Στο δρόμο...

Κεφάλαιο τρίτο: "Πύργος-Καλαμάτα είναι άλλη κατηγορία..." 

   Σήμερα πριν από ένα χρόνο ακριβώς αποχαιρέταγα στο Ψηλό στην Ελαία και καβάλαγα το ποδηλατάκι μου για να φτάσω στο Πύργο κάνοντας μια ενδιάμεση στάση για επίσκεψη και ύπνο στο χωριό της αγαπημένης μου νονάς της Δήμητρας. Μια νονά που υπηρέτησε το θεσμικό της ρόλο απίστευτα όμορφα και με αγάπη.

Τα προηγούμενα δύο κεφάλαια που περιγράφω τις μέρες που συμμετείχα και εγώ στο "Tour de Peloponnese", τα έγραψα στην ώρα τους και στις μέρες τους... Πέρσι δηλαδή. Το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο το κράτησα στο μυαλό μου και στη ψυχή μου "κάβα". Να το παλαιώσω λίγο, όπως κάνουν με τα κρασιά, όπως έχω γράψει σε προηγούμενο κείμενο, "Πιο παλιά έγραφα και γιατί ήθελα να επικοινωνήσω σκέψεις, φάσεις, με το κρυφό πόθο του να παρακινήσω γιατί όχι να εμπνεύσω τον όποιο την όποια να μπει σε "κίνηση". Πλέον γράφω γιατί με αυτό το τρόπο ξανα ζω το ταξίδι...". 

Πάμε να θυμηθούμε και να ξανά ζήσουμε τις τελευταίες μέρες και τα τελευταία χιλιόμετρα από τη Καλαμάτα μέχρι το Πύργο.

   Ξημέρωμα και μας βρίσκει κάτω από κάτι ελιές μέσα σε ένα χωράφι στη περιοχή της Στούπας. Το σενάριο του ύπνου σε παραλία δε πραγματοποιήθηκε μιας που τέτοια περίοδο τόσο η παραλία της Στούπας όσο και της Καλογριάς έχουν μεταμορφωθεί στα "Κάτω Πατήσια" των θαλασσών. Πυκνοκατοικημένες περιοχές δηλαδή και οι δύο παραλίες! Με στρατιωτική πειθαρχία έχουμε σηκωθεί και οι δύο λίγο μετά τις 7:00... Ο Ψηλός πασαλείβει τα μούτρα του με αντιηλιακό και μοιάζει με παίχτη του rugby λίγο πριν σφυρίξει ο ref τη σέντρα, ή ότι άλλο σφυράει ο ref για να ξεκινήσει ένας αγώνας rugby. 

Πάνω στα ποδήλατα με πρωινή δροσιά και στο δρόμο για το τελευταίο βουνό που θα βρούμε μπροστά μας και μόλις το αφήσουμε πίσω μας θα έχουμε φτάσει Καλαμάτα που είναι και το check point μας. Πετάλι στο πετάλι καυλάντα στη καυλάντα και στα αριστερά μας βλέπουμε δύο γαμηστερές παραλίες ήσυχες και ήρεμες με τις ανέσεις 5στερου ξενοδοχείου το οποίο όμως είναι κλειστό. Δηλαδή πανέμορφες και άδειες. Τρώμε ένα ξενέρωμα που λόγω άγνοιας αλλά και βαρεμάρας δε σκανάραμε τη περιοχή καλύτερα ώστε το τσαρδί να στηνόταν σε μια από δαύτες. Δε πειράζει, αυτές τις σκέψεις θα μας τις διώξει η Καρδαμύλη και το βουνό που έρχεται κατα πάνω μας. Σα τα σαλιγκαράκια ανεβαίνουμε, στροφή τη στροφή και ανηφόρα στην ανηφόρα. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι ο προσανατολισμός του ήλιου σε σχέση με το βουνό είναι τέτοιος που έχουμε αρκετά διαστήματα με σκιά. Μεγάλη διαφορά επίσης κάνει το γεγονός ότι σε σχέση με το κομμάτι της Λακωνικής Μάνης που είναι η φάση "Σκόνη, πέτρες, λάσπη και όλη μέρα στο γιαπί", η Μεσσηνιακή Μάνη είναι καταπράσινη. Επίσης το μεγαλύτερο κουράγιο στις αναβάσεις το δίνει η θέα και ο 1ος Ποδηλατικός Νόμος του Νεύτωνα. Όσο ανεβαίνεις υψόμετρο αυξάνεται η δυναμική σου ενέργεια η οποία στο σημείο "μηδέν" η βαρύτητα θα τη μετατρέψει σε κινητική ενέργεια και εκεί ξεκινάει η καύλα η όλη. Όπως και συνέβη. Μια μικρή παράκαμψη στη κατηφόρα θανάτου που θα μας αφήσει στα προάστια της Καλαμάτας, μας έβαλε σε πιο επαρχιακό περιβάλλον, πιο ήσυχο αλλά και πιο επικίνδυνο μιας που συνεχίζεις να είσαι ο μεζές της φάσεις και να σε καταπίνει η κατηφόρα αλλά όσο πιο στενός ο δρόμος τόσο πιο λίγες οι επιλογές αντίδρασης στα διάφορα που μπορεί να βρεθούν μπροστά σου. Θέλει το νου. Στη Καλαμάτα βρέχει καταρρακτωδώς και ο Ψηλός με το κοντό χτενίζονται σε παραλιακό μπιτσόμπαρο από αυτά που φαίνεται με τα σφηνάκια τεκίλας και το ξεμπουρδέλεμα να έχουν καλή σχέση. Εμείς φτάσαμε εκεί σχετικά νωρίς, δεν είδαμε αλλά μυρίσαμε τη φάση. Ο Αντρέας (ο κουμπάρος του Σταύρου που μαζί με την οικογένεια του θα μας φιλοξενήσουν για δύο μέρες Καλαμάτα), είναι στα τηλέφωνα με το Ψηλό για να έρθει να μας μαζέψει μιας που όπως είπαμε βρέχει εκεί καταρρακτωδώς. Το "εκεί" δεν είναι κάτι μακριά μας, σκάρτα 4-5 χιλιόμετρα. Ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα όμως με ύφος χιλίων καπεταναίων, αγναντεύει τα σύννεφα και είναι σίγουρος ότι αυτό το μπουρίνι δε θα περάσει πάνω από τα κεφάλια μας και πως δε θα κρατήσει και πολύ. Έτσι και έγινε... .
   Η Καλαμάτα είναι το Los Angeles της Πελοποννήσου. Τεράστια παραλία μπροστά, πίσω ο Ταΰγετος και αριστερά και δεξιά πανέμορφα παραλιακά μέρη να επισκεφτείς. Η πόλη είναι αλφαδιασμένη και με ποδηλατικές υποδομές που τα Ολλανδά θα βάζανε τα κλάματα. Μεγάλη μερίδα του κόσμου χρησιμοποιεί το ποδήλατο και δε το σνομπάρει. Όλες οι ηλικίες και οι κουλτούρες θα έχουν τους ποδηλάτες τους. Εμείς να τους ευχηθούμε να συνεχίσουν έτσι και καλύτερα γιατί μιλάμε για μια πόλη που βρίσκεται σε ένα τόπο ο οποίος έχει φοβερές προδιαγραφές να φτιάξεις κάτι πραγματικά ζηλευτό. Μεράκι να υπάρχει, άνθρωποι με όραμα που θα κοιτάξουν να φτιάξουν υποδομές ουσίας και μόνο όχι δύο πλατείες και τέσσερις δρόμους, όσο θα έχουν παντελωνιάσει φράγκα και για τα δισέγγονα τους. Η φιλοξενία που μας παρέχει ο Αντρέας με τη γυναίκα του τη Χαρά και τα δύο παιδάκια τους τη τσαχπίνα Ηλιοστάλαχτη και το φιλαράκι μου τον Κούμπα (κατά κόσμον Χρηστάρας), είναι υπέροχη, η οικειότητα και η φιλοτιμάδα που βγάζουν τα παιδιά δημιουργούν ένα αίσθημα ότι είμαι και εγώ φίλος τους χρόνια. Ανεκτίμητο συναίσθημα αυτό. Το διήμερο πέρασε πολύ όμορφα με τα παιδιά, ιστορικά μαγειρέματα και μπαρμπεκιού, τζινάρες κτλ, όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία και δεν έχουν καμιά σχέση με το ποδήλατο. Έχουν σχέση όμως με το πόσο όμορφες είναι οι ανθρώπινες επαφές όταν οι άνθρωποι έχουν όρεξη και κρατάνε το σπίτι τους και τη καρδιά τους ανοιχτά. Τα καλύτερα εύχομαι στην οικογένεια "Μούμου" και νομίζω ότι θα δημιουργηθεί πάλι η αφορμή για κατεβασιά στη Καλαμάτα.
   Έφυγε γρήγορα το διήμερο... Το δρομολόγιο ξεκινάει πάλι. Επόμενο check point η παραλία στο Μεμί. Τίποτα μια 50ρα χιλιόμετρα μέσα στη φλατίλα και σχεδόν όλο παραθαλάσσια, μέσα από τα χωριά, Πεταλίδι, Άγιος Αντρέας, Κορώνη (που μπάρμπα δεν έχουμε). Γελάει ο κόσμος. Ο νομός Μεσσηνίας είναι τέρμα ποδηλατικά φιλόξενος και πανέμορφος, ποιότητα μόνο. Τα χωριουδάκια που βρίσκονται στο δρόμο μας είναι το ένα πιο όμορφο από το άλλο, χωρίς ακραίες τουριστικές παρεμβάσεις, διατηρώντας σε μεγάλο βαθμό το παραδοσιακό του χαρακτήρα τους. Γεμάτα ζωή από ανθρώπους διαφόρων ηλικιών αλλά την εντύπωση κλέβουν τα γέλια και οι φωνές των παιδιών. Το βλέμμα μου χαζεύει το λεφούσι με τα πιτσιρίκια, το μυαλό μου ταξιδεύει χρόνια πίσω όταν ήμουν και εγώ στην ηλικία τους, καλοκαίρι στο χωριό μου. Τι ατελείωτο παιχνίδι, τι ατελείωτες διακοπές. Κλείνανε τα σχολεία 15/6 και στις 16 βαριά 17 ήμουν ήδη κάτω μέχρι και τις αρχές Σεπτέμβρη λίγες μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία πάλι. Παππούς και γιαγιά και εγώ ο Βενιαμίν, ο μικρότερος εγγονός. Για εκείνα τα χρόνια στο χωριό εκεί της ηλικίας του δημοτικού άντε και λίγο από γυμνάσιο θα μπορούσα να γράψω ένα μυθιστόρημα για μικρά και μεγάλα παιδιά. Πολλές ιστορίες και με λίγο σάλτσα από τη φαντασία, που έτσι και αλλιώς είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παιδικής ηλικίας, νομίζω θα έβγαινε κάτι καλό. Εκεί χάνετε το μυαλό μου όσο χαζεύω τα πιτσιρίκια να παίζουν. Περνάει ο χρόνος... Ξύπνησα από τις σκέψεις μου μιας που οι ταξιδιώτες με τα ποδήλατα τράβηξαν τη προσοχή και σε κάποια φάση σε ένα από τα χωριά το τσούρμο ήρθε προς το μέρος μας, έτρεχε ξωπίσω μας και για λίγο γίναμε και εμείς μέρος της παρέας, γύρισε πάλι η ψυχή στα χρόνια της αθωότητας για να θυμηθεί πόσο ασήμαντα πράγματα μεγαλώνοντας τα κάνουμε σημαντικά και χωρίζουν τους ανθρώπους, βάζουν απόσταση μεταξύ τους και κάποιες φορές βάζουν και μίσος. Πόσο ατελείωτο παιχνίδι... Πόση ανεμελιά, εκείνα τα χρόνια. Να ξανά γινόμαστε πάλι πιτσιρίκοι.... Για αυτό αγαπάω το ποδήλατο, γιατί είναι χρονοκάψουλα, μια που το καβαλάω και δύο που γίνομαι πάλι πιτσιρίκος, πότε με κάνει να αισθάνομαι 7-8 χρονών και πότε 15-16, όπου τότε σε εκείνη την ηλικία παρκαρίστηκε. Είναι άλλο πράγμα η παιδικότητα και άλλο πράγμα η ανωριμότητα. Τις περισσότερες φορές έχω παρατηρήσει ότι τις μπερδεύουμε, δε πρέπει. Είναι πολύ σημαντικό να εκπαιδευτούμε ώστε να μπορούμε να τις αναγνωρίζουμε χωρίς να τις μπερδεύουμε. Είναι πολύ σημαντικό τη παιδικότητα να τη διατηρούμε να τη ταΐζουμε και αυτή όσο φορτώνουμε χρόνια. Την ανωριμότητα καλό είναι να τη τιθασεύουμε, να βάζουμε τις εμπειρίες και τα μαθήματα μπροστά ώστε να της τραβάνε τα χαλινάρια. Η πρώτη δίνει ζωή η δεύτερη σε καθυστερεί.
   Πετάλι στο πετάλι φτάνουμε στη Κορώνη. Κάστρα, πέτρα και δέντρα. Θάλασσα, ηλιοβασίλεμα και περατζάδα στη πασαρέλα. Είναι απίστευτο του πόσο δύσκολη ήταν η ζωή σε αυτά τα μέρη καμιά 200ρια χρόνια πριν. Η πειρατεία ήταν τρελό πρόβλημα για τους κατοίκους τότε, μια σκοτεινή περίοδος της ιστορίας του τόπου που είναι τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Εκείνα τα χρόνια στο Αιγαίο γινόταν της πουτάνας κυριολεκτικά και ο Γιώργος Αυγερόπουλος έχει κάνει μια σειρά από ντοκιμαντέρ που αξίζει να δεις, λέγεται "Οι Πειρατές του Αιγαίου", ψάχτε μπας και τα βρείτε, αλλά και η "Μηχανή του Χρόνου", έχει κάνει αφιέρωμα και τα επεισόδεια είναι εδώ: "Η ιστορία της πειρατείας - Α μέρος: Από τον Οδυσσέα στον Μπαρμπαρόσα" και "Η Ιστορία της Πειρατείας–Β΄ Μέρος: Οι Έλληνες Κουρσάροι του Αιγαίου".   Κάνουμε το σουλάτσο μας με το Σταύρο σα σκύλοι που ψάχνουν για κάποιο κόκαλο, έτσι ψάχνουμε και εμείς το μέρος που θα στηθεί για σήμερα το τσαρδί. Αράζουμε για μια λεμονάδα σε ένα παγκάκι που μας κάνει, χαζεύουμε τη θάλασσα, δεν είμαστε κουρασμένοι από χιλιόμετρα είμαστε όμως σαγηνεμένοι από την ομορφιά του μέρους. Πέφτει ο ήλιος και πρέπει να βρούμε το μέρος μας για σήμερα. Ένα γρήγορο σουπερμάρκετ για τις αγαπημένες μας προμήθειες, ντολμαδάκια, γιαούρτι, ρυζογκοφρέτες, καπνιστό σκουμπρί και γραβιέρα. Δε θυμάμαι πως καταλήξαμε στη παραλία Μεμί για τον ύπνο μας, δηλαδή αν την είχε τη πληροφορία ο Ψηλός από πριν ή βρεθήκαμε τυχαία ή μας τη σφύριξε κάποιος ντόπιος σε στιγμή που δε κατάλαβα τίποτα, αλλά όπως και να έγινε επιτέλους έχουμε την ιδανική συνθήκη για ύπνο, παραλία, αρμυρίκι, σκηνή και θάλασσα... Βάλσαμο λέμε. Μια παραλία για πάρτη μας, και ένα φεγγάρι σα κεφαλοτύρι πάνω από τα κεφάλια μας. Στήσιμο τσαρδιού και βουτιά στο επιτόπου. Το κορμί μουδιάζει μέσα στα δροσερά νερά, το μυαλό αδειάζει. Μια ταβέρνα που υπάρχει λίγο παρακάτω έχει σταμπαριστεί και σε χρόνο dt, t-->0, ο Ράκος έχει φύγει για τις πρώτες παγωμένες μπίρες όσο την ίδια ώρα ο Ψηλός βασανίζεται με τη Wind... Όνομα και πράγμα η εταιρεία σκέτος αέρας, μη ξανα ακούσω διαφήμιση για σήμα καλύψξης πάνω από 80% θα φάτε μήνυση. Η αγαπημένη συνήθεια του Ψηλού από τότε που ξεκίνησε το "Tour de Peloponeese", είναι το βράδυ που αράζει σα το μάγκα να φτιάξει το ποστάκι του για το προφίλ μας στο Instagram (μας βρίσκετε εδώ...), για να γίνει όλο αυτό το μόνο που χρειάζεται είναι δίκτυο 3g, απλά πράγματα εν έτη 2019 και σε περιοχές τις οποίες δε τις λες και απομονωμένες ή άγονη γραμμή, για τη Wind μάλλον όμως έτσι είναι χαρακτηρισμένες ή τους τρολάρουν και τους έχουν δώσει λάθος χάρτη του οικοπέδου. Κάνει τη "καιρέα" που λές ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα έχοντας ξεχάσει σε πόσο όμορφο μέρος βρίσκεται. Τον επαναφέρω στη τάξη με το να του σκάσω μάπα το παγωμένο μπουκάλι μπίρας που μόλις έφτασε. Ηδονή ρε μλκα αυτές οι πρώτες γουλιές που η μπίρα είναι τέρμα παγωμένη και κάνει τα μάτια σου να δακρύζουν, ακόμα καλύτερο γίνεται το έργο αφού ρουφήξεις με μια γουλιά το μισό μπουκάλι, εκεί που σου τα σκάει λίγο από κούραση και λίγο από αλκοόλ, να έχεις τη θάλασσα δίπλα να κάνεις βουτιά, και να μπαίνεις σα συρτό μπενάλντι... Γκόλ! Είμαστε μάγκες, αράζουμε σκληρά αλλά δε το ξενυχτάμε, αύριο έχουμε πρέπει να βγούμε στο δρόμο και μάλιστα αρκετά νωρίς γιατί μας περιμένει η ανάβαση στο Βασιλίτσι, το τελευταίο γαμήσι και για μένα αλλά και για το Ψηλό που έχει ακόμα κάμποσο δρόμο μέχρι τη Κόρινθο. Ξημέρωμα, γιαούρτι η θάλασσα, βουτιά, ντουζ παραδίπλα να φύγουν τα αλάτια και ξεκινάμε να μαζεύουμε το τσαρδί. Κάποιος ντόπιος κάθεται πάνω από το κεφάλι μου και με μουρμουράει. Είμαι τόσο χαλαρός που αυτή η παρέμβαση προς στιγμήν πάει να μου τεντώσει τα νεύρα αλλά τα καταφέρνω αυτή τη φορά και δεν εκνευρίζομαι, δε χαλάω τη ζαχαρένια μου όσο ακούω το κύριο να μας κράζει με τρόπο που κατασκηνώσαμε πιθανότατα στο αρμυρίκι του. Ο κόσμος κουβαλάει τα συμπλέγματα του, όπως και εμείς άλλωστε, ο κόσμος κουβαλάει τις προκαταλήψεις του, όπως και εμείς άλλωστε, ο κόσμος αρέσκεται στο να δημιουργεί πρώτα την εντύπωση και μετά να σε γνωρίσει, όπως και εμείς άλλωστε, ο κόσμος συνηθίζει αν σε αντιμετωπίζει βάση του τι έχει φανταστεί για σένα και όχι να δώσει 5 λεπτά και να καταλάβει κάτι για σένα. Με αυτά τα κριτήρια ο κύριος μας ψέλνει, τον καταλαβαίνω δε τον δικαιολογώ. Η απορία του ήταν που χέσαμε το πρωί που ξυπνήσαμε, προφανώς μη τυχόν και πάει να απλώσει τη πετσέτα του πάνω, για να του δώσω μια απάντηση τύπου "δε χέζουμε ποτέ..." κάτι τέτοιο, με όλη την ευγένεια και την ειρωνεία που μπορούσα να βγάλω, ένα στυλ αντιμετώπισης των ανθρώπων το οποίο μου το έχει διδάξει ο τεράστιος Θανάσης Βέγγος μέσα από τις ταινίες τους. Τι α κανς α τους πάρς στα σοβαρά και α κατς α σκας.... Δεν είναι εύκολο. Το εύκολο είναι να νευριάσεις και να γίνεις κάφρος, να βρίζεις και να τσαμπουκαλεύεσαι. Να γίνεις δηλαδή αυτά που σιχαίνεσαι.

Κορώνη

Μεμί

Μεμί

   Σκάει Βασιλίτσι με ντου από παντού... Είχαμε ακούσει για αυτή την ανάβαση τώρα τη βλέπουμε στη μάπα μας και τι νιώθουμε στα πόδια μας. Έχει από αυτές τις ανηφόρες που τα αμάξια ανεβαίνουν με μια 2α και αυτή μουγκρίζοντας. Μας κάνει όμως το κέφι πάλι ο προσανατολισμός και κρύβει τον ήλιο στις πλαγιές του βουνού, οπότε το μεγαλύτερο μέρος της ανάβασης το παίρνουμε με ίσκιο. Δε μπορείς να φανταστείς πόσο σημαντική είναι αυτή η λεπτομέρεια όταν έχεις να ανέβεις βουνό. Έχουμε ανέβει βουνό με ντάλα ήλιο, με χιόνια, με αέρα, με κανονικές συνθήκες και με λιοπύρι. Ο ίσκιος είναι ο καλύτερος μας φίλος όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτή τη κατάσταση. Τρομερή ησυχία ο επαρχιακός Κορώνη-Μεθώνη. Είναι νωρίς το πρωί και δεν έχουμε συναντήσει ούτε τρία αυτοκίνητα. Μέσα στο οξυγόνο και με τον ίσκιο γινόμαστε πιστόλια στο πετάλι, δε γινόμαστε πολυβόλα γιατί δε μας αφήνει η ανάβαση εκεί στο Βασιλίτσι... Ποτάμι ο ιδρώτας και η διάθεση μας κάνει κανό. Μουρμουράω όλη την ώρα την έκφραση "Να... Ορίστε... Η ανάβαση στο Βασιλίτσι...", ρίχνω κλεφτές ματιές πίσω στο φιλαράκι μου. Αρχίδια δεν έχει καμία ανάγκη. Μέχρι να βρεθεί στην ανάβαση στο Βασιλίτσι ο Σταύρος έχει ρίξει μια σκούπα στη Πελοπόννησο με πάρα πολύ βουνό μέσα, πάρα πολύ όμως. ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΓΙΑ Τ'ΑΡΧΙΔΙΑ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΝΑΒΑΣΗ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΙΤΣΙ!!!!  Σημείο "μηδέν" και για το Βασιλίτσι, Ε-δυναμικό είναι τίγκα και Ε-κινητικό είναι στο μηδέν. Με λίγη δύναμη από τα πόδια μας θα την αλλάξουμε αυτή τη συνθήκη... Βουτιά από Βασιλίτσι για Φοινικούντα... Για να πιούμε κάπου τα... Καφεδάκια μας...! Σκάμε σαν τους εξωγήινους στο πρώτο παραλιακό καφέ που μόλις έχει ανοίξει και εμείς θα του κάνουμε ποδαρικό. Γαμάει η Φοινικούντα γνωστή και ως "Φοινιφούντα", γιατί άραγες;! Δε μάθαμε ποτέ. Αμμουδιές τώρα λέμε και φούλ λεζάντα το μέρος. Σερφάδες, καϊτάδες και τι να μας πούνε τα γατάκια από το Malibu τους πίνουμε με τσάι του βουνού. Εγώ πάντως όλους αυτούς τους τύπους που μένουν κοντά στη θάλασσα και βγάζουν γούστα με τα γουότερ σπόρτς τους ζηλεύω τέρμα. Δε θα είχα κανένα θέμα τα χόμπι μου και το επάγγελμα μου να είχαν να κάνουν με θάλασσα, παραλία και αδρεναλίνη. Πίνουμε τα καφεδάκια μας με το Σταυράκο και κοιτώντας την ώρα ξέρουμε ότι δεν είμαστε για άραγμα. Για σήμερα θέλουμε να περάσουμε από Μεθώνη, από Πύλο με σκοπό να φτάσουμε στη περίφημη Βοϊδοκοιλιά για το check point και το στήσιμο του τσαρδιού. Μάγκες είμαστε, μια 50ρια χιλιόμετρα έχουμε να κάνουμε χωρίς κανένα βουνό πια μπροστά μας. Η παραλιακή διαδρομή της Πελοποννήσου από τη Φοινικούντα μέχρι και τη Κόρινθο δεν έχει κανένα βουνό μπροστά της. Το μόνο που έχει είναι δρόμους καρμανιόλες και μετά οδηγούς ανεύθυνους. Σε αυτή τη χώρα όταν το κράτος και οι θεσμοί μιλάνε για τα τροχαία συνήθως στέκονται στο τι έκανε ο οδηγός και στα ψιλά γράμματα θα περάσουν ότι από τη μεριά τους οι υποδομές που μας έχουν εξασφαλίσει είναι έτσι και αλλιώς επικίνδυνες και η αιτία σε αρκετές περιπτώσεις για τη πρόκληση ατυχημάτων. Ο μαλάκας ο λαός όμως, θα πει "το δύστυχο τι τον βρήκε"... Ο μαλάκας ο λαός όμως και ειδικά εκεί στις ντόπιες κοινωνίες που το πρόβλημα το έχουν μέσα στο σπίτι τους, θα κοιτάξουν πως να βολέψουν κανα παιδί σε καμιά δουλειά αδιαφορώντας για την εγκατάλειψη που δείχνει το κράτος απέναντί τους σε επίπεδο υποδομών. Κοντολογίς θέλω να πω ότι είναι κρίμα μέσα σε τόση ομορφιά να υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι από τους δρόμους που πρέπει να βρεθείς για να απολαύσεις και εσύ λίγο.

Σημείο "Μηδέν" στο... Βασιλίτσι!!

   Μεθώνη... Φασάρα... Δώστου πάλι κάστρα και πέτρα, θάλασσα και αμμουδιά, χωριουδάκι κούκλα και αυτό. Όλες αυτές τις μέρες από τότε που ήμασταν στην Αρεόπολη, έχει ξεπαστρευτεί το κινητό μου. Την έλλειψη επικοινωνίας με τα αγαπημένα μου πρόσωπα την έχω συνηθίσει και δε με πειράζει καθόλου θα έλεγα, έτσι και αλλιώς θα μαζέψω τα νέα μου και θα τα πούμε σε λίγες μέρες από κοντά. Όταν είναι πεπερασμένος ο χρόνος της απουσίας είναι στο χέρι σου να καταφέρεις να απελευθερωθείς μέσα από αυτή την έννοια και να βιώσεις ακόμα πιο ουσιαστικά το εδώ και το τώρα. Αυτό όμως που μου έχει στοιχίσει πολύ από το ξεπαστρεμένο μου κινητό είναι ότι δε μπορώ να χρησιμοποιήσω ούτε τη κάμερα του. Φωτογράφος που δε μπορεί να βγάλει φωτογραφίες, καλό. Το έχω ρίξει στο βίντεο όμως και στο τέλος ελπίζω το υλικό να με δικαιώσει.  Γρήγορη επίσκεψη στο κάστρο της Μεθώνης, το οποίο σίγουρα θα μπορούσαν να το έχουν σε καλύτερη κατάσταση αλλά είναι ξεκάθαρο πια ότι ζούμε σε μια χώρα της οποίας το κράτος οτιδήποτε δημόσιο αγαθό κοιτάει να το απαξιώσει ώστε να το πουλήσει σε τιμή ευκαιρίας στον όποιο ιδιώτη και μέσα από αυτό το νταλαβέρι, οι "άνθρωποι" που κάνανε τα κουμάντα, να βγάλουν τη μιζούλα τους. Όπως και να έχει το κάστρο εκεί θα είναι, τουλάχιστον μέχρι τώρα δεν έχουν βγάλει κάποια προκήρυξη να το κάνουν ξενοδοχείο, οπότε αν βρεθείτε προς εκείνα τα μέρη αξίζει να πάτε να το επισκεφθείτε, έχει και φθηνό εισιτήριο.  Δε κράτησε πολύ το χαζολόι στη Μεθώνη, ο ήλιος έχει ανέβει για τα καλά και έχουμε λίγο δρόμο ακόμα μέχρι τη Πύλο και το τελικό μας προορισμό λίγο πιο μακριά, τη φημισμένη παραλία της Βοϊδοκοιλιάς!

Καστρο Μεθώνης

Σέλφι

   Ο δρόμος από τη Μεθώνη μέχρι τη Πύλο είναι βαριά 12 χιλιόμετρα μέσα από μια γαμηστερή διαδρομή, φλατίλα γενικά χωρίς κάποια υπερβολική κλήση, δηλαδή τη πεταλιάζεις άνετα. Αυτόν που δε πεταλιάζεις άνετα είναι τον ήλιο ντάλα στο κεφάλι σου και καλοκαίρι. Στενός δρόμος, αυτοκίνητα που κάνουν αισθητή τη παρουσία τους, παρ' όλα αυτά δεν αισθανόμαστε κάποιο κίνδυνο. Αισθανόμαστε όμως τα κεφάλια μας να βράζουν. Κάτω από τέτοιες συνθήκες ποδηλασίας δηλαδή στενός δρόμο χωρίς πολύ ορατότητα, πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκομαι μπροστά από το Ψηλό γιατί διαφορετικά δε βλέπω τίποτα και αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε συναυλία και μάλιστα sold out, έχουμε μεγαλώσει για να καθόμαστε και πρώτη άντε δεύτερη γραμμή οπότε καταλαβαίνεις, κυριολεκτικά πάω για να ακούσω. Βάση αυτού λοιπόν στο πετάλι εκτός από τις κατηφόρες που έτσι και αλλιώς είναι πάντα μπροστά ο Ψηλός -("F=m×α") η εξήγηση-, σε όλες τις υπόλοιπες συνθήκες, αν δε γίνεται να πεταλάρουμε δίπλα-δίπλα, τότε πρέπει να είμαι μπροστά αλλιώς βλέπω μόνο ένα ορθογώνιο που έχει το χρώμα της όποιας μπλούζας φοράει ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα. Βράζουν τα κεφάλια μας λέμε... Πρέπει να είναι η ώρα κοντά 12:00 όταν φάνηκε η Πύλος. Πανέμορφο μέρος με τεράστια παράδοση στους πολιτικούς... Γελάει ο κόσμος εδώ. Αμφιθεατρική, με πλατεία που θα ζήλευε και το Σύνταγμα αλλά όχι η Σύρος, η θάλασσα και το λιμανάκι ακριβώς απέναντι και φουλ σκιά από κάτι πλατάνια. Σκιά για όλους;! Όχι, η πλατεία έχει σκιά μόνο για τους θαμώνες από τις καφετέριες που έχουν βάλει τα τραπεζοκαθίσματα κάτω από τα πλατάνια. Άντε για να μην είμαι υπερβολικός, έχει ένα παγκάκι κάτω από σκιά. Αυτό και τέλος. Κάνω τη βόλτα μου ψάχνοντας μαγαζιά κινητής τηλεφωνίας, μπας και εκεί καταφέρω να βρω το φθηνό Κινέζο που έχω βάλει στο μάτι για να αντικαταστήσω το διαλυμένο πλέον κινητάκι μου. Είμαι αρκετές μέρες με τρομερή δυσκολία επικοινωνίας αλλά κυρίως είμαι χωρίς φωτογραφική μηχανή και αυτό που στοιχίζει αρκετά. Γλαρόσουπα, ο φθηνός και τίμιος Κινέζος δεν υπάρχει πουθενά οπότε μικρό διάλειμμα για λεμονάδα και κάτι λίγα ψώνια από το σουπερμάρκετ εκεί, έχουμε διανυκτέρευση σήμερα και χρειαζόμαστε ντολμάδες, σκουμπρί και τα ρέστα.

Στο δρόμο για Γιάλοβα περάσαμε έξω και πάνω από το γνωστό ξενοδοχείο της περιοχής που πέρσι το καλοκαίρι ο Christiano Ronaldo άφησε 25.000 για tips -φέτος γλαρόσουπα- και το αξιοπερίεργο είναι ότι δε το είδαμε πουθενά! Δε φαινόταν από πουθενά το ξενοδοχείο και οι εξωτερικοί του χώροι, σαν να είχε καμουφλαριστεί ένα πράγμα, σαν να είχε ξεφυτρώσει εκεί με φυσικό τρόπο. Προσωπικά εμένα αυτό μου άρεσε. Εκεί κάτω έχει γίνει μια πολύ δυνατή επένδυση -η οποία προφανώς δε φτιάχτηκε για το ευρύ κοινό-, η οποία κατά τις ομολογίες των ντόπιων έδωσε ζωή στο τόπο και κράτησε τους νέους στα χωριά τους, αλλά ταυτόχρονα -τουλάχιστον αυτό το συμπέρασμα έβγαλα εγώ- έχει γίνει και με μια αρχιτεκτονική πολύ φιλική προς το περιβάλλον πράγμα που το Ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο δε μας έχει συνηθίσει. Βέβαια η γη που εξαγοράστηκε ήταν όλη ελιές, που οι ντόπιοι από το να τις μαζεύουν και να παράγουν, προτίμησαν να τις εξαργυρώσουν σε ζεστό χρήμα. Όλοι;! Όχι... Υπάρχει ακόμα ένας ανυπότακτος παππούς ο οποίος δεν έχει πουλήσει το φτωχοκάλυβο του και βλέπεις γύρω-γύρω Costa Navarino και στη μέση τον κυρ Αντώνη στην αυλή του! Σουρεάλ αλλά σε αυτή τη ζωή δεν είναι όλα για πούλημα. Ο δρόμος για τη Γιάλοβα τελείωσε με τέτοιες και άλλες σκέψεις πολύ γρήγορα. Ντάλα μεσημέρι πλέον. Η αμμουδιά και κάτι εκπληκτικά σκιερά αρμυρίκια τη κάνουν τη φάση CocoMad και πούτσα μας όλα! Βουτιά, λίγο δεκατιανό και ντάγκλα! Πόσο γλυκός είναι ο ύπνος στη φύση, και όσο πιο άμεση η επαφή με τα στοιχεία της τόσο μεγαλώνει και η ποιότητα του ύπνου. Ρίχνουμε σιέστα όμως και όχι τη κανονική τη ξάπλα, κοινός λαγοκοιμόμαστε και σε σκάρτο τρίωρο είμαστε πάλι στο πετάλι. Ο ήλιος έχει γλυκάνει αρκετά, είναι ωραίος και συντροφικός, στο πρώτο μινι μάρκετ που μας άρεσε στο μάτι σταματάμε για κάτι νερά κανα παστελάκι χαλαρά ψώνια για να έχουμε να τσιμπάμε κάτι να γεμίζουμε ενέργεια όσο κάνουμε πετάλι. Το μίνι μάρκετ ανήκει στη κυρία Σία! Αγαπημένη κυρία Σία! Πόσες κυρίες "Σίες" και πόσους κυρίους "Τάδε" γνωρίσαμε, μπαίνοντας στα μαγαζιά τους για να ψωνίσουμε το κάτι τις μας και ένας, μισό μπουκαλάκι νερό δε κέρασε στους μαλάκες τους ποδηλάτες, έτσι γιατί είσαστε ωραίοι μαλάκες που βγήκατε με τα ποδήλατα κατακαλόκαιρο  να κάνετε τέτοιο κομπαρσιλίκι, πιείτε ρε μαλάκες ένα μπουκαλάκι νερό κερασμένο, πάρτε δύο πορτοκάλια κάτι. Δεν είναι υποχρέωση κανενός προφανώς αλλά τη τιμή του πασίγνωστου στα πέρατα του κόσμου Ελληνικού φιλότιμου την έσωσε η κυρία Σία. Χαμόγελο και ψυχή νεανίδας μόλις πήρε τις απαντήσεις στις ερωτήσεις που έκανε, ξεκίνησε με κάτι μπουκαλάκια νερό το κέρασμα και το έφτασε μέχρι σε ολόκληρο καρπουζάκι από αυτά τα μικρά τα τέρμα ζουμερά και γευστικά! Την αγάπη μας κυρία Σία! Η ψυχή σου ομόρφυνε τις ψυχές μας! Απολαύσαμε τη δυνατή δόση φιλοξενίας και γνήσιου Ελληνικού φιλότιμου -όχι δεν έχει γίνει όλη η κοινωνία μια άμορφη μάζα παρτάκιδων και οπορτουνιστών, μαγιά υπάρχει ακόμα- και ξανά καβαλήσαμε τα ποδηλατάκια μας για να φτάσουμε στο check point για τη διανυκτέρευση της μέρας τη παραλία της Βοϊδοκοιλιάς.

   Όταν πρόκειται να βρεθώ σε κάποιο άγνωστο μέρος, αν και πλέον υπάρχει η απόλυτη άνεση να βρεις φωτογραφίες και πληροφορίες μέσα από το ιντρενέ, σπάνια το κάνω. Προτιμώ να αφήνω την αυθόρμητη πρώτη εντύπωση χωρίς να έχω κάνει σπόιλερ μόνος μου στον εαυτό μου. Με τη παραλία της Βοϊδοκοιλιάς δεν έγινε έτσι. Ο καλός μου φίλος ο Γιαννάκης είχε φροντίσει στο άκουσμα του τουρ και της επίσκεψης στο μέρος, να μου στείλει στη συνομιλία μας μερικές φωτό της Βοϊδοκοιλιάς. Δε πρόλαβα να κλείσω τα μάτια μου και τις είδα. Δεν εντυπωσιάστηκα η αλήθεια είναι χωρίς να είπα "Τι άσχημο μέρος είναι αυτό". Όταν φτάσαμε όμως η πραγματικότητα κατακρεούργησε κάθε εικόνα που είχα σχηματίσει από τις φωτογραφίες. Πολύ απλά, το μέρος δε χωράει σε φωτογραφίες ή αν θες καλύτερα είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθεί σε φωτογραφίες αν αυτός/η που φωτογραφίζει δε βλέπει σωστά μέσα από τη κάμερα. Έχουμε φτάσει τη κατάλληλη ώρα, έχουμε βαριά καμιά ώρα με φως ακόμα. Ο περισσότερος κόσμος έχει φύγει από τη παραλία και οι λιγοστοί που έχουν μείνει είναι οι κάτοικοι των γύρω σκηνών. Όχι υπερβολικά πράγματα από ελεύθερο. Η γειτονιά είναι ήσυχη και αραιοκατοικημένη. Με το Σταυράκο σταμπάρουμε στα μπάμ το μέρος που θα στηθεί το τσαρδί, -έχουμε γίνει σε αυτή τη διαδικασία μεγάλα μαστόρια- αφήνουμε ποδήλατα και πράγματα και φεύγουμε πάνω από αμμόλοφους για τη παραλία και για βουτιά. Βάλσαμο. Η θέα είναι 360 μοιρών και τα νερά έχουν μια δροσιά σκέτος εξαγνισμός. Αισθάνομαι σαν να παίρνω μέρος σε κάποια μυστικιστική τελετή. Τι αρμονία υπάρχει στη φύση. Πόση ομορφιά μπολιασμένη με μεγάλες ποσότητες καλής ενέργειας. Δεν ακούγεται κιχ τριγύρω. Το ξενοδοχείο μας για σήμερα είναι στη κατηγορία "Leading", έχει ξεπεράσει τα αστέρια, δε μετριέται σε αστέρια, έχει άλλη κλίμακα ανώτερη.

Είμαστε πανέτοιμοι, η σκηνή είναι τέντα, τα πράγματα για τον ύπνο σεταρισμένα, πολύ κουνούπι, υπάρχει αντικουνουπικό, και έχει έρθει η ώρα για το αγαπημένο μας βραδινό. Το ντίνερ θα έχει και σήμερα, σκουμπρί, ντολμάδες, γιαούρτι, ρυζογκοφρέ, γραβιέρα. Πόσο πλάκα έχει που κάθε βράδυ όπως τρώμε με το Ψηλό στο τέλος πάντα περισσεύει μια μπουκιά σκουμπρί και μια μπουκιά ντολμάς, από το πρώτο βράδυ μέχρι και το τελευταίο δε μιλήσαμε ποτέ για τη μοιρασιά αυτών των μπουκιών... Συνενοούμασταν με τα μάτια. Έπαιρνε σκουμπρί, τσίμπαγα ντολμά και ήμασταν και οι δύο ευχαριστημένοι. Απλά τα πράγματα και γίνονται όμορφα όταν είναι ξεκάθαρα. Μαζί με το "μετά φαγητό τσιγαράκι" έρχεται και το κλείσιμο των ματιών. Το πρωινό εγερτήριο στις 7 δεν αφήνει πολλά ψυχικά περιθώρια για νυχτερινό άραγμα και κουβέντα. Άσε που έχουμε και μόνο ένα βράδυ ύπνου να κοιμηθούμε σε αυτή τη πολυτέλεια, ας τον χαρούμε όσο περισσότερο μπορούμε. Το ξημέρωμα στη παραλία της Βοϊδοκοιλιάς είναι σοκ και δέος. Το σούρουπο και το ξημέρωμα είναι σιαμαίες ώρες απλά αλλάζει λίγο η τονική παλέτα, το πρωί τα χρώματα είναι πιο pal. Με αυτά τα χρώματα στα μάτια και με τη δροσιά της τελευταίας βουτιάς στα νερά της Βοϊδοκοιλιάς, καβαλάμε Ερνέστο και Νταλίκα για το τελευταίο κομμάτι της κοινής μας διαδρομής. 60 χιλιόμετρα ποδήλατο μέχρι τη παραλία της Ελαίας.

Σούρουπο στη παραλία της Βοϊδοκοιλιάς! Μόλις φτάσαμε!

Ξημέρωμα... Παραλία Βοϊδοκοιλιάς Part 1

Ξημέρωμα... Παραλία Βοϊδοκοιλιάς Part 2

   Φιλόξενος δρόμος ο επαρχιακός Φιλιατρών-Κορυφασίου μας περνάει σχεδόν δίπλα στη θάλασσα από επίσης πανέμορφα μέρη και φυσικά στο δρόμο μας θα βρούμε τη παραλία του Λαγκούβαρδου γνωστή και ως η Μέκκα των σέρφερς και καϊτάδων της Ελλάδας. Μπιτσόμπαρα και σανίδες και ψυχή πουθενά! Τι φάση;! Το Κορονοβιρούσι δεν έχει εμφανιστεί ακόμα, είμαστε ένα χρόνο πριν. Νταξ στα παπάρια μας δε μας πειράζει εμείς ψάχνουμε μαγαζί για να πιούμε τα... Καφεδάκια μας...! Να φορτίσουμε κανα κινητό ίσως και να συνεχίσουμε το δρόμο μας. Όλα έγιναν! Κύριοι πλέον ξανα καβαλάμε τα ποδήλατα και στο δρόμο μας. Βλέπουμε πινακίδα ότι μπαίνουμε στα Φιλιατρά. Έχω μια πληροφορία στο μυαλό μου ότι εκεί υπάρχει πύργος του Άιφελ αλλά δε ξέρω κατά πόσο ισχύει ή η είδηση είναι "Κουλούρι". Βρίσκουμε το φούρνο που θα πάρουμε το πρωινό μας, μέσα και έξω αγαπημένες γνήσιες λαϊκές μουτσούνες νέων της Ελληνικής υπαίθρου σε φάση "φέεεεεταα" αράζουν. Πλησιάζω με το ύφος του αγαθού και ταυτόχρονα ανυπόμονου για να ζήσει την έκπληξη ανθρώπου και ρωτάω αν υπάρχει όντως πύργος του Άιφελ στα Φιλιατρά. Το αθάνατο ένστικτο του νέου της υπαίθρου που νταξ πλακίτσα δε θα μας κάνει ο πρωτευουσιάνος μου απαντάει με μια έκπληξη χαράς αλλά σίγουρα και τρολαρίσματος πως φυσικά και υπάρχει και θα τον δούμε μπροστά μας καθώς πάμε το δρόμο μας. Στα Φιλιατρά λοιπόν υπάρχει πύργος του Άιφελ.

Πύργος του Άιφελ κατασκευάστηκε το 1960, με δωρεά του Ελληνοαμερικανού Χαράλαμπου Φουρναράκη ή αλλιώς Χάρυ Φουρνιέ, που ήταν διακεκριμένος γιατρός και ένας από τους σημαντικότερους ευεργέτες της γενέτειράς του.
ουσιαστικά πρόκειται για έναν μίνι Πύργο του Άιφελ, καθώς ο ελληνικός είναι χαμηλότερος σε ύψος, κατά περίπου 300 μέτρα, δηλαδή αγγίζει μόλις τα 26 μέτρα, σε αντίθεση με τον κανονικό που φτάνει τα 325 μέτρα και βάρος 10.100 τόνους. Να σημειωθεί πως ο πύργος δεν είναι ίδιος από το 1960, καθώς ανακατασκευάστηκε το 2007 και εκτός των άλλων το κτίσμα συμβολίζει την συνεργασία των δύο λαών. Πάντως δεν είναι κρυφό πως έχουν υπάρξει και αντιδράσεις από την άλλη πλευρά λόγω του αντιγράφου.

Δηλαδή, ο Χάρης ο Φουρνιέ για να ευεργετήσει το τόπο του δεν έφτιαξε ένα σχολείο, ένα ιατρείο, ένα δημόσιο ελαιοτριβείο, ή κάτι τέλος πάντων που να έχει ανάγκη οι κάτοικοι της περιοχής, τους έφτιαξε ΠΥΡΓΟ ΤΟΥ ΑΪΦΕΛ για να τους ευεργετήσει. Μάλιστα... .  Επίσης το ρεπορτάζ λέει ότι υπάρχουν αντιδράσεις από την άλλη πλευρά λόγω του αντιγράφου... Ποια άλλη πλευρά;! Από το Παρίσι;! Α τρελαθούμε τελείως εδώ που φτάσαμε! Έχω εικόνα του γνήσιου του πύργου και η αλήθεια είναι ότι στη θέα του μικρού του αδερφού με έπιασε νευρικό γέλιο, αρχικά γιατί είναι γαμώ τις αντιγραφές έστω και σε μικρότερη κλίμακα και από την άλλη για τον ευεργέτη που βρήκε το τρόπο να ευεργετήσει το τόπο του αλλά και για το λαό του τόπου που τον αναγνωρίζει ως ευεργέτη. Δυστυχώς δεν έχουμε χρόνο να το διασκεδάσουμε περισσότερο έχουμε άλλα 30 χιλιόμετρα μέχρι την Ελαία και το χειρότερο είναι ότι θα τα κάνουμε ΟΛΑ από την επαρχιακή οδό Κυπαρισσίας-Πύργου, ένας δρόμος που καλό θα ήταν να μην υπήρχε καθόλου, ας πήγαινε ο κόσμος με βάρκες από τη θάλασσα.

Aifel Tower

Selfie

Στον όμορφο επαρχιακό δρόμο "Φιλιατρών-Κορυφασίου"

   Ο δρόμος είναι τρόμος και παράνοια στο Νομό Ηλείας. Στενός όση και η διώρυγα του Ισθμού αλλά το μόνο που δε περνάει από εκεί είναι καράβια. Αγχωμένο πετάλι, αυστηρά ο ένας πίσω από τον άλλο να τελειώνουμε με τη καρμανιόλα όσο προσπαθούμε να ελαχιστοποιήσουμε τις πιθανότητες να γίνουμε θύματα τροχαίου. Στην Ελαία τα πράγματα θα φτιάξουν, είναι ήδη εκεί ο Μαρίνος με τη Βάλλια, ο Μαρίνος είναι παιδικός φίλος του Σταύρου και η Βάλλια η γυναίκα του και όπως έχουμε ενημερωθεί ετοιμάζεται για απόβαση και η οικογένεια "Μούμου" σύσσωμη από Καλαμάτα. Στην Ελαία τελειώνει το κοινό μας τουρ με το Ψηλό, εγώ μετά από τρεις μέρες θα φύγω για Πύργο με μια ενδιάμεση στάση στο χωριό της νονάς μου να τη δω και την επομένη Αθήνα. Στην Ελαία θα στήσουμε μια μικρή γιορτή. Τζινάρες, φαγητάρες, μπανάρες, σκληρό άραγμα, σκηνές σε θέσεις σωστές φτιάχνουμε ένα μικρό καταυλισμό ιθαγενών. Τα παιδιά είναι όλοι τους φοβερή παρέα γνωριζόμαστε από πριν αλλά έχουμε και τα διαπιστευτήρια λόγω του Σταύρου. Είναι φίλοι του Σταύρου άρα σίγουρα δεν είναι τίποτα μαλάκες, είναι φίλος του Σταύρου άρα σίγουρα δεν είναι κανας μαλάκας. Έχει πρόσωπο το φιλαράκι μου και εμείς τον βγάζουμε ασπροπρόσωπο.

Εργάτες γης στα χωράφια του νομού Ηλείας.

   Οι στιγμές αποχαιρετισμού δεν είναι οι αγαπημένες μου, άσχετα με το πόσο γρήγορα θα ανταμώσεις. Τη μέρα που έπρεπε να τη κάνω την αναχώρηση μου τη τρέναρα όσο μπορούσα. Είχα πει πρωί, ποτέ, μετά είπα μεσημεράκι, είχε πολύ ζέστη, μετά είπα νωρίς το απόγευμα και τελικά έγινε απόγευμα. Την ίδια μέρα και ο Σταύρος θα μείνει μόνος του. Μαρίνος Βάλλια έχουν φύγει από το πρωί για Αθήνα και η οικογένεια "Μούμου" θα φύγει λίγο πιο μετά από μένα. Το μοναχικό δρομολόγιο επιστρέφει για το Ψηλό όσο για μένα κλείνει αυτή η παρένθεση απόδρασης από τα πάντα και επιστρέφω στα πάντα.

Κλασικά έχω κάνει λάθος υπολογισμούς για το δρόμο μέχρι το χωριό της νονάς μου και τα 32 χιλιόμετρα μέχρι να φτάσω θα γίνουν τα πιο άβολα χιλιόμετρα που έχω κάνει στη μέχρι τώρα 12χρονη ποδηλατική μου ζωή. Κλασικά τον λούζω χαζεύοντας και πηγαίνοντας όσο γίνεται από πιο επαρχιακούς δρόμου και κυρίως έχω βάλει σημάδι το παλιό εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό δίκτυο της περιοχής το οποίο ξεκίναγε από Κόρινθο-Πάτρα-Πύργο και γάζωνε όλα τα χωριουδάκια δίπλα στη θάλασσα μέχρι και Κυπαρισσία ίσως και πιο κάτω. Ανοίγω παρένθεση εδώ. Από τότε που σταμάτησε το τρένο κάπου στο 2006 να κάνει αυτό το δρομολόγιο τα χωριουδάκια και γενικά η περιοχή μαράζωσε. Όσους ντόπιους και να ρώτησα -δεν ήταν και λίγοι-, αυτό μας έλεγαν, ότι το τρένο έδινε πολύ ζωή στο τόπο γιατί πήγαινε και έφερνε κόσμο με αποτέλεσμα να γίνεται πιο εύκολα η μετακίνηση αλλά και το τοπικό εμπόριο. Η σιδηροδρομική γραμμή για τους όποιους λόγους έκλεισε όμως -δεν είναι για να τα αναλύσουμε εδώ αυτά τα πράγματα-, και έχει εγκαταλειφθεί τελείως και δεν υπάρχει περίπτωση να ξανα ανοίξει. ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΚΕΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ... Βάλτε ένα συνεργείο να βγάλει τις ράγες και στρώστε την άσφαλτο και ανακηρύχτε την πανευρωπαϊκό ποδηλατόδρομο! Θα γίνει της πουτανάρας από τουρισμό δεν υπάρχει περίπτωση να μη γεμίζει με ποδηλάτες από όλη την Ευρώπη μόλις μαθευτεί κάτι τέτοιο. Στα πιο τρελά μου όνειρα χάζευα τους παλιούς σταθμούς και τους φανταζόμουν με μια μικρή εσωτερική ανακαίνιση να γίνονταν ξενώνες για τους ταξιδιώτες όπου με ένα μικρό αντίτιμο να μπορεί ο ταξιδιώτης ποδηλάτης να βρει ένα κρεβάτι, μια τουαλέτα και ένα ντούζ. Τα έσοδα να πήγαιναν για τη συντήρηση του σταθμού-ξενώνα και ένα μέρος από όλα τα έσοδα των σταθμών-ξενώνων να πήγαιναν στη συντήρηση του ποδηλατόδρομου αυτού. Ψιλά γράμματα... Τι λες ρε Ράκο και εσύ;! Όνειρα βλέπεις;! Ό,τι θες λες;!

Άντε κάνε μας τη χάρη... Έκλεισε λέμε... Στα παπάρια μας και για τους ξενώνες-σταθμούς και για όλα. Άντε μαλάκα. Κλείνει η παρένθεση.

Λίγο έξω από τη Ζαχάρο. Μόνος Καουμπόι και ο Ράκος.

   Έχω χαθεί μέσα σε κάτι ακραίους αγροτόδρομους με καρπουζοχώραφα τριγύρω στη προσπάθεια μου πάνω να αποφύγω όσο γίνεται το δρόμο ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ μάταιος κόπος όμως. Το λάθος μου να μπω σε αχαρτογράφητα νερά το πληρώνω άμεσα. Η ώρα έχει περάσει και πλέον με τον ήλιο παίζω κυνηγητό σε ένα δρόμο που δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να με βρει η νύχτα και σε ένα δρόμο που δεν είναι τόσο επίπεδος όσο υπολόγιζα. Παίζουν διαστήματα με ανηφόρες καλές πράγμα που μεγαλώνει τη διάρκεια που θέλω για να διασχίσω αυτά τα 30 χιλιόμετρα. Το αρχικό δυομισάωρο που είχα στο μυαλό μου έχει πάει περίπατο. Η ψυχολογία που είχα για τη φλατίλα που με περιμένει μέχρι το χωριό της νονάς μου έχει πάει επίσης περίπατο. Κάνω πετάλι μανιασμένα, τέρμα νευρικά και τέρμα αγχωμένα, ακούω αυτοκίνητο και κοιτάω πίσω να δω πως έρχεται και να προσπαθήσω να καταλάβω αν με έχει δει, σουρουπώνει πλέον για τα καλά, τα φωτάκια μου σε καμιά περίπτωση δε με κάνουν εμφανή σε ένα τέτοιο δρόμο, ειδικά μόλις σκοτεινιάσει για τα καλά. Είμαι χωρίς πλάκα στο όριο να πάθω κρίση πανικού ή να πάρω την απόφαση να βρω κάποιο σημείο εκτός δρόμου για να περάσω εκεί το βράδυ μου. Δεν έχω λειτουργικό κινητό με αποτέλεσμα να μη γνωρίζω που βρίσκομαι δε μπορώ δηλαδή να ανοίξω κάποιο απλικέσιο και να πάρω κουράγιο από το στίγμα μου στο χάρτη ούτε να μελετήσω τη διαδρομή ώστε να ξέρω λίγο το υψομετρικό της προφίλ. Είπαμε είμαι σε αχαρτογράφητα νερά. Τις όποιες πληροφορίες τις παίρνω από ένα βενζινάδικο που βρήκα πάνω στη ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ και από έναν ντόπιο που είχε σταματήσει με το αγροτικό του στην άκρη του δρόμου πάνω σε έναν χωματόδρομο που ξεκίναγε από εκεί και γύρευε που πήγαινε. Τον ρώτησα όχι μόνο πόσο μακριά ήταν το χωριό της νονάς μου αλλά και αν θα μπορούσε να με πάει μέχρι εκεί με το αζημίωτο βέβαια. Ο άνθρωπός είχε τις δουλειές του και εγώ το δρόμο μου. Σπάνε τα πόδια μου στο πετάλι και είμαι κυριολεκτικά με τη ψυχή στο στόμα, είναι σίγουρα κοντά στις 20:30 και έχω σκάρτο μισάωρο με φως. Οι ανηφόρες τελειώνουν, πιάνω ίσιωμα, βενζινάδικο στα 100 μέτρα μπροστά μου, φτάνω λαχανιασμένος, τρομαγμένος, αγχωμένος, κυριολεκτικά όπως είναι κάποιος άνθρωπος όταν φτηνά την έχει γλυτώσει από κάποιο fatal error 404. Ο βενζινάς ψαρώνει... Σηκώνεται πρόθυμος να με ακούσει και να με βοηθήσει σε ότι του πω, μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν έχω καταφέρει να βγάλω άχνα απλά έχω σταματήσει με το ποδήλατο μπροστά του, στο τραπεζάκι που αράζει λίγο παραδίπλα από την είσοδο του καταστήματος με τα λογής απίθανα πράγματα που πουλάνε αυτά τα καταστήματα που έχουν τα βενζινάδικα φαντάσματα στις ξεχασμένες επαρχιακές οδούς της Ελληνικής υπαίθρου.

Βενζινάς: "Παλικάρι μου τι έπαθες σκυλιά σε κυνηγάνε;!"

Ράκος: (λαχανιασμένος γάματα) "Κανένα σκυλί... Με έπιασε νύχτα στη ΚΑΡΜΑΝΙΟΛΑ και πατάω πολύ ώρα πετάλι δυνατά..."

Βενζινάς: "Κάτσε να σου φέρω ένα νεράκι πιάσε μια καρέκλα να ηρεμίσεις!"

Ράκος: (λαχανιασμένος όχι γάματα πλέον) "Που είναι το Ανεμοχώρι ξέρεις;!"

Βένζινας: (χαμόγελο μέχρι τα αυτιά) "Έλα λεβέντης είσαι! 2-3 χιλιόμετρα το πρώτο χωριό όπως πας!"

Ράκος: (λαχανιασμένος) "Ίσιωμα ή ανηφόρες;!"

Βενζινάς: "Τις έφαγες αυτές... Τουφέκι πάει ο δρόμος"

Ράκος: (φυσάει-ξεφυσάει) "Τα καλύτερα νέα που άκουσα σήμερα! Να σαι καλά"

Βενζινάς: (κλασική ερώτηση) "Τι πας να κάνεις στο Ανεμοχώρι;! Έχεις συγγενείς;!"

Ράκος: (είμαι πάλι πάνω στο πετάλι) "Πάω επίσκεψη στη νονά μου"

Βενζινάς: "Πως τη λένε τη νονά σου; Ποια είναι;!"

Ο Ράκος δεν απάντησε ποτέ, ήταν ήδη πάλι στο δρόμο. Οι πληροφορίες του Βενζινά ήταν ολό σωστές. Έφτασα βράδυ στο χωριό πρέπει να είχε πάει 21:30, μια καλή ανηφόρα με περίμενε μέχρι το σπίτι της Δήμητρας (η νονά μου) αλλά με τη ψυχική ηρεμία που είχα αφού πλέον δε βρισκόμουν πάνω σε αυτόν τον απίθανο δρόμο και με το τόσο ζεστό σώμα που είχα από το τόοοοσοο πετάλι που είχα πατήσει σε ακραίο ρυθμό για τα δεδομένα μου, την ανέβηκα μονομπούκι! Η Δήμητρα είχε ανησυχήσει δε μπορούσε να με πιάσει στο κινητό, το σπίτι το βρήκα ρωτώντας κάποιους κατοίκους του χωριού, εύκολο.  Δύο μέρες πέρασα στο χωριό της νονάς μου και το χάρηκα πάρα πολύ. Η Δήμητρα είναι ένας άνθρωπος που τα έχει βρει μια χαρά με τη μοναχικότητα της και όπως κατάλαβα τη ζει ωραία τη ζωή της. Όταν βγήκε στη σύνταξη πήρε την απόφαση και έφυγε από την Αθήνα για μόνιμη εγκατάσταση στο χωριό της, εκεί που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Η απόφαση τη δικαίωσε. Το έχει στήσει πολύ σωστά το κόλπο εκεί!

   Στο δρόμο για Πύργο... Ήλιος μου καίει το κεφάλι, πάλι. Ο δρόμος είναι λίγο καλύτερος από τη τελευταία φορά αν και είναι το ίδιο οδικό δίκτυο. Μπορεί να μου φαίνεται εμένα αφού τώρα είναι πρωί και ο ήλιος φανερώνει πράγματα. Πάνω στη σέλα σκέφτομαι τις μέρες και τα χιλιόμετρα που κάναμε με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα. Το μυαλό μου γυρνάει σε εκείνη τη στιγμή που έπιασα επιτέλους το κατήφορο από το Λάγια για να βρεθώ στο Γερολιμένα. Σκέφτομαι όλα τα προηγούμενα χιλιόμετρα που έχει γράψει και αυτά που θα γράψει ο Ψηλός και φτιάχνω με το μυαλό μου το χάρτη της διαδρομής. Ζηλεύω με τη πολύ καλή έννοια! Τι κόλπο έστησε ο Ψηλός;! Γάζωσε τη Πελοπόννησο costa-costa! Πόσα απίθανα όμορφα μέρη;! Να κοιτάς στο χάρτη και να σκέφτεσαι... Πάει από εδώ και σε θέμα "θάλασσα" τα είδαμε όλα. Φοβερή εμπειρία. Μόνος σου, εσύ και ο εαυτό σου, σε ένα ταξίδι στο πραγματικό αλλά και στον εσωτερικό σου κόσμο. Στρατιωτική πειθαρχία αυτές τις μέρες στον ύπνο και στο ξύπνημα. Παιδική ανεμελιά, χαρά έφηβου που ζει το πρώτο καλοκαίρι αφού τελείωσε, τελείως το σχολείο, τις ώρες που ήμασταν πάνω στο πετάλι ή όταν αράζαμε. Έστω και για αυτές τις 9 μέρες κατάφερα να βρεθώ παρέα με το φιλαράκι μου, το ποδηλατικό μου ζευγάρι, πήρα από την εμπειρία του και έδωσα με τη παρουσία μου. Περάσαμε πολύ όμορφα, δοκιμάσαμε τους εαυτούς μας, σμιλέψαμε κι άλλο τη φιλία μας, προσθέσαμε χιλιόμετρα και εμπειρίες, ανανεώσαμε το συμβόλαιο. Πάμε για τα επόμενα, τα καλύτερα...!

Μέσα σε τέτοιες σκέψεις έχω βρεθεί στα ΚΤΕΛ Πύργου, είναι κοντά στον εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό σταθμό και πάλι μου σκάει το όνειρο... Να γινόταν η γραμμή ποδηλατόδρομος και οι παλιοί σταθμοί δημοτικοί ξενώνες για τους ταξιδιώτες... Στα παπάρια τους. Φοιτητικό εισιτήριο στο χέρι ο Ερνέστο στο πορτμπαγκάζ και ο Ράκος στη θέση του ξεκινάει μαζί με το λεωφορείο το ταξίδι της επιστροφής. Η παρένθεση από τα πάντα έκλεισε.

Λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου, μου ανακοινώνουν την εθελούσια έξοδο μου από τη δουλειά. Ξενέρωσα που έχασα τη δουλειά μου, γιατί την κάνω με αγάπη, στο καπάκι όμως σκέφτηκα... "Καλά μωρέ μαλάκες και εσείς, δε με διώχνατε τουλάχιστον ένα μήνα νωρίτερα να ξεκίναγα και εγώ το Tour de Peloponnese μαζί με το Ψηλό από Κόρινθο με σκοπό να ξανά βρεθώ πάλι στη Κόρινθο;!".

Α βάλουμε λίγο πετρέλαιο;!

ΚΤΕΛ Πύργου.

   Αυτό το κείμενο ξεκίνησα να το γράφω πριν τέσσερις μέρες στις 21/7 επετειακά μιας και πέρσι τέτοια μέρα έφυγα από Ελαία για το ταξίδι της επιστροφής μου. Τελικά μου πήρε κάποιες μέρες παραπάνω μιας που δε κατάφερα να το τελειώσω σε μια όπως θα ήθελα. Είχα καιρό να γράψω, είχα καιρό να θυμηθώ το ταξίδι. Μέσα από τη διαδικασία συγγραφής του τρίτου κεφαλαίου της ποδηλατικής μου νουβέλας "Στο δρόμο...", πέτυχα το σκοπό μου. Ξανά έζησα το ταξίδι. Ελπίζω να το ζήσετε και εσείς.

Στα καλύτερα επόμενα χιλιόμετρα που έρχονται...

Στο δρόμο...

   Λίγες φωτογραφίες από τους σταθμούς και τις γραμμές του εγκαταλελειμμένου σιδηροδρομικού δικτύου, από αυτά που βρήκα στο δρόμο μου. Για να φανταστείς και εσύ λίγο το όνειρο μου. Το ποδηλατικό δίκτυο Δυτικής Πελοποννήσου. Να πάρουν πάλι ζωή τα τόσα χωριουδάκια που ερημώσανε μόλις σταμάτησε το τρένο.

Μπορεί με τις φωτογραφίες λόγω του κατεστραμένου μου κινητού να μη κατάφερα να έχω το υλικό που θα ήθελα, αλλά είχα μαζί μου action camera και το έριξα στο βίντεο... Να τα αποτελέσματα...