Ένα Σάββατο με απ'όλα....

  Πριν από -περίπου- 10 μέρες, είχα πάει με φίλους για μπασκετάκι στα γήπεδα στο Ρουφ. Είχε προηγηθεί το Final Four και είτε Γαύροι, είτε Βάζελοι κατεβήκαμε πανέτοιμοι για μεγάλο μπάσκετ. Τα πράγματα έγιναν ακριβώς έτσι για όλους τους υπόλοιπους αλλά όχι και για μένα. Μετά από 1 λεπτό παιχνιδιού είχα την ατυχία να γυρίσω τον αστράγαλο μου. Ευτυχώς βρήκαμε πάγο άμεσα κι έτσι ο αστράγαλος δεν πρόλαβε να γίνει σαν μπάλα του μπάσκετ από το πρήξιμο. Είχε γίνει ζημιά αλλά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Αντί για μπάσκετ λοιπόν, ξάπλα στην κερκίδα με το πόδι ψηλά και θεατής. Το ερώτημα που είχε αρχίσει ήδη να με βασανίζει, ήταν 'πόσες μέρες θα χρειαστεί για να γίνει καλά'. Ζωή ποδήλατο... χωρίς να καβαλάς ποδήλατο. Σκληρό.

 Έτσι λοιπόν έφτασε το Σάββατο. Έχουν περάσει δέκα μέρες και αισθάνομαι πως είμαι έτοιμος να καβαλήσω και πάλι. Δίνουμε ραντεβού με το φιλαράκι μου τον Χρήστο για να πάμε στο Σ.Ε.Φ να ρουφήξουμε ένα 'πράσινο' καφεδάκι.

 Ο λόγος που κατεβήκαμε στο Σ.Ε.Φ ήταν το Συνέδριο της Ν.Δ. Κατεβήκαμε να ακούσουμε τον ευρωσκεπτικιστή Αντώνη Σαμαρά που δίνει αγώνα με το σύστημα και τη διαφθορά για την εθνική σωτηρία. Εντάξει, κομμένες οι μαλακίες!!!! Στο Σ.Ε.Φ είχε αρκετά κομματόσκυλα λόγω του συνεδρίου της Ν.Δ -δυστυχώς- αλλά εμείς είχαμε πάει για να πάρουμε μέρος στη διαδήλωση που θα γινόταν για τους 4 ποδηλάτες που παρασύρθηκαν από αυτοκίνητο στον παράδρομο του Σ.Ε.Φ καθώς και για τον 14χρονο που έχασε τη ζωή του στο Ρίο, καβαλώντας το ποδηλατάκι του, από κάποιον άλλο οδηγό - δολοφόνο. Μόλις ήρθε και το τρίτο ποδήλατο της παρέας, ξεκινήσαμε να βρούμε που ακριβώς θα μαζευτούμε. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχε πέσει σύρμα, ποδηλατικές ομάδες από παντού δήλωναν συμμετοχή και νόμιζα ότι θα μαζευτεί τόσος κόσμος που η διαδήλωση θα ήταν μεγαλειώδης.

Η βία των δρόμων είναι στοίχημα όλων. Το γ' ενικό και πληθυντικό βοηθάει στο να βγει η ουρά μας απ'έξω και να μπορούμε να κριτικάρουμε ή να γκρινιάζουμε από τη θέση του θύματος. Τα λατρεύουμε κάτι τέτοια. Δεν εννοώ ότι οι άνθρωποι που παρασύρθηκαν δεν ήταν -δυστυχώς- θύματα ενός επιπόλαιου και επικίνδυνου οδηγού αλλά αυτό δε σημαίνει ότι όλοι εμείς με τα ποδήλατα είμαστε τα αθώα θύματα των τύπων με τα αυτοκίνητα. Η 'βία των δρόμων' όπως και η οδηγική παιδεία όπως και όλα τα πράγματα που έχουν να κάνουν με τα κοινά, είναι θέμα όλων.
Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται αλλά δυστυχώς ήμασταν 3 κι ο κούκος. Ο ακτιβισμός μέσω Invite, Like και Comment από το Facebook, είναι στα ντουζένια του. Στο δρόμο ήμασταν το πολύ 500 άτομα. Ακόμα και τόσοι, κλείσαμε για λίγη ώρα το δρόμο συμβολικά. Διαμαρτυρηθήκαμε μέσω τηλεβόα που δεν ακούγαμε ούτε μεταξύ μας τι λεγόταν, δε μοιράσαμε το παραμικρό ενημερωτικό φυλλάδιο, απλά κλείσαμε το δρόμο και ακούσαμε κάποια μπινελίκια από τους -πάντα- βιαστικούς οδηγούς.

Λίγη ώρα αργότερα, αποφασίστηκε να ανέβουμε πορεία μέχρι το Σύνταγμα. Για μένα ήταν κάτι πολύ καλό μιας και μετά από 10 μέρες αποχής από το ποδήλατο, είχα όρεξη να καταπιώ κάνα χιλιόμετρο και με έψηνε και αυτή η φάση της πορείας. Ο Χρήστος έπρεπε να την κάνει κι έτσι, πέρα από την παρέα του, στερηθήκαμε και το κινητό του που εκτελούσε χρέη φωτογραφικής. Για άλλη μια φορά, είχα φύγει από το σπίτι χωρίς να πάρω τη φωτογραφική μου. Ανεβήκαμε προς το Σύνταγμα με τον Τάσο και μόλις φτάσαμε, παρατήρησα ότι από τους 'κάμποσους' που είχαμε ξεκινήσει, ήμασταν απέναντι από τη Βουλή το πολύ 100 άτομα. Γελοίος αριθμός σε αναλογία με τη σοβαρότητα της διαδήλωσης. Σταθήκαμε στο παραδρομάκι της Αμαλίας, κλείνοντας τη μία λωρίδα του συμβολικά. Αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που βρέθηκα στον περιβάλλοντα χώρο της Βουλής και δεν ψεκάστηκα με χημικά! Μετά από λίγο, χαιρετηθήκαμε με τον Τάσο και τραβήξαμε ο καθένας το δρόμο του.

   Έχει έρθει πια το βραδάκι και υπάρχει η αναζήτηση για το που μπορώ να ξοδέψω το σαββατόβραδο μου. Βγαίνει κίνηση. Θα πάω στην Τεχνόπολις στο Γκάζι για οφθαλμόλουτρο, κάποιες μπυρίτσες, λίγη μουσικούλα και τελικά βραδινό σουλάτσο με το ποδήλατο προς το σπίτι. Ωραίο πλάνο. Όλα πήγαν έτσι ακριβώς εκτός από το σουλάτσο προς το σπίτι. Το ποδήλατο μου εκλάπη. Κάποιος αποφάσισε να μου γαμήσει τη βραδιά και να μου στερήσει το ποδηλατάκι μου. Τη Νταλίκα. Εγώ και η Νταλίκα είχαμε ταξιδέψει μαζί 5.800 χιλιόμετρα σε αυτόν τον 1.5 χρόνο που είμαστε μαζί. Μέρες ολόκληρες πάνω στο ποδήλατο. Παντού. Στο βουνό, στη θάλασσα, στο νησί, παντού. Είτε με μικρή παρέα, είτε με μεγάλη, είτε οι 2 μας. Η τελευταία φωτογραφία της Νταλίκας 

Αυτό το Σάββατο θα μου μείνει αξέχαστο. Η εναλλαγή των συναισθημάτων από την ευτυχία που ξανακαβαλάω το ποδήλατο μου, από το ψυχολογικό βάρος μιας διαδήλωσης προς τιμή νεκρού παιδιού, στη διασκέδαση του ανοιχτού -μουσικά ντυμένου- πολυχώρου της Τεχνόπολις, μέχρι την καταρράκωση του να μη βρίσκεις το ποδήλατο σου εκεί που το κλείδωσες. Να προσέχετε τα ποδήλατα σας.