Ένα Σάββατο με απ'όλα....

  Πριν από -περίπου- 10 μέρες, είχα πάει με φίλους για μπασκετάκι στα γήπεδα στο Ρουφ. Είχε προηγηθεί το Final Four και είτε Γαύροι, είτε Βάζελοι κατεβήκαμε πανέτοιμοι για μεγάλο μπάσκετ. Τα πράγματα έγιναν ακριβώς έτσι για όλους τους υπόλοιπους αλλά όχι και για μένα. Μετά από 1 λεπτό παιχνιδιού είχα την ατυχία να γυρίσω τον αστράγαλο μου. Ευτυχώς βρήκαμε πάγο άμεσα κι έτσι ο αστράγαλος δεν πρόλαβε να γίνει σαν μπάλα του μπάσκετ από το πρήξιμο. Είχε γίνει ζημιά αλλά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Αντί για μπάσκετ λοιπόν, ξάπλα στην κερκίδα με το πόδι ψηλά και θεατής. Το ερώτημα που είχε αρχίσει ήδη να με βασανίζει, ήταν 'πόσες μέρες θα χρειαστεί για να γίνει καλά'. Ζωή ποδήλατο... χωρίς να καβαλάς ποδήλατο. Σκληρό.

Που έχει πάει, το κρεβάτι κάθε βράδυ με ρωτάει...

   Το προχθεσινό σουλάτσο ξεκίνησε κατά τις 16:00 το απόγευμα με χαλαρό καφεδάκι, παρέα με το φίλο μου το Γιάννη. Συνεχίστηκε σε εορταστικό κλίμα σε μαγαζί άλλου φίλου το οποίο -το μαγαζί δηλαδή- είχε γενέθλια, έκλεινε τα 5 χρόνια του και από Σεπτέμβρη θα το στείλουμε νηπιαγωγείο!

    Κάπου στη μέση της βραδιάς απέκτησα ένα αβυσσαλέο κενό της μιας ώρας περίπου. Με το ποδήλατο σε μια ώρα βόλτας μπορείς να γυρίσεις από δύο φορές το κέντρο της Αθήνας χαλαρά... τόσο μεγάλο είναι το χωριό μας. Αυτό το βολτάρισμα με έβγαλε στη πλατεία Συντάγματος για άραγμα, ένα μέρος που συνειδητά και υποσυνείδητα -μάλλον- απέφευγα να βρεθώ κοντά ένα χρόνο τώρα.

Η φυσική ροπή του ανθρώπου προς την αδράνεια,την ησυχία...

Έχω να γράψω πολύ καιρό κάποιο άρθρο στο blog. Έχω πολύ καιρό να πάρω την φωτογραφική μου όταν βγαίνω να πεταλιάσω κάνα χιλιόμετρο. Ο κοντούλης μου βάζει χέρι και με παρακινεί να γράψω πράγματα. Του λέω ότι έχω στερέψει. Ουσιαστικά, δεν έχω στερέψει. Το κεφάλι δεν είναι λίμνη. Με έχει καταπιεί η αδράνεια. Με έχουν μαγκώσει οι σκέψεις -που πάνω κάτω- κάνουν όλοι. Ανεργία, λεφτά, έχω μέλλον?

Τα Παιδία Παίζει...

 

    Φοβερή μέρα η σημερινή, -έτσι θα μας πάει από εδώ και πέρα ως γνωστών, με τον ήλιο μάπα!-. Μεσημεριανό καφεδάκι στις γειτονιές του Μεταξουργείου, παρέα με τον καλοκαιρινό έρωτα, για αρχή. Στη συνέχεια, ο καλοκαιρινός έρωτας πήρε το μετρό για το σπίτι της και εγώ καβάλησα τον Che για λίγο σουλάτσο αφού αρνιόμουν πεισματικά, να μαζευτώ σπίτι και να κλείσω τη μάπα μου μέσα στα ντουβάρια στερώντας της το ποιοτικό ήλιο και τη συνέχεια της χαλαρής διάθεσης.

Μορταδέλα...

     Δικαιολογίες για αυτές τις εκλογές δεν υπάρχουν.