Error404: Το πάθημα που έγινε μάθημα

     Ένας από τους λόγους που μου αρέσουν οι μεγάλες ποδηλατικές βόλτες με την ομάδα είναι ότι μαθαίνεις νέα πράγματα και καλείσαι να διαχειριστείς καταστάσεις σαν μέλος μίας ομάδας που έχει βγει σύσσωμη στο δρόμο να δοκιμαστεί. Δεν μιλάω για το αμιγώς ποδηλατικό κομμάτι. Μιλάω για τον ανθρώπινο παράγοντα. Σε μία δύσκολη δοκιμασία, κάτω από δύσκολες συνθήκες προκύπτουν διάφορες καταστάσεις, πολλές φορές όχι ευχάριστες. Τις ευχάριστες ξέρουμε να τις διαχειριζόμαστε πολύ καλά μιας και μιλάμε πρώτα απ' όλα για μια ομάδα φίλων και έπειτα έρχεται η ποδηλατική ομάδα. Σε αυτές τις καταστάσεις μπορείς και να 'μετρήσεις' τον εαυτό σου πως μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε μία ομάδα, για την ομάδα. 

    Ο Ράκος δείχνει να έχει ξεπεράσει το θέμα με το γόνατό του που τον απασχολεί τον τελευταίο καιρό και όπως ήταν αναμενόμενο έχει αρχίσει και τον τρώει ο κώλος του για κάποιο κομπαρσιλίκι. Δηλαδή, για μία βόλτα αρκετών χιλιομέτρων με κάποιο βουνό μέσα της. Μία από αυτές τις βόλτες που μας βάζουν και φλερτάρουμε με τα όρια μας. Ήθελε ένα βουνό να τον κάνει Κομφούκιο. Συνήθως είμαι μέσα σε κάτι τέτοιες αποστολές. Ξεκινάμε και το οργανώνουμε και επιλέγουμε να κάνουμε μία διαδρομή που έχουμε καβαλήσει ξανά στο παρελθόν. Εκκίνηση με ποδήλατο από μετρό Αγιάς Μαρίνας, αστικό χάος μέχρι τον Ασπρόπυργο, Ελευσίνα και κάπου μετά τα ναυπηγεία ξεκινάει η ποιότητα που θέλουμε. Παλιά Εθνική Οδό, για να περάσουμε από Νέα Πέραμο, να μπούμε στα Μέγαρα και μετά να πάμε για Αλεποχώρι, Σχίνο, λίμνη Ηραίου και φάρο Μελαγκάβι, για να συνεχίσουμε έπειτα για Λουτράκι και να καταλήξουμε στην Κόρινθο όπου και θα πάρουμε τον Προαστιακό για να επιστρέψουμε. Μία διαδρομή 120 χιλιομέτρων με μία ήπια και μία πολύ δυνατή ανάβαση. Μία διαδρομή η οποία είναι από τις πιο όμορφες που έχουμε κάνει, από τα Μέγαρα και μετά. Έχουμε ξεκινήσει με τον Ράκο και τσιγκλάμε την ομάδα, προ(σ)καλώντας τους να ακολουθήσουν. Ο Ράκος κι εγώ είμαστε κλειδωμένοι σε σκοπό και ημερομηνία. Θα το κάνουμε ακόμα και οι δυο μας όπως έχουμε κάνει τόσες φορές στο παρελθόν. Βασικά, όπως ξεκινήσαμε. Χαιρόμαστε όμως πάρα πολύ να ακολουθούν και άλλοι. Ένα ποδηλατικό κομπαρσιλίκι είναι τόσο σπουδαίο για εμάς που σίγουρα θέλουμε να το μοιραστούμε και να το ζήσουμε με όσους περισσότερους από τους φίλους μας. Τώρα, πέρα από σπουδαίο είναι και επιτακτική ανάγκη που και κανείς να μην ακολουθήσει, θα πάμε οι δυο μας. Έχω να ζήσω τέτοιες καταστάσεις με το φιλαράκι μου από πέρσι στην Πελοπόννησο. 

      Το ραντεβού είναι 7.30 το πρωί έξω από το σταθμό του μετρό Αγιάς Μαρίνας. Οι συμμετοχές είναι αρκετά ρευστές. Ο Τεό δείχνει να το έχει πιστέψει αλλά εξακολουθεί να μιλάει με ποσοστά για τη συμμετοχή του. Ο Νικόλας έχει τηρήσει μια ατσάλινη σιωπή. Ο Αλέκος μας είναι ήδη στην εξωτική Χερσόνησο και περιμένει τους τουρίστες για να βγάλει κάνα ευρώ και να φλερτάρει και πάλι δυνατά με τον covid19. Ο Άκης έχει ξεκινήσει και αυτός δουλειά και βρίσκεται σε μία περίοδο που η Δευτέρα δεν είναι ιδανική μέρα για ποδήλατο. Ο Ράκος κι εγώ ευτυχώς είμαστε ακόμα σε φάση ότι της Δευτέρας θα της γ*#άμ* τη μάνα.    

       Το ξυπνητήρι μου χτυπά στις 6.31 και ακολουθώ μια νέα τακτική που δούλεψα και πριν από λίγες μέρες που είχα παρόμοια στρατιωτικά ξυπνήματα για να πάω με το ποδήλατο μου μέχρι το Άστρος Αρκαδίας. Η νέα αυτή τακτική με θέλει με το που ακούω το ξυπνητήρι, να σηκώνομαι τόσο γρήγορα από το κρεβάτι που να κινδυνεύω να λιποθυμίσω από ορθοστατική υπόταση. Έχω σχεδόν έτοιμα τα λίγα πράγματα που θα πάρω μαζί μου και θέλω να είμαι στο σημείο συνάντησης κάνα 10λεπτο πιο νωρίς για να απολαύσω το φρέντο μου και να καπνίσω. Είμαι και σίγουρος ότι θα έχουμε καθυστερήσεις οπότε θα πιω καφέ πολύ άνετος. Αράζω στα σκαλάκια του Δημαρχίου έξω από το σταθμό και από τις κυλιόμενες σκάλες εμφανίζεται μία παρουσία και ένα ποδήλατο. Είναι η Εβίτα!!! Όσο πλησιάζει σκέφτομαι πόσο την λατρεύω για την διάθεση και τη θέληση συμμετοχής σε κάποιο κομπαρσιλίκι. Φαίνεται πως όταν υπάρχει στο πρόγραμμα κομπαρσιλίκι και έχει την δυνατότητα να είναι εκεί, δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη. Με την Εβίτα και τον Ράκο οργώσαμε όλη τη Σύρο όταν μας φιλοξένησε στο σπίτι της. Όταν πηγαίναμε για την -μάλλον- πιο δύσκολη ποδηλατική μας διαδρομή στη λίμνη Δόξα, η Εβίτα δανείστηκε ποδήλατο από έναν φίλο της και ακολούθησε. Πριν μέρες που πήγαμε στην Αίγινα, ήταν και πάλι εκεί. Σήμερα που είναι και κομπαρσιλίκι, σιγά μην έλειπε. Μη φανταστείτε ότι μιλάμε για κάποιο ποδηλατικό θηρίο. Απεναντίας. Και αυτό είναι που την κάνει αξιολάτρευτη. Γνωρίζει ότι θα διαλυθεί σωματικά, όπως και όλοι μας αλλά βρίσκει πράγματα σε αυτά τα ποδηλατικά εγχειρήματα που την κάνουν να θέλει να είναι εκεί. Εφοδιάζεται το απαραίτητο φραπεδάκι της και αράζουμε να τα πούμε περιμένοντας και τους άλλους ενώ έχουμε μπει ήδη στις καθυστερήσεις. Λίγα λεπτά αργότερα εμφανίζεται και ο Ράκος. Ο Τεό στις 7.31, δηλαδή ήδη ένα λεπτό αργοπορημένος, μας ενημερώνει ότι σε κάνα τέταρτο θα βρίσκεται στο Σύνταγμα με τα τρένα. Γελοίος. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα πως θα φύγουμε κατά τις 8 και το είχα βάλει μέσα μου σαν την πραγματική ώρα αναχώρησης αλλά δεν το είχα επικοινωνήσει και με τους υπόλοιπους για να μην γίνει το οχτώ, εννιά. Κατά τις 8 λοιπόν, εμφανίζεται και ο Τεό και έχει ανάγκη για εσπρέσσο και τσιγάρο. Παρόλο που άμα θέλεις τέτοια χαϊλίκια πριν την εκκίνηση, πρέπει να εξοικονομήσεις χρόνο και ο Τεό έχει κάνει το ακριβώς αντίθετο, του λέω να πάει 'σφαίρα' να πάρει ένα καφεδάκι και να καπνίσει και ένα τσιγάρο για να ξεκινήσουμε επιτέλους. Το έκανα ξεκάθαρα γιατί ήξερα ότι το επόμενο διάλειμμα μας θα είναι στα Μέγαρα. 

Έτοιμοι για αναχώρηση....

    Μ' αυτα και μ' αυτά, 8.20 έχουμε καβαλήσει τα ποδήλατα μας και ξεκινάμε. Είμαι λίγο μαγκωμένος με την καθυστέρηση πρώτα απ' όλα επειδή είμαι ψυχαναγκαστικός και όταν λέμε 'έτσι', πρέπει να κάνουμε 'έτσι'. Ελπίζω να μη με παρεξηγούν για αυτό οι φίλοι μου. Το άλλο που με ανησυχεί είναι πως όλα δείχνουν ότι πάμε για μια πολύ ζεστή ημέρα και όσο καθυστερούμε τόσο πιο μεσημέρι θα πάρουμε το δύσκολο βουνό για την Περαχώρα. Και έχω διδαχθεί πολύ καλά πια, ότι σε ανάβαση με ντάλα Ήλιο, δεν κερδίζεις ποτέ. Η ώρα σαν ώρα, δε με ανησυχεί. Βρισκόμαστε στον Ιούνιο, αργεί πολύ να νυχτώσει, ο Προαστιακός έχει επεκτείνει τα ωράρια του, δεν υπάρχει τέτοια ανησυχία. Ανηφορίζουμε να περάσουμε έξω από το Δαφνί και να βγούμε στη χαοτική λεωφόρο Αθηνών. Το μόνο που μας σώζει από το χάος είναι ότι θα πέσουμε τσουλήθρα μέχρι το Σκαραμαγκά. Κάνουμε λίγο πετάλι ακόμα σε επικίνδυνες και καθόλου γουστόζικες συνθήκες μέχρι που αφήνουμε πίσω μας την Εθνική Οδό για να μπούμε μέσα από την Ελευσίνα. Κάπου εκεί μαθαίνω ότι ο Νικόλας με ένα φιλαράκι του θα μας 'πιάσουν' στη Νέα Πέραμο. Είναι οι εξυπνάκηδες που 'κλέβουν' και γλυτώνουν όλο αυτό το απάνθρωπο κομμάτι της διαδρομής. Και πολύ καλά έκαναν. Ήμουν κι εγώ της άποψης ότι έπρεπε να ξεκινήσουμε από Νέα Πέραμο ή Μέγαρα αλλά ο Κοντούλης ήθελε ολοκληρωμένο κομπαρσιλίκι και πάνω από 100 χιλιόμετρα πορεία. Η χαρά μου είναι μεγάλη που η ομάδα θα πληθύνει. Απολαμβάνουμε αυτό το πανέμορφο κομμάτι πάνω στην παλιά Εθνική Οδό, μετά τα ναυπηγεία της Ελευσίνας και πλησιάζουμε προς τη Νέα Πέραμο όπου και θα πρέπει να συναντήσουμε τα παιδιά. 

Κάπου προς τον Λουτρόπυργο....

Λάδι η θάλασσα, καθαρή η ατμόσφαιρα... Φασάρα

  

    Έχω μιλήσει στα τηλέφωνα με τον Νικόλα και του έχω προτείνει να βγει από τη Νέα Πέραμο και να μας περιμένουν σε κάποιο σημείο στο δρόμο προς τα Μέγαρα. Έχω μοιραστεί μαζί του την διαδρομή από τις ποδηλατικές εφαρμογές που έχουμε στα τηλέφωνα και σκέφτομαι ότι αυτό θα κάνει πιο εύκολη την κατάσταση. Δεν γνωρίζω που βρίσκεται ο προαστιακός της Νέας Περάμου σε σχέση με τη διαδρομή μας αλλά αφού υπάρχει χαραγμένη η διαδρομή, νόμιζα πως το πιο σωστό είναι να βγουν έξω από τη συνοικία και να πάνε σε ένα σημείο που πλέον είναι ένας και μοναδικός δρόμος. Αυτός που πάει από τη Νέα Πέραμο στα Μέγαρα. Ακολουθώντας πιστά τη διαδρομή, σε κάποια στιγμή βάζω την ομάδα και ανεβαίνουμε κάτι σκληρές ανηφοριές. Ο Ράκος τσινάει και μου λέει ότι κάνουμε καραγκιοζιλίκια μιας και γνωρίζει καλά την περιοχή αφού οι γονείς του μένουν εκεί. Συνεχίζουμε την χαραγμένη πορεία μας και αρχίζουμε και ανεβαίνουμε κάτι ανηφοριές που μας βγάλανε τα σωθικά. Η χάραξη της διαδρομής φαίνεται πως έχει αποτύχει μιας και η εφαρμογή μερίμνησε να μας πάει από δρόμους με χαμηλή κυκλοφορία αλλά μας έχει πάνω σε κάτι ανηφόρες με 20% κλίση. Ο Ράκος έχει εκνευριστεί με το καραγκιοζιλίκι που κάνουμε, εγώ έχω κολλήσει να πάμε σύμφωνα με τη διαδρομή γιατί ακόμα και 'λάθος' που είναι ο Νικόλας με το φιλαράκι του θα μας περιμένει κάπου πάνω σε αυτήν και ο Νικόλας βαράει τηλέφωνα για να μας ρωτήσει που είμαστε χωρίς να έχουμε κάποια απάντηση αφού είμαστε σε κάτι δρομάκια με ελάχιστες κατοικίες και κάτι δέντρα. Δηλαδή, που να το εξηγήσεις αυτό. Το ξεζούμισμα από τις ανηφοριές κάνει ακόμα πιο εύκολο να δημιουργηθεί ένας εκνευρισμός. Τελικά, ακολουθάμε το πλάνο του Ράκου. Λέμε στο Νικόλα και στο φίλο του να κατέβουν στον Προαστιακό της Νέας Περάμου, για να λύσουμε το πρόβλημα του 'που είστε;' και εμείς ακολουθάμε τον 'λογικό' παράδρομο της Εθνικής Οδού για να φτάσουμε μέχρι το σταθμό και να συναντηθούμε επιτέλους. Λίγα λεπτά αργότερα καταφέρνουμε να συναντηθούμε. Καλωσορίζουμε τον Ορέστη στην ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή... Ποδήλατο, χαιρόμαστε με την εμφάνιση-έκπληξη του Νικόλα στην εκδρομή, κοροιδευόμαστε λίγο για ότι έχει προηγηθεί για να ηρεμήσουμε σχετικά και να ξεκινήσουμε πλέον όλοι μαζί για τη συνέχεια της διαδρομής. Ο Ήλιος έχει ανέβει περισσότερο τώρα, τα σύννεφα είναι ανύπαρκτα στον ουρανό και πλέον έχουμε πάρει το μήνυμα για το επερχόμενο λιοπύρι. Έχουμε χρονοτριβήσει τόσο που το παιχνίδι με τον χρόνο έχει χαθεί. Πρέπει να χωνέψω μέσα μου ότι την μεγάλη ανάβαση θα την ανέβουμε μέσα στην ντάλα. Δυσκολεύομαι όμως να τα καταφέρω και όχι απλά επειδή δεν πήγαν τα πράγματα όπως είχα προγραμματίσει αλλά επειδή ξέρω πως θα διαλυθώ στην ανάβαση. Όλοι μας. Αλλά με ακρίβεια, γνωρίζουμε μόνο εγώ με τον Ράκο τι είναι να ανεβαίνεις από Σχίνο για Περαχώρα με τον Ήλιο ντάλα. Το έχουμε ξανακάνει και προσωπικά δε θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει περπατήσει περισσότερο σε μεγάλη ποδηλατάδα. Όλο αυτό μου έχει φέρει έναν εκνευρισμό που προσπαθώ να εξαλείψω σκεπτόμενος ότι συμβαίνουν αυτά τα πράγματα όταν η ομάδα αποτελείται από περισσότερους ανθρώπους. Είμαστε έξι ποδήλατα σε κομπαρσιλίκι. Αρκετά άτομα, ο καθένας με τις ανάγκες του, ξεφυτρώνουν λεπτά καθυστέρησης σαν τα μανιτάρια. Από την άλλη εγώ, μου το έχει φέρει έτσι η κατάσταση με το ποδήλατο που έχω κάνει πολλές μεγάλες διαδρομές μόνος μου. Από την επίσκεψη στο Άστρος πρόσφατα, μέχρι το περσινό τεράστιο project του Γύρου της Πελοποννήσου. Είμαι που είμαι από μόνος μου ο τύπος που θα καταστρώσει σχέδιο και θέλει να πάει απόλυτα με αυτό, έχω κάνει και τόσο ποδήλατο μόνος μου που βλέπω ότι εδώ έχω πρόβλημα λειτουργίας μέσα σε μία ομάδα. Κάνω πετάλι και η σκέψη μου ακροβατεί ανάμεσα στο αν έχω πλέον θέματα κοινωνικής 'αναπηρίας' και στο αν τα λέω σωστά και είναι οι άλλοι επιπόλαιοι και χαβαλέδες. Μετά κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι είμαστε 6 άτομα και βγήκαμε να κάνουμε 120 χιλιόμετρα πετάλι και να ζήσουμε τα πάντα από αυτή την εμπειρία και χαμογελάω. Δεν έχει σημασία ποιος είναι ο σωστός και ποιος είναι ο λάθος. Στην τελική, ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Θέλω μόνο να ηρεμήσω να μη γαμάω ούτε το κεφάλι μου, ούτε την ομάδα μου. 

Έχουμε μπει μέσα στα Μέγαρα και θα κάνουμε μια στάση για να ικανοποιήσουμε ανάγκες τροφής και ανεφοδιασμού σε ότι θέλει ο καθένας γιατί έχουμε κάνει ήδη πολλά χιλιόμετρα και μετά τα Μέγαρα ξαναβρίσκουμε πολιτισμό στο Αλεποχώρι, 20 χιλιόμετρα αργότερα δηλαδή. Η Εβίτα μιλάει με ένα φιλικό της ζευγάρι οι οποίοι μένουν λίγο έξω από τα Μέγαρα και θα βγουν σε ένα σημείο πάνω στο δρόμο μας, για να δανειστεί ένα λεπτό μακρυμάνικο μπλουζάκι γιατί ο Ήλιος γαζώνει και θα φτάσει μωβ στο Λουτράκι. Δέκα χιλιόμετρα έξω από τα Μέγαρα συναντάμε τελικά τα παιδιά. Είναι ο Κωσταντής και η Ναταλία που έχουν αποφασίσει να ζήσουν μόνιμα εκεί, δουλεύοντας με την γη και όχι μόνο, ελαχιστοποιώντας την καταναλωτική μανία και το κόστος διαβίωσης. Έχουμε κάνει άλλο ένα διάλειμμα και πλέον από θέμα ώρας, είμαστε ήδη παρωδία. Ο Ήλιος είναι ήδη ντάλα και δεν έχουμε φτάσει καν στο Αλεποχώρι. Ο Κωσταντής προτείνει μια εναλλακτική διαδρομή για να πέσουμε στη θάλασσα λίγο μετά το Αλεποχώρι. Για να γλυτώσουμε και από τα ομολογουμένως μπόλικα αυτοκίνητα που κυκλοφορούν πάνω στον επαρχιακό και μας έχουν στερήσει λίγο από ποιότητα. Άλλη μία αλλαγή στο πλάνο μου γίνεται ορατή. Ο Ράκος μόνο που ακούει ότι ο άλλος δρόμος είναι πολύ ήπιας κυκλοφορίας, ψηφίζει να πάμε από εκεί. Κοιτάζω λίγο στα κλεφτά τον χάρτη και βλέπω ότι για να συνδεθούμε με τον άλλο δρόμο που είναι παράλληλος με αυτόν στον οποίο  κινούμαστε, πρέπει να μπούμε σε ένα μικρότερο δρομάκι, να γυρίσουμε κάποια χιλιόμετρα προς τα πίσω και μετά να πιάσουμε τον δρόμο που προτείνει ο Κωσταντής. Ο Κωσταντής ζει εκεί και κυκλοφορεί εκεί, άρα ξέρει. Ο Κωσταντής όμως δεν κάνει ποδήλατο και μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια η εμπειρία που έχω αποκτήσει είναι ότι οι άνθρωποι που δεν κάνουν ποδήλατο, δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι τα χιλιόμετρα φεύγουν με κόπο στο πετάλι, ειδικά αν έχουμε ανηφόρα. Του λέω ότι εδώ προστίθονται χιλιόμετρα στη διαδρομή μας απ' ότι βλέπω με μια πρόχειρη ματιά στους χάρτες. Απαντάει καταφατικά. Γνωρίζω ότι από το δρόμο που κινούμαστε, μετά από 5-6 χιλιόμετρα η ήπια ανηφόρα που ήδη ανεβαίνουμε θα τελειώσει και θα ξεκινήσει κάποια κατάβαση θανάτου για να προσγειωθούμε στο Αλεποχώρι. Παρόλα αυτά ο Κωσταντής μου λέει ότι από την άλλη είναι πιο ήπιες οι κλίσεις. Ξεκινάμε για το δρόμο που μας πρότεινε ο Κωσταντής μιας και σε όλους μας άρεσε η πληροφορία για ελάχιστη κυκλοφορία αυτοκινήτων αλλά η εμπειρία μου με καθιστά μαγκωμένο και πολύ επιφυλακτικό για την εγκυρότητα των πληροφοριών που έχουμε πάρει. 

Ο Κωσταντής με την Ναταλία θα πάνε μέχρι το σπίτι τους με το μηχανάκι, μας έχουν δώσει κάποιες οδηγίες και θα μας πετύχουν λίγο αργότερα στην πορεία. Τα πράγματα έχουν όντως ησυχάσει από κυκλοφορία οχημάτων και απολαμβάνουμε άνετο πετάλι, φύση και ησυχία. Λίγο αργότερα πιάνουμε μια κατηφόρα η οποία ήταν πολύ ευχάριστη ομολογουμένως αλλά τα μάτια μου δεν μπορούν να αφήσουν την οθόνη του κινητού που δείχνει το στίγμα μας στο χάρτη να κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση από την επιθυμητή. Είναι η παράκαμψη που πρέπει να κάνουμε για να βρούμε το δρομάκι που θα μας συνδέσει με τον άλλο δρόμο. Μπροστά μου βλέπω κάποιες κλίσεις δυνατές ανηφορικά. Ξεκινάω και ανεβαίνω. Ο συνδυασμός του στίγματος να κινείται αντίθετα στον χάρτη, οι κλίσεις που με ξεζουμίζουν άμεσα λόγω και του καυτού Ήλιου και το γεγονός ότι επαληθεύεται η καχυποψία μου σχετικά με τις πληροφορίες, με δαιμονίζουν. Ρίχνω μια ματιά πίσω μου και δεν βλέπω κάποιον άλλο στο οπτικό μου πεδίο. Σκέφτομαι ότι δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως δεν είμαι πολύ καλή παρέα αυτή τη στιγμή και από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει όταν ανεβαίνει 15% κλίσεις με 30 βαθμούς και τον Ήλιο κατακέφαλα. Κάμποσα μέτρα αργότερα σταματάω κάτω από ένα δέντρο γιατί η στάση είναι επιτακτική ανάγκη πλέον. Εμφανίζεται με το μηχανάκι ο Κωσταντής, έχοντας δικάβαλο την Εβίτα μαζί με το ποδήλατο της. Ο εγκέφαλος της Εβίτας έβρασε και από τη στιγμή που υπήρχε διαθέσιμη υποβοήθηση, την πήρε. Καταβάλω προσπάθεια να είμαι ευγενικός με τον Κωσταντή γιατί δεν είναι ούτε μια ώρα που τον έχω γνωρίσει αλλά από την άλλη δεν μπορώ και να μην του πω ότι μας χαντάκωσε με την παράκαμψη που μας πρότεινε. Είμαι στα σωματικά και πνευματικά μου όρια βαριανασαίνοντας σαν το μοσχάρι, με μυαλό τυρί και διαλυμένος από τον Ήλιο. Σιγά σιγά έρχονται και οι υπόλοιποι και πρέπει να ξεκινήσουμε και πάλι. Καβαλάω ξανά και το πάω σιγά σιγά ανηφόρα στην ανηφόρα χωρίς να ξέρω τι γίνεται πίσω μου μιας και δεν βλέπω και πάλι κανέναν. Ενώ προσπαθώ να ηρεμήσω, κάθε κλίση που βγαίνει μπροστά μου είναι άλλη μια σταγόνα στο ποτήρι της οργής. Προσπαθώ να πάρω λίγη θετική ενέργεια από την απόλυτη ησυχία γύρω μου, από τα καταπράσινα Γεράνεια όρη που είναι στα αριστερά μου και που και που ρίχνω καμιά ματιά πίσω μου όπου και μπορώ να δω μέχρι τα Μέγαρα, τον Σαρωνικό και τη Σαλαμίνα. Κάποια στιγμή φτάνω στο ξέφωτο και βλέπω επιτέλους τον Κορινθιακό κόλπο να απλώνεται μπροστά μου. Είμαι στο σημείο Μηδέν και βρίσκω έναν ίσκιο να περιμένω την υπόλοιπη ομάδα. 

Στο βάθος τα Μέγαρα, ο Σαρωνικός και η Σαλαμίνα...

Νικόλας και Εβίτα στον επαρχιακό δρόμο Μεγάρων - Αλεποχωρίου...

Φουσκώνουμε σαν τα κοκόρια...

Φούλαρε το ενέργεια...

Στην εναλλακτική που πρότεινε ο Κωσταντής... Η διαφορά στην ποιότητα είναι εμφανέστατη. Σχεδόν ανύπαρκτη κυκλοφορία οχημάτων

Ο Ήλιος στα φόρτε του και η κλίση του οδοστρώματος το ίδιο... Νικόλας, Ορέστης και Εβίτα 

Μηχανική υποβοήθηση για το Εβιτάκι...

Break ανασυγκρότησης. Στο βάθος τα καταπράσινα Γεράνεια Όρη που γλύτωσαν από τον άνθρωπο...

      Λίγο πριν το τέλος της ανάβασης...

Σημείο Μηδέν. Κορινθιακός κόλπος στο φόντο...

Σιγά σιγά μαζευόμαστε όλοι στο σημείο Μηδέν. Το τέλος της ανάβασης έχει φέρει ανακούφιση και χαμόγελα σε όλους μας. Η παράκαμψη που κάναμε μέχρι αυτό το σημείο ήταν 15 χιλιόμετρα, ανηφορικά στην πλειοψηφία τους. Η ώρα είναι περίπου 13:30 και έχουμε φύγει εκτός πλάνου για τα καλά. Με λίγο πιο καθαρό μυαλό και αφού έχουμε ξαναβρεί την ανάσα μας ενώ καθόμαστε κάτω από κάποιο ίσκιο, αποφασίζουμε ότι μόλις τελειώσουμε με την επερχόμενη κατάβαση και μετά φτάσουμε στο Σχίνο, όπου και θα ξεκινούσε η δύσκολη ανάβαση της διαδρομής, θα τα βάλουμε κάτω να δούμε πως θα γίνει ότι καλύτερο μπορούμε για την ομάδα. Είναι δεδομένο ότι δεύτερη σερί ανάβαση 10 χιλιομέτρων και ακόμα πιο δύσκολη από αυτήν που τελειώσαμε μόλις, δεν βγαίνει. Θα είναι ανόητο να το επιχειρήσουμε. Το τοπίο της κατάβασης δείχνει πανέμορφο. Μιλάμε για μυρωδάτο, πολύ πυκνό πευκοδάσος. Ξεκινάμε ενθουσιασμένοι να πάρουμε το αντάλλαγμα για ότι ανεβήκαμε μέχρι τώρα. Μία κατάβαση χιλιομέτρων που θα μας ρίξει στις Αιγειρούσες, λίγο έξω από το Αλεποχώρι. Αφήνουμε τα ποδήλατα και όλο μας το είναι στη βαρύτητα. Το πιο διασκεδαστικό μέρος μιας ποδηλατάδας, έχει μόλις ξεκινήσει. Η Νταλίκα με εμένα πάνω είναι άχαστη στις κατηφόρες και σχεδόν πάντα πάω πιο γρήγορα από όλους. Μετά από λίγα μέτρα σταματάω δεξιά για να αφήσω όλη την ομάδα να με προσπεράσει και να κάνω μια μικροδιόρθωση στη Νταλίκα. Ούτως ή άλλως είναι θέμα δευτερολέπτων να τους προλάβω και πάλι. Το μυαλό μου καθαρίζει άμεσα από ότι έχει προηγηθεί και έχω αφιερωθεί ολοκληρωτικά στην ευχαρίστηση που μου προσφέρει η στιγμή. Η ομάδα έχει φύγει μπροστά και ο μόνος που βλέπω μπροστά μου είναι ο Ράκος. Πλησιάζοντας σε μια αριστερή στροφή χωρίς οπτικό πεδίο στη συνέχεια του δρόμου, ακούω κάποιους ήχους όχι και πολύ φυσιολογικούς. Μόλις ανοίγει το οπτικό μου πεδίο βλέπω πάνω στην προστατευτική μπάρα στο πλάι του οδοστρώματος, το ποδήλατο του Τεό. Χωρίς να βλέπω τον Τεό. Έχει συμβεί ατύχημα. Υποθέτω πως ο Τεό δεν κατάφερε να στρίψει ολόκληρη τη στροφή, χτύπησε πλευρικά στην προστατευτική μπάρα και έφυγε εκτός οδοστρώματος. Η κατάσταση πέρα από την μπάρα είναι λίγο γκρεμός και αυτό εκτοξεύει την ανησυχία μου. Ο Ράκος μπροστά μου, σχεδόν πηδάει από τον Ρομάν για να κατέβει στην πλαγιά να δει τι γίνεται. Τον ακολουθώ πανικόβλητος. Ο Τεό έχει σταματήσει την πτώση του σε ένα παχύ πουρνάρι. Η κατάσταση είναι πιο σοβαρή από μία απλή τούμπα με το ποδήλατο. Ο Θοδωράκος έχει γαμηθεί στις εκδορές από πουρνάρια, θάμνους και αγκάθια αλλά ηρεμώ πολύ όταν βλέπουμε ότι έχει τις αισθήσεις του, μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μας, κουνάει χέρια, πόδια και δεν αισθάνεται κάποιον αβάσταχτο πόνο. Τα χειρότερα που τρέχαν στο πίσω μέρος του μυαλού μου δεν εξακριβώνονται. Σιγά σιγά ανεβάζουμε τον -2 μέτρων- Τεό στο δρόμο και τον βάζουμε ξάπλα στο έδαφος. Το σοκ για όλους μας είναι σα να μας χτύπησε κεραυνός. Ο Ράκος έχει μία βασική και πολύτιμη γνώση από πρώτες βοήθειες και απ' ότι καταλαβαίνω αυτό φέρνει μια παραπάνω ψυχραιμία στην ομάδα. Την μεγαλύτερη ψυχραιμία όμως, νομίζω την προσφέρει ο ίδιος ο Τεό. Ο μπαγασάκος μου έχει καταγαμηθεί από εκδορές αλλά επικοινωνεί μαζί μας, κουνάει ότι κινείται στο σώμα του και δείχνει να μην έχει σπάσει πουθενά. Για αρχή ενημερώνουμε τον Κωσταντή και την Ναταλία και αισθάνομαι ευλογημένος που έχουμε την τύχη και την πολυτέλεια να έχουμε γνωστούς κοντά μας. Θα έρθουν με το αυτοκίνητο προσφέροντας μας τεράστια βοήθεια. Νερά, αντισηπτικά, γάζες, μεταφορικό όχημα. Ότι η ποδηλασία έχει τελειώσει εδώ για σήμερα, είναι δεδομένο. Ο Τεό δείχνει να μην έχει σοβαρά προβλήματα αλλά προφανώς δεν μπορεί να συνεχίσει. Ενημερώνουμε τον Μπιλάκο, τον αδερφό του, ο οποίος είναι φυσιοθεραπευτής, μιλάνε και μεταξύ τους στα τηλέφωνα και ξεκινάει από Αθήνα με το αμάξι του να έρθει να μας βρει. Μιλάμε και με τον κ. Μάκη, τον πατέρα του Τεό που είναι ορθοπεδικός γιατρός, τον ενημερώνουμε για την κατάσταση, μας δίνει κάποιες οδηγίες και μιλάνε και μεταξύ τους. Το σφοδρό κύμα ανησυχίας έχει περάσει. Μιλάμε και με το ΕΚΑΒ και εντάξει, δεν θα μπω σε λεπτομέριες για να αφιερώσω μια παράγραφο μίσους στον κρατικό μηχανισμό. Θα πω μόνο ότι μιλήσαμε την ίδια στιγμή με τον Μπιλάκο  και με το ΕΚΑΒ. Ο Μπιλάκος ξεκίνησε από την Αθήνα, το ΕΚΑΒ μας ενημέρωσε ότι ξεκινάει ασθενοφόρο από το ιατρικό κέντρο των Μεγάρων, ο Μπιλάκος έφτασε πρώτος και πρέπει να έκατσε και καμιά ώρα μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. Ο λόγος που δεν ακυρώσαμε το ΕΚΑΒ από τη στιγμή που πλέον έχουμε τη δυνατότητα αυτόνομης μετακίνησης είναι ότι ο κ. Μάκης ήθελε να μην σηκωθεί ο Τεό αν δεν φοράει κολάρο στον αυχένα του. Το δίμετρο κορμί του Τεό ταράχτηκε καλά από αυτή την πτώση. Όταν πια κατέφθασε το ασθενοφόρο, φορτώσαμε τον Τεό, ο Μπιλάκος με τον Νικόλα, τον Ορέστη και τα ποδήλατα τους έφυγαν μαζί με το ασθενοφόρο για Νίκαια, ο Κωσταντής με την Ναταλία πήραν στο αμάξι τους την Εβίτα και το ποδήλατο της και δώσαμε ραντεβού στα Μέγαρα όπου εγώ και ο Ράκος θα πηγαίναμε με τα ποδήλατα. Το σοκ από το ατύχημα ήταν ακόμα έντονο και στο δρόμο μας μέχρι τα Μέγαρα, η κουβέντα ήταν γύρω από αυτό καθώς αναδύονταν οι δεύτερες και οι τρίτες σκέψεις. 

     Φτάνοντας σε μια πλατεία στα Μέγαρα όπου μας περίμεναν τα παιδιά, είχαμε άνεση χρόνου να κάτσουμε να πιούμε μια μπύρα που την είχαμε τόσο ανάγκη. Κουβεντιάσαμε λίγο με τα παιδιά, τους υπερευχαριστήσαμε για την πολύτιμη βοήθεια τους και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για να κάνουμε παρέα, ελπίζοντας χωρίς να έχουμε ατυχήματα. Μαζί με την Εβίτα και τον Ράκο, κατηφορίσαμε τα τελευταία 5 χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο σταθμό του προαστιακού των Μεγάρων και να πάρουμε το τρένο της επιστροφής. Φτάσαμε 4 λεπτά αφού είχε φύγει το τρένο και έπρεπε να περιμένουμε άλλη μία ώρα. Πούτσα μας. Το μυαλό όλων μας ήταν στα τηλέφωνα μέχρι να επικοινωνήσουν μαζί μας τα παιδιά και να μας πουν καλά νέα. Όπως και έγινε.

     Η απόπειρα για το μεγαλύτερο -σε συμμετοχές- κομπαρσιλίκι της ομάδας Ζωή Ποδήλατο, απέτυχε. Δεν καταφέραμε να το ολοκληρώσουμε. Το συμβάν που στιγμάτισε αυτή τη βόλτα ελπίζω να δώσει ένα μάθημα σε όλους μας και να ζυγίζουμε λίγο καλύτερα μεταξύ τους την πρόληψη με τον υπέρμετρο ενθουσιασμό. Έτσι, θα είμαστε πιο κοντά στο να καταφέρνουμε πάντα το σκοπό για τον οποίο κάνουμε ποδήλατο και πιο συγκεκριμένα, κομπαρσιλίκια. Και ο σκοπός δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να διασκεδάζουμε παρέα με δικούς μας ανθρώπους. Ο Τεό χαλαρώνει και αναρρώνει το δίμετρο κορμί του έχοντας ξεκινήσει ήδη την προετοιμασία για την επόμενη φορά που θα βγούμε να κάνουμε αυτή τη βόλτα. Γιατί θα βγούμε. Και θα την κάνουμε. Ομάδα στα εύκολα, ομάδα στα δύσκολα. Τα δύσκολα πέρασαν. Περαστικά φίλε μου! Ατσάλινος, κοντά μας το συντομότερο δυνατόν!

Αυτό που κάποιοι λένε 'δρόμο'...

με τόσο σεβασμό και δέος... άκου μια αλήθεια...

ο δρόμος που δεν είδατε ποτέ μας έχει 'κάψει'...

παλεύοντας να ζήσουμε, παλεύαμε να δούμε έστω μια λάμψη...

τώρα πια αφήνουμε μυαλό και σώμα να ανακάμψει...

μας τέλειωσε πια το 'οτι φέρει η ζωή' και 'ότι κάτσει'...