Ποδηλατικά παράσημα στην εποχή της πανδημίας

       Οι μέρες της καραντίνας αποτελούν παρελθόν. Δυστυχώς δεν αποτελεί παρελθόν και ο covid19. Μία δύσκολη περίοδος, ακόμα μεγαλύτερης αβεβαιότητας θα ακολουθήσει. Σα να μη μας έφτανε η δεκαετής -πλέον- περίοδος αβεβαιότητας λόγω 'οικονομικής κρίσης'. Τώρα θα πρέπει να βρούμε τα ψυχικά αποθέματα και τον τρόπο για να επιβιώσουμε σε μία κατάσταση ακόμα μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που θα συνοδεύεται και από την ύπαρξη ενός επικίνδυνου ιού. Ελπίζω να βρούμε τη δύναμη και να έχουμε την τύχη να μείνουμε όρθιοι απέναντι και σε αυτό. 

      Το lockdown πέρασε από πάνω μου σαν οδοστρωτήρας. Το ευχάριστο είναι ότι δεν νοσήσαμε ούτε εγώ αλλά ούτε και ο κυρ Θόδωρας, με τον οποίο συγκατοικούμε. Είχαμε αρκετά το νου μας για να μη χρειαστεί να ζητήσουμε βοήθεια από το κρατικό σύστημα Υγείας το οποίο έχει ισοπεδωθεί όλα αυτά τα χρόνια από όλες τις πολιτικές ηγεσίες, συμπεριλμβανομένης και αυτής που στρογγυλοκάθεται στις καρέκλες αυτή την περίοδο. Το άσχημο της υπόθεσης είναι ότι έμειναν και κάποια 'τραύματα' όπως στους περισσότερους, υποθέτω. Λίγο από κατάθλιψη, λίγη ακόμα εσωστρέφεια και μπόλικη μισανθρωπιά. Ευτυχώς που είμαστε μαθημένοι στο ποδήλατο και η 'Μετακίνηση 6' πήγε σύννεφο. Βαρέθηκε να με βλέπει η παραλιακή. 

      Το φιλαράκι μου ο Χρήστος είναι από την Τρίπολη και έχει την πολυτέλεια ιδιοκτησίας μίας εξοχικής κατοικίας στο Άστρος. Δύο μέρες πριν την ανακοίνωση του lockdown, φύγανε με την κοπέλα του τη Ντίνα να πάνε να ζήσουν την καραντίνα σε ένα πανέμορφο, παραθαλάσσιο μέρος το οποίο είναι όχι μόνο αραιοκατοικημένο αλλά και οι περισσότερες κατοικίες είναι εξοχικά. Δηλαδή, κανένας συνωστισμός πουθενά ενώ βρίσκεσαι σε ένα όμορφο μέρος, σε ένα δικό σου σπίτι. Είναι ακόμα πιο υπέροχο και από όσο ακούγεται! Μόλις ο καιρός ξεκίνησε τα καλοκαιρινά του, ο Χρήστος επιδόθηκε σε έναν βομβαρδισμό φωτογραφιών από παραλίες στο Άστρος και τριγύρω, στις οποίες είτε ήταν οι δυο τους, είτε υπήρχαν και άλλοι άνθρωποι που θα μπορούσες να τους μετρήσεις στα δάχτυλα των χεριών. Είχα πάρει πέρσι μια γεύση από το Άστρος όταν και έκανα το γύρο της Πελοποννήσου με το ποδήλατο και είχα μείνει στο σπίτι του Χρήστου χωρίς να είναι ο ίδιος εκεί. Κάποια στιγμή λοιπόν με προ(σ)κάλεσε άμα έχω τα αρχίδια να πάρω το ποδήλατο μου και να πάω να κάνουμε κάνα μπάνιο. Βρήκε άνθρωπο κι αυτός. Αν και ομολογώ ότι η καραντίνα με είχε βυθίσει σε μια αδράνεια, μια σαπίλα και ένα ξενέρωμα που αρχικά, το να κατέβω στο Άστρος μου ακούστηκε περισσότερο σαν κόπος παρά σαν διαφυγή. Τα τραύματα που λέγαμε παραπάνω. Ευτυχώς το διαχειρίστηκα άμεσα και έπεισα τον εαυτό μου να μην είναι μαλάκας με αυτά. Έπρεπε να πάρω τη Νταλίκα και να βγούμε στο δρόμο. Να κάνω την ψυχοθεραπεία μου και να καθαρίσω το κεφάλι μου πάνω στα βουνά. Να πάρω για αλλη μια φορά με τις κλωτσιές τα σωματικά, ψυχικά και πνευματικά μου όρια. Ήξερα ότι στην τελική θα μου κάνει καλό. Πάντα μου κάνει καλό. 

      Αρχικά, κλείδωσα την 11η Μαίου σαν ημερομηνία για να πάω να αράξω με τα παιδιά καμιά βδομάδα, γιατί όχι και 10 μέρες. Μετά σκέφτηκα ότι ακόμα απαγορεύεται η μετακίνηση μεταξύ των νομών. Με το ποδήλατο δεν υπήρχε ιδιαίτερος κίνδυνος να φας πρόστιμο για μετακίνηση αλλά το πρόβλημα εδώ ήταν άλλο. Θα πήγαινα με προαστιακό μέχρι την Κόρινθο. Αυτό σημαίνει ότι σε περίπτωση που είχε τίποτα μπάτσους έξω από το σταθμό, αυτόματα θα είχα πρόβλημα. Έρχομαι με ένα τρένο από το νομό Αττικής και κατεβαίνω στο νομό Κορινθίας. Αποφάσισα να μην παίξω με αυτές τις πιθανότητες γιατί ούτε να δίνω τσάμπα λεφτά γουστάρω αλλά και όλη αυτή η φάση με τον έλεγχο από την αστυνομία για το αν έχεις άδεια μετακίνησης, για το αν η μετακίνηση σου είναι μέσα στα πλαίσια που έχουν οριστεί, ήταν πράγματα τα οποία δεν ήθελα να ζήσω. Λίγες μέρες αργότερα ανακοινώθηκε η απελευθέρωση των μετακινήσεων μεταξύ των νομών για την 18η Μαίου.  Ο καιρός όχι απλά παρέμεινε καλός αλλά ζήσαμε και καύσωνα επιπέδου Ιουλίου. Από εκεί που αρχικά ανησυχούσα αν θα κάνουμε τα μπάνια μας σαν τους μάγκες, άρχισα να ανησυχώ αν θα έχει τελειώσει ο καύσωνας μέχρι τη μέρα που θα ταξιδέψω. 

     Δευτέρα ξημερώματα κατά τις 6.30 ξεπροβάλλω από το σπίτι μου με τη Νταλίκα καθαρισμένη, λαδωμένη και σαμαρωμένη. Όπως πάντα πριν από ένα ποδηλατικό κομπαρσιλίκι, έχω κοιμηθεί σκάρτες 3.5 ώρες. Το βραδινό άγχος για την δοκιμασία της επόμενης μέρας και η εκκίνηση όσο νωρίτερα γίνεται, δεν αφήνουν περιθώρια για κάτι διαφορετικό. Λόγω ανάγκης, έχω βάλει ένα διπλό stand στη Νταλίκα το οποίο όταν είχα αγοράσει νόμιζα ότι είναι η τέλεια λύση για τη στήριξη του ποδηλάτου αλλά τελικά το έχω αλλάξει επειδή δεν τα πήγε και τόσο καλά. Για την ακρίβεια, ήταν για τον πούτσο, ειδικά αν το ποδήλατο είναι φορτωμένο με αποσκευές. Έχω σκέφτεί ότι θα πρέπει να έχω το νου μου σε αυτό. Φτάνω στο σταθμό του προαστιακού μισή ώρα πριν την αναχώρηση και είμαι κάτι περισσότερο από άνετος. Ψωνίζω μάσκες από το περίπτερο για να είμαι προβλεπέ μέσα στο τρένο, εφοδιάζομαι φρέντο εσπρέσσο και τον βάζω στην παγουροθήκη της Νταλίκας για να βγάλω το εισιτήριο μου. Πάω στην αποβάθρα, στηρίζω τη Νταλίκα στο διπλό stand και ψάχνω κάτι στην τσάντα μου ώσπου ένας εκκωφαντικός θόρυβος με τρομάζει. Το γαμημένο το stand. Η Νταλίκα έχει πέσει κάτω, το φρέντο μου απλώνεται λερώνοντας την αποβάθρα και σα να μη φτάνουν αυτά, έχει σπάσει και το μπροστινό φως με τρόπο που πλέον πρέπει να θεωρείται άχρηστο. Δοκιμάζω την ευρυματικότητα μου στο μπινελίκι και τα πηγαίνω εξαιρετικά. Ευτυχώς είχα φτάσει νωρίς οπότε μπορώ να βγω και πάλι έξω από το σταθμό να πάρω άλλο ένα καφεδάκι ώστε να καπνίσω σαν τον άνθρωπο. Ο συρμός σκάει μύτη στο σταθμό. Ο Πειραιάς είναι τερματικός σταθμός οπότε δε με καταβάλλει αυτό το γνωστό άγχος όταν έχω να επιβιβαστώ σε τρένα με τη Νταλίκα. Γι' αυτό ακριβώς κατέβηκα μέχρι τον Πειραιά ειδάλλως θα μπορούσα να πάω στο σταθμό του Ρέντη στον οποίο ίσως και να φτάνω χωρίς να κάνω ούτε 2 πεταλιές, βγαίνοντας από το σπίτι μου. Βολεύω εύκολα και ανώδυνα τη Νταλίκα στο γνωστό βαγόνι - καβάτζα που έχει τουαλέτα και δημιουργεί έναν κάποιο χώρο που μπορείς να βάλεις ποδήλατο, φοράω τη μάσκα μου και ξεκινάμε το ταξίδι μας. 

      Μετά από 1.5 ώρα αποβιβάζομαι στην Κόρινθο και έχω στο νου μου ότι πρέπει να πάρω πρωινό για να έχει καύσιμο να καίει ο οργανισμός μου. Το μαγαζί έξω από τον σταθμό είναι κλειστό και εκτός από αυτό το μαγαζί δεν υπάρχει κάτι άλλο. Τέλεια. Ξεκινάω νηστικός και θα τακτοποιήσω την ανάγκη μου με την πρώτη ευκαιρία. Μου πήρε καμιά 10αριά χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω στον Σολομό όπου και βρήκα ένα μίνι μάρκετ. Αφιερώνω λίγο χρόνο για να πάρω το πρωινό μου και μιλάω και με το Χρήστο στα viber. Θέλει να μάθει τι ώρα θα είμαι εκεί και του λέω ότι αν όλα πάνε καλά, κατά τις 2.30 το μεσημέρι θα έχω φτάσει. Φροντίζω να φορτώσω και λίγη ενέργεια να έχω μαζί μου. Η κλίση μας μέχρι τώρα ήταν ανηφορική και γνωρίζω ότι θα συνεχίσει έτσι αφού είμαστε σε γειτονιές της ορεινής Κορινθίας. Ξεκινάω και πάλι το πετάλι και ομολογώ ότι δε γουστάρω και πολύ το δρόμο που κινούμαι. Είναι ένας κεντρικός δρόμος, πολλά φορτηγά, μπόλικη κίνηση γενικότερα και όχι κάτι ιδιαίτερης ομορφιάς γύρω μου. Παράλληλα, όσο ο Ήλιος ανεβαίνει, κάνει σαφέστατο ότι και σήμερα θα έχει πολλή ζέστη. Και έχει και αυτόν τον ίδιο μουντό ουρανό που μας έχει συνηθίσει τις τελευταίες μέρες. Παρόλα αυτά, κινούμαι σε απάτητα λημέρια και έχω να χαζεύω τα πάντα γύρω μου γιατί δεν ξέρω τίποτα. Κάπως έτσι φτάνω στο Χιλιομόδι και εκεί πραγματοποιώ την πρώτη ολιγόλεπτη στάση χωρίς να κατέβω καν από το ποδήλατο. Ο Ήλιος με έχει διαλύσει σε συνδυασμό με την πρώτη ανάβαση 15 χιλιομέτρων η οποία ήταν σχετικά ήπια. Μετά το Χιλιομόδι, η ποιότητα βελτιώνεται αισθητά. Τα πάντα γύρω μου είναι πράσινα, ο δρόμος είναι αρκετά πιο ήσυχος και παίρνω μια μικρή κατάβαση για να ξεκινήσω αμέσως τη δεύτερη ανάβαση. Βρίσκομαι κάπου στον Άγιο Βασίλειο και το βουνό μου κρύβει τη συνέχεια της διαδρομής μου αλλά εξασκούμαι στη γεωγραφία και στον προσανατολισμό χαζεύοντας απέναντι από το Σπαθοβούνι μέχρι την Αρχαία Νεμέα. Ουσιαστικά κινούμαι παράλληλα με την Εθνική Οδό Κορίνθου - Τρίπολης μέχρι να φτάσει το σημείο που θα πρέπει να στρίψω αριστερά για να προσεγγίσω το Άργος. 

Κάπου στον Άγιο Βασίλειο. Η ατμόσφαιρα μου κόβει λίγο τη θέα, ο Ήλιος με γαζώνει αλλά είναι όλα καταπράσινα και μυρίζουν εκπληκτικά.

Βρίσκομαι στο σημείο που με κάποια απλά μαθηματικά έχω υπολογίσει ότι πρέπει να πλησιάζω το σημείο Μηδέν και να ξεκινήσω την κατάβαση μου. Περνάω τον παρατημένο και διαλυμένο παλιό σιδηροδρομικό σταθμός της Νεμέας/Δερβενακίων και είναι το σημείο που στρίβω αριστερά για το Άργος. Μέσα σε λίγα μέτρα η Νταλίκα κινείται σε ρυθμούς δυνατής κατάβασης. Επιτέλους, εύκολα και πολύ διασκεδαστικά χιλιόμετρα κάτω από καυτές συνθήκες πια. Ο δρόμος έχει ισιώσει πριν ικανοποιηθώ αρκετά από την κατάβαση αλλά είμαι σε αυτή τη φάση που δίνεις ελάχιστη δύναμη στο πετάλι κι όμως ρολάρεις με πολύ ωραία ταχύτητα. Κάπως έτσι περνάω έξω από τις Μυκήνες και πλέον αναζητώ μια βρύση να μπω ολόκληρος από κάτω. Βλέπω ένα μικρό εκκλησάκι πάνω στο δρόμο μου στον οικισμό Μοναστηράκι και το προαύλιο του διαθέτει βρύση. Με κομμένη ανάσα την δοκιμάζω και ...έχουμε νερό! Κάνω ένα πρόχειρο ντουζάκι και μουλιάζω το καπέλο μου για να με κρατήσει βρεγμένο για λίγα χιλιόμετρα. 

Δίπλα από τη βρύση στο εκκλησάκι. Μετά το ντουζ βρήκα και κουράγιο να στήσω τρίποδο για να βγάλω μια φωτογραφία. Στην απέναντι βουνοκορφή, φαινόταν με το μάτι τουλάχιστον, το κάστρο Λάρισα στο Άργος

Εδώ φαίνεται λίγο καλύτερα...

Καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής, τεστάρω μια καινούργια ποδηλατική εφαρμογή και εκτός από το γεγονός ότι την καταγράφω, την είχα σχεδιάσει από πριν και έχω βάλει την πλοήγηση. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό για το λόγο ότι πέρασα πλευρικά από το Άργος χωρίς να μπλέξω στον κεντρικό επαρχιακό, σε λεωφόρους και στο κέντρο της πόλης. Βέβαια, δεν είδα πως είναι το Άργος αλλά το ανταλλάζω εύκολα με το γεγονός ότι έκανα ποδήλατο σε ερημωμένους δρόμους μέσα στα λιβάδια. Ο εγκέφαλος μου έχει αρχίσει και βράζει μέσα στο κρανίο μου κι έτσι έχω αρχίσει και ...χάνω πεταλιές. Κάνω λάθη στη διαδρομή ακόμα και με την πλοήγηση ενεργή και τη φίλη μου να μου λέει που και πότε να στρίψω. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα και έχω τάξει στον εαυτό μου ότι θα γίνει μόλις 'πέσω' πάνω στη θάλασσα κάτι το οποίο θα γίνει μετά από περίπου 10 χιλιόμετρα στη Νέα Κίο. Μόλις φτάνω στη διασταύρωση με τον παραλιακό δρόμο, ούτε να το είχα παραγγείλει. Μια μικρή καντίνα μπροστά από μια πλατεία τίγκα στον ίσκιο από τους ευκάλυπτους. Η άφιξη του μαντράχαλου με το ποδήλατο διέγηρε την περιέργια των ανθρώπων στην καντίνα και πιάσαμε την κουβεντούλα μέχρι που πήρα το καφεδάκι μου να κάτσω σε ένα παγκάκι παραδίπλα, μιας και η εστίαση ακόμα απαγορεύεται και όλοι ήμασταν κάπως στο πόδι. Κάνω τις απαραίτητες διατάσεις τώρα που έχω μάθει αφού έχω πάθει και αράζω να απολαύσω τον καφέ μου και 2 τσιγάρα. Έχω ακόμα 20 χιλιομετράκια πορεία και είμαι αρκετά μέσα στην πρόβλεψη που είχα πει στο Χρήστο. Χαιρετάω τους ανθρώπους στην καντίνα και καβαλάω τη Νταλίκα. Δεν αισθάνομαι καλά τη φάση. Κοιτάζω την πίσω ρόδα μου. Το λάστιχο έχει χάσει αρκετή ποσότητα αέρα. Αρκετή για να μη σε αφήσει να συνεχίσεις έτσι, κατάλληλη για να πεις ότι άμα το φουσκώσεις καλά παίζει και να φτάσεις στον προορισμό. Κοιτάζω τους ίσκιους από τους ευκάλυπτους. Κοιτάζω απέναντι και βλέπω ένα βενζινάδικο, άρα αέρας με την πίεση που θέλουμε. Διαχειρίζομαι την κατάσταση με ιδιαίτερη ψυχραιμία γιατί η ζέστη και η κούραση έχουν φέρει μια κάποια παράκρουση. Το μυαλό μου πάει σε αυτό που μου είχε συμβεί στο Λιμένι που έπαθα λάστιχο, το επιδιόρθωσα και μόλις έβαλα τη ρόδα πάνω στο ποδήλατο ξαναέπαθα λάστιχο και έγινα έξω φρενών. Ο Ράκος είχε την ...τύχη να το βιώσει. Έχουμε απόφαση. Προτιμώ χίλιες φορές να αφιερώσω 10 λεπτά κάτω από παχύ ίσκιο, να το φτιάξω, να το φουσκώσω όπως πρέπει στο βενζινάδικο παρά να ρισκάρω να μείνω πουθενά που δεν θα έχει ούτε δέντρο να βάλω από κάτω το κεφάλι μου. Πιάνω μια θέση στον ίσκιο και ξεκινάω την αλλαγή σαμπρέλας βάζοντας την καινούρια που έχω μαζί μου και όχι μια άλλη μπαλωμένη για να εκμηδενίσω τις πιθανότητες να ξαναπάθω λάστιχο. Μετά από λίγα λεπτά είμαι και πάλι στο δρόμο. Η θάλασσα πλέον είναι στα αριστερά μου και θα είναι εκεί μέχρι να φτάσω. Καταπίνω κάποια επίπεδα χιλιόμετρα μέχρι που ξεκινάει εκείνο το παιχνιδιάρικο πάνω - κάτω που θα με πάει μέχρι την παραλία που με περιμένουν ήδη τα παιδιά. Το 'κάτω' μου αρέσει πολύ αλλά στο 'πάνω' πλέον μασάω για τα καλά. Καταπίνω νερό σα να έχω δεξαμενή για στομάχι. Στον οικισμό Κιβέρι σταματάω στο ίδιο μίνι μάρκετ όπως είχα κάνει και πέρσι. Εκτελώ άμεσα μια λεμονάδα και παίρνω μαζί μου 2 μπανάνες και μια  σνίκερς. Έχω επιστρατεύσει όλη μου την υπομονή και την ψυχραιμία για να καταφέρω να φτάσω. Φαίνονται όμως να μην είναι αρκετά. Θα χρειαστούν διάφορα τεχνάσματα για να με ξεγελάω λίγο. Το πρώτο θα έρθει και πάλι σε ένα εκκλησάκι όπου θα κάνω άλλο ένα ντουζ. Στη συνέχεια, σταματάω και βγάζω φωτογραφίες. Οι στάσεις έστω και για μία φωτογραφία μου δίνουν λίγη παραπάνω ζωή. 

Η παραλία του Κιβερίου

Μόλις πιάσαμε νομό Αρκαδίας...

Ψάχνοντας απεγνωσμένα την παραλία που μου έχει στείλει σε φώτο ο Χρήστος

Φτάνω στον οικισμό Ξηροπήγαδο και είναι ο τελευταίος οικισμός πριν την παραλία που με περιμένουν τα παιδιά. Θέλουν να τους πάω κάνα νεράκι αλλά ο οικισμός είναι φάντασμα. Μεσημεριανό θρίλερ. Δεν υπάρχει κανείς πουθενά, δεν είναι ανοιχτό κανένα από τα μαγαζάκια του. Το καλό είναι ότι σε 2-3 χιλιόμετρα φτάνω και παρόλα αυτά αισθάνομαι ότι ίσως να μην καταφέρω να φτάσω. Ίσως φταίει το γεγονός ότι αν ξέρεις πότε φτάνεις, αφήνεις τον εαυτό σου να χαλαρώσει και στην κατάσταση που επικρατεί εδώ, δεν πας πουθενά χαλαρός. Κάνω δεξιά, μπαίνω κάτω από ένα δέντρο και τρώω τη μπανάνα και τη σνίκερς μου για να ξεγελάσω τον εαυτό μου. Ελάχιστα λεπτά αργότερα, βλέπω το παρκαρισμένο αυτοκίνητο του Χρήστου και κατεβαίνω ένα τρελό μονοπάτι με το ποδήλατο στα χέρια. Σε όλη αυτή τη διάρκεια σκεφτόμουν τι γαμήσι θα φάω για να το ανέβω μετά. Χίλιες φορές να άφηνα το ποδήλατο πάνω. Ποιος να το έκλεβε μέσα στο λιοπύρι; Δεν κυκλοφορούν και πολλοί τέτοια ώρα. Τα παιδιά με υποδέχονται με φρούτα και σαντουιτσάκι αλλά πάνω απ' όλα με μία ιερή σκιερή καβάτζα πάνω σε μια παραλία που υπάρχουμε εμείς και άλλο ένα ζευγάρι. Η ώρα είναι 2.35 και έχω αργήσει μόλις 5 λεπτά από την ώρα που είχα προβλέψει ότι θα φτάσω, διανύοντας καμιά 65αριά χιλιόμετρα άγνωστης διαδρομής με το ποδήλατο. Με λες και συνεπή!

Όχι ότι είχα καμιά αμφιβολιά... αλλά ο κόπος μου έχει ήδη ανταμοιφθεί μετά την πρώτη βουτιά

Η πρώτη πλευρά του παράλιου Άστρους μπροστά μου, λίγο πριν φτάσω στο σπίτι

     Οι μέρες στην εξοχή κύλησαν υπέροχα. Οι δραστηριότητες που γέμιζαν τις ζωές μας ήταν η καλή παρέα, τα 8ωρα αράγματα στην παραλία, η συνέχεια του αράγματος στο μπαλκόνι με θέα την παραλία, το ελάχιστο μαγείρεμα -μιας και η Ντίνα μας είχε σαν τους πασάδες- και το μπόλικο φαγητό. Άντε και κάνας περίπατος το βράδυ, στο έρημο τέτοια εποχή παράλιο Άστρος. Αυτό το βιοτικό επίπεδο με χαλάρωσε αρκετά και έδωσε στις σκέψεις μου ένα λίγο πιο θετικό πρόσημο. Τα παιδιά φαίνονταν σε μία κατάσταση ζεν. Σκεφτόμουν ότι η 2μηνη καραντίνα μακριά από τη μεγαλούπολη και όλο το πακέτο συνεπειών, τους είχε περάσει ξυστά. Δεν τους αφορούσε. Ήταν ένας δίμηνος προσωπικός αποκλεισμός σε ένα πολύ ήσυχο μέρος. Ούτε ουρές στα σούπερ μάρκετ, στις τράπεζες, στα καταστήματα κινητής τηλεφωνίας και στα take away καφέ, τζογάροντας αν θα αρπάξεις ή όχι covid19. Ούτε γάντια και μάσκες παντού. Ούτε συνωστισμός στα μέσα μεταφορών.  Κανένας προβληματισμός με λαοθάλασσα στην πλατεία του χωριού το απόγευμα. Καμία λοξή ματιά με μπάτσους για το αν η μετακίνηση σου είναι νόμιμη ή παράνομη. Κανένα μήνυμα στο 13033 ή χαρτί μετακίνησης στην κωλότσεπη. Ελάχιστοι άνθρωποι στον περίγυρο για να αναπτύξουν κάποια θεωρία συνομωσίας ή να κάνουν τους επιστήμονες και τους πολιτικούς. Δεν είναι και λίγο να γλυτώσεις από όλα αυτά. Εγώ πάντως το ζήλεψα και ευχαριστήθηκα που είχα την τύχη να το κάνω έστω και για 4-5 μέρες. 

Καλώς σας βρήκα. Φωτογραφία από το μπαλκόνι μας

Η κύρια καθημερινή μας δραστηριότητα

Ο φάρος στον καταπράσινο λόφο στην άκρη του παράλιου Άστρους που η μορφολογία του το κάνει να μοιάζει με νησί

Το καλύτερο pancake που έχω φάει στη ζωή μου

     

     Έχουμε αποφασίσει ότι την Παρασκευή το πρωί αναχωρούμε για τις βάσεις μας. Τα παιδιά φορτώνοντας το αυτοκίνητο τους με όλη τους τη ζωή μετά από περίπου 2.5 μήνες παραμονής στο Άστρος, εγώ φορτώνοντας το ποδηλατάκι μου με τα απαραίτητα που είχα μαζί μου για αυτό το 5ήμερο. Το δρομολόγιο της επιστροφής που είχα εξετάσει ήταν ένα διαφορετικό δρομολόγιο το οποίο δεν είχα κάνει με το ποδήλατο, στο μεγαλύτερο μέρος του. Ήθελα να φύγω από το Άστρος και να πάω προς το Ναύπλιο, από εκεί να μπλέξω με κάποια βουνά, να ανηφορίσω προς την Επίδαυρο και να πέσω πάλι στη θάλασσα κοντά στον Γαλατά, να περάσω απέναντι στον Πόρο και από εκεί να πάρω το καράβι της επιστροφής για Πειραιά. Αν δεν προλάβαινα το τελευταίο καράβι είχα ήδη οπλισμένες κάποιες παραλίες όπου θα μπορούσα να δέσω την αιώρα μου και να περάσω τη νύχτα. Δυστυχώς αυτό το σενάριο απορρίφθηκε όταν πήρα τηλέφωνο στον Πόρο για να μάθω τι γίνεται με τα δρομολόγια για Πειραιά, μιας και το επιβατηγό πλοίο δεν είχε ακόμα ενεργοποιηθεί και ή μόνη εναλλακτική ήταν το δελφίνι, στο οποίο δεν είναι σίγουρο ότι μπορείς να φορτώσεις ποδήλατο και τα 30 ευρώ για το εισιτήριο με εξόργισαν και δεν ήθελα να πληρώσω τους απατεώνες αυτούς. Η άλλη εναλλακτική ήταν να πάω μέχρι το Ναύπλιο και να σκαρφαλώσω στην Επίδαυρο και από εκεί να το πάρω παραθαλάσσια μέχρι την Κόρινθο, διαδρομή την οποία την έχω κάνει ήδη 2 φορές. Σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι ξέφευγε πάνω από τα 100 χιλιόμετρα με 2 τεράστιες αναβάσεις μέσα, η πρόταση απορρίφθηκε συνοπτικά. Έτσι, χάραξα μια νέα διαδρομή η οποία θα ήταν λίγο διαφορετική από αυτή την οποία έκανα για να έρθω.Θα επιστρέψω και πάλι μέσω Άργους, ανεβαίνοντας όμως από άλλα βουνά αυτή τη φορά για να πέσω και πάλι στο Χιλιομόδι και από εκεί στην Κόρινθο. 

       Ζούμε την τελευταία βραδιά στην εξοχή. Η Ντίνα έχει την ονομαστική της εορτή. Όλες αυτές τις μέρες δεν έχω κάνει τίποτα για να ετοιμάσω κάποιο φαγητό μιας και η Ντίνα μας έχει σαν τους βασιλιάδες. Έχω αιτηθεί να μαγειρέψω για την παρέα αμφιβάλλοντας αν θα μου το επιτρέψει αλλά τελικά το αίτημα μου γίνεται δεκτό και εκτελώ ένα δυνατό μπριάμ στο οποίο είμαι πολύ καλός. Μετά το φαγητό βάζω να πλύνω το ποδηλατικό μου μπλουζάκι και το μοναδικό μου κολάν με το πολύτιμο μαξιλαράκι που μειώνει λίγο τη ζημιά από τη σέλα. Τα κρεμάω σε ένα κάγκελο στην αυλή και ανεβαίνω στο μπαλκόνι να ευχαριστηθώ την τελευταία βραδιά. Ο καιρός έχει αλλάξει αρκετά και έχουμε αεράκι και μπόλικη δροσιά. Οι προγνώσεις μιλάνε για φθινοπωρινές καταστάσεις. Ίσως και λίγη βροχή. Θα είναι ένα εντελώς διαφορετικό ποδηλατικό ταξίδι αύριο. Σε φυσιολογικές συνθήκες, δεν μας αρέσει η βροχή όταν πρόκειται να πραγματοποιηθεί κάποια μεγάλη ποδηλατική πορεία. Όμως, με αυτό που έζησα καθώς ερχόμουν, ταξιδεύοντας για 80 χιλιόμετρα με θερμοκρασίες ίσως και 40 βαθμούς κάτω από τον Ήλιο, αντί να είμαι μαγκωμένος με το σενάριο της βροχής, αισθάνομαι ανακούφιση. Απολαμβάνουμε τη φάση στο μπαλκόνι για λίγο ακόμα και μαζευόμαστε για ύπνο μιας και το πρωί έχουμε να σηκωθούμε νωρίς για τις τελευταίες ετοιμασίες και να αναχωρήσουμε. Τα παιδιά έχουν πει ότι θέλουν να φύγουν στις 9 και εγώ στις 8. Βυθίζομαι σε άλλον ένα εκπληκτικό ύπνο ώσπου το ξυπνητήρι των 07. 14 με ξυπνά. Μαζεύω και τα τελευταία μου πράγματα και βγαίνοντας έξω για να ανέβω στο μπαλκόνι μας, βλέπω το σκηνικό γύρω. Έχει ρίξει λίγη βροχή, γύρω μας έχουμε πολλά σύννεφα, η ατμόσφαιρα έχει καθαρίσει επιτέλους από την αφρικανική σκόνη και η θερμοκρασία είναι ιδανική για ποδήλατο. Το μόνο κακό είναι ότι η βροχή έχει κάνει μούσκεμα τα απλωμένα ρούχα μου. Με ενδιαφέρει κυρίως το κολάν γιατί πρόκειται για εργαλείο και δεν έχω δεύτερο μαζί μου. Το κρεμάω πάνω στις βαλίτσες του ποδηλάτου να ανεμίζει σα σημαία στο δρόμο μου και να στεγνώσει πιο γρήγορα. Ανεβαίνω στο μπαλκόνι για ένα σύντομο φρέντο εσπρέσσο και αφιερώνω λίγο χρόνο γιατί με αυτή τη συννεφιά και αυτή τη θερμοκρασία δεν έχω να αγχώνομαι ότι ο εγκέφαλος μου θα βράσει ανεβαίνοντας κάποιο βουνό.  

Λίγο πριν την αναχώρηση

Λίγα λεπτά μετά τις 8 που ήθελα να φύγω, είμαι έτοιμος για αναχώρηση. Η Νταλίκα είναι σαμαρωμένη όπως πρέπει. Εγώ είμαι μέσα στο ποδηλατικό κοστούμι μεγάλων αποστάσεων χωρίς να φοράω καπέλο. Η τρύπια μου σαμπρέλα έχει μπαλωθεί και έχει ελεγχθεί ότι το μπάλωμα έχει πιάσει. Η ποδηλατική εφαρμογή καταγραφής και πλοήγησης τώρα μου ζητάει λεφτά για να με καθοδηγεί σε νομούς εκτός της Αττικής. Απορώ με αυτό γιατί και όταν ερχόμασταν, ήμασταν σε άλλο νομό από αυτόν της Αττικής. Δεν αφιερώνω πολύ χρόνο για να δω πως θα γίνει με την πλοήγηση μιας και για τα πρώτα 20 χιλιόμετρα η φάση είναι μονόδρομος. Είμαστε στο δρόμο και μέχρι τη Νέα Κίο θα έχουμε στα δεξιά μας τη θάλασσα. Κάποιες ψιχάλες γίνονται αισθητές στη φαλάκρα μου. Χαμογελάω με αυτό. Έχω ζυγίσει την κατάσταση. Προτιμώ ακόμα και να φάω καταιγίδα από το να διαλυθώ στο λιοπύρι. Η φύση μυρίζει εκπληκτικά. Ο δρόμος είναι πολύ ήσυχος. Η κατάσταση είναι ιδανική για ποδήλατο. Κοιτάζω απέναντι μου όπου και βρίσκεται το Ναύπλιο, τα Ίρια, η Κάντια. Φαίνονται υπέροχα και πεντακάθαρα αφού ο Βοριάς καθάρισε την ατμόσφαιρα. Κορδόνομαι πάνω στη σέλα μου γιατί τα έχω πάρει ποδηλατάδα όλα αυτά. Οι ψιχάλες σταματούν και μας μένει μόνο η δροσιά και η συννεφιά. Ούτε παραγγελία να το είχα κάνει. Με προσπερνούν ο Χρήστος και η Ντίνα με το αμάξι μετά από κάποια χιλιόμετρα. Έφυγαν και αυτοί στην ώρα τους. Καλό δρόμο να έχουμε όλοι. 

Ακόμα και με συννεφιά... η παλέτα χρωμάτων είναι ανεξάντλητη

Δεν έχω πάρει πρωινό αλλά αυτό είναι κάτι που δεν με ανησυχεί. Έχω πρόγραμμα. Σταματάω στο γνωστό πια μίνι μάρκετ στο Κιβέρι και προμηθεύομαι μπανάνες και μπάρες δημητριακών. Δεν αφιερώνω χρόνο εκεί γιατί έχω στο νου μου να σταματήσω και πάλι στη Νέα Κίο στην καντίνα που σταμάτησα και όταν ερχόμουν, για να αράξω και λίγο να πιω ένα καφεδάκι. Με τις μικρές ανηφόρες και κατηφόρες, το παραλιακό κομμάτι των 20 χιλιομέτρων αποτελεί παρελθόν. Βρίσκομαι στην καντίνα στη Νέα Κίο όπου θυμούνται πως πίνω τον καφέ μου. Κάναμε εντύπωση στην προηγούμενη εμφάνιση μας. Μία άλλη παρέα από μπαρμπάδες θα μου πουν και θα τους πω τι γίνεται εδώ. Παίρνω το καφεδάκι μου και αράζω σε ένα παγκάκι να καπνίσω. Περιττό να αναφέρω ότι λόγω του σκασμένου λάστιχου σε αυτό το σημείο όταν ερχόμουν, έσκασα στον προαύλιο χώρο της καντίνας σαν δεκαεξάχρονη πάνω σε ψηλοτάκουνα. Η εφαρμογή μου εξακολουθεί να καταγράφει αλλά δεν με καθοδηγεί. Γλυκάθηκα με τον τρόπο που πέρασα έξω από το Άργος και διψάω για νέα καθοδήγηση οπότε φτιάχνω το δρομολόγιο από το google maps για να κινηθώ και πάλι από τα ίδια ή παρόμοια δρομάκια, εκτός πόλεως και στις 2 περιπτώσεις. Είμαι σε μεγάλη υπερένταση και δεν μπορώ να αράξω καλά να απολαύσω τον καφέ μου. Κανένα πρόβλημα με αυτό. Το πρόβλημα θα ήταν να βαριόμουν να πάω μέχρι την Κόρινθο. Ανεβαίνω στο ποδήλατο, χαιρετώ το crew μου και πλέον ξεκινάμε για το δυνατό κομμάτι. Ούτε που ξέρω πότε θα βρω και πάλι 'πολιτισμό' στο δρόμο μου. Δεν με νοιάζει όμως. Τα νερά μου είναι γεμάτα, έχω φάει πρωινό και μέσα στην τσαντούλα μου υπάρχει ενέργεια. Περνάω και πάλι περιφεριακά από το Άργος και χώνομαι σε αυτά τα μικρά δρομάκια με τα χωράφια και τις ελάχιστες κατοικίες. Απολαμβάνω την ησυχία και σιγά σιγά χτίζω τη νοοτροπία που πρέπει για το βουνό που θα ακολουθήσει. 

Κάπου εκεί μέσα θα τα μπλέξουμε σήμερα....

Θέλω να έχω διαθέσιμα όλα μου τα όπλα για την ανάβαση που ακολουθεί. Πιάνω στα χέρια μου το κολάν που ανεμίζει πάνω στο ποδήλατο και βλέπω ότι έχει στεγνώσει. Έχει τόση ησυχία στο δρόμο που απλά κάνω δεξιά, κατεβαίνω από το ποδήλατο, βγάζω τα παπούτσια, τα κατεβάζω όλα και φοράω το κολάν μου. Το ρημάδι το μυαλό και ο ψυχαναγκασμός. Αισθάνομαι ότι είμαι έτοιμος να ανέβω στο Έβερεστ ορθοπεταλιά μετά από αυτό. Ο δρόμος ξεκινάει και ανηφορίζει ήπια. Είναι η πρώτη φορά που έχω δει απλά ότι η υψομετρική μου είναι ολόκληρο γαιδούρι στο γράφημα. Δεν ξέρω ούτε που θα ξεκινήσει, ούτε που θα τελειώσει, ούτε πόση διάρκεια θα έχει. Ανεβαίνουμε με αργό και σταθερό πετάλι  και χαζεύω γύρω μου το τοπίο. Είμαι και πάλι σε μέρη που δεν έχω βρεθεί ποτέ ξανά. Κοιτάζω γύρω μου τα βουνά και κάνω υποθέσεις πoιο θα είναι το θύμα μου για σήμερα. Με το που βγαίνω από τον οικισμό Νέο Ηραίο η κατάσταση αρχίζει και σοβαρεύει. Εξακολουθούμε να ανεβαίνουμε αλλά πλέον υπάρχουν κομμάτια με πιο ζόρικη κλίση. Βγάζω το καπέλο από την τσάντα μου γιατί πλέον ο Ήλιος κάνει κάποιες ολιγόλεπτες εμφανίσεις από τις τρύπες που έχουν τα σύννεφα. Τίποτα ανησυχητικό. Τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν είναι ελάχιστα. Μπαίνω στον οικισμό Πρόσυμνα και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα γιατί είχα δει μια πινακίδα που έλεγε 'Πρόσυμνα 8' ενω είχα ξεκινήσει ήδη να ανηφορίζω. Άρα έχουμε φάει ήδη 8+ χιλιόμετρα ανάβασης. Κοιτάζω το μίνι μάρκετ του χωριού μήπως και με τρατάρω μια λεμονάδα. Δεν υπάρχει λόγος όμως. Έχουμε ακόμα μπόλικη ανάβαση και είμαι σε καλό ρυθμό. Οι κλίσεις που με βγάζουν έξω από τον οικισμό ήταν το πρώτο δυνατό τεστ για τα πνευμόνια και τα πόδια μου. Λίγο αργότερα αποφασίζω να πάρω διάλειμμα 4 λεπτών. Κατεβαίνω από το ποδήλατο και την πέφτω στα χώματα δίπλα στο οδόστρωμα. Απολαμβάνω μια φανταστική μπάρα δημητριακών με μπανάνα ενώ χαζεύω αυτό που έχω καταφέρει μέχρι τώρα. 

Είμαστε ήδη αρκετά ψηλά

Είμαι και πάλι στο πετάλι. Επόμενο checkpoint θα είναι ο επόμενος οικισμός, οι Λίμνες. Ανεβαίνω σκληρά και πλέον υπάρχουν και σημεία που η Νταλίκα κινείται με την αλυσίδα στον μικρό δίσκο. Αυτό σημαίνει ότι οι κλίσεις έχουν αρχίσει και γίνονται πιο δυνατές κατά διαστήματα, ότι έχω αρχίσει και κουράζομαι καλά ή και τα 2 μαζί. Ο Ήλιος έχει αρχίσει και κάνει πιο αισθητή την παρουσία του. Δίνω αγώνα για να φτάσω στις Λίμνες και μπαίνοντας στον οικισμό έχουμε ένα βενζινάδικο που διαθέτει και μικρή αγορά. Γεμίζω και πάλι τα νερά μου και εκτελώ μια λεμονάδα. Μέσα μου πιστεύω ότι οι Λίμνες παίζει και να είναι το σημείο Μηδέν αλλά δεν θέλω να κάνω κάτι για να το διασταυρώσω. Οι άνθρωποι εκεί δεν ήταν και πολύ κοινωνικοί αν εξαιρέσεις ένα γελοίο χιουμοράκι του τύπου ότι το νερό κάνει κακό και άμα πίνεις νερό δεν πέφτουν οι κοιλιές. Με το μυαλό μου να χάνει πεταλιές από την κούραση, η αντίδραση στην πλακίτσα ήταν να γελάσω από ευγένια σαν χάνος και να πάω λίγο πιο πέρα να πιω τη λεμονάδα μου. Καβαλάω το ποδήλατο και μόλις μετά την πρώτη στροφή βγαίνει μπροστά μου μια κλίση τρελή. Μικρός δίσκος, μεγάλο γρανάζι και σφιγμένα δόντια. Άλλη μια παρόμοια κλίση. Κι άλλη. Συνεχίζω σε ένα μοτίβο πολύ σκληρής ανάβασης έχοντας ήδη ανέβει 15 χιλιόμετρα. Είναι το σημείο που καταθέτω ότι έχω και δεν έχω στο πετάλι. Λίγο αργότερα οι κλίσεις επανέρχονται σε λογικά -ανηφορικά- επίπεδα και τώρα την ανάσα μου την κόβει η θέα και όχι η ανηφόρα. 

Η 'σκάλα' που με ανέβασε μέχρι το ...ρετιρέ!

'Αν είχες κουραστεί μετά την ανηφόρα...
Η θέα του πεδίου ανταμοίβει τον αναβάτη'...

Φαίνεται μέχρι και η θάλασσα στο βάθος... Είναι το επίτευγμα μου, στο πιάτο

Πανοραμικά...

Ο οικισμός Αγιονόρι ξεπροβάλλει μπροστά μου...

Ο δρόμος εξακολουθεί να πηγαίνει ανηφορικά και η κούραση με έχει καταβάλλει πια. Έχουμε φάει κάπου 3.5 ωρίτσες να σκαρφαλώνουμε ότι φέρει μπροστά μας ο δρόμος. Η εικόνα από το Αγιονόρι με εντυπωσιάζει βλέποντας και το κάστρο στην κορυφή του λόφου. Προσπαθώ να δω την πορεία του δρόμου για να εξακριβώσω ότι έχουμε τελειώσει με την ανάβαση. Δεν βλέπω τίποτα αλλά είμαι αισιόδοξος. Πόση ανάβαση ακόμα; Πρέπει να φτάσαμε τα 22 χιλιόμετρα. Διασχίζω το μικρούλι Αγιονόρι και όντως... Στην έξοδο του οικισμού είναι η πινακίδα που μου δείχνει που να πάω για Κόρινθο και κάπου εκεί ξεκινάει η κατάβαση. Η εισαγωγή της κατάβασης ήταν στα όρια του extreme μιας η Νταλίκα ανέπτυξε άμεσα υπερβολικές ταχύτητες και οι κλειστές στροφές δεν με άφηναν να κατεβαίνω αφρενάριστος, δε με χωρούσε το πλάτος του δρόμου. Απολαμβάνω την κατάβαση στο μέγιστο. Η ανταμοιβή μου για τις τόσες ώρες ανάβασης. Η κάλυψη αρκετών χιλιομέτρων με τον πιο απολαυστικό τρόπο. Το οδόστρωμα είναι σε σχετικά καλή κατάσταση κι έτσι μπορώ να χαζεύω τις καταπράσινες πλαγιές γύρω μου. Λίγη ώρα αργότερα μπαίνω στον οικισμό Κλένια και κάπου εκεί παίρνω μία λάθος στροφή. Μόλις έρχεται μπροστά μου ένα κομμάτι δρόμου που θέλει λίγο δυνατό πετάλι για να το ανέβω, κλωτσάω άσχημα. Το σώμα μου είναι κατάκοπο και όση ώρα κατέβαινα χωρίς να καταβάλλω προσπάθεια, η κόπωση με κατακτούσε. Είμαι εκνευρισμένος γιατί θα ήθελα να πάω μέχρι την Κόρινθο με ήπια κατάβαση, όπως ήταν ήπια ανάβαση όταν ξεκίνησα από εκεί. Τι δουλειά έχουν τώρα εδώ ανηφορικά κομμάτια δρόμου; Κάτι μου λέει ότι ίσως έχω κάνει λάθος επιλογή δρόμου. Βρίσκω μια διασταύρωση που πάει αριστερά και σε γενικές γραμμές ξέρω ότι η Κόρινθος είναι στα αριστερά μου. Κατεβαίνω μια καλή κατηφόρα, η κατεύθυνση του δρόμου αλλάζει και βρίσκομαι σε μια διαστάυρωση που πέρασα και πριν. Κάνω κύκλους. Χάνω την υπομονή μου και δαιμονίζομαι αλλά ένα ψήγμα ψυχραιμίας είναι εκεί. Σταματάω δεξιά, κάτω από έναν παχύ ίσκιο, ξεκαβαλάω το ποδήλατο και βγάζω να φάω άλλη μία από εκείνες τις μαγικές μπάρες δημητριακών με μπανάνα. Αφού πέφτουν οι παλμοί μου και ικανοποιώ πείνα και δίψα, καθαρίζει λίγο το μυαλό μου. Βγάζω το τηλέφωνο και βλέπω ακριβώς τι πρέπει να κάνω καθώς και τι είχα κάνει λάθος μέχρι τώρα. Καβαλάω ξανά και μετά από λίγα λεπτά είμαι στο Χιλιομόδι. Μένει μόνο αυτό το αδιάφορο κομμάτι επαρχιακού κεντρικού δρόμου μέχρι τον προαστιακό της Κορίνθου. Το μόνο που θέλω είναι να βρω ένα καφεδάκι για να αράξω να απολαύσω όπως πρέπει. Δεν με απασχολεί η ώρα μιας και είναι ακόμα μεσημέρι και ο προαστιακός έχει τρένο κάθε μία ώρα. Όπως το περίμενα, δεν βρήκα τίποτα στο δρόμο μέχρι να φτάσω στο σταθμό και το μαγαζί έξω από τον σταθμό εξακολουθούσε να είναι κλειστό. Το μόνο καλό ήταν ότι έφτασα στο σταθμό στις 3 το μεσημέρι και το τρένο έφευγε στις 3.15 δηλαδή άμεσα. Ανέβηκα στην αποβάθρα, έκανα τις διατάσεις μου και κάπνισα το τσιγάρο του νικητή μέχρι που ήρθε το τρένο όπου επιβιβάστηκα χωρίς άγχος και ανώδυνα.  Βόλεψα την Νταλίκα στη γνωστή της θέση, την έπιασα και με το 'χταπόδι' για να μην πάει πουθενά, άραξα στη θέση μου, έβαλα την μάσκα μου, κάποια ραπς να παίζουν στα ακουστικά και το ταξίδι της επιστροφής στην 'κανονικότητα' είχε ήδη ξεκινήσει.

      Άλλη μια ποδηλατική υπόθεση έκλεισε και στέφθηκε με επιτυχία. Μπορεί τα χρόνια να περνάνε και το σώμα πλέον να κουράζεται πιο εύκολα και να θέλει περισσότερο καιρό να συνέλθει, αν τελικά συνέλθει, αλλά το βιολί συνεχίζεται. Αργήσαμε πολύ να αρχίσουμε να προσέχουμε το σώμα μας με κάποια απλά και βασικότατα πράγματα όπως οι διατάσεις μετά από 6 ώρες στο πετάλι αλλά πλέον προσέχω για να έχω γιατί δεν θα ήθελα να σταματήσω ποτέ να κάνω τέτοια ποδηλατικά κομπαρσιλίκια. Δεν έχουν μείνει και πολλά πράγματα να μου προσφέρουν την εμπειρία, τα συναισθήματα και την περιπέτεια που δίνει μια μεγάλη ποδηλατική εκδρομή. Καλά να είμαστε να πάμε για τα επόμενα! Εύχομαι υγεία σε όλους!

Για τους λάτρεις των αριθμών και τους ποδηλάτες που 'σκαλίζουν' διαδρομές και δεδομένα:

Το κοντέρ της Νταλίκας σε αυτή την ποδηλατική εξόρμηση έγραψε:

Συνολικά χιλιόμετρα: 176.9

Συνολικός χρόνος ποδηλασίας: 10 ώρες και 2 λεπτά

Μέσος Όρος Ταχύτητας: 17.6 χλμ/ώρα

Μέγιστη Ταχύτητα: 60 χλμ/ώρα

Η διαδρομή από την Κόρινθο στο Άστρος και η υψομετρική της απεικόνιση

Η επιστροφή από το Άστρος στην Κόρινθο και η υψομετρική απεικόνιση της διαδρομής

Μπορείτε επίσης να σκαλίσετε τις διαδρομές στο Komoot. Η διαδρομή Κόρινθος - Άστρος εδώ και η διαδρομή Άστρος - Κόρινθος εδώ

Οι ποδηλατικές εφαρμογές έχουν αρχίσει και κάνουν διάφορα και βρήκαμε μία που σου δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσεις βίντεο της διαδρομής σου. Είναι γαμάτο και αξίζει να το τσεκάρετε. Δείτε το βίντεο της διαδρομής Κόρινθος - Άστρος καθώς επίσης και το βίντεο της διαδρομής Άστρος - Κόρινθος .