τα λεφτά διατήρησαν ένα κάποιο ειδικό βάρος μιας και με αυτά γίνονται όλα, αλλά το βιοτικό επίπεδο, η ελευθερία μου, ο εαυτός μου απέκτησαν βάρος ολόκληρου βουνού. Δουλεύω ακόμα τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού του 2018 και μέσα μου είναι ειλημμένη απόφαση, πρόκληση και υπόσχεση ότι το 2019 δεν θα κάνω πάλι αυτό το πράγμα. Με κάποιους θαμώνες που κάναμε και παρέα στο μαγαζί, είχα ήδη αρχίσει να μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις. Κάποιοι από αυτούς με ρωτούσαν 'και τι θα κάνεις;'. Μία φορά απάντησα σε κάποιον από αυτούς 'Ξέρω 'γω; Ότι γουστάρω. Θα πάρω το ποδήλατο μου και θα πάω να γυρίσω την Πελοπόννησο που είναι πανέμορφη'. Και κάπως έτσι άρχισα να το σκέφτομαι σιγά σιγά. Ποτέ δεν είχα καμία αμφιβολία ότι θα ήταν μια υπέροχη εμπειρία αλλά δεν μπορούσα ακόμα να δω καθαρά τόσο μακριά στο μέλλον.
Γυρνώντας στην Αθήνα και απολαμβάνοντας τη ζωή χωρίς βάρδια κάποια στιγμή μιλήσαμε με έναν πολύ καλό φίλο και είπαμε να επιχειρήσουμε να στήσουμε μια δικιά μας δουλειά. Τρέξαμε το θέμα πολύ ενεργά αλλά κάποια στιγμή η κατάσταση πάγωσε γιατί δεν μπορούσαμε να βρούμε τον χώρο που θέλαμε, στο σημείο που θέλαμε. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είχα έναν κάποιο ενθουσιασμό για τη δουλειά που σκεφτόμασταν να κάνουμε αλλά όταν το βράδυ έπεφτα να κοιμηθώ, το μυαλό μου με έβαζε πάνω στο ποδήλατο κάπου στην Πελοπόννησο. Το καλοκαίρι ήταν σχετικά κοντά και αφού δεν είχε τσουλήσει όσο θα ήθελα το σενάριο της επιχείρησης αποφάσισα ότι αυτό το καλοκαίρι θα το αφιερώσω σε εμένα. Μετά από 7 συνεχόμενες σεζόν θα κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα ελεύθερο καλοκαίρι. Ίσως και να είναι επιτακτική ανάγκη. Η κουβέντα που είπα τυχαία (;) σε κάποιον πελάτη πέρσι το καλοκαίρι, θα γίνει πραγματικότητα. Θα πάρω το ποδήλατο μου και θα γυρίσω την Πελοπόννησο παραλία - παραλία.
Οργανώνω το άμεσο μέλλον έχοντας πλέον δεδομένο το ελεύθερο καλοκαίρι. Αναζητώ μια δουλειά του κώλου έτσι για να βγάλω τις 'βενζίνες' μου και όντως βρίσκομαι να κάνω τον διανομέα σε ένα μαγαζί με Ασιατική κουζίνα. Εξ' αρχής δηλώνω ότι 20 Ιουνίου είναι η τελευταία μου μέρα γιατί στις 21 θέλω να δω ζωντανά τους Cypress Hill και μέτα να ετοιμαστώ να φύγω για το πρώτο μου μεγάλο ποδηλατικό ταξίδι. Έτσι και έγινε. Μέσα στις 45 μέρες που δούλεψα, στον ελεύθερο μου χρόνο άνοιγα τους χάρτες και τις ποδηλατικές μου εφαρμογές και σιγά σιγά χάραζα τη διαδρομή μου.
Τα κριτήρια για το που θα πραγματοποιηθούν οι στάσεις αυτής της εκδρομής ήταν λίγο πολύ συγκεκριμένα. Ήθελα να γίνει μια λογική κατανομή χιλιομέτρων ανά ημέρα και να σταματάω σε μέρη τα οποία έχω ήδη τσεκάρει ότι εκεί θέλω να διανυκτερεύσω. Αποκλειστικά κάπου δίπλα στη θάλασσα. Σε κάποια παραλία που ιδανικά θα ήθελα να έχει κοντά της 'πολιτισμό' για να τροφοδοτούμαι εύκολα τρόφιμα και υγρά. Σε κάποια παραλία που κάποιος έμπειρος και έμπιστος φίλος, μου είπε ότι αξίζει να βρεθώ. Το ταξίδι αυτό είναι ξεκάθαρα καλοκαιρινού τουριστικού χαρακτήρα. Θα κινηθώ παραθαλλάσια όπου μου το επιτρέπει το οδικό δίκτυο γιατί θέλω να δω τις φυσικές ομορφιές της Πελοποννήσου για τη θερινή περίοδο. Για τον ύπνο μου κουβαλάω μαζί μου υπνόσακο, αιώρα και σκηνή. Δεν είμαι δογματικά αντίθετος με κάποια διανυκτέρευση σε ξενοδοχείο αλλά δεν είναι σε πρώτο πλάνο. Θα συμβεί μόνο σε κάποια έκτακτη περίπτωση. Μετά από περίπου 15 μέρες έχω έτοιμο το πλάνο του ταξιδιού. Το έχω στο μυαλό μου σαν μπούσουλα και όχι σαν αυτοσκοπό. Οι ποδηλατικές και οι χρονικές επιδόσεις δε με απασχολούν καθόλου. Τις τελευταίες μέρες πριν φύγω έχω βγάλει στη μέση τις βαλίτσες για το ποδήλατο και όποτε σκέφτομαι κάτι που θα ήθελα μαζί μου, το φορτώνω. Πρέπει να είμαι αρκετά ακριβής για να ισορροπήσω σωστά ανάμεσα στο 'πήρα ότι θα χρειαστώ' και στο 'φορτώνω ότι βρίσκω μπροστά μου για το μπας και χρειαστεί'. Οι χώροι που μου δίνουν οι βαλίτσες δεν είναι και πορτ μπαγκάζ αλλά το κυριότερο είναι ότι αυτό το βάρος θα το κουβαλάω με το σώμα μου. Επίσης, αυτό το βάρος δεν πρέπει να επηρρεάσει τη συμπεριφορά του ποδηλάτου στο δρόμο. Λίγες μέρες πριν ξεκινήσω, αράζουμε με το Ράκο στο Ψυχιατρείο και έχει μια ένσταση σχετικά με τη φορά που θέλω να κάνω τον γύρο. Το αρχικό μου πλάνο ήταν να φύγω από την Κόρινθο αλλά να κάνω το γύρο αριστερόστροφα. Με τη λογική ότι θα φάω στην αρχή το κομμάτι της Πελοποννήσου που έχω δει ήδη, θα περάσω και το αστικό τοπίο της Πάτρας και μετά θα είμαι εγώ και η φύση σε μέρη που στη συντριπτική τους πλειοψηφία θα βλέπω για πρώτη φορά. Η ένσταση του Ράκου ήταν ότι με αυτό τον τρόπο αφήνω για το τέλος το δεύτερο και το πρώτο πόδι που τα έχουμε δει στις υψομετρικές ότι είναι σαν καρδιογράφημα ανθρώπου με ταχυπαλμίες. Η ένσταση αυτή ήταν τόσο έγκυρη που δε χρειάστηκαν περισσότερα από 20 δευτερόλεπτα για να αποφασίσω ότι 'καλά τα λέει ο Κοντός'. Ούτως ή άλλως το πλάνο είναι έτοιμο απλά θα γίνει με την αντίθετη φορά. Εκ του αποτελέσματος θα αποκαλύψω ότι ήταν πολύ σοφή απόφαση. Τα πάντα είναι έτοιμα για την αναχώρηση μας. Ο προαστιακός πλέον πάει απευθείας από το λιμάνι του Πειραιά στο Κιάτο και αυτό μου δίνει την υπερπολυτέλεια να καβαλήσω τη Νταλίκα και σε 5' να είμαι στο σταθμό της Λεύκας. Βγάζοντας τη Νταλίκα από το σπίτι αισθάνομαι για πρώτη φορά την πραγματικότητα σχετικά με το βάρος του ποδηλάτου. Το πίσω μέρος του ποδηλάτου δεν σηκώνεται. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο ότι πιάνεις από τη σέλα και σηκώνεις το πίσω μέρος για να ανέβεις π.χ. ένα σκαλί. Σε περίπτωση που θέλω να σηκώσω το πίσω μέρος πρέπει να πιάσω τη Νταλίκα από τα ψαλίδια για να καταφέρω να τη μετακινήσω. Οι αποσκευές μου πρέπει να ήταν κάπου στα 15 - 20 κιλά. Σκέφτομαι τις συνέπειες του βαρους. Η πιο σημαντική είναι ότι αυτά τα κιλά θα τα κουβαλάω με τα πόδια μου για όλο το ταξίδι. Η δεύτερη είναι ότι το ποδήλατο δεν θα είναι ευέλικτο για να το ανεβοκατεβάζω σε τυχόν σκάλες, χωματόδρομους, αμμουδιές. Η τρίτη είναι ότι τα φρένα μου θα είναι λιγότερο αποδοτικά. Όσο τα σκέφτομαι όλα αυτά έχω αρχίσει ήδη και γράφω τα πρώτα μέτρα της μεγαλύτερης ποδηλατικής μου εμπειρίας μέχρι σήμερα. Αυτό με κάνει να χαμογελάω και να σκέφτομαι ότι θα τη βρούμε την άκρη με όλα αυτά. Βρίσκομαι στην αποβάθρα του Προαστιακού στη Λεύκα, η οποία είναι μόλις η πρώτη στάση μετά από τον Πειραία. Η ώρα είναι 7.14 και καθώς το τρένο ακινητοποιείται, παρατηρώ με μεγάλη ανακούφιση ότι δεν γίνεται της πουτάνας στα βαγόνια. Η ούτως ή άλλως Νταλίκα, αλλά αυτή τη φορά σαμαρωμένη σαν γαιδούρι πιάνει όλο τον τόπο στον ένα και μοναδικό χώρο που διαθέτει ο συρμός του Προαστιακού για να ψευτο-βολέψεις το ποδήλατο. Βολεύομαι απέναντι της και βάζω στα αυτιά μου ακουστικά για να ακούσω λίγο ραπ όσο θα πηγαίνουμε προς την Κόρινθο. Το χαμόγελο στο πρόσωπο μου είναι έντονο. Για το επόμενο χρονικό διάστημα θα ζήσω κάτι ξεχωριστό. Κάτι που το μελετούσαμε καιρό. Κάτι που έχουμε παρακολουθήσει τόσους να το κάνουν και να λέμε κάποια στιγμή θα έρθει και η ώρα μας. Η ώρα αυτή είναι τώρα. Και είναι τέλη Ιουνίου. Χωρίς επαγγελματικές υποχρεώσεις. Πάμε να βγάλουμε το γούστο μας.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ...
Όσο το τρένο διέσχιζε την απόσταση για να φτάσει στην Κόρινθο, χάζευα τη Νταλίκα και σκεφτόμουν αυτό που θα ακολουθήσει. Άλλο ένα θέμα που απασχολούσε τη σκέψη μου ήταν ότι στη διπλανή ή στην απέναντι θέση από μένα δεν ήταν ο Ράκος και πάνω στη Νταλίκα δεν ακουμπούσε ο Ζιντάν. Όποτε συζητούσα με φίλους και γνωστούς για αυτό το ταξίδι, οι περισσότεροι στέκονταν στο γεγονός ότι θα το κάνω μόνος μου. Έμοιαζε πολύ ζόρικο προφανώς. Και ήταν. Το θέμα της μοναξιάς σε ένα τέτοιο ταξίδι απασχολούσε και εμένα αλλά σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε απαγορευτικό. Είναι προφανές και απόλυτα σίγουρο πως με παρέα θα ήταν αλλιώς. Από την άλλη όμως, σύμφωνα με την πραγματικότητα στην οποία ζούμε, δεν είναι και πολύ εύκολο δύο άνθρωποι να έχουν ταυτόχρονα την οικονομική και χρονική δυνατότητα να κάνουν κάτι τέτοιο. Η αναμονή για το κατάλληλο timing πολλές φορές σου στερεί το ίδιο το εγχείρημα. Μιλάμε για κάτι που υπολόγιζα ότι θα κρατήσει από 30 έως και 40 ημέρες. Έχω δεχτεί ότι, δυστυχώς ο Ράκος δεν έχει τη δυνατότητα να ακολουθήσει σε όλο αυτό αλλά ξέρω επίσης, ότι το εγχείρημα τον έχει ψήσει απεριόριστα και κάποια στιγμή, σε κάποιο μέρος, θα συναντηθούμε και θα ροκανίσουμε παρέα λίγο από την Πελοπόννησο. Από την άλλη, επειδή τον ξέρω, μπορώ να γνωρίζω ότι δεν είναι και ο καλύτερος στο να βάλει κάτω χρονοδιαγράμματα, να κουμαντάρει, να αποφασίσει και να κάνει. Από την άποψη ότι νομίζει πως μπορεί να τα χωρέσει όλα σε χρονοδιάγραμμα που εκ των πραγμάτων, δεν χωράνε. Έτσι, στο μυαλό μου επικρατεί η σκέψη ότι μάλλον θα το κάνω όλο μόνος μου και αν τελικά προκύψει και κατέβει ο Ράκος, θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Μ' αυτά και μ' αυτά, η μία ώρα και κάτι λεπτά που χρειάζεται το τρένο για να φτάσει στην Κόρινθο έχει περάσει, ο συρμός πιάνει σταθμό και αποβιβαζόμαστε. Στέκομαι έξω από το σταθμό, ρίχνω μια ματιά πίσω μου και βλέπω την ορεινή Κορινθία. Σκέφτομαι ότι την έχουμε καβαλήσει με τα ποδήλατα μας. Χαμογελάω, καβαλάω το ποδήλατο και ξεκινάω.
24 Ιουνίου 2019. Η επιχείρηση 'Ο Γύρος της Πελοποννήσου' μόλις ξεκινά
Έχω διανύσει τα πρώτα μέτρα στα εδάφη της Πελοποννήσου και στην πρώτη διασταύρωση που χρειάστηκε να στρίψω, έκανα λάθος επιλογή. Το κατάλαβα λίγο αργότερα όταν είδα πως αντί να κινούμαι προς τη θάλασσα, κινούμαι προς την ενδοχώρα. Γελάω μόνος μου και κοροιδεύω τον εαυτό μου γιατί έχει βγει μόνος του να κάνει το γύρο της Πελοποννήσου και μόλις στην πρώτη διασταύρωση έστριψε λάθος. Κοιτάζω λίγο το χάρτη για να δω τουλάχιστον που θα με βγάλει το λάθος μου. ΄Εχω κάνει μια μικρή παράκαμψη της οποίας το αποτέλεσμα θα είναι να μην πέσω δίπλα στη θάλασσα από τα Ίσθμια αλλά λίγο παρακάτω, στις Κεχριές. Μικρό το κακό. Θα πήξει το μάτι μου στη θάλασσα, δεν πειράζει. Ο προορισμός της πρώτης ημέρας είναι η Αρχαία Επίδαυρος. Όλη η σημερινή διαδρομή, μου είναι γνωστή και πατημένη ξανά με ποδήλατο μιας και στα κομπαρσιλίκια της ερασιτεχνικής αθλητικής ομάδας Ζωή Ποδήλατο, συγκαταλέγεται μονοήμερη εκδρομή στο θέατρο της Επιδαύρου. Ποδηλατώ δίπλα στη θάλασσα στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης αγναντεύοντας στο βάθος το βουνό το οποίο και θα γαμηθεί στη συνέχεια. Είναι η θρυλική ανάβαση στο Αμόνι την οποία αποφεύγουν οι ποδηλάτες αλλά όταν πήγαμε με το Ράκο στην Επίδαυρο την πήραμε δύο φορές. Μία στο πήγαινε και μία στο γύρνα. Είμαι και πάλι πάνω σε αυτές τις κλίσεις και ανηφορίζω. Όταν πια τελείωσα με αυτή την ανάβαση είχα πάρει ένα πολύ ελπιδοφόρο μήνυμα. Προφανώς κουράστηκα, ίδρωσα και έλιωσα μέχρι να ανέβω αλλά το μυαλό μου και η ψυχολογία μου στέκονται με ορθωμένο ανάστημα επιβλητικά και ακλώνητα. Δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο, απλά γαμήθηκε το Αμόνι, ψηλέ. Είναι απλά μία από τις αναβάσεις σου. Το πνεύμα μου διατήρησε χαμηλό προφίλ ακριβώς για αυτό το λόγο. Εδώ δεν είναι η μονοήμερη με το ένα βουνό, μετά κατάβαση και το βράδυ σπίτι για μπανάκια και ύπνο. Εδώ θα πέσει αίμα και ιδρώτας στο πετάλι. Συνεχίζοντας σε αυτό το ατσαλάκωτο μοτίβο κάποιες ώρες μετά είμαι πάνω από την Αρχαία Επίδαυρο και βγάζω φωτογραφίες. Η πρώτη ποδηλατική ημέρα, ο πρώτος προορισμός είναι πραγματικότητα. Βρίσκω την παραλία και το αρμυρίκι, βάζω το μαγιό μου, απλώνω τα πανιά μου στην παραλία και τα ρούχα μου στο ποδήλατο και απολαμβάνω το μπάνιο μου. Η φίλη μου η Δέσποινα μου λέει να πάω να κοιμηθώ στην Παναγία, η οποία βρίσκεται κάπου στο τέλος του δρόμου 2-3 χιλιόμετρα έξω από την Αρχαία Επίδαυρο. Την εμπιστεύομαι τυφλά και όταν έφτασε η ώρα του ύπνου κινήθηκα προς τα εκεί. Είχε δίκιο. Ένα εκκλησάκι πάνω στην παραλία όπου στον προαύλιο χώρο του υπάρχουν 3-4 ελιές για να μου δώσουν παραπάνω από έναν συνδυασμούς για το που θα δέσω την αιώρα μου. Η αιώρα κρέμεται ήδη δεμένη από 2 ελιές, δίπλα μου έχω το ποδήλατο μου, μαζί μου κάποια τρόφιμα και πάμε για τον πρώτο μας ύπνο. Κάνω τη βουτιά που θα ξεβγάλει το κορμί μου από τη μικρή βόλτα για να φτάσω μέχρι την Παναγία. Παίρνω το χρόνο μου καπνίζοντας ξαπλωμένος μέσα στην αιώρα μου μέχρι να γίνω ένα με το μέρος. Να συνηθίσω τους ήχους της φύσης και να έρθει η απαραίτητη ηρεμία για να κοιμηθώ. Αρκετή -ομολογουμένως- ώρα μετά πέφτω σε έναν βαθύ ύπνο ο οποιός διακόπηκε όταν το φως της ημέρας έδιωξε το σκοτάδι. Ανοίγω τα μάτια μου και ο ουρανός είναι λάβα. Δεν έχει βγει καν ο Ήλιος. Σηκώνομαι με το χαμόγελο και σαν να το είχα απωθημένο ξεκινάω κάποιο τελετουργικό. Ρίχνω μια βουτιά και βγαίνω έξω να ψήσω τον ελληνικό μου στο γκαζάκι. Όσο όγκο και να πιάνει το γκαζάκι, το μάτι και το μπρίκι, ήταν αντικείμενα που κρίθηκαν απαραίτητα. Πίνω το καφεδάκι μου σχετικά σύντομα γιατί θέλω να είμαι στο πετάλι όσο νωρίτερα γίνεται, πριν ο Ήλιος κάψει για τα καλά.
Στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, βλέποντας την ανάβαση για το Αμόνι
Πάνω από την Αρχαία Επίδαυρο
Η πρώτη σιέστα του ταξιδιού
Το πρώτο τσαρδί!
Η δεύτερη ποδηλατική ημέρα έχει ξεκινήσει. Ο σημερινός προορισμός είναι τα Μέθανα. Σκαλίζοντας τους χάρτες για την χάραξη της διαδρομής είχα δει κάποια πράγματα για την έναρξη αυτής της μέρας. Αν θέλω να κινηθώ από τους κεντρικούς δρόμους, πρέπει να γυρίσω 2-3 χιλιόμετρα πίσω στην Αρχαία Επίδαυρο, να πάρω ένα ανηφορικό κομμάτι και έπειτα να βγω στον επαρχιακό δρόμο Επιδαύρου - Γαλατά ο οποίος περνάει από πάνω μου κι έτσι έχω τη δυνατότητα να δω ότι είναι μόνιμα ανηφορικός. Οι χάρτες δείχνουν 3 δρομάκια που μου εξασφαλίζουν μια μεγάλη συντόμευση. Βλέπω ότι ο επαρχιακός περνάει αρκετά ψηλότερα από το μηδενικό υψόμετρο που βρίσκομαι εγώ και σκέφτομαι ότι αυτά τα 3 δρομάκια θα έχουν ζόρικες ανηφορικές κλίσεις. Ακόμα κι έτσι, ανταλλάζω ευχαρίστως 5-6 χιλιόμετρα ανηφόρας με ένα χιλιόμετρο πολύ σκληρής ανηφόρας. Το τσαρδί έχει μαζευτεί, η Νταλίκα είναι σαμαρωμένη και ξεκινάω με το κινητό στο χέρι για να βρω την αρχή από το πρώτο δρομάκι. Μόλις το βρίσκω, βλέπω ότι μιλάμε για χωματόδρομο με 20-30% κλίση. Κατεβαίνω από το ποδήλατο και για πρώτη φορά εξακριβώνω πόσο δύσκολο είναι να σέρνω τη Νταλίκα με όλο αυτό το βάρος. Ανεβαίνω κάπου στα 100 μέτρα και το κορμί μου εκκρίνει λύτρα ιδρώτα. Καθώς σκέφτομαι αν ήταν σωστή η απόφαση ότι ανταλλάζω μια ανηφόρα διαρκείας με μια πιο απότομη ανηφόρα μικρότερης διάρκειας, ο χωματόδρομος τερματίζει. Θάμνοι και πανίδα μπροστά μου. Δεν είναι καν διακριτή η χάραξη, βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Πρώτο χτύπημα στην ψυχολογία. Καβαλάω το ποδήλατο και κατεβαίνω τον χωματόδρομο με τις παλάμες μου γατζωμένες στα φρένα. Ο χωματόδρομος είναι κακοτράχαλος και τόσο απότομος που αποκλείω το ενδεχόμενο να αναπτύξω έστω και 10 χλμ/ώρα ταχύτητα. Φτάνω στο ισόγειο και βγάζω το κινητό να πάω για το δεύτερο δρομάκι της παράκαμψης. Αντιμετωπίζω την ίδια φάση σαν φωτοτυπία της προηγούμενης. Δεύτερο δρομάκι, δεύτερο χτύπημα στην ψυχολογία. Τα ρούχα μου ίσως να είναι 2 κιλά πιο βαριά από τον ιδρώτα. Βασανίζομαι στη σκέψη για το τρίτο δρομάκι. Να το επιχειρήσω; Θα το αντέξω άμα συμβεί πάλι το ίδιο; Και αν δεν το επιχειρήσω και τελικά είναι το δρομάκι που κάνει την παράκαμψη; Το ένστικτο με βάζει να το προσπαθήσω. Τρίτο δρομάκι, φωτοτυπία ξανά και τρίτο χτύπημα στην ψυχολογία. Έχει περάσει κάπου μία ώρα, έχω καταναλώσει άπειρη ενέργεια και τεράστια ψυχικά αποθέματα και έχω κάνει μια τρύπα στο νερό. Το στίγμα μου στο χάρτη είναι σχεδόν ακίνητο. Εναλλακτικά δρομάκια τέλος. Γυρνάω πίσω στην Αρχαία Επίδαυρο, ανεβαίνω την ανηφόρα για τον επαρχιακό και πλέον είμαι πάνω στον επαρχειακό δρόμο με τον Ήλιο αισθητά πιο ζεστό να ανεβαίνω με το στιλ φιδάκι. Η χειρότερη δυνατή εκκίνηση για την ποδηλατική ημέρα μου. Προσπαθώ να συγκροτηθώ, να αφήσω πίσω το στραβό ξεκίνημα και να επανέλθω σε κατάλληλα επίπεδα ηρεμίας. Ο δρόμος με πάει τρενάκι και ο καύσωνας στίβει το σώμα μου σαν σφουγγάρι. Παρόλα αυτά καταπίνω χιλιόμετρα ώσπου σταματάω σε κάποιο χωριό που βρίσκω στο δρόμο μου περίπου 15 χιλιόμετρα πριν μπω στα Μέθανα. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα να πιω ένα καφεδάκι να ηρεμήσω. Ο Ήλιος καίει ούτως ή άλλως, το ίδιο θα καίει και μετά από μισή ώρα. Καθώς πίνω τον καφέ μου και εξιστορώ τη φάση μου στο ζευγάρι που είχε το μαγαζί, εμφανίζεται ένας ποδηλάτης με σαμαρωμένο ποδήλατο και κάνει και αυτός μια στάση να γεμίσει το νερό του. Πιάνουμε λίγο την κουβέντα και μαθαίνω ότι βρίσκεται ένα χρόνο στο δρόμο, έρχεται από τη Γαλλία, βρέθηκε στην Πάτρα μέσω πλοίου από την Ιταλία και πήγαινε για τον Πόρο, να δει τι γίνεται εκεί, να πάρει καράβι για τον Πειραιά και να εξετάσει πως θα συνεχίσει. Θεωρώντας την απάντηση σχεδόν αυτονόητη, τον ρώτησα αν από την Πάτρα μέχρι εδώ ήρθε παραλιακά. Κι όμως, όχι. Ο φίλος ερχόταν από τα βουνά και ο λόγος ήταν ότι 'στα βουνά οι άνθρωποι είναι πιο αληθινοί'. Πόσο δίκιο είχε τελικά. Χαιρετιόμαστε με ευχές για δύναμη και καλή συνέχεια και συνεχίζουμε ο καθένας το δρόμο του. Μετά από ώρα στο πετάλι, διασχίζω το στενό κομμάτι που ενώνει την Πελοπόννησο με τη χερσόνησο των Μεθάνων. Το πλάνο μου που περιλάμβανε τον κύκλο των Μεθάνων καθώς και την ζόρικη ανάβαση για να ανέβω στο βουνό που βρίσκεται το ενεργό ηφαίστειο των Μεθάνων έχει αλλάξει μετά από αυτά που έχουν συμβεί σήμερα καθώς και μετά από την πληροφορία ότι λόγω του ηφαιστείου, πάνω στο βουνό έχει 4-5 βαθμούς υψηλότερη θερμοκρασία. Είναι καταμεσήμερο, πρέπει να έχει ήδη 40 βαθμούς, δεν ήταν και δύσκολο να απορρίψω μια σκληρή ανάβαση σε ακόμα πιο καυτές συνθήκες. Θα κάνω όμως έναν μικρότερο κύκλο των Μεθάνων έτσι μπαίνω και το πιάνω απο τα αριστερά, να κάνω κάπου στάση για σιέστα και το απόγευμα να πάω από την άλλη πλευρά για την παραλία που έχω σταμπάρει για διανυκτέρευση. Το παραλιακό μέτωπο των Μεθάνων είναι ωραίο για το μάτι αλλά ακατάλληλο για μπάνιο. Πολλή πέτρα που σε πολλές περιπτώσεις κάνει αδύνατη την πρόσβαση στη θάλασσα και σίγουρα αδύνατο το άραγμα στην παραλία. Έχοντας διανύσει κάποια χιλιόμετρα ανηφόρα - κατηφόρα και πάμε πάλι, μέσα στα Μέθανα, έχω αρχίσει και φτάνω στα όρια μου. Το μυαλό μου βράζει, το σώμα μου υπακούει πιο δύσκολα στις εντολές που δύσκολα διατυπώνονται από τον εγκέφαλο. Βλέπω στο χάρτη ένα πολύ μικρό κολπάκι που είναι ακριβώς δίπλα από εκεί που βρίσκομαι. Σκέφτομαι ότι πολύ πιθανό να είναι ωραία εκεί. Μόλις φτάνω στο κολπάκι, με απογοήτευση βλέπω ότι πρόκειται για ένα λιμανάκι που δένουν καίκια και σκάφη, ότι η βουτιά είναι αδύνατη και ότι όλη η περίμετρος γύρω από το λιμανάκι είναι σάλες από εστιατόρια. Μπαίνω σε ένα εστιατόριο να πιω μια λεμονάδα για να πνίξω την απογοήτευση. Μιλώντας με το παλικάρι που δούλευε εκεί, τον ρωτάω με οργή και πραγματικό παράπονο που διάολο κάνουνε μπάνιο στα Μέθανα. Μου προτείνει ένα μέρος το οποίο και πέρασα καθώς ερχόμουν. Και άμα ήταν καλό πως γίνεται να μην το είδα αφού κοίταζα μόνιμα προς τη θάλασσα, ψάχνοντας απεγνωσμένα για μια ωραία παραλία με έναν ίσκιο; Γυρνάω πάλι πίσω και το βρίσκω. Το είχα δει και την πρώτη φορά που πέρασα αλλά δεν έδωσα καμία σημασία γιατί δεν ήταν κάτι αξιόλογο. Τώρα όμως θα κάνω εκεί τη στάση μου όπως και να 'χει γιατί αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να κάνω άλλο ποδήλατο. Ο δρόμος για την παραλία είναι χωμάτινες και πέτρινες σκάλες και η παραλία είναι 300 μέτρα πιο κάτω. Θα είναι η πρώτη φορά που θα αφήσω το ποδήλατο κάπου που δεν θα το βλέπω. Δεν ανησυχώ καθόλου όμως γιατί δεν υπάρχει κανένας άλλος πέρα από μένα στο μέρος. Απολαμβάνω μια από τις χειρότερες βουτιές στη ζωή μου μιας και η παραλία έχει τόσο χοντρά βότσαλα που μόλις το νερό έφτασε μέχρι το καλάμι μου, προτίμησα να ξαπλώσω για να κολυμπήσω και να μη ρισκάρω να σπάσω κάποιον αστράγαλο. Βγαίνω έξω, οι συνθήκες αράγματος παίζει να είναι ακόμα χειρότερες. Ένας μικρός σκίνος εξασφαλίζει μια πολύ μικρή σκιά και σε τέτοιο έδαφος είναι σχεδόν αδύνατο να ξαπλώσεις και να βολευτείς. Κάνω άλλη μια βουτιά και μετά από λίγο άλλη μία. Το κάκιστης ποιότητας άραγμα έχει αρχίσει και με ενοχλεί πάρα πολύ γιατί δεν μπορώ να ηρεμήσω. Δεν αράζω εδώ, απλά κάνω προσπάθεια να κάτσω κάπως χωρίς να πονάω. Η ώρα είναι δύο το μεσημέρι και ο Ήλιος στάζει λάβα. Σκέφτομαι ότι είναι αδύνατον να αράξω σε αυτή την παραλία μέχρι το απόγευμα που θα ηρεμήσει ο Ήλιος. Σκέφτομαι ότι για να πάω στην άλλη πλευρά έχω μια ζόρικη ανάβαση 2-3 χιλιομέτρων. Καταλήγω στην άρρωστη απόφαση να ανέβω στο ποδήλατο στις 2 το μεσημέρι, ίσως με 45 βαθμούς κάτω από τον Ήλιο για να ανέβω ένα βουνό και να πάω από την άλλη πλευρά. Ανεβαίνω το βουνό αργά και σταθερά και για κάποια διαστήματα παίρνοντας το ποδήλατο στα χέρια. Ο συνδυασμός ανάβαση με καύσωνα είναι ανίκητος. Δεν βγαίνεις κερδισμένος ποτέ από κάτι τέτοιο. Η εξάντληση είναι τόσο άμεση που όπου έβρισκα δέντρο σταματούσα ένα λεπτό για να ηρεμήσω. Να πέσουν οι παλμοί, να στάξω 1 λύτρο ιδρώτα, να επανέλθω ελαφρώς και να συνεχίσω για να κάνω ακριβώς τα ίδια σε κάποιο δέντρο μετά από 200 μέτρα. Η ανάβαση τελειώνει μετά από ώρα, διανύω κάποια απόσταση πάνω στον επαρχειακό ώσπου βλέπω μπροστά μου την πόλη των Μεθάνων. Κατηφορίζω για εκεί και πάω στην παραλία Λιμνιώνα που είχα σταμπάρει για τη διανυκτέρευση μου. Μια παραλία από άμμο, με πεύκα, με βουνό από πίσω και τέτοιο προσανατολισμό που στις 4 το μεσημέρι η μισή παραλία καλύπτεται από ίσκιο. Με μία λέξη, παράδεισος. Κατεβάζω 10 σκαλιά το ποδήλατο και το αφήνω εκεί, και πάλι εκτός του οπτικού μου πεδίου. Ποιος να το κλέψει; Δεν θα μπορεί να το σηκώσει να το ανεβάσει τις σκάλες. Κάνω επιτέλους την ποιοτική βουτιά που έψαχνα τόσες ώρες και ξεβγάζω από πάνω μου την ταλαιπωρία όλης της σημερινής ημέρας. Αράζω στην παραλία και με παίρνει ο ύπνος. Ο μεσημεριανός ύπνος είναι κάτι άγνωστο για μένα αλλά μετά τα σημερινά, μάλλον δε γινόταν αλλιώς. Με το σούρουπο, δένω την αιώρα μου να είμαι έτοιμος και καβαλάω τη Νταλίκα να κατέβω στο κέντρο να φάω δυο πίτες και να πιω και 2 μπύρες. Νωρίς το βραδάκι είμαι μέσα στην αιώρα μου και η -ίσως- χειρότερη ημέρα του ταξιδιού μου κλείνει με έναν βαρύ και ποιοτικό ύπνο.
Όταν έχουν αποτύχει και οι 3 προσπάθειες για παράκαμψη και τελικά έχεις πάρει την ανάβαση που ήθελες να αποφύγεις
Τα Μέθανα στο φόντο μου...
Πέντε αστέρων
Ξημερώνει η τρίτη μέρα του ταξιδιού. Η εμπειρία των δύο προηγούμενων ημερών σε περίοδο κάυσωνα, δημιουργούν ένα νέο δεδομένο. Το πρωί πρέπει να ανεβαίνω στο ποδήλατο όσο το δυνατόν νωρίτερα γιατί ο Ήλιος δεν αστειεύεται. Ξεκινάει να καίει από τις 11 το πρωί και τις ...ώρες αιχμής σου δίνει να καταλάβεις ξεκάθαρα ότι πρέπει να έχεις βρει το σκιερό μέρος που θα περάσεις το μεσημέρι σου. Κάπως έτσι, καταργείται το τελετουργικό με το ψήσιμο του ελληνικού καφέ. Το νέο μοτίβο είναι ότι μόλις ανοίξουν τα μάτια, παίρνω 5 λεπτά για χουζούρι, χαζεύοντας στον ουρανό τα χρώματα που κερνάει η διαδικασία του ξημερώματος. Έπειτα ρίχνω την πρωινή βουτιά που σίγουρα θα κοστίσει λίγη ώρα αλλά η αξία της κρίνεται ανεκτίμητη. Ειδικά άμα υπάρχει και ντουζιέρα στην παραλία και έχω τη δυνατότητα να ξεπλυθώ για να μην καβαλήσω το ποδήλατο με την αλμύρα. Μετά μαζεύω το τσαρδί μου, σαμαρώνω το ποδήλατο και βγαίνουμε στο δρόμο. Σήμερα, ο προορισμός είναι η Ερμιόνη. Υπάρχει άλλο ένα δεδομένο για την συνέχεια του ταξιδιού. Η χάραξη της διαδρομής που έχω αποθηκευμένη στις ποδηλατικές εφαρμογές στο τηλέφωνο, αποδεικνύεται άχρηστη. Δεν είναι δυνατόν να ιχνηλατήσεις σε οθόνη κινητού ένα γράφημα υψομετρικής απεικόνισης μιας διαδρομής 1.400 χιλιομέτρων. Η δυνατότητα που σου δίνει να σέρνεις το δάχτυλο σου πάνω στο γράφημα και παράλληλα να σου δείχνει που βρίσκεται το στίγμα σου στον χάρτη, δεν έχει καμία ακρίβεια. Επίσης, επειδή στη διαδρομή μου κάποια στιγμή έχω μια τεράστια ανάβαση η οποία δημιουργεί ένα τεράστιο peak στο γράφημα, όλες οι υπόλοιπες αναβάσεις φαίνονται από μικρές έως και αμελητέες. Το ένιωσα για τα καλά χθες αυτό. Οπότε, χάνω μια τεχνική λειτουργεία στην οποία σε όλα τα κομπαρσιλίκια μας, έχω μάθει να βασίζομαι. Πλέον πάμε στο άγνωστο. Θα μαθαίνω χοντρικά για τις αναβάσεις από τις όποιες κουβέντες κάνω με τους ανθρώπους. Αρχικά, αυτή η απώλεια τεχνικής υποστήριξης με τάραξε αλλά η ζωή στο δρόμο έχει αρχίσει ήδη να με σκληραίνει απ' ότι φαίνεται. Φροντίζω να έχω την υπομονή μου μόνιμα ακονισμένη και να είμαι έτοιμος για τα -ποδηλατικά- χειρότερα. Με αυτά τα νέα δεδομένα η τρίτη ημέρα στο πετάλι έχει ξεκινήσει και μετά από κάποιες ανηφόρες έχω βγει από τα Μέθανα και ανεβαίνω για να πιάσω τον επαρχειακό δρόμο Επιδαύρου - Γαλατά. Απολαμβάνω κάποια επίπεδα χιλιόμετρα σε έναν επαρχιακό που ευτυχώς δεν μαστίζεται από πυκνή κυκλοφορία οχημάτων. Μπαίνω στον Γαλατά και σταματάω σε έναν φούρνο και παίρνω πρωινό ενώ χαζεύω τον Πόρο που βρίσκεται απέναντι, σε απόσταση αναπνοής από τον Γαλατά. Χαζεύω τον χάρτη από το Google maps μιας και οι εφαρμογές μου είναι πλέον άχρηστες. Για την συνέχεια έχω ένα κομμάτι όπου θα χάσω τη θάλασσα από δίπλα μου και θα την επανακτήσω κάποια χιλιόμετρα αργότερα. Προφανώς αυτό θα γίνει μέσω κάποιου βουνού. Χωρίς να γνωρίζω λεπτομέρειες πια, καβαλάω το ποδήλατο και προσπαθώ να δημιουργήσω νοοτροπία, υπομονή και κουράγιο ποδηλάτη που ξεκινάει να ανέβει τα Ιμαλάια. Λίγη ώρα αργότερα είμαι ήδη καταιδρωμένος πάνω σε ανηφορικές κλίσεις. Ζούμε μέρες καύσωνα, ο Ήλιος είναι σε πολύ καλή φόρμα και τηγανίζει το σώμα μου μέσα σε ένα μείγμα αντηλιακού και ιδρώτα. Βρίσκομαι σε μέρη που βλέπω για πρώτη φορά, η θέα μου είναι υπέροχη και έχω επικεντρωθεί σε αυτό. Όπου βρίσκω ένα δέντρο που κατορθώνει να κάνει μια σκιά στο δρόμο σταματάω για 2 γουλιές νερό και γελάω γιατί όσο γαμήσι και να τρώω, θα τα καταφέρω. Προφανώς η μοναξιά, μου έχει βγάλει ένστικτα επιβίωσης και έχει εκμηδενίσει στο μυαλό μου τις όποιες πιθανότητες ψυχικής και σωματικής παραίτησης. Είμαι πολύ ικανοποιημένος με αυτή τη νοοτροπία που έχει αναπτυχθεί. Ο δρόμος ισιώνει και έχω βάσιμες υποψίες ότι βρίσκομαι σε άλλο ένα 'σημείο Μηδέν'. Όντως. Κατηφόρες θανάτου ξεκινούν οι οποίες πάντα προσφέρουν διασκέδαση αλλά όσο αγέρωχος και ατσάλινος στάθηκα απέναντι στην ανάβαση, άλλο τόσο μετρημένος είμαι και στην κατάβαση. Προφανώς, ουρλιάζω και γελάω μόνος μου αλλά δεν ξεγελιέμαι. Η συγκέτρωση μου είναι σε τιτάνια επίπεδα. Απλά έφαγα άλλα λίγα χιλιόμετρα από τη μεγαλύτερη βόλτα στη ζωή μου μέχρι τώρα. Ο δρόμος έχει ισιώσει, κινούμαι σχεδόν δίπλα στη θάλασσα και καταπίνω αρκετά χιλιόμετρα χωρίς να περάσω από κάποιο χωριό, οικισμό. Απέναντι μου χαζεύω την Ύδρα. Το τοπίο γύρω μου είναι πράσινο και στις παραλίες ακόμα κυριαρχεί το βότσαλο. Αυτό είναι το σκηνικό που παίζει στην Ανατολική πλευρά της Πελοποννήσου. Στα δεξιά μου υψώνονται βουνοκορφές που τις προηγούμενες μέρες τις έβλεπα στα αριστερά μου. Αρχίζω και αισθάνομαι ότι ήδη έχω περικυκλώσει ένα μικρό κομμάτι της Πελοποννήσου. Το φλασκί στην τσάντα μου έχει ακόμα νερό, το πρωινό με κρατάει ακόμα αλλά και στις θήκες της τσάντας υπάρχουν μόνιμα μια-δυο μπανάνες, κάποιο παστέλι. Έτσι, δε με ανησυχεί καθόλου το γεγονός ότι δεν υπάρχουν χωριά και οικισμοί απλά μου κάνει εντύπωση ότι αυτό το κομμάτι της Πελοποννήσου είναι τόσο αραιοκατοικημένο. Μπαίνω στην Ερμιόνη και κάνω βόλτα στην πασαρέλα της. Είναι καταμεσήμερο αλλά πρίν βρω την παραλία που θα ξεκουραστώ, κάνω τη βόλτα μου για να τακτοποιήσω το θέμα της διανυκτέρευσης έτσι ώστε να μπορώ να αράξω πολύ πιο χαλαρός μετά. Μπαίνω μέσα στο Μπίστι, το οποίο είναι ένα πευκοδάσος στο ακρωτήρι που κάνει η Ερμιόνη στον κόλπο της Ύδρας. Η κατάσταση είναι ονειρική. Αμέτρητα πεύκα σε ένα υψόμετρο καμιά 10αριά μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Ποιότητα στο άραγμα, ποιότητα και στη θέα. Απολαμβάνω το μπάνιο μου, το απόγευμα επιστρέφω στο Μπίστι να δέσω την αιώρα μου πριν βραδιάσει και το βράδυ κατεβαίνω στην πασαρέλα της Ερμιόνης για το γεύμα του πρωταθλητή. Η γεωγραφική θέση της Ερμιόνης θεωρώ ότι είναι πολύ ωραία αλλά δυστυχώς δεν έχει πολλές επιλογές από καλές παραλίες για μπάνιο. Η πέτρα και το βότσαλο κυριαρχεί στο παραθαλάσσιο μέτωπο. Καλά χορτασμένος και ήπια μεθυσμένος μπαίνω στο Μπίστι ενώ γελάω με τις πινακίδες που ενημερώνουν ότι απαγορεύεται η κατασκήνωση μέσα στο δάσος. Παίρνω τη θέση μου στην αιώρα και πάνω που έχει περάσει η ώρα που χρειάζομαι για να συμφιλιωθώ με το μέρος και να ηρεμήσω όσο χρειάζεται για να κοιμηθώ, κάποιο κουνούπι κάνει την εμφάνιση του. Λούζομαι με αντικουνουπικό αλλά... γλαρόσουπα για τον ψηλό. Το κουνούπι πρέπει να έφυγε έκπληκτο στο δάσος για να αποκαλύψει σε όλα τα υπόλοιπα ότι έχει βρει κάποιον ανεπανάληπτο μεζέ μέσα στο δάσος. Μετά από λίγο, δεκάδες κουνούπια βουίζουν γύρω μου καθώς ψάχνουν με μανία το πέρασμα από το τούλι για να αποκτήσουν πρόσβαση στο μεζέ. Κάποια το καταφέρνουν. Η νύχτα εξελίσσεται σε δράμα και τελικά κατάφερα να κοιμηθώ συνολικά καμιά ώρα. Τις στιγμές που ο ταλαιπωρημένος οργανισμός μου κατέρρεε και δεν μπορούσε να μείνει ξύπνιος. Παρόλα αυτά, μόλις ξημέρωσε, παρέμεινα πιστός στη ροή του προγράμματος. Όρθιος με το φως της ημέρας, ακαριαίο μάζεμα τσαρδιού, φόρτωμα Νταλίκας και φύγαμε. Πραγματοποιώ στάση για καφέ και πρωινό και ας πάει να γαμηθεί και ο καύσωνας. Σκέφτομαι ότι μάλλον πρέπει να αλλάξει η φάση της αιώρας γιατί αυτό το πράγμα δεν πρέπει να το ξαναπεράσω. Σταματάω να πάρω δύο μπανάνες και τα νερά μου και μου πιάνει τη κουβέντα ο μανάβης γιατί του κίνησε την περιέργεια η σαμαρωμένη Νταλίκα. Αφού του λέω την ιστορία μου, το φιλαράκι μου ο Αργύρης είναι έκπληκτος. Του κάνω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το δρομολόγιο μου σήμερα και ο θεός πιάνει χαρτί και στιλό και μου γράφει αναλυτικά που πρέπει να στρίψω, 'σημάδια' στο δρόμο μου για να μην κάνω λάθος και στο τέλος γράφει το κινητό του και μου λέει ότι μπορώ να τον καλέσω για ότι χρειαστώ. Η καλοσύνη και το ενδιαφέρον του Αργύρη ξεφορτώνουν από μέσα μου την κακή ενέργεια που δημιούργησε ο βραδυνός ύπνος και έτσι ξεκινάω με χαμόγελο για την επόμενη μέρα του ταξιδιού.
Η ανάβαση μετά τον Γαλατά που σκουπίστηκε σιγά σιγά με ακλώνητη υπομονή και ψυχραιμία. Στο βάθος φαίνεται ο Πόρος
Μέσα στο πευκοδάσος Μπίστι, στην Ερμιόνη
Ένα ονειρικό τσαρδί που οι ιπτάμενοι δαίμονες που μας ρουφάνε το αίμα, μετέτρεψαν σε εφιάλτη
Η τέταρτη ημέρα στο πετάλι έχει ξεκινήσει διανύοντας κάποια επίπεδα χιλιόμετρα με τον Ήλιο να πελεκάει από νωρίς. Ο προορισμός είναι η παραλία του Βερβερούδα (ή και Βερβερόντα) λίγα χιλιόμετρα έξω από το Πόρτο Χέλι. Τα σημερινά σημεία που θα επισκεφθώ είναι προτάσεις του φίλου μου του Στάθη του οποίου η σύζυγος έχει εξοχικό κάπου κοντά στο Κρανίδι κι έτσι γνωρίζει το μέρος πολύ καλά. Για αρχή έχω προγραμματισμένη μια στάση στην παραλία Κουνούπι η οποία βρίκεται μέσα στην ιδιωτική ζώνη του Άγιου Αιμιλιανού. Ο Άγιος Αιμιλιανός είναι από τα πρώτα μέρη που γίνανε έκτροπα σχετικά με το χτίσιμο κατοικιών πάνω στους αιγιαλούς από την δεκαετία του '60 και με νόμο του Καραμανλή, αν δεν κάνω λάθος. Όποιοι πλούσιοι διέθεταν τα χρήματα για να αγοράσουν κάποιο οικόπεδο πάνω στη θάλασσα, χτίζαν τις βίλες τους και σαν λογική συνέχεια, θεωρούσαν την παραλία και τη θάλασσα σαν αυλή του οικοπέδου τους, άρα δικά τους. Η έκφραση 'ιδιωτική ζώνη' δεν είναι υπερβολική αφού μιλάμε για προκλητικές καταπατήσεις. Κάνω πετάλι μέσα στον Άγιο Αιμιλιανό και ψάχνω το στενό που θα με οδηγήσει στην παραλία Κουνούπι. Έχω πάρει από το κινητό την οδηγία 'στο επόμενο στενό αριστερά'. Μετά από κάποια μέτρα τσεκάρω ξανά το τηλέφωνο και βλέπω ότι έχω περάσει τη διασταύρωση. Σκέφτομαι πως μπορεί να συνέβη αυτό αφού δεν συνάντησα κάποια διαστάυρωση. Γυρνάω προς τα πίσω με το κινητό στο χέρι για να δω που είναι το στενό που πρέπει να στρίψω. Στο σημείο που πρέπει να στρίψω και που στο google maps υπάρχει δρόμος που οδηγεί στην παραλία, βρίσκεται μια πόρτα κάποιας έπαυλης και μια πινακίδα που ενημερώνει 'Προσοχή! Σκύλος'. Συνεχίζω την πορεία μου και λέω ότι θα το επιχειρήσω από τον δεύτερο δρόμο. Κρατάω το κινητό στο χέρι για να μη χάσω το σημείο πάλι. Στρίβω αριστερά στο σημείο και βλέπω μια άλλη πόρτα μιας άλλης έπαυλης. Βγαίνω πάλι στον κύριο δρόμο εκνευρισμένος. Στέκομαι για λίγο προβληματισμένος για να πάρω κάποια απόφαση. Δεν έχω πρόσβαση στην παραλία, κάνει πολλή ζέστη και θέλω να κάνω μια βουτιά. Και θέλω να δω και το Κουνούπι ρε πουσταράδες. Ο φίλος μου ο Στάθης πως κατέβαινε σε αυτή την παραλία; Μήπως έχει αλλάξει κάτι από πέρσι το καλοκαίρι που ήταν εδώ; Καθώς σκέφτομαι όλα αυτά, εμφανίζεται ένα αυτοκίνητο το οποίο και θέλει να μπει στη βίλα έξω από την οποία στέκομαι. Η κυκλοφορία ήταν ελάχιστη οπότε αυτός ο άνθρωπος είναι μοναδική ευκαιρία για να πάρω πληροφορίες. Τον πλησιάζω και τελικά τον ρωτάω αν εγώ που δεν έχω κάποια βίλα εδώ, έχω το δικαίωμα να κολυμπήσω στο Κουνούπι. Μου απαντάει ότι εννοείται πως μπορώ και μου δείχνει να μπω στο στενάκι που είχα ήδη μπει. Μα, του λέω, αυτό βγάζει πάνω σε μια πόρτα. Θα δεις, μου λέει, ένα μικρό μονοπατάκι στα αριστερά, τσούλησε το, θα σε πάει περιμετρικά με την περίφραξη της βίλας και θα σε οδηγήσει στην παραλία. Και όντως έγινε έτσι. Μετά από ώρα που κατάφερα και βρήκα το φίλο μου το Στάθη στα τηλέφωνα και του είπα τι έχω περάσει, μου είπε ότι έτσι τα καταπατούν εκεί και ότι για το μονοπάτι που βρήκα έχουν δωθεί αγώνες στα δικαστήρια για να παραμείνει ανοιχτό και να μπορεί να κατεβαίνει όποιος θέλει στην παραλία. Βλέπεις, ο άνθρωπος με τη βίλα ήθελε την υπέροχη παραλία Κουνούπι για πάρτη του και για τους καλεσμένους του. Αράζω στην άμμο της παραλίας και απολαμβάνω μπάνιο ξεβράκωτος μιας και δεν υπάρχει κανείς τριγύρω. Δυστυχώς δεν θα κάτσω πολλή ώρα εδώ γιατί χρειάζομαι τουλάχιστον νερό και δεν είχα ενημερωθεί ότι σε όλη την ιδιωτική ζώνη του Άγιου Αιμιλιανού δεν υπάρχει κάποιο περίπτερο, σούπερ μάρκετ ούτε για δείγμα και προφανώς δεν υπάρχει τίποτα και πάνω στην παραλία. Είμαι πάλι πάνω στο ποδήλατο μου και κινούμαι μία σε τρελές μικρές ανηφόρες και μετά σε τρελές μικρές κατηφόρες μέχρι να τελειώσω με τη ζώνη του Άγιου Αιμιλιανού. Έχω πάρει ήδη χαμπάρι τι παίζει στο μέρος οπότε αδιαφορώ να συνεχίσω στη Χηνίτσα και στην Κόστα που επικρατεί η ίδια φάση. Βγαίνω στον επαρχιακό που θα με οδηγήσει στο Πόρτο Χέλι μέσα από το οποίο έκανα ένα σύντομο πέρασμα. Είναι ντάλα μεσημέρι, το Πόρτο Χέλι δε με συγκινεί από κοντά όσο με συγκίνησε η αεροφωτογραφία του κόλπου του που είχα δει στο διαδίκτυο, έτσι μετά από μια λεμονάδα συνεχίζω για την παραλία του Βερβερούδα όπου έχω πάρει ακριβείς οδηγίες από το φιλαράκι μου για να βρω την καντίνα του Που Γου πάνω στη θάλασσα. Όντως, μετά από λίγη ώρα βρίσκομαι εκεί και αφού έχω ήδη αλλάξει και έχω κάνει τη βουτιά μου, ανοίγω μια μπύρα της οποίας δυσκολεύτηκα να καταπιώ τις πρώτες γουλιές λόγω υπερβολικά χαμηλής θερμοκρασίας. Όνειρο. Ακόμα καλύτερα όταν μου ανακοινώθηκε ότι το μπυράκι μου κοστίζει 1.5 ευρώ. Η φάση με την καντίνα με έχει κερδίσει. Το πόστο είναι υπέροχο, τα παιδιά έχουν πλασαριστεί εκεί πολύ διακριτικά και με κάποιο σεβασμό στο περιβάλλον και η Σταυρούλα τραβάει την προσοχή μου περισσότερο και από την σούπερ παγωμένη μπύρα μου. Η σαμαρωμένη Νταλίκα δεσπόζει στο χώρο και μετά από λίγη ώρα που βρήκαν και τα αλάνια της καντίνας λίγο χρόνο, ξεκίνησε η σχετική κουβέντα. Τους άρεσε πολύ η φάση, ήταν και ωραίοι τύποι απ' όσο καταλάβαινα για την ώρα, έτσι άραξα εκεί όλη μέρα, όπως θα έκανα ούτως ή άλλως δηλαδή, αλλά τώρα το έκανα και με παρέα. Όταν πλέον πήγε απόγευμα βγήκα κίνηση με την Νταλίκα για να πάω λίγο παρακάτω στην παραλία που μου είχε προτείνει ο Στάθης και για πρώτη φορά στο ταξίδι, να στήσω τη σκηνή μου για να μη χάσω πάλι τον ύπνο μου. Τα παιδιά με προέτρεψαν να στήσω εκεί παραδίπλα, τους είπα ότι έχω ήδη δει πως μπορώ να στήσω και εδώ αλλά θα πάω στην παραλία που μου προτείνει το φιλαράκι γιατί πρώτον, είναι πολύ κοντά από εδώ και δεύτερον τον ακούω πολύ σίγουρο και τον εμπιστεύομαι, μιας και με το Στάθη έχουμε κάνει μπόλικες φορές ελεύθερο κάμπινγκ και γνωρίζει τα γούστα μου. Πηγαίνω στη διπλανή παραλία λοιπόν, στήνω το τσαρδί μου και είμαι συγκινημένος γιατί στήνω τη σκηνή μου μετά από πολλά χρόνια. Μόλις τελοιοποίησα το τσαρδί, επέστρεψα στην καντίνα για το γεύμα του πρωταθλητή και για κάποιες σούπερ παγωμένες μπύρες. Πόσο μου άρεσε που μετά από μια μέρα γεμάτη πετάλι, δύο μπύρες ήταν αρκετές να μου φέρουν μια γλυκιά ζάλη και την επιθυμητή κατάπτωση. Το βράδυ πια, χαιρετιόμαστε με τους μάγκες, μου εύχονται καλή επιτυχία στο ταξίδι μου, τους εύχομαι καλή συνέχεια για το καλοκαίρι τους και φεύγω για τη σκηνή μου. Η προστασία της σκηνής μου έδωσε τέτοια ηρεμία που σε συνδυασμό με την αϋπνία της προηγούμενης βραδιάς με έριξαν σε έναν υπέροχο, βαρύ ύπνο πιο γρήγορα απ' ότι περίμενα. Το φως της ημέρας για άλλη μια φορά λειτούργησε καλύτερα και από ξυπνητήρι. Μόλις τα κλειστά μου μάτια ανιχνεύουν φωτισμό, ανοίγουν αυτόματα. Κάθε πρωί μέχρι και σήμερα ήμουν ξύπνιος πριν την ανατολή του Ήλιου. Μετά από το καθιερωμένο χουζούρι, μαζεύω σκηνή, σαμαρώνω τη Νταλίκα, κάνω τη βουτιά μου και είμαι έτοιμος για αναχώρηση.
Μέσα στον Άγιο Αιμιλιανό για πρώτη φορά στην οδηγική μου καριέρα βλέπω προειδοποίηση για κλίσεις 30%...
...λίγες τέτοιες κλίσεις αργότερα
Η παραλία Κουνούπι
Ένα από τα ιδιωτικά κολπάκια της ζώνης....
Κι άλλο ένα...
Εδώ μπορούσαν να κολυμπήσουν και τα φτωχαδάκια γιατί η παραλία ήταν ακριβώς πάνω στο δρόμο και όχι μπροστά από κάποιο οικόπεδο
Το μονοπάτι που έχει μείνει με αγώνα ανοιχτό για να φτάσεις στο Κουνούπι
Στο Πόρτο Χέλι...
Η παραλία του Βερβερόντα από την καντίνα του Που Γου
Πρώτο επίσημο τσαρδί για αυτό το ταξίδι
Πρωινή βουτιά με τον Ήλιο ήρεμο και έτοιμοι για αναχώρηση
Άλλη μία μέρα στο δρόμο μόλις έχει ξεκινήσει. Το κορμί μου έχει αρχίσει και προσαρμόζεται στις δύσκολες συνθήκες που αντιμετωπίζει κάθε μέρα. Το δεύτερο και το τρίτο βράδυ καθώς σάλευα μέσα στην αιώρα για να βρω τη θέση μου, κράμπες με σάρωσαν ή τις απέτρεψα οριακά. Αυτό μου είχε δημιουργήσει μια ανησυχία γιατί είναι πάρα πολύ νωρίς για να κάνουν την εμφάνιση τους τέτοια σημάδια. Απ' ότι φαίνεται όμως, προκλήθηκαν από το σοκ κόπωσης που δημιούργησα στο κορμί μου. Το περασμένο βράδυ στη σκηνή δεν αντιμετώπισα κάτι τέτοιο. Και ανηφορίζοντας ελαφρά προς το Κρανίδι τώρα, αισθάνομαι πολύ καλά. Ο σημερινός προορισμός είναι το Τολό. Η οδική σύνδεση δεν γίνεται παραλιακά. Πρέπει να ανέβω στο Κρανίδι και μετά να μπω ακόμα πιο μέσα στην ενδοχώρα της Πελοποννήσου μέχρι να βρω τη σύνδεση με το δρόμο που θα με οδηγήσει ξανά στη θάλασσα, στην παραλία των Ιρίων. Η κατάσταση 'βρωμάει' βουνό. Μου το είχε εξακριβώσει και ο φίλος μου ο Αργύρης στην Ερμιόνη ότι ...θα περάσω καλά. Γνωρίζοντας αυτές τις πληροφορίες, η ελαφριά ανηφόρα μέχρι το Κρανίδι αντιμετωπίστηκε σαν ζέσταμα μέχρι που μπήκα στο Κρανίδι για να απολαύσω ένα καφεδάκι στο πόδι και να ανεφοδιαστώ ενέργεια από κάποιο σούπερ μάρκετ. Αράζω σε ένα πεζούλι στην πλατεία του Κρανιδίου, πίνω το καφεδάκι μου, τρώω ένα κρουασάν μέσα στο οποίο έχω φυτέψει μια μπανάνα, κάνω τις απαραίτητες διατάσεις και ξεκινάω το δρόμο μου. Έχω ήδη χάσει τη θάλασσα από το οπτικό μου πεδίο και σιγά σιγά πλησιάζω στο χωριό Δίδυμα όπου και αναμένεται να ξεκινήσει το γαμήσι. Έχω δύο επιλογές στη διάθεση μου. Ή να πάω από τον επαρχιακό δρόμο Λυγουριό - Πόρτο Χέλι στον οποίο κινούμαι ήδη ή να μπω μέσα από τα Δίδυμα και να ξεκινήσω να ανεβαίνω για να συναντήσω ξανά τον ίδιο επαρχιακό δρόμο. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με ανάβαση. Στον χάρτη φαίνονται να έχουν πάνω κάτω την ίδια απόσταση οπότε η απόφαση μου γίνεται πολύ πιο έυκολη. Προφανώς θα μπω μέσα από τα Δίδυμα για να έχω λιγότερη κυκλοφορία. Μια μικρή κατηφόρα με ρίχνει μέσα στα Δίδυμα. Οι ελαιώνες και το τοπικό ελαιουργείο μυρίζουν. Διασχίζω το πολύ ήσυχο χωριό μέχρι που ξεπροβάλει μπροστά μου η χάραξη του δρόμου που θα με ανεβάσει στο σημείο που θα συναντήσω και πάλι τον επαρχιακό δρόμο. Είναι μια μεγάλη ανάβαση αλλά όχι με κλίσεις που θα σε κάνουν να κατουρηθείς πάνω σου. Υπάρχουν χειρότερα νέα από αυτό. Στην κορυφή υπάρχουν ανεμογεννήτριες και όπως όλοι γνωρίζουμε, οι ανεμογεννήτριες τοποθετούνται στα μέρη που κρίνονται κατάλληλα έπειτα από μελέτη η οποία εξακριβώνει ότι το μέρος το πιάνει ο αέρας. Όντως φυσάνε κόντρα στη μούρη μου 3-4 μποφόρ. Καθώς έχω αρχίσει ήδη και ανεβαίνω με αίμα και ιδρώτα, αμφιταλαντεύομαι μεταξύ δύο καταστάσεων. Τη μία τα βάζω με τον αέρα γιατί κάνει το έργο μου πολύ πιο δύσκολο και την άλλη τον εκτιμώ γιατί σβήνει τον καυτό ήλιο και δεν αισθάνομαι να βράζω. Με αυτή την εγκεφαλική τραμπάλα, με μπόλικο πείσμα, υπομονή και αρκετές στάσεις του ενός λεπτού είμαι ήδη δίπλα στις ανεμογεννήτριες και έχω βγει ξανά στον επαρχιακό Λυγουριό - Πόρτο Χέλι ο οποίος εξακολουθεί να είναι ανηφορικός και ο αέρας είναι ακόμα πιο έντονος. Είναι άγνωστο πότε θα φτάσω στο σημείο Μηδέν αλλά βλέποντας κάτω από που έρχομαι και τι έχω ανέβει ήδη, το ηθικό μου παραμένει ακμαίο. Σιγά σιγά αλλάζει εντελώς ο προσανατολισμός μου και αρχίζω να βλέπω την κατάβαση που ακολουθεί. Η αλλαγή του προσανατολισμού φέρνει την διακοπή του αέρα και αισθάνομαι την ατμόσφαιρα να καίει. Σκέφτομαι πως όσο δυσκολότερη και να έκανε την ανάβαση μου, πάλι καλά που τον είχα γιατί αλλιώς ακόμα θα ανέβαινα. Ξεκινάω και κατεβαίνω κατηφόρες που μπορεί να μην έχουν κάποια άρρωστη κλίση αλλά έχουν μεγάλα κομμάτια ευθείας και ανοιχτό οπτικό πεδίο κι έτσι η Νταλίκα έχει τη δυνατότητα να κινηθεί σε επίπεδα limit up φτάνοντας τα 70 χλμ/ώρα. Το μόνο που πρέπει να έχω στο μυαλό μου είναι να μη χάσω το χωριό Πέλεη γιατί εκεί θα πρέπει να επανεξετάσω την πορεία μου και να ανεφοδιαστώ υγρά. Μόλις μπήκα στην Πέλεη, δεν μου φάνηκε για κάποιο πολύ ζωντανό χωριό κι έτσι στον πρώτο φούρνο - παντοπωλείο που βρήκα μπήκα μέσα για ανεφοδιασμό σε νερό και μια ακαριαία εκτέλεση λεμονάδας. Θα αφιέρωνα και ένα δεκάλεπτο για χαλάρωση γιατί η ανάβαση στα Δίδυμα είχε φέρει κάποια κόπωση. Η γυναίκα που δούλευε το κατάστημα μόλις είδε τη Νταλίκα απ' έξω με ρώτησε από που έρχομαι, που πάω και τα σχετικά και αφού της είπα, σκέφτηκα να την ρωτήσω και πληροφορίες για τη συνέχεια της διαδρομής μου, διατηρώντας πάντα κάποιες επιφυλάξεις σχετικά με την εγκυρότητα των πληροφοριών. Όταν μου είπε ότι έχω άλλη μια ανάβαση μπροστά μου, προσπάθησα να της εξηγήσω ξεκάθαρα ότι η πληροφορία που με ενδιαφέρει είναι το μήκος της ανάβασης και η κλίση του δρόμου. Έχω καταλήξει ότι οι άνθρωποι που έχουν όλη την καλή διάθεση για να βοηθήσουν, χρειάζονται λεπτομερή καθοδήγηση γιατί προφανώς δε μιλάνε με δεδομένο ότι το μεταφορικό σου μέσο είναι το ποδήλατο. Για παράδειγμα, στις περισσότερες αναβάσεις μου λένε 'ο δρόμος είναι κακός, έχει πολλές στροφές'. Πλέον τους εξηγώ ότι δε με ενδιαφέρει και τόσο η ποιότητα του οδοστρώματος. Ούτε αν έχει στροφές μιας και όταν ανεβαίνεις ανηφόρα με το ποδήλατο κινείσαι με 6-7 χλμ/ώρα οπότε δεν διατρέχεις κανένα κίνδυνο να ζαλιστείς από τις στροφές, ούτε και να κουραστείς να στρίβεις το τιμόνι. Τελικά η μόνη πληροφορία που πήρα ήταν ότι εντάξει, έχει ανηφόρα αλλά δεν είναι και σαν αυτό το πράγμα που ανέβηκες για να έρθεις μέχρι εδώ. Έστω. Ακόμα και αυτό είναι καλό νέο. Χαιρετάω τη φίλη μου και είμαι και πάλι πάνω στο ποδήλατο. Ο Ήλιος δεν είναι στο ζενίθ του παρόλα αυτά έχει πολλή ζέστη. Περνώντας και το Νεοχώρι, είναι το σημείο που πρέπει να στρίψω αριστερά και λίγα μέτρα αργότερα το ποδήλατο είναι και πάλι φορτωμένο με την πιο ελαφριά σχέση στις ταχύτητες. Παίρνω ένα ακόμα δείγμα πόσο έυκολα σε λιώνει η ανάβαση με καύσωνα και αμέσως αναπολώ αλλά και εκτιμώ ακόμα περισσότερο τον αέρα που με βασάνιζε στην προηγούμενη ανάβαση. Όσο περνάνε τα μέτρα σιγά σιγά το τοπίο γύρω γίνεται καταπράσινο. Της πουτάνας στα πεύκα. Αυτό εξανθρωπίζει αρκετά την κατάσταση που μέχρι πριν λίγο δημιουργούσε η ζέστη. Έχω ίσκιους να κρυφτώ ενώ κάνω πετάλι αλλά και η θερμοκρασία είναι αισθητά χαμηλότερη. Κινούμαι στην περιφέρεια του Καταφύγιου άγριας ζωής Κουνουπίτσα - Σταυροπόδι. Το καταπράσινο τοπίο, ο ολόφρεσκος αέρας, η σχεδόν ανύπαρκτη κυκλοφορία αυτοκινήτων, η αισθητά χαμηλότερη θερμοκρασία κάνουν την ανάβαση μου πολύ πιο ευχάριστη. Μετά από λίγα χιλιόμετρα, ο δρόμος ισιώνει μέχρι που ανοίγει μπροστά μου το μαγικό κάδρο που αποκαλύπτει τον όγκο και την ένταση της κατάβασης που θα ακολουθήσει και στο βάθος βλέπω και πάλι τη θάλασσα. Το τοπίο με αφήνει για λίγα δευτερόλεπτα άναυδο μέχρι να έρθει το χαμόγελο της ικανοποίησης μιας και άλλο ένα βουνό γαμήθηκε και άλλη μια κατάβαση ξεκινά. Κατεβαίνοντας σαν τον τρελό, το μυαλό μου πήγε στην Κούβα και στην κατάβαση που είχαμε ζήσει εκεί στις πλαγιές του Toppes de Collantes μιας και έμοιαζαν πολύ. Έχουμε ζόρικες κλίσεις, πολλά πέταλα και δρόμο βομβαρδισμένο κατά τόπους. Έτσι, τα χέρια μου είναι γατζωμένα στα φρένα και μιας και δεν είναι τόσο αποδοτικά με τόσο βάρος πάνω στο ποδήλατο. Έχω αποφασίσει ότι σε αυτή την κατάβαση δεν θα αφήνω τη βαρύτητα να με στέλνει σε οριακές ταχύτητες. Λίγα λεπτά αργότερα και με τις αδρεναλίνες μου στα κόκκινα, η κλίση του δρόμου επανέρχεται στο 0% και διασχίζω μια πεδιάδα όπου κυριαρχεί η γεωργία. Θερμοκήπια, και ατέλειωτα στρέμματα με όλα τα καλούδια της εποχής. Μπαίνω μέσα στα Ίρια και ο σκοπός είναι ότι στην παραλία των Ίριων θα σταματήσω για σιέστα και το απόγευμα θα καβαλήσω ξανά για να φτάσω μέχρι το Τολό. Περνώντας έξω από σούπερ μάρκετ σκέφτομαι να ανεφοδιαστώ αλλά το ακυρώνω γιατί λέω σε ολόκληρο παραλιακό μέτωπο στα Ίρια σίγουρα θα βρω κάτι. Διασχίζοντας πλέον την παραλία των Ίριων, ψάχνω να βρω ένα ωραίο σημείο με το φυσικό του ίσκιο και έστω ένα περίπτερο κοντά. Μετά από 2-3 χιλιόμετρα που τελειώνει το παραλιακό μέτωπο των Ίριων δεν έχω βρει ακόμα αυτό το συνδυασμό. Το κορμί μου και ο εγκέφαλος μου έχουν καταστήσει σαφές ότι το διάλειμμα είναι επιτακτική ανάγκη. Συνεχίζω προς το Τολό για να βρω κάτι καλύτερο και τελικά φτάνω στη Κάντια, ένα μικρό οικισμό λίγο πριν το Τολό που φαίνεται ότι μπορεί να μου προσφέρει αυτό που ψάχνω. Λίγα λεπτά αργότερα βρίσκομαι σε κάποιο πολύ ήσηχο μαγαζί πάνω στη θάλασσα να απολαμβάνω το καφεδάκι μου. Το δουλεύουν δύο αδέρφια που είναι τα παιδιά της ιδιοκτήτριας και αφού κάνω τη βουτιά που θα φέρει τον εγκέφαλο μου και πάλι σε επίπεδο να λειτουργεί στοιχειωδώς, πιάνουμε την κουβεντούλα. Ξεβγάζω όλα μου τα ρούχα και μετατρέπω τη Νταλίκα σε απλώστρα. Προφανώς δεν έχω πλυντήριο, ούτε καν απορρυπαντικό αλλά σε κάθε παραλία που υπήρχε ντουζιέρα ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα μόλις έφτανα, ήταν να μουλιάσω τα ρούχα μου για να φεύγουν τουλάχιστον ο ιδρώτας και τα αλάτια. Αράζω κάμποσες ώρες εκεί και νωρίς το απογευματάκι ξεκινάω για το Τολό. Είμαι πολύ κουρασμένος αλλά δεν πρέπει να έχω μπροστά μου πάνω από 15 χλμ πετάλι. Για πρώτη φορά στο ταξίδι, την ώρα που έφευγα με κεράσανε ένα μπουκάλι νερό για το δρόμο. Η ελληνική φιλοξενία και το ...φιλότιμο έκαναν την εμφάνιση τους μετά από 5 μέρες στο πετάλι και κάπου 250 χλμ. δρόμο. Διασχίζω τους οικισμούς Βιβάρι, Δρέπανο και αμέσως μετά ακολουθεί το Τολό. Κινούμενος μέσα στο Τολό βλέπω ότι το μέρος έχει πολλούς τουρίστες, είναι φουλ 'ανεπτυγμένο' τουριστικά και αυτά δεν είναι πολύ καλά νέα για τη διαμονή μου εκεί. Στο παραλιακό μέτωπο δεν υπάρχει ανεκμετάλλευτος χώρος ούτε για τηλεφωνικό θάλαμο, όχι για να πάω εγώ να στήσω τη σκηνή μου και να είμαι και λίγο πιο μακρυά από την κίνηση. Έχω φτάσει στο τέρμα του δρόμου όπου υπάρχει ένας μόλος που δένουν τα ψαροκάικα, ψαράδες δοκιμάζουν την τύχη τους, ζευγαράκια πηγαινοέρχονται. Δεν έχω βρει ούτε ένα πιθανό σημείο είτε για αιώρα, είτε για σκηνή. Κάποια στιγμή βλέπω ένα μικρό ξενοδοχείο το οποιό έχει δίπλα μια αυλή όπου υπάρχει ένα μαγαζί που δεν δουλεύει. Υπάρχουν 2-3 παγκάκια, ένα τραπέζι και 3-4 ξαπλώστρες. Κοιτάζω την πέρκολλα και βλέπω ότι τα δοκάρια της είναι σε πολύ ωραία απόσταση για την αιώρα μου. Και με την αιώρα είμαι και ...νόμιμος, όχι παραβάτης που στήνει σκηνή. Ρίχνω μια ματιά μήπως και βρω έναν άνθρωπο να τον ρωτήσω αν μπορώ να βάλω την αιώρα μου. Δεν βρίσκω κανέναν, το σκέφτομαι άλλο λίγο και μετά από πέντε λεπτά ξεκινάω να δένω αιώρα. Πριν δέσω το πρώτο σκοινί εμφανίζεται ένας άνθρωπος και ζητάει εξηγήσεις. Του εξηγώ το σκοπό μου και ότι το πρωί ούτε που θα με δουν γιατί θα έχω φύγει ήδη. Μου λέει ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να κοιμηθώ εκεί. Το πρόβλημα του είναι ότι το κάνουν πολλοί αυτό και το πρωί σηκώνονται και χέζουν και κατουράνε όπου να 'ναι κι έτσι αυτός είναι αναγκασμένος να πλένει με μάνικες κάθε πρωί γιατί στα ενοικιαζόμενα από πάνω έχει κόσμο που παραπονιέται επειδή ο τόπος βρωμάει και ζέχνει. Αν μου έλεγε αλήθεια ή όχι δεν το ξέρω και δεν θα το μάθω και ποτέ. Εγώ τον πίστεψα και πραγματικά με έδεσε κόμπο. Τι θα μπορούσα να του πω άλλωστε; Του εξηγώ ότι μόλις βάλω την αιώρα μου θα πεταχτώ να φάω κάτι, θα γυρίσω να κοιμηθώ και το πρωί θα φύγω τόσο νωρίς που δεν θα προλάβει καν να με πιάσει κόψιμο. Μου δίνει για απάντηση ένα ξερό 'εγώ σου είπα ποιό είναι το πρόβλημα μου' και με δένει κόμπο ξανά. Επιστρέφω πίσω στον κεντρικό δρόμο του Τολού. Έχει βραδιάσει και οι τουρίστες είναι έξω ορδές. Δεν ήξερα ότι είναι τόσο hot τουριστικός προορισμός. Αράζω σε ένα γυράδικο να φάω 2 πίτες και να πιω μια μπύρα. Το γεγονός ότι δεν έχω εξασφαλίσει τον ύπνο μου με καθιστά ανήσυχο. Η ώρα έχει πάει μεσάνυχτα και είμαι σε ένα παγκάκι στο μόλο και πιπιλάω μια λεμονάδα ενώ καπνίζω. Θα έπρεπε αν όχι να κοιμάμαι ήδη αυτή την ώρα, να είμαι μέσα στη σκηνή μου έτοιμος για ύπνο. Μόλις φεύγει μια παρέα από πιτσιρικάδες που αράζανε στα διπλανά παγκάκια, στο μόλο βρισκόμαστε εγώ και οι ψαράδες. Καβαλάω το ποδήλατο, πάω στην άκρη του μόλου και ενώ ξεσαμαρώνω τη Νταλίκα τους ανακοινώνω ότι θα βάλω τη σκηνή μου εκεί για να κοιμηθώ και ότι με το φως του Ήλιου θα φύγω. Καμία αντίδραση. Χαμογελάω και τους λέω ότι θα είναι ωραία, θα με προσέχουν ενώ ψαρεύουν και θα τους προσέχω ενώ κοιμάμαι. Μετά από λίγο, είμαι ήδη μέσα στη σκηνή μου και παρόλο που δεν είναι και το πιο ποιοτικό μέρος που έχω στήσει τσαρδί, τουλάχιστον έχω κάπου να κοιμηθώ σαν τον άνθρωπο. Το μόνο που έχω σίγουρο στο μυαλό μου είναι ότι δεν θα ξαναπάω ποτέ στο Τολό.
Το χωρίο Δίδυμα στο φόντο λίγο πριν τελιώσω με την πρώτη ανάβαση για σήμερα
Η δεύτερη ανάβαση της ημέρας έχει ήδη ξεκινήσει
Το μαγικό κάδρο που σηματοδοτεί το τέλος της δεύτερης ανάβασης και μου δίνει στο πιάτο τα νέα μέρη που θα βρεθώ
Κάποια παραλία στο Βιβάρι
Άλλη μία παραλία πηγαίνοντας προς το Δρέπανο
Άλλη μια παραλία στο Δρέπανο
Το Τολό από μακριά...
Η συνωστισμένη παραλία του Τολού
Με την εμφάνιση του Ήλιου, είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση
Ρίχνω μια πρωινή βουτιά, κάνω το ντουζάκι μου και αφιερώνω λίγα λεπτά για να στεγνώσω και να αλλάξω ενώ χαζεύω τον Ήλιο να ανατέλλει. Καβαλάω τη Νταλίκα και ξεκινάω για τη σημερινή διαδρομή. Ο προορισμός είναι το παράλιο Άστρος. Στα πρώτα χιλιόμετρα έχω αφήσει πίσω μου τη θάλασσα και ο δρόμος με παίρνει μακριά της. Παρόλα αυτά η κλίση του δρόμου είναι σχεδόν επίπεδη. Σιγά σιγά κάνουν την εμφάνιση τους οι πινακίδες που σε στέλνουν στο Ναύπλιο, το ποίο και θα διασχίσω. Λατρεύω το Ναύπλιο κυριώς για την παραλιακή του βόλτα κάτω από το Παλαμήδι. Σουλατσάρω στην παραλία για να το θυμηθώ ξανά και σύντομα είμαι πάνω στο επαρχιακό δρόμο που θα με οδηγήσει στο Άστρος. Είναι η πρώτη μέρα που απολαμβάνω κάπου στα 20 συνεχόμενα χιλιόμετρα επίπεδου δρόμου. Είμαι στο γεωγραφικό σημείο που πλέον ξεκινάνε τα 'πόδια' της Πελοποννήσου. Λίγο πριν το χωριό Κιβέρι το επίπεδο σταματά αλλά δεν ξεκινάει κάποιος Γολγοθάς. Ξεκινάει ένα ευχάριστο τρενάκι από αυτά που μέχρι η ανηφόρα του να σου κρεμάσει τη γλώσσα σου έχει έρθει η κατηφόρα. Καταπίνω χιλιόμετρα με αυτόν τον παιχνιδιάρικο τρόπο και είμαι εκστασιασμένος από το τοπίο γύρω μου. Η ακτογραμμή κερνάει αμέτρητα πανέμορφα κολπάκια και απλώνεται ένα απέρνατο γαλάζιο ενώ δεξιά μου δεσπόζουν τα βουνά που περικυκλώνουν την Τρίπολη. Στο Άστρος θα συναντήσω για πρώτη φορά κάποιον δικό μου. Ο φίλος μου ο Χρήστος έχει εξοχικό εκεί. Δυστυχώς δεν θα συναντηθώ με τον Χρήστο αλλά θα διανυκτερεύσω στο εξοχικό του και θα κατέβει από την Τρίπολη ο ξάδερφός του ο Θοδωρής για να περάσουμε τη μέρα μας παρέα. Ο Θοδωρής είναι ωραίος τύπος, είχα να τον δω καιρό, είμαι χαρούμενος που κάνω λίγη παρέα μετά από 6 μέρες μοναχικότητας. Το παράλιο Άστρος είναι εκπληκτικό και του έχουν δώσει την ονομασία 'Νησί' υποθέτω λόγω της μορφολογίας του που το κάνει να βρέχεται από τη θάλασσα από τρεις πλευρές. Είναι Κυριακή και στην παραλία - πασαρέλα γίνεται μακελειό. Μέχρι να έρθει ο Θοδωρής από την Τρίπολη είχα σουλατσάρει όλο το παράλιο Άστρος. Συναντηθήκαμε στο σπίτι του Χρήστου που βρίσκεται στο Άστρος, 4 χιλιόμετρα έξω από το παράλιο Άστρος, πάρκαρα τη Νταλίκα εκεί και πλέον είμαι συνοδηγός σε αυτοκίνητο για να πάμε σε κάποια καλή παραλία που γνωρίζει ο πιο έμπειρος Θοδωρής. Αράζουμε σαν τους σκύλους μέχρι που μαζευτήκαμε για το σπίτι. Το απόγευμα ο Θόδωρας έφυγε για την Τρίπολη και πλέον βρίσκομαι σε ένα σπίτι μόνος μου. Μοναδική ευκαιρία και πρωτόγνωρες ανέσεις μετά από 6 μέρες στο δρόμο. Πλένω τα ρούχα μου, αράζω σε καναπέ, για να κοιμηθώ τελικά σε κρεβάτι. Ευχαριστώ πολύ για αυτές τις ανέσεις Χρηστάρα μου. Και ας ήταν ανύπαρκτο το σήμα κινητής τηλεφωνίας στο σπίτι! Η σημερινή μέρα ήταν εκπληκτική γιατί ούτε είχε κάποιο τρελό επίπεδο δυσκολίας ποδηλατικά, γιατί το παράλιο Άστρος είναι πανέμορφο, γιατί απήλαυσα παρέα μετά από τόσες μέρες και τέλος επειδή δεν είχα να αγχωθώ για το που θα κοιμηθώ.
Στο Ναύπλιο με φόντο το Μπούρτζι
Το τρενάκι έχει ξεκινήσει... Ένα από τα αμέτρητα κολπάκια που συνάντησα
Και άλλο ένα...
Καλωσήρθατε στο παράλιο Άστρος
Κυριακή σήμερα και όλη η Τρίπολη είναι εδώ και απολαμβάνει το μέρος
Το πρωί ξυπνάω με το χαμόγελο στα χείλη. Ο ύπνος στο κρεβάτι έκανε πολύ δυνατή δουλειά στην ξεκούραση του σώματος. Μαζεύω τα πράγματα μου, σαμαρώνω τη Νταλίκα και ελέγχω σχολαστικά να δω αν έχω αφήσει το σπίτι ακριβώς όπως πρέπει για να επαληθεύσω την υπευθυνότητα μου αλλά και για να με ξαναπροτιμήσουν για φιλοξενεία! Ξεκινάω το δρόμο μου και 1-2 χιλιόμετρα αργότερα έχουμε μια διασταύρωση και κάποια μαγαζιά. Θα σταματήσω σε έναν φούρνο - καφέ για πρωινό και για να σκαλίσω λίγο το κινητό μιας και χθες ήμουν όλη μέρα εκτός δικτύου και δεν έχω ελέγξει ανατριχιαστικά την σημερινή διαδρομή. Ο σημερινός προορισμός είναι η Σαμπατική και η ανακρίβεια των ποδηλατικών εφαρμογών με έχουν αφήσει να πιστεύω ότι σήμερα θα εμπλακώ με την μεγαλύτερη ανάβαση του ταξιδιού. Με αυτή την πληροφορία στην κορυφή του σωρού πληροφοριών στο μυαλό μου, δεν αφιερώνω πάνω από μισή ώρα στο πρωινό μου. Η διαδρομή μου ξεκινάει υπέροχα μιας και περνάω δίπλα από τον υδροβιότοπο Μούστου. Κάποιοι ντόπιοι μου είχαν πει ότι αξίζει την επίσκεψη γιατί έχει ενδιαφέροντα πράγματα να δεις αλλά κάτι τέτοιο δεν χωράει στο πλάνο μου. Συνεχίζοντας, ξεπροβάλλει μπροστά μου η ανάβαση για τον Άγιο Ανδρέα όπως με είχε ενημερώσει ο Χρήστος στο τηλέφωνο. Είναι άλλη μια ζεστή μέρα αλλά είναι νωρίς το πρωί, οι αναβάσεις έχουν γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητας μου οπότε κανένα πρόβλημα. Με υπομονή και ιδρώτα γαμήθηκε και αυτή η ανάβαση και βρίσκομαι στο σημείο όπου η θάλασσα είναι δίπλα μου και στη θέα μου έχει ξεδιπλωθεί το τοπίο και ο δρόμος που θα κινηθώ σήμερα. Η εικόνα είναι φανταστική όπως χθες. Καταπράσινα βουνά στα δεξιά μου, απέραντο γαλάζιο στα αριστερά, η φύση έχει ζωγραφίσει αμέτρτητα κολπάκια και ο δρόμος μου θα είναι ένα τρενάκι διαρκείας. Μετά από ώρα περνάω πάνω από την παραλία του Τσέρφου στην οποία ο Χρήστος μου είχε πει ότι αξίζει να κάνω μια βουτιά αλλά είναι ακατάλληλη ώρα για διάλειμμα. Η ώρα πρέπει να είναι κάπου στις 10 το πρωί και τέτοια ώρα δεν κάνεις διάλειμμα. Κάνεις πετάλι για να διανύσεις απόσταση και να πάρεις το διάλειμμα σου αργότερα που ο Ήλιος θα πελεκάει. Έτσι, αρκέστηκα στο να χαζέψω από το δρόμο την όντως πανέμορφη παραλία που μου θύμιζε πολύ το Πήλιο λόγω του συνδυασμού πράσινου, πέτρας και κρυστάλλινων νερών. Λίγο αργότερα βρίσκομαι στον Άγιο Χριστόφορο και έχω δει ότι μετά από λίγο ο δρόμος αφήνει τη θάλασσα και υποθέτω ότι κάπου εκεί ξεκινάει η μεγαλύτερη ανάβαση του ταξιδιού. Σταματάω σε ένα ταβερνάκι να πιω μια λεμονάδα, να καπνίσω 2 τσιγάρα και να πάρω πληροφορίες για την επερχόμενη ανάβαση. Ο φιλάρας στο ταβερνάκι με ενημερώνει ότι μπροστά μου έχω ναι μεν κάποια ανάβαση αλλά σε καμία περίπτωση το γαιδούρι που του περιγράφω. Για να ικανοποιήσω την περιέργεια μου, του αποκαλύπτω ποια θα είναι η πορεία μου και τον ρωτάω που βρίσκεται το γαιδούρι που περιγράφω και μου λέει ότι αυτό το πράγμα είναι μετά το Λεωνίδιο. Άρα το σκληρότερο γαμήσι του ταξιδιού παίρνει αναβολή για αύριο. Ψάχνω το πορτοφόλι μου να πληρώσω και βρίσκομαι αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερο πανικό μέχρι τώρα στο ταξίδι μου. Το πορτοφόλι δεν είναι στην θήκη που πρέπει μέσα στην τσάντα μου. Ο φιλάρας με βλέπει σε κατάσταση πανικού να κρατάω το κεφάλι μου και να προσπαθώ να σκεφτώ. Με ρωτάει τι έχει συμβεί και του λέω. Υποψιάζομαι ότι έχω αφήσει το πορτοφόλι μου στο φούρνο που πήρα πρωινό στο Άστρος. Με ρωτάει αν σκοπεύω να γυρίσω πίσω. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, είναι 45 χιλιόμετρα μακριά. Και τι θα κάνεις, μου λέει. Ο βρασμένος εγκέφαλος μου κάτω και από το σοκ που έχει δεχτεί, δεν μπορεί να λειτουργήσει πολύ καλά. Σκέφτομαι να ψάξω στο διαδίκτυο το όνομα του φούρνου μπας και βρω κάποιο τηλέφωνο επικοινωνίας για να πάρω τηλέφωνο να δω αν το έχουν βρει. Παράλληλα σκέφτομαι πως όταν έφυγα από εκεί, μάζεψα τα πάντα από το τραπέζι που καθόμουν, άδειασα μέχρι και το τασάκι. Οπότε αν το έχω όντως ξεχάσει, θα το ξέχασα στο ταμείο. Ταυτόχρονα, έχω γυρίσει την τσάντα μου ανάποδα και τελικά το πορτοφόλι πέφτει από την μεγάλη θήκη της τσάντας που μπαίνει το φλασκί με το νερό. Βαθιά ανάσα, μεγάλο χαμόγελο, επαναφορά σε επίπεδα ηρεμίας. Δεν έχω χάσει όλα μου τα λεφτά μαζί και τις τραπεζικές κάρτες. Δεν έχουμε και για σήμερα την μεγαλύτερη των αναβάσεων, η υπόθεση σηκώνει ένα παγωμένο τσάι και άλλα λίγα λεπτά άραγμα. Λίγο αργότερα είμαι και πάλι πάνω στο ποδήλατο για να καταπιώ λίγα ακόμα χιλιόμετρα όσο ο Ήλιος το επιτρέπει, σχετικά. Παίρνω για πλάκα τη μικρούλα ανάβαση που ξεφύτρωσε μπροστά μου και λίγη ώρα μετά βρίσκομαι πάνω από τον Τυρό. Τώρα είναι η ώρα για διάλειμμα. Είμαι σχετικά κοντά στον προορισμό μου και ο καύσωνας πλέον σκοτώνει. Κατεβαίνω στην παραλία του Τυρού και επικρατεί νεκρική σιγή. Τα μισά μαγαζιά είναι κλειστά και προφανώς ο κόσμος είναι κλεισμένος στα σπίτια του μέχρι να υποχωρήσει η ζέστη. Βρίσκω ένα παραλιακό καφέ που έχει ομπρέλες αλλά και φυσικούς ίσκιους. Η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη, η παραλία δεν είναι και η πιο όμορφη που έχω βρεθεί ποτέ μου αλλά ακόμα κι έτσι, η βουτιά θα φέρει ευεργετικά αποτελέσματα και θα απολαύσω ένα πολύ ποιοτικό άραγμα για κάποιες ώρες. Πριν ακόμα ο Ήλιος σβήσει, είμαι και πάλι πάνω στη Νταλίκα και πάμε για το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής. Για άλλη μια φορά ξεκινάω το δρομολόγιο μου με ανηφόρες αλλά πλέον έχω ταυτιστεί με την ιδέα ότι ....και για κατούρημα να πάω, θα πρέπει να ανέβω ανηφόρα. Σχέση 1-1 στη Νταλίκα και πάμε σιγά σιγά. Ενώ το στίγμα μου κινείται σαν το σαλιγκάρι στο χάρτη απολαμβάνω τη φυσική ομορφιά γύρω μου. Πόσο σωστή ήταν η απόφαση μου να πάρω όλη την Πελοπόννησο με το ποδήλατο, ρε γαμώ το; Αισθάνομαι υπερήφανος. Αισθάνομαι όλη την ευτυχία που βλέπω πανέμορφα μέρη για πρώτη φορά με τον τρόπο που αγαπώ περισσότερο από όλους, το ποδήλατο. Ανεβοκατεβαίνω φιδάκια και μυρίζω πεύκα ώσπου η παραλία Σαμπατική είναι πλέον από κάτω μου. Είναι ένα ήσυχο μικρό κολπάκι με κάποια αυθαίρετα πάνω στην παραλία, 2-3 μικρούς ξενώνες, ένα καφενείο και μια ταβέρνα. Έχω φτάσει εκεί με το σούρουπο οπότε χωρίς να χάνω χρόνο στήνω αμέσως τη σκηνή μου δίπλα στην ταμπέλα που προειδοποιεί ότι απαγορεύεται η κατασκήνωση ακριβώς μπροστά από ένα σπίτι. Αφού στήσω και εξασφαλίσω την άνεση της βραδιάς, σκέφτομαι να πάω στο ταβερνάκι να πιω 2 μπύρες και ίσως και να φάω κάτι παρόλο που δεν το έχω μεγάλη ανάγκη. Η συμπεριφορά του σερβιτόρου άξιζε ακόμα και κάποιες κλωτσιές, του χύνομαι λιγάκι στα λόγια γιατί ενοχλήθηκα και για να επικρατήσει κάποια ισορροπία στη σχέση μας και τελικά του λέω ότι τον γράφω στα παπάρια μου και θέλω απλά να μου δώσει μια μπύρα να πάω στα τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα να την πιω. Ξαφνικά έρχεται για να με σερβίρει ενώ πλέον μου μιλάει στον πληθυντικό. Αδιαφορώ εντελώς και καταλήγω ότι αυτός ο γελοίος δεν μπορεί να μου χαλάσει την διαμονή μου σε αυτό το υπέροχο παραλιάκι. Αφού τελειώνω το μπυράκι μου, επιστρέφω στο τσαρδί μου να πέσω ξάπλα. Στο μυαλό μου κυριαρχεί η αυριανή ανάβαση μέχρι που ο ήχος από το κύμα και τους γρύλους με βυθίζουν σε έναν υπέροχο ύπνο.
Λίγο μετά την ανάβαση του Άγιου Ανδρέα. Πάνω σε αυτή τη μύτη έχει χτιστεί το Αρκαδικό χωριό
Από τα πιο απολαυστικά κομμάτια της διαδρομής
Και συνεχίζει ακριβώς έτσι...
Βουνό, πράσινο, θάλασσα. Ανίκητος συνδυασμός
Οι παραλίες του Τσέρφου από ψηλά
Διάλειμμα για ανάσες και αναμνηστικές φωτογραφίες
Δεν θυμάμαι που είμαι αλλά τι σημασία έχει; Είναι πανέμορφο
Ο Τυρός από ψηλά
Το λιμανάκι και η παραλία της Σαμπατικής. Η γειτονιά μου για απόψε
Απαγορεύεται η κατασκήνωση!!!
Η -ίσως- πιο δύσκολη μέρα του ταξιδιού έχει ξημερώσει. Ο προορισμός για σήμερα είναι η παραλία του Φωκιανού, για την οποία ο φίλος μου ο Χρήστος που γνωρίζει το μέρος, μου έχει πει ότι πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτώ. Εγώ δεν θα την επισκεφτώ απλά. Θα της αφιερώσω διανυκτέρευση μιας και εμπιστεύομαι τυφλά το φιλαράκι μου. Ανοίγω τα μάτια μου και παρακολουθώ την αυγή ενώ χουζουρεύω. Δεν θα χρονοτριβήσω πολύ. Μέσα σε ελάχιστα λεπτά έχω σηκωθεί, μαζεύω τη σκηνή και σαμαρώνω τη Νταλίκα. Είμαι έτοιμος για αναχώρηση αλλά θα σπαταλήσω λίγο χρόνο ακόμα. Δεν γίνεται να μην κολυμπήσω σε αυτή την παραλία αυτή την ώρα της ημέρας. Η κατάσταση είναι φανταστική. Κάνω τη βουτιά που θα με βάλει σε κατάσταση λειτουργίας. Τύφλα να έχει ο εσπρέσσο. Κάνω και το ντουζάκι μου με γλυκό νερό, φοράω το ποδηλατικό μου κουστούμι και σέρνω το ποδήλατο για περίπου 500 μέτρα με 40% κλίση. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσπαθήσω να το κάνω καβάλα στο ποδήλατο όλο αυτό, μόλις ξύπνησα. Βρίσκω τον κεντρικό δρόμο, καβαλάω τη Νταλίκα και παίρνω κάμποσες στροφές μέχρι που ανοίγει μπροστά μου η θέα και μου αποκαλύπτει το Λεωνίδιο. Ίσως η πιο θεαματική πόλη που είδα από άποψη γεωγραφικής τοποθεσίας. Ξεκινάμε με μια μεγάλη παραλία. Πίσω της ένας μεγάλος καταπράσινος κάμπος. Αριστερά και δεξιά υψώνονται πυκνές πράσινες κορυφές με κάθετα κοψίματα που αποκαλύπτουν τα πέτρινα σωθικά των βουνών. Πίσω από τον κάμπο χτισμένο αμφιθεατρικά το Λεωνίδιο. Υπέροχη εικόνα. Ο δρόμος μου δεν περνάει μέσα από την καρδιά του Λεωνιδίου. Θα το πλησιάσω απλά για να βρω το πέρασμα και να περάσω από την άλλη πλευρά του ποταμού που διασχίζει τον κάμπο. Κάπου εκεί θα βρω και τον φούρνο - καφέ όπου θα αφιερώσω λίγο χρόνο για πρωινό γιατί η συνέχεια προβλέπεται πολύ δύσκολη και εκτός 'πολιτισμού'. Όπως παίρνω το πρωινό μου μια γυναίκα σταματάει με το αυτοκίνητό της για να πάρει κάτι από το φούρνο και η Νταλίκα της τραβάει την προσοχή. Μου μιλάει στα Αγγλικά και με ρωτάει τα γνωστά. Μόλις της λέω ότι θα πάω στο Φωκιανό, το σαγόνι της κρεμάει. Προφανώς γνωρίζει το μέρος και μάλλον ξέρει καλύτερα από μένα τι πρέπει να κάνω για να βρεθώ στο Φωκιανό. Μου λέει, δεν είναι λίγο αργά για να ξεκινήσεις τώρα για το Φωκιανό; Θα έπρεπε να έχεις φύγει νωρίτερα. Η ώρα είναι 9.30 το πρωί και σκέφτομαι, 'φαντάσου τι γαμήσι ακολουθεί' για να μου λέει ότι στις 9.30 είναι αργά. Λίγο αργότερα, κάτι της λέει το παιδί που είχε μαζί της στο αυτοκίνητο και του απαντάει στα ελληνικά και γελάμε που τόση ώρα μιλάμε στα Αγγλικά ενώ μιλάμε και οι δύο Ελληνικά. Χαιρετιόμαστε και μου εύχεται καλή τύχη. Τα λόγια της με πριζώνουν ακόμα περισσότερο, έτσι μετά από 2 λεπτά είμαι όρθιος και κάνω διατάσεις. Ενημερώνω τον εαυτό μου ότι πάμε να γαμηθούμε σκληρά αλλά σήμερα δεν υπάρχει κάποιος εδώ που πρόκειται να σπάσει. Το ηθικό μου είναι ατσάλινο και μόλις περνάω απέναντι τον ποταμό ξεκινάω και ανεβαίνω πολύ σκληρά από την αρχή. Μπροστά μου ξεδιπλώνεται η ανάβαση και η γαμημένη ξεκινάει με τακτική σοκ και δέος. Μακριές ευθείες με μεγάλη κλίση οι οποίες συνδέονται με πέταλα 180 μοιρών. Δεν έχουν περάσει 10 λεπτά και το κορμί μου χάνει υγρά σαν σακούλα με νερό που την έχεις κάνει σουρωτήρι. Ευτυχώς, ο προσανατολισμός είναι τέτοιος που το βουνό μου προσφέρει τεράστια κομμάτια με απόλυτο ίσκιο. Έχω καταπιεί τα πρώτα φιδάκια και στέκομαι και κοιτάζω κάτω, εντυπωσιασμένος από την εισαγωγή του βουνού. Δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για τους αριθμούς της ανάβασης αλλά έχω βάλει τον πήχη πολύ ψηλά και έχω στο μυαλό μου ότι θα πηδηχτούμε 4-5 ώρες μέχρι να ξεμπερδέψουμε με αυτό. Ευτυχώς η κυκλοφορία είναι ελάχιστη. Καμιά μεγάλη στάση πέρα από τα διαλείμματα του λεπτού για απαραίτητη ανασυγκρότηση. Έχω ανέβει πολύ και έχω χωθεί μέσα στο βουνό για τα καλά. Το Λεωνίδιο δεν φαίνεται πια πίσω μου. Πάμε για άλλα. Αρκετά λύτρα ιδρώτα μετά, βρίσκομαι στα Τσιτάλια. Είναι το πρώτο χωριό που θα βρω στο δρόμο μου και αυτό σημαίνει ότι έχω διανύσει ένα καλό κομμάτι. Έχω ανέβει κοντά στα 10 - 12 χιλιόμετρα. Τα Τσιτάλια φαίνονται να είναι ένα πολύ μικρό χωριό στο οποίο δεν μπήκα καν από μέσα μιας και δεν είχα κάποια άμεση ανάγκη. Έχω ακόμα μπόλικο νερό αλλά θα ήθελα να βρω μια πηγή να μπω από κάτω ολόκληρος αλλά και να βρέξω το καπέλο μου για να με δροσίζει για λίγα χιλιόμετρα παραπέρα. Η φίλη μου στο φούρνο είπε ότι θα βρω πηγές στο δρόμο μου. Ο δρόμος στα Τσιτάλια είχε ισιώσει σχετικά αλλά μόλις άφησα πίσω μου το χωριό ξεκινήσαμε πάλι τα καλά. Ο Ήλιος πλέον είναι σε πιο κάθετη θέση σε σχέση με την επιφάνεια της γης. Δηλαδή, ντάλα. Η ζέστη έχει αυξηθεί και τα δέντρα πλέον δεν δίνουν πολλούς ίσκιους. Ο δρόμος έχει αρχίσει και κάνει κάτι τρελά φιδάκια τα οποία στροφή με τη στροφή προσθέτουν μέτρα στο υψόμετρο που βρίσκομαι. Η μελέτη έλεγε ότι θα φτάναμε στα 650 μέτρα υψόμετρο σήμερα. Λίγο μετά βλέπω μια πηγή - βρύση - όαση στο δρόμο. Απολαμβάνω ένα μικρό ντουζ, μουλιάζω το καπέλο μου και γεμίζω τα μπουκάλια μου. Συνεχίζω με διαφορετικό αέρα πλέον. Ο δρόμος μου συναντιέται με τον άλλο δρόμο που ξεκινούσε από το Λεωνίδιο και ανέβαινε προς τα εκεί. Η θέα είναι σαν αεροφωτογραφία και στο οπτικό μου πεδίο είναι και πάλι η θάλασσα. Προσπαθώ να καταλάβω αν η επιλογή που έκανα να πάρω τον δικό μου δρόμο ήταν σωστή. Μέχρι αυτό το σημείο τομής των δρόμων, αυτός που είχα επιλέξει ήταν ένα χιλιόμετρο μικρότερος. Ένα χιλιόμετρο σε κατάσταση απόλυτης ανάβασης είναι υπολογίσιμη παράμετρος. Η ουσία είναι ότι έχω καταφέρει και έχω καλύψει ένα τεράστιο κομμάτι ανάβασης και τελικά απλά στέκομαι στο ξέφωτο και απολαμβάνω τη θέα μου γιατί η συνέχεια του δρόμου θα μου στερήσει ξανά τη θέα της θάλασσας. Απολαμβάνω κάποια κατηφορικά χιλιόμετρα αλλά ξέρω ότι η ανάβαση δεν έχει τελειώσει. Πάμε για το δεύτερο βουνό και απλά το σημείο που μπόρεσαν να συνδέσουν το δρόμο βρίσκεται λίγο πιο χαμηλά. Όντως, μετά από 4 - 5 στροφές ανεβαίνω και πάλι. Αναμφίβολα υπάρχουν σημάδια εξάντλησης σωματικής και πνευματικής αλλά εξακολουθώ να είμαι πολύ δυνατός. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά που δείχνω ατσάλινη θέληση, τιτάνια πειθαρχεία και τεράστια αποθέματα υπομονής. Από το μυαλό μου περνάνε καρέ - καρέ όλες οι μέρες μέχρι σήμερα στο πετάλι. Έχω ξεπεράσει τον εαυτό μου και τις ποδηλατικές μου επιδόσεις μέχρι τώρα. Είναι η όγδοη ημέρα στο δρόμο. Το προσωπικό μου ρεκόρ μέχρι τώρα ήταν έξι μέρες στο δρόμο. Αυτή τη στιγμή διερύνω τα όρια μου ενώ γαζώνω αγέρωχος μια τεράστια ανάβαση. Στρίβω για το χωριό Αμυγδαλιά και γνωρίζω ότι πλέον έχω καλύψει περισσότερη από τη μισή ανάβαση. Δαιμόνια χαμόγελα εμφανίζονται στο πρόσωπο μου. Ο ασκητής με το ποδήλατο βρίσκεται σε παράκρουση. Αισθάνομαι ικανός για τα πάντα. Μπαίνω μέσα στο χωριό Πηγάδι και το μάτι μου γυαλίζει. Οι ντόπιοι μου το έχουν δώσει σαν το σημείο Μηδέν για σήμερα. Καλημερίζω τους ανθρώπους στο καφενείο της πλατείας μα δε μου μιλάει κανείς. Τους γράφω στα παπάρια μου. Το μυαλό μου πλέον έχει στραφεί στην αναζήτηση της κατάβασης που θα με οδηγήσει στο Φωκιανό. Αφού πέρασα και από τον οικισμό Λογγάρι στρίβω μια στροφή η οποία ανοίγει μπροστά μου το πολυπόθητο κάδρο. Αντικρύζω την παραλία του Φωκιανού από ψηλά. Βασικά, η παραλία είναι τόσο χαμηλά που δεν φαίνεται. Παρακολουθώ τη χάραξη του δρόμου για να υποθέσω τι έχει να γίνει. Παρόλο που δεν είμαι κάτω από κάποιον ίσκιο, πραγματοποιώ διάλειμμα για να χαζέψω αυτή τη θέα ενώ ροκανίζω ένα παστέλι. Πίνω λίγο νερό, ανεβαίνω στο ποδήλατο και αφήνομαι στη βαρύτητα. Μία αρρωστημένη κατάβαση 12 χιλιομέτρων με ωραίο οδόστρωμα και τέτοια μορφή που μου έδωσε τη δυνατότητα να φτάσω τα 73 χλμ/ώρα με ρίχνει πάνω στην παραλία του Φωκιανού. Η παραλία είναι μαγική. Στην καντίνα που έχει τοποθετήσει καμιά 50ριά ομπρέλες στην παραλία, βρίσκονται η κοπέλα που δουλεύει και 2 γυναίκες που κάνουν το μπάνιο τους. Το μέρος είναι εκπληκτικά ήσυχο. Αφήνω τη Νταλίκα και πετάω τα ρούχα μου αστραπιαία. Χρειάζομαι μια βουτιά περισσότερο από ποτέ. Μετά από δευτερόλεπτα, επιπλέω στην επιφάνεια της θάλασσα σαν κορμός δέντρου. Ο Ήλιος με έχει διαλύσει. Με έχει βαρέσει σίγουρα κάποια ηλιάση, πάσχω από υποθερμία. Αυτά τα δείγματα τα είχαμε και τις προηγούμενες ημέρες αλλά σήμερα η κατάσταση είναι πιο έντονη. Κάθομαι σε έναν ίσκιο και χρειάζομαι πάνω μου πετσέτα γιατί τρέμω παρόλο που έχει 35 βαθμούς και είναι 3 η ώρα το μεσημέρι. Κάνω τις διατάσεις μου και σκέφτομαι ότι δεν θέλω σε καμία περίπτωση να αντιμετωπίσω τις συνέπειες της ηλίασης. Πονοκέφαλους, πυρετούς και όλα αυτά. Κοιτάζω την παραλία που είναι σαν μια πελώρια πισίνα. Απολαμβάνω την εκκωφαντική ησυχία του μέρους και ηρεμώ. Σκέφτομαι ότι η μεγαλύτερη ανάβαση του ταξιδιού που τελικά έφτασε τα 25 χιλιόμετρα, είναι πια παρελθόν. Ήταν η μέρα που μου δημιουργούσε τη μεγαλύτερη ανησυχία. Τώρα πια έχει τελειώσει και απολαμβάνω το αντάλλαγμα. Η παραλία του Φωκιανού είναι 'εκτός πολιτισμού'. Τουλάχιστον έχει 2 ταβερνάκια και την καντίνα που αράζω, για τα απαραίτητα. Μόλις ο Ήλιος μαλάκωσε σηκώθηκα να πάω να βρω που θα βάλω τη σκηνή μου. Κινήθηκα προς το άκρο της παραλίας όπου υπήρχαν και 2-3 τροχοβίλες . Το μόνο πρόβλημα που έβλεπα σχετικά με το στήσιμο της σκηνής είναι ότι η παραλία αποτελείται από βότσαλο οπότε δε γινόταν να την στήσω όπου να 'ναι. Στην άκρη του κόλπου βρίσκω ένα ξέφωτο όπου το έδαφος είναι χώμα. Φιλέτο. Λίγα λεπτά αργότερα το τσαρδί είναι έτοιμο και καβαλάω τη Νταλίκα να πάω προς το ταβερνάκι για το άραγμα και το δείπνο του πρωταθλητή. Το καλό φαγητό και οι μπυρίτσες με έφεραν σε μια τέλεια νιρβάνα και για άλλη μια βραδιά κατέληξα στη σκηνή για έναν υπέροχο ύπνο.
Η παραλία Θιόπαυτο ακριβώς δίπλα από τη Σαμπατική
Στην τελευταία στροφή πριν αφήσω τη θάλασσα και μπω δεξιά για το Λεωνίδιο
Στο απέναντι βουνό που ορθώνεται πάνω από το Λεωνίδιο. Η τρελή ανάβαση έχει ξεκινήσει ήδη. Στο φόντο το Λεωνίδιο
Τα πρώτα χιλιόμετρα του βουνού. Σοκ και δέος.
Το φιδάκι ήταν μεγάλο...
'Πόσο να ανέβω ακόμα μωρέεεεεε;!;!;!'
Πανοραμική φωτογραφία στο σημείο που τελειώνω με το πρώτο βουνό και πάω για το δεύτερο
Η κατάβαση θα είναι τόσο μεγάλη που η παραλία του Φωκιανού δεν φαίνεται καν
Η παραλία του Φωκιανού...
Να την πιεις στο ποτήρι...
Τσαρδί έξι αστέρων...
Τα αρμυρίκια πίσω από τη σκηνή μου έκρυψαν για λίγο τον Ήλιο και η εξάντληση της προηγούμενης ημέρας με έκαναν να κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Ευτυχώς δεν είχαμε χειρότερα πράγματα με πυρετούς και τα σχετικά από την ηλίαση. Είμαι στο πόδι λίγο αργότερα από τις προηγούμενες μέρες αλλά προφανώς μου ήταν αναγκαίος ο ύπνος. Έχει ξημερώσει η ένατη ημέρα και ένα από τα συμπεράσματα μου είναι ότι το πρωινό ξύπνημα με στρατιωτική πειθαρχία και καθήκοντα, είναι το πιο απαιτητικό κομμάτι της καθημερινότητας αυτού του ταξιδιού. Είναι το πρώτο πρωί που έχω σηκωθεί σαν παραπονιάρικο παιδί και μαζεύω με μισή καρδιά το τσαρδί μου. Μήπως να έμενα ακόμα μια μέρα; Υπενθυμίζω ότι δε με κυνηγάει κανείς για να τερματίσω το ταξίδι μου. Τα ζυγίζω. Ωραία θα ήταν να άραζα σαν τον πασά και να ξυπνούσα ότι ώρα ήθελα. Αλλά βαριέμαι να αράξω μια ολόκληρη μέρα μόνος μου στο ίδιο σημείο. Θέλω να μετακινηθώ, να καλύψω και άλλη απόσταση. Να πάω για το επόμενο. Όλα μου τα υπάρχοντα είναι πάνω στο ποδήλατο και είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Παρόλο που έχω αργήσει σχετικά, δεν θα αντισταθώ στη βουτιά. Ο νέος δρόμος για να συνεχίσω από το Φωκιανό έχει δωθεί στην κυκλοφορία. Στο google maps δεν τον έχουν καταχωρήσει ακόμα και μέχρι να μου το επιβεβαίωσουν δύο φιλαράκια του Θοδωρή στο Άστρος, στο μυαλό μου έπαιζε το εφιαλτικό σενάριο ότι τη μέρα που θα ξυπνούσα στο Φωκιανό, θα έπρεπε να ανέβω τη χθεσινή αβυσαλλέα κατάβαση των 12 χιλιομέτρων. Ευτυχώς δεν θα χρειαστεί. Ο σημερινός προορισμός μου είναι η Μονεμβασιά. Είναι μια απόσταση κάπου στα 80 χιλιόμετρα και το νούμερο αυτό με έχει προβληματίσει. Αρχικά, είναι μεγάλος αριθμός χιλιομέτρων και η ποδηλατική πραγματικότητα που βιώνω στο πρώτο πόδι της Πελοποννήσου το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Έχω ξεκινήσει λίγο αργότερα απ' ότι θα έπρεπε και έχει μια αναθεματισμένη ζέστη από νωρίς το πρωί. Ο Χρήστος, ο Θοδωρής αλλά και τα φιλαράκια του στο Άστρος μου έχουν πει ότι πρέπει να κάνω μια βουτιά στο Κυπαρίσσι. Όμως, το Κυπαρίσσι βρίσκεται μόλις 20 χιλιόμετρα από το Φωκιανό και σύμφωνα με το ποδηλατικό πλάνο της ημέρας, δεν προβλέπεται στάση για μπάνιο στο 1/4 της διαδρομής. Μπόλικα δεδομένα. Ξεκινάμε και βλέπουμε. Ο Ήλιος γαζώνει και ο αέρας είναι ανύπαρκτος. Η παραλία του Φωκιανού είναι σε εκπληκτική κατάσταση και έχοντας ξεκινήσει, βλέπω τη μαγική εικόνα της από ψηλά. Για να δούμε τι λέει ο καινούργιος δρόμος. Ολοκαίνουργιο οδόστρωμα, 'Μονακό η φάση' που λέμε με τον Ράκο σε τέτοιες περιπτώσεις. Η πορεία του είναι σταθερά ανηφορική χωρίς να με ξεζουμίσει η κλίση. Με ξεζουμίζει η ζέστη όμως καθώς και το γεγονός ότι δεν υπάρχει το παραμικρό δέντρο πάνω στο δρόμο για να με προστατεύει από τον Ήλιο. Είναι όντως τόσο δύσκολα ή η χθεσινή μέρα με γονάτισε; Με αυτές τις σκέψεις αλλά με υπέροχη θέα τελικά πρέπει να ανέβηκα 6-7 χιλιόμετρα. Δεν περίμενα τέτοιο γαμήσι με το καλημέρα. Απολαμβάνω την λογικά επερχόμενη κατάβαση σε αυτό το φανταστικό τοπίο που χαρίζει όλη η ανατολική πλευρά του πρώτου ποδιού. Σημειώνονται και πάλι ρεκόρ ταχύτητας. Νομίζω ότι το ταβάνι της Νταλίκας είναι τα 73 χλμ/ώρα. Φαίνεται να μην μπορεί να πάει παραπάνω. Τουλάχιστον σε ασφάλτινους 'επίσημους' δρόμους. Αφού τέλειωσε η κατάβαση, καταπίνω λίγα ακόμα χιλιόμετρα στο γνωστό μοτίβο 'τρενάκι λούνα παρκ' μέχρι που μετά από μια στροφή ανοίγεται μπροστά μου το Κυπαρίσσι και οι ισχνοί οικισμοί που έχει δίπλα του. Η θέα είναι φανταστική. Καταπράσινα βουνά που καταλήγουν σε 3 υπέροχους κόλπους με κρυστάλλινα νερά. Τελικά, θα πραγματοποιηθεί στάση στο Κυπαρίσσι γιατί φαίνεται ότι δεν γίνεται αλλιώς. Αισθάνομαι λες και έχει 45 βαθμούς και η ώρα είναι 10 το πρωί. Αφού κάνω μια βόλτα τους οικισμούς και ρίχνω τις ματιές μου και στις παραλίες, βλέπω ότι φυσικοί ίσκιοι δεν υπάρχουν πέρα από κάποια αρμυρίκια τα οποία μετρούνται στα δάχτυλα ενός χεριού και είναι ήδη κατειλλημένα. Βρίσκω μια καφετέρια - ζαχαροπλαστείο η οποία είναι περίπου 100 μέτρα μακριά από τη θάλασσα, πάνω στον κεντρικό δρόμο ο οποίος είναι έρημος και το κατάστημα διαθέτει μια πολύ όμορφη αυλή στρωμένη με χαλίκι και κάποια πεύκα που προσφέρουν φυσικό, παχύ ίσκιο. Είναι το σημείο μου. Αράζω να πιω το καφεδάκι μου και σιγά σιγά ξεκινάει η κουβεντούλα με το αντρόγυνο που είχε το μαγαζί και με κάποιους άλλους που απολάμβαναν το καφεδάκι τους. Ακούνε την ιστορία μου εντυπωσιασμένοι και προβληματιζόμαστε όλοι μαζί με τα επίπεδα που σκοπεύει να κινηθεί ο καύσωνας σήμερα. Τους φαίνεται παράλογο ότι θέλω να πάω μέχρι τη Μονεμβασιά σήμερα. Από την άλλη, τους φαίνεται παράλογο και ότι έχω κάνει μέχρι σήμερα. Ωραίο το πεύκο αλλά σαν τη θάλασσα δεν έχει, το καλοκαιράκι. Κατεβαίνω παραλία να κάνω το μπάνιο μου και ο μόνος ίσκιος που έχω να αράξω είναι ένα πεζούλι στην παιδική χαρά του χωριού. Ένα αρμυρίκι εκεί, κάνει την κατάσταση ανθρώπινη. Είναι καταμεσήμερο και βράζει ο τόπος. Κοιτάζεις τον ορίζοντα και πάνω από την επιφάνεια της γης η εικόνα είναι ρευστή, χαρακτηριστικό ενός τόπου που βράζει. Λίγη ώρα αργότερα ανεβαίνω ξανά στο μαγαζί για μια λεμονάδα, κάποιο χειροποίητο γλυκό από τα πολλά που έφτιαχνε η φίλη μου και επιστροφή στον παχύ ίσκιο των πεύκων. Ένας άνθρωπος που αράζει εκεί μου δίνει αναλυτικές οδηγίες και μου λέει ότι η ανάβαση που ξεκινάει αμέσως μετά, είναι μήκους 8 χιλιομέτρων και είναι σκληρή. Αρχίζω και βάζω κάτω τα δεδομένα. Σκέφτομαι ότι μια τέτοια καυτή μέρα και στις 5 το απόγευμα να ανέβω στο ποδήλατο θα είναι ακόμα κόλαση. Αν ανέβω στις 6, θα χρειαστώ κάπου 2 ώρες για τη σκληρή ανάβαση και μετά θα έχω άλλα 50 χιλιόμετρα μέχρι τη Μονεμβασιά. Τα οποία δεν θα είναι και ότι πιο έυκολο έχω καβαλήσει. Δε βγαίνουν τα κουκιά. Αποφασίζω ότι θα περάσω τη μέρα μου στο Κυπαρίσσι. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάρω τέτοιο ρίσκο και αφού δε με κυνηγάει κανείς, ίσως να είναι και καλύτερα να μείνω στα 25 χιλιόμετρα σήμερα, που θεωρείται μικρός αριθμός για τα μέχρι τώρα δεδομένα του ταξιδιού, να ξεκουραστώ καλύτερα. Η απόφαση αυτή με αφήνει να χαλαρώσω εντελώς, την ανακοινώνω και στα φιλαράκια και μου λένε πως ήταν η καλύτερη επιλογή που μπορούσα να κάνω. Οπότε έχουμε αρκετές ώρες για άραγμα ακόμα. Κουβέντα στην κουβέντα, ανακοινώνω στον άνθρωπο με το μαγαζί ότι το βράδυ θα κατέβω εδώ από κάτω στην παραλία να βάλω τη σκηνή μου. Με ενημερώνει ότι οι άνθρωποι είναι πολύ μαλάκες εδώ και πολύ πιθανό να μου δημιουργήσουν πρόβλημα. Για να μου εξηγήσει πόσο μαλάκες είναι αρχίζει και μου λέει διάφορες ιστορίες που του έχουν κάνει με το μαγαζί τις οποίες συνοδεύουμε με τσιπουράκι. Εντυπωσιασμένος από το πόσο βλάκες μπορεί να είναι οι άνθρωποι, έχω πεισμώσει και θα στήσω σίγουρα τη σκηνή μου στη μάπα τους παρόλο που ο φίλάρας μου πρόσφερε τον κήπο του σπιτιού του που βρισκόταν ακριβώς δίπλα για να βάλω τη σκηνή μου, κάτι που το εκτίμησα ιδιαίτερα. Η νύχτα έχει πέσει πια, στο μαγαζί αρχίζει να έρχεται κόσμος, τα πιτσιρίκια και οι μανάδες έχουν μαζευτεί από την παιδκή χαρά κι έτσι το πεδίο μου είναι αρκετά ελεύθερο για να κατέβω να στήσω. Χαιρετώ όλους τους ανθρώπους με περίσσια ευφορία που μου έχουν δημιουργήσει τα τσίπουρα, κάνω μια μικρή βόλτα να βρω κάτι να φάω και κατεβαίνω κάτω στην παραλία να στήσω το τσαρδί μου. Ελάχιστη ώρα αργότερα, βρίσκομαι μέσα στη σκηνή να χαζεύω τον έναστρο ουρανό μέχρι που βυθίστηκα σε έναν γλυκό ύπνο.
Η παραλία του Φωκιανού από ψηλά καθώς την αφήνω πίσω μου...
Από λίγο ψηλότερα... Ζωγραφιά... Αξίζει να την επισκεφτείτε
Το τρενάκι με τις υπέροχες θέες καλά κρατά...
Και συνεχίζει...
Η πρώτη παραλία πηγαίνοντας για το Κυπαρίσσι
Η δεύτερη...
Το Κυπαρίσσι κάτω από τα επιβλητικά βουνά...
Το φως που με ξυπνά κάθε πρωί....
Έτοιμοι για αναχώρηση
Η δέκατη ημέρα του ταξιδιού έχει μόλις ξεκινήσει. Η χθεσινή μέρα των λίγων χιλιομέτρων και ο απολαυστικός ύπνος με έχουν καταστήσει ολόφρεσκο. Σήμερα θα φτάσω στη Μονεμβασιά ξεκινώντας για άλλη μια μέρα πολύ δύσκολα, σκαρφαλώνοντας σε ένα βουνό. Από τις πρώτες πεταλιές ο δρόμος είναι ανηφορικός και η στιγμή που στάζω από παντού δεν αργεί να έρθει. Διασχίζω το Κυπαρίσσι και σκέφτομαι πως είναι δυνατόν ο δρόμος να έχει μόνιμα κλίση 30%. Είναι πολύ σκληρό για πρωινό, δεν έχουν καν ζεσταθεί οι μύες μου. Ξεκαβαλάω το ποδήλατο και το σέρνω για λίγα μέτρα. Με τέτοια εισαγωγή παίζει και να τραυματιστώ. Καβαλάω ξανά και μετά από σκάρτη μισή ώρα σκληρής μάχης κοιτάζω κάτω το Κυπαρίσσι. Με πιάνουν τα γέλια. Τόσο λίγη ώρα στο πετάλι και όμως είναι τόσο χαμηλά πια. Φαντάσου τι ανεβαίνω. Είναι πολύ νωρίς ακόμα. Ο Ήλιος δυσκολεύεται να με πετύχει και τα πεύκα μυρίζουν τόσο πολύ από την υγρασιά της νύχτας. Η θάλασσα είναι πλέον αρκετά μέτρα χαμηλότερα από μένα και είμαι εκστασιασμένος από το τοπίο που δημιουργούν τα βουνά γύρω μου. Μου θυμίζει κάτι από Μετέωρα. Το Κυπαρίσσι είναι ένα μέρος που το προτιμούν αναρριχητές και περιπατητές από όλο τον κόσμο. Αυτά τα βουνά έχουν πράγματα να δώσουν. Διασχίζω ένα φαράγγι μέσα από το οποίο έρχεται ο άερας φορτωμένος. Η θέα προς τη θάλασσα είναι φανταστική και το σκηνικό μου κόβει την ανάσα καθώς είναι σαν να κινούμαι σε ένα πολύ μικρό γεφυράκι που με περνά από τη μία πλευρά του φαραγγιού στην άλλη. Μπροστά μου το φαράγγι σβήνει στη θάλασσα και γύρω μου υψώνονται πελώριοι βράχοι. Κάποιες εκατοντάδες μέτρα αργότερα μπαίνω σε ένα χωριό. Είναι ο Χάρακας. Σύμφωνα με τον χθεσινό φιλάρα αυτό σηματοδοτεί το τέλος της ανάβασης μου. Τον έχω πιστέψει γιατί είχε μιλήσει με λεπτομέρεια για αυτή την ανάβαση και μέχρι τώρα είχε δίκιο. Αράζω στο καφενείο - ταβέρνα - σούπερ μάρκετ του χωριού και πίνω καφεδάκι με τους βοσκούς. Μαθαίνουν την ιστορία μου και σταυροκοπιούνται ενώ μου λένε ότι είμαι τρελός. Δεν θα πλατιάσω πολύ στο καφενείο γιατί ο καύσωνας έχει δείξει πάλι τις προθέσεις του από νωρίς. Καβαλάω το ποδήλατο και για τα επόμενα χιλιόμετρα θα κινηθώ στην ενδοχώρα του πρώτου ποδιού. Δεν έχω οπτική επαφή με τη θάλασσα και το τοπίο δεν είναι ιδιαίτερα συγκινητικό σε σχέση με αυτά που έχω δει. Η δεύτερη και μικρότερη ανάβαση της ημέρας ξεπροβάλλει μπροστά μου και θα γαμηθεί συνοπτικά κάτω από συνθήκες καύσωνα. Χαμογελάω και κουνάω το κεφάλι μου συγκαταβατικά γιατί αισθάνομαι και πάλι φτιαγμένος από ατσάλι. Περνάω το χωρίο Πιστάματα και κάπου εκεί ξεκινάει μια κατάβαση διαρκείας. Δεν είναι τίποτα φοβερό από κατάβαση αλλά μου έχουν πει ότι θα έχει μεγάλη διάρκεια και εγώ χαίρομαι και μόνο που θα φεύγουν πιο εύκολα και γρήγορα τα χιλιόμετρα. Περνάω μέσα από μικρά χωριά σχεδόν εγκαταλελειμένα, με ελάχιστους κατοίκους. Έχοντας διανύσει πολλά εύκολα χιλιόμετρα, η ανηφόρα που μου έρχεται αμέσως μόλις πέρασα τον λιμένα του Ιέρακα μου έκοψε τα πόδια. Μετά και από αυτή την ανηφόρα η θάλασσα είναι πάλι στο αριστερό μου χέρι σε ένα τοπίο που η πέτρα κυριαρχεί. Σε όλο το παραλιακό μέτωπο δεν βλέπω να υπάρχει κάποιο σημείο που να παρέχει ομαλή πρόσβαση στη θάλασσα. Δε με ενδιαφέρει προς το παρόν αφού δεν είναι η ώρα του μπάνιου. Στο βάθος βλέπω ήδη το βράχο της Μονεμβασιάς. Επιστρατεύω όλη μου την υπομονή γιατί πλέον τα χιλιόμετρα μένουν πίσω πολύ δύσκολα. Έχει μεσημεριάσει. Ο βράχος όλο και έρχεται πιο κοντά μέχρι που βρίσκομαι στη γέφυρα που ενώνει την Πελοπόννησο με τη Μονεμβασιά και κάθομαι και χαζεύω το θέαμα. Τώρα είναι η ώρα για μπάνιο αλλά δυστυχώς καμία παραλία μέχρι εδώ δεν ήταν κατάλληλη για αυτό που θέλω. Μπαίνω σε ένα μανάβικο να φάω 2 μπανάνες και να πιω κάτι να ηρεμήσω και πιάνω κουβέντα με τον άνθρωπο μπας και γνωρίζει καμία σοβαρή παραλία. Μου αναφέρει την παραλία Αμπελάκια στον Ξιφία. Κοιτάζω στο χάρτη και απέχει 5 χιλιόμετρα. Είναι 2 το μεσημέρι και είμαι εξαντλημένος. Τι ειρωνεία, να είσαι πάνω στη θάλασσα, ο δρόμος να είναι παραθαλάσσιος και παρόλα αυτά η πρώτη παραλία που μπορείς να κάνεις μπάνιο να είναι 5 χιλιόμετρα μακριά. Καβαλάω το ποδήλατο διαλυμένος για να τα διανύσω. Κάπου στα μισά του δρόμου συναντάω ένα φούρνο και παρόλο που δεν έχω τίποτα άμεσες ανάγκες, σταματάω να πιω ένα καφέ και να τσιμπήσω κάτι. Πιο πολύ σταμάτησα γιατί δεν μπορούσα άλλο. Αράζω λιγάκι και σηκώνομαι για τα τελευταία 2-3 χιλιόμετρα σε φλεγόμενη ατμόσφαιρα. Φτάνω στην παραλία Αμπελάκια η οποία είναι ....ομπρελοκρατούμενη, παρκάρω Νταλίκα, φοράω μαγιό και ξεβγάζω τα ρούχα μου τα οποία πρέπει να είχαν 2 φτυάρια αλάτι. Μετά τη βουτιά, απολαμβάνω κάποια γρανίτα με λίγο ρούμι στη φιλική τιμή των 8 ευρώ. Δεν είχα ρωτήσει την τιμή, υπέθεσα ότι θα την πλήρωνα χρυσή αλλά αυτοί το παράκαναν. Πιάνω την κουβεντούλα με το κορίτσι που σερβίρει και της λέω ότι το βράδυ θα βάλω τη σκηνή μου εδώ να κοιμηθώ. Δεν με ενθαρρύνει ιδιαίτερα και μου λέει ότι πολλές φορές έρχεται αστυνομία και τους διώχνει, τους γράφει και τέτοια. Στο δρόμο μέχρι εδώ δεν είχα δει κάποιο σημείο που θα μπορούσα να στήσω, έτσι γεννάται μέσα μου η ανησυχία σχετικά με τη διανυκτέρευση. Αποφασίζω πως όταν πέσει ο Ήλιος θα κινηθώ και πάλι προς τη Μονεμβασιά γιατί αρχικά θέλω να κάνω κάποιες φωτογραφίες με νορμάλ φυσικό φωτισμό και πλέον, θα πρέπει να επανεξετάσω για τυχόν επιλογές διανυκτέρευσης. Για την ώρα, φεύγω από το ομπρελάδικο και απλώνω το πανί μου στην αμμουδιά γιατί ένας βράχος έχει δημιουργήσει μια τεράστια σκιά στο ελεύθερο μέρος της παραλίας. Κάνω μπάνιο, διαβάζω το βιβλίο μου, κατά διαστήματα ρίχνω και λίγο ύπνο μέχρι που έρχεται η ώρα να πάω πίσω για τη Μονεμβασιά. Βρισκόμαστε σε ώρα ηλιοβασιλέματος και οι φωτογραφίες πλέον βγαίνουν πολύ όμορφες αλλά από καβάτζες για να μπει η σκηνή, δεν έχουμε τίποτα. Απογοητευμένος, ανήσυχος και χωρίς επιλογές κάθομαι σε κάποιο γυράδικο και απολαμβάνω 2 από τις χειρότερες πίτες που έχω φάει στη ζωή μου. Θα μείνω στη μία μπύρα γιατί δεν είμαι ήρεμος για να ζαλιστώ γλυκά πίνοντας και την δεύτερη. Καταλήγω ότι θα γυρίσω ξανά πίσω στην παραλία που έκανα το μπάνιο μου. Άλλα 5 χιλιόμετρα στον επαρχιακό δρόμο που είναι πίσσα σκοτάδι για να κοιμηθώ σε μια παραλία που απ' ότι μου έχουν πει πάει αστυνομία και ενοχλεί τυχόν κατασκηνωτές. Η ποδηλασία μέσα στη νύχτα με έχει στην τσίτα μιας και δεν βλέπω καλά μπροστά μου, τα φώτα από τα απέναντι διερχόμενα αυτοκίνητα με τυφλώνουν για κάποια δευτερόλεπτα και ανησυχώ με όσους με προσπερνούν, αν με βλέπουν ή όχι παρότι έχω τον απαραίτητο εξοπλισμό. Αυτοί είναι και οι λόγοι που το να μη με πιάνει η νύχτα στο δρόμο, είναι κανόνας για αυτό το ταξίδι. Φτάνω στην παραλία σώος και αβλαβής, ρίχνω μια ματιά γύρω μου και ξεκινάω να στήνω τη σκηνή μου. Είναι 11 το βράδυ. Αν κοντά στα μεσάνυχτα κυκλοφορούν μπάτσοι σε έρημες παραλίες καυλωμένοι να κόψουν πρόστιμο σε κατασκηνωτές, εδώ είμαστε. Το τσαρδί είναι έτοιμο, είμαι ξαπλωμένος μέσα στη σκηνή και αφιερώνω χρόνο μέχρι η ηρεμία μου να αυξηθεί τόσο ώστε καταλήξει σε ύπνο. Πήρε λίγη ώρα αλλά ο συντονισμός μου με τον ήχο του κύματος και των γρύλων έπαιξαν για άλλη μια φορά καταλυτικό ρόλο.
Λίγο μετά την εκκίνηση της σημερινής μέρας, το Κυπαρίσσι από ψηλά
Και ακόμα ψηλότερα...
Κόψιμο του βράχου στη μέση για να περνάει ο δρόμος. Ακριβώς από πίσω έχουμε γκρεμό
Η δεύτερη ανάβαση της ημέρας πλησιάζει στο τέλος της
Ο λιμένας του Ιέρακα στο βάθος
Λίγο πριν τη Μονεμβασιά...
Πλησιάζει ο 'βράχος'...
Η παραλία Αμπελάκια και στο βάθος η Μονεμβασιά
Η Μονεμβασιά, η Νταλίκα κι εγώ
Στη γέφυρα της Μονεμβασιάς
Η εμπειρία των προηγούμενων ημερών με έχει κάνει πιο καχύποπτο με τη μορφολογία των δρόμων. Έτσι, όταν στο χάρτη βλέπω ότι πρέπει να αφήνω τους επαρχιακούς δρόμους και να κινηθώ από μικρότερους, μελετάω τη μορφολογία του εδάφους μέσω των δορυφόρων και ρωτάω και τους ντόπιους. Σύμφωνα με αυτά τα κριτήρια, ο προγραμματισμένος για σήμερα προορισμός ακυρώθηκε. Ήταν να επισκεφτώ την παραλία Βαρκό η οποία βρίσκεται πολύ χαμηλά στην ανατολική πλευρά του πρώτου ποδιού. Η παραλία Βαρκό βρίσκεται μέσα στο καταφύγιο άγριας ζωής Βαβίλα - Κούνος. Απο τις φωτογραφίες φαίνεται υπέροχη και έχω δει ότι δεν υπάρχει τίποτα εκεί γύρω για ανεφοδιασμό σε τροφή και υγρά. Υπάρχει όμως και σημαντικότερο εμπόδιο. Ο παραλιακός δρόμος που ενώνει τη Μονεμβασιά με το Βαρκό και μου τον δίνει κανονικά το google maps, δεν υπάρχει. Ζουμάρω μέσω δορυφόρου και αυτό δεν είναι καν κάποιο μονοπάτι, όχι κανονικός δρόμος. Οι πληροφορίες των ντόπιων στη Μονεμβασιά δεν με ενθαρρύνουν. Κάποιοι δεν γνωρίζουν καν την παραλία και κάποιοι άλλοι μου λένε ότι δεν πάει παραλιακά. Η εναλλακτική είναι να φύγω από τη Μονεμβασιά που βρίσκεται στην Ανατολή του πρώτου ποδιού, να περάσω στη Δύση φτάνοντας στη Νεάπολη Βοϊων, που κανονικά ήταν ο επόμενος προορισμός μετά το Βαρκό, από τη Δύση και τη Νεάπολη να ξαναπεράσω στην Ανατολή για να πάω στο Βάρκο. Το πέρασμα από την Ανατολή στη Δύση γίνεται διασχίζοντας κάποια βουνά οπότε η απόφαση να παραλείψω τη διανυκτέρευση στο Βαρκό ήταν αρκετά εύκολη. Άρα, ο σημερινός προορισμός μου είναι η Νεάπολη Βοίων. Έχω δύο επιλογές για το πως θα περάσω από την Μονεμβασιά και την Ανατολή, στη Νεάπολη και τη Δύση. Ο ένας είναι 30 χιλιόμετρα και ο άλλος είναι κάπου στα 35. Είμαι πεπεισμένος ότι και οι 2 είναι βουνό. Φαίνεται στον ορίζοντα άλλωστε. Έχω καβαλήσει τη Νταλίκα και κινούμαι 'προς τα πίσω' για να βγω πάνω στον επαρχιακό και να βρω τη διασταύρωση για να ξεκινήσω την πορεία μου. Μόλις φτάνω στη διασταύρωση και βλέπω τις πινακίδες, υπάρχει μία που λέει 'Νεάπολη 19 χλμ μέσω Νέου Δρόμου' και συνεχίζει προς την κατεύθυνση από την οποία ερχόμουν. Μπερδεύομαι. Τα 19 χιλιόμετρα σε σχέση με τα 30 και τα 35 που έχω δει εγώ είναι υπολογίσιμη διαφορά. Γιατί ο δρόμος αυτός δεν υπάρχει στους χάρτες; Συναντώ κάποιον ντόπιο και ρωτάω λεπτομέρειες. Είναι αλήθεια. Μιλάμε για τη νέα σύνδεση Μονεμβασιάς - Νεάπολης μέσω νέου δρόμου που ενώ έχει κοπεί κορδέλα για τα εγκαίνια του εδώ και 2 χρόνια, ακόμα δεν έχει καταχωρηθεί στο Google Maps. Μέσω του νέου δρόμου θα γυρίσω και πάλι στον Ξιφία, θα περάσω τον Άγιο Φωκά και έπειτα θα ξεκινήσω να ανηφορίζω για να περάσω στην άλλη πλευρά του ποδιού. Δεν πρόλαβα καλά καλά να αφήσω πίσω μου τον Ξιφία και έχω αρχίσει ήδη και ανεβαίνω. Ο καύσωνας εξακολουθεί το βιολί του και σήμερα. Με πιάνει ένα παράπονο και διαμαρτύρομαι γιατί για άλλη μία μέρα ξεκινάω τη διαδρομή μου με ανάβαση. Το γαμημένο το πρώτο πόδι έχει πολύ 'ανήσυχο' οδικό δίκτυο. Όλη την ώρα πάνω κάτω. Το σώμα μου και το πνεύμα μου μάλλον χαλάρωσαν υπερβολικά στο άκουσμα της είδησης ότι θα κάνω τον μισό δρόμο απ' ότι υπολόγιζα σήμερα. Τουλάχιστον αυτή την εξήγηση έδωσα για το γεγονός ότι αυτή η όχι και τόσο σοβαρή ανάβαση με έχει διαλύσει σωματικά και εγκεφαλικά. Συνεχίζω να ανεβαίνω σε ένα βουνό που η βλάστηση απουσιάζει. Δεν έχω πουθενά να κάνω ένα διάλειμμα και να κρυφτώ από τον Ήλιο για 3 λεπτά. Κινούμαι κυριολεκτικά στο άγνωστο αφού ακόμα και το στίγμα μου απλά φαίνεται κάπου πάνω στο βουνό. Ο δρόμος δεν υπάρχει. Μετά από ώρα και αφού έχω δει ότι έχω διανύσει κάπου 10 χλμ, δηλαδή παραπάνω από τα μισά βρίσκω έναν ίσκιο που δημιουργεί ένας βράχος στο δρόμο και σταματάω να φάω ένα κρουασάν που κουβαλούσα από χθες, καθώς και τις τελευταίες γουλιές νερό που υπάρχουν στο μπουκάλι μου, τις οποίες μέχρι τώρα φυλούσα σαν τα μάτια μου. Περίμενα ότι θα το ανανέωνα στον Άγιο Φωκά αλλά τελικά ήταν ένας οικισμός 'φάντασμα'. Λίγη ώρα μετά το διάλειμμα, ανοίγει μπροστά μου η θέα της Δυτικής πλευράς του πρώτου ποδιού. Είναι πάντα υπέροχα όταν χαζεύεις από το 'σημείο Μηδέν'. Χύνομαι να πάρω την κατάβαση με απόλυτη ικανοποίηση που -έστω και- δύσκολα άλλο ένα βουνό έχει μείνει πίσω μου. Λίγη ώρα αργότερα απολαμβάνω παραλιακό σουλάτσο εξετάζοντας το μέρος. Έχω σημειώσει την παραλία Αμμίτσα για να διανυκτερεύσω και πρέπει να πάω να την δω. Είναι 3 χιλιόμετρα έξω από τη Νεάπολη και θα με οδηγήσει εκεί ένας καλά πατημένος χωματόδρομος που μια ανηφορίζει και μια κατηφορίζει. Φτάνω στην Αμμίτσα και στο ξέφωτο πάνω από την παραλία είναι 2 τροχοβίλες με ξένους τουρίστες. Ανταλλάζουμε τις 'καλημέρες' μας και εξετάζω το μέρος. Το πρώτο σοβαρό μειονέκτημα είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα τριγύρω για ανεφοδιασμό. Αυτό λύνεται φορτώνοντας προμήθειες από τη Νεάπολη. Το δεύτερο μειονέκτημα όμως είναι ότι και αυτή η παραλία δεν έχει φυσικούς ίσκιους και πως θα αράξω εκεί όλη μέρα. Είναι νωρίς το μεσημέρι, έχω ακόμα πολλές ώρες ηλιοφάνειας μπροστά μου και το ενδεχόμενο να αράξω τόσες ώρες εκτεθιμένος στον Ήλιο συγκεντρώνει μηδενικές πιθανότητες. Γυρνάω προς τη Νεάπολη και αράζω αρχικά να πιω έναν καφέ γιατί πρέπει να φορτίσω και το κινητό μου. Αργότερα, κατεβαίνω την πλαζ που βρίσκεται πάνω στον κεντρικό παραλιακό δρόμο της Νεάπολης η οποία είναι στη συντριπτική της πλειοψηφία 'ανεκμετάλλευτη' αλλά ο δήμος έχει φυτέψει κάποιες ομπρέλες. Για τις επόμενες ώρες, μπαινοβγαίνω στη θάλασσα και αράζω σαν το σκύλο εκτός από τις μπόλικες φορές που έπρεπε να μετακινούμαι για να κυνηγάω τον περιορισμένο ίσκιο που προσφέρει η ομπρέλα. Η ανησυχία της διανυκτέρευσης έχει ξυπνήσει και πάλι μέσα μου αλλά δεν είναι μεγάλη μιας και η επιλογή της Αμμίτσας είναι πάντα εκεί. Όμως, μετά από τόσες μέρες και τόσα χιλιόμετρα δεν θέλω να κάνω 'τσάμπα' χιλιόμετρα. Θα προτιμήσω να εξετάσω τις επιλογές μου στο παραλιακό μέτωπο της Νεάπολης. Το βράδυ με βρίσκει σε κορυφαία σουβλακερί του μέρους να απολαμβάνω το γεύμα του πρωταθλητή. Στη Νεάπολη, μετά από κάποια ώρα το απόγευμα, απαγορεύεται η κυκλοφορία αυτοκινήτων στο δρόμο και ξεκινάει ξανά μετά τη 1 τα μεσάνυχτα. Ο δρόμος είναι γεμάτος από πεζούς που μπορούν να απολαμβάνουν με την ησυχία τους και από μικρά παιδιά που βολτάρουν με τα ποδηλατάκια τους. Μέσα σε αυτά τα παιδιά έχω προστεθεί κι εγώ με τη Νταλίκα και κινούμαι προς τα εκεί που τα μαγαζιά τελειώνουν και ξεκινά η ησυχία για να δω που μπορώ να βάλω τη σκηνή μου. Το συγκεκριμένο μέρος της παραλίας δεν μου κάνει μιας και έχουμε χοντρό βότσαλο στο έδαφος. Στην κεντρική παραλία έχουμε άμμο αλλά δεν θέλω να στήσω εκεί. Σε κάποια φάση περνάω έξω από ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο. Κάποιο παλιο κλαμπ ίσως. Η αυλή του είναι ακριβώς πάνω στη θάλασσα και κρίνεται αξιοπρεπέστατη για να στήσω το τσαρδί. Στήνω τη σκηνή με συνοπτικές διαδικασίες και λίγα λεπτά αργότερα είμαι μέσα, σε κατάσταση ύπνου. Κάποια στιγμή ακούω φωνές. Την εχω πέσει στην καβάτζα των πιτσιρικάδων της Νεάπολης. Στο μέρος που σκάνε τα μικρά αλανάκια για να καπνίσουν κάνα Marlboro ή μπας και πάρουν κάνα φιλάκι από το κορίτσι που γουστάρουν. Δεν ανησυχώ καθόλου σχετικά με την απαγόρευση της κατασκήνωσης γιατί μέσα μου θεωρώ σίγουρο ότι σε τόσο μικρά παιδιά, αποκλείεται να υπάρχουν από τώρα αυτά τα συντηρητικά ένστικτα που θα τα κάνουν να σκεφτούν ότι η κατασκήνωση είναι παράνομη και όλα αυτά. Απλά θα κοιμηθώ λίγο αργότερα μέχρι να αποφασίσουν να την κάνουν. Τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι ακριβώς και κάποια στιγμή ήρθε η ησυχία και ο ύπνος.
Πρώτα χιλιομέτρα για σήμερα, βρίσκομαι ήδη σε υψόμετρο. Τουλάχιστον οι ευκάλυπτοι με προστατεύουν για την ώρα
Πάνω από τον Άγιο Φωκά. Στο βάθος εξακολουθεί να φαίνεται η Μονεμβασιά
Σημείο Μηδέν. Μπροστά μου η Δυτική πλευρά του πρώτου ποδιού
Παραλία Αμμίτσα. Όμορφη, ήσυχη, χωρίς ίσκιο όμως...
Ηλιοβασίλεμα από την παραλία της Νεάπολης
Ξημέρωμα στο τσαρδί στην αυλή του εγκαταλελειμμένου club. Η μπανέλα της εισόδου έχει σπάσει και κάθε μέρα είναι ένα στοίχημα για το αν θα καταφέρω να στήσω τη 'Σπηλιά' όπως πρέπει
Σήμερα δεν ήμουν καθόλου αυστηρός με το εγερτήριο. Το σημερινό δρομολόγιο είναι σχεδόν αστείο μιας και έχω να κάνω κάπου στα 12 χιλιόμετρα για να βρεθώ στην Πούντα και από εκεί να περάσω απέναντι στην Ελαφόνησο. Αυτό το μικρό δρομολόγιο ίσως και να ήρθε στην κατάλληλη στιγμή. Χθες εξαντλήθηκα αρκετά πιο εύκολα παρόλο που έκανα μόλις 20 χιλιόμετρα. Αράζω σε ένα καφέ - σφολιατερί και απολαμβάνω πρωινό. Ξοδεύω περισσότερο χρόνο σε σχέση με άλλα πρωινά αφού υπάρχει η σχετική άνεση. Ανανεώνω τα νερά μου και τις μπανάνες μου και ξεκινάω για την Πούντα. Το λιμάνι της φαίνεται στο βάθος, η απόσταση είναι μικρή, δεν βλέπω κάποια βουνοκορφή άρα θα φτάσω ως εκεί σχετικά εύκολα. Κατά τη διαδρομή, σκέφτομαι την Ελαφόνησο. Όλοι έχουμε δει έστω και σε φωτογραφία την μαγική παραλία του Σίμου. Είναι ένας επίγειος παράδεισος. Αυτό με κάνει να μη βλέπω την ώρα να ρίξω τη βουτιά μου εκεί. Από την άλλη, διατηρώ κάποιες ανησυχίες σχετικά με τη διανυκτέρευση μου. Στην Ελαφόνησο το camping διώκεται συστηματικά, ειδικά από τότε που κάποιος καριόλης οικειοποιήθηκε την παραλία του Σίμου και δημιούργησε ένα κακίστης αισθητικής οργανωμένο κάμπινγκ που μοιάζει με στρατόπεδο συγκέντρωσης. Επίσης, σαν καυτός τουριστικός προορισμός που είναι η Ελαφόνησος, έχω στο μυαλό μου ότι το μέρος θα είναι για τα καλά φορτωμένο από τουρίστες. Ίσως να με σώσει ότι είναι το Σαββατοκύριακο των εθνικών εκλογών. Πληρώνω ένα ευρώ για το εισιτήριο μου και βρίσκομαι μέσα στο ferry boat χαζεύοντας το τοπίο γύρω μου. Η άσπρη άμμος που χαρίζει αυτό το μαγικό χρώμα στο νερό της θάλασσας κυριαρχεί ήδη από την παραλία δίπλα στο λιμάνι της Πούντας. Ακόμα και στο ίδιο το λιμάνι. Η κρουαζιέρα ξεκινά και σε περίπου 7 λεπτά είμαστε απέναντι. Σε μέρες που έχεις όρεξη κάνεις κολυμπώντας το Πούντα - Ελαφόνησος για πλάκα. Αποβιβάζομαι στην Ελαφόνησο και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι μια τεράστια πινακίδα που ενημερώνει ότι η κατασκήνωση διώκεται και μάλιστα ενημερώνει και για το κόστος. 147 ευρώ την ημέρα ανά άτομο. Τιμοκατάλογος, κανονικά. Ο Ήλιος είναι συνεπής στη συνήθεια των τελευταίων ημερών, βρίσκεται αρκετά ψηλα και γαζώνει. Ξεκινάω για την παραλία του Σίμου. Μετά από 3-4 χιλιόμετρα τρενάκι είμαι εκεί και βρίσκομαι σε ένα μεγάλο πάρκινγκ. Αμέσως μετά το πάρκινγκ ξεκινάνε οι αμμόλοφοι. Αφήνω τη Νταλίκα και περπατάω για λίγο να δω πως θα γίνει. Η παραλία του Σίμου απλώνεται μπροστά μου. Είναι όντως πανέμορφη. Μου τη σπάει που έχει κατακλυστεί από ομπρέλες και ξαπλώστρες και κάποια σκάφη που έχουν αράξει αρκετά κοντά στην παραλία. Δεν υπάρχει φυσικός ίσκιος ούτε για δείγμα σε απόσταση μικρότερη των 200 μέτρων από την παραλία. Το ποδήλατο δεν τσουλάει σε τόσο πυκνή άμμο ούτε άμα το πάρω στα χέρια. Φοράω το μαγιό μου έχοντας αποφασίσει ότι όπως και να 'χει, δε γίνεται να μη βουτήξω εδώ. Παρατάω το ποδήλατο στο πάρκινγκ και κατεβαίνω στην παραλία να αράξω εκτεθιμένος στον Ήλιο. Λούζομαι με 50άρι αντηλιακό και λέω πάμε για όσο αντέξουμε. Κολυμπάω μέσα στα κρυστάλλινα νερά και χορταίνω τα μάτια μου με το θέαμα. Στην παραλία δεν μπορούσα να σταθώ πάνω ένα τέταρτο έτσι μετά από κάνα 2ωρο και 10 βουτιές αποφασίζω ότι πρέπει να φύγω αν δεν θέλω να ζήσω στιγμές Φωκιανού που έτρεμα σαν το ψάρι κάτω από 40 βαθμούς Κελσίου. Ανεβαίνω σβέλτα προς το πάρκινγκ γιατί θέλω να δω ότι η Νταλίκα είναι ακόμα εκεί. Και είναι. Κατευθύνομαι προς την μπροστινή πλευρά του νησιού ενώ έχω στο νου μου για πιθανά μέρη που μπορώ να βάλω τη σκηνή μου. Μέχρι να φτάσω στο λιμάνι δεν έχω δει τίποτα. Διασχίζω το 'κέντρο' παραλιακά και συνεχίζω λίγο από την άλλη πλευρά. Λίγα μέτρα αργότερα βλέπω μια ταμπέλα που μου λέει ότι άμα πάω δεξιά βγαίνω σε κάποιο Parking και λέω να δοκιμάσω την τύχη μου. Στρίβω στο χωματόδρομο και μετά από λίγα μέτρα βρίσκομαι σε μια άπλα όπου βρίσκεται ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και ένα γήπεδο μπάσκετ και κάποια στρέμματα που ίσως τον Αύγουστο να γεμίζουν από αυτοκίνητα. Για την ώρα, δεν υπάρχει ούτε ένα. Δεν έχει ακόμα τόσο πολύ κόσμο το νησί. Η καβάτζα κρίνεται κατάλληλη και ικανοποιημένος και ήρεμος κατεβαίνω πάλι στο 'κέντρο' να συνεχίσω τα μπάνια μου. Θα κάτσω σε κάποιο ομπρελάδικο να αγοράσω λίγο ίσκιο και ενέργεια για το κινητό μου πίνοντας ένα καφεδάκι. Συνεχίζω σε μοτίβο βιβλίο - βουτιά, βουτιά - βιβλίο. Η παραλία που βρίσκομαι δεν θα χαρακτηριζόταν μοναδική όπως του Σίμου αλλά δεν παύει να είναι πανέμορφη. Ο Ήλιος σβήνει σιγά σιγά κι εγώ κινούμαι προς την καβάτζα μου που είναι λίγο πιο πέρα για να πάω να στήσω και μετά να ξανακατέβω κέντρο έχοντας το τσαρδί μου έτοιμο και το κεφάλι μου ήσυχο. Παρόλο που καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας άκουσα αρκετούς μαγαζάτορες να γκρινιάζουν και παραθεριστές να κουβεντιάζουν ότι το μέρος δεν έχει πολύ κόσμο, το βράδυ γινόταν μακελειό. Επίσης, και εδώ εφαρμόζεται αυτή η ωραία μαγκιά που σου λέει ότι από τις 9 το βράδυ μέχρι τη 1 μετά τα μεσάνυχτα, βάλε το αμάξι σου όπου νομίζεις αλλά στον κεντρικό δρόμο δεν θα κυκλοφορείς. Πιάνω ένα πασάκι για να απολαύσω 2 τυλιχτά και μια μπύρα για να μη στερήσω κάποιο τραπέζι από ένα μαγαζί που είναι τίγκα στον κόσμο. Χαζεύω τους σερβιτόρους και τους βοηθούς που τρέχουν πανικόβλητοι και επανεκτιμώ ότι Ιούλιο μήνα εγώ γυρνάω την Πελοπόννησο με το ποδήλατο μου. Ένας μικρούλης μου πιάνει την κουβέντα επειδή με βλέπει που αράζω μόνος μου. Είναι ο νέος μου φίλος, ο 8χρονος Βασίλης από τη Βουλγαρία που τα καλοκαίρια του ζει στην Ελαφόνησο και τους χειμώνες πίσω στη Βουλγαρία. Του δείχνω το ποδήλατο μου και του εξηγώ τη φάση μου. Ο Βασίλης έχει ψαρώσει για τα καλά και μέχρι να ετοιμαστεί η παραγγελία που έχει δώσει η μητέρα του, με γαζώνει με ερωτήσεις. Μετά από λίγο, η μητέρα του με τη σακούλα στο χέρι τον ενημερώνει ότι είναι έτοιμοι και πρέπει να φύγουν. Σαν πραγματικός κύριος, μου δίνει το χέρι και μου λέει ότι χάρηκε για τη γνωριμία. Παιχταράς ο Βασίλης. Πληρώνω το λογαριασμό μου και κατευθύνομαι προς το μόλο ενώ έχω πάρει άλλη μια μπύρα από το περίπτερο. Χαζεύω τη θάλασσα και χαμογελάω καθώς σκέφτομαι ότι έχω κάνει ένα μεγάλο κομμάτι του ταξιδιού μου, είμαι υγιής και δυνατός και βρίσκομαι για πρώτη φορά στη ζωή μου στην Ελαφόνησο, με το ποδήλατο. Η νύχτα έχει πέσει για τα καλά και κατευθύνομαι προς τη σκηνή. Τα πάντα είναι στη θέση τους. Παρκάρω τη Νταλίκα δίπλα από τη Σπηλιά και χώνομαι μέσα της. Λίγη ώρα αργότερα, φωνές από πιτσιρικαρία. Είμαι και πάλι σε καβάτζα ντόπιων πιτσιρικάδων. Είναι αρκετά κοντά μου και ακούω τι λένε, μέχρι που ένας από αυτούς αντιλαμβάνεται την παρουσία της σκηνής. Σχεδόν έντρομος ανακοινώνει στην παρέα ότι κάποιος έχει βάλει σκηνή και τους προτρέπει να φύγουν! Κάποιος άλλος το έχει πάρει πιο χαλαρά και ρωτάει 'κάνετε σεξ εκεί μέσα;!'. Γελάω με την ερώτηση αλλά δεν απαντάω. Πέντε λεπτά αργότερα αποφασίζουν να την κάνουν. Μάλλον τους την χάλασα για σήμερα. Συγκεντρώνομαι στον ήχο που κάνει το ανεπαίσθητο κύμα στην ακρογιαλιά. Έχει άπνοια και ο κυματισμός είναι τόσος όσο θα δημιουργούσες αν πετούσες ένα βοτσαλάκι σε λιμνάζοντα νερά. Βρίσκομαι σε κατάσταση απόλυτης ηρεμίας μέχρι που βυθίζομαι για να ανοίξω τα μάτια μου ξανά, όταν πια έχει ξημερώσει.
Στο λιμάνι της Πούντας
Στο δρόμο για την παραλία του Σίμου
Η παραλία του Σίμου....
Η παραλία του Σίμου σε πανοραμική λήψη...
Στον κώλο σας
Ηλιοβασίλεμα στην Ελαφόνησο...
Απαγορεύονται οι απαγορεύσεις. Στη μάπα σας το τσαρδί μου!
Η συνέπεια του στρατιωτικού εγερτηρίου είναι και πάλι εδώ. Σήμερα έχουμε και πάλι χιλιομετρική απόσταση κοντά στα δεδομένα του ταξιδιού μέχρι τώρα. Το διημεράκι αυτό ήταν σχετικά ξεκούραστο στο πετάλι. Σήμερα θα ποδηλατίσω μέχρι την Πλύτρα. Αλλά για αρχή πρέπει να πάω μέχρι το λιμάνι και να περάσω απέναντι. Έτσι, μαζεύω τη σκηνή μου συνοπτικά και θα απολαύσω πρωινό καφεδάκι και τσιγάρο μέσα στο ferry boat. Φτάνω στο λιμάνι και το ferry φεύγει σε ένα τέταρτο. Εξαιρετικά. Κάνω τις διατάσεις μου να είμαι πανέτοιμος, απολαμβάνω καφέ και τσιγάρο και σύντομα βρίσκομαι στο λιμάνι της Πούντας. Ξεκινάω χωρίς χρονοτριβή και ανιχνέυω την πορεία του δρόμου. Πρέπει να ανέβω ψηλότερα από την επιφάνεια της θάλασσας. Άλλη μία μέρα θα ξεκινήσει με ανάβαση. Ο χάρτης μου δείχνει την πορεία που θα με οδηγήσει στον επαρχιακό Μονεμβασιάς - Νεάπολης αλλά κάνει έναν μικρό κύκλο. Υπάρχει μια συντόμευση. Ψιλιασμένος και έμπειρος πλέον, εξετάζω τη συντόμευση μέσω δορυφόρου. Είναι ασφάλτινος δρόμος. Ίσως να είναι λίγο πιο ανηφορικός από τον προτεινόμενο αλλά είναι 3-4 χιλιόμετρα λιγότερα και ούτως ή άλλως θα πάρω ανάβαση για να βρεθώ στον επαρχιακό αφού έχω τη δυνατότητα να βλέπω τη χάραξή του. Στον Άγιο Γεώργιο πρέπει να στρίψω αριστερά και ακριβώς στη στροφή είναι και το μίνι μάρκετ από το οποίο θα ανανεώσω νερά και μπανάνες. Σχεδόν ποτέ δεν λείπουν πάνω από το ποδήλατο νερό, παστέλια και μπανάνες. Ανηφορίζω ξανά κι ενώ γυρνάω το κεφάλι μου να δω τη θάλασσα που και πάλι φαίνεται πολύ πιο χαμηλά από μένα, γελάω. Δεν γνωρίζω καμία λεπτομέρεια για τη σημερινή διαδρομή μου. Απλά ανεβαίνω. Είμαι υποψιασμένος ότι θα έχει βουνό γιατί βλέπω την πορεία ότι μπαίνει προς την ενδοχώρα. Μόλις τελειώνω με την ανάβαση μπροστά μου αποκαλύπτεται το υπόλοιπο κομμάτι από τη Δυτική πλευρά του πρώτου ποδιού. Χαζεύω το τοπίο που θα με συντροφεύει στη συνέχεια. Διανύω χιλιόμετρα ανεβαίνοτας μικρές ανηφόρες και κατεβαίνοτας μικρές κατηφόρες. Το τοπίο πρασινίζει για τα καλά δεξιά μου. Κινούμαι στην περίμετρο του καταφύγιου άγιας ζωής Αετοφωλιά - Πράταγος. Έχω κάνει αρκετά χιλιόμετρα και πλέον αναζητώ ένα μέρος για να πραγματοποιήσω μια στάση γιατί αισθάνομαι ότι τη χρειάζομαι. Έτσι γουστάρω. Περνάω έξω από ένα βενζινάδικο από αυτά που έχουν μάρκετ, καφετέρια, τα πάντα. Είναι το σημείο μου. Μου έρχεται η αναλαμπή και σκέφτομαι να τσεκάρω τον αέρα στα λάστιχα της Νταλίκας. Είμαστε σε καλό επίπεδο αλλά παίρνει κι άλλο. Βάζω αέρα και αράζω να πιω το καφεδάκι μου. Πιάνω κουβέντα με ένα γέροντα που ψαχνόταν όσο κοίταζε τη Νταλίκα. Είναι ο ιδιοκτήτης. Αντί να ρωτήσει για την ιστορία μου, κάθεται και μου λέει τη δικιά του και όποτε παίρνω κάποια σχετική πάσα, τον ρωτάω πράγματα για τη συνέχεια της διαδρομής μου. Μιλάει για μια ανάβαση που δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο και δεν έχει διάρκεια πάνω από 2 χιλιόμετρα και τελειώνει στο χωριό Δαιμονιά. Τίποτα. Πίνω το καφεδάκι μου, γεμίζω το θερμός μου με πάγο και ένα Monster γιατί έτσι μου ήρθε, γεμίζω και το φλασκί μου πάγο και νερό και είμαι έτοιμος για αναχώρηση. Βγαίνω στο δρόμο ξανά και μετά από λίγο ανηφορίζω εκείνη την ανάβαση. Η πινακίδα για τη Δαιμονιά κάνει την εμφάνιση της και καταλαβαίνω ότι τελειώσαμε και με αυτή την ανάβαση. Συνεχίζω πάνω στον επαρχιακό δρόμο Ελαίας - Δαιμονιάς και δε βλέπω την ώρα να φτάσω. Η κατάσταση αρχίζει και γίνεται λιοπύρι. Λίγο αργότερα οι πινακίδες μου λένε να κάνω αριστερά για την Πλύτρα ώσπου βλέπω την κατηφόρα που θα με οδηγήσει εκεί. Μπαίνω με φόρα και καταλήγω πάνω στην πλατεία της Πλύτρας. Η πλατεία είναι έρημη και αράζω στην παιδική χαρά να φάω 2 κριτσίνια και μετά να πάω προς την παραλία. Έχω 2 επιλογές. Την παραλία της Πλύτρας και το Καραβοστάσι. Για το Καραβοστάσι πρέπει να ανέβω και να βγω στον επαρχιακό και να ξαναπέσω εκεί ή να πάω περπατώντας μέσω της παραλίας της Πλύτρας. Ξεκινάω από την εύκολη επιλογή. Φτάνω στην παραλία της Πλύτρας και το τοπίο δεν είναι αυτό που περίμενα. Δεκάδες ομπρέλες, εκατοντάδες ξαπλώστρες και μια καφετέρια πάνω στην παραλία. Κάτω από το μοναδικό αρμυρίκι πρέπει να αράζουν 4 πολύτεκνες οικογένειες. Αράζω να πιω ένα καφέ και να κάνω κάποιες βουτιές να δροσιστώ και να ξεκουραστώ. Πιο μετά περπατάω μέχρι το Καραβοστάσι για να δω μήπως παίζει κάτι καλύτερο εκεί. Μία απ' τα ίδια. Η έλλειψη ίσκιων με καταδικάζει να κάτσω ώρες στην καφετέρια. Ωραίο το καθισιό αλλά σαν την ξάπλα δεν έχει. Σηκώνομαι και φεύγω και πάω προς την πλατεία που είχα δει κάτι ευκάλυπτους και κάτι πεύκα. Στρώνω το πανί μου σε κάποιο παρτέρι στην πλατεία της Πλύτρας για να αράξω κάτω από τον παχύ ίσκιο των πεύκων. Δεν κυκλοφορεί ψυχή και μάλλον ο λόγος είναι ότι βράζει ο τόπος. Ξαναπάω προς την παραλία μπας και απολαύσω λίγο καλύτερη κατάσταση και τελικά απολαμβάνω μία απ' τα ίδια. Η φάση με τα πολύωρα αράγματα σε καφετέριες για να εξαγοράζω ίσκιο είναι μέχρι τώρα ο πιο αρνητικός παράγοντας της εκδρομής και ήταν κάτι που δεν το είχα δει να έρχεται πριν το ταξίδι. Παρακαλούσα να έρθει η ώρα που ο Ήλιος μαλακώνει. Όταν πια μαλάκωσε, κινήθηκα πάλι προς την πλατεία της Πλύτρας η οποία σιγά σιγά είχε αρχίσει να αποκτά ζωή. Όλα τα μαγαζιά που ήταν ερηπωμένα το μεσημέρι, είναι πλέον ανοιχτά. Μπροστά από την παιδική χαρά υπάρχουν κάποιοι πελώριοι ευκάλυπτοι και τους σαλιώνω με λεπτομέρεια ενώ ψάχνω ποίοι είναι οι 2 πάνω στους οποίους θα δέσω την αιώρα μου. Η ταμπέλα που ενημερώνει ότι απαγορεύεται η κατασκήνωση δεσπόζει και εδώ. Όταν πια άρχισε να νυχτώνει και ο κόσμος σιγά σιγά άρχισε να κυκλοφορεί στην πλατεία, είδα ότι το ξέφωτο με τους ευκάλυπτους καθώς και το παρατημένο ποδοσφαιρικό γήπεδο που απλώνονταν μπροστά από τα μαγαζιά και έφταναν μέχρι τη θάλασσα, χρησιμοποιούνταν από τους παραθεριστές σαν πάρκινγκ. Πόσο μαλάκες είναι, σκέφτηκα. Να έχεις τη δυνατότητα να αράζεις σε ένα μαγαζί, να απολαμβάνεις μπροστά σου μια άπλα με ευκάλυπτους που καταλήγει στη θάλασσα και αντί να προτιμάς να χαζεύεις αυτό, να μετατρέπεις το χώρο σε πάρκινγκ και τελικά να βρίσκεσαι να χαζεύεις 100 παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Είναι αδύνατον να στήσω κάπου εδώ. Θα με πατήσουν και αν δε με πατήσουν, θα μου ζαλίσουν τα συκώτια με τα αυτοκίνητα. Για την παραλία με το ομπρελάδικο δεν το συζητάω καν. Πηγαίνω από την άλλη πλευρά και βλέπω πως εκεί που τελειώνει η πλατεία, περνάς το δρόμο απέναντι, βρίσκεις ένα μικρό συγκρότημα κατοικιών και μετά ξεκινάει ένας αγρός. Αυτό είναι το σημείο μου. Στήνω τη σκηνή μου ενώ έχει νυχτώσει και φεύγω για την κατάμεστη πλέον πλατεία να απολαύσω το γεύμα του πρωταθλητή. Βλέπω και στην Πλύτρα ότι στον δρόμο που διασχίζει την πλατεία από άκρη σε άκρη απαγορεύεται η κυκλοφορία τις ώρες της βραδινής αιχμής και την κλείνουν με μπάρες. Αράζω σε κάποιο γυροπωλείο σε απόσταση 200 μέτρων από τη σκηνή μου. Ικανοποιώ την πείνα μου, ρουφάω τα μπυράκια μου και πάω προς τη σκηνή. Ο δαιμονισμένος αέρας που έκανε δύσκολο το έργο μου όση ώρα έστηνα έχει κοπάσει. Για την ακρίβεια, είναι ανύπαρκτος. Αυτό μου εξασφαλίζει ιδανικές συνθήκες για ύπνο και πράγματι μετά από λίγη ώρα είμαι τάβλα μέσα στη Σπηλιά και κοιμάμαι.
Φεύγοντας από την Ελαφόνησο...
Μετά την καθιερωμένη πρωινή ανάβαση
Τα δυτικά παράλια του πρώτου ποδιού απλώνονται μπροστά μου...
Κάπου μέσα σε αυτό τον κόλπο βρίσκεται η Πλύτρα
Η κατηφόρα που θα με ρίξει μέσα στην Πλύτρα
Τα παιδία παίζει...
Παλιά κατοικία της Πλύτρας που πλέον βρίσκεται μέσα στη θάλασσα
Το φαντάζεσαι;
Για άλλη μια φορά, το φως της ημέρας με ξυπνά. Αφιερώνω λίγο χρόνο στο χουζούρεμα κι έπειτα σηκώνομαι και μαζεύω το τσαρδί μου. Η παραλία που βρίσκεται μπροστά μου είναι βραχώδης και δεν προσφέρεται για μπάνιο. Επίσης, δεν υπάρχει κάποια ντουζιέρα σε απόσταση βολής και για ευνόητους λόγους δεν θέλω να κάνω τόσο πολύ πετάλι με τα αλάτια πάνω μου. Άρα, δεν έχει πρωινή βουτιά. Όλος μου ο εξοπλισμός είναι και πάλι δεμένος πάνω στη Νταλίκα και ξεκινάω τη διαδρομή μου. Η σημερινή μέρα έχει χαρακτήρα check point. Προορισμός μου το Βαθύ, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Γύθειο. Αυτό σημαίνει ότι τελειώνουμε με το πρώτο -και μεγαλύτερο- πόδι της Πελοποννήσου. Άλλος ένας λόγος που κάνει το Γύθειο σημείο αναφοράς για το ταξίδι είναι ότι εκεί έχουμε προγραμματίσει να βρεθούμε με το Ράκο, με τον οποίο μιλάμε τις προηγούμενες ημέρες και με έχει μπερδέψει λίγο. Για άλλη μια μέρα ξεκινάω το πετάλι μου ανηφορίζοντας. Μετά από τόσες μέρες στο δρόμο είμαι πιο σκληροτράχηλος απέναντι στα νούμερα και στις λεπτομέρειες των διαδρομών. Αρκούμαι στο να ρίχνω κάποιες ματιές στο χάρτη για λόγους προσανατολισμού και μόνο. Αν μάθω τίποτα και για τις κλίσεις από κάποιον ντόπιο, έχει καλώς. Αν όχι, πορεύομαι με άγνοια και πεταλιάζω ότι δρόμος και να μου έρθει. Έχω αφήσει πάλι τη θάλασσα πίσω μου και στο πρώτο χωριό που βρίσκω μετά από λίγα χιλιόμετρα, σταματάω για πρωινό. Κάνω κάποιες ερωτήσεις στο κορίτσι που δουλεύει το μαγαζί. Από τις μπερδεμένες και όχι ξεκάθαρες πληροφορίες που παίρνω, καταλήγω στο χοντρικό συμπέρασμα ότι μπροστά μου δεν έχω κάποιο μεγάλο βουνό. Το πρωινό θα είναι σύντομο γιατί το σημερινό δρομολόγιο είναι κοντά στα 70 χιλιόμετρα οπότε θα χρειαστούμε χρόνο. Κινούμαι στην ενδοχώρα για κάποια χιλιόμετρα μέχρι που μια μικρή κατάβαση με ξαναρίχνει στο επίπεδο της θάλασσας. Χαζεύω το Λακωνικό κόλπο και στον ορίζοντα βλέπω πλέον το δεύτερο πόδι της Πελοποννήσου. Τα επόμενα χιλιόμετρα είναι επίπεδα και κινούμαι μέσα σε τεράστιες εκτάσεις γεωργικής δραστηριότητας. Διασχίζω την Ελιά. Σταματάω και μακελεύω μια πορτοκαλιά. Πόσο νόστιμα πορτοκάλια. Θα πάρω άλλα τρία μαζί μου από τη διπλανή. Στην Κάτω Λυκόβρυση στρίβω αριστερά για να περάσω μέσα από το Έλος και μετά από τη Σκάλα. Λόγω του ονόματος αλλά και της γεωγραφικής θέσης της Σκάλας, έχω στο μυαλό μου ότι θα πάρω κάποια ανάβαση. Τίποτα σπουδαίο, όμως. Στη Σκάλα ξεκινάει ο επαρχιακός δρόμος Σκάλας - Γυθείου ο οποίος είναι μια ανιαρή φλατιά με λίγο αυξημένη κίνηση και χωρίς κάποιο ιδιαίτερα όμορφο τοπίο. Ανεβάζω ρυθμό να τον καταπιώ γρήγορα ώσπου φτάνω στην Τρίνισα και κινούμαι και πάλι παραθαλάσσια στο μοτίβο 'τρενάκι λούνα παρκ'. Η κατάσταση είναι και πάλι καυτή και σε κάποια από τα κολπάκια που περνάω, φουντώνουν μέσα μου οι σκέψεις για διάλειμμα και μπάνιο. Ιδανικά όμως, θα πρέπει να κάνω τη στάση μου στο Γύθειο. Αρκούμαι στο να χαζέψω τα όμορφα κολπάκια με τα μικρά νησάκια απέναντι τους, στη Γλώσσα και μετά κινούμαι πάνω από την πανέμορφη παραλία που βρίσκεται και το ναυάγιο Δημήτριος. Κάνω μια παράκαμψη για να περάσω από ψηλότερα την παραλία του Αγίου Κωσταντίνου και ξαναπέφτω στη θάλασσα. Πλέον το Γύθειο φαίνεται πολύ κοντά. Διασχίζω τον παραλιακό του δρόμο και συνεχίζω μέχρι να βρω ένα σκιερό μέρος για να κάνω ένα διάλειμμα να πιω έναν καφέ, να περάσει λίγο η ώρα να σβήσει ο Ήλιος και να δω τι γίνεται με το Ράκο. Καθώς απολαμβάνω το καφεδάκι μου στην πλατεία του Γυθείου, συνομιλώ με τον Ράκο στο viber. Κάτι θεματάκια με το ΚΤΕΛ το οποίο θέλει να χρησιμοποιήσει για να έρθει στο Γύθειο, κάτι θεματάκια με τη δουλειά, για άλλη μια φορά ο Κοντός δεν θα καταφέρει να είναι στην ώρα του. Όπως τα λέμε, μου αναφέρει κάποιο οργανωμένο camping στο Βαθύ, το οποίο είναι πολύ κοντά στα γούστα μας. Ο Ράκος τα λέει αυτά για να κερδίσει χρόνο, εγώ το σκέφτομαι πολύ σοβαρά γιατί μπορούμε να καταφέρουμε με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια. Και να κερδίσουμε χρόνο αλλά και να πάρω και 1-2 μέρες πολυπόθητης ξεκούρασης. Από τη στιγμή που ο Ράκος εγγυάται για την ποιότητα του camping, σκέφτομαι ότι θα αφιέρωνα πολύ εύκολα 1-2 διανυκτερεύσεις εκεί. Δεν είναι τόσο η σωματική κόπωση που με κάνει να αισθάνομαι την ανάγκη για ένα διάλειμμα. Μετά από 14 μέρες στο δρόμο, με έχει κουράσει πολύ το πρωινό στρατιωτικό εγερτήριο. Θα είναι ευεργετικό να το κόψω για 1-2 μέρες. Έτσι θα γίνει. Καβαλάω τη Νταλίκα και κινούμαι για το Βαθύ στις 2 το μεσημέρι. Αποστολή αυτοκτονίας αλλά είναι μόνο 15 χιλιόμετρα. Φτάνω στο Βαθύ και αναζητώ το camping Kronos. Στη reception δεν υπάρχει κανείς αλλά υπάρχει ένα κολημμένο χαρτί με αριθμούς κινητών. Τηλεφωνώ και ο τύπος από την άλλη πλευρά της γραμμής μου λέει να μπω μέσα, να στήσω όπου γουστάρω και ότι θα με βρει αυτός κάποια στιγμή. Κάνω μια αναγνωριστική βόλτα στο χώρο του camping και βρίσκω έναν τύπο ξαπλωμένο σε ένα ράντζο κάτω από έναν ευκάλυπτο. Βλέποντας ότι είμαι σε διαδικασία αναζήτησης, με καθοδηγεί και μου λέει να πάω να περάσω ένα μικρό γεφυράκι και στην απέναντι πλευρά έχει γαμώ τις καβάτζες για να στήσω. Το γεφυράκι αυτό σε βοηθάει να περάσεις απέναντι τον μικρό ποταμό που διασχίζει το camping. Πηγαίνω στο μέρος και βλέπω ότι αποτελείται από πολλές φυσικές καβάτζες. Είναι σα να κάνεις ελεύθερο camping σε οργανωμένο χώρο. Διαλέγω ένα αρμυρίκι ακριβώς στην όχθη του ποταμού και στήνω τη σκηνή μου. Είμαι ενθουσιασμένος με το μέρος και χαρούμενος που θα αράξω 1-2 μέρες. Μόλις τέλειωσα με το τσαρδί κατέβηκα σβέλτα στην παραλία η οποία απήχε κάπου στα 100 μέτρα από την καβάτζα γιατί ήθελα απεγνωσμένα να κάνω μια βουτιά. Επιπλέω σαν στρώμα θαλάσσης στην επιφάνεια του νερού και χαζεύω το τοπίο γύρω μου. Υπέροχη παραλία, πολύ βολικό camping και χωρίς να είναι πήχτρα από κόσμο. Ιδανικές καταστάσεις. Μεταξύ μεσημεριανής μπύρας και δείπνο πρωταθλητή, θα αφιερώσω και λίγο χρόνο για να πλύνω τα ρούχα μου με απορρυπαντικό, για πρώτη φορά από τη μέρα που ξεκίνησα. Το βραδάκι, δείπνο του πρωταθλητή στο τίμιο ταβερνάκι του camping και έτοιμος για ύπνο στη Σπηλιά, δίπλα από το ποταμάκι χωρίς να έχω εγερτήριο την επόμενη μέρα. Υπέροχος ύπνος με απόλυτη ηρεμία. Το φως της μέρας με ξύπνησε και πάλι. Χαμογέλασα με ικανοποίηση, γύρισα πλευρό και συνέχισα τον ύπνο μου μέχρι να μου τον διακόψει η ηλιοφάνεια και η ζέστη. Δεκαπέντε μέρες μετά την εκκίνηση, δεν θα καβαλήσω ποδήλατο. Έχω να συρθώ με τα πόδια μέχρι την παραλία για πρωινό και μπάνια. Μιλάω και πάλι με το Ράκο στα μηνύματα. Προέκυψε δουλειά για άλλες 2 μέρες και θέλει να κάτσει να την κάνει. Σκέφτομαι ότι θα μπορέσουμε να βρεθούμε στην Αρεόπολη, που είναι η επόμενη μεγάλη πόλη στη διαδρομή μου. Δεν του αρέσει. Τα θέλει όλα. Και να πάρει τα μεροκάματα, και να ξεκινήσει από το Γύθειο γιατί θέλει να δει τη Μάνη και να το κάνουμε και μαζί. Εγώ δεν έχω καμία διάθεση να αράξω 4-5 μέρες στο camping, όσο ωραία και να είναι. Δεν θέλω να παγώσω τόσο πολύ ποδηλατικά. Έχω πάρα πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου και μετά από 14 μέρες σερί στο πετάλι, δεν μου αρέσει καθόλου η ιδέα της τόσο μεγάλης απραξίας. Από την άλλη, είναι και το οικονομικό. Ο συντηρητικός προϋπολογισμός που είχα κάνει για το ταξίδι, έχει μόλις καταναλωθεί. Θα μείνω άλλη μία μέρα στο camping και μετά θα συνεχίσω. Απολαμβάνω τον δεύτερο σερί, χρονικά άνετο ύπνο και άλλη μία μέρα απόλυτης χαλάρωσης στον Κρόνο. Το βραδάκι συμμαζεύω λίγο την πραμάτεια μου γιατί έχει σκορπιστεί μετά από 3 μέρες ρεπό από την ποδηλασία. Μαζεύω τη μπουγάδα μου, τα σκοινιά μου για να έχω μόνο το μάζεμα της σκηνής το πρωί. Συντονίζομαι με τους γρύλους και απολαμβάνω τον τελευταίο ύπνο μέσα στο δάσος, δίπλα στο ποταμάκι.
Ο Λακωνικός κόλπος στο φόντο. Στο βάθος τα παράλια του δεύτερου -πια- ποδιού της Πελοποννήσου
Κάποιες από τις ομορφιές στο δρόμο μου
Κι άλλες...
Η παραλία Κοκκινιά. Έδωσα αγώνα με τον εαυτό μου για να μην πάω να πέσω με το ποδήλατο μέσα στη θάλασσα και αρκέστηκα στο να μουσκέψω το καπέλο μου και να κάνω ένα μίνι μπάνιο στη ντουζιέρα της παραλίας
Η τεράστια παραλία με το ναυάγιο Δημήτριος λίγο πριν το Γύθειο
Φτάνοντας στο Γύθειο...
Το τσαρδί μου μέσα στο camping Kρόνος
Η παραλία που απλώνεται μπροστά από το Βαθύ
Έχει ξημερώσει εδώ και λίγη ώρα και μαζεύω διακριτικά το τσαρδί μου γιατί η γειτονιά κοιμάται ακόμα. Από σήμερα ξεκινάει το πάρε - δώσε με το δεύτερο πόδι της Πελοποννήσου, τη Μάνη. Οι πληροφορίες έλεγαν πως θα είναι σκληρή και αφιλόξενη ποδηλατικά. Δεν σκιάζομαι καθόλου γιατί δεν προέρχομαι από καμιά σχολική εκδρομή. Τα πράγματα ήταν πολύ σκληρά και στο πρώτο πόδι. Ο σημερινός μου προορισμός είναι ο Άγιος Κυπριανός και συγκεκριμένα η παραλία Άμπελος που βρίσκεται κάνα χιλιόμετρο έξω από τον Άγιο Κυπριανό. Περίπου 55 χιλιόμετρα δρόμος. Θα ξεκινήσω παραλιακά από το Βαθύ για να δω και τις Καμάρες, να περάσω έξω από τα Καλύβια και όταν πια φτάσω στο Σκουτάρι, να πιάσω από εκεί τον επαρχιακό δρόμο Χωσιαρίου - Γερολιμένα. Συνηθισμένος πλέον, ανεβαίνω αργά και χωρίς διαμαρτυρία την καθιερωμένη πρωινή ανάβαση. Οι πρώτοι πύργοι της Μάνης κάνουν την εμφάνισή τους. Λίγο αργότερα βρίσκομαι πάνω από την παραλία Καμάρες και κάθομαι λίγο και την χαζεύω γιατί είναι υπέροχη. Μετά το Σκουτάρι πιάνω τον επαρχιακό δρόμο και λίγες στροφές αργότερα ανοίγει μπροστά μου η θέα της Μάνης. Πέτρα, χώμα, θάλασσα και Ήλιος. Αφιλόξενο ποδηλατικά αλλά με μια άγρια ομορφιά. Το δελτίο καιρού μιλούσε ίσως και για καταιγίδες αλλά η πραγματικότητα είναι ο καύσωνας. Φτάνω στον Κότρωνα και αποφασίζω να σταματήσω για το καφεδάκι μου. Ο Κότρωνας είναι ένα μικρό χωριό με πολύ ωραίες θάλασσες. Τον είχα τσεκάρει και για διανυκτέρευση αλλά δε μου έβγαινε καλά και τελικά τον ακύρωσα. Η παραλία μπροστά στον Κότρωνα είναι αμμουδιά και πρέπει να είναι μια από τις 3-4 αμμουδιές σε ολόκληρο το δεύτερο πόδι. Σταματάω σε ένα καφενείο που την πέφτουν ήδη κάποιοι ντόπιοι. Ένα ζευγαράκι μεσήλικων κοιτάνε καλά καλά εμένα και τη Νταλίκα και δεν βλέπουν την ώρα να μου πιάσουν την κουβέντα. Ακούνε με ανοιχτό στόμα τι έχω καβαλήσει μέχρι τώρα και τι σκοπεύω να κάνω. Μετά τα συγχαρητήρια και τα σχετικά, μου κάνουν τεχνικές ερωτήσεις κι εγώ τους ρωτάω λεπτομέρειες για τις διαδρομές γιατί είναι άνθρωποι που έχουν οργώσει όλη την Πελοπόννησο. Ο τύπος μένει άναυδος όταν με βλέπει να βγάζω από τη τσάντα μου τον καπνό μου για να στρίψω ένα τσιγάρο να καπνίσω. Δεν χωράει στο μυαλό του ότι ένας τύπος που κάνει τέτοια ποδηλατικά κατορθώματα, καπνίζει. Μιας και γνώριζε τα πάντα, είπα να τον ρωτήσω για την άμεση συνέχεια της πορείας μου. Είναι η ανάβαση στην Χαλικιά Βάττα. Έχω καταλάβει ότι είναι ανάβαση επειδή στους χάρτες βλέπω τη χάραξη του δρόμου ότι είναι φιδάκι. Ο τύπος μου λέει ότι αυτό το πράγμα δεν γίνεται να το ανέβω. Του λέω ότι είναι υπερβολικός και του θυμίζω από που έρχομαι καθώς και ότι θα ήθελα λεπτομέρειες για την ανάβαση. Μου λέει ότι είναι πολύ ζόρικη και είναι κοντά στα 3 χιλιόμετρα. Τα 3 χιλιόμετρα με καθησυχάζουν αλλά οι υπόλοιπες πληροφορίες επισπεύδουν την αποχώρηση μου για να προλάβω την κορύφωση του Ήλιου. Όντως, με το που βγήκα από τον Κότρωνα, η Νταλίκα μπήκε σε καθεστώς 'μικρός δίσκος - μεγάλο γρανάζι'. Ανεβαίνω πέταλα και σκληρές κλίσεις έχοντας ανύπαρκτες επιλογές ίσκιου για μονόλεπτα διαλείμματα. Σταματάω ακόμα και μέσα στη ντάλα για να πέσουν λίγο οι παλμοί μου και να ηρεμήσει η ανάσα μου. Επανέρχομαι πολύ γρήγορα. Πόσο απολαυστικό να είναι ένα διάλειμμα κάτω από τον Ήλιο στις 11.30 το πρωί; Καθόλου, είναι απλά αναγκαίο. Μπαίνω στο χωριό Φλωμοχώρι κάτι που σημαίνει ότι η σκληρή ανάβαση τέλειωσε. Ξεδιπλώνεται μπροστά μου σχεδόν όλη η Ανατολική Μάνη. Πέτρα, χώμα, θάμνοι, Ήλιος και θάλασσα. Η χάραξη του δρόμου είναι κοντά στη θάλασσα αλλά κάποια μέτρα πιο ψηλά από την επιφάνεια της. Απέραντο γαλάζιο στα αριστερά μου, πέτρα στα δεξιά μου. Τα επόμενα χιλιόμετρα είναι στο γνωστό ανισόπεδο μοτίβο και συνεχίζω περνώντας μικρούς οικισμούς - φαντάσματα. Μου έχει δημιουργηθεί μια εντύπωση ότι η Μάνη παίζει να είναι σχεδόν ακατοίκητη. Φτάνω στον οικισμό Κοκκάλα ο οποίος είναι ύψιστης σημασίας. Εκεί υπάρχει το μοναδικό μίνι μάρκετ που δείχνουν οι χάρτες, για το Νότιο τμήμα της Μάνης. Από εκεί πρέπει να ψωνίσω για τώρα, για σήμερα το βράδυ καθώς και για την αυριανή μέρα. Βρίσκομαι 5-6 χιλιόμετρα πριν από τον προορισμό μου, είναι καταμεσήμερο κι έτσι αποφασίζω ότι θα αράξω στην Κοκκάλα μέχρι το απογευματάκι. Κατεβαίνω στην παραλία της για μπάνιο. Πράσινα νερά σε μια παραλία που απαρτίζεται από μεγάλα άσπρα βότσαλα. Δεν υπάρχει ο παραμικρός ίσκιος στην παραλία εκτός από 2 πεύκα που βρίσκονται στην άκρη της παραλίας, μπροστά από κάποια σπίτια. Αφήνω το ποδήλατο στη μία άκρη της παραλίας και την διασχίζω μέχρι την άλλη άκρη για να χωθώ κάτω από τα πεύκα. Κάνω μια βουτιά - βάλσαμο. Στη θάλασσα χύνεται μια πηγή γλυκού νερού, η λεγόμενη και βλυχάδα όπως την αποκάλεσαν οι 2 κυρίες που ρώτησα από που έρχεται το γλυκό κρύο νερό. Αράζω κάτω από τα πεύκα και ξαφνικά ο καιρός αλλάζει. Η εμφάνιση του αέρα κάνει τη θάλασσα ανήσυχη και πυκνά μαύρα σύννεφα πλησιάζουν. Ανηφορίζω ξανά προς το μίνι μάρκετ πάνω από το οποίο υπάρχει ένα μικρό καφέ. Θέλω να πάω να πιω ένα καφεδάκι με την ελπίδα ότι έχει wifi γιατί το 4G δίκτυο είναι εκτός για άλλη μια φορά και θέλω να δω τι γίνεται με τον Ράκο. Ο κοντούλης λέει ότι την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί θα είναι στο Γύθειο και θα τρέξει να με προλάβει. Άντε να δούμε. Κάνω τα ψώνια μου από το μίνι μάρκετ και ξεκινάω για τον Άγιο Κυπριανό. Πριν 2 μέρες είχε φωτιά εκεί. Ευτυχώς την είχαν προλάβει και δεν είχε πάρει τεράστια έκταση. Διασχίζω τον οικισμό του Άγιου Κυπριανού στον οποίο πρέπει να υπάρχουν 15 μόνιμοι κάτοικοι και πλέον είμαι πάνω στο χωματόδρομο που θα με οδηγήσει στην παραλία Άμπελο. Τα πάντα γύρω μου είναι στάχτη και υπάρχει ακόμα έντονη η μυρωδιά του καμμένου στην ατμόσφαιρα. Φτάνω στην παραλία Άμπελο την ώρα που ο Ήλιος έχει σβήσει. Κατεβάζω την υπέρβαρη Νταλίκα από ένα -ευτυχώς- σύντομο μονοπάτι στο οποίο πολύ δύσκολα χωράμε και εγώ και το ποδήλατο. Έπειτα το σέρνω με πόνο και ιδρώτα στα βότσαλα μέχρι να βρω ένα σημείο να το στηρίξω. Αν δεν χρειαζόμουν τον εξοπλισμό, θα το είχα αφήσει στο δρόμο. Δεν υπάρχει ψυχή εδώ. Αράζω στα βότσαλα και είναι τόσο άβολα. Κοιτάζω να δω που θα μπορούσα να στήσω αλλά δεν βρίσκω κάποια επιλογή. Όχι μόνο έχουμε χοντρά βότσαλα αλλά η παραλία έχει και μια κατηφορική κλίση μέχρι να φτάσει στη θάλασσα. Κάνω μια μικρή βόλτα πάνω σε επικίνδυνα κατσάβραχα και βλέπω ένα μικρό εκκλησάκι στου οποίου το ισχνό προαύλιο υπάρχουν 2 πεύκα και στο χώμα κάτω ένα υπέροχο απάτητο στρώμα από πευκοβελόνες. Στις πόρτες της εκκλησίτσας βλέπω συσσωρευμένες άπειρες πευκοβελόνες. Έχει καιρό να έρθει άνθρωπος εδώ. Εδώ είναι η γειτονιά μου για απόψε. Κάνω 2 δρομολόγια μέχρι την παραλία για να φέρω ότι χρειάζεται για να στήσω το τσαρδί μου εδώ. Είναι αδύνατον να φέρω το ποδήλατο όπως είναι. Αφού έστησα το τσαρδί κατέβηκα πάλι στην παραλία για να απολαύσω το γεύμα του πρωταθλητή. Γίγαντες κονσέρβα, σκουμπρί κονσέρβα και κριτσινάκια. Πασάς. Ο άνδρας από το σπίτι στην άκρη της παραλίας βγαίνει κίνηση να πετάξει τα σκουπίδια του. Στο 'πήγαινε' ανταλλάξαμε μια καλησπέρα και στο 'γύρνα' πιάσαμε την κουβέντα. Του είπα ότι έχω βάλει τη σκηνή μου στο εκκλησάκι και ότι αύριο με το φως της ημέρας θα φύγω. Μου είπε να προσέχω γιατί εδώ κυκλοφορούν φίδια, αλεπούδες, σκορπιοί και άλλα. Χαμογελάω και του λέω οτι ακούγεται σα να θέλει να με διώξει. Απολογείται γιατί δεν ήθελε να ακουστεί έτσι και μου λέει ότι αν χρειαστώ τίποτα, είναι εδώ για μένα. Δεν ξέρω αν το εννοούσε ή όχι αλλά ελπίζω να μην τον χρειαστώ. Τα μαύρα σύννεφα παραμένουν ορατά στον ουρανό αλλά δεν είναι ακριβώς από πάνω μας. Ελπίζω να μην έχουμε κάποια καταιγίδα. Τροπικό το κλίμα φέτος το καλοκαίρι. Το πρωί έλιωνα από τον κάυσωνα και τώρα παρακαλάω να μη με πιάσει καταιγίδα. Κατευθύνομαι στη σκηνή μου και η κατάσταση με το στρώμα από πευκοβελόνες είναι 6 αστέρων.
Ξεκινώντας από το Βαθύ νωρίς το πρωί....
Η παραλία μπροστά από το Βαθύ...
Πάνω από τις Καμάρες. Τα τελευταία δείγματα πράσινου. Η άγρια Μάνη ξεπροβάλλει
Το δεύτερο πόδι απλώνεται μπροστά...
Πλησιάζοντας προς τον Κότρωνα. Δυστυχώς τα σύννεφα δεν είναι μπροστά από τον Ήλιο
Η παραλία του Κότρωνα
Κατά τη διάρκεια της σκληρής ανάβασης στην Χαλικιά Βάττα...
Σκληρή Μάνη...
Η παραλία της Κοκκάλας
Η βλυχάδα που διοχετεύει κρύο γλυκό νερό στη θάλασσα
Η ανησυχία του καύσωνα μετατρέπεται σε ανησυχία για καταιγίδα
Η παραλία Άμπελος....
Ανοίγω τα μάτια μου και πρέπει να έχει ξημερώσει εδώ και λίγη ώρα. Το εκκλησάκι και τα δέντρα δεν άφηναν το φως της ημέρας να εισβάλλει στη σκηνή. Η ποιότητα του εδάφους μου χάρισε έναν από τους καλύτερους ύπνους μέχρι τώρα στο ταξίδι. Τα σύννεφα παραμένουν στη θέση τους αλλά δεν έπεσε σταγόνα βροχής όλη τη νύχτα. Σηκώνομαι και μαζεύω το τσαρδί και έπειτα φορτώνω τη Νταλίκα. Το προγραμματισμένο δρομολόγιο για σήμερα είναι να κατηφορίσω και να φτάσω στο Νότο της Μάνης, να κάνω μια μικρή στάση για βουτιά και ανάπαυση στην παραλία Μαρμάρι και μετά να ανηφορίσω για την Αρεόπολη. Ο Ράκος θεωρητικά θα πρέπει να βρίσκεται στο Γύθειο και να έχει ξεκινήσει το δρόμο του για να συναντηθούμε. Θα ξεκινήσω κι εγώ και βλέπουμε. Σέρνω τη Νταλίκα στα βότσαλα και μέσα από το στενό μονοπάτι ώσπου πιάνουμε άσφαλτο και καβαλάω. Περνώντας μέσα από τον οικισμό του Άγιου Κυπριανού, 4 γιαγιάδες αράζουν έξω από ένα εκκλησάκι. 'Καλημέρα λεβέντη μου... Κοιμήθηκες στην Άμπελο το βράδυ και συνεχίζεις το δρόμο σου. Μακάρι να είχα τα νιάτα σου και τη χάρη σου' αναφωνεί μία από αυτές. Αυτή η εισαγωγή άξιζε στάση και όχι απλά μια καλημέρα ενώ τσουλάω στο δρόμο. Τα λέμε για λίγο με τις ηλικιωμένες κυρίες ώσπου κάποια από αυτές με ρωτάει από ποιο δρόμο θα φύγω. Της δείχνω τον δρόμο μπροστά μου και της λέω ότι θα σκαρφαλώσω από εδώ για να βγω στον επαρχιακό. 'Αγόρι μου δεν είναι δυνατόν να το ανέβεις αυτό το πράγμα. Καλύτερα να κάνεις ένα μικρό κύκλο και να γυρίσεις πιο πίσω να πιάσεις τον επαρχιακό' μου λέει. Το σκέφτομαι. Η παράκαμψη που πρέπει να κάνω είναι 3-4 χιλιόμετρα πιο πίσω. Το ξέρω γιατί από εκεί ήρθα χθες. Η χάραξη του επαρχιακού δρόμου φαίνεται στις πλαγιές των βουνών και είναι σταθερά ανηφορική. Αποφασίζω ότι δεν πρόκειται να κάνω 5-6 χιλιόμετρα παραπάνω για να ανέβω και πάλι ανηφόρα. Θα πάω από το δρόμο που έχω επιλέξει και ότι βρέξει ας κατεβάσει. Ανακοινώνω στις κυρίες την απόφαση μου. Χαμογελάνε. Μία από αυτές μου λέει ότι καλά θα το κάνω. Θα πέσουν και οι κοιλίτσες! Αποχαιρετιζόμαστε με ευχές και χαμόγελα. Ξεκινάω για άλλο ένα πρωί με ζόρικη ανάβαση. Ανεβαίνω 2-3 στροφές και μπροστά μου ξεδιπλώνεται μια ανηφορική κλίση που μου κόβει τ' αρχίδια. Κατεβαίνω από το ποδήλατο και το παίρνω στα χέρια. Σκέφτομαι ότι μετά την επόμενη στροφή θα πέσει λίγο η κλίση. Γλαρόσουπα. Εξακολουθεί στο ίδιο, αν όχι σε χειρότερο μοτίβο. Σέρνω το ποδήλατο για εκατοντάδες μέτρα και το επίπεδο δυσκολίας είναι τέτοιο που πίσω μου αφήνω υγρά ίχνη από τον ιδρώτα που στάζω. Τα χέρια μου πονάνε από το δύσκολο έργο του να σέρνω την υπέρβαρη Νταλίκα. Πραγματοποιώ στάσεις ξεκούρασης παρόλο που ανεβαίνω με τα πόδια. Η κλίση ηρεμεί λίγο και καβαλάω το ποδήλατο. Μερικά μέτρα αργότερα το παίρνω στα χέρια και πάλι. Κοιτάζω κάτω και ο Άγιος Κυπριανός δεν φαίνεται. Είναι τόσο μεγάλη η κλίση που με φέρνει σε τέτοιο υψόμετρο τόσο γρήγορα που δεν είναι ορατός ο οικισμός. Εκ του αποτελέσματος πια, μπορώ με σιγουριά να πω ότι πάνω σε αυτή την ανάβαση έζησα την μεγαλύτερη απελπισία του ταξιδιού. Σε ένα από τα μικρά διαλείμματα μου χτύπησα τη σέλα της Νταλίκας λες και την απεχθανόμουν πια. Τζογάρω άσχημα με το μυαλό μου και προκαλώ: 'Αν ένα αυτοκίνητο αυτή τη στιγμή σου έλεγε φόρτωσε το ποδήλατο και δώσε τέλος στο μαρτύριο σου με γύρους Πελοποννήσου και μαλακίες' θα το έκανες; Είμαι μόνος μου. Εγώ, το ποδήλατο στην εδαφικά αφιλόξενη Μάνη. Δεν χωράνε ψέμματα. Να κοροιδέψω ποιον; Τον ίδιο μου τον εαυτό; Δεν θα το έκανα. Αυτή είναι η απάντηση στην πρόκληση που έκανα στον εαυτό μου. Ακόμα και αν χρειαστεί να περπατάω για τις επόμενες 3 ώρες. Συνεχίζω πολύ ικανοποιημένος και ταυτόχρονα πολύ ταλαιπωρημένος, λίγο μετά το πρωινό μου ξύπνημα. Συναντάω τον επαρχιακό δρόμο Χωσιαρίου - Γερολιμένα. Σκέφτομαι ότι οι παρανοικές ανηφορικές κλίσεις τέλειωσαν. Δεν είναι δυνατόν να έχει χαραχτεί το κεντρικό οδικό δίκτυο με τέτοιες κλίσεις. Ήταν αλήθεια. Παρόλα αυτά, εξακολουθώ και ανεβαίνω σκληρά για τα επόμενα χιλιόμετρα ώσπου μπαίνω στο μικρό χωριό Λάγια. Αράζω στο μοναδικό μαγαζί που βλέπω στο δρόμο για να πιω ένα καφέ. Ο ιδιοκτήτης άραζε σε ένα τραπέζι και με ρωτάει από που έρχομαι. Του λέω ότι έρχομαι από τον Άγιο Κυπριανό και ότι ανέβηκα από εκείνο το δρόμο. Πως γίνεται, μου λέει, αυτό το πράγμα είναι κάθετο. Κάνω ένα βήμα πίσω και του επιδεικνύω τα ρούχα μου τα οποία είναι λες και με έχουν μπουγελώσει. Συνδεόμαι στο wifi και βλέπω ότι δεν έχω νεότερα από το Ράκο. Χαζεύω λίγο τη συνέχεια της διαδρομής και ρωτάω τον άνθρωπο αν θα συναντήσω κάποια ανάβαση μπροστά μου μέχρι να βρεθώ στο Μαρμάρι. Καλά νέα. Η συνέχεια θα είναι επίπεδη ή κατηφορική. Έτσι, αράζω πιο ήρεμος και άνετος -χρονικά- να απολαύσω τον καφέ μου. Δεν έχω κάνει παραπάνω από 10 χιλιόμετρα μέχρι τώρα αλλά ήταν από τα πιο δύσκολα. Γεμίζω τα νερά μου, στη Νταλίκα και στην τσάντα μου υπάρχουν τρόφιμα οπότε είμαι έτοιμος για τη συνέχεια. Απολαμβάνω κάποια επίπεδα χιλιόμετρα κινούμενος στην ενδοχώρα της Μάνης και ανάμεσα από καραφλά βουνά. Η βλάστηση δεν ευδοκιμεί εδώ. Περνάω από το χωριό Κορογονιάνικα στο οποίο η πυροσβεστική είναι σε επιφυλακή για τυχόν αναζωπυρώσεις. Πριν 1-2 μέρες είχαμε και εδώ πυρκαγιά. Περνάω από το σημείο της πυρκαγιάς και τα πνευμόνια μου γεμίζουν από αέρα μολυσμένο με τη μυρωδιά και τα υπόλοιπα στοιχεία της καμμένης γης. Χαιρετάω τους πυροσβέστες σμίγοντας τα χείλη. Ο δρόμος ξεκινάει και κατηφορίζει μέχρι που βρίσκομαι στο σημείο που μου είχε περιγράψει ο φίλος μου στο καφενείο στον Κότρωνα. Βρίσκομαι σε ένα νοητό μπαλκόνι από το οποίο βλέπω μπροστά μου το ακρωτήριο Ταίναρο, αριστερά μου το Πόρτο Κάγιο που βρίσκεται στην Ανατολική Μάνη και δεξιά μου την παραλία Μαρμάρι η οποία βρίσκεται στη Δυτική Μάνη. Η θέα είναι συγκλονιστική. Αφιερώνω χρόνο για να χαζέψω τα πάντα γύρω μου και να βγάλω κάποιες φωτογραφίες. Η χάραξη του δρόμου φαίνεται κι έτσι μπορώ να διακρίνω ότι κατηφόρες θανάτου θα με οδηγήσουν μέχρι το Μαρμάρι. Καβαλάω τη Νταλίκα και αφήνομαι ελεύθερος στη βαρύτητα. Λίγο αργότερα, εισέρχομαι υπερηχητικά στο Μαρμάρι και αισθάνομαι την ανάγκη να καπνίσω μετά από αυτή την κατάβαση. Πάνω στην παραλία υπάρχει μια μεγάλη, πολυτελής ξενοδοχειακή μονάδα. Διαχειρίζεται τη μισή παραλία και έχει αφήσει την υπόλοιπη για όλους. Παρόλα αυτά, για να κατέβεις στην παραλία πρέπει να περάσεις μέσα από το ξενοδοχείο. Μπαίνω σε ένα μικρό parking στο οποίο απαγορεύεται το παρκάρισμα γιατί είναι για τα επαγγελματικά οχήματα της μονάδας. Ένας τύπος από το προσωπικό του ξενοδοχείου με ρωτάει τι δουλειά έχω εκεί και του λέω ότι θέλω να αφήσω τη Νταλίκα κάπου που δεν θα είναι εκτεθειμένη. Την παρκάρω πίσω από ένα βανάκι. Η Νταλίκα θα παραμείνει εκεί, 300 μέτρα και παραπάνω από 100 σκαλιά μακριά μου. Κοιτάζω το τηλέφωνο μου. Για άλλη μια φορά, ανύπαρκτο 4G. Θα πάω στην καφετέρια του ξενοδοχείου να πιω ένα καφέ και να βρω ίντερνετ να συνεννοηθώ με τον Ράκο. Περιμένοντας να ακούσω ότι ο Ράκος θα είναι στο δρόμο από νωρίς το πρωί όπως εγώ, τελικά μου λέει ότι κολλήσανε με τις ώρες στα διόδια της Ελευσίνας και περιμένει να φτάσει σε λίγο στο Γύθειο για να ξεκινήσει καταμεσήμερο. Προηγούμαι 2 ποδηλατικές μέρες. Σκέφτομαι να κάνω διανυκτέρευση στο Μαρμάρι για να δώσω περισσότερο χρόνο στο Ράκο αλλά νομίζω ότι δεν είναι δυνατόν να στήσω τσαρδί μέσα στη μάπα του ξενοδοχείου. Κοιτάζω τους χάρτες να δω τι μπορεί να γίνει που να εξυπηρετεί και τους 2 μας και να συναντηθούμε επιτέλους. Στο χωριό Λάγια που είχα σταματήσει το πρωί για τον καφέ μου, φεύγει ένας δρόμος που διασχίζει οριζόντια το πόδι της Μάνης και οδηγεί στο Γερολιμένα. Εγώ έχω κατέβει τέρμα Νότια στη Μάνη και πρέπει να ανέβω περίπου 15 χιλιόμετρα για να φτάσω στο Γερολιμένα. Το προτείνω στο Ράκο και πλέον έχουμε σημείο συνάντησης. Θα βρεθούμε το βραδάκι στο Γερολιμένα. Του δίνω απαραίτητες οδηγίες υπογραμμίζοντας την ύπαρξη του μίνι μάρκετ στην Κοκκάλα το οποίο θα είναι και το μοναδικό που θα βρει στο δρόμο του και δεν πρέπει να το αγνοήσει. Τηλεφωνώ σε μία θεία μου που ζει με την οικογένεια της στην Αρεόπολη. Έχω ανοιχτή πρόσκληση στα χέρια μου εδώ και χρόνια, να τους επισκεφθώ όποτε θέλω. Με ακούει έκπληκτη να της λέω ότι έχω ξεκινήσει και κάνω το γύρο της Πελοποννήσου με το ποδήλατο μου και ότι αύριο μάλλον θα βρίσκομαι στην Αρεόπολη μαζί με το φιλαράκι μου. Ανακοινώνει ότι θα μας κάνει το τραπέζι. Πλέον μπορώ να απολαύσω την παραλία. Πέρα από τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες του ξενοδοχείου, η παραλία διαθέτει ένα μικρό φυσικό ίσκιο τον οποίο δημιουργεί ένα μικρό αρμυρίκι. Το έχω σταμπάρει από την ώρα που έκατσα για καφέ. Βάζω το μαγιό μου και κατεβαίνω προς την παραλία. Η θάλασσα στο Μαρμάρι είναι φανταστική. Για τις επόμενες ώρες, τη μία λιώνω το κορμί μου κάτω από το αρμυρίκι και την άλλη είμαι μέσα στη θάλασσα να παίζω με τα κύματα. Το βλέμμα μου πηγαίνει κάποιες φορές στο δρόμο όπου μπορώ να δω την ανηφόρα που θα πρέπει να ανέβω μόλις ξεκινήσω. Αδιαφορώ για την ώρα, κάθε πράγμα στον καιρό του. Οι ώρες περνάνε και κυνηγιέμαι με τον ίσκιο κάτω από το αρμυρίκι μέχρι που φτάνει το απογευματάκι και μπαίνω σιγά σιγά σε φάση αναχώρησης. Κάνω το ντουζάκι μου, βάζω το ποδηλατικό μου κουστούμι, σαμαρώνω τη Νταλίκα και βρίσκομαι έξω από 5στερο ξενοδοχείο να απολαμβάνω ντολμαδάκια από κονσέρβα συνοδεύοντας με πολύσπορο κριτσίνι. Ξεκινάω την πορεία μου και ελάχιστα λεπτά μετά βρίσκομαι να στάζω ιδρώτα με τη γλώσσα κρεμασμένη ενώ γελάω μόνος μου. Τρελίτσα τα βουνά, τρελίτσα κι εγώ. Βγαίνω στον επαρχιακό δρόμο και στέκομαι να πάρω δυο ανάσες και να χαζέψω το Μαρμάρι από ψηλά. Συνεχίζω ανεβαίνοντας με ένα αεράκι να φυσάει κόντρα το οποίο παρόλο που κάνει το έργο μου πιο δύσκολο, με ανακουφίζει παράλληλα γιατί ο Ήλιος είναι ακόμα πολύ ζεστός. Κάπου κοντά στη Βάθεια η ανηφόρα που μου έπινε το αίμα και σιγά σιγά με απομάκρυνε από τη θάλασσα τελειώνει. Χαζεύω το κάστρο που είναι χτισμένο εκεί και με μεγάλη χαρά βλέπω ότι πάω να πάρω μια γενναία κατάβαση που θα με φέρει και πάλι δίπλα στη θάλασσα. Συνεχίζοντας σε ποικίλες κλίσεις φτάνω στον Κυπάρισσο και μετά στην Άλικα. Στην Άλικα καταλήγει ο δρόμος - παράκαμψη που θα έπαιρνε ο Ράκος. Λίγα χιλιόμετρα μετά, βρισκόμενος πλέον οριακά έξω από το Γερολιμένα, βλέπω ένα βενζινάδικο πάνω στο δρόμο και σκέφτομαι να σταματήσω να πιω μια λεμονάδα. Έχω στο μυαλό μου ότι από εδώ μπορώ να βάλω μια φωνή στο Ράκο όταν θα τον δω να περνάει, πηγαίνοντας για Γερολιμένα. Αράζω στο καφέ του βενζινάδικου και τα λέω με τους ντόπιους. Ο Ράκος μου λέει στο viber ότι ταλαιπωρήθηκε με κάποιο λάστιχο πάνω στο βουνό. Αυτό συνήθως, δεν είναι παρά ένα πρόβλημα που για έναν οργανωμένο ποδηλάτη λύνεται σε 5 - 10 λεπτά. Όμως, η τρόμπα του Ράκου δε δουλεύει. Κοιτάζω γύρω μου. Τραγική ειρωνεία. Ο Ράκος ταλαιπωρείται πάνω στο βουνό από έλλειψη αέρα ενώ εγώ αράζω σε βενζινάδικο. Ο Ήλιος σιγά σιγά σβήνει. Αποφασίζω να πάω να μπω στο Γερολιμένα και μέχρι να έρθει ο Ράκος, να έχω βρει το μέρος που θα στήσουμε τη σκηνή μας. Ο Γερολιμένας είναι ένας πάρα πολύ μικρός παραλιακός οικισμός. Δεν έκανα πάνω από 10 λεπτά να τον γυρίσω ολόκληρο και πλέον βρίσκομαι καθισμένος σε ένα πεζούλι από τη μία ευτυχισμένος και ανυπόμονος να δω το φιλαράκι μου και από την άλλη ανήσυχος και απογοητευμένος που δεν έχω βρει σημείο για να στήσουμε. Έχει σχεδόν βραδιάσει μέχρι που χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ο Ράκος ρωτάει που είμαι και του λέω πως να έρθει να με βρει. Λίγα λεπτά αργότερα, συναντιόμαστε. Είναι Ιούλιος, είμαστε με τα ποδήλατα μας και έχουμε συναντηθεί στον Γερολιμένα της Μάνης. Αυτό δεν είναι απλά κομπαρσιλίκι. Είναι από τα άγραφα. Αράζουμε στο απέναντι καφενείο να πιούμε τις μπύρες των πρωταθλητών και είμαι σχεδόν μπερδεμένος. Τι να του πρωτοπώ και τι να μου πρωτοπεί. Έχει γραφτεί ιστορία στην Πελοπόννησο εδώ και τόσες μέρες. Έπειτα από 18 μέρες μοναχικότητας πίνω μπύρες στη Μάνη με την ομάδα μου. Αισθάνομαι τόσο ευτυχισμένος. Ακόμα και που δεν έχω βρει μέρος για διανυκτέρευση, δεν με απασχολεί και τόσο και αυτή είναι η πρώτη τεράστια αλλαγή που φέρνει στην ψυχολογία μου η έλευση του φίλου μου. Με τον Κοντό έχουμε δοκιμαστεί σκληρά πάνω στα ποδήλατα μας -και όχι μόνο- κάτω από όλες τις συνθήκες. Τα δύσκολα γίνονται ευκολότερα όταν είσαι με έναν δικό σου άνθρωπο. Απολαμβάνουμε τις μπύρες μας και λέμε τα νέα μας μέχρι που έρχεται η ώρα να ασχοληθούμε με τη διανυκτέρευση μας. Είμαστε και οι δύο πολύ κουρασμένοι. Ο Ράκος έχει καλύψει κοντά στα 70 χιλιόμετρα για να βρεθεί σήμερα στον Γερολιμένα. Εγώ έχω κάνει πολύ λιγότερα σήμερα αλλά παλεύω και κάποιες μέρες ήδη. Το παλικαράκι στην ταβέρνα μας προτείνει 2 μέρη για να βάλουμε τη σκηνή μας. Το ένα είναι δίπλα στην πλατεία του χωριού και το άλλο είναι ένα εγκαταλελειμένο σπίτι πάνω στη θάλασσα. Για τη δεύτερη επιλογή διατηρεί κάποιες επιφυλάξεις γιατί δεν ξέρει τι θα γίνεται με τον αέρα. Αλλά δεν φυσάει καθόλου και πάντα μας αρέσει μια διανυκτέρευση δίπλα στη θάλασσα. Ξεκινάμε για το σπίτι. Είναι 3 πέτρινες μονοκατοικίες χτισμένες η μία δίπλα στην άλλη οι οποίες δεν κατοικήθηκαν ποτέ. Είναι τρία ολοκαίνουργια παρατημένα σπίτια. Εκεί πάνε για να καπνίσουν και να χαιδευτούν τα νιάτα του Γερολιμένα. Παρκάρουμε τα ποδήλατα μας και βλέπουμε ότι δεν μπορούμε να στήσουμε στο έδαφος γιατί έχουμε κατσάβραχα. Βρισκόμαστε σε ένα από τα μπαλκονάκια των σπιτιών ώπου χωράει η σπηλιά για να στηθεί. Καθαρίζουμε το μπαλκόνι από κάτι σπασμένα γυαλιά και στήνουμε τη Σπηλιά. Ο αέρας θερίζει, είχε δίκιο ο φίλος στην ταβέρνα. Μέσα στον Γερολιμένα δεν υπήρχε αέρας γιατί το λιμανάκι του, είναι απάγκιο. Ο Ράκος έχει στις αποσκευές του τρόφιμα που για τις επόμενες μέρες θα αποτελούσαν το δείπνο του πρωταθλητή. Ντολμαδάκια κονσέρβα, ντομάτες, γραβιέρα και ρυζογκοφρέτες. Μετά από 18 μέρες, απολαμβάνω δείπνο πρωταθλητή παρέα με άλλον ένα πρωταθλητή. Μπαίνουμε στη Σπηλιά για να απολαύσουμε ύπνο που τόσο πολύ τον έχουμε ανάγκη. Ο αέρας φυσάει τόσο δυνατά που δεν ανησυχώ μόνο για το πόση ώρα θα μου πάρει να κοιμηθώ. Ανησυχώ ότι θα σκίσει τη σκηνή, η οποία έχει ούτως ή άλλως αρκετά τραύματα και κάθε μέρα είναι και ένα στοίχημα αν θα καταφέρω να τη στήσω ή όχι. Ο Κοντός είναι πιο εύκολος τύπος με τον ύπνο και λίγη ώρα μετά την ξάπλα, κοιμάται ήδη. Έστω και αργότερα ήρθε και η δικιά μου σειρά να βυθιστώ.
Τελειώνοντας τον πρωινό Γολγοθά... Ο Άγιος Κυπριανός βρίσκεται κάτω και δεξιά και δεν φαίνεται πουθενά....
Περνώντας μέσα από το χωριό Λάγια
Με θέα το ακρωτήριο Ταίναρο....
Το Πόρτο Κάγιο από ψηλά....
Το Μαρμάρι από ψηλά....
Η παραλία Μαρμάρι, μία από τις ελάχιστες αμμουδιές της Μάνης
Συνεχίζοντας προς Γερολιμένα, το Μαρμάρι από άλλη οπτική γωνία. Πέτρα, χώμα, Ήλιος και θάλασσα
Παράλληλα, σε κάποιο άλλο σημείο της Μάνης....
Δυτική Μάνη
Το κάστρο της Βάθειας....
Λίγο πριν τον Γερολιμένα
Ο Γερολιμένας. Γραφικό τοπίο αλλά για να βουτήξεις στη θάλασσα χρειάζεσαι ορειβατικά παπούτσια
Περιμένοντας τον Ράκο....
Ιούλιος 2019. Ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή Ποδήλατο για μπύρες και πετάλι στην Πελοπόννησο.... Στα ακόμα καλύτερα φίλε μου!!!
Το γεύμα των πρωταθλητών (Πελοπόννησος version)
Καλημέρα παιδιά!!!
Το πρώτο πρωινό που δεν είμαι πια μόνος, μας βρίσκει όρθιους λίγο αργότερα από τα συνηθισμένα. Έχοντας εκπαιδευτεί πολύ καλά στο στήσιμο και το μάζεμα του τσαρδιού, τώρα που είμαστε δύο άνθρωποι, μου φαίνεται παιχνιδάκι. Μαζεύουμε τον εξοπλισμό μας και πάμε να σαμαρώσουμε τη Νταλίκα και τον Ερνέστο. Ο δαντελένιος Ζιντάν έχει παραμείνει στον εξωτικό Κολωνό. Που να φορτωθεί σκάρες και τόσο βάρος. Που να ανταπεξέλθει στο οδικό δίκτυο της Πελοποννήσου. Καθώς φορτώνουμε τα ποδήλατα, ο Ράκος βλέπει ότι έχει πάθει λάστιχο. Χθες ταλαιπωρήθηκε από το μπροστινό, σήμερα είναι το πίσω. Εγώ δεν έχω ούτε ένα σκασμένο λάστιχο μέχρι τώρα. Ξεκινάει κάποια βεντέτα με τις σαμπρέλες άραγε; Ο Ράκος αλλάζει τη σαμπρέλα του και απολαμβάνει τη λειτουργικότητα της τρόμπας μου. Ο σημερινός προορισμός είναι η Αρεόπολη. Μιλάω με τη θεία Σοφία για τις λεπτομέρειες. Το σπίτι τους είναι πάνω στο δρόμο μας. Πιάνουμε τον επαρχιακό δρόμο Γερολιμένα - Αρεόπολης ο οποίος μας παίρνει μακριά από τη θάλασσα. Κινούμαστε σε ένα δρόμο κάκιστης ποιότητας από όλες τις απόψεις. Το πλάτος του δρόμου είναι πολύ μικρό, το οδόστρωμα έχει ξεφτυλιστεί και είναι σαν να κάνουμε ποδήλατο πάνω σε χαλίκια που τα έχουν κολλήσει με τσιμέντο. Η θέα είναι η συνιθισμένη -πλέον- της άγριας Μάνης. Πέτρα, χώμα, Ήλιος και θάλασσα. Λίγο με ενδιαφέρουν όλα αυτά. Ακόμα λιγότερο με ενδιαφέρει αν είναι ανηφόρα ή κατηφόρα. Την τελευταία σκέψη μάλλον την κάνω εκ του ασφαλούς επειδή δεν διαφαίνεται κάποιος Γολγοθάς μπροστά μας. Τα συναισθήματα μου ερεθίζονται και καθορίζονται από την ύπαρξη του Ράκου. Μετά από κάποια χιλιόμετρα βρίσκουμε ένα βενζινάδικο με καφετέρια και αποφασίζουμε να σταματήσουμε για τα καφεδάκια μας. Αράζουμε σαν τους μάγκες χωρίς να έχουμε κάποιο πρόβλημα με την ώρα μιας και η σημερινή διαδρομή είναι 35 χιλιόμετρα στο σύνολο και έχουμε κάνει ήδη τη μισή ή και παραπάνω. Την ώρα που ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, ένας άνθρωπος μας ρωτάει αν μπορεί να καθήσει στο τραπέζι μας. Τον αποκαλούσαν 'γιατρό'. Πιάνουμε την κουβέντα και του λέμε την ιστορία μας. Μας ρωτάει πως μας φαίνεται ο δρόμος σε αυτό το κομμάτι της Μάνης. Χάλια, του λέω. Χαμογελάει και η επόμενη του ερώτηση ήταν πως μας φαίνονται οι οδηγοί. Ακόμα χειρότερα, του λέω. Και δυστυχώς έλεγα την αλήθεια. Το πλατιάσαμε λίγο παραπάνω και σύντομα είμαστε και πάλι στο δρόμο για το υπόλοιπο μισό της διαδρομής το οποίο ήταν εξίσου κακό από άποψης δρόμου και αδιάφορο από άποψης τοπίου. Πινακίδες μας ενημερώνουν ότι φτάσαμε στην Αρεόπολη και μετά από κάποια μέτρα είμαστε στην αυλή της θείας Σοφίας. Αγκαλιές και χαρές μιας και είχα να την δω 2-3 χρόνια και ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το σπίτι τους στην Αρεόπολη παρόλο που έχει μετακομίσει εκεί εδώ και 26 χρόνια. Λίγο αργότερα, έρχονται και ο θείος Γιάννης και ο ξάδερφος Μιχάλης και όλοι μαζί απολαμβάνουμε σπιτικό φαγητό ενώ τα λέμε. Κάποια στιγμή, είπα να πάω μέχρι την πλατεία της πόλης να πάρω τσιγάρα. Βγαίνω στην αυλή, πάω να πάρω τη Νταλίκα και βλέπω σκασμένο το πίσω λάστιχο. Έχουμε βεντέτα λοιπόν. Καβαλάω τον Ερνέστο και αισθάνομαι σαν να έχω πάρει το ποδήλατο ενός μικρού παιδιού. Πόσο θα γέλασαν όσοι με είδαν στο δρόμο. Αυτό που έκανε την εικόνα ακόμα πιο αστεία είναι ότι και ο Ερνέστο είναι σαμαρωμένος δυνατά. Κάνει μπαμ ότι το ποδήλατο ταξιδεύει, δεν κάνει τη βολτίτσα του στην πλατεία. Επιστρέφω σπίτι και ανακοινώνω στο Ράκο ότι έπαθα κι εγώ λάστιχο και ότι προφανώς έχουμε βεντέτα. Το πρόγραμμα μας ήταν να φύγουμε νωρίς το απόγευμα για να πάμε στον επόμενο προορισμό μας. Όμως, πέφτοντας για έναν σύντομο ύπνο το μεσημέρι, ξυπνήσαμε αργά για να καβαλήσουμε τα ποδήλατα και να φύγουμε για 40 χιλιόμετρα ποδήλατο. Θα μας έπιανε η νύχτα. Η θεία Σοφία μας λέει ότι μπορούμε να κοιμηθούμε εκεί απόψε. Υπέροχα. Θα αράξουμε με την ησυχία μας, θα βάλουμε τις μπουγάδες μας και θα φύγουμε το πρωί με όλη τη μέρα μπροστά μας. Το σπίτι της θείας Σοφίας μπορείς να το πεις και φάρμα μιας και εκτρέφουν κάποια άλογα, διάφορα πτηνά και άλλα ζώα. Επίσης, φτιάχνουν ζυμαρικά, χυλοπίτες και τέτοια. Έτσι βιοπορίζονται. Κάποια στιγμή έπιασα να αλλάξω την σαμπρέλα μου και αφού είχα τη χρονική άνεση, είπα να μπαλώσω τη σκασμένη. Είχε μια πολύ μικρή τρυπούλα, θα την μπαλώσω, θα την αφήσω κάτω από κάτι βαρύ για ώρες να κολλήσει καλά, αύριο θα είναι περδίκι. Απολαμβάνουμε την αυλή με τη θεία έχοντας φάει σαν τα ζώα το μεσημέρι και εξακολουθώντας στο ίδιο βιολί, με γλυκάκι τώρα. Κάνουμε ωραία παρέα. Γι' αυτό ήθελα να τους επισκεφτώ. Δεν είναι μια τυπική επίσκεψη που έγινε για να βολευτούμε καλά σήμερα. Το βραδάκι είπαμε στο Μιχάλη να μας βγάλει στην Αρεόπολη να πάμε να φάμε ένα σουβλάκι και να πιούμε 3 μπύρες, να δούμε τι γίνεται. Βρισκόμαστε στην πλατεία της τουριστικής Αρεόπολης, κυκλοφορεί μπόλικος κόσμος. Ο Μιχάλης μας ρωτάει που θα θέλαμε να αράξουμε και του λέμε σε όποιον κάνει ωραίο σουβλάκι για να μας αφοπλίσει απαντώντας ότι στην Αρεόπολη δεν ξέρουν να φτιάχνουν σουβλάκια. Εντυπωσιακό. Σε συνδυασμό με κάποια άλλα πράγματα που ακούσαμε το μεσημέρι σχετικά με την τουριστική ανάπτυξη του τόπου, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα μέρος που η φύση έχει κάνει τη δουλειά της και με το παραπάνω για να είναι ο τόπος ελκυστικός αλλά η ανθρώπινη παρέμβαση και διαχείριση όχι μόνο δεν βελτιώνει την κατάσταση αλλά την κάνει χειρότερη με το πέρασμα των χρόνων. Νωρίς το βράδυ μαζευόμαστε για το σπίτι. Οι άνθρωποι που ζουν και δουλεύουν σε φάρμες σηκώνονται από τα χαράματα και το ίδιο θέλουμε να κάνουμε και εμείς για να είμαστε άνετοι με το χρόνο. Μετά από περίπου 2 βδομάδες, θα κοιμηθώ και πάλι σε κρεβάτι.
Με το καλημέρα σας...
Άγρια Μάνη...
Ήταν που ήταν στα χάλια του... Άλλη μία πτώση, το τέλειωσε. Αυτή η κατάσταση θα μας στερήσει μπόλικο φωτογραφικό υλικό....
Τα ξυπνητήρια μας χτυπάνε στις 6 το πρωί. Σηκωνόμαστε σβέλτα, μαζεύουμε τα φρεσκοπλυμένα μας ρούχα τα οποία δεν έχουν στεγνώσει ακόμα. Είχε πολύ υγρασία τη νύχτα. Τα σύννεφα ήταν μαύρα και πυκνά πάνω από την Αρεόπολη αλλά και πάλι δεν έβρεξε. Φορτώνουμε τα ποδήλατα μας και αφού δεν θέλω να κρύψω ρούχα βρεγμένα, η Νταλίκα θα βγει σήμερα στο δρόμο με σώβρακα να κρέμονται απλωμένα με μανταλάκια στα χταπόδια που πιάνουν στη σκάρα. Απολαμβάνουμε ένα σύντομο καφεδάκι και κάποιο γλυκό και έπειτα χαιρετάμε και υπερευχαριστούμε τη θεία Σοφία. Είμαστε ήδη στο δρόμο και ο σημερινός μας προορισμός είναι οι παραλίες Στούπα και Καλόγρια, οι οποίες βρίσκονται δίπλα δίπλα, στα 45 χιλιόμετρα μακριά μας. Η σημερινή διαδρομή περιλαμβάνει και μια μεγάλη ανάβαση, στο Οίτυλο. Έχω βρει ένα νέο τρόπο για να βλέπω την υψομετρική απεικόνιση των διαδρομών μας. Στις εφαρμογές που χρησιμοποιούμε, όταν ενεργοποιείς το gps και φαίνεται που βρίσκεσαι, η εφαρμογή πετάει διάφορες δημοφιλείς διαδρομές που έχουν καταγράψει άλλοι με τα ποδήλατα τους. Έτσι, αν είμαστε τυχεροί και κάποιος ή κάποια έχει καταγράψει τη διαδρομή που έχουμε να κάνουμε, μπορούμε να έχουμε την υψομετρική της απεικόνιση. Σήμερα ήταν από αυτές τις μέρες οπότε έχουμε τη δυνατότητα να ξέρουμε που ξεκινά και που τελειώνει η ανάβαση, καθώς και τη διάρκεια της. Ο επαρχιακός δρόμος Γερολιμένα - Αρεόπολης κάνει μια μεγάλη στροφή και μπροστά μας ξεδιπλώνεται μια μεγάλη κατηφόρα. Την κατεβαίνουμε και πέφτουμε πάνω στο όμορφο και γραφικό Λιμένι, έναν διάσημο προορισμό για όσους επισκέπτονται τη Μάνη. Βλέπω ότι ο Ράκος έχει σταματήσει σε ένα 'μπαλκόνι' για να κάνει εικόνες και σταματάω κι εγώ να κάνω τις δικές μου. Μόλις σταματάω, ακούω ένα 'φούιτ' ελάχιστων δευτερολέπτων και παρακολουθώ το μπροστινό μου λάστιχο να κλατάρει. Κοιτάζω το Ράκο, κάνω την φωτογραφία που είχα σημαδεύσει και έπειτα επιδίδομαι σε κάποια μπινελίκια. Δεύτερο λάστιχο σε διάστημα μικρότερο των 24 ωρών και για μένα, μετά το Ράκο. Μηδέν σκασμένα λάστιχα τις προηγούμενες 18 ημέρες. Τι κατάρα έχει φορτωμένη στα μπαγκάζια του ο Ράκος; Ευτυχώς είναι το μπροστινό λάστιχο και τα πράγματα είναι πιο έυκολα. Έχω 2 καινούργιες σαμπρέλες και την μπαλωμένη από χθες. Τις κοιτάζω. Επιλέγω την μπαλωμένη. Την περνάω πάνω στη ζάντα, αρχίζω και φουσκώνω μέχρι που βάζω την έτοιμη ρόδα πάνω στο ποδήλατο. Μαζεύω τα εργαλεία μου και μόλις πάω να καβαλήσω το ποδήλατο το λάστιχο κλατάρει ξανά. Η ψυχολογία μου σπάει και το νευρικό μου σύστημα δέχεται πανίσχυρο χτύπημα. Ταύρος εν υαλοπωλείο. Ξέρω ότι ο Ράκος θέλει να γαμηθεί στο γέλιο και κρατιέται γιατί με βλέπει εκτός εαυτού. Τα έχω βάλει με την τύχη μου αλλά κυρίως με τον εαυτό μου που δεν επέλεξα μια καινούργια σαμπρέλα να βάλω στο ποδήλατο. Στην πραγματικότητα, δεν τρέχει τίποτα. Απλά θα καθυστερήσουμε άλλα 5 λεπτά. Αλλά δεν είχα την ψυχραιμία να το δω από αυτή τη γωνία. Επαναλαμβάνω τη διαδικασία και ξεκινάμε ξανά το δρόμο μας. Πετάω και την σαμπρέλα που τρύπησα τώρα καθώς και την μπαλωμένη από χθες. Ελπίζω να έχουμε τελειώσει με τα σκασμένα λάστιχα αλλά σίγουρα έχουμε τελειώσει με τις μπαλωμένες σαμπρέλες. Έπρεπε να το είχα καταλάβει από την Αρεόπολη όταν επιχείρησα να μπαλώσω τη σαμπρέλα μου και είδα έκπληκτος ότι η κόλλα είχε εξατμιστεί μέσα από το σωληνάριο. Προφανώς με αυτή τη ζέστη, η κόλλα που χρησιμοποιείται για τα μπαλώματα γίνεται εντελώς αναξιόπιστη. Αφήνουμε πίσω μας το Λιμένι, διασχίζουμε το Νέο Οίτυλο και ο δρόμος αρχίζει και ανεβαίνει. Ο Ράκος έχει φύγει κάποια μέτρα μακριά μιας και εγώ σταματούσα για να κάνω κάποιες φωτογραφίες. Είναι η πρώτη του σκληρή ανάβαση για αυτό το ταξίδι, είναι με τον Ερνέστο και όχι με τον Ζιντάν που πλέον είναι μέρος του σώματος του. Θα είναι απόλυτα συγκεντρωμένος και δεν θέλει χρονοτριβές, σκέφτομαι. Πήραμε την ανάβαση ο καθένας μόνος του και συναντηθήκαμε στο Οίτυλο. Κινηθήκαμε μέσα στο όμορφο Οίτυλο μέχρι που πιάσαμε τον επαρχιακό δρόμο Αρεόπολης - Καλαμάτας. Το τοπίο αρχίζει και αλλάζει σιγά σιγά. Στο βάθος τα βουνά φαίνονται πράσινα ξανά. Απ' ότι φαίνεται, το τέλος της Μάνης θα φέρει και το τέλος των άγριων τοπίων. Κινούμαστε σε κάποιο υψόμετρο, σε μια πολύ όμορφη διαδρομή. Ο δρόμος είναι αρκετά στενός, πρέπει να έχουμε το νου μας στα διερχόμενα οχήματα αλλά ευτυχώς δεν έχει πολλή κίνηση. Σταματάμε σε ένα φούρνο που βρίσκουμε στο δρόμο μας. Είναι καλή στιγμή για διάλειμμα. Το βουνό έχει γαμηθεί, έχουμε κάνει πάνω από τη μισή απόσταση, δικαιούμαστε στάση. Μαζί με τα καφεδάκια μας θα απολαύσουμε και μια χειροποίητη, ζουμερή και πεντανόστιμη πορτοκαλόπιτα. Επιστρέφουμε στο δρόμο, συνεχίζουμε για κάποια χιλιόμετρα στο ίδιο μοτίβο μέχρι που καταλαβαίνουμε ότι βρισκόμαστε στο σημείο Μηδέν. Μπροστά μας απλώνονται και πάλι τα παράλια της Δυτικής Μάνης. Χαμογελάμε σατανικά και πέφτουμε στο κενό. Λίγα λεπτά αργότερα, έχουμε πιάσει ισόγειο και κινούμαστε δίπλα στη θάλασσα. Σταματάμε σε ένα βενζινάδικο. Ο Ράκος χρειάζεται αέρα στο μπροστινό λάστιχο πάλι. Από την πρώτη μέρα που ταλαιπωρήθηκε στο βουνό, το λάστιχο του θέλει αέρα 2-3 φορές τη μέρα αλλά σαμπρέλα δεν αλλάζει. Είναι πρόβλημα από τη βαλβίδα, λέει. Στο συνεργείο που βρίσκεται το πιστόλι του αέρα δεν υπάρχει άνθρωπος. Το μάτι μου πέφτει σε ένα αντισκουριακό WD 40. Ψεκάζω την αλυσίδα και τα πετάλια της Νταλίκας. Το ποδηλατάκι μου έχει ξεχαρβαλωθεί και ο θόρυβος που κάνει όταν κινείται είναι ικανός να σου δημιουργήσει πονοκέφαλο. Βάζω κι εγώ αέρα στα δικά μου λάστιχα. Με φρεσκαρισμένα ποδήλατα, είμαστε και πάλι στο δρόμο για τα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής. Στρίβουμε αριστερά και πέφτουμε πάνω στην παραλία Στούπα. Η πυκνότητα των ομπρελών μου δημιουργεί μια τάση για εμετό. Στην παραλία γίνεται μακελειό. Υπάρχει πάρα πολύς κόσμος, όλα φαίνονται τόσο στριμωγμένα που με πιάνει κλειστοφοβικό σοκ και μόνο που το βλέπω από το δρόμο. Συνεχίζουμε να πάμε στην διπλανή παραλία, την Καλόγρια. Και εκεί η κατάσταση είναι πάνω κάτω η ίδια αλλά στα τελευταία μέτρα της αμμουδιάς υπάρχει μια σχετική άπλα και το κυριότερο είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο αρμυρίκι που προσφέρει έναν παχύ ίσκιο. Είναι η κατάσταση που αναζητούσα σε κάθε παραλία μέχρι τώρα αλλά την βρήκα ελάχιστες φορές. Στρώνουμε πανιά, παίρνουμε τα καφεδάκια μας και φεύγουμε για τη βουτιά. Στην μία πλευρά της θάλασσας, υπάρχει μια πηγή που αναβλίζει γλυκό και πολύ παγωμένο νερό. Ότι πρέπει για τους καταπονημένους μύες μας. Για τις επόμενες ώρες, αράζουμε σαν τους σκύλους. Ο καιρός αλλάζει, πιάνει αέρας και πλέον στην παραλία έρχονται μεγάλα κύματα. Μετά από λίγη ώρα, σε όλο το μήκος της παραλίας εκεί που σκάει το κύμα δημιουργείται το αδιαχώρητο. Μπορείς να δεις από μικρά παιδάκια μέχρι πενηντάρηδες με σωσίβια - σαμπρέλες και στρώματα θαλάσσης να παίζουν με τα κύματα. Κάνα μισάωρο μετά και αφού έχω πιει 1-2 λύτρα θαλασσινό νερό και έχω κουραστεί από το παιχνίδι, πάω να συνεχίσω το άραγμα. Ο Ήλιος πάει για το σβήσιμο και σιγά σιγά πρέπει να τακτοποιήσουμε τις ανάγκες του φαγητού αλλά κυρίως της διανυκτέρευσης. Για να στήσουμε πάνω σε μία από τις δύο παραλίες, δεν το συζητάμε. Μάλλον θα μας βάλουν φυλακή πριν καρφώσουμε το πρώτο πασαλάκι. Στο μέρος υπάρχει ένα οργανωμένο camping και ρίχνουμε μια ματιά στον τιμοκατάλογο, έτσι για να ξέρουμε. Ανηφορίζουμε και βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο όπου βρίσκουμε μπροστά μας σούπερ μάρκετ. Από την άλλη πλευρά του δρόμου υπάρχει ένας μεγάλος ελαιώνας. Ο Ράκος τον είδε και είπαμε ότι μπορούμε να τον εξετάσουμε. Φορτώνουμε το γεύμα των πρωταθλητών και πάμε για τον ελαιώνα. Τα πράγματα είναι όντως πολύ άνετα. Μπαίνουμε λίγο πιο μέσα να μη φαινόμαστε από το δρόμο και από το ξενοδοχείο που είναι δίπλα στον ελαιώνα, στήνουμε το τσαρδί μας και απολαμβάνουμε το γεύμα των πρωταθλητών. Μέχρι να τελιώσουμε έχει νυχτώσει για τα καλά. Ανοίγουμε το φερμουάρ της Σπηλιάς, πηδάμε μέσα, κάνουμε τη βραδινή μας παρεούλα και λίγη ώρα αργότερα ξεκινάμε άλλον έναν ύπνο στη φύση.
Το Λιμένι από ψηλά....
Λιμένι, σκασμένη σαμπρέλα v 1.0
Λιμένι, σκασμένη σαμπρέλα v 2.0
Η ανάβαση για το Οίτυλο έχει ξεκινήσει. Τα σύννεφα διευκολύνουν το έργο μας
Το Νέο Οίτυλο από ψηλά...
Και ακόμα ψηλότερα...
Τέλος ανάβασης. Σιγά σιγά αφήνουμε πίσω μας τη Μάνη. Σιγά σιγά το τοπίο πρασινίζει ξανά
Ο οικισμός Λαγκαδά, χτισμένος πάνω σε μια καταπράσινη πλαγιά
Σημείο Μηδέν. Έτοιμοι για ελεύθερη πτώση μέχρι τη θάλασσα!
Η πανέμορφη αλλά συνωστισμένη παραλία Στούπα
Η εξίσου πανέμορφη και συνωστισμένη παραλία Καλόγρια
Τσαρδί στον ελαιώνα. Έτοιμοι για το γεύμα των πρωταθλητών και τον ύπνο μας
Το φως του Ήλιου με ξυπνά. Ο Ράκος με ακούει που έχω αρχίσει και σαλεύω και ξυπνάει και αυτός. Σιγά σιγά μαζεύουμε το τσαρδί μας, φορτώνουμε τα ποδήλατα μας και πάμε στο σούπερ μάρκετ να απολαύσουμε ένα σύντομο πρωινό και να εφοδιαστούμε τα απαραίτητα για τη συνέχεια. Σημερινός προορισμός είναι η Καλαμάτα. Περίπου 45 χιλιόμετρα δρόμος, με άλλη μία δυνατή ανάβαση στην Καρδαμύλη. Η Καλαμάτα είναι ένα κομβικό σημείο του ταξιδιού. Τα καλά μου φιλαράκια και κουμπάροι, ο Αντρέας και η Χαρά, μαζί με τα 2 παιδιά τους, την Ηλιοστάλαχτη και τον Χρηστάρα, ζουν εκεί. Θα υπάρξει στάση για καλή παρέα και διακοπές. Επίσης, θεωρούσα την Καλαμάτα κομβικό σημείο γιατί έτσι όπως έβλεπα τον χάρτη σκεφτόμουν ότι είναι η μέση του ταξιδιού. Τελικά, ήταν περίπου τα 2/3 του ταξιδιού. Επίσης, στην Καλαμάτα τελειώνουμε με το δεύτερο πόδι της Πελοποννήσου και τη Μάνη. Ο Ταύγετος ορθώνεται επιβλητικά από πάνω της, καταπράσινος. Τέλος, η Καλαμάτα σημοτοδοτεί το τέλος των αναβάσεων. Από εκεί και μετά, το επίπεδο δυσκολίας πέφτει κατακόρυφα. Καβαλάμε τα ποδήλατα μας και ξεκινάμε. Πριν ολοκληρώσουμε 5 χιλιόμετρα πετάλι, έχουμε περάσει πάνω από 2 υπέροχες παραλίες που μας κάναν να τα βάλουμε με τους εαυτούς μας που δεν ψαχτήκαμε καλύτερα σχετικά με τη διανυκτέρευση μας το προηγούμενο βράδυ. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά! Διασχίζουμε την πανέμορφη Καρδαμύλη μέχρι που τα πρώτα 'φιδάκια' κάνουν την εμφάνιση τους. Το ηθικό είναι ακμαιότατο. Όλες τις προηγούμενες μέρες έδωσα σκληρές μάχες μοναχός πάνω σε αμέτρητες ανηφοριές και τα κατάφερα σε όλες. Τι μπορεί να με ανησυχήσει τώρα που είναι και το φιλαράκι μου εδώ; Μέχρι και ο καιρός είναι πλέον μαζί μας. Η θερμοκρασία είναι χαμηλότερη και κάποιες φορές τα σύννεφα παριστάνουν την κουρτίνα μπροστά από τον Ήλιο και κάνουν τις συνθήκες ακόμα καλύτερες. Μόνο τα σκασμένα λάστιχα με ανησυχούν και έχοντας μείνει με μία μόνο καινούργια σαμπρέλα, σταμάτησα σε ένα ποδηλατάδικο που βρήκα στην Καρδαμύλη. Ευτυχώς ρώτησα την τιμή της σαμπρέλας πριν πω πόσες θα ήθελα γιατί είχα σκοπό να στοκάρω, πραγματικά. Η δεσποινίς πουλάει τη σαμπρέλα στη φιλικότατη τιμή των 6 ευρώ. Γελάω δυνατά με την τιμή αλλά παρόλα αυτά αγοράζω έστω μία για να καλύψω την ανησυχία μου. Τα πρώτα πέταλα της ανάβασης έχουν μείνει πίσω μας έτσι, σε κάποια από τα 'μπαλκόνια' πάνω στη διαδρομή σταματάμε και χαζεύουμε τη θέα από κάτω. Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε σαν τους τιτάνες με εντυπωσιακά δείγματα πειθαρχείας, δύναμης και υπομονής. Περνάμε από τον πανέμορφο οικισμό Προσήλιο και η πορεία του δρόμου μας φέρνει σε σημείο να έχουμε την Καρδαμύλη στο πιάτο και να βλέπουμε τι έχουμε ανέβει μέχρι τώρα. Έπειτα, ο προσανατολισμός μας αλλάζει ενώ εξακολουθούμε να ανεβαίνουμε και να μην έχουμε τη θάλασσα στο οπτικό μας πεδίο. Πάνε περίπου 10 χιλιόμετρα που ανεβαίνουμε, μετά από κάθε στροφή ίσως και να βρίσκεται το σημείο Μηδέν πλέον. Κατεβαίνουμε 2-3 δυνατές κατηφόρες αλλά ο δρόμος ισιώνει ξανά. Βρισκόμαστε στη Μάλτα (;) και σε αυτό το σημείο έχουμε την επιλογή να αφήσουμε τον επαρχιακό Αρεόπολης - Καλαμάτας και να το πάρουμε όλο παραλιακά μέχρι την Καλαμάτα. Και εννοείται πως αυτό θα κάνουμε. Στρίβουμε αριστερά για Κιτριές και παίρνουμε κάποιες ανηφοριές για ξεκίνημα, σε ερημικό μικρό δρόμο. Σκέφτομαι μήπως με αυτή την επιλογή κάψαμε την κατάβαση μιας τόσο μεγάλης ανάβασης. Μάλλον δεν ισχύει αυτό.Δεν έχουμε τη θάλασσα στο οπτικό μας πεδίο αλλά ο δρόμος μας συνεχίζει παραθαλάσσια. Είναι θέμα χρόνου να εμφανιστεί η κατάβαση μπροστά μας. Όντως, λίγες στροφές μετά ξεκινάμε μια κατάβαση που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και επικίνδυνη. Το ότι δεν υπάρχουν καθόλου αυτοκίνητα μας δίνει παραπάνω αέρα στα μυαλά αλλά ο δρόμος είναι στενός και με μπόλικες στροφές. Υπάρχουν όμως και οι ευθείες που σου δίνουν την δυνατότητα για κάποιο ρεκόρ ταχύτητας. Αυτή η απολαυστική περιπέτεια μας 'έριξε' μέσα στις Κιτριές και πλέον έχουμε να κάνουμε με παραλιακό σουλάτσο που είναι από τα αγαπημένα μας. Επόμενος οικισμός το Ακρογιάλι. Καθώς τον διασχίζουμε και βάζουμε κάτω και τις σχετικές παραμέτρους, κρίνουμε ότι μπορούμε να κάνουμε το διάλειμμα για τα καφεδάκια μας. Είμαστε κοντά στο μεσημέρι και δεν μας απασχολεί ο καύσωνας τώρα, αλλά το αν θα μας πιάσει κάποια καταιγίδα. Επίσης, είμαστε μόλις 15 χιλιόμετρα έξω από την Καλαμάτα. Αράζουμε για το καφεδάκι μας και εμφανίζεται ο Αντρέας στα τηλέφωνα. Προτείνει να έρθει να μας φορτώσει στο αγροτικό για να μη φάμε βροχή. Κοιτάζω τον φορτωμένο ουρανό αλλά μέσα στην ευφορία και την αισιοδοξία μου, αισθάνομαι σίγουρος ότι δεν θα έχουμε βροχή σήμερα. Λίγο αργότερα και ενώ ετοιμαζόμαστε να φύγουμε, τρώμε κάποιες ελάχιστες σταγόνες βροχής. Είχα δίκιο όμως, μιας και αυτές οι πρώτες και ελάχιστες σταγόνες ήταν και οι τελευταίες. Συνεχίζουμε το παραλιακό μας σουλάτσο περνώντας από Αβία, Αρχοντικό και Μίκρα Μαντινεία μέχρι που το παραλιακό δρομάκι συναντιέται με τον επαρχιακό Αρεόπολης - Καλαμάτας. Αυξημένη η κίνηση πλέον και επιστρατεύουμε λίγο από προσοχή και υπομονή για τη συνέχεια. Περνάμε και την παραλία της Βέργας και μετά από λίγο είμαστε στον παραλιακό δρόμο της ποδηλατομάνας Καλαμάτας. Το κυκλοφοριακό δεν είναι πια πρόβλημα για εμάς, μιας και στην Καλαμάτα υπάρχει αξιοσέβαστο δίκτυο ποδηλατόδρομων. Οι κάτοικοι χρησιμοποιούν αρκετά το ποδήλατο και σε συνδυασμό με τις υποδομές, η κυκλοφορία οχημάτων πραγματοποιείται αρκετά ομαλά και η ποδηλατική κουλτούρα είναι περισσότερο ανεπτυγμένη. Το ποδήλατο συγκαταλέγεται στα μέσα μεταφοράς, είναι μέρος της κυκλοφορίας και αντιμετωπίζεται με σεβασμό. Τουλάχιστον σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ότι συμβαίνουν όλα αυτά στην πρωτεύουσα. Από την παραλία μέχρι το κέντρο της Καλαμάτας, κινηθήκαμε αυστηρά σε ποδηλατόδρομο. Κάποια στιγμή περνάμε έξω από ένα ποδηλατάδικο και σταματάω να ικανοποιήσω τη μανία μου και την ανασφάλεια μου. Αγοράζω άλλες 2 σαμπρέλες κι έτσι θα έχω 4 καινούργιες στις αποσκευές μου, για την περίπτωση που η βεντέτα εξακολουθήσει. Λίγη ώρα αργότερα -και αφού το μπροστινό λάστιχο του Ράκου θέλει φούσκωμα κάθε 5 λεπτά- βρισκόμαστε στην αποθήκη που δουλεύει ο Αντρέας και άλλη μια ποδηλατική ημέρα του ταξιδιού έχει τελειώσει. Έχοντας πλέον και τη χρονική άνεση, ο Ράκος είπε να ασχοληθεί με το μπροστινό του λάστιχο για το οποίο είχε αναπτύξει τη θεωρία ότι απλά έχει κάποιο πρόβλημα η βαλβίδα και χάνει αέρα που και που. Αφού το 'που και που' είχε μετατραπεί σε 'κάθε τρεις και λίγο' είπε να το εξετάσει για να ανακαλύψει τελικά κάποιο καρφωμένο γυαλί στο λάστιχο του και να αλλάξει σαμπρέλα. Προηγούμαι με σκορ 3 -2 στα σκασμένα λάστιχα. Για τις επόμενες 2 μέρες θα είμαστε άνθρωποι που είναι σε διακοπές. Ψησίματα, κρέατα, αλκοόλ, ξενύχτι και καλοπέραση με καλούς φίλους. Ο συγχρονισμός με τον καιρό ήταν άψογος μιας και η επόμενη μέρα είχε καταιγίδες αλλά δεν μας ένοιαξε αφού δε βρισκόμαστε στο δρόμο.
Η πανέμορφη παραλία Δελφίνι λίγο μετά την Καλόγρια. Μακάρι οι πληροφορίες να μας είχαν στείλει να διανυκτερεύσουμε εκεί την προηγούμενη βραδιά
Λίγο πιο πέρα, η παραλία Φονέας
Η παραλία της Καρδαμύλης και η ανάβαση ξεκινά...
Λίγο αργότερα και ...αρκετά ψηλότερα
Η ομάδα κάνει χαβαλέ στην κορύφωση της ανάβασης
Στις Κιτριές, η σιέστα είναι κάτι ιερό. Εδώ, στην πόρτα του δημοτικού σχολείου
Τι μας λένε μωρέ;!;!
Τα τελευταία χιλιόμετρα του δεύτερου ποδιού της Πελοποννήσου...
Παραλία στις Κιτριές...
Λίγο μετά τις Κιτριές...
Η παραλία του οικισμού Ακρογιάλι
Η παραλία της Καλαμάτας
Η Νταλίκα και ο Ερνέστο στην αποθήκη του Αντρέα
Έπειτα από δύο ολόκληρες απολαυστικές και ξεκούραστες μέρες στην Καλαμάτα, την τρίτη ημέρα έχει έρθει η ώρα της αποχώρησης. Έχουμε πει να φύγουμε νωρίς το απόγευμα για να απολαύσουμε άλλο ένα πρωινό χωρίς να μας κυνηγά ο χρόνος. Έχουμε χαιρετήσει τη Χαρά και τα παιδιά και πηγαίνουμε στην αποθήκη να σαμαρώσουμε τα ποδήλατα μας, να χαιρετήσουμε και τον Αντρέα και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Επόμενος προορισμός είναι η παραλία Μεμί, λίγο έξω από την Κορώνη. Έχουμε να κάνουμε κάπου στα 55 χιλιόμετρα. Η ώρα σε σχέση με των αριθμό των χιλιομέτρων δεν μας ανησυχεί. Δεν έχουμε κάποιο βουνό μπροστά μας. Καθώς κάνουμε πετάλι πάνω στην αδιάφορη και με αρκετη κυκλοφορία Εθνική Οδό Καλαμάτας - Πύλου, το κοντέρ της Νταλίκας μηδενίζει. Λίγο έξω από την Καλαμάτα η Νταλίκα έσπασε το φράγμα των 1.000 χιλιομέτρων. Το ανακοινώνω στο Ράκο ενώ κάνω πετάλι σαν παραφουσκωμένος κόκορας. Περνάμε τη Μεσσήνη και λίγο αργότερα, στρίβουμε αριστερά στον Ριζόμυλο για να πιάσουμε και πάλι δρόμο πάνω στη θάλασσα. Φτάνουμε στο Πεταλίδι και θα ήθελα να κάνουμε μια στάση εκεί. Είχα κάνει διακοπές με την οικογένεια μου εκεί όταν ήμουν 8-9 ετών και ήθελα να ξύσω τις όποιες αναμνήσεις. Αράζουμε σε ένα παγκάκι και πίνουμε μια λεμονάδα ενώ χαζεύουμε το Μεσσηνιακό κόλπο. Κοκορευόμαστε γιατί όλα τα μέρη που βλέπουμε απέναντι μας, τα έχουμε πάρει με τα ποδήλατα μας τις προηγούμενες μέρες. Δεν θα χρονοτριβήσουμε παραπάνω γιατί δε θέλουμε να μας πιάσει η νύχτα. Συνεχίζουμε το πετάλι μας ακριβώς δίπλα στη θάλασσα μέσα σε πολύ όμορφο φυσικό τοπίο. Γύρω μας τα πάντα είναι πράσινα ξανά, οι περισσότερες παραλίες είναι αμμουδιές. Η άγρια ομορφιά της Μάνης αποτελεί παρελθόν. Μπαίνουμε στον Άγιο Αντρέα γιατί ο φίλος μας ο Γιαννάκος, μας είχε πει ότι είναι μέρος που αξίζει ακόμα και διανυκτέρευση. Είχε απόλυτο δίκιο αλλά θα παραμείνουμε στο πλάνο μας. Συνεχίζουμε παραλιακά περνώντας από τη Νέα Κορώνη και ο δρόμος ξεμακραίνει και πάλι από τη θάλασσα. Περνάμε μέσα από το μεγάλο χωριό Χαροκοπιό και έπειτα από αυτό βλέπουμε μπροστά μας την Κορώνη. Η ώρα του ηλιοβασιλέματος μας πετυχαίνει κάτω από το κάστρο της Κορώνης να πίνουμε μια λεμονάδα. Μετά το υπερθέαμα, θα επισκεφθούμε κάποιο σούπερ μάρκετ για να φορτώσουμε τα απαραίτητα που θα αποτελέσουν το γεύμα των πρωταθλητών, όταν η ομάδα δεν διανυκτερεύει σε κάποιο σπίτι. Βγάινουμε από την Κορώνη σκαρφαλώνοντας κάτι άτσαλες πλακόστρωτες ανηφόρες που με κάνουν να αρχίσω τα μπινελίκια. Ο Ράκος με επαναφέρει σε τάξη όπως κάνει πάντα όταν αρχίζω και γκρινιάζω πάνω στο ποδήλατο. Μετά από 3-4 χιλιόμετρα είμαστε στην παραλία Μεμί και ανιχνεύουμε που θα στήσουμε το τσαρδί μας. Κοντεύει να νυχτώσει, η παραλία είναι άδεια και αυτό κάνει το έργο μας πολύ πιο εύκολο. Η παραλία είναι πανέμορφη. Στήνουμε το τσαρδί μας και ο Ράκος βγαίνει κίνηση να φέρει 2 μπύρες. Η νύχτα έχει πέσει για τα καλά και ένα τεράστιο φεγγάρι κάνει το θέαμα υπέροχο. Βραδινό μπανάκι και γεύμα των πρωταθλητών. Τι ζωάρα κάνουμε με τα ποδήλατα μας ενώ γυρνάμε την Πελοπόννησο. Κάποια λεπτά αργότερα είμαστε μέσα στη Σπηλιά για κουβεντούλα και χάζεμα φεγγαράδας μέχρι που κοιμηθήκαμε.
Ένα πολύχρωμο παντοπωλείο με ντόπια είδη εποχής, πάνω στο δρόμο
Η παραλία στο Πεταλίδι...
Η ομάδα σε ολιγόλεπτο διάλειμμα. Οι πιθανότητες βροχής δεν μας ακουμπάνε
Η παραλία στον Άγιο Αντρέα
I love Nea Koroni!!! Όχι μόνο ...mstrdm...
Η όμορφη Κορώνη....
Κάτω από το κάστρο της Κορώνης
Το τσαρδί μας στην παραλία Μεμί....
Η πανσέληνος έρχεται να κάνει τη νύχτα, μέρα...
Το φως της ημέρας μας σηκώνει στο πόδι και ξεκινάω τη μέρα μου με μια βουτιά αφού υπάρχει και η δυνατότητα για ντουζ στην παραλία. Ένας περαστικός κάνει κάποιες ερωτήσεις στο Ράκο για να καταλήξει να μας πει ότι το ελεύθερο κάμπινγκ απαγορεύεται. Απορεί που θα χέσουμε, μην του χέσουμε το πόστο. Είναι πολύ νωρίς το πρωί, η Σπηλιά είναι ήδη πεσμένη, δείγμα του ότι ξεστήνουμε και φεύγουμε και η συμπεριφορά του τύπου με εκνευρίζει αλλά σιγά μην κάτσω να τσακώνομαι πρωί πρωί. Όσο αυτός μίλαγε, ο Ράκος παίζει να μην του είχε μιλήσει καθόλου αλλά ο άλλος εξακολουθούσε μόνος του. Περνώντας για να πάω στο ντουζ άκουσα την ατάκα περί τουαλέτας και του λέω 'εμείς δεν χέζουμε ποτέ'. Όχι που θα μας πουλήσει μόνο αυτός την τρελίτσα του πρωί πρωί. Αδιαφορώντας για τον γελοίο, μαζεύουμε το τσαρδί μας, φορτώνουμε τα ποδηλατάκια μας και βγαίνουμε στο δρόμο. Στα επόμενα μέτρα, βλέπουμε τον ίδιο γελοίο να βάφει τα κάγκελα από κάποιον φράχτη σπιτιού και μας εύχεται 'καλό ταξίδι' με πλατύ χαμόγελο. Μάλλον χάρηκε που φύγαμε από το σημείο που πάει για το μπάνιο του. Ο σημερινός μας προορισμός είναι η μοναδική παραλία Βοϊδοκοιλιά. Ξεκινάμε την πορεία μας με την ανάβαση στο Βασιλίτσι, η οποία θα είναι η τελευταία ανάβαση για το υπόλοιπο ταξίδι. Είναι νωρίς το πρωί και η θέση του βουνού είναι τέτοια που η επαφή μας με τον Ήλιο είναι ανύπαρκτη. Γνωρίζοντας πως είναι η τελευταία ανάβαση και προερχόμενοι από 2ήμερο διακοπών και μια έυκολη ποδηλατική μέρα, το Βασιλίτσι γαμήθηκε συνοπτικά. Βρισκόμαστε στο σημείο Μηδέν και χαζεύουμε τα κάλη της Δυτικής πλευράς του τρίτου ποδιού. Βλέπουμε τη Φοινικούντα στο βάθος. Τα μικρά νησιά Σχίζα, Αγία Μαρίνα και Σαπιέντζα απέναντι μας. Η θάλασσα είναι να την πιεις στο ποτήρι. Κάνουμε τις εικόνες μας και φεύγουμε για την κατάβαση. Λίγο αργότερα είμαστε μέσα στη Φοινικούντα όπου και θα αράξουμε να πιούμε τα καφεδάκια μας και να εφοδιαστούμε για τη συνέχεια. Το διάλειμμα θα είναι σχετικά σύντομο γιατί η σημερινή διαδρομή είναι γύρω στα 65 χιλιόμετρα και είχε και μια ανάβαση 8-9 χιλιομέτρων. Είμαστε και πάλι πάνω στα ποδήλατα μας και συνεχίζουμε παραλιακά μέχρι την Μεθώνη, όπου θέλουμε να κάνουμε μια μικρή επίσκεψη γνωρίζοντας ότι είναι πανέμορφη. Βρισόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και μέρη όπως η Μεθώνη και η Κορώνη που είναι διάσημοι τουριστικοί προορισμοί, είναι κατάμεστα. Κάνουμε μια σύντομη βόλτα μέσα στη Μεθώνη και λίγο μετά είμαστε πάνω στον επαρχιακό δρόμο Μεθώνης - Πύλου. Στα αριστερά μας βλέπουμε το καταφύγιο άγριας ζωής Άγιος Νικόλαος στο οποίο παρά τον τίτλο του, έχουν καρφώσει ανεμογεννήτριες. Ο δρόμος είναι πολύ στενός, υπάρχει κυκλοφορία, οπότε είμαστε μόνιμα σε σχηματισμό 'φάλαγγα' έχοντας τα μάτια μας δεκατέσσερα. Μπαίνουμε μέσα στην Πύλο και λέμε να σταματήσουμε για μια λεμονάδα. Είναι μεσημεράκι, είναι ζεστά αλλά σε καμία περίπτωση ο καύσωνας που είχα ζήσει τις πρώτες μέρες του ταξιδιού. Επίσης, τώρα που ξέρω ότι έχουν τελειώσει τα βουνά, ο καύσωνας δεν αποτελεί φόβητρο. Καθόμαστε για δέκα λεπτά σε ένα παγκάκι και καβαλάμε ξανά για να φτάσουμε στην παραλία που θα πραγματοποιηθεί το μεγάλο μας διάλειμμα, μια ώρα αρχίτερα. Η Πύλος μένει πίσω μας, περνάμε και τα γήπεδα γκολφ του Costa Navarino και πιάνουμε και πάλι παραλιακό δρόμο που θα μας ρίξει στην παραλία της Γιάλοβας, η οποία είναι λίγα χιλιόμετρα πριν τη Βοϊδοκοιλιά και είναι ότι πρέπει για τη σιέστα μας. Η παραλία παρέχει όλες τις πολυτέλειες που επιθυμούμε, δηλαδή ένα μεγάλο αρμυρίκι με παχύ ίσκιο. Η σιέστα ήταν υψηλής ποιότητας και οι επόμενες ώρες γέμισαν από βουτιές, ποιοτικό άραγμα και λίγο ύπνο. Απογευματάκι πια, μαζευόμαστε και αναχωρούμε για τη Βοϊδοκοιλιά. Σταματάμε στο πρώτο σούπερ μάρκετ που βρίσκουμε για ανεφοδιασμό, γιατί δεν περιμένουμε να βρούμε τίποτα στη Βοϊδοκοιλιά. Η ιδιοκτήτρια του σούπερ μάρκετ βλέπει απ' έξω τα ποδήλατα φορτωμένα και καθώς ψωνίζουμε μας κάνει τις σχετικές ερωτήσεις. Ακούγοντας την ιστορία μας, μας κερνάει ένα καρπούζι από τον κήπο του άντρα της και καθόμαστε παρέα της στον υπαίθριο χώρο του σούπερ μάρκετ όσο σφάζουμε και τρώμε το πεντανόστιμο καρπούζι. Είναι η κυρία Σία, την οποία υπερευχαριστούμε για την τόσο ευγενική χειρονομία. Μας λέει, σιγά το πράγμα... είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω μιας και τιμήσατε τον τόπο μας. Που να ήξερε ότι μέχρι τώρα στο ταξίδι, μου έχουν προσφέρει ένα μπουκαλάκι νερό πριν από 1.000 χιλιόμετρα περίπου. Ωραία η κουβέντα με την κυρία Σία αλλά ο ουρανός έχει αρχίσει και γίνεται κόκκινος και πρέπει να φύγουμε να μη μας προλάβει η νύχτα. Χαιρετάμε τη συμπαθέστατη κυρία Σία και συνεχίζουμε για τα περίπου 15 χιλιόμετρα που χρειάζεται να διανύσουμε μέχρι τον τελικό προορισμό μας. Στρίβουμε αριστερά και αφήνουμε τον επαρχιακό δρόμο Κυπαρισσίας - Πύλου. Κινούμαστε σε έναν μικρό και πολύ ήσυχο δρόμο που θα μας οδηγήσει στο Παλαιοχώρι και τελικά στην παραλία Βοϊδοκοιλιά. Το θέαμα της παραλίας είναι υπερπαραγωγή. Έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Κάνουμε σύντομα κάποιες φωτογραφίες και πρέπει να στήσουμε σβέλτα το τσαρδί μας γιατί η ώρα της δύσης έχει έρθει και σε λίγο θα μας φάνε τα κουνούπια μιας και η Βοϊδοκοιλιά βρίσκεται δίπλα από τον υδροβιότοπο και τη λίμνη Διβαρίου. Το τσαρδί είναι έτοιμο και εμείς απ' έξω απολαμβάνουμε το γεύμα των πρωταθλητών εκστασιασμένοι από την ομορφιά αυτού του τόπου. Λίγο αργότερα, θα μπούμε αναγκαστικά στη σκηνή γιατί τα κουνούπια δεν αστειεύονται αλλά είναι και η ώρα μας για ύπνο.
Ανάβαση στο Βασιλίτσι, σημείο Μηδέν... Στο βάθος η Φοινικούντα
Η παραλία Κουμπάρες, αμέσως μετά τη Φοινικούντα...
Στη γέφυρα για την είσοδο του φρουρίου της Μεθώνης...
Το φρόυριο της Μεθώνης...
Η παραλία και στο φόντο το φρόυριο της Μεθώνης
Η Πύλος από ψηλά...
Στην παραλία της Γιάλοβας
Η κυρία Σία παρακολουθεί το σφάξιμο....
Τη δροσιά του να έχεις τα καλοκαίρια κυρία Σία!
Το τσαρδί στη Βοϊδοκοιλιά...
Πανοραμική όψη της Βοϊδοκοιλιάς....
Ανοίγω τα μάτια μου και βγαίνω έξω να δω την παραλία πως θα είναι αυτή την ώρα. Ήταν όπως την βλέπετε στην παραπάνω εικόνα. Ονειρική. Ο Ράκος ξυπνάει επίσης. Βλέποντας κι αυτός την εικόνα της παραλίας και επειδή χθες ήρθαμε σχετικά αργά και δεν βουτήξαμε, αποφασίζουμε ότι θα αφιερώσουμε λίγο χρόνο για μια ποιοτική βουτιά και λίγο άραγμα σε αυτό τον επίγειο παράδεισο. Οι πρωινές ώρες είναι πολύτιμες για ποδηλασία κάτω από ανθρώπινες συνθήκες αλλά δεν μας νοιάζει. Προκειμένου να κάνουμε τη βουτιά μας εδώ, ας φύγουμε αργότερα και ας καούμε λίγο παραπάνω σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες. Το τσαρδί είναι μαζεμένο, τα ποδήλατα φορτωμένα και μετά από μία σκάρτη ώρα καβαλάμε να βγούμε στο δρόμο. Ο σημερινός μας προορισμός είναι η Ελαία και έχει παίξει εκπληκτικό σενάριο. Τα φιλαράκια μου, ο Μαρίνος και η Βάλια έχουν κατέβει στην Ελαία για διακοπές στο δάσος. Ο Αντρέας με τη Χαρά και τα παιδιά, θα είναι και αυτοί εκεί την επόμενη μέρα. Με αυτούς τους ανθρώπους έχουμε κάνει ελεύθερο camping πιο παλιά στην Ελαία. Μαζί την είχαμε ανακαλύψει μετά τις μεγάλες φωτιές του 2007 στην Ηλεία που μέσα σε όλα, κατέστρεψαν και το υπέροχο δάσος απέναντι από τη λίμνη Καϊάφα που ήταν πολυαγαπημένος προορισμός για camping. Με τον Μαρίνο και τη Βάλια μένουμε στην ίδια γειτονιά αλλά η καθημερινή ρουτίνα του καθένα από εμάς -που δημιουργεί αναπόφευκτα έναν μικρόκοσμο- δεν μας είχε επιτρέψει να βρεθούμε όλο το χειμώνα. Τώρα, θα βρεθούμε στην Ελαία χωρίς να το έχουμε κανονίσει, τα παιδιά πάνω στις διακοπές τους κι εμείς πάνω στο ταξίδι μας. Αυτά είναι τα καλύτερα. Η διαδρομή μας θα είναι κοντά στα 60 χιλιόμετρα και είμαστε όχι και πολύ αισιόδοξοι για την ποιότητα της βόλτας μας. Είναι το σημείο που ξεκινάει αυτός ο επαρχιακός δρόμος που διασχίζει μεγάλο κομμάτι της Δυτικής Πελοποννήσου και είναι κάκιστος. Θεωρητικά είναι η εθνική οδός που συνδέει πόλεις και χωριά της Δυτικής Πελοποννήσου. Πρακτικά είναι ένας πολύ στενός δρόμος, με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση και εννοείται χωρίς διαχωριστικό διάζωμα. Ο ορισμός του επικίνδυνου, δηλαδή. Βγαίνουμε στον επαρχιακό δρόμο και ευτυχώς, σχεδόν αμέσως έχουμε επιλογή να τον αφήσουμε ξανά και για τα επόμενα 10 χιλιόμετρα να κινούμαστε σε έναν μικρότερο δρόμο, ο οποίος θα μας περάσει μέσα από τα χωριά Βρωμονέρι, Μαραθούπολη και Λαγκούβαρδο. Η κίνηση σε αυτό το δρόμο ήταν ελάχιστη, έτσι αυτά τα χιλιόμετρα ήταν απολαυστικά. Ο φίλος μας ο Γιαννάκος, μας είχε πει ότι ο Λαγκούβαρδος είναι ωραίο μέρος για να επισκεφτούμε. Χρόνο για επίσκεψη και μπάνια δεν θα αφιερώσουμε σε αυτό το σημείο της ημέρας αλλά μπορούμε να εξετάσουμε την επιλογή του Λαγκούβαρδου μπας και αράξουμε κάπου για να πιούμε τα καφεδάκια μας. Ο Λαγκούβαρδος είναι κάτι που δεν μπορείς να το πεις ούτε οικισμό. Καθώς τον διασχίζεις έχεις να επιλέξεις που θα κολυμπήσεις ανάμεσα σε 3 παραλίες. Κατεβήκαμε σε 2 από αυτές, τα καφέ-ομπρελάδικα ήταν σε κατάσταση που ότι είχαν ανοίξει. Οι παραλίες δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο κι έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε και να σταματήσουμε κάπου, αργότερα. Η στάση τελικά πραγματοποιήθηκε λίγο παρακάτω στην Αγία Κυριακή. Εξίσου καθόλου ιδιαίτερο μέρος αλλά έχει τουλάχιστον ένα μαγαζί πάνω στην παραλία που μπορούμε να αράξουμε λίγη ώρα να ...πιούμε τα καφεδάκια μας. Το επόμενο χωριό στο δρόμο μας είναι τα Φιλιατρά. Όπως πλησιάζαμε προς τα εκεί, ο Ράκος αναφέρει ότι στα Φιλιατρά -μάλλον- υπάρχει πύργος του ...Άιφελ και ότι θα ήταν γαμώ να πάμε από εκεί να κάνουμε καμιά εικόνα έτσι για το σουρεαλιστικό της φάσης. Μου ακούστηκε τόσο γελοίο που μου έβγαλε μια άρνηση και δεν ήθελα να κάνω ούτε 100 μέτρα παράκαμψη για να δω πύργο του Άιφελ στα Φιλιατρά. Σταματάμε σε ένα φούρνο και όπως τρώω μια χειροποίητη χορτόπιτα, ρωτάμε το παλικάρι αν όντως υπάρχει πύργος του Άιφελ στα Φιλιατρά. Μας ενημερώνει ότι είναι λίγο πιο κάτω, πάνω στο δρόμο μας. Τον ρωτάμε 'τι φαση;' κι έτσι καταφέραμε να μάθουμε την ιστορία του. Ένας επιφανής επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται επαγγελματικά και στα Φιλιατρά, κάποια στιγμή αποφάσισε να κάνει μια δωρεά στην κοινότητα για να την αναβαθμίσει και να την αναδείξει. Τι είδους δωρεά κάνεις σε τέτοιες περιπτώσεις; Κάποιο σχολείο; Ένα ιατρείο; Ένα ίδρυμα; Προφανώς και όχι. Κάνεις δωρεά στον τόπο μια μινιατούρα του πύργου του Άιφελ για να έχουν οι πέτρες να γελάνε με την ευρυματικότητα σου. Συνεχίζουμε το δρόμο μας και αφιερώνουμε λίγο χρόνο να δούμε τον πύργο του Άιφελ, Φιλιατρών. Την έχει ψωνίσει ο κόσμος παρόλο που μεγάλη μερίδα του πιστεύει στα αλήθεια ότι μεταδίδουμε και διδάσκουμε πολιτισμό. Συνεχίζουμε για Κυπαρισσία και για την ώρα ο δρόμος μας πάει μια χαρά μιας και διαθέτει μια τόσο μεγάλη Λ.Ε.Α που καθιστά το δρόμο σχεδόν επικίνδυνο. Είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιούν το δρόμο σαν να είναι δύο λωρίδων. Μετά από κάποια μέτρα, βλέπουμε ότι ευτυχώς δεν συμβαίνει αυτό. Μπαίνουμε μέσα στην Κυπαρισσία την οποία την λες και πόλη, όχι χωριό. Ο Ράκος έχει λιγουρευτεί από το πρωί μια χειροποίητη τυρόπιτα και σταματάμε σε ένα φούρνο μπας και την πετύχει εκεί. Δεν συνέβη αλλά βολεύτηκε με κάτι άλλο. Εγώ μιας και έχω πάρει πρωινό, θα απολαύσω μια λεμονάδα. Έχει μπόλικη ζέστη πάλι σήμερα. Μετά την Κυπαρισσία, ο επαρχιακός δρόμος ξεκινάει με τον τρόπο που περιμέναμε, κι έτσι συνεχίζουμε την πορεία μας αρκετά μαγκωμένοι και ανήσυχοι. Δεν είναι καθόλου απολαυστικό. Είναι τόσο στενός που κάποιες φορές κι ενώ είμαι πάνω στην άσπρη γραμμή από την δεξιά πλευρά του δρόμου, τα πόδια μου, τα χέρια μου και οι βαλίτσες βρίσκουν σε κλαδιά από δέντρα και θάμνους. Σε κάποιο σημείο, μου έτυχε ίσως ότι πιο επικίνδυνο μου έχει τύχει σε μεγάλο δρόμο. Με προσπερνάει μια νταλίκα με μεγάλη ταχύτητα ενώ έρχεται νταλίκα και από το αντίθετο ρεύμα. Δηλαδή, για δευτερόλεπτα βρεθήκαμε και τα 3 οχήματα στο πλάτος του δρόμου. Το αποτέλεσμα ήταν να φοβηθώ αρκετά γιατί η νταλίκα (με μικρό 'ν') ενώ με προσπερνούσε ίσως με 100 χλμ/ώρα πέρασε από το τιμόνι μου σε απόσταση μικρότερη του μισού μέτρου. Το κεφάλι κάτω, νευρικό πετάλι και σε υψηλό ρυθμό για να τελειώσει το συντομότερο δυνατό αυτή η παρωδία. Λίγο αργότερα βρισκόμαστε στο Καλό Νερό και παρόλο που έχουν περάσει 10 χρόνια από την τελευταία φορά που έκανα διακοπές στην Ελαία, αισθάνομαι σα να είμαι στη γειτονιά μου. Το Καλό Νερό ήταν ο οικισμός στον οποίο βγαίναμε κίνηση για ανεφοδιασμούς όταν κάναμε διακοπές στην Ελαία. Κάποια χιλιόμετρα αργότερα, στρίβουμε αριστερά στον Αγιαννάκη και έχοντας πάρει σωστές και ακριβέστατες οδηγίες από τον Μαρίνο, μετά από ελάχιστα λεπτά είμαστε στο τσαρδί τους. Το πετάλι έχει τελειώσει για σήμερα και η Ελαία δεν θα είναι στάση για μια διανυκτέρευση. Θα αράξουμε να κάνουμε διακοπές και παρεούλα εδώ. Γελάμε με τα παιδιά για την τυχαία μας συνάντηση κάπου στη Δυτική Πελοπόννησο ενώ αυτοί απολαμβάνουν την άδεια τους από τη δουλειά κι εμείς σουλατσάρουμε με τα ποδήλατα μας στα παράλια της Πελοποννήσου. Δεν υπάρχει καμία δυσκολία στην εύρεση χώρου για να στήσουμε κι εμείς το δικό μας τσαρδί. Το πευκοδάσος της Ελαίας είναι τεράστιο. Η Ελαία είναι προστατευόμενη περιοχή Natura λόγω του πευκοδάσους της. Τα πεύκα που το απαρτίζουν είναι ιδιαίτερα και μοιάζουν με πελώρια μανιτάρια. Άφθονος και παχύς ίσκιος. Ο δεύτερος λόγος που η περιοχή είναι προστατευόμενη είναι ότι την παραλία της Ελαίας την επισκέφτεται η χελώνα καρέτα καρέτα για να γεννήσει τα αυγά της. Τα προηγούμενα χρόνια έγιναν προσπάθειες για να μετατραπεί το δάσος και η παραλία του σε ιδιωτικό χώρο και να 'ανάπτυχθεί' κατάλληλα για να φέρει κέρδος σε όσους 'ευεργέτες' θα επένδυαν εκεί. Τελικά, αυτό δεν πέρασε και το δάσος εξακολουθεί να ανήκει σε όλους. Ακόμα και κάποια περιπολικά που περνούσαν 1-2 φορές την ημέρα από τους χωματόδρομους που είναι χαραγμένοι στο δάσος για λόγους πυρασφάλειας, δεν μας ενόχλησαν ποτέ. Στο παρελθόν μας είχαν ενοχλήσει χωρίς ευτυχώς να δημιουργηθούν ανεπιθύμητες καταστάσεις. Την πρώτη βραδιά ήμασταν οι 4 μας, την επόμενη μέρα γίναμε 8 αφού ήρθε και ο Αντρέας με την οικογένεια. Σε ένα ταξίδι για το οποίο ξεκίνησα μοναχός και χωρίς να το έχω προγραμματίσει, βρίσκομαι να κάνω διακοπούλες με 7 φίλους μου. Υπέροχο συναίσθημα. Και είμαι και ακόμα πιο χαλαρός γιατί πλέον έχω καταφέρει ένα πολύ μεγάλο μέρος του ταξιδιού. Αράζουμε πολύ δυνατά, απολαμβάνουμε παρέα και ζωή στο δάσος, βγαίνουμε για τα κοψίδια μας, ξενυχτάμε πίνοντας τζιν λεμονάδα. Η Κυριακή θα είναι η ημέρα που όχι απλά το παρεάκι θα διασκορπιστεί για να συνεχίσει ο καθένας στη φυσιολογική του ροή, αλλά θα φύγει και ο Ράκος για Αθήνα. Οι μέρες της άδειας του τελειώσανε. Οι μέρες με παρέα σε αυτό το ταξίδι, πέρασαν τόσο γρήγορα για μένα. Ο Ράκος έπεσε στο κομμάτι - φιλέτο του ταξιδιού τελικά. Μετά την αφιλόξενη Μάνη, είδαμε το νομό Μεσσηνίας και το τρίτο πόδι το οποίο ήταν υπέροχο. Από ποδηλατική άποψη, υπήρχε κάποιο επίπεδο δυσκολίας αλλά είχα περάσει και πιο σκληρές φάσεις. Από καταστάσεις ...κάτω από το ποδήλατο, ήταν φιλέτο και πάλι. Διανυκτέρευση σε σπίτι στην Αρεόπολη, 2ήμερη παύση με εκλεκτή παρέα και φιλοξενεία στην Καλαμάτα, 2ήμερη παύση με εκλεκτή παρέα και ελεύθερο camping στην Ελαία. Στην άτυπη αναμέτρηση όσον αφορά τα σκασμένα λάστιχα, αναδείχθηκα νικητής επικρατώντας με 3 - 2 σκορ. Είναι μεσημεράκι και πρώτοι φεύγουν ο Μαρίνος με τη Βάλια. Δουλεύουν την επόμενη μέρα και έχουν να ταξιδέψουν μέχρι την Αθήνα. Αργότερα το απόγευμα θα φύγει ο Αντρέας με την οικογένεια, πιο άνετοι μιας και έχουν μια ωρίτσα δρόμο μέχρι την Καλαμάτα. Ο Ράκος θα φύγει και αυτός να πάει να δει και μια θεία του σε ένα χωριό λίγο πιο πέρα και την επόμενη μέρα θα πάρει το ΚΤΕΛ από τον Πύργο για να γυρίσει στην Αθήνα κι αυτός. Πριν ακόμα νυχτώσει, είμαι και πάλι μόνος μου. Θα μείνω και σήμερα στο δάσος. Αν ήθελα να φύγω κι εγώ σήμερα, θα έπρεπε να το είχα κάνει από το πρωί. Και αν έφευγα από το πρωί, το προηγούμενο βράδυ δεν θα μπορούσα να αφιερωθώ στο τζιν - λεμονάδα και θα έπρεπε να κοιμηθώ νωρίς. Δεν ήθελα όμως να το κάνω έτσι, κι εδώ που τα λέμε, δεν έκανα και κάποια θυσία. Θα χρειαστεί να κοιμηθώ άλλη μια βραδιά στο δάσος. Τέλεια, δηλαδή. Νωρίς όμως σήμερα, για να ξεκινήσω και το πρωί νωρίς. Είναι η πρώτη φορά που θα στήσω το Σκυλόσπιτο. Είναι η νέα σκηνή που είχα ζητήσει από το Ράκο να μου φέρει. Η Σπηλιά έχει ξεφτυλιστεί και στήνεται με το ζόρι κάθε μέρα. Επίσης, δεν ήταν και καλή επιλογή γιατί είναι μια μεγάλη σκηνή 3 ατόμων, με 3 μπανέλες για να στηθεί, με εντατήρες για να στηρίξεις την είσοδό της. Μπορεί να είναι άνετη αλλά όλα αυτά είναι πολύ χρονοβόρα. Εξακολουθούσαμε να τη στήνουμε μέχρι τώρα γιατί φιλοξενούσα και τον Ράκο. Έπρεπε να είχα πάρει το Σκυλόσπιτο από την αρχή. Από τη στιγμή που η σκηνή στήνεται και ξεστήνεται κάθε μέρα από έναν άνθρωπο, θα πρέπει να είναι όσο πιο βολική και πρακτική γίνεται. Τουλάχιστον πήρα το μάθημα μου για την επόμενη φορά. Απλώνω το Σκυλόσπιτο στο έδαφος και μέσα σε 5 λεπτά το έχω στήσει. Αισθάνομαι λίγο μαλάκας για την περιττή ταλαιπωρία που έφαγα όλες τις προηγούμενες μέρες με τη Σπηλιά αλλά και χαρούμενος γιατί τις επόμενες μέρες το στήσιμο σκηνής θα είναι παιχνιδάκι. Η νύχτα πέφτει στο δάσος, δεν μπορώ πια να διαβάσω το βιβλίο μου και ανοίγω το Σκυλόσπιτο για να μπω μέσα. Το μήκος του είναι οριακό. Αν θέλω να έχω το σώμα μου απόλυτα τεντωμένο, θα πρέπει να παίρνω λίγο διαγώνια θέση γιατί δεν χωράω αλλιώς. Κανένα μεγάλο πρόβλημα. Η μοναξιά στο δάσος φέρνει και πάλι κάποια ένταση στο μυαλό μου. Το γεγονός όμως ότι έχω κοιμηθεί ήδη 2 βράδια στο δάσος, με κάνει να το ξεπεράσω σχετικά γρήγορα. Το Σκυλόσπιτο είναι στημμένο πάνω σε ένα παχύ στρώμα από πευκοβελόνες. Άλλος ένα ύπνος 5 αστέρων προστίθεται στις διανυκτερέυσεις αυτού του ταξιδιού.
Ξεκινώντας από τη Βοϊδοκοιλιά...
Πύργος Άιφελ Φιλιατρών... Κλάμα
Εθνική Οδός Κυπαρισσίας - Πύργου....
Ηλιοβασίλεμα στην Ελαία...
Τα πέυκα - μανιτάρια που απαρτίζουν το δάσος της Ελαίας
Πανοραμική όψη του δάσους και του βουνού που υψώνεται πίσω από την παραλία της Ελαίας
Πανοραμική όψη της παραλίας της Ελαίας ενώ ο Ήλιος ζωγραφίζει στον ουρανό....
Δε με βάζει το Σκυλόσπιτο...
Ο Ράκος μου παραδίδει το πολυεργαλείο που δώρισε στην ομάδα ο Ψηλός.... Ευχαριστούμε Ψηλέ μου!
Το φιλαράκι αναχωρεί μετά από 9 μέρες που ταξιδέψαμε και ζήσαμε παρέα...
Η συνέχεια για το υπόλοιπο του ταξιδιού, θα γίνει όπως ξεκίνησα αυτό το ταξίδι. Μόνος...
Λίγο μετά το ξημέρωμα, τα μάτια μου ανοίγουν. Δεν αφιερώνω πολύ χρόνο στο χουζούρεμα γιατί έχω άλλη ίδέα για να φάω λίγο πολύτιμο πρωινό χρόνο από το πρόγραμμα. Είμαι αποφασισμένος να σηκωθώ και να ψήσω τον ελληνικό μου και να αράξω να καπνίσω 2 τσιγάρα για πρωινό. Δε θέλω να φύγω κυνηγημένος από το δάσος μετά από 3 γαμάτες διανυκτερεύσεις. Λίγη ώρα αργότερα, όλος ο εξοπλισμός, που λόγω 3ήμερου αράγματος είναι εντελώς διασκορπισμένος, είναι πάνω στη Νταλίκα. Ο σημερινός προορισμός είναι το Κατάκολο, κάνοντας μια παράκαμψη από το παραλιακό μέτωπο της Δυτικής Πελοποννήσου για να επισκεφτώ την Αρχαία Ολυμπία. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι κάπου στα 75 χιλιόμετρα συνολικά. Με τις κλίσεις έπαψα να ασχολούμαι γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν άλλα βουνά μπροστά μου. Βγαίνω στον επικίνδυνο εθνικό δρόμο Κυπαρισσίας - Πύργου. Ευτυχώς δεν έχει κίνηση αφού είναι αρκετά νωρίς το πρωί. Ελπίζω να κρατήσει για αρκετή ώρα αυτή η κατάσταση. Περνώντας έξω από τη Ζαχάρω σκέφτηκα να σταματήσω κάπου για το καφεδάκι μου. Αποφασίζω να σταματήσω κάπου αργότερα. Το κάνω αυτό στον εαυτό μου σε όλο το ταξίδι. Μόλις αρχίσω να αναζητάω την στάση για το καφεδάκι μου, κοιτάζω πόσα χιλιόμετρα έχω κάνει, πόσα έχω να κάνω συνολικά, τι ώρα είναι και πόση ώρα θα χρειαστώ συνολικά. Έτσι δημιουργώ έναν αλγόριθμο, ο οποίος πάντα μου λέει να προχωρήσω λίγο παραπάνω, έτσι ώστε να έχω κάνει μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής και να είμαι πιο χαλαρός στο διάλειμμα και ίσως και να αφιερώσω και παραπάνω χρόνο. Έτσι, περνάω από τη Ζαχάρω και δεν σταματάω. Για τα επόμενα χιλιόμετρα, θα μπω από το δρόμο που περνάει από τη λίμνη του Καϊάφα και θα γλυτώσω από την 'εθνική'. Το δρομάκι αυτό είναι πολύ ήσυχο και το θέαμα γύρω του πανέμορφο. Έχω εντυπωσιαστεί πάρα πολύ γιατί αυτό το μέρος είχε καεί ολοκληρωτικά στις φωτιές του 2007 αλλά η φύση έχει κυριολεκτικά αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Τα πάντα γύρω μου είναι καταπράσινα. Η φύση παίρνοντας το χρόνο της, θέτει σιγά σιγά τις ισορροπίες και αναλογίες της ξανά. Μέχρι το επόμενο 'ανθρώπινο λάθος'. Η περιοχή γύρω από τη λίμνη του Καϊαφα, φτάνοντας μέχρι τη θάλασσα είναι προστατευόμενη και ανήκει στο πρόγραμμα Natura 2000. Το παραλιακό μέτωπο είναι τόσο μεγάλο και ευρύχωρο που σίγουρα οι 'επενδυτές' και λάτρεις της 'ανάπτυξης' το βλέπουν σαν ένα ολόφρεσκο ζουμερό φιλέτο που δεν μπορούν να ακουμπήσουν. Οι φωτιές του 2007 μπορεί και να ήταν μια προσπάθεια να αποχαρακτηριστεί η ευρύτερη περιοχή και να είναι πλέον διαθέσιμη για 'εκμετάλλευση'. Σκέφτομαι όλα αυτά ενώ θαυμάζω την ανάρρωση του μέρους και γελάω με το γεγονός ότι η φύση κατουράει το ανθρώπινο είδος και βάζει ξανά τους δικούς της κανόνες, αργά και σταθερά. Παράλληλα, ξυπνάνε μέσα μου οι αναμνήσεις από αυτό το μέρος. Στην παραλία και στο δάσος του Καϊάφα ήταν η πρώτη φορά που έκανα ελεύθερο camping με τα φιλαράκια. Το μέρος έπαιξε το ρόλο του και το ελεύθερο camping έγινε ο αγαπημένος μου τρόπος για να κάνω καλοκαιρινές διακοπές. Κάθε καλοκαίρι ξεκινούσαμε τις διακοπές μας από εκεί, για 3 σερί χρόνια μέχρι που έκαψαν όλο το μέρος από τις κορυφές των βουνών μέχρι το τελευταίο δέντρο στη θάλασσα. Η φωτιά έσβησε όταν δεν είχε τίποτα άλλο να κάψει. Ένα, δυο χρόνια αργότερα περνώντας για να πάμε να βάλουμε τις σκηνές μας στην Ελαία, κάναμε μια βόλτα στο δάσος που άλλοτε κατασκηνώναμε. Το τοπίο ήταν αποκαρδιωτικό. Εικόνα θλιβερή. Μάλλον, γι' αυτό έχω ενθουσιαστεί τώρα με αυτό που βλέπω. Ο δρόμος της παράκαμψης τελειώνει και βγαίνω και πάλι στην εθνική οδό. Απόλυτη συγκέντρωση στο δρόμο τώρα. Η θάλασσα απομακρύνεται και κάποιες μικρές ανηφόρες με φέρνουν στη διασταύρωση που πρέπει να στρίψω δεξιά και να αφήσω την εθνική. Περνάω έξω από τα Κρέστενα και διασχίζω το χωριό Μακρίσια. Έχω καλύψει πλέον σοβαρό μέρος της διαδρομής, η Αρχαία Ολυμπία είναι κοντά, μπορώ να κάνω ένα διάλειμμα να απολαύσω το καφεδάκι μου. Έχουν πιάσει ξανά δυνατές ζέστες, έτσι δεν θα χρονοτριβήσω πολύ. Η συνέχεια της πορείας είναι ένας πολύ ήσυχος δρόμος που περνά μέσα από ένα καταπράσινο μέρος. Ένα γεφυράκι με βοηθά να διασχίσω τον ποταμό Αλφειό. Περνάω και το μικρό χωριό Φλόκα και μπαίνω μέσα στην Αρχαία Ολυμπία. Κινούμαι προς τον αρχαιολογικό χώρο να δω τι γίνεται. Έχουμε πολύ κόσμο, πρέπει να πληρώσω εισιτήριο περιμένοντας σε κάτι ουρές κι ενώ το κεφάλι μου βράζει ήδη από τον Ήλιο, θα πρέπει να περιηγηθώ με τα πόδια μέσα στη ντάλα για να δω τον αρχαιολογικό χώρο και μετά να καβαλήσω να κάνω καμιά 40άρα χιλιόμετρα πετάλι ακόμα. Επίσης, πρέπει να αφήσω κάπου το ποδήλατο μου και σε ένα μέρος με τόσο κόσμο, δεν ψήνομαι καθόλου να το κάνω. Έτσι, θα αρκεστώ σε μια βόλτα με τη Νταλίκα στον περιβάλλοντα χώρο και μετά θα βρω έναν παχύ ίσκιο για να πιω μια λεμονάδα και να φάω λίγη ενέργεια. Κάθομαι και κοιτάζω τους χάρτες για να δω πως θα κινηθώ στη συνέχεια. Ο ένας τρόπος είναι να γυρίσω πίσω από τον ίδιο δρόμο και μετά από κάποια χιλιόμετρα να πιάσω την Ε.Ο Ολυμπίας - Πύργου. Ο άλλος είναι να πιάσω την Ε.Ο αμέσως μόλις βγω από την Αρχαία Ολυμπία. Καταλήγω στο δεύτερο σενάριο και ξεκινάω. Αρκετά σύντομα βρίσκομαι πάνω στην Ε.Ο Ολυμπίας - Πύργου και αμέσως καταλαβαίνω ότι έχω πάρει λάθος απόφαση. Ο δρόμος έχει αρκετή και γρήγορη κυκλοφορία. Μπορεί να μην έχει τα χάλια του επαρχιακού Κυπαρισσίας - Πύργου όσον αφορά το πλάτος του οδοστρώματος αλλά η ταχεία κυκλοφορία από μόνη της αρκεί για να με έχει στην τσίτα. Συνεχίζω σε όσο πιο υψηλό ρυθμό μπορώ για να τελειώνω με αυτό το κομμάτι της διαδρομής. Περνάω 2-3 χωριά και φτάνω στον Πύργο όπου έχω δει ότι υπάρχει και πάλι εναλλακτική για να αφήσω την εθνική οδό και να κατέβω να κινηθώ παραλιακά. Διασχίζω το χωριό Λέτρινα και βλέπω ότι δυστυχώς έχουμε να κάνουμε με άλλον ένα οικισμό που έχει επιτραπεί να χτίζουν σπίτια πάνω στην παραλία. Αυτό μου στερεί το να βλέπω τι παίζει στην παραλία ενώ είμαι στο δρόμο. Υπάρχουν αμέτρητα δρομάκια κάθετα στο δρόμο μου που οδηγούν στην παραλία. Δοκίμασα καμιά ντουζίνα από αυτά, δεν βρήκα το κατάλληλο σημείο και σκέφτηκα ότι δεν είναι δυνατόν να μπω σε όλα τα δρομάκια που οδηγούν στην παραλία. Κάποια στιγμή θα ανοίξει το τοπίο, σκέφτηκα. Αλλά όχι. Τα Λέτραινα είναι πίσω μου, το ίδιο και το Καβούρι και πλέον φτάνω προς το Κατάκολο. Ακόμα κι εκεί ισχύει το ίδιο, η πρώτη σειρά μπροστά στη θάλασσα είναι χτισμένη αλλά τα ...τσακάλια την έχουν βρει τη λύση! Κινούνται με τα αυτοκίνητα πάνω στην παραλία! Απίστευτο. Θα εκμεταλλευτώ το πατημένο κομμάτι της αμμουδιάς για να μπορώ να τσουλάω με τη Νταλίκα. Βρίσκω ένα μαγαζί πάνω στην παραλία και θέλω να σταματήσω οπωσδήποτε και να κάνω μια βουτιά. Πραγματοποιώ την επιθυμία μου άμεσα και μετά πάω στη ντουζιέρα να ξεβγάλω τα ρούχα μου κι έπειτα να απολαύσω ένα καφεδάκι. Για τις επόμενες ώρες θα την βγάλω εδώ μιας και στην παραλία δεν υπάρχει ίχνος φυσικού ίσκιου. Στο Κατάκολο τελειώνει αυτή η απέραντη αμμουδιά που ξεκινάει κοντά στην Κυπαρισσία. Μακάρι η ομοιομορφία να συνεχιζόταν και σε ...επίπεδο δάσους και όχι μόνο παραλίας. Νωρίς το απογευματάκι βγαίνω να κάνω μια βόλτα στο Κατάκολο να δω τι γίνεται. Οι επιλογές για τη διανυκτέρευση είναι σχεδόν ανύπαρκτες και αυτό δεν χωράει στο μυαλό μου ενώ βρίσκομαι σε μια παραλία 3 χιλιομέτρων. Καθώς τρώω μια μπανάνα σε ένα παγκάκι στην πλατεία του Κατάκολου, ένας ηλικιωμένος πάνω σε ένα μηχανάκι μοιάζει λες και με παρακολουθεί. Με πλησιάζει με σταδιακές μετακινήσεις. Μετά από λίγη ώρα είναι πια δίπλα μου και μου πιάνει την κουβέντα. Δουλεύει στο λιμάνι. Το λιμάνι του Κατάκολου δουλεύει με κρουαζιέρες οπότε το Κατάκολο απολαμβάνει 'καλούς' τουρίστες. Με λεφτά δηλαδή. Μαθαίνει εν συντομία την ιστορία μου, που φαίνεται να μην τον νοιάζει ιδιαίτερα και επικεντρώνεται στο που θα κοιμηθώ το βράδυ. Έχω αρχίσει να λαμβάνω από την πλευρά του ότι είμαι ανεπιθύμητος στο μέρος αφού είναι προφανές ότι πρόκειται να κατασκηνώσω. Του λέω ότι μου αρέσουν οι ευκάλυπτοι στην πλατεία και σκέφτομαι να δέσω την αιώρα μου. Θα σε κλέψουν οι Ρομά, μου λέει. Χαμογελάω. Μου λέει ότι μπορώ να πάω από την άλλη πλευρά της πόλης, να σκαρφαλώσω ένα βουνό και να στήσω κάπου εκεί. Του λέω, ότι μάλλον δεν του αρέσει και πολύ που θέλω να κοιμηθώ δωρεάν στη φύση για να με στέλνει σε ένα βουνό να στήσω τη σκηνή μου ενώ βρισκόμαστε πάνω σε μια παραλία που φτάνει μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Αυτός ισχυρίζεται ότι τα λέει για το καλό μου, ότι είναι σαν πατέρας μου και κάτι άλλα τέτοια. Δεν κρατάω τίποτα από όσα μου είπε και ξεκινάω να πάω λίγο έξω από το Κατάκολο για να κάτσω κάπου να φάω. Έχω αποφασίσει ότι θα κατέβω στην παραλία τη νύχτα και σε όποιο σπίτι δω ότι δεν είναι παρόντες οι κάτοικοί του και ότι υπάρχει η σχετική ησυχία τριγύρω, θα στήσω τη σκηνή μου. Μου φαίνεται γελοίο να μην μπορέσω να στήσω για ένα βράδυ σε μια παραλία τέτοιας έκτασης. Απολαμβάνω το γεύμα του πρωταθλητή και κατεβαίνω στην παραλία. Η ώρα είναι περασμένη και τώρα αισθάνομαι ότι η επιθυμία μου να στήσω και να κοιμηθώ, είναι πλέον δικαίωμα. Έτσι, στο πρώτο ακατοίκητο σπίτι παρκάρω αποφασιμένος τη Νταλίκα και λίγη ώρα αργότερα γελάω με την ευκολία και την ταχύτητα που έστησα το Σκυλόσπιτο. Μπαίνω μέσα και αναπολώ τις προηγούμενες μέρες που τα έκανα όλα αυτά με τον Ράκο. Έχω μια σχετική ένταση μην πεταχτεί κανείς από καμιά αυλή και αρχίσει τα γνωστά. Λίγο αργότερα όμως, η κούραση θα επικρατήσει και θα με ρίξει σε άλλον ένα ωραίο ύπνο δίπλα στη θάλασσα.
Στον παράδρομο για τη λίμνη Καϊάφα... Η γη είναι πράσινη ξανά
Από τις πιο όμορφες διαδρομές του ταξιδιού...
Η λίμνη του Καϊαφα
Περνώντας πάνω από τον ποταμό Αλφειό
Ο αρχαιολογικός χώρος της Αρχαίας Ολυμπίας, έξω από τα κάγκελα
Η αχανής αμμουδιά συνεχίζεται... Η παραλία στα Λέτραινα και στο βάθος το Κατάκολο
Η παραλία μπροστά στο Κατάκολο στην οποία άμα είσαι από τους μερακλήδες, μπαίνεις με το αυτοκίνητο για να μην έχεις να περπατήσεις...
Το τσαρδί κατά το ξημέρωμα της επόμενης μέρας...
Ανοίγω τα μάτια μου και κοιτάζω τον ουρανό. Μοιάζει να φλέγεται. Ο Ήλιος είναι έτοιμος να κάνει την εμφάνιση του και χαρίζει μια πολύ πλούσια παλέτα χρωμάτων. Σηκώνομαι και μαζεύω το τσαρδί. Μπορεί να μου πήρε 27 μέρες, αλλά έστω και έτσι, αισθάνομαι ικανοποίηση που η πρωινή αγγαρεία του μαζέματος έγινε αρκετά πιο σύντομη. Η παραλία στο Κατάκολο δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Είναι από αυτές τις πολύ ρηχές θάλασσες που μέχρι να φτάσεις στο σημείο να κολυμπήσεις, σε έχουν πιάσει το πόδια σου από το περπάτημα. Έτσι, δεν πετάω και τη σκούφια μου για να κάνω πρωινή βουτιά. Ο προορισμός μου σήμερα είναι η παραλία Ιονικό στη Γλύφα. Μια απόσταση περίπου 55 χιλιομέτρων. Η οδική χάραξη μου δίνει τη δυνατότητα να γλυτώσω από την 'εθνική οδό' και να κινηθώ από τον επαρχιακό δρόμο Αμαλιάδας - Κατάκολου, ο οποίος ήταν νεκρικά ήσυχος και αυτό έκανε τα πρώτα μου χιλιόμετρα απολαυστικά. Πέρασα από τα μικρά χωριά Βαρβάσαινα, Μυρτιά και Δουναίικα και με έπιασε το παράπονο. Οι περισσότεροι άνθρωποι που άραζαν στην αυλή τους, στο πεζοδρόμιο ή στο καφενείο της πλατείας, στο άκουσμα της 'καλημέρας' μου με κοίταζαν καλά καλά, ίσως με κάποια απορία του τύπου 'ποιανού είναι αυτός και μας λέει και καλημέρα;' και συνήθως δεν μου απαντούσαν ή το έκαναν από αγγαρεία. Δεν πήρα ούτε ένα χαμόγελο. Ελληνική φιλοξενία, φιλότιμο και αρχίδια... Ο ήσυχος δρόμος τελειώνει και φτάνω στο σημείο που πρέπει αναγκαστικά να βγω στον Ε55 ή αλλιώς Ε.Ο Πύργου - Πατρών. Τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι τη Γαστούνη, αν εξαιρέσουμε το διάλειμμα για το καφεδάκι μου, δεν ήταν καθόλου απολαυστικά. Ουσιαστικά κινούμαι πάνω σε αυτοκινητόδρομο. Έχει το απαραίτητο πλάτος για να μην αισθάνομαι απόλυτα εκτεθιμένος αλλά είναι ταχείας κυκλοφορίας. Με προσπερνάνε με 100 χιλιόμετρα/ώρα και βάλε. Η ταμπέλα για Γαστούνη ήρθε σαν όαση μιας που σήμανε την έξοδο μου από την Ε.Ο. Περνάω μέσα από τη Γαστούνη και αμέσως μετά από το Βαρθολομιό. Ο δρόμος αρχίζει και ανηφορίζει και αφού πέρασα και το χωριό Βρανά είδα και πάλι θάλασσα την οποία και είχα χάσει φεύγοντας από το Κατάκολο. Μια κατηφόρα λίγων χιλιομέτρων θα με περάσει μέσα από το χωριό Λυγιά, από τη Γλύφα και μετά θα με οδηγήσει πάνω στην παραλία. Έχω δει από τον δορυφόρο ότι στην παραλία Ιονικό τα πράγματα είναι αρκετά άνετα μιας και ακριβώς πίσω από την παραλία υπάρχει ένα μεγάλο πευκοδάσος. Η ώρα είναι 11 το πρωί. Ήμουν πολύ γρήγορος. Η μη ύπαρξη βουνού καθώς και τα πολλά χιλιόμετρα πάνω στην Ε.Ο με έβαλαν σε πολύ υψηλό ρυθμό. Κάνω μια βόλτα σε όλο το μήκος της παραλίας να δω αν υπάρχει κάποιο ακόμα καλύτερο μέρος για να αράξω. Δεν βρίσκω κάτι κι έτσι επιστρέφω στο πευκοδάσος μέσα στο οποίο παρκάρω τη Νταλίκα και κατεβαίνω στο μαγαζί που βρίσκεται πάνω στην παραλία για να πιω ένα καφεδάκι και να αρχίσω τις βουτιές. Σε όσα μαγαζιά έχω κάτσει μέχρι τώρα, στα οποία υπάρχει κινητικότητα, πάντα κάθομαι σε ένα τραπέζι που να μην είναι από αυτά που έχουν υψηλή ζήτηση. Είμαι μόνος, δεν θέλω να στερήσω ένα 'καλό' τραπέζι από κάποια παρέα και ούτε θέλω λοξά βλέμματα από αυτούς με το μαγαζί. Οπότε αράζω σε ένα τραπέζι κοντά στην ταμειακή μηχανή. Μετά από κάνα 2ωρο, με πλησιάζει το 'αλάνι' του εργατικού δυναμικού, το οποίο μάλλον αποτελείται από μια οικογένια, και κάθεται απέναντι μου. Αν είσαι της εφορίας, πες το τώρα που είναι μεσημέρι ακόμα, μου λέει. Γελάω και ζητάω συγνώμη που τους έχω αγχώσει με τη θέση που έχω διαλέξει αλλά πρόκειται για παρεξήγηση. Του δείχνω τη Νταλίκα που στέκεται πάνω σε κάποιο πέυκο λίγο πιο πίσω και του εξηγώ. Ενημερώνει και τους υπόλοιπους ότι τελικά είμαι 'δικός τους' και ξεσπάμε σε πανηγύρια. Ακολούθησε η γνωστή μίνι συνέντευξη που με ευχαρίστηση έχω δώσει σε όσους έχουν ενδιαφερθεί μέχρι τώρα στο ταξίδι μου. Το αλάνι, μου έχει συστηθεί σαν ο μάνατζερ της Γλύφας. Όλοι τον ξέρουν έτσι, λέει. Οπότε ενημερώνω κι εγώ τον μάνατζερ ότι το βράδυ κάποια πεύκα από εδώ πίσω, θα δεχτούν την αιώρα μου. Μου λέει ότι δεν είναι καλή ιδέα, ότι θα με φάνε εδώ. 'Ποιος θα με φάει;' απορώ με τη σειρά μου. Εδώ είναι Πύργος Ηλείας, μου λέει, οι άνθρωποι είναι εντελώς μαλάκες. Τον ρωτάω από που είναι αυτός και με έκπληξη ακούω να μου απαντάει ότι είναι ντόπιος. Του λέω ότι άμα δε γουστάρει που σκοπεύω να κοιμηθώ στο δάσος να μου το πει στα ίσα και να μη μου λέει αρκούδες γιατί τα έχουμε ακούσει και αλλού αυτά. Ο μάνατζερ φαίνεται να λέει αλήθεια όμως. Μου λέει ότι αν θέλω μπορώ να κοιμηθώ στις ξαπλώστρες του και άμα ντε και και καλά θέλω να κοιμηθώ στην αιώρα, να την δέσω στις ομπρέλες του. Εντυπωσιακό. Συνεχίζω με μπύρα και βουτιές. Λίγο αργότερα σκέφτομαι ότι καλό το καθισιό αλλά σαν την ξάπλα, δεν έχει. Πάω 10 μέτρα πιο πέρα και απλώνω το πανό μου πάνω στις πευκοβελόνες για να βάλω το κορμί μου οριζόντια πάνω στη γη. Καθώς αράζω σκέφτομαι ότι είμαι ήδη πολλές ώρες στο μέρος, έχω αρχίσει και βαριέμαι και είναι ακόμα 4 το μεσημέρι. Καλόμαθα στην καλή παρέα τόσες μέρες και τώρα μου κακοφαίνεται που είμαι μόνος μου. Χαζεύω τους χάρτες και λίγη ώρα μετά προκαλώ τον εαυτό μου. Άμα γουστάρω και μπορώ, ξεκινάω για τον προορισμό της επόμενης ημέρας. Είναι άλλα 55 χιλιόμετρα για να με πάνε μέχρι την Καλόγρια. Την επόμενη ώρα θα αράξω και η όποια απόφαση, θα παρθεί ενστικτωδώς. Βαριέμαι να αράξω άλλες 5 ώρες σε αυτό το σημείο. Θα φύγω για Καλόγρια. Σηκώνομαι να ετοιμαστώ σιγά σιγά, για να δώσω και τον απαραίτητο χρόνο στον Ήλιο να γίνει λίγο πιο φιλικός. Καθώς ετοιμάζομαι, με βλέπει ο μάνατζερ και έρχεται και με ρωτάει αν ετοιμάζομαι για να φύγω. Του εξηγώ πως έχει η κατάσταση. Η γυναίκα που δουλεύει στο κουζινάκι μου κάνει νόημα να περιμένω και μετά από λίγα λεπτά ο μάνατζερ μου φέρνει στο δάσος ένα κλαμπ σάντουιτς και μια μπύρα κερασμένα από το μαγαζί. Συγκινούμαι και εκτιμώ απεριόριστα τη χειρονομία και κατεβαίνω να τσουγγρίσουμε τα ποτήρια μας. Τα 3 μπυράκια με έχουν φέρει σε μια γλυκιά μέθη. Σαμαρώνω την Νταλίκα και μετά ανταλλάζουμε εγκάρδιους χαιρετισμούς με το προσωπικό της καντίνας. Μου εύχονται τα καλύτερα για τη συνέχεια. Καβαλάω τη Νταλίκα, η ώρα είναι περίπου 5.15 και ο Ήλιος είναι ακόμα πολύ ζεστός. Έπρεπε να γίνει έτσι όμως για να προλάβω τη νύχτα. Δεν υπάρχει οδικό δίκτυο για να κινηθώ παραλιακά και δυστυχώς δεν θα έχω την ευκαιρία να δω μέρη όπως τα Λουτρά της Κυλλήνης, την Κυλλήνη και όλο αυτό το μέρος της παράλιας Δυτικής Πελοποννήσου. Η ανάβαση που το πρωί κατέβηκα, με παίρνει μακριά από τη θάλασσα αργά, σταθερά και με το κορμί μου να στάζει ιδρώτα ακατάπαυστα. Βγαίνω στον επαρχιακό δρόμο και σχεδόν αμέσως στρίβω δεξιά για το κάστρο Χλεμούτσι. Μετά το κάστρο, πιάνω τον επαρχιακό δρόμο Λεχαινών - Λουτρά Κυλλήνης και με μεγάλη μου χαρά βλέπω ότι το στυλ του είναι αυτό το ρολλάρισμα χωρίς πετάλι που σε έχει κοντά στα 30 χλμ/ώρα. Είναι υπέροχη αυτή η φάση, θα μπορούσα να γυρίσω όλο τον κόσμο έτσι. Άλλος ένα λόγος που με κάνει χαρούμενο με αυτή τη φάση, αφού δεν έχω την παραμικρή πληροφορία για τις κλίσεις που θα συναντήσω, είναι ότι αφήνω χιλιόμετρα πίσω μου αρκετά γρήγορα. Ο χρόνος μου είναι περιορισμένος και το μεγάλο στοίχημα είναι να καταφέρω να φτάσω στην Καλόγρια πριν νυχτώσει. Περνάω το Νεοχώρι, τη Μυρσίνη και τα Λεχαινά και πρέπει και πάλι να βγω στην Ε.Ο Πύργου - Πάτρας για τη συνέχεια. Το οδικό δίκτυο της Δυτικής Πελοποννήσου με έχει βάλει στην πρίζα και θέλω να τελειώνω μαζί του. Δεν απολαμβάνω τις διαδρομές όσο τις προηγούμενες μέρες. Σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι για 9 μέρες τα έκανα όλα αυτά μαζί με το φιλαράκι μου, πιάνω τον εαυτό μου να έχει μπει σε φάση 'πάμε να τελειώνουμε'. Βρίσκομαι πάνω στην Ε.Ο και βλέπω ότι κάνω πετάλι με μία ταχύτητα ελαφρύτερα από ότι έκανα την προηγούμενη μέρα στις ευθείες. Όταν προσπαθώ να ανέβω στο χθεσινό επίπεδο, με ενοχλούν τα γόνατα μου από την κούραση. Δεν πειράζει. Και πάνω απ' όλα, δεν θέλουμε τραυματισμούς. Καλύτερα με πιο ελαφρύ πετάλι και περισσότερες πεταλιές, παρά με βαρύ πετάλι να τσακίσω τα πόδια μου. Μου κοστίζει μόλις 3 χλμ/ώρα. Τα χαρίζω. Κάποια χιλιόμετρα αργότερα έχω επιλογή παράδρομου την οποία και θα αξιοποιήσω. Περνάω από τη Βάρδα και από τη Νέα Μανολάδα. Είναι απογευματάκι πια και οι δρόμοι είναι κατάμεστοι από έγχρωμους μετανάστες που η ανάγκη για χρήματα τους έχει οδηγήσει μαζικά εκεί. Έχουν αναλάβει εξολοκλήρου την γεωργική παραγωγή. Ποιος δεν θυμάται τα ξεφτυλίκια με τις ματωμένες φράουλες της Μανωλάδας; Μου κινεί την περιέργεια ότι βλέπω σχεδόν μόνο οικονομικούς μετανάστες στο δρόμο και κανέναν ντόπιο. Κάποια στιγμή περνάω από μια παιδική χαρά στην οποία παίζουν μόνο ελληνόπουλα και με έκπληξη παρατηρώ ότι είναι περιφραγμένη με σύρμα και η πόρτα είναι κλειδωμένη. Προφανώς δεν είναι για όλους αυτή η παιδική χαρά. Και τα παιδιά έχουν σαφείς οδηγίες από τους γονείς τους να μένουν μακριά από τους ξένους. Από αυτούς δηλαδή που δουλεύουν τα χωράφια τους και τους φέρνουν κέρδη και απ' ότι είδαμε, κάποιες φορές εισπράττουν σφαίρες αντί για μεροκάματο. Είναι εκεί δουλεύοντας κάτω από αντίξοες συνθήκες για ψίχουλα, και αυτά αν είναι τυχεροί, αλλά το απόγευμα τους φοβούνται και μαντρώνουν τα παιδιά τους να κάνουν κούνια. Αναλογίζομαι πως μπορεί να είναι να ζεις μόνιμα εκεί. Είτε σαν ...ελληνόπουλο, είτε σαν οικονομικός μετανάστης. Πολύ σκληρό. Ο παράδρομος φτάνει στο τέλος του και βγαίνω και πάλι στην Ε.Ο Πύργου - Πάτρας. Για άλλη μια φορά το κεφάλι κάτω και πετάλι σε υψηλό ρυθμό να τελειώνουμε όσο γίνεται γρηγορότερα με τα επικίνδυνα. Βγαίνω από την Ε.Ο και κατευθύνομαι προς το χωριό Λάπας. Τέρμα η Ε.Ο για σήμερα. Κινούμαι και πάλι σε δρόμο με σχεδόν ανύπαρκτη κυκλοφορία. Ο ουρανός έχει αρχίσει και κοκκινίζει και ο Ήλιος πηγαίνει προς τη Δύση του με την απόλυτη συνέπεια που τον χαρακτηρίζει. Διασχίζω το δάσος Στροφυλιάς και έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό. Είναι παρόμοιο με το δάσος μπροστά από τη λίμνη Καϊάφα πριν το κάψουν. Πανύψηλα πεύκα με το γνωστό στυλ του μανιταριού υψώνονται γύρω από το δρόμο μου. Μέσα από κάποια κενά που αφήνουν τα αμέτρτητα πεύκα, βλέπω το κόκκινο σαν λάβα φως του Ήλιου. Δεν με τυφλώνει πια, είναι αδύναμο. Ανεβάζω όσο μπορώ το ρυθμό μου και κάνω πετάλι με το καταπράσινο δάσος στα αριστερά μου και τη λιμνοθάλασσα Προκόπου στα δεξιά μου. Περνάω ένα γεφυράκι κάτω από το οποίο περνάει ένα ποταμάκι της λιμνοθάλασσας το οποίο χύνεται στη θάλασσα. Διασχίζω έναν μικρό οικισμό από κάποια ενοικιαζόμενα δωμάτια, εστιατόρια, κάμπινγκ και ένα μεγάλο ξενοδοχείο και φτάνω στην παραλία. Ούτε ραντεβού με το ηλιοβασίλεμα να είχα. Ο Ήλιος είναι έτοιμος να βουτήξει στη θάλασσα αλλά με πιο γρήγορες κινήσεις, θα βουτήξω πρώτος εγώ. Χαζεύω το μέρος γύρω μου όσο ακόμα υπάρχει φως ημέρας. Η Καλόγρια είναι πανέμορφη. Μια τεράστια αμμουδιά μπροστά από ένα τεράστιο και πυκνό πευκοδάσος. Και γύρω 3 λίμνες. Η φύση έχει οργιάσει στην Καλόγρια. Βγαίνω από τη θάλασσα και κάνω τις διατάσεις μου. Τις χρειάζομαι πιο πολύ από ποτέ. Είναι η ώρα της ημέρας που πρόκειται να κυριαρχήσουν τα κουνούπια αλλά αυτό που βλέπουν τα μάτια μου, ξεπερνάει τα όρια της λογικής και ας ήμουν ενημερωμένος για αυτό. Ψεκάζομαι ένα κουβά αντικουνουπικό υγρό το οποίο πράγματι τα εμποδίζει στο να με τσιμπήσουν αλλά είναι αμέτρητα. Κοιτάζω να ντυθώ γρήγορα και πετάνε δεκάδες γύρω από το κεφάλι μου, κάνω μια κίνηση με την παλάμη μου τυχαία και πιάνω 3-4. Ρίχνω μια σύντομη ματιά στο χώρο για να δω που και αν μπορώ να στήσω. Πάνω στην Καλόγρια υπάρχουν 2-3 μαγαζιά που έχουν και ομπρέλες-ξαπλώστρες στην παραλία. Βλέπω ότι υπάρχουν βραδινοί φύλακες για να έχουν το νου τους. Είμαι πάρα πολύ κουρασμένος και δεν έχω καμία όρεξη να προσπαθήσω να στήσω ενώ εκατοντάδες κουνούπια προσπαθούν να με φάνε και δεν θέλω σε καμία περίπτωση διάλογο με τους μάγκες για να μου πουν ότι δε γίνεται να στήσω, ότι απαγορεύεται το κάμπινγκ, το γνωστό τροπάρι. Θα πάω μια βόλτα από εκείνο το οργανωμένο κάμπινγκ στο οποίο δεν είδα πολλές σκηνές μέσα και στο τιμοκατάλογο που είχε στην πόρτα δεν είδα τιμή για σκηνή/άτομο. Φτάνω στο χώρο και αράζω να πιω μια λεμονάδα. Σύντομα πιάνω κουβέντα με τον τύπο που δούλευε το μίνι μάρκετ του χώρου και εκτελούσε και χρέη receptionist. Η φορτωμένη Νταλίκα οδηγεί την κουβέντα μας στα γνωστά. Ο χώρος εκεί φιλοξενεί κυρίως τροχόσπιτα γι' αυτό υπάρχουν μόνο 2 σκηνές. Τον έχω δει καλά και μου φαίνεται μια χαρά για να στήσω με την ησυχία μου και να κοιμηθώ για απόψε. Η ώρα είναι κοντά 10 το βράδυ. Το αναφέρω στον φίλο μου προσθέτοντας ότι με το πρώτο φως της ημέρας, έχω σηκωθεί, τα μαζεύω και φεύγω και πόσα πρέπει να πληρώσω για να κοιμηθώ στο χώρο. Θέλει 6 ευρώ τα οποία πληρώνω συνοπτικά. Τα θεωρώ μηδαμινό κόστος σε σχέση με την ηρεμία που θα μου φέρει η εξασφάλιση της διανυκτέρευσης. Η παρέα με τον τύπο πήγε μια χαρά κι έτσι έκατσα εκεί μέχρι την ώρα που έπρεπε να αρχίσει να τα μαζεύει για να κλείσει. Έτσι, κατά τις 11 η ώρα πήγα κι εγώ να στήσω το Σκυλόσπιτο κατω από ένα πεύκο. Πέντε λεπτά αργότερα είμαι μέσα στη σκηνή, τρώω ένα κρουασάν που υπήρχε στις αποσκευές μου. Δεν θα χρειαστεί γεύμα πρωταθλητή σήμερα. Το κλαμπ σάντουιτς που είχε κεράσει η φίλη μου στο Ιονικό, μαζί με κάτι μπανάνες που έπαιξαν ενδιάμεσα με έχουν κρατήσει πολύ ωραία. Η δροσούλα μέσα στο δάσος είναι εκπληκτική και η κούραση μου πολύ μεγάλη έτσι ο ύπνος θα έρθει γρήγορα. Η 29η ημέρα ήταν η μεγαλύτερη, ποδηλατικά. Κάλυψα απόσταση 110 χιλιομέτρων από το Κατάκολο στην Καλόγρια.
Άραγμα υψηλής ποιότητας στο πευκοδάσος πίσω από την παραλία Ιονικό στη Γλύφα
Το κάστρο Χλεμούτσι
Διασχίζοντας το δάσος Στροφυλιάς ύπο την πίεση του χρόνου για να προλάβω το ηλιοβασίλεμα
Πεύκα παντού...
Ο ποταμός που ξεκινάει από τη λιμνοθάλασσα Προκόπιου και χύνεται στην παραλία της Καλόγριας
Ακριβώς στην ώρα μου... Ηλιοβασίλεμα στην Καλόγρια
Την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου, είχε ξημερώσει για τα καλά. Η κούραση της χθεσινής ημέρας απενεργοποίησε το αυτόματα ορισμένο ξυπνητήρι μου. Μαζεύω το τσαρδί μου σύντομα και τρώω μια μπανάνα για πρωινό. Φορτώνω τη Νταλίκα και ξεκινάω. Το μίνι μάρκετ - ρεσεψιόν του camping δεν έχει ανοίξει ακόμα κι έτσι δεν θα έχω την ευκαιρία να αποχαιρετήσω το φίλο μου. Ο σημερινός προορισμός είναι τα Σελιανίτικα. Ένας οικισμός μετά το Αίγιο τον οποίο και μου έχει προτείνει ο φίλος μου ο Ζαμπόν για να διανυκτερέυσω. Πάμε για 85 χιλιόμετρα πετάλι. Ξεκινάω το δρόμο μου χαρούμενος και αισιόδοξος γιατί γνωρίζω ότι το νταλαβέρι μου με την Ε.Ο Πύργου - Πάτρας έχει τελειώσει. Από εδώ και πέρα έχω την εναλλακτική λύση της παλιάς Ε.Ο η οποία είναι χαραγμένη παραλιακά. Από την άλλη, κρατάω μικρό καλάθι γιατί σήμερα θα μπλέξω σε αστικό ιστό, αυτόν της Πάτρας. Η πορεία μου ξεκινάει γλύφοντας τη λιμνοθάλασσα Προκόπου και μετά περνάω από την Άραξο με το αεροδρόμιο της πολεμικής αεροπορίας και κάποια στρατόπεδα - μονάδες της. Η κατάσταση είναι πολύ ήσυχη. Οι καραβανάδες που υπηρετούν εδώ, πιθανότατα να θέλουν να συνταξιοδοτηθούν από αυτές τις μονάδες. Το ίδιο θα ισχύει και για τους φαντάρους τους οποίους βλέπω να κυκλοφορούν με πολιτικά. '297 λελέ' σκέφτομαι και χαμογελάω. Μια τεράστια επίπεδη ευθεία με περνάει μέσα από την Λακκόπετρα και μετά από το Καλαμάκι. Βλέπω ότι είμαι δυνατός πάνω στο πετάλι και στοχάζομαι τι έχει γίνει όλες αυτές τις μέρες. Τα ποδηλατικά μου όρια έχουν ξεχειλώσει πάρα πολύ σε σχέση με τα δεδομένα που υπήρχαν πριν ξεκινήσω αυτό το ταξίδι. Το σώμα μου έχει ανταπεξέλθει σε βαθμό που μου εμπνέει σιγουριά και αυτό κορυφώνει την ποδηλατική μου αυτοπεποίθηση. Σίγουρα υπάρχει μεγάλη κούραση. Αν δεν υπήρχε θα ήμουν από αυτούς που κάνουν το Tour De France σε αγωνιστικό ρυθμό. Αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή ανησυχία από ύποπτους πόνους ή κούραση που να με φέρνει στο σημείο να νομίζω ότι δεν μπορώ άλλο. Συνεχίζω στην ίδια ευθεία με σχεδόν ανύπαρκτη κυκλοφορία μέχρι που περνάω και τα Νικηφοραίικα. Μετά από λίγο ο δρόμος πέφτει πάνω στη θάλασσα. Είναι η παλιά εθνική οδός. Η κυκλοφορία αυξάνεται λιγάκι αλλά όχι αρκετά για να μου στερήσει την ηρεμία. Περνάω την παραλία της Αλισού και συνεχίζω να κάνω πετάλι σε σταθερά επίπεδο οδόστρωμα. Σε κάποιο από τα επόμενα χωριά, σταματάω για το καφεδάκι μου. Έχω καλύψει ικανοποιητικό αριθμό χιλιομέτρων και θέλω να κάνω διάλειμμα πριν μπλέξω στην Πάτρα. Με το που σταματάω σε κάποιο καφέ πάνω στο δρόμο, ο διανομέας ζορισμένος μιας και βρίσκεται πάνω στην ώρα αιχμής, φεύγει με μια παραγγελία και πάνω στην τρέλα του γυρνάει και μου λέει 'θα τα παρατήσω όλα και θα πάω στην Καλόγρια'. Του απαντάω ότι όντως, η Καλόγρια γάμησε και ότι έρχομαι από εκεί. Με κοιτάνε καλά καλά και αυτός και η κοπέλα που δουλεύει στο μπουφέ και σιγά σιγά ξετυλίγω το κουβάρι της ιστορίας μου. Όσο περνάνε οι μέρες, είναι λογικό η ιστορία μου να προκαλεί μεγαλύτερη εντύπωση. Απολαμβάνω το καφεδάκι μου αδιαφορώντας για την ώρα. Έχω πολλά χιλιόμετρα μπροστά μου, θα καώ όπως και να 'χει. Αφού δεν υπάρχει βουνό μπροστά μου, αισθάνομαι ότι με το 50άρι αντηλιακό μου μπορώ να παλέψω την κατάσταση. Την ώρα που πληρώνω το λογαριασμό μου, η κοπέλα με ρωτάει αν μπορεί να κεράσει ένα μπουκάλι παγωμένο νερό. Η ανθρωπιά κάνει ρελάνς τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ένα μπουκάλι νερό με τέτοια ζέστη, συμπληρώνω αφού την έχω ευχαριστήσει για την ευγενική χειρονομία. Ανεβαίνω στη Νταλίκα και βγαίνω στο δρόμο ξανά. Λίγη ώρα αργότερα βρίσκομαι στο παραλιακό μέτωπο της Πάτρας. Το αστικό τοπίο είναι εδώ και μου δημιουργεί κάποιο σοκ. Μποτιλιαρισμένοι δρόμοι, ανυπόμονοι, στρεσαρισμένοι και πάντα βιαστικοί οδηγοί, φωτεινοί σηματοδότες, μολυσμένος αέρας στα πνευμόνια μου. Είναι η πραγματικότητα των μεγαλουπόλεων και μου υπενθυμίζει από που προέρχομαι και ότι δεν μου έχει λείψει καθόλου. Ο δρόμος δίπλα από τη θάλασσα φτάνει στο τέλος του και κινούμαι προς την νέα εθνική οδό απλά για να τη διασχίσω και να πιάσω την Πανεπιστημίου που κινείται παράλληλα της. Η εντυπωσιακή γέφυρα για Ρίο - Αντίριο κάνει την εμφάνιση της. Είμαι με το κινητό στο χέρι για να βλέπω το στίγμα μου στο χάρτη επειδή έχω συχνά στροφή σε κάποια διαστάυρωση, αριστερά στην τάδε πλατεία και όλα αυτά που συνεπάγεται η κίνηση μέσα στην πόλη. Ο δρόμος με ρίχνει δίπλα στη θάλασσα και πάλι. Ξεκινάει η παλιά εθνική Κορίνθου - Πατρών. Το κινητό παίρνει τη θέση του στη θήκη μιας και δεν μου χρειάζεται πια. Όλο ευθεία. Ο Ήλιος με πελεκάει για τα καλά ενώ ανεβαίνω μικρές ανηφόρες και κατεβαίνω μικρές κατηφόρες. Κάποιες νταλίκες με κάνουν και δυσανασχετώ γιατί μου χαλάνε την ησυχία. Γίνονται έργα στο σημείο, για την επέκταση του προαστιακού μέχρι την Πάτρα. Χαζεύω απέναντι τη Στερεά Ελλάδα και τα βουνά που ορθώνονται εκεί. Κάπου στο βάθος είναι ο Παρνασσός και η Γκιώνα τα οποία τα έχουμε πάρει ποδηλατάδα. Η στάθμη στα νερά μου έχει αρχίσει και πιάνει πάτο. Μαζί με τη στάθμη έχω αρχίσει και πιάνω πάτο κι εγώ. Η ζέστη με λιώνει και τα περίπου 70 χιλιόμετρα που έχω κάνει μέχρι τώρα έχουν αρχίσει και φέρνουν κάποια εξάντληση. Θα σταματήσω για μία λεμονάδα να πάρω ανάσες και να βρω κουράγιο. Έχω μόνο 15 χιλιόμετρα να κάνω μετά, θα βγουν ακόμα και με 50 βαθμούς. Δεν πρέπει να μου χαλάσω το χατήρι αφού με βλέπω ότι έχω αρχίσει και 'κλωτσάω'. Απολαμβάνω άλλο ένα καφεδάκι τελικά, κάτω από τον παχύ ίσκιο μιας μουριάς σε ένα καφέ που είδα πάνω στο δρόμο μου. Χαζεύω 2 μπαρμπάδες που παίζουν τάβλι δίπλα μου και κρυφοπαρακαλάω μέσα μου να κάνουν τα ζάρια ότι πρέπει για να ξεκινήσει κάποια στιχομυθεία. Δεν άργησε να γίνει και πλέον διασκεδάζω με τις ατάκες και ρίχνω κλεφτές ματιές στο πεδίο της μάχης για να δω τι γίνεται. Κατά τις 14:30, την ώρα που οι άνθρωποι αράζουν κάτω από κάποιον ίσκιο ή στο σπίτι με το air codition στους 16 βαθμούς, καβαλάω τη Νταλίκα για να καταπιώ τα τελευταία χιλιόμετρα. Ο δρόμος συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο κι εγώ αρκετά υπομονετικός γιατί ξέρω ότι 15 χιλιόμετρα δεν μπορούν να με διαλύσουν. Η ταμπέλα Σελιανίτικα κάνει την εμφάνιση της και μια σύντομη κατηφόρα με ρίχνει στην παραλία. Κάνω μια βόλτα από άκρη σε άκρη για να σκανάρω το μέρος. Ένα μέρος της παραλίας είναι κατειλημμένο από ομπρέλες και ξαπλώστρες. Ένα άλλο, δεν προσφέρει πρόσβαση στη θάλασσα. Τουλάχιστον στα Σελιανίτικα το έχουν δομήσει καλύτερα απ' ότι στο Κατάκολο, στο Καβούρι και σε πόσες άλλες παραλίες που έχω δει μέχρι τώρα. Ο δρόμος περνάει ακριβώς πάνω από την παραλία και τα σπίτια ξεκινούν από την απέναντι του πλευρά. Έτσι, έχω τη δυνατότητα να βλέπω την παραλία πάνω από το ποδήλατο. Όμως, η παραλία στα Σελιανίτικα δεν έχει ιδιαίτερο πλάτος και συμβαίνει το εξής παράλογο. Εκεί που τελειώνει το βότσαλο της παραλίας, υπάρχουν κάποια αρμυρίκια που προσφέρουν ωραίο ίσκιο. Οι πολυμήχανοι Έλληνες όμως το κάνουν αλλιώς. Παρκάρουν το αυτοκίνητο κάτω από το αρμυρίκι και πάνε στην παραλία και καρφώνουν ομπρέλα στο βότσαλο, για να χωθούν από κάτω της και να κυνηγιούνται με τον Ήλιο. Στην άλλη άκρη της παραλίας υπάρχει μια έκταση μπροστά στη θάλασσα με πεύκα και ευκάλυπτους. Υπέροχη περίπτωση για διανυκτέρευση ελπίζοντας το βράδυ να έχει αποσυμφορηθεί το μέρος μιας και για την ώρα, εκτελεί χρέη parking. Δεν έχω βρει ιδανικό σημείο για μεσημεριανό άραγμα αλλά η βουτιά είναι πλέον επιτακτική ανάγκη. Σταματάω σε ένα σημείο που υπάρχουν ντουζιέρες για να ξεβγάλω τα ρούχα μου και απολαμβάνω άραγμα σε ένα παγκάκι, κάτω από ένα αρμυρίκι. Θα μπορούσα και να ξαπλώσω κάτω από το αρμυρίκι αν δεν είχαμε παρκαρισμένο αυτοκίνητο και σκατά από σκύλους. Αράζω για ακρετή ώρα εκεί χωρίς να γουστάρω ιδιαίτερα μέχρι που βλέπω πως ένα ελεύθερο κομμάτι παραλίας είναι πλέον σκιερό γιατί ο Ήλιος έπεσε πίσω από τα σπίτια. Έχει έρθει η ώρα για ξάπλα και για να το γιορτάσω, σταματάω στο περίπτερο να πάρω μπύρα καθώς πηγαίνω προς τον ίσκιο. Αυτό είναι. Εδώ έχουμε λεπτό βοτσαλάκι, το πανί μου είναι στρωμένο στο έδαφος, η μπύρα μου παγωμένη, ο Ήλιος κρυμμένος πίσω από τα δέντρα και τα σπίτια, τα ρούχα μου ξεβγαλμένα ανεμίζουν κρεμασμένα πάνω στη Νταλίκα. Πασάς. Ο προσανατολισμός του μέρους δε μου δίνει τη δυνατότητα να δω το ηλιοβασίλεμα. Δεν πειράζει, έχω δει δεκάδες. Σιγά σιγά σουρουπώνει και ξεκινάω να ετοιμάζομαι για τη βραδινή μου έξοδο. Κάνω το ντουζάκι μου, φοράω τα φρέσκα ρούχα μου και πλέον στη Νταλίκα είναι απλωμένο το μαγιό με την πετσέτα. Πριν κάτσω για το γεύμα του πρωταθλητή πάω και πάλι μια βόλτα στην άλλη πλευρά της παραλίας για να δω τι κατάσταση παίζει τώρα στο μικρό δασάκι που το μεσημέρι ήταν parking. Είναι αρκετά καλύτερη η κατάσταση αλλά κρίνω ότι ακόμα δεν μπορώ να στήσω. Θα είναι καλύτερα να περιμένω να πέσει η νύχτα. Κατευθύνομαι σε παραλιακό γυράδικο για να απολαύσω το γεύμα του πρωταθλητή. Το έριξα στους γύρους πάλι μόλις έφυγε ο Ράκος. Πιάνω ένα ταπεινό τραπεζάκι και μέχρι να με σερβίρουν στο μαγαζί δημιουργείται το αδιαχώρητο από Έλληνες τουρίστες. Η εμπειρία μου στο χώρο της εστίασης μου έχει καταστήσει σαφές ότι είμαστε από τους χειρότερους τουρίστες. Τώρα το βλέπω και σαν πελάτης. Μου έχει κάνει αρνητική εντύπωση η ένταση που έχει δημιουργηθεί στο μέρος μόλις γέμισε από κόσμο. Είναι λυπηρό. Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν έτσι ενώ βρίσκονται σε διακοπές. Πιθανότατα, τις μοναδικές που θα κάνουν όλο το χρόνο. Φωνάζουν στους σερβιτόρους που ήταν όντως 'δυσκίνητοι', μαμάδες ουρλιάζουν νομίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα σταματήσουν να κάνουν τα παιδιά τους να φωνάζουν, μια κυρία φωνάζει στο σκύλο της επειδή ο κακόμοιρος θέλει να παίξει με τον σερβιτόρο και του κλαίει όποτε περνάει δίπλα του. Δεν θα πιω δεύτερη μπύρα εδώ. Έχει διαταραχτεί η ησυχία και η γαλήνη μου. Ζητάω το λογαριασμό από το σερβιτόρο κρατώντας ένα 20ευρω στο χέρι. Πέντε λεπτά αργότερα, συναντιούνται τα βλέμματα μας και μου κάνει νεύμα ότι έρχεται. Άλλα 5 λεπτά αργότερα, μου κλείνει το μάτι και μου λέει έρχομαι. Έρχεται στο διπλανό τραπέζι να πάρει παραγγελία. Αφού τελειώνει του λέω ότι θα ήθελα να πληρώσω. Έρχομαι, μου λέει. Δέκα λεπτά αργότερα αποφασίζω ότι ο φίλος μου τα θέλει και θα τα πάθει. Θα έχει άλλα 2 λεπτά στη διάθεση του. Προφανώς και δεν ήταν αρκετά κι έτσι σηκώνομαι σαν τον κύριο, καβαλάω τη Νταλίκα και φεύγω με τη συνείδηση μου απόλυτα καθαρή. Στέκομαι μέσα στο δασάκι και κοιτάζω. Ευκάλυπτοι που μας αρέσουν πάρα πολύ. Αντιθέτως, δεν αρέσουν στα κουνούπια. Και έχει και λίγο αεράκι. Είναι η τελευταία μου διανυκτέρευση. Όταν θέλεις πολύ να δέσεις την αιώρα σου, οι ευκάλυπτοι και το βοριαδάκι συνωμοτούν για να τα καταφέρεις. Ταλαιπωρούμαι κάμποση ώρα με τον κόμπο 'καντηλίτσα' και τελικά μου πήρε τόση ώρα που θα μπορούσα να είχα στήσει δώδεκα σκηνές. Είμαι ήρεμος όμως και απλά γελάω με την ανικανότητα μου. Τελικά τα καταφέρνω και πλέον είμαι μέσα στην αιώρα μου, λουσμένος με αντικουνουπικό για παν ενδεχόμενο. Η Νταλίκα στέκεται ακριβώς δίπλα μου με την τσάντα μου στη σκάρα παριστάνοντας το κομοδίνο αυτή τη φορά κι εγώ σαν τον πασά φυσάω τον καπνό μου στον έναστρο ουρανό. Τελευταία νύχτα αυτής της περιπέτειας. Από τη μία είμαι χαρούμενος που ολοκληρώνω αυτό το ταξίδι και από την άλλη σκέφτομαι πόσο θα μου λείψουν οι ύπνοι στη φύση.
Η ατέλειωτη ευθεία στην Άραξο...
Μόλις πιάσαμε θάλασσα στην παραλία της Αλισσού
Η παραλία στον Βάλτο, αμέσως μετά την Πάτρα
Η γέφυρα του Ρίου - Αντίριου στο φόντο....
Στην παραλία στα Σελιανίτικα
Η παραλία των Σελιανίτικων
Το τελευταίο τσαρδί του ταξιδιού...
Οι ακτίνες του Ήλιου πέφτουν στα μάτια μου και με ξυπνούν. Έχω ξαφνιαστεί. Ο ύπνος στην αιώρα έχει πετύχει τόσο καλά που όλο το βράδυ δε σάλεψα. Ακόμα και την ώρα που χαράζει και κανονικά τα κουνούπια κυριαρχούν, δεν με ενόχλησε τίποτα. Πανάγαθοι ευκάλυπτοι. Βάση προγράμματος, ο σημερινός προορισμός είναι ο Πευκιάς στο Ξυλόκαστρο, κάπου στα 70 χιλιόμετρα δρόμος. Και από εκεί θα έμεναν άλλα 35 χιλιόμετρα για να φτάσω στην Κόρινθο. Τις τελευταίες μέρες έχει πέσει πολύ πετάλι και είμαι αποφασισμένος να 'διπλώσω' το δρομολόγιο. Τα 105 χιλιόμετρα δεν με φοβίζουν. Η θέληση μου να τερματίσω με επιτυχία το ταξίδι μου είναι μεγάλη. Από την άλλη, δεν με ενθουσιάζει να αράξω μια ολόκληρη μέρα μόνος μου σε κάποιο μέρος σαν το Ξυλόκαστρο. Πλήττω όταν δεν είμαι πάνω στο ποδήλατο. Πόσους καφέδες και πόσες ώρες αράγματος να απολαύσω μόνος μου στην παραλία; Αν δεν καταφέρω να το ολοκληρώσω σήμερα, θα πάω σύμφωνα με το πλάνο αλλά δεν δίνω σχεδόν καμία πιθανότητα να συμβεί αυτό. Είμαι ανυπόμονος να το τερματίσω. Σαμαρώνω τη Νταλίκα και ξεκινάω για τη διαδρομή μου. Ο δρόμος με φέρνει μακριά από τη θάλασσα και το τοπίο γύρω αρχίζει και μετατρέπεται σε αστικό. Περνάω μέσα από το Αίγιο. Σταματάω σε ένα μαγαζί για να ανεφοδιαστώ νερά και συνεχίζω άμεσα. Η παλιά εθνική οδός κινείται πότε αριστερά και πότε δεξιά από την Ολυμπία οδό. Χαζεύω τον καινούργιο αυτοκινητόδρομο μιας και ακόμα δεν τον έχω οδηγήσει. Στη συνέχεια, μπαίνω στο Διακοπτό. Εδώ θα πραγματοποιήσω διάλειμμα για το καφεδάκι μου. Το Διακοπτό είναι σημείο κομβικής σημασίας. Τη διαδρομή από το Διακοπτό μέχρι την Κόρινθο την έχουμε ξανακάνει με το Ράκο. Αυτό μου δημιουργεί μια μεγάλη άνεση. Μια οικειότητα, γνωρίζοντας ότι την συνέχεια του δρόμου την έχω ξανακάνει και ξέρω ότι δεν είναι καθόλου απαιτητική. Αράζω σε ένα μικρό καφέ πάνω στο δρόμο και απολαμβάνω τα μπαρμπάδια που είναι μαζεμένα εκεί και κουβεντιάζουν τα δικά τους. Λίγο αργότερα, είμαι και πάλι στο πετάλι συνεχίζοντας την πορεία μου. Αριστερά μου ξεπροβάλει η μεγάλη παραλία δίπλα από το Διακοπτό και είναι η πρώτη γνώριμη εικόνα που θυμάμαι από την προηγούμενη βόλτα μας. Ο δρόμος έχει αρκετά περιορισμένη κυκλοφορία κι έτσι έχω τη δυνατότητα να κάνω πετάλι πάρα πολύ χαλαρός, χαζεύοντας τα παράλια και τον Κορινθιακό κόλπο. Το εργοτάξιο που διασχίζαμε τότε με τον Ράκο, είναι πλέον ο σιδηρόδρομος για να περάσει ο προαστιακός. Οι αναμνήσεις ξυπνάνε μέσα μου και είναι απόλυτα ξεκάθαρες. Πέρα από τη διαδρομή και τα τοπία, θυμάμαι ξεκάθαρα μέχρι και διαλόγους που είχα με τον Ράκο σε μια βόλτα που είχαμε κάνει πριν 3 χρόνια. Είναι μια απόδειξη του πόσο δυνατή εμπειρία είναι μια μεγάλη ποδηλατάδα. Κάθε βόλτα και μια σφυρήλατη εμπειρία στο μυαλό και την ψυχή. Στο ύψος της Ακράτας αφήνω την παλιά εθνική οδό και κατεβαίνω στο δρόμο που περνάει ακριβώς μπροστά από την παραλία. Οι μικροί οικισμοί μένουν πίσω μου ο ένας μετά τον άλλο και σιγά σιγά αρχίζει και εμφανίζεται η κούραση. Όταν ο δρόμος είναι επίπεδος είναι ευλογία όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας ποδηλατικά. Το κύριο μειονέκτημα είναι ότι είσαι συνέχεια στο πετάλι, με τον ίδιο ρυθμό και αυτή η λούπα φέρνει με τη σειρά της την κούραση αλλά και ...τον πόνο στον κώλο, τουλάχιστον σε μένα. Ο κώλος μου έχει πιαστεί για τα καλά και κάθε λίγο και λιγάκι σηκώνομαι από τη σέλα. Σίγουρα σε αυτό έχει παίξει ρόλο ότι τις τελευταίες μέρες έχει αυξηθεί και ο αριθμός χιλιομέτρων που κάνω κάθε μέρα. Συνεχίζω έτσι ανήσυχος και έχω αρχίσει και δυσανασχετώ. Με τόση ποδηλατική εμπειρία στην πλάτη μου, έχω γνωρίσει λίγο καλύτερα τον εαυτό μου πια. Ξέρω ότι πρέπει να κάνω ένα διάλειμμα. Έρχομαι σε συμφωνία με την πάρτη μου ότι, μόλις συναντήσω πάνω στο δρόμο μου ένα μίνι μάρκετ και απέναντι υπάρχει κάποιο παγκάκι με ένα αρμυρίκι, θα κάνω στάση. Έτσι, πετυχαίνω και να με καθησυχάσω αλλά και να κάνω λίγα χιλιόμετρα ακόμα μέχρι να βρω αυτό το συνδυασμό. Η αλήθεια είναι ότι άργησα λίγο να πετύχω το συνδυασμό αλλά η συμφωνία, είναι συμφωνία. Πρέπει να βρίσκομαι κάπου στο Καμάρι και βρίσκω μίνι μάρκετ και απέναντι έναν παχύ ίσκιο με παγκάκι που βλέπει στη θάλασσα. Κατεβαίνω από τη Νταλίκα και το κορμί μου πονάει ολόκληρο. Δεν ανησυχώ καθόλου για αυτό και μπαίνω στο μαγαζί για ανεφοδιασμό. Αράζω στο παγκάκι απέναντι ενω καπνίζω πίνοντας κάποιο ενεργειακό ποτό. Βλέπω έναν ποδηλάτη με το ποδήλατο του φορτωμένο ταξιδιώτικά να καταφθάνει. Με το δείκτη του χεριού του ειδοποιεί ότι θα σταματήσει. Μου έρχεται. Αφήνει το ποδήλατο του και πάει και αυτός απέναντι να φορτώσει εφόδια. Επιστρέφει και απολαμβάνουμε διάλειμμα στο ποιοτικό πόστο που έχω βρει. Είναι ο φίλος μου ο Μούσα, Παλαιστίνιος που από τα 20 του ζει στην Αυστρία. Μιλάει άπταιστα Αγγλικά οπότε δεν υπάρχει κανένα θέμα συνεννόησης. Μου δείχνει ένα τραύμα στο κεφάλι του. Έχει κάνει κάποια ράμματα και επίσης πονάει ο ώμος του και ο γοφός του. Λίγες μέρες πριν είχε μια πτώση. Έχασε τις αισθήσεις του πάνω στο ποδήλατο και ξύπνησε στο νοσοκομείο. Ήταν καταμεσήμερο και αντί να κρυφτεί από τον Ήλιο, συνέχισε την πορεία του. Ο Μούσα ταξιδεύει μόνος του. Είναι έμπειρος με την Ελλάδα μιας και είναι η 12η φορά που την επισκέπτεται. Έχει ξεκινήσει από την Αυστρία, διέσχισε τα Βαλκάνια και όλη την Ελλάδα και τώρα πίνουμε παρέα τα υγρά μας σε κάποιο παγκάκι μπροστά στη θάλασσα, στο Καμάρι. Αν τα πράγματα πάνε καλά για αυτόν, θέλει να μεταφερθεί με κάποιο μέσο στην Κωνσταντινούπολη και από εκεί να ξεκινήσει με την Ασία και όπου τον βγάλει για όσο καιρό χρειαστεί. Εδώ έχουμε έναν ποδηλατικό Τιτάνα και ήδη αισθάνομαι δέος ακούγοντας την ιστορία του. Ο Μούσα είναι 60 (ΕΞΗΝΤΑ) χρόνων. Δεν δείχνει μεγαλύτερος από 45 - 47. Έπειτα και από αυτή την πληροφορία, ο Μούσα, πέρα από πηγή έμπνευσης και πληροφορίας για μένα γίνεται αξιοθαύμαστος και αξιοζήλευτος. Βάλε κάτω τις πληροφορίες και σκέψου το ξανά. Αισθάνομαι δέος. Η κουβέντα συνεχίζεται -πως αλλιώς;- ποδηλατικά. Είμαστε 2 άνθρωποι που βρισκόμαστε στη διάρκεια της δημιουργίας μιας εμπειρίας ζωής, ο καθένας με τον τρόπο του, με κοινό παρανομαστή το ποδήλατο. Έχουμε τόσα πολλά να μάθουμε ο ένας από τον άλλο. Ο Μούσα όπως και εγώ, κατευθύνεται στην Κόρινθο. Θέλει να πάρει ΚΤΕΛ από τα Ίσθμια για να πάει στην Καλαμάτα στο νοσοκομείο να του βγάλουν τα ράμματα σε 2-3 μέρες. Αφού έχουμε τον ίδιο προορισμό και η παρέα μας θα συνεχιστεί, προτείνω να πάμε να φύγουμε γιατί έχουμε ακόμα πολλά χιλιόμετρα να κάνουμε και θα μεσημεριάσει για τα καλά και δεν θέλουμε να φλερτάρουμε με ατυχήματα που ο Μούσα έχει ήδη νιώσει στο πετσί του. Καθώς κάνουμε τα πρώτα μέτρα δίπλα δίπλα, με ρωτάει πόσα χιλιόμετρα κάνω την ημέρα. Του λέω 30 - 50 αν έχω βουνά στην πορεία μου, 60 - 100 άμα η διαδρομή είναι εύκολη. Ο Μούσα κάνει 50 - 80 αν έχει βουνά και 80 - 130 αν είναι επίπεδα. Με ρωτάει με τι ρυθμό κινούμαι στις ευθείες. Του λέω με 20 - 23 χιλιόμετρα. Εκείνος, πριν χτυπήσει πήγαινε με 30 - 35 χλμ/ώρα στις ευθείες. Αυτή η ανταλλαγή πληροφοριών δεν γίνεται σε καμία περίπτωση για λόγους ανταγωνισμού. Απλά γνωριζόμαστε. Παρόλα αυτά, αισθάνομαι ποδηλατικός νάνος και εκδηλώνω το θαυμασμό μου στο Μούσα λέγοντας του ότι θα ήθελα πάρα πολύ, αν φτάσω στην ηλικία του να είμαι ικανός να κάνω αυτά τα πράγματα. Του λέω ότι μετά από κάποια χιλιόμετρα μπορούμε να σταματήσουμε σε κάποια παραλία για σιέστα, να χαλαρώσει ο Ήλιος και να βγούμε μετά να κάνουμε το υπόλοιπο κομμάτι. Ο Μούσα συμφωνεί κι έτσι μετά από κάποια χιλιόμετρα σταματήσαμε σε κάποια παραλία στο Διμηνιό που ονομάζεται και αυτή Πευκιάς, όπως αυτή που σκόπευα να διανυκτερέυσω σήμερα αλλά την έχουμε αφήσει ήδη πίσω μας. Με το που φτάνουμε στην παραλία φεύγω σφαίρα να βάλω το μαγιό μου και δευτερόλεπτα αργότερα, επιπλέω στην επιφάνεια της θάλασσας. Λέω στον Μούσα να μπει αλλά φοβάται μη βρέξει το κεφάλι του. Μα πως είναι δυνατόν; Τον παρακινώ να νιώσει τη δροσιά της θάλασσας χωρίς να βουτήξει το κεφάλι του αλλά είναι ανένδοτος. Στη συνέχεια, θα βράσει τσαγάκι να με τρατάρει. Ο εξοπλισμός του είναι εξειδικευμένος και πλέον η κουβέντα πάει εκεί γιατί έχω τόσα πολλά να μάθω από έναν άνθρωπο που έχει σαφώς μεγαλύτερη εμπειρία σε πολύ μεγαλύτερα ταξίδια. Και έχουμε και κοινό παρανομαστή ότι και οι 2 κοιμόμαστε στη φύση κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Κάποια στιγμή του λέω να κεράσω 2 παγωμένες μπύρες να τις διαλύσουμε μέχρι να καπνίσουμε ένα τσιγάρο. Μου λέει ότι δεν πίνει αλκοόλ γιατί είναι καλός Μουσουλμάνος και συνεχίζει λέγοντας ότι αστειεύεται και ότι δεν πιστεύει σε κανένα θεό, σε καμία κόλαση και κανένα παράδεισο. 'Αισθάνομαι τυχερός που έχω τη δύναμη να ταξιδεύω στον παράδεισο με το ποδήλατο μου όσο ζω'. Πίνουμε τα τσαγάκια μας, η κουβέντα έχει πάει σε πολιτικό-κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο και τα λέμε μια χαρά. Δεν θα μπορούσα να μην τον ρωτήσω τι δουλειά κάνει για να καταλάβω την οικονομική του κατάσταση. Πάντα έχω αυτή την απορία όταν βλέπω ποδηλατικούς ταξιδιώτες που βγαίνουν να κάνουν ταξίδια τα οποία πολλές φορές κρατάνε και 1-2 χρόνια. Ο Μούσα δούλευε πάνω στην παραγωγή ενέργειας από το νερό. Ήταν από αυτούς που κατασκεύαζε τις τουρμπίνες. Ο ψυχολόγος του είχε πει ότι θα πρέπει να σταματήσει να δουλεύει γιατί είχε ένα θεματάκι με τον εγκέφαλο του για το οποίο δεν ρώτησα λεπτομέρειες για να μη γίνω αδιάκριτος. Είχε κάνει τα χαρτιά του και περίμενε να βγει στη σύνταξη. Ο ίσκιος κάτω από το αρμυρίκι είναι πλούσιος και παχύς κι έτσι, για το επόμενο διάστημα ο Μούσα πέρνει έναν υπνάκο κι εγώ είμαι μία μέσα στη θάλασσα και μία στην παραλία να αράζω σαν το σκύλο. Κατά τις 5.30 το απόγευμα αποφασίζουμε να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Έχουμε άλλα 20 χιλιόμετρα για την Κόρινθο. Καβαλάμε, κινούμαστε μόνιμα παραλιακά και ο μπαγάσας ο Μούσα είναι τρελό πειραχτήρι. Χαιρετούρες σε όλα τα κορίτσια αλλά και στα αγόρια, μέχρι που πήγε και δίπλα σε έναν που κυκλοφορούσε με ηλεκτρικό ποδήλατο και τον προκάλεσε για πλάκα να κάνουν κόντρα. Είμαστε μέσα στην Κόρινθο και σταματάμε σε ένα εμπορικό κέντρο. Ο Μούσα θέλει να ψωνίσει κάποια πράγματα και να φορτώσει χρόνο ομιλίας το κινητό του. Δεν θέλω να ρισκάρω πολύ με τα δρομολόγια των τρένων, ήδη την έχουμε πατήσει μια φορά και έχουμε ξεμείνει στο Κιάτο με το Ράκο και την Εβίτα κι έτσι του λέω ότι εγώ θα συνεχίσω για τον προαστιακό σταθμό. Του έχω δείξει στον χάρτη που είναι τα ΚΤΕΛ στα Ίσθμια, του έχω πει πως να κινηθεί για να μεταφέρει και το ποδήλατο με το λεωφορείο μιας και τα είχα φρέσκα από τον Ράκο. Έχουμε ανταλλάξει whatsup και υποσχόμαστε ότι θα μείνουμε σε επικοινωνία. Και όντως, μέχρι σήμερα που γράφω αυτές τις γραμμές, έχουμε μιλήσει 2 - 3 φορές. Αποχαιρετιζόμαστε εγκάρδια με το Μούσα. Η τελευταία μέρα του ταξιδιού μου επιφύλασσε μια εκπληκτική γνωριμία. Συνεχίζω για ελάχιστα χιλιόμετρα πάνω στην παλιά εθνική οδό Κορίνθου - Πατρών μέχρι που την αφήνω πίσω μου γιατί η ταμπέλα για Σ.Σ Κορίνθου μου λέει να στρίψω δεξιά. Το χαμόγελο στα χείλη μου είναι πλατύ και μπαίνοντας στον χώρο του Προαστιακού Σταθμού, έχει μετατραπεί σε δυνατό γέλιο που διακόπτεται από παραμιλητό. Κάποιοι άνθρωποι στο σταθμό με κοιτάν με απορία στο βλέμμα τους αλλά ποιος ασχολείται τώρα με αυτούς. Που να ξέρουν πως νιώθω και τι έχω -μόλις- καταφέρει. Ένα ζευγάρι με βλέπει που προσπαθώ να στήσω το τριποδάκι μου για να κάνω την αναμνηστική εικόνα του τερματισμού μου και προθυμοποιούνται να μου κάνουν τη φωτογραφία. Δίνω οδηγίες στο φίλο, αυτή η εικόνα πρέπει να είναι καλή. Τους εξηγώ τι συμβαίνει και τι σημαίνει αυτή η φωτογραφία και μένουν άναυδοι. Βγάζω το εισιτήριό μου και κατευθύνομαι προς την αποβάθρα. Σε 10' φεύγει το τραίνο. Στέκομαι όρθιος και κοιτάζω τη Νταλίκα. Τι ζήσαμε όλο αυτό τον καιρό ποδηλατάρα μου... Τα καταφέραμε. Σε αγαπώ πιο πολύ από ποτέ.
Περνώντας πάνω από το Αίγιο...
Η παραλία δίπλα από το Διακοπτό...
Η παραλία Στούπα...
Πάνω από το Κρυονέρι...
Κάπου κοντά στο Ξυλόκαστρο...
Με τον φίλο μου τον Μούσα στην παραλία Πευκιάς στο Κάτω Διμηνιό
Η παραλία Πευκιάς...
31 ημέρες μετά, στο σημείο από όπου ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια... Ο γύρος της Πελοποννήσου με το ποδήλατο έχει μόλις ολοκληρωθεί
ΤΟ ΤΕΧΝΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ
Ο σχεδιασμός αυτού του ταξιδιού έγινε με μοναδικό γνώμονα τις διανυκτερέυσεις σε ωραίες παραλίες. Πολλές μέρες πριν ξεκινήσω, καθόμουν στον υπολογιστή και έβλεπα παραλίες της Πελοποννήσου, διάβαζα σχόλια από επισκέπτες, αντλούσα όση περισσότερη πληροφορία μπορούσα. Κάποιες επιλογές έγιναν από προτάσεις φίλων. Υπήρξαν αξιόλογες περιπτώσεις που έμειναν εκτός γιατί το ταξίδι πρέπει να έχει και κάποιο ποδηλατικό ρυθμό. Προφανώς και η Πελοπόννησος έχει εκατοντάδες παραλίες που μπορείς να μείνεις και δεν είναι οι 25 που επισκέφτηκα εγώ. Έπρεπε να κάνω μια σωστή κατανομή χιλιομέτρων σε σχέση και με το βαθμό δυσκολίας της εκάστοτε διαδρομής για να μοιραστεί όσο γίνεται πιο καλά το ποδηλατικό έργο. Δεν ήθελα να κάνω τη μία μέρα 10 χιλιόμετρα και την επόμενη 120. Αν και προέκυψαν τέτοιες αποκλίσεις αλλά λόγω ειδικών συνθηκών. Το πλάνο θα ήταν ο μπούσουλας και εννοείται ότι περνώντας από το θεωρητικό στο πρακτικό επίπεδο, προέκυψαν και κάποιες αλλαγές. Η γενική εικόνα του πλάνου όπως τελικά πραγματοποιήθηκε, είναι η εξής:
Μέρα 1: Κόρινθος - Αρχαία Επίδαυρος (55 χλμ)
Μέρα 2: Μέθανα (παραλία Λιμνιώνας) (68 χλμ)
Μέρα 3: Ερμιόνη (πευκοδάσος Μπίστι) (61 χλμ)
Μέρα 4: Παραλία Βερβερούδα (31 χλμ)
Μέρα 5: Τολό (92 χλμ)
Μέρα 6: Παράλιο Άστρος (50 χλμ)
Μέρα 7: Σαμπατική (55 χλμ)
Μέρα 8: Παραλία Φωκιανού (45 χλμ)
Μέρα 9: Κυπαρίσσι (25 χλμ)
Μέρα 10: Μονεμβασιά (παραλία Αμπελάκια) (65 χλμ)
Μέρα 11: Νεάπολη Βοϊων (37 χλμ)
Μέρα 12: Ελαφόνησος (12 χλμ)
Μέρα 13: Πλύτρα (40 χλμ)
Μέρα 14, 15, 16: Βαθύ (66 χλμ)
Μέρα 17: Άγιος Κυπριανός (παραλία Άμπελο) (52 χλμ)
Μέρα 18: Γερολιμένας (35 χλμ)
Μέρα 19: Αρεόπολη (35 χλμ)
Μέρα 20: Παραλίες Στούπα και Καλόγρια (44 χλμ)
Μέρα 21, 22: Καλαμάτα (45 χλμ)
Μέρα 23: Κορώνη (παραλία Μεμί) (55 χλμ)
Μέρα 24: Παραλία Βοϊδοκοιλιά (65 χλμ)
Μέρα 25, 26, 27: Ελαία (60 χλμ)
Μέρα 28: Κατάκολο (Κυανή Ακτή) (75 χλμ) (μέσω Αρχαίας Ολυμπίας)
Μέρα 29: Παραλία Καλόγρια (110 χλμ)
Μέρα 30: Σελιανίτικα (80 χλμ)
Μέρα 31: Κόρινθος (105 χλμ)
Οι ποδηλατικές εφαρμογές, τύπου Bikemaps, Strava κλπ. μέχρι και πριν ξεκινήσω για αυτό το ταξίδι ήταν για μένα απαραίτητα εργαλεία για όλες τις μεγάλες βόλτες που έχω κάνει μέχρι τώρα. Αυτό το δεδομένο κατέρρευσε σε αυτή τη βόλτα. Όταν δουλεύεις αυτές τις εφαρμογές από υπολογιστή, έχεις τη δυνατότητα να χαράξεις διαδρομές και να παίρνεις και την υψομετρική τους απεικόνιση. Όταν τις δουλεύεις από το τηλέφωνο, λειτουργούν μόνο ως καταγραφικά. Παρόλα αυτά έχεις τη δυνατότητα να χαράξεις τη διαδρομή σου από υπολογιστή, να την σώσεις και να την έχεις και στην εφαρμογή. Αυτό σου εξασφαλίζει -μέσω του gps- τη δυνατότητα να μπορείς να δεις που βρίσκεσαι στο χάρτη, πότε ξεκινάει π.χ μια ανάβαση, πόση διάρκεια θα έχει κλπ. Σέρνοντας το δάχτυλο σου πάνω στην υψομετρική παράσταση, μετακινείται αντίστοιχα και το στίγμα πάνω στο χάρτη. Όταν χαράζεις όμως μια διαδρομή 1.500 χιλιομέτρων και η υψομετρική παράσταση πρέπει να χωρέσει στην οθόνη του κινητού, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι η ακρίβεια είναι ανύπαρκτη. Π.χ ήθελα να δω την ανάβαση για το Φωκιανό που ήταν τεράστια, έβρισκα το σημείο, και έσερνα λίγο το δαχτυλάκι μου πάνω στην υψομετρική παράσταση για να δω που τελειώνει και το στίγμα στον χάρτη είχε πάει 150 χιλιόμετρα πιο μακριά. Αυτό θα μπορούσα να το έχω προβλέψει βέβαια και να χάραζα την κάθε ποδηλατική ημέρα ξεχωριστά για να έχω καλύτερη ανάλυση στο γράφημα μου. Αλλά αφού δεν το έκανα, είχα πρόβλημα. Τις πρώτες μέρες αυτό με είχε βγάλει εκτός εαυτού γιατί είμαι και λίγο περίεργος με τα νούμερα και τις αναλύσεις. Το γράφημα φαινόταν να κάνει κάτι μικρές διακυμάνσεις κι εγώ ανέβαινα κάτι βουνά θηρία. Αυτό είχε συμβεί γιατί μέσα στο γράφημα είχαμε την τεράστια ανάβαση στο Φωκιανό που με έφερε στα 650 μέτρα υψόμετρο. Σε μια οθόνη κινητού πάντα, αν εγώ ήθελα αναλυτικά όλες μου τις αναβάσεις στο γράφημα, η κορυφή για το Φωκιανό θα χρειαζόταν κόλλα Α4 για να χωρέσει. Έτσι, μετά τις πρώτες μέρες και μετά από αρκετό εκνευρισμό, κατέληξα ότι δεν μπορώ να πάρω ακριβείς πληροφορίες με τη διαδρομή που έχω χαράξει. Τελικά, αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό. Απεναντίας, με 'μουλάρωσε' και κάθε ποδηλατική ημέρα ξεκινούσα έτοιμος για όλα. Και αν ήθελα οπωσδήποτε κάποια πληροφορία, ρωτούσα κάποιον ντόπιο. Και επέζησα μια χαρά με αυτό. Άλλοι που βγαίνουν να ταξιδέψουν με το ποδήλατο, δεν προβλέπουν καν που θα κοιμηθούν τη νύχτα και πάνε βλέποντας και κάνοντας. Από επιλογή όχι από άγνοια.
Η διαδρομή του ταξιδιού όπως τελικά έγινε
Και για να γίνει απολύτως κατανοητό αυτό με την υψομετρική απεικόνιση...
Η υψομετρική απεικόνιση του ταξιδιού από την οθόνη του υπολογιστή...
Η υψομετρική απεικόνιση του ταξιδιού από την οθόνη του τηλεφώνου
Μιλώντας με αριθμούς αξίζει να αναφέρουμε τα εξής:
Συνολικά χιλιόμετρα: 1570
Μέσος Όρος Ταχύτητας: 16.3 χλμ/ώρα
Μέγιστη Ταχύτητα: 73 χλμ/ώρα
Συνολικός Χρόνος Ποδηλασίας: 96.5 ώρες
Για όποιον ενδιαφέρεται να ...ψηλαφίσει τη διαδρομή στο Strava, μπορεί να το κάνει εδώ
Η διαδρομή στο Strava είναι 1.360 χιλιόμετρα. Τα υπόλοιπα μέχρι τα 1.570 που έγιναν πραγματικά είναι 'εσωτερικές' μετακινήσεις, μικρολαθάκια που έγιναν στην πορεία κλπ.
Άλλο ένα κομμάτι του τεχνικού μέρους που είναι άξιο αναφοράς, είναι ο εξοπλισμός. Ήταν το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι με ποδήλατο οπότε ο εξοπλισμός μου δεν ήταν και πολύ εξιδεικευμένος. Όσο ταξιδεύεις, μαθαίνεις. Στο επόμενο θα είμαι καλύτερος. Αρχικά, πήρα μαζί μου περισσότερα ρούχα από όσα χρειαζόμουν. Ποιος ο λόγος να κουβαλάς 6 μπλουζάκια, 5 ζευγάρια κάλτσες, 5 βρακιά και 3 σορτσάκια; Δεν υπάρχει πλυντήριο εδώ. Δεν είναι μαζεύω άπλυτα και κάποια στιγμή βάζω μπουγάδα. Τα ρούχα πλένονταν μόνο με νερό, σχεδόν κάθε μέρα, στις παραλίες που σταματούσα και υπήρχαν ντουζιέρες. Με 2 από όλα τα παραπάνω κάλυψα όλο το ταξίδι. Οπότε θα μπορούσα να γλυτώσω όχι και τόσο από βάρος μιας και τα ρούχα δεν ζυγίζουν και πολύ, αλλά σίγουρα από χώρο. Από εξοπλισμό διαμονής, ωραία η σκηνή μου για 3 άτομα, άνετη και ευρύχωρη αλλά αυτά τα πλεονεκτήματα τα κοιτάς όταν πας για ελεύθερο κάμπινγκ καμιά βδομάδα και ο εξοπλισμός σου είναι μέσα σε κάποιο πορτ μπαγκάζ. Για τη δική μου περίπτωση, η σκηνή μου δεν ήταν καθόλου πρακτική μιας και ήταν αρκετά βαριά και απαιτούσε κάποιο χρόνο παραπάνω για να στηθεί και να ξεστηθεί. Όταν έχεις να στήσεις κάθε βράδυ, κατάκοπος από το πετάλι και ίσως και μέσα στη νύχτα γιατί το μέρος είναι κατάμεστο η μεγάλη, πολύπλοκη σκηνή δεν βοηθάει. Το ίδιο και όταν έχεις να την μαζέψεις κάθε πρωί μόλις έχεις ανοίξει τα μάτια σου. Όταν ο Ράκος μου έφερε το Σκυλόσπιτο το οποίο ξεκίνησα να χρησιμοποιώ από το τελευταίο μου βράδυ στην Ελαία, η καθημερινότητα μου έγινε πιο εύκολη για το υπόλοιπο ταξίδι. Αιώρα. Την λατρεύουμε γιατί προσφέρει μοναδικό άραγμα. Κρίθηκε απαραίτητη για το ταξίδι μου και η αλήθεια είναι ότι τη σκηνή την είχα πάρει μαζί για περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Υπολόγιζα την αιώρα σαν βασική επιλογή για ύπνο. Έχω πάρει ένα τρομερό κουκούλι από το φίλο μου το Νέστορα που είναι ειδκός στις αιώρες. Είναι μια πλεχτή αιώρα στην οποία χωράνε να κάτσουν εύκολα 3 άτομα και εξίσου εύκολα μπορούν να κοιμηθουν 2. Όταν όμως τη διπλώσεις και τη βάλεις στη θήκη της γίνεται ολόκληρο μπαούλο και ζυγίζει πολύ. Μια αιώρα-αλεξίπτωτο είναι η λύση σε περίπτωση που η αιώρα κρίνεται απαραίτητη. Αυτοφουσκώμενο υπόστρωμα για τον ύπνο στη σκηνή. Όταν ο Μούσα με ρώτησε τι είναι το ...τρίτο ρολό που ήταν δεμένο στη σκάρα της Νταλίκας και του είπα ότι είναι το υπόστρωμα μου, έβαλε τα γέλια. Άνοιξε τη βαλίτσα του και μου έδειξε το δικό του που ήταν ένα πουγκί το οποίο ζύγιζε 400 γραμμάρια. Στο βάρος δεν πρέπει να είχαμε τρελή διαφορά αλλά στον όγκο είχαμε χαοτική.
Αν όλα τα παραπάνω είχαν γίνει σωστά, θα έσερνα μαζί μου για 1.570 χιλιόμετρα κάποια κιλά λιγότερα και θα είχα και περισσότερο χώρο που θα μπορούσα να είχα εκμεταλλευτεί παίρνοντας κάποια άλλα χρήσιμα πράγματα. Έτσι είναι όμως. Δε γίνεται να κάνεις σωστά τα πάντα σε κάτι που επιχειρείς για πρώτη φορά. Μακάρι να έχω την άνεση και τη δυνατότητα να κάνω παρόμοια ταξίδια και θα γίνομαι κάθε φορά πιο ουσιώδης.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ήταν μια τρελή απόφαση που έγινε πραγματικότητα. Ξεκίνησα να το σκέφτομαι και να το καταστρώνω μόνος μου όλο αυτό. Δεν με έπιασε κάποια κρίση μοναχικότητας αν και σε γενικές γραμμές μου αρέσει να αράζω μόνος. Μακάρι να υπήρχε συνοδοιπόρος για κάτι τέτοιο. Μόνο ο Ράκος θα ήθελε να ακολουθήσει σε ένα τέτοιο εγχείρημα και γνωρίζω ότι είναι δύσκολο για κάποιον μισθωτό υπάλληλο να εξασφαλίσει τέτοιες άδειες. Επίσης, και την άδεια να καταφέρεις να πάρεις, για... άντε πες στο κορίτσι ότι, ξέρεις... φέτος δεν θα πάμε ούτε μια μέρα διακοπές μαζί γιατί θα πάω να κάνω το γύρο της Πελοποννήσου με τον Ψηλό. Πολλές φορές η αναμονή για τις κατάλληλες συνθήκες που ορίζεις για να κάνεις κάτι, σου στερεί το ίδιο το 'κάτι'. Αυτό είναι ένα μεγάλο πράγμα που έμαθα από αυτό το ταξίδι.
Άλλο ένα που έμαθα είναι πως δεν έχουμε ιδέα για το τι μπορούμε να καταφέρουμε. Χάρηκα πολύ σε αυτό το ταξίδι που 'απεξαρτήθηκα' από τη μελέτη των αριθμών. Η μελέτη του τι πας να κάνεις, κατά κάποιο τρόπο σε οριοθετεί. Όταν ξέρεις ότι πας για μια ανάβαση 10 χιλιομέτρων και έχεις όλη την ώρα το νου σου στο κοντέρ, στα μισά σου ...επιτρέπεις να κουραστείς, λίγο αργότερα σου επιτρέπεις να γονατίσεις και στο τελευταίο χιλιόμετρο ανεβαίνεις με την ψυχή στο στόμα και έχεις πειστεί ότι πρέπει να έρθει το τέλος γιατί δεν μπορείς άλλο. Τουλάχιστον έτσι συμβαίνει με εμένα. Αν όμως δεν ξέρεις τίποτα; Και σε συνδυασμό με το ότι δεν έχεις καμία διάθεση να τα παρατήσεις; Τα κάνεις όλα. Ότι βρέξει ας κατεβάσει, εγώ έχω να πάω στον επόμενο προορισμό του ταξιδιού. Η μεγαλύτερη ποδηλατική μου εμπειρία πριν από αυτό το ταξίδι, ήταν ο γύρος του νομού Λασιθίου, ο οποίος μου πήρε 6 μέρες για 300 χιλιόμετρα. Την τελευταία μέρα ένιωθα να σπάω. Με το γύρο της Πελλοπονήσου, πραγματοποίησα κάτι 5 φορές μεγαλύτερο από το 'ρεκόρ' μου. Και δεν έσπασα ποτέ και πουθενά. Πριν φύγω για αυτό το ταξίδι, δεν είχα δεδομένο ότι θα καταφέρω να το τελειώσω. Αλλά αυτό δε σημαίνει και ότι θα διστάσω να το επιχειρήσω. Γνωρίζω ιστορία ανθρώπου που πήρε ποδήλατο, πήγε μέχρι το Σούνιο και έκανε μια διανυκτέρευση με τη σκηνή του και το επόμενο του εγχείρημα ήταν να πάρει το ποδήλατο του και να διασχίσει όλη την Αφρική από το Κάιρο μέχρι το Κέιπταουν.
Τελικά, το ποδήλατο είναι ο καλύτερος τρόπος για να ταξιδεύεις. Η ταχύτητα με την οποία κινείσαι, είναι τέτοια που σου δίνει την δυνατότητα να 'χορτάσεις΄από τα πάντα γύρω σου. Ο εγκέφαλος σου έχει το χρόνο να επεξεργαστεί αυτό που βλέπει και να σου γεννήσει τα αντίστοιχα συναισθήματα. Όποιο και να είναι το τοπίο σου. Από την παραλία της Βοϊδοκοιλιάς, από τα αμέτρητα καταφύγια άγριας ζωής, από τη θέα της κοιλάδας και της θάλασσας που ρεμβάζεις από τα σημεία Μηδέν, από τους ανθρώπους που θα συναντήσεις στα χωριά και στους οικισμούς. Μετά από αυτό το ταξίδι, δεν έχω απλά επισκεφτεί το παραλιακό μέτωπο της Πελοποννήσου. Η πανέμορφη Πελοπόννησος είναι πλέον χαραγμένη στη μνήμη μου. Είχα άπειρο χρόνο να απορροφήσω τις εικόνες της και να νιώσω για τα καλά όλα τα συναισθήματα που μου γέννησε.
Αν θα άλλαζα ένα πράγμα σε αυτό το ταξίδι, θα ήταν η περίοδος που επέλεξα να το κάνω. Ο Ιούλιος είναι η καρδιά του καλοκαιριού. Τα παραλιακά μέρη συνωστίζονται για τα καλά και φορούν το ...επαγγελματικό κουστούμι τους. Γεμάτες παραλίες, ομπρέλες και ξαπλώστρες παντού, οι άνθρωποι ξεχνούν ότι είναι άνθρωποι και έχουν το νου τους στο πορτοφόλι. Το δεύτερο μειονέκτημα ήταν η ζέστη. Παρόλο που τις ώρες ...αιχμής απέφευγα να κάνω ποδήλατο, έφαγα πολύ Ήλιο. Παραπάνω από το μισό ταξίδι έγινε σε συνθήκες καύσωνα κι έτσι είχα να κυνηγιέμαι με το χρόνο, ειδικά για το πρωινό ξύπνημα. Η καλύτερη περίοδος για ένα τέτοιο ταξίδι στην Ελλάδα μάλλον είναι ο Μάιος, για να σε πάει το πολύ μέχρι τα μέσα Ιουνίου και από εκεί κι έπειτα, ο Σεπτέμβρης. Πολύ πιο φιλικές καιρικές συνθήκες και τα τουριστικά θέρετρα σε πιο αγνή κατάσταση.
Θέλω να ευχαριστήσω όσους διάβασαν ολόκληρο το κείμενο. Είχα την ανάγκη να το γράψω πρώτα από όλα για μένα και μετά για το φιλαράκι μου που να είναι καλά που εκείνη τη μέρα ήρθε στο ΤΕΙ με το ποδήλατο του και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα αυτά. Η ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή ...Ποδήλατο και τα καμώματα της μας έχουν δώσει ατέλειωτες εμπειρίες, αμέτρητα συναισθήματα και δεκάδες ιστορίες να έχουμε να λέμε πως το ποδήλατο μας έκανε υγιέστερους σε σώμα, ψυχή και πνεύμα. Μας έκανε καλύτερους άνθρωπους. Εύχομαι σε όλους σας να βρείτε το δικό σας 'ποδήλατο' για να του δώσετε ότι έχετε και να σας προσφέρει με τη σειρά του όλα αυτά.
Πάμε για τα επόμενα!!!
40.000+ λέξεις, 1.570χλμ και 96,5 ώρες ποδηλασίας... Φίλε μέσα από το κείμενο σου και αναπροσαρμόζοντας τις κοινές μας ποδηλατικές εμπειρίες χάρηκα που με "ήρθα" σε όλο αυτό το ταξίδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο κείμενο ΓΑΜΗΣΕ!
Να είμαστε καλά... Στα καλύτερα, τα επόμενα χιλιόμετρα...
"η αναμονή για τις κατάλληλες συνθήκες που ορίζεις για να κάνεις κάτι, σου στερεί το ίδιο το κάτι". Σταύρο είσαι έμπνευση. Τώρα αξιώθηκα να το διαβάσω όλο!
ΑπάντησηΔιαγραφή