Και οι 7 ήταν υπέροχοι

 

    Τον Ιούνιο του 2020 ήταν η πρώτη φορά που βγήκαμε στο δρόμο για να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα από αυτές που λατρεύουμε να κάνουμε και τελικά, δεν τα καταφέραμε. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περιμέναμε μιας και είχαμε μια σοβαρή πτώση και η βόλτα έλαβε τέλος με την ομάδα να οπισθοχωρεί διάσπαρτη. Κάποιοι επιστρέψαμε με τρένα, άλλοι με αυτοκίνητα, άλλοι με ασθενοφόρα. Ευτυχώς, η ζημιά δεν ήταν ανεπανόρθωτη. Αυτή η εμπειρία έφερε κάποιες ζυμώσεις στο μυαλό του κάθε ενός από εμάς άρα και σε όλη την ομάδα. Εξακολουθούμε να μην αφήνουμε στη μέση ποδηλατικές επιχειρήσεις. Έτσι, ακόμα πιο έμπειροι, ακόμα πιο δυνατοί, ακόμα πιο δεμένοι και λίγο πιο 'σοβαροί' επιστρέφουμε για άλλη μια φορά να ολοκληρώσουμε αυτό που έμεινε στη μέση τον περασμένο Ιούνιο. 

    Το 2020 έχει φέρει κάποιες τρελές αλλαγές σε όλο τον κόσμο. Η προστατευτική μάσκα έχει γίνει κάποιο αξεσουάρ που αν δεν κουβαλάς πάνω σου δεν μπορείς να μπεις ούτε στο μπακάλικο να πάρεις 2 καρότα. Συναντιέσαι με κάνα φιλάρα να πας να πιεις 2 τσίπουρα και έχεις το νου σου στο ρολόι γιατί στις 12 το λήγει ο ρέφερι κι έχεις και το νου σου πόσους θα καλέσεις μη τυχόν και είστε πάνω από 4 στο ίδιο τραπέζι. Το θέμα της εστίασης δε με αφορά και πολύ προσωπικά, μιας και τα έχω κόψει από μόνος μου πριν μου τα κόψει ο covid αλλά, είναι μια συνταρακτική αλλαγή όπως και να το κάνεις. Σε ατομικό επίπεδο, είναι η πρώτη χρονιά που δεν κάνω σεζόν στην Κρήτη και παρόλο αυτό, δεν απολαμβάνω κάποιο καλοκαίρι με δεκάδες ημέρες διακοπών γιατί δουλεύω στη μεγαλούπολη. Μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές έχουμε μια αξία που παραμένει σταθερή. Ένα ποδηλατικό κομπαρσιλίκι. Και αισθάνομαι τυχερός και ευτυχισμένος που εξακολουθούμε να την βρίσκουμε ακόμα έτσι. Με τον Ράκο σαν στάνταρ συμπαίχτη σε αυτό, αλλά και με άλλους πόσους -πια- που τους τρώει ο κώλος τους να βγούν να κάνουν μια βόλτα σε πανέμορφα μέρη και να αναμετρηθούν με τον εαυτό τους. Πάμε!

    Τα τελευταία κομπαρσιλίκια δεν έχουν πάει σύμφωνα με τον προγραμματισμό. Για την ακρίβεια, δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Τον Ιούνιο, η επιχείρηση να φύγουμε από την Αθήνα και να πάμε στα Μέγαρα και μετά να πέσουμε από την πίσω πλευρά στο Αλεποχώρι και να το πάμε μέχρι τη Λίμνη Βουλιαγμένης, το Λουτράκι και να φτάσουμε στην Κόρινθο τέλειωσε άδοξα με την σφοδρή πτώση του Τεό μου. Πριν κάτι βδομάδες, επιχειρήσαμε ο Ράκος, ο Τεό κι εγώ να κάνουμε μια βόλτα που την έχουμε βάλει στο τραπέζι εδώ και 2 χρόνια. Είναι ο γύρος της λίμνης Πλαστήρα μια βόλτα η οποία απαιτεί ένα 3ήμερο για να γίνει ακριβώς όπως γουστάρουμε. Ξεκινήσαμε να την κάνουμε και μείναμε από αυτοκίνητο κάπου στα Φάρσαλα και τελικά καταφέραμε να πάμε μέχρι την Καρδίτσα, να πιούμε 2 μπύρες και να φάμε μια πίτσα από τον θρυλικό Θείο Στέλιο και να γυρίσουμε σπίτια μας. Δε γινόταν να συνεχιστεί αυτό το βιολί. Χρειαζόμασταν μια επιτυχημένη βόλτα για να εξιλεωθούμε. Το χρονοδιάγραμμα και το οικονομικό κομμάτι δεν μας επιτρέπουν να φύγουμε ξανά για τη λίμνη Πλαστήρα, έτσι σκεφτήκαμε με το Ράκο να πάμε για τη βόλτα που τέλειωσε άδοξα τον Ιούνιο. Με κάποιες μικρές αλλαγές στο σχεδιασμό της για να γίνει λίγο πιο μικρή στη χρονική της διάρκεια έτσι ώστε να μειώσουμε τις πιθανότητες να αποτύχουμε ξανά. Ο νέος σχεδιασμός είναι ότι θα μετακινηθούμε μέχρι τα Μέγαρα με τον προαστιακό, θα ξεκινήσουμε με ανάβαση-κατάβαση προς Αλεποχώρι, θα περάσουμε από το Σχίνο, άρρωστη ανάβαση για Πίσσια, Περαχώρα, λίμνη Βουλιαγμένης, Λουτράκι και τελικά Κόρινθο για το τρένο της επιστροφής.

    Η πρόταση πέφτει στο group της ομάδας στο viber. Ο Άκης κάνει την έκπληξη και κάνει πρώτος check in. Αυτός ο σκύλος έχει λιώσει το κορμί του με δουλίτσα σε ναυπηγείο και δεν προλαβαίνει να πάει με το ποδήλατο ούτε στο περίπτερο. Προφανώς δεν του πολυαρέσει αυτό και θέλει να έρθει σε αυτή την πανέμορφη βόλτα. Ο Χατζάκος μου δηλώνει και αυτός συμμετοχή. Δεν γουστάρει να λείπει από αυτό. Ο Τεό κάτι έχει να κάνει και μας λέει κάτι αηδίες ότι δεν μπορεί να έρθει. Πως είναι δυνατόν αυτό; Μιλάμε για τη βόλτα εξιλέωσης όλης της ομάδας αλλά ακόμα περισσότερο της προσωπικής του εξιλέωσης. Η βόλτα θα πραγματοποιηθεί όπως και να 'χει. Ακόμα και κανένας να μη δήλωνε συμμετοχή, είχαμε πει με το Ράκο ότι φεύγουμε και οι δυο μας. Θέλουμε να ολοκληρώσουμε κομπαρσιλίκι και δεν είναι υγιές να μην ικανοποιούμε αυτή την ανάγκη μας για να περιμένουμε να μαζευτούμε όλοι. Μέχρι τα μεσάνυχτα της μέρας πριν αναχωρήσουμε, η πληροφορία είναι ότι ο Τεό μου δεν θα έρθει. Μιλάω στα τηλέφωνα με τον Χατζάκο μου για να ανταλλάξουμε κάποιες τελευταίες πληροφορίες και είναι μαζί του και ο Τεό. Θα είναι εκεί ο μπαγάσας τελικά και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Είναι η πληροφορία που πρέπει να αποκρύψω για να έχουμε την έκπληξη για την υπόλοιπη ομάδα. Έχω ανακοινώσει αμαξοστοιχία και ακριβή ωράρια στην ομάδα για να πιάσουμε το ίδιο τρένο από διαφορετικούς σταθμούς για να πάμε στα Μέγαρα. 

    Είμαστε κοντοχωριανοί με τον Άκη μου, οπότε συναντιόμαστε και ξεκινάμε από τη Νίκαια στις 6.45 το πρωί κι ενώ ακόμα έχουμε απόλυτο σκοτάδι. Ο προαστιακός φεύγει στις 7.17 και είμαστε κάτι περισσότερο από άνετοι για να πάρουμε το καφεδάκι μας, να καπνίσουμε ένα τσιγάρο και τελικά να επιβιβαστούμε. Κάπου εκεί περίμενα να δω και την Εβίτα η οποία όπου ακούσει για κομπαρσιλίκι παίρνει το ποδήλατο της και έρχεται αλλά σήμερα είχα και ένα λόγο παραπάνω να την θέλω εκεί γιατί ήταν κι εκείνη μαζί στην προηγούμενη απόπειρα που εξελίχθηκε σε μεγάλο σοκ για όλους μας. Δυστυχώς δεν εμφανίστηκε λόγω ...ανωτέρας! Στις 7.36 στο σταθμό Λαρίσης επιβιβάζεται κύριος και ο Ράκος που οφείλω να του αναγνωρίσω ότι από νούμερο ένα κίνδυνος στη χρονική συνέπεια έχει γίνει εγγύηση. Χαβαλεδιάζουμε όσο κατευθυνόμαστε προς τα Άνω Λιόσια όπου θα πρέπει να βρίσκονται ο Νικόλας με τον Τεό. Λαμβάνουμε μήνυμα ότι χάσανε το τρένο που θα τους πήγαινε μέχρι τα Άνω Λιόσια. Η πρώτη στραβή της ημέρας είναι γεγονός. Όσο γνωρίζω τον εαυτό μου, αυτή η πληροφορία θα έπρεπε να με κάνει έξω φρενών. Όμως, παραμένω σχετικά ήρεμος, το συζητάμε και με τον Άκη και τον Ράκο και καταλήγουμε ότι μιας και δεν είχαμε ανακοινώσει κάτι σχετικό, θα είναι η τελευταία φορά που θα κάτσουμε και θα περιμένουμε στα Μέγαρα μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι. Μιλάμε για τον προαστιακό που έχει τρένο κάθε μία ώρα, δεν είναι το Μετρό που σε πέντε λεπτά θα περάσει το επόμενο. Από τη μία, είναι σκληρό να λες σε ένα φίλο σου ότι την επόμενη φορά δεν θα κάτσεις να περιμένεις αλλά από την άλλη είναι σκληρό και για αυτόν που τα έχει κάνει όλα στην ώρα τους για να καταφέρει να ολοκληρώσει την εκδρομή, να τον βάλεις να περιμένει μία ώρα στα Μέγαρα επειδή δεν έχεις την υπευθυνότητα να πάρεις στην ώρα του ένα τρένο. Φτάνουμε στα Μέγαρα και κινούμαστε με ρυθμούς χελώνας αφού έχουμε μπόλικο χρόνο. Σε αυτούς τους ρυθμούς ο Ράκος πρόλαβε να φάει μια τούμπα σχεδόν σταματημένος αφού θεώρησε καλή ιδέα να κουμπώσει τα παπούτσια του πάνω στα spd πετάλια του, ενώ κινούμαστε βάσει πλοήγησης από gps μέσα σε κάτι στενάκια των Μεγάρων. Ε, την πρώτη φορά που χρειάστηκε να σταματήσει, έπεσε.  Αράζουμε σε μια πλατεία, πίνουμε άλλο ένα καφεδάκι, φορτώνουμε κάτι μπανάνες και περιμένουμε να περάσει η ώρα. Όπως αράζουμε, ο Άκης μας λέει ότι τον ενοχλεί λίγο το γόνατο του επειδή το ζόρισε στη δουλειά και το βλέπει λίγο πρισμένο. Μένω χαζός όταν βλέπω το γόνατο του τούμπανο και το συνδυάζω με το τι έχουμε να κάνουμε σήμερα. Μακάρι να είναι από αυτά τα 'θεματάκια' στα οποία μόλις ζεσταθεί η άρθρωση δεν νιώθεις τίποτα. Ο Ράκος έχει πάρει μια σακούλα πάγο από ένα καφενείο για το δικό του γόνατο και τελικά την παίζουν πάσες με τον Άκη. Πάγοι σε 2 γόνατα πριν ακόμα ξεκινήσουμε.  

Ράκος δεν χαρίζει άμα προκύψει λίγος ελεύθερος χρόνος. Επενδύει σε ύπνο άμεσα!!

   Η ώρα περνάει, έχω στείλει συντεταγμένες στο Χατζάκο μου, μας ενημερώνουν ότι έφτασαν στα Μέγαρα και ξεκινάνε για να έρθουν να μας βρουν. Η έκπληξη για τη συμμετοχή του Τεό έχει χαλάσει γιατί έγινε αντιληπτή πάνω στην επικοινωνία για το φιάσκο με τα τρένα. Όμως, προκύπτει ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη για όλους μας! Ο Νικόλας σκάει με κανονικό crew. Είναι μαζί του ο Τεό, ο Ορέστης και ο Μιχάλης! Είναι τρελό. Μιλάμε πλέον για την μεγαλύτερη σε συμμετοχές βόλτα. Είμαστε 7 ποδήλατα! Ο Ορέστης είχε κάνει την παρθενική του εμφάνιση στην προηγούμενη απόπειρα για αυτή τη βόλτα. Ο Μιχάλης δεν έχει έρθει ποτέ ξανά μαζί μας σε κομπαρσιλίκι. Για μένα είναι μόλις η δεύτερη φορά που τα μπλέκουμε μετά από ένα 2ημεράκι στο Αγκίστρι το καλοκαίρι. Κάποιοι από την παρέα συστήνονται μιας και συναντιούνται πρώτη φορά. Είναι συγκινητικό αυτό που συμβαίνει. Το κομπαρσιλίκι αυτό προσέλκυσε ανθρώπους από τους κύκλους όλων μας που σήμερα καλούνται να πορευτούν σαν ομάδα. Το ποδήλατο είναι ο κοινός παρανομαστής για να γίνει τόσο μεγάλη σήμερα η ομάδα. Οι τσάντες μας είναι φορτωμένες με νερά και ενέργεια και η ομάδα είναι επιτέλους έτοιμη για αναχώρηση!

 

Μέγαρα, Οκτώβριος 2020. Έτοιμοι για άλλη μία εμπειρία στο δρόμο

   

    Ξεκινάμε από τον επαρχιακό δρόμο που από τα Μέγαρα θα μας ρίξει στις Αιγειρούσες. Είναι ο δρόμος που μας είχαν υποδείξει ο Κωσταντής και η Ναταλία την προηγούμενη φορά. Ο δρόμος στον οποίο είχε συμβεί και το ατύχημα. Είναι η εναλλακτική λύση για να αποφύγουμε τον επαρχιακό Μεγάρων - ΦοξΒίλατζ στον οποίο υπάρχει πιο πυκνή αλλά κυρίως πιο γρήγορη κυκλοφορία οχημάτων. Όντως τα πράγματα είναι πολύ πιο ήσυχα και αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να ποδηλατούμε δίπλα δίπλα και να σχηματίζουμε πηγαδάκια τα οποία αλλάζουν κάθε τόσο. Θα έχουμε μια 'φιλική' ανάβαση κάπου στα 10 χιλιόμετρα μέχρι να βρεθούμε στο πρώτο Σημείο Μηδέν για σήμερα. Ο καιρός είναι κάπως βαριά συννεφιασμένος και κάποιοι από εμάς έχουν ανησυχία για βροχή. Εγώ, με ύφος καπεταναίου, είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να φάμε βροχή και ότι η συννεφιά είναι ναι μεν βαριά, αλλά είναι και το κατάλληλο φίλτρο ανάμεσα σε εμάς και τον Ήλιο που θα κάνει την αποστολή μας πολύ πιο εύκολη. Κάπως έτσι, έρχονται 2-3 σταγόνες στα κράνη μας οι οποίες μέχρι να προλάβουμε να ανησυχήσουμε έχουν ήδη σταματήσει. Βγαίνοντας από τα Μέγαρα το τοπίο αρχίζει και πρασινίζει για τα καλά μιας στα αριστερά μας δεσπόζουν τα καταπράσινα Γεράνεια όρη. Ρίχνοντας μια ματιά προς τα πίσω βλέπεις πιάτο τον Σαρωνικό κόλπο, τη Σαλαμίνα και το χάος της Αθήνας. Η απόλυτη ησυχία του περιβάλλοντος διακόπτεται συχνά από το πίσω ντεραγιέ και την αλυσίδα του Χατζάκου. Η Ακρίδα δεν πρέπει να είναι και πολύ σωστά ρυθμισμένη και προφανώς ο Χατζάκος δεν μπορεί να την βρει όπως γουστάρει πάνω στο ποδήλατο του και ο μπαγάσας πειράζει συνέχεια τις ταχύτητες. Κάποια στιγμή κι ενώ βρίσκομαι λίγα μέτρα πιο μπροστά ακούω κάποιον να λέει ότι έχουμε κάποιο θέμα. Μένω έκπληκτος όταν ακούω ότι κόπηκε η αλυσίδα της Ακρίδας. Είναι κρίσιμη ζημιά. Δεν έχουμε μαζί μας εξωλκέα, απαραίτητο εργαλείο για να διαχειριστούμε αλυσίδα και προφανώς δεν έχουμε μαζί μας ανταλλακτική αλυσίδα την οποία και να είχαμε, χωρίς εξωλκέα δεν μπορούμε να την εγκαταστήσουμε. Ο Ράκος έχει πέσει πάνω από την Ακρίδα να δει τι γίνεται και πως μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Έχει ξεκουμπώσει ένας πύρρος από την αλυσίδα. Η συννεφιά που δημιουργείται στο μυαλό μου είναι αρκετά μεγαλύτερη από την πραγματική που υπάρχει στον ουρανό. Έχουμε να κάνουμε με μια αναποδιά που στην καλύτερη θα κοστίσει μόνο σε χρόνο αλλά είναι ορατό και το ενδεχόμενο να έχουμε κάποια εγκατάλειψη το οποίο δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Ο Ράκος έχει βρει μια πέτρα και έχει ακουμπήσει πάνω το κομμάτι της αλυσίδας που έχει πρόβλημα και με μία άλλη πέτρα χτυπάει τον πύρρο που έχει ξεκουμπώσει και τελικά τον βάζει στη θέση του και φαίνεται να έχει κουμπώσει για τα καλά. Αυτό είναι εκπληκτικό. Ο ενθουσιασμός όμως θα κρατήσει για ελάχιστα δευτερόλεπτα γιατί πάνω στην έννοια του να καταφέρει να κουμπώσει την αλυσίδα, δεν είδε ότι η αλυσίδα δεν είναι περασμένη πάνω στο ποδήλατο όπως πρέπει. Κάπου εκεί, η ψυχολογία μου σπάει γιατί πλέον δεν υπάρχει γυρισμός. Σκέψου ότι ο πύρρος της αλυσίδας είναι μία πρόκα που την καρφώνεις κάπου. Το κάρφωμα μπορείς να το κάνεις με μία πέτρα, όντως. Για να την βγάλεις όμως, θέλεις συγκεκριμένο εργαλείο. Έτσι και ο πύρρος. Και δεν έχουμε το εργαλείο. Με περιορισμένες ελπίδες, μιας και νόμιζα ότι αυτό το πράγμα έχει καταργηθεί εδώ και χρόνια, ρωτάω τον Χατζάκο αν η αλυσίδα του έχει ασφάλεια. Η απάντηση του είναι καταφατική και αυτό αναπτερώνει και πάλι το ηθικό μου καθώς με μία πένσα μπορούμε να δώσουμε τη λύση στο πρόβλημα. Προφανώς και δεν έχουμε πένσα μαζί μας αλλά ρωτώντας τα διερχόμενα αυτοκίνητα είναι πάρα πολύ πιθανό να βρούμε μια. Μετά από 3-4 απόπειρες σταματάω ένα αυτοκίνητο στου οποίου το πίσω κάθισμα βλέπω κάτι καραμπίνες. Ο τύπος κατεβαίνει ανοίγει το πορτ μπαγκάζ όπου έχει και τον σκύλο στο κλουβί του. Είναι κυνηγός. Πέφτουμε πάνω στην Ακρίδα να επιδιορθώσουμε, καταφέρνουμε ανοίγουμε την αλυσίδα, την περνάμε από τους δίσκους, ζοριζόμαστε λίγο για να την κλείσουμε, τα καταφέρνουμε και βλέπουμε τελικά ότι έχουμε ξεχάσει άλλο ένα σημείο να την περάσουμε. Συμβαίνουν αυτά όταν είναι 7 άνθρωποι πάνω από ένα ποδήλατο, όταν σου συμβαίνει μια αναποδιά που μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμη, όταν δεν έχεις τα απαραίτητα εργαλεία και όταν δεν μπορείς να δουλέψεις άνετα. Ξανακάνουμε τη διαδικασία από την αρχή και αυτή τη φορά εξακριβώνουμε 10 φορές ότι η αλυσίδα είναι στη σωστή θέση για να την κουμπώσουμε και τελικά να δώσουμε την πένσα στον άνθρωπο που τον έχουμε και περιμένει. Ο οποίος άνθρωπος, πάνω στην αναμονή ρώτησε για που το έχουμε βάλει με τα ποδήλατα, του απαντήσαμε για να μας δικάσει επάξια απορώντας  'Καλά... κάνετε τέτοιες αποστάσεις με το ποδήλατο και δεν έχετε μια πένσα, εφτά άτομα;'. 

 

Ο Ράκος έχει αναλάβει το χειρουργείο της αλυσίδας...

 

 

Η πένσα έχει βρεθεί με ωτοστόπ και παλεύουμε το τελευταίο κούμπωμα για να συνεχίσουμε

  

Το πρόβλημα λύθηκε... Έτοιμοι για αναχώρηση ξανά!

 

    Η Ακρίδα είναι και πάλι με την αλυσίδα δεμένη. Με τον τσαμπουκά που έχει φάει βέβαια, η κατάσταση σηκώνει αστερίσκο. Έχουμε χρονοτριβήσει κάμποση ώρα και με αυτή την αναποδιά και αν προσθέσουμε και τον χαμένο χρόνο λόγω του Προαστιακού, ο απολογισμός είναι ότι είμαστε κάπου 3 ώρες στο δρόμο και έχουμε διανύσει 10 χλμ. Τραγικός απολογισμός αλλά είμαστε όλοι καλά και μέσα στους χρόνους μας. Συνεχίζουμε την ανάβαση μας και κάποια στιγμή κάνω πετάλι δίπλα-δίπλα με το Χατζάκο και μου λέει ότι σκέφτεται να εγκαταλείψει γιατί το απορυθμισμένο ντεραγιέ και η 'μπαλωμένη' αλυσίδα του έχει ζαλίσει τ' αρχίδια και δεν μπορεί να ευχαριστηθεί. Έχει δεχτεί πλήγμα η ψυχολογία του και προσπαθώ να τον παρακινήσω ότι δεν είναι σοβαρή η ιδέα του να εγκαταλείψει και πως πρέπει να κάτσει να το παλέψει. Συζητάμε λίγο το διαδικαστικό του πως πρέπει να κινείται για να βάζει λιγότερα φορτία στην αλυσίδα του για να την ζορίζει όσο γίνεται λιγότερο, να βρει μια ιδανική σχέση και να μην πειράζει συνέχεια τις ταχύτητες. Κάπως έτσι φτάνουμε στο πρώτο Σημείο Μηδέν για σήμερα. Βλέπουμε μπροστά μας πλέον τον Κορινθιακό κόλπο. Κάνουμε μια ανασυγκρότηση και παρακινούμε για σοβαρότητα και υπευθυνότητα στην επερχόμενη κατάβαση γιατί την προηγούμενη φορά που ήρθαμε εδώ, φύγαμε με ασθενοφόρα.  Έχουμε έναν αρκετά στενό δρόμο διπλής κατεύθυνσης, σημεία χωρίς ορατότητα, σημεία που το οδόστρωμα έχει τρύπες ή χώματα και πέτρες τα οποία είναι πολύ επικίνδυνα. Είναι η πρώτη κατάβαση με τόσα πολλά φρένα και το κάνω για μένα, για τον Τεό και για το καλό παράδειγμα στην ομάδα. Λίγο αργότερα, βρισκόμαστε στη στροφή που συνέβη το ατύχημα και εννοείται θα πραγματοποιήσουμε στάση για αναμνηστική φωτογραφία και για την εξιλέωση. 

 

Η τελευταία μας ανάμνηση από αυτή τη στροφή θα είναι χαμόγελα και υγεία!!!

 

 

    Ανεβαίνουμε και πάλι στα ποδήλατα μας να συνεχίσουμε. Ο Τεό παίρνει λίγο χρόνο και χαζεύει το σημείο που συνέβη το ατύχημα. Όπως είναι λογικό, δε θυμόταν άλλα πολύ βασικότερα πράγματα με αυτό που τον βρήκε, οπότε είχε απορίες και πράγματα να δει, να σκεφτεί για να αποχωρήσει τελικά χαμογελαστός από το σημείο. Συνεχίζουμε το δρόμο μας κι ενώ όπως είναι λογικό είχαμε όλοι στο μυαλό μας κάποια κατάβαση, μία ανεβαίνουμε και μία κατεβαίνουμε. Δεν υπάρχει πρόβλημα με αυτό. Είναι θέμα χρόνου να κατηφορίσει για τα καλά αφού είμαστε πάνω στο βουνό και έχουμε να βρεθούμε δίπλα στη θάλασσα.

 

Βουνό, πράσινο, θάλασσα. Υπερθέαμα

  

 

    Τα πεύκα κρύβουν τον ουρανό, οι πευκοβελόνες στο πλάι του δρόμου δημιουργούν ένα παχύ χαλί, η συννεφιά και η υγρασία κάνουν το δάσος να μοσχοβολά. Απολαμβάνω τόσο πολύ που δε με νοιάζει που κατεβαίνω τέτοια κατάβαση με τα χέρια στα φρένα. Αισθάνομαι δικαιωμένος που αποκαλώ αυτή τη διαδρομή ίσως την πιο όμορφη στο νομό Αττικής. Το οδόστρωμα όσο πάει γίνεται και χειρότερο και αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να διατηρούμε την ταχύτητα μας σε ελεγχόμενα επίπεδα. Πέρα από τις τρύπες στο οδόστρωμα, κάποια σημεία στρωμένα με τσιμέντο και όχι με άσφαλτο, έχουμε και χώματα και πέτρες προφανώς από πρόσφατες βροχές. Λίγες στροφές αργότερα κι ενώ έχω μείνει τελευταίος βλέπω την ομάδα σταματημένη. Ο Ράκος έχει πάθει λάστιχο πατώντας κάποια πέτρα ικανού όγκου για να σκάσει τη σαμπρελίτσα του Ρομάν. Άλλη μία αναποδιά μας βρίσκει η οποία θα μας κοστίσει μόνο σε χρόνο και όχι σε ανησυχία μιας και η ανταλλακτική σαμπρέλα είναι πλέον προαπαιτούμενο για να έρθει κάποιος σε κομπαρσιλίκι.  Άλλη μια ευκαιρία να ξεκαβαλήσουμε τα ποδήλατα μας και να επιδοθούμε σε κράξιμο καφενειακού επιπέδου μεταξύ μας μέχρι να αλλάξει ο Ράκος τη σαμπρέλα του. 

Δεύτερο αναγκαστικό πιτ στοπ...

    Κατηφορίζουμε και τα τελευταία μέτρα αυτής της κατάβασης ώσπου πέφτουμε πάνω στη θάλασσα. Η συνέχεια της πορείας περιλαμβάνει αυτό το εξαιρετικής ομορφιάς παραλιακό κομμάτι από τις Αιγειρούσες μέχρι το Σχοίνο. Ένας δρόμος σχεδόν ολοκληρωτικά κατεστραμένος σε κάποια σημεία είναι αυτός που εμποδίζει το βουνό και τα πεύκα να πέσουν μέσα στη θάλασσα.

 

 

 

Σουλάτσο δίπλα στη θάλασσα, το λατρεύουμε

Η Μαυρολίμνη πάνω στον επαρχιακό δρόμο Αλεποχωρίου - Σχίνου

Ορίστε;!;!;!

     Συνατήσαμε 2 φορές φανάρι χωρίς να υπάρχει διαστάυρωση πάνω στον παραλιακό δρόμο. Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν κάποια διαστήματα που ο δρόμος είναι τόσο στενός είτε από κατολισθήσεις, είτε από κατεστραμμένο οδόστρωμα που δεν χωράνε δύο οχήματα στο πλάτος του. Κάτι σαν το φράγμα στη λίμνη του Μαραθώνα. Ο καιρός έχει αρχίσει και ανοίγει ενώ προς τα εκεί που πρόκειται να κατευθυνθούμε εμείς είναι ήδη καλοκαιρινός. Συνεχίζουμε το παραλιακό πανέμορφο σουλάτσο με τα πάνω του και τα κάτω του μέχρι που φτάσαμε στο Σχίνο. Εδώ θα ανασυγκροτηθούμε, θα ανεφοδιαστούμε, θα πάρουμε 2 ανάσες και θα προετοιμαστούμε ψυχολογικά γιατί ακολουθεί η ανάβαση 10 χιλιομέτρων στα Πίσια. Κρατάω χαμηλό προφίλ γιατί έχοντας ξανακάνει αυτή τη διαδρομή με τον Ράκο, η συγκεκριμένη ανάβαση μου είχε σπάσει τον τσαμπουκά από νωρίς και είχε πέσει αρκετό περπάτημα. Είναι από τις αναβάσεις που θα φέρει μπροστά σου κλίσεις μέχρι και 16%. Έχω στο μυαλό μου τον Άκη και πως θα συμπεριφερθεί το πρισμένο του γόνατο, το Χατζάκο και τον Τεό γιατί πάνε για πρώτη φορά για μία τέτοια ανάβαση έχοντας κάνει ήδη κάπου 30 -όχι και τόσο εύκολα- χιλιόμετρα. Μετά το έχω σε εμένα μιας και είμαι σε φάση που έχω φορτώσει κάτι κιλά και τα πνευμόνια μου είναι πιο μπουρδέλο από ποτέ. Ο Μιχάλης και ο Ορέστης εμπνέουν μια ποδηλατική εμπιστοσύνη και θεωρώ ότι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα και τέλος, ο Ράκος ίσως να μην έχει πρόβλημα να ανέβει στα Πίσια με μεγάλο δίσκο ενώ κοιμάται στο τιμόνι. Μέχρι να περάσουν αυτά τα λεπτά της στάσης πριν την ανάβαση, ο καιρός έχει βελτιωθεί τόσο που θεωρώ απαραίτητο να λουστώ με αντηλιακό. Ο μπαγάσας ο Ήλιος περίμενε να φτάσουμε στο πιο δύσκολο σημείο για να βγει να μας λούσει. Παρόλα αυτά, δεν το σκέφτομαι και πολύ γιατί η θερμοκρασία είναι ότι πρέπει για ποδήλατο και το βουνό έχει τόσο πεύκο που σχεδόν πάντα θα σου δίνει ένα διάδρομο ίσκιου να κρυφτείς. Κάπως έτσι ξεκινάμε για την ανάβαση μας. Από τις πρώτες κιόλας στροφές η ομάδα έχει χωριστεί σε μικρότερες ομάδες. Αυτό δεν είναι κακό, το βουνό θα το ανέβει ο καθένας με το ρυθμό του εκτός και αν προκύψει κάτι σημαντικό όπου εκεί θα πέσουν τηλέφωνα και θα διαχειριστούμε ανάλογα. Ο Μάικ δείχνει πολύ δυνατός και ήδη έχει πάρει κάποια μέτρα μπροστά από όλους μας. Ακολουθώ μαζί με Ορέστη και Τεό και πίσω έχουν μείνει ο Ράκος με το Νικόλα που σίγουρα θα έχει ξανά θέματα με το ντεραγιέ του και τον Άκη που πιθανότατα να έχει θέμα με το γόνατο του. Ο Τεό αρχίζει κάποιες ερωτήσεις από αυτές που σου θέτει ένα βουνό όταν πάει να σε βάλει από κάτω. Προσπαθώ να του εξηγήσω δείχνοντας τον εαυτό μου, ότι τα βουνά δεν τα ανεβαίνουμε ούτε με τα πνευμόνια μας, ούτε με τα πόδια μας. Τα ανεβαίνουμε με την υπομονή μας και τη σωστή ψυχολογία. Ο Τεό είναι ένα παιδί 23 χρονών που μπορεί να γαμάει γαιδούρα στην ανηφόρα και να κάνει κουπί στην άμμο αλλά η μη εμπειρία σε τέτοιες καταστάσεις τον κάνει να πάει να βάλει τρικλοποδιά στον εαυτό του. Κάπως έτσι έχουμε στρίψει ήδη μπόλικες στροφές και πλέον βλεπουμε από ψηλά το Σχίνο και στο βάθος το Αλεποχώρι.

Ανεβάινουμε και πάμε...

Το κάπνισμα δημιουργεί άβολες καταστάσεις στην ανάβαση...

Κλαίω.

Ο Ήλιος σε οίστρο, τα πεύκα αμέτρητα και κάτι κλίσεις από αυτές που σε γονατίζουν

Λίγα στρώματα πιο πάνω αλλά τουλάχιστον βλέπω ότι και τα υπόλοιπα αλάνια μου πολεμάνε και ανεβαίνουν

Το φιδάκι...

Μία από τις 2λεπτες στάσεις για να κυκλοφορήσουν λίγο τα αίματα και να πέσουν οι παλμοί

   Έχει περάσει καμιά ώρα που ανεβάινουμε πολύ σκληρά. Σε αυτό το διάστημα πέτυχα τον Μάικ σε ένα γαμάτο ξέφωτο που είχε σταματήσει να μας περιμένει και να βγάλει καμιά φωτογραφία και ο τύπος παίζει να μην ήταν καν λαχανιασμένος. Μετά από λίγο ήρθε ο Τεό με τον Ορέστη και παρόλο που είμαστε σε σημείο με αρκετά καλή οπτική στο δρόμο, δεν βλέπω κάπου τους υπόλοιπους. Ο Τεό μου προτείνει να τους πάρουμε κάνα τηλέφωνο και σκέφτομαι ότι αν είχε προκύψει κάτι κρίσιμο και είχαν σταματήσει, θα μας είχαν πάρει ήδη. Για να τους περιμένουμε για ανασυγκρότηση, θεώρησα απαγορευτικό το χρόνο για το δικό μου σώμα γιατί αν καθόμουν κάνα 20λεπτο, πιθανότατα μετά να μη μπορούσα να συνεχίσω ο ίδιος. Ξεκινάμε πάλι και ροκανίζουμε ανηφοριές και ο Μάικ εξαφανίζεται και πάλι από το οπτικό μας πεδίο. Ο τύπος ανεβαίνει το βουνό με την ίδια ευκολία που διασχίζω τη μαρίνα Φλοίσβου. Συμβαίνουν αυτά άμα δεν καπνίζεις και είσαι και λίγο ωραίος με το σώμα σου. Ο προσανατολισμός έχει αλλάξει και βρισκόμαστε σε τέτοιο σημείο που ναι μεν τρώμε το ξύλο μας αλλά το τρώμε υπό σκιά. Ο Ορέστης μας χαρίζει κάποιες κραυγές αγανάκτησης και παράκρουσης και ακολουθάμε κι εγώ με τον Τεό. Τρελίτσα η ανάβαση για τα Πίσια, τρελίτσα κι εμείς. Ο Τεό έχει βάλει και παίζουν κάτι ραπς στο κινητό του οπότε μεταξύ των κραυγών δεν διστάζω να χώσω και ένα κουπλέ, όσο μου το επιτρέπει η κομμένη μου ανάσα. Βλέπω ότι έχουμε διανύσει 10 χιλιόμετρα οπότε οι στροφές που παίρνουμε κάποια στιγμή θα πάψουν να φέρνουν ανηφόρα και πάλι μπροστά μας. Σε ένα επίπεδο κομμάτι βλέπω τον Μαικ να έχει ξεβρακωθεί και να κάνει διατάσεις. Είναι το δεύτερο Σημείο Μηδέν για σήμερα. Παρκάρουμε τα ποδήλατα μας, φουσκώνουμε σαν τα κοκόρια για το κατόρθωμα μας, πετάμε τα μουσκεμένα ρούχα μας και μπαίνουμε κι εμείς για τις διατάσεις μας. Το διάλειμμα προβλέπεται να είναι μεγάλο μέχρι να φτάσουν και τα υπόλοιπα σκυλιά του πολέμου. Οι διατάσεις διαλύουν το κορμί μου. Ξέρεις, η δύσκολη ποδηλασία δεν δίνει πόνο μόνο στα πόδια. Κατά τη διάρκεια της ανάβασης, πέρα από τις ανάσες μου οι πόνοι που ήταν οι πιο ενοχλητικοί ήταν στους ραχιαίους και στους τρικέφαλους μύες στα χέρια μου. Αράζουμε ξαπλωμένοι στην άσφαλτο και χαζολογάμε με τους υπόλοιπους. Η θερμοκρασία είναι τέτοια που έχουμε επιλέξει σημείο να μας βλέπει ο Ήλιος για να μην κρυώσουμε για τα καλά. Λίγο αργότερα εμφανίζονται και οι υπόλοιποι σκύλοι και αράζουμε να πάρουν και αυτοί τις ανάσες τους και να χαλαρώσουν λίγο τους μύες τους. Ο Άκης έχει γαμηθεί κάπως με το γόνατο του, ο Νικόλας ταλαιπωρήθηκε με το ντεραγιέ του, ο Ράκος είναι ατσαλάκωτος. Αφού έχουμε τελειώσει με το δυσκολότερο και πιο χρονοβόρο κομμάτι της διαδρομής, έχουμε να πάρουμε μια απόφαση. Αν θα επισκεφτούμε τη λίμνη Βουλιαγμένης για να πάρουμε εκεί το διάλειμμα μας για βουτιά, μπύρα, τροφή. Βάζουμε κάτω όλα τα δεδομένα και καταλήγουμε ότι θα είναι καλύτερα να κάνουμε τη στάση μας στο Λουτράκι και όχι στη λίμνη. Αυτό θα μας δώσει τη δυνατότητα να αράξουμε πιο άνετα γιατί θα είμαστε πιο κοντά στην Κόρινθο και θα έχουμε να κάνουμε ένα μικρό και εύκολο κομμάτι διαδρομής μετά από το διαλειμμα κατά το οποίο θα 'κρυώσουμε' και θα μας βγουν και τα 'παράσημα' της βόλτας. Επίσης, θα αποφύγουμε τη θρυλική σύντομη ανάβαση - σκάλα στο Σκάλωμα. Αποφασίζουμε ομόφωνα ότι η παράκαμψη για τη λίμνη Βουλιαγμένης δεν θα πραγματοποιηθεί. Αυτή ήταν και η συνέπεια των καθυστερήσεων που προέκυψαν στη σημερινή εκδρομή.

 

Δροσερή αθλητική ομάδα Ζωή Ποδήλατο στο Σημείο Μηδέν

 

  Έτσι λοιπόν, καβαλάμε και πάλι τα ποδήλατα μας και πάμε για το πιο απολαυστικό κομμάτι της διαδρομής. Κατάβαση που θα μας περάσει μέσα από τα Πίσια και την Περαχώρα και τελικά θα μας ρίξει στο Λουτράκι. Ανεβαίνω στο ποδήλατο και πονάω σχεδόν παντού. Δεν ανησυχώ ιδιαίτερα γιατί το κομμάτι που έχει μείνει είναι αρκετά εύκολο αλλά εντυπωσιάζομαι αρνητικά επειδή είμαι σε κατάσταση 'ένα μπουρδέλο και μισό'. Ο Ράκος έχει κάνει μια μίνι έρευνα και έχει δει ότι θα είναι πολύ εύκολα μέχρι το Λουτράκι πληροφορία την οποία δε γνωρίζαμε γιατί και την προηγούμενη φορά που το είχαμε κάνει είχαμε κατέβει λίμνη Βουλιαγμένης. Η κατάβαση έχει ξεκινήσει ήδη και τώρα μπορούμε να κατεβαίνουμε σχεδόν ανεξέλεγκτα γιατί ο δρόμος είναι πιο πλατύς, δεν είναι βομβαρδισμένος και δεν έχει απότομες στροφές να σου στερούν το οπτικό πεδίο. 

Λίμνη Βουλιαγμένης και Κορινθιακός κόλπος...

 

 

Η απονομή δικαιοσύνης είναι απόλυτη στο ποδήλατο ακόμα και αν αυτό που ανεβαίνεις σε 2 ώρες, το κατεβαίνεις σε 10 λεπτά. Ότι ανεβαίνει, θα κατέβει. Με έπιανε ένα παράπονο καθώς το έβλεπα να τελειώνει αλλά από την άλλη οι αδρεναλίνες μου και η διασκέδαση βαρούσαν κόκκινο όταν έβλεπα τη Νταλίκα μου να κινείται με 60 χλμ/ώρα. Περνάμε τη διαστάυρωση που τελικά δεν θα στρίψουμε για λίμνη Βουλιαγμένης και συνεχίζουμε για το Λουτράκι. Ο δρόμος είναι αυτό που λέμε 'κρέμα'. Πολύ εύκολο πετάλι για να πηγαίνεις με ιδανική ταχύτητα. Μια πολύ ωραία φλατιά που λίγο αργότερα μετατρέπεται και πάλι σε κατάβαση για να πέσουμε τελικά με αλεξίπτωτα μέσα στο πολύ όμορφο Λουτράκι. Ποδηλατούμε πάνω στην παραλία στο Λουτράκι και πλέον έχουμε το νου μας στη βουτιά, τις μπύρες και τα σουβλάκια. Έχει βγάλει έναν ζόρικο αέρα και η θάλασσα είναι τόσο ανήσυχη που με κάνει λίγο σκεπτικό απέναντι στη βουτιά. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατόν να μη βουτήξω. Οι συνέπειες της βουτιάς και της δροσερής θάλασσας θα είναι ευεργετικές. Βρίσκουμε το σημείο στην παραλία που θα αράξουμε και ο Ορέστης με το Νικόλα φεύγουν για να φέρουν τις μπύρες της νίκης. Καθώς έρχονται, μας ανακοινώνουν ότι ενημερώθηκαν από κάποιες ντόπιες θείες ότι το γυράδικο θρύλος του μέρους είναι το Πιπέρι. Σηκώνουμε τα κεφάλια μιας και βλέπουμε ότι το σημείο που έχουμε επιλέξει για το άραγμα μας είναι κάτω από το Πιπέρι. Λαχείο. Μετά τη βουτιά μας θα έχουμε να συρθούμε 20 μέτρα για να πάμε να φάμε. Αναζωογονημένος από τη βουτιά, η μπύρα και το τσιγάρο μου φέρνουν μια απόλυτη χαλαρότητα και μια γλυκιά μέθη. Θα μπορούσα να κοιμηθώ όλο το βράδυ εκεί, πάνω στα βότσαλα. Σέρνουμε τα κουρασμένα μας κορμιά στο Πιπέρι για να απολαύσουμε το Γεύμα των Πρωταθλητών και να πιούμε καμιά μπύρα ακόμα. Έχουμε μόνο 10 χλμ. ποδήλατο μέχρι την Κόρινθο οπότε δε μας νοιάζει και ψιλομεθυσμένοι να πάμε. 

Το Γεύμα των Πρωταθλητών... Περισσότεροι Πρωταθλητές από ποτέ σε κομπαρσιλίκι...

Αναχώρηση από Λουτράκι για Κόρινθο...

 

 

Κοιτάμε τα ρολόγια μας και η ώρα είναι 7 το απόγευμα. Έχουμε τρένο στις 8.14 και έχουμε να καλύψουμε 10 χλμ δρόμο. Με λίγη σοβαρότητα και χωρίς ευτράπελα, βγαίνει πολύ εύκολα. Πληρώνουμε το λογαριασμό μας, ντυνόμαστε, βάζουμε τα φωτάκια μας μιας και έχει σκοτεινιάσει και ξεκινάμε για προαστιακό Κορίνθο. Βάζω τις εφαρμογές με πλοήγηση για να μην χάσουμε καθόλου χρόνο και μπαίνω μπροστά, δίνοντας έναν σχετικά ψηλό ρυθμό στο πετάλι γιατί δεν θα είναι ωραίο να χάσουμε το τρένο των 8.14. Έχει και επόμενο στις 9.14 αλλά θα είναι βάσανο να κάτσουμε να περιμένουμε μία έξτρα ώρα και να φτάσουμε στα σπίτια μας στις 11 το βράδυ. Μόλις φτάνουμε στην παλιά γέφυρα του ισθμού της Κορίνθου, βλέπουμε το φανάρι κόκκινο. Η γέφυρα έχει βυθιστεί πριν από 3' για να περάσει καράβι. Και αναμένεται να σηκωθεί είκοσι λεπτά αργότερα. Τα βάζουμε με την τύχη αλλά και απ' την άλλη, δεν πάει να γαμηθεί; Έχει κι άλλο τρένο, η κυκλοφορία των καραβιών στον ισθμό δεν περνάει από το χέρι μας και στην τελική κανείς μας δεν το είχε ξαναδεί αυτό. Χαζεύουμε τη διαδικασία και λέμε ότι μόλις ανοίξει η γέφυρα, έχουμε ακόμα τις πιθανότητες με το μέρος μας αρκεί να είμαστε σβέλτοι. 

Κόκκινο το φανάρι στον ισθμό...

 

 

     Το καράβι πέρασε, η γέφυρα ξεκινάει για να επιστρέψει στη θέση της. Μόλις βγαίνει από την επιφάνεια της θάλασσας κοιτάμε όλοι με αγωνία να δούμε τι ψάρια έβγαλε πάνω. Τίποτα. Διασχίζουμε τη γέφυρα με τα ποδήλατα στα χέρια γιατί τώρα που είναι και βρεγμένη είναι ακόμα πιο επικίνδυνη. Μόλις πιάνουμε ....Πελοπόννησο, καβαλάμε ποδήλατα και ξεκινάμε λες και τρέχουμε σε αγώνα. Προπορεύομαι και κάνω πετάλι τόσο δυνατά που εντυπωσιάζομαι με τον εαυτό μου γιατί όταν σηκώθηκα από το γεύμα των πρωταθλητών αισθανόμουν χώμα. Κάποιοι από την ομάδα δεν ακολουθούν κατά πόδας αλλά εξακολουθώ να πηγαίνω γρήγορα για να κάνω το καρότο τους, να πιέσουν τον εαυτό τους για λίγο μέχρι να φτάσουμε στο σταθμό και μετά να αράξουμε σαν τους μάγκες. Μπαίνουμε στον σταθμό 7.55 σαν τους νικητές και έχουμε μπροστά μας 20 λεπτά για να βγάλουμε εισιτήρια, να ανέβουμε στις αποβάθρες και να πάρουμε και 2 ανάσες μέχρι να έρθει το τρένο. 

     Η βόλτα έχει τελειώσει με επιτυχία. Είμαστε όλοι εντάξει στην υγεία μας και όσες αναποδιές μας έτυχαν, τις αντιμετωπίσαμε με σθένος και καλή διάθεση, μιλώντας για τα τεχνικά που προέκυψαν στα ποδήλατα. Η καθυστέρηση με το τρένο είναι κάτι αδικαιολόγητο για κάτι τέτοιες μέρες, για κάτι τέτοιες βόλτες. 'Οταν οι συμμετοχές σε κάτι τετοιες δραστηριότητες αυξάνονται, παράλληλα αυξάνονται και οι πιθανότητες να προκύψουν διάφορα που θα κοστίσουν σε χρόνο. Χρέος της ομάδας είναι να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να ελαχιστοποιούμε τις πιθανότητες να προκύψουν αυτές οι αναποδιές. Όχι για να κάνουμε καλούς χρόνους αλλά για να μην ξεμένουμε όπου να 'ναι και να καταφέρνουμε να κάνουμε αυτό που λέμε. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Μέσα σε 13 ώρες, από τις 7.15 το πρωί που έφυγε ο προαστιακός από τον Πειραιά μέχρι τις 8.14 που φύγαμε από την Κόρινθο, η ομάδα κάλυψε 75 χιλιόμετρα με το ποδήλατο  σε 5 ώρες και 15' καθώς και το Πειραίας - Μέγαρα με το τρένο (45 λεπτά). Η εμπειρία ήταν εξαιρετική και θα μείνει αξέχαστη. Όσο η ομάδα μεγαλώνει από δικά μας παιδιά είναι μόνο ευτυχία. Λέγαμε ότι έστω και έναν να παρακινήσουμε να πάρει το ποδηλατάκι του και να πάει μέχρι την παραλιακή θα είναι κατόρθωμα για εμάς κι εδώ βγήκαμε για κομπαρσιλίκι 7 ποδήλατα. Μάλλον τώρα πρέπει να βρούμε την ισορροπία μετάξυ των συμμετοχών και του χρονικού πλαισίου της βόλτας. Συγχαρητήρια σε όλους τους παιχταράδες που ολοκληρώσαμε με επιτυχία το κομπαρσιλίκι. Πάμε για τα επόμενα!!!!

    Για τους λάτρεις των αριθμών δεν θα σας πως τι έγραψε το κοντέρ της Νταλίκας γιατί κατέγραψα όλη την εκδρομή όμορφα και περιποιημένα με το komoot. Όποιος γουστάρει να σκαλίσει ας πατήσει εδώ.

Μη χάσετε και το video της τρισδιάστατης αναπαραγωγής της βόλτας από το καινούριο μαραφέτι το relive.

Όταν φύγουμε θα μείνουν μόνοι οι δρόμοι...

κανείς δεν θα χορεύει όταν νυχτώνει...

το μόνο που θα αφήσουμε ιστορίες...

και κάνα δυο φωτογραφίες...