Μια Παιδική Χαρά

   Δευτέρα 04/01/2021 , ξεκινάει η πρώτη βδομάδα του έτους. Ο καιρός βροχερός και η διάθεση πεσμένη μιας και τα μέτρα περιορισμού και εγκλισμού συνεχίζουν. Κρατάμε όμως το ηθικό μας ψηλά μιας και έχει πέσει σύρμα για μικρό κομπαρσιλίκι το Σαββατοκύριακο εντός Περιφέριακης Ενότητας. Η προσμονή αυτή έδωσε νοήμα στις μέρες της εβδομάδας μου, μιας και θα ήταν η πρώτη μου μεγάλη ποδηλατάδα άνω των 50χλμ με την ομάδα. Οι μέρες πλησιάζουν και η ομάδα στα χαμένα. Πέμπτη απόγευμα και δεν έχουμε καταλήξει ούτε καν στην μέρα. Μετά από λίγη πίεση απο τον Σταυράκο καταλήγουμε στο ότι ιδανική μέρα είναι το Σάββατο.Το πλάνο έχει ήδη στηθεί . Τεό και εγώ θα διανυκτερεύσουμε την Παρασκευή στον Νικόλα ενώ Σταύρος , Σπυράκος και Αλέκος θα πάρουν απο νωρίς το μετρό για το σημείο συνάντησης. Παρασκευή βράδυ στην παρέα προστίθεται και ένα φιλαράκι του Σπυράκου , ο Αχιλλέας.Το ραντεβού ορίζεται 9:30 στο μετρό της Δουκίσσης. Προορισμός μας ; Η λίμνη Μαραθώνα. Μια διαδρομή που είχε κάνει σαν πρόταση ο Νικόλας μας , αρχές του Δεκέμβρη και φάνταζε ιδανική σαν παρθενική ποδηλατάδα μιας και ο αριθμος των χιλιομέτρων ( 65 ) καθώς και οι κλίσεις στις ανηφόρες ( εώς ~8% ) ήταν σχετικά βατές .

Το σχέδιο

Σάββατο πρώι, ώρα 7:45 , εγώ με τον Νικόλα είμαστε ήδη στο πόδι. Ο Τεό ρίχνει ακόμα τα πρωινά χουζουρέματα του και ζητάει 10 λεπτά ακόμα ύπνο. Η ώρα 9:10 και αφού έχουν γίνει τα καθέκαστα είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Λίγο πριν φύγουμε ο Τεό συναντά ενα πρόβλημα με την τσάντα του και αναγκάζεται να γυρίσει στο σπίτι προκειμένου να αλλάξει τσάντα. Με τα πολλά 9:20 είμαστε πάνω στα ποδήλατα στον δρόμο για το σημείο συνάντησης, μια απόσταση 10 λεπτών . Ο ενθουσιασμός και η όρεξη τεράστια. Φτάνοντας στο σταθμό παίρνουμε το πρωινό μας καφεδάκι και μετά απο 5 λεπτά καταφτάνει και η υπόλοιπη ομάδα. Μετά απο τις χαιρετούρες και το τελευταίο τσιγαράκι για να οργανωθούμε , είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση.

  Ξεκινάμε λοιπόν να πέσουμε σιγά σιγά στη Μαραθώνος με στόχο να φτάσουμε παραλιακά στην Νέα Μάκρη και απο εκεί Μαραθώνα. Ο καιρός σχεδόν ανοιξιάτικος, λιακάδα με καταγάλανο ουρανό και γύρω στους 16-17 βαθμούς . Πρώτο πιτ στόπ σε ενα καφέ που είχε και ενα μίνι συνεργείο για ποδήλατα αν χρειάζονταν τιποτα. Ο Τεο και εγώ φουσκώνουμε λάστιχα , τα παιδιά εφοδιάζονται με νεράκια και φαγώσιμα. Η διαδρομή μας για τα πρώτα 20-22 χιλίομετρα κατηφορική , πράγμα που την καθιστά ιδανική προθέρμανση για τα πόδια. Ήταν βέβαια μια απόσταση σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας όποτε δεν υπήρχε τόσο το χαλαρό πετάλι και ο χαβαλές μεταξύ μας. Το να έχεις όμως , το κεφάλι ψηλά να σε χτυπάει ο ήλιος και το αεράκι και να βλέπεις μπροστά σου 6 τρελούς στα ποδήλατα τους , αξία ανεκτίμητη . Με τα πολλά φτάνουμε παραλιακά , ο ήλιος ειναι πλέον στη σωστή θέση για να ζεσταθεί γλυκά το κοκκαλάκι μας. Τα προγνωστικά για έντονο αέρα και 4-5 μποφόρ αποδείχθηκαν μούφα. Δεξιά μας μια καταγάλανη θάλασσα , με ενα κυματάκι τόσο όσο για να σε χαλαρώνει.

   Η παρέα πλέον ποδηλατεί κοντά και ο χαβαλές και οι μαλακίες έχουν ξεκινήσει. Κλασικός στόχος πειράγματος ο Τεο μιας και είναι ο μικρότερος της παρέας . Εξίσου όμως στόχος έγινα και εγώ μιας και ήταν η πρώτη μου ποδηλατάδα. Η χαρά μου όμως ήταν τέτοια που πραγματικά ότι μαλακία και να μου έλεγαν το χαμόγελο ήταν μέχρι τα αυτιά. Η ώρα πρέπει να είναι 12 και κάτι όταν φτάνουμε στον Μαραθώνα και κάνουμε το δεύτερο πιτ στοπ προκειμένου να φουσκώσει λάστιχα ο Σπυράκος και ο Τεο ,που σαν μαλάκας στην πρώτη στάση φούσκωσε μόνο το μπροστά λάστιχο για κάποιο λόγο. Εφοδιαζόμαστε ξανά εκεί όλοι με νεράκια και σνάκ μιας και ξεκινάει σιγά σιγά η ανάβαση για την Λίμνη του Μαραθώνα.

 

   Ο δρόμος με συνεχή κλίση στο 6-7% για περίπου 12 χιλίομετρα και αρκετά επικίνδυνος μιας και οι οδηγοί νομίζαν οτι βρίσκονται σε κάποιο Moto Gp , Rally Acropolis και γενικά σε αγωνιστική πίστα . Συνεπώς το κεφάλι κάτω και πετάλι. Ανάσες σταθερές και οι ταχύτητες να πέφτουν βροχή μπας και σωθεί κατι τελευταίο απο τα πνευμόνια μας. Μετά τα πρώτα 3-4 χιλίομετρα τα πόδια αρχίζουν να βαραίνουν επικίνδυνα και ειναι η ώρα να κατέβω λίγο να τεντωθώ. Μερικές φορές και αυτά τα 2 λεπτά είναι αρκετά να ανακτήσεις κάποιες δυνάμεις. Ο Σπυράκος σαν πιο παλιός της ομάδας και έχοντας ίσως και την έγνοια να μην γίνει κάτι σε μένα που είμαι πρωτάρης σε αυτά, κάνει διάλειμμα μαζί μου. Αυτα τα λίγα λεπτά όμως σου δίνουν και τον χρόνο να χαζέψεις το τοπίο και να μυρίσεις το θυμάρι και το πεύκο που είχε στην περιοχή. Πετάλι στο πετάλι και τσουκου τσουκου μάνα μου, βάλε κανα δυό ανακοπές και φτάσαμε σε ένα σημείο που ξεκινούσε μια μικρή κατήφορα. Στα πρώτα μέτρα σε ένα πλάτωμα, μια βρύση, σαν απομηχανής θεός ανεφοδιασμού μας δίνει την δροσιά της για να συνεχίσουμε. Η κατηφόρα απολαυστική , με τον ήλιο στο πρόσωπο και την δροσιά του καθαρού αέρα , όχι όμως και τόσο μεγάλη οσο θα θέλαμε. Λίγα λεπτά μετά μπροστά μας πάλι πετάλι. Δεν μας πτοεί όμως μιας και έχουμε διανύσει ήδη 40 χιλίομετρα και γνωρίζουμε οτι σύντομα η θέα της λίμνης θα μας ανταμείψει. Πράγματι μετά απο 2-3 αγκωμαχητά και αφήνοντας σε αυτές τις ανηφόρες το ένα μου πνευμόνι φτάνουμε σε ένα ερημωμένο κτήριο που βλέπει πιάτο τη λίμνη και το φράγμα του Μαραθώνα.

Σημείο άψογο για το επίσημο άραγμα της εκδρομής. Πρώτο πράγμα όμως η λήψη της καθιερωμένης φωτογραφίας , μιας και το τοπίο που έχουμε ως φόντο δίνει στον Σπυράκο το κατάλληλο υλικό για να δημιουργησει πάλι την απεικόνιση της στιγμής που τα χαμόγελα μας ήταν στα αυτιά. Το κάνει με έναν απίστευτο αυταρχισμό παρόλα αυτά όμως η τελική εικόνα έχει τον απαιτούμενο ρεαλισμό για να την νιώσει ο θεατής και αυτό μετράει.

Αφού έχει γίνει η κατάλληλη λήψη, ξεκινάμε όλοι το άραγμα. Φαγητό , νερό και τουαλέτα τα πιο βασικά και μετά ενα τσιγαράκι με θέα τη λίμνη και το φράγμα ενω παράλληλα ο ήλιος μας σιγοψήνει το πρόσωπο.

Αυτή η ηρεμία και η γαλήνη εκείνης της στιγμής πραγματικά το κάτι άλλο. Η κούραση τόσο γλυκιά. Το απολαύσαμε , το φωτογραφίσαμε και ήρθε η ώρα να το διασχίσουμε. Μετά το φράγμα ο δρόμος της επιστροφής.

   Διόλου ξεκουραστός μιας και είχαμε ακόμα ανηφορές μπροστά μας , με γενναίες κλίσεις. Το πετάλι για τα πρώτα 10 μέτρα βαρύ , δύσκολο και επίπονο. Το συνηθίζεις όμως γρήγορα. Τα επόμενα 5-6 χιλίομετρα ανηφόρας δεν τα κατάλαβαμε να σας πω την αλήθεια. Ίσως η ηρεμία απο το τοπίο , ίσως η ενέργεια απο τις μπάρες δημητριακών δεν μπορώ να πω με σιγουριά, όμως τρώγαμε την ανηφόρα χαμογελαστοί.

Μετά απο μερικά χιλιομετρά είχε έρθει η ώρα που σιγά σιγά θα ξεκινούσε η κατήφορα για να πέσουμε Κηφισιά και από 'κει Χαλάνδρι στο σπίτι του Νικόλα. Εσφαλμένα έβαλα στο νου μου ότι δεν θα παίξει κάποιο ακραίο πετάλι σε ανηφόρα μιας και " κατηφορίζουμε " για Κηφισιά. Ω, το μέγα Komoot είχε άλλα σχέδια . Και δώστου 300 μέτρα κατηφόρα και πάρτου την ψυχή σε 20 μέτρα με κλίση 9-10 % . Και ξαναδώσε στους μαλάκες 500 μέτρα κατηφόρα και ξανά ξύλο με 10 μέτρα ποδαρόδρομο . Και αφού είχαμε ανέβει περίπου... καθόλου μιας και μία πάνω,  μία κάτω στα ίδια μέναμε , φτάσαμε σε μια όμορφη κατηφόρα μέσα στην καταπράσινη Εκάλη.

   Μια κατηφόρα μέσα στα πεύκα αλλά και μέσα στην λακούβα και το σπασμένο κράσπεδο σε βαθμό ενοχλητικό για τα ποδηλατάκια μας. Και εκεί είναι που κάνεις σκέψεις, όπως πολύ σωστά επισήμανε ο Σπυράκος , σχετικά με τις ταξικές διαφορές και σου προκαλείται ένας μικρός εκνευρισμός. Προσπαθείς να τον ξεπεράσεις και τσουπ το Komoot κάνει πάλι τις μαγκιές του και αρχίζουμε τις ανηφόρες και τα μπρος πίσω. Τα νεύρα έχουν λίγο σπάσει. Η αλήθεια να λέγεται. Κερασάκι στην τούρτα μια ανηφόρα 30-40 μέτρων με κλίση 8% εεεε μα πια λίγο ποδαράτο δεν εβλαψε ποτέ κανέναν. Και αφού κάναμε το τιμημένο περπάτημα της κούρασης φτάνουμε στην είσοδο του πάρκου Συγγρού .

  Νομίζω ήταν το τελευταίο highlight της ημέρας μιας και μιλάμε για μια τεράστια έκταση με απίστευτο πράσινο και μονοπάτια μέσα στην φύση. Πραγματικά αγνοούσα την ύπαρξη του και το μετανιώνω. Διασχίζουμε τα στενά του Αμαρουσίου πέφτουμε σε εναν ωραίο ποδηλατόδρομο παράλληλα με το ρέμα που μας οδηγεί κατευθείαν σπίτι του Νικόλα. Η απόφαση είχε παρθεί , το πλάνο ήταν φαγητό και μπύρες στην ταράτσα και μετά κατηφόρα για τα σπίτια μας.

   Η ταράτσα μέσα σε λίγα λεπτά θύμιζε πλυσταριό και κάθε σημείο διαθέσιμο να γίνεται απλώστρα για τα ιδρωμένα ρούχα. Αφού πήραμε τις πρώτες ανάσες . τους βάζω λοιπόν όλους κάτω για διατάσεις. Ο Σταυράκος κλασσικός Καραγκίοζης λέει τις κλισέ ατάκες ότι 'έλα μωρέ 1-2 διατασούλες και είμαστε καλα δεν χρειάζεται να μας φάνε οι ώρες'. Παρόλα αυτά κάθισε και τις έκανε όλες κανονικά, γιατί καταβάθος ξέρει. Η πείνα και η κούραση βαράνε κόκκινο και η διαδικασίες ξεκινάνε γοργά. Στόχος το φαγητό μιας και οι μπύρες είχαν ήδη ανοίξει. Εγώ αυτό , εσύ εκείνο ο άλλος το άλλο σε 3 λεπτα είχε εκδωθεί αριθμός παραγγελίας. Είναι ώρα λοιπόν για ανασκόπηση της εκδρομής. 'Ολα είχαν πάει γαμώ!!! Είχαμε περάσει υπέροχα και είμασταν ίσως για πρώτη φορά όλοι καλά και χωρίς αναποδιές. Έτσι ξεκινάει λοίπον το 2021 !!!

   Χτυπάει το κουδούνι ,ήρθε και το φαγητό , να σου και το δεύτερο μπυράκι και αφού φάγαμε και αράξαμε λίγο ακόμα μετά τσουπ ξανα πετάλι 13 χιλιόμετρα για Ηλιούπολη. Υπέροχα. Φοβερά. Συγκλονιστικά. Βγήκαν όμως τόσο χαλαρά , γιατί ο στόχος ήταν ένα ζεστό μπάνιο και άραγμα , 2 πράγματα που έπρεπε να γίνουν όποσδηποτε εκείνη την ώρα.

Κάπως έτσι λοιπόν αυτή η πρώτη για μένα και πρώτη του 2021, ποδηλατάδα τελείωσε και η ώρα 7:30 . 80 χιλιόμετρα συνολικό πετάλι και 7-8 ώρες στον δρόμο. Καινούρια μέρη , όμορφα τοπία και καλή παρέα . Ένα ωραίο Σάββατο.

Υ.Γ.1 . Πραγματικά δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο όμορφο είναι αυτό το συναίσθημα, του να σκέφτεσαι την μέρα σου για να την περιγράψεις σε ενα κείμενο. Είναι σαν να την ξανα ζείς, στιγμή προς στιγμή ,βλέποντας τα όμως όλα πιο όμορφα.

Υ.Γ.2. Ευχαριστώ τα φιλαράκια μου που παρότι εδώ και 3 χρόνια αντιστεκόμουν , δεν σταμάτησαν να με τσιγκλάνε να καβαλήσω ποδήλατο. Γιατί πραγματικά ήταν ίσως το καλύτερο πράγμα που αποφάσισα να κάνω μέσα σε όλο αυτο το χάος που ζούμε. Και το να έχεις μια παρέα σαν αυτη της Ζωής Ποδήλατο είναι που χρειαζόμαστε .

Υ.Γ.3. Εσκεμμένα δεν αναφέρθηκα στο θέμα του Ιου και της κατάστασης που βιώνουμε. Διότι στόχος ηταν να διαβάσετε κάτι να ξεχαστείτε απο όλο αυτό.

Υ.Γ.4. Νομίζω ότι για ένα με δύο 24ωρα θα είμαι ξάπλα. Πονάω ρε μαλάκες...

Υ.Γ. 5. Με τούτα και με κείνα δεν κάναμε όμως τα βαφτίσια του ποδηλάτου μου. Το ποδήλατο θα πάρω αυταρχικά την απόφαση του ονόματος και θα ήθελα για Νονό τον φίλο μου το Σταυράκο μιας και αυτός ήταν το άτομο που με βοήθησε να τον βρούμε. Το όνομα του λοιπόν : Τζίτζικας. ( επεξήγηση του γιατί απο κοντά )

Υ.Γ.6. Κουφάλες δεν μασάμε απο δύσκολες χρονιές, δράττουμε την ευκαιρία και τα κάνουμε όλα Όπα μεσα στο χάος! Καλή χρονιά , με πολλές ποδηλατάδες και χαμόγελα. Υγεία σε όλους.