Έχει περάσει αρκετός καιρός τόσο από τη τελευταία φορά που έκατσα να γράψω κείμενο, όσο και από τη τελευταία φορά που βγήκαμε στο δρόμο με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα. Γενικά στο δρόμο... Όχι για κάποιο κομπαρσιλίκι απαραίτητα αλλά έστω για μια μπίρα μέχρι τη "μάντρα", για μια βουτιά μέχρι κάποια από τις παραλίες των νοτίων προαστίων που μας αρέσει τη τη πέφτουμε.
Ήταν το καλοκαίρι του 2019 όπου μετά από ένα μήνα στο δρόμο για το Γύρο της Πελοποννήσου με το ποδήλατο, στις επόμενες 50 μέρες διακοπές στα γνώριμα -μου- λημέρια της Κρήτης, ήταν καθημερινή δραστηριότητα να γράφω 1-2 ώρες την ημέρα στο blog για να καταλήξω σε ένα κείμενο 40.000 λέξεων για όλο αυτό το ταξίδι. Από τότε, φθίνουμε και πάμε από γράψιμο μιας και τα κομπαρσιλίκια άρχισαν να έρχονται πίσω από τα υπόλοιπα της επιβίωσης. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ξεχάσαμε ή ότι βαρεθήκαμε να καβαλάμε τα ποδήλατα μας και να κάνουμε 'τρέλες'.
