Τα Παιδία Παίζει...

 

    Φοβερή μέρα η σημερινή, -έτσι θα μας πάει από εδώ και πέρα ως γνωστών, με τον ήλιο μάπα!-. Μεσημεριανό καφεδάκι στις γειτονιές του Μεταξουργείου, παρέα με τον καλοκαιρινό έρωτα, για αρχή. Στη συνέχεια, ο καλοκαιρινός έρωτας πήρε το μετρό για το σπίτι της και εγώ καβάλησα τον Che για λίγο σουλάτσο αφού αρνιόμουν πεισματικά, να μαζευτώ σπίτι και να κλείσω τη μάπα μου μέσα στα ντουβάρια στερώντας της το ποιοτικό ήλιο και τη συνέχεια της χαλαρής διάθεσης.

   Το βολτάρισμα στη περιοχή του Μεταξουργείου ξεκίνησε από τη πλατεία Καραϊσκάκη με κατεύθυνση το Γκάζι. Το Μεταξουργείο είναι μια από της περιοχές της Αθήνας που διατηρούν ακόμα χαρακτήρα. Είτε μας αρέσει αισθητικά είτε όχι, εξακολουθεί να έχει χαρακτήρα. Σε μια πλατεία πέτυχα στημένο αυτό το σκηνικό... 

     Αγώνας κρίκετ... πριν μερικά χρόνια μια εντελώς άγνωστη λέξη. Οι μετανάστες στα μπαγκάζια τους έχουν φέρει εκτός από "αρρώστιες", "εγκληματικότητα", τη "βρωμιά" τους  και τη κουλτούρα τους μέσα στη οποία είναι και το κρίκετ. Όπως έμαθα σε εκείνες τις χώρες -Πακιστάν,Ινδία,Αφγανιστάν κτλ- το κρίκετ θεωρείται εθνικό σπορ. Άραξα κανα μισάωρο να παρακολουθώ μπας και καταλάβω πως παίζεται το συγκεκριμένο παιχνίδι. Δε χαμπάριασα τίποτα, δεν κατάφερα να βάλω μια λογική σειρά στην εξέλιξη του παιχνιδιού, και μόλις αισθάνθηκα αρκετά βάρβαρος που γνωρίζω μόνο από offside, αποφάσισα να τη κάνω, σκεπτόμενος ότι θα googlaro και θα μάθω τα πάντα για το κρίκετ.

     Συνέχισα τη βόλτα μου προς Γκάζι, έξω από τη τεχνόπολη ακούγονταν παιδικές φωνές γέλια δυνατά τα οποία μου τράβηξαν τη προσοχή να ρίξω μια ματιά από τα κάγκελα, για να δω αυτό...

Πιτσιρίκια μαζί με τους γονείς και παρέα με κάποιους εκπαιδευτές να επιδίδονται σε μαθήματα ακροβατικών τσίρκου! Νομίζω ότι σε όλους μας αρέσουν τα ακροβατικά και λίγο-πολύ θα γουστάραμε να κάναμε καμιά ανάποδη τούμπα στον αέρα. Το κίνητρο ήταν αρκετά δυνατό για να με πείσει να κάνω μια γύρα μέσα στη τεχνόπολη ώστε να καταλάβω καλύτερα το τι γινόταν ακριβώς...

 

    Στο Γκάζι λοιπόν για σήμερα και για αύριο έχει φεστιβάλ ζογκλερικών και τσίρκου. Περάστε μια βόλτα και παίξτε λίγο.

     Στο γύρνα για το σπίτι ένα πράγμα σκεφτόμουν έντονα. Πόσο έχει λείψει το παιχνίδι από τη ζωή μου. Θυμόμουν τους μετανάστες που έπαιζαν κρίκετ στη πλατεία και σκεφτόμουν πόσο μου έχει λείψει να παίξω και εγώ μπάλα σε μια πλατεία ή στο δρόμο ακριβώς όπως έκανα πιτσιρικάς, σκεφτόμουν τα παιδάκια στο Γκάζι με τα ακροβατικά και σκεφτόμουν πόσο μου έχει λείψει να σκαρφαλώσω και εγώ σε ένα δέντρο, να βάλω στοίχημα για να πηδήξω καμιά δεκαριά σκαλιά με το ποδήλατο, ή να τελειώσω κανα μισόκιλο στόκο σε μπιλάκια μέσα από το φυσοκάλαμο μου , ακριβώς όπως έκανα πιτσιρικάς, και πολλά άλλα τέτοια κομπαρσιλίκια που κάναμε όταν ήμασταν παιδιά. 

    Το παιχνίδι στις μέρες μας έχει αντικατασταθεί από ένα κάρο άλλες μαλακίες, ξεκινώντας από το πλήρωμα του χρόνου και τελειώνοντας στον μαγικό ψηφιακό κόσμο των ηλεκτρονικών συσκευών. Πιο εύκολα μαζεύεις δέκα άτομα για πόκερ παρά για μπάλα και πιο εύκολα αράζεις μπροστά στο κινητό για angry birds παρά να βγεις έξω να παίξεις μήλα, αμπάριζα, κρυφτό, κλωτσοκούτι, στάκα-μαν και αγαλματάκια ακούνητα ή να αράξεις μέσα και αντί για playstation να παίξεις, σκοτεινό δωμάτιο, πυθία, τυφλόμυγα κτλ! χαχαχα.

    Έχω παίξει πολύ στη γειτονιά όταν ήμουν πιτσιρικάς -ακόμα περισσότερο παιχνίδι δε, το καιρό των ατελείωτων τρίμηνων καλοκαιριών στο χωριό- και νομίζω ότι όλη αυτή η φάση είναι η πιο γαμηστερή μέθοδος κοινωνικοποίησης για τα μικρά παιδιά. Για να είναι για τα μικρά παιδιά σίγουρα είναι και για τα μεγάλα.

    Νομίζω ότι το παιχνίδι είναι τόσο σημαντικό συστατικό για τη ψυχική υγεία του ανθρώπου όσο το νερό για τα λουλούδια. Όταν λέω παιχνίδι αναφέρομαι αποκλειστικά στα χρόνια του αναλογικού τότε κόσμου!

Υ.Γ. Χρόνια καλά και πολλά στη φοβερή δικηγοράρα η ποία τυχαίνει να είναι και αδερφή μου! Καλή ζωή sister και πάντα να υπερασπίζεσαι το δίκιο των ανθρώπων.

Υ.Γ.2 Για όσους επιμένουν να ρίξουν φασόλι στη ναζιστική συμμορία, σαν τελευταίο επιχείρημα αποτροπής ένα έχω να τους πω... Δύσκολα να ξανα δούμε dvd με την Ιουλία και αυτή τη φορά με τέσσερις μαύρους...!

Υ.Γ.3 Ευτυχώς που η φτώχεια των μεταναστών τους βγάζει στις πλατείες και μας θυμίζουν με το πιο άμεσο τρόπο πόσο απλή είναι η ζωή.

Υ.Γ.4 Με τον όρο παιχνίδι εννοώ την διαδικασία κατα την οποία το άτομο καταφέρνει να εκτονωθεί σωματικά και ψυχικά μόνος ή αλληλεπιδρώντας με άλλα άτομα σε αναλογικό περιβάλλον και όχι μπροστά από μια τηλεόραση και μια κονσόλα με κινετικ χειριστήρια "παίζοντας"... πιθηκίζοντας!

Υ.Γ.5 Το ποδήλατο κάθε φορά που το καβαλάω σαν ώριμος και μεγάλος που είμαι, γίνεται το μαγικό ραβδί που αναβιώνει πράγματα και αισθήματα από τη παιδική μου ηλικία

Θυμάμαι ποτέ δεν ξεχνώ...