Ήταν το καλοκαίρι του 2019 όπου μετά από ένα μήνα στο δρόμο για το Γύρο της Πελοποννήσου με το ποδήλατο, στις επόμενες 50 μέρες διακοπές στα γνώριμα -μου- λημέρια της Κρήτης, ήταν καθημερινή δραστηριότητα να γράφω 1-2 ώρες την ημέρα στο blog για να καταλήξω σε ένα κείμενο 40.000 λέξεων για όλο αυτό το ταξίδι. Από τότε, φθίνουμε και πάμε από γράψιμο μιας και τα κομπαρσιλίκια άρχισαν να έρχονται πίσω από τα υπόλοιπα της επιβίωσης. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι ξεχάσαμε ή ότι βαρεθήκαμε να καβαλάμε τα ποδήλατα μας και να κάνουμε 'τρέλες'.
Τα αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μαίου μου δίνουν κάτι σαν τελειωτικό χτύπημα. Πνίγομαι σε μια ματαιοδοξία πολύ βαθιά. Κάτι πρέπει να γίνει. Πρέπει να πάμε μια μεγάλη ποδηλατάδα με το Σπύρο. Πρέπει να φέρω το φίλο μου μέσα από τα τείχη. Είναι σαν το σπίτι του εδώ, γνωριζόμαστε πολύ καλά. Πρέπει να ξοδέψουμε μια μέρα να κάνουμε αυτό που λατρέψαμε. Να βγούμε να κάνουμε πετάλι μέσα στην ησυχία, να μυρίζουμε πεύκα και ιώδιο από τη θάλασσα. Να εξαντληθούμε από το πετάλι και να έχουμε μοναδικές έννοιες αν έχει 2 σύννεφα, αν θα είναι καλά τα σουβλάκια και μην μας σκάσει καμία σαμπρέλα. Θέλω μια μέρα που οι έννοιες μου να είναι αυτά τα απολύτως απλά. Θέλω να αισθανθώ πάλι αυτή τη συντροφικότητα που έχουμε ζήσει σε τρελές εκδρομές, σε θάλασσες, δάση, βουνά με ήλιο, αέρα, βροχή, χιόνι.
Θέλω επίσης να δω το ισχίο μου μετά από μήνες φυσιοθεραπείας και ακόμα περισσότερους μήνες αυστηρής ποδηλατικής... δίαιτας. Η αλήθεια είναι, πως το ισχίο δεν έχει πείσει κανέναν ακόμα.
Ρίχνω την πρόταση στο Σπύρο βάζοντας μια πίεση για να δεσμευτούμε ότι θα το κάνουμε. Η φάση 'πάντα λέω, ποτέ δεν κάνω' με ενοχλεί πλέον. Μου αρέσει να το πούμε και να το κάνουμε ή να μην το λέμε καθόλου. Λοκάρουμε την ημερομηνία άμεσα και θα πάμε να κάνουμε μια γαμάτη που είχα κάνει πέρσι μόνος μου και μου άρεσε πολύ. Έχουμε Αθήνα - Κόρινθο μέσω Σαλαμίνας με παράκαμψη και σταση στο Λουτράκι για μπάνιο. Η διαδρομή αυτή είναι τιμιότατης ομορφιάς, κοντά στα 100 χιλιόμετρα, χωρίς κάποιο βουνό γαιδούρι στη μέση. Ίσως να είναι η ιδανική εκδρομή για να απαρτίσει το κεφάλαιο 'Εισαγωγή στα Κομπαρσιλίκια'.
Ρίχνω την πρόταση στο Σπύρο και δείχνει να διψάει πολύ για εκδρομή. Το ξέρω ότι διψάει. Μπορεί να είχαμε συνηθίσει να τα γαμ@μ3 τη μάνα ημέρα Δευτέρα αλλά δεν τα πήγαμε και άσχημα. Βγάζουμε σε ρεπό τους εαυτούς μας ημέρα Τρίτη και έχουμε φύγει για εκδρομή. Αυτό είναι πολύ κακό για τα βρωμόσκυλα που είναι εδώ και θα μπορούσαν να ακολουθήσουν αλλά πρέπει να είμαστε ρεαλιστές και να γνωρίζουμε ότι αν περιμένουμε να βρούμε τη στιγμή που μπορούμε να πάμε όλοι για ποδήλατο, δεν θα πάμε ποτέ για ποδήλατο. Ο Ψηλός πήγε να σετάρει τρελή συμμετοχή - έκπληξη αλλά τελικά τον κράτησε πίσω ο πυρετός. Και θα ήταν η παρθενική σου μαζί μας ρε παιχταρά Ψηλέ! Στην επόμενη...
Λαμβάνω ένα print screen στο viber από το Σπύρο... Είναι η πρόγνωση του καιρού και δείχνει βροχές όλη μέρα την Τρίτη. Αυτή την τροπική κατάσταση που γουστάρει τώρα τελευταία με βροχή και 26 βαθμούς. Όμως, ποιος είναι στα καλά του για να είναι ο καιρός; Κουβεντιάζουμε και καταλήγουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει να πάμε Αθήνα - Λουτράκι μόνιμα με βροχή. Δεν μας νοιάζει, ρε. Θα το πάμε με αδιάβροχο από πάνω και βρακί από κάτω. Το ραντεβού μας είναι στις 11 το πρωί στο Μετρό της Νίκαιας, έχουμε και από αυτό πλέον. Είμαστε άπλες από ώρα, η εκδρομή αυτή δεν απαιτεί στρατιωτικά ξυπνήματα. Όταν κάναμε τα κομπαρσιλίκια και βρισκόμουν σε χειμώνες ελευθερίας μετά από σεζόν, το βράδυ πριν το κομπαρσιλίκι είχε μια ένταση που συνήθως μου επέτρεπε να κοιμάμαι λίγες ώρες. Αυτό το βράδυ δεν είναι έτσι. Με έχει κατακλύσει ήδη μια γαλήνη, είμαι φοβερά ήρεμος που ξέρω αύριο θα πάω για ποδήλατο με το Σπύρο μετά από τόσο καιρό. Λες και εισπράττω προκαταβολικά τα συναισθήματα που θα ζήσω την επόμενη. Δεν έχω ούτε την παραμικρή αγωνία για το πως και αν θα αντεπεξέλθει το ισχίο μου, παρόλο που έχω να κάνω τόσο ποδήλατο έναν ολόκληρο χρόνο.
Φτάνω στο Μετρό της Νίκαιας στις 11:04 και ο Σπύρος αράζει σε ένα παγκάκι. Σας πόνεσε; Η αλήθεια είναι. Οπλίζουμε εκεί τα strava και τα komoot και ξεκινάμε για να απομακρυνθούμε από τα αίσχη. Νευρικό πετάλι λεωφόρο Σαλαμίνος να φάμε το Κερατσίνι και μετά τρομοκρατική λεωφόρο Δημοκρατίας με πορεία για Πέραμα να πάρουμε φέρρυ μποτ. Η κατάσταση στους δρόμους είναι για γέλια και για κλάμματα αλλά μιας και ξέρουμε ότι εμείς σήμερα θα την περάσουμε ζάχαρη, είναι από τις μέρες που θα προτιμήσουμε το σενάριο 'για γέλια'. Αιχμηρός σχολιασμός και απύθμενη ειρωνεία για τα κατορθώματα πανηλίθιων που κρατούν τιμόνι. Φτάνουμε στο λιμάνι ζωντανοί και παρά την πρόγνωση του καιρού, έχω δικαιωθεί απόλυτα που έχω παστωθεί με 50άρι αντηλιακό. Η πρώτη κρουαζιέρα Πέραμα - Παλούκια δεν κρατάει παραπάνω από ένα τσιγάρο και μια σύντομη κουβεντούλα με έναν κύριο που μας είχε πετύχει νωρίτερα στο δρόμο και είχε όρεξη για κουβεντούλα με αφορμή το ποδήλατο.
Πατάμε Σαλαμίνα και μην ξεγελιέστε. Το κέντρο της Σαλαμίνας είναι εξίσου εμετικό με την Αθήνα. Θέλει να μπεις πιο μέσα για να καλμάρει λίγο η κατάσταση. Απομακρυνόμαστε από το χάος και ξεφυτρώνει μπροστά μας και η μεγαλύτερη ανάβαση της σημερινής βόλτας. Μια ανάβαση κάπου στα 2 χιλιόμετρα. Κάτι αστείο για την ιστορία μας αλλά στην παρούσα φάση, για εμένα ήταν μια χαρά ικανή ώστε να με αναγκάσει σε στάση για να ηρεμήσουν λίγο οι ανάσες μου. Στην κατάβαση είμαι με τα αυτία τεντωμένα μιας και γνωρίζω ότι ο Σπύρος ....θα με πιάσει στο στόμα του. Έχω μονοπάτι gravel και θα τον βάλω εκεί μέσα με τα λαστιχάκια του Ρομάν.
Την βγάζουμε σώοι και αβλαβείς και τώρα είμαστε πάνω στη θάλασσα και έχουμε να γλύψουμε ένα πολύ όμορφο κολπάκι στην πορεία μας για Στενό Φανερωμένης. Ο ουρανός έχει φορτώσει για τα καλά και στα μισά του κόλπου ξεκινάει βροχούλα... Είμαστε τόσο έτοιμοι για αυτό που το αντιμετωπίζουμε με λοξά χαμογελάκια και ωραία διάθεση. Η φάση είναι αδιάβροχο από πάνω και σκέτο κολάν από κάτω και ρίξε όσο θες. Φτάνουμε στο λιμάνι του Στενού Φανερωμένης για να περάσουμε απέναντι στη Νέα Πέραμο. Το λιμάνι αυτό είναι ούτως ή άλλως πολύ μικρό και ήσυχο αλλά για την ώρα είμαστε μόνοι μας. Το φέρρι έρχεται από απέναντι και οι τύποι που δουλεύουν σε αυτό, βλέπουν 2 ημίγυμνους με αδιάβροχα και ποδήλατα, να βγάζουν φωτογραφίες στο μώλο ενώ βρέχει. Έτσι μας αρέσει...
Το ταξίδι Φανερωμένη - Νέα Πέραμος πρέπει να είναι λιγότερο από 1 χιλιόμετρο. Παρόλα αυτά, μέχρι να ξεκινήσουμε έχουμε λίγο χρόνο για να απολαύσουμε αυτή την αντίκα με την οποία πρόκειται να ταξιδέψουμε, η οποία πρέπει να είναι αναμφίβολα από τα πρώτα φέρρι που χρησιμοποιήθηκαν για τη σύνδεση με τη Σαλαμίνα. Κατεβαίνουμε από το φέρρι και ενώ έπρεπε να πληρώσουμε εισιτήριο, τα αλάνια της γραμμής μας κάνουν νόημα να φύγουμε. Κερασμένο το δρομολόγιο. Η βροχή έχει σταματήσει, βγάζουμε τα αδιάβροχα και συνεχίζουμε. Ξαναβάζω το Σπύρο και το Ρομάν μέσα από χωμάτινα μονοπάτια για να διασχίσουμε αυτή την άσχημη περιοχή. Εξηγούμαι ότι, είναι που είναι σκατά το μέρος, ας μην το πάμε και από την άσφαλτο γλύφοντας το φράχτη των ΕΛ.ΠΕ.
Βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο των Μεγάρων, περνάμε και από τους Λοκατζήδες και πάμε και πάλι να πέσουμε στη θάλασσα και να διασχίσουμε την Πάχη. Αρχίζει και βρέχει πάλι. Δεξιά, αδιάβροχα, φύγαμε. Ένα μεγάλο μέρος της παραλιακής οδού της Πάχης έχει και ποδηλατόδρομο κάτι που μας κάνει να κελαηδάμε τα δικά μας. Τελειώνουμε και με τον ποδηλατόδρομο αλλά και με την Πάχη γενικότερα και να 'μαστε πάνω στην παλιά Εθνικό Οδό στο ύψος της Κακιάς Σκάλας. Έχουμε και πάλι Ήλιο και φαίνεται πώς από εδώ και πέρα, έτσι θα μας πάει. Ξεφορτωνόμαστε τα αδιάβροχα πριν ξεκινήσουμε να βράζουμε για τα καλά και ανεβοκατεβαίνουμε την Κακιά Σκάλα. Φυσάει ένα ανεπαίσθητο αεράκι, κάποια σύννεφα έρχονται και φιλτράρουν τον Ήλιο να μη μας πετσοκόψει και το τοπίο είναι εκπληκτικό. Υπάρχει ελάχιστη κυκλοφορία οπότε ακόμα πιο μεγάλη ποιότητα για τη βόλτα μας. Πηγαίνουμε πολύ καλά. Ανταποκρίνομαι χωρίς προβλήματα και ενοχλήσεις και έχω εντυπωσιαστεί πόσο ωραία γατζώνει το κωλαράκι μου πάνω στη σέλα φορώντας σκέτο κολάν με μαξιλαράκια. Ήταν το μεγαλύτερο hint αυτής της βόλτας ότι μπορεί μέχρι σήμερα να κοροιδεύαμε και να λέγαμε ότι φαινόμαστε σαν 'ανώμαλοι' με τα κολάν και τα μπλουζάκια αλλά ήταν η στιγμή να καταλάβουμε ότι όλοι οι αθλητές ποδηλασίας δεν είναι βλάκες που φοράνε σκέτα τα κολάν και δεν βάζουν βερμούδες από πάνω. Προφανώς το κάνουν και για την αεροδυναμική και το βάρος αλλά σίγουρα το κάνουν και για το καλύτερο 'γάτζωμα' στη σέλα.
Ανεβαινοκατεβαίνοντας την Κακιά Σκάλα, μας δημιουργούνται κάτι ανάγκες. Κάτι θέλουμε να φάμε, ξεμένουμε από νερά αλλά δεν είμαστε και στην έρημο. Είναι θέμα λεπτών να μπούμε στην Κινέτα όπου θυμάμαι ότι θα βρούμε κάνα περίπτερο να μακελέψουμε. Οι 2 φέτες ψωμί με μέλι και μια μπανάνα πρέπει να έχουν εξαφανιστεί ολοκληρωτικά από μέσα μου από το βουνό στη Σαλαμίνα. Σκάμε σε περίπτερο ρίχνουμε υγρά και ενέργεια μέσα μας, φορτώνουμε νερά και συνεχίζουμε για Αγίους Θεοδώρους με την όμορφη ριβιέρα.
Είναι Τρίτη και ούτε Ιούνιος ακόμα. Το μέρος είναι νεκρό και τα μαγαζιά είναι ακόμα κλειστά στην πλειοψηφία τους. Το komoot έχει φροντίσει να μας βρει μια ωραία εναλλακτική για να γλυτώσουμε τον παράδρομο της Εθνικής. Το τοπίο και η μυρωδιά δεν είναι και ότι καλύτερο μιας και κινούμαστε στην περιοχή της Motor Oil αλλά τουλάχιστον δεν έχουμε και τη βαβούρα της Εθνικής Οδού. Περνάμε κάποιους οικισμούς που κινούνται ανάμεσα στην εγκατάλειψη και την κατοίκιση και πέφτουμε πάνω στον Ισθμό της Κορίνθου. Ανεβαίνουμε τη γέφυρα που θα μας περάσει απέναντι την Εθνική Οδό και το komoot έχει φροντίσει και για το επόμενο κομμάτι. Έτσι, αντί να πάρουμε αυτόν τον κεντρικό περιφερειακό δρόμο που σε ρίχνει στο Λουτράκι κινούμαστε από εναλλακτικό δρόμο μέσα σε απόλυτη ησυχία. Φτάνουμε παραλία Λουτράκι και η κατάσταση είναι εξαιρετική. Κάποιοι φόβοι του Καπετάν Σπύρου που έβλεπε συννεφιά και μαυρίλα όταν θα φτάνουμε στο Λουτράκι, δεν επαληθεύονται. Η βουτιά πραγματοποιείται αδιαπραγμάτευτα και με φυσιολογική ροή. Επικρατεί αυτή η ελαφριά συννεφιά ίσα για να μην μας κάψει ο Ήλιος και η θάλασσα είναι λάδι. Το κρύο νερό μας μετατρέπει σε καινούριους που είναι έτοιμοι να αράξουν σαν τους σκύλους στην παραλία. Η ώρα περνάει, το Αλάτι & Πιπέρι που μας προμηθεύει με το γεύμα του πρωταθλητή όταν είμαστε στο Λουτράκι, ετοιμάζεται να ανοίξει αλλά είμαστε σε φάση που στα παπάρια μας και να μη φάμε. Το πλάνο είναι να πάρουμε από την Κόρινθο τον Προαστιακό των 20:15. Όπως γνωρίζαμε από την αρχή, ο χρόνος ήταν κάτι που δεν μας πίεσε ποτέ σήμερα.
Είμαστε ολόφρεσκοι και μάγκες πάνω στα ποδήλατα μας και κινούμαστε προς την Κόρινθο. Καθώς διασχίζουμε το παραλιακό πάρκο της Κορίνθου κάποια γνώριμη φωνή φωνάζει 'Σπύρο!!!'. Είναι ο παιχταράς ο Νικόλας. Ένας από τους σκύλους που ενώ τον έτρωγε ο κώλος του για σήμερα, η δουλειά δεν του το επέτρεψε. Αράζουν στα βραχάκια με την Κρυσταλλένια. Με τον παιχταρά τον Ζιό και τη Φωτεινή. Έχουμε κάνει ποδηλατικές εκδρομές με όλους τους εκτός από τη Φωτεινή. Που θα μας πας κι εσύ ρε Φωτεινή.... Για όλους έχει η Αίγινα! Δεν έχουμε άνεση χρόνου να αράξουμε όπως πρέπει με τα παιδιά γιατί θα πιεστούμε και ίσως χάσουμε το τρενάκι μας και δεν είναι επιλογή για εμάς αυτό. Τα λέμε στο πόδι πέντε λεπτάκια και φεύγουμε να διασχίσουμε το κέντρο της Κορίνθου από τoν ποδηλατόδρομο της! Προσεγγίζουμε τον Προαστιακό της Κορίνθου και ο Σπύρος αισθάνεται το μπροστινό του λάστιχο με χαμηλή πίεση. Καλύτερος συντονισμός δεν μπορούσε να υπάρξει. Το λάστιχο του είναι πίτα έξω από τον Προαστιακό. Βγάζουμε τα εισιτήριά μας σαν τους μάγκες και μέσα σε αυτή τη 1+ ώρα που χρειάζεται το τρένο για Αθήνα, θα το αλλάξει με την άνεση του.
Μέσα στο τρένο έχω όλα αυτά τα συναισθήματα που μου είχαν λείψει τόσο πολύ. Το ότι δοκιμαστήκαμε σκληρά, ότι τα καταφέραμε, βρεθήκαμε με τους εαυτούς μας όσο δίναμε το είναι μας στο πετάλι, ξεκουραστήκαμε από όλο αυτό με μια βουτιά και ποιοτικό άραγμα στην παραλία. Δεν ξέρω σε τι βαθμό μπορώ να το αποδώσω με λόγια αλλά αυτό είναι το κυρίαρχο όφελος που αφήνουν πίσω τα κομπαρσιλίκια. Ότι δημιουργούνται στιγμές και αναμνήσεις ζωής με μόνα συστατικά δύο φίλους, τα ποδήλατα τους, λίγα λεφτά και μπόλικη διάθεση. Ήταν όλα όπως τότε και ας έχει περάσει τόσος καιρός από την τελευταία και άλλος τόσος από την αμέσως προηγούμενη. Οι εμπειρίες αυτές αποδεικνύουν ότι έχουν χτίσει σταθερές και ανεκτίμητες αξίες που όσο μας βαστάνε τα πόδια μας και μπορούμε, θα είναι εκεί πάντα να μα τις προσφέρουν απλόχερα. Ήταν μια τέλεια ευκαιρία να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι κάτι τέτοια μας δίνουν ζωή. Ας μην αργήσει τόσο πολύ η επόμενη!
Υ.Γ: Δεν έβγαλα ούτε μία φορά το κινητό να κάνω μια φωτογραφία, έτσι οι φωτογραφίες του κειμένου είναι όλες τράκα από το Σπύρο... Εκτελούσε χρέη navigator το τηλεφωνάκι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου