Το 2020 φαίνεται αποφασισμένο να αναδείξει για τα καλά, το πόσο χάλια τα έχει καταφέρει το ανθρώπινο είδος ως προς την ύπαρξη του πάνω στον πλανήτη Γη. Η πανδημία, οι προτεραιότητες του ανθρώπου, η κλιματική αλλαγή, οι πόλεμοι. Η πανδημία και η αντιμετώπιση της από το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό αλλά και από τους πολίτες, καθιστούν την κατάσταση σουρεαλιστική, τουλάχιστον. Μέσα σε όλα αυτά, δουλεύω καλοκαίρι εντός Αθηνών και δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Το ποδήλατο είναι πολυτιμότερο από ποτέ μιας και είναι ο κυριότερος τρόπος διαφυγής από όλα αυτά. Άλλη μια τέτοια απόπειρα για λίγη ποιότητα πραγματοποιήθηκε και το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε.
Ο φιλάρας μας ο Λόκας βρίσκεται στην Ελλάδα με τη φίλη του τη Βιβή για διακοπές. Τα παιδιά μέχρι πρότινος έμεναν στο Μάντσεστερ και πλέον ζουν στο Άμστερνταμ. Αν νόμιζες ότι κατά την περίοδο του lockdown στην Ελλάδα έπλενες τακτικά τα χέρια σου και κατάλαβες για τα καλά τι σημαίνει να απειλείσαι από τον Κόβιντ, μια μικρή συζήτηση και λίγη ώρα συνύπαρξης με τα παιδιά, θα σου δώσει να καταλάβεις ότι η απειλή που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα από τον Κόβιντ, είναι σχολική εκδρομή. Λέω μέχρι σήμερα, γιατί πλέον πάμε ολοταχώς προς την ανεξέλεγκτη διασπορά και θα τα ζήσουμε κι εμείς. Τα παιδιά λοιπόν το έζησαν σκληρά μιας και άκουγαν καθημερινά για 3.000 κρούσματα στην πόλη τους. Με λίγα απλά μαθηματικά καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι βλέπεις του πάντες γύρω σου σαν φορείς και αν σου τύχει και βήξεις, το έχεις πιστέψει ότι τον άρπαξες.
Τα παιδιά έχουν αποφασίσει ότι θα περάσουν και λίγες μέρες στην Κάρυστο όπου και διατηρεί νοικιασμένη εξοχική κατοικία η οικογένεια του Λόκα. Οι μέρες που βρίσκονται στην Ελλάδα είναι πλέον κάμποσες και έτσι αισθανόμαστε λίγο πιο άνετα. Τα παιδιά για να με καλέσουν να κάνουμε παρέα και εγώ για να δεχτώ να το κάνω. Άλλη μία -σκάρτα- τριήμερη απόδραση με το ποδήλατο μου θα είναι το καζανάκι που θα ξεβγάλει το μυαλό μου από τα λύματα που δημιουργούνται από τη μισθωτή εργασία.
Σκαλίζω τις εφαρμογές που δίνουν μετεωρολογικές προγνώσεις και διαβάζω σε διάφορα sites ότι καταφθάνει το καιρικό φαινόμενο Θάλεια. Την Πέμπτη, η ενημέρωση λέει ότι η Θάλεια θα επισκεφτεί τη Δυτική Ελλάδα, το Ιόνιο, την Ήπειρο άντε και τη Βόρεια Πελοπόννησο. Δεν με αφορά, σκέφτομαι. Την Παρασκευή το πρωί το πλάνο έχει αλλάξει και έχει μπει στο παιχνίδι και η κεντρική Ελλάδα, η Αττική, η Εύβοια. Δεν μας αρέσουν αυτά. Ενώ κυλάνε οι εργατοώρες της Παρασκευής, ήδη ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και μας λένε ότι θα έχουμε βροχούλα νωρίς το απόγευμα. Θέλω τόσο πολύ να κάνω αυτή την εκδρομή που η ακύρωση δεν πέρασε ούτε για 1 millisecond από το μυαλό μου. Επιλέγω συνειδητά να κρύψω τον ελέφαντα κάτω από το χαλί και ισχυρίζομαι ότι δεν πρόκειται να φάω ούτε μια σταγόνα. Ή και να φάω την καταιγίδα, έχουμε Αύγουστο και 30 βαθμούς θερμοκρασία, δεν θα πάθω και τίποτα.
Τα χρονικά μου περιθώρια είναι αρκετά στενά. Σχολάω 3 το μεσημέρι από τη δουλειά η οποία βρίσκεται στη Δραπετσώνα, περνάω από τη βάση μου στη Νίκαια και θέλω να ταξιδέψω με το καράβι των 7 από τη Ραφήνα. Γυρνάω σβέλτα στο σπίτι, ετοιμάζω τα τελευταία πράγματα στις βαλίτσες και σαμαρώνω τη Νταλίκα. 4.30 αφήνω την επιφάνεια της Γης για να χωθώ στο σταθμό Μετρό του Κορυδαλλού (ο οποίος πήρε μπροστά επί Κούλη Μητσοτάκη, να τα λέμε αυτά!!!) και μαζί αφήνω και έναν καθαρό ουρανό. Λίγο αργότερα βρίσκομαι στο σταθμό Δουκίσσης Πλακεντίας και από εκεί έχω 20 χιλιόμετρα εύκολο πετάλι πάνω στη λεωφόρο Μαραθώνος για να φτάσω στο λιμάνι της Ραφήνας. Ο ουρανός πλέον είναι αρκετά φορτωμένος και η φύση μυρίζει και παραπέμπει σε μια κατάσταση υγρή. Έβρεξε ή μου έρχεται; Τα χρονικά μου περιθώρια είναι μέσα στο βέλτιστο σενάριο και το πετάλι μου είναι εύκολο και σβέλτο. Κατεβαίνω τη Μαραθώνος γαμιώντας επειδή έτσι μου την έχει βαρέσει, όχι επειδή έτσι πρέπει. Στις 6 ακριβώς είμαι στο λιμάνι και το καράβι φεύγει στις 7. Επαινώ τον εαυτό μου για την άριστη οργάνωση και για την άρτια εκτέλεση του πλάνου. Στο λιμάνι της Ραφήνας, στα πλαίσια της δεξιάς πολιτικής όπου τα πάντα αντιμετωπίζονται με έξτρα καταστολή, έχει τόσους πολλούς λιμενικούς που σχεδόν δημιουργούν πρόβλημα κυκλοφορίας. Έχουν δώσει και από μια σφυρίχτρα στον καθένα και γίνεται το έλα να δεις. Σαν να έχεις μπει σε παιδότοπο με 50 πιτσιρίκια και έχεις κάνει δώρο από μια σφυρίχτρα στο καθένα. Φτάνω με το κεφάλι κουδούνι στο πρακτορείο. Ένα κατάμεστο λιμάνι σε εποχή πανδημίας δεν είμαι σίγουρος αν είναι κατάσταση για γέλια ή για έκρηξη μίσους. Έχω πολύ χρόνο οπότε κινούμαι μεθοδικά για να βγάλω το εισιτηριάκι μου χωρίς κάποιον τουρίστα να κρέμεται ίσως και από πάνω μου. Συμπληρώνω και αυτή τη γελοία φόρμα που πιστοποιεί ότι είσαι υγιής επειδή έτσι δήλωσες. Έχω ένα γεμάτο μισάωρο για να πίνω το καφεδάκι μου και να καπνίζω στο φάρο του λιμανιού όσο παρακολουθώ το τι συμβαίνει στο λιμάνι. Μια μίξη μισανθρωπιάς, θλίψης, χαράς, συγκατάβασης, κατανόησης, προσπάθειας για ενσυναίσθηση γεμίζει το χρόνο της αναμονής. Οι πρώτες σταγόνες βροχής κάνουν την παρουσία τους. Δε με ενδιαφέρει. Δεν έφαγα ούτε σταγόνα όσο ερχόμουν με τη Νταλίκα. Φοράω τη μάσκα μου, μπαίνω στο καράβι, τακτοποιώ τη Νταλίκα στο γκαράζ του πλοίου και ανηφορίζω στο κατάστρωμα παρακαλώντας μέσα μου να βρω μια σωστή θέση σύμφωνα με τα δεδομένα του Κόβιντ. Βάζω λίγο ραπ στα ακουστικά μου, βγάζω τη μάσκα μου για να καπνίζω και παρακολουθώ τους συνανθρώπους μου με μια περιέργεια που ίσως να αγγίζει και τα όρια της κριτικής. Χωρίς να φοράω τη μάσκα μου, βέβαια. Αρχίζω και σκέφτομαι το Μαρμάρι στου οποίου το λιμάνι κατευθυνόμαστε και απ' ότι έχω δει, εκεί περιμένω να συναντήσω μια δυσάρεστη έκπληξη. Ακούω τις μηχανές του πλοίου να ρίχνουν στροφές και πηγαίνω στην κατάλληλη θέση για να βλέπω το λιμάνι όσο το προσεγγίζουμε.
Μαρμάρι 2018...
Είναι γεγονός. Οι άνθρωποι τα έβαλαν κάτω λειτουργικότητα, αισθητική, περιβάλλον, φύση και κατέληξαν στην απόφαση για το τι πρέπει να κάνουν για το καλό του ίδιου τους του τόπου. Έτσι λοιπόν αποφάσισαν να πετσοκόψουν ότι δέντρο έπαιζε στο παραθαλάσσιο μέτωπο του λιμανιού και της πλατείας του χωριού. Φαίνεται και στις φωτογραφίες παραπάνω. Προσωπικά, δεν μπορώ να βρω κάποιο λόγο που θα σε οδηγήσει να κόψεις τα δέντρα για να στρώσεις πλάκες τσιμέντου. Ακόμα και εμπορικά να το δεις μιας και ζούμε στην εποχή του απόλυτου C.R.E.A.M (Cash Rules Everything Around Me) δεν έχει καμία λογική μέχρι προχθές να είχες στην 'πλατεία' του μαγαζιού σου τα τραπεζοκαθίσματα κάτω από φυσικούς πυκνούς ίσκιους και στο εξής να βάζεις τεράστιες ομπρέλες για να εξασφαλίσεις τεχνητό ίσκιο από πανιά. Η πηγή από την οποία είχα πληροφορηθεί για την εμετική αυτή αλλαγή, ανέφερε ότι οι ντόπιοι είχαν πρόβλημα με τα μεγάλα δέντρα που υπήρχαν γιατί έπεφταν φύλλα και καρποί στο δρόμο και τους πατούσαν αυτοκίνητα και χάλαγε η μόστρα της ασφάλτου. Δηλαδή ρε μαλάκες Μαρμαριώτες, αν ισχύει αυτό, δεν σας αξίζει καμία ομορφιά της φύσης. Και να μην ισχύει δηλαδή, πάλι δεν σας αξίζει για αυτό που κάνατε.
Αφού ξεπέρασα το σοκ από το θέαμα που αντίκρισα στο λιμάνι, ανέβηκα στη Νταλίκα για να κάνω τα 15 χιλιόμετρα απόστασης που με χωρίζουν από την Κάρυστο. Ο ουρανός δε δείχνει ότι θα με βρέξει. Είναι η κατάλληλη ώρα για ποδήλατο. Γι' αυτό ήθελα το καράβι των 7. Και για να έχω τον απαραίτητο χρόνο να φτάσω στη Ραφήνα αλλά και για να κάνω το Μαρμάρι - Κάρυστος την ώρα που ο Ήλιος είναι αδύναμος και πάει για το σχόλασμα. Τελειώνω το -μερικών εκατοντάδων μέτρων- παραλιακό σουλάτσο του Μαρμαρίου και μπαίνω άμεσα σε καθεστώς ανάβασης.
Η ανηφόρα μπαίνει κάθετα, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει το Μαρμάρι. Πόσο μπορώ να ψαρώσω όμως με ένα δρομολόγιο που το έχω κάνει άλλες 2 φορές και γνωρίζω ότι η ανάβαση είναι της τάξεως των 2 - 3 χιλιομέτρων. Φορτώνω την ελαφρότερη σχέση της Νταλίκας, δίνω πόνο στο πετάλι και δοκιμάζω την ποιότητα και την ανοχή στον ιδρώτα της νέας ποδηλατικής μπλούζας 'Ζωή Ποδήλατο' που επιμελήθηκε ο κ. Κοβάνης. Κάνα λίτρο ιδρώτα αργότερα, είμαι στο σημείο που ο δρόμος ισιώνει και έχω μπροστά μου επίπεδες και ελάχιστα κατηφορικές κλίσεις μέχρι να φτάσω στην Κάρυστο.
Το χαμόγελο μου είναι πλατύ, ο δρόμος πολύ ήσυχος και ψωλάρω άσχημα κάνοντας stories στο IG ενώ οδηγώ και ψάχνοντας διάφορες πατέντες για να στήσω τρίποδο και να κάνω εικόνα σε ένα γαμάτο σημείο όπου τελικά δεν τα κατάφερα. Κάπως έτσι αρχίζει και πέφτει η νύχτα και συγκεντρώνομαι στο πετάλι για να φτάσω πριν μαυρίσουν όλα. Έχω σχεδόν φτάσει όμως, δεν υπάρχει καμία ανησυχία. Είμαι μέσα στην Κάρυστο και επιδίδομαι σε κάποιο τεστ μνήμης για να δω αν θυμάμαι να πάω στο σπίτι του Λόκα χωρίς να επικοινωνήσω για να ρωτήσω. Περνάω το τεστ με άριστα, δείγμα του πόσο δυνατά σου μένουν χαραγμένα στο μυαλό τα ποδηλατικά χιλιόμετρα και του βαράω το κουδούνι. Παρκάρουμε τη Νταλίκα στο μπαλκόνι όπου και θα μείνει για τις επόμενες 2 μέρες. Το τσιλάρισμα των διακοπών έχει ήδη ξεκινήσει μόλις πετάξα από πάνω μου τη στολή του ποδηλατικού πολεμιστή.
Το 2ημεράκι στην Κάρυστο ήταν γεμάτο από ποιοτική παρέα, ποιοτικό φαγητό και ποιοτικό άραγμα. Είχαμε και την ευχάριστη έκπληξη από τον φιλάρα τον Τζόνι και την Πένια που παραθέριζαν κάπου στην Εύβοια και γυρνώντας προς τα πίσω το Σάββατο, είπαν να κατέβουν στην Κάρυστο να γιορτάσουμε τα γενέθλια του με ψητή σαρδέλα και λίγο τσίπουρο. Η Θάλεια δεν μας έκανε τα χατίρια μιας και ήταν πολύ επιθετική παρόλο που βρισκόμαστε στην καρδιά του Αυγούστου. Το Σάββατο κάναμε ένα συννεφιασμένο και σχετικά φθινοπωρινό μπάνιο και την Κυριακή δεν πήγαμε καν στην παραλία. Πράγματα που δεν έχουν και μεγάλη σημασία ειδικά όταν μαθαίνεις ότι εξαιτίας αυτής της κακοκαιρίας κάποιοι έχασαν τη ζωή τους και προκλήθηκαν τεράστιες ζημιές.
Ξημερώνει Κυριακή και ο Βοριάς λυσομανά και με ξυπνάει. Βγαίνω στο μπαλκόνι και ρίχνω μια ματιά. Έχουμε καταιγισμό αστραπών και δυνατή βροχή. Πάλι καλά που τα κάνει το βράδυ, σκέφτομαι. Το πρωί διαβάσαμε τα άσχημα νέα όμως. Η κατάσταση στην Κάρυστο έχει ηρεμήσει από βροχή αλλά έχει έναν αναθεματισμένο Βοριά που ξαπλώνει τα δέντρα στο έδαφος. Είναι και η γεωγραφική θέση του μέρους που είναι στο Νότο της Εύβοιας και ο Βοριάς φορτώνει πάνω στα βουνά και κατεβαίνει σφυρίζοντας εκκωφαντικά. Ο Λόκας μου λέει ότι η Κάρυστος είναι σημείο που πιάνουν μέχρι και 12άρια μποφόρ. Στην παρούσα δεν έχουμε τόσα. Έχουμε όμως όσα χρειάζεται για να κοιτάζω έξω και να σκέφτομαι ότι με αυτό τον αέρα πιθανότατα να είναι αδύνατον να κάνω πετάλι για να φύγω. Ο Λόκας μου λέει ότι θα φορτώσουμε τη Νταλίκα στο αυτοκίνητο και θα με πάει στο λιμάνι όταν έρθει η ώρα. Η ποδηλατική μου κουλτούρα, εκπαίδευση και καύλα με κάνει να σκέφτομαι ότι πραγματικά είναι μεγαλύτερος κόπος να δω πως μπορεί να χωρέσει η Νταλίκα μέσα σε ένα ford fiesta από το να βγω να ποδηλατίσω μέχρι το Μαρμάρι με αυτές τις συνθήκες. Βγαίνω στο μπαλκόνι και με ύφος χίλιων καπεταναίων αγναντεύω το τοπίο προσπαθώντας να βρω τις κατευθύνσεις που ακολουθεί ο δρόμος της επιστροφής και πως θα με πετύχει ο αέρας. Μπαίνω μέσα με επιστημονικό ύφος και τους ανακοινώνω ότι μάλλον ο αέρας θα με χτυπάει πλευρικά, γεγονός το οποίο γνωρίζω ότι δεν αυξάνει τόσο πολύ το βαθμό δυσκολίας στο πετάλι, αυξάνει όμως τον βαθμό δυσκολίας στον έλεγχο του ποδηλάτου.
Τελειώνουμε το μεσημεριανό μας και σιγά σιγά ξεκινάω και μαζεύω τα πράγματα μου. Θα φύγω άλλα 20 λεπτά νωρίτερα από τον ήδη άνετο χρονικά σχεδιασμό μου. Αν αυτός ο αέρας με βρει κόντρα, η ταχύτητα με την οποία θα κινούμαι θα είναι λίγο μεγαλύτερη από αυτή με την οποία περπατάει ένας άνθρωπος μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι. Η Νταλίκα είναι και πάλι σαμαρωμένη, ανανεώνουμε το ραντεβού μας με τα φιλαράκια και βγαίνω στο δρόμο. Περνάω από την παραλιακή πιάτσα της Καρύστου για να δω κάνα καυτό σορτς, κάποια μαυρισμένα μπούτια να πάρω κουράγιο. Λίγα λεπτά αργότερα είμαι έξω από την Κάρυστο και στρίβω στον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στο Μαρμάρι. Το ύφος των χιλίων καπεταναίων επιστρέφει στο πρόσωπο μου μαζί με το χαμόγελο της επιτυχίας. Είχα διαβάσει την κατάσταση ολόσωστα. Ο αέρας με χτυπάει πλευρικά και ελαφρώς διαγώνια από τη δεξιά μου πλευρά κάτι που σημαίνει ότι στις τρελές ριπές πρέπει πρώτα να κοιτάξω να μην πέσω κάτω και μετά να απολαύσω την πτήση. Αν είχα σιδερένιο ποδήλατο και ήμουν ο Ράκος, θα μιλούσα για μαγνητικά πεδία που με τραβούν προς το Μαρμάρι. Η κλίση για το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής είναι ελάχιστα ανηφορική αλλά την ανεβαίνω με ταχύτητα που συνηθίζω να πηγαίνω σε ευθείες σε κατάσταση άπνοιας. Δηλαδή, τρένο. Οι σταγόνες ιδρώτα που στάζουν από τη μύτη μου, δεν προλαβαίνουν να πέσουν πάνω στο ποδήλατο και χάνονται στις δίνες του αέρα. Πλησιάζω στο σημείο Μηδέν για να πάρω την δυνατή αλλά πολύ σύντομη κατάβαση που θα με ρίξει πάνω στο Μαρμάρι. Έχω αγωνία για το τι θα συμβεί μιας και ξέρω ότι η κατεύθυνση μου θα αλλάξει και θα κινούμαι κάθετα προς το Βορρά, ενώ λυσομανάει Βοριάς. Η κατάβαση ξεκινάει και είμαι σε κατηφόρα με ίσως 13% κλίση και κάνω πετάλι για να κινούμαι με 10 χλμ/ώρα. Τον τρώω όλον στη μάπα και το bullying κορυφώνεται όταν οι ριπές μεταμορφώνονται σε αόρατα χέρια που τραβάνε αριστερά το τιμόνι μου. Η κατάσταση είναι σοβαρή αλλά όχι και για να αγχώνεσαι. Είμαι απλά εντυπωσιασμένος από τη δύναμη, δε φοβάμαι μη με πάρει και με σηκώσει. Δεν είμαι και κάνα 'φτερό'. Το show τελειώνει μόλις πιάνω τον παραλιακό δρόμο έχοντας μπει μέσα στο Μαρμάρι. Είμαι πολύ κύριος με την ώρα μου και οι τύποι στα τηλέφωνα με έχουν ενημερώσει λανθασμένα για την ώρα αναχώρησης. Γνώριζα ότι φεύγουμε στις 8 και τελικά φεύγουμε 8.30. Δεν τρέχει τίποτα. Λίγο παραπάνω άραγμα στο τσιμεντένιο λιμάνι του Μαρμαρίου.
Λιμάνι Μαρμάρι, φλεξάρω ποδηλατικό μπλουζάκι Ζωή Ποδήλατο
Επιβιβαζόμαστε στο καράβι και η κατάσταση είναι σχετικά ειρηνική. Δεν το περίμενα μιας και είναι Κυριακή. Μάλλον είναι όμως η Κυριακή του χρόνου με τη μικρότερη επιστροφή. Μπαίνουμε στη βδομάδα του δεκαπενταύγουστου, δηλαδή την περίοδο που η Αθήνα γίνεται μια συμπαθέστατη πόλη, ακριβώς επειδή αδειάζει. Είμαστε μπόλικοι αλλά μπορούμε να βολευτούμε πολύ άνετα. Στα μέσα του ταξιδιού η νύχτα έχει πέσει για τα καλά οπότε χάνω το οφθαλμόλουτρο. Φτάνουμε στη Ραφήνα και κατά την αποβίβαση μου βιώνω για άλλη μια φορά το γελοίο σκηνικό με τους υπεράριθμους λιμενικούς να σφυράνε ανεξέλεγκτα. Το κομμάτι διαδρομής που μου έχει απομείνει είναι ένα κομμάτι το οποίο πλέον έχουμε μάθει να το αποφεύγουμε όποτε είναι δυνατόν. Λεωφόρος Μαραθώνος με πορεία προς Αθήνα, δηλαδή ανηφόρα. Και πίσσα σκοτάδι. Καθόλου απολαυστικό μιας και πρέπει να κινείσαι οριακά με τα πεζοδρόμια για να μην εμποδίζεις την -γρήγορη- κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Πραγματικά δεν ξέρω τι σκέφτονταν οι μαλάκες όταν έφτιαχναν τη Μαραθώνος. Η λευκή λωρίδα στο πλάι της δεξιάς λωρίδας απέχει ένα αποχετευτικό ρυάκι από το πεζοδρόμιο. Όταν ερχόμουν, είχα δει σταθμό τρένου της Παλλήνης πάνω στη Μαραθώνος. Και τώρα είπα να τον δοκιμάσω. Θα γλύτωνα περίπου 4 χιλιόμετρα Μαραθώνος στις 10.30 το βράδυ. Φτάνω στο σταθμό και βλέπω ότι είναι του Προαστιακού. Σκέφτομαι μέσα μου και λέω είναι δυνατόν η Παλλήνη να έχει άλλο σταθμό για Προαστιακό και άλλο σταθμό για Μετρό; Δεν ασχολούμαι καθόλου να κοιτάξω να βρω πληροφορίες. Η κατάσταση στο σταθμό είναι θρίλερ και δεν βλέπω άνθρωπο. Από την άλλη, έχω ακόμα να δώσω στο πετάλι. Συνεχίζω για Δουκίσσης Πλακεντίας και μόλις φτάνω στη διασταύρωση που πρέπει να στρίψω, είναι το σημείο που η Μαραθώνος θα γίνει Μεσογείων και θα αρχίσει να κατηφορίζει. Πανηγυρικό άκυρο και στη Δουκίσσης και συνεχίζω το δρόμο μου και λέω θα μπω στον πρώτο σταθμό που θα βρω μέσα στα μούτρα μου, πάνω στη Μεσογείων. Λίγα χιλιόμετρα αργότερα ξεφυτρώνει μπροστά μου το Νομισματοκοπείο και κάπου εδώ έχει έρθει το τέλος της ποδηλασίας για σήμερα.
Ήταν άλλο ένα 3ήμερο διακοπών με το ποδήλατο. Πλέον νομίζω ότι το ποδήλατο γίνεται το αγαπημένο μου μέσο ακόμα και για να κάνω διακοπές. Μικρά ποδηλατικά εγχειρήματα όπως στο τέλος της καραντίνας στο Άστρος Αρκαδίας, όπως το 3ήμερο στο Αγκίστρι, όπως τώρα στην Κάρυστο. Φίλους με εξοχικά να έχουμε ή δέντρα να κρεμάμε τις αιώρες μας και τα υπόλοιπα γίνονται άμα υπάρχει η υγεία και η όρεξη. Το σουλάτσο δε σταματά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου