Που έχει πάει, το κρεβάτι κάθε βράδυ με ρωτάει...

   Το προχθεσινό σουλάτσο ξεκίνησε κατά τις 16:00 το απόγευμα με χαλαρό καφεδάκι, παρέα με το φίλο μου το Γιάννη. Συνεχίστηκε σε εορταστικό κλίμα σε μαγαζί άλλου φίλου το οποίο -το μαγαζί δηλαδή- είχε γενέθλια, έκλεινε τα 5 χρόνια του και από Σεπτέμβρη θα το στείλουμε νηπιαγωγείο!

    Κάπου στη μέση της βραδιάς απέκτησα ένα αβυσσαλέο κενό της μιας ώρας περίπου. Με το ποδήλατο σε μια ώρα βόλτας μπορείς να γυρίσεις από δύο φορές το κέντρο της Αθήνας χαλαρά... τόσο μεγάλο είναι το χωριό μας. Αυτό το βολτάρισμα με έβγαλε στη πλατεία Συντάγματος για άραγμα, ένα μέρος που συνειδητά και υποσυνείδητα -μάλλον- απέφευγα να βρεθώ κοντά ένα χρόνο τώρα.

    Όλο αυτό το νταβαντούρι που γινόταν πέρσι τέτοιες μέρες στο Σύνταγμα δεν θα μπω στη διαδικασία να το σχολιάσω ή να το κρίνω, όχι γιατί δεν έχω άποψη αλλά γιατί τα ίδια τα γεγονότα μιλάνε καλύτερα από μόνα τους. Όπως και να έχει εκείνες τις μέρες ο καθένας από τη μεριά του κάτι έπαιρνε και κάτι έδινε στη πλατεία, τώρα το πόσο γνήσιο και καθαρό ήταν το όλο νταλαβέρι δεν γνωρίζω και ακόμα καλύτερα δεν ξέρω αν έχει και νόημα να το ψάξω παραπάνω. Το σίγουρο είναι ότι η φάση του Συντάγματος είχε τη φάση της! Το σίγουρο επίσης είναι ότι η πλατεία στη κατάσταση που είναι τώρα είναι αρκετά πιο μίζερη.

Λείπουν οι διαχωριστικές γραμμές ταξινόμησης των "αγανακτισμένων", οι οποίες ξεπηδούσαν για να οργανώσουν το ακροατήριο τις μέρες που διάφοροι, φωστήρες μας έδιναν λύσεις, για την επόμενη μέρα, χωρίς ποτέ κανείς να πει μια πρόταση, για το τι θα κάνουμε για να φτάσουμε στη επόμενη μέρα.

Τα καινούρια παγκάκια στερούνται αρκετής δόσης μάρμαρου για ευνόητους λόγους...

Τα πανό με τη τσιτάτη συνθηματολογία έχουν δώσει τη θέση τους σε παιδικές ζωγραφιές... αρκετά πιο αθώες και πιο γνήσιες.

Η λαϊκή συνέλευση έχει γίνει λαϊκή συναυλία... καλύτερα ακούγονται τα πράγματα τραγουδιστά, είναι πιο εύκολο να καταλάβεις μια παπαριά από κάτι έμψυχο.

Συνεχίζουμε με παιδικές ζωγραφιές,

Φωταγωγημένο το Οθωνικό παλάτι χωρίς ένα σκασμό μπάτσους και λέιζερ, να θυμίζουν ποδοσφαιρικό ντέρμπι.

   Η αίσθηση της ελπίδας είναι μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις που ρέπουν τον άνθρωπο στην αδράνεια. Σταυρώνεις τα χέρια και ελπίζεις, δηλαδή περιμένεις, άρα αράζεις και μεταθέτεις την ευθύνη της κατάστασης σε κάτι τρίτο. Αυτό μπορεί κάποιοι να το λένε θεό, άλλοι ευπατρίδη πολιτικό, άλλοι μαζικό συμφέρον και ότι άλλο νομίζει και πιστεύει ο καθένας μας. Από την άλλη όψη του νομίσματος έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε κάπου γιατί από εκεί αντλούμε ένα μεγάλο κίνητρο για ζωή. Πιστεύουμε σε μια ιδεολογία, πιστεύουμε, σε μια ομάδα, πιστεύουμε, σ' έναν άνθρωπο, πιστεύουμε σε έναν θεό, πιεζόμαστε υποσυνείδητα να πιστέψουμε σε κάτι, για διάφορους λόγους, για παράδειγμα για το λόγο της ένταξης μας σε κάποιο σύνολο, πιστεύουμε σε κάτι γιατί έχουμε ανάγκη να δώσουμε, εξηγήσεις και απαντήσεις, να τεκμηριώσουμε δηλαδή, πράγματα που δεν μπορούμε να αποδείξουμε. Πιστεύουμε σε κάτι γιατί αυτό μας δίνει ώθηση, να προσπαθούμε για κάτι άλλο. Τέλος πιεζόμαστε να πιστέψουμε, γιατί αν δεν το κάνουμε φοβόμαστε μη γίνουμε η μαριονέτα, που δεν έχει χέρι να τη κρατήσει και με τα σκοινιά της χαλαρωμένα, μοιάζει με ένα άχρηστο πατσαβουριασμένο, ακανόνιστου σχήματος πράγμα, που η δύναμη της βαρύτητας, το καθηλώνει στο πάτωμα. Συγνώμη για τη γενικολογία αλλά το θέμα από μόνο του έχει χαρακτήρα, ειδικού περί των γενικών, δηλαδή είναι ένα ειδικό θέμα, με πολλά γενικά μέρη, άρα μπορούμε να μιλάμε πάνω σε αυτό, για μια ζωή και να μη μας φτάσει για να καταλήξουμε. Γιαυτό λοιπόν ας βρούμε όσοι θέλουν κάτι να πιστεύουμε αν μας κάνει να αισθανόμαστε καλά, αλλά και να μη βρούμε δε χρειάζεται να σκάσουμε, αφού δεν είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη η πίστη για μια ωραία ζωή.

     Μέσα στη κουλτούρα αυτού του λαού είναι η έννοια του απομηχανής θεού. Ο ακάλεστος πρωταγωνιστής, που που έσκαγε μύτη στα έργα των αρχαίων για να σώσει τον ήρωα, εκεί που πλέον τα ανθρώπινα περιθώρια, δίναν απόδοση όση έχει και η ντόπια ομάδα, να πάρει το euro πάλι φέτος. 

     Κοροϊδεύουμε τους αμερικανούς με της αμερικανιές και τον Μελ Γκιμπσον που δεν πεθαίνει με τίποτα στο "φονικό όπλο" για να μη πω για τον Σούπερ-Μαν -κατά κόσμο Κλαρκ Κέντ-, τον Μπάτ-Μαν, γνωστό στους εφοπλιστικούς κύκλους Μρούς Γουέιν κτλ... Όλοι κουκουλοφόροι ήταν και όλους στην αρχή ο κόσμος τους φοβόταν. Πλάκα-πλάκα ο Σούπερ-Μαν δεν ήταν κουκουλοφόρος, και πως διάολο παρέμενε η ταυτότητά του κρυφή;! Από πότε μια βοϊδογλυψιά για φράντζα και ένα ζευγάρι γυαλιά κάνουν τη τέλεια μεταμφίεση;!

    Έχω την αίσθηση ότι σαν κοινωνία περιμένουμε και εμείς κάποιον να μας σώσει. Μέσα μας, οι περισσότεροι παίζει να πιστεύουμε ότι κάτι θα γίνει στο τέλος, κάποιο πρόσωπο, είτε στα φανερά είτε στα κρυφά, θα μας βγάλει από τη δύσκολη θέση. Αυτό δεν είναι ψευδαίσθηση, είναι το καταγεγραμμένο μνημονικό, που κουβαλάνε βιωματικά τα κύτταρά μας, τόσους αιώνες. Έχει μπολιάσει αυτό το πράγμα μέσα μας τόσο βαθειά, που νομίζω ότι δεν γίνεται και αντιληπτός ο μηχανισμός λειτουργίας του, απλά μας βγαίνει.

    Απλώσου μέχρι εκεί που φτάνουν τα χέρια σου και τράβα μέχρι εκεί που σε πάνε τα ποδάρια σου. Ένα καλό μέτρο σύγκρισης για την κάλυψη του χώρου που χρειάζεται ένας άνθρωπος. Είδη όμως από τον 20αι, χρησιμοποιούσαμε τα αεροπλάνα τα βαπόρια και τους φίλους τους παλιούς. Η ζωή εξελίσσεται, ο άνθρωπος προοδεύει, το προσδόκιμο ζωής έχει μεγαλώσει, αλλά παρ' όλα αυτά η πραγματική ευημερία, είναι προϊόν για λίγους. Η πραγματική ευημερία έχει καταλήξει να είναι επίτηδες προϊόν ακριβώς για να μπορούν λίγοι να την αγοράσουν. Βέβαια σαν πραγματική ευημερία μπορείς να ορίσεις και μια βαθειά κουβέντα με κάποιον συνάνθρωπό σου, η οποία είναι τσάμπα -δεν είναι ακριβώς τσάμπα, αφού πρέπει να "πληρώσεις" σε χρόνο για να κάνεις τη κουβέντα και σε φαιά ουσία για να καταλάβεις τον ομιλητή σου-, αρκεί ο ένας από τους δύο να μην έχει την ιδιότητα του ψυχολόγου. Με αυτό το παράδειγμα, θέλω να πω ότι η πραγματική ευημερία δεν είναι προϊόν, αλλά εντέχνως λανσάρετε έτσι, αφού μάλλον είναι το πιο δυνατό κίνητρο, για να κάνει έναν άνθρωπο μηχανή παραγωγής, με σκοπό την κατανάλωση που θα τον οδηγήσει στην ευημερία, όπως δηλαδή η νηστεία ή η ενάρετη στα πλαίσια όποιας θρησκείας ζωή, θα τον φέρει -μετά θάνατον εννοείται!- πιο κοντά στο θεό.

      Τα κίνητρα και τα γούστα περιπλέκουν τη κατάσταση και αυτό είναι αναφέρετο δικαίωμα του καθενός μας. Κάποιος αρκείται στο να απλώσει τη σκηνή του σε μια παραλία και κάποιος άλλος στο να επενδύσει το μηνιάτικο του σε ένα ΠΣΚ στη Μύκονο. Κανένα πρόβλημα και για τα δύο σενάρια, το θέμα είναι μέχρι τι είναι διατεθειμένος να κάνει κάποιος που θέλει να καταναλώσει, παραπέρα από όσο φτάνουν τα χέρια του και πάνε τα ποδάρια του, για να ευημερήσει.

Υ.Γ.1 Για τις δουλειές που μας έχουν πάρει τα "καθίκια" οι μετανάστες και εμείς πεινάμε... http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/124880

Υ.Γ.2 Δεν γίνεται να παίρνεις κάτι χωρίς να δίνεις και αυτό αποδεικνύεται από έναν φοβερό τύπο της Φυσικής που λέει ότι: Ε ολικό= Ε δυναμικό+Ε κινητικό. Όταν φυσικά μιλάμε για "ανθρώπινη ενέργεια" και όχι για φράγκα.