Ακόμα εδώ είσαστε!;

 

Να εδώ, πέσαμε πάνω σε έναν αρχαίο ναό των Χασομέριων και το ρίξαμε στη προσευχή.

 

   Έχει περάσει αρκετός καιρός τόσο από τη τελευταία φορά που έκατσα να γράψω κείμενο, όσο και από τη τελευταία φορά που βγήκαμε στο δρόμο με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα. Γενικά στο δρόμο... Όχι για κάποιο κομπαρσιλίκι απαραίτητα αλλά έστω για μια μπίρα μέχρι τη "μάντρα", για μια βουτιά μέχρι κάποια από τις παραλίες  των νοτίων προαστίων που μας αρέσει τη τη πέφτουμε.

    Ζούμε σε περίεργες εποχές και ο καθένας και η καθεμία από το μετερίζι μας, δίνουμε τις μάχες για να φτιάξουμε μια κατάσταση μέσα σε αυτή τη κοινωνική δομή που υπάρχουμε και στο χρόνο που σου δίνει μια ζωή. Μια κατάσταση που δε θα μας βγάζει τη ζωή μας από τη μύτη και μια κατάσταση που δεχόμαστε να μας γίνεται η ζωή ποδήλατο κάποιες φορές. 

Μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία δεδομένος είναι ο μοναχικός δρόμος που θα περπατήσει ο καθένας μας στη πορεία του για τη προσωπική του ευδαιμονία. Όταν τα σχέδια και οι στρατηγικές σου ταυτίζονται και με άλλων ανθρώπων γύρω σου είναι πολύ πιο εύκολο να βρεις συνοδοιπόρους με την ελπίδα στη πορεία και μέσα από τις εμπειρίες να γίνουν σύντροφοι. Όταν τα σχέδια και οι στρατηγικές σου δε ταυτίζονται με τους ανθρώπους γύρω σου, εκεί ξεκινάει το μονοπάτι που καταλαβαίνεις ότι πρέπει να το περπατήσεις μόνος σου. Η ζωή και το ποδήλατο έχουν ένα τεράστιας σημασίας κοινό. Μπορεί να διαλέξεις αν θα κάνεις κάνεις βόλτα μόνος σου ή παρέα με άλλους ποδηλάτες/ισσες, ακόμα και να αποφασίσεις να τρέξεις σε κάποιον αγώνα, το μόνο σίγουρο είναι ότι τα πετάλια τα γυρνάς με τα δικά σου πόδια και το τιμόνι το στρίβεις με τα δικά σου χέρια. Το θέμα λοιπόν είναι να κάνεις ποδήλατο. Διάλεξε τις συνθήκες και τη κατάσταση και κάνε ποδήλατο. Το θέμα λοιπόν είναι να ζούμε και τη ζωή μας. Να μη ξεχνάμε να κάνουμε πράγματα και να μοιραζόμαστε φάσεις που μας γεμίζουν τη ζωή από ότι μας την αδειάζει.

 
Όλο αυτό το καιρό της απραξίας, ποδήλατο έκανα κανονικά κάθε μέρα, κυρίως για τη μετακίνηση μου και αρκετά λιγότερο για κάποια βόλτα. Αυτό που μου είχε λείψει πολύ ήταν να κάνω ποδήλατο με το ποδηλατικό μου ζευγάρι, το φίλο μου, το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα. Να βγούμε στο δρόμο και για μια μέρα το μόνο μας άγχος να είναι μη και πάθουμε κανα λάστιχο και αν έχουμε σαμπρέλες μαζί μας. 

Να γελάσουμε. 

Να φορτώσουμε ανεμελιά. 

Να ζήσουμε μια ακόμα εμπειρία. 

Να πούμε για αυτά που μας προβληματίζουν, να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο, να ανανεώσουμε το συμβόλαιο της φιλίας μας.

 

   Όλο αυτό το καιρό μια ανησυχία με έτρωγε μη τυχόν και αυτές οι βόλτες είχαν τελειώσει οριστικά και αμετάκλητα, όπως τελείωσε όλη η φασάρα που είχαμε χτίσει στα φοιτητικά μας χρόνια στο Τ.Ε.Ι, από τις παρακολουθήσεις στις θεωρίες και τα εργαστήρια, μέχρι τα διαβάσματα μας σε διάφορες αίθουσες της σχολής και στη γιΑφκα και από εκεί, τα αράγματα μας φυσικά στο block elia. 

Μια ανησυχία, μη τυχόν και ο "γιατρός" σταμάτησε να συνταγογραφεί το καλύτερο φάρμακο και χωρίς καμιά παρενέργεια. 

    Το χειρότερο που έχουν αυτές οι καταστάσεις είναι όταν δε ξέρεις από που να τις πιάσεις και πως να τις προσεγγίσεις, όταν βλέπεις το κινητό σου και δεν έχει σήμα, πας λίγο από εδώ λίγο από εκεί, σηκώνεις το χέρι το κουνάς πέρα δώθε κάτι να γίνει. Στις ανθρώπινες σχέσεις τι κάνεις; Υπομονή και παραμένεις με το τρόπο σου δίπλα. Στήνεις καρτέρι και περιμένεις τη κατάλληλη στιγμή που θα φανεί ένα νταμάκι σήματος. Κάπως έτσι έγινε και τώρα, έσκασε ένα νταμάκι σήματος και βγήκαμε για 90 χιλιόμετρα ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΤΣΑΡΚΑ θα πω και όχι ΚΟΜΠΑΡΣΙΛΙΚΙ μιας που με 513μ υψομετρικά... Ανεβήκαμε απλά ένα πεζοδρόμιο! Στα π@π@ρια μας! Μπορεί να μην είμαστε πλέον σε θέση να ξανα θερίσουμε τίποτα βουνά για να συναντήσουμε καραφλούς καλόγερους με πορτοκαλί μανδύα στο δρόμο μας για να τα πούμε λίγο, μπορεί και ναι. Δεν έχει σημασία. 

Σημασία έχει η διαδικασία. 

Σημασία έχει να μη στερεύει η όρεξη για δρόμο, για παρέα.

Αυτή τη φορά ήταν Τρίτη και όχι Δευτέρα που παραδοσιακά μας αρέσει να της γ@μ@με τη μάνα. 

Αυτή τη φορά ήμασταν ο ψηλός με το κοντό χωρίς σκυλολόι ξωπίσω μας. Τη ψάχναμε την αγέλη. 

 

 

Μια τζούρα ρεαλισμού...!

 

 

Φυσικά και πάθαμε λάστιχο... Τη κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος!

 

 

Για τη διαδρομή τα έχει γράψει ο Σταυράκος στο κείμενο του υπέροχα, μην τα επαναλαμβάνω.
Εδώ ένα βίντεο υπάρχει... και η αρχή της ελπίδας.

Η αρχή της ελπίδας ή η αρχή της ενδέκατης σεζόν "Ζωή... Ποδήλατο"!

Υ.Γ. Ψηλέ... Τη Μερέντα θα τη πασαλείψουμε και αυτή στους δρόμους.
Υ.Γ.2 Το σκυλολόι "Ζωή... Ποδήλατο" μας έλειψε.
Υ.Γ.3 Σα να ξεκινάει μια ακόμα σεζόν από αγαπημένο σίριαλ αισθάνομαι.
Υ.Γ.4 Σα να διαβάζω το καινούριο βιβλίο αγαπημένου μου συγγραφέα αισθάνομαι.
Υ.Γ.5 Είμαστε ακόμα εδώ.
Υ.Γ.6 Ντεπού και Τζέρι καλώς τα δεχτήκατε! Υγεία, καλές παρέες και να ζήσει τα όνειρα του, ο μικρός νταμπλούχος!
Υ.Γ.7 Ένας χρόνος και μια μέρα έχει περάσει από τότε που την έκανε ο αγαπημένος μου mc...Βαθιές σκέψεις...
Υ.Γ.7 Είμαστε εικόνα από το μέλλον.